1 Οι άνθρωποι Με «αγαπούν», όχι επειδή η αγάπη τους για Μένα είναι έμφυτη, αλλά επειδή φοβούνται το παίδεμα. Ποιος από τους ανθρώπους γεννήθηκε αγαπώντας Με; Υπάρχει κανείς που να Μου συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται στη δική του καρδιά; Συνεπώς, τα συνοψίζω όλα με μια ρήση για τον ανθρώπινο κόσμο: Μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει κανείς που να Με αγαπά. Μπορώ να αγαπώ τον άνθρωπο αιωνίως, και μπορώ επίσης να τον μισώ αιωνίως και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, διότι διαθέτω επιμονή. Εντούτοις, ο άνθρωπος δεν διαθέτει αυτή την επιμονή, πάντα Μου φέρεται μια ψυχρά και μια εγκάρδια, πάντοτε Μου δίνει ελάχιστη προσοχή. Επομένως, συνοψίζω τα παραπάνω με μια άλλη ρήση: Οι άνθρωποι δεν έχουν επιμονή και έτσι, δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν την καρδιά Μου.

2 Σήμερα, εξακολουθώ να μη γνωρίζω γιατί ο άνθρωπος δεν συμμορφώνεται με το καθήκον του και γιατί δεν γνωρίζει πόσο μεγάλο είναι το ανάστημά του. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν αν το ανάστημά τους ζυγίζει μερικά γραμμάρια ή μερικά λιανγκ[α]. Επομένως, εξακολουθούν να Με καλοπιάνουν. Είναι θαρρείς και όλο το έργο Μου έγινε μάταια, θαρρείς και τα λόγια Μου δεν είναι παρά μια ηχώ στα πανύψηλα βουνά, και κανείς δεν έχει αντιληφθεί ποτέ τη ρίζα των λόγων και των ομιλιών Μου. Χρησιμοποιώ αυτό ως βάση για να συνοψίσω τον τρίτο αφορισμό: «Οι άνθρωποι δεν Με γνωρίζουν, διότι δεν Με βλέπουν».

3 Οι άνθρωποι φωνάζουν εξαιτίας των λόγων Μου, και οι παρακλήσεις τους περιέχουν πάντα παράπονα για τη σκληρότητά Μου. Είναι σαν να ψάχνουν όλοι για την αληθινή «αγάπη» Μου για τον άνθρωπο. Αλλά πώς θα μπορούσαν να βρουν την αγάπη Μου στα αυστηρά λόγια Μου; Ως εκ τούτου, διαρκώς απελπίζονται εξαιτίας των λόγων Μου. Γιατί, σε ό,τι λένε, οι άνθρωποι πάντα παραπονιούνται σχετικά μ’ Εμένα; Έτσι, συνοψίζω τον τέταρτο αφορισμό όσον αφορά την ανθρώπινη ζωή: οι άνθρωποι Με υπακούν ελάχιστα, και συνεπώς Με μισούν διαρκώς.

4 Όταν απαιτώ πράγματα από τους ανθρώπους, εκπλήσσονται: Ποτέ δεν είχαν φανταστεί ότι ο Θεός που είναι ευχάριστος και καλοσυνάτος επί τόσα πολλά χρόνια, μπορεί να εκστομίσει τέτοιες λέξεις, λέξεις άπονες και αδικαιολόγητες, και έτσι μένουν άφωνοι. Τις στιγμές αυτές, βλέπω ότι το μίσος των ανθρώπων για Μένα στις καρδιές τους μεγαλώνει και πάλι γιατί ξεκινούν και πάλι τα παράπονα. Κατηγορούν πάντοτε τη γη και βλασφημούν τον Ουρανό. Αλλά στα λόγια τους δεν βρίσκω τίποτα που να καταριέται τον εαυτό τους γιατί η αγάπη τους για τον εαυτό τους είναι μεγάλη. Συνοψίζω, επομένως, το νόημα της ανθρώπινης ζωής: Επειδή οι άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους πάρα πολύ, ολόκληρη η ζωή τους είναι γεμάτη οδύνη και κενότητα, και επιφέρουν καταστροφή στον εαυτό τους εξαιτίας του μίσους τους για Μένα.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν