Ⅰ

Ανά τους αιώνες,

το μικρό ρυάκι κυλούσε,

γύρω απ’ το βουνό και χαμηλά,

ακολουθώντας τη διαδρομή που το βουνό δημιούργησε.

Επέστρεψε πίσω, σπίτι του,

με τον ποταμό ενώθηκε

και στη θάλασσα κατέληξε.

Χάρις στου βουνού τη φροντίδα,

το ρυάκι δε χάθηκε, δε χάθηκε ποτέ, δε χάθηκε ποτέ.

Το μικρό ρυάκι και το μεγάλο βουνό,

βασίζονταν το ένα στ’ άλλο,

το ένα τ’ άλλο συγκρατούσε,

το ένα εξαρτιόταν απ’ το άλλο.

Ⅱ

Ανά τους αιώνες,

ο σφοδρός άνεμος παρέμεινε.

Λυσσομανούσε πάντα στο βουνό,

δίνες άμμου μετέφερε όταν το βουνό επισκεπτόταν,

όπως πάντα έκανε.

Απειλούσε το βουνό,

μα ποτέ δεν το διαπέρασε.

Πάντα συνέχιζαν μ’ αυτόν τον τρόπο.

Ο σφοδρός άνεμος και το μεγάλο βουνό,

βασίζονταν το ένα στ’ άλλο,

το ένα τ’ άλλο συγκρατούσε,

το ένα εξαρτιόταν απ’ το άλλο.

Ⅲ

Ανά τους αιώνες,

το τεράστιο κύμα ποτέ δεν σώπασε,

να επεκτείνεται ποτέ δεν έπαψε.

Με βρυχηθμό και δυνατή βοή, ορμούσε ξανά και ξανά.

Όμως, το μεγάλο βουνό,

ποτέ, ούτ’ εκατοστό δεν μετακινήθηκε.

Τον ωκεανό πρόσεχε,

τα θαλάσσια πλάσματα πολλαπλασιάζονταν, ευημερούσαν.

Το τεράστιο κύμα και το μεγάλο βουνό,

βασίζονταν το ένα στ’ άλλο,

το ένα τ’ άλλο συγκρατούσε,

το ένα εξαρτιόταν απ’ το άλλο.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ζ΄