Η ενσάρκωση

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 99

Η έννοια της ενσάρκωσης είναι πως ο Θεός εμφανίζεται με σάρκα και έρχεται να εργαστεί με μορφή σάρκας μεταξύ των ανθρώπων που δημιούργησε. Έτσι, για να ενσαρκωθεί ο Θεός, πρέπει πρώτα να αποκτήσει σάρκα, σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση· αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση. Στην πραγματικότητα, η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού είναι πως ο Θεός ζει και εργάζεται στη σάρκα, στην ουσία Του ενσαρκώνεται, γίνεται άνθρωπος. Η ενσαρκωμένη ζωή και το έργο Του μπορούν να διαιρεθούν σε δύο στάδια. Πρώτη είναι η ζωή που ζει πριν από την εκτέλεση της διακονίας Του. Ζει σε μία συνηθισμένη ανθρώπινη οικογένεια, με μια εντελώς κανονική ανθρώπινη φύση, υπακούοντας στα συνήθη ήθη και τους νόμους της ανθρώπινης ζωής, με φυσιολογικές ανθρώπινες ανάγκες (τροφή, ένδυση, στέγη, ύπνο), με κανονικές ανθρώπινες αδυναμίες και κανονικά ανθρώπινα συναισθήματα. Με άλλα λόγια, κατά το πρώτο στάδιο, ζει σε μια μη θεϊκή, απολύτως κανονική ανθρώπινη φύση, συμμετέχοντας σε όλες τις συνηθισμένες ανθρώπινες δραστηριότητες. Το δεύτερο στάδιο είναι η ζωή που ζει αφού ξεκινά να εκτελεί τη διακονία Του. Εξακολουθεί να ζει στην κανονική ανθρώπινη φύση με ένα κανονικό ανθρώπινο κέλυφος, μη δείχνοντας κάποιο εξωτερικό σημάδι του υπερφυσικού. Ωστόσο, Εκείνος ζει αποκλειστικά για χάρη της διακονίας Του και στη διάρκεια αυτής της εποχής, η κανονική ανθρώπινη φύση Του βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία του κανονικού έργου της θεϊκής φύσης Του· διότι μέχρι τότε, η κανονική ανθρώπινη φύση Του έχει ωριμάσει σε σημείο που να είναι σε θέση να εκτελέσει τη διακονία Του. Έτσι, το δεύτερο στάδιο της ζωής Του είναι η εκτέλεση της διακονίας Του με την κανονική ανθρώπινη φύση Του, είναι μια ζωή τόσο μιας κανονικής ανθρώπινης φύσης, όσο και μιας ολοκληρωμένης θεϊκής φύσης. Ο λόγος που, κατά τη διάρκεια του πρώτου σταδίου της ζωής Του ζει σε μια απολύτως κανονική ανθρώπινη φύση, είναι πως η ανθρώπινη φύση Του δεν είναι ακόμα ίση με το σύνολο του θεϊκού Του έργου, δεν έχει ωριμάσει ακόμη· μόνο μετά την ωρίμανσή της γίνεται ικανός να επωμιστεί τη διακονία Του και μπορεί να ξεκινήσει να την εκτελεί. Από τη στιγμή που Εκείνος, ως σάρκα, πρέπει να μεγαλώσει και να ωριμάσει, το πρώτο στάδιο της ζωής Του είναι αυτό της κανονικής ανθρώπινης φύσης, ενώ στο δεύτερο στάδιο, επειδή η ανθρώπινη φύση Του είναι σε θέση να αναλάβει το έργο Του και να εκτελέσει τη διακονία Του, η ζωή που ο ενσαρκωμένος Θεός διάγει κατά τη διακονία Του είναι μια ζωή τόσο της ανθρώπινης όσο και της ολοκληρωμένης θεϊκής φύσης. Αν ο ενσαρκωμένος Θεός είχε ουσιαστικά ξεκινήσει τη διακονία Του από τη στιγμή της γέννησης Του, εκτελώντας υπερφυσικά σημεία και τέρατα, τότε δεν θα είχε κάποια ενσώματη ουσία. Επομένως, η ανθρώπινη φύση Του υπάρχει χάρη στην ενσώματη ουσία Του· δεν μπορεί να υπάρξει σάρκα χωρίς ανθρώπινη φύση, και ένα άτομο χωρίς ανθρώπινη φύση δεν είναι ανθρώπινο ον. Με τον τρόπο αυτόν, η ανθρώπινη φύση της σάρκας του Θεού είναι μια εγγενής ιδιότητα της σάρκας του ενσαρκωμένου Θεού. Αν ειπωθεί ότι «όταν ο Θεός ενσαρκώνεται, είναι εξ ολοκλήρου θεϊκός και καθόλου ανθρώπινος», είναι βλασφημία, διότι αυτή η δήλωση πολύ απλά δεν υφίσταται και παραβιάζει την αρχή της ενσάρκωσης. Ακόμη κι αφού ξεκινά να εκτελεί τη διακονία Του, ενόσω επιτελεί το έργο Του, εξακολουθεί να ζει μέσα στη θεϊκή φύση Του με ένα ανθρώπινο εξωτερικό κέλυφος. Απλώς, κατά τη στιγμή εκείνη, η ανθρώπινη φύση Του εξυπηρετεί τον μοναδικό σκοπό του να επιτρέπει στη θεϊκή φύση Του να εκτελεί το έργο μέσα στην κανονική σάρκα. Έτσι, αυτή που επιτελεί το έργο είναι η θεϊκή φύση που κατοικεί στην ανθρώπινη φύση Του. Η θεϊκή φύση Του είναι αυτή που ενεργεί, και όχι η ανθρώπινη φύση Του, ωστόσο είναι μια θεϊκή φύση κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη φύση Του. Το έργο Του στην ουσία επιτελείται από την ολοκληρωμένη θεϊκή φύση Του, όχι από την ανθρώπινη φύση Του. Αλλά ο εκτελεστής του έργου είναι η σάρκα Του. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως Εκείνος είναι και άνθρωπος και Θεός, διότι ο Θεός γίνεται ένας Θεός που ζει στη σάρκα, με ανθρώπινο κέλυφος και με ανθρώπινη, αλλά και θεϊκή ουσία. Επειδή Εκείνος είναι ένας άνθρωπος με την ουσία του Θεού, είναι πάνω από οποιονδήποτε δημιουργημένο άνθρωπο, πάνω από οποιονδήποτε άνθρωπο που μπορεί να εκτελέσει το έργο Του. Κι έτσι, μεταξύ όλων εκείνων που διαθέτουν ανθρώπινο κέλυφος σαν το δικό Του, μεταξύ όλων όσοι κατέχουν ανθρώπινη φύση, μόνο Εκείνος είναι ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός —όλοι οι υπόλοιποι είναι δημιουργημένοι άνθρωποι. Παρόλο που όλοι έχουν ανθρώπινη φύση, οι δημιουργημένοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε άλλο παρά ανθρώπινη φύση, ενώ ο ενσαρκωμένος Θεός είναι διαφορετικός: Μέσα στη σάρκα Του δεν περικλείει μόνο την ανθρώπινη, αλλά, ακόμη πιο σημαντικό, τη θεϊκή φύση. Την ανθρώπινη φύση Του μπορεί να τη δει κανείς στην εξωτερική ανθρώπινη εμφάνιση της σάρκας Του και στην καθημερινή Του ζωή, αλλά είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή η θεϊκή φύση Του. Επειδή η θεϊκή φύση Του εκφράζεται μόνο όταν έχει ανθρώπινη φύση και δεν είναι τόσο υπερφυσική όσο τη φαντάζονται οι άνθρωποι, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους ανθρώπους να τη δουν. Ακόμη και σήμερα, οι άνθρωποι δυσκολεύονται εξαιρετικά να συλλάβουν την πραγματική ουσία του ενσαρκωμένου Θεού. Ακόμα και αφού έχω μιλήσει για αυτήν τόσο πολύ, υποθέτω ότι παραμένει ένα μυστήριο για τους περισσότερους από εσάς. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι πολύ απλό: Από τη στιγμή που ο Θεός ενσαρκώνεται, η ουσία Του είναι ένας συνδυασμός ανθρώπινης και θεϊκής φύσης. Αυτός ο συνδυασμός λέγεται ο ίδιος ο Θεός, ο ίδιος ο Θεός στη γη.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 100

Η ζωή που έζησε ο Ιησούς στη γη ήταν μια κανονική ζωή της σάρκας. Έζησε στην κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας Του. Η εξουσία Του —να εκτελεί το έργο Του και να προφέρει τον λόγο Του, ή να θεραπεύει τους ασθενείς και να εκβάλει τους δαίμονες, να κάνει τέτοια εξαιρετικά πράγματα— δεν εκδηλώθηκε μόνη της, ως επί το πλείστον, έως ότου ξεκίνησε η διακονία Του. Η ζωή Του πριν από την ηλικία των είκοσι εννέα, προτού πραγματοποιήσει τη διακονία Του, ήταν επαρκής απόδειξη ότι Εκείνος ήταν απλώς μια κανονική σάρκα. Για τον λόγο αυτόν, κι επειδή δεν είχε ξεκινήσει ακόμη να εκτελεί τη διακονία Του, οι άνθρωποι δεν είδαν τίποτα το θεϊκό σ’ Εκείνον, δεν είδαν τίποτα περισσότερο από ένα κανονικό ανθρώπινο ον, έναν συνηθισμένο άνθρωπο —όπως όταν εκείνο τον καιρό κάποιοι πίστευαν πως ήταν γιος του Ιωσήφ. Οι άνθρωποι πίστευαν πως ήταν ο γιος ενός συνηθισμένου ανθρώπου, δεν είχαν τρόπο να καταλάβουν πως ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός. Ακόμα κι όταν, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης της διακονίας Του, πραγματοποίησε πολλά θαύματα, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολούθησαν να λένε πως ήταν γιος του Ιωσήφ, διότι ήταν ο Χριστός με το εξωτερικό κέλυφος της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τόσο η κανονική ανθρώπινη φύση όσο και το έργο Του υπήρξαν προκειμένου να εκπληρώσουν τη σημασία της πρώτης ενσάρκωσης, αποδεικνύοντας πως ο Θεός είχε εισέλθει πλήρως στη σάρκα, έχοντας γίνει ένας εντελώς συνηθισμένος άνθρωπος. Το ότι Εκείνος είχε κανονική ανθρώπινη φύση προτού ξεκινήσει το έργο Του ήταν απόδειξη πως ήταν μια συνηθισμένη σάρκα· και το ότι εργάστηκε αργότερα, επίσης αποδείκνυε πως ήταν συνηθισμένη σάρκα, διότι πραγματοποίησε σημεία και τέρατα, θεράπευσε αρρώστους και εξέβαλε δαίμονες όντας στη σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση. Ο λόγος που μπορούσε να πραγματοποιεί θαύματα ήταν ότι η σάρκα Του έφερε την εξουσία του Θεού, ήταν η σάρκα την οποία ενδύθηκε το Πνεύμα του Θεού. Κατείχε αυτήν την εξουσία λόγω του Πνεύματος του Θεού, και αυτό δεν σήμαινε πως Εκείνος δεν ήταν μια σάρκα. Η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων ήταν το έργο που χρειαζόταν να επιτελέσει κατά την εκτέλεση της διακονίας Του, μία έκφραση της θείας φύσης Του κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη φύση Του και, παρά τα σημεία που έδειξε ή τον τρόπο που επέδειξε την εξουσία Του, εξακολούθησε να ζει διαθέτοντας κανονική ανθρώπινη φύση και παραμένοντας κανονική σάρκα. Μέχρι τη στιγμή που αναστήθηκε αφού πέθανε επάνω στον σταυρό, Εκείνος κατοικούσε μέσα σε μια κανονική σάρκα. Η απονομή χάριτος, η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων ήταν όλα μέρος της διακονίας Του, ήταν όλα έργο που επιτέλεσε στην κανονική σάρκα Του. Πριν από τη σταύρωσή Του, Εκείνος ποτέ δεν άφησε την κανονική ανθρώπινη σάρκα Του, ανεξάρτητα από το τι έκανε. Ήταν ο ίδιος ο Θεός που πραγματοποιούσε το ίδιο το έργο του Θεού, ωστόσο, επειδή ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός, έτρωγε τροφή και φορούσε ρούχα, είχε κανονικές ανθρώπινες ανάγκες, κανονική ανθρώπινη λογική και κανονικό ανθρώπινο νου. Όλα αυτά ήταν απόδειξη πως Εκείνος ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, πως η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού ήταν μια σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση, κι όχι υπερφυσική. Η δουλειά Του ήταν να ολοκληρώσει το έργο της πρώτης ενσάρκωσης του Θεού, να εκπληρώσει τη διακονία της πρώτης ενσάρκωσης. Η σημασία της ενσάρκωσης είναι ότι ένας συνηθισμένος, κανονικός άνθρωπος εκτελεί το έργο του ίδιου του Θεού· ότι δηλαδή ο Θεός εκτελεί το θεϊκό Του έργο στην ανθρώπινη φύση και, συνεπώς, συντρίβει τον Σατανά. Ενσάρκωση σημαίνει πως το Πνεύμα του Θεού ενσαρκώνεται, δηλαδή ο Θεός ενσαρκώνεται. Το έργο που επιτελεί στη σάρκα είναι το έργο του Πνεύματος, το οποίο υλοποιείται στη σάρκα και εκφράζεται μέσα από τη σάρκα. Κανείς εκτός από τη σάρκα του Θεού δεν μπορεί να εκπληρώσει τη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού· δηλαδή, μόνο η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού, αυτή η κανονική ανθρώπινη φύση —και κανένας άλλος— δεν μπορεί να εκφράσει το θείο έργο. Εάν, κατά την πρώτη Του έλευση, ο Θεός δεν είχε την κανονική ανθρώπινη φύση πριν από την ηλικία των είκοσι εννέα —εάν αμέσως αφού γεννήθηκε μπορούσε να πραγματοποιεί θαύματα, εάν αμέσως αφού μίλησε μπορούσε να μιλήσει την ουράνια γλώσσα, εάν τη στιγμή που πρωτοπερπάτησε στη γη μπορούσε να αντιληφθεί όλα τα εγκόσμια ζητήματα, να ξεχωρίζει τις σκέψεις και τις προθέσεις κάθε ανθρώπου— ένα τέτοιο άτομο δεν θα μπορούσε να λέγεται κανονικός άνθρωπος, ούτε θα μπορούσε μια τέτοια σάρκα να λέγεται ανθρώπινη. Εάν συνέβαινε αυτό με τον Χριστό, τότε η έννοια και η ουσία της ενσάρκωσης του Θεού θα χανόταν. Το ότι Εκείνος κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση αποδεικνύει πως είναι ο ενσαρκωμένος Θεός. Το γεγονός ότι υποβάλλεται σε μια κανονική διαδικασία ανθρώπινης ανάπτυξης δείχνει περαιτέρω πως Εκείνος είναι μια κανονική σάρκα. Επιπλέον, το έργο Του είναι επαρκής απόδειξη πως Εκείνος είναι ο Λόγος του Θεού, το Πνεύμα Του Θεού που ενσαρκώθηκε. Ο Θεός ενσαρκώνεται εξαιτίας των αναγκών του έργου. Με άλλα λόγια, αυτό το στάδιο του έργου πρέπει να γίνει στη σάρκα, να γίνει με κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτή είναι η προϋπόθεση προκειμένου «ο Λόγος να ενσαρκωθεί», προκειμένου «ο Λόγος να εμφανιστεί στη σάρκα», και είναι η αληθινή ιστορία πίσω από τις δύο ενσαρκώσεις του Θεού. Οι άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν πως ολόκληρη η ζωή του Ιησού είναι συνυφασμένη με θαύματα, πως μέχρι το τέλος του έργου Του στη γη δεν εκδήλωσε μια κανονική ανθρώπινη φύση, πως δεν είχε κανονικές ανθρώπινες ανάγκες ή αδυναμίες, ή ανθρώπινα συναισθήματα, πως δεν χρειαζόταν τα βασικά προς το ζην ή πως δεν τον απασχολούσαν κανονικές ανθρώπινες σκέψεις. Αυτοί Τον φαντάζονται να έχει μόνο έναν υπεράνθρωπο νου, μια υπερβατική ανθρώπινη φύση. Πιστεύουν πως από τη στιγμή που είναι Θεός, δεν θα έπρεπε να σκέφτεται και να ζει όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, πως μόνο ένα κανονικό άτομο, ένα πραγματικό ανθρώπινο ον, μπορεί να έχει κανονικές ανθρώπινες σκέψεις και να ζει μια ανθρώπινη ζωή. Αυτά είναι όλα ανθρώπινες ιδέες και ανθρώπινες αντιλήψεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τις αρχικές προθέσεις του έργου του Θεού. Η κανονική ανθρώπινη σκέψη συντηρεί την κανονική ανθρώπινη λογική και την κανονική ανθρώπινη φύση· η κανονική ανθρώπινη φύση συντηρεί τις κανονικές λειτουργίες της σάρκας· και οι κανονικές λειτουργίες της σάρκας επιτρέπουν την κανονική ζωή της σάρκας στο σύνολο της. Μονάχα εργαζόμενος σε τέτοια σάρκα μπορεί ο Θεός να εκπληρώσει τον σκοπό της ενσάρκωσης Του. Εάν ο ενσαρκωμένος Θεός διέθετε μόνο το εξωτερικό κέλυφος της σάρκας, αλλά δεν είχε κανονικές ανθρώπινες σκέψεις, τότε αυτή η σάρκα δεν θα κατείχε ανθρώπινη λογική, πολύ λιγότερο δε, πραγματική ανθρώπινη φύση. Πώς θα μπορούσε μία τέτοια σάρκα, χωρίς ανθρώπινη φύση, να εκπληρώσει τη διακονία που ο ενσαρκωμένος Θεός έπρεπε να εκτελέσει; Ο κανονικός νους συντηρεί όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής· χωρίς αυτόν, κανείς δεν θα ήταν άνθρωπος. Με άλλα λόγια, ένα άτομο που δεν κάνει κανονικές σκέψεις είναι ψυχικά ασθενές. Και ένας Χριστός που δεν έχει ανθρώπινη φύση, αλλά μόνο θεϊκή, δεν μπορεί να λέγεται ενσαρκωμένος Θεός. Άρα, πώς θα μπορούσε η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού να μην έχει κανονική ανθρώπινη φύση; Δεν είναι βλασφημία να λέει κανείς ότι ο Χριστός δεν έχει ανθρώπινη φύση; Όλες οι δραστηριότητες που ασκούν οι κανονικοί άνθρωποι βασίζονται στη λειτουργία ενός κανονικού ανθρώπινου νου. Χωρίς αυτόν, οι άνθρωποι θα είχαν παρεκκλίνουσα συμπεριφορά· θα ήταν ανίκανοι ακόμα και να ξεχωρίσουν το μαύρο από το άσπρο, το καλό από το κακό και δεν θα είχαν καμία ανθρώπινη ηθική ούτε ηθικές αρχές. Ομοίως, αν ο ενσαρκωμένος Θεός δεν σκεφτόταν σαν ένας κανονικός άνθρωπος, τότε δεν θα ήταν μια πραγματική σάρκα, μια κανονική σάρκα. Μια τέτοια μη σκεπτόμενη σάρκα δεν θα ήταν σε θέση να αναλάβει το θείο έργο. Εκείνος δεν θα ήταν σε θέση να συμμετέχει κανονικά στις δραστηριότητες της κανονικής σάρκας, πόσο μάλλον να ζει με τους ανθρώπους στη γη. Κι έτσι, η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού, η ίδια η ουσία του Θεού που εισέρχεται στη σάρκα, θα είχε χαθεί. Η ανθρώπινη φύση του ενσαρκωμένου Θεού υπάρχει για να διατηρεί το κανονικό θείο έργο στη σάρκα· η κανονική ανθρώπινη σκέψη Του συντηρεί την κανονική ανθρώπινη φύση Του και όλες τις κανονικές ενσώματες δραστηριότητες Του. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως η κανονική ανθρώπινη σκέψη Του υπάρχει, προκειμένου να συντηρεί όλο το έργο του Θεού στη σάρκα. Εάν αυτή η σάρκα δεν κατείχε έναν κανονικό ανθρώπινο νου, τότε ο Θεός δεν θα μπορούσε να εργαστεί στη σάρκα, και ό,τι χρειάζεται να κάνει στη σάρκα, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί. Παρόλο που ο ενσαρκωμένος Θεός διαθέτει έναν κανονικό ανθρώπινο νου, το έργο Του δεν έχει νοθευτεί από την ανθρώπινη σκέψη. Εκείνος αναλαμβάνει το έργο στην ανθρώπινη φύση με κανονικό νου, με την προϋπόθεση πως κατέχει μια νοήμονα ανθρώπινη φύση, όχι με την άσκηση μιας κανονικής ανθρώπινης σκέψης. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο μεγαλόπνοες είναι οι σκέψεις της σάρκας Του, το έργο Του δεν φέρει τη σφραγίδα της λογικής ή της σκέψης. Με άλλα λόγια, το έργο Του δεν έχει συλληφθεί από τον νου της σάρκας Του, αλλά είναι μια άμεση έκφραση του θείου έργου στην ανθρώπινη φύση Του. Όλο Του το έργο είναι η διακονία που πρέπει να εκπληρώσει, και τίποτα από αυτό δεν έχει σχεδιαστεί από τον εγκέφαλο Του. Για παράδειγμα, η θεραπεία των αρρώστων, η εκβολή των δαιμόνων και η σταύρωση δεν ήταν προϊόντα του ανθρώπινου νου Του, δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν από οποιονδήποτε άνθρωπο με ανθρώπινο νου. Ομοίως, το σημερινό έργο της κατάκτησης είναι μια διακονία που πρέπει να εκτελεστεί από τον ενσαρκωμένο Θεό, αλλά δεν είναι έργο ανθρώπινης θέλησης, είναι έργο που θα πρέπει να επιτελέσει η θεϊκή φύση Του, έργο για το οποίο κανένας σαρκικός άνθρωπος δεν είναι ικανός. Έτσι, ο ενσαρκωμένος Θεός πρέπει να διαθέτει έναν κανονικό ανθρώπινο νου, πρέπει να διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση, διότι πρέπει να εκτελέσει το έργο Του στην ανθρώπινη φύση με κανονικό νου. Αυτή είναι η ουσία του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, η ίδια η ουσία του ενσαρκωμένου Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 101

Πριν ο Ιησούς εκτελέσει το έργο, ζούσε απλώς στην κανονική ανθρώπινη φύση Του. Κανείς δεν μπορούσε να πει πως ήταν Θεός, κανείς δεν έμαθε πως ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός. Οι άνθρωποι απλώς Tον γνώριζαν ως έναν εντελώς συνηθισμένο άνθρωπο. Η απολύτως συνηθισμένη, κανονική ανθρώπινη φύση Του ήταν η απόδειξη πως ο Θεός είχε ενσαρκωθεί και πως η Εποχή της Χάριτος ήταν η εποχή του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, όχι η εποχή του έργου του Πνεύματος. Ήταν η απόδειξη πως το Πνεύμα του Θεού είχε υλοποιηθεί πλήρως στη σάρκα, πως στην εποχή της ενσάρκωσης του Θεού, η σάρκα Του θα εκτελούσε όλο το έργο του Πνεύματος. Ο Χριστός, με κανονική ανθρώπινη φύση, είναι μια σάρκα στην οποία υλοποιείται το Πνεύμα, κατέχοντας κανονική ανθρώπινη φύση, κανονική λογική και ανθρώπινη σκέψη. «Υλοποιείται» σημαίνει πως ο Θεός γίνεται άνθρωπος, πως το Πνεύμα ενσαρκώνεται. Για να το θέσω απλά, είναι όταν ο ίδιος ο Θεός κατοικεί σε σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση και μέσω αυτής εκφράζει το θείο έργο Του —αυτό σημαίνει το να υλοποιείται ή να ενσαρκώνεται. Κατά την πρώτη ενσάρκωσή Tου, ήταν απαραίτητο για τον Θεό να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, επειδή το έργο Του ήταν να λυτρώσει. Προκειμένου να λυτρώσει το σύνολο της ανθρώπινης φυλής, έπρεπε να είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων. Το έργο που Εκείνος έκανε πριν σταυρωθεί ήταν να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, πράγμα που προμήνυε τη σωτηρία Του για τον άνθρωπο από την αμαρτία και την ακαθαρσία. Επειδή ήταν η Εποχή της Χάριτος, ήταν απαραίτητο για Αυτόν να θεραπεύει τους αρρώστους, επιδεικνύοντας έτσι σημεία και τέρατα, τα οποία αντιπροσώπευαν τη χάρη σε εκείνη την εποχή. Διότι η Εποχή της Χάριτος επικεντρώνεται γύρω από την απονομή χάριτος, η οποία συμβολίζεται από την ειρήνη, τη χαρά και τις υλικές ευλογίες, όλα σύμβολα της πίστης των ανθρώπων στον Ιησού. Δηλαδή, η θεραπεία των αρρώστων, η εκβολή των δαιμόνων και η απονομή χάριτος ήταν ενστικτώδεις ικανότητες της σάρκας του Ιησού κατά την Εποχή της Χάριτος, ήταν το έργο που το Πνεύμα υλοποιήθηκε στη σάρκα. Αλλά καθώς εκτελούσε τέτοιο έργο, Εκείνος ζούσε στη σάρκα, δεν υπερέβη τη σάρκα. Ανεξάρτητα από τη θεραπευτική του δράση, εξακολουθούσε να κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση, εξακολουθούσε να διάγει έναν φυσιολογικό ανθρώπινο βίο. Ο λόγος για τον οποίο λέω πως κατά τη διάρκεια της εποχής της ενσάρκωσης του Θεού η σάρκα πραγματοποίησε όλο το έργο του Πνεύματος, είναι διότι, ανεξάρτητα από το έργο που Εκείνος έκανε, το έκανε με τη σάρκα. Αλλά, λόγω του έργου Του, οι άνθρωποι δεν θεωρούν ότι η σάρκα Του έχει μια εντελώς ενσώματη ουσία, διότι η σάρκα αυτή μπορούσε να πραγματοποιεί θαύματα και, σε ορισμένες ειδικές στιγμές, μπορούσε να κάνει πράγματα τα οποία ήταν υπερβατικά της σάρκας. Φυσικά, όλα αυτά τα γεγονότα προέκυψαν αφού ξεκίνησε η διακονία Του, όπως όταν Εκείνος δοκιμάστηκε για σαράντα ημέρες ή όταν μεταμορφώθηκε στο όρος. Έτσι λοιπόν, με τον Ιησού, η έννοια της ενσάρκωσης του Θεού δεν ολοκληρώθηκε, αλλά εκπληρώθηκε μόνο εν μέρει. Ο βίος που έζησε ο Θεός στη σάρκα πριν ξεκινήσει το έργο Του ήταν απολύτως φυσιολογικός από όλες τις απόψεις. Αφού ξεκίνησε το έργο, Εκείνος διατήρησε μόνο το εξωτερικό ανθρώπινο κέλυφός Του. Επειδή το έργο Του ήταν μια έκφραση της θεϊκής φύσης, υπερέβη τις κανονικές λειτουργίες της σάρκας. Εν τέλει, η προσληφθείσα σάρκα του Θεού διέφερε από τους ανθρώπους με σάρκα και οστά. Βέβαια, στην καθημερινή ζωή Του, χρειαζόταν τροφή, ένδυση, ύπνο και στέγη, όπως όλοι οι άνθρωποι, χρειαζόταν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, συλλογιζόταν και σκεπτόταν σαν κανονικός άνθρωπος. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να Τον θεωρούν κανονικό άνθρωπο, ασχέτως αν το έργο που έκανε ήταν υπερφυσικό. Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το τι έκανε, Εκείνος έζησε με μία συνηθισμένη και κανονική ανθρώπινη φύση και, στον βαθμό που εκτέλεσε το έργο, η λογική Του ήταν ιδιαίτερα κανονική, οι σκέψεις Του εξαιρετικά διαυγείς, περισσότερο από εκείνες των υπόλοιπων κανονικών ανθρώπων. Ήταν απαραίτητο για τον ενσαρκωμένο Θεό να σκέφτεται και να συλλογίζεται με αυτόν τον τρόπο, διότι το θείο έργο έπρεπε να εκφραστεί από μία σάρκα της οποίας η λογική ήταν πολύ κανονική και οι σκέψεις της ήταν πολύ διαυγείς —μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε η σάρκα Του να εκφράσει το θείο έργο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των τριάντα τριών και μισό χρόνων που έζησε στη γη, ο Ιησούς διατήρησε την κανονική ανθρώπινη φύση Του, αλλά λόγω του έργου Του κατά τη διάρκεια των τριάμισι ετών της διακονίας Του, οι άνθρωποι πίστευαν πως ήταν πολύ υπερβατικός, πως ήταν πολύ πιο υπερφυσικός από πριν. Στην πραγματικότητα, η κανονική ανθρώπινη φύση του Ιησού παρέμεινε αμετάβλητη πριν και αφού ξεκίνησε τη διακονία Του. Η ανθρώπινη φύση Του ήταν η ίδια συνολικά, αλλά, εξαιτίας της διαφοράς πριν και αφότου ξεκίνησε τη διακονία Του, προέκυψαν δύο διαφορετικές απόψεις που αφορούσαν τη σάρκα Του. Ανεξάρτητα από το τι νόμιζαν οι άνθρωποι, ο ενσαρκωμένος Θεός διατήρησε την αρχική, κανονική ανθρώπινη φύση Του καθ’ όλη τη διάρκεια, διότι από τη στιγμή που ο Θεός ενσαρκώθηκε, ζούσε στη σάρκα, η οποία είχε κανονική ανθρώπινη φύση. Ανεξάρτητα από το αν εκτελούσε τη διακονία Του ή όχι, η κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας Του δεν γινόταν να διαγραφεί, διότι η βασική ουσία της σάρκας είναι η ανθρώπινη φύση. Πριν εκτελέσει ο Ιησούς τη διακονία Του, η σάρκα Του παρέμεινε απολύτως κανονική, συμμετέχοντας σε όλες τις συνηθισμένες ανθρώπινες δραστηριότητες. Δεν εμφανίστηκε ούτε στο ελάχιστο υπερφυσικός, δεν έδειξε κανένα θαυμαστό σημείο. Εκείνη την εποχή, ήταν απλώς ένας πολύ κοινός άνθρωπος που λάτρευε τον Θεό, αν και η επιδίωξη Του ήταν πολύ πιο ειλικρινής, πιο έντιμη από κάθε άλλου. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώθηκε η απολύτως κανονική ανθρώπινη φύση Του. Επειδή Εκείνος δεν εργάστηκε καθόλου πριν από την ανάληψη της διακονίας Του, κανένας δεν γνώριζε την ταυτότητά Του, κανένας δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πως η σάρκα Του διέφερε από αυτή των άλλων, διότι δεν πραγματοποίησε ούτε ένα θαύμα, δεν εκτέλεσε ούτε κατ’ ελάχιστον το έργο του Θεού. Ωστόσο, αφότου ξεκίνησε να εκτελεί τη διακονία Του, διατήρησε το εξωτερικό κέλυφος της κανονικής ανθρώπινης φύσης και εξακολούθησε να ζει με κανονική ανθρώπινη λογική· αλλά επειδή είχε αρχίσει να πραγματοποιεί το έργο του ίδιου του Θεού, ανέλαβε τη διακονία του Χριστού και επιτέλεσε έργο που οι θνητοί άνθρωποι από σάρκα και οστά δεν ήταν σε θέση να επιτελέσουν, οι άνθρωποι υπέθεσαν πως δεν είχε κανονική ανθρώπινη φύση και πως δεν ήταν τελείως κανονική σάρκα, αλλά ατελής. Λόγω του έργου που επιτέλεσε, οι άνθρωποι είπαν πως ήταν ένας ενσαρκωμένος Θεός, που όμως δεν είχε κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτή είναι μία εσφαλμένη αντίληψη, διότι οι άνθρωποι δεν κατανόησαν τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Αυτή η παρανόηση προέκυψε από το γεγονός ότι το έργο που εξέφρασε ο Θεός στη σάρκα ήταν το θείο έργο, το οποίο εκφράστηκε σε μια σάρκα με κανονική ανθρώπινη φύση. Ο Θεός ενδυόταν τη σάρκα, κατοικούσε μέσα στη σάρκα και το έργο Του στην ανθρώπινη φύση Του έκρυβε την κανονικότητα της ανθρώπινης φύσης Του. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι άνθρωποι πίστευαν πως ο Θεός δεν είχε ανθρώπινη φύση, αλλά μόνο θεϊκή φύση.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 102

Κατά την πρώτη ενσάρκωσή Του, ο Θεός δεν ολοκλήρωσε το έργο της ενσάρκωσης· ολοκλήρωσε μόνο το πρώτο στάδιο του έργου, το οποίο ήταν απαραίτητο να πραγματοποιηθεί από τον Θεό στη σάρκα. Έτσι, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο της ενσάρκωσης, ο Θεός επέστρεψε και πάλι στη σάρκα, βιώνοντας όλη την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας, δηλαδή, φανερώνοντας τον Λόγο του Θεού μέσα σε μια εντελώς κανονική και συνηθισμένη σάρκα, ολοκληρώνοντας στη σάρκα με αυτόν τον τρόπο το έργο που άφησε στη μέση. Η δεύτερη ενσάρκωση στην ουσία είναι παρόμοια με την πρώτη, αλλά είναι ακόμη πιο αληθινή, ακόμη πιο κανονική από την πρώτη. Συνεπώς, τα πάθη που υπομένει η δεύτερη ενσάρκωση είναι μεγαλύτερα από εκείνα της πρώτης, αλλά αυτά τα πάθη είναι αποτέλεσμα της διακονίας Του στη σάρκα που διαφέρουν από αυτά ενός διεφθαρμένου ανθρώπου. Επίσης, προέρχονται από την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας Του. Επειδή πραγματοποιεί τη διακονία Του σε μια απολύτως κανονική και αληθινή σάρκα, η σάρκα πρέπει να υπομείνει πάρα πολλές κακουχίες. Όσο πιο κανονική και αληθινή είναι αυτή η σάρκα, τόσο περισσότερο θα υποφέρει Εκείνος κατά την εκτέλεση της διακονίας Του. Το έργο του Θεού εκφράζεται μέσα σε μια πολύ κοινή σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερφυσική. Επειδή η σάρκα Του είναι κανονική και πρέπει επίσης να επωμιστεί το βάρος του έργου της σωτηρίας του ανθρώπου, υποφέρει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μία υπερφυσική σάρκα —όλα όσα υποφέρει προέρχονται από την πραγματικότητα και την κανονικότητα της σάρκας Του. Από τα πάθη που έχουν υποστεί οι δύο ενσαρκώσεις κατά την εκτέλεση της διακονίας Τους μπορεί κανείς να δει την ουσία της ενσάρκωσης. Όσο πιο κανονική είναι η σάρκα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι κακουχίες που Εκείνος πρέπει να υπομείνει κατά την ανάληψη του έργου· όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα που αναλαμβάνει το έργο, τόσο σκληρότερες είναι οι αντιλήψεις που αποκτούν οι άνθρωποι και τόσο περισσότεροι οι κίνδυνοι που Τον απειλούν. Ωστόσο, όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα και όσο περισσότερο κατέχει τις ανάγκες και την πλήρη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπινου όντος, τόσο πιο ικανός είναι Εκείνος να αναλάβει το έργο του Θεού στη σάρκα. Η σάρκα του Ιησού ήταν εκείνη που καρφώθηκε στον σταυρό· αυτήν παρέδωσε ως προσφορά περί αμαρτίας· μέσω μιας σάρκας με κανονική ανθρώπινη φύση νίκησε τον Σατανά σώζοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο πάνω από τον σταυρό. Και ως ολοκληρωμένη σάρκα, ο Θεός, κατά τη δεύτερη ενσάρκωσή Του, εκτελεί το έργο της κατάκτησης και νικά τον Σατανά. Μόνο μια σάρκα που είναι απολύτως κανονική και αληθινή μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της κατάκτησης στο σύνολό του και να καταθέσει μια δυναμική μαρτυρία. Δηλαδή, η κατάκτηση του ανθρώπου καθίσταται αποτελεσματική μέσω της πραγματικότητας και της κανονικότητας του Θεού στη σάρκα, όχι μέσω υπερφυσικών θαυμάτων και αποκαλύψεων. Η διακονία αυτού του ενσαρκωμένου Θεού είναι να μιλήσει και, κατά αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Με άλλα λόγια, το έργο του Πνεύματος που υλοποιείται στη σάρκα, το καθήκον της σάρκας είναι να μιλήσει και, με αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει, να αποκαλύψει, να οδηγήσει στην τελείωση και να εξαλείψει τελείως τον άνθρωπο. Κι έτσι, με το έργο της κατάκτησης το έργο του Θεού στη σάρκα θα εκπληρωθεί στο ακέραιο. Το αρχικό λυτρωτικό έργο ήταν μονάχα η αρχή του έργου της ενσαρκώσεως· η σάρκα που πραγματοποιεί το έργο της κατάκτησης θα ολοκληρώσει το σύνολο του έργου της ενσαρκώσεως. Στα γένη, υπάρχει ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, κι έτσι ολοκληρώνεται η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού και διαλύονται οι αντιλήψεις του ανθρώπου για τον Θεό: Ο Θεός μπορεί να γίνει τόσο αρσενικού όσο και θηλυκού γένους και, κατ’ ουσίαν, ο ενσαρκωμένος Θεός δεν έχει φύλο. Αυτός δημιούργησε και τον άνδρα και τη γυναίκα και, γι’ Αυτόν, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των φύλων. Σε αυτό το στάδιο του έργου ο Θεός δεν εκτελεί σημεία και τέρατα, έτσι ώστε το έργο να επιφέρει τα αποτελέσματά του με τα λόγια. Ο λόγος γι’ αυτό, επιπλέον, είναι επειδή το έργο του ενσαρκωμένου Θεού αυτή τη φορά δεν είναι να θεραπεύσει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, αλλά να κατακτήσει τον άνθρωπο μέσω του λόγου, και μπορεί να ειπωθεί ότι η έμφυτη ικανότητα που κατέχει αυτή η ενσάρκωση του Θεού είναι να ομιλεί και να κατακτά τον άνθρωπο, όχι να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες. Το έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση δεν είναι να πραγματοποιεί θαύματα, να θεραπεύει αρρώστους και να εκβάλει δαίμονες, αλλά να ομιλεί και έτσι, η δεύτερη ενσάρκωση φαίνεται περισσότερο κανονική στους ανθρώπους από την πρώτη. Οι άνθρωποι βλέπουν πως η ενσάρκωση του Θεού δεν είναι ψέμα· αλλά αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός διαφέρει από τον ενσαρκωμένο Ιησού, και παρόλο που και οι δύο είναι ο Θεός ενσαρκωμένος, δεν είναι εντελώς ίδιοι. Ο Ιησούς κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση, συνηθισμένη, αλλά συνοδευόταν από πολλά σημεία και τέρατα. Σε αυτόν τον ενσαρκωμένο Θεό, τα ανθρώπινα μάτια δεν θα δουν σημεία ή τέρατα ούτε θεραπεία των αρρώστων ούτε εκδίωξη των δαιμόνων, ούτε περπάτημα πάνω στη θάλασσα, ούτε νηστεία σαράντα ημερών… Δεν κάνει το ίδιο έργο με τον Ιησού, όχι γιατί η σάρκα Του διαφέρει επί της ουσίας από αυτήν του Ιησού, αλλά επειδή η διακονία Του δεν είναι η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων. Αυτός δεν θα γκρεμίσει το ίδιο Του το έργο, δεν θα διαταράξει το έργο Του. Από τη στιγμή που κατακτά τον άνθρωπο μέσω των αληθινών λόγων Του, δεν χρειάζεται να τον καθυποτάξει με θαύματα και έτσι, αυτό το στάδιο είναι για να ολοκληρώσει το έργο της ενσαρκώσεως. Ο ενσαρκωμένος Θεός που βλέπεις σήμερα είναι μια ολοκληρωμένη σάρκα και δεν υπάρχει τίποτα υπερφυσικό σε Αυτόν. Αρρωσταίνει όπως οι υπόλοιποι, χρειάζεται τροφή και ένδυση σαν όλους τους άλλους, όντας ολοκληρωμένη σάρκα. Αν αυτή τη φορά, ο ενσαρκωμένος Θεός πραγματοποιούσε υπερφυσικά σημεία και τέρατα, αν θεράπευε τους αρρώστους, εξέβαλε τους δαίμονες ή αν μπορούσε να σκοτώσει με μια λέξη, πώς θα ολοκληρωνόταν το έργο της κατάκτησης; Πώς θα μπορούσε να διαδοθεί το έργο ανάμεσα στα έθνη των Εθνικών; Η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων ήταν το έργο της Εποχής της Χάριτος, το πρώτο στάδιο στο έργο της λύτρωσης, και τώρα που ο Θεός έχει σώσει τον άνθρωπο πάνω από τον σταυρό, δεν εκτελεί πλέον το έργο αυτό. Αν κατά τις έσχατες ημέρες ένας «θεός» εμφανιζόταν με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε ο Ιησούς, κάποιος που θεράπευε τους αρρώστους, εξέβαλε τους δαίμονες και σταυρωνόταν για τον άνθρωπο, αυτός ο «θεός», αν και θα ήταν παρόμοιος με τον Θεό στις περιγραφές της Βίβλου και θα ήταν εύκολο να τον αποδεχτεί ο άνθρωπος, δεν θα μπορούσε, στην ουσία του, να είναι η σάρκα, την οποία ενδύθηκε το Πνεύμα του Θεού, αλλά μία που θα ενδυόταν ένα μοχθηρό πνεύμα. Γιατί αρχή του έργου του Θεού είναι να μην επαναλαμβάνει ποτέ ό,τι έχει ήδη ολοκληρώσει. Και έτσι, το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού είναι διαφορετικό από το έργο της πρώτης. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός υλοποιεί το έργο της κατάκτησης έχοντας μια συνηθισμένη, κανονική σάρκα· δεν θεραπεύει τους αρρώστους, δεν θα σταυρωθεί για τον άνθρωπο, αλλά απλώς εκφέρει λόγο και κατακτά τον άνθρωπο όντας στη σάρκα. Μόνο μια τέτοια σάρκα αποτελεί ενσάρκωση του Θεού· μόνο μια τέτοια σάρκα μπορεί να ολοκληρώσει το έργο του Θεού στη σάρκα.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 103

Ανεξαρτήτως του αν σε αυτό το στάδιο ο ενσαρκωμένος Θεός υπομένει κακουχίες ή αν πραγματοποιεί τη διακονία Του, το κάνει έτσι ώστε να ολοκληρώσει την έννοια της ενσάρκωσης, διότι αυτή είναι η τελευταία ενσάρκωσή Του. Ο Θεός μπορεί να ενσαρκωθεί μόνο δύο φορές. Δεν μπορεί να υπάρξει τρίτη φορά. Στην πρώτη ενσάρκωση ήταν άνδρας, στη δεύτερη γυναίκα, και έτσι ολοκληρώνεται η εικόνα της σάρκας του Θεού στο μυαλό του ανθρώπου. Επιπλέον, οι δύο ενσαρκώσεις έχουν ήδη τελειώσει το έργο του Θεού στη σάρκα. Την πρώτη φορά, ο ενσαρκωμένος Θεός κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση, προκειμένου να ολοκληρώσει την έννοια της ενσαρκώσεως. Αυτή τη φορά, κατέχει επίσης κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά η έννοια αυτής της ενσαρκώσεως διαφέρει: Είναι πιο βαθιά και το έργο Του είναι βαθύτερης σημασίας. Ο λόγος που ο Θεός έχει ενσαρκωθεί και πάλι είναι για να ολοκληρώσει την έννοια της ενσαρκώσεως. Όταν ο Θεός ολοκληρώσει τελείως αυτό το στάδιο του έργου Του, το σύνολο της σημασίας της ενσαρκώσεως, δηλαδή το έργο Του στη σάρκα, θα ολοκληρωθεί και δεν θα χρειαστεί να γίνει κάτι περαιτέρω. Δηλαδή, από τώρα και στο εξής, ο Θεός δεν θα εισχωρήσει ποτέ ξανά στη σάρκα για να εκτελέσει το έργο Του. Ο Θεός επιτελεί το έργο της ενσάρκωσης μόνο για να σώσει και για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην τελείωση. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για τον Θεό να εισέρχεται στη σάρκα, παρά μόνο για χάρη του έργου. Εισερχόμενος στη σάρκα για να εργαστεί, Εκείνος δείχνει στον Σατανά ότι ο Θεός είναι σάρκα, ένας κανονικός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος —ωστόσο, μπορεί να βασιλεύει ως θριαμβευτής στον κόσμο, μπορεί να κατατροπώσει τον Σατανά, να λυτρώσει την ανθρωπότητα, να κατακτήσει την ανθρωπότητα! Ο στόχος του έργου του Σατανά είναι να διαφθείρει την ανθρωπότητα, ενώ ο στόχος του Θεού είναι να τη σώσει. Ο Σατανάς παγιδεύει τον άνθρωπο σε μια απύθμενη άβυσσο, ενώ ο Θεός τον σώζει από αυτήν. Ο Σατανάς κάνει όλους τους ανθρώπους να τον λατρεύουν, ενώ ο Θεός τους κάνει να υποταχθούν στο κράτος Του, διότι Αυτός είναι ο Κύριος της δημιουργίας. Όλο αυτό το έργο επιτυγχάνεται μέσω των δύο ενσαρκώσεων του Θεού. Η σάρκα του είναι στην ουσία η ένωση της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης και κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση. Έτσι, χωρίς την ενσάρκωσή Του, ο Θεός δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχή αποτελέσματα στη σωτηρία της ανθρωπότητας και, χωρίς την κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας Του, το έργο Του στη σάρκα επιπλέον δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχή αποτελέσματα. Η ουσία της ενσάρκωσης του Θεού είναι πως πρέπει να κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση, διότι, διαφορετικά, θα ερχόταν σε αντίθεση με την αρχική Του πρόθεση όσον αφορά την ενσάρκωση.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 104

Γιατί λέω ότι η έννοια της ενσαρκώσεως δεν ολοκληρώθηκε με το έργο του Ιησού; Διότι ο Λόγος δεν ενσαρκώθηκε εντελώς. Αυτό που έκανε ο Ιησούς ήταν μονάχα ένα μέρος του έργου του Θεού στη σάρκα. Εκείνος έκανε μόνο το έργο της λύτρωσης και δεν κέρδισε ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν, ο Θεός ενσαρκώθηκε για μια ακόμη φορά κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό το στάδιο του έργου πραγματοποιείται επίσης μέσα σε μια συνηθισμένη σάρκα, γίνεται από ένα εντελώς κανονικό ανθρώπινο ον, του οποίου η ανθρώπινη φύση δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υπερβατική. Με άλλα λόγια, ο Θεός έχει γίνει ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον και είναι ένα άτομο του οποίου η ταυτότητα είναι αυτή του Θεού, ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, μία ολοκληρωμένη σάρκα που εκτελεί το έργο. Στο ανθρώπινο μάτι, Εκείνος είναι απλώς μια σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερβατική, ένα πολύ συνηθισμένο άτομο που μπορεί να μιλήσει την ουράνια γλώσσα, που δεν επιδεικνύει θαυμαστά σημεία, δεν πραγματοποιεί θαύματα, πόσο μάλλον να εκθέτει την εσωτερική αλήθεια για τη θρησκεία σε μεγάλες συνεδριακές αίθουσες. Το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης φαίνεται στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικό σε σχέση με την πρώτη, τόσο που οι δύο μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό και τίποτα από το έργο της πρώτης δεν μπορεί να φανεί αυτή τη φορά. Αν και το έργο της δεύτερης ενσαρκώσεως διαφέρει από αυτό της πρώτης, αυτό δεν αποδεικνύει ότι η πηγή Τους δεν είναι η ίδια. Αν η πηγή Τους είναι η ίδια εξαρτάται από τη φύση του έργου που γίνεται από τις ενσαρκώσεις και όχι από τα εξωτερικά Τους κελύφη. Κατά τα τρία στάδια του έργου Του, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί δύο φορές, ενώ και τις δύο φορές το έργο του ενσαρκωμένου Θεού εγκαινιάζει μια νέα εποχή, αναγγέλλει ένα νέο έργο· οι ενσαρκώσεις αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι αδύνατο για το ανθρώπινο μάτι να αντιληφθεί ότι οι δύο ενσαρκώσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από την ίδια πηγή. Περιττό να ειπωθεί ότι είναι πέρα από την ικανότητα του ανθρώπινου οφθαλμού ή του ανθρώπινου νου. Αλλά στην ουσία Τους είναι ίδιες, διότι το έργο Τους προέρχεται από το ίδιο Πνεύμα. Το αν οι δύο ενσαρκώσεις προκύπτουν από την ίδια πηγή δεν μπορεί να κριθεί από την εποχή και τον χώρο όπου γεννήθηκαν ή από άλλους τέτοιους παράγοντες, αλλά από το θεϊκό έργο που εκφράζεται μέσω Αυτών. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν εκτελεί τίποτα από το έργο που έκανε ο Ιησούς, διότι το έργο του Θεού δεν προσκολλάται στην παράδοση, αλλά κάθε φορά ανοίγει ένα νέο μονοπάτι. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν έχει ως στόχο να εμβαθύνει ή να παγιώσει την εντύπωση της πρώτης στον ανθρώπινο νου, αλλά να τη συμπληρώσει και να την τελειοποιήσει, να εμβαθύνει τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό, να σπάσει όλους τους κανόνες που υπάρχουν στις καρδιές των ανθρώπων και να διαγράψει τις απατηλές εικόνες του Θεού που έχουν στις καρδιές τους. Μπορεί να ειπωθεί ότι καμία επιμέρους φάση του έργου του Θεού δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο μια πλήρη γνώση για Εκείνον· κάθε μία δίνει μόνο ένα μέρος, όχι το σύνολο. Αν και ο Θεός έχει εκφράσει τη διάθεσή Του στο σύνολό της, λόγω των περιορισμένων ικανοτήτων κατανόησης του ανθρώπου, η γνώση για τον Θεό εξακολουθεί να παραμένει ελλιπής. Είναι αδύνατο, χρησιμοποιώντας ανθρώπινη γλώσσα, να εκφραστεί το σύνολο της διάθεσης του Θεού· πόσο μάλλον να μπορεί ένα μόνο στάδιο του έργου Του να εκφράσει πλήρως τον Θεό. Εργάζεται στη σάρκα υπό την κάλυψη της κανονικής ανθρώπινης φύσης Του και κάποιος μπορεί να Τον γνωρίσει μόνο μέσω της έκφρασης της θεϊκής φύσης Του, και όχι από το σωματικό κέλυφός Του. Ο Θεός εισέρχεται στη σάρκα για να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον γνωρίσει με τη βοήθεια των διαφόρων έργων Του και δεν υπάρχουν δύο στάδια του έργου Του που να είναι όμοια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να έχει μια πλήρη γνώση του έργου του Θεού στη σάρκα, κι όχι περιοριζόμενος σε μία μόνο πτυχή. Αν και το έργο των δύο ενσαρκώσεων διαφέρει, η ουσία των σαρκών και η πηγή του έργου Τους είναι ίδιες· υπάρχουν για να εκτελέσουν δύο διαφορετικά στάδια του έργου και παρουσιάζονται σε δύο διαφορετικές εποχές. Ό,τι και να συμβεί, οι ενσαρκώσεις του Θεού μοιράζονται την ίδια ουσία και την ίδια προέλευση —αυτή είναι μία αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 105

Ο ενσαρκωμένος Θεός ονομάζεται Χριστός και ο Χριστός είναι η σάρκα ντυμένη με το Πνεύμα του Θεού. Η σάρκα αυτή διαφέρει από κάθε άνθρωπο που είναι από σάρκα. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο ότι ο Χριστός δεν είναι από σάρκα και αίμα, αντιθέτως είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος. Διαθέτει και κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά και ολοκληρωμένη θεϊκή φύση. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τη θεϊκή Του φύση. Η κανονική ανθρώπινη φύση Του υποστηρίζει όλες τις κανονικές δραστηριότητές Του στη σάρκα, ενώ η θεϊκή Του φύση εκτελεί το έργο του Θεού του ίδιου. Και η ανθρώπινη αλλά και η θεϊκή Του φύση υποτάσσονται στο θέλημα του επουράνιου Πατέρα. Η υπόσταση του Χριστού είναι το Πνεύμα, δηλαδή η θεϊκή φύση. Επομένως, η υπόστασή Του είναι αυτή του Θεού του ίδιου. Η υπόσταση αυτή δε διακόπτει το ίδιο Του το έργο, ενώ ο ίδιος δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι που θα κατέστρεφε το ίδιο Του το έργο, ούτε και θα ξεστόμιζε ποτέ λόγια που αντιτίθενται στο ίδιο Του το θέλημα. Επομένως, ο ενσαρκωμένος Θεός ουδέποτε θα εκτελούσε έργο που θα διέκοπτε την ίδια Του τη διαχείριση. Αυτό πρέπει να καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι. Η ουσία του έργου του Αγίου Πνεύματος είναι η σωτηρία του ανθρώπου και γίνεται για χάρη της ίδιας της διαχείρισης του Θεού. Παρομοίως, το έργο του Χριστού είναι η σωτηρία του ανθρώπου και γίνεται για χάρη του θελήματος του Θεού. Δεδομένου ότι ο Θεός ενσαρκώνεται, υλοποιεί την υπόστασή Του εντός της σάρκας Του, έτσι ώστε η σάρκα Του να επαρκεί για να αναλάβει το έργο Του. Επομένως, ολόκληρο το έργο του Πνεύματος του Θεού αντικαθίσταται από το έργο του Χριστού κατά την περίοδο της ενσάρκωσης, ενώ στον πυρήνα όλου του έργου καθ’ όλη την περίοδο της ενσάρκωσης βρίσκεται το έργο του Χριστού. Δεν μπορεί να συνδυαστεί με το έργο οποιασδήποτε άλλης εποχής. Και εφόσον ο Θεός ενσαρκώνεται, εργάζεται υπό την ταυτότητα της σάρκας Του· εφόσον έρχεται στη σάρκα, τελειώνει στη σάρκα το έργο που οφείλει να εκτελέσει. Και το Πνεύμα του Θεού και ο Χριστός είναι ο Θεός ο ίδιος και Αυτός εκτελεί το έργο που οφείλει να εκτελεί και ασκεί τη διακονία που οφείλει να ασκεί.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η υπόσταση του Χριστού είναι η υποταγή στο θέλημα του Επουράνιου Πατέρα» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 106

Η ίδια η υπόσταση του Θεού έχει εξουσία, ωστόσο Αυτός είναι ικανός να υποταχθεί πλήρως στην εξουσία που προέρχεται από Αυτόν. Είτε πρόκειται για το έργο του Πνεύματος είτε για το έργο της σάρκας, κανένα από τα δύο δεν έρχεται σε σύγκρουση με το άλλο. Το Πνεύμα του Θεού είναι η εξουσία επί πάσης κτίσεως. Η σάρκα με την υπόσταση του Θεού κατέχει επίσης εξουσία, ωστόσο ο Θεός στη σάρκα μπορεί να εκτελέσει όλο το έργο που υπακούει στο θέλημα του επουράνιου Πατέρα. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ή να συλληφθεί από οποιονδήποτε άνθρωπο. Ο Θεός ο ίδιος είναι εξουσία, ωστόσο η σάρκα Του μπορεί να υποταχθεί στην εξουσία Του. Αυτό είναι το εσωτερικό νόημα των λόγων: «Ο Χριστός υπακούει στο θέλημα του Θεού Πατέρα». Ο Θεός είναι Πνεύμα και μπορεί να εκτελέσει το έργο της σωτηρίας, όπως επίσης και να γίνει άνθρωπος. Όπως και να ’χει, Ο Θεός ο ίδιος εκτελεί το δικό Του έργο. Δε διακόπτει, δεν επεμβαίνει και ούτε εκτελεί έργο που είναι αμοιβαία αντιφατικό, διότι η υπόσταση του έργου που εκτελείται από το Πνεύμα και τη σάρκα είναι όμοια. Είτε πρόκειται για το Πνεύμα είτε για τη σάρκα, και τα δύο εργάζονται για να εκπληρώσουν ένα θέλημα και να διαχειριστούν το ίδιο έργο. Παρόλο που το Πνεύμα και η σάρκα έχουν δύο διαφορετικές ιδιότητες, έχουν την ίδια υπόσταση· και τα δύο έχουν την υπόσταση του Θεού του ίδιου και την ταυτότητα του Θεού του ίδιου. Ο Θεός ο ίδιος δεν κατέχει κανένα στοιχείο παρακοής, καθώς η υπόστασή Του είναι καλή. Αποτελεί την έκφραση πάσης ομορφιάς και καλοσύνης, όπως και αγάπης. Ακόμη και στη σάρκα, ο Θεός δεν κάνει τίποτε που να παρακούει τον Θεό Πατέρα. Ακόμη κι αν σήμαινε πως θα θυσίαζε την ίδια Του τη ζωή, θα ήταν ολόψυχα πρόθυμος και δε θα έκανε άλλη επιλογή. Ο Θεός δεν κατέχει κανένα στοιχείο αυταρέσκειας και υπεροψίας, ούτε έπαρσης και αλαζονείας. Δεν έχει στοιχεία ατιμίας. Καθετί που δείχνει παρακοή στον Θεό προέρχεται από τον Σατανά, καθώς ο Σατανάς είναι η πηγή πάσης ασχήμιας και μοχθηρίας. Ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος κατέχει ιδιότητες παρόμοιες με εκείνες του Σατανά είναι επειδή τον έχει διαφθαρεί και επεξεργαστεί ο Σατανάς. Ο Χριστός δεν έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, συνεπώς κατέχει μόνο τα χαρακτηριστικά του Θεού και κανένα από αυτά του Σατανά. Ανεξάρτητα από το πόσο επίπονο είναι το έργο ή πόσο αδύναμη είναι η σάρκα, όσο ζει στη σάρκα ο Θεός, δε θα κάνει ποτέ τίποτε που θα διακόψει το έργο του Θεού του ίδιου, πόσο μάλλον να δείξει παρακοή και να απαρνηθεί το θέλημα του Θεού Πατέρα. Θα προτιμούσε να υποφέρει από πόνους της σάρκας παρά να πάει ενάντια στο θέλημα του Θεού Πατέρα. Είναι ακριβώς όπως είπε ο Ιησούς στην προσευχή: «Πάτερ, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο: πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ». Ο άνθρωπος θα επιλέξει, αλλά ο Χριστός όχι. Παρόλο που έχει την ταυτότητα του Θεού του ίδιου, εξακολουθεί να αναζητά το θέλημα του Θεού Πατέρα και εκπληρώνει ό,τι Του έχει αναθέσει ο Θεός Πατέρας από τη σκοπιά της σάρκας. Αυτό είναι κάτι ανέφικτο για τον άνθρωπο. Ό,τι προέρχεται από τον Σατανά δεν μπορεί να έχει την υπόσταση του Θεού, παρά μόνο υπόσταση που παρακούει και αντιστέκεται στον Θεό. Δεν μπορεί να υπακούσει ολοκληρωτικά στον Θεό, πόσο μάλλον να υπακούσει πρόθυμα στο θέλημα του Θεού. Όλοι οι άνθρωποι εκτός του Χριστού μπορούν να κάνουν οτιδήποτε αντιστέκεται στον Θεό και ουδείς μπορεί να αναλάβει απευθείας το έργο που έχει ανατεθεί από τον Θεό, καθώς ουδείς είναι ικανός να εκλάβει τη διαχείριση του Θεού ως δικό του καθήκον προς εκτέλεση. Η υποταγή στο θέλημα του Θεού Πατέρα είναι η υπόσταση του Χριστού, ενώ η παρακοή στον Θεό είναι χαρακτηριστικό του Σατανά. Αυτές οι δύο ιδιότητες είναι ασύμβατες και όποιος έχει ιδιότητες του Σατανά δεν μπορεί να λέγεται Χριστός. Ο λόγος που ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτελέσει το έργο του Θεού στη θέση Του είναι γιατί ο άνθρωπος δεν κατέχει καθόλου την υπόσταση του Θεού. Ο άνθρωπος εργάζεται για τον Θεό προς όφελος των δικών του προσωπικών συμφερόντων και των μελλοντικών του προσδοκιών, αλλά ο Χριστός εργάζεται για να κάνει το θέλημα του Θεού Πατέρα.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 107

Η ανθρώπινη φύση του Χριστού κυβερνάται από τη θεϊκή Του φύση. Παρόλο που βρίσκεται στη σάρκα, η ανθρώπινη φύση Του δεν είναι εξ ολοκλήρου όπως αυτή του ανθρώπου της σάρκας. Έχει τον δικό Του μοναδικό χαρακτήρα που επίσης κυβερνάται από τη θεϊκή Του φύση. Η θεϊκή Του φύση δεν έχει αδυναμία. Η αδυναμία του Χριστού αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του. Σε κάποιο βαθμό, η αδυναμία αυτή περιορίζει τη θεϊκή Του φύση, αλλά τέτοιοι περιορισμοί υπάρχουν σε συγκεκριμένο πεδίο και χρόνο και δεν είναι απεριόριστοι. Όταν έρχεται η ώρα να εκτελέσει το έργο της θεϊκής Του φύσης, το κάνει ανεξάρτητα από την ανθρώπινη φύση Του. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού ελέγχεται εξ ολοκλήρου από τη θεϊκή Του φύση. Εκτός από την κανονική ζωή της ανθρώπινης φύσης Του, όλες οι λοιπές ενέργειες της ανθρώπινης φύσης Του επηρεάζονται, ελέγχονται και δέχονται την επίδραση της θεϊκής Του φύσης. Παρόλο που ο Χριστός έχει ανθρώπινη φύση, αυτή δε διαταράσσει το έργο της θεϊκής Του φύσης. Αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η ανθρώπινη φύση του Χριστού ελέγχεται από τη θεϊκή Του φύση. Παρόλο που η ανθρώπινη φύση Του δεν είναι ώριμη όσον αφορά τη συμπεριφορά Του προς τους άλλους, δεν επηρεάζει το κανονικό έργο της θεϊκής Του φύσης. Όταν λέω πως η ανθρώπινη φύση Του δεν έχει διαφθαρεί, εννοώ πως η ανθρώπινη φύση του Χριστού μπορεί να ελέγχεται άμεσα από τη θεϊκή Του φύση και πως Αυτός διακατέχεται από ανώτερη σύνεση απ’ ό,τι ο απλός άνθρωπος. Η ανθρώπινη φύση Του ενδείκνυται να ελέγχεται από τη θεϊκή Του φύση στο έργο Του, ενώ είναι ικανότατη να εκφράζει το έργο της θεϊκής φύσης, όπως και ικανότατη να παραδίνεται σε τέτοιο έργο. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα, ποτέ δε χάνει το καθήκον που ο άνθρωπος στη σάρκα οφείλει να εκπληρώσει. Είναι ικανός να λατρεύει τον Θεό στον ουρανό με αληθινή καρδιά. Έχει την ουσία του Θεού, ενώ η ταυτότητα Του είναι αυτή του Θεού του ίδιου. Απλώς έχει έρθει στη γη κι έχει γίνει δημιουργημένο ον, με το εξωτερικό περίβλημα ενός δημιουργημένου όντος και πλέον διακατέχεται από μια ανθρώπινη φύση που δεν είχε πρότερα. Είναι ικανός να λατρεύει τον Θεό στον ουρανό. Αυτό είναι το Είναι του ίδιου του Θεού, κάτι αμίμητο για τον άνθρωπο. Η ταυτότητά Του είναι ο Θεός ο ίδιος. Λατρεύει τον Θεό από την οπτική της σάρκας, επομένως τα λόγια «ο Χριστός λατρεύει τον Θεό στον ουρανό» δεν είναι λανθασμένα. Αυτό που ζητά από τον άνθρωπο είναι ακριβώς το ίδιο Του το Είναι. Έχει ήδη επιτύχει όσα Αυτός ζητάει από τον άνθρωπο πριν του τα ζητήσει. Δε θα απαιτούσε ποτέ από τους άλλους κάτι το οποίο δεν απαιτούσε από τον ίδιο, γιατί αυτό απαρτίζει το Είναι Του. Ανεξάρτητα από το πώς εκτελεί το έργο Του, δε θα ενεργούσε με τρόπο που δείχνει παρακοή στον Θεό. Ό,τι κι αν ζητά από τον άνθρωπο, καμία απαίτηση δεν ξεπερνά αυτό που είναι επιτεύξιμο από τον άνθρωπο. Το μόνο που κάνει είναι να κάνει το θέλημα του Θεού και το κάνει για χάρη της δικής Του διαχείρισης. Η θεϊκή φύση του Χριστού είναι ανώτερη από κάθε άνθρωπο, επομένως Αυτός είναι η ανώτερη εξουσία όλων των δημιουργημένων όντων. Η εξουσία αυτή είναι η θεϊκή Του φύση, δηλαδή η διάθεση και το Είναι του Θεού του ίδιου, κάτι που καθορίζει την ταυτότητά Του. Επομένως, ανεξάρτητα από το πόσο κανονική είναι η ανθρώπινη φύση Του, είναι αδιαμφισβήτητο πως έχει την ταυτότητα του Θεού του ίδιου· ανεξάρτητα από την οπτική από την οποία μιλάει και από το πώς υπακούει στο θέλημα του Θεού, δεν μπορεί να ειπωθεί πως δεν είναι ο Θεός ο ίδιος. Οι ανόητοι και οι αδαείς συχνά εκλαμβάνουν την κανονική ανθρώπινη φύση του Χριστού ως ατέλεια. Ανεξαρτήτως του τρόπου που εκφράζει και αποκαλύπτει το Είναι της θεϊκής Του φύσης, ο άνθρωπος είναι ανίκανος ν’ αναγνωρίσει πως Αυτός είναι ο Χριστός. Επιπλέον, όσο περισσότερο ο Χριστός επιδεικνύει την υπακοή και την ταπεινότητά Του, τόσο περισσότερο Τον υποτιμούν οι ανόητοι άνθρωποι. Υπάρχουν ακόμα κι αυτοί που υιοθετούν μια στάση αποκλεισμού και περιφρόνησης απέναντι Του, ενώ τοποθετούν εκείνους τους «σπουδαίους ανθρώπους» με την υψηλή εικόνα στο τραπέζι προς προσκύνημα. Η αντίσταση και η παρακοή του ανθρώπου προς τον Θεό προέρχονται από το γεγονός πως η υπόσταση του ενσαρκωμένου Θεού παραδίνεται στο θέλημα του Θεού, καθώς και από την κανονική ανθρώπινη φύση του Χριστού. Εδώ βρίσκεται η πηγή της αντίστασης και της παρακοής του ανθρώπου στον Θεό. Εάν ο Χριστός δεν είχε το παρουσιαστικό της ανθρώπινης φύσης Του και δεν αναζητούσε το θέλημα του Θεού Πατέρα από τη σκοπιά ενός δημιουργημένου όντος, αλλά αντιθέτως τον διακατείχε μια υπερανθρώπινη φύση, τότε πιθανόν να μην υπήρχε παρακοή σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Ο λόγος που ο άνθρωπος είναι πάντα διατεθειμένος να πιστεύει σε έναν αόρατο Θεό στον ουρανό είναι επειδή ο Θεός στον ουρανό δεν έχει ανθρώπινη φύση και ούτε μία από τις ιδιότητες ενός δημιουργημένου όντος. Έτσι, ο άνθρωπος πάντοτε τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση προς Αυτόν, ενώ διατηρεί μια στάση περιφρόνησης προς τον Χριστό.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 108

Παρόλο που ο Χριστός στη γη μπορεί να εργάζεται εκ μέρους του Θεού του ίδιου, δεν έχει την πρόθεση να δείξει σε όλους τους ανθρώπους την εικόνα Του στη σάρκα. Δεν έρχεται για να Τον δουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά για να επιτρέψει στον άνθρωπο να οδηγηθεί από τη χείρα Του κι έτσι να εισέλθει σε μια νέα εποχή. Η σάρκα του Χριστού εξυπηρετεί το έργο του ίδιου του Θεού, δηλαδή το έργο του Θεού στη σάρκα και δεν έχει σαν σκοπό να διευκολύνει τον άνθρωπο να κατανοήσει πλήρως την υπόσταση της σάρκας Του. Ανεξαρτήτως από το πώς Αυτός εργάζεται, δεν υπερβαίνει αυτά που είναι επιτεύξιμα από τη σάρκα. Ανεξαρτήτως από το πώς Αυτός εργάζεται, το κάνει στη σάρκα, με κανονική ανθρώπινη φύση και δεν αποκαλύπτει πλήρως στον άνθρωπο την πραγματική όψη του Θεού. Επιπλέον, το έργο Του στη σάρκα δεν είναι ποτέ υπερφυσικό ή ανυπολόγιστο όπως φαντάζεται ο άνθρωπος. Παρόλο που ο Χριστός αντιπροσωπεύει τον Θεό τον ίδιο στη σάρκα και εκτελεί προσωπικά το έργο που ο Θεός ο ίδιος οφείλει να εκτελεί, δεν αρνείται την ύπαρξη του Θεού στον ουρανό, ούτε και προβάλλει ασυγκράτητα τις δικές Του πράξεις. Αντιθέτως, παραμένει ταπεινά κρυμμένος μέσα στη σάρκα Του. Εκτός του Χριστού, όσοι αναληθώς ισχυρίζονται πως είναι ο Χριστός δεν κατέχουν τις ιδιότητές Του. Όταν παραταχθεί απέναντι από την αλαζονική και ματαιόδοξη διάθεση αυτών των ψευδόχριστων, γίνεται εμφανές ποιο είδος της σάρκας είναι πραγματικά ο Χριστός. Όσο πιο ψευδείς είναι αυτοί οι ψευδόχριστοι, τόσο περισσότερο επιδεικνύονται και τόσο πιο ικανοί είναι για σημεία και τέρατα για να παραπλανήσουν τον άνθρωπο. Οι ψευδόχριστοι δεν κατέχουν τις ιδιότητες του Θεού. Ο Χριστός δεν έχει κηλιδωθεί από οποιοδήποτε στοιχείο που ανήκει στους ψευδόχριστους. Ο Θεός ενσαρκώνεται μόνο για να ολοκληρώσει το έργο της σάρκας, όχι απλώς για να επιτρέψει σε όλους τους ανθρώπους να Τον δουν. Αντιθέτως, αφήνει το έργο Του να επιβεβαιώσει την ταυτότητά Του και επιτρέπει αυτά που Αυτός αποκαλύπτει να πιστοποιήσουν την υπόστασή Του. Η υπόστασή Του δεν είναι αθεμελίωτη· η ταυτότητά Του δεν κατασχέθηκε από τη χείρα Του· καθορίζεται από το έργο Του και την υπόστασή Του. Παρόλο που έχει την υπόσταση του Θεού του ίδιου και είναι ικανός να εκτελέσει το έργο του Θεού ο ίδιος, εν τέλει παραμένει σάρκα σε αντίθεση με το Πνεύμα. Δεν είναι ο Θεός με τις ιδιότητες του Πνεύματος· είναι ο Θεός στο περίβλημα της σάρκας. Επομένως, ανεξάρτητα από το πόσο κανονικός και αδύναμος είναι και ασχέτως του τρόπου που αναζητά το θέλημα του Θεού Πατέρα, η θεϊκή Του φύση είναι αδιαμφισβήτητη. Στον ενσαρκωμένο Θεό δεν υπάρχει μονάχα μια κανονική ανθρώπινη φύση και οι αδυναμίες της· υπάρχουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το μεγαλείο και το απροσμέτρητο στοιχείο της θεϊκής Του φύσης, όπως και όλες οι πράξεις Του στη σάρκα. Επομένως, η ανθρώπινη και η θεϊκή φύση πράγματι υπάρχουν πρακτικά μέσα στον Χριστό. Αυτό δεν είναι ούτε στο ελάχιστο άνευ νοήματος ή υπερφυσικό. Έρχεται στη γη με πρωταρχικό στόχο να εκτελέσει έργο. Είναι απολύτως αναγκαίο να διακατέχεται από κανονική ανθρώπινη φύση για να εκτελέσει έργο στη γη, ειδάλλως όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμη της θεϊκής Του φύσης, η αρχική της λειτουργία δε θα μπορεί να αξιοποιηθεί. Παρόλο που η ανθρώπινη φύση Του είναι υψίστης σημασίας, δεν αποτελεί την υπόστασή Του. Η υπόστασή Του είναι η θεϊκή Του φύση, επομένως η στιγμή που ξεκινά να ασκεί τη διακονία Του στη γη είναι και η στιγμή που ξεκινά να εκφράζει το Είναι της θεϊκής Του φύσης. Η ανθρώπινη φύση Του υπάρχει απλώς για να υποστηρίζει την κανονική ζωή της σάρκας Του έτσι ώστε η θεϊκή Του φύση να εκτελεί κανονικά έργο στη σάρκα. Η θεϊκή Του φύση είναι αυτή που ελέγχει το σύνολο του έργου Του. Όταν θα έχει ολοκληρώσει το έργο Του, θα έχει εκπληρώσει και τη διακονία Του. Αυτό που οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος είναι η ολότητα του έργου Του, καθώς μέσω του έργου Του επιτρέπει στον άνθρωπο να Τον γνωρίσει. Κατά τη διάρκεια του έργου Του, εκφράζει πλήρως το Είναι της θεϊκής Του φύσης, το οποίο δεν είναι μια διάθεση κηλιδωμένη από την ανθρώπινη φύση ή κάποιο Είναι κηλιδωμένο από τη σκέψη και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όταν έρθει η ώρα και το σύνολο της διακονίας Του φτάσει στο τέλος του, Αυτός θα έχει ήδη εκφράσει άριστα και πλήρως τη διάθεση που οφείλει να εκφράσει. Το έργο Του δεν ακολουθεί τις οδηγίες οποιουδήποτε ανθρώπου, ενώ η έκφραση της διάθεσής Του είναι επίσης αρκετά ελεύθερη, δεν ελέγχεται από τον νου ούτε και γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας από τη σκέψη, αλλά αποκαλύπτεται με φυσικό τρόπο. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί από κανέναν άνθρωπο. Ακόμη κι αν το περιβάλλον είναι σκληρό και οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, Αυτός είναι ικανός να εκφράσει τη διάθεσή Του την κατάλληλη ώρα. Αυτός που είναι Χριστός εκφράζει το Είναι του Χριστού, ενώ αυτοί που δεν είναι δεν έχουν τη διάθεση του Χριστού. Επομένως, ακόμη κι αν όλοι Του αντιστέκονται ή έχουν έννοιες γι’ Αυτόν, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί με βάση των εννοιών του ανθρώπου πως η διάθεση που εκφράζεται από τον Χριστό είναι αυτή του Θεού. Όλοι όσοι ακολουθούν τον Χριστό με αληθινή καρδιά ή αναζητούν τον Θεό συνειδητά θα παραδεχθούν πως είναι ο Χριστός βάσει της έκφρασης της θεϊκής Του φύσης. Ποτέ δε θα απαρνούνταν τον Χριστό βάσει κάποιας πτυχής Του που δε συμμορφώνεται με τις έννοιες του ανθρώπου. Παρόλο που ο άνθρωπος είναι πολύ ανόητος, όλοι γνωρίζουν ακριβώς ποιο είναι το θέλημα του ανθρώπου και τι πηγάζει από τον Θεό. Απλώς πολλοί αντιστέκονται στον Χριστό εσκεμμένα λόγω των δικών τους προθέσεων. Αν δεν ήταν αυτό, τότε ούτε ένας άνθρωπος δε θα είχε λόγο να αρνηθεί την ύπαρξη του Χριστού διότι η θεϊκή φύση που εκφράζεται από τον Χριστό υπάρχει πραγματικά, ενώ το έργο Του είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού όλων.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 109

Το έργο και η έκφραση του Χριστού καθορίζουν την υπόστασή Του. Είναι ικανός να ολοκληρώσει με αληθινή καρδιά αυτό που Του ανατέθηκε. Είναι ικανός να λατρεύει τον Θεό στον ουρανό με αληθινή καρδιά και με αληθινή καρδιά να αναζητά το θέλημα του Θεού Πατέρα. Όλα αυτά καθορίζονται από την υπόστασή Του. Η φυσική Του αποκάλυψη καθορίζεται επίσης από την υπόστασή Του, ενώ ο λόγος που ονομάζεται έτσι είναι επειδή η έκφρασή Του δεν είναι μίμηση ή το αποτέλεσμα εκπαίδευσης από άνθρωπο ή το αποτέλεσμα πολλών ετών καλλιέργειας από άνθρωπο. Δεν τη διδάχτηκε, ούτε στολίστηκε με αυτήν· αντιθέτως, είναι έμφυτη μέσα Του. Ο άνθρωπος μπορεί να αρνηθεί το έργο Του, την έκφρασή Του, την ανθρώπινη φύση Του και ολόκληρη τη ζωή της κανονικής ανθρώπινης φύσης Του, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως λατρεύει τον Θεό στον ουρανό με αληθινή καρδιά· κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως έχει έρθει για να εκπληρώσει το θέλημα του επουράνιου Πατέρα, όπως και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ειλικρίνεια με την οποία αναζητά τον Θεό Πατέρα. Παρόλο που η εικόνα Του δεν ευχαριστεί τις αισθήσεις, ο λόγος Του δε διακρίνεται από κάποιο εξαιρετικό ύφος και το έργο Του δεν είναι τόσο συγκλονιστικό και συνταρακτικό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος, πρόκειται πράγματι για τον Χριστό, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημα του επουράνιου Πατέρα με αληθινή καρδιά, παραδίνεται πλήρως στον επουράνιο Πατέρα και είναι υπάκουος μέχρι θανάτου. Αυτό συμβαίνει γιατί η υπόστασή Του είναι η υπόσταση του Χριστού. Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να πιστέψει αυτήν την αλήθεια, ωστόσο αυτή δεν παύει να υπάρχει. Όταν θα έχει εκπληρωθεί πλήρως η διακονία του Χριστού, ο άνθρωπος θα μπορεί να δει από το έργο Του πως η διάθεσή Του και το Είναι Του εκπροσωπούν τη διάθεση και το Είναι του Θεού στον ουρανό. Τότε, το σύνολο ολόκληρου του έργου Του θα μπορεί να επιβεβαιώσει πως Αυτός είναι πράγματι η σάρκα που γίνεται ο Λόγος και δε μοιάζει με αυτήν του ανθρώπου που είναι από σάρκα και αίμα. Κάθε στάδιο του έργου του Χριστού στη γη έχει αντιπροσωπευτική σημασία, ωστόσο ο άνθρωπος που βιώνει το πραγματικό έργο του κάθε σταδίου αδυνατεί να συλλάβει τη σπουδαιότητα του έργου Του. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα πολλαπλά στάδια του έργου που εκτελεί ο Θεός κατά τη δεύτερη ενσάρκωσή Του. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν μονάχα ακούσει ή δει τον λόγο του Χριστού αλλά δεν έχουν δει τον ίδιο, δεν έχουν καμία έννοια για το έργο Του· όσοι έχουν δει τον Χριστό, έχουν ακούσει τον λόγο Του και έχουν βιώσει το έργο Του δυσκολεύονται να δεχτούν το έργο Του. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή η εμφάνιση και η κανονική ανθρώπινη φύση του Χριστού δεν είναι του γούστου του ανθρώπου; Όσοι θα δέχονται το έργο Του αφού θα έχει φύγει ο Χριστός δε θα έχουν τέτοιες δυσκολίες, καθώς θα δέχονται απλώς το έργο Του και δε θα έρχονται σε επαφή με την κανονική ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις έννοιές του για τον Θεό, αντιθέτως Τον ελέγχει εξονυχιστικά. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος εστιάζει μόνο στην εμφάνισή Του και αδυνατεί να αναγνωρίσει την υπόστασή Του βάσει του έργου και του λόγου Του. Εάν ο άνθρωπος κλείσει τα μάτια του στην εμφάνιση του Χριστού ή αποφύγει να συζητά για την ανθρώπινη φύση Του και αντιθέτως μιλά μόνο για τη θεϊκή Του φύση, της οποίας το έργο και ο λόγος είναι ανέφικτα για κάθε άνθρωπο, τότε οι έννοιες του ανθρώπου θα ελαττωθούν κατά το ήμισυ, ακόμα και σε σημείο που θα απαλειφθούν όλες οι δυσκολίες του.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 110

Αυτός που είναι η ενσάρκωση του Θεού θα κατέχει την ουσία του Θεού, κι αυτός που είναι η ενσάρκωση του Θεού θα κατέχει την έκφραση του Θεού. Εφόσον ο Θεός ενσαρκώνεται, θα φέρνει το έργο που πρέπει να επιτελέσει. Εφόσον ο Θεός ενσαρκώνεται, θα εκφράζει αυτό που είναι και θα έχει την ικανότητα να μεταδώσει την αλήθεια στον άνθρωπο, να του εμφυσήσει τη ζωή και να του δείξει την οδό. Η σάρκα που δεν περιέχει την ουσία του Θεού ασφαλώς δεν είναι ο ενσαρκωμένος Θεός. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού. Για να διερευνήσει ο άνθρωπος αν πρόκειται για την ενσάρκωση του Θεού, πρέπει να το προσδιορίσει από τη διάθεση που Αυτός εκφράζει και τον λόγο που Αυτός εκφέρει. Δηλαδή, πρέπει να κριθεί από την ουσία του Θεού κατά πόσο είναι ή όχι η ενσάρκωσή Του και κατά πόσο είναι ή όχι η αληθινή οδός. Και συνεπώς, προκειμένου να προσδιορίσουμε αν πρόκειται για την ενσάρκωση του Θεού, το σημαντικότερο είναι να δίνουμε προσοχή στην ουσία Του (στο έργο Του, τον λόγο Του, τη διάθεσή Του και πολλά άλλα), παρά στην εξωτερική εμφάνιση. Αν ο άνθρωπος κοιτάζει μόνο την εξωτερική εμφάνισή Του και παραβλέπει την ουσία Του, τότε αυτό καταδεικνύει την άγνοια και την αφέλεια του ανθρώπου. Η εξωτερική εμφάνιση δεν προσδιορίζει την ουσία. Επιπλέον, το έργο του Θεού δεν μπορεί να συμβαδίζει ποτέ με τις αντιλήψεις του ανθρώπου. Μήπως η εξωτερική εμφάνιση του Ιησού δεν ερχόταν σε αντίθεση με τις αντιλήψεις του ανθρώπου; Δεν αληθεύει ότι η εμφάνιση και η ενδυμασία Του δεν παρείχαν κανένα απολύτως στοιχείο σχετικά με την πραγματική ταυτότητά Του; Δεν ήταν ο λόγος που οι πρώτοι Φαρισαίοι αντιτάχθηκαν στον Ιησού το γεγονός ότι κοιτούσαν απλώς την εξωτερική εμφάνισή Του, χωρίς να ακούνε προσεκτικά τα λόγια που Αυτός έλεγε; Ελπίζω ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές που αναζητούν την εμφάνιση του Θεού δεν θα επαναλάβουν την ίδια ιστορική τραγωδία. Εσείς δεν πρέπει να γίνετε σύγχρονοι Φαρισαίοι και να ξανασταυρώσετε τον Θεό. Εσείς θα πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά πώς θα υποδεχθείτε την επιστροφή του Θεού, και θα πρέπει να σας είναι ξεκάθαρο με ποιον τρόπο θα γίνετε αυτοί που υποτάσσονται στην αλήθεια. Αυτή είναι η ευθύνη όλων όσοι περιμένουν την επιστροφή του Ιησού από τα σύννεφα. Θα πρέπει να τρίβουμε τα πνευματικά μάτια μας και να μην πέφτουμε θύματα των λόγων που αποτελούν πλήρη αποκυήματα της φαντασίας. Θα πρέπει να σκεφτόμαστε το πρακτικό έργο του Θεού και να κοιτάμε την αληθινή πλευρά του Θεού. Μην παρασύρεστε και μη χάνεστε σε ονειροπολήσεις, προσβλέποντας πάντοτε στη μέρα που ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα κατέλθει άξαφνα ανάμεσά σας, επάνω σε ένα σύννεφο, για να πάρει εσάς που δεν Τον γνωρίσατε ούτε Τον είδατε ποτέ και που δεν ξέρετε πώς να εκπληρώσετε το θέλημά Του. Είναι καλύτερα να σκέφτεστε πρακτικά ζητήματα!

