Λαμβάνοντας υπόψη τα έμφυτα χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας, δηλαδή, το αληθινό πρόσωπο της ανθρωπότητας, το ότι ήταν σε θέση να επιβιώσει μέχρι σήμερα πραγματικά δεν ήταν εύκολο, και μόνο μέσω αυτού έχει γίνει πραγματικά φανερή η μεγάλη δύναμη του Θεού. Λαμβάνοντας υπόψη την ουσία της σάρκας, καθώς και το γεγονός ότι, μέχρι τώρα, ο άνθρωπος έχει διαφθαρεί από τον μεγάλο κόκκινου δράκοντα, πώς θα μπορούσε να συνεχίζει να στέκεται όρθιος μέχρι σήμερα, αν δεν υπήρχε η καθοδήγηση του Πνεύματος του Θεού; Ο άνθρωπος είναι ανάξιος να προσέλθει ενώπιον του Θεού, αλλά χάριν της διαχείρισής Του και προκειμένου να υλοποιήσει το σπουδαίο έργο Του προτού να είναι πολύ αργά, ο Θεός αγαπά την ανθρωπότητα. Ομολογουμένως, η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα είναι κάτι που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ξεπληρώσει ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως να υπάρχουν κάποιοι που επιθυμούν να ξεπληρώσουν τη χάρη του Θεού θυσιάζοντας τη ζωή τους, αλλά Εγώ σου λέω: Ο άνθρωπος είναι ανάξιος να πεθάνει ενώπιον του Θεού, κι έτσι ο θάνατος του θα ήταν μάταιος. Αυτό οφείλεται στο ότι για τον Θεό, ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι καν άξιος αναφοράς, δεν αξίζει ούτε μια δεκάρα, σαν τον θάνατο ενός μυρμηγκιού πάνω στο έδαφος. Συστήνω στους ανθρώπους να μην προσδίδουν πολύ μεγάλη αξία στον εαυτό τους και να μην πιστεύουν ότι ο θάνατος για χάρη του Θεού έχει μεγάλο βάρος, σαν αυτό του Όρους Τάι. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι παρά τόσο ελαφρύς όσο ένα φτερό, ανάξιος αναφοράς. Αλλά και πάλι, η σάρκα του ανθρώπου είναι καταδικασμένη να πεθάνει από τη φύση της, κι έτσι, τελικά, το φυσικό σώμα πρέπει να λάβει τέλος στη γη. Αυτό είναι αληθινό γεγονός, το οποίο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Αυτός είναι ένας «νόμος της φύσης», τον οποίο εξάγω από το σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας ζωής, οπότε ο Θεός έχει ορίσει το τέλος του ανθρώπου κατ’ αυτόν τον τρόπο, χωρίς να το συνειδητοποιεί κανείς. Καταλαβαίνεις; Δεν είναι απορίας άξιο που ο Θεός λέει: «Σιχαίνομαι την ανυπακοή των ανθρώπων. Δεν ξέρω γιατί· φαίνεται ότι μισούσα τον άνθρωπο εξαρχής, εντούτοις νιώθω βαθιά συμπόνια γι’ αυτόν. Έτσι, οι άνθρωποι πάντα τηρούσαν δύο στάσεις απέναντί Μου —διότι αγαπώ τον άνθρωπο, αλλά επίσης τον μισώ».

