Είμαι πιστή στον Κύριο από μικρό κορίτσι, μαζί με τους γονείς μου. Στα τριάντα μου, ο σύζυγός μου πέθανε από μια ασθένεια και έμεινα μόνη μου να μεγαλώνω δύο γιους και μια κόρη. Με τη χάρη του Κυρίου, τα παιδιά μου κατέληξαν επιτυχημένα στις καριέρες τους και έγιναν πολύ εύπορα, με ευτυχισμένες οικογένειες. Στη συνέχεια, το 1999, ολόκληρη η οικογένειά μου και εγώ αποδεχθήκαμε το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και αρχίσαμε με ενθουσιασμό να διαδίδουμε το ευαγγέλιο της βασιλείας και να καταθέτουμε μαρτυρία γι’ αυτό. Ωστόσο, μια σύλληψη από το πουθενά διέλυσε την ειρηνική ζωή της οικογένειάς μας.

Μια μέρα, τον Ιούνιο του 2002, έμαθα ότι η αστυνομία είχε πάει στον χώρο εργασίας του μεγαλύτερου γιου μου για να τον συλλάβει, αλλά εκείνος κατάφερε να το σκάσει κάποια στιγμή που η αστυνομία δεν πρόσεχε. Τον έψαχναν παντού. Ανησύχησα και με κυρίευσε φόβος όταν άκουσα αυτήν την είδηση. Θα τον έπιαναν; Αν όντως τον συλλάμβαναν, σίγουρα θα τον βασάνιζαν και θα τον ρήμαζαν. Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια και δεν μας έλειπε τίποτα. Όλα μου τα παιδιά ήταν πιστά και ενεργά στα καθήκοντά τους —όλα ήταν τόσο υπέροχα μέχρι τότε! Αλλά τώρα η αστυνομία κυνηγούσε τον γιο μου, εκείνος είχε χάσει τη δουλειά του και δεν τολμούσε να πάει σπίτι του. Η οικογένειά μας είχε χωριστεί. Δεν είχα ιδέα τι θα κάναμε. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αναστατωνόμουν, οπότε προσήλθα ενώπιον του Θεού προσευχόμενη, ζητώντας Του να προσέχει τον γιο μου και να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω το θέλημά Του. Μετά την προσευχή, θυμήθηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Μην αποκαρδιώνεσαι, μην είσαι αδύναμος, κι Εγώ θα σου διασαφηνίσω τα πράγματα. Ο δρόμος για τη βασιλεία δεν είναι τόσο ομαλός· τίποτα δεν είναι τόσο απλό! Θέλεις οι ευλογίες να σου έρχονται εύκολα, έτσι δεν είναι; Σήμερα, όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν πικρές δοκιμασίες. Χωρίς τέτοιες δοκιμασίες, η στοργική καρδιά που έχετε για Μένα δεν θα δυναμώσει κι εσείς δεν θα έχετε αληθινή αγάπη για Μένα. Ακόμη κι αν αυτές οι δοκιμασίες αποτελούνται απλώς από περιστάσεις ήσσονος σημασίας, όλοι πρέπει να τις περάσουν· απλώς η δυσκολία των δοκιμασιών θα ποικίλλει από άτομο σε άτομο» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 41). Από τα λόγια του Θεού, ήξερα ότι το να έχει κανείς πίστη και να ακολουθεί τον Θεό δεν είναι ένας ομαλός δρόμος —όλοι πρέπει να υπομείνουν κακουχίες και δοκιμασίες. Η καταδίωξη του γιου μου από την αστυνομία ήταν κάτι που ο Θεός επέτρεπε να συμβεί. Χρησιμοποιούσε μια τέτοιου είδους επώδυνη κατάσταση για να οδηγήσει την πίστη και την αγάπη μας στην τελείωση —αυτή η ταλαιπωρία ήταν μια ευλογία από τον Θεό. Ένιωσα πιο ήρεμη όταν το σκέφτηκα με αυτόν τον τρόπο και είπα μια προσευχή, έτοιμη να αφήσω τον γιο μου στα χέρια του Θεού και να υποταχθώ στη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις Του.

Αργότερα, όταν η αστυνομία έμαθε ότι ο γιος μου τύπωνε βιβλία με τα λόγια του Θεού στην εκκλησία, τον καταχώρησε στη λίστα των εθνικά καταζητούμενων εγκληματιών και κινητοποίησε τεράστιο αριθμό αστυνομικών για να τον αναζητήσουν, εξαγγέλλοντας ότι ήταν αποφασισμένοι να τον πιάσουν. Αυτά τα νέα με έκαναν να αγωνιώ και να ανησυχώ πάρα πολύ —πώς θα μπορούσε να διαφύγει τη σύλληψη αν το Κομμουνιστικό Κόμμα τον είχε καταστήσει στόχο υψηλής προτεραιότητας; Πρόσφατα είχα ακούσει για έναν αδελφό που συνελήφθη και στη συνέχεια ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από την αστυνομία. Εφόσον το Κομμουνιστικό Κόμμα μισούσε τόσο πολύ τους πιστούς, δεν θα βασάνιζαν πραγματικά τον γιο μου αν τον έπιαναν στα χέρια τους; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ τρομοκρατούμουν, και κάθε μέρα ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν μπορούσα να κατεβάσω μπουκιά ούτε να κοιμηθώ, και η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει δυνατά κάθε φορά που άκουγα σειρήνα περιπολικού. Εκείνη την περίοδο βίωνα έντονο άγχος και η σωματική μου υγεία ήταν κακή. Λίγες μέρες αργότερα, η αστυνομία τηλεφώνησε δύο φορές στο σπίτι μας για να ρωτήσει πού βρισκόταν ο γιος μου και είπε απειλητικά, με τρόπο εκφοβιστικό: «Αν δεν τον παραδώσετε, αυτό αποτελεί υπόθαλψη εγκληματία και δεν θα γλιτώσει ούτε ένα μέλος της οικογένειάς σας!». Φοβήθηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό και δεν ήξερα πότε μπορεί να εμφανιζόταν η αστυνομία για να ερευνήσει το σπίτι μας και ενδεχομένως να συλλάβει εμένα, τον μικρότερο γιο μου και τη σύζυγό του. Ανησυχούσα ακόμη περισσότερο για το πότε θα έπιαναν τον μεγαλύτερο γιο μου. Συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό ξανά και ξανά, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη και δύναμη και ζητώντας Του να προσέχει τον μεγαλύτερο γιο μου ώστε να παραμείνει δυνατός. Μετά την προσευχή, σκέφτηκα κάτι από τα λόγια του Θεού: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Τώρα είναι η ώρα που θα σε δοκιμάσω: Θα Μου προσφέρεις την αφοσίωσή σου; Θα Με ακολουθήσεις με αφοσίωση μέχρι το τέλος του δρόμου; Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού ενίσχυσαν την πίστη μου —ο Θεός είναι παντοδύναμος και όλα τα πράγματα είναι στα χέρια Του, οπότε δεν είναι στα χέρια Του και η μοίρα όλων των μελών της οικογένειάς μας; Χωρίς την άδεια του Θεού, η αστυνομία δεν θα μπορούσε να μας κάνει τίποτα. Οι ανησυχίες μου για τη σύλληψη των μελών της οικογένειάς μας και το ότι ζούσα σε μια συνεχή κατάσταση φόβου σήμαινε ότι στερούμουν αληθινής πίστης στον Θεό. Ένιωσα πιο ήρεμη με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού. Με τον Θεό στο πλευρό μου, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ —ήμουν έτοιμη να εναποθέσω ολόκληρη την οικογένειά μας στα χέρια Του και αποφάσισα ότι ακόμη και αν με συλλάμβαναν, δεν θα πρόδιδα ποτέ τους αδελφούς και τις αδελφές μας, δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό!