Απόσπασμα από τον Πρόλογο του βιβλίου «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 111

Ο ενσαρκωμένος Θεός εκδηλώνεται μόνο σε μέρος των ανθρώπων που Τον ακολουθούν κατά τη διάρκεια της περιόδου που επιτελεί προσωπικά το έργο Του, και όχι σε όλα τα πλάσματα. Ενσαρκώθηκε μόνο και μόνο για να ολοκληρώσει ένα στάδιο του έργου Του, όχι για να δείξει στον άνθρωπο την εικόνα Του. Ωστόσο, το έργο Του πρέπει να επιτελεστεί από τον ίδιο, επομένως είναι αναγκαίο να το κάνει όντας ενσαρκωμένος. Όταν ολοκληρωθεί αυτό το έργο, Εκείνος θα αναχωρήσει από τον κόσμο των ανθρώπων· δεν μπορεί να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα στους ανθρώπους, από φόβο μήπως σταθεί εμπόδιο στο μελλοντικό έργο. Αυτό που εκδηλώνει στο πλήθος είναι μόνο η δίκαιη διάθεσή Του και όλες οι πράξεις Του, και όχι η εικόνα που είχε τις δύο φορές που ενσαρκώθηκε, διότι η εικόνα του Θεού μπορεί να φανεί μόνο μέσω της διάθεσής Του, και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την εικόνα της ενσάρκωσής Του. Την εικόνα της σάρκας Του τη δείχνει μόνο σε έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων, μόνο σε όσους Τον ακολουθούν καθώς εργάζεται στη σάρκα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το έργο που επιτελείται τώρα γίνεται στα κρυφά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Ιησούς φανερώθηκε στους Ιουδαίους μόνο όταν επιτελούσε το έργο Του, και ποτέ δεν εμφανίστηκε δημόσια σε κάποιο άλλο έθνος. Έτσι, μόλις ολοκλήρωσε το έργο Του, αναχώρησε αμέσως από τον κόσμο των ανθρώπων και δεν παρέμεινε. Μετά από αυτό, δεν φανερώθηκε Εκείνος —αυτή η εικόνα του ανθρώπου— στον άνθρωπο, αλλά το Άγιο Πνεύμα που επιτέλεσε απευθείας το έργο. Μόλις το έργο του ενσαρκωμένου Θεού τελειώσει ολοκληρωτικά, Εκείνος θα αναχωρήσει από τον θνητό κόσμο και δεν θα επιτελέσει ποτέ ξανά παρόμοιο έργο με αυτό που έκανε ενόσω ήταν ενσαρκωμένος. Κατόπιν τούτου, όλο το έργο επιτελείται απευθείας από το Άγιο Πνεύμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο άνθρωπος μετά βίας μπορεί να δει την εικόνα του σαρκικού σώματός Του· Εκείνος δεν εμφανίζεται καθόλου στον άνθρωπο και παραμένει πάντα κρυμμένος. Το χρονικό διάστημα για το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι περιορισμένο. Επιτελείται σε συγκεκριμένη εποχή και περίοδο, σε συγκεκριμένο έθνος και μεταξύ συγκεκριμένων ανθρώπων. Αυτό το έργο αντιπροσωπεύει μόνο το έργο κατά την περίοδο της ενσάρκωσης του Θεού και αφορά συγκεκριμένα αυτήν την εποχή· αντιπροσωπεύει το έργο του Πνεύματος του Θεού σε μια συγκεκριμένη εποχή, και όχι το σύνολο του έργου Του. Επομένως, η εικόνα του ενσαρκωμένου Θεού δεν θα φανερωθεί σε όλους τους λαούς. Αυτό που φανερώνεται στο πλήθος είναι η δικαιοσύνη του Θεού και η διάθεσή Του στο σύνολό της, και όχι η εικόνα που είχε Εκείνος τις δύο φορές που ενσαρκώθηκε. Στον άνθρωπο δεν φανερώνεται ούτε η μία εικόνα ούτε ο συνδυασμός των δύο εικόνων. Επομένως, είναι επιτακτική ανάγκη ο ενσαρκωμένος Θεός να αναχωρήσει από τη γη μετά την ολοκλήρωση του έργου που πρέπει να επιτελέσει, διότι έρχεται μόνο για να επιτελέσει το έργο που οφείλει να κάνει, και όχι για να δείξει στους ανθρώπους την εικόνα Του. Παρόλο που η σημασία της ενσάρκωσης έχει ήδη εκπληρωθεί από τον Θεό μέσω των δύο ενσαρκώσεών Του, Εκείνος και πάλι δεν θα φανερωθεί δημόσια σε κάποιο έθνος που δεν Τον έχει ξαναδεί ποτέ. Ο Ιησούς δεν θα φανερωθεί ποτέ ξανά στους Ιουδαίους ως Ήλιος της δικαιοσύνης ούτε θα ανέβει στο Όρος των Ελαιών για να εμφανιστεί σε όλους τους λαούς. Το μόνο που έχουν δει οι Ιουδαίοι είναι το πορτρέτο του Ιησού κατά το χρονικό διάστημα που παρέμεινε στην Ιουδαία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το έργο του ενσαρκωμένου Ιησού έληξε πριν από δύο χιλιάδες έτη. Δεν θα επιστρέψει στην Ιουδαία με την εικόνα ενός Ιουδαίου, πολύ λιγότερο δε, θα εμφανιστεί με την εικόνα ενός Ιουδαίου σε οποιοδήποτε από τα έθνη των Εθνικών, διότι η εικόνα του ενσαρκωμένου Ιησού είναι μόνο η εικόνα ενός Ιουδαίου και όχι η εικόνα του Υιού του ανθρώπου, την οποία είχε δει ο Ιωάννης. Παρόλο που ο Ιησούς υποσχέθηκε στους ακόλουθούς Του ότι θα ερχόταν και πάλι, δεν θα εμφανιστεί απλώς με την εικόνα ενός Ιουδαίου σε όλους εκείνους που απαρτίζουν τα έθνη των Εθνικών. Οφείλετε να γνωρίζετε ότι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι να εγκαινιάσει μια εποχή. Αυτό το έργο περιορίζεται σε λίγα έτη κι Εκείνος δεν μπορεί να ολοκληρώσει όλο το έργο του Πνεύματος του Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο, η εικόνα του Ιησού ως Ιουδαίου μπορεί να αντιπροσωπεύει μόνο την εικόνα του Θεού όπως εργάστηκε στην Ιουδαία, κι Εκείνος μπορούσε να επιτελέσει μόνο το έργο της σταύρωσης. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που ο Ιησούς ήταν ενσαρκωμένος, δεν μπορούσε να επιτελέσει το έργο της λήξης μιας εποχής ή της καταστροφής της ανθρωπότητας. Συνεπώς, αφού σταυρώθηκε και ολοκλήρωσε το έργο Του, ανέβηκε στα ύψη και έκρυψε τον εαυτό Του από τον άνθρωπο δια παντός. Έκτοτε, εκείνοι οι αφοσιωμένοι πιστοί μεταξύ των εθνών των Εθνικών δεν μπορούσαν να δουν την εκδήλωση του Κυρίου Ιησού, αλλά μόνο το πορτρέτο Του, το οποίο είχαν επικολλήσει στον τοίχο. Αυτό το πορτρέτο δεν είναι παρά ένα πορτρέτο που ζωγράφισε ο άνθρωπος, και όχι η εικόνα που ο ίδιος ο Θεός έδειξε στον άνθρωπο. Ο Θεός δεν θα δείξει φανερά τον εαυτό Του στο πλήθος με την εικόνα που είχε τις δύο φορές που ενσαρκώθηκε. Το έργο που επιτελεί ανάμεσα στους ανθρώπους αποσκοπεί να τους δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσουν τη διάθεσή Του. Όλα αυτά φανερώνονται στον άνθρωπο μέσω του έργου των διαφορετικών εποχών· επιτυγχάνονται μέσω της διάθεσης που Εκείνος έχει γνωστοποιήσει και του έργου που έχει επιτελέσει, παρά μέσω της φανέρωσης του Ιησού. Με άλλα λόγια, η εικόνα του Θεού δεν γνωστοποιείται στον άνθρωπο μέσω της ενσαρκωμένης εικόνας, αλλά, αντιθέτως, μέσω του έργου που επιτελεί ο ενσαρκωμένος Θεός, ο οποίος έχει και εικόνα και μορφή· και, μέσω του έργου Του, φαίνεται η εικόνα Του και γνωστοποιείται η διάθεσή Του. Αυτή είναι η σημασία του έργου που επιθυμεί Εκείνος να επιτελέσει στη σάρκα.

Μόλις τελειώσει το έργο των δύο ενσαρκώσεων του Θεού, Εκείνος θα αρχίσει να δείχνει τη δίκαιη διάθεσή Του στα έθνη των Εθνικών, επιτρέποντας στα πλήθη να δουν την εικόνα Του. Θα εκδηλώσει τη διάθεσή Του και, μέσω αυτού, θα καταστήσει σαφές το τέλος των διαφορετικών κατηγοριών ανθρώπων, φέρνοντας, έτσι, την παλαιά εποχή εξ ολοκλήρου στο τέλος της. Ο λόγος για τον οποίο το έργο Του στη σάρκα δεν έχει μεγάλο εύρος (ακριβώς όπως ο Ιησούς εργαζόταν μόνο στην Ιουδαία, και σήμερα Εγώ εργάζομαι μόνο ανάμεσά σας) είναι επειδή το έργο Του στη σάρκα έχει όρια και περιορισμούς. Εκείνος εκτελεί απλώς μια σύντομη περίοδο έργου με την εικόνα μιας συνηθισμένης και κανονικής σάρκας· δεν χρησιμοποιεί αυτήν την ενσάρκωση για να επιτελέσει το έργο της αιωνιότητας ή το έργο της εμφάνισης στους λαούς των εθνών των Εθνικών. Το έργο στη σάρκα δεν μπορεί παρά να έχει περιορισμένο εύρος (όπως το έργο μόνο στην Ιουδαία ή μόνο ανάμεσά σας), κι έπειτα, μέσω του έργου που επιτελείται εντός αυτών των ορίων, το εύρος του μπορεί να επεκταθεί. Φυσικά, το έργο της επέκτασης πρόκειται να επιτελεστεί απευθείας από το Πνεύμα Του και δεν θα αποτελεί πλέον το έργο της ενσάρκωσής Του. Διότι το έργο στη σάρκα έχει όρια και δεν εκτείνεται σε όλες τις γωνιές του σύμπαντος —αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει. Μέσω του έργου στη σάρκα, το Πνεύμα Του επιτελεί το έργο που θα ακολουθήσει. Έτσι, το έργο που επιτελείται στη σάρκα έχει εναρκτήρια φύση και εκτελείται εντός συγκεκριμένων ορίων· μετά από αυτό, το Πνεύμα Του συνεχίζει αυτό το έργο και, μάλιστα, το κάνει εντός διευρυμένου πλαισίου.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (2)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 112

Το έργο που έρχεται να επιτελέσει ο Θεός σ’ αυτήν τη γη είναι απλώς να καθοδηγήσει την εποχή, να εγκαινιάσει μια νέα εποχή και να φέρει την παλαιά στο τέλος της. Δεν έχει έλθει για να βιώσει την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου επί γης, για να βιώσει ο ίδιος τις χαρές και τις λύπες της ζωής στον ανθρώπινο κόσμο, ούτε για να οδηγήσει ένα συγκεκριμένο άτομο στην τελείωση δια της χείρας Του ή να παρακολουθήσει προσωπικά ένα συγκεκριμένο άτομο καθώς μεγαλώνει. Δεν είναι αυτό το έργο Του· το έργο Του είναι απλώς να ξεκινήσει τη νέα εποχή και να φέρει την παλαιά στο τέλος της. Τουτέστιν, θα ξεκινήσει αυτοπροσώπως μια εποχή, θα φέρει αυτοπροσώπως την άλλη στο τέλος της και θα κατατροπώσει τον Σατανά επιτελώντας αυτοπροσώπως το έργο Του. Κάθε φορά που επιτελεί το έργο Του αυτοπροσώπως είναι σαν να πατά το πόδι Του στο πεδίο της μάχης. Αρχικά, κατατροπώνει τον κόσμο και επικρατεί επί του Σατανά όντας ενσαρκωμένος· κατακτά όλη τη δόξα και αποκαλύπτει το σύνολο του έργου των δύο χιλιάδων ετών, φροντίζοντας όλοι οι άνθρωποι στη γη να έχουν το σωστό μονοπάτι στο οποίο να βαδίζουν, καθώς και μια ζωή γαλήνης και χαράς. Ωστόσο, ο Θεός δεν μπορεί να ζήσει με τον άνθρωπο στη γη για μεγάλο διάστημα, διότι ο Θεός είναι Θεός και, άλλωστε, διαφέρει από τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να ζήσει τη διάρκεια ζωής ενός κανονικού ανθρώπου, δηλαδή δεν μπορεί να κατοικήσει στη γη ως άνθρωπος που δεν είναι τίποτε το ασυνήθιστο, διότι έχει μόνο ένα ελάχιστο μέρος της κανονικής ανθρώπινης φύσης ενός κανονικού ανθρώπου για να συντηρήσει την ανθρώπινη ζωή Του. Με άλλα λόγια, πώς θα μπορούσε ο Θεός να ξεκινήσει οικογένεια, να κάνει καριέρα και να αναθρέψει παιδιά στη γη; Δεν θα ήταν αυτό ντροπή γι’ Αυτόν; Το γεγονός ότι διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση αποσκοπεί μόνο στην επιτέλεση έργου με κανονικό τρόπο, όχι για να Του δοθεί η δυνατότητα να κάνει οικογένεια και καριέρα όπως θα έκανε ένας κανονικός άνθρωπος. Η κανονική σύνεση, το κανονικό μυαλό και η κανονική σίτιση και ένδυση της σάρκας Του αρκούν να αποδείξουν ότι έχει κανονική ανθρώπινη φύση· δεν χρειάζεται να κάνει οικογένεια ή καριέρα προκειμένου να αποδείξει ότι διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό θα ήταν τελείως περιττό! Η έλευση του Θεού στη γη αποτελεί τον Λόγο που ενσαρκώνεται. Απλώς επιτρέπει στον άνθρωπο να κατανοήσει τον λόγο Του και να δει τον λόγο Του, δηλαδή επιτρέπει στον άνθρωπο να δει το έργο που επιτελείται από τη σάρκα. Η πρόθεσή Του δεν είναι να φερθούν οι άνθρωποι στη σάρκα Του με έναν ορισμένο τρόπο, αλλά μόνο να είναι ο άνθρωπος υπάκουος μέχρι τέλους, δηλαδή να υπακούει όλα τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα Του και να υποτάσσεται σε όλο το έργο που επιτελεί Εκείνος. Απλώς εργάζεται στη σάρκα· δεν ζητάει σκόπιμα να εξυμνήσει ο άνθρωπος το μεγαλείο και την αγιοσύνη της σάρκας Του, μα, αντιθέτως, δείχνει στον άνθρωπο τη σοφία του έργου Του και όλη την εξουσία που ασκεί. Επομένως, παρόλο που έχει εξέχουσα ανθρώπινη φύση, δεν προβαίνει σε αναγγελίες και επικεντρώνεται μόνο στο έργο που θα πρέπει να επιτελέσει. Θα πρέπει να γνωρίζετε γιατί, παρόλο που ενσαρκώθηκε ο Θεός, δεν διαφημίζει την κανονική ανθρώπινη φύση Του ούτε γίνεται μάρτυράς της, αλλά, αντιθέτως, επιτελεί απλώς το έργο που επιθυμεί να επιτελέσει. Επομένως, το μόνο που μπορείτε να δείτε από τον ενσαρκωμένο Θεό είναι αυτό που Εκείνος είναι από θεϊκή άποψη· αυτό συμβαίνει διότι Εκείνος δεν διακηρύσσει ποτέ αυτό που είναι από ανθρώπινη άποψη προκειμένου να το μιμηθεί ο άνθρωπος. Μόνο όταν ο άνθρωπος καθοδηγεί ανθρώπους μιλάει για το τι είναι από ανθρώπινη άποψη, ώστε να κερδίσει καλύτερα τον θαυμασμό και την υποταγή τους και, έτσι, να ηγηθεί των άλλων. Αντιθέτως, ο Θεός κατακτά τον άνθρωπο μόνο μέσω του έργου Του (έργου, δηλαδή, που είναι ανέφικτο για τον άνθρωπο). Δεν τίθεται ζήτημα ότι ο άνθρωπος Τον θαυμάζει, ούτε ότι κάνει τον άνθρωπο να Τον λατρεύει. Το μόνο που κάνει είναι να ενσταλάζει στον άνθρωπο μια αίσθηση ευσέβειας γι’ Αυτόν ή μια αίσθηση της ακαταληπτότητάς Του. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να εντυπωσιάσει τον άνθρωπο· το μόνο που χρειάζεται είναι να Τον σέβεσαι αφού έχεις γίνει μάρτυρας της διάθεσής Του. Το έργο που επιτελεί ο Θεός είναι δικό Του· δεν μπορεί να επιτελεστεί από τον άνθρωπο στη θέση Του ούτε μπορεί να επιτευχθεί από τον άνθρωπο. Μόνο ο ίδιος ο Θεός μπορεί να επιτελέσει το δικό Του έργο και να αναγγείλει μια νέα εποχή για να οδηγήσει τον άνθρωπο σε νέα ζωή. Το έργο που επιτελεί αποσκοπεί να δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να λάβει μια νέα ζωή και να εισέλθει σε μια νέα εποχή. Το υπόλοιπο έργο παραδίδεται σε εκείνους που έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και τους οποίους θαυμάζουν οι άλλοι. Επομένως, την Εποχή της Χάριτος, Αυτός ολοκλήρωσε το έργο δύο χιλιάδων ετών σε μόλις τριάμισι από τα τριάντα τρία έτη Του στη σάρκα. Όταν έρχεται ο Θεός στη γη για να επιτελέσει το έργο Του, πάντα ολοκληρώνει το έργο δύο χιλιάδων ετών ή μιας ολόκληρης εποχής μέσα στο συντομότερο χρονικό διάστημα λίγων ετών. Δεν καθυστερεί και δεν κωλυσιεργεί. Απλώς συμπυκνώνει το έργο πολλών ετών, έτσι ώστε να ολοκληρώνεται σε λίγα μόνο έτη. Αυτό συμβαίνει επειδή το έργο που επιτελεί προσωπικά γίνεται εξ ολοκλήρου για να διανοίξει μια νέα διέξοδο και να καθοδηγήσει μια νέα εποχή.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (2)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 113

Όταν ο Θεός επιτελεί το έργο Του, δεν έρχεται για να εμπλακεί σε οποιαδήποτε οικοδόμηση ή κίνημα, αλλά για να εκπληρώσει τη διακονία Του. Κάθε φορά που ενσαρκώνεται, το κάνει μόνο για να πραγματοποιήσει ένα στάδιο του έργου και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή. Τώρα έχει έρθει η Εποχή της Βασιλείας, όπως και η εκπαίδευση για τη βασιλεία. Αυτό το στάδιο του έργου δεν είναι το έργο του ανθρώπου, ούτε έχει στόχο την κατεργασία του ανθρώπου μέχρι έναν συγκεκριμένο βαθμό· απεναντίας, έχει στόχο να ολοκληρώσει απλώς ένα μέρος του έργου του Θεού. Αυτό που κάνει Εκείνος δεν είναι το έργο του ανθρώπου, δεν έχει στόχο να επιτύχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα όσον αφορά την κατεργασία του ανθρώπου προτού φύγει από τη γη. Έχει στόχο να εκπληρώσει τη διακονία Του και να ολοκληρώσει το έργο που οφείλει Εκείνος να επιτελέσει, δηλαδή να κάνει τις σωστές διευθετήσεις για το έργο Του επί γης, κι έτσι να δοξαστεί. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού διαφέρει από εκείνο των ανθρώπων που χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα. Όταν έρχεται ο Θεός για να επιτελέσει το έργο Του επί γης, Τον απασχολεί μόνο η εκπλήρωση της διακονίας Του. Όσον αφορά όλα τα άλλα θέματα που δεν σχετίζονται με τη διακονία Του, δεν συμμετέχει σχεδόν καθόλου, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να κάνει τα στραβά μάτια. Απλώς επιτελεί το έργο που οφείλει να επιτελέσει και ουδόλως ανησυχεί για το έργο που οφείλει να κάνει ο άνθρωπος. Το έργο που κάνει είναι αποκλειστικά και μόνο αυτό που σχετίζεται με την εποχή στην οποία βρίσκεται και τη διακονία που οφείλει να εκπληρώσει, θαρρείς και όλα τα υπόλοιπα θέματα δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά Του. Δεν εφοδιάζεται με περισσότερες βασικές γνώσεις σχετικά με τη ζωή ως άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων, ούτε μαθαίνει περισσότερες κοινωνικές δεξιότητες, ούτε εφοδιάζεται με οτιδήποτε άλλο που κατανοεί ο άνθρωπος. Δεν Τον ενδιαφέρουν καθόλου τα όλα όσα οφείλει να διαθέτει ο άνθρωπος και απλώς επιτελεί το έργο που είναι καθήκον Του. Κι έτσι, από την άποψη του ανθρώπου, ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ανεπαρκής σε τόσο πολλά, που δεν δίνει σημασία, μάλιστα, σε πολλά από τα πράγματα που οφείλει να διαθέτει ο άνθρωπος, και δεν κατανοεί αυτά τα θέματα. Θέματα όπως η κοινή γνώση περί ζωής, καθώς και οι αρχές που διέπουν την προσωπική συμπεριφορά και τις αλληλεπιδράσεις με τους άλλους φαίνεται ότι δεν έχουν καμία σχέση με Αυτόν. Όμως εσύ απλώς δεν μπορείς να διαισθανθείς το παραμικρό ίχνος μη κανονικότητας στον ενσαρκωμένο Θεό. Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη φύση Του διατηρεί μόνο τη ζωή Του ως κανονικό άνθρωπο και την κανονική συλλογιστική του μυαλού Του, δίνοντάς Του τη δυνατότητα να διακρίνει μεταξύ σωστού και λάθους. Ωστόσο, δεν είναι εφοδιασμένος με τίποτε άλλο, από όλα όσα θα πρέπει να κατέχει μόνο ο άνθρωπος (τα δημιουργημένα όντα). Ο Θεός ενσαρκώνεται μόνο για να εκπληρώσει τη δική Του διακονία. Το έργο του απευθύνεται σε μια ολόκληρη εποχή, όχι σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο ή τόπο, αλλά σε ολόκληρο το σύμπαν. Αυτή είναι η κατεύθυνση του έργου Του και η αρχή σύμφωνα με την οποία εργάζεται. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό και ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμμετάσχει σε αυτό. Κάθε φορά που ενσαρκώνεται ο Θεός, φέρνει μαζί Του το έργο της εκάστοτε εποχής, και δεν έχει την πρόθεση να ζήσει δίπλα στους ανθρώπους για είκοσι, τριάντα, σαράντα ή ακόμα και εβδομήντα ή ογδόντα έτη, ώστε να μπορέσουν εκείνοι να Τον κατανοήσουν καλύτερα και να αποκτήσουν καλύτερες γνώσεις γι’ Αυτόν. Δεν υπάρχει ανάγκη περί αυτού! Εάν γινόταν αυτό, δεν θα εμβάθυνε καθόλου τη γνώση που έχει ο άνθρωπος για την έμφυτη διάθεση του Θεού. Αντίθετα, θα ενίσχυε μόνο τις αντιλήψεις του και θα καθιστούσε τις αντιλήψεις και τις σκέψεις του απαρχαιωμένες. Οπότε, επιβάλλεται όλοι σας να κατανοήσετε επακριβώς ποιο είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Γίνεται να μην έχετε καταφέρει να κατανοήσετε τα εξής λόγια που σας είπα: «Δεν έχω έλθει για να βιώσω τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου»; Έχετε ξεχάσει τα λόγια: «Ο Θεός δεν έρχεται στη γη για να ζήσει τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου»; Δεν κατανοείτε τι σκοπό έχει ο Θεός με την ενσάρκωσή Του, ούτε γνωρίζετε το νόημα της φράσης: «Πώς θα μπορούσε ο Θεός να έλθει στη γη με την πρόθεση να βιώσει τη ζωή ενός δημιουργημένου όντος;» Ο Θεός έρχεται στη γη μόνο και μόνο για να ολοκληρώσει το έργο Του, επομένως το έργο Του επί γης είναι βραχύβιο. Δεν έρχεται στη γη με την πρόθεση να κάνει το Πνεύμα του Θεού να καλλιεργήσει το σαρκικό Του σώμα και να το καταστήσει ανώτερο άνθρωπο που θα ηγηθεί της εκκλησίας. Όταν ο Θεός έρχεται στη γη, είναι ο Λόγος που ενσαρκώνεται. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν γνωρίζει το έργο Του και Του προσάπτει πράγματα με το ζόρι. Εντούτοις, όλοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι ο Θεός είναι ο «Λόγος που ενσαρκώνεται», όχι ένα σαρκικό σώμα που έχει καλλιεργηθεί από το Πνεύμα του Θεού για να αναλάβει προσωρινά τον ρόλο του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός δεν είναι προϊόν καλλιέργειας, αλλά είναι ο Λόγος που ενσαρκώνεται, και σήμερα επιτελεί επίσημα το έργο Του ανάμεσα σε όλους σας. Όλοι σας γνωρίζετε και παραδέχεστε ότι η ενσάρκωση του Θεού είναι γεγονός, αλλά φέρεστε σαν να την κατανοείτε. Από το έργο του ενσαρκωμένου Θεού έως τη σημασία και την ουσία της ενσάρκωσής Του, είστε ανήμποροι να κατανοήσετε έστω και στο ελάχιστο αυτά τα πράγματα και απλώς ακολουθείτε τους άλλους και απαγγέλλετε, με αβίαστο τρόπο, λόγια από μνήμης. Μήπως πιστεύεις ότι ο ενσαρκωμένος Θεός είναι όπως φαντάζεσαι;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (3)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 114

Ο Θεός ενσαρκώνεται αποκλειστικά και μόνο για να καθοδηγήσει την εποχή και να θέσει σε κίνηση νέο έργο. Είναι απαραίτητο να κατανοήσετε αυτό το σημείο. Αυτό διαφέρει κατά πολύ από τη λειτουργία του ανθρώπου, και αυτά τα δύο δεν μπορούν να συγκριθούν. Ο άνθρωπος χρειάζεται μια μακρά περίοδο καλλιέργειας και τελείωσης προτού μπορέσει να χρησιμοποιηθεί για να επιτελέσει έργο, και απαιτείται μια ανθρώπινη φύση ιδιαίτερα υψηλής τάξεως. Ο άνθρωπος δεν πρέπει μόνο να είναι σε θέση να συντηρήσει τη σύνεση της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά πρέπει να κατανοήσει περαιτέρω πολλές από τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν τη συμπεριφορά του σε σχέση με τους άλλους και, επιπλέον, πρέπει να δεσμευτεί να μελετήσει ακόμη περισσότερα σχετικά με τη σοφία και την ηθική γνώση του ανθρώπου. Αυτά θα πρέπει να είναι τα εφόδια του ανθρώπου. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τον ενσαρκωμένο Θεό, διότι το έργο Του μήτε αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο μήτε αποτελεί το έργο του ανθρώπου· αντιθέτως, αποτελεί άμεση έκφραση του Είναι Του και άμεση εφαρμογή του έργου που οφείλει Αυτός να επιτελέσει. (Φυσικά, το έργο Του επιτελείται στον κατάλληλο χρόνο, και όχι πρόχειρα ή τυχαία, και ξεκινά όταν φτάνει η ώρα να εκπληρώσει τη διακονία Του.) Δεν συμμετέχει στη ζωή του ανθρώπου ή στο έργο του ανθρώπου, δηλαδή η ανθρώπινη φύση Του δεν είναι εξοπλισμένη με κανένα από αυτά τα στοιχεία (αν και αυτό δεν επηρεάζει το έργο Του). Αυτός εκπληρώνει μόνο τη διακονία Του όταν έρχεται η ώρα να το κάνει. Όποιο κι αν είναι το κύρος Του, απλώς προχωρά αποφασιστικά στο έργο που οφείλει να επιτελέσει. Ό,τι κι αν γνωρίζει ο άνθρωπος για Εκείνον και όποια γνώμη κι αν έχει για Εκείνον, το έργο Του ουδόλως επηρεάζεται. Για παράδειγμα, όταν ο Ιησούς επιτελούσε το έργο Του, κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ακριβώς, μα Εκείνος απλώς συνέχισε με αποφασιστικότητα την επιτέλεση του έργου Του. Τίποτε από αυτά δεν Τον παρεμπόδισε να κάνει το έργο που όφειλε να κάνει. Επομένως, στην αρχή δεν ομολόγησε ούτε διακήρυξε την ταυτότητά Του, και απλώς έκανε τον άνθρωπο να Τον ακολουθεί. Φυσικά, αυτό δεν ήταν μόνο η ταπεινοφροσύνη του Θεού· ήταν, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο εργαζόταν ο Θεός στη σάρκα. Μπορούσε να εργαστεί μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο, επειδή ο άνθρωπος δεν είχε τη δυνατότητα να Τον αναγνωρίσει με γυμνό μάτι. Και ακόμα κι αν ο άνθρωπος Τον είχε αναγνωρίσει, δεν θα ήταν σε θέση να βοηθήσει στο έργο Του. Επιπλέον, δεν ενσαρκώθηκε ώστε ο άνθρωπος να καταφέρει να γνωρίσει τη σάρκα Του· ο σκοπός ήταν να επιτελέσει έργο και να εκπληρώσει τη διακονία Του. Για τον λόγο αυτόν, δεν θεωρούσε σημαντική τη γνωστοποίηση της ταυτότητάς Του. Όταν ολοκλήρωσε το σύνολο του έργου που όφειλε να επιτελέσει, όλη η ταυτότητα και όλο το κύρος Του έγιναν βέβαια ξεκάθαρα στον άνθρωπο. Ο ενσαρκωμένος Θεός παραμένει σιωπηλός και ποτέ δεν προβαίνει σε διακηρύξεις. Δεν δίνει σημασία ούτε στον άνθρωπο ούτε στο πώς τα καταφέρνει ο άνθρωπος όταν Τον ακολουθεί, και απλώς συνεχίζει αποφασιστικά την εκπλήρωση της διακονίας Του και την επιτέλεση του έργου που οφείλει να επιτελέσει. Κανείς δεν μπορεί να σταθεί στον δρόμο του έργου Του. Όταν έρθει η ώρα να ολοκληρώσει το έργο Του, αυτό οπωσδήποτε θα ολοκληρωθεί και θα φτάσει στο τέλος του, και κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει κάτι διαφορετικό. Μόνο αφότου αναχωρήσει από τον άνθρωπο μετά την ολοκλήρωση του έργου Του, ο άνθρωπος θα κατανοήσει το έργο που Αυτός επιτελεί, αν και πάλι όχι με απόλυτη σαφήνεια. Και ο άνθρωπος θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να κατανοήσει πλήρως την πρόθεση που είχε Εκείνος όταν επιτέλεσε για πρώτη φορά το έργο Του. Με άλλα λόγια, το έργο της εποχής του ενσαρκωμένου Θεού διακρίνεται σε δύο μέρη. Το ένα μέρος αποτελείται από το έργο που επιτελεί ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός και από τα λόγια που εκφέρει ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός. Μόλις εκπληρωθεί πλήρως η διακονία της σάρκας Του, το άλλο μέρος του έργου πρέπει να επιτελεστεί από εκείνους που χρησιμοποιούνται από το Άγιο Πνεύμα. Εκείνη είναι η στιγμή που θα πρέπει ο άνθρωπος να εκπληρώσει τη λειτουργία του, διότι ο Θεός έχει ήδη διανοίξει την οδό και ο άνθρωπος πρέπει να πορευτεί σε αυτήν προσωπικά. Με άλλα λόγια, ο ενσαρκωμένος Θεός επιτελεί το ένα μέρος του έργου, κι έπειτα το Άγιο Πνεύμα κι εκείνοι που χρησιμοποιούνται από το Άγιο Πνεύμα θα διαδεχθούν αυτό το έργο. Συνεπώς, ο άνθρωπος θα πρέπει να γνωρίζει τι περιλαμβάνει το έργο που πρέπει πρωτίστως να επιτελέσει ο ενσαρκωμένος Θεός σε αυτό το στάδιο και πρέπει να κατανοεί επακριβώς τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού και ποιο είναι το έργο που οφείλει Αυτός να επιτελέσει, και όχι να διατυπώνει απαιτήσεις από τον Θεό σύμφωνα με τις απαιτήσεις που τίθενται στον άνθρωπο. Εδώ έγκειται το σφάλμα του ανθρώπου, η αντίληψή του και, ακόμη περισσότερο, η ανυπακοή του.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (3)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 115

Ο Θεός δεν ενσαρκώνεται με την πρόθεση να επιτρέψει στον άνθρωπο να γνωρίσει τη σάρκα Του ή να επιτρέψει στον άνθρωπο να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ της σάρκας του ενσαρκωμένου Θεού και της σάρκας του ανθρώπου· ούτε και ενσαρκώνεται για να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις διάκρισης του ανθρώπου και, πολύ λιγότερο δε, το κάνει με πρόθεση να επιτρέψει στον άνθρωπο να λατρεύει την ενσάρκωση του Θεού, αποκτώντας, έτσι, μεγάλη εξύμνηση. Τίποτε από αυτά δεν αποτελεί την αρχική πρόθεση της ενσάρκωσης του Θεού. Επιπλέον, ο Θεός δεν ενσαρκώνεται για να καταδικάσει τον άνθρωπο, να αποκαλύψει σκόπιμα τον άνθρωπο ή να δυσκολέψει τα πράγματα για τον άνθρωπο. Τίποτε από αυτά δεν αποτελεί την αρχική πρόθεση του Θεού. Κάθε φορά που ενσαρκώνεται ο Θεός, πρόκειται για μια αναπόφευκτη μορφή έργου. Ενεργεί όπως ενεργεί προς χάριν του μεγαλύτερου έργου Του και προς χάριν της μεγαλύτερης διαχείρισής Του, και όχι για τους λόγους που φαντάζεται ο άνθρωπος. Ο Θεός έρχεται στη γη μόνο όταν το απαιτεί το έργο Του και μόνο όταν κρίνεται απαραίτητο. Δεν έρχεται στη γη με την πρόθεση να ρίξει απλώς μια ματιά τριγύρω, αλλά με την πρόθεση να επιτελέσει το έργο που οφείλει να επιτελέσει. Για ποιον άλλο λόγο θα αναλάμβανε ένα τόσο βαρύ φορτίο και θα έπαιρνε τόσο μεγάλα ρίσκα για να επιτελέσει αυτό το έργο; Ο Θεός ενσαρκώνεται μόνο όταν χρειάζεται, και το γεγονός αυτό έχει πάντα μοναδική σημασία. Αν είχε στόχο μόνο να επιτρέψει στους ανθρώπους να Τον δουν και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, τότε, με απόλυτη βεβαιότητα, δεν θα ερχόταν ποτέ μεταξύ των ανθρώπων τόσο επιπόλαια. Έρχεται στη γη για χάρη της διαχείρισής Του και του μεγαλύτερου έργου Του, και για να μπορέσει να αποκτήσει περισσότερους ανθρώπους. Έρχεται για να αντιπροσωπεύσει την εποχή και να κατατροπώσει τον Σατανά, και ενδύεται τη σάρκα για να κατατροπώσει τον Σατανά. Επιπλέον, έρχεται για να καθοδηγήσει όλους τους ανθρώπους στο πώς να ζουν τη ζωή τους. Όλα αυτά αφορούν τη διαχείρισή Του και αφορούν το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Αν ο Θεός ενσαρκωνόταν απλώς και μόνο για να επιτρέψει στον άνθρωπο να γνωρίσει τη σάρκα Του και να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων, τότε γιατί να μην ταξίδευε σε κάθε έθνος; Δεν θα ήταν αυτό υπερβολικά εύκολο; Εντούτοις, δεν το έπραξε, κι αντιθέτως επέλεξε έναν κατάλληλο τόπο για να εγκατασταθεί και να ξεκινήσει το έργο που όφειλε να επιτελέσει. Αυτή η σάρκα από μόνη της έχει μεγάλη σημασία. Αυτός αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη εποχή και επιτελεί, επίσης, το έργο μιας ολόκληρης εποχής. Φέρνει την προηγούμενη εποχή στο τέλος της και, συνάμα, αναγγέλλει τη νέα εποχή. Όλα αυτά αποτελούν ένα σημαντικό ζήτημα που απασχολεί τη διαχείριση του Θεού και όλα αυτά είναι η σημασία του ενός σταδίου του έργου, για την επιτέλεση του οποίου έρχεται ο Θεός στη γη.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (3)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 116