Ποιος δεν αινεί τον Θεό για την παρουσία Του ή την εμφάνισή Του; Αυτήν τη στιγμή, νιώθω σαν να ξέχασα εντελώς την ακαθαρσία και την αδικία μέσα στον άνθρωπο. Παίρνω την αυταρέσκεια, την υπεροψία, την ανυπακοή, την απείθεια των ανθρώπων και όλη την παρακοή τους και τα σπρώχνω όλα στο πίσω μέρος του μυαλού Μου και τα ξεχνάω. Ο Θεός δεν περιορίζεται εξαιτίας αυτών των περιπτώσεων του τι είναι η ανθρωπότητα. Εφόσον «μοιράζομαι τις ίδιες συμφορές» με τον Θεό, απελευθερώνομαι επίσης από αυτό το πρόβλημα, για να μην περιοριστώ περαιτέρω από τους ανθρώπους. Γιατί να μπω σε τόσο κόπο; Εφόσον οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να γίνουν μέλη της οικογένειας του Θεού μαζί Μου, πώς θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου για να τους εξαναγκάσω; Δεν κάνω πράγματα που καταπιέζουν τους ανθρώπους, και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, γιατί γεννήθηκα στην οικογένεια του Θεού, και άρα φυσικά ο άνθρωπος κι Εγώ διαφέραμε ανέκαθεν. Αυτό έχει οδηγήσει στην κατάσταση παταγώδους ήττας στην οποία βρίσκεται εκείνος σήμερα. Εντούτοις, συνεχίζω να δίνω μεγάλη σημασία στις αδυναμίες του ανθρώπου· τι επιλογή έχω; Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαι ανίσχυρος; Δεν είναι απορίας άξιο που ο Θεός επιζητά να «συνταξιοδοτηθεί» από τη «μονάδα εργασίας» της ανθρωπότητας και, επιπλέον, απαιτεί «σύνταξη». Όταν μιλώ από την οπτική γωνία του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν ακούει, αλλά έπαψε ποτέ ο άνθρωπος να επαναστατεί ακόμη και όταν μιλάω από την οπτική γωνία του Θεού; Ίσως έρθει η ημέρα που ο Θεός όντως θα «συνταξιοδοτηθεί» ξαφνικά από τη «μονάδα εργασίας» της ανθρωπότητας και όταν έρθει η ώρα αυτή, ο λόγος του Θεού θα γίνει ακόμη πιο δριμύς. Σήμερα, ίσως ο Θεός να μιλάει κατ’ αυτόν τον τρόπο εξαιτίας Μου και, αν έρθει εκείνη η ημέρα, ο Θεός δεν θα είναι σαν Εμένα, «να λέει ιστορίες στα παιδιά του νηπιαγωγείου» ευγενικά και υπομονετικά. Ίσως αυτά που λέω να μην είναι πολύ κατάλληλα, αλλά ο Θεός είναι πρόθυμος να χαλαρώσει λιγάκι τη λαβή Του γύρω από τον άνθρωπο, μόνο και μόνο λόγω του ενσαρκωμένου Θεού· ειδάλλως, η προοπτική θα ήταν πολύ φρικτή για να την αναλογιστεί κανείς. Όπως ακριβώς είπε ο Θεός: «Χαλάρωσα τα χέρια Μου γύρω από τους ανθρώπους σε κάποιο βαθμό, επιτρέποντάς τους να επιδοθούν ελεύθερα στις σαρκικές επιθυμίες τους —και εξαιτίας αυτού τόλμησαν να δρουν με τρόπο αχαλίνωτο, χωρίς κανέναν περιορισμό, από το οποίο αποδεικνύεται ότι δεν Με αγαπούν πραγματικά, γιατί όλοι τους ζουν στη σάρκα». Γιατί λέει ο Θεός εδώ «να επιδοθούν στις επιθυμίες τους», και «ζουν στη σάρκα»; Ομολογουμένως, ο άνθρωπος θα καταλάβει φυσικά λόγια όπως αυτά χωρίς τη δική Μου ερμηνεία. Ίσως υπάρχουν κάποιοι που θα πουν ότι δεν καταλαβαίνουν, κι Εγώ λέω ότι αυτό είναι η περίπτωση