Τον Δεκέμβριο, η εκκλησία εξέλεξε ως επικεφαλής εκκλησίας την αδελφή Μέιζι. Ξαφνιάστηκα πολύ και σκέφτηκα, «Τη Μέιζι; Έχει έντονη επιθυμία για φήμη και κύρος. Παλιά, ζήλευε τη συνεργάτιδά της, την αδελφή Νάντια, την υποτιμούσε και την έκρινε δημοσίως. Συνεπώς, οι αδελφοί ήταν δυσαρεστημένοι με τη Νάντια και δεν στήριζαν το έργο της, κι αυτό διατάραξε το έργο της εκκλησίας. Οι επικεφαλής τη συναναστράφηκαν πολλάκις, αλλά εκείνη δεν άλλαξε, και στο τέλος, την απέλυσαν. Παρά την τόσο μεγάλη αποτυχία, δεν έκανε αυτοκριτική. Χαμογελούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, και δεν κατανοούσε ούτε μισούσε τον εαυτό της. Εφόσον μετά δεν εστίασε στην αναζήτηση της αλήθειας και την αυτοκριτική, πώς ένα τέτοιο άτομο να είναι κατάλληλη επικεφαλής; Η επιλογή επικεφαλής εκκλησίας είναι καίρια. Ένας καλός ή κακός επικεφαλής εκκλησίας επηρεάζει την είσοδο στη ζωή όλων των εκλεκτών του Θεού στην εκκλησία. Αν ο επικεφαλής εκκλησίας δεν επιδιώκει την αλήθεια, πώς γίνεται να οδηγήσει τους αδελφούς στις πραγματικότητές της; Είναι η Μέιζι κατάλληλη ως επικεφαλής;» Μα μετά σκέφτηκα: «Δεν έχουμε επαφή εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Μήπως έχει πλέον μετανοήσει κι αλλάξει; Οι αρχές της επιλογής επικεφαλής λένε ότι οι επικεφαλής που απολύθηκαν παλιά για παραβάσεις μπορούν να επανεκλεγούν αν δείξουν αληθινή μετάνοια και κάνουν πρακτικό έργο. Δεν πρέπει να οριοθετώ τους άλλους, μα να τους θεωρώ ικανούς ν’ αλλάξουν». Μετά από αυτό, δεν το πολυσκέφτηκα.

Μα ένιωθα ακόμη λίγο άβολα. Ήθελα να πω όσα είχα στο μυαλό μου, μα σκέφτηκα ότι οι επικεφαλής δεν πίστευαν ότι υπήρχε θέμα με τη Μέιζι. Εάν αμφέβαλλα, πώς θα μ’ έβλεπαν οι επικεφαλής; Δεν θα πίστευαν ότι δημιουργούσα σκόπιμα προβλήματα και τους έκανα τη ζωή δύσκολη; Δεν θα πίστευαν πως τους εναντιωνόμουν; Δεν ήθελα να τους προσβάλω. Και είχα απολυθεί πρόσφατα. Αν έφερνα αντίρρηση μετά από αυτό, δεν θα πίστευαν όλοι ότι προκαλούσα διενέξεις κι εκμεταλλευόμουν τις ελλείψεις άλλων για να γίνω επικεφαλής; Ξέχνα το, σκέφτηκα, είναι πολύς μπελάς. Έτσι, κατάπια τα λόγια μου. Ένιωθα λίγο άβολα, μα είχε ήδη γίνει. Μπορούσα μόνο να με παρηγορήσω, λέγοντας: «Έχει ήδη αποφασιστεί. Αν είναι ακατάλληλη, θ’ αντικατασταθεί». Δεν το σκέφτηκα άλλο και το ζήτημα ξεχάστηκε.

