Από τον Σιν Ζενγκ, Κίνα

Πριν γεννηθώ, ο μπαμπάς μου παρανόμησε και συνελήφθη. Αυτό ήταν πολύ ντροπιαστικό στην κινεζική ύπαιθρο τη δεκαετία του ‘70, κι έτσι όλοι περιφρονούσαν την οικογένειά μου. Μεγάλωσα μέσα στην αποδοκιμασία απ’ όλους γύρω μου. Η μαμά μου μου έλεγε πάντα: «Πρέπει να εργαστείς σκληρά για να διαπρέψεις. Δεν γίνεται να περιφρονούν την οικογένειά μας». Τα λόγια αυτά είχαν ενσταλαχτεί βαθιά μέσα μου. Ορκίστηκα πως στο μέλλον θα ξεχώριζα απ’ το πλήθος και θα άλλαζα τη στάση όλων απέναντί μας. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στις σπουδές μου και μετά την αποφοίτηση απ’ το κολλέγιο, έγινα δάσκαλος. Ήταν ένα σίγουρο εισόδημα, αλλά απείχε πολύ απ’ τον στόχο μου να διαπρέψω πραγματικά. Έτσι, βασιζόμουν στις διασυνδέσεις μου και έστελνα δώρα σε νομαρχιακούς επικεφαλής, ελπίζοντας να μετατεθώ σε μια κυβερνητική θέση.

Όπως ακριβώς ήλπιζα, τρία χρόνια αργότερα, μου δόθηκε μια θέση γραμματέα στο γραφείο της δημοτικής διοίκησης, η οποία μου επέτρεπε να συνοδεύω επικεφαλής σε διάφορες περιστάσεις. Έμοιαζε να είναι μια πολύ διακεκριμένη θέση. Ειδικά όταν επέστρεφα στη γενέτειρά μου, ο δήμαρχος και όλοι οι χωριανοί ήταν πολύ θερμοί απέναντί μου και πολλοί μου επεδείκνυαν δουλοπρεπή συμπεριφορά. Απ’ αυτό επωφελούνταν και η οικογένειά μου, ενώ άνθρωποι από όλη την περιοχή ζήλευαν πολύ. Η μαμά μου μου είπε χαρούμενη: «Από τότε που έγινες κυβερνητικός υπάλληλος, όπου βρεθεί ο αδελφός σου, λέει σε όλους ποιος είναι ο αδελφός του και πού δουλεύει. Μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε επιτέλους να έχουμε ψηλά το κεφάλι μας και να είμαστε περήφανοι!» Συγκινήθηκα πολύ από τα λόγια της. Για πολλά χρόνια, τα πράγματα ήταν δύσκολα για την οικογένειά μας. Αυτή δεν ήταν η μέρα που περιμέναμε; Τότε, άρχισα να εργάζομαι ακόμα πιο σκληρά, έκανα συνεχώς υπερωρίες αργά τη νύχτα και δεν ξεκουραζόμουν ούτε τα σαββατοκύριακα. Περνούσα ακόμα λιγότερο χρόνο με τη σύζυγο και το παιδί μου. Έπειτα, το 2008, αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, μα και πάλι περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου στη δουλειά. Απλώς πήγαινα περιστασιακά σε συναθροίσεις και δεν διάβαζα πολύ τα λόγια του Θεού. Η καριέρα μου πήγαινε πολύ καλά. Είχα την εκτίμηση των επικεφαλής και τον σεβασμό των συναδέλφων, κι όλοι έλεγαν πως αμέσως μόλις άνοιγε μια θέση για προαγωγή, θα ήταν σίγουρα δική μου. Ένιωθα πως θα ήταν η ευκαιρία μου να πάρω αυτό ακριβώς που ζητούσα απ’ τη ζωή, να ξεχωρίσω πραγματικά, κι έτσι άρχισα να εργάζομαι ακόμη πιο σκληρά κι επιδίωκα την εύνοια των επικεφαλής. Όμως, τη θέση μου πήρε ο γιος ενός επικεφαλής, κι εγώ μετατέθηκα σε ένα ασήμαντο τμήμα.

Αναστατώθηκα πολύ μ’ εκείνη τη μετάθεση και σκεφτόμουν πως οι συνάδελφοί μου σίγουρα θα με συζητούσαν και θα με περιφρονούσαν. Ήμουν πολύ κακοδιάθετος και δεν ήθελα να δω κανέναν. Εκείνη ακριβώς τη θλιβερή περίοδο, ένας αδελφός στην εκκλησία μού είπε: «Δεν πήρες αυτήν την προαγωγή, μα μετατέθηκες σ’ ένα ασήμαντο τμήμα. Ακούγεται κακό, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι καλό! Αν προαγόσουν όπως ήθελες και είχες υψηλότερη θέση, θα ζητούσες ακόμα περισσότερα. Θα αντιμετώπιζες περισσότερους πειρασμούς, μέρα-νύχτα, θα αγωνιζόσουν για όνομα και κύρος. Πού θα έβρισκες χρόνο και διάθεση να επιδιώξεις την αλήθεια; Είναι μια κρίσιμη περίοδος για το έργο του Θεού να σώσει και να οδηγήσει στην τελείωση την ανθρωπότητα. Αν σπαταλάς αυτές τις πολύτιμες ημέρες, πώς θα σωθείς; Δεν είναι το αγαθό θέλημα του Θεού να πάρεις αυτήν την προαγωγή. Ο Θεός δεν αντέχει να βλέπει άλλο τον Σατανά να μας εμπαίζει και να μας πληγώνει, να ζούμε πασχίζοντας για όνομα και κέρδος, να μαχόμαστε και να δολοπλοκούμε, και να χάνουμε έπειτα την ευκαιρία μας για τη σωτηρία του Θεού». Τα λόγια του ήταν για μένα ένα κάλεσμα αφύπνισης. Σκέφτηκα πως είχε δίκιο. Πριν, εστίαζα αποκλειστικά στο πώς να ξεχωρίσω, κι έτσι, δεν μπορούσα ποτέ να γαληνέψω την καρδιά μου και να διαβάσω πραγματικά τα λόγια του Θεού ή να επιδιώξω την αλήθεια. Ίσως αυτή η αναποδιά ήταν ένα σημείο καμπής στο μονοπάτι της πίστης μου.

