Από τη Ζίνρου, πόλη Ναϊάνγκ, επαρχία Χενάν

Όταν κάποιος αδερφός ή αδερφή μού επεσήμαιναν τα ελαττώματά μου ή δεν λάμβαναν υπόψη τη γνώμη μου, είτε ένιωθα ότι δε με έπειθαν είτε μάλωνα μαζί τους. Μετάνιωνα για τις πράξεις μου αργότερα, αλλά όταν αντιμετώπιζα αυτά τα πράγματα, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και αποκάλυπτα τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Με προβλημάτιζε πολύ αυτό και σκέφτηκα: Γιατί οι λέξεις των άλλων να με θυμώνουν; Και γιατί δεν έχω αλλάξει έστω και λίγο, παρά τα οκτώ χρόνια που ακολουθώ τον Θεό; Ανησύχησα και επανειλημμένα αναζητούσα από τον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει για να μπορώ να γνωρίσω τη ρίζα του γιατί η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια των πνευματικών ασκήσεών μου, είδα ένα χωρίο ενός κηρύγματος: «Όλοι απεχθάνονται την ίδια τους την αλαζονεία και έπαρση, την ατιμία και πανουργία τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν ως ένα σημείο. Συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι αλαζόνες και ματαιόδοξοι και στερούνται λογικής, και οι οποίοι είναι άτιμοι και πανούργοι από τη φύση τους, αλλάζουν μόνο πολύ λίγο και έτσι οι εκφράσεις και η συμπεριφορά τους παραμένουν σχεδόν αμετάβλητες: η αλαζονεία, η έπαρση, η ατιμία και η πανουργία τους παραμένουν ολοφάνερες. Και αυτό έχει σχέση με τις εμπειρίες τους. Από την αρχή ως το τέλος δεν αναζητούν καμία αλλαγή στη φύση τους, απλώς παρατηρούν πώς οι άλλοι εισέρχονται στη ζωή. Κατά συνέπεια, παρακωλύουν τον εαυτό τους. Γιατί βλέπουν μόνο την αλαζονεία και έπαρση των άλλων και πιστεύουν ότι μόνο οι άλλοι θα πρέπει να κρίνονται και να παιδεύονται από τον Θεό. Πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν έχουν αντισταθεί στον Θεό και ότι η κρίση και παίδευση του Θεού είναι μόνο για τους άλλους. Αυτή η κατανόηση του λόγου του Θεού είναι περίεργη και δεν είναι καθόλου παράξενο που δεν αλλάζουν» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα κάτι. Κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν είχα αλλάξει παρά το γεγονός ότι ακολουθούσα τον Θεό για πολλά χρόνια ήταν ότι είχα πιστέψει στον Θεό αλλά δεν είχα επιδιώξει να αλλάξω τη διάθεσή μου. Είχα δώσει προσοχή μόνο στο πώς οι άλλοι εισέρχονταν στη ζωή και όχι τη δική μου είσοδο στη ζωή. Και σε αυτό το σημείο δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι σκηνές με εμένα να τρέχω να προλάβω «δουλεύοντας»: Όταν έτρωγα και έπινα τον λόγο του Θεού, ποτέ δεν τον χρησιμοποιούσα για να σκεφτώ τις δικές μου καταστάσεις. Πάντα δίδασκα τους άλλους και τους μετρούσα ενάντια στον λόγο του Θεού. Στις συναντήσεις, όταν μετέδιδα την αλήθεια, ήταν μόνο για να λύσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες των άλλων και ποτέ δεν έψαχνα για το πού θα έπρεπε να εισέλθω εγώ η ίδια. Όταν επικοινωνούσα τα λόγια του Θεού που αποκάλυπταν τη διεφθαρμένη υπόσταση του ανθρώπου, τα παραδείγματά μου ήταν για άλλους αδερφούς και αδερφές, χρησιμοποιώντας τους άλλους ως προειδοποιήσεις, ενώ εγώ πολύ σπάνια χρησιμοποιούσα τον λόγο του Θεού για να καταλάβω τις δικές μου καταστάσεις και να βρω τη δική μου είσοδο… κι έτσι τα χρόνια περνούσαν και η δική μου είσοδος