Μια μέρα, κάποιες αδελφές μού το ανέφεραν, κι είπαν επίσης ότι ήταν λίγο καχύποπτες για το αν η Μέιζι είχε αληθινή γνώση και μετάνοια για τις παλιές της παραβάσεις. Αναφέρθηκε επίσης σε συζητήσεις ότι όταν απομακρύνθηκε κι αντικαταστάθηκε, δεν είχε καμία επίγνωση των παραβάσεών της, δεν στοχάστηκε, και δεν αναζητούσε την αλήθεια. Αν δεν επεδίωκε και δεν αναζητούσε την αλήθεια, πώς οι άλλοι να την κατανοήσουν και να εισέλθουν στις πραγματικότητές της; Η συζήτηση μου θύμισε ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ποια είναι η αιτία της εμφάνισης της κατηγορίας ανθρώπων που είναι επικεφαλής και εργάτες και πώς προέκυψαν; Σε μεγάλη κλίμακα, απαιτούνται για το έργο του Θεού· σε μικρότερη κλίμακα, απαιτούνται για το έργο της εκκλησίας, απαιτούνται από τον εκλεκτό λαό του Θεού. […] Η διαφορά των επικεφαλής και των εργατών με τον υπόλοιπο εκλεκτό λαό του Θεού είναι μόνο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στα καθήκοντα που εκτελούν. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό φαίνεται κυρίως στους ρόλους τους ως επικεφαλής. Για παράδειγμα, όσους ανθρώπους κι αν έχει μια εκκλησία, ο επικεφαλής είναι η κεφαλή. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ρόλος αυτού του επικεφαλής ανάμεσα στα μέλη; Ηγείται όλων των εκλεκτών της εκκλησίας. Τι επίδραση έχει, λοιπόν, σε ολόκληρη την εκκλησία; Αν αυτός ο επικεφαλής ακολουθήσει το λάθος μονοπάτι, οι εκλεκτοί του Θεού στην εκκλησία θα ακολουθήσουν τον επικεφαλής στο λάθος μονοπάτι, γεγονός που θα έχει τεράστιο αντίκτυπο σε όλους. Πάρτε για παράδειγμα τον Παύλο. Οδήγησε πολλές από τις εκκλησίες που ίδρυσε και τον εκλεκτό λαό του Θεού. Όταν παραστράτησε ο Παύλος, παραστράτησαν και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούσε. Έτσι, όταν παραστρατούν οι επικεφαλής, δεν είναι οι μόνοι που επηρεάζονται, αλλά επηρεάζονται και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούν» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους). Σκεπτόμενη τον λόγο Του, είχα ένα βάρος μέσα μου. Ο επικεφαλής είναι η κεφαλή όλης της εκκλησίας. Αν ο επικεφαλής εκκλησίας είναι καλός, οι εκλεκτοί του Θεού κατανοούν την αλήθεια κι εισέρχονται στις πραγματικότητές της. Αν κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια γίνει επικεφαλής, αναλαμβάνει το έργο της εκκλησίας και την είσοδο των αδελφών στη ζωή, επιλύει τις δυσκολίες της εισόδου στη ζωή με αλήθεια, συναναστρέφεται όσα ξέρει για την άσκηση των λόγων του Θεού, κι οδηγεί τους ανθρώπους στις πραγματικότητες της αλήθειας. Αν κάποιος που δεν επιδιώκει την αλήθεια γίνει επικεφαλής, ο ίδιος δεν ασκεί την αλήθεια, άρα δεν μπορεί να οδηγήσει τους αδελφούς του στην αλήθεια. Λέει γράμματα και δόγματα για να μπερδέψει, να φυλακίσει τους άλλους. Δεν καταστρέφεται έτσι ο εκλεκτός λαός του Θεού;

Μιλήσαμε με κάποιες αδελφές στους επικεφαλής για να μάθουν τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας. Οι επικεφαλής υποσχέθηκαν να το ερευνήσουν και να επανεκτιμήσουν αν χρειαστεί τα πράγματα. Σύντομα, μέσω λεπτομερούς έρευνας της συμπεριφοράς της Μέιζι και αξιολόγησής της εκ των έσω, οι επικεφαλής είδαν ότι δεν κατανοούσε όντως τις παλιές της παραβάσεις δεν έκανε αυτοκριτική αν γινόταν κάτι και δυσκολευόταν να δεχτεί την αλήθεια. Οι επικεφαλής είπαν: «Δεν ξέραμε την αληθινή της κατάσταση πριν. Είδαμε αποτελέσματα στο καθήκον της και νομίζαμε ότι είχε μετανοήσει. Τώρα, απ’ αυτά που μάθαμε, βλέπουμε ότι η Μέιζι δεν είναι κατάλληλη επικεφαλής». Μ’ αυτό το αποτέλεσμα, η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Μετάνιωσα που δεν εξέφρασα εγκαίρως τις επιφυλάξεις μου. Φοβόμουν μην προσβάλω τους επικεφαλής, και μην τυχόν θεωρήσουν οι άλλοι ότι δημιουργούσα προβλήματα για να γίνω επικεφαλής. Στο τέλος, για να προστατευτώ η ίδια, έκανα πίσω σαν δειλη. Δεν ασκούσα την αλήθεια ούτε προστάτευα το έργο της εκκλησίας. Το μόνο που σκεφτόμουν και προστάτευα ήταν τα συμφέροντά μου. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή!