Μετά απ’ αυτό, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Ως κάποιος που είναι κανονικός και που επιδιώκει την αγάπη προς τον Θεό, η είσοδος στη βασιλεία για να καταστείτε μέλη του λαού του Θεού είναι το αληθινό μέλλον σας, καθώς και μια ζωή που έχει ύψιστη αξία και σπουδαιότητα· κανείς δεν είναι πιο ευλογημένος από εσάς. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, ζουν για τη σάρκα και για τον Σατανά, αλλά σήμερα, εσείς ζείτε για τον Θεό, και ζείτε για να κάνετε το θέλημά Του. Γι’ αυτό λέω ότι η ζωή σας είναι εξαιρετικά ουσιαστική. Μόνο η ομάδα των ανθρώπων που έχει επιλεγεί από τον Θεό, είναι σε θέση να διαγάγει μια ζωή υψίστης σημασίας: Κανείς άλλος στη γη δεν είναι ικανός να διαγάγει μια ζωή τέτοιας αξίας και νοήματος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γνώρισε το νεότερο έργο του Θεού και ακολούθησε τα βήματά Του). Τα λόγια του Θεού είναι πολύ σαφή ως προς το τι κάνει μια ζωή ουσιαστική. Ανέτρεξα στα χρόνια που πάλευα για όνομα και κέρδος. Ακόμα και τώρα που είχα λίγο κύρος και γόητρο, ακόμα ένιωθα πολύ κενός. Πάντα προσποιούμουν στους επίσημους κύκλους. Για χάρη του κύρους, όχι μόνο ήμουν δουλοπρεπής με τους επικεφαλής, αλλά έπρεπε να χειρίζομαι και τους συναδέλφους μου· μου έβγαινε το λάδι να ανταγωνίζομαι τους άλλους και να αναμετρώμαι μαζί τους, ενώ συγχρόνως φοβόμουν πως συνωμοτούσαν εναντίον μου. Καταλάβαινα απόλυτα τη δυστυχία και το άγχος αυτού του κόσμου. Αναρωτήθηκα: Τι νόημα και αξία έχει να εργάζομαι σκληρά όλη μου τη ζωή για να πασχίζω για κύρος και γόητρο; Μοναδικός σκοπός της ζωής μου είναι απλώς και μόνο να δείχνω επιφανής και να φέρνω δόξα στην οικογένειά μου; Για χιλιάδες χρόνια, πόσοι σπουδαίοι άνθρωποι, παρά το τεράστιο κύρος τους, δεν πέθαναν με άδεια χέρια; Ο Θεός δεν δημιούργησε τους ανθρώπους για να αποκτήσουμε υστεροφημία ανά τους αιώνιες ούτε για να πασχίζουμε για όνομα και κύρος, αλλά για να μάθουμε την αλήθεια και να καταφέρουμε να γνωρίσουμε τον Θεό, να κάνουμε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος και να βιώσουμε την αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Μόνο μια τέτοια ζωή έχει νόημα κι αξία, και μόνο αυτή θα κερδίσει την έγκριση του Θεού. Όταν το αντιλήφθηκα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, έτοιμος να πάψω να επιδιώκω όνομα και κύρος και να βαδίσω στο σωστό μονοπάτι στη ζωή.

Στο τμήμα όπου μετατέθηκα, δεν υπήρχε ούτε μία περίοδος αιχμής καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάζω περισσότερο τα λόγια του Θεού και να εφοδιάζομαι με την αλήθεια, ενώ τα σαββατοκύριακα, πήγαινα σε συναθροίσεις και κήρυττα το ευαγγέλιο με τους αδελφούς και τις αδελφές. Ένιωθα πραγματικά γαλήνιος και δεν είχα πια πολλές παρτίδες με τους συναδέλφους μου. Δεν ενδιαφερόμουν πια για όλα αυτά τα περίπλοκα ζητήματα όπως η καλλιέργεια σχέσεων και η εκμετάλλευση ανεπίσημων διαύλων. Ένιωθα πολύ πιο ελεύθερος και ήρεμος. Όμως τελικά, μετατέθηκα ξανά, αυτήν τη φορά στην υπηρεσία κατεδαφίσεων κατόπιν κυβερνητικής εντολής. Εκεί έγινα προσωπικά μάρτυρας όλων των μοχθηρών τρόπων με τους οποίους το Κομμουνιστικό Κόμμα εκφοβίζει και βλάπτει τους απλούς ανθρώπους. Αυτό με έκανε ακόμη πιο χλιαρό απέναντι στην καριέρα που ακολουθούσα.

Η κυβέρνηση ανάγκαζε διαρκώς ανθρώπους να αφήνουν τα σπίτια τους, ισχυριζόμενη πως χρειαζόταν χώρος για να γίνουν κατασκευαστικά έργα. Η αποζημίωσή τους ήταν σε γενικές γραμμές ελάχιστη και οι άνθρωποι ήταν δυσαρεστημένοι γι’ αυτό και διαμαρτύρονταν. Ήταν σαφές πως η κυβέρνηση συνωμοτούσε κρυφά με τους εργολάβους, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τις συμφωνίες και ξεζουμίζοντας τον απλό λαό. Όμως πάντα διαστρέβλωνε τα γεγονότα, λέγοντας πως οι άνθρωποι αρνούνταν να μετακομίσουν και παρακώλυαν την αστική δόμηση. Την ημέρα, έστελνε εμάς να κάνουμε ιδεολογικό έργο για να τους πείσουμε, και το βράδυ, έστελνε ανθρώπους για να τους παρενοχλήσουν, για να τους αναγκάσουν να υπογράψουν ένα συμφωνητικό μετακίνησης. Κανένας από τους κατοίκους δεν έβρισκε ησυχία. Αν κάποιος αρνούνταν σταθερά να μετακομίσει, τον κρατούσαν με τη βία και τον ξυλοκοπούσαν με την κατηγορία της παρεμπόδισης της αστικής ανάπλασης. Οι επικεφαλής δεν σταματούσαν μέχρι το άτομο να υπογράψει. Κάποιοι έκαναν έφεση στις ανώτερες αρχές, αλλά συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν. Υπήρχε μάλιστα ένα άτομο που ξυλοκοπήθηκε σε βαθμό που έμεινε ανάπηρο και κατέληξε να πεθάνει. Σε μια εσωτερική σύσκεψη, μάλιστα, ένας επικεφαλής είπε ενώπιον όλων, χαμογελώντας: «Τώρα που πέθανε αυτός ο τύπος, έχουμε μια έφεση λιγότερη να μας ανησυχεί. Αυτό σημαίνει λιγότερα πειθαρχικά μέτρα εναντίον μας!» Χαμογελούσαν κι όλοι οι άλλοι μαζί του. Βλέποντας τους κυβερνητικούς αξιωματούχους να εκφοβίζουν και να εκμεταλλεύονται απλούς ανθρώπους, χωρίς να υπολογίζουν στο ελάχιστο την ανθρώπινη ζωή, ήξερα πως η παραμονή μου στο σύστημα του Κομμουνιστικού Κόμματος και η συνέχιση της συνεργασίας με τέτοια άτομα δεν θα μου έβγαιναν σε καλό. Άρχισα να κάνω ό,τι μπορούσα να τους αποφεύγω όλους, να μην ανακατεύομαι μαζί τους. Αν μου ζητούσαν να διαπραγματευτώ με κάποιον που έπρεπε να μετακινηθεί, να πάω να τον χτυπήσω, έκανα ό,τι μπορούσα για να το αποφύγω ή πήγαινα να βοηθήσω στη διατήρηση της τάξης. Όταν έβλεπα κάποιον από κοντά να ουρλιάζει καθώς τον χτυπούσαν, με αυτό το βλέμμα της απελπισίας, η συνείδησή μου με βασάνιζε τρομερά. Μερικές φορές μάλιστα, ξυπνούσα από εφιάλτες μέσα στη νύχτα. Το να ζω καθημερινά σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν οδυνηρό. Ένιωθα πως αν συνέχιζα να κάνω αυτήν την ασυνείδητη δουλειά, αργά ή γρήγορα θα τιμωρούμουν, και ήθελα να φύγω απ’ αυτό το μέρος το συντομότερο δυνατόν. Παρόλο που οι επικεφαλής έκαναν έμμεσα σχόλια για να με ενθαρρύνουν να επιδιώξω την καριέρα μου, παρέμενα αδιάφορος και δεν επιδίωκα πια την εύνοιά τους για να πάρω προαγωγή. Όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, εκείνη ακριβώς την περίοδο πήρα προαγωγή· ανέλαβα να διευθύνω την πειθαρχική υπηρεσία της πόλης.

Μετά απ’ αυτήν τη μετάθεση, παρευρισκόμουν συχνά σε κάθε είδους συσκέψεις μαζί με σημαντικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους της πόλης. Όλοι οι συνάδελφοι και οι συγχωριανοί μου ήταν εξαιρετικά φιλικοί μαζί μου και προσπαθούσαν να αποσπάσουν την εύνοιά μου. Απολάμβανα πράγματι αυτό το συναίσθημα. Πριν το καταλάβω, άρχισα να γίνομαι ανήσυχος και ήθελα την εκτίμηση και την αναγνώριση των επικεφαλής. Όταν όμως έπρεπε να πηγαίνω σε επαγγελματικά ταξίδια ή να παρευρίσκομαι σε συσκέψεις στη θέση κάποιου επικεφαλής, δεν είχα πια τη δυνατότητα να παρευρίσκομαι σε συναθροίσεις και να κάνω το καθήκον μου. Ήμουν πολύ διχασμένος, επειδή ήξερα πως το καθήκον είναι μια ευθύνη την οποία δεν μπορεί κανείς να αποφύγει. Δεν έπρεπε να παρατώ το καθήκον μου για προσωπικά ζητήματα, όμως όταν ένας επικεφαλής κανόνιζε να αναλάβω κάτι τέτοιο, σήμαινε πως με είχε σε μεγάλη εκτίμηση. Αν έβρισκα μια δικαιολογία να μην το κάνω για χάρη του καθήκοντός μου, δεν θα έλεγαν πως τα θαλάσσωσα σε μια κρίσιμη στιγμή και δεν θα σταματούσαν να μου αναθέτουν σημαντικές εργασίες; Τότε, μου ήταν πολύ δύσκολο να πάρω μια απόφαση, κι έτσι προσήλθα μ’ αυτό ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να κατανοήσω το θέλημά Του και να με βοηθήσει να βρω το μονοπάτι άσκησης. Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων Του: «Πίσω από όλα όσα συμβαίνουν γίνεται μια μάχη: Κάθε φορά που οι άνθρωποι κάνουν την αλήθεια πράξη ή κάνουν πράξη την αγάπη για τον Θεό, υπάρχει μία μεγάλη μάχη, και παρόλο που τα πάντα φαίνονται καλά με τη σάρκα, στο βάθος της καρδιάς τους μία μάχη ζωής και θανάτου θα διεξαχθεί, στην πραγματικότητα —και μόνο μετά από αυτή την έντονη μάχη, μετά από τρομερή σκέψη, μπορεί η νίκη ή η αποτυχία να αποφασιστεί. Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει. Επειδή πολλές από τις προθέσεις μέσα στους ανθρώπους είναι λανθασμένες, ή αλλιώς επειδή μεγάλο μέρος του έργου του Θεού είναι σε αντίθεση με τις αντιλήψεις τους, όταν οι άνθρωποι κάνουν πράξη την αλήθεια, μια μεγάλη μάχη διεξάγεται στα παρασκήνια. Έχοντας κάνει πράξη αυτή την αλήθεια, στα παρασκήνια, οι άνθρωποι θα έχουν χύσει αμέτρητα δάκρυα θλίψης πριν τελικά αποφασίσουν να ικανοποιήσουν τον Θεό. Εξαιτίας αυτής της μάχης οι άνθρωποι υπομένουν ταλαιπωρία και ραφινάρισμα· αυτό σημαίνει αληθινός πόνος. Όταν βρεθείς στη μάχη, αν είσαι σε θέση πραγματικά να σταθείς στο πλευρό του Θεού, θα μπορέσεις να ικανοποιήσεις τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Καθώς το αναλογιζόμουν, έβλεπα πως επρόκειτο για μια μάχη ανάμεσα στο αν θα επέλεγα να ικανοποιήσω τον Θεό ή τον Σατανά. Συνειδητοποίησα πως όταν αντιμετώπιζα διάφορα, η πρώτη μου σκέψη ήταν η στάση των επικεφαλής και η καριέρα μου. Το όνομα και το κύρος ήταν ακόμη πολύ σημαντικά για μένα. Σκέφτηκα πως, για να σώσει την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ένα τεράστιο ρίσκο με την ενσάρκωσή Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και με την έκφραση της αλήθειας. Ο Θεός μάς έχει δώσει τα πάντα χωρίς να παραπονιέται ή να λυπάται, όμως εγώ δεν μπορούσα να κάνω την παραμικρή θυσία για χάρη του καθήκοντός μου. Πού ήταν η συνείδησή μου; Μόλις το αντιλήφθηκα αυτό, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Προσευχήθηκα, θέλοντας να αφήσω τα προσωπικά μου συμφέροντα και να εκτελώ το καθήκον μου. Έπειτα, αρκετές ακόμα φορές, έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο καθήκον μου και τη δουλειά μου, και μερικές φορές ένιωθα αδύναμος και έδινα μάχη. Όταν όμως ήμουν έτοιμος να ικανοποιήσω τον Θεό, αντιλήφθηκα πως Εκείνος πάντα άνοιγε για μένα ένα μονοπάτι, και μοιραζόμουν το ευαγγέλιο και έκανα το καθήκον μου κάτω απ’ τη μύτη του επικεφαλής, χωρίς ποτέ να με πάρει χαμπάρι. Η επιθυμία μου να κάνω το καθήκον μου όλο και μεγάλωνε. Σύντομα, όλη μου η οικογένεια έμαθε πως ήμουν πιστός και διέδιδα το ευαγγέλιο. Όλοι άρχισαν να αντιτίθενται στην πίστη μου.

Η σύζυγός μου ήταν δασκάλα, κι έτσι και ο δικός της μισθός πληρωνόταν απ’ την κυβέρνηση. Μου είπε: «Όλα αυτά τα χρόνια, είσαι στο σύστημα του Κόμματος, άρα δεν μπορεί να μην ξέρεις ποια είναι η στάση του απέναντι στη θρησκεία. Συλλαμβάνει πιστούς παντού. Με την πίστη σου και τη διάδοση του ευαγγελίου, δεν παίζεις με τη φωτιά; Αν συνεχίσεις έτσι, θα σημάνει το τέλος του βιοπορισμού μας και ολόκληρης της οικογένειάς μας!» Μοιράστηκα μαζί της μαρτυρία για την εμφάνιση και το έργο του Θεού και της μίλησα για τη σημασία της πίστης. Είπα: «Ο Σωτήρας έχει κατέλθει τώρα, εκφράζοντας αλήθειες για να σώσει την ανθρωπότητα. Αυτό αποτελεί ευκαιρία ζωής για να σωθούμε. Τα προνόμια και το κύρος που βλέπουμε μπροστά μας είναι όλα παροδικά. Αν ακολουθούμε απλώς το Κομμουνιστικό Κόμμα και επιδιώκουμε διαρκώς τα πλούτη, μπορεί αυτό να μας σώσει από τις συμφορές; Αν μας βρουν αυτές, κανένα χρηματικό ποσό δεν θα μας γλιτώσει! Πάρε για παράδειγμα τον Ματθαίο, τον απόστολο του Κυρίου Ιησού: ήταν τελώνης· μια πολύ καλή δουλειά. Όμως όταν είδε πως ο Σωτήρας, ο Κύριος Ιησούς είχε έρθει, έσπευσε να Τον ακολουθήσει. Εξάλλου, αν πάντα ακολουθούμε το Κόμμα στο κακό, σίγουρα θα δεχτούμε αντίποινα και θα τιμωρηθούμε. Μόνο αν ακολουθήσουμε τον Χριστό των εσχάτων ημερών θα σωθούμε». Η σύζυγός μου δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τον Θεό και δεν άκουγε τίποτα απ’ όσα είχα να πω. Όμως μετά απ’ αυτό, παρατήρησε πως από τότε που απέκτησα πίστη, έκοψα τις εξόδους για φαγητό και ποτό με τους συναδέλφους και δεν παραμελούσα πράγματα στο σπίτι, αλλά γινόμουν όλο και πιο τακτικός στη ζωή μου και περνούσα χρόνο μαζί της και με το παιδί μας. Μερικές φορές, άρχιζα να