Πότιζα τους νεοφερμένους στην εκκλησία για πάνω από ένα χρόνο. Κατά τη διάρκεια του καθήκοντός μου, κατέκτησα σταδιακά κάποιες αρχές, επίσης το πότισμα των νεοφερμένων βελτιώθηκε. Ένιωσα ότι είχα κάποια εμπειρία στο να κάνω αυτό το καθήκον, και ότι ακόμη και χωρίς βοήθεια, μπορούσα να ποτίζω τους νεοφερμένους καλά. Όταν οι νεοφερμένοι είχαν προβλήματα και δυσκολίες, μπορούσα να βοηθήσω στην επίλυσή τους αναζητώντας την αλήθεια οπότε νόμιζα ότι ήδη ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου καλά. Νόμιζα ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν να με καθοδηγήσει, και πως δεν χρειαζόταν να επιβλέπουν και να παρακολουθούν τη δουλειά μου άλλοι. Έτσι, δεν δεχόμουν επίβλεψη και συμβουλές από τους αδελφούς και τις αδελφές μου και δεν ενημέρωνα για τη συγκεκριμένη κατάσταση των νεοφερμένων που πότιζα. Απλώς έκανα τη δουλειά μου με τους δικούς μου όρους.

Μια μέρα, η επόπτης Φιολίε, με ρώτησε για κάποιους νεοφερμένους, και μου έκανε και μερικές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, πώς ενημέρωνα τους νεοφερμένους για τις συγκεντρώσεις; Γιατί αυτή η αδελφή ή αυτός ο αδελφός δεν παρευρίσκονταν στις συγκεντρώσεις; Συναναστρεφόμουν συχνά τους νεοφερμένους για να καταλάβω την κατάσταση τους ή τις δυσκολίες τους; Όταν άκουσα αυτές τις ερωτήσεις, αντέδρασα. Σκέφτηκα, «Νομίζει ότι κάνω το καθήκον μου ανεύθυνα; Δεν με εμπιστεύεται;» Έγινα πολύ προκλητικός, δεν μπορούσα να κρύψω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και την αγνοούσα. Με ρώτησε αν οι νεοφερμένοι ενδιαφέρονται να έρχονται σε συγκεντρώσεις, είπα επιπόλαια «ναι» και δεν έδωσα καμία εξήγηση. Με ρώτησε πώς ειδοποιώ τους νεοφερμένους για τις συγκεντρώσεις, και της είπα ότι τους στέλνω γραπτά μηνύματα, αλλά δεν εξήγησα με λεπτομέρειες πώς τους ειδοποιώ, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και τα λοιπά. Έπειτα με ρώτησε ποιες πτυχές της αλήθειας συναναστράφηκα με τους νεοφερμένους, και είπα ανυπόμονα ότι ξέρω πώς να συναναστρέφομαι με τους νεοφερμένους, αλλά δεν έδωσα λεπτομέρειες για το τι είπα, πώς αντέδρασαν, ή ποιες ερωτήσεις είχαν. Δεν ικανοποιήθηκε με την απάντησή μου, και ήθελε να μάθει περισσότερα για το αν υποστήριζα και αν βοηθούσα τους νεοφερμένους. Σκέφτηκα ότι με υποτιμούσε, σαν να μην ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου, και αυτό με έκανε να νιώσω πολύ άβολα. Όταν, σε μια ομιλία μου, αντιλήφθηκε ότι δεν υπολογίζω τα συναισθήματα των νεοφερμένων, είπε, «Πρέπει να σκέφτεσαι από την οπτική γωνία των νεοφερμένων. Εάν ήσουν νεοφερμένος, θα ήσουν ευχαριστημένος με αυτά τα λόγια; Θα ήθελες να τους δώσεις απαντήσεις;» Τα λόγια της με τάραξαν. Είπα ότι κατάλαβα, αλλά δεν το δέχτηκα πραγματικά. Δεν θεωρούσα ότι υπήρχε πρόβλημα στον τρόπο που μιλούσα στους νεοφερμένους. Από μέσα μου, είπα στον εαυτό μου, «Ξέρω πώς να κάνω αυτούς τους νεοφερμένους να παρευρεθούν σε συγκεντρώσεις, οπότε θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο». Μια άλλη φορά, με ρώτησε πώς συναναστρέφομαι συνήθως με τους νεοφερμένους, και είπα στέλνοντας ένα μήνυμα. Μου ζήτησε να τηλεφωνώ στους νεοφερμένους, λέγοντας ότι οι κλήσεις είναι πιο άμεσες, διευκολύνουν την κατανόηση πρακτικών ζητημάτων και βοηθούν στη δημιουργία δεσμών. Αλλά δεν το δέχτηκα τότε, νόμιζα ότι η μέθοδός μου ήταν καλύτερη. Προτιμούσα να στέλνω μηνύματα στους νεοφερμένους και δεν ήθελα να την ακούσω. Στις συζητήσεις μας, δεν ήθελα πια να μιλάω, έτσι έμενα σιωπηλός ή απαντούσα με συντομία. Διαπίστωσα ότι αν κάποιος ήθελε να συζητήσει μαζί μου για το πώς πότιζα τους νεοφερμένους, γινόμουν πολύ αρνητικός και ταραγμένος. Ένιωθα ότι με κορόιδευαν, με υποτιμούσαν και με θεωρούσαν άχρηστο, ότι δεν ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου ή ήμουν αναξιόπιστος. Νόμιζα ότι έκανα καλά το καθήκον μου, ότι ήξερα πώς να ποτίζω τους νεοφερμένους, ότι είχα τις δικές μου μεθόδους παρακολούθησης, και ότι ήμουν πιο προικισμένος από την επόπτη, οπότε δεν μπορούσα να δεχτώ τις συμβουλές της. Αν και συμφωνούσα προφορικά, σπάνια έκανα αυτό που υποσχέθηκα, και επικεντρώθηκα στο να συνεχίσω να ποτίζω και να συναναστρέφομαι τους νεοφερμένους με τους δικούς μου όρους.

Κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, διάβασα τα λόγια του Θεού και τελικά απέκτησα κάποια κατανόηση για τον εαυτό μου. Ο Θεός λέει: «Υπάρχουν κάποιοι που όταν ενεργούν, παραβιάζουν συχνά τις αρχές. Δεν αποδέχονται το κλάδεμα, γνωρίζουν μέσα τους ότι τα όσα λένε οι άλλοι συνάδουν με την αλήθεια, όμως δεν τα αποδέχονται. Τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ αλαζόνες και αυτάρεσκοι! Γιατί λέω ότι είναι αλαζόνες; Εάν δεν αποδέχονται το κλάδεμα, τότε δεν είναι υπάκουοι· δεν είναι αλαζονεία η ανυπακοή; Νομίζουν ότι τα πηγαίνουν καλά, δεν πιστεύουν ότι κάνουν λάθη, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν αυτογνωσία· αυτό είναι αλαζονεία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). «Κανείς να μη νομίζει πως είναι τέλειος, διακεκριμένος, ευγενής ή ξεχωριστός απ’ τους άλλους: όλα αυτά τα προκαλεί η αλαζονική διάθεση και η άγνοια του ανθρώπου. Όταν κανείς θεωρεί πάντα ότι είναι ξεχωριστός, αυτό οφείλεται σε μια αλαζονική διάθεση· το να μην μπορεί ποτέ να αποδεχτεί τις ελλείψεις του ούτε και να αντιμετωπίσει τα λάθη και τις αποτυχίες του οφείλεται σε αλαζονική διάθεση· το να μην αφήνει ποτέ τους άλλους να είναι ανώτεροι απ’ αυτόν ή καλύτεροι απ’ αυτόν οφείλεται σε αλαζονική διάθεση· το να μην τα προτερήματα των άλλων να προσπεράσουν ή να ξεπεράσουν τα δικά του προέρχεται από αλαζονική διάθεση· το να μην αφήνει ποτέ τους άλλους να έχουν καλύτερες σκέψεις, προτάσεις και απόψεις από τον ίδιο και, όταν ανακαλύπτει ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι, να γίνεται αρνητικός, να μη θέλει να μιλήσει, να αισθάνεται άγχος και απόγνωση και να αναστατώνεται, όλα αυτά οφείλονται σε αλαζονική διάθεση. Η αλαζονική διάθεση μπορεί να σε κάνει για να θες να προστατέψεις τη φήμη σου, να μην μπορείς να αποδεχτείς τις διορθώσεις των άλλων, να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις τις ελλείψεις σου, αλλά ούτε και να αποδεχτείς τις αποτυχίες και τα λάθη σου. Ακόμη χειρότερα, όταν κάποιος είναι καλύτερος από σένα, αυτό μπορεί να φέρει μίσος και ζήλια στην καρδιά σου και να σε κάνει να νιώσεις περιορισμένος, τόσο ώστε να μη θέλεις να κάνεις το καθήκον σου και να το εκτελείς επιπόλαια. Μια αλαζονική διάθεση μπορεί να γίνει η αιτία να γεννηθούν μέσα σου τέτοιου είδους συμπεριφορές και πρακτικές. Εάν μπορέσετε, σιγά-σιγά, να εμβαθύνετε σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες, να σημειώσετε σημαντική πρόοδο και να αποκτήσετε κάποια κατανόηση γι’ αυτές, και έπειτα μπορέσετε να απαρνηθείτε σταδιακά αυτές τις σκέψεις, αυτές τις λανθασμένες αντιλήψεις, απόψεις ακόμη και συμπεριφορές, και δεν σας περιορίζουν, και αν, όσο εκτελείτε το καθήκον σας, μπορείτε να βρείτε την κατάλληλη θέση που σας αρμόζει, να ενεργείτε σύμφωνα με τις αρχές και να εκτελείτε το καθήκον που μπορείτε και πρέπει να εκτελείτε, τότε, με τον καιρό, θα μπορείτε να εκτελείτε καλύτερα τα καθήκοντά σας. Αυτό συνιστά είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα. Εάν μπορέσεις να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, θα φαίνεται ότι έχεις ανθρώπινη ομοιότητα και θα πουν: «Αυτός ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με τη θέση του και κάνει το καθήκον του προσγειωμένος. Δεν κάνει το καθήκον του βασισμένος στη φυσικότητα, στη θερμοαιμία ή στη διεφθαρμένη, σατανική του διάθεση. Ενεργεί με αυτοσυγκράτηση, έχει θεοφοβούμενη καρδιά, έχει αγάπη για την αλήθεια, και η συμπεριφορά και οι εκφράσεις του αποκαλύπτουν ότι έχει επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα και τις προτιμήσεις του». Πόσο υπέροχο είναι να συμπεριφέρεται κανείς με τέτοιο τρόπο! Σε περιπτώσεις που οι άλλοι αναφέρουν τις ελλείψεις σου, όχι μόνο είσαι σε θέση να τις αποδεχτείς, αλλά είσαι και αισιόδοξος, αντιμετωπίζοντας τις ελλείψεις και τα ελαττώματά σου με σταθερότητα. Η ψυχική σου κατάσταση είναι εντελώς φυσιολογική, χωρίς ακραίες αντιδράσεις ή οξυθυμία. Αυτό δεν είναι το να έχει κανείς ανθρώπινη ομοιότητα; Μόνο τέτοιοι άνθρωποι έχουν σύνεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Στο παρελθόν, νόμιζα ότι δεν ήμουν αλαζόνας, αλλά μέσα από τις αποκαλύψεις του λόγου του Θεού, είδα ότι ήμουν πολύ αλαζόνας. Όταν η επόπτης μού είπε μερικούς καλούς τρόπους για να ποτίζω τους νεοφερμένους, καθόλου δεν το δέχτηκα. Όταν με ρωτούσε πώς ποτίζω τους νεοφερμένους, έμενα σιωπηλός ή απαντούσα με συντομία, επειδή δεν ήθελα να ρεζιλευτώ ή να δουν οι άλλοι την ανεπάρκειά μου στο πότισμα των νεοφερμένων. Ήθελα να βλέπουν οι άλλοι ότι ήμουν εντάξει σε όλα, ότι δεν υπήρχε κανένα λάθος στο καθήκον μου, και ότι μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου χωρίς την επίβλεψη ή τη βοήθεια άλλων. Ήμουν πραγματικά πολύ αλαζόνας. Ένιωθα επίσης ότι ήμουν πιο προικισμένος από την αδελφή που επέβλεπε τη δουλειά μου, ότι ήξερα πώς να ποτίζω τους νεοφερμένους, ότι είχα τις δικές μου μεθόδους και ότι δούλευαν καλά, οπότε ήμουν απρόθυμος να δεχτώ τις προτάσεις της. Βαθιά μέσα στην καρδιά μου, πίστευα πως αν δεχόμουν τις συμβουλές της, αυτό θα σήμαινε ότι η ικανότητές μου είναι λιγότερες από τις δικές της. Αυτό θα ήταν ντροπή. Τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα; Έτσι, φαινομενικά συμφώνησα με τις προτάσεις της, αλλά σπάνια τις έκανα πράξη. Η αλαζονική μου διάθεση με κρατούσε μακριά από την αλήθεια, με εμπόδιζε να δεχτώ τις συμβουλές των άλλων και με έκανε να εμμένω στις δικές μου απόψεις. Αυτό ήταν εξέγερση εναντίον του Θεού. Μετά από αυτό, ηρέμησα και σκέφτηκα την πρόταση της αδελφής μου. Σκέφτηκα ότι ήταν σωστή και πως άξιζε να τη δοκιμάσω. Έτσι, τηλεφώνησα στους νεοφερμένους. Ένιωσα ότι θα ήταν ευκολότερο να επικοινωνήσω μαζί τους και να καταλάβω τα προβλήματά τους στο τηλέφωνο, και να τους βοηθήσω άμεσα. Όταν έκανα πράξη τις συμβουλές της, και είδα ότι το έργο μου στο πότισμα των νεοφερμένων έγινε πιο αποτελεσματικό, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Σε αυτό το θέμα, είδα ότι παρόλο που είχα κάνει το καθήκον μου για πολύ καιρό, είχα ακόμα πολλές ελλείψεις. Χωρίς τη βοήθεια και την καθοδήγηση της αδελφής μου, τα αποτελέσματα της δουλειάς μου δεν θα είχαν βελτιωθεί. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν ήμουν καλύτερος από τους άλλους και ότι δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου καλά μόνος μου.