Αναζήτησα κάποια λόγια του Θεού για την κατάστασή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τι διάθεση είναι αυτή κατά την οποία οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη απέναντι στο καθήκον τους, το κάνουν απρόσεκτα και επιπόλαια, συμπεριφέρονται δουλοπρεπώς και δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Είναι πονηριά, είναι η διάθεση του Σατανά. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των φιλοσοφιών του ανθρώπου για τη ζωή είναι η πονηριά. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν δεν είναι πονηροί, θα διακινδυνεύουν να προσβάλουν τους άλλους και θα είναι ανίκανοι να προστατέψουν τον εαυτό τους· πιστεύουν ότι θα πρέπει να είναι αρκετά πονηροί ώστε να μην προσβάλουν ή δυσαρεστήσουν κανέναν, διατηρώντας έτσι τον εαυτό τους ασφαλή, προστατεύοντας τους πόρους τους για τα προς το ζην και κερδίζοντας ένα σταθερό στήριγμα ανάμεσα στις μάζες. Όλοι οι άπιστοι ζουν σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά. Όλοι είναι δουλοπρεπείς και δεν προσβάλλουν κανέναν. Έχεις έρθει στον οίκο του Θεού, έχεις διαβάσει τον λόγο του Θεού και έχεις ακούσει κηρύγματα του οίκου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, είσαι πάντα δουλοπρεπής; Οι δουλοπρεπείς προστατεύουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όταν βλέπουν κάποιον να πράττει το κακό και να βλάπτει τα συμφέροντα της εκκλησίας, το αγνοούν. Τους αρέσει να είναι δουλοπρεπείς και δεν προσβάλλουν κανέναν. Αυτό είναι ανευθυνότητα, και αυτού του είδους τα άτομα είναι υπερβολικά πονηρά και αναξιόπιστα. […] Μόνο εκείνοι που αγαπούν την αλήθεια και κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας μπορούν να βγουν μπροστά όταν απαιτείται από το έργο του οίκου του Θεού και των εκλεκτών, μόνο αυτοί μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους, με γενναιότητα και δέσμευση απέναντι στο καθήκον, για να μαρτυρήσουν στον Θεό και να συναναστραφούν σχετικά με την αλήθεια, καθοδηγώντας τους εκλεκτούς του Θεού στον σωστό δρόμο και επιτρέποντάς τους να επιτύχουν υπακοή στο έργο του Θεού· και μόνο αυτό αποτελεί στάση ευθύνης και εκδήλωση ενδιαφέροντος για το θέλημα του Θεού. Αν δεν έχεις αυτήν τη στάση και δεν είσαι παρά τσαπατσούλης στον χειρισμό των πραγμάτων, και σκέφτεσαι: “Θα κάνω τα πράγματα μέσα στο πλαίσιο του δικού μου καθήκοντος, μα δεν νοιάζομαι για κανέναν άλλον. Αν μου ζητήσεις κάτι, θα σου απαντήσω —αν έχω όρεξη. Αλλιώς, δεν θα απαντήσω. Αυτή είναι η στάση μου”, τότε αυτό είναι είδος διεφθαρμένης διάθεσης, έτσι δεν είναι; Προστατεύοντας μόνο τη θέση του, τη φήμη του, τον αυτοσεβασμό του, και προστατεύοντας μόνο τα πράγματα που σχετίζονται με τα δικά του ενδιαφέροντα —προστατεύει κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο έναν δίκαιο σκοπό; Προστατεύει θετικά πράγματα; Πίσω από αυτά τα τιποτένια, εγωιστικά κίνητρα βρίσκεται η διάθεση της κούρασης από την αλήθεια. Η