Ο Θεός δεν σώζει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας απευθείας τη μέθοδο του Πνεύματος και την ταυτότητα του Πνεύματος, διότι το Πνεύμα Του δεν μπορεί μήτε να το αγγίξει, μήτε να το δει, μήτε και να το προσεγγίσει ο άνθρωπος. Αν προσπαθούσε να σώσει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας απευθείας τη μέθοδο του Πνεύματος, ο άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να λάβει τη σωτηρία Του. Αν ο Θεός δεν ενδυόταν την εξωτερική μορφή ενός δημιουργημένου ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να λάβει αυτήν τη σωτηρία. Διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να Τον προσεγγίσει, όπως κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει το σύννεφο του Ιεχωβά. Μόνο με το να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον, δηλαδή, μόνο βάζοντας τον λόγο Του στο σώμα από σάρκα στο οποίο πρόκειται να μεταμορφωθεί, μπορεί Εκείνος να ενσταλάξει προσωπικά τον λόγο σε όλους όσοι Τον ακολουθούν. Τότε μόνο μπορεί ο άνθρωπος να δει και να ακούσει προσωπικά τον λόγο Του και, επιπλέον, να πάρει στην κατοχή του τον λόγο Του και, μέσω αυτού, να σωθεί ολοκληρωτικά. Εάν ο Θεός δεν ενσαρκωνόταν, κανένας θνητός δεν θα μπορούσε να λάβει τόσο μεγάλη σωτηρία, και δεν θα σωζόταν ούτε ένας άνθρωπος. Εάν το Πνεύμα του Θεού εργαζόταν απευθείας μεταξύ των ανθρώπων, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα πατασσόταν ή, διαφορετικά, εφόσον δεν θα είχε τρόπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό, θα πιανόταν αιχμάλωτη του Σατανά. Η πρώτη ενσάρκωση έγινε για να λυτρωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία, να λυτρωθεί μέσω του σαρκικού σώματος του Ιησού· με άλλα λόγια, Εκείνος έσωσε τον άνθρωπο από τον σταυρό, αλλά η διεφθαρμένη σατανική διάθεση παρέμενε ακόμα μέσα στον άνθρωπο. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν θα λειτουργεί πλέον ως προσφορά περί αμαρτίας, αλλά, αντιθέτως, θα σώζει πλήρως όσους λυτρώθηκαν από την αμαρτία. Αυτό γίνεται έτσι ώστε όσοι έχουν συγχωρεθεί να μπορούν να απελευθερωθούν από τις αμαρτίες τους, να γίνουν τελείως καθαροί και, επιτυγχάνοντας αλλαγή στη διάθεσή τους, να απελευθερωθούν από την επιρροή του σκότους του Σατανά και να επιστρέψουν ενώπιον του θρόνου του Θεού. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να καθαγιαστεί τελείως ο άνθρωπος. Αφότου έφτασε στο τέλος της η Εποχή του Νόμου και, αρχής γενομένης από την Εποχή της Χάριτος, ο Θεός ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας, το οποίο συνεχίζεται μέχρι τις έσχατες ημέρες, οπότε και θα εξαγνίσει τελείως την ανθρωπότητα κρίνοντας και παιδεύοντας την ανθρώπινη φυλή εξαιτίας της ανυπακοής της. Τότε μόνο θα ολοκληρώσει ο Θεός το έργο της σωτηρίας και θα εισέλθει στην ανάπαυση. Επομένως, στα τρία στάδια του έργου, ο Θεός ενσαρκώθηκε μόνο δύο φορές για να επιτελέσει ο ίδιος το έργο Του μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο ένα από τα τρία στάδια του έργου είναι η καθοδήγηση του ανθρώπου στο να ζει τη ζωή του, ενώ τα άλλα δύο αποτελούν το έργο της σωτηρίας. Μόνο με το να ενσαρκωθεί μπορεί ο Θεός να ζήσει μαζί με τον άνθρωπο, να βιώσει τα βάσανα του κόσμου και να ζήσει σε ένα κανονικό σώμα από σάρκα. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να παράσχει στους ανθρώπους την πρακτική οδό που χρειάζονται ως δημιουργημένα όντα. Ο άνθρωπος λαμβάνει πλήρη σωτηρία από τον Θεό μέσω της ενσάρκωσης του Θεού, και όχι απευθείας από τον ουρανό ως απάντηση στις προσευχές του. Διότι, εφόσον ο άνθρωπος είναι από σάρκα, δεν είναι σε θέση να δει το Πνεύμα του Θεού, πόσο μάλλον δε, να προσεγγίσει το Πνεύμα Του. Το μόνο με το οποίο μπορεί να έλθει σε επαφή ο άνθρωπος είναι η ενσάρκωση του Θεού, και μόνο μέσω αυτής είναι ο άνθρωπος σε θέση να συλλάβει όλες τις οδούς και όλες τις αλήθειες και να λάβει πλήρη σωτηρία. Η δεύτερη ενσάρκωση θα αρκεί για να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του και να τον εξαγνίσει πλήρως. Συνεπώς, η δεύτερη ενσάρκωση θα περατώσει όλο το έργο του Θεού στη σάρκα και θα ολοκληρώσει τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Από εκεί και πέρα, το έργο του ενσαρκωμένου Θεού θα έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Μετά τη δεύτερη ενσάρκωση, δεν θα ενσαρκωθεί για τρίτη φορά για το έργο Του. Διότι ολόκληρη η διαχείρισή Του θα έχει φτάσει στο τέλος της. Η ενσάρκωση κατά τις έσχατες ημέρες θα έχει κερδίσει πλήρως τον εκλεκτό Του λαό και όλοι οι άνθρωποι κατά τις έσχατες ημέρες θα έχουν ταξινομηθεί κατά είδος. Δεν θα επιτελεί πλέον το έργο της σωτηρίας, ούτε θα επιστρέψει στη σάρκα για να επιτελέσει κάποιο έργο.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 117

Αυτά που έχει επιτύχει τώρα ο άνθρωπος —το ανάστημα, η γνώση, η αγάπη, η αφοσίωση, η υπακοή και η διορατικότητα που έχει σήμερα— είναι τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν μέσω της κρίσης του λόγου. Το γεγονός ότι είσαι σε θέση να έχεις αφοσίωση και να παραμένεις όρθιος μέχρι σήμερα έχει επιτευχθεί μέσω του λόγου. Τώρα ο άνθρωπος βλέπει ότι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι πράγματι εξαιρετικό και ότι περιέχει πολλά που δεν μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος, τα οποία είναι μυστήρια και τα θαύματα. Ως εκ τούτου, πολλοί έχουν υποταχθεί. Κάποιοι δεν έχουν υποταχθεί ποτέ σε κανέναν άνθρωπο από την ημέρα της γέννησής τους, αλλά όταν βλέπουν τα σημερινά λόγια του Θεού, υποτάσσονται πλήρως χωρίς να το αντιλαμβάνονται, και δεν τολμούν να προβούν σε σχολαστική εξέταση ή να πουν οτιδήποτε άλλο. Η ανθρωπότητα έχει πέσει υπό τον λόγο και προσπέφτει υπό την κρίση του λόγου. Εάν το Πνεύμα του Θεού μιλούσε απευθείας στον άνθρωπο, όλοι οι άνθρωποι θα υποτάσσονταν στη φωνή, πέφτοντας κάτω χωρίς λόγια αποκαλύψεως, με τρόπο πολύ όμοιο με εκείνον που ο Παύλος έπεσε στο έδαφος εν μέσω του φωτός στον δρόμο προς τη Δαμασκό. Αν ο Θεός συνέχιζε να εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να γνωρίσει τη διαφθορά του μέσω της κρίσης του λόγου και, έτσι, να επιτύχει τη σωτηρία. Μόνο μέσω της ενσάρκωσης μπορεί ο Θεός να παραδώσει προσωπικά τα λόγια Του στα αυτιά κάθε ανθρώπινου όντος, έτσι ώστε όλοι όσοι έχουν αυτιά να μπορέσουν να ακούσουν τα λόγια Του και να λάβουν το έργο της κρίσης του λόγου. Αυτό το αποτέλεσμα επετεύχθη μόνο μέσω του λόγου Του, και όχι μέσω της εμφάνισης του Πνεύματος για να φοβίσει τον άνθρωπο ώστε να υποταχθεί. Μόνο μέσω αυτού του πρακτικού, μα συνάμα εξαιρετικού έργου, μπορεί να εκτεθεί πλήρως η παλιά διάθεση του ανθρώπου, η οποία βρίσκεται βαθιά κρυμμένη μέσα του για πολλά χρόνια, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να την αναγνωρίσει και να την αλλάξει. Όλα αυτά αποτελούν το πρακτικό έργο του ενσαρκωμένου Θεού, κατά το οποίο, μιλώντας και κρίνοντας με πρακτικό τρόπο, επιτυγχάνει τα αποτελέσματα της κρίσης πάνω στον άνθρωπο μέσω του λόγου. Αυτή είναι η εξουσία του ενσαρκωμένου Θεού και η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Γίνεται για να γνωστοποιηθεί η εξουσία του ενσαρκωμένου Θεού, να γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα που πέτυχε το έργο του λόγου, όπως και να γνωστοποιηθεί ότι το Πνεύμα έχει ενσαρκωθεί και επιδεικνύει την εξουσία Του κρίνοντας τον άνθρωπο μέσω του λόγου. Αν και η σάρκα Του είναι η εξωτερική μορφή μιας συνηθισμένης και κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν τα λόγια Του είναι εκείνα που δείχνουν στον άνθρωπο ότι Αυτός είναι γεμάτος εξουσία, ότι είναι ο ίδιος ο Θεός και ότι τα λόγια Του είναι η έκφραση του ίδιου του Θεού. Μέσω αυτού, καταδεικνύεται σε όλη την ανθρωπότητα ότι Αυτός είναι ο ίδιος ο Θεός, ότι είναι ο ίδιος ο Θεός που ενσαρκώθηκε, ότι κανείς δεν πρέπει να Τον προσβάλλει και ότι κανείς δεν μπορεί να υπερβεί την κρίση Του μέσω του λόγου και καμία δύναμη του σκότους δεν μπορεί να υπερισχύσει της εξουσίας Του. Ο άνθρωπος υποτάσσεται απόλυτα σε Αυτόν, διότι είναι ο Λόγος που ενσαρκώνεται, λόγω της εξουσίας Του και λόγω της κρίσης Του μέσω του λόγου. Το έργο που φέρνει η ενσάρκωσή Του είναι η εξουσία που Εκείνος κατέχει. Ενσαρκώνεται επειδή η σάρκα μπορεί κι αυτή να διαθέτει εξουσία, και είναι ικανός να επιτελεί έργο μεταξύ των ανθρώπων με πρακτικό τρόπο —με τρόπο που είναι ορατός και απτός στον άνθρωπο. Αυτό το έργο είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από το έργο που επιτελείται άμεσα από το Πνεύμα του Θεού, το οποίο κατέχει όλη την εξουσία, και τα αποτελέσματά του είναι επίσης εμφανή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ενσάρκωση του Θεού μπορεί να μιλά και να εργάζεται με πρακτικό τρόπο. Η εξωτερική μορφή της σάρκας Του δεν κατέχει καμία εξουσία και ο άνθρωπος μπορεί να την προσεγγίσει, ενώ η ουσία Του φέρει εξουσία, αλλά η εξουσία Του δεν είναι ορατή σε κανέναν. Όταν Αυτός μιλά και εργάζεται, ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να εντοπίσει την ύπαρξη της εξουσίας Του. Αυτό Τον διευκολύνει στην επιτέλεση έργου πρακτικής φύσεως. Όλο αυτό το πρακτικό έργο μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Παρόλο που κανένας άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι Εκείνος κατέχει εξουσία, ούτε βλέπει ότι δεν πρέπει να προσβάλλεται, ούτε βλέπει την οργή Του, Εκείνος επιτυγχάνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα των λόγων Του μέσω της καλυμμένης εξουσίας Του, της κρυμμένης οργής Του και των λόγων που εκφέρει ανοιχτά. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος πείθεται απόλυτα από τον τόνο της φωνής Του, την αυστηρότητα της ομιλίας Του και όλη τη σοφία των λόγων Του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος υποτάσσεται στον λόγο του ενσαρκωμένου Θεού, ο οποίος φαινομενικά δεν έχει καμία εξουσία, επιτυγχάνοντας έτσι τον στόχο του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Αυτή είναι μια άλλη πτυχή της σημασίας της ενσάρκωσής Του: να μιλά πιο ρεαλιστικά και να επιτρέπει στην πραγματικότητα των λόγων Του να επηρεάζει τον άνθρωπο, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να γίνει μάρτυρας της δύναμης του λόγου του Θεού. Συνεπώς, αν αυτό το έργο δεν γινόταν μέσω της ενσάρκωσης, δεν θα πετύχαινε το παραμικρό αποτέλεσμα και δεν θα μπορούσε να σώσει πλήρως τους αμαρτωλούς. Εάν δεν ενσαρκωνόταν ο Θεός, θα παρέμενε το Πνεύμα, το οποίο είναι συνάμα αόρατο και άυλο για τον άνθρωπο. Δεδομένου πως ο άνθρωπος είναι πλάσμα από σάρκα, εκείνος και ο Θεός ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και έχουν διαφορετική φύση. Το Πνεύμα του Θεού είναι ασύμβατο με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι από σάρκα, και απλώς δεν μπορούν να δημιουργηθούν σχέσεις μεταξύ τους, χώρια που ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να μετατραπεί σε πνεύμα. Ως εκ τούτου, το Πνεύμα του Θεού πρέπει να γίνει ένα δημιουργημένο ον για να επιτελέσει το αρχικό Του έργο. Ο Θεός μπορεί και να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να ταπεινωθεί για να γίνει ανθρώπινο πλάσμα, εργαζόμενος μεταξύ των ανθρώπων και ζώντας ανάμεσά τους, αλλά ο άνθρωπος δεν δύναται να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να γίνει πνεύμα, πόσο μάλλον δε, μπορεί να κατέλθει στο χαμηλότερο σημείο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί για να επιτελέσει το έργο Του. Για τον ίδιο λόγο, κατά τη διάρκεια της πρώτης ενσάρκωσης, μόνο η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού μπορούσε να λυτρώσει τον άνθρωπο μέσω της σταύρωσής Του, ενώ θα ήταν αδύνατο να σταυρωθεί το Πνεύμα του Θεού ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο. Ο Θεός μπορούσε να ενσαρκωθεί απευθείας για να λειτουργήσει ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ανέλθει απευθείας στον ουρανό για να πάρει την προσφορά περί αμαρτίας που είχε προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Θεός. Ως εκ τούτου, η μόνη περίπτωση θα ήταν ο Θεός να πηγαινοέρθει λίγες φορές μεταξύ ουρανού και γης, και ο άνθρωπος να μην ανέλθει στον ουρανό για να λάβει αυτήν τη σωτηρία, διότι ο άνθρωπος είχε πέσει και, επιπλέον, απλώς δεν μπορούσε να ανέλθει στον ουρανό, πόσο μάλλον δε, μπορούσε να λάβει την προσφορά περί αμαρτίας. Συνεπώς, ήταν απαραίτητο να έλθει ο Ιησούς ανάμεσα στους ανθρώπους και να επιτελέσει προσωπικά το έργο που απλώς δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί από τον άνθρωπο. Κάθε φορά που ενσαρκώνεται ο Θεός, αυτό γίνεται επειδή είναι απολύτως αναγκαίο. Εάν κάποιο από τα στάδια θα μπορούσε να επιτελεστεί απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, τότε Εκείνος δεν θα είχε υπομείνει την προσβολή της ενσάρκωσης.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 118

Ο Θεός ενσαρκώθηκε επειδή το αντικείμενο του έργου Του δεν είναι το πνεύμα του Σατανά ή οποιοδήποτε άυλο πράγμα, αλλά ο άνθρωπος, ο οποίος είναι από σάρκα και έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Ακριβώς επειδή η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί, ο Θεός έχει κάνει τον σαρκικό άνθρωπο αντικείμενο του έργου Του. Εξάλλου, επειδή ο άνθρωπος είναι το αντικείμενο της διαφθοράς, έχει κάνει τον άνθρωπο το μοναδικό αντικείμενο του έργου Του σε όλα τα στάδια του έργου της σωτηρίας Του. Ο άνθρωπος είναι θνητός, είναι από σάρκα και οστά, και ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί και να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον άνθρωπο για να κάνει το έργο Του, ώστε το έργο Του να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί για να κάνει το έργο Του, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος είναι από σάρκα και ανίκανος να νικήσει την αμαρτία ή να απαλλαγεί από τη σάρκα. Παρόλο που η ουσία και η ταυτότητα του ενσαρκωμένου Θεού διαφέρουν πολύ από την ουσία και την ταυτότητα του ανθρώπου, η εμφάνισή Του είναι ίδια με εκείνη του ανθρώπου, έχει την εμφάνιση ενός κανονικού ατόμου και διάγει τον βίο ενός κανονικού ατόμου και όσοι Τον βλέπουν, δεν μπορούν να διακρίνουν κάποια διαφορά ανάμεσά σ’ Αυτόν και σε ένα κανονικό άτομο. Αυτή η κανονική εμφάνιση και η κανονική ανθρώπινη φύση αρκούν για να επιτελέσει το θεϊκό έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση. Η σάρκα Του του επιτρέπει να κάνει το έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση και Τον βοηθά να κάνει το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους, και η κανονική ανθρώπινη φύση Του, επίσης, Τον βοηθά να εκτελέσει το έργο της σωτηρίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Παρόλο που η κανονική ανθρώπινη φύση Του έχει προκαλέσει πολλή αναστάτωση ανάμεσα στους ανθρώπους, τέτοια αναστάτωση δεν έχει αντίκτυπο στις κανονικές επιπτώσεις του έργου Του. Εν ολίγοις, το έργο της κανονικής Του σάρκας αποτελεί υπέρτατο όφελος για τον άνθρωπο. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αποδέχονται την κανονική ανθρώπινη φύση Του, το έργο Του μπορεί να παραμείνει αποτελεσματικό και τα αποτελέσματα αυτά επιτυγχάνονται χάρη στην κανονική ανθρώπινη φύση Του. Ως προς αυτό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Από το έργο Του στη σάρκα, ο άνθρωπος κερδίζει δέκα φορές ή δεκάδες φορές περισσότερα πράγματα από τις αντιλήψεις που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους σχετικά με την κανονική ανθρώπινη φύση Του, και τέτοιες αντιλήψεις τελικά θα τις καταπιεί το έργο Του. Και το αποτέλεσμα που έχει επιτύχει το έργο Του, δηλαδή η γνώση που έχει ο άνθρωπος απέναντί Του, ξεπερνά κατά πολύ τις αντιλήψεις του ανθρώπου σχετικά με Αυτόν. Δεν υπάρχει τρόπος να φανταστεί ή να μετρήσει κανείς το έργο που επιτελεί ενσαρκωμένος, γιατί η σάρκα Του δεν είναι όμοια μ’ εκείνη οποιουδήποτε σαρκικού ανθρώπου. Παρόλο που το εξωτερικό κέλυφος είναι πανομοιότυπο, η ουσία δεν είναι η ίδια. Η σάρκα Του παράγει πολλές αντιλήψεις στους ανθρώπους για τον Θεό, όμως η σάρκα Του μπορεί επίσης να επιτρέψει στον άνθρωπο να αποκτήσει μεγάλη γνώση και μπορεί ακόμη και να κατακτήσει οποιονδήποτε έχει ένα παρόμοιο εξωτερικό κέλυφος. Διότι δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά είναι ο Θεός με το εξωτερικό κέλυφος ενός ανθρώπου και κανένας δεν μπορεί να Τον καταλάβει πλήρως ή να Τον κατανοήσει. Ένας αόρατος και άυλος Θεός αγαπιέται και είναι καλοδεχούμενος από όλους. Εάν ο Θεός είναι απλώς ένα Πνεύμα που είναι αόρατο στον άνθρωπο, είναι τόσο εύκολο για τον άνθρωπο να πιστέψει στον Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί να δώσει απεριόριστη ελευθερία στη φαντασία του, να επιλέξει οποιαδήποτε εικόνα του αρέσει ως εικόνα του Θεού για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και να κάνει τον εαυτό του να αισθάνεται ευτυχισμένος. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι είναι πιο ευχάριστο στον δικό του Θεό και σ’ αυτό που αυτός ο Θεός είναι πρόθυμος να κάνει, χωρίς κανέναν δισταγμό. Επιπλέον, ο άνθρωπος πιστεύει ότι κανείς δεν είναι πιο πιστός και αφοσιωμένος απ’ ό,τι ο ίδιος προς τον Θεό και ότι όλοι οι άλλοι είναι σκυλιά των Εθνικών και δεν είναι αφοσιωμένοι στον Θεό. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό επιδιώκεται από εκείνους, των οποίων η πίστη στον Θεό είναι ασαφής και βασίζεται στο δόγμα. Αυτό που επιδιώκουν είναι πάνω-κάτω το ίδιο, με ελάχιστες διακυμάνσεις. Απλώς, οι εικόνες του Θεού στη φαντασία τους είναι διαφορετικές, όμως η ουσία τους είναι στην πραγματικότητα η ίδια.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Αυτό που χρειάζεται περισσότερο η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 119

Ο μόνος λόγος που ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ενσαρκωθεί, είναι λόγω των αναγκών του διεφθαρμένου ανθρώπου. Είναι εξαιτίας των αναγκών του ανθρώπου κι όχι του Θεού, και όλες οι θυσίες και τα πάθη Του είναι για χάρη της ανθρωπότητας κι όχι προς όφελος του ίδιου του Θεού. Δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ή ανταμοιβές για τον Θεό. Δεν θα αποκομίσει κάποια μελλοντική συγκομιδή, αλλά μόνο εκείνη που υπάρχει αρχικά ως οφειλή προς Αυτόν. Ό,τι κάνει και όσα θυσιάζει για την ανθρωπότητα δεν γίνονται ώστε να κερδίσει μεγάλες ανταμοιβές, αλλά καθαρά για χάρη της ανθρωπότητας. Αν και το έργο του ενσαρκωμένου Θεού συνεπάγεται πολλές αδιανόητες δυσκολίες, τα αποτελέσματα που τελικά επιτυγχάνει υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνα του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της σάρκας συνεπάγεται πολλές δυσκολίες, και η σάρκα δεν μπορεί να έχει την ίδια μεγάλη ταυτότητα με το Πνεύμα, δεν μπορεί να εκτελεί τις ίδιες υπερφυσικές πράξεις όπως το Πνεύμα, πόσο μάλλον να έχει την ίδια εξουσία με το Πνεύμα. Ωστόσο, η ουσία του έργου που κάνει αυτή η κοινή σάρκα είναι πολύ υψηλότερη από εκείνη του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα, κι αυτή η ίδια η σάρκα Του είναι η απάντηση στις ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Για όσους θα σωθούν, η χρηστική αξία του Πνεύματος είναι πολύ κατώτερη από αυτή της σάρκας: Το έργο του Πνεύματος είναι ικανό να καλύψει ολόκληρο το σύμπαν, να διαπεράσει όλα τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους ωκεανούς, αλλά το έργο της σάρκας σχετίζεται πιο αποτελεσματικά με κάθε άτομο, με το οποίο έχει επαφή. Επιπλέον, η σάρκα του Θεού με απτή μορφή μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή και να την εμπιστευτεί ο άνθρωπος και μπορεί να εμβαθύνει περαιτέρω τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό και να αφήσει στον άνθρωπο μια πιο βαθιά εντύπωση για τις πραγματικές πράξεις του Θεού. Το έργο του Πνεύματος περιβάλλεται από μυστήριο κι έτσι, είναι δύσκολο για τα θνητά όντα να το κατανοήσουν κι ακόμα πιο δύσκολο να το δουν κι έτσι, μπορούν να στηριχθούν μόνο σε κενές φαντασιώσεις. Το έργο της σάρκας, ωστόσο, είναι κανονικό, βασίζεται στην πραγματικότητα, διαθέτει πλούσια σοφία και είναι γεγονός που μπορεί να παρατηρηθεί και από τα μάτια του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί προσωπικά να βιώσει τη σοφία του έργου του Θεού και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί την πλούσια φαντασία του. Αυτή είναι η ακρίβεια και η πραγματική αξία του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Το Πνεύμα μπορεί να κάνει μόνο πράγματα που είναι αόρατα για τον άνθρωπο και που είναι δύσκολο να τα φανταστεί κανείς, όπως, για παράδειγμα, η διαφώτιση του Πνεύματος, η κίνηση του Πνεύματος και η καθοδήγηση του Πνεύματος, αλλά για τον νοήμονα άνθρωπο, αυτά δεν παρέχουν κάποιο σαφές νόημα. Παρέχουν μόνο ένα συγκινητικό ή ένα ευρύ νόημα και δεν μπορούν να δώσουν οδηγίες με λέξεις. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό: Έχει ακριβή καθοδήγηση μέσω λέξεων, έχει σαφές θέλημα και έχει σαφείς στόχους που απαιτεί. Κι έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ψάχνεται ή να χρησιμοποιεί τη φαντασία του, πόσο μάλλον να κάνει εικασίες. Αυτή είναι η σαφήνεια του έργου στη σάρκα και η μεγάλη του διαφορά από το έργο του Πνεύματος. Το έργο του Πνεύματος είναι κατάλληλο μόνο για ένα περιορισμένο πεδίο και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το έργο της σάρκας. Το έργο της σάρκας δίνει στον άνθρωπο πολύ ακριβέστερους και αναγκαίους στόχους και πολύ πιο πραγματική, πολύτιμη γνώση απ’ ότι το έργο του Πνεύματος. Το έργο που έχει τη μεγαλύτερη αξία για τον διεφθαρμένο άνθρωπο είναι αυτό που παρέχει ακριβείς λέξεις, σαφείς στόχους που πρέπει να επιδιώξει, και που μπορεί να δει και να αγγίξει. Μόνο το πραγματικό έργο και η έγκαιρη καθοδήγηση ταιριάζουν στις προτιμήσεις του ανθρώπου και μόνο το αληθινό έργο μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τη διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τον ενσαρκωμένο Θεό. Μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από την πρώην διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Παρόλο που το Πνεύμα είναι η έμφυτη ουσία του Θεού, τέτοιο έργο μπορεί να γίνει μόνο με τη σάρκα Του. Εάν το Πνεύμα εργαζόταν μόνο Του, τότε δεν θα ήταν δυνατόν να είναι αποτελεσματικό το έργο Του —αυτή είναι μια απλή αλήθεια. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν γίνει εχθροί του Θεού εξαιτίας αυτής της σάρκας, όταν τελειώσει το έργο Του, εκείνοι που είναι εναντίον Του όχι μόνο θα παύσουν να είναι εχθροί Του, αλλά, αντίθετα, θα γίνουν μάρτυρές Του. Θα γίνουν μάρτυρες που έχουν κατακτηθεί απ’ Αυτόν, μάρτυρες που είναι συμβατοί μαζί Του και αχώριστοι απ’ Αυτόν. Θα κάνει τον άνθρωπο να γνωρίζει τη σημασία του έργου Του στη σάρκα για τον άνθρωπο και ο άνθρωπος θα γνωρίζει τη σημασία αυτής της σάρκας για το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου. Θα γνωρίζει την πραγματική Του αξία για την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής και, επιπλέον, θα γνωρίζει ότι αυτή η σάρκα θα γίνει μια ζώσα πηγή της ζωής, την οποία ο άνθρωπος δεν θα αντέξει να αποχωριστεί. Αν και η ενσάρκωση του Θεού απέχει πολύ από την ταύτιση με την ταυτότητα και τη θέση του Θεού και φαίνεται στον άνθρωπο να είναι ασύμβατη με την πραγματική Του κατάσταση, αυτή η σάρκα που δεν διαθέτει την αληθινή εικόνα του Θεού ή την πραγματική ταυτότητα του Θεού, μπορεί να επιτελέσει το έργο που το Πνεύμα του Θεού δεν είναι σε θέση να κάνει απευθείας. Αυτή είναι, λοιπόν, η αληθινή σημασία και αξία της ενσάρκωσης του Θεού και αυτή είναι η σημασία και η αξία που ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει και να αναγνωρίσει. Αν και όλοι οι άνθρωποι σέβονται το Πνεύμα του Θεού και περιφρονούν τη σάρκα του Θεού, ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν τα πράγματα ή σκέπτονται, η πραγματική σημασία και αξία της σάρκας υπερβαίνει κατά πολύ αυτήν του Πνεύματος. Φυσικά, αυτό ισχύει μόνο για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Για όσους αναζητούν την αλήθεια και λαχταρούν την εμφάνιση του Θεού, το έργο του Πνεύματος μπορεί να προσφέρει μόνο συγκίνηση ή έμπνευση, μια αίσθηση θαυμασμού για το γεγονός πως είναι ανεξήγητο και αδιανόητο, και μια αίσθηση ότι είναι μεγάλο, υπερβατικό και αξιοθαύμαστο, αλλά, παράλληλα, άπιαστο και ανέφικτο για όλους. Ο άνθρωπος και το Πνεύμα του Θεού μπορούν μόνο να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον από μακριά, σαν να υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και δεν μπορούν ποτέ να είναι όμοιοι, θαρρείς κι ο άνθρωπος και ο Θεός χωρίζονται από μια αόρατη διαχωριστική γραμμή. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που δόθηκε στον άνθρωπο από το Πνεύμα κι αυτό συμβαίνει επειδή το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν είναι του ίδιου είδους, το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν θα συνυπάρξουν ποτέ στον ίδιο κόσμο κι επειδή το Πνεύμα δεν κατέχει τίποτα το ανθρώπινο. Έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Πνεύμα, γιατί το Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει άμεσα το έργο που χρειάζεται ο άνθρωπος. Το έργο της σάρκας προσφέρει στον άνθρωπο πραγματικούς στόχους για να τους επιδιώξει, όπως και σαφή λόγια και μια αίσθηση ότι Εκείνος είναι πραγματικός και κανονικός, ότι είναι ταπεινός και συνηθισμένος. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει φόβο Θεού, για τους περισσότερους ανθρώπους είναι εύκολο να συσχετιστούν μ’ Αυτόν: Ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει το πρόσωπό Του και να ακούει τη φωνή Του και δεν χρειάζεται να Τον κοιτάει από μακριά. Αυτή η σάρκα δίνει την αίσθηση ότι είναι προσιτή στον άνθρωπο κι όχι απόμακρη ούτε ασύλληπτη, αλλά ορατή και απτή, γιατί αυτή η σάρκα συνυπάρχει στον ίδιο κόσμο με τον άνθρωπο.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 120

Για όλους εκείνους που ζουν στη σάρκα, η αλλαγή της διάθεσής τους απαιτεί ν’ επιδιώκουν στόχους και η γνώση του Θεού απαιτεί τη μαρτυρία των πραγματικών πράξεων και του πραγματικού προσώπου του Θεού. Και τα δύο μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την ενσάρκωση του Θεού, και τα δύο μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από την κανονική και πραγματική σάρκα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ενσάρκωση είναι απαραίτητη και ο λόγος που είναι απαραίτητη σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τον Θεό, οι εικόνες των ασαφών και υπερφυσικών Θεών πρέπει να απομακρυνθούν από τις καρδιές τους και, δεδομένου ότι καλούνται να αποβάλλουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, πρέπει πρώτα να γνωρίζουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση. Αν μόνο ο άνθρωπος επιτελεί το έργο για να διαλύσει τις εικόνες των ασαφών Θεών από τις καρδιές των ανθρώπων, τότε δεν θα καταφέρει να επιτύχει το σωστό αποτέλεσμα. Οι εικόνες των ασαφών Θεών στις καρδιές των ανθρώπων δεν μπορούν να εκτεθούν, να αποβληθούν ή να εξοστρακιστούν εντελώς με λέξεις μόνο. Με τον τρόπο αυτό, τελικά δεν θα ήταν δυνατόν να διαλυθούν αυτά τα βαθιά ριζωμένα πράγματα από τους ανθρώπους. Μόνο αντικαθιστώντας αυτά τα ασαφή και υπερφυσικά πράγματα με τον πρακτικό Θεό και την αληθινή εικόνα του Θεού, και κάνοντας τους ανθρώπους να τα γνωρίσουν σταδιακά, μπορεί να επιτευχθεί το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι ο Θεός, τον οποίο αναζητούσε στο παρελθόν, είναι ασαφής και υπερφυσικός. Αυτό που μπορεί να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι η άμεση καθοδήγηση του Πνεύματος, πόσο μάλλον η διδασκαλία ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά ο ενσαρκωμένος Θεός. Οι αντιλήψεις του ανθρώπου αποκαλύπτονται όταν ο ενσαρκωμένος Θεός επιτελεί επισήμως το έργο Του, γιατί η κανονικότητα και η πραγματικότητα του ενσαρκωμένου Θεού είναι η αντίθεση του ασαφούς και υπερφυσικού Θεού στη φαντασία του ανθρώπου. Οι αρχικές αντιλήψεις του ανθρώπου μπορούν να αποκαλυφθούν μόνο μέσα από την αντίθεση τους προς τον ενσαρκωμένο Θεό. Χωρίς τη σύγκριση με τον ενσαρκωμένο Θεό, οι αντιλήψεις του ανθρώπου δεν θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν. Με άλλα λόγια, χωρίς την αντίθεση της πραγματικότητας, τα ασαφή πράγματα δεν θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν. Κανείς δεν είναι ικανός να χρησιμοποιεί λέξεις για να επιτελέσει αυτό το έργο και κανείς δεν είναι ικανός να εκφέρει αυτό το έργο χρησιμοποιώντας λέξεις. Μόνο ο ίδιος ο Θεός μπορεί να εκτελέσει το δικό Του έργο και κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει για λογαριασμό Του. Ανεξάρτητα από το πόσο πλούσια είναι η γλώσσα των ανθρώπων, είναι ανίκανοι να εκφέρουν με λόγια την πραγματικότητα και την κανονικότητα του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τον Θεό μόνο πιο πρακτικά και μπορεί μόνο να Τον δει πιο καθαρά αν ο Θεός δουλεύει προσωπικά ανάμεσα στους ανθρώπους και αποκαλύπτει πλήρως την εικόνα Του και το Είναι Του. Αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί από κανέναν σαρκικό άνθρωπο. Φυσικά, το Πνεύμα του Θεού είναι επίσης ανίκανο να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Ο Θεός μπορεί να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο από την επιρροή του Σατανά, αλλά αυτό το έργο δεν μπορεί να επιτευχθεί άμεσα από το Πνεύμα του Θεού. Αντιθέτως, μπορεί να γίνει μόνο από τη σάρκα που ενδύεται το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή από την ενσάρκωση του Θεού. Αυτή η σάρκα είναι άνθρωπος αλλά και Θεός, είναι ένας άνθρωπος που κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση κι επίσης ο Θεός που κατέχει πλήρη θεϊκή φύση. Κι έτσι, ακόμα κι αν αυτή η σάρκα δεν είναι το Πνεύμα του Θεού και διαφέρει πολύ από το Πνεύμα, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός που σώζει τον άνθρωπο, ο οποίος είναι το Πνεύμα και η σάρκα μαζί. Ανεξάρτητα από το πώς Τον αποκαλούμε, τελικά είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος σώζει την ανθρωπότητα. Διότι το Πνεύμα του Θεού είναι αδιαίρετο από τη σάρκα και το έργο της σάρκας είναι επίσης το έργο του Πνεύματος του Θεού. Μόνο που απλώς αυτό το έργο δεν γίνεται με την ταυτότητα του Πνεύματος, αλλά γίνεται χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της σάρκας. Το έργο που πρέπει να γίνει απευθείας από το Πνεύμα δεν απαιτεί ενσάρκωση και το έργο που απαιτεί τη σάρκα δεν μπορεί να γίνει απευθείας από το Πνεύμα και μπορεί να γίνει μόνο από τον ενσαρκωμένο Θεό. Αυτό είναι που απαιτείται για το συγκεκριμένο έργο και είναι αυτό που απαιτείται από τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Στα τρία στάδια του έργου του Θεού, μόνο ένα στάδιο διεξήχθη απευθείας από το Πνεύμα και τα υπόλοιπα δύο στάδια εκτελούνται από τον ενσαρκωμένο Θεό και όχι απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της Εποχής του Νόμου που εκτελέστηκε από το Πνεύμα δεν συνεπαγόταν την αλλαγή της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου κι ούτε έφερε καμία σχέση με τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό. Το έργο της σάρκας του Θεού στην Εποχή της Χάριτος και στην Εποχή της Βασιλείας, εντούτοις, περιλαμβάνει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου και τη γνώση του για τον Θεό και αποτελεί σημαντικό και καθοριστικό μέρος του έργου της σωτηρίας. Επομένως, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερο τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού και χρειάζεται επίσης περισσότερο το απευθείας έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Η ανθρωπότητα χρειάζεται τον ενσαρκωμένο Θεό να την καθοδηγεί, να την υποστηρίζει, να την ποτίζει, να την τρέφει, να την κρίνει και να την παιδεύει, και χρειάζεται περισσότερη χάρη και μεγαλύτερη λύτρωση από τον ενσαρκωμένο Θεό. Μόνο ο Θεός στη σάρκα μπορεί να είναι ο έμπιστος του ανθρώπου, ο ποιμένας του ανθρώπου, η πάντα παρούσα βοήθεια του ανθρώπου και όλα αυτά δηλώνουν την αναγκαιότητα της ενσάρκωσης σήμερα και στο παρελθόν.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 121

Ο άνθρωπος έχει διαφθαρεί από τον Σατανά και είναι ανώτερος από όλα τα πλάσματα του Θεού, οπότε ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τη σωτηρία του Θεού. Το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού είναι ο άνθρωπος, όχι ο Σατανάς κι αυτό που θα σωθεί είναι η σάρκα του ανθρώπου και η ψυχή του ανθρώπου και όχι ο διάβολος. Ο Σατανάς είναι το αντικείμενο της εξόντωσης του Θεού, ο άνθρωπος είναι το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού και η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, οπότε η πρώτη που θα σωθεί πρέπει να είναι η σάρκα του ανθρώπου. Η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί πολύ βαθιά και έχει γίνει κάτι που αντιτίθεται στον Θεό, η οποία ακόμη και απροκάλυπτα αντιτίθεται στον Θεό και αρνείται την ύπαρξή Του. Αυτή η διεφθαρμένη σάρκα είναι απλά πάρα πολύ ανυπάκουη και τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί ή να αλλάξει από τη διεφθαρμένη διάθεση της σάρκας. Ο Σατανάς έρχεται στη σάρκα του ανθρώπου για να προκαλέσει διαταραχή και χρησιμοποιεί τη σάρκα του ανθρώπου για να διαταράξει το έργο του Θεού, να βλάψει το σχέδιο του Θεού κι έτσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε Σατανά και εχθρό του Θεού. Για να σωθεί ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να κατακτηθεί. Εξαιτίας αυτού, ο Θεός αποδέχεται την πρόκληση, ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο που προτίθεται να κάνει και μάχεται τον Σατανά. Ο στόχος Του είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας, η οποία έχει διαφθαρεί, και η ήττα και η εξόντωση του Σατανά, ο οποίος επαναστατεί εναντίον Του. Νικά τον Σατανά μέσα από το έργο Του της κατάκτησης του ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα σώζει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Έτσι, πρόκειται για έργο που επιτυγχάνει δύο στόχους ταυτόχρονα. Εργάζεται ενσαρκωμένος, μιλά ενσαρκωμένος και αναλαμβάνει όλο το έργο ενσαρκωμένος, για να συνδεθεί καλύτερα με τον άνθρωπο και να κατακτήσει καλύτερα τον άνθρωπο. Την τελευταία φορά που ο Θεός ενσαρκώνεται, το έργο Του των εσχάτων ημερών θα ολοκληρωθεί στη σάρκα. Θα ταξινομήσει όλους τους ανθρώπους ανάλογα με το είδος τους, θα ολοκληρώσει τη διαχείριση Του συνολικά και θα ολοκληρώσει όλο Του το έργο ενσαρκωμένος. Αφού τελειώσει το έργο Του στη γη, θα θριαμβεύσει παντελώς. Καθώς εργάζεται ενσαρκωμένος, ο Θεός θα έχει κατακτήσει πλήρως την ανθρωπότητα και θα έχει κερδίσει πλήρως την ανθρωπότητα. Δεν σημαίνει, λοιπόν, ότι η όλη διαχείρισή Του θα έχει τελειώσει; Όταν ο Θεός ολοκληρώσει το έργο Του στην ενσάρκωσή Του, καθώς θα έχει νικήσει πλήρως τον Σατανά και θα έχει θριαμβεύσει, ο Σατανάς δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να διαφθείρει τον άνθρωπο. Το έργο της πρώτης ενσάρκωσης του Θεού ήταν η λύτρωση και η συγχώρεση των αμαρτιών του ανθρώπου. Τώρα είναι το έργο της κατάκτησης και της πλήρους απόκτησης της ανθρωπότητας, έτσι ώστε ο Σατανάς να μην έχει πλέον τρόπο να κάνει το έργο του, θα έχει χάσει εντελώς και ο Θεός θα έχει νικήσει κατά κράτος. Αυτό είναι το έργο της σάρκας και είναι το έργο του Θεού αυτοπροσώπως.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 122