Μια μέρα, η επόπτης με ρώτησε για την κατάσταση ενός νεοφερμένου και γιατί δεν ήρθε στις συγκεντρώσεις για μερικές ημέρες. Αφού της εξήγησα, μου έκανε και κάποιες άλλες ερωτήσεις, θέλοντας να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς έκανα το καθήκον μου. Ένιωσα αμηχανία και ήμουν πολύ αντιδραστικός. Δεν θέλησα να απαντήσω σε καμία από τις ερωτήσεις της, γιατί δεν ήθελα να δεχτώ την επίβλεψη της και την αμφισβήτηση της δουλειάς μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν πάλι η διεφθαρμένη διάθεσή μου, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό στην καρδιά μου να με καθοδηγήσει, στο να μάθω να υπακούω σε τέτοια περιβάλλοντα, αναγνωρίζοντας τη δική μου διαφθορά και αποδεχόμενος την εποπτεία και την καθοδήγηση των άλλων. Μετά από αυτό, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού. «Οι αντίχριστοι απαγορεύουν την παρέμβαση, τις ερωτήσεις ή την επίβλεψη των άλλων σε οποιοδήποτε έργο κάνουν, και η απαγόρευση αυτή εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Ο ένας είναι η άρνηση, απλά και ξεκάθαρα. “Σταματήστε να παρεμβαίνετε, να κάνετε ερωτήσεις και να με επιβλέπετε όταν εργάζομαι. Για κάθε έργο που κάνω εγώ είμαι υπεύθυνος, ξέρω πώς να το κάνω και δεν χρειάζομαι κανέναν να με κουμαντάρει!” Πρόκειται για ξεκάθαρη άρνηση. Μια άλλη εκδήλωση είναι το να είναι φαινομενικά δεκτικοί, λέγοντας: “Εντάξει, ας συναναστραφούμε και ας δούμε πώς θα πρέπει να γίνει το έργο”. Όταν, όμως, οι άλλοι αρχίζουν πραγματικά να κάνουν ερωτήσεις και να προσπαθούν να μάθουν περισσότερα για το έργο τους ή όταν επισημαίνουν μερικά ζητήματα και κάνουν μερικές προτάσεις, ποια είναι η στάση τους; (Δεν είναι δεκτικοί.) Σωστά —απλώς αρνούνται να δεχτούν, βρίσκουν προφάσεις και δικαιολογίες για να απορρίψουν τις προτάσεις των άλλων, μετατρέπουν το λάθος σε σωστό και το σωστό σε λάθος, αλλά στην πραγματικότητα, μέσα τους, ξέρουν ότι επιβάλλουν τη λογική τους, ότι λένε βαρύγδουπα λόγια, ότι όλα όσα λένε είναι καθαρά θεωρητικά, ότι τα λόγια τους δεν διαθέτουν τίποτε από την πραγματικότητα των όσων λένε οι άλλοι άνθρωποι. Και όμως, για να προστατεύσουν τη θέση τους —και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτοί έχουν άδικο και ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν δίκιο— εξακολουθούν να μετατρέπουν το σωστό των άλλων ανθρώπων σε λάθος και το δικό τους λάθος σε σωστό, και συνεχίζουν να το εκτελούν, χωρίς να επιτρέπουν σε πράγματα που είναι σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια να εισαχθούν ή να εφαρμοστούν εκεί που βρίσκονται εκείνοι. … Ποιος είναι ο στόχος του; Να μην αποδεχθεί την παρέμβαση, τις ερωτήσεις και την επίβλεψη άλλων ανθρώπων, καθώς και να κάνει τους αδελφούς και τις αδελφές να θεωρούν ότι το να ενεργεί όπως ενεργεί είναι δικαιολογημένο, σωστό, σύμφωνο με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και εναρμονισμένο με τις αρχές της δράσης, και ότι, ως επικεφαλής, τηρεί τις αρχές. Πραγματικά, ελάχιστοι μόνο άνθρωποι στην εκκλησία κατανοούν την αλήθεια· είναι αναμφίβολο πως η πλειοψηφία στερείται ικανότητας διάκρισης, δεν μπορεί να δει το πραγματικό πρόσωπο αυτού του αντίχριστου και, φυσικά, παραπλανάται από αυτόν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. «Όταν ενεργεί ο Σατανάς, δεν επιτρέπει την παρέμβαση κανενός άλλου, επιθυμεί να έχει τον τελευταίο λόγο σε ό,τι κάνει και να ελέγχει τα πάντα, και κανείς δεν μπορεί να επιβλέπει ή να κάνει ερωτήσεις. Αν κάποιος παρεμβαίνει ή επεμβαίνει, αυτό είναι ακόμη λιγότερο επιτρεπτό. Έτσι ενεργεί ένας αντίχριστος· ό,τι κι αν κάνει, κανείς δεν επιτρέπεται να