Λίγους μήνες αργότερα, αφού η αστυνομία δεν είχε βρει ακόμη τον γιο μου, άρχισε να απειλεί ότι θα συλλάβει ολόκληρη την οικογένειά μας. Ο μικρότερος γιος μου, η σύζυγός του και εγώ δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας και να κρυφτούμε. Ήμουν σε πλήρη αναταραχή πριν φύγω, σκεπτόμενη ότι ο μεγαλύτερος γιος μου ήταν φυγάς και δεν είχα ιδέα πού βρισκόταν, και τώρα που έπρεπε να το σκάσουμε από το σπίτι μας, μια απόλυτα ευτυχισμένη οικογένεια διαλυόταν εντελώς από το ΚΚΚ. Ήμουν τόσο δυστυχισμένη. Πού είναι το κακό στο να έχει κανείς πίστη και να λατρεύει τον Θεό; Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν αποφασισμένο να μας εξαναγκάσει να φτάσουμε σε σημείο καταστροφής. Πραγματικά δεν θέλει να αφήσει στους πιστούς κανένα περιθώριο να συνεχίσουν να ζουν —το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι τόσο απεχθές! Έμεινα χήρα στα τριάντα μου και αγωνίστηκα να μεγαλώσω τρία παιδιά μόνη μου. Εργαζόμουν ακούραστα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και τελικά τα κατάφερα. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι, στην προχωρημένη μου ηλικία, θα με ανάγκαζε το Κομμουνιστικό Κόμμα να τραπώ σε φυγή. Αν φεύγαμε με αυτόν τον τρόπο, το Κόμμα δεν θα έκανε κατάσχεση όλων των περιουσιακών μας στοιχείων και του σπιτιού μας; Τότε πώς θα τα βγάζαμε πέρα; Αυτές οι σκέψεις ήταν πραγματικά οδυνηρές για μένα. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Δεν μπορώ να αποχωριστώ τα υπάρχοντά μας μέσα στην καρδιά μου και ανησυχώ για το πώς θα τα βγάλω πέρα από εδώ και στο εξής. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να κατανοήσω το θέλημά Σου». Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα κάποια λόγια του Κυρίου Ιησού: «Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου» (Κατά Λουκάν 14:33). Οι μαθητές του Κυρίου Ιησού ήταν σε θέση να εγκαταλείψουν όλα όσα είχαν για να Τον ακολουθήσουν. Σκέφτηκα τον Ματθαίο —ήταν τελώνης, αλλά όταν ο Κύριος Ιησούς τον κάλεσε, εγκατέλειψε όλα τα υπάρχοντά του και θυσίασε ό,τι είχε για να ακολουθήσει τον Κύριο. Και όταν ο Κύριος κάλεσε τον Πέτρο, αυτός εγκατέλειψε τη δουλειά του ως ψαράς για να Τον ακολουθήσει. Αλλά ενόψει της καταπίεσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, εγώ δεν μπορούσα να αφήσω ούτε μερικά υπάρχοντα. Στερούμουν πίστης σε μεγάλο βαθμό. Τα πουλιά που πετούν στον αέρα ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν, αλλά ο Θεός φροντίζει γι’ αυτά —και για εμάς, τους ανθρώπους; Αυτή η σκέψη βοήθησε να μετριαστούν οι ανησυχίες μου. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί και εκφράζει αλήθειες για να μας εξαγνίσει και να μας σώσει. Ήμουν τόσο τυχερή που μπόρεσα να ακολουθήσω τον Θεό και να αποκτήσω την αλήθεια και τη ζωή —λίγη ταλαιπωρία αξίζει ξεκάθαρα τον κόπο! Η αλήθεια είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός που δεν μπορεί να αγοραστεί με οποιαδήποτε ποσότητα υλικών αγαθών και ήξερα ότι όσες κακουχίες κι αν αντιμετώπιζα στο μέλλον, θα άξιζαν τον κόπο.

