1 Ορισμένοι άνθρωποι γίνονται παθητικοί αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν· χάνουν όλη την ενεργητικότητά τους να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και καταλήγουν να χάνουν και την αφοσίωσή τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη της επίγνωσής τους αναφορικά με την ουσία των πράξεών τους, κι αυτό τους κάνει να μην μπορούν να υποτάσσονται στο κλάδεμα και την αντιμετώπισή τους. Οφείλεται εν μέρει και στο ότι δεν κατανοούν τη σημασία του κλαδέματος και της αντιμετώπισης. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως η υποβολή σε κλάδεμα και αντιμετώπιση σημαίνει πως το αποτέλεσμά τους έχει καθοριστεί. Ως εκ τούτου, πιστεύουν εσφαλμένα ότι αν έχουν κάποια αφοσίωση στον Θεό, τότε δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και να κλαδευτούν· και, αν αντιμετωπιστούν, τότε αυτό δεν είναι ενδεικτικό της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού. Αυτή η παρανόηση κάνει πολλούς ανθρώπους να μην τολμούν να είναι «αφοσιωμένοι» στον Θεό. Στην πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση, οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι είναι υπερβολικά δόλιοι· δεν θέλουν να υφίστανται κακουχίες. Θέλουν μόνο να αποκτούν ευλογίες με τον εύκολο τρόπο.

2 Οι άνθρωποι δεν έχουν επίγνωση της δικαιοσύνης του Θεού. Δεν είναι πως Εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα δίκαιο ή πως δεν κάνει τίποτα δίκαιο· είναι απλώς πως οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ποτέ πως αυτό που κάνει ο Θεός είναι δίκαιο. Στα μάτια του ανθρώπου, αν το έργο του Θεού δεν εναρμονίζεται με τις ανθρώπινες επιθυμίες τους ή δεν συνάδει με τις προσδοκίες τους, τότε ο Θεός μάλλον δεν είναι δίκαιος. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ πως οι ενέργειές τους είναι ανάρμοστες και δεν συμμορφώνονται με την αλήθεια, ούτε συνειδητοποιούν ποτέ πως οι ενέργειές τους αντιστέκονται στον Θεό. Αν ο Θεός δεν επέπληττε ποτέ τους ανθρώπους, δεν τους αντιμετώπιζε, ούτε τους κλάδευε για τις παραβάσεις τους, μα αντ’ αυτού τους επέτρεπε να γευματίζουν και να περνούν όμορφα μαζί Του, τότε οι άνθρωποι δεν θα παραπονιούνταν ποτέ για τον Θεό, ούτε θα Τον έκριναν σαν άδικο. Μέσα στην υποκρισία τους, θα ισχυρίζονταν ότι είναι πράγματι πολύ δίκαιος.

3 Γνωρίζουν τέτοιοι άνθρωποι τον Θεό; Μπορούν οι σκέψεις τους να είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις δικές Του; Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν τον Θεό να πάψει να ανησυχεί; Οι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι όταν ο Θεός κρίνει, κλαδεύει και αντιμετωπίζει την ανθρωπότητα, προσπαθεί να εξαγνίσει και να μεταμορφώσει τη διάθεση της ζωής τους, ώστε να επιτύχουν την υποταγή και την αγάπη προς τον Θεό· οι άνθρωποι απλώς δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Μόλις ο Θεός γίνει έστω και ελάχιστα επιπληκτικός μαζί τους ή τους αντιμετωπίσει, οι άνθρωποι γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι και αρχίζουν να παραπονιούνται γι’ Αυτόν. Αν συνεχίσετε έτσι, δεν θα εξαγνιστείτε και δεν θα τελειωθείτε.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο