Από την Κριστίν, Φιλιππίνες

Τον Αύγουστο του 2021, ξεκίνησα να εκπαιδεύομαι στο πότισμα των νέων πιστών. Επειδή δεν είχα πολύ τυπική αγγλική προφορά, φοβόμουν ότι θα με αντιμετώπιζαν υποτιμητικά όταν συναναστρεφόμουν μαζί τους, οπότε συνήθως επικοινωνούσα μαζί τους μόνο μέσω γραπτών μηνυμάτων. Ωστόσο, με το να συνεχίζω κατ’ αυτόν τον τρόπο επηρεαζόταν η πρόοδος του ποτίσματος. Σε μια συνάθροιση, μια αδελφή μάς είπε ότι τα αγγλικά της δεν ήταν καλά, ήθελε όμως να μπορεί να συναναστρέφεται προφορικά με τους νεοφώτιστους και να χειρίζεται έγκαιρα τις διάφορες αντιλήψεις και δυσκολίες τους, γι’ αυτό χρησιμοποιούσε λογισμικό μετάφρασης ως βοήθημα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να συναναστρέφεται προφορικά μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Ένιωσα ντροπή όταν το συνέκρινα αυτό με τη δική μου στάση απέναντι στο καθήκον μου. Μολονότι δεν μπορούσε να μιλήσει καλά αγγλικά, κατάφερνε να βρει έναν τρόπο να επικοινωνεί προφορικά με τους νεοφώτιστους. Εμένα, το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα τυπική προφορά. Δεν είχα πρόβλημα στην καθημερινή συνομιλία, φοβόμουν όμως ότι οι νεοφώτιστοι θα έλεγαν ότι τα αγγλικά μου δεν ήταν καλά, οπότε δεν ήμουν διατεθειμένη να επικοινωνώ προφορικά μαζί τους. Αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στο αποτέλεσμα του ποτίσματός μου. Ολοένα και περισσότεροι νέοι πιστοί αποδέχονταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, γι’ αυτό και ήταν απαραίτητο να εντείνουμε το έργο του ποτίσματος και να τους βοηθήσουμε να θέσουν το συντομότερο δυνατό τα θεμέλια στην αληθινή οδό. Εγώ, όμως, σκεφτόμουν απλώς τη φήμη και το κύρος μου, όχι πώς να ποτίζω γρήγορα τους νεοφώτιστους. Ούτε κατά διάνοια δεν εξέταζα το θέλημα του Θεού! Είπα λοιπόν μια προσευχή, έτοιμη να στηριχτώ στον Θεό και να προσπαθήσω να επικοινωνώ προφορικά με τους νεοφώτιστους. Μετά από αυτό, άρχισα να εξασκώ τα προφορικά μου αγγλικά, ξεκινώντας με τους νεοφώτιστους που ήξερα ήδη. Μετά από λίγο, δεν φοβόμουν τόσο τις προφορικές συνομιλίες. Θυμάμαι κάποτε που είχα μια συνομιλία με έναν νέο πιστό και, όχι μόνο μπόρεσα να εκφραστώ άπταιστα, αλλά λύθηκε και το πρόβλημά του. Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς —δεν θα πίστευα ποτέ ότι μία και μόνο προφορική συζήτηση θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικότερη από πολλές ημέρες ανταλλαγής μηνυμάτων.

Καθώς προσέρχονταν όλο και περισσότερα νέα μέλη στην εκκλησία, η επικεφαλής έβαλε την αδελφή Μέιβις κι εμένα να συνεργαστούμε για ν’ αναλάβουμε το έργο του ποτίσματος. Όταν πληροφορήθηκα για τη ρύθμιση αυτή, εξεπλάγην πραγματικά. Μόλις είχα αρχίσει να ασκούμαι στο πότισμα των νεοφώτιστων, υπήρχαν ακόμη πολλές αλήθειες σχετικά με το έργο του Θεού που δεν καταλάβαινα και το επίπεδο των αγγλικών μου ήταν μέτριο. Πώς θα μπορούσα να αναλάβω μια τέτοια ευθύνη; Η Μέιβις πότιζε νεοφώτιστους περισσότερο καιρό απ ό,τι εγώ, οπότε είχε περισσότερη εμπειρία από κάθε άποψη. Μιλούσε, επίσης, αρκετά καλά αγγλικά. Εάν συνεργαζόμουν μαζί της, και λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικές μου δυνατότητες, δεν θα αποκαλυπτόταν η αλήθεια τη στιγμή που θ’ άνοιγα το στόμα μου; Μπορεί να έλεγε ότι η συναναστροφή μου για την αλήθεια δεν ήταν ξεκάθαρη, ότι δεν ήμουν κατάλληλη για εκείνο το καθήκον. Ενόσω ανησυχούσα γι’ αυτό, ήλθε η Μέιβις να συζητήσει μαζί μου τη δουλειά και με ρώτησε πώς ήταν τα αγγλικά μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, είπα: «Τα αγγλικά μου δεν είναι καθόλου καλά. Καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω πολύ καλά. Η γραπτή μου επικοινωνία είναι εντάξει». Εκείνη απάντησε: «Τότε μπορείς να αναλάβεις να κανονίζεις τις ώρες των συναθροίσεων με τους νέους πιστούς κι εγώ θα είμαι υπεύθυνη για τη συναναστροφή μαζί τους. Μπορούμε να συνεργαστούμε». Όταν άκουσα τη Μέιβις να το λέει αυτό, σκέφτηκα ότι ήταν σπουδαία η δικαιολογία που είπα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω πολύ καλά αγγλικά κι ότι στις συναθροίσεις δεν θα χρειαζόταν να λέω τίποτα. Όσο σιωπούσα, τα ελαττώματα και οι ελλείψεις μου δεν θα γίνονταν ποτέ αντιληπτά. Στη συνέχεια, όταν η Μέιβις πότιζε νεοφώτιστους, εγώ θα μπορούσα να ακούω και να μαθαίνω και, μετά από λίγο, μόλις έμπαινα στο νόημα, θα μπορούσα να επικοινωνώ προφορικά μαζί τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα με καταλάβαιναν.

Την πρώτη φορά που η Μέιβις κι εγώ ποτίσαμε νεοφώτιστους μαζί, παρατήρησα ότι αλληλεπιδρούσε μαζί τους σε άπταιστα αγγλικά, εγώ όμως, εκτός από ένα «γεια!», δεν τόλμησα να πω τίποτε άλλο. Είχαμε συμφωνήσει ότι όταν τελείωνε η ​​συνάθροιση, θα μιλούσα με τους νέους πιστούς για να πάρω μια ιδέα των προβλημάτων και των δυσκολιών τους ώστε να επιλυθούν το συντομότερο δυνατό, όμως ένιωθα διστακτική. Στην πρώτη τους αλληλεπίδραση με τη Μέιβις, είχαν δει πόσο καλά ήταν τα αγγλικά της και ότι μπορούσε να συναναστρέφεται ξεκάθαρα την αλήθεια. Εάν μιλούσαν μαζί μου μετά από αυτό και με άκουγαν να μπερδεύω τα λόγια μου, θα συνειδητοποιούσαν τη μεγάλη διαφορά μεταξύ μας. Τι θα σκέφτονταν τότε για μένα; Το σκέφτηκα ξανά και ξανά και αποφάσισα να συνεχίσω να γράφω μηνύματα. Μετά από αυτό, εκτός από την προφορική επαφή με τους λίγους νεοφώτιστους που γνώριζα αρκετά καλά, επικοινωνούσα με τους υπόλοιπους μέσω γραπτών μηνυμάτων. Ωστόσο, αυτός ήταν ένας πιο αργός τρόπος επικοινωνίας. Αρκετά συχνά, έστελνα μήνυμα σε κάποιον νεοφώτιστο και δεν ήταν συνδεδεμένος εκείνη τη στιγμή, και μετά, όταν τελικά απαντούσε, εγώ δεν το πρόσεχα. Ορισμένα ζητήματα που θα μπορούσαν να επιλυθούν προφορικά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, μπορεί να μην επιλύονταν ούτε μέσα σε αρκετές μέρες μέσω γραπτών μηνυμάτων. Μόνο αφού εξετάσαμε τη δουλειά που είχαμε κάνει διαπίστωσα ότι οι μισοί σχεδόν από τους νέους πιστούς για τους οποίους ήμουν υπεύθυνη δεν παρευρίσκονταν τακτικά στις συναθροίσεις. Έμεινα άναυδη. Πώς μπορεί να συνέβαινε αυτό; Η Μέιβις με ρώτησε: «Γιατί στέλνεις συνέχεια μηνύματα στους νέους πιστούς; Γιατί δεν μιλάς ποτέ απευθείας μαζί τους;» Δεν ήθελα να της πω, κι έτσι μάσησα τα λόγια μου. Ήξερα ότι αν είχα μιλήσει απευθείας μαζί τους για να επιλύσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους, κάποιοι απ’ αυτούς θα είχαν αρχίσει να παρευρίσκονται τακτικά στις συναθροίσεις. Όμως φοβόμουν να δείξω τις αδυναμίες μου και βασιζόμουν στα μηνύματα, κι αυτό οδήγησε σε αυτήν τη συνέπεια.