μιλώ για ζητήματα που αφορούν τη ζωή γενικά. Σταδιακά, έπαψε να προσπαθεί να μου σταθεί εμπόδιο. Μα όλοι οι συγγενείς από τη δική της πλευρά αντιτίθεντο στην πίστη μου. Ένας απ’ αυτούς που είχε κυβερνητική θέση με συμβούλεψε: «Τώρα που είσαι ακόμα νέος, θα πρέπει να σκέφτεσαι πώς να ανεβαίνεις βαθμίδες και να βγάζεις χρήματα. Έτσι θα τα απολαμβάνεις όλα αυτά μαζί με τους γονείς σου και το παιδί σου. Αυτό είναι το μόνο πρακτικό πράγμα. Όλα όσα επιδιώκεις για τη θρησκεία σου είναι αόριστα και μη πρακτικά!» Εγώ του είπα: «Δεν είσαι πιστός, κι έτσι δεν κατανοείς το νόημα και την αξία της πίστης και της επιδίωξης της αλήθειας. Η αλήθεια είναι πολύ πολύτιμη και μας επισημαίνει το μονοπάτι της ζωής, καθαίρει τη διαφθορά μας και μας σώζει. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται με χρήματα. Κι εσύ είσαι μέσα στο Κόμμα· πες μου λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια που έχεις αποκτήσει κύρος και υλικές απολαύσεις, νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος; Έχεις πραγματική γαλήνη στην καρδιά σου;» Δεν είχε να πει κάτι πάνω σ’ αυτό. Κι όταν ο κουνιάδος μου δεν μπορούσε να με μεταπείσει, είπε θυμωμένος: «Αν δεν ακούσεις τη συμβουλή μας, όταν η ηγεσία μάθει για τα περί θρησκείας σου, το να χάσεις το σταθερό σου εισόδημα θα είναι το λιγότερο που θα σε ανησυχεί. Θα μπορούσες να συλληφθείς, και τότε θα έχανες τη ζωή σου και τα υπάρχοντά σου, και θα εμπλεκόταν όλη η οικογένειά σου!» Υπήρχαν και άλλοι που προσπάθησαν να με αναγκάσουν να εγκαταλείψω την πίστη μου.

Ήμουν πολύ σαφής μαζί τους πως ήμουν αποφασισμένος να συνεχίσω να ακολουθώ τον Θεό, όμως όταν γύρισα σπίτι, άρχισα να νιώθω άγχος. Αν το μάθαιναν οι επικεφαλής μου, δεν θα τιμωρούμουν απλώς και θα έχανα τη δουλειά μου, αλλά θα με συλλάμβαναν και θα πήγαινα φυλακή, και τότε θα τα έχανα όλα, κι όλοι γύρω μου σίγουρα θα με απέρριπταν και θα κρατούσαν αποστάσεις. Θα έπεφτε εντελώς η δημοτικότητά μου. Δεν θα έμενα με άδεια χέρια; Στη σκέψη αυτή, ήμουν ξανά αντιμέτωπος με μια εσωτερική μάχη κι απ’ το πολύ άγχος, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Καθώς σκεφτόμουν πως αργά ή γρήγορα, σίγουρα θα έχανα την άνετη ζωή μου και την αξιοζήλευτη θέση μου, ένιωθα εντελώς άδειος μέσα μου, πολύ στενοχωρημένος. Μες στον πόνο και τη δυστυχία μου, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να κατανοήσω το θέλημά Του. Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Έχοντας γεννηθεί σε τόσο βρόμικη γη, ο άνθρωπος έχει σημαδευτεί σοβαρά από την κοινωνία, έχει επηρεαστεί από φεουδαρχική δεοντολογία και έχει διδαχτεί σε “ιδρύματα υψηλής μόρφωσης”. Ο οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης, η διεφθαρμένη ηθική, η μοχθηρή άποψη ζωής, η ελεεινή φιλοσοφία για τη ζωή, η απολύτως ανάξια ύπαρξη κι ο διεφθαρμένος τρόπος ζωής και τα έθιμα, όλα έχουν εισβάλει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και επιτίθενται άγρια και υπονομεύουν τη συνείδησή του. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί περισσότερο από τον Θεό και Του εναντιώνεται ακόμη περισσότερο. Ημέρα με την ημέρα, η διάθεση του ανθρώπου γίνεται όλο και πιο μοχθηρή και δεν υπάρχει ούτε ένας που πρόθυμα θα εγκαταλείψει τα πάντα για τον Θεό, ούτε ένας που πρόθυμα θα υπακούσει Εκείνον και, επιπλέον, ούτε ένας που θα αναζητήσει πρόθυμα την εμφάνιση Του. Αντίθετα, υπό την σφαίρα επιρροής του Σατανά, ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιδιώκει την απόλαυση, παραδίδοντας τον εαυτό του στη διαφθορά της σάρκας στη γη της λάσπης. Ακόμη κι όταν ακούν την αλήθεια, εκείνοι που ζουν στο σκότος δεν σκέφτονται να την εφαρμόσουν στην πράξη, και ούτε τείνουν να αναζητήσουν τον Θεό, ακόμη και αν έχουν αντικρίσει την εμφάνιση Του. Πώς θα μπορούσε μια τόσο διεφθαρμένη ανθρωπότητα να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία για σωτηρία; Πώς θα μπορούσε μια τόσο παρηκμασμένη ανθρωπότητα να ζήσει στο φως;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την πηγή του πόνου μου. Γιατί ήμουν τόσο δυστυχισμένος μπροστά σε μια επιλογή; Επειδή ήμουν βαθιά διεφθαρμένος απ’ τον Σατανά, και από μικρός πίστευα σε σατανικές φιλοσοφίες, όπως «Να ξεχωρίζεις απ’ τους άλλους και να τιμάς τους προγόνους σου» και τις είχα ως στόχους ζωής. Επιζητούσα να κερδίσω τον σεβασμό και τον θαυμασμό των άλλων κι ένιωθα πως έτσι ήμουν φιλόδοξος. Στην προσπάθειά μου να το πετύχω αυτό, ήμουν επιμελής μαθητής, κι αφότου άρχισα να εργάζομαι, προσπαθούσα πάντα να ψυχολογώ τους άλλους, να γλείφω και να είμαι δουλοπρεπής, για να κερδίζω την εύνοια των επικεφαλής κι έπειτα να παίρνω προαγωγές. Παρόλο που γνώριζα πολύ καλά πως όλα όσα έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ειδεχθείς κτηνωδίες, συνέχιζα να προετοιμάζομαι γι’ αυτά και να τα στηρίζω, υπηρετώντας τον Σατανά και ζώντας μες στη δυστυχία, χωρίς γαλήνη. Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού ήταν αυτά που μου έδειξαν την αξία και το νόημα της ζωής μας, κι αυτό με έκανε να νιώθω όλο και πιο γεμάτος. Όμως αντιμέτωπος με την επιλογή να χάσω πιθανότατα τη δουλεία μου και το μέλλον μου αν συνέχιζα να πιστεύω, και να απορριφθώ απ’ τους άλλους, είδα πως η σατανική φιλοσοφία «Να ξεχωρίζεις απ’ τους άλλους και να τιμάς τους προγόνους σου» ήταν ακόμα βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Ήταν πολύ δύσκολο να πάρω αυτήν την απόφαση, πολύ οδυνηρό, λες κι αν δεν επιδίωκα όνομα και κέρδος θα αμελούσα τις τρέχουσες ευθύνες μου ή θα ήταν μια τερατώδης προσβολή. Δεν ήμουν πρόθυμος να χάσω το όνομα και το κύρος μου, λες κι αν τα έχανα θα ήταν σαν να έχανα τη ζωή την ίδια. Μόνο μόλις διάβασα τα αποκαλυπτικά λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα πως μέσω αυτών, ο Σατανάς μάς δεσμεύει, μας πληγώνει, μας κάνει να απομακρυνθούμε απ’ τον Θεό και να Τον προδώσουμε. Αυτό μου θύμισε έναν ύμνο των λόγων του Θεού: «Όλη η ζωή των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού και αν δεν υπήρχε η απόφασή τους ενώπιον του Θεού, ποιος θα ήταν πρόθυμος να ζήσει μάταια σε αυτόν τον κενό κόσμο του ανθρώπου; Γιατί να μπει κανείς στον κόπο; Μπαινοβγαίνοντας βιαστικά στον κόσμο, αν δεν κάνουν τίποτα για τον Θεό, δεν θα ήταν άχρηστη όλη τους η ζωή; Ακόμα κι αν ο Θεός δεν θεωρεί τις πράξεις σου αξιοσημείωτες, δεν θα χαμογελάσεις από ευχαρίστηση τη στιγμή του θανάτου σου;» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Πρέπει να επιζητάς θετική πρόοδο). Ο ύμνος αυτός με ενέπνευσε πολύ. Έχουμε μόνο λίγες δεκαετίες ζωής, άρα πρέπει να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία να βιώσουμε το έργο του Θεού και να σωθούμε, να κάνουμε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος και να αποκτήσουμε την αλήθεια και τη ζωή, αλλιώς θα χάσουμε την ευκαιρία να σωθούμε απ’ τον Θεό. Τότε η ζωή μας δεν θα ήταν μάταιη; Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα με συλλάμβανε, με φυλάκιζε και με βασάνιζε εξαιτίας της πίστης μου, τότε, ακόμα κι αν τελικά πέθαινα, ήξερα πως δεν θα παραπονιόμουν καθόλου. Ο Θεός μού έδωσε αυτήν την ευκαιρία στη ζωή, έτσι θα έπρεπε να την αφιερώσω σ’ Εκείνον. Μόλις το αντιλήφθηκα, προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Θέλω να απαλλαχτώ απ’ τους περιορισμούς, τα δεσμά του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και να αφιερωθώ ολοκληρωτικά σ’ Εσένα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με, δώσε μου πίστη και βοήθησέ με να περάσω το επόμενο αυτό εμπόδιο».

Έπειτα, συνέβη κάτι που με ώθησε να βγω το συντομότερο δυνατόν από το σύστημα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ένας επικεφαλής ανακάλυψε πως κάποιο μέλος του Κόμματος ήταν θρησκευόμενο και, τρίζοντας τα δόντια από θυμό, είπε πως έπρεπε να τον παραδώσουμε στην αστυνομία για λίγη σκληρή μεταχείριση. Ένιωθα φόβο όποτε σκεφτόμουν τη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στη θρησκεία. Σκεφτόμουν πως ήταν τόσο εχθρικό απέναντι στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και μισούσε τόσο τους χριστιανούς, πως αργά ή γρήγορα, θα με στοχοποιούσαν. Θα έπρεπε να φύγω απ’ αυτό το επικίνδυνο μέρος το συντομότερο δυνατόν. Επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια, δοξολογούσα το Κομμουνιστικό Κόμμα και το είχα στηρίξει στο να κάνει πολύ κακό. Αν παρέμενα μέσα σ’ αυτό το σύστημα, θα εμπλεκόμουν όλο και περισσότερο και δεν θα υπήρχε λύτρωση για μένα. Έπρεπε να φύγω αμέσως απ’ αυτόν τον σατανικό οργανισμό και να ξεκόψω τελείως.

Όταν είπα στη σύζυγό μου τι σκεφτόμουν, αγχώθηκε αμέσως. Είπε πως θα με στήριζε στην πίστη μου, αλλά δεν θα μου επέτρεπε ν’ αφήσω τη δουλειά μου. Κάλεσε μάλιστα τα αδέλφια μου για να με εμποδίσουν. Δούλευαν κυρίως σε κρατικές επιχειρήσεις και ανησυχούσαν πως η καριέρα τους θα επηρεαζόταν αν με συλλάμβαναν. Η μεγαλύτερη αδελφή μου μάλιστα γονάτισε μπροστά μου κλαίγοντας και τραβώντας μου τα χέρια, και είπε: «Έχεις μια τόσο υπέροχη και υψηλόμισθη δουλειά, που ακόμα κι άτομα με διδακτορικά και μεταπτυχιακά δεν μπορούν να βρουν. Πώς γίνεται να αφήσεις μια τόσο καλή δουλειά για να ακολουθήσεις τον Θεό;» Είπε επίσης πως θα έμενε εκεί γονατισμένη για όσο καιρό επέμενα να διατηρήσω την πίστη μου. Η άλλη μου αδελφή ήταν κι αυτή πολύ θυμωμένη, κι έλεγε πόσο είχε υποφέρει για να με βοηθήσει να πληρώσω για τη μόρφωσή μου και δεν είχε καταφέρει να παντρευτεί πριν τα 30 της. Τώρα, μετά από τόσο κόπο, επιτέλους, όλα πήγαιναν καλά και όλη η οικογένεια επωφελούνταν απ’ αυτό. Αν παραιτούμουν, θα απογοητευόταν μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών. Η μεγαλύτερη αδελφή μου επίσης γκρίνιαζε πως αν παραιτούμουν, δεν θα έπαιρνε πια ειδική αναρρωτική άδεια μετ’ αποδοχών στο σχολείο της, και πως ο γιος της ήλπιζε να τον βοηθήσω να βρει μια δουλειά. Είπε πως στην πίστη μου, δεν έπρεπε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και την οικογένειά μου. Εκείνη τη στιγμή, δυσκολευόμουν να πάρω μια απόφαση. Τα αδέρφια μου ήταν δίπλα μου σε τόσο πολλά από τότε που ήμουν μικρός, και με οδηγούσε πάντα η ελπίδα ότι θα μπορούσαν να έχουν καλή ζωή και να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι τους. Αν συμφωνούσα μαζί τους, θα ήταν σίγουρα πολύ χαρούμενα, μα εφόσον ήμουν πιστός κι ακολουθούσα πλέον τον Θεό, έπρεπε να κάνω το καθήκον ενός δημιουργημένος όντος για να μην απογοητεύσω τη χάρη και την αγάπη του Θεού. Αν υποσχόμουν στην οικογένειά μου να αφήσω την πίστη μου, δεν θα πρόδιδα έτσι τον Θεό; Η προδοσία του Θεού είναι μια τερατώδης προσβολή και κάτι που δεν θα μπορούσα να κάνω με τίποτα. Ο Θεός έχει εκφράσει τόσες αλήθειες για να σώσει την ανθρωπότητα και έχει πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα. Αν δεν είχα καμία πρόθεση να Τον ξεπληρώσω, και μάλιστα συμβιβαζόμουν με τον διάβολο Σατανά, γονατίζοντας μπροστά του, αυτό θα ήταν ασυνείδητο. Ένιωθα πόνο και αδυναμία, όμως ήξερα πως έπρεπε να κάνω αυτήν την επιλογή. Τους είπα: «Όσα κι αν είναι τα χρήματα και όσο καλή κι αν είναι η δουλειά σας, μπορούν αυτά να διώξουν τον πόνο της κενότητας; Να αγοράσουν τη ζωή; Τόσοι πλούσιοι και ισχυροί άνθρωποι δεν εξακολουθούν να ζουν μια ζωή μέσα στον πόνο; Μόνο με πίστη και επιδίωξη της αλήθειας επιλύονται αυτά τα προβλήματα. Ο Σωτήρας έχει κατέλθει, εκφράζοντας αλήθειες για να σώσει την ανθρωπότητα. Είναι μια ανεπανάληπτη ευκαιρία και απίστευτα φευγαλέα. Οι μεγάλες συμφορές θα πέσουν πάνω μας εν ριπή οφθαλμού. Αν δεν ακολουθήσουμε τον Θεό και δεν μετανοήσουμε ενώπιόν Του τώρα, όταν έρθουν οι συμφορές, θα είναι πολύ αργά για μεταμέλεια! Στο παρελθόν, έχω διαδώσει αρκετά το ευαγγέλιο σε όλους εσάς, όμως φοβόσασταν να προσχωρήσετε, φοβόσασταν μη συλληφθείτε από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επιμένετε να ακολουθείτε το Κόμμα, ένα μονοπάτι που οδηγεί απευθείας στην κόλαση. Όταν με πιέζετε να συνεχίσω να το ακολουθώ, δεν με βλάπτετε; Ξέρετε τι είδους άνθρωποι βρίσκονται στο σύστημα; Είναι όλοι αντίθεοι δαίμονες, ικανοί για κάθε φρικαλεότητα. Σίγουρα θα δεχτούν κατάρα και θα τιμωρηθούν. Οι συμφορές μεγαλώνουν διαρκώς. Αν εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στον Θεό και να μη μετανοήσετε, σίγουρα θα πέσετε στις συμφορές και θα τιμωρηθείτε. Τα χρόνια της πίστης μου, έχω μάθει κάποιες αλήθειες κι έχω δει καθαρά πως η πίστη είναι το μόνο σωστό μονοπάτι στη ζωή. Είστε οικογένειά μου. Δεν θέλετε το καλύτερο για μένα; Γιατί επιμένετε να με σπρώχνετε σ’ αυτό το κακό μονοπάτι με το Κομμουνιστικό Κόμμα; Δεν θα παρέμβω στις προσωπικές σας επιλογές, όμως