στη ζωή παρέμενε σχεδόν ένα κενό. Παρόλα αυτά ακόμη πίστευα ότι ήμουν ένας άνθρωπος με συμπόνια, ότι κουβαλούσα το βάρος της ζωής των αδερφών μου. Ειδικά από πέρσι μέχρι τώρα, η εκκλησία κανόνισε να συνάψω σχέση με μία νεαρή αδερφή ώστε να πραγματοποιήσουμε τα καθήκοντά μας μαζί, και συνέχισα να κουβαλάω το «βάρος» μου, και έδωσα προσοχή στη δική της είσοδο στη ζωή. Όταν η αδερφή αυτή αποδείχτηκε ότι ήταν αλαζόνας και δογματική, έτρεχα να χρησιμοποιήσω τον λόγο του Θεού για να επικοινωνήσω μαζί της αλλά σκεφτόμουν: Είσαι τόσο αλαζόνας. Όταν αυτή η αδερφή δεν μπορούσε να απελευθερωθεί από την αρνητικότητα επειδή δεν της το επέτρεπαν οι ανησυχίες της για το μέλλον και τη μοίρα της, βρήκα τα κατάλληλα λόγια του Θεού για να φάμε και να πιούμε μαζί και της μετέδωσα ότι ο Θεός επιθυμεί να μας σώσει, αλλά από μέσα μου την περιφρονούσα: Έχει μείνει λίγος χρόνος και εσύ ακόμη αναζητάς ευλογίες με τόση θέρμη; Όταν αυτή η αδερφή ανοίχτηκε και μου είπε πώς ήταν συχνά καχύποπτη με τους ανθρώπους, μίλησα για την αλήθεια του να είσαι έντιμος άνθρωπος, αλλά κατά βάθος με εκνεύριζε: Είσαι υπερβολικά ενοχλητική. Όταν αυτή η αδερφή βρισκόταν σε μια δύσκολη κατάσταση αλλά δεν μπορούσε να πει γιατί, της έλεγα να εξετάσει τον εαυτό της, να αναλύσει σχολαστικά τη φύση της, αλλά όταν επρόκειτο για μένα, δεν έδινα προσοχή στο να χρησιμοποιήσω τον λόγο του Θεού ώστε να καταλάβω και να αναλύσω τον εαυτό μου από αυτό που αποκάλυπτα… Δεν ήταν το ότι πίστευα ότι μόνο οι άλλοι ήταν υπερβολικά διεφθαρμένοι και θα πρέπει να κρίνονται και να παιδεύονται από τον Θεό ενώ τοποθετούσα τον εαυτό μου πέρα από τον λόγο του Θεού; Δεν πρόσεχα μόνο την είσοδο στη ζωή των άλλων και άφηνα τον εαυτό μου πίσω; Μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουν τόσο φτωχή και οικτρή όσο κι ένας απένταρος ζητιάνος του δρόμου και η καρδιά μου γέμισε με μετάνοια.

Υπό την καθοδήγηση του Θεού, είδα ότι ο λόγος Του λέει: «Οι άνθρωποι λένε πράγματα όπως: παραμέρισε τις προοπτικές σου, γίνε πιο ρεαλιστής. Ζητάς από τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν σκέψεις που αφορούν την παροχή ευλογιών — αλλά εσύ τι κάνεις; Ακυρώνεις τις ιδέες των ανθρώπων που αφορούν την παροχή ευλογιών και εσύ ο ίδιος αναζητάς ευλογίες; Δεν επιτρέπεις σε άλλους να λαμβάνουν ευλογίες, αλλά εσύ ο ίδιος τις σκέφτεσαι κρυφά — ξέρεις τι είσαι; Επαγγελματίας απατεώνας! Όταν ενεργείς έτσι, δεν κατηγορείται η συνείδησή σου; Μέσα σου, δεν νιώθεις χρέος; Δεν είσαι απατεώνας; Ψάχνεις να βρεις τα λόγια στην καρδιά των άλλων, αλλά δεν λες τίποτα γι’ αυτά που έχεις στην δική σου — τι άχρηστο σκουπίδι που είσαι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 42). Ο λόγος του Θεού τρύπησε την καρδιά μου και με άφησε βαθιά ντροπιασμένο. Σκέφτηκα όλα αυτά που είχα κάνει. Δεν ήμουν απατεώνας, όπως αποκάλυψε ο Θεός; Επιφανειακά, έκανα το καθήκον μου, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσα τον ενθουσιασμό μου να εξαπατήσω τον Θεό για την εμπιστοσύνη Του. Επιφανειακά, βοηθούσα τους αδερφούς και τις αδερφές μου, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσα λόγια και δόγματα για να τους εξαπατήσω για την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους με σκοπό να κερδίσω μια θέση στην καρδιά τους. Έλεγα στους άλλους να μην ποθούν το κύρος, να μην είναι αλαζόνες, παρόλα αυτά συχνά περιφρονούσα τους άλλους και ήμουν ανίκανος να αξιολογήσω σωστά τα ελαττώματα των αδερφών μου κι ακόμη αρνιόμουν να υποταχθώ σε οποιονδήποτε. Έκανα τους άλλους να παρατάνε την πρόθεσή τους να αποκτήσουν ευλογίες, να μην ελέγχονται από το μέλλον και τη μοίρα, ενώ εγώ έκανα συχνά σχέδια για το μέλλον μου και ανησυχούσα πολύ κιόλας γι’ αυτό. Μ’ ενοχλούσε η πανουργία και καχυποψία των άλλων, ενώ εγώ συχνά παρακολουθούσα τις εκφράσεις τους και ανησυχούσα για το τι γνώμη είχαν για εμένα. Έλεγα στους άλλους να καταλαβαίνουν τους εαυτούς τους, να αντιλαμβάνονται τις ενδότερες σκέψεις τους για να αναλύσουν σχολαστικά τη φύση τους, ενώ εγώ έκρυβα τις κακεντρεχείς προθέσεις μου και τα λόγια και οι πράξεις μου δεν εποπτεύονταν από τον Θεό… Εδώ και τόσα χρόνια, συχνά μιλούσα μεγαλόστομα και ήμουν ικανοποιημένη να ξεστομίζω κατά γράμμα δόγματα, αλλά δεν εστίαζα στην είσοδο στην πραγματικότητα και στην βίωση των λόγων του Θεού. Ως αποτέλεσμα, εξακολουθούσα να μην έχω καμιά κατανόηση του εαυτού μου, ούτε η διάθεση ζωής μου άλλαξε πολύ. Αντιθέτως, γινόταν όλο και πιο αλαζονική. Ακριβώς όπως λέει ο Θεός: «[…] όσο περισσότερο κατανοούν τα δόγματα, τόσο περισσότερο αλαζονική γίνεται η διάθεσή τους» (από «Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Θεωρούσα τα δόγματα που πρέσβευα ως το δικό μου κεφάλαιο, αλλά δεν έδινα προσοχή στο να κατανοήσω τον εαυτό μου, να αναζητήσω την είσοδό μου, να αποκτήσω την αλήθεια. Οπότε, πώς θα μπορούσα να έχω κάποια αλλαγή στη διάθεσή μου; Το πρακτικό έργο του Θεού όπως και ο λόγος Του μας παρέχουν όλη την αλήθεια που χρειαζόμαστε και επιθυμεί να καταλάβουμε την αλήθεια και μέσα από την πραγματοποίηση του καθήκοντός μας να φέρουμε το φως και τη διαφώτιση που αποκτήσαμε στις καθημερινές μας εμπειρίες και είσοδο και να το παρέχουμε αυτό στα αδέρφια μας. Όμως επικεντρώθηκα μόνο στο να εξοπλίσω τον εαυτό μου με δόγματα και θεωρούσα ότι το να μιλώ για τα δόγματα ήταν το καθήκον μου, παρέχοντας ανιδιοτελώς στους άλλους τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, βάζοντας τους άλλους να εξασκούν την αλήθεια ενώ εγώ η ίδια δεν εισερχόμουν. Κατά συνέπεια, άφησα τον εαυτό μου πίσω και επίσης έβλαψα και τα αδέρφια μου. Είμαι μία γνήσια σύγχρονη απόγονος του Παύλου!

Θεέ μου, Σε ευχαριστώ για τη φώτιση και τον διαφωτισμό Σου που μου επέτρεψε να δω ότι η αποτυχία μου στο να αλλάξω τη διάθεσή μου παρά τα πολλά χρόνια που πίστευα στον Θεό οφειλόταν στο ότι έδινα προσοχή μόνο στη δουλειά, στο να εξοπλίσω τον εαυτό μου με δόγματα και να επιδεικνύω τον εαυτό μου αντί να δώσω προσοχή στην είσοδό μου στη ζωή. Μισώ το γεγονός ότι είμαι τόσο αλαζόνας και αδαής, ότι δεν αγαπώ την αλήθεια και έτσι έχω χάσει πολλές ευκαιρίες να εισέλθω στην αλήθεια και να αναζητήσω την αλλαγή. Είμαι πρόθυμη τώρα να κατανοήσω την αλήθεια καλύτερα μέσα από τον λόγο Σου, να αναζητήσω μια πιο βαθιά κατανόηση του εαυτού μου, να εξασκήσω ειλικρινά και πραγματικά τον λόγο του Θεού και να εισέλθω στην αλήθεια και να χρησιμοποιήσω έναν πρακτικό τρόπο ζωής ώστε να Σε ξεπληρώσω.