Εκείνο το βράδυ, στριφογυρνούσα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα. Εάν δεν αντιμετωπίζονταν αμέσως η σύγχυση και οι διάφορες αντιλήψεις των νέων πιστών, εκείνοι θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν την πίστη ανά πάσα στιγμή. Ήταν μια σοβαρή παράβαση καθήκοντος! Γιατί επέμενα να στέλνω μηνύματα για κάτι που θα μπορούσε να λυθεί με τρία λεπτά συνομιλίας; Δεν ήταν ότι δεν μπορούσα να μιλήσω αγγλικά. Είχα καταφέρει να επικοινωνήσω προφορικά πριν από λίγο καιρό, οπότε γιατί δεν το έκανα πια; Η σκέψη ότι κάποιοι νεοφώτιστοι δεν παρευρίσκονταν τακτικά στις συναθροίσεις επειδή δεν τους είχα ποτίσει σωστά, με έκανε να θυμώσω με τον εαυτό μου. Ήμουν τόσο αναστατωμένη, που προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να καταλάβω τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, διάβασα το εξής χωρίο στα λόγια του Θεού: «Οι ίδιοι οι άνθρωποι αποτελούν δημιουργήματα. Μπορούν τα δημιουργήματα να επιτύχουν παντοδυναμία; Μπορούν να επιτύχουν τελείωση και τελειότητα; Μπορούν να επιτύχουν ικανότητα σε όλα, να φτάσουν να κατανοούν τα πάντα, να διαβλέπουν τα πάντα και να είναι ικανοί για τα πάντα; Όχι, δεν μπορούν. Ωστόσο, μέσα στους ανθρώπους υπάρχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και μια μοιραία αδυναμία. Αμέσως μόλις διδαχθούν μια δεξιότητα ή ένα επάγγελμα, οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί, ότι είναι άνθρωποι με θέση και αξία, και ότι είναι επαγγελματίες. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένοι είναι, όλοι τους θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους ως μια διάσημη ή σπουδαία προσωπικότητα, να γίνουν κάποια μικρή διασημότητα και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι, άψογοι και αψεγάδιαστοι· στα μάτια των άλλων, θέλουν να γίνουν διάσημοι, ισχυροί, κάποια μεγάλη προσωπικότητα, να γίνουν πανίσχυροι, ικανοί για οτιδήποτε και σε θέση να επιτύχουν τα πάντα. Νιώθουν πως αν ζητούσαν τη βοήθεια των άλλων, θα έδειχναν ανίκανοι, αδύναμοι και κατώτεροι, και οι άλλοι θα τους περιφρονούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουν πάντα να προσποιούνται. Μερικοί άνθρωποι, όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι, λένε ότι ξέρουν πώς να το κάνουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν. Στη συνέχεια, το ψάχνουν κρυφά και προσπαθούν να μάθουν πώς να το κάνουν, αφού όμως το μελετήσουν για αρκετές ημέρες, και πάλι δεν καταλαβαίνουν πώς να το κάνουν. Όταν τους ρωτάς πώς τα πηγαίνουν με αυτό, λένε: “Σε λίγο, σε λίγο!” Μέσα τους, όμως, σκέφτονται: “Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν πρέπει να προδοθώ, πρέπει να συνεχίσω να υποκρίνομαι, δεν μπορώ ν’ αφήσω τους άλλους να δουν τα μειονεκτήματα και την άγνοιά μου, δεν μπορώ να τους επιτρέψω να με περιφρονήσουν!” Τι πρόβλημα είναι αυτό; Είναι σαν μια κόλαση επί γης, όπου προσπαθείς να σώσεις την υπόληψή σου με κάθε κόστος. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Η αλαζονεία των ανθρώπων αυτών δεν έχει όρια, έχουν χάσει κάθε σύνεση! Δεν επιθυμούν να είναι σαν όλους τους άλλους, δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, αλλά υπεράνθρωποι, κάποιο σπουδαίο άτομο, κάποιος επιτυχημένος. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα! Όσον αφορά τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, την άγνοια, την ανοησία και την έλλειψη κατανόησης εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα σκεπάζουν όλα και δεν αφήνουν τους άλλους να τα δουν, και στη συνέχεια συνεχίζουν να υποδύονται. … Τέτοιοι άνθρωποι πετούν πάντα στα σύννεφα, έτσι δεν είναι; Διαρκώς ονειρεύονται, σωστά; Δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε πώς να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν έχουν ενεργήσει ούτε μια φορά σαν πρακτικά ανθρώπινα όντα. Αν οι άνθρωποι επιλέξουν αυτό το μονοπάτι ως προς τη συμπεριφορά τους —πάντα αιθεροβατώντας αντί να έχουν τα πόδια τους στο έδαφος, πάντα θέλοντας να πετάξουν— τότε είναι βέβαιο ότι θα συναντήσουν προβλήματα. Το μονοπάτι στη ζωή που διαλέγεις δεν είναι το σωστό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Σκεπτόμενη τα λόγια του Θεού, διαπίστωσα ότι προσποιούμουν και υποκρινόμουν. Φοβόμουν ότι οι νέοι πιστοί θα με καταφρονούσαν επειδή δεν μιλούσα καλά αγγλικά, οπότε δεν τολμούσα να συζητάω μαζί τους. Όταν άρχισα να συνεργάζομαι με τη Μέιβις, είδα ότι τα αγγλικά της ήταν πολύ καλά κι η συναναστροφή της για την αλήθεια πιο ξεκάθαρη απ’ τη δική