Ⅰ

Ο Θεός έχει γευτεί γλυκό, πικρό, ξινό, πικάντικο,

κάθε γεύση της ανθρώπινης εμπειρίας.

Έρχεται με τον άνεμο, φεύγει με τη βροχή.

Έχει βιώσει της οικογένειας τη δίωξη,

έχει βιώσει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής,

τον πόνο του αποχωρισμού από το σώμα Του.

Όταν ο Θεός ήρθε στη γη, αντί για καλωσόρισμα

λόγω των δεινών που υπέφερε,

οι άνθρωποι τις καλές Του προθέσεις αρνήθηκαν.

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Ⅱ

Μήπως ο Θεός ενσαρκώθηκε μόνο

για να τελειώσει έτσι αυτό;

Γιατί ο άνθρωπος να μην Tον αγαπά;

Γιατί η αγάπη Του να ξεπληρώνεται με μίσος;

Μήπως θα ’πρεπε ο Θεός έτσι να υποφέρει;

Όταν ο Θεός ήρθε στη γη, αντί για καλωσόρισμα

λόγω των δεινών που υπέφερε,

οι άνθρωποι τις καλές Του προθέσεις αρνήθηκαν.

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Ⅲ

Οι άνθρωποι έχυσαν δάκρυα, δάκρυα συμπόνιας

λόγω των δεινών του Θεού στη γη.

Έχουν διαμαρτυρηθεί για τα πάθη Του.

Ποιος όμως στ’ αλήθεια γνώρισε την καρδιά Του;

Όταν ο Θεός ήρθε στη γη, αντί για καλωσόρισμα

λόγω των δεινών που υπέφερε,

οι άνθρωποι τις καλές Του προθέσεις αρνήθηκαν.

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Ⅳ

Ποιος μπορεί ν' αντιληφθεί τα αισθήματα του Θεού;

Κάποτε οι άνθρωποι βαθύτατα Τον αγαπούσαν,

συχνά Τον λαχταρούσαν στα όνειρά τους.

Αλλά πώς οι άνθρωποι στη γη, να καταλάβουν το ουράνιο θέλημά Του;

Όταν ο Θεός ήρθε στη γη, αντί για καλωσόρισμα

λόγω των δεινών που υπέφερε,

οι άνθρωποι τις καλές Του προθέσεις αρνήθηκαν.

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Πώς να μην πονά και να μη λυπάται γι’ αυτό;

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 31