πλειοψηφία σας εκφράζει συχνά αυτού του είδους τις συμπεριφορές και τη στιγμή που έρχεστε αντιμέτωποι με κάτι που σχετίζεται με τα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού, υπεκφεύγετε και λέτε: “Δεν το είδα”, ή “Δεν ξέρω”, ή “Δεν το άκουσα”. Είτε δεν έχεις καθόλου επίγνωση είτε απλώς προσποιείσαι, αν, τη στιγμή που μετράει περισσότερο, αποκαλύπτεις αυτού του είδους τη διεφθαρμένη διάθεση, τότε είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν είσαι κάποιος που πιστεύει πραγματικά στον Θεό· για Μένα, είσαι είτε κάποιος που είναι μπερδεμένος στην πίστη του, είτε ένας μη πιστός. Δεν είσαι σε καμία περίπτωση κάποιος που αγαπάει την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια Του με διαπέρασαν. Ο Θεός αποκάλυψε ότι οι ανεύθυνοι στα καθήκοντά τους έχουν πονηρή διάθεση. Όταν είδα τη λέξη «πονηρή», σκέφτηκα τα δόλια λόγια και έργα του Σατανά. Έτσι εκδηλωνόταν η κατάστασή μου, έτσι ήταν η διάθεσή μου. Ήμουν πονηρή και δόλια και καθόλου ειλικρινής προς τον Θεό. Στο θέμα της εκλογής της Μέιζι, δεν στερούμουν τελείως διαύγειας ή διάκρισης. Προφανώς είχα αμφιβολίες κι αντιρρήσεις να γίνει η Μέιζι επικεφαλής, και κατανοούσα τον κίνδυνο για την εκκλησία και τον εκλεκτό λαό του Θεού αν εκλεγόταν λάθος επικεφαλής. Αλλά λόγω της πονηρής και δόλιας φύσης μου, φοβόμουν ότι μιλώντας, θα ντρόπιαζα και θα πρόσβαλα επικεφαλής κι εργάτες, κι όλοι θα νόμιζαν ότι ήθελα να γίνω επικεφαλής και θα σχημάτιζαν κακή εντύπωση για μένα. Για να προστατεύσω τη φήμη και το κύρος μου, να προφυλαχθώ, επέλεξα να εθελοτυφλήσω, να ευαρεστήσω τους άλλους για να μην προσβληθούν. Δεν είχα τον παραμικρό φόβο Θεού. Χειρίστηκα το έργο της εκκλησίας πρόχειρα κι ανεύθυνα! Παρόλο που δεν ήμουν τότε βέβαιη αν η Μέιζι ήταν ικανή ως επικεφαλής, έπρεπε να το είχα διερευνήσει πιο λεπτομερώς. Οι ερωτήσεις μου δεν θα ήταν ενστάσεις ούτε θα ’χαν σκοπό να δυσκολέψουν τους επικεφαλής, θα ήταν διερεύνηση των γεγονότων και διασφάλιση των εκλογών βάσει αρχών. Αν διερευνούσα τη Μέιζι πιο πριν, κι έβλεπα ότι δεν στοχαζόταν τις παλιές της παραβάσεις, δεν δεχόταν την αλήθεια, και δεν ήταν κατάλληλη επικεφαλής, θα το σταματούσα έγκαιρα. Έτσι, θα αναλάμβανα την ευθύνη για τον εαυτό μου, καθώς και για το έργο της εκκλησίας και τις ζωές των εκλεκτών του Θεού. Μα σε ένα τόσο σπουδαίο θέμα όσο οι εκλογές, σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντά μου. Δεν προστάτευσα το έργο της εκκλησίας. Απλώς δεν είχα συνείδηση ή λογική. Χρόνια πιστή στον Θεό, μα ζούσα ακόμη με σατανικές τοξίνες: «Καλύτερα να μη λες τίποτα, παρά να επισημαίνεις προβλήματα», και «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αρχή μου ήταν πάντα «το ατομικό συμφέρον κι όφελος». Ήμουν εγωίστρια, ποταπή, πονηρή, δόλια κι είχα ύπουλες σκέψεις. Πίστευα πως με τη σατανική λογική δεν θα πρόσβαλα κανέναν, θα εξασφάλιζα τη θέση μου στο πλήθος. Μα ο Θεός βλέπει τις πράξεις μου και λόγω συμπεριφοράς