Αφού εγκαταλείψαμε το σπίτι μας, η αστυνομία έμαθε ότι εγώ και ολόκληρη η οικογένειά μου ήμασταν πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό και ξεκίνησε μια επιχείρηση αναζήτησής μας σε ολόκληρη την πόλη. Μετακινούμασταν από μέρος σε μέρος σε μια προσπάθεια να αποφύγουμε τη σύλληψη, ενώ μερικές φορές μετακινούμασταν έχοντας μείνει κάπου για λιγότερο από ένα μήνα. Κάθε φορά, ήμουν εξαντλημένη και πονούσε η πλάτη μου. Φοβούμενοι μήπως μας ανακαλύψει η αστυνομία, έπρεπε να μένουμε σε εκείνες τις μικρές μονώροφες ιδιοκατασκευές. Τον χειμώνα, έκανε τόσο κρύο στο σπίτι, που το νερό πάγωνε, και ακόμα και όταν είχαμε τη σόμπα αναμμένη για μια ολόκληρη εβδομάδα, το σπίτι εξακολουθούσε να μην είναι ζεστό. Το δέρμα στα χέρια μου έσπαγε από το κρύο και κάθε επαφή με το νερό ήταν πραγματικά επώδυνη. Το τελευταίο μέρος στο οποίο μετακομίσαμε ήταν μια μικρή καλύβα σε ένα χωριό, η οποία προοριζόταν για την εκτροφή νεοσσών και ήταν σκοτεινή, μες στην υγρασία και γεμάτη έντομα. Ήταν τόσο αηδιαστική που δεν μπορούσα να φάω. Αναπολούσα τις μέρες μας στο σπίτι, σε ένα ωραίο διαμέρισμα που ήταν ζεστό και άνετο. Η σύγκρισή του με τις τρέχουσες συνθήκες ήταν πραγματικά δυσάρεστη για μένα. Δεν είχα ιδέα πότε θα τελείωναν εκείνες οι μέρες. Αντιλαμβανόμενη ότι δεν βρισκόμουν σε σωστή κατάσταση, προσήλθα αμέσως ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, ζητώντας Του να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω το θέλημά Του. Μετά την προσευχή, μου ήρθε στο μυαλό κάτι από τα λόγια του Θεού: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εάν δεν λατρεύεις τον Θεό αλλά ζεις μέσα στη μιαρή σάρκα σου, τότε δεν είσαι απλώς ένα κτήνος με ανθρώπινη ενδυμασία; Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. […] Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» [Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Άσκηση (2)]. Τα λόγια του Θεού με ενθάρρυναν πραγματικά. Σκέφτηκα τον Σατανά που έβαλε σε πειρασμό τον Ιώβ —ο Ιώβ έχασε όλα τα υπάρχοντα της οικογένειάς του και τα παιδιά του συντρίφτηκαν μέχρι θανάτου. Το σώμα του ίδιου καλύφθηκε εξ ολοκλήρου από έλκη. Παρόλο που υπέφερε τόσο φρικτά, και πάλι δόξασε το όνομα του Θεού και κατέθεσε ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό. Ο Θεός ενέκρινε τον Ιώβ και τον ευλόγησε. Η επιδίωξη του Πέτρου ήταν να αγαπήσει και να γνωρίσει τον Θεό. Υποβλήθηκε σε εκατοντάδες δοκιμασίες χωρίς ποτέ να χάσει την πίστη του και τελικά σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό. Ήταν σε θέση να υποταχθεί μέχρι θανάτου, δίνοντας όμορφη μαρτυρία και βιώνοντας μια πολύ ουσιαστική ζωή. Όσο για μένα, όμως, δεν άντεχα ούτε καν το γεγονός ότι έπρεπε να μετακινηθώ μερικές φορές και να υποφέρω λίγο. Δεν είχα καθόλου αληθινή υποταγή στον Θεό! Η δυστυχία που υπέμενα εκείνη την εποχή οφειλόταν εξ ολοκλήρου στις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αντί να μισώ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, γινόμουν αρνητική και γκρίνιαζα —πόσο παράλογο εκ μέρους μου! Το ότι με καταδίωκε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μού προκαλούσε πράγματι κάποια ταλαιπωρία, αλλά αποκτούσα διάκριση για την ουσία του, βλέποντας καθαρά τη δαιμονική του ουσία που χαρακτηριζόταν από μίσος για τον Θεό και εναντίωση σ’ Αυτόν. Δημιουργηθήκαμε από τον Θεό, οπότε η λατρεία Του είναι σωστή και πρέπουσα. Σημαίνει ότι ακολουθούμε το σωστό μονοπάτι στη ζωή και η διάδοση του ευαγγελίου αποσκοπεί στο να βοηθήσουμε τους πάντες να ακούσουν τη φωνή του Θεού και να αποδεχτούν την αλήθεια· τότε μπορούν να σωθούν. Αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα μάς καταπιέζει και στέκεται εμπόδιο στον δρόμο μας σε κάθε βήμα, αναγκάζοντας ακόμη και μια μητέρα να αποχωριστεί τα παιδιά της. Μπορούσα πραγματικά να δω ότι είναι ένα κακό κόμμα και ένας άσπονδος εχθρός του Θεού —το μίσησα και το καταράστηκα από τα βάθη της καρδιάς μου. Αν δεν είχα βιώσει αυτόν τον πόνο, κι απλώς συνέχιζα να ζω μια ειρηνική ζωή στο σπίτι, δεν θα είχα διακρίνει την ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και δεν θα ήμουν σε θέση να τον απαρνηθώ και να τον απορρίψω από καρδιάς. Υπέφερα λίγο για να ακολουθήσω τον Θεό εκείνη την περίοδο, αλλά αποκτούσα την αλήθεια και τη ζωή —αυτή η ταλαιπωρία είχε απίστευτο νόημα. Ο Θεός ενσαρκώθηκε, ήλθε να εργαστεί στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, διώχθηκε και καταδιώχτηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και δεν είχε πού την κεφαλή κλίνη. Οι αντιξοότητες που υπέστη δεν μπορούν να προσδιοριστούν ποσοτικά. Τώρα, η οικογένειά μας ακολουθούσε τον Θεό, διωκόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα και αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή, πράγμα που σήμαινε ότι μετείχε στις κακουχίες του Χριστού. Αυτή ήταν η εξύψωση του Θεού! Αποφάσισα σιωπηλά ότι όσο κι αν έπρεπε να υποφέρω, θα ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους.

