Ⅰ

Στην πίστη μου τι θα 'πρεπε να επιδιώκω;

Τώρα αφυπνίστηκα.

Πριν, στον Κύριο πίστευα για ευλογίες μόνο.

Άπληστα απολάμβανα τη χάρη Του.

Στην προσευχή, όλα τα έλεγα σωστά,

μα στην πράξη έκανα το δικό μου.

Ό,τι έκανα για τον Θεό, ήταν για το μέλλον και τη μοίρα μου.

Την αλήθεια δεν έκανα πράξη.

Τον Θεό λάτρευα με τελετές θρησκευτικές,

μα στην καρδιά μου ήμουν άδειος, κενός.

Η διάθεσή μου η διεφθαρμένη δεν είχε εξαγνιστεί.

Πώς, έτσι, να κάνω το θέλημα του Θεού;

Ⅱ

Μπρος στο βήμα του Χριστού έχω κριθεί.

Κι η καρδιά μου έχει αφυπνιστεί.

Απολάμβανα τη χάρη Του στην πίστη μου,

μα, έτσι, τη ζωή δεν κέρδισα.

Δίχως την αλήθεια δεν βιώνω την πραγματικότητα,

ψέματα έλεγα πως τον Θεό αγαπώ.

Όσο ευλαβής κι αν ήμουν και οι πράξεις μου καλές,

ήμουν, στ’ αλήθεια, υποκριτής.

Για το καθήκον, συμφωνίες έκανα με τον Θεό

εξαπατώντας Τον, εναντιωνόμενος σ’ Αυτόν.

Είδα πόσο διεφθαρμένος είμαι.

Την κρίση Του χρειάζομαι, τον εξαγνισμό.

Τα λόγια Του, σαν δίκοπο σπαθί,

τρυπούν το πνεύμα, την καρδιά μου.

Πολλά υπέφερα σε δοκιμασίες κι εξευγενισμό,

όπως η διαφθορά μου εξαγνιζόταν.

Γεύτηκα την αγάπη Του κι είμαι αποφασισμένος

την αλήθεια να επιδιώκω, να την κερδίσω.

Πιστά θα πράξω το καθήκον μου σ’ Αυτόν

την αγάπη Του να ξεπληρώσω, μάρτυράς Του να 'μαι αληθινός.