κάνει ερωτήσεις, και όπως κι αν λειτουργεί παρασκηνιακά, κανείς δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει. Αυτή είναι η συμπεριφορά ενός αντίχριστου. Ενεργεί με αυτόν τον τρόπο επειδή, αφενός, έχει μια εξαιρετικά αλαζονική διάθεση και, αφετέρου, δεν έχει ούτε ίχνος λογικής. Στερείται παντελώς υποταγής και δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον επιβλέπει ή να επιθεωρεί το έργο του. Αυτές είναι πραγματικά οι ενέργειες ενός δαίμονα, οι οποίες διαφέρουν εντελώς από εκείνες ενός κανονικού ανθρώπου. Όποιος κάνει έργο χρειάζεται τη συνεργασία άλλων, έχει ανάγκη τη βοήθεια, τις προτάσεις και τη συνεργασία άλλων ανθρώπων, και ακόμη και αν υπάρχει κάποιος που επιβλέπει ή παρακολουθεί, αυτό δεν είναι κακό· είναι απαραίτητο. Αν τύχει να συμβούν λάθη σε κάποιο μέρος του έργο και εντοπιστούν από τους ανθρώπους που παρακολουθούν και διορθωθούν αμέσως, με αποτέλεσμα να αποτραπούν τυχόν απώλειες στο έργο, αυτό δεν θα είναι μεγάλη βοήθεια; Έτσι, όταν οι έξυπνοι άνθρωποι κάνουν πράγματα, τους αρέσει να τους επιβλέπουν, να τους παρατηρούν και να τους κάνουν ερωτήσεις άλλοι άνθρωποι. Αν τύχει πράγματι να συμβεί ένα λάθος και αυτοί οι άνθρωποι είναι σε θέση να το επισημάνουν, και άρα το λάθος μπορέσει να διορθωθεί αμέσως, αυτό δεν είναι ένα πολυπόθητο αποτέλεσμα; Δεν υπάρχει κανείς σε αυτόν τον κόσμο που να μη χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων. Μόνο στους ανθρώπους με αυτισμό ή κατάθλιψη αρέσει να μένουν μόνοι τους και να μην έρχονται σε επαφή ούτε να επικοινωνούν με άλλους ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν από αυτισμό ή κατάθλιψη, δεν είναι πλέον κανονικοί. Δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν τον εαυτό τους. Αν οι άνθρωποι έχουν κανονικό νου και κανονική λογική, αλλά πολύ απλά δεν θέλουν να επικοινωνούν με τους άλλους και δεν θέλουν να γνωρίζουν οι άλλοι για οτιδήποτε κάνουν, αν θέλουν να ενεργούν κρυφά, ιδιωτικά και να λειτουργούν παρασκηνιακά, και δεν ακούνε τίποτα από όσα λένε οι άλλοι, τότε τέτοιοι άνθρωποι είναι αντίχριστοι, έτσι δεν είναι; Είναι αντίχριστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Ένιωσα ότι αυτά τα λόγια ήταν η κρίση του Θεού για μένα. Κατάλαβα ότι συμπεριφερόμουν όπως αποκάλυψε ο Θεός. Μου ήταν πολύ δύσκολο να δεχτώ τις συμβουλές και την εποπτεία άλλων στο καθήκον μου. Ακόμα και όταν είχα δυσκολίες, ποτέ δεν τις αποκάλυπτα ούτε ενημέρωνα τους άλλους, επειδή ένιωθα ότι εφόσον μου δόθηκε αυτή η δουλειά, εγώ είχα την ευθύνη, είχα τον τελευταίο λόγο και μπορούσα να την κάνω με τον δικό μου τρόπο. Ένιωθα ότι ήξερα πώς να κάνω το καθήκον μου, και δεν χρειαζόμουν επόπτη, ούτε κάποιον να με παρακολουθεί ή να μου δίνει συμβουλές. Θεωρούσα τις συμβουλές των άλλων ως καταδίκη των ανεπαρκειών μου ή ως αμφισβήτηση των ικανοτήτων μου, οπότε δεν ήθελα να τις ακούσω. Τώρα έβλεπα πως αυτό ήταν αλαζονεία και ανοησία. Δεν ήταν η λογική που θα πρέπει να κατέχει η κανονική ανθρώπινη φύση. Η αλαζονική μου φύση με έκανε να μην υπακούω κανέναν, και να μη δέχομαι ποτέ την επίβλεψη και τις συμβουλές των άλλων. Ήθελα να έχω πάντα τον τελευταίο λόγο και να ποτίζω τους νεοφερμένους σύμφωνα με τη δική μου βούληση. Στο παρελθόν, απλώς παρακολουθούσα τους νεοφερμένους με τον δικό μου τρόπο, δηλαδή, έστελνα απλώς μηνύματα στους νεοφερμένους και σπάνια τους μιλούσα. Όταν κάποιοι νεοφερμένοι δεν μου απαντούσαν για μερικές μέρες, τους άφηνα στην άκρη, και συνέχιζα να συναντώ τους νεοφερμένους που ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου, και ως αποτέλεσμα, κάποιοι νεοφερμένοι δεν μπόρεσαν να ποτιστούν