με απεχθάνεται, με καταδικάζει. Σκέφτηκα πώς συναναστρέφεται επιμελώς ο Θεός τα τελευταία χρόνια μαζί μας για τη διάκριση ψευδοεπικεφαλής κι αντίχριστων, τη σημασία εκλογής καλών επικεφαλής εκκλησίας, τις εργασιακές ευθύνες των επικεφαλής εκκλησίας κι άλλες πτυχές της αλήθειας. Έτσι, μας μαθαίνει να διακρίνουμε ανθρώπους και θέματα, για την καλύτερη διατήρηση της εκκλησιαστικής ζωής, την προστασία του έργου της εκκλησίας. Μα μετά τα τόσα κηρύγματα, δεν έπαιρνα σοβαρά τον λόγο Του. Όταν γινόταν κάτι, ζούσα ακόμη με σατανικές φιλοσοφίες και δεν ασκούσα την αλήθεια. Ένιωθα μεγάλη λύπη κι ενοχές γι’ αυτό. Σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουν το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν νοιάζεσαι, ούτε παρεμβαίνεις, ούτε αισθάνεσαι ένοχος —γεγονός το οποίο σε καθιστά άνθρωπο που δεν έχει συνείδηση ή σύνεση, μη πιστό, πάροχο υπηρεσιών. Τρως ό,τι είναι του Θεού, πίνεις ό,τι είναι του Θεού και απολαμβάνεις ό,τι προέρχεται από τον Θεό, όμως και πάλι νιώθεις ότι η όποια βλάβη στα συμφέροντα του οίκου του Θεού δεν σχετίζεται μ’ εσένα —γεγονός το οποίο σε καθιστά προδότη που δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Εάν δεν προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, μήπως δεν είσαι καν άνθρωπος; Πρόκειται για δαίμονα που έχει παρεισφρήσει στην εκκλησία. Υποκρίνεσαι πίστη στον Θεό, προσποιείσαι ότι είσαι εκλεκτός και θέλεις να ζεις παρασιτικά στον οίκο Του. Δεν ζεις τη ζωή ενός ανθρώπινου όντος και είσαι σαφώς ένας από τους μη πιστούς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Απ’ τον λόγο Του, ένιωσα την αποστροφή Του για τους εγωιστές κι ιδιοτελείς όπως εγώ. Ένιωσα και μεταμέλεια για όσα έκανα. Ο Θεός είχε απόλυτο δίκιο. Ήμουν απλώς ένα παράσιτο στην εκκλησία. Πίστευα χρόνια στον Θεό, απολάμβανα το πότισμα και την παροχή του λόγου Του, μα δεν είχα θέση γι’ Αυτόν στην καρδιά μου, δεν ήμουν ποτέ σε σύμπνοια μαζί Του. Την κρίσιμη στιγμή, δεν προστάτευσα τα συμφέροντα της εκκλησίας. Ήξερα ότι η Μέιζι ήταν ακατάλληλη ως επικεφαλής, αλλά δεν είχα καν το θάρρος να πω την αλήθεια. Ήταν αυτή η στάση που θα πρέπει να έχει ένας πιστός; Δεν ήμουν απλώς άπιστη, μη πιστή; Ένα μέλος των εκλεκτών του Θεού χειρίζεται τις υποθέσεις της εκκλησίας ως δικές του, μένει δίπλα στον Θεό, προστατεύει το έργο της εκκλησίας. Μα εγώ δεν με θεωρούσα μέλος του οίκου του Θεού. Αδιαφορούσα για το έργο και τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όταν είδα ένα πρόβλημα, δεν ρώτησα γι’ αυτό. Δεν εκπλήρωνα καν τις βασικές ευθύνες ενός πιστού στον Θεό. Πώς να αναγνωρίσει ο Θεός μια τέτοια πίστη; Σκεπτόμενη αυτό, ένιωσα συντετριμμένη και δάκρυσα χωρίς να το θέλω. Με μισούσα που δεν είχα συνείδηση ή λογική. Προσευχήθηκα στον Θεό με δάκρυα: «Θεέ μου! Με διέφθειρε βαθιά ο Σατανάς. Σκέφτομαι μόνο τα συμφέροντά μου, δεν διατηρώ το έργο της εκκλησίας. Είμαι εγωίστρια και ποταπή! Θέλω να μετανοήσω».

