Τα παρακάτω καταγράφονται στο Βιβλίο του Ιωνά 4: 10-11:

«Και είπε Ιεχωβά, Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης,

διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση,

ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη.

Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης,

εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων,

οίτινες δεν διακρίνουσι

την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών,

Ⅰ

Ο «οίκτος» μπορεί να κατανοηθεί με διάφορους τρόπους.

Σημαίνει ν’ αγαπάς, να προστατεύεις και να φροντίζεις.

«Οίκτος» σημαίνει να ’σαι στενά προσκολλημένος.

Σημαίνει να νοιάζεσαι,

τόσο πολύ που δεν μπορείς να πληγώσεις.

Στην ουσία, είναι μία αντανάκλαση αγάπης και τρυφερότητας,

ή έκφραση του να νιώθεις ότι δεν θα τους εγκαταλείψεις.

Στην ουσία, είναι μία αντανάκλαση αγάπης και τρυφερότητας,

ή έκφραση του να νιώθεις ότι δεν θα τους εγκαταλείψεις.

Αυτό είναι το έλεος του Θεού

κι η ανοχή Του προς τον άνθρωπο.

Αν κι ο Θεός χρησιμοποίησε μία λέξη κοινή στον άνθρωπο,

κουβαλάει τη φωνή της καρδιάς Του

και την στάση Του προς τον άνθρωπο.

Όταν ο Θεός μίλησε, όλα φάνηκαν πλήρως.

Ⅱ

Οι δρόμοι της Νινευή (οι δρόμοι της Νινευή),

όπως τα Σόδομα (όπως τα Σόδομα),

ήταν διεφθαρμένοι και κακοί (και κακοί)

και βίαια σκληροί (ήταν σκληροί).

Αλλά επειδή μετανόησαν,

η καρδιά του Θεού άλλαξε

κι αποφάσισε να μην τους καταστρέψει.

Προς τον λόγο του Θεού και τις οδηγίες Του,

η στάση τους ήταν διαφορετική απ’ των ανθρώπων στα Σόδομα.

Η υποταγή τους στον Θεό ήτανε πλήρης και βαθιά,

και η μετάνοια για τις αμαρτίες ήταν ολότελα αληθινή.

Ήταν σοβαροί, ειλικρινείς με κάθε τρόπο.

Έτσι ο Θεός έδειξε άλλη μια φορά εγκάρδιο οίκτο

και τον απένειμε σ’ αυτούς.

Διασκευασμένο από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»