Το αρχικό έργο των τριών σταδίων του έργου του Θεού εκτελέστηκε απευθείας από το Πνεύμα κι όχι από τη σάρκα. Το τελικό έργο των τριών σταδίων του έργου του Θεού, όμως, επιτελείται από τον ενσαρκωμένο Θεό κι όχι απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της λύτρωσης του ενδιάμεσου σταδίου έγινε επίσης από τον ενσαρκωμένο Θεό. Σε όλη τη διάρκεια ολόκληρου του έργου διαχείρισης, το πιο σημαντικό έργο είναι η σωτηρία του ανθρώπου από την επιρροή του Σατανά. Το βασικό έργο είναι η πλήρης κατάκτηση του διεφθαρμένου ανθρώπου, αποκαθιστώντας έτσι την αρχική ευλάβεια στην καρδιά του κατακτημένου ανθρώπου προς τον Θεό και επιτρέποντάς του έτσι να πετύχει μια κανονική ζωή, δηλαδή την κανονική ζωή ενός πλάσματος του Θεού. Αυτό το έργο είναι κρίσιμο και αποτελεί τον πυρήνα του έργου διαχείρισης. Στα τρία στάδια του έργου της σωτηρίας, το πρώτο στάδιο του έργου της Εποχής του Νόμου απείχε πολύ από τον πυρήνα του έργου διαχείρισης. Έμοιαζε μόνο λίγο με το έργο της σωτηρίας και δεν ήταν η αρχή του έργου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά. Το πρώτο στάδιο του έργου ολοκληρώθηκε απευθείας από το Πνεύμα, επειδή, σύμφωνα με τον νόμο, ο άνθρωπος γνώριζε μόνο πώς να συμμορφώνεται με τον νόμο και δεν κατείχε περισσότερη αλήθεια· κι επειδή το έργο στην Εποχή του Νόμου περιλάμβανε ελάχιστες αλλαγές στη διάθεση του ανθρώπου και δεν αφορούσε το έργο πώς να σώσει τον άνθρωπο από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά. Έτσι, το Πνεύμα του Θεού ολοκλήρωσε αυτό το εξαιρετικά απλό στάδιο του έργου, που δεν αφορούσε τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου. Αυτό το στάδιο του έργου δεν είχε καμιά σχέση με τον πυρήνα της διαχείρισης και δεν είχε μεγάλη συσχέτιση με το επίσημο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου κι έτσι, δεν απαιτούσε από τον Θεό να ενσαρκωθεί για να επιτελέσει προσωπικά το έργο Του. Το έργο που γίνεται από το Πνεύμα είναι έμμεσο και ακατάληπτο, καθώς και άκρως τρομακτικό και απρόσιτο στον άνθρωπο. Το Πνεύμα δεν είναι κατάλληλο για να επιτελέσει άμεσα το έργο της σωτηρίας και δεν είναι κατάλληλο για να προσφέρει άμεσα στον άνθρωπο ζωή. Το πιο κατάλληλο για τον άνθρωπο είναι το να μεταμορφώσει το έργο του Πνεύματος σε μια προσέγγιση που είναι κοντά στον άνθρωπο, δηλαδή το πιο κατάλληλο για τον άνθρωπο είναι ο Θεός να γίνει ένας συνηθισμένος, κανονικός άνθρωπος, για να κάνει το έργο Του. Αυτό απαιτεί να ενσαρκωθεί ο Θεός, για να αντικαταστήσει το έργο του Πνεύματος, και για τον άνθρωπο δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος να εργαστεί ο Θεός. Μεταξύ αυτών των τριών σταδίων του έργου, διεξάγονται δύο στάδια από την ενσάρκωση, και αυτά τα δύο στάδια είναι οι βασικές φάσεις του έργου διαχείρισης. Οι δύο ενσαρκώσεις αλληλοσυμπληρώνονται και οδηγούν η μια την άλλη στην τελείωση. Το πρώτο στάδιο της ενσάρκωσης του Θεού αποτέλεσε το θεμέλιο για το δεύτερο στάδιο και μπορεί να ειπωθεί ότι οι δυο ενσαρκώσεις του Θεού σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο και δεν είναι ασύμβατες μεταξύ τους. Αυτά τα δύο στάδια του έργου του Θεού εκτελούνται από τον Θεό στην ενσαρκωμένη ταυτότητά Του, επειδή είναι πολύ σημαντικά για ολόκληρο το έργο διαχείρισης. Θα μπορούσε να ειπωθεί σχεδόν ότι, χωρίς το έργο των δύο ενσαρκώσεων του Θεού, ολόκληρο το έργο διαχείρισης θα είχε σταματήσει και το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας δεν θα ήταν παρά κενά λόγια. Το αν το έργο αυτό είναι σημαντικό ή όχι βασίζεται στις ανάγκες της ανθρωπότητας και στην πραγματικότητα της εξαχρειωμένης ανθρωπότητας, όπως και στη σοβαρότητα της ανυπακοής του Σατανά και της διατάραξης του έργου από αυτήν. Η καταλληλότητα κάποιου να φέρει εις πέρας ένα έργο εξαρτάται από τη φύση του έργου που επιτελείται από τον εργάτη, και από τη σημασία του έργου. Όταν πρόκειται για τη σπουδαιότητα αυτού του έργου, από την άποψη του ποια μέθοδος εργασίας πρέπει να υιοθετηθεί —έργο που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα του Θεού ή έργο που γίνεται από τον ενσαρκωμένο Θεό ή έργο που γίνεται μέσω του ανθρώπου— το πρώτο που πρέπει να εξαλειφθεί είναι το έργο που γίνεται μέσω του ανθρώπου και με βάση τη φύση του έργου και τη φύση του έργου του Πνεύματος έναντι εκείνου της σάρκας, αποφασίζεται τελικά ότι το έργο που γίνεται από την ενσάρκωση είναι πιο ωφέλιμο για τον άνθρωπο από το έργο που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα και προσφέρει περισσότερα πλεονεκτήματα. Αυτή είναι η σκέψη του Θεού σε αυτή την περίοδο: το να αποφασίσει αν το έργο επιτελέστηκε από το Πνεύμα ή από τη σάρκα. Υπάρχει σημασία και βάση σε κάθε στάδιο του έργου. Δεν είναι αβάσιμες φαντασιώσεις, ούτε εκτελούνται αυθαίρετα. Υπάρχει μια κάποια σοφία μέσα τους. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από όλο το έργο του Θεού. Ειδικότερα, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό από το σχέδιο του Θεού σε ένα τόσο μεγάλο έργο όπου ο ενσαρκωμένος Θεός εργάζεται ο ίδιος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι έτσι, η σοφία του Θεού και όλο Του το Είναι αντικατοπτρίζονται στην κάθε πράξη, σκέψη και ιδέα μέσα στο έργο Του. Αυτό είναι το Είναι του Θεού, που είναι πιο συγκροτημένο και πιο συστηματικό. Αυτές τις λεπτές σκέψεις και ιδέες είναι δύσκολο να τις συλλάβει ο άνθρωπος, αλλά και δύσκολο να τις πιστέψει όπως, εξάλλου, είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να τις γνωρίζει. Το έργο του ανθρώπου εκτελείται σύμφωνα με τη γενική αρχή, η οποία, για τον άνθρωπο είναι εξαιρετικά ικανοποιητική· ωστόσο, σε σύγκριση με το έργο του Θεού, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη ανομοιογένεια· αν και οι πράξεις του Θεού είναι μεγάλες και το έργο του Θεού είναι μεγαλοπρεπούς κλίμακας, πίσω από αυτά υπάρχουν πολλά μικροσκοπικά και ακριβή σχέδια και ρυθμίσεις που είναι αδύνατον ο άνθρωπος να τις συλλάβει. Κάθε στάδιο του έργου Του δεν είναι μόνο σύμφωνο με μια αρχή, αλλά εμπεριέχει και πολλά πράγματα που δεν μπορούν να εκφραστούν από την ανθρώπινη γλώσσα και αυτά είναι τα πράγματα που είναι αόρατα στον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το αν είναι το έργο του Πνεύματος ή το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, το καθένα περιέχει τα σχέδια του έργου Του. Εκείνος δεν εργάζεται χωρίς να έχει θέσει βάσεις και δεν κάνει ασήμαντο έργο. Όταν το Πνεύμα εργάζεται απευθείας, είναι για να εκπληρώσει τους στόχους Του, κι όταν γίνεται άνθρωπος (δηλαδή, όταν Εκείνος μεταμορφώνει το εξωτερικό Του κέλυφος) για να επιτελέσει έργο, συμβαδίζει ακόμα περισσότερο με τον σκοπό Του. Για ποιον άλλο λόγο θα άλλαζε πρόθυμα την ταυτότητά Του; Για ποιον άλλο λόγο θα μεταμορφωνόταν πρόθυμα σε κάποιον που θεωρείται χαμηλού επιπέδου και υφίσταται διωγμούς;

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 123

Το έργο Του της ενσάρκωσης είναι ύψιστης σημασίας, το οποίο εκφέρεται σε σχέση με το έργο, κι Εκείνος που τελικά ολοκληρώνει το έργο είναι ο ενσαρκωμένος Θεός κι όχι το Πνεύμα. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί κάποια στιγμή να έρθει στη γη και να εμφανιστεί στον άνθρωπο, οπότε και θα κρίνει προσωπικά ολόκληρη την ανθρωπότητα, εξετάζοντας όλους έναν προς έναν, χωρίς να παραλειφθεί κανείς. Αυτοί που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο δεν γνωρίζουν αυτό το στάδιο του έργου της ενσάρκωσης. Ο Θεός δεν κρίνει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και δεν δοκιμάζει τον καθένα ξεχωριστά. Αν έπραττε έτσι, δεν θα ήταν το έργο της κρίσης. Μήπως η διαφθορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν είναι η ίδια; Δεν είναι η ουσία του ανθρώπου η ίδια; Αυτό που κρίνεται είναι η διεφθαρμένη ουσία της ανθρωπότητας, η ουσία του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά κι όλες οι αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Θεός δεν κρίνει τα μηδαμινά και ασήμαντα λάθη του ανθρώπου. Το έργο της κρίσης είναι αντιπροσωπευτικό και δεν εκτελείται ειδικά για ένα συγκεκριμένο άτομο. Αντίθετα, είναι έργο στο οποίο μια ομάδα ανθρώπων κρίνεται, προκειμένου να εκπροσωπήσει την κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με την προσωπική εκτέλεση του έργου Του σε μια ομάδα ανθρώπων, ο ενσαρκωμένος Θεός χρησιμοποιεί το έργο Του για να αντιπροσωπεύσει το έργο ολόκληρης της ανθρωπότητας, το οποίο μετά σταδιακά εξαπλώνεται. Το έργο της κρίσης είναι επίσης έτσι. Ο Θεός δεν κρίνει ένα συγκεκριμένο είδος ατόμου ή μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά κρίνει την αδικία ολόκληρης της ανθρωπότητας —η εναντίωση του ανθρώπου προς τον Θεό, για παράδειγμα, ή η έλλειψη φόβου Θεού από πλευράς του ανθρώπου ή η διατάραξη του έργου του Θεού και ούτω καθεξής. Αυτό που κρίνεται είναι η ουσία της εναντίωσης της ανθρωπότητας στον Θεό κι αυτό το έργο είναι το έργο της κατάκτησης των εσχάτων ημερών. Το έργο και ο λόγος του ενσαρκωμένου Θεού που μαρτυρείται από τον άνθρωπο είναι το έργο της κρίσης ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου κατά τις έσχατες ημέρες, που συνέλαβε ο άνθρωπος στο παρελθόν. Το έργο που γίνεται σήμερα από τον ενσαρκωμένο Θεό είναι ακριβώς η κρίση μπροστά στον μεγάλο λευκό θρόνο. Ο ενσαρκωμένος Θεός του σήμερα είναι ο Θεός που κρίνει το σύνολο της ανθρωπότητας κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτή η ενσάρκωση και το έργο Του, ο λόγος και όλη η διάθεσή Του είναι η ολότητά Του. Αν και το εύρος του έργου Του είναι περιορισμένο και δεν αφορά άμεσα ολόκληρο το σύμπαν, η ουσία του έργου της κρίσης είναι η άμεση κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας —όχι μόνο για χάρη του εκλεκτού λαού της Κίνας, ούτε για χάρη ενός μικρού αριθμού ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αν και το εύρος αυτού του έργου δεν αφορά ολόκληρο το σύμπαν, αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος, κι αφού ολοκληρώσει το έργο μέσα στο πεδίο εργασίας της ενσάρκωσής Του, θα επεκτείνει αυτό το έργο αμέσως σε ολόκληρο το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που το ευαγγέλιο του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλο το σύμπαν μετά την ανάσταση και την ανάληψή Του. Ανεξάρτητα από το αν είναι το έργο του Πνεύματος ή το έργο της σάρκας, είναι έργο που διεξάγεται μέσα σε ένα περιορισμένο πεδίο, αλλά αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός παρουσιάζεται για να κάνει το έργο Του χρησιμοποιώντας την ενσαρκωμένη Του ταυτότητα, κι ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο Θεός που κρίνει τον άνθρωπο ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου. Ανεξάρτητα από το αν είναι το Πνεύμα ή η σάρκα, Αυτός που επιτελεί το έργο της κρίσης είναι ο Θεός που κρίνει την ανθρωπότητα κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό ορίζεται με βάση το έργο Του και δεν ορίζεται σύμφωνα με την εξωτερική Του εμφάνιση ή με διάφορους άλλους παράγοντες. Αν και ο άνθρωπος έχει αντιλήψεις γι’ αυτές τις λέξεις, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός της κρίσης του ενσαρκωμένου Θεού και της κατάκτησης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από τη γνώμη του ανθρώπου γι’ αυτό, τα γεγονότα είναι, εντέλει, γεγονότα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι «το έργο γίνεται από τον Θεό, αλλά η σάρκα δεν είναι Θεός». Αυτό είναι ανοησία, γιατί αυτό το έργο δεν μπορεί να γίνει από κανέναν, εκτός από τον ενσαρκωμένο Θεό. Δεδομένου ότι το έργο αυτό έχει ήδη ολοκληρωθεί, ακολουθώντας αυτό το έργο, το έργο της κρίσης του ανθρώπου από τον Θεό, δεν θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά. Η δεύτερη ενσάρκωση του Θεού έχει ήδη ολοκληρώσει το σύνολο του έργου ολόκληρης της διαχείρισης και δεν θα υπάρξει τέταρτο στάδιο του έργου του Θεού. Επειδή αυτός που κρίνεται είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που είναι από σάρκα και έχει διαφθαρεί και δεν είναι το πνεύμα του Σατανά που κρίνεται άμεσα, το έργο της κρίσης δεν διεξάγεται στον πνευματικό κόσμο, αλλά ανάμεσα στους ανθρώπους.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 124

Κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος και πιο αρμόδιος από τον ενσαρκωμένο Θεό να κρίνει τη διαφθορά της σάρκας του ανθρώπου. Εάν η κρίση διεξαγόταν απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, τότε δεν θα ήταν καθολική. Επιπλέον, ένα τέτοιο έργο θα ήταν δύσκολο να το δεχτεί ο άνθρωπος, διότι το Πνεύμα δεν είναι σε θέση να έρθει αντιμέτωπο κατά πρόσωπο με τον άνθρωπο και γι’ αυτό, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν άμεσα, πόσο μάλλον θα μπορούσε ο άνθρωπος να δει την απρόσβλητη διάθεση του Θεού πιο καθαρά. Ο Σατανάς μπορεί να νικηθεί πλήρως μόνο αν ο ενσαρκωμένος Θεός κρίνει τη διαφθορά της ανθρωπότητας. Όντας ίδιος με τον άνθρωπο που κατέχει την κανονική ανθρώπινη φύση, ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να κρίνει άμεσα την αδικία του ανθρώπου. Αυτό είναι το σημάδι της έμφυτης αγιότητας και της εξαιρετικότητάς Του. Μόνο ο Θεός είναι ικανός και σε θέση να κρίνει τον άνθρωπο, επειδή κατέχει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη κι έτσι, είναι ικανός να κρίνει τον άνθρωπο. Όσοι δεν κατέχουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, δεν είναι κατάλληλοι να κρίνουν τους άλλους. Αν αυτό το έργο γινόταν από το Πνεύμα του Θεού, τότε δεν θα ήταν νίκη επί του Σατανά. Το Πνεύμα είναι εγγενώς πιο υψηλό από τα θνητά όντα και το Πνεύμα του Θεού είναι εγγενώς άγιο και θριαμβεύει πάνω στη σάρκα. Αν το Πνεύμα έκανε αυτό το έργο απευθείας, δεν θα ήταν σε θέση να κρίνει όλη την ανυπακοή του ανθρώπου και δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει όλη την αδικία του ανθρώπου. Διότι το έργο της κρίσης διεξάγεται και μέσω των ανθρώπινων αντιλήψεων για τον Θεό κι ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ αντιλήψεις για το Πνεύμα κι έτσι, το Πνεύμα δεν είναι σε θέση ν’ αποκαλύψει καλύτερα την αδικία του ανθρώπου, πόσο μάλλον ν’ αποκαλύψει πλήρως αυτή την αδικία. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο εχθρός όλων εκείνων που δεν Τον γνωρίζουν. Μέσω της κρίσης των αντιλήψεων του ανθρώπου και της εναντίωσης προς Αυτόν, αποκαλύπτει όλη την ανυπακοή της ανθρωπότητας. Οι συνέπειες του έργου Του στη σάρκα είναι πιο εμφανείς από εκείνες του έργου του Πνεύματος. Κι έτσι, η κρίση όλης της ανθρωπότητας δεν εκτελείται απευθείας από το Πνεύμα, αλλά είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ορατός και απτός από τον άνθρωπο κι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Στη σχέση του με τον ενσαρκωμένο Θεό, ο άνθρωπος προχωρά από την εναντίωση στην υπακοή, από τη δίωξη στην αποδοχή, από τη σύλληψη στη γνώση κι από την απόρριψη στην αγάπη. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Ο άνθρωπος σώζεται μόνο με την αποδοχή της κρίσης Του, μόνο σταδιακά Τον γνωρίζει μέσα από τα λόγια του στόματός Του, κατακτάται απ’ Αυτόν κατά τη διάρκεια της εναντίωσής του σ’ Αυτόν και δέχεται την προσφορά της ζωής από Αυτόν κατά την αποδοχή της παίδευσής Του. Όλο αυτό το έργο είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού κι όχι το έργο του Θεού στην ταυτότητα του Πνεύματος. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι το μεγαλύτερο έργο και το πιο βαθύ έργο, και το κρίσιμο μέρος των τριών σταδίων του έργου του Θεού είναι τα δύο στάδια του έργου της ενσάρκωσης. Η βαθιά διαφθορά του ανθρώπου είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στο έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Ειδικότερα, το έργο που πραγματοποιείται στους ανθρώπους των έσχατων ημερών είναι εξαιρετικά δύσκολο, το περιβάλλον είναι εχθρικό και το επίπεδο κάθε είδους ατόμου είναι αρκετά χαμηλό. Ωστόσο, στο τέλος αυτού του έργου, θα επιτύχει το σωστό αποτέλεσμα, χωρίς καμία ατέλεια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του έργου της ενσάρκωσης κι αυτό το αποτέλεσμα είναι πιο πειστικό απ’ αυτό του έργου του Πνεύματος. Τα τρία στάδια του έργου του Θεού πρέπει να ολοκληρωθούν στη σάρκα και πρέπει να ολοκληρωθούν από τον ενσαρκωμένο Θεό. Το σημαντικότερο και πιο καίριο έργο γίνεται στη σάρκα και η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να πραγματοποιηθεί από τον ίδιο τον ενσαρκωμένο Θεό. Ακόμα κι αν όλη η ανθρωπότητα αισθάνεται ότι ο ενσαρκωμένος Θεός δεν σχετίζεται με τον άνθρωπο, στην πραγματικότητα, η σάρκα τούτη αφορά τη μοίρα και την ύπαρξη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 125

Κάθε στάδιο του έργου του Θεού γίνεται για χάρη ολόκληρης της ανθρωπότητας και απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Ακόμη κι αν είναι το έργο Του στη σάρκα, εξακολουθεί να απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Είναι ο Θεός όλης της ανθρωπότητας και είναι ο Θεός όλων των δημιουργημένων και μη δημιουργημένων όντων. Αν και το έργο Του στη σάρκα είναι περιορισμένου εύρους και το αντικείμενο αυτού του έργου είναι επίσης περιορισμένο, κάθε φορά που ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο Του, επιλέγει ένα αντικείμενο του έργου Του που είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό. Δεν επιλέγει μια ομάδα απλών και κοινών ανθρώπων πάνω στους οποίους θα εργαστεί, αλλά, αντ’ αυτού, επιλέγει ως αντικείμενο του έργου Του μια ομάδα ανθρώπων, ικανών ν’ αποτελέσουν τους εκπρόσωπους του έργου Του στη σάρκα. Αυτή η ομάδα ανθρώπων επιλέγεται, επειδή το εύρος του έργου Του κατά την ενσάρκωση είναι περιορισμένο και είναι προετοιμασμένο ειδικά για την ενσάρκωσή Του και επιλέγεται ειδικά για το έργο Του στη σάρκα. Η επιλογή των αντικειμένων του έργου Του από τον Θεό δεν είναι αβάσιμη, αλλά είναι σύμφωνη με την εξής αρχή: Το αντικείμενο του έργου πρέπει να είναι επωφελές για το έργο του ενσαρκωμένου Θεού και πρέπει να είναι σε θέση να εκπροσωπεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι μπόρεσαν να εκπροσωπήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αποδοχή της προσωπικής λύτρωσης από τον Ιησού και οι Κινέζοι μπορούν να εκπροσωπήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αποδοχή της προσωπικής κατάκτησης από τον ενσαρκωμένο Θεό. Υπάρχει μια βάση στην εκπροσώπηση όλης της ανθρωπότητας από τους Εβραίους και υπάρχει επίσης μια βάση στην εκπροσώπηση όλης της ανθρωπότητας από τον κινεζικό λαό, στην αποδοχή της προσωπικής κατάκτησης από τον Θεό. Τίποτα δεν αποκαλύπτει τη σημασία της λύτρωσης περισσότερο από το έργο της λύτρωσης που έλαβε χώρα μεταξύ των Εβραίων και τίποτα δεν αποκαλύπτει την πληρότητα και την επιτυχία του έργου της κατάκτησης περισσότερο από το έργο της κατάκτησης ανάμεσα στον κινεζικό λαό. Το έργο και ο λόγος του ενσαρκωμένου Θεού φαίνονται ότι απευθύνονται μόνο σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αλλά, στην πραγματικότητα, το έργο Του μέσα σ’ αυτή τη μικρή ομάδα είναι το έργο ολόκληρου του σύμπαντος και ο λόγος Του απευθύνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αφού τελειώσει το έργο της ενσάρκωσής Του, αυτοί που Τον ακολουθούν θ’ αρχίσουν να διαδίδουν το έργο που Αυτός έχει κάνει ανάμεσά τους. Το καλύτερο πράγμα σχετικά με το έργο της ενσάρκωσής Του, είναι ότι μπορεί να αφήνει ακριβή λόγια και προτροπές και το ακριβές θέλημά Του για την ανθρωπότητα σε όσους Tον ακολουθούν, έτσι ώστε οι ακόλουθοί Του να μπορούν να μεταφέρουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και πιο συγκεκριμένα όλο το έργο της ενσάρκωσής Του και το θέλημά Του για όλη την ανθρωπότητα σε εκείνους που αποδέχονται αυτή την οδό. Μόνο το έργο του ενσαρκωμένου Θεού μεταξύ των ανθρώπων επιτυγχάνει πραγματικά το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει και ζει μαζί με τον άνθρωπο. Μόνο αυτό το έργο εκπληρώνει την επιθυμία του ανθρώπου να δει το πρόσωπο του Θεού, να γίνει μάρτυρας του έργου του Θεού και να ακούσει τον προσωπικό λόγο του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός ολοκληρώνει την εποχή στην οποία μόνο η πλάτη του Ιεχωβά εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα, και ολοκληρώνει επίσης την εποχή της πίστης της ανθρωπότητας στον ασαφή Θεό. Ειδικότερα, το έργο του τελευταίου ενσαρκωμένου Θεού οδηγεί όλη την ανθρωπότητα σε μια εποχή πιο ρεαλιστική, πιο πρακτική και πιο ευχάριστη. Δεν ολοκληρώνει μόνο την εποχή του νόμου και του δόγματος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αποκαλύπτει στον άνθρωπο έναν πραγματικό και κανονικό Θεό, ο οποίος είναι δίκαιος και άγιος, ο οποίος ξεκλειδώνει το έργο του σχεδίου διαχείρισης και επιδεικνύει τα μυστήρια και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Εκείνον, ο οποίος δημιούργησε την ανθρωπότητα και τερματίζει το έργο της διαχείρισης, και ο οποίος παρέμεινε κρυμμένος για χιλιάδες χρόνια. Οδηγεί την εποχή της ασάφειας σε ένα πλήρες τέλος και ολοκληρώνει την εποχή κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα θέλησε να αναζητήσει το πρόσωπο του Θεού, αλλά δεν το μπόρεσε. Ολοκληρώνει δηλαδή την εποχή, κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα υπηρετούσε τον Σατανά και οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια εντελώς νέα εποχή. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αντί του Πνεύματος του Θεού. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα Του, αυτοί που Τον ακολουθούν δεν αναζητούν και δεν ψάχνουν πια στα τυφλά αυτά τα πράγματα που μοιάζουν συνάμα να υπάρχουν και να μην υπάρχουν, και παύουν να μαντεύουν το θέλημα του ασαφούς Θεού. Όταν ο Θεός επεκτείνει το έργο Του στη σάρκα, αυτοί που Τον ακολουθούν θα μεταβιβάσουν το έργο που έχει κάνει στη σάρκα σε όλα τα δόγματα και τα θρησκεύματα και θα μεταδώσουν όλα τα λόγια Του στα αυτιά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όλα όσα ακούγονται από εκείνους που λαμβάνουν το ευαγγέλιό Του, θα είναι τα γεγονότα του έργου Του, θα είναι πράγματα που προσωπικά θα έχει δει και ακούσει ο άνθρωπος, και θα είναι γεγονότα κι όχι διαδόσεις. Αυτά τα γεγονότα είναι τα τεκμήρια με τα οποία διαδίδει το έργο Του και είναι επίσης τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για την εξάπλωση του έργου Του. Χωρίς την ύπαρξη γεγονότων, το ευαγγέλιό Του δεν θα εξαπλωνόταν σε όλες τις χώρες και σε όλα τα μέρη. Χωρίς γεγονότα, αλλά μόνο με τις φαντασιώσεις του ανθρώπου, ποτέ δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο της κατάκτησης όλου του σύμπαντος. Το Πνεύμα είναι αψηλάφητο και αόρατο στον άνθρωπο και το έργο του Πνεύματος δεν είναι ικανό να αφήσει περαιτέρω τεκμήρια ή γεγονότα του έργου του Θεού για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ την πραγματική όψη του Θεού και θα πιστεύει πάντα σε έναν ασαφή Θεό που δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού, ούτε θα ακούσει ποτέ λόγια προσωπικά από τον Θεό. Οι φαντασιώσεις του ανθρώπου, τελικά, είναι κενές και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το αληθινό πρόσωπο του Θεού. Η έμφυτη διάθεση του Θεού και το έργο του ίδιου του Θεού δεν μπορούν να αντιγραφούν από τον άνθρωπο. Ο αόρατος Θεός στον ουρανό και το έργο Του μπορούν μόνο να μεταφερθούν στη γη από τον ενσαρκωμένο Θεό που προσωπικά επιτελεί το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο ιδανικός τρόπος με τον οποίο ο Θεός εμφανίζεται στον άνθρωπο, με τον οποίο ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό και γνωρίζει το αληθινό πρόσωπο του Θεού και δεν μπορεί να επιτευχθεί από έναν μη ενσαρκωμένο Θεό. Έχοντας ο Θεός πραγματοποιήσει το έργο Του σε αυτό το στάδιο, το έργο Του έχει ήδη επιτύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα και έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Το προσωπικό έργο του ενσαρκωμένου Θεού έχει ήδη ολοκληρώσει το ενενήντα τοις εκατό του έργου ολόκληρης της διαχείρισής Του. Αυτή η ενσάρκωση προσέδωσε μια καλύτερη αρχή σε όλο το έργο Του και μια σύνοψη για όλο το έργο Του, έχει διακηρύξει όλο το έργο Του και έκανε την τελευταία διεξοδική ανανέωση σε όλο αυτό το έργο. Από εδώ και πέρα, δεν θα υπάρξει άλλος ενσαρκωμένος Θεός να ολοκληρώσει το τέταρτο στάδιο του έργου του Θεού και δεν θα υπάρξει άλλο θαυμαστό έργο της τρίτης ενσάρκωσης του Θεού.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 126

Κάθε στάδιο του έργου του ενσαρκωμένου Θεού αντιπροσωπεύει το έργο Του ολόκληρης της εποχής και δεν αντιπροσωπεύει μια ορισμένη περίοδο όπως το έργο του ανθρώπου. Κι έτσι, το τέλος του έργου της τελευταίας ενσάρκωσής Του δεν σημαίνει ότι το έργο Του έχει φτάσει στο τέλος, γιατί το έργο της ενσάρκωσής Του αντιπροσωπεύει ολόκληρη την εποχή και δεν αντιπροσωπεύει μόνο την περίοδο κατά την οποία κάνει το έργο Του στη σάρκα. Σημαίνει ακριβώς ότι τελειώνει το έργο Του για μια ολόκληρη εποχή όσο καιρό είναι ενσαρκωμένος, και μετά εξαπλώνεται σε όλα τα μέρη. Αφού ο ενσαρκωμένος Θεός εκπληρώσει τη διακονία Του, θα αναθέσει το μελλοντικό έργο Του σε όσους Τον ακολουθούν. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο Του ολόκληρης της εποχής θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Το έργο ολόκληρης της εποχής της ενσάρκωσης θα θεωρηθεί πλήρες μόνο όταν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού ξεκινά μια νέα εποχή κι εκείνοι που συνεχίζουν το έργο Του είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται απ’ Αυτόν. Το έργο που επιτελείται από τον άνθρωπο είναι μέσα στη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού και δεν είναι σε θέση να υπερβεί αυτό το πεδίο. Αν ο ενσαρκωμένος Θεός δεν έρθει να κάνει το έργο Του, ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να φέρει το τέλος της παλιάς εποχής και δεν είναι σε θέση να προχωρήσει σε μια νέα εποχή. Το έργο που κάνει ο άνθρωπος είναι απλώς εντός του φάσματος του καθήκοντός του που είναι ανθρωπίνως εφικτό και δεν αντιπροσωπεύει το έργο του Θεού. Μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να έρθει και να ολοκληρώσει το έργο που θα πρέπει να κάνει και, εκτός απ’ Αυτόν, κανείς δεν μπορεί να επιτελέσει αυτό το έργο για λογαριασμό Του. Φυσικά, αυτό για το οποίο μιλώ αφορά το έργο της ενσάρκωσης. Αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός πραγματοποιεί πρώτα ένα βήμα του έργου που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου, μετά από το οποίο επιτελεί επιπλέον έργο που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου. Σκοπός του έργου είναι η κατάκτηση του ανθρώπου. Από μία άποψη, η ενσάρκωση του Θεού δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου κι επιπλέον, κάνει περισσότερο έργο που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου κι έτσι, ο άνθρωπος αναπτύσσει ακόμη πιο επικριτικές απόψεις γι’ Αυτόν. Επιτελεί απλώς το έργο της κατάκτησης μεταξύ ανθρώπων που έχουν μυριάδες αντιλήψεις απέναντί Του. Ανεξάρτητα από το πώς Τον αντιμετωπίζουν, αφού εκπληρώσει τη διακονία Του, όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τεθεί υπό το κράτος Του. Το γεγονός αυτού του έργου δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στον κινεζικό λαό, αλλά αντιπροσωπεύει και το πώς θα κατακτηθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν σε αυτούς τους ανθρώπους αποτελούν τον πρόδρομο των αποτελεσμάτων που θα επιτευχθούν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και τα αποτελέσματα του έργου που θα επιτελεστεί στο μέλλον θα υπερβούν ακόμη περισσότερο τα αποτελέσματα στους ανθρώπους αυτούς. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού δεν περιλαμβάνει μεγάλες φανφάρες, ούτε είναι τυλιγμένο σε ένα πέπλο ασάφειας. Είναι αληθινό και πραγματικό και είναι έργο στο οποίο ένα και ένα κάνει δύο. Δεν είναι κρυμμένο από κανέναν, ούτε εξαπατά κανέναν. Αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι είναι πραγματικό και γνήσιο και αυτό που κερδίζει ο άνθρωπος είναι η πραγματική αλήθεια και γνώση. Όταν τελειώσει το έργο, ο άνθρωπος θα έχει αποκτήσει νέα γνώση γι’ Αυτόν κι εκείνοι που πραγματικά αναζητούν τον Θεό δεν θα έχουν πλέον καμία άλλη αντίληψη γι’ Αυτόν. Αυτό δεν αποτελεί μόνο το αποτέλεσμα του έργου Του στον κινεζικό λαό, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης το αποτέλεσμα του έργου Του στην κατάκτηση ολόκληρης της ανθρωπότητας, γιατί τίποτα δεν είναι πιο επωφελές για το έργο της κατάκτησης ολόκληρης της ανθρωπότητας από αυτή την ενσάρκωση και το έργο της και τα πάντα που αφορούν αυτή την ενσάρκωση. Είναι ευεργετικά για το έργο Του σήμερα και ευεργετικά για το έργο Του στο μέλλον. Αυτή η ενσάρκωση θα κατακτήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και θα κερδίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει καλύτερο έργο μέσω του οποίου ολόκληρη η ανθρωπότητα θα βλέπει τον Θεό, θα υπακούει στον Θεό και θα γνωρίζει τον Θεό. Το έργο που επιτελεί ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει μόνο ένα περιορισμένο πεδίο κι όταν ο Θεός επιτελεί το έργο Του, δεν μιλάει σε ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά μιλάει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και σε όλους εκείνους που αποδέχονται τα λόγια Του. Το τέλος που διακηρύσσει είναι το τέλος όλων των ανθρώπων, όχι μόνο το τέλος ενός ορισμένου προσώπου. Δεν έχει ιδιαίτερη μεταχείριση για κανέναν, ούτε θυματοποιεί κανέναν και εργάζεται και μιλάει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι έτσι, αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ήδη ταξινομήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα σύμφωνα με το είδος, έχει ήδη κρίνει το σύνολο της ανθρωπότητας και έχει κανονίσει έναν κατάλληλο προορισμό για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Παρόλο που ο Θεός επιτελεί το έργο Του μόνο στην Κίνα, στην πραγματικότητα έχει ήδη αποφασίσει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι το έργο Του να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα προτού εκφέρει τις ομιλίες Του και ολοκληρώσει τα σχέδιά Του βήμα προς βήμα. Δεν θα ήταν τότε πολύ αργά; Τώρα είναι σε θέση να ολοκληρώσει το μελλοντικό Του έργο εκ των προτέρων. Επειδή Αυτός που εργάζεται είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, κάνει απεριόριστο έργο μέσα σε ένα περιορισμένο πεδίο και μετά θα ωθήσει τον άνθρωπο να εκτελέσει το καθήκον που οφείλει. Αυτή είναι η βασική αρχή του έργου Του. Μπορεί να ζει μόνο με τον άνθρωπο για κάποιο χρονικό διάστημα και δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο ολόκληρης αυτής της περιόδου. Επειδή είναι Θεός, προλέγει το μελλοντικό Του έργο. Στη συνέχεια, θα ταξινομήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα σύμφωνα με το είδος με τον λόγο Του και η ανθρωπότητα θα εισέλθει στο σταδιακό έργο Του σύμφωνα με τον λόγο Του. Κανείς δεν θα διαφύγει κι όλοι πρέπει να κάνουν πράξη τον λόγο Του. Έτσι, στο μέλλον, η εποχή θα καθοδηγείται από τα λόγια Του και δεν θα καθοδηγείται από το Πνεύμα.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 127

Η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, έχει βαθιά τυφλωθεί και έχει βαθιά πληγεί. Ο πιο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο ο Θεός εργάζεται προσωπικά κατά την ενσάρκωση είναι επειδή το αντικείμενο της σωτηρίας Του είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι από σάρκα κι επειδή ο Σατανάς χρησιμοποιεί επίσης τη σάρκα του ανθρώπου για να διαταράξει το έργο του Θεού. Η μάχη με τον Σατανά είναι στην πραγματικότητα το έργο της κατάκτησης του ανθρώπου και, ταυτόχρονα, ο άνθρωπος είναι επίσης το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού. Έτσι, το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι απαραίτητο. Ο Σατανάς διέφθειρε τη σάρκα του ανθρώπου, ο άνθρωπος έγινε η ενσάρκωση του Σατανά και έγινε το αντικείμενο που θα νικηθεί από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο της μάχης με τον Σατανά και της σωτηρίας της ανθρωπότητας λαμβάνει χώρα στη γη και ο Θεός πρέπει να γίνει άνθρωπος για να πολεμήσει τον Σατανά. Αυτό είναι έργο μέγιστης πρακτικότητας. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα, δίνει στην πραγματικότητα μάχη με τον Σατανά στη σάρκα. Όταν εργάζεται στη σάρκα, επιτελεί το έργο Του στο πνευματικό βασίλειο και το σύνολο του έργου Του στο πνευματικό βασίλειο υλοποιείται στη γη. Αυτός που κατακτάται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι ανυπάκουος σε Αυτόν, αυτός που νικήθηκε είναι η ενσάρκωση του Σατανά (φυσικά, αυτός είναι και πάλι ο άνθρωπος), ο οποίος είναι εχθρικός σ’ Αυτόν, και αυτός που τελικά σώζεται είναι επίσης ο άνθρωπος. Με αυτόν τον τρόπο, είναι ακόμα πιο αναγκαίο να γίνει ο Θεός άνθρωπος που έχει το εξωτερικό κέλυφος ενός πλάσματος, έτσι ώστε να είναι σε θέση να δώσει πραγματική μάχη με τον Σατανά, κατακτώντας τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ανυπάκουος σε Αυτόν και κατέχει το ίδιο εξωτερικό κέλυφος με Εκείνον, και να σώσει τον άνθρωπο, που επίσης έχει το ίδιο εξωτερικό κέλυφος και ο οποίος έχει υποστεί βλάβη από τον Σατανά. Ο εχθρός Του είναι ο άνθρωπος, το αντικείμενο της κατάκτησής Του είναι ο άνθρωπος και το αντικείμενο της σωτηρίας Του είναι ο άνθρωπος, ο οποίος δημιουργήθηκε από Αυτόν. Οπότε πρέπει να γίνει άνθρωπος και, με αυτόν τον τρόπο, το έργο Του γίνεται πολύ πιο εύκολο. Είναι σε θέση να νικήσει τον Σατανά και να κατακτήσει την ανθρωπότητα και, επιπλέον, είναι σε θέση να σώσει την ανθρωπότητα. Αν και αυτή η σάρκα μοιάζει κανονική και αληθινή, δεν είναι κοινή σάρκα: Δεν είναι μόνο ανθρώπινη σάρκα, αλλά ανθρώπινη και θεϊκή σάρκα μαζί. Αυτή είναι η διαφορά Του σε σχέση με τον άνθρωπο και είναι το σημάδι της ταυτότητας του Θεού. Μόνο σάρκα όπως αυτή μπορεί να εκτελέσει το έργο που Εκείνος προτίθεται να κάνει, να εκπληρώσει τη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού και να ολοκληρώσει πλήρως το έργο Του στον άνθρωπο. Αν δεν συνέβαινε με αυτό τον τρόπο, το έργο Του στον άνθρωπο θα ήταν πάντοτε κενό και με ατέλειες. Παρόλο που ο Θεός μπορεί να αγωνιστεί με το πνεύμα του Σατανά και να βγει νικηφόρος, η παλιά φύση του διεφθαρμένου ανθρώπου δεν μπορεί ποτέ να αποκατασταθεί και όσοι είναι ανυπάκουοι σ’ Αυτόν και αντιτίθενται σ’ Αυτόν, δεν μπορούν ποτέ να τεθούν υπό το κράτος Του. Έτσι, δεν μπορεί ποτέ να κατακτήσει την ανθρωπότητα και δεν μπορεί ποτέ να κερδίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εάν το έργο Του στη γη δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, τότε η διαχείρισή Του δεν θα τερματιστεί ποτέ και ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εισέλθει σε ανάπαυση. Εάν ο Θεός δεν μπορεί να εισέλθει σε ανάπαυση με όλα τα πλάσματά Του, τότε δεν θα υπάρξει ποτέ αποτέλεσμα ενός τέτοιου έργου διαχείρισης και η δόξα του Θεού συνεπώς θα εξαφανιστεί. Αν και η σάρκα Του δεν έχει καμία εξουσία, το έργο που κάνει θα έχει επιτύχει το αποτέλεσμά του. Αυτή είναι η αναπόφευκτη κατεύθυνση του έργου Του. Ανεξάρτητα από το αν η σάρκα Του έχει ή όχι εξουσία, εφόσον είναι ικανός να επιτελεί το έργο του ίδιου του Θεού, τότε είναι ο ίδιος ο Θεός. Ανεξάρτητα από το πόσο κανονική και συνηθισμένη είναι αυτή η σάρκα, μπορεί να επιτελεί το έργο που θα πρέπει να κάνει, γιατί αυτή η σάρκα είναι Θεός κι όχι απλά άνθρωπος. Ο λόγος για τον οποίο αυτή η σάρκα μπορεί να κάνει το έργο που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει, είναι επειδή η εσωτερική Του ουσία είναι ανόμοια με εκείνη που υπάρχει σε οποιονδήποτε άνθρωπο και ο λόγος για τον οποίο μπορεί να σώσει τον άνθρωπο είναι επειδή η ταυτότητά Του είναι διαφορετική από αυτή του κάθε ανθρώπου. Αυτή η σάρκα είναι τόσο σημαντική για την ανθρωπότητα, επειδή είναι άνθρωπος και ακόμη περισσότερο Θεός, γιατί μπορεί να κάνει το έργο που κανένας συνηθισμένος άνθρωπος με σάρκα δεν μπορεί να κάνει, κι επειδή μπορεί να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο, ο οποίος ζει μαζί μ’ Αυτόν στη γη. Αν και είναι πανομοιότυπος με τον άνθρωπο, ο ενσαρκωμένος Θεός είναι πιο σημαντικός για την ανθρωπότητα από κάθε άνθρωπο με αξία, διότι μπορεί να κάνει το έργο που δεν μπορεί να γίνει από το Πνεύμα του Θεού, είναι πιο ικανός από το Πνεύμα του Θεού να γίνει μάρτυρας του ίδιου του Θεού και είναι πιο ικανός από το Πνεύμα του Θεού να αποκτήσει πλήρως την ανθρωπότητα. Ως αποτέλεσμα, παρόλο που αυτή η σάρκα είναι κανονική και συνηθισμένη, η συμβολή Του στην ανθρωπότητα και η σημασία Του για την ύπαρξη της ανθρωπότητας Τον καθιστούν εξαιρετικά πολύτιμο και η πραγματική αξία και σημασία αυτής της ενσάρκωσης είναι ανυπολόγιστη για κάθε άνθρωπο. Αν η σάρκα τούτη δεν μπορεί να καταστρέψει άμεσα τον Σατανά, τότε μπορεί να χρησιμοποιήσει το έργο Του για να κατακτήσει την ανθρωπότητα, να νικήσει τον Σατανά και να κάνει τον Σατανά να τεθεί υπό το κράτος Του πλήρως. Επειδή ο Θεός είναι ενσαρκωμένος, μπορεί να νικήσει τον Σατανά και είναι σε θέση να σώσει την ανθρωπότητα. Δεν καταστρέφει άμεσα τον Σατανά, αλλά ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο Του και να κατακτήσει την ανθρωπότητα που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί καλύτερα να γίνει μάρτυρας του εαυτού Του ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα και μπορεί καλύτερα να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο. Η ήττα του Σατανά από τον ενσαρκωμένο Θεό αποτελεί την πιο σημαντική μαρτυρία και είναι πιο πειστική από την άμεση καταστροφή του Σατανά από το Πνεύμα του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί καλύτερα να βοηθήσει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Δημιουργό και μπορεί καλύτερα να γίνει μάρτυρας του εαυτού Του μεταξύ των πλασμάτων.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 128

Ο Θεός ήρθε επί γης, για να επιτελέσει το δικό Του έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, να αποκαλύψει ο ίδιος τον Εαυτό Του στον άνθρωπο και για να επιτρέψει Εκείνος στον άνθρωπο να Τον δει· δεν είναι σημαντικό αυτό; Στ’ αλήθεια, είναι! Δεν είναι όπως τα φαντάζεται ο άνθρωπος, ότι ο Θεός ήρθε για να μπορεί αυτός να Τον κοιτά, και για να κατανοήσει αυτός ότι ο Θεός είναι πραγματικός και όχι αόριστος ή απατηλός, και ότι ο Θεός είναι μεν υψηλόφρων, αλλά και ταπεινός. Μπορεί να είναι τόσο απλό; Ο Σατανάς έχει διαφθείρει τη σάρκα του ανθρώπου, τον οποίον ο Θεός σκοπεύει να σώσει· γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, πρέπει ο Θεός να προσλάβει σάρκα, ώστε να πολεμήσει με τον Σατανά και να καταστεί ο ίδιος, προσωπικά, ποιμήν του ανθρώπου. Μόνον τούτο είναι ευεργετικό για το έργο Του. Τα δύο ενσαρκωθέντα σώματα του Θεού πραγματώθηκαν προκειμένου να συντρίψουν τον Σατανά, αλλά και για να σώσουν καλύτερα τον άνθρωπο. Τούτο συμβαίνει επειδή εκείνος που δίνει τη μάχη με τον Σατανά μπορεί να είναι μονάχα ο Θεός, είτε πρόκειται για το Πνεύμα του Θεού, είτε για το ενσαρκωμένο σώμα Του. Εν ολίγοις, οι μαχόμενοι τον Σατανά δεν μπορεί να είναι οι άγγελοι, πόσο μάλλον δε, μπορεί ο μαχόμενος τον Σατανά να είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει διαφθαρεί από αυτόν. Οι άγγελοι δεν διαθέτουν την ισχύ να διεξαγάγουν αυτήν τη μάχη, και ο άνθρωπος είναι ακόμα πιο αδύναμος. Ως εκ τούτου, εάν ο Θεός επιθυμεί να εργαστεί επί της ζωής του ανθρώπου, αν επιθυμεί να έλθει αυτοπροσώπως επί γης προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο, τότε πρέπει να καταστεί κι ο ίδιος σάρκα, δηλαδή πρέπει να ενδυθεί ο ίδιος τη σάρκα και, με την ενυπάρχουσα ταυτότητά Του και το έργο που πρέπει να επιτελέσει, να έρθει ανάμεσα στους ανθρώπους και να τους σώσει. Αν όχι, αν το έργο το επιτελούσε το Πνεύμα του Θεού ή του ανθρώπου, τότε η μάχη αυτή ποτέ δεν θα κατάφερνε να επιτύχει τον σκοπό της και θα διεξαγόταν εις το διηνεκές. Μόνον όταν ο Θεός ενσαρκώνεται, για να πολεμήσει ο ίδιος τον Σατανά ανάμεσα στους ανθρώπους, έχει ο άνθρωπος πιθανότητα σωτηρίας. Επιπλέον, τότε μόνον εξευτελίζεται ο Σατανάς, απομένοντας χωρίς ευκαιρίες για εκμετάλλευση ή σχέδια προς εκτέλεση. Το έργο του ενσαρκωθέντα Θεού είναι ανέφικτο για το Πνεύμα του Θεού και είναι ακόμη πιο αδύνατο να υλοποιηθεί από οποιονδήποτε άνθρωπο με σάρκα και οστά για λογαριασμό Του, επειδή το έργο που επιτελεί Εκείνος, συντελείται προς χάριν της ζωής του ανθρώπου και προκειμένου να αλλαχθεί η διεφθαρμένη διάθεσή του. Εάν ο άνθρωπος συμμετείχε στη μάχη, απλώς θα το έσκαγε μέσα σε θλιβερή αταξία, εντελώς ανίκανος να αλλάξει τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Θα ήταν ανίκανος να σώσει τον άνθρωπο από τον σταυρό ή να κατακτήσει ολόκληρο το ανυπότακτο ανθρώπινο γένος· το μόνο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν λίγο παλαιό έργο που δεν υπερβαίνει τις αρχές, ή κάτι άλλο, άσχετο με τη συντριβή του Σατανά. Προς τι, λοιπόν, η ενόχληση; Ποιο το νόημα του έργου που αδυνατεί να κερδίσει την ανθρωπότητα, κι ακόμα λιγότερο, να συντρίψει τον Σατανά; Έτσι, τη μάχη με τον Σατανά μπορεί να την πραγματοποιήσει μόνον ο ίδιος ο Θεός και θα ήταν απλώς αδύνατον να τη διεξαγάγει ο άνθρωπος. Το καθήκον του ανθρώπου είναι να υπακούει και να ακολουθεί, διότι είναι ανίκανος να κάνει έργο παρόμοιο με τη δημιουργία των ουρανών και της γης και, ακόμα λιγότερο, να φέρει εις πέρας το έργο της μάχης εναντίον του Σατανά. Ο άνθρωπος δύναται να ικανοποιεί τον Δημιουργό μόνον υπό την ηγεσία Του, διά της οποίας συντρίβεται ο Σατανάς· τούτο είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να πράξει ο άνθρωπος. Έτσι, κάθε φορά που μια νέα μάχη ξεκινά, δηλαδή όποτε αρχίζει το έργο για τη νέα εποχή, το έργο αυτό επιτελείται από τον ίδιο τον Θεό· μέσω του εν λόγω έργου, Εκείνος καθοδηγεί ολόκληρη την εποχή, ανοίγοντας ένα νέο μονοπάτι για άπασα την ανθρωπότητα. Η αυγή της κάθε νέας εποχής αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα στη μάχη με τον Σατανά, διά της οποίας, ο άνθρωπος εισέρχεται σε ένα πιο νέο, πιο ωραίο βασίλειο και σε μια νέα εποχή που καθοδηγείται προσωπικά από τον ίδιο τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι ο κύριος όλων των πραγμάτων, αλλά όσοι έχουν αποκτηθεί, θα αποτελέσουν τους καρπούς όλων των μαχών με τον Σατανά. Ο Σατανάς είναι ο διαφθορέας των πάντων, ο ηττημένος στο τέλος όλων των μαχών και αυτός που θα τιμωρηθεί μετά τη λήξη τους. Μεταξύ του Θεού, του ανθρώπου και του Σατανά, μόνον ο Σατανάς θα μισηθεί και θα απορριφθεί. Όσοι έχουν κερδηθεί από τον Σατανά, αλλά δεν τους ανέκτησε ο Θεός στο μεταξύ, καθίστανται εκείνοι που θα δεχτούν την τιμωρία για λογαριασμό του Σατανά. Από αυτούς τους τρεις, μονάχα ο Θεός πρέπει να λατρεύεται από όλα τα πράγματα. Όσοι διεφθάρησαν από τον Σατανά, αλλά τους ανέκτησε ο Θεός κι ακολουθούν τον δρόμο Του στο μεταξύ, καθίστανται εκείνοι που θα λάβουν την υπόσχεση του Θεού και θα κρίνουν τους κακούς εξ ονόματός Του. Ο Θεός θα είναι σίγουρα ο νικητής κι ο Σατανάς σίγουρα ο νικημένος, αλλά μεταξύ των ανθρώπων, θα υπάρξουν οι κερδισμένοι και οι χαμένοι. Όσοι κερδίσουν θα ανήκουν με τους νικητές, και όσοι χάσουν, με τους νικημένους· τούτη είναι η ταξινόμηση του καθενός ανάλογα με το είδος του, το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και ο στόχος ολόκληρου του έργου του Θεού και ποτέ δεν θα αλλάξει. Ο πυρήνας του κύριου έργου του διαχειριστικού σχεδίου του Θεού επικεντρώνεται στη σωτηρία του ανθρώπου· ο Θεός ενσαρκώνεται πρωτίστως προς χάριν του εν λόγω πυρήνα, προς χάριν του εν λόγω έργου και προκειμένου να συντρίψει τον Σατανά. Αλλά και την πρώτη φορά που έγινε σάρκα, το έπραξε για να συντρίψει τον Σατανά: ενσαρκώθηκε ο ίδιος προσωπικά, και ο ίδιος επέτρεψε να καρφωθεί πάνω στον σταυρό, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο της πρώτης μάχης, δηλαδή το έργο της λύτρωσης του ανθρώπινου γένους. Ομοίως, αυτό το στάδιο του έργου επιτελείται και πάλι από τον ίδιον τον Θεό, ο οποίος ενσαρκώθηκε, προκειμένου να πραγματοποιήσει το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους, να κηρύξει προσωπικά τον λόγο Του και να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον δει. Φυσικά, είναι αναπόφευκτο, στο διάστημα αυτό, να επιτελεί και κάποιο άλλο έργο, αλλά ο κύριος λόγος για τον οποίον πραγματοποιεί το έργο Του ο ίδιος προσωπικά, είναι για να συντρίψει τον Σατανά, να κατακτήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και να κερδίσει αυτούς τους ανθρώπους. Έτσι, το έργο της ενσάρκωσης του Θεού είναι πραγματικά σημαντικό. Αν ο σκοπός Του ήταν απλώς να δείξει στον άνθρωπο ότι ο Θεός είναι ταπεινός και κρυμμένος και πραγματικός, αν ήταν μόνον προς χάριν αυτού του έργου, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να ενσαρκωθεί. Ακόμη και χωρίς ενσάρκωση, ο Θεός θα μπορούσε να αποκαλύψει απευθείας στον άνθρωπο την ταπεινότητα και την απόκρυψή Του, το μεγαλείο και την αγιότητά Του· τέτοια πράγματα, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με το έργο της διαχείρισης της ανθρωπότητας. Είναι ανίκανα να σώσουν τον άνθρωπο ή να τον καταστήσουν ολοκληρωμένο και, ακόμα λιγότερο, να συντρίψουν τον Σατανά. Εάν η συντριβή του Σατανά αφορούσε μονάχα στη μάχη του Πνεύματος εναντίον πνεύματος, τότε το εν λόγω έργο θα είχε ακόμη λιγότερη πρακτική αξία· θα ήταν ανίκανο να κερδίσει τον άνθρωπο και θα κατέστρεφε το πεπρωμένο και τις προοπτικές του. Ως εκ τούτου, το έργο του Θεού σήμερα έχει βαθιά σημασία. Δεν πραγματοποιείται μονάχα για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει Εκείνον, ή να ανοίξουν τα μάτια του ή να του δοθεί κάποια μικρή ώθηση και ενθάρρυνση· ένα τέτοιο έργο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Εάν δύνασαι να μιλάς αποκλειστικά για το συγκεκριμένο είδος γνώσης, τότε αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζεις την αληθινή σημασία της ενσάρκωσης του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 129

Κάθε στάδιο του έργου που πραγματοποιεί ο Θεός έχει τη δική του πρακτική σημασία. Εκείνον τον καιρό, όταν ήρθε ο Ιησούς, ήταν άντρας, αλλά όταν έρθει αυτήν τη φορά, είναι γυναίκα. Από αυτό μπορείς να καταλάβεις ότι ο Θεός δημιούργησε τόσο τον άντρα όσο και τη γυναίκα για χάρη του έργου Του, και για Εκείνον δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα. Όταν έρχεται το Πνεύμα Του, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή της σάρκας επιθυμεί, κι εκείνη η σάρκα μπορεί να Τον εκπροσωπεί. Είτε είναι άντρας είτε γυναίκα μπορεί να εκπροσωπεί τον Θεό, εφόσον είναι η ενσάρκωσή Του. Αν ο Ιησούς είχε εμφανιστεί ως γυναίκα κατά την έλευσή Του, με άλλα λόγια, αν είχε συλληφθεί ένα κορίτσι κι όχι ένα αγόρι από το Άγιο Πνεύμα, εκείνο το στάδιο του έργου θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Αν συνέβαινε αυτό, τότε το σημερινό στάδιο του έργου θα έπρεπε να το ολοκληρώσει αντιστρόφως ένας άντρας, όμως το έργο θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Το έργο που γίνεται σε κάθε στάδιο είναι εξίσου σημαντικό. Κανένα στάδιο του έργου δεν επαναλαμβάνεται και ποτέ τα στάδια δεν έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Εκείνον τον καιρό, ο Ιησούς που πραγματοποιούσε το έργο Του αποκαλούταν ο Υιός ο μονογενής, και «Υιός» εννοεί φύλο αρσενικό. Τότε γιατί ο Υιός ο μονογενής δεν αναφέρεται σ’ αυτό το στάδιο; Αυτό συμβαίνει επειδή οι απαιτήσεις του έργου επέβαλαν την αλλαγή σε φύλο διαφορετικό από αυτό του Ιησού. Ο Θεός δεν διακρίνει φύλα. Εκείνος πραγματοποιεί το έργο Του όπως Εκείνος επιθυμεί και δεν υπόκειται σε περιορισμούς, αλλά είναι ιδιαιτέρως ελεύθερος. Ωστόσο, κάθε στάδιο του έργου έχει τη δική του πρακτική σημασία. Ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές, και εξυπακούεται ότι η ενσάρκωσή Του κατά τις έσχατες ημέρες θα είναι η τελευταία. Έχει έρθει για να αποκαλύψει όλες τις πράξεις Του. Αν σ’ αυτό το στάδιο δεν ενσαρκωνόταν προκειμένου να κάνει ο ίδιος προσωπικά έργο και να γίνει μάρτυράς του ο άνθρωπος, ο άνθρωπος θα παρέμενε για πάντα προσκολλημένος στην αντίληψη ότι ο Θεός είναι μόνο άντρας, όχι γυναίκα. Πριν από αυτό, όλοι οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός μπορούσε να είναι μόνο άντρας, κι ότι μια γυναίκα δεν θα μπορούσε να αποκαλείται Θεός, επειδή όλοι οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι ο άντρας είχε εξουσία επί της γυναίκας. Πίστευαν ότι καμία γυναίκα δεν θα μπορούσε να αναλάβει εξουσία, παρά μόνο ο άντρας. Επιπλέον, έλεγαν ακόμα ότι ο άντρας ήταν η κεφαλή της γυναίκας κι ότι η γυναίκα πρέπει να υπακούει τον άντρα, κι ότι δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Κατά το παρελθόν, όταν λεγόταν ότι ο άντρας ήταν η κεφαλή της γυναίκας, αυτό απευθυνόταν στον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι παραπλανήθηκαν από το φίδι, και όχι στον άντρα και στη γυναίκα όπως αυτοί είχαν δημιουργηθεί στις απαρχές από τον Ιεχωβά. Φυσικά, μια γυναίκα πρέπει να υπακούει και να αγαπάει τον άντρα της, και ο άντρας πρέπει να μάθει να συντηρεί και να στηρίζει την οικογένειά του. Αυτοί είναι οι νόμοι και τα διατάγματα που έχει εκδώσει ο Ιεχωβά, τα οποία πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι καθ’ όλη τη ζωή τους στη γη. Ο Ιεχωβά είπε στη γυναίκα: «Τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, και αυτός θέλει σε εξουσιάζει». Μίλησε έτσι, ούτως ώστε οι άνθρωποι (δηλαδή και ο άντρας και η γυναίκα) να μπορούν να ζουν κανονικές ζωές υπό το κράτος του Ιεχωβά, και ούτως ώστε οι ζωές των ανθρώπων να μπορούν να έχουν μια δομή και να μην ξεφεύγουν από την ευταξία τους. Συνεπώς, ο Ιεχωβά έθεσε κατάλληλους κανόνες για το πώς πρέπει να ενεργούν ο άντρας και η γυναίκα, όμως αυτό αφορούσε αποκλειστικά όλα τα δημιουργημένα έμβια όντα στη γη, και δεν είχε καμία σχέση με την ενσάρκωση του Θεού. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να είναι το ίδιο με τη δημιουργία Του; Τα λόγια Του απευθύνονταν μόνο στην ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε· σκοπός Του ήταν η ανθρωπότητα να ζει μια κανονική ζωή, σύμφωνα με τους κανόνες που Εκείνος θέσπισε για τον άντρα και τη γυναίκα. Στις απαρχές, όταν ο Ιεχωβά δημιούργησε την ανθρωπότητα, δημιούργησε δύο είδη ανθρώπινων όντων, τους άντρες και τις γυναίκες. Έτσι, υπάρχει ο διαχωρισμός άντρα και γυναίκας στις ενσαρκώσεις Του. Δεν αποφάσισε για το έργο Του βάσει των λόγων που είπε στον Αδάμ και την Εύα. Οι δύο ενσαρκώσεις Του καθορίστηκαν εξ ολοκλήρου σύμφωνα με τη σκέψη Του τον καιρό που πρωτοδημιούργησε τους ανθρώπους, δηλαδή ολοκλήρωσε το έργο των δύο ενσαρκώσεών Του με βάση τον άντρα και τη γυναίκα, πριν εκείνοι διαφθαρούν. Αν οι άνθρωποι έπαιρναν τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά στον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι παραπλανήθηκαν από το φίδι, και τα εφάρμοζαν στο έργο της ενσάρκωσης του Θεού, δεν θα έπρεπε και ο Ιησούς να αγαπάει τη σύζυγό καθώς όφειλε; Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός θα εξακολουθούσε να είναι Θεός; Σε αυτήν την περίπτωση, θα είχε ακόμα Εκείνος την ικανότητα να ολοκληρώσει το έργο Του; Αν αποτελεί λάθος η γυναικεία ενσάρκωση του Θεού, τότε δεν θα ήταν επίσης ένα τεραστίων διαστάσεων λάθος η δημιουργία της γυναίκας από τον Θεό; Αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα ήταν λάθος για τον Θεό να ενσαρκωθεί ως γυναίκα, τότε και ο Ιησούς, ο οποίος δεν παντρεύτηκε και, συνεπώς, δεν μπορούσε να αγαπήσει τη γυναίκα Του, δεν θα έκανε κι Εκείνος τόσο λάθος, όσο και η σημερινή ενσάρκωση; Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά στην Εύα, προκειμένου να αξιολογήσεις την αλήθεια της σημερινής ενσάρκωσης του Θεού, θα πρέπει, συνεπώς, να χρησιμοποιήσεις και τα λόγια του Ιεχωβά προς τον Αδάμ, προκειμένου να αξιολογήσεις τον Κύριο Ιησού, ο οποίος ενσαρκώθηκε την Εποχή της Χάριτος. Δεν είναι το ίδιο πράγμα αυτά τα δύο; Από τη στιγμή που αξιολογείς τον Κύριο Ιησού σύμφωνα με τον άντρα που δεν είχε παραπλανηθεί από το φίδι, δεν θα πρέπει, συνεπώς, να κρίνεις την αλήθεια της σημερινής ενσάρκωσης σύμφωνα με τη γυναίκα, η οποία είχε παραπλανηθεί από το φίδι. Αυτό θα ήταν άδικο! Αν έκρινες με αυτόν τον τρόπο, θα αποδείκνυε ότι έχεις χάσει τα λογικά σου. Όταν ο Ιεχωβά ενσαρκώθηκε δύο φορές, το φύλο της ενσάρκωσής Του σχετιζόταν με τον άντρα και τη γυναίκα που δεν είχαν παραπλανηθεί από το φίδι· ενσαρκώθηκε δύο φορές, σύμφωνα με τον άντρα και τη γυναίκα που δεν είχαν παραπλανηθεί από το φίδι. Μη θεωρείς ότι η αρσενική υπόσταση του Ιησού ήταν η ίδια με αυτήν του Αδάμ, ο οποίος παραπλανήθηκε από το φίδι. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ο Ένας με τον άλλον, είναι δύο άντρες με εντελώς διαφορετική φύση. Σίγουρα δεν μπορεί η αρσενική υπόσταση του Ιησού να αποδεικνύει ότι Εκείνος είναι μόνο η κεφαλή όλων των γυναικών, αλλά όχι όλων των αντρών; Δεν είναι Εκείνος ο Βασιλέας όλων των Ιουδαίων (τόσο των αντρών όσο και των γυναικών); Είναι ο ίδιος ο Θεός, και δεν είναι μόνο η κεφαλή της γυναίκας, αλλά και η κεφαλή του άντρα. Είναι ο Κύριος όλων των πλασμάτων και η κεφαλή όλων των πλασμάτων. Πώς μπορείς εσύ να καθορίσεις ότι η αρσενική υπόσταση του Ιησού είναι το σύμβολο της κεφαλής της γυναίκας; Αυτό δεν θα αποτελούσε βλασφημία; Ο Ιησούς είναι ένας άντρας που δεν έχει διαφθαρεί. Είναι Θεός, είναι Χριστός, είναι ο Κύριος. Πώς θα μπορούσε Εκείνος να είναι ένας άντρας σαν τον Αδάμ, ο οποίος ήταν διεφθαρμένος; Ο Ιησούς αποτελεί την ενσάρκωση του αγιοτάτου Πνεύματος του Θεού. Πώς θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένας θεός που κατέχει την αρσενική υπόσταση του Αδάμ; Σε αυτήν την περίπτωση, όλο το έργο του Θεού δεν θα ήταν λανθασμένο; Θα μπορούσε ο Ιεχωβά να ενσωματώσει στον Ιησού την αρσενική υπόσταση του Αδάμ, ο οποίος είχε παραπλανηθεί από το φίδι; Η ενσάρκωση του σήμερα δεν αποτελεί άλλη μια εκδήλωση του έργου της ενσάρκωσης του Θεού, η οποία έχει διαφορετικό φύλο από τον Ιησού, αλλά έχει την ίδια φύση με Εκείνον; Τολμάς ακόμα να λες ότι η ενσάρκωση του Θεού δεν θα μπορούσε να είναι γυναίκα, επειδή η γυναίκα ήταν η πρώτη που παραπλανήθηκε από το φίδι; Τολμάς ακόμα να λες ότι, εφόσον η γυναίκα είναι η πιο ακάθαρτη και η πηγή της διαφθοράς των ανθρώπων, ο Θεός δεν θα ήταν δυνατόν να ενσαρκωθεί ως γυναίκα; Τολμάς να επιμένεις και να λες ότι «η γυναίκα πρέπει να υπακούει πάντοτε τον άντρα και να μην αποτελεί φανέρωση του Θεού ή να μην Τον εκπροσωπεί απευθείας»; Δεν κατανοούσες στο παρελθόν, αλλά μπορείς να συνεχίζεις και να βλασφημάς το έργο του Θεού, και ειδικά την ενσάρκωση του Θεού; Αν δεν μπορείς να το δεις με πλήρη διαύγεια, καλύτερα να προσέχεις τι λες, ώστε να μην αποκαλύπτεται η ανοησία και η άγνοιά σου και να μην εκτίθεται η ασχήμια σου. Μη νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τα πάντα. Σου λέω ότι όλα όσα έχεις δει και βιώσει, δεν επαρκούν για να καταλάβεις ούτε το ένα χιλιοστό από το σχέδιο της διαχείρισής Μου. Τότε, γιατί ενεργείς τόσο υπεροπτικά; Το λιγοστό σου ταλέντο και η ελάχιστη γνώση σου δεν επαρκούν για να τα χρησιμοποιήσει ο Ιησούς, ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο στο έργο Του! Πόση εμπειρία έχεις στην πραγματικότητα; Όλα όσα έχεις δει και έχεις ακούσει σε ολόκληρη τη ζωή σου, μαζί με όλα όσα έχεις φανταστεί, είναι λιγότερα από το έργο που πραγματοποιώ Εγώ μέσα σε μία στιγμή! Καλά θα κάνεις να μην είσαι σχολαστικός και να μην ψάχνεις για σφάλματα. Ασχέτως του πόση αλαζονεία επιδεικνύεις, δεν είσαι παρά ένα πλάσμα πιο ασήμαντο κι από ένα μυρμήγκι! Όλα όσα έχεις μέσα στην κοιλιά σου, είναι λιγότερα απ’ αυτά που έχει ένα μυρμήγκι! Μη νομίζεις ότι επειδή απέκτησες κάποια εμπειρία και αρχαιότητα, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να χειρονομείς ασυμμάζευτα και να λες μεγάλα λόγια. Μήπως η εμπειρία και η αρχαιότητά σου, δεν είναι προϊόντα των λόγων που έχω εκφέρει; Νομίζεις ότι ήταν ως αντάλλαγμα για τη δουλειά και τον μόχθο σου; Σήμερα βλέπεις ότι έχω ενσαρκωθεί, και από αυτό και μόνο το γεγονός έχεις γεμίσει με τόσο πλούσιες ιδέες, κι από αυτές έχεις σταχυολογήσει άπειρες αντιλήψεις. Αν δεν είχα ενσαρκωθεί, ακόμα κι αν εσύ ήσουν προικισμένος με θαυμαστά ταλέντα, δεν θα μπορούσες να είχες τόσες ιδέες. Από αυτές τις ιδέες δεν προκύπτουν οι αντιλήψεις σου; Αν ο Ιησούς δεν είχε ενσαρκωθεί εκείνη την πρώτη φορά, θα μπορούσες να γνωρίζεις για την ενσάρκωση; Δεν είναι λόγω της γνώσης της πρώτης ενσάρκωσης, που έχετε τώρα την αυθάδεια να προσπαθείτε να κρίνετε τη δεύτερη ενσάρκωση; Γιατί, αντί να είσαι ένας υπάκουος ακόλουθος, την καθιστάς αντικείμενο μελέτης; Όταν θα έχεις εισέλθει σε αυτό το ρεύμα και θα παρουσιαστείς ενώπιον του ενσαρκωμένου Θεού, θα σου επιτρέψει Εκείνος να κάνεις μια τέτοια μελέτη; Μπορείς, αν θέλεις, να μελετάς τα χρονικά της οικογένειάς σου, αλλά αν προσπαθήσεις να μελετήσεις τα «οικογενειακά χρονικά» του Θεού, θα σε άφηνε ο Θεός του σήμερα να διεξαγάγεις μια τέτοια μελέτη; Δεν είσαι τυφλός; Δεν καθιστάς ο ίδιος τον εαυτό σου αξιοκαταφρόνητο;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Οι δύο ενσαρκώσεις ολοκληρώνουν τη σημασία της ενσάρκωσης» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 130

Ο Ιησούς κι Εγώ προερχόμαστε από ένα Πνεύμα. Παρόλο που οι ενσαρκώσεις Μας δεν σχετίζονται, το Πνεύμα Μας είναι ένα· παρόλο που το περιεχόμενο των όσων κάνουμε και το έργο που αναλαμβάνουμε δεν είναι τα ίδια, Εμείς είμαστε όμοιοι κατ’ ουσίαν· οι ενσαρκώσεις Μας έχουν διαφορετική μορφή, αλλά αυτό οφείλεται στην αλλαγή εποχής και στις διαφορετικές ανάγκες του έργου Μας. Οι διακονίες Μας δεν μοιάζουν, οπότε το έργο που επιτελούμε και η διάθεση που αποκαλύπτουμε στον άνθρωπο είναι επίσης διαφορετικά. Αυτός είναι ο λόγος που αυτό που βλέπει και καταλαβαίνει τη σήμερον ημέρα ο άνθρωπος είναι διαφορετικό από εκείνο του παρελθόντος. Αυτό οφείλεται στην αλλαγή εποχής. Μολονότι Εκείνοι είναι διαφορετικού φύλου και η μορφή της ενσάρκωσής Τους δεν είναι η ίδια, και παρόλο που δεν γεννήθηκαν μέσα στην ίδια οικογένεια, πόσο μάλλον κατά την ίδια περίοδο, το Πνεύμα Τους εξακολουθεί να είναι ένα. Μολονότι οι ενσαρκώσεις Τους δεν έχουν κοινό αίμα ούτε και οποιουδήποτε είδους συγγένεια, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι Εκείνοι αποτελούν ενσάρκωση του Θεού σε δύο διαφορετικές περιόδους. Το γεγονός ότι Εκείνοι είναι ενσαρκώσεις του Θεού, αποτελεί αδιάψευστη αλήθεια, παρόλο που δεν έχουν την ίδια γραμμή αίματος και δεν μιλάνε την ίδια ανθρώπινη γλώσσα (ο ένας ήταν άντρας που μιλούσε τη γλώσσα των Ιουδαίων και ο άλλος γυναίκα που μιλάει αποκλειστικά κινεζικά). Γι’ αυτούς τους λόγους έχουν ζήσει σε διαφορετικές χώρες για να κάνουν το έργο που επιβάλλεται να κάνει ο καθένας, καθώς και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Παρά το γεγονός ότι είναι το ίδιο Πνεύμα και κατέχονται από την ίδια ουσία, οι ενσαρκώσεις Τους δεν μοιάζουν καθόλου εξωτερικά. Το μόνο που έχουν ως κοινό είναι η ίδια ανθρώπινη φύση, όμως όσον αφορά στην εξωτερική εμφάνιση των ενσαρκώσεών Τους και τις συνθήκες της γέννησής Τους, δεν μοιάζουν. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν κανέναν αντίκτυπο στο έργο που πραγματοποιούν αντιστοίχως, ούτε στη γνώση που έχει ο άνθρωπος για Εκείνους, επειδή, στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι το ίδιο Πνεύμα και κανείς δεν μπορεί να Τους χωρίσει. Παρόλο που δεν είναι συγγενείς εξ αίματος, ολόκληρο το Είναι Τους βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Πνεύματός Τους, το οποίο Τους αναθέτει διαφορετικό έργο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και τις ενσαρκώσεις Τους σε διαφορετικές γραμμές αίματος. Το Πνεύμα του Ιεχωβά δεν είναι ο πατέρας του Πνεύματος του Ιησού, και το Πνεύμα του Ιησού δεν είναι ο γιος του Πνεύματος του Ιεχωβά. Είναι ένα και το αυτό Πνεύμα. Όπως ακριβώς ο ενσαρκωμένος Θεός του σήμερα και ο Ιησούς. Παρόλο που δεν είναι συγγενείς εξ αίματος, Αυτοί είναι ένα. Αυτό ισχύει επειδή το Πνεύμα Τους είναι ένα. Ο Θεός μπορεί να κάνει το έργο του ελέους και της στοργικότητας, όπως και αυτό της δίκαιης κρίσης και της παίδευσης του ανθρώπου, καθώς και να εξαπολύει κατάρες στον άνθρωπο. Στο τέλος, μπορεί να κάνει το έργο της καταστροφής του κόσμου και της τιμωρίας των αχρείων. Δεν τα κάνει όλα αυτά μόνος Του; Δεν είναι αυτή η παντοδυναμία του Θεού;

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 131

Θα μπορούσε ο Θεός, που είναι ο μεγαλύτερος απ’ άκρη σε άκρη σε όλο το σύμπαν και στη βασιλεία άνωθεν, να εξηγήσει πλήρως τον εαυτό Του χρησιμοποιώντας την εικόνα μιας σάρκας; Ο Θεός ενδύεται αυτήν τη σάρκα για να επιτελέσει ένα στάδιο του έργου Του. Αυτή η εικόνα της σάρκας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, δεν έχει καμία σχέση με το πέρασμα των εποχών, ούτε έχει καμία σχέση με τη διάθεση του Θεού. Γιατί ο Ιησούς δεν επέτρεψε να παραμείνει η εικόνα Του; Γιατί δεν άφησε τον άνθρωπο να ζωγραφίσει την εικόνα Του, έτσι ώστε να μπορέσει να περάσει στις μεταγενέστερες γενεές; Γιατί δεν επέτρεψε στους ανθρώπους να αναγνωρίσουν ότι η εικόνα Του ήταν η εικόνα του Θεού; Αν και η εικόνα του ανθρώπου δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού, θα ήταν δυνατό η εμφάνιση του ανθρώπου να εκπροσωπεί τη δοξασμένη εικόνα του Θεού; Όταν ενσαρκώνεται ο Θεός, απλώς κατέρχεται από τον ουρανό σε μια συγκεκριμένη σάρκα. Το Πνεύμα Του κατέρχεται σε μια σάρκα, μέσω της οποίας Εκείνος επιτελεί το έργο του Πνεύματος. Το Πνεύμα είναι Εκείνο που εκφράζεται στη σάρκα και το Πνεύμα είναι Εκείνο που επιτελεί το έργο Του στη σάρκα. Το έργο που επιτελείται στη σάρκα αντιπροσωπεύει πλήρως το Πνεύμα, και η σάρκα υπάρχει χάριν του έργου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εικόνα της σάρκας υποκαθιστά την αληθινή εικόνα του ίδιου του Θεού· δεν είναι αυτός ο σκοπός ούτε είναι αυτή η σημασία του ενσαρκωμένου Θεού. Αυτός ενσαρκώνεται μόνο ούτως ώστε το Πνεύμα να μπορέσει να βρει ένα μέρος να διαμένει το οποίο αρμόζει στο έργο Του, για να επιτύχει το έργο Του στη σάρκα πιο αποτελεσματικά, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να δουν τις πράξεις Του, να κατανοήσουν τη διάθεσή Του, να ακούσουν τα λόγια Του και να γνωρίσουν το θαύμα του έργου Του. Το όνομά Του αντιπροσωπεύει τη διάθεσή Του, το έργο Του αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του, αλλά δεν έχει πει ποτέ ότι η εμφάνισή Του στη σάρκα αντιπροσωπεύει την εικόνα Του· αυτό αποτελεί μονάχα μια ανθρώπινη αντίληψη. Οπότε, οι κρίσιμες πτυχές της ενσάρκωσης του Θεού είναι το όνομά Του, το έργο Του, η διάθεσή Του και το φύλο Του. Αυτά χρησιμοποιούνται για να αντιπροσωπεύσουν τη διαχείρισή Του σε αυτήν την εποχή. Η εμφάνισή Του στη σάρκα δεν έχει καμιά σχέση με τη διαχείρισή Του και υφίσταται απλώς χάριν του έργου Του εκείνη την εποχή. Ωστόσο, είναι αδύνατον ο ενσαρκωμένος Θεός να μην έχει συγκεκριμένη εμφάνιση, οπότε επιλέγει την κατάλληλη οικογένεια για να καθορίσει την εμφάνισή Του. Αν η εμφάνιση του Θεού είχε αντιπροσωπευτική σημασία, τότε όλοι εκείνοι με χαρακτηριστικά προσώπου όμοια με τα δικά Του θα αντιπροσώπευαν επίσης τον Θεό. Δεν θα ήταν αυτό μέγα σφάλμα; Ο άνθρωπος ζωγράφισε την εικόνα του Ιησού για να Τον λατρέψει. Εκείνον τον καιρό, το Άγιο Πνεύμα δεν έδωσε ειδικές οδηγίες, οπότε ο άνθρωπος μετέφερε εκείνη την εικόνα, την οποία είχε φανταστεί, μέχρι σήμερα. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την αρχική πρόθεση του Θεού, ο άνθρωπος δεν θα έπρεπε να το είχε κάνει αυτό. Από τον ζήλο του ανθρώπου και μόνο έχει παραμείνει η εικόνα του Ιησού μέχρι σήμερα. Ο Θεός είναι Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν θα είναι ποτέ ικανός να γενικεύσει αυτό που είναι η εικόνα Του σε τελική ανάλυση. Η εικόνα Του μπορεί να αντιπροσωπεύεται μόνο από τη διάθεσή Του. Όσο για την εμφάνιση της μύτης Του, του στόματός Του, των ματιών Του και των μαλλιών Του —δεν έχεις την ικανότητα να τα γενικεύσεις αυτά. Όταν ήλθε η αποκάλυψη στον Ιωάννη, εκείνος είδε την εικόνα του Υιού του ανθρώπου: Από το στόμα Του πρόβαλλε ένα αιχμηρό δίκοπο σπαθί, τα μάτια Του ήταν σαν πύρινες φλόγες, η κεφαλή και τα μαλλιά Του ήταν λευκά σαν μαλλί προβάτου, τα πόδια Του έμοιαζαν σαν στιλβωμένος ορείχαλκος και μια χρυσή ζώνη ήταν γύρω από το στήθος Του. Παρόλο που τα λόγια του ήταν εξαιρετικά γλαφυρά, η εικόνα του Θεού που περιέγραψε δεν ήταν η εικόνα ενός δημιουργημένου όντος. Αυτό που είδε ήταν μόνο ένα όραμα και όχι η εικόνα ενός ατόμου από τον υλικό κόσμο. Ο Ιωάννης είχε δει ένα όραμα, αλλά δεν είχε γίνει μάρτυρας της αληθινής όψης του Θεού. Η εικόνα του ενσαρκωμένου Θεού, που είναι η εικόνα ενός δημιουργημένου όντος, δεν είναι ικανή να αντιπροσωπεύσει τη διάθεση του Θεού στην ολότητά της. Όταν ο Ιεχωβά δημιούργησε την ανθρωπότητα, είπε ότι το έκανε κατ’ εικόνα Του και ότι δημιούργησε έναν άντρα και μια γυναίκα. Εκείνη την εποχή, είπε ότι δημιούργησε έναν άντρα και μια γυναίκα κατ’ εικόνα του Θεού. Παρόλο που η εικόνα του ανθρώπου μοιάζει με την εικόνα του Θεού, δεν μπορεί να συναχθεί εξ αυτού ότι η εμφάνιση του ανθρώπου είναι η εικόνα του Θεού. Ούτε μπορείς να χρησιμοποιήσεις την ανθρώπινη γλώσσα για να συνοψίσεις απόλυτα την εικόνα του Θεού, διότι ο Θεός είναι πολύ δοξασμένος, πολύ μεγάλος, πολύ θαυμαστός και ασύλληπτος!

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το όραμα του έργου του Θεού (3)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 132

Αυτή τη φορά, ο Θεός έρχεται να επιτελέσει έργο όχι μέσα σ’ ένα πνευματικό σώμα, αλλά μέσα σε ένα πολύ συνηθισμένο. Αυτό δεν είναι μονάχα το σώμα της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού, αλλά επίσης το σώμα μέσα στο οποίο ο Θεός επιστρέφει. Είναι μια πολύ συνηθισμένη σάρκα. Σε Αυτόν, δεν μπορείς να δεις κάτι το οποίο να είναι διαφορετικό από τους άλλους, αλλά μπορείς να πάρεις από Αυτόν τις αλήθειες που ποτέ πριν δεν είχες ακούσει. Αυτή η ασήμαντη σάρκα είναι η ενσάρκωση όλων των λόγων της αλήθειας από τον Θεό, εκείνη που αναλαμβάνει το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες, και έκφραση της συνολικής διάθεσης του Θεού για να μπορέσει να τη γνωρίσει ο άνθρωπος. Δεν λαχταράς πολύ να δεις τον επουράνιο Θεό; Δεν επιθυμείς πολύ να καταλάβεις τον επουράνιο Θεό; Δεν επιθυμείς πολύ να δεις τον προορισμό του ανθρώπινου γένους; Θα σου πει όλα αυτά τα μυστικά —μυστικά που κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να σου πει, κι επίσης, θα σου μιλήσει για τις αλήθειες τις οποίες δεν καταλαβαίνεις. Είναι η πύλη σου για τη βασιλεία κι ο οδηγός σου προς τη νέα εποχή. Μια τέτοια συνηθισμένη σάρκα κρύβει πολλά ασύλληπτα μυστήρια. Τα έργα Του μπορεί να είναι αδιερεύνητα για σένα, αλλά ο σκοπός όλων των έργων που επιτελεί αρκεί για να σε κάνει να δεις ότι Αυτός δεν είναι απλή σάρκα όπως πιστεύει ο άνθρωπος. Διότι Αυτός αντιπροσωπεύει το θέλημα του Θεού όσο και τη φροντίδα που δείχνει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος τις έσχατες ημέρες. Μ’ όλο που δεν μπορείς να ακούσεις τα λόγια που λέει, τα οποία μοιάζουν να σείουν τους ουρανούς και τη γη, ή να δεις τα μάτια Του σαν απαστράπτουσες φλόγες, και μ’ όλο που δεν μπορείς να νιώσεις την πειθαρχία της σιδερένιας Του ράβδου, μπορείς μες από τα λόγια Του να ακούσεις το μένος του Θεού και να γνωρίσεις ότι ο Θεός δείχνει συμπόνια για το ανθρώπινο γένος· μπορείς να δεις την δίκαιη διάθεση του Θεού και τη σοφία Του, και να συνειδητοποιήσεις, επιπλέον, το ενδιαφέρον και τη φροντίδα που δείχνει ο Θεός για όλο το ανθρώπινο γένος. Το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες είναι να επιτρέψει στον άνθρωπο να δει τον επουράνιο Θεό να ζει μεταξύ των ανθρώπων στη γη, και να κάνει τον άνθρωπο ικανό να γνωρίσει, να υπακούσει, να έχει φόβο Θεού και ν’ αγαπήσει τον Θεό. Γι’ αυτό ακριβώς έχει επιστρέψει εν σαρκί δεύτερη φορά. Παρότι εκείνο που βλέπει σήμερα ο άνθρωπος είναι ένας Θεός όμοιος με άνθρωπο, ένας Θεός με μύτη και δύο μάτια, κι ένας αναξιόλογος Θεός, στο τέλος, ο Θεός θα σου δείξει ότι δίχως την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου, οι ουρανοί και η γη θα υποστούν τρομερή αλλαγή· δίχως την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου, οι ουρανοί θα σκοτεινιάσουν, στη γη θα επικρατήσει χάος και όλο το ανθρώπινο γένος θα λιμοκτονεί και θα μαστίζεται. Θα σας δείξει ότι δίχως τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού τις έσχατες ημέρες, ο Θεός θα είχε προ πολλού αφανίσει όλο το ανθρώπινο γένος στην κόλαση· χωρίς την ύπαρξη αυτής της σάρκας, θα ήσασταν αιωνίως οι πρώτοι των αμαρτωλών και πτώματα. Πρέπει να ξέρετε ότι, δίχως την ύπαρξη αυτής της σάρκας, όλο το ανθρώπινο γένος θα αντίκριζε μιαν αναπόφευκτη συμφορά και θα του ήταν δύσκολο να ξεφύγει την πιο αυστηρή τιμωρία του Θεού προς το ανθρώπινο γένος τις έσχατες ημέρες. Χωρίς τη γέννηση αυτής της συνηθισμένης σάρκας, θα ήσασταν όλοι σε μια κατάσταση όπου ούτε ζωή ούτε θάνατος θα υπήρχε, όσο κι αν το επιζητούσατε· χωρίς την ύπαρξη αυτής της σάρκας, σήμερα δεν θα ήσασταν σε θέση να λάβετε την αλήθεια και να έρθετε μπροστά στον θρόνο του Θεού. Αντιθέτως, θα δεχόσασταν την τιμωρία του Θεού για τα βαριά σας αμαρτήματα. Το γνωρίζετε; Δίχως την επιστροφή του Θεού εν σαρκί, κανείς δεν θα είχε την ευκαιρία να σωθεί· και δίχως την έλευση αυτής της σάρκας, ο Θεός θα είχε προ πολλού δώσει τέλος στην παλαιά εποχή. Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορείτε ακόμα ν’ αρνιέστε τη δεύτερη ενσάρκωση του Θεού; Εφόσον μπορείτε να ωφεληθείτε τόσο πολύ από αυτό τον συνηθισμένο άνθρωπο, γιατί τότε δεν Τον αποδέχεστε πρόθυμα;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Γνωρίζεις ότι ο Θεός έχει επιτελέσει κάτι σπουδαίο μεταξύ των ανθρώπων;» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 133

Το έργο του Θεού είναι εκείνο το οποίο δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν δεν μπορείς να συλλάβεις καν κατά πόσον η απόφασή σου είναι σωστή, ούτε γνωρίζεις κατά πόσον το έργο του Θεού μπορεί να πετύχει, γιατί τότε δεν δοκιμάζεις την τύχη σου να διαπιστώσεις κατά πόσον μπορεί να σε βοηθήσει πολύ αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, και κατά πόσον έχει ο Θεός επιτελέσει σπουδαίο έργο; Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι στον καιρό του Νώε, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και παντρεύονταν και παραδίνονταν στον γάμο σε τέτοιον βαθμό, που ήταν αβάσταχτο για τον Θεό να το βλέπει, έτσι Αυτός έστειλε έναν μεγάλο κατακλυσμό για να αφανίσει το ανθρώπινο γένος και άφησε πίσω μόνο την οκταμελή οικογένεια του Νώε και όλα τα είδη των πουλιών και των ζώων. Τις έσχατες ημέρες, ωστόσο, όσοι θα διασωθούν από τον Θεό είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι Του στάθηκαν πιστοί μέχρι το τέλος. Παρότι και οι δύο ήταν εποχές μεγάλης διαφθοράς, αβάσταχτης για τον Θεό να τη βλέπει, και το ανθρώπινο γένος ήταν και στις δύο εποχές τόσο διεφθαρμένο ώστε αρνιόταν τον Θεό ως Κύριο, όλοι οι άνθρωποι στον καιρό του Νώε αφανίστηκαν από τον Θεό. Και στις δύο εποχές, το ανθρώπινο γένος δυσαρέστησε πολύ τον Θεό, όμως ο Θεός έδειξε υπομονή με τους ανθρώπους στις έσχατες ημέρες μέχρι σήμερα. Γιατί αυτό; Προσπαθήσατε ποτέ να το σκεφτείτε; Αν στ’ αλήθεια δεν ξέρετε, τότε θα σας πω Εγώ. Ο λόγος που ο Θεός μπορεί να φερθεί γενναιόδωρα στους ανθρώπους τις έσχατες ημέρες δεν είναι επειδή αυτοί είναι λιγότερο διεφθαρμένοι από τον καιρό του Νώε ή επειδή έχουν δείξει μετάνοια στον Θεό, και ακόμη λιγότερο, επειδή ο Θεός δεν μπορεί να αντέξει να αφανίσει τους ανθρώπους τις έσχατες ημέρες όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Είναι μάλλον ότι ο Θεός έχει έργο να επιτελέσει σε μια μερίδα ανθρώπων τις έσχατες ημέρες και αυτό θα επιτελεστεί από τον ίδιο τον Θεό ενσαρκωμένο. Επιπλέον, ο Θεός θα διαλέξει ένα κομμάτι αυτής της μερίδας ως αντικείμενα της σωτηρίας Του, ως τον καρπό του σχεδίου διαχείρισής Του, και θα πάρει τέτοιους ανθρώπους μαζί Του στην επόμενη εποχή. Γι’ αυτό, οτιδήποτε κι αν συμβεί, η πληρωμή αυτού του τιμήματος από τον Θεό περιλαμβάνεται απολύτως στην προετοιμασία για το έργο της ενσάρκωσής Του κατά τις έσχατες ημέρες. Το γεγονός ότι έχετε φτάσει στο σήμερα, οφείλεται σε αυτή τη σάρκα. Οφείλεται στο ότι ο Θεός ζει στη σάρκα, μέσα στην οποία εσείς έχετε την ευκαιρία να επιβιώνετε. Όλη αυτή η καλή τύχη έχει κερδηθεί χάρη σε αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο. Όχι μόνο αυτό, αλλά και στο τέλος, κάθε έθνος θα προσκυνήσει αυτόν τον συνηθισμένο άνθρωπο, και θα προσφέρει ευχαριστίες και την υπακοή του σε αυτόν τον ασήμαντο άνθρωπο. επειδή η αλήθεια, η ζωή και η οδός που Εκείνος έφερε, έσωσαν όλο το ανθρώπινο γένος, μετρίασαν τη σύγκρουση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, μίκρυναν την απόσταση ανάμεσά τους, και άνοιξαν έναν δίαυλο επικοινωνίας στις σκέψεις Θεού και ανθρώπου. Είναι επίσης Εκείνος που έχει φέρει ακόμη μεγαλύτερη δόξα στον Θεό. Δεν είναι, άραγε, ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν Αυτόν άξιος της εμπιστοσύνης και της λατρείας σου; Δεν είναι μια τέτοια συνηθισμένη σάρκα κατάλληλη να αποκαλείται Χριστός; Μπορεί ένας τέτοιος συνηθισμένος άνθρωπος να μην είναι έκφραση του Θεού μεταξύ των ανθρώπων; Δεν αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος βοηθά το ανθρώπινο γένος να διασωθεί από την καταστροφή, να Τον αγαπάτε και να Τον κρατάτε; Αν αρνηθείτε τις αλήθειες που προφέρονται απ’ το στόμα Του και αποστραφείτε την παρουσία Του ανάμεσά σας, ποια θα είναι τότε η μοίρα σας;

Όλο το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες επιτελείται μέσω αυτού του συνηθισμένου ανθρώπου. Αυτός θα σου απονείμει τα πάντα και, ακόμη, Αυτός θ’ αποφασίσει τα πάντα για σένα. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι όπως πιστεύεις: ένας άνθρωπος τόσο απλός, ώστε να είναι ανάξιος λόγου; Δεν είναι η αλήθεια Του αρκετή για να σε πείσει πλήρως; Δεν είναι η μαρτυρία των πράξεών Του αρκετή για να σε πείσει πλήρως; Ή μήπως το μονοπάτι στο οποίο σε οδηγεί δεν αξίζει για σένα να το ακολουθήσεις; Τι είναι εκείνο που σε κάνει να νιώθεις αποστροφή γι’ Αυτόν και να Τον απορρίπτεις και να Τον αποφεύγεις; Είναι Αυτός που εκφράζει την αλήθεια, είναι Αυτός που χορηγεί την αλήθεια, και είναι Αυτός που ανοίγει μπροστά σου ένα μονοπάτι για να προχωρήσεις. Μήπως ακόμα δεν μπορείς να βρεις τα ίχνη του έργου του Θεού μέσα σε αυτές τις αλήθειες; Δίχως το έργο του Ιησού, το ανθρώπινο γένος δεν θα είχε αποκαθηλωθεί από τον σταυρό, αλλά χωρίς την ενσάρκωση σήμερα, εκείνοι που έχουν αποκαθηλωθεί από τον σταυρό δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν εγκριθεί από τον Θεό ή να εισέλθουν στη νέα εποχή. Χωρίς την έλευση αυτού του συνηθισμένου ανθρώπου, δεν θα είχατε ποτέ την ευκαιρία ή δεν θα είχατε ποτέ επιλεγεί για ν’ αντικρύσετε την αληθινή όψη του Θεού, γιατί είστε όλοι εκείνοι που θα έπρεπε προ πολλού να έχουν αφανιστεί. Λόγω της έλευσης της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού, ο Θεός σάς έχει συγχωρήσει και δείξει το έλεός Του. Εν πάση περιπτώσει, τα λόγια που πρέπει να σας αφήσω στο τέλος είναι τούτα: αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, που είναι ο Θεός ενσαρκωμένος, έχει ζωτική σημασία για εσάς. Είναι το σπουδαίο πράγμα που έχει ήδη επιτελέσει ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 134

Τι πρέπει να γνωρίζεις για τον πρακτικό Θεό; Το Πνεύμα, το Άτομο και ο Λόγος συνθέτουν τον πρακτικό Θεό τον ίδιο και αυτό είναι το πραγματικό νόημα του ίδιου του πρακτικού Θεού. Αν γνωρίζεις μόνο το Άτομο, δηλαδή τις συνήθειες και την προσωπικότητά Του, αλλά δεν γνωρίζεις το έργο του Πνεύματος ή τι κάνει το Πνεύμα στη σάρκα, και αν δίνεις προσοχή μόνο στο Πνεύμα και στον Λόγο και προσεύχεσαι μόνο ενώπιον του Πνεύματος, αλλά αγνοείς το έργο του Πνεύματος του Θεού στον πρακτικό Θεό, τότε αποδεικνύεται πως δεν γνωρίζεις τον πρακτικό Θεό. Η γνώση του πρακτικού Θεού περιλαμβάνει τη γνώση και την εμπειρία του λόγου Του, την κατανόηση των κανόνων και των αρχών του έργου του Αγίου Πνεύματος, καθώς και του τρόπου με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα εργάζεται στη σάρκα. Επίσης, περιλαμβάνει τη γνώση πως κάθε ενέργεια του Θεού στη σάρκα κυβερνάται από το Πνεύμα και πως ο λόγος που Αυτός εκφέρει είναι η άμεση έκφραση του Πνεύματος. Επομένως, εάν επιθυμείς να γνωρίσεις τον πρακτικό Θεό, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πώς εργάζεται ο Θεός στην ανθρώπινη και στη θεϊκή φύση· αυτό, με τη σειρά του, αφορά τις εκφράσεις του Πνεύματος, με τις οποίες έρχονται σε επαφή όλοι οι άνθρωποι.

Τι καλύπτεται στις εκφράσεις του Πνεύματος; Μερικές φορές, ο Θεός εργάζεται στην ανθρώπινη φύση, ενώ άλλες φορές, στη θεϊκή φύση· και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, επικεφαλής είναι το Πνεύμα. Όποιο είναι το πνεύμα μέσα στους ανθρώπους, αυτή είναι και η εξωτερική τους έκφραση. Το Πνεύμα εργάζεται κανονικά, ωστόσο υπάρχουν δυο μέρη στην κατεύθυνσή Του από το Πνεύμα: Το ένα μέρος είναι το έργο Του στην ανθρώπινη φύση και το άλλο το έργο Του μέσω της θεϊκής φύσης. Πρέπει να το γνωρίζεις αυτό ξεκάθαρα. Το έργο του Πνεύματος ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες: Όταν απαιτείται το ανθρώπινό Του έργο, το Πνεύμα κατευθύνει αυτό το ανθρώπινο έργο, ενώ όταν απαιτείται το θεϊκό Του έργο, τότε φαίνεται πως το εκτελεί απευθείας η θεϊκή φύση. Επειδή ο Θεός εργάζεται στη σάρκα και εμφανίζεται στη σάρκα, εργάζεται και στην ανθρώπινη, αλλά και στη θεϊκή φύση. Το έργο Του στην ανθρώπινη φύση κατευθύνεται από το Πνεύμα και εκτελείται για να ικανοποιήσει τις σαρκικές ανάγκες των ανθρώπων, να διευκολύνει την ενασχόλησή τους με Αυτόν, να τους επιτρέψει να δουν την πραγματικότητα και την κανονικότητα του Θεού, όπως και να τους επιτρέψει να δουν πως το Πνεύμα του Θεού έχει εισέλθει στη σάρκα, βρίσκεται μεταξύ ανθρώπων, ζει μαζί με τους ανθρώπους και έρχεται σε επαφή μαζί τους. Το έργο Του στη θεϊκή φύση εκτελείται για να προσφέρει ζωή στους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στα πάντα από θετική πλευρά, αλλάζοντας τη διάθεση των ανθρώπων και επιτρέποντάς τους να δουν αληθινά την εμφάνιση του Πνεύματος στη σάρκα. Ως επί το πλείστον, η ανάπτυξη στη ζωή του ανθρώπου επιτυγχάνεται άμεσα μέσω του έργου και του λόγου του Θεού στη θεϊκή φύση. Μόνο αν οι άνθρωποι δεχτούν το έργο του Θεού στη θεϊκή φύση μπορούν να επιτύχουν αλλαγές στη διάθεσή τους και μόνο τότε μπορεί το πνεύμα τους να είναι χορτάτο· μόνο αν προστεθεί σε αυτό το έργο στην ανθρώπινη φύση —η καθοδήγηση, η υποστήριξη και η πρόνοια του Θεού στην ανθρώπινη φύση— μπορούν να επιτευχθούν πλήρως τα αποτελέσματα του έργου του Θεού. Ο ίδιος ο πρακτικός Θεός, για τον οποίο γίνεται λόγος σήμερα, εργάζεται και στην ανθρώπινη, αλλά και στη θεϊκή φύση. Μέσω της εμφάνισης του πρακτικού Θεού, επιτυγχάνεται το κανονικό ανθρώπινο έργο και η ζωή Του, καθώς και το απόλυτα θεϊκό Του έργο. Η ανθρώπινη και η θεϊκή Του φύση συνδυάζονται σε μία, ενώ το έργο και των δύο^[α] επιτελείται μέσω του λόγου· είτε πρόκειται για την ανθρώπινη είτε για τη θεϊκή φύση, Αυτός αρθρώνει λόγο. Όταν ο Θεός εργάζεται στην ανθρώπινη φύση, μιλά τη γλώσσα της ανθρώπινης φύσης, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ασχοληθούν και να καταλάβουν. Ο λόγος που εκφέρει είναι απλός και ευκολονόητος, έτσι ώστε να μπορεί να διατεθεί σε όλους τους ανθρώπους· ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν γνώσεις ή έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, όλοι τους μπορούν να δεχτούν τον λόγο του Θεού. Το έργο του Θεού στη θεϊκή φύση εκτελείται επίσης μέσω του λόγου, αλλά είναι γεμάτο πρόνοια και ζωή, είναι ακηλίδωτο από ανθρώπινες ιδέες, δεν περιλαμβάνει ανθρώπινες προτιμήσεις, δεν έχει ανθρώπινους περιορισμούς, είναι εκτός των ορίων οποιασδήποτε κανονικής ανθρώπινης φύσης και, ενώ εκτελείται κι αυτό στη σάρκα, είναι η άμεση έκφραση του Πνεύματος. Αν οι άνθρωποι δεχτούν μόνο το έργο του Θεού στην ανθρώπινη φύση, τότε θα περιορίσουν τους εαυτούς τους σε ένα συγκεκριμένο πεδίο και θα χρειάζονται διηνεκή αντιμετώπιση, κλάδεμα και πειθαρχεία, ώστε να υπάρξει ακόμα και η παραμικρή αλλαγή μέσα τους. Χωρίς το έργο ή την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ωστόσο, θα προσφεύγουν πάντα στις συνήθειες του παρελθόντος· μόνο μέσω του έργου της θεϊκής φύσης μπορούν να διορθωθούν αυτά τα προβλήματα και τα ελαττώματα και μόνο τότε μπορούν να ολοκληρωθούν οι άνθρωποι. Αντί για διαρκή αντιμετώπιση και κλάδεμα, αυτό που απαιτείται είναι θετική πρόνοια, η χρήση του λόγου για να αντισταθμίσει όλες τις ελλείψεις, η χρήση του λόγου για να αποκαλύψει την κάθε κατάσταση των ανθρώπων, η χρήση του λόγου για να κατευθύνει τις ζωές τους, την κάθε τους λέξη, την κάθε τους πράξη, για να ξεγυμνώσει τις προθέσεις και τα κίνητρά τους. Αυτό είναι το αληθινό έργο του πρακτικού Θεού. Έτσι, στη στάση σου προς τον πρακτικό Θεό, πρέπει να υποτάσσεσαι στην ανθρώπινη φύση Του, να Τον αναγνωρίζεις και να Τον παραδέχεσαι και, επιπλέον, να δέχεσαι και να υπακούς στο θεϊκό έργο και λόγο. Η εμφάνιση του Θεού στη σάρκα σημαίνει πως το σύνολο του έργου και του λόγου του Πνεύματος του Θεού εκτελείται μέσω της κανονικής ανθρώπινης φύσης Του και μέσω της ενσαρκωμένης σάρκας Του. Με άλλα λόγια, το Πνεύμα του Θεού κατευθύνει το ανθρώπινο έργο Του και εκτελεί το έργο της θεϊκής φύσης στη σάρκα, ενώ στον ενσαρκωμένο Θεό μπορείς να δεις και το έργο του Θεού στην ανθρώπινη φύση, αλλά και το απόλυτα θεϊκό έργο· αυτή είναι η πραγματική σημασία της ενσάρκωσης του πρακτικού Θεού. Αν μπορείς να το δεις αυτό καθαρά, θα είσαι ικανός να συνδέσεις τα διάφορα μέρη του Θεού και θα πάψεις να δίνεις υπερβολική προσοχή στο έργο Του στη θεϊκή φύση και να είσαι υπερβολικά απαξιωτικός προς το έργο Του στην ανθρώπινη φύση, δεν θα φτάνεις στα άκρα και ούτε θα κάνεις παρακάμψεις. Γενικά, το νόημα του πρακτικού Θεού είναι πως το έργο της ανθρώπινης και της θεϊκής Του φύσης, όπως κατευθύνεται από το Πνεύμα, εκφράζεται μέσω της σάρκας Του, έτσι ώστε να μπορέσουν να δουν οι άνθρωποι πως Αυτός είναι δραστήριος και ζωντανός και αληθινός και πραγματικός.

Το έργο του Πνεύματος του Θεού στην ανθρώπινη φύση έχει μεταβατικά στάδια. Οδηγώντας την ανθρώπινη φύση στην τελείωση, επιτρέπει στην ανθρώπινη φύση Του να δεχτεί την κατεύθυνση του Πνεύματος, ενώ μετά από αυτό, η ανθρώπινη φύση Του είναι ικανή να προμηθεύει και να καθοδηγεί τις εκκλησίες. Αυτή είναι μια έκφραση του κανονικού έργου του Θεού. Επομένως, αν μπορείς να δεις καθαρά τις αρχές του έργου του Θεού στην ανθρώπινη φύση, τότε θα είναι απίθανο να έχεις αντιλήψεις για το έργο του Θεού στην ανθρώπινη φύση. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το Πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να κάνει λάθος. Είναι σωστός και αλάνθαστος· δεν θα έκανε τίποτε λαθεμένα. Το θεϊκό έργο είναι η άμεση έκφραση του θελήματος του Θεού, δίχως την παρέμβαση της ανθρώπινης φύσης. Δεν υπόκειται σε τελείωση, αλλά προέρχεται απευθείας από το Πνεύμα. Ωστόσο, το γεγονός πως Αυτός μπορεί να εργάζεται στη θεϊκή φύση οφείλεται στην κανονική ανθρώπινη φύση Του· δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υπερφυσικό, ενώ μοιάζει σαν να εκτελείται από κανονικό άτομο. Ο Θεός ήρθε από τον ουρανό στη γη κυρίως για να εκφράσει τον λόγο του Θεού μέσω της σάρκας και για να ολοκληρώσει το έργο του Πνεύματος του Θεού χρησιμοποιώντας τη σάρκα.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Πρέπει να ξέρεις πως ο πρακτικός Θεός είναι ο ίδιος ο Θεός» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Υποσημειώσεις:

α. Το πρωτότυπο κείμενο λέει: «και τα δύο επιτελούνται».

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 135

Σήμερα, η γνώση των ανθρώπων για τον πρακτικό Θεό παραμένει υπερβολικά μονόπλευρη, ενώ η κατανόηση της σημασίας της ενσάρκωσης είναι ακόμη μηδαμινή. Αναφορικά με τη σάρκα του Θεού, οι άνθρωποι, μέσω του έργου και του λόγου Του, βλέπουν πως το Πνεύμα του Θεού περιλαμβάνει τόσο πολλά και σε μεγάλη αφθονία. Παρόλα αυτά, ωστόσο, η μαρτυρία του Θεού προέρχεται, εν τέλει, από το Πνεύμα του Θεού: αυτά που κάνει ο Θεός στη σάρκα, οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες εργάζεται, αυτά που κάνει στην ανθρώπινη φύση και αυτά που κάνει στη θεϊκή φύση. Οι άνθρωποι πρέπει να το γνωρίζουν αυτό. Σήμερα, είσαι ικανός να λατρεύεις αυτό το άτομο, αλλά στην πραγματικότητα λατρεύεις το Πνεύμα. Αυτή είναι η ελάχιστη γνώση που πρέπει να εμπεδώσουν οι άνθρωποι για τον ενσαρκωμένο Θεό: να γνωρίζουν την ουσία του Πνεύματος μέσω της σάρκας, να γνωρίζουν το θεϊκό έργο του Πνεύματος στη σάρκα και το ανθρώπινο έργο στη σάρκα, να αποδέχονται το σύνολο του λόγου και των ομιλιών του Πνεύματος στη σάρκα και να βλέπουν πώς το Πνεύμα του Θεού κατευθύνει τη σάρκα και εκδηλώνει τη δύναμή Του στη σάρκα. Δηλαδή, ο άνθρωπος γνωρίζει το Πνεύμα στον ουρανό μέσω της σάρκας· η εμφάνιση του ίδιου του πρακτικού Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους έχει εκδιώξειτον ασαφή Θεό από τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Η λατρεία του ίδιου του πρακτικού Θεού από τους ανθρώπους έχει αυξήσει την υπακοή τους στον Θεό, ενώ μέσω του θεϊκού έργου του Πνεύματος του Θεού στη σάρκα και του ανθρώπινου έργου στη σάρκα, ο άνθρωπος δέχεται αποκάλυψη και καθοδήγηση, ενώ λαμβάνουν χώρα αλλαγές στη διάθεση της ζωής του. Μόνο αυτό είναι το πραγματικό νόημα της έλευσης του Πνεύματος στη σάρκα και ο κύριος σκοπός του είναι να έρχονται σε επαφή οι άνθρωποι με τον Θεό, να στηρίζονται στον Θεό και να αποκτούν τη γνώση του Θεού.

Ως επί το πλείστον, ποια στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι προς τον πρακτικό Θεό; Τι γνωρίζεις για την ενσάρκωση, για την εμφάνιση του Λόγου στη σάρκα, για την εμφάνιση του Θεού στη σάρκα, για τις πράξεις του πρακτικού Θεού; Και τι αναφέρεται κυρίως σήμερα; Η ενσάρκωση, η έλευση του Λόγου στη σάρκα και η εμφάνιση του Θεού στη σάρκα —όλα αυτά τα θέματα πρέπει να κατανοηθούν. Βάσει του αναστήματός σας και της περιόδου, κατά τη διάρκεια των εμπειριών της ζωής σας, πρέπει σταδιακά να κατανοήσετε αυτά τα θέματα και να αποκτήσετε σαφή γνώση γι’ αυτά. Η διαδικασία δια της οποίας οι άνθρωποι βιώνουν τον λόγο του Θεού είναι ίδια με τη διαδικασία δια της οποίας γνωρίζουν την εμφάνιση του λόγου του Θεού στη σάρκα. Όσο περισσότερο βιώνουν τον λόγο του Θεού οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο γνωρίζουν το Πνεύμα του Θεού· μέσω του βιώματος του λόγου του Θεού, οι άνθρωποι κατανοούν τις αρχές του έργου του Πνεύματος και καταφέρνουν να γνωρίσουν τον πρακτικό Θεό τον ίδιο. Μάλιστα, όταν ο Θεός οδηγεί τους ανθρώπους στην τελείωση και τους αποκτά, τους γνωστοποιεί τις πράξεις του πρακτικού Θεού· χρησιμοποιεί το έργο του πρακτικού Θεού για να δείξει στους ανθρώπους την πραγματική σημασία της ενσάρκωσης και να τους δείξει πως το Πνεύμα του Θεού έχει εμφανιστεί πραγματικά ενώπιον του ανθρώπου. Όταν οι άνθρωποι αποκτώνται από τον Θεό και οδηγούνται στην τελείωση από Αυτόν, οι εκφράσεις του πρακτικού Θεού τούς έχουν κατακτήσει, ο λόγος του πρακτικού Θεού τούς έχει αλλάξει, ενώ Αυτός έχει δώσει τη ζωή Του μέσα τους, γεμίζοντάς τους με αυτό που Αυτός είναι (είτε το ανθρώπινο είτε το θεϊκό), γεμίζοντάς τους με την ουσία του λόγου Του και επιτρέποντας στους ανθρώπους να βιώσουν τον λόγο Του. Όταν ο Θεός αποκτά ανθρώπους, το κάνει κατά κύριο λόγο χρησιμοποιώντας τον λόγο και τις ομιλίες του πρακτικού Θεού, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τα ελαττώματα των ανθρώπων και να κρίνει και να αποκαλύψει την απειθή τους διάθεση, οδηγώντας τους να αποκτήσουν όσα χρειάζονται και δείχνοντάς τους πως ο Θεός βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Κυριότερα, το έργο του πρακτικού Θεού είναι η σωτηρία κάθε ατόμου από την επιρροή του Σατανά, η απομάκρυνση τους από τη γη της βρομιάς και η εξάλειψη της διεφθαρμένης διάθεσής τους. Η μεγαλύτερη σπουδαιότητα του να αποκτάσαι από τον πρακτικό Θεό έγκειται στο γεγονός πως είσαι ικανός να θέσεις τον πρακτικό Θεό ως υπόδειγμα, ως πρότυπο και να βιώσεις την κανονική ανθρώπινη φύση, πως είσαι ικανός να κάνεις πράξη σύμφωνα με τον λόγο και τις απαιτήσεις του πρακτικού Θεού, δίχως την παραμικρή παρέκκλιση ή απόκλιση, να κάνεις πράξη με τον τρόπο που λέει Αυτός και πως είσαι ικανός να πετύχεις οτιδήποτε Αυτός ζητήσει. Με αυτόν τον τρόπο, θα έχεις αποκτηθεί από τον Θεό. Όταν αποκτάσαι από τον Θεό, δεν κατέχεις απλώς το έργο του Αγίου Πνεύματος· προ παντός, είσαι ικανός να βιώνεις τις απαιτήσεις του πρακτικού Θεού. Το να έχεις απλώς το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν σημαίνει πως έχεις ζωή. Σημασία έχει το κατά πόσον είσαι ικανός να πράττεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις που έχει ο πρακτικός Θεός από εσένα, κάτι που σχετίζεται με το κατά πόσον είσαι ικανός να αποκτηθείς από τον Θεό. Τα πράγματα αυτά είναι το σημαντικότερο νόημα του έργου του πρακτικού Θεού στη σάρκα. Δηλαδή, ο Θεός αποκτά μια ομάδα ανθρώπων χάρη στην αληθινή και πραγματική Του εμφάνιση στη σάρκα, επειδή είναι δραστήριος και ζωντανός, επειδή Τον είδαν οι άνθρωποι, επειδή πραγματικά εκτελεί το έργο του Πνεύματος στη σάρκα και επειδή ενεργεί σαν υπόδειγμα για τους ανθρώπους στη σάρκα. Η έλευση του Θεού στη σάρκα έχει ως κύριο σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δουν τις αληθινές πράξεις του Θεού, να υλοποιήσει το άμορφο Πνεύμα στη σάρκα, καθώς και να επιτρέψει στους ανθρώπους να Τον δουν και να Τον αγγίξουν. Με τον τρόπο αυτό, όσοι ολοκληρώνονται από Αυτόν θα Τον βιώνουν, θα αποκτώνται από Αυτόν και θα είναι κάποιοι που επιθυμεί η καρδιά Του. Αν ο Θεός μιλούσε μόνο στον ουρανό και δεν κατέβαινε πράγματι στη γη, τότε οι άνθρωποι θα ήταν ακόμα ανίκανοι να γνωρίσουν τον Θεό, θα ήταν ικανοί μόνο να κηρύττουν τις πράξεις του Θεού χρησιμοποιώντας κενή θεωρία και δεν θα είχαν τον λόγο του Θεού ως πραγματικότητα. Ο Θεός έχει έρθει στη γη με πρωταρχικό σκοπό να αποτελέσει υπόδειγμα και πρότυπο σε όσους πρόκειται να αποκτηθούν από τον Θεό· μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούν οι άνθρωποι να γνωρίσουν πραγματικά τον Θεό, να Τον αγγίξουν και να Τον δουν, και μόνο τότε μπορούν να αποκτηθούν πραγματικά από τον Θεό.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 136

Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού περιλαμβάνει δύο μέρη. Την πρώτη φορά που ενσαρκώθηκε, οι άνθρωποι δεν πίστεψαν σε Αυτόν, ούτε Τον γνώρισαν, και κάρφωσαν τον Ιησού στον σταυρό. Έπειτα, τη δεύτερη φορά που ενσαρκώθηκε, οι άνθρωποι και πάλι δεν πίστεψαν σ’ Αυτόν, πόσο μάλλον δε, Τον γνώρισαν, και για άλλη μια φορά κάρφωσαν τον Ιησού στον σταυρό. Δεν είναι ο άνθρωπος εχθρός του Θεού; Αν ο άνθρωπος δεν Τον γνωρίζει, πώς θα μπορούσε να είναι ο οικείος του Θεού; Πώς θα μπορούσε να έχει τα προσόντα να γίνει μάρτυρας για τον Θεό; Οι ισχυρισμοί του ανθρώπου ότι αγαπά τον Θεό, υπηρετεί τον Θεό και δοξάζει τον Θεό, δεν είναι όλοι τους απατηλά ψέματα; Εάν αφιερώνεις τη ζωή σου σε αυτά τα μη ρεαλιστικά, μη πρακτικά πράγματα, δεν κοπιάζεις επί ματαίω; Πώς θα μπορούσες να είσαι ο οικείος του Θεού όταν δεν γνωρίζεις καν ποιος είναι ο Θεός; Δεν είναι αόριστη και αφηρημένη μια τέτοια επιδίωξη; Δεν είναι απατηλή; Πώς μπορεί να γίνει κάποιος οικείος του Θεού; Ποια είναι η πρακτική σημασία του να είναι κανείς οικείος του Θεού; Μπορείς να είσαι οικείος του Πνεύματος του Θεού; Μπορείς να δεις πόσο μεγάλο και δοξασμένο είναι το Πνεύμα; Το να είναι κανείς ο οικείος ενός αόρατου, άυλου Θεού, δεν είναι αόριστο και αφηρημένο; Ποια είναι η πρακτική σημασία μιας τέτοιας επιδίωξης; Δεν είναι εξ ολοκλήρου ένα απατηλό ψέμα; Αυτό που επιδιώκεις είναι να γίνεις ο οικείος του Θεού, αλλά στην πραγματικότητα είσαι το υποχείριο του Σατανά, διότι δεν γνωρίζεις τον Θεό και επιδιώκεις τον ανύπαρκτο «Θεό των πάντων», ο οποίος είναι αόρατος, άυλος και προϊόν των δικών σου αντιλήψεων. Για να το θέσουμε αόριστα, ένας τέτοιος «Θεός» είναι ο Σατανάς και, για να το θέσουμε πρακτικά, είσαι εσύ ο ίδιος. Επιζητάς να είσαι ο οικείος του εαυτού σου, αλλά εξακολουθείς να ισχυρίζεσαι ότι επιδιώκεις να γίνεις ο οικείος του Θεού —δεν συνιστά αυτό βλασφημία; Τι αξία έχει μια τέτοια επιδίωξη; Αν δεν ενσαρκωθεί το Πνεύμα του Θεού, τότε η ουσία του Θεού είναι απλώς ένα αόρατο, άυλο Πνεύμα της ζωής, ακαθόριστο και άμορφο, μη υλικού είδους, απρόσιτο και ακατανόητο στον άνθρωπο. Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να είναι ο οικείος ενός ασώματου, θαυμαστού, ασύλληπτου Πνεύματος όπως αυτό; Δεν είναι αστείο; Ένας τέτοιος παράλογος συλλογισμός είναι άκυρος και μη πρακτικός. Ο δημιουργημένος άνθρωπος είναι εμφύτως διαφορετικού είδους από το Πνεύμα του Θεού, άρα πώς θα μπορούσαν οι δυο τους να είναι οικείοι; Εάν το Πνεύμα του Θεού δεν αποκτούσε σάρκα, αν ο Θεός δεν ενσαρκωνόταν και δεν ταπεινωνόταν με το να γίνει δημιουργημένο ον, τότε ο δημιουργημένος άνθρωπος θα ήταν συνάμα ακατάλληλος και ανήμπορος να είναι ο οικείος Του και, εκτός από εκείνους τους θεοσεβείς πιστούς που ενδέχεται να έχουν την ευκαιρία να γίνουν οι οικείοι του Θεού αφότου οι ψυχές τους εισέλθουν στον ουρανό, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα ήταν σε θέση να γίνουν οι οικείοι του Πνεύματος του Θεού. Και αν οι άνθρωποι επιθυμούν να γίνουν οι οικείοι του Θεού στον ουρανό υπό την καθοδήγηση του ενσαρκωμένου Θεού, τότε δεν είναι τρομερά ανόητα μη ανθρώπινα όντα; Οι άνθρωποι επιδιώκουν απλώς την «πίστη» σε έναν αόρατο Θεό και δεν δίνουν την παραμικρή προσοχή στον ορατό Θεό, διότι η επιδίωξη ενός αόρατου Θεού είναι πανεύκολη. Οι άνθρωποι μπορούν να το πράξουν όπως θέλουν, αλλά η επιδίωξη του ορατού Θεού δεν είναι τόσο εύκολη. Ο άνθρωπος που αναζητά έναν αόριστο Θεό είναι απολύτως ανήμπορος να κερδίσει τον Θεό, διότι καθετί το αόριστο και αφηρημένο είναι προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας και ο άνθρωπος είναι ανίκανος να το κερδίσει. Εάν ο Θεός που ερχόταν ανάμεσά σας ήταν ένας υψηλόφρων και δοξασμένος Θεός που ήταν απρόσιτος σε εσάς, τότε πώς θα μπορούσατε να συλλάβετε το θέλημά Του; Και πώς θα μπορούσατε να Τον γνωρίσετε και να Τον κατανοήσετε; Αν έκανε μόνο το έργο Του και δεν είχε κανονική επαφή με τον άνθρωπο, ούτε διέθετε κανονική ανθρώπινη φύση και ήταν τελείως απρόσιτος για τους απλούς θνητούς, τότε, ακόμη κι αν έκανε πολύ έργο για εσάς, αλλά δεν είχατε καμία επαφή μαζί Του και δεν ήσασταν σε θέση να Τον δείτε, πώς θα μπορούσατε να Τον γνωρίσετε; Χωρίς αυτήν τη σάρκα που κατέχει την κανονική ανθρώπινη φύση, ο άνθρωπος δεν θα είχε τρόπο να γνωρίσει τον Θεό. Μόνο λόγω της ενσάρκωσης του Θεού έχει ο άνθρωπος τα προσόντα να είναι ο οικείος του ενσαρκωμένου Θεού. Οι λόγοι για τους οποίους γίνονται οι άνθρωποι οι οικείοι του Θεού είναι επειδή έρχονται σε επαφή μαζί Του και επειδή ζουν μαζί Του και Του κρατούν συντροφιά, κι έτσι καταφέρνουν σταδιακά να Τον γνωρίσουν. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν μάταιη η επιδίωξη του ανθρώπου; Με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο λόγω του έργου του Θεού που καταφέρνει ο άνθρωπος να γίνει ο οικείος του Θεού, αλλά και λόγω της πραγματικότητας και της κανονικότητας του ενσαρκωμένου Θεού. Μόνο επειδή ενσαρκώνεται ο Θεός έχουν οι άνθρωποι την ευκαιρία να εκτελούν το καθήκον τους και την ευκαιρία να λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Αυτή δεν είναι η πιο πραγματική και πρακτική αλήθεια; Τώρα, εξακολουθείς να θέλεις να είσαι ο οικείος του Θεού στον ουρανό; Μόνο όταν ταπεινώνει ο Θεός τον εαυτό Του μέχρις ενός σημείου, που σημαίνει ότι μόνο όταν ενσαρκώνεται ο Θεός, μπορεί ο άνθρωπος να είναι ο οικείος και έμπιστός Του. Ο Θεός είναι Πνεύμα: Πώς έχουν οι άνθρωποι τα προσόντα να είναι οι οικείοι αυτού του Πνεύματος, το οποίο είναι τόσο δοξασμένο και ασύλληπτο; Μόνο όταν το Πνεύμα του Θεού κατέρχεται στη σάρκα και γίνεται ένα πλάσμα που έχει την ίδια εξωτερική εμφάνιση με τον άνθρωπο, μπορούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν το θέλημά Του και να κερδηθούν πραγματικά από Αυτόν. Μιλά κι εργάζεται στη σάρκα, μοιράζεται τις χαρές, τις λύπες και τα δεινά της ανθρωπότητας, ζει στον ίδιο κόσμο με τον άνθρωπο, προστατεύει την ανθρωπότητα και την καθοδηγεί, και μέσω αυτών καθαίρει τους ανθρώπους και τους δίνει τη δυνατότητα να κερδίσουν τη σωτηρία και την ευλογία Του. Έχοντας αποκτήσει αυτά τα πράγματα, οι άνθρωποι κατανοούν πραγματικά το θέλημα του Θεού, και τότε μόνο μπορούν να είναι οι οικείοι του Θεού. Μόνο αυτό είναι πρακτικό. Εάν ο Θεός ήταν αόρατος και άυλος για τους ανθρώπους, πώς θα μπορούσαν να είναι τότε οι οικείοι Του; Δεν πρόκειται για κενό δόγμα;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Μόνο όσοι γνωρίζουν τον Θεό και το έργο Του μπορούν να Τον ικανοποιήσουν» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 137