μου. Ανησυχούσα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές μου θα με έβρισκαν απογοητευτική σε σύγκριση μαζί της και φοβόμουν ότι η Μέιβις θα με καταλάβαινε, οπότε προσποιούμουν ακόμη περισσότερο. Όταν η Μέιβις με ρώτησε πώς ήταν τα αγγλικά μου, επίτηδες είπα ότι δεν ήταν καλά και βρήκα μια δικαιολογία ώστε να μη χρειάζεται να συναναστρέφομαι προφορικά. Όποτε οι δυο μας κάναμε πότισμα μαζί, εγώ δεν μιλούσα. Δεν εκπλήρωνα το ίδιο μου το καθήκον. Όταν πότιζα νεοφώτιστους, τους έστελνα μηνύματα αντί να συνομιλώ άμεσα μαζί τους, κάτι που σήμαινε ότι πολλά ζητήματα των νεοφώτιστων δεν επιλύονταν όσο γρήγορα θα έπρεπε, οπότε ο αρνητισμός τους παρέμενε και δεν παρευρίσκονταν στις συναθροίσεις. Καθυστερούσα τη δουλειά μας. Υποκρινόμουν διαρκώς, φοβούμενη μήπως αποκαλυφθούν οι αδυναμίες μου. Ήθελα να μάθω πράγματα παρασκηνιακά και στη συνέχεια να επιστρέψω και να καταπλήξω τους πάντες. Πόσο αλαζονικό εκ μέρους μου! Δεν μπορούσα ν’ αντιμετωπίσω σωστά τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου, ήθελα όμως να φαίνομαι εξαιρετική και διαφορετική απ’ όλους τους άλλους. Ακριβώς όπως κάτι που αποκάλυψε ο Θεός: «Δεν επιθυμούν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι ή κοινοί θνητοί. Θέλουν απλώς να είναι υπεράνθρωποι ή άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ή δυνάμεις. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα!» Δεν μιλούσα πολύ καλά αγγλικά και δεν είχα μεγάλη εμπειρία στο έργο του ποτίσματος. Η εκκλησία κανόνισε να ποτίζω ξένους νεοφώτιστους κι αυτό μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία ν’ ασκηθώ, την οποία θα έπρεπε να είχα εκτιμήσει θερμά. Εγώ, όμως, αντί να κάνω καλά το καθήκον μου, ήθελα διαρκώς να καλύπτω τα ελαττώματά μου και να συμπεριφέρομαι σαν να μπορώ να κάνω οτιδήποτε, ώστε οι άλλοι να μ’ εκτιμούν και να με θαυμάζουν. Δεν είχα καθόλου λογική ή αυτογνωσία. Ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω να προσποιούμαι και να υποκρίνομαι. Ό, τι κι αν σκέφτονταν οι άλλοι, έπρεπε ν’ αφήσω στην άκρη τη ματαιοδοξία μου και να επιτελέσω το καθήκον και τις ευθύνες μου. Αυτό έπρεπε να κάνω πράξη.

Διάβασα μερικά ακόμα χωρία των λόγων του Θεού που μου έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και σε καμία περίπτωση να μην μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο για τους άλλους. Τα ελαττώματά σου, οι ελλείψεις σου, τα σφάλματά σου, οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα τούτα. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς την είσοδο στη ζωή και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι και αυτοί σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι υποτάσσονται αληθινά στον Θεό έχουν καρδιά με φόβο Θεού).

« » («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το πρώτο βήμα για τη διόρθωση της διεφθαρμένης μου διάθεσης ήταν να μάθω να ανοίγομαι, να σταματήσω να υποκρίνομαι και να προσποιούμαι και να φέρω στο φως τις ανεπάρκειες, τα ελαττώματα και τη διαφθορά που αποκαλύπτω. Έπρεπε να είμαι ένας απλός και τίμιος άνθρωπος ενώπιον των αδελφών μου και ενώπιον του Θεού. Τότε θα μπορούσα να χαλαρώσω και να είμαι ελεύθερη στο καθήκον μου. Όταν το κατάλαβα αυτό, βρήκα την πίστη και το θάρρος να κάνω πράξη την αλήθεια, κι έτσι αναζήτησα την επικεφαλής και τη Μέιβις και τις μίλησα ανοιχτά σχετικά με την κατάσταση και την κατανόησή μου. Δεν με περιφρόνησαν, αλλά συναναστράφηκαν υπομονετικά μαζί μου για τις δικές τους εμπειρίες προκειμένου να με βοηθήσουν να κατανοήσω το πρόβλημά μου. Όταν πότιζα νεοφώτιστους μετά από αυτό, δεν με κρατούσε πλέον πίσω η ματαιοδοξία μου. Άρχισα να επικεντρώνομαι στη λεκτική επικοινωνία μαζί τους ώστε να τους βοηθήσω να διαλύσουν τη σύγχυσή τους πιο γρήγορα. Όταν έβρισκα μια λέξη που δεν ήξερα ή δεν μπορούσα να προφέρω, συμβουλευόμουν το λεξικό ή χρησιμοποιούσα λογισμικό μετάφρασης. Με τον καιρό, τα προφορικά αγγλικά μου βελτιώθηκαν. Ένιωθα ότι με το να συναναστρέφομαι ανοιχτά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να μην υποκρίνομαι ούτε να είμαι ψεύτικη, μπορούσα να γνωρίσω τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου και ν’ αντιστρέψω γρήγορα την κακή μου κατάσταση. Ακριβώς όπως λέει κι ο Θεός: «Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς την είσοδο στη ζωή και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια.» Νόμιζα ότι αφού τα βίωσα όλα αυτά, είχα καταφέρει να ανοιχτώ και να αλλάξω. Ωστόσο, στη συνέχεια εκτέθηκα ξανά από μια άλλη κατάσταση.