κάποιου που ρωτάει ενώ ξέρει ήδη την απάντηση, που παίζει θέατρο. Λίγα λόγια υπενθύμισης: Γιατί λέει ο Θεός: «Το μόνο που ζητώ από τον άνθρωπο είναι να συνεργαστεί μαζί Μου»; Γιατί ο Θεός λέει, επίσης, ότι η ανθρώπινη φύση είναι δύσκολο να αλλάξει; Γιατί ο Θεός σιχαίνεται την ανθρώπινη φύση; Και ποια ακριβώς είναι τα πράγματα της ανθρώπινης φύσης; Ποια είναι τα πράγματα εκτός της ανθρώπινης φύσης; Υπάρχει κανείς που έχει αναλογιστεί αυτά τα ερωτήματα; Ίσως αυτό να είναι ένα νέο θέμα για τον άνθρωπο, αλλά εξακολουθώ να εκλιπαρώ τον άνθρωπο να το εξετάσει όπως πρέπει, αλλιώς ο άνθρωπος πάντα θα προσβάλλει τον Θεό με φράσεις όπως «η ανθρώπινη φύση είναι δύσκολο να αλλάξει». Τι όφελος έχει να Του εναντιώνεται κανείς κατ’ αυτόν τον τρόπο; Τελικά, δεν γυρεύει απλώς φασαρίες; Δεν θα έχει την ίδια κατάληξη με ένα αυγό που το πετάει κάποιος σε μια πέτρα;

Στην πραγματικότητα, όλες οι δοκιμασίες και οι πειρασμοί στα οποία υποβάλλεται ο άνθρωπος είναι διδάγματα που ο Θεός απαιτεί να μάθει ο άνθρωπος. Σύμφωνα με την πρόθεση του Θεού, ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει αυτά τα πράγματα, ακόμη κι αν πρέπει να θυσιάσει κάτι που αγαπά, αλλά επειδή ο άνθρωπος αγαπά πάντα τον εαυτό του, δεν καταφέρνει να συνεργαστεί πραγματικά με τον Θεό. Ο Θεός δεν ζητά πολλά από τον άνθρωπο. Όλα όσα ζητά από τον άνθρωπο προορίζονται να επιτευχθούν εύκολα και ευχάριστα· απλώς ο άνθρωπος δεν είναι πρόθυμος να υποστεί κακουχίες. Ακριβώς όπως, όντας το παιδί κάποιου, μπορεί κανείς να εκπληρώσει το καθήκον του ζώντας με φειδώ και αποταμιεύοντας για να φροντίσει τους γονείς του. Εντούτοις, φοβάται ότι μπορεί να μην τρώει αρκετά καλά ή ότι τα ρούχα του θα είναι πολύ απλά, οπότε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, το χρέος που οφείλει στους γονείς του για τη στοργική τους φροντίδα ξεχνιέται εντελώς, λες και το έργο της φροντίδας τους μπορεί να περιμένει μέχρι το παιδί να κάνει περιουσία. Αντιλαμβάνομαι από αυτό ότι οι άνθρωποι δεν έχουν στην καρδιά τους στοργική αγάπη για τους γονείς τους —είναι όλοι τους αφιλότιμοι υιοί. Ίσως η δήλωσή Μου να είναι πάρα πολύ ακραία, αλλά δεν μπορώ να λέω ανοησίες ενόψει των γεγονότων. Δεν μπορώ να «μιμηθώ άλλους» κατά την αντίσταση στον Θεό χάριν του να ικανοποιήσω τον εαυτό Μου. Ακριβώς επειδή κανείς στη γη δεν έχει στοργική καρδιά, ο Θεός είπε: «Στον ουρανό, ο Σατανάς είναι ο εχθρός Μου· στη γη, ο άνθρωπος είναι ο αντίπαλός Μου. Λόγω της ένωσης ουρανού και γης, τους θεωρώ όλους ένοχους, μέχρι τον ένατο βαθμό συγγένειας». Ο Σατανάς είναι εχθρός του Θεού· ο λόγος για τον οποίο το λέει αυτό ο Θεός είναι επειδή δεν ξεπληρώνει τον Θεό για τη μεγάλη εύνοια και την καλοσύνη Του, αλλά αντιθέτως, «κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα» και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν εκπληρώνει το καθήκον του να επιδεικνύει στοργική αφοσίωση στον Θεό. Δεν είναι έτσι άραγε και οι άνθρωποι; Δεν δείχνουν κανέναν στοργικό σεβασμό στους «γονείς» τους και δεν ξεπληρώνουν ποτέ το χρέος που οφείλουν στους «γονείς» τους για τη στοργική φροντίδα τους. Αυτό αρκεί για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι στη γη είναι συγγενείς του Σατανά στον ουρανό. Ο άνθρωπος και ο Σατανάς είναι σε σύμπνοια κατά την εναντίωσή τους στον Θεό και έτσι δεν είναι απορίας άξιο ότι ο Θεός θα τους ενοχοποιήσει μέχρι τον ένατο βαθμό συγγένειας και δεν θα δώσει άφεση σε κανέναν. Στο παρελθόν, ο Θεός είχε τον υπηρέτη Του σε πρηνή στάση στον ουρανό να διαχειρίζεται την ανθρωπότητα, αλλά αυτός δεν υπάκουγε, αντιθέτως ενέδωσε στην ιδιοσυγκρασία του και επαναστάτησε. Δεν πορεύονται και οι επαναστατικοί άνθρωποι κατά μήκος αυτού του μονοπατιού; Ανεξάρτητα από το πόσο σφίγγει τα «ηνία» ο Θεός, οι άνθρωποι απλά δεν θα κλονιστούν και δεν μπορούν να παρεκκλίνουν από την πορεία τους. Κατά την άποψή Μου, αν η ανθρωπότητα συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο, θα προκαλέσει η ίδια την καταστροφή της. Ίσως τώρα καταλαβαίνεις το πραγματικό νόημα αυτής της φράσης: «είναι ανίκανοι οι άνθρωποι να αποκόψουν τους παρατεταμένους δεσμούς τους με την παλιά φύση τους». Ο Θεός έχει υπενθυμίσει στον άνθρωπο σε αρκετές περιστάσεις: «Εξαιτίας της επαναστατικότητας του ανθρώπου, τον εγκαταλείπω». Γιατί άραγε το λέει αυτό ο Θεός ξανά και ξανά; Θα μπορούσε ο Θεός να είναι όντως τόσο άκαρδος; Γιατί ο Θεός λέει επίσης: «δεν ανήκω στην ανθρώπινη φυλή»; Τόσες ελεύθερες ημέρες, υπάρχει κάποιος που να έχει αναλογιστεί προσεκτικά αυτά τα λεπτομερή ζητήματα; Προτρέπω την ανθρωπότητα να ασχοληθεί με μεγαλύτερο σθένος με τα λόγια του Θεού και να μην τα αντιμετωπίζει επιπόλαια· το να ενεργούν έτσι δεν θα επέφερε κανένα όφελος σ’ εσένα ή τους άλλους. Είναι καλύτερο να μην λέμε ό,τι δεν χρειάζεται να ειπωθεί, και να μην σκεφτόμαστε ό,τι δεν χρειάζεται περισυλλογή. Δεν θα ήταν πιο απλό αυτό; Τι λάθος μπορεί να προκύψει από μια τέτοια άσκηση; Πριν ο Θεός διακηρύξει το τέλος του έργου Του στη γη, κανένας δεν θα σταματήσει να «κινείται»· κανένας δεν θα νίψει τας χείρας του από το καθήκον του. Τώρα δεν έχει έρθει η ώρα· μην υποθέτεις ότι ενεργείς ως οδηγός για τον Θεό ή εμπροσθοφυλακή. Νομίζω ότι είναι υπερβολικά νωρίς για να σταματήσεις τώρα και να πάψεις να προχωράς —τι νομίζεις;