εγκαίρως. Οι νεοφερμένοι είναι εύθραυστοι και μπορεί να αποσυρθούν και να σταματήσουν να πιστεύουν ανά πάσα στιγμή, Μερικοί, μάλιστα, εγκατέλειψαν την ομάδα μας. Δεν ήταν οι πράξεις μου ίδιες με ενός αντίχριστου; Στους αντίχριστους δεν αρέσει να εποπτεύονται από άλλους και δεν δέχονται ποτέ συμβουλές από άλλους. Θέλουν να ελέγχουν τα πάντα μόνοι τους, να κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο ή σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις, δεν υπακούουν κανέναν και δεν συνεργάζονται με άλλους για να κάνουν τη δουλειά τους καλά. Είδα ότι προχωρούσα στο μονοπάτι του αντίχριστου, και φοβήθηκα. Αν συνέχιζα με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός θα με μισούσε. Δεν υπάρχει καμία αξία στη ζωή εκείνων που μισούνται από τον Θεό και είναι εχθροί στα μάτια του Θεού. Έμαθα επίσης από τον λόγο του Θεού ότι όλοι έχουν τις δικές τους αδυναμίες και ελλείψεις, οπότε χρειαζόμαστε τις συμβουλές και τη βοήθεια των άλλων. Πρέπει να συνεργαζόμαστε με τους ανθρώπους για να εκτελούμε τα καθήκοντά μας καλά. Η επόπτης με βοηθούσε παρακολουθώντας τη δουλειά μου και προσφέροντας προτάσεις. Είδα επίσης ότι ήταν χρήσιμες, όταν τις εφήρμοσα, αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ, και με αυτόν τον τρόπο έβλαψα το έργο της εκκλησίας. Αυτό ήταν ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Στη συνέχεια, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού. «Όταν κάποιος αφιερώνει λίγο χρόνο για να σε επιβλέψει ή να σε παρατηρήσει, ή σε κατανοεί σε βαθύτερο επίπεδο, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε κλαδεύει, σε πειθαρχεί και σε αποδοκιμάζει λιγάκι, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις καθόλου αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό. Τι σημαίνει αν μπορείς να το αποδεχτείς όταν οι άλλοι σε επιβλέπουν, σε παρατηρούν και προσπαθούν να σε καταλάβουν; Ότι στην καρδιά σου αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αν δεν αποδέχεσαι την επίβλεψη, την παρατήρηση και τις προσπάθειες των ανθρώπων να σε καταλάβουν —αν τα αποκρούεις όλα αυτά— είσαι τότε σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Η εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό είναι πάρα πολύ πιο λεπτομερής, διεξοδική και ακριβής από όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να σε καταλάβουν· οι απαιτήσεις του Θεού είναι πιο συγκεκριμένες, αυστηρές και αναλυτικές. Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τον εκλεκτό λαό του Θεού, δεν είναι κούφια λόγια οι ισχυρισμοί σου ότι μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Για να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς την επίβλεψη από τον οίκο του Θεού, από τους επικεφαλής και τους εργάτες ή από τους αδελφούς και τις αδελφές» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (7)]. «Αν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά, τότε θα είσαι φυσικά ικανός να δεχθείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, αλλά πρέπει και να μάθεις να δέχεσαι την επίβλεψη του εκλεκτού λαού του Θεού, πράγμα που απαιτεί να έχεις ανοχή και αποδοχή. Αν βλέπεις κάποιον να σε επιβλέπει, να επιθεωρεί το έργο σου ή να σε ελέγχει εν αγνοία σου και γίνεσαι οξύθυμος, μεταχειρίζεσαι αυτό το άτομο σαν εχθρό και το σιχαίνεσαι, ή ακόμη και του επιτίθεσαι και το αντιμετωπίζεις σαν προδότη, θέλοντας να εξαφανιστεί, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Δεν είναι εξαιρετικά άθλιο; Σε τι διαφέρει αυτή η στάση από ενός βασιλιά των διαβόλων; Είναι αυτή δίκαιη μεταχείριση των ανθρώπων; Αν βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι και ενεργείς με τον σωστό τρόπο, τι έχεις να φοβηθείς από τον έλεγχο των ανθρώπων; Αν φοβάσαι, αυτό δείχνει ότι υπάρχει κάτι που ελλοχεύει στην καρδιά σου. Αν γνωρίζεις μέσα σου ότι έχεις πρόβλημα, τότε θα πρέπει να δεχτείς την κρίση και την παίδευση του Θεού. Αυτό είναι λογικό. Αν γνωρίζεις ότι έχεις πρόβλημα, μα δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε επιβλέπει, να επιθεωρεί το έργο σου ή να ερευνά το πρόβλημά σου, τότε είσαι εξαιρετικά παράλογος, επαναστατείς και αντιστέκεσαι στον Θεό, και σε αυτήν την περίπτωση το πρόβλημά σου είναι ακόμη πιο σοβαρό. Εάν ο εκλεκτός λαός του Θεού διακρίνει ότι είσαι κακός άνθρωπος ή δύσπιστος, τότε οι συνέπειες θα είναι ακόμη πιο δυσάρεστες. Έτσι, όσοι είναι σε θέση να δέχονται την επίβλεψη, την εξέταση και τον έλεγχο των άλλων είναι οι πιο λογικοί από όλους, έχουν ανοχή και κανονική ανθρώπινη φύση. Όταν ανακαλύπτεις ότι κάνεις κάτι λάθος ή αποκαλύπτεις μια διεφθαρμένη διάθεση, αν μπορέσεις να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, αυτό θα βοηθήσει τους γύρω σου να σε προσέχουν. Σίγουρα είναι απαραίτητο να δέχεσαι την επίβλεψη, αλλά το κυριότερο είναι να προσεύχεσαι στον Θεό και να στηρίζεσαι σ’ Αυτόν, υποβάλλοντας τον εαυτό σου σε συνεχή εξέταση. Ιδιαίτερα όταν έχεις πάρει λάθος δρόμο ή έχεις κάνει κάποιο λάθος, ή όταν είσαι έτοιμος να πάρεις μια απόφαση μόνος σου, και κάποιος κοντινός σου το αναφέρει και σε προειδοποιήσει, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό και να σπεύσεις να κάνεις αυτοκριτική, να παραδεχτείς το λάθος σου και να το διορθώσεις. Αυτό μπορεί να σε αποτρέψει από το να βαδίσεις στο μονοπάτι των αντίχριστων. Εάν υπάρχει κάποιος που σε βοηθάει και σε προειδοποιεί με αυτόν τον τρόπο, μήπως δεν προστατεύεσαι εν αγνοία σου; Προστατεύεσαι. Αυτή είναι η προστασία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Ο λόγος του Θεού κάνει τη σημασία και τα οφέλη της εποπτείας από τους άλλους ξεκάθαρα. Προηγουμένως, δεν καταλάβαινα πραγματικά τα οφέλη της εποπτείας, κι αυτό με έκανε να αντισταθώ σε εκείνους που με επέβλεπαν. Νόμιζα ότι προσπαθούσαν να ελέγξουν τη δουλειά μου ή έδειχναν περιφρόνηση για μένα. Στο μυαλό μου, αν κάποιος ερχόταν να μάθει για τη δουλειά, ήταν σαν να με θεωρούσε ανεύθυνο και ανίκανο να εργαστώ, και ότι δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου καλά, ή τόσο καλά όσο οι άλλοι. Έτσι αντιδρούσα πολύ στην εποπτεία των άλλων σε μένα. Όμως, από τον λόγο του Θεού, είδα ότι η γνώμη μου ήταν λανθασμένη και ότι δεν ήταν σύμφωνη με την αλήθεια. Είχα κάποιες ελλείψεις στη δουλειά μου, και χρειαζόμουν βοήθεια από τους αδελφούς και τις αδελφές για να βελτιωθώ, όμως αρνήθηκα να δεχτώ την εποπτεία. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσα ποτέ να διορθώσω τα λάθη στη δουλειά μου και να κάνω τη δουλειά μου καλύτερα; Ήταν πολύ σημαντικό για τους αδελφούς και τις αδελφές να ρωτούν για το έργο μου, γιατί σήκωναν το βάρος της δουλειάς και έκαναν το καθήκον τους. Δεν θα έπρεπε να έχω στάση σιωπής και απόρριψης. Θα έπρεπε να ανοιχτώ και να τους πω τις δυσκολίες μου και την πραγματική κατάσταση στη δουλειά μου. Αυτό είναι το καλύτερο για το έργο της εκκλησίας. Αποδεχόμενος την εποπτεία, μπορώ να δω τις δικές μου ελλείψεις και να αναλογιστώ αν κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές. Τώρα, κατάλαβα το θέλημα του Θεού. Οι άλλοι, με τη συχνή εποπτεία και τον έλεγχο της δουλειάς μου μπορούν να με εμποδίσουν να παραπλανήσω, να εγκαταλείψω ή να βλάψω τους νεοφερμένους λόγω των δικών μου επιθυμιών. Πράγματι, έτσι με προστατεύει ο Θεός.