Αργότερα, η αστυνομία κατέληξε να παρακολουθεί και να ακολουθεί την κόρη μου, ενώ εκείνη διέδιδε το ευαγγέλιο. Κατάφερε να τους ξεφύγει μπαίνοντας σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ και αλλάζοντας ρούχα. Μετά από αυτό, αναγκάστηκε να φύγει από την περιοχή. Προτού το καταλάβουμε, η οικογένειά μας ζούσε χωριστά, κυνηγημένη για έναν ολόκληρο χρόνο. Σκεφτόμουν συνεχώς σε τι είδους συνθήκες θα μπορούσαν να βρίσκονται ο μεγαλύτερος γιος και η κόρη μου, ανησυχώντας πάντα μήπως τους συλλάβουν. Μετά βίας έτρωγα ή κοιμόμουν αρκετά και το άσθμα μου επιδεινώθηκε. Άρχισε να μου αποσπάται εύκολα η προσοχή και συχνά χανόμουν στις σκέψεις μου. Ο μικρότερος γιος μου δεν άντεχε να με βλέπει έτσι, οπότε αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να γυρίσει στο σπίτι και να δει τι συνέβαινε. Αφού έφυγε, απλώς καθόμουν εκεί και περίμενα, ελπίζοντας... Όταν πήγε λίγο μετά τις 7 το απόγευμα και ακόμα δεν είχε επιστρέψει, άρχισα να αγχώνομαι. Αναρωτιόμουν: Πού ήταν; Τον είχε πιάσει η αστυνομία; Όχι, μετά από περισσότερο από έναν χρόνο, ήταν δυνατόν να παρακολουθούσαν ακόμα το σπίτι μας; Αλλά περίμενα όλη τη νύχτα και δεν επέστρεψε. Ήμουν βέβαιη ότι κάτι είχε συμβεί, γιατί σίγουρα δεν είχε πουθενά αλλού να πάει. Αν όντως είχε συλληφθεί, δεν είχα ιδέα τι είδους φρικτά μέσα θα χρησιμοποιούσε η αστυνομία για να τον βασανίσει. Μπορεί ακόμη και να τον άφηναν ανάπηρο με τα χτυπήματά τους. Κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ για αρκετές ημέρες, και καθόμουν απλώς στο κρεβάτι μου και κοιτούσα έξω εντελώς σαστισμένη. Πονούσα τόσο πολύ —ένιωθα σαν να μου είχαν καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν ήξερα αν ο μεγαλύτερος γιος μου ήταν ζωντανός ή νεκρός, δεν είχα ιδέα αν η κόρη μου κινδύνευε ή όχι, και τώρα αν ο μικρότερος γιος μου είχε συλληφθεί, τι θα έκανα; Μέσα στον πόνο και την ανημποριά μου, προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα εξής λόγια Του: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μονίμως βιαστικός και απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Καθώς το αναλογιζόμουν αυτό, αντιλήφθηκα ότι η μοίρα των ανθρώπων βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια του Θεού, οπότε όσο κι αν υποφέρουμε και όποιες καταστάσεις κι αν αντιμετωπίζουμε, όλα είναι προκαθορισμένα από τον Θεό. Όσο κι αν ανησυχούσα εγώ, ήταν ανώφελο. Είπα μια προσευχή από μέσα μου, πρόθυμη να αφήσω τα παιδιά μου στα χέρια του Θεού. Αργότερα, η νύφη μου έμαθε από μια αδελφή στην εκκλησία ότι ο μικρότερος γιος μου είχε συλληφθεί από την αστυνομία που παρακολουθούσε το σπίτι μας. Η αστυνομία τον πήγε στο τμήμα, όπου με ξύλο και φωνές απαιτούσαν να μάθουν πού βρισκόμασταν. Εκείνος δεν είπε τίποτα, οπότε η αστυνομία τον προφυλάκισε παράνομα για δεκαπέντε ημέρες προτού τελικά τον αφήσει ελεύθερο. Μόλις τον είχαν αφήσει να φύγει. Η αστυνομία προφανώς μετάνιωσε για την αποφυλάκισή του και έτσι άρχισε να τον αναζητά ξανά. Φοβούμενος μήπως τους οδηγήσει σε εμάς, ο γιος μου δεν τόλμησε ποτέ να επιστρέψει στο σπίτι, κι απλώς συνέχισε να κρύβεται. Εξοργίστηκα όταν το έμαθα αυτό. Είχαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μας πάνω από ένα χρόνο, αλλά η αστυνομία εξακολουθούσε να προσπαθεί να μας εντοπίσει, να μας ελέγχει, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να μας πιάσει στα χέρια της. Ήθελε να μας εξοντώσει. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι τόσο μοχθηρός! Όσο περισσότερο με καταπίεζε, τόσο περισσότερο έβλεπα το δαιμονικό του πρόσωπο και τόσο πιο αποφασισμένη ήμουν να έχω πίστη και να ακολουθώ τον Θεό.