Ο Θεός οδηγεί την ανθρωπότητα εν μέσω παίδευσης και την οδηγεί σε μια ατμόσφαιρα θανάτου, αλλά, αντιθέτως, τι θα ήθελε ο Θεός να κάνει ο άνθρωπος στη γη; Σίγουρα, ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να χρησιμεύσει ως ντουλάπα στον οίκο του Θεού —κάτι που δεν μπορεί να καταναλωθεί ή να φορεθεί, αλλά μόνο να μαζεύει τα βλέμματα. Εάν ήταν έτσι, γιατί επιστρατεύει τόσες πολύπλοκες διαδικασίες, για να κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν τόσο πολύ στη σάρκα; Ο Θεός λέει: «Συνοδεύω τον άνθρωπο στον “τόπο της εκτέλεσης”, διότι η προσβολή του ανθρώπου αρκεί για να επισύρει την παίδευσή Μου». Επιτρέπει ο Θεός στους ανθρώπους να πάνε στον τόπο της εκτέλεσης μόνοι τους εκείνη τη στιγμή; Γιατί κανείς δεν «ικετεύει για το έλεός τους»; Πώς, λοιπόν, θα έπρεπε να συνεργαστεί ο άνθρωπος; Μπορεί ο άνθρωπος όντως να ενεργεί όπως ο Θεός όταν προβαίνει στις κρίσεις Του, χωρίς την επιρροή συναισθημάτων; Η αποτελεσματικότητα αυτών των λόγων εξαρτάται κυρίως από το πώς ενεργεί ο άνθρωπος. Όταν ένας πατέρας φέρνει στο σπίτι χρήματα που έχει κερδίσει, αν η μητέρα δεν ξέρει πώς να συνεργαστεί μαζί του ή πώς να διαχειριστεί το νοικοκυριό, τότε σε τι κατάσταση θα ήταν το σπίτι αυτό; Κοιτάξτε την κατάσταση της εκκλησίας τώρα: Τι αισθάνεστε, ως επικεφαλής, γι’ αυτό; Μπορείτε κάλλιστα να πραγματοποιήσετε μια συνάντηση για να συζητήσετε τους ατομικούς σας προβληματισμούς. Αν τα πράγματα στο σπίτι έχουν χαλάσει από τη μητέρα, πώς θα είναι τα παιδιά σε μια τέτοια οικογένεια; Σαν ορφανά; Ή σαν ζητιάνοι; Δεν είναι απορίας άξιο που ο Θεός είπε: «Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι διαθέτω μια θεϊκή φύση που στερείται “ιδιότητας διάνοιας”, αλλά ποιος μπορεί να αντιληφθεί ότι είμαι σε θέση να διακρίνω τα πάντα στην ανθρώπινη φύση Μου;» Για μια τέτοια προφανή κατάσταση, δεν χρειάζεται ο Θεός να μιλάει από τη θεϊκή Του φύση. Όπως έχει πει ο Θεός: «δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιεί κανείς βαριοπούλα για να χτυπήσει ένα καρφί». Ίσως, αυτήν τη στιγμή, υπάρχουν εκείνοι που έχουν κάποια πρακτική εμπειρία με τον αφοροσμό του Θεού «Μεταξύ των ανθρώπων, δεν υπάρχει κανείς που να Με αγαπά». Σε αυτό το σημείο, είναι ακριβώς όπως έχει πει ο Θεός: «Το ότι όλοι οι άνθρωποι σκύβουν απρόθυμα το κεφάλι τους οφείλεται μονάχα στο ότι έχουν φτάσει στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων —αλλά στην καρδιά τους δεν έχουν πειστεί ακόμα». Αυτά τα λόγια είναι σαν ένα τηλεσκόπιο. Στο όχι τόσο μακρινό μέλλον, ο άνθρωπος θα έχει εισέλθει σε μια άλλη κατάσταση. Αυτό αποκαλείται έλλειψη διόρθωσης. Καταλαβαίνετε; Αυτή είναι η απάντηση σε αυτά τα δύο ερωτήματα του Θεού: «Δεν αποφεύγουν οι άνθρωποι την αμαρτία μόνο και μόνο επειδή φοβούνται ότι θα φύγω; Δεν είναι αλήθεια ότι δεν διαμαρτύρονται μόνο και μόνο επειδή φοβούνται την παίδευση;» Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι στο παρόν στάδιο είναι όλοι κάπως χαλαροί, σαν να τους έχει καταβάλει η κούραση. Δεν έχουν καθόλου τη διάθεση να προσέξουν το έργο του Θεού, αλλά ασχολούνται αποκλειστικά με το να κάνουν ρυθμίσεις και προβλέψεις για χάρη της σάρκας τους. Έτσι δεν είναι;