Διάβασα και άλλο απόσπασμα του λόγου του Θεού, «Πιστεύετε ότι είναι κανένας τέλειος; Όσο δυνατοί κι αν είναι οι άνθρωποι, όσο ικανοί και ταλαντούχοι κι αν είναι, και πάλι τέλειοι δεν είναι. Ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό, είναι γεγονός, και είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ώστε να προσεγγίσουν σωστά τα δικά τους πλεονεκτήματα και προτερήματα ή ελαττώματα· τέτοιον ορθολογισμό πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Αν έχεις τέτοιον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα προτερήματά σου και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθειας-πραγματικότητας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας από τα προτερήματά τους για να αντισταθμίσεις τυχόν αδυναμίες σου. Με αυτόν τον τρόπο, ό,τι καθήκον κι αν εκτελείς, ό,τι κι αν κάνεις, θα βελτιώνεσαι συνεχώς σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μέσω του λόγου του Θεού, κατάλαβα πως ο καθένας έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και αδυναμίες, και πως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο. Όσο δυνατοί κι αν είναι οι άνθρωποι, εξακολουθούν να έχουν ελλείψεις και χρειάζονται τη βοήθεια των άλλων. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούμε στην εκκλησία, είναι αδιαχώριστο από τη βοήθεια και τη συνεργασία των άλλων. Έχουμε διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά που πάντα ενεργούμε μέσω των διεφθαρμένων διαθέσεών μας, οπότε χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις και εποπτεία από τους αδελφούς και τις αδελφές μας για να αποφύγουμε την παρέκκλιση από τις αρχές και να περιορίσουμε τα λάθη μας. Όταν οι άλλοι ήρθαν σε μένα για να καταλάβουν τα προβλήματά μου στη δουλειά, έπρεπε να το είχα χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία για να βελτιωθώ και να μάθω από τα δυνατά τους σημεία για να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου. Αυτό θα είχε βοηθήσει και εμένα και το έργο της εκκλησίας. Είδα καθαρά ότι δεν ήμουν καλύτερος από κανέναν άλλον, συμπεριλαμβανομένης της αδελφής που επέβλεπε τη δουλειά μου. Θα πρέπει να δέχομαι την καθοδήγηση και τις συμβουλές των άλλων, να διορθώνω τις παραδρομές και τα λάθη μου, και να τολμήσω να αποκαλύψω τις δικές μου αδυναμίες και να ζητήσω βοήθεια από άλλους. Έτσι είναι ένα άτομο με κανονική ανθρώπινη φύση και λογική. Με αυτή τη γνώση, άρχισα να εγκαταλείπω τις λανθασμένες απόψεις μου. Πλέον, δεν ένιωθα ότι μπορώ να ποτίζω τους νεοφερμένους χωρίς την επίβλεψη κανενός. Αντίθετα, ένιωθα ότι είχα πολλές ελλείψεις και ότι δεν ήμουν τέλειος. Έπειτα, άρχισα να δέχομαι τις συμβουλές της αδελφής μου, και όταν έκανε ερωτήσεις ή ήθελε να μάθει οτιδήποτε σχετικά με την κατάσταση των νεοφερμένων, το συζητούσα ανοιχτά και με λεπτομέρειες. Έτσι, έγινα πιο αποτελεσματικός στο καθήκον μου.

Μια μέρα, η αδελφή με ρώτησε για την κατάσταση των νεοφερμένων. Απάντησα στις ερωτήσεις της χωρίς επιφυλάξεις και με λεπτομέρειες σχετικά με τους λόγους της παράτυπης προσέλευσης ορισμένων νεοφερμένων. Μου υπενθύμισε κάποια βασικά σημεία, και τα έγραψα και τα εφάρμοσα. Είδα ότι είναι πολύ καλό να δεχόμαστε συμβουλές από τους άλλους. Αν και μερικές φορές όταν επεσήμανε τις αδυναμίες μου, δεν μπόρεσα να το δεχτώ αμέσως, Κατάλαβα ότι ήρθε για να με βοηθήσει, οπότε δεν θα έπρεπε να είμαι αρνητικός και να αντιδρώ. Χρειάστηκε να σταθώ ενώπιον του Θεού, να προσευχηθώ και να αναζητήσω, το οποίο ήταν ευεργετικό και για μένα και για το έργο της εκκλησίας. Η ευθύνη μου είναι να ποτίζω καλά τους νεοφερμένους ώστε να θέσουν τα θεμέλιά τους στον αληθινό δρόμο, και είμαι πρόθυμος να δεχτώ την εποπτεία των άλλων και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου.