Ⅰ

Οι άνθρωποι εμπαίζουν τον Θεό·

γνωρίζουν πώς να τραφούν,

μα δεν ανησυχούν για το θέλημά Του.

Δεν είν' αυτό αγάπη, υπηρεσία στον Θεό.

Δεν είν' άξιο απορίας που είν' αμέριμνοι, αδρανείς.

Ακόμη κι έτσι, κάποιοι μόνοι τους θλίβονται

και γίνονται υπερευαίσθητοι.

Μήπως ο Θεός σε κάνει θλιμμένο;

Μήπως από μόνος σου υποφέρεις;

Μήπως η χάρη του Θεού δεν μπορεί να σου φέρει ευτυχία;

Γιατί να μην υπολογίζεις το θέλημά Του;

Γιατί να είσαι αρνητικός κι αγχωμένος;

Μήπως είν' το θέλημα του Θεού να ζεις στη σάρκα;

Ⅱ

Το θέλημα του Θεού αγνοείς·

ανήσυχος, παραπονιέσαι όλη μέρα,

κι η σάρκα σου υποφέρει βάσανα και πόνο.

Ζητάς απ' άλλους εν μέσω παίδευσης να υμνούν τον Θεό,

και να βγουν απ' αυτή ελεύθεροι,

μα εσύ απ' αυτό να ξεφύγεις δεν μπορείς.

Η μίμηση της «αυτοθυσίας» παίρνει χρόνο.

Δεν ντρέπεσαι, άραγε, να κηρύττεις δόγματα;

Άραγε, ξέρεις τον εαυτό σου; Tον παραμερίζεις;

Άραγε τον Θεό αγαπάς και βάζεις τις προοπτικές σου στην άκρη;

Μήπως ο Θεός σε κάνει θλιμμένο;

Μήπως από μόνος σου υποφέρεις;

Μήπως η χάρη του Θεού δεν μπορεί να σου φέρει ευτυχία;

Γιατί να μην υπολογίζεις το θέλημά Του;

Γιατί να είσαι αρνητικός κι αγχωμένος;

Μήπως είν' το θέλημα του Θεού να ζεις στη σάρκα;

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 40