Κάποτε, μερικοί νέοι πιστοί θέλησαν να μοιραστούν το ευαγγέλιο με κάποιους συγγενείς και φίλους, οπότε η επικεφαλής της ομάδας κι εγώ τους εξηγήσαμε τις αρχές για να το κάνουν. Μόλις είχα συστηθεί και είχα πει δυο λόγια για τον εαυτό μου, όταν μία από τις νέες πιστές είπε ότι δεν καταλάβαινε τι έλεγα. Η επικεφαλής της ομάδας έσπευσε να δώσει εξηγήσεις, λέγοντας ότι η προφορά μου στα αγγλικά δεν ήταν καλή, κι έπειτα άρχισε να μιλά εκείνη με τους νεοφώτιστους. Αισθανόμουν σαν παρείσακτη καθώς τους άκουγα να συνομιλούν άπταιστα —ένιωθα το πρόσωπό μου να κοκκινίζει. Ήταν πραγματικά ντροπιαστικό. Αρχικά, ήθελα η επικεφαλής της ομάδας να έχει την ευκαιρία να μάθει από μένα και να αποκτήσει κάποια εμπειρία, όμως εγώ δεν μπορούσα ούτε καν να συστηθώ σωστά —τι θα σκέφτονταν για μένα η επικεφαλής της ομάδας κι αυτοί οι νεοφώτιστοι; Μήπως θα πίστευαν ότι τα αγγλικά μου ήταν χάλια, οπότε μάλλον ήμουν ανίκανη και στη δουλειά; Ποιος θα με άκουγε μετά από αυτό όταν παρακολουθούσα τις εργασίες; Αυτές οι σκέψεις μού άφησαν ένα απερίγραπτο συναίσθημα αποτυχίας και ένιωσα πολύ πεσμένη. Εκείνη την εποχή, η επικεφαλής της εκκλησίας ήταν και μέλος της ομάδας. Φοβόμουν ότι θα συνδεόταν διαδικτυακά, θα έβλεπε τι συνέβαινε, θα σκεφτόταν ότι τα αγγλικά μου δεν ήταν καλά κι ότι δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά και μετά θα με απάλλασσε των καθηκόντων μου. Δεν ήθελα να με καταλάβουν, γι' αυτό άρχισα να κρύβω ξανά τα μειονεκτήματά μου, να επικοινωνώ μέσω γραπτών μηνυμάτων αντί να το κάνω προφορικά και να μετατρέπω την ομαδική συζήτηση σε ιδιωτικές συνομιλίες ενός προς έναν. Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να νιώθω πραγματικά εξαντλημένη. Φοβόμουν ότι θα μάθαιναν όλοι πόσο κακή ήταν η προφορά μου και θα με καταφρονούσαν. Ζούσα καθημερινά σ’ αυτήν την κατάσταση και δεν είχα χρόνο ή ενέργεια να σκεφτώ πώς να κάνω το καθήκον μου καλά. Ένιωθα όλο και περισσότερο σκοτάδι στην καρδιά μου και δεν αισθανόμουν καθόλου την καθοδήγηση του Θεού. Ούτε είχα κάποια κατεύθυνση στο καθήκον μου. Ήξερα ότι ήμουν σε επικίνδυνη κατάσταση, όμως δεν μπορούσα να την ξεπεράσω. Έτσι, είπα μέσα μου μια προσευχή, ζητώντας από τον Θεό να με καθοδηγήσει ώστε να βρω διέξοδο.

Μία μέρα παρακολουθούσα ένα βίντεο μαρτυρίας με τίτλο «Πίσω από τα προσχήματα», και κάποια από τα λόγια του Θεού σ’ αυτό μού έκαναν βαθιά εντύπωση. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για τι διάθεση πρόκειται όταν οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, όταν καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, όταν υποκρίνονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν μπορούν να δουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, όταν προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Αυτό είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι κακό. Πάρτε για παράδειγμα τα μέλη του σατανικού καθεστώτος: Όσο κι αν τσακώνονται, διαπληκτίζονται ή σκοτώνουν παρασκηνιακά, κανείς δεν επιτρέπεται να το αναφέρει ή να το φανερώσει. Φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα δουν το δαιμονικό τους πρόσωπο και κάνουν ό,τι μπορούν για να το καλύψουν. Δημόσια, κάνουν τα πάντα για να ωραιοποιήσουν τον εαυτό τους, λέγοντας πόσο πολύ αγαπούν τους ανθρώπους, πόσο σπουδαίοι, ένδοξοι και σωστοί είναι. Αυτή είναι η φύση του Σατανά. Το κύριο χαρακτηριστικό της φύσης του Σατανά είναι η πονηριά και η εξαπάτηση. Και ποιος είναι ο στόχος αυτής της πονηριάς και της εξαπάτησης; Να ξεγελάσει τους ανθρώπους, να τους αποτρέψει από το να δουν την ουσία του και την πραγματική του εικόνα, και να επιτύχει έτσι τον στόχο της παράτασης της κυριαρχίας του. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν τέτοια δύναμη και κύρος, αλλά και αυτοί επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να έχουν καλή γνώμη γι’ αυτούς και να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, καθώς και να τους αποδίδουν υψηλό κύρος μέσα στην καρδιά τους. Αυτό ακριβώς είναι μια διεφθαρμένη διάθεση […] Ποιο από τα δύο, το να κάνει κανείς λάθη ή το να μεταμφιέζεται, σχετίζεται με τη διάθεση; Η μεταμφίεση είναι θέμα διάθεσης, περιλαμβάνει αλαζονική διάθεση, κακία και δολιότητα· ο Θεός την περιφρονεί ιδιαιτέρως. […] Εάν δεν προσπαθήσεις να προσποιηθείς ή να προβάλεις δικαιολογίες, εάν μπορείς να παραδεχτείς τα λάθη σου, όλοι θα πουν ότι είσαι ειλικρινής και συνετός. Και τι σε κάνει συνετό; Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν ελαττώματα και αδυναμίες. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, όλοι έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι πιο ευγενής, τέλειος και ευγενικός από τους άλλους. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου και την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς του, δεν θα προσπαθείς να καλύπτεις τα λάθη σου, ούτε θα κρατάς κακία στους άλλους για τα λάθη τους, —θα μπορείς ν’ αντιμετωπίζεις και τα δύο ζητήματα σωστά. Μόνο τότε θα είσαι διορατικός και δεν θα κάνεις ανοησίες, κάτι που θα σε κάνει άνθρωπο σοφό. Εκείνοι που δεν είναι σοφοί είναι ανόητοι και εμμένουν διαρκώς στα μικρά τους λάθη, ενώ παρασκηνιακά είναι ύπουλοι. Είναι αηδιαστικό να το βλέπεις αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι αμέσως προφανές στους άλλους, ωστόσο εσύ εξακολουθείς ολοφάνερα να προσποιείσαι. Στους άλλους, μοιάζει με παράσταση κλόουν. Δεν είναι ηλίθιο αυτό; Πραγματικά είναι. Οι ανόητοι δεν έχουν σοφία. Όσα κηρύγματα κι αν ακούνε, και πάλι δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε βλέπουν τίποτα όπως πραγματικά είναι. Είναι διαρκώς ανεβασμένοι στο καλάμι τους, νομίζοντας ότι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και πιο αξιοσέβαστοι. Αυτό είναι αλαζονεία και αυταρέσκεια, είναι ανοησία. Οι ανόητοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση, έτσι δεν είναι; Τα θέματα στα οποία είσαι ανόητος και ασύνετος είναι τα θέματα στα οποία δεν έχεις πνευματική κατανόηση και δεν μπορείς εύκολα να κατανοήσεις την αλήθεια. Έτσι έχουν τα πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Σκέφτηκα λίγο τα λόγια του Θεού —πραγματικά με ταρακούνησαν. Το να υποκρίνεσαι και το να κάνεις λάθος είναι διαφορετικά στη φύση. Τα αγγλικά μου δεν ήταν καλά, οπότε όταν έκανα ένα λάθος, μπορούσα να μάθω και να εξασκηθώ. Εγώ, όμως, διαρκώς υποκρινόμουν για να μην μπορούν οι άλλοι να δουν τον πραγματικό μου εαυτό. Πίσω από αυτό κρύβονταν οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου της αλαζονείας, της πανουργίας και της κακίας. Αυτό είναι αηδιαστικό και απεχθές για τον Θεό. Ακόμη εξασκούμουν ως προς το πώς να κάνω αυτό το καθήκον, επομένως τα λάθη, οι παραλείψεις και οι εκφράσεις διαφθοράς ήταν αναπόφευκτα. Δεν ήταν να ντρέπομαι για αυτά, μπορούσαν να διορθωθούν αναζητώντας την αλήθεια. Όμως από τότε που είχα αναλάβει την ευθύνη του έργου του ποτίσματος, είχα βάλει τον εαυτό μου στη θέση κάποιου υπεύθυνου, νομίζοντας ότι έπρεπε να είμαι καλύτερη από ένα συνηθισμένο άτομο, διαφορετικά οι νεοφώτιστοι θα με περιφρονούσαν. Όταν εκείνη η νέα πιστή είπε ότι δεν καταλάβαινε τι έλεγα, ένιωσα ότι είχαν εκτεθεί οι ανεπάρκειές μου κι είχε πληγεί η εικόνα μου, και ότι οι νέοι πιστοί θα με περιφρονούσαν και δεν θα με άκουγαν. Ακόμη περισσότερο με ανησυχούσε ότι η επικεφαλής θα έβλεπε σε τι υστερούσα, θα πίστευε ότι δεν έκανα για τη δουλειά, και μετά θα με απάλλασσε των καθηκόντων μου. Σκέφτηκα έναν τρόπο να κρύψω τα μειονεκτήματά μου για να προστατεύσω το κύρος και την εικόνα μου, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καθυστερώ το έργο της εκκλησίας. Αντικατέστησα την προφορική επικοινωνία με την ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων και, για τις συζητήσεις περί δουλειάς, χρησιμοποιούσα κατ’ ιδίαν συνομιλίες αντί για ομαδικές συναντήσεις, κάτι το οποίο καθυστερούσε το έργο του ποτίσματος που είχαμε αναλάβει. Είχα αμυντική στάση και απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο από τον Θεό. Πολύ ύπουλα όλ’ αυτά εκ μέρους μου! Όταν διάβασα το τμήμα των λόγων του Θεού που κρίνουν και εκθέτουν μια σατανική φύση, άρχισα να τρέμω. Ο Θεός λέει ότι η πλέον χαρακτηριστική πτυχή μιας σατανικής φύσης είναι τα τεχνάσματα κι η εξαπάτηση, ότι αυτό είναι ιδιαίτερα κακό. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι κατ’ εξοχήν καλός στην προσποίηση και την εξαπάτηση, εκθειάζοντας διαρκώς τη «σπουδαία, ένδοξη και ορθή» εικόνα του προκειμένου να κάνει τους ανθρώπους να τον λατρεύουν και να τον ακολουθούν, και όλα αυτά σε μια προσπάθεια να διασφαλίσει τη δικτατορία του. Κάνει τα πάντα για να αποκρύψει όλα τα κακά που πράττει παρασκηνιακά, κι έτσι παραπλανά και εξαπατά τους ανθρώπους στον κόσμο. Αναλογιζόμενη τη δική μου συμπεριφορά, διαπίστωσα ότι προσποιούμουν για να έχουν οι άλλοι θετική άποψη για μένα και να βλέπουν μόνο την καλή μου πλευρά. Έδειχνα μια πονηρή και μοχθηρή διάθεση! Δεν ήταν η διάθεση αυτή ίδια με του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Σε τι ωφελεί να κερδίζεις τον σεβασμό και τον θαυμασμό των άλλων μέσω της εξαπάτησης και της προσποίησης; Κρύβοντας τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές μου, χρησιμοποιώντας τεχνάσματα για να εξαπατώ τον Θεό και τους άλλους, όχι μόνο δεν έκανα καμία πρόοδο, αλλά καθυστερούσα και το έργο του ποτίσματος των νεοφώτιστων. Δεν ήταν ανόητο αυτό; Πολλοί νέοι πιστοί διάβαζαν τα λόγια του Θεού και μάθαιναν για το θέλημά Του να σώσει την ανθρωπότητα. Έβλεπαν τις καταστροφές να πληθαίνουν και την πανδημία να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα, και ήξεραν ότι η αποδοχή του έργου του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης για τους ανθρώπους. Ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν το ευαγγέλιο με τους φίλους και την οικογένειά τους, να τους φέρουν ενώπιον του Θεού ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν τη σωτηρία Του. Εγώ, όμως, δεν νοιαζόμουν στο ελάχιστο για την είσοδό τους στη ζωή. Για να συντηρήσω την άχρηστη ματαιοδοξία μου, δεν εξέταζα αμέσως τα ερωτήματα των αδελφών όσον αφορά τη διάδοση του ευαγγελίου. Αυτό καθυστερούσε πάρα πολλούς ανθρώπους από το να διερευνήσουν την αληθινή οδό και να στραφούν προς τον Θεό. Δεν γινόμουν έτσι εμπόδιο, ένα πρόσκομμα στο έργο του ευαγγελίου; Καθώς το αναλογιζόμουν αυτό, συνειδητοποίησα ότι ζούσα με βάση τη διεφθαρμένη μου διάθεση και, μολονότι φαινόταν να κάνω το καθήκον μου, στην πραγματικότητα αντιστεκόμουν στον Θεό, καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας και έκανα κακό στους αδελφούς και τις αδελφές. Μίσησα τον εαυτό μου κι ένιωσα αηδία για μένα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Αισθάνθηκα ότι χρωστούσα πάρα πολλά στον Θεό, αλλά και ότι είχα απογοητεύσει τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας ότι ήμουν έτοιμη να μετανοήσω κι ότι ήθελα να επιδιώκω σταθερά την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου.

Μία φορά στην πνευματική μου άσκηση διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς δεσμά ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως. Το να μάθεις πώς να είσαι ανοιχτός όταν συναναστρέφεσαι είναι το πρώτο βήμα για να εισέλθεις στη ζωή. Στη συνέχεια, πρέπει να μάθεις να αναλύεις τις σκέψεις και τις πράξεις σου για να δεις ποιες είναι λανθασμένες και ποιες δεν αρέσουν στον Θεό, κι έπειτα να τις αντιστρέψεις αμέσως και να τις διορθώσεις. Ποιος είναι ο σκοπός της διόρθωσής τους; Είναι να δεχθείς και λάβεις υπόψη την αλήθεια, απορρίπτοντας, ταυτόχρονα, τα πράγματα μέσα σου που ανήκουν στον Σατανά και αντικαθιστώντας τα με την αλήθεια. Στο παρελθόν, έκανες τα πάντα σύμφωνα με την πανούργα σου διάθεση που είναι ανειλικρινής και δόλια· ένιωθες ότι δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα χωρίς να πεις ψέματα. Τώρα που κατανοείς την αλήθεια και περιφρονείς τους τρόπους δράσης του Σατανά, δεν ενεργείς πλέον κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενεργείς με μια νοοτροπία ειλικρίνειας, αγνότητας και υπακοής. Εάν δεν κρατάς τίποτα κρυφό, εάν δεν υποκρίνεσαι, δεν προσποιείσαι, δεν φοράς προσωπείο, εάν εκθέτεις τον εαυτό σου απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, δεν κρύβεις τις εσώψυχες ιδέες και σκέψεις σου, αλλά αντίθετα επιτρέπεις στους άλλους να δουν την ειλικρινή σου στάση, τότε η αλήθεια θα ριζώσει σταδιακά μέσα σου, θα ανθίσει και θα καρποφορήσει, θα αποφέρει αποτελέσματα, σιγά-σιγά. Εάν η καρδιά σου είναι ολοένα και πιο ειλικρινής και προσανατολίζεται όλο και περισσότερο προς τον Θεό, και εάν γνωρίζεις να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν εκτελείς το καθήκον σου και η συνείδησή σου ταράζεται όταν δεν κατορθώνεις να προστατεύσεις αυτά τα συμφέροντα, τότε αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η αλήθεια είχε επίδραση επάνω σου και έχει γίνει η ζωή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι υποτάσσονται αληθινά στον Θεό έχουν καρδιά με φόβο Θεού). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι άσκησης. Έπρεπε να κάνω το καθήκον μου με αγνή, ειλικρινή καρδιά, και ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν το ανάστημά μου, ή τι ελαττώματα κι ελλείψεις είχα, δεν μπορούσα να προσποιούμαι. Έπρεπε να δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό σε όλους και ν’ ανοίγομαι ακόμη κι αν έκανα λάθος. Το να ζω κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα ήταν κουραστικό, και ο Θεός το εγκρίνει. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα κι οι ελλείψεις μου δεν θα εξαφανίζονταν μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσα να τα κρύψω, επομένως θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, να αναγνωρίζω αυτό που μου λείπει και να είμαι έντιμο άτομο. Εάν δεν καταλάβαινα κάτι, έπρεπε να κάνω ερωτήσεις και να μάθω περισσότερα για να βελτιωθώ σταδιακά στη δουλειά μου. Επιπρόσθετα, το να κανονίζει η επικεφαλής να είμαι υπεύθυνη θα έπρεπε να είναι ευθύνη που αποδέχομαι από τον Θεό, όχι θέμα κύρους. Έπρεπε να εγκαταλείψω την ταυτότητα του υπεύθυνου και να θέσω ως προτεραιότητα το καθήκον μου. Ανεξάρτητα από το τι σκέφτονταν ή έλεγαν οι άλλοι, έπρεπε να διορθώσω τα κίνητρά μου, να ξέρω τη θέση μου και να κάνω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος.

Έκτοτε, παραμέριζα την υπερηφάνειά μου και αναζητούσα ενεργά νεοφώτιστους για λεκτική επικοινωνία προκειμένου να τους βοηθήσω να μεριμνήσουν για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στα καθήκοντά τους. Εξάσκησα επίσης περισσότερο τις δεξιότητές μου στην ομιλούμενη αγγλική και δούλεψα την προφορά μου, κι όταν συναντούσα πράγματα που δεν καταλάβαινα, ρωτούσα άλλους αδελφούς και αδελφές και μάθαινα από τα δυνατά τους σημεία. Κάποτε, όταν συμμετείχα σε μια διαδικτυακή συνάθροιση με μερικούς νέους πιστούς, τη στιγμή που αρχίσαμε να χαιρετάμε ο ένας τον άλλον, κόλλησα στο όνομα κάποιας εξ αυτών. Η νέα πιστή διόρθωσε την προφορά μου επανειλημμένα. Ένιωσα κάπως αμήχανα και αναρωτιόμουν γιατί το έπαιρνε τόσο σοβαρά. Ας το διόρθωνε μία μόνο φορά, αφού άκουγε τόσος κόσμος! Τότε θυμήθηκα κάτι που λέει ο Θεός: «Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς δεσμά ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι υποτάσσονται αληθινά στον Θεό έχουν καρδιά με φόβο Θεού). Σκέφτηκα μέσα μου: «Είναι αλήθεια —όταν κάνω λάθος, κάνω λάθος. Γιατί πρέπει πάντα να το κρύβω; Αντί να έχω το μυαλό μου στο καθήκον μου, το έχω διαρκώς στη ματαιοδοξία μου και δεν υπάρχει τρόπος να κάνω καλά το καθήκον μου κουβαλώντας αυτό το βάρος». Έτσι, ηρέμησα και είπα μια προσευχή, ζητώντας από τον Θεό να με καθοδηγήσει να παραμερίσω την υπερηφάνεια μου και να παραμείνω συγκεντρωμένη στο καθήκον μου. Αφού προσευχήθηκα, δεν ένιωθα πια αμήχανα, ούτε τόσο περιορισμένη από τη μη τυπική προφορά μου. Ζήτησα από τη νεοφώτιστη να με βοηθήσει να διορθώσω την προφορά μου. Λίγο αργότερα, μια αδελφή που είχε συνεργαστεί μαζί μου στο παρελθόν είπε: «Τι κάνεις συνήθως για να εξασκήσεις τ’ αγγλικά σου; Επικοινωνείς πολύ άνετα με τους νέους πιστούς. Έχεις κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο αυτούς τους μήνες από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε!» Ακούγοντάς το αυτό, πραγματικά συγκινήθηκα, ξέροντας ότι οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην καθοδήγηση και τη χάρη του Θεού. Όσο περισσότερο βιώνω τέτοιου είδους εμπειρίες, τόσο περισσότερο νιώθω ότι το να ανοίγομαι σχετικά με την πραγματική μου κατάσταση, το να μην προσποιούμαι και να κάνω σταθερά το καθήκον μου είναι μια άσκηση που γαληνεύει την καρδιά μου. Δόξα τω Θεώ!