Διάβασα στον λόγο του Θεού: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μην αναλογίζεσαι τα συμφέροντα του ανθρώπου και μη σκέφτεσαι τη δική σου υπερηφάνεια, φήμη ή το δικό σου κύρος. Πρέπει πρωτίστως να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού και να ξεκινάς σκεπτόμενος το αν υπήρξες αγνός ή όχι κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός σου, αν υπήρξες πιστός, αν έχεις εκπληρώσει τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν έχεις σκεφτεί ολόψυχα ή όχι το καθήκον σου και το έργο της εκκλησίας. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα. Αν τα σκέφτεσαι συχνά και τα κατανοήσεις, θα σου είναι πιο εύκολο να εκτελείς σωστά το καθήκον σου. Αν είσαι χαμηλού επιπέδου, αν η εμπειρία σου είναι επιφανειακή ή αν δεν είσαι ικανός στο επαγγελματικό έργο σου, τότε μπορεί να υπάρχουν κάποια λάθη ή ελλείψεις στο έργο σου και τα αποτελέσματα να μην είναι πολύ καλά —αλλά θα έχεις καταβάλει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Σε όλα όσα κάνεις, δεν ικανοποιείς τις δικές σου εγωιστικές επιθυμίες ή προτιμήσεις. Αντιθέτως, λαμβάνεις διαρκώς υπόψη σου το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Παρόλο που μπορεί να μην εκτελείς καλά το καθήκον σου, η καρδιά σου έχει διορθωθεί· αν, εκτός από αυτό, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια για να επιλύσεις τα προβλήματα στο καθήκον σου, τότε το καθήκον σου θα ανταποκρίνεται στα πρότυπα και θα είσαι σε θέση να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας. Αυτό συνιστά κατάθεση μαρτυρίας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). «Να πράττεις όλα όσα είναι προς όφελος του έργου του Θεού και να απέχεις από οτιδήποτε βλάπτει τα συμφέροντα του έργου Του. Να υπερασπίζεσαι το όνομα του Θεού, τη μαρτυρία Του και το έργο Του. Θα πρέπει να υποστηρίζεις και ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη για οτιδήποτε σχετίζεται με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή αφορά το έργο του οίκου του Θεού και το όνομα του Θεού. Ο καθένας σας έχει αυτήν την ευθύνη, αυτήν την υποχρέωση, κι αυτό θα πρέπει να κάνετε» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Περί των διοικητικών διαταγμάτων του Θεού στην Εποχή της Βασιλείας). Ο λόγος Του μου ’δωσε μονοπάτι άσκησης. Αν συμβεί κάτι, πρέπει ν’ αφήνω το κύρος και την εικόνα μου, να προτάσσω το έργο της εκκλησίας, να κάνω το χρέος μου. Όταν πλήττεται το έργο της εκκλησίας, πρέπει να το στηρίζω βάσει αρχών και να μη φοβάμαι μην προσβάλω τους άλλους. Ακόμη κι αν δεν βλέπω τα πάντα καθαρά, πρέπει να αναζητώ και να ασκώ την αλήθεια, να διαφυλάσσω το έργο της εκκλησίας. Δεν έπρεπε να με νοιάζει τι σκέφτονται οι γύρω μου. Έπρεπε να δεχτώ την εξέταση του Θεού, και να διαφυλάξω το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα των εκλεκτών του Θεού. Μόλις τα κατάλαβα αυτά, ένιωσα πιο ελεύθερη.

Συναναστράφηκα κι αναζήτησα με τις αδελφές, κι είδα ότι είχα κι άλλη λάθος άποψη. Πίστευα ότι οι αποφάσεις των επικεφαλής μου λαμβάνονταν βάσει αρχών και δεν έπρεπε να αμφισβητούνται. Αν διαφωνούσα, δυσκόλευα σκόπιμα τα πράγματα γι’ αυτούς, ντροπιάζοντας και διαψεύδοντάς τους. Στην ουσία, η άποψή μου αντέκειτο στην αλήθεια. Βασιζόταν εξ ολοκλήρου στη φαντασία μου. Στην πνευματική άσκηση, διάβασα τον λόγο του Θεού κι έμαθα τις σωστές αρχές προς τους επικεφαλής και τους εργάτες. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν κάποιος από την εκκλησία προάγεται και καλλιεργείται για να γίνει επικεφαλής, απλώς προάγεται και καλλιεργείται με την πιο απλή έννοια· δεν σημαίνει ότι είναι ήδη ένας επικεφαλής με τα κατάλληλα προσόντα ή ένας ικανός επικεφαλής που είναι ήδη σε θέση να αναλάβει το έργο του επικεφαλής και μπορεί να κάνει αληθινό έργο —δεν είναι έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά αυτά τα πράγματα και θαυμάζουν αυτούς που προάγονται στηριζόμενοι στις φαντασιώσεις τους, αλλά αυτό είναι λάθος. Ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια μπορεί να πιστεύουν, κατέχουν στ’ αλήθεια την πραγματικότητα της αλήθειας όσοι προάγονται; Όχι απαραίτητα. Είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού; Όχι απαραίτητα. Κατέχουν αίσθημα ευθύνης; Διακατέχονται από αφοσίωση; Είναι σε θέση να υποταχθούν στον Θεό; Όταν αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια; Όλα αυτά είναι άγνωστα. […] Οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν μεγάλες προσδοκίες ή μη ρεαλιστικές απαιτήσεις από εκείνους που προάγονται και καλλιεργούνται· αυτό θα ήταν παράλογο και άδικο προς αυτούς. Μπορείτε να παρακολουθείτε το έργο τους και αν ανακαλύψετε προβλήματα ή πράγματα που παραβιάζουν τις αρχές κατά τη διάρκεια του έργου τους, μπορείτε να θέσετε το θέμα και να αναζητήσετε την αλήθεια για την επίλυση αυτών των ζητημάτων. Αυτό που δεν θα πρέπει να κάνετε είναι να τους κρίνετε, να τους καταδικάζετε, να τους επιτίθεστε ή να τους αποκλείετε, διότι βρίσκονται στην περίοδο της καλλιέργειας και δεν θα πρέπει να τους βλέπετε ως ανθρώπους που έχουν τελειωθεί, πόσο μάλλον ως τέλειους ανθρώπους ή ως ανθρώπους που κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας. Είναι σαν κι εσάς: Αυτή είναι η στιγμή της εκπαίδευσής τους. Η διαφορά είναι ότι εκείνοι αναλαμβάνουν περισσότερο έργο και ευθύνες από ό,τι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Έχουν ευθύνη και υποχρέωση να κάνουν περισσότερο έργο· πληρώνουν μεγαλύτερο τίμημα, υπομένουν περισσότερες δυσχέρειες, δέχονται περισσότερα βάσανα, λύνουν περισσότερα προβλήματα, ανέχονται την κριτική περισσότερων ανθρώπων και, φυσικά, καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια, κοιμούνται λιγότερο, τρώνε όχι και τόσο καλό φαγητό και επιδίδονται σε λιγότερη ψιλή κουβέντα από ό,τι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αυτό είναι το ξεχωριστό τους χαρακτηριστικό· κατά τα άλλα, είναι ίδιοι με όλους τους άλλους. Ποιο είναι το νόημα του να τα λέω αυτά; Για να πω στον καθέναν ότι πρέπει να προσεγγίζει σωστά τα διάφορα είδη ταλέντων που προάγονται και καλλιεργούνται στον οίκο του Θεού, και ότι δεν πρέπει να είναι αυστηρός στις απαιτήσεις του απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά, οι άνθρωποι δεν πρέπει ούτε να έχουν μη ρεαλιστική γνώμη γι’ αυτούς. Είναι ανόητο να είναι κανείς υπερβολικά ευγνώμων ή ευλαβής προς αυτούς, ούτε είναι ανθρώπινο ή ρεαλιστικό να είναι υπερβολικά αυστηρός στις απαιτήσεις του γι’ αυτούς. Ποιος είναι, λοιπόν, ο πιο λογικός τρόπος δράσης απέναντί τους; Το να τους βλέπει κανείς ως συνηθισμένους ανθρώπους και, όταν υπάρχει πρόβλημα που πρέπει να αναζητηθεί, να συναναστρέφεται μαζί τους και να μαθαίνει ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου, και να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Επιπλέον, είναι ευθύνη του καθενός να παρακολουθεί το αν οι επικεφαλής και οι εργάτες κάνουν