Σύντομα, ο μικρότερος γιος μου κατάφερε να φύγει από την περιοχή με τη βοήθεια των αδελφών. Λίγο αργότερα, η νύφη μου και εγώ φτάσαμε σε μια άλλη επαρχία. Για χάρη της ασφάλειάς μας, δεν είχε άλλη επιλογή από το να κρυφτεί χωριστά από μένα. Η σκέψη ότι ολόκληρη η οικογένειά μας είχε διαλυθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν τόσο οδυνηρή για μένα. Ιδιαίτερα όταν έβλεπα άλλους ανθρώπους να είναι τόσο περιποιητικοί και στοργικοί απέναντι στους γονείς τους, μου έλειπαν τα παιδιά μου ακόμη περισσότερο. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Προσήλθα ενώπιον του Θεού σε αναζήτηση και σκέφτηκα αυτό το απόσπασμα των λόγων Του: «Το μονοπάτι στο οποίο μας καθοδηγεί ο Θεός δεν είναι μια ευθεία, αλλά ένας ελικοειδής και γεμάτος λακκούβες δρόμος· ο Θεός λέει, επιπλέον, πως όσο πιο κακοτράχαλο είναι το μονοπάτι, τόσο περισσότερο δύναται να αποκαλύψει τη στοργική καρδιά μας. Ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να διανοίξει ένα τέτοιο μονοπάτι. Κατά την εμπειρία Μου, έχω βαδίσει σε πολλά κακοτράχαλα, επισφαλή μονοπάτια κι έχω υπομείνει μεγάλα δεινά· κάποιες φορές, υπήρξα, μάλιστα, τόσο βαθιά θλιμμένος, που ήθελα να φωνάξω, μα βαδίζω σε αυτό το μονοπάτι μέχρι και σήμερα. Πιστεύω πως αυτό είναι το μονοπάτι στο οποίο καθοδηγητής είναι ο Θεός, κι έτσι υπομένω το μαρτύριο όλων των δεινών και συνεχίζω προς τα εμπρός. Διότι αυτό καθόρισε ο Θεός, επομένως ποιος μπορεί να ξεφύγει από αυτό; Δεν ζητώ να λάβω ευλογίες· το μόνο που ζητώ είναι να μπορώ να βαδίζω στο μονοπάτι που οφείλω να βαδίζω σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Δεν επιζητώ να μιμηθώ τους άλλους, βαδίζοντας στο μονοπάτι που βαδίζουν εκείνοι· το μόνο που επιζητώ είναι να μπορέσω να εκπληρώσω την αφοσίωσή Μου να βαδίσω στο καθορισμένο μονοπάτι Μου μέχρι τέλους. […] Ο βαθμός στον οποίο πρέπει να υποφέρει ένας άνθρωπος και η απόσταση που πρέπει να διανύσει πάνω στο μονοπάτι του καθορίζονται από τον Θεό, και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει πραγματικά κάποιον άλλο» [Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Το μονοπάτι… (6)]. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, μπόρεσα να δω ότι όσα δεινά κι αν βιώσει ένας άνθρωπος, όσα μονοπάτια κι αν χρειαστεί να ακολουθήσει, αυτά έχουν οριστεί από τον Θεό εκ των προτέρων. Όσο πιο ανεμοδαρμένο ενδέχεται να είναι το μονοπάτι μου, τόσο περισσότερο μπορεί να φανεί το πραγματικό μου ανάστημα. Προηγουμένως, τα παιδιά μου ήταν όλα στο πλευρό μου και είχαμε μια απόλυτα ειρηνική, ενωμένη οικογένεια. Τότε ήμουν τόσο προσηλωμένη στην επιδίωξή μου. Αλλά τώρα, εξαιτίας της καταπίεσης και της καταδίωξης του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και επειδή τα παιδιά μου είχαν τραπεί σε φυγή, ήμουν δυστυχισμένη, μελαγχολική και γεμάτη παράπονα. Αυτή η καταπίεση και οι κακουχίες με είχαν εκθέσει. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο είχα πίστη ήταν για να αποκτήσω την ευλογία και τη χάρη του Θεού, για να απολαμβάνω τις χαρές της σάρκας. Δεν αποσκοπούσε καθόλου στην επιδίωξη της αλήθειας ή στην υποταγή στον Θεό. Πώς ήταν αυτή πραγματική πίστη; Αν αυτού του είδους οι δύσκολες καταστάσεις δεν με είχαν εκθέσει με αυτόν τον τρόπο, δεν θα είχα διακρίνει ποτέ τις εσφαλμένες οπτικές μου σχετικά με την επιδίωξη στην πίστη μου. Δεν θα μπορούσα να είχα αποκτήσει μια τέτοια κατανόηση σε ένα ειρηνικό περιβάλλον. Τελικά είδα ότι η χάρη είναι μια ευλογία από τον Θεό, αλλά ακόμη περισσότερο, οι κακουχίες και οι δοκιμασίες είναι η ευλογία του Θεού. Ήξερα ότι ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο ήταν το μονοπάτι μου στο μέλλον, έπρεπε να το ξεπεράσω στηριζόμενη στον Θεό —έπρεπε να υποταχθώ στη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις του Θεού. Συνέχισα να διαβάζω τακτικά τα λόγια του Θεού μαζί με άλλες αδελφές και να συναθροίζομαι και να συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού. Σταδιακά, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα.

Πέρασε λίγος καιρός και το Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισε και πάλι να κυνηγάει και να συλλαμβάνει μανιωδώς πιστούς σε κάθε γωνιά, στέλνοντας παντού ανιχνευτές, πληροφοριοδότες και «κατασκόπους με κόκκινα μανίκια». Εγώ δεν ήμουν από την περιοχή και ήμουν κύριος στόχος. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, φοβόμουν ότι θα με συλλάβουν και ανησυχούσα συνεχώς για τη σύλληψη των παιδιών μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια και μερικές φορές έβλεπα ακόμα και εφιάλτες. Έβλεπα στον ύπνο μου την αστυνομία να βασανίζει τα παιδιά μου. Επειδή ζούσα σε μια κατάσταση άγχους και φόβου για τόσο πολύ καιρό, κι επειδή ήμουν τόσο θλιμμένη, έπαθα υπερθυρεοειδισμό και έχασα τόσο πολύ βάρος, που είχα μείνει πετσί και κόκκαλο. Οι καρδιακοί παλμοί μου ήταν χαμηλοί και το περπάτημα με κούραζε πολύ. Δυσκολευόμουν ακόμη και να σηκωθώ από το κρεβάτι. Σκεφτόμουν τότε που ήμουν στο σπίτι μου. Κάθε φορά που αρρώσταινα, τα παιδιά μου ήταν όλα στο πλευρό μου, με φρόντιζαν, και ο μικρός μου εγγονός φώναζε: «Γιαγιά! Γιαγιά!» Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ζεστή. Αλλά μας είχε χωρίσει όλους με τη βία το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορούσα να δω τα παιδιά μου και δεν είχα ιδέα πού βρίσκονταν. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αναστατωνόμουν. Παλεύοντας να σηκωθώ, απλώς γονάτισα στο κρεβάτι μου κλαίγοντας από τον πόνο, και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Δυσκολεύομαι πολύ αυτήν τη στιγμή! Είμαι στα όριά μου. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, δώσε μου την αποφασιστικότητα και την πίστη να αντέξω αυτήν την ταλαιπωρία, ώστε να μπορέσω να μείνω δυνατή». Μετά την προσευχή μου, διάβασα στα λόγια του Θεού το εξής: «Σ’ αυτό το στάδιο του έργου, αυτό που απαιτείται από εμάς είναι υπέρτατη πίστη και αγάπη. Μπορεί να παραπατήσουμε με την παραμικρή απροσεξία, διότι αυτό το στάδιο του έργου είναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα: Αυτό που ο Θεός οδηγεί στην τελείωση είναι η πίστη της ανθρωπότητας, η οποία είναι και αόρατη και άυλη. Αυτό που κάνει ο Θεός είναι να μετατρέπει τα λόγια σε πίστη, σε αγάπη και σε ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να φτάσουν σε ένα σημείο, όπου να έχουν υπομείνει εκατοντάδες εξευγενισμούς και να διαθέτουν πίστη μεγαλύτερη κι από του Ιώβ. Πρέπει να υπομείνουν απίστευτο πόνο και κάθε λογής μαρτύρια χωρίς να εγκαταλείψουν ποτέ τον Θεό. Όταν είναι υπάκουοι μέχρι θανάτου, κι έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό, τότε αυτό το στάδιο του έργου του Θεού έχει ολοκληρωθεί» [Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Το μονοπάτι… (8)]. Αντιλήφθηκα από τα λόγια του Θεού ότι το έργο Του τις έσχατες ημέρες είναι να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη των ανθρώπων. Όταν βιώνουμε κάποια ασθένεια, μέσα σε αυτήν κρύβονται οι καλές προθέσεις του Θεού· θα πρέπει να αναζητάμε την αλήθεια και να ακολουθούμε το παράδειγμα της πίστης του Ιώβ. Ο Ιώβ αντιμετώπισε τόσο απίστευτες δοκιμασίες και έβγαλε έλκη σε όλο του το σώμα, και όταν δεν άντεχε άλλο, κάθισε στις στάχτες και ξύστηκε με ένα όστρακο. Όταν η γυναίκα του Ιώβ τον παρότρυνε να εγκαταλείψει την πίστη του στον Θεό, εκείνος είπε: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). Ο Ιώβ δεν είχε κανενός είδους παρανόηση ούτε κατηγορία για τον Θεό —συνέχιζε να διατηρεί την πίστη του. Όσο για μένα, όμως, κατηγόρησα τον Θεό τη στιγμή που εμφάνισα υπερθυρεοειδισμό. Διαπίστωσα πόσο λίγη πίστη είχα στον Θεό και πως δεν καταλάβαινα το θέλημα του Θεού. Προκειμένου να μας σώσει, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί και έχει έλθει στη γη, υπομένοντας τόσο τεράστια ταπείνωση, υπομένοντας την καταπίεση και την καταδυνάστευση του Κομμουνιστικού Κόμματος και την απόρριψη του θρησκευτικού κόσμου. Ο Θεός θυσίασε τα πάντα για να σώσει την ανθρωπότητα, αλλά εγώ έγινα αρνητική λόγω μιας ελάχιστης ταλαιπωρίας και κατηγόρησα, μάλιστα, τον Θεό. Χρωστούσα τόσο πολλά στον Θεό. Τότε σκέφτηκα τους αγίους των περασμένων εποχών που είχαν διωχθεί και μαρτυρήσει για τον Θεό. Είχαν καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό με την ίδια τους τη ζωή —δεν υπήρχε τίποτα πιο τιμητικό από αυτό. Παρόλο που ολόκληρη η οικογένειά μας διωκόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχαμε την ευκαιρία να καταθέσουμε μαρτυρία για τον Θεό. Αυτή ήταν η εξύψωση του Θεού. Βάσει της δικής μας αισχρότητας και διαφθοράς, βάσει της ταυτότητάς μας, δεν ήμασταν άξιοι να γίνουμε μάρτυρες για τον Θεό. Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, δεν αισθανόμουν πια τόσο άσχημα. Μια αδελφή έμαθε για το πρόβλημα υγείας μου και πήρε κάποια φάρμακα για μένα από το νοσοκομείο και μου τα έφερε. Μέρα με τη μέρα, άρχισα σταδιακά να καλυτερεύω. Δόξα τω Θεώ, πραγματικά!

Ήμουν σε φυγή για αρκετά χρόνια και για να αποφύγω τις έρευνες της αστυνομίας και τη σύλληψη, κρυβόμουν σε κουτιά και κελάρια με πατάτες, και χάρη στη θαυματουργή προστασία του Θεού απέφευγα τη μία επικίνδυνη κατάσταση μετά την άλλη. Τον Δεκέμβριο του 2008, με κατήγγειλαν για διάδοση του ευαγγελίου. Ήταν μια αρκετά τεταμένη κατάσταση —θρησκευτικοί ιερείς έφεραν αστυνομικούς για να μας συλλάβουν. Ήμουν καταζητούμενη, οπότε αν όντως με συλλάμβαναν, η αστυνομία σίγουρα δεν θα με άφηνε να φύγω εύκολα. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου με πήγαν αμέσως σε ένα μυστικό μικρό χωριό και η αδελφή Λι μού έφερνε λίγο φαγητό και άλλα απαραίτητα. Αλλά μετά από λίγους μήνες, η αδελφή Λι ξαφνικά σταμάτησε να έρχεται —δεν ήξερα γιατί. Σε εκείνο το μέρος έκαιγαν αποξηραμένη κοπριά αγελάδας για θέρμανση. Τον Δεκέμβριο έκανε κρύο και είχε 20 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Όταν φαινόταν ότι η κοπριά αγελάδας είχε σχεδόν εξαντληθεί, χρησιμοποιούσα μικρότερη ποσότητα. Έκανε πολύ κρύο μέσα και υπήρχε πάγος στους τοίχους. Και όταν ξυπνούσα τα πρωινά, το κεφάλι μου ήταν καλυμμένο με πάχνη. Ήλπιζα ότι η αδελφή Λι θα εμφανιζόταν σύντομα, αλλά περίμενα και περίμενα και δεν εμφανίστηκε ποτέ. Έκανε τόσο κρύο που βημάτιζα συνεχώς μέσα στο σπίτι. Σκεφτόμουν ότι ήμουν ξένη σε αυτό το μέρος. Δεν τολμούσα καν να βγω έξω για να αγοράσω καυσόξυλα και δεν μπορούσα να βρω άλλους αδελφούς και αδελφές. Εκείνη η περιοχή ήταν καλυμμένη με χιόνι και δεν υπήρχε τρόπος να βγω έξω για να μαζέψω καυσόξυλα. Αν δεν ερχόταν η αδελφή Λι, τι θα έκανα; Θα πέθαινα απλώς από το κρύο; Αυτή η σκέψη με έκανε πραγματικά να ανατριχιάζω και να νιώθω αβοήθητη. Προσευχόμουν και επικαλούμουν τον Θεό μέσα στην καρδιά μου ξανά και ξανά. Τότε σκέφτηκα τον προφήτη Ηλία —όταν βρισκόταν στην έρημο και δεν είχε τίποτα να φάει ούτε να πιει, ο Θεός διέταξε τα κοράκια να του φέρουν ψωμί και κρέας για να τον θρέψουν. Αυτό δεν ήταν κάτι που έκανε ο ίδιος ο Θεός πριν από πολύ καιρό; Πώς ήταν δυνατόν να μην είχα πίστη στον Θεό όταν αντιμετώπιζα μια τέτοια κατάσταση; Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα αυτού, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Αυτό το ανάγνωσμα με διαφώτισε αμέσως. Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα ως πάροχο υπηρεσιών για το έργο Του να ολοκληρώσει μια ομάδα νικητών. Είμαι ένα διεφθαρμένο άτομο, οπότε η ευκαιρία να βιώσω το έργο του Θεού, να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό υπό την καταπίεση και τη σύλληψη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα ήταν τεράστια τιμή από τον Θεό και άξιζε κάθε είδους ταλαιπωρία! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, είπα μια προσευχή στον Θεό, έτοιμη να υποταχθώ στη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις Του. Ακόμη κι αν πάγωνα μέχρι θανάτου εκεί, δεν θα είχα κανένα παράπονο. Μόλις υποτάχθηκα, εμφανίστηκε απροσδόκητα μια άλλη αδελφή. Έμαθα ότι η αδελφή Λι παρακολουθούνταν από την αστυνομία, οπότε δεν επέστρεψε, φοβούμενη μήπως με εμπλέξει. Αυτή η άλλη αδελφή είδε πόσο κρύο ήταν εκείνο το μέρος και με πήρε να μείνω στο σπίτι της. Μου είπε ότι ο σύζυγός της δεν ήταν πιστός και δεν εργαζόταν για χρόνια. Ήταν τώρα αποφασισμένος να βγει να εργαστεί και δεν μπορούσε να τον εμποδίσει κανείς. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να μείνω εκεί αν ο σύζυγός της ήταν στο σπίτι —αυτό ήταν πραγματικά ο Θεός που μου άνοιγε ένα μονοπάτι! Όταν την άκουσα να το λέει αυτό, ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου. Είδα ότι ο Θεός είχε ήδη κανονίσει τα πράγματα για μένα —απλώς στερούμουν πίστης, γινόμουν αρνητική και αδύναμη όταν συναντούσα κάποιες δυσκολίες. Η αγάπη του Θεού είναι τόσο αληθινή και πήρα μια πραγματική γεύση από αυτήν.

Το 2014, το Κομμουνιστικό Κόμμα ενέτεινε τις διώξεις του κατά της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού, κινητοποιώντας την ένοπλη αστυνομία του για να προχωρήσει σε μανιώδεις συλλήψεις χριστιανών σε όλη τη χώρα. Άρχισα να ανησυχώ και πάλι για τα παιδιά μου και δεν ήξερα πώς τα πήγαιναν εκείνη την περίοδο. Τότε, μια μέρα, ενώ παρακολουθούσα ένα βίντεο με τις αδελφές μου, καθώς παρακολουθούσαμε, ξαφνικά προβλήθηκε μια σκηνή στην οποία μου φάνηκε ότι εμφανίστηκε ο μεγαλύτερος γιος μου. Δεν τολμούσα να πιστέψω στα μάτια μου —έτριψα τα μάτια μου και κοίταξα ξανά το βίντεο προσεκτικά, φοβούμενη μήπως χάσω κάτι. Σύντομα, ο γιος μου εμφανίστηκε και πάλι, και αυτή τη φορά σε καθαρό πλάνο. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν αυτός. Φώναξα: «Δεν είναι δυνατόν!» και στη συνέχεια ούρλιαξα: «Ο γιος μου, ο γιος μου! Έφυγε από τη χώρα!» Αμέσως μετά από αυτό, ακολούθησε άλλο ένα πλάνο, όπου είδα τον μικρότερο γιο μου. Ήμουν τόσο πανευτυχής, που πετάχτηκα από τη θέση μου. Πότε είχαν φύγει από την Κίνα; Ο Θεός είναι πραγματικά παντοδύναμος! Συνέχισα να παρακολουθώ και είδα και τη νύφη μου σε αυτό. Είχαν όλοι φύγει από τη χώρα και δεν χρειαζόταν να ανησυχώ πια για την ασφάλειά τους. Συγκινήθηκα τόσο πολύ, που η όρασή μου θόλωσε από τα δάκρυα και ευχαριστούσα σιωπηλά τον Θεό ξανά και ξανά. Οι αδελφές μου υμνούσαν κι αυτές με χαρά την παντοδυναμία του Θεού. Οι δύο γιοι μου και η νύφη μου καταζητούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά είχαν δραπετεύσει στο εξωτερικό, υπό την επιτήρηση του Κόμματος —αυτή ήταν η εξουσία και η δύναμη του Θεού. Παλαιότερα, ανησυχούσα διαρκώς για την ασφάλεια των παιδιών μου, αλλά εκείνη τη μέρα είδα ότι όσο άγριος κι αν είναι ο Σατανάς, εξακολουθεί να βρίσκεται στο έλεος του Θεού. Αν ο Θεός δεν το επιτρέψει, ο Σατανάς δεν μπορεί να μας αρπάξει. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ενίσχυσε την πίστη μου στον Θεό.

Μετά από δεκαέξι χρόνια φυγής, το 2018, η κόρη μου πήρε το ρίσκο να επιστρέψει στο σπίτι για να μάθει τι συνέβαινε και έφερε κάποιες θλιβερές ειδήσεις —ο δωδεκάχρονος εγγονός μου δεν άντεξε τη δίωξη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και αυτοκτόνησε. Αφού δραπέτευσε ο μεγαλύτερος γιος μου, προφανώς η αστυνομία πήγαινε συνεχώς στο σπίτι μου και στο σχολείο, απειλώντας και εκφοβίζοντας τον εγγονό μου, προσπαθώντας να τον αναγκάσουν να αποκαλύψει την τοποθεσία του πατέρα του, λέγοντάς του ότι θα τον έβαζαν στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του αν δεν τους έλεγε. Ήταν φοβισμένος, οπότε άρχισε να βλέπει συνέχεια εφιάλτες. Η αστυνομία έβαζε επίσης τους δασκάλους του να αναγκάζουν τους συμμαθητές του να τον περιθωριοποιούν και να τον εκφοβίζουν. Τον τρόμαζαν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές του και ακόμη περισσότερο τρόμαζε όταν έβλεπε την αστυνομία να μη σταματάει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να τον ανακρίνει και να τον ταπεινώνει. Μετά από τέσσερα χρόνια τρόμου υπό τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία της αστυνομίας, ο εγγονός μου πραγματικά δεν άντεξε στο τέλος. Κρεμάστηκε, αυτοκτόνησε μες στο σπίτι του. Το κεφάλι μου βούιζε όταν άκουσα τα νέα και παραλίγο να λιποθυμήσω. Για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να συνέλθω. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο παλιός δαίμονας, όχι μόνο είχε διαλύσει ολόκληρη την οικογένειά μας, αλλά δεν είχε λυπηθεί ούτε τον μικρό μου εγγονό. Ήταν μόλις δώδεκα ετών, ακριβώς στην ηλικία κατά την οποία ήταν γεμάτος χαρά και μεγάλωνε, αλλά τον οδήγησε στον θάνατο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ήμουν εντελώς συντετριμμένη και γεμάτη οργή για το δαιμονικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Όταν η κόρη μου είδε πόσο πολύ πονούσα, μου διάβασε αυτό το απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι η ενσάρκωση του Θεού παραμένει εντελώς κρυμμένη: σε μια σκοτεινή κοινωνία σαν κι αυτήν, όπου οι δαίμονες είναι ανελέητοι και απάνθρωποι, πώς θα μπορούσε ο βασιλιάς των δαιμόνων, ο οποίος σκοτώνει ανθρώπους ανενδοίαστα, να ανεχτεί την ύπαρξη ενός Θεού που είναι αξιαγάπητος, ευγενικός, αλλά και άγιος; Πώς θα μπορούσε να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει για την άφιξη του Θεού; Αυτοί οι λακέδες! Ανταποδίδουν την καλοσύνη με μίσος, εδώ και καιρό έχουν απαξιώσει τον Θεό, Τον κακομεταχειρίζονται, είναι σε ακραίο βαθμό βάναυσοι, δεν έχουν την παραμικρή εκτίμηση για τον Θεό, λεηλατούν και πλιατσικολογούν, έχουν χάσει κάθε ευσυνειδησία και δρουν αντίθετα με τη συνείδηση, ενώ παρασύρουν τους αθώους στην ανοησία. Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του δαίμονα και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» [Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Έργο και είσοδος (8)]. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο εχθρός του Θεού —είναι ένας δαίμονας που εναντιώνεται στον Θεό και κατασπαράζει τους ανθρώπους. Θα ήθελε πολύ να αρπάξει όλους τους πιστούς και να εξαλείψει εντελώς το έργο του Θεού —θέλει όσο τίποτα να ελέγξει όλη την ανθρωπότητα για πάντα. Ο Θεός εργάζεται τις έσχατες ημέρες για να σώσει την ανθρωπότητα και το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθεί μανιωδώς να το σταματήσει αυτό, να το διαταράξει. Θέλει απεγνωσμένα να εξαλείψει εντελώς όλους τους πιστούς —δεν θα αφήσει ούτε ένα δωδεκάχρονο παιδί να διαφύγει. Μας καταδίωξαν σε σημείο που η οικογένειά μας δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο σπίτι της, που διαλυθήκαμε εντελώς και ο εγγονός μου πέθανε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι τόσο μοχθηρό, τόσο κακόβουλο, χωρίς κανένα σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Είναι ο πρίγκιπας των διαβόλων που θα σφαγιάσει ανθρώπους χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Το μισώ από τα βάθη της καρδιάς μου και όσο περισσότερο με καταδιώκει με αυτόν τον τρόπο, τόσο πιο αποφασισμένη είμαι να ακολουθήσω τον Θεό και να ταπεινώσω αυτόν τον παλιοδιάβολο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξακολουθεί να καταδιώκει την οικογένειά μας, ακόμη και σήμερα. Όταν σκέφτομαι τα δεκαεννέα χρόνια ζωής σε φυγή, τα λόγια του Θεού με καθοδηγούσαν και με διαφώτιζαν, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη, οδηγώντας με στο σήμερα. Χωρίς την προστασία του Θεού, χωρίς τα λόγια του Θεού να με καθοδηγούν και να με τρέφουν, φοβάμαι ότι θα είχα εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο εδώ και πολύ καιρό, ότι θα είχα ήδη πεθάνει ή θα είχα τρελαθεί. Το Κομμουνιστικό Κόμμα μάς καταδιώκει μανιωδώς με κάθε δυνατό τρόπο, μόνο και μόνο επειδή πιστεύουμε στον Θεό, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να επιστρέψω στο σπίτι μου και να έχει διαλυθεί η οικογένειά μου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι τόσο κακόβουλο —είναι ένας δαίμονας που μισεί τον Θεό και εναντιώνεται στον Θεό. Το απαρνούμαι και το απορρίπτω από τα βάθη της καρδιάς μου! Το ότι είμαι αρκετά τυχερή ώστε να επιβιώσω μέχρι σήμερα οφείλεται αποκλειστικά στη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Μόνο ο Θεός αγαπά πραγματικά τους ανθρώπους και μόνο ο Θεός μπορεί πραγματικά να σώσει τους ανθρώπους. Έχω δει πόσο απίστευτα αξιαγάπητος είναι ο Θεός και, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα, πόσο σκληρά μπορεί να γίνουν τα πράγματα, θα ακολουθήσω τον Θεό μέχρι τέλους, θα κάνω το καθήκον μου και θα ανταποδώσω την αγάπη του Θεού! Δόξα τω Θεώ!