Όταν ο Θεός έρχεται στη γη, κάνει μόνο το έργο Του υπό την θεϊκή φύση. Αυτό το έργο έχει εμπιστευτεί το ουράνιο Πνεύμα στον ενσαρκωμένο Θεό. Όταν έρχεται, πηγαίνει μόνο και μιλά παντού, για να δώσει φωνή στις ομιλίες Του με διαφορετικές μεθόδους και από διαφορετικές οπτικές. Η παροχή και η διδασκαλία του ανθρώπου είναι κυρίως ο στόχος και η αρχή του έργου Tου και δεν Τον απασχολούν θέματα όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις ή οι λεπτομέρειες της ζωής των ανθρώπων. Η βασική διακονία Του είναι να μιλήσει εκ μέρους του Πνεύματος. Όταν το Πνεύμα του Θεού εμφανίζεται απτά στη σάρκα, φροντίζει για τη ζωή του ανθρώπου και αποκαλύπτει την αλήθεια. Δεν εμπλέκεται στο έργο του ανθρώπου, δηλαδή δεν συμμετέχει στο έργο της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιτελέσουν θείο έργο και ο Θεός δεν συμμετέχει στο ανθρώπινο έργο. Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ο Θεός ήρθε σε αυτή τη γη για να επιτελέσει το έργο Του, το έκανε πάντα μέσα από ανθρώπους. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν ως ενσαρκωμένος Θεός, μόνο ως άνθρωποι που χρησιμοποιούνται από τον Θεό. Ο σημερινός Θεός, όμως, μπορεί να μιλήσει άμεσα από την οπτική γωνία της θεϊκής φύσης, να εκφράσει την φωνή του Πνεύματος και να εργαστεί για λογαριασμό Του. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ο Θεός έχει χρησιμοποιήσει καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων αποτελούν παρόμοιες περιπτώσεις μ’ εκείνες που το Πνεύμα του Θεού εργάστηκε μέσα σ’ ένα σαρκικό σώμα, έτσι λοιπόν, γιατί δεν μπορούν να ονομαστούν Θεός; Αλλά ο σημερινός Θεός είναι επίσης το Πνεύμα του Θεού που εργάζεται άμεσα στη σάρκα, και ο Ιησούς επίσης ήταν το Πνεύμα του Θεού που εργαζόταν στη σάρκα. Και οι δύο αυτοί ονομάζονται Θεός. Ποια είναι, επομένως, η διαφορά; Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι άνθρωποι που ο Θεός έχει χρησιμοποιήσει είναι όλοι ικανοί για κανονική σκέψη και λογική. Όλοι γνωρίζουν τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Έχουν κανονικές ανθρώπινες ιδέες και είναι εξοπλισμένοι με όλα όσα θα πρέπει να έχουν οι απλοί άνθρωποι. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξαιρετικό ταλέντο και έμφυτη νοημοσύνη. Δουλεύοντας επάνω σε αυτούς τους ανθρώπους, το Πνεύμα του Θεού αξιοποιεί τα ταλέντα τους, με τα οποία τους προίκισε ο Θεός. Το Πνεύμα του Θεού χρησιμοποιεί τα ταλέντα τους, θέτοντας τα δυνατά τους σημεία στην υπηρεσία του Θεού. Ωστόσο, η ουσία του Θεού είναι απαλλαγμένη από ιδέες και σκέψεις, ανόθευτη από τις ανθρώπινες προθέσεις και, επιπλέον, της λείπουν τα εφόδια που διαθέτουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δηλαδή, Εκείνος δεν είναι καν εξοικειωμένος με τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο σημερινός Θεός έρχεται στη γη. Το έργο Του και τα λόγια Του είναι ανόθευτα από ανθρώπινες προθέσεις ή ανθρώπινη σκέψη, αλλά είναι μια άμεση εκδήλωση των προθέσεων του Πνεύματος, και εργάζεται άμεσα για λογαριασμό του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα μιλάει άμεσα, δηλαδή, η θεϊκή φύση επιτελεί άμεσα το έργο, χωρίς να προσθέτει ούτε ψήγμα των προθέσεων του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, ο ενσαρκωμένος Θεός ενσωματώνει άμεσα τη θεϊκή φύση, δεν διαθέτει ανθρώπινη σκέψη ή ιδέες και δεν έχει κατανοήσει τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Εάν εργαζόταν μόνο η θεϊκή φύση (δηλαδή αν εργαζόταν μόνο ο ίδιος ο Θεός), δεν θα υπήρχε τρόπος να εκτελεστεί το έργο του Θεού στη γη. Έτσι, όταν ο Θεός έρχεται στη γη, πρέπει να έχει έναν μικρό αριθμό ανθρώπων που χρησιμοποιεί για να εργάζεται υπό την ανθρώπινη φύση σε συνδυασμό με το έργο που επιτελεί ο Θεός υπό τη θεϊκή φύση. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιεί ανθρώπινο έργο για να υποστηρίξει το θεϊκό έργο Του. Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε τρόπος για τον άνθρωπο να έρθει σε άμεση επαφή με το θεϊκό έργο. Αυτό συνέβη και ανάμεσα στον Ιησού και τους μαθητές Του. Κατά την παραμονή Του στον κόσμο, ο Ιησούς κατήργησε τους παλαιούς νόμους και καθιέρωσε νέες εντολές. Εξέφερε επίσης πολλούς λόγους. Όλο αυτό το έργο επιτελέστηκε υπό τη θεϊκή φύση. Όλοι οι άλλοι, όπως ο Πέτρος, ο Παύλος και ο Ιωάννης, στήριξαν το μεταγενέστερο έργο τους στο θεμέλιο των λόγων του Ιησού. Δηλαδή, ο Θεός ξεκίνησε το έργο Του σε εκείνη την εποχή, αναγγέλλοντας την έναρξη της Εποχής της Χάριτος. Δηλαδή, έφερε μια νέα εποχή, καταργώντας το παλιό και εκπληρώνοντας επίσης τα λόγια «ο Θεός είναι η Αρχή και το Τέλος». Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος πρέπει να επιτελέσει ανθρώπινο έργο στο θεμέλιο του θείου έργου. Αφού ο Ιησούς είπε ό,τι έπρεπε να πει και τελείωσε το έργο Του στη γη, έφυγε από τον άνθρωπο. Μετά από αυτό, όλοι οι άνθρωποι έπρατταν σύμφωνα με τις αρχές που εξέφρασαν τα λόγια Του και έκαναν πράξη τις αλήθειες για τις οποίες μίλησε. Αυτοί ήταν όλοι άνθρωποι που εργάζονταν για τον Ιησού. Εάν ο Ιησούς επιτελούσε το έργο μόνος, ανεξάρτητα από το πόσους λόγους εξέφερε, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τα λόγια Του, επειδή θα εργαζόταν υπό την θεϊκή φύση και θα μπορούσε να μιλήσει μόνο με λόγια της θεϊκής φύσης και δεν θα μπορούσε να εξηγήσει τα πράγματα έτσι ώστε οι απλοί άνθρωποι να μπορέσουν να κατανοήσουν τα λόγια Του. Και έτσι, έπρεπε να έχει τους αποστόλους και τους προφήτες που ήρθαν μετά από Αυτόν να συμπληρώσουν το έργο Του. Αυτή είναι η αρχή του τρόπου με τον οποίο ο ενσαρκωμένος Θεός επιτελεί το έργο Του: χρησιμοποιεί την ενσάρκωση για να μιλήσει και να εργαστεί ώστε να ολοκληρώσει το έργο της θεϊκής φύσης και στη συνέχεια, χρησιμοποιεί λίγους ή ίσως περισσότερους ανθρώπους που επιθυμεί η καρδιά του Θεού για να συμπληρώσουν το έργο Του. Δηλαδή, ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους που επιθυμεί η καρδιά Του για να εκτελέσουν το έργο της ποίμανσης και του ποτίσματος στην ανθρώπινη φύση, έτσι ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να μπορέσει να εισέλθει στην πραγματικότητα της αλήθειας.

Εάν, εισερχόμενος στη σάρκα, ο Θεός έκανε μόνο το έργο της θεϊκής φύσης χωρίς επιπλέον να έχει λίγους ανθρώπους που επιθυμεί η καρδιά Του να δουλεύουν σε συνεργασία μαζί Του, τότε δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος για τον άνθρωπο να καταλάβει το θέλημα του Θεού ή να έρθει σε επαφή με τον Θεό. Ο Θεός πρέπει να χρησιμοποιεί κανονικούς ανθρώπους που επιθυμεί η καρδιά Του για να ολοκληρώσει αυτό το έργο, να προσέχει και να καθοδηγεί τις εκκλησίες, να φτάσει στο επίπεδο που οι γνωστικές διεργασίες του ανθρώπου, ο εγκέφαλός του, θα είναι ικανός να φαντάζεται. Με άλλα λόγια, ο Θεός χρησιμοποιεί έναν μικρό αριθμό πιστών ανθρώπων για να «μεταφράσει» το έργο που επιτελεί υπό την θεϊκή φύση Του, ώστε να μπορεί να αποκωδικοποιηθεί, δηλαδή να μετατρέψει τη θεϊκή γλώσσα σε ανθρώπινη γλώσσα, κάνοντας έτσι τους ανθρώπους να μπορούν όλοι να την κατανοήσουν, όλοι να την καταλάβουν. Εάν ο Θεός δεν το έκανε αυτό, κανείς δεν θα καταλάβαινε τη θεϊκή γλώσσα του Θεού, επειδή οι άνθρωποι που επιθυμεί η καρδιά του Θεού είναι, τελικά, μια μικρή μειονότητα και η αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου είναι αδύναμη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός επιλέγει αυτή τη μέθοδο μόνο όταν εργάζεται ενσαρκωμένος. Εάν υπήρχε μόνο θεϊκό έργο, δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος για τον άνθρωπο να γνωρίζει ή να έρχεται σε επαφή με τον Θεό, επειδή ο άνθρωπος δεν κατανοεί τη γλώσσα του Θεού. Ο άνθρωπος είναι σε θέση να κατανοήσει αυτή τη γλώσσα μόνο με τη μεσολάβηση των ανθρώπων που επιθυμεί η καρδιά του Θεού, οι οποίοι διευκρινίζουν τα λόγια Του. Ωστόσο, εάν υπήρχαν μόνο τέτοιοι άνθρωποι που εργάζονταν μέσα στην ανθρώπινη φύση, αυτό θα μπορούσε να διατηρήσει μόνο την κανονική ζωή του ανθρώπου· δεν θα μπορούσε να μεταμορφώσει την διάθεσή του. Το έργο του Θεού δεν θα μπορούσε τότε να έχει ένα νέο σημείο εκκίνησης· θα υπήρχαν μόνο τα ίδια παλιά τραγούδια, οι ίδιες παλιές κοινοτυπίες. Μόνο μέσω της παρέμβασης του ενσαρκωμένου Θεού, ο οποίος λέει όλα όσα πρέπει να πει και κάνει ό,τι πρέπει να κάνει κατά την περίοδο της ενσάρκωσής Του, μετά την οποία οι άνθρωποι εργάζονται και βιώνουν σύμφωνα με τα λόγια Του, μόνο έτσι η διάθεσή τους στη ζωή θα είναι σε θέση να αλλάξει και εκείνοι θα είναι σε θέση να συμβαδίζουν με τις εποχές. Αυτός που εργάζεται υπό τη θεϊκή φύση αντιπροσωπεύει τον Θεό, ενώ εκείνοι που εργάζονται υπό την ανθρώπινη φύση είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται από τον Θεό. Δηλαδή, ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ουσιαστικά διαφορετικός από τους ανθρώπους που χρησιμοποιεί ο Θεός. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι σε θέση να κάνει το έργο της θεϊκής φύσης, ενώ οι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται από τον Θεό δεν είναι. Στην αρχή κάθε εποχής, το Πνεύμα του Θεού μιλά προσωπικά για να ξεκινήσει τη νέα εποχή και να φέρει τον άνθρωπο σε μια νέα αρχή. Όταν τελειώσει την ομιλία, αυτό σημαίνει ότι το έργο του Θεού μέσα στη θεϊκή φύση Του ολοκληρώνεται. Στη συνέχεια, όλοι ακολουθούν την καθοδήγηση εκείνων που χρησιμοποιεί ο Θεός για να εισέλθουν στην εμπειρία της ζωής τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, αυτό είναι και το στάδιο στο οποίο ο Θεός φέρνει τον άνθρωπο στη νέα εποχή και δίνει σε όλους ένα νέο σημείο εκκίνησης. Έτσι, ολοκληρώνεται το έργο του Θεού στη σάρκα.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η βασική διαφορά μεταξύ του ενσαρκωμένου Θεού και των ανθρώπων που χρησιμοποιεί ο Θεός» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 138

Ο Θεός δεν έρχεται στη γη για να οδηγήσει στην τελείωση την κανονική ανθρώπινη φύση Του. Δεν έρχεται να κάνει το έργο της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά μόνο να κάνει το έργο της θεϊκής φύσης στην κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό που ο Θεός εννοεί μιλώντας για την κανονική ανθρώπινη φύση, δεν είναι αυτό που ο άνθρωπος φαντάζεται ότι είναι. Ο άνθρωπος ορίζει την «κανονική ανθρώπινη φύση» ως το να έχει κάποιος έναν σύζυγο ή μια σύζυγο και γιους και κόρες. Αυτά είναι απόδειξη ότι κάποιος είναι κανονικός. Αλλά ο Θεός δεν το βλέπει με αυτό τον τρόπο. Θεωρεί ότι η κανονική ανθρώπινη φύση έχει κανονικές ανθρώπινες σκέψεις, κανονικές ανθρώπινες ζωές και ότι γεννιέται από κανονικούς ανθρώπους. Αλλά η κανονικότητά Του δεν περιλαμβάνει την ύπαρξη συζύγου και παιδιών κατά τον τρόπο που ο άνθρωπος μιλά για κανονικότητα. Δηλαδή, στον άνθρωπο, η κανονική ανθρώπινη φύση για την οποία ο Θεός μιλάει, είναι αυτό που θα θεωρούσε ο άνθρωπος ως απουσία της ανθρώπινης φύσης, σχεδόν χωρίς συναισθήματα και φαινομενικά στερημένη από σαρκικές ανάγκες, ακριβώς όπως ο Ιησούς, ο οποίος είχε μόνο το εξωτερικό περίβλημα και την εμφάνιση ενός κανονικού ατόμου, αλλά στην ουσία δεν διέθετε εντελώς όλα όσα θα έπρεπε να διαθέτει ένα κανονικό άτομο. Από αυτό μπορεί να φανεί ότι η ενσαρκωμένη ουσία του Θεού δεν περικλείει το σύνολο της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά μόνο ένα μέρος των πραγμάτων με τα οποία θα πρέπει να είναι εξοπλισμένοι οι άνθρωποι, προκειμένου να στηρίξουν τις συνήθειες της κανονικής ανθρώπινης ζωής και να διατηρήσουν τις κανονικές ανθρώπινες δυνάμεις της λογικής. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί ως κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι αυτά που θα πρέπει να κατέχει ο ενσαρκωμένος Θεός. Υπάρχουν, όμως, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κανονική ανθρώπινη φύση μόνο αν έχει γυναίκα, γιους και κόρες, οικογένεια. Χωρίς αυτά τα πράγματα, λένε, δεν είναι κανονικός άνθρωπος. Σε ρωτάω λοιπόν: «Έχει ο Θεός γυναίκα; Είναι δυνατόν ο Θεός να έχει σύζυγο; Μπορεί ο Θεός να έχει παιδιά;» Δεν είναι αυτά πλάνες; Ωστόσο, ο ενσαρκωμένος Θεός δεν μπορεί να ξεπηδήσει από μια ρωγμή ανάμεσα σε βράχους ή να πέσει από τον ουρανό. Μπορεί μόνο να γεννηθεί σε μια κανονική ανθρώπινη οικογένεια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει γονείς και αδελφές. Αυτά είναι τα πράγματα που θα πρέπει να έχει η κανονική ανθρώπινη φύση του ενσαρκωμένου Θεού. Αυτή ήταν η περίπτωση του Ιησού. Ο Ιησούς είχε πατέρα και μητέρα, αδελφές και αδελφούς. Όλα αυτά ήταν φυσιολογικά. Αλλά εάν είχε γυναίκα, γιους και κόρες, τότε η κανονική ανθρώπινη φύση Του δεν θα ήταν αυτή που ο Θεός προόριζε για τον ενσαρκωμένο Θεό. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήταν σε θέση να εργαστεί για λογαριασμό της θεϊκής φύσης. Ακριβώς επειδή δεν είχε σύζυγο ή παιδιά, παρόλο που γεννήθηκε από κανονικούς ανθρώπους σε μια κανονική οικογένεια, ήταν σε θέση να κάνει το έργο της θεϊκής φύσης. Για να διευκρινιστεί περαιτέρω, αυτό που ο Θεός θεωρεί κανονικό άτομο είναι ένα άτομο που γεννήθηκε σε μια κανονική οικογένεια. Μόνο ένα τέτοιο άτομο έχει τα προσόντα να εκτελέσει θεϊκό έργο. Εάν, αντίθετα, το άτομο είχε μια σύζυγο, παιδιά ή έναν σύζυγο, αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να εκτελέσει θείο έργο, επειδή θα είχε μόνο την κανονική ανθρώπινη φύση που απαιτούν οι άνθρωποι, αλλά όχι αυτή που απαιτεί ο Θεός. Αυτό που ο Θεός σκέφτεται και αυτό που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, συχνά είναι εντελώς διαφορετικά, τα χωρίζει χαοτική απόσταση. Σε αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, υπάρχουν πολλά που αντιβαίνουν και διαφέρουν πολύ από τις έννοιες των ανθρώπων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το στάδιο του έργου του Θεού συνίσταται εξ ολοκλήρου από την θεϊκή φύση που εργάζεται έχοντας ενεργό ρόλο, με την ανθρώπινη φύση να διαδραματίζει υποστηρικτικό ρόλο. Επειδή ο Θεός έρχεται στη γη για να εκτελέσει ο ίδιος το έργο Του, αντί να επιτρέψει στον άνθρωπο να αναμιχθεί, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ενσαρκώνει τον εαυτό Του (σε έναν ατελή, κανονικό άνθρωπο) για να επιτελέσει το έργο Του. Επωφελείται από αυτήν την ενσάρκωση για να παρουσιάσει στην ανθρωπότητα μια νέα εποχή, να πει στην ανθρωπότητα για το επόμενο βήμα του έργου Του και να της ζητήσει να την κάνει πράξη ακολουθώντας την πορεία που περιγράφεται στα λόγια Του. Έτσι, ο Θεός ολοκληρώνει το έργο Του στη σάρκα και ετοιμάζεται να αφήσει την ανθρωπότητα, χωρίς να κατοικεί πλέον στη σάρκα της κανονικής ανθρώπινης φύσης· αντιθέτως, απομακρύνεται από τον άνθρωπο για να προχωρήσει σε ένα άλλο τμήμα του έργου Του. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ανθρώπους που επιθυμούν την καρδιά Του, συνεχίζει το έργο Του στη γη μεταξύ αυτής της ομάδας ανθρώπων, αλλά στην ανθρώπινη φύση τους.

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 139

Ο ενσαρκωμένος Θεός δεν μπορεί να παραμείνει με τον άνθρωπο για πάντα, επειδή ο Θεός έχει πολύ περισσότερο έργο να επιτελέσει. Δεν μπορεί να δεσμευτεί στη σάρκα. Πρέπει να αποβάλλει τη σάρκα για να κάνει το έργο που χρειάζεται να κάνει, παρόλο που κάνει αυτό το έργο με την εικόνα της σάρκας. Όταν ο Θεός έρχεται στη γη, δεν περιμένει μέχρι να φτάσει στη μορφή που ένας κανονικός άνθρωπος θα πρέπει να έχει προτού πεθάνει, ώστε να αφήσει την ανθρωπότητα. Ανεξάρτητα από την ηλικία της σάρκας Του, όταν τελειώσει το έργο Του, φεύγει και αφήνει τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ηλικία γι’ Αυτόν, δεν μετράει τις ημέρες που Του απομένουν σύμφωνα με τα ανθρώπινα χρόνια. Αντίθετα, τελειώνει τη ζωή Του στη σάρκα σύμφωνα με τα στάδια του έργου Του. Μπορεί να υπάρχουν εκείνοι που αισθάνονται ότι ο Θεός, όταν ενσαρκώνεται, πρέπει να αναπτυχθεί μέχρι ένα συγκεκριμένο στάδιο, να γίνει ένας ενήλικας, να φτάσει στα γηρατειά και να φύγει μόνο όταν αχρηστευτεί αυτό το σώμα. Αυτή είναι η πεποίθηση του ανθρώπου. Ο Θεός δεν λειτουργεί έτσι. Ενσαρκώνεται μόνο για να κάνει το έργο που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει και όχι για να ζήσει τη ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου, να γεννηθεί από γονείς, να μεγαλώσει, να φτιάξει οικογένεια και να ξεκινήσει μια σταδιοδρομία, να αποκτήσει παιδιά ή να βιώσει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής —όλες τις δραστηριότητες ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Όταν ο Θεός έρχεται στη γη, το Πνεύμα του Θεού ενδύεται τη σάρκα και ενσαρκώνεται, αλλά ο Θεός δεν ζει τη ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Έρχεται μόνο για να ολοκληρώσει ένα μέρος από το σχέδιο της διαχείρισης Του. Μετά από αυτό, θα αφήσει την ανθρωπότητα. Όταν ενσαρκώνεται, το Πνεύμα του Θεού δεν οδηγεί την κανονική ανθρώπινη φύση της σάρκας στην τελείωση. Αντίθετα, σε μια εποχή που ο Θεός έχει προκαθορίσει, η θεϊκή φύση δουλεύει άμεσα. Κατόπιν, αφού κάνει όλα αυτά που χρειάζεται να κάνει και ολοκληρώσει πλήρως τη διακονία Του, το έργο του Πνεύματος του Θεού ολοκληρώνεται σε αυτό το στάδιο, οπότε και τελειώνει και η ζωή του ενσαρκωμένου Θεού, ανεξάρτητα από το αν το σαρκίο του σώματός Του έχει εξαντλήσει τη μακροβιότητά του. Δηλαδή, ανεξάρτητα από το στάδιο της ζωής που φτάνει το σαρκικό σώμα, για όσο ζει στη γη, όλα αποφασίζονται από το έργο του Πνεύματος. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί κανονική ανθρώπινη φύση. Ας πάρουμε τον Ιησού ως παράδειγμα. Ζούσε στη σάρκα για τριάντα τρία και μισό χρόνια. Όσον αφορά τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπινου σώματος, Εκείνος δεν θα έπρεπε να είχε πεθάνει σε αυτή την ηλικία και δεν θα έπρεπε να είχε φύγει. Αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που απασχολούσε το Πνεύμα του Θεού στο ελάχιστο. Το έργο Του τελείωσε, οπότε, σ’ εκείνο το σημείο, το σώμα απομακρύνθηκε και εξαφανίστηκε μαζί με το Πνεύμα. Αυτή είναι η αρχή με την οποία ο Θεός δουλεύει στη σάρκα. Και έτσι, για την ακρίβεια, η ανθρώπινη φύση του ενσαρκωμένου Θεού δεν είναι πρωτεύουσας σημασίας. Για να το επαναλάβω, δεν έρχεται στη γη για να ζήσει τη ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Δεν δημιουργεί πρώτα μια κανονική ανθρώπινη ζωή και στη συνέχεια αρχίζει να εργάζεται. Αντίθετα, εφόσον γεννήθηκε σε μια κανονική ανθρώπινη οικογένεια, είναι σε θέση να επιτελέσει θείο έργο —έργο που δεν έχει κηλιδωθεί από τις προθέσεις του ανθρώπου, που δεν είναι σαρκικό και που σίγουρα δεν υιοθετεί τους τρόπους της κοινωνίας ούτε αφορά τις σκέψεις και τις αντιλήψεις του ανθρώπου και, επιπλέον, δεν αφορά τις φιλοσοφίες του ανθρώπου για τη ζωή. Αυτό είναι το έργο που ο ενσαρκωμένος Θεός προτίθεται να κάνει και είναι, επίσης, η πρακτική σημασία της ενσάρκωσής Του. Ο Θεός ενσαρκώνεται κυρίως για να επιτελέσει ένα στάδιο του έργου που πρέπει να γίνει στη σάρκα, χωρίς να υποβληθεί σε άλλες ασήμαντες διαδικασίες, ενώ, όσον αφορά τις εμπειρίες ενός συνηθισμένου ανθρώπου, δεν τις έχει. Το έργο που χρειάζεται να κάνει ο ενσαρκωμένος Θεός δεν περιλαμβάνει κανονικές ανθρώπινες εμπειρίες. Έτσι, ο Θεός ενσαρκώνεται για χάρη της ολοκλήρωσης του έργου που πρέπει να επιτελέσει στη σάρκα. Τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σχέση με Αυτόν. Δεν περνά μέσα από πολλές ασήμαντες διαδικασίες. Μόλις ολοκληρώσει το έργο Του, τελειώνει και η σημασία της ενσάρκωσής Του. Η ολοκλήρωση αυτού του σταδίου σημαίνει ότι το έργο που χρειαζόταν να κάνει στη σάρκα έχει ολοκληρωθεί και η διακονία της σάρκας Του έχει εκπληρωθεί. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται ενσαρκωμένος επ’ αόριστον. Πρέπει να προχωρήσει σε άλλον τόπο να εργαστεί, έναν χώρο έξω από τη σάρκα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί το έργο Του να γίνει πληρέστερο και να διευρυνθεί καλύτερα. Ο Θεός εργάζεται σύμφωνα με το αρχικό Του σχέδιο. Τι έργο χρειάζεται να κάνει και τι έργο έχει ολοκληρώσει, το γνωρίζει τόσο καλά όσο και την παλάμη του χεριού Του. Ο Θεός οδηγεί κάθε άτομο να βαδίσει ένα μονοπάτι που έχει ήδη προκαθορίσει. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Μόνο αυτοί που ακολουθούν την καθοδήγηση του Πνεύματος του Θεού θα μπορούν να εισέλθουν στην ανάπαυση. Ίσως, στο μεταγενέστερο έργο, δεν θα χρειαστεί ο Θεός να μιλάει μέσω σάρκας για να καθοδηγήσει τον άνθρωπο, αλλά ένα Πνεύμα με απτή μορφή θα καθοδηγεί τη ζωή του ανθρώπου. Μόνο τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να αγγίξει με τα χέρια του τον Θεό, να δει τον Θεό και να εισέλθει πληρέστερα στην πραγματικότητα που ο Θεός απαιτεί, ώστε να οδηγηθεί στην τελείωση από τον πρακτικό Θεό. Αυτό είναι το έργο που ο Θεός προτίθεται να ολοκληρώσει, αυτό που έχει προγραμματίσει εδώ και καιρό. Από αυτό, θα πρέπει όλοι εσείς να δείτε τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσετε!

Καθημερινά λόγια του Θεού Απόσπασμα 140

Ο Θεός που ενσαρκώθηκε, ονομάζεται Χριστός, κι έτσι, ο Χριστός που μπορεί να δώσει στους ανθρώπους την αλήθεια, ονομάζεται Θεός. Δεν υπάρχει τίποτε το υπερβολικό σ’ αυτό, γιατί Εκείνος κατέχει την ουσία του Θεού, κατέχει τη διάθεση του Θεού και τη σοφία στο έργο Του, τα οποία είναι άφταστα για τον άνθρωπο. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι ο Χριστός, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το έργο του Θεού, είναι απατεώνες. Ο Χριστός δεν είναι μόνο η εκδήλωση του Θεού πάνω στη γη, αλλά και η ιδιαίτερη ενσάρκωση του Θεού, καθώς πραγματοποιεί και ολοκληρώνει το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η ενσάρκωση δεν μπορεί απλώς να αντικατασταθεί από οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά πρέπει να είναι σε θέση να φέρει επαρκώς εις πέρας το έργο του Θεού στη γη, να εκφράζει τη διάθεση του Θεού, να αντιπροσωπεύει επαρκώς τον Θεό και να παρέχει ζωή στον άνθρωπο. Αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσει η πτώση όλων εκείνων που παριστάνουν τον Χριστό, διότι, παρότι ισχυρίζονται ότι είναι ο Χριστός, δεν κατέχουν την ουσία του Χριστού. Κι έτσι, λέω ότι η αυθεντικότητα του Χριστού δεν μπορεί να προσδιοριστεί από τον άνθρωπο, αλλά απαντάται και αποφασίζεται από τον ίδιο τον Θεό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, εάν αληθινά επιθυμείς ν’ αναζητήσεις την οδό της ζωής, πρέπει πρώτα να παραδεχτείς ότι με την έλευσή Του στη γη, ο Θεός εκτελεί το έργο της απονομής της οδού της ζωής στον άνθρωπο, και πρέπει να αναγνωρίσεις ότι στη διάρκεια των εσχάτων ημερών, Εκείνος έρχεται στη γη για να κληροδοτήσει στον άνθρωπο την οδό της ζωής. Αυτό δεν είναι το παρελθόν· αυτό συμβαίνει σήμερα.

Ο Χριστός των εσχάτων ημερών φέρνει τη ζωή, και φέρνει τη διαρκή και αέναη οδό για την αλήθεια. Αυτή η αλήθεια είναι το μονοπάτι μέσα από το οποίο ο άνθρωπος θα αποκτήσει τη ζωή, και ο μόνος δρόμος για να γνωρίσει τον Θεό και να λάβει την έγκρισή Του. Εάν δεν αναζητήσεις την οδό της ζωής που προσφέρει ο Χριστός των εσχάτων ημερών, τότε δεν θα έχεις ποτέ την έγκριση του Ιησού, και δεν θα σου επιτραπεί ποτέ να διαβείς την πόρτα της βασιλείας των ουρανών, γιατί είσαι μια μαριονέτα και δεσμώτης της ιστορίας. Εκείνοι που εξουσιάζονται από κανονισμούς, λέξεις και είναι εγκλωβισμένοι στην ιστορία, δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν τη ζωή, και δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν την αέναη οδό της ζωής. Κι αυτό γιατί το μόνο που έχουν είναι θολό νερό στο οποίο προσκολλούνται για χιλιάδες χρόνια, κι όχι το νερό της ζωής που αναβλύζει από τον θρόνο. Αυτοί που δεν είναι εφοδιασμένοι με το νερό της ζωής, θα παραμείνουν για πάντα πτώματα, παιχνιδάκια του Σατανά και γιοί της κόλασης. Πώς, λοιπόν, θα μπορέσουν να δουν τον Θεό; Εάν απλώς προσπαθείς να παραμείνεις προσκολλημένος στο παρελθόν, εάν απλώς προσπαθείς να διατηρήσεις τα πράγματα ως έχουν παραμένοντας ακίνητος, και δεν προσπαθείς να αλλάξεις την τάξη των πραγμάτων και να απορρίψεις την ιστορία, μήπως τότε δεν θα είσαι πάντα ενάντια στον Θεό; Τα στάδια του έργου του Θεού είναι τεράστια και πανίσχυρα, σαν φουσκωμένα κύματα και βροντεροί κεραυνοί —κι εσύ, παρόλα αυτά, κάθεσαι και περιμένεις παθητικά την καταστροφή, προσκολλημένος στον παραλογισμό σου, και δεν κάνεις τίποτα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πώς είναι δυνατόν να θεωρηθείς σαν ένας που ακολουθεί τα βήματα του Αμνού; Πώς μπορείς να τεκμηριώσεις ότι ο Θεός, στον οποίον είσαι προσκολλημένος, είναι ένας Θεός πάντα νέος και ποτέ παλιός; Και πώς μπορούν οι λέξεις από τα κιτρινισμένα σου βιβλία να σε περάσουν στη νέα εποχή; Πώς μπορούν να σε οδηγήσουν στην αναζήτηση των σταδίων του έργου του Θεού; Και πώς μπορούν να σε οδηγήσουν στον παράδεισο; Αυτό που κρατάς στα χέρια σου, είναι τα γράμματα που παρέχουν μόνο παροδική παρηγοριά, κι όχι οι αλήθειες που μπορούν να δώσουν τη ζωή. Τα γραπτά που διάβασες, σου εμπλουτίζουν μόνο τη γλώσσα, και δεν είναι λόγια σοφίας που θα σε βοηθήσουν να γνωρίσεις την ανθρώπινη ζωή, πόσο μάλλον τους δρόμους που μπορούν να σε οδηγήσουν στην τελείωση. Αυτή η διαφορά, δεν νομίζεις ότι είναι λόγος για περίσκεψη; Μήπως δεν σου επιτρέπει την κατανόηση του μυστηρίου που εμπεριέχεται; Έχεις την ικανότητα να οδηγήσεις μόνος σου τον εαυτό σου να συναντήσει τον Θεό στον παράδεισο; Χωρίς την έλευση του Θεού, μπορείς να πας μόνος σου στον παράδεισο και να απολαύσεις την οικογενειακή ευτυχία μαζί με τον Θεό; Εξακολουθείς ακόμα να ονειρεύεσαι; Σου προτείνω, λοιπόν, να πάψεις να ονειρεύεσαι και να δεις ποιος είναι αυτός που εργάζεται τώρα, ποιος είναι αυτός που επιτελεί το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών. Εάν δεν το κάνεις, δεν θα βρεις ποτέ την αλήθεια και δεν θα κερδίσεις ποτέ τη ζωή.

Αυτοί που επιθυμούν να κερδίσουν τη ζωή χωρίς να στηρίζονται στην αλήθεια που ειπώθηκε από τον Χριστό, είναι οι πιο γελοίοι άνθρωποι στη γη, κι εκείνοι που δεν αποδέχονται την οδό της ζωής που έφερε ο Χριστός, είναι χαμένοι σε μια φαντασία. Κι έτσι, λέω ότι οι άνθρωποι που δεν αποδέχονται τον Χριστό των εσχάτων ημερών, θα είναι για πάντα περιφρονημένοι από τον Θεό. Ο Χριστός είναι η πύλη του ανθρώπου για τη βασιλεία κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, και κανείς δεν μπορεί να Τον παρακάμψει. Κανείς δεν μπορεί να τελειωθεί από τον Θεό, παρά μόνο μέσω του Χριστού. Εφόσον πιστεύεις στον Θεό, πρέπει να αποδεχτείς τα λόγια Του και να υπακούσεις στην οδό Του. Δεν πρέπει να σκεφτείς ότι μπορεί να κερδίσεις την ευλογία χωρίς να λάβεις την αλήθεια ή να αποδεχτείς την παροχή της ζωής. Ο Χριστός έρχεται τις έσχατες ημέρες, ώστε σε όλους εκείνους που Τον πιστεύουν αληθινά, να παρέχονται με ζωή. Το έργο Του έχει σκοπό να κλείσει την παλιά εποχή και να μπούμε σε μια νέα, και είναι το μονοπάτι που πρέπει να διαβούν όλοι εκείνοι που θα μπουν στη νέα εποχή. Εάν δεν είσαι ικανός να Τον αναγνωρίσεις, και, αντ’ αυτού, Τον καταδικάζεις, Τον βλασφημείς ή ακόμα Τον καταδιώκεις, τότε είναι σίγουρο ότι θα καίγεσαι στην αιωνιότητα και δεν θα εισέλθεις ποτέ στη βασιλεία του Θεού. Επειδή ο Χριστός αυτός είναι ο ίδιος η έκφραση του Αγίου Πνεύματος, η έκφραση του Θεού, Εκείνος τον οποίο εμπιστεύτηκε ο Θεός να εκτελέσει το έργο Του πάνω στη γη. Κι έτσι, λέω ότι εάν δεν μπορείς να αποδεχτείς όλα εκείνα που κάνει ο Χριστός των εσχάτων ημερών, τότε βλασφημείς το Άγιο Πνεύμα. Τα αντίποινα που θα πρέπει να υποστούν εκείνοι που βλασφημούν το Άγιο Πνεύμα, είναι αυταπόδεικτα σε όλους. Σου λέω επίσης ότι αν αντιταχθείς στον Χριστό των εσχάτων ημερών και Τον απαρνηθείς, τότε δεν θα υπάρξει κανένας που να μπορεί να υποστεί τις συνέπειες για λογαριασμό σου. Περαιτέρω, απ’ αυτή εδώ την ημέρα και μετά, δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία να κερδίσεις την αποδοχή του Θεού. Ακόμη κι αν προσπαθήσεις να λυτρώσεις τον εαυτό σου, ποτέ δεν θα μπορέσεις να κοιτάξεις ξανά το πρόσωπο του Θεού. Γιατί αυτό στο οποίο αντιτίθεσαι, δεν είναι ένας άνθρωπος, αυτό που απαρνείσαι, δεν είναι ένα ασήμαντο ον, αλλά ο Χριστός. Είσαι ενήμερος για τις επιπτώσεις; Δεν έχεις κάνει ένα μικρό λάθος, αντιθέτως, έχεις διαπράξει ένα απεχθές έγκλημα. Κι έτσι, σάς συμβουλεύω όλους να μη δείχνετε τα δόντια σας μπροστά στην αλήθεια ή να κάνετε απερίσκεπτη κριτική, διότι μόνο η αλήθεια μπορεί να σάς δώσει ζωή, και τίποτα εκτός από την αλήθεια μπορεί να επιτρέψει να ξαναγεννηθείτε και να δείτε το πρόσωπο του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Μόνο ο Χριστός των εσχάτων ημερών μπορεί να δώσει στον άνθρωπο την οδό για την αιώνια ζωή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού

Η ενσάρκωση

Ρυθμίσεις

Συμπαγή χρώματα

Θέματα

Γραμματοσειρά

Μέγεθος γραμματοσειράς

Διάστημα γραμμής

Διάστημα γραμμής

Πλάτος σελίδας

Περιεχόμενα

Αναζήτηση