η δική μου είναι να πιστεύω στον Θεό και να Τον ακολουθώ. Ακόμα κι αν με συλλάβουν και με διώξουν, θα μείνω σ’ αυτό το μονοπάτι μέχρι τέλους». Η σύζυγός μου κατέβασε τα μούτρα και βγήκε έξω, ενώ οι άλλοι δεν μου είπαν κάτι άλλο. Αργότερα, σε μια προσπάθεια να με εμποδίσει να παρευρίσκομαι σε συναθροίσεις και να κάνω κάποιο καθήκον, η σύζυγός μου με κλείδωσε στο σπίτι και είχε τον κουνιάδο μου εκεί να με προσέχει όλη μέρα· δεν με άφηνε απ’ τα μάτια του. Για τρεις συνεχόμενες μέρες, δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Αυτό καθυστερούσε τα πράγματα στο καθήκον μου κι ένιωθα μεγάλο άγχος. Μην ξέροντας τι να κάνω, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει και να μου δώσει μια διέξοδο. Τότε, το βράδυ της τρίτης μέρας, ο μπαμπάς μου κάλεσε και είπε πως είχε χαθεί η μαμά μου, κι έτσι βρήκα επιτέλους την ευκαιρία να βγω έξω να την ψάξω με τον κουνιάδο μου. Στον δρόμο, με προειδοποίησε: «Πρέπει να παρατήσεις την πίστη σου! Ο αδελφός σου έρχεται αύριο και είπε πως θα σου σπάσει τα πόδια αν διατηρήσεις τη θρησκεία σου, πως σε κάθε περίπτωση θα βρει τρόπο να σε αναγκάσει να την παρατήσεις!» Με στεναχώρησε πολύ όταν το άκουσα αυτό. Ήξερα πως αν δεν τους ξέφευγα αμέσως, δεν θα είχα άλλη ευκαιρία. Όμως, μόλις ετοιμαζόμουν να φύγω, μου ήταν πολύ δύσκολο να καταπνίξω όσα ένιωθα. Καθώς κοιτούσα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, εκείνη τη γνώριμη περιοχή, και σκεφτόμουν την άνετη ζωή και την αξιοζήλευτη δουλειά, ένιωθα μεγάλο πόνο στην καρδιά μου, ξέροντας πως θα τα έχανα όλα σε μια στιγμή. Τότε, μου ήρθε στο μυαλό ένας ύμνος των λόγων του Θεού που ψάλλαμε συχνά στις συναθροίσεις: «Ο Αβραάμ προσέφερε τον Ισαάκ —εσείς τι έχετε προσφέρει; Ο Ιώβ προσέφερε τα πάντα —εσείς τι έχετε προσφέρει; Τόσο πολλοί άνθρωποι έχουν δώσει τη ζωή τους, έχουν θυσιάσει το κεφάλι τους, έχουν χύσει το αίμα τους για να αναζητήσουν την αληθινή οδό. Εσείς έχετε πληρώσει αυτό το τίμημα;» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Τι έχεις αφιερώσει στον Θεό;). Ένιωσα σαν να βρισκόταν ο Θεός εκεί και μου έκανε αυτές τις ερωτήσεις ενώπιος ενωπίω. Όταν ο Αβραάμ ήταν 100 χρονών, ο Θεός τού έδωσε έναν γιο, μα εκείνος ήταν σε θέση να τον προσφέρει και πάλι στον Θεό. Τόσοι απόστολοι είχαν προσφέρει τα νιάτα τους και είχαν χύσει το αίμα τους για το ευαγγελικό έργο του Θεού, όμως εγώ τι είχα προσφέρει; Αγωνιούσα για το όνομα και το κύρος, αυτά τα άχρηστα πράγματα. Ήμουν τόσο εγωιστής και ποταπός. Πώς ήμουν άξιος των θυσιών που είχε κάνει ο Θεός για να με καλλιεργήσει και να με θρέψει όλα αυτά τα χρόνια; Επίσης, η επιλογή που έκανα είχε νόημα. Ήταν για την πίστη μου και για να κάνω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Αν δεν επέλεγα το καθήκον μου, θα το μετάνιωνα μια ζωή. Στη σκέψη αυτή, απέκτησα αποφασιστικότητα. Όταν ο κουνιάδος μου ανέβαινε πάνω, βρήκα την ευκαιρία και το έσκασα. Από τότε, κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία με πλήρες ωράριο.

Έκτοτε, άκουσα πως υπήρχαν πολλοί επικεφαλής και συνάδελφοι στο τμήμα μου που δωροδοκούσαν και δωροδοκούνταν κατά την επιδίωξη κύρους και πλούτου, κι όταν όλα ήρθαν στο φως, τους έριξαν στη φυλακή. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα λάβει την προστασία του Θεού. Παλιά, όταν προσπαθούσα να προκόψω, έστελνα δώρα όπως όλοι οι άλλοι και δωροδοκούμουν από άλλους. Αν παρέμενα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, θα είχα τη δική τους κατάληξη. Και τώρα, παρόλο που δεν έχω όλα αυτά τα προνόμια, και οι άλλοι δεν με θαυμάζουν και δεν με ζηλεύουν, μπορώ να κάνω καθήκον στην εκκλησία, να επιδιώκω την αλήθεια και να είμαι έντιμος. Νιώθω απίστευτα γεμάτος κι ευτυχισμένος. Είναι πραγματικά η πιο ουσιαστική και πολύτιμη ζωή. Όπως ακριβώς αναφέρεται στον ύμνο των λόγων του Θεού: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Η πλέον ουσιώδης ζωή). Ο Παντοδύναμος Θεός είναι Αυτός που με έσωσε, επιτρέποντάς μου να ξεφύγω από τη φθορά του Σατανά και να αποκτήσω τη σωτηρία του Θεού.