αληθινό έργο, εάν χρησιμοποιούν την αλήθεια για να επιλύουν προβλήματα· αυτά είναι τα πρότυπα και οι αρχές για να μετρά κανείς εάν ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης ανταποκρίνεται δεόντως» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Ο λόγος Του είναι σαφής. Οι επικεφαλής επιλέγονται και καλλιεργούνται μεταξύ των εκλεκτών Του. Δεν είναι τέλειοι άνθρωποι και όλοι τους ασκούνται ακόμη. Είναι ακόμη σε διαδικασία επιδίωξης της αλήθειας και αλλαγής της διάθεσης. Οι αποκλίσεις και τα λάθη στο έργο είναι αναπόφευκτα. Οι εκλεκτοί του Θεού πρέπει να το χειρίζονται σωστά, έχουν ευθύνη να επιβλέπουν και να διασφαλίζουν το έργο τους. Αν οι πράξεις των επικεφαλής εκκλησίας είναι ανάρμοστες ή επιζήμιες, οι εκλεκτοί του Θεού πρέπει να το θίξουν και να εργαστούν μαζί τους για το έργο της εκκλησίας. Είναι καθήκον που πρέπει να εκτελούν οι εκλεκτοί του Θεού. Όποτε εκλέγουμε επικεφαλής, γιατί διαβάζουμε αξιολογήσεις εκ των έσω, και γιατί ψηφίζει ο εκλεκτός λαός του Θεού; Επειδή ο εκλεκτός λαός γνωρίζει τα γεγονότα. Χωρίς τη συνεργασία των εκλεκτών του Θεού, η αξιολόγηση επικεφαλής και εργατών θα έχει λάθη. Μόνο αν η πλειοψηφία των εκλεκτών φέρει φορτίο κι εκπληρώνει τις ευθύνες της θα είναι η επιλογή επικεφαλής σχετικά ακριβής και σύμφωνη με τις αρχές. Δεν το εξέτασα βάσει γεγονότων, μα βάσει των αντιλήψεών μου, σκέφτηκα πως η γνώμη κι η απόφαση των επικεφαλής συμφωνούσε με τις αρχές και δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Η γνώμη μου ήταν τελείως παράλογη! Εκτιμούσα τους επικεφαλής. Τους άκουγα και τους υπάκουα τυφλά χωρίς καμία αρχή. Αυτό ήταν τόσο ανόητο και αδαές! Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού κατάλαβα πώς να φέρομαι στους επικεφαλής εκκλησίας. Δεν πρέπει να υπακούω τυφλά. Αν πράττουν σωστά και βάσει των αρχών της αλήθειας, πρέπει να δέχομαι, να υπακούω. Δεν είναι υπακοή σε πρόσωπα ή επικεφαλής, μα υπακοή στην αλήθεια. Αν όσα λένε ή κάνουν δεν συνάδουν με τις αρχές της αλήθειας, ό,τι επίπεδο κι αν έχουν, πρέπει να το απορρίψω, να μην υπακούσω, ν’ ανοιχτώ, να συναναστραφώ και μ’ άλλους μέχρι όλοι να καταλάβουμε το πρόβλημα. Έτσι προστατεύεται το έργο της εκκλησίας. Αν όλοι παίρνουν σοβαρά τις αρχές της αλήθειας, συνεργάζονται καλά με τους επικεφαλής, κι εκπληρώνουν τις ευθύνες τους, διασφαλίζονται και διατηρούνται το έργο κι η ζωή των εκλεκτών του Θεού στην εκκλησία. Αν όλοι θαύμαζαν τυφλά τους επικεφαλής και τους εργάτες όπως έκανα κι εγώ, άφηναν όλα τα προβλήματα σ’ εκείνους, αδιαφορούσαν μέχρι και για σημαντικά ζητήματα όπως η εκλογή επικεφαλής, ασκούνταν όπως έλεγαν οι επικεφαλής, δεν εκπλήρωναν τις ευθύνες τους, δεν συνεργάζονταν μαζί τους για να τους ελέγχουν και δεν αναζητούσαν, δεν μιλούσαν όταν τα πράγματα ήταν σαφώς ανάρμοστα, τότε όχι μόνο δεν θα εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους, μα ίσως να επέλεγαν λάθος επικεφαλής. Αυτό θα προκαλούσε ζημιά στο έργο της εκκλησίας και τους αδελφούς. Ταυτόχρονα, έμαθα ότι όταν δεν κατανοώ κάτι, πρέπει ν’ αναζητώ την αλήθεια με καρδιά που έχει φόβο Θεού μέχρι να κατανοήσω σαφώς το ζήτημα. Αν πρόθεσή μας είναι να προστατεύσουμε το έργο της εκκλησίας, ακόμη κι αν διαφωνούμε με τους επικεφαλής, δεν προκαλούμε αναστάτωση ούτε τους εναντιωνόμαστε, αναζητούμε σωστά την αλήθεια και ερευνούμε το θέμα, προστατεύοντας το έργο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αν ο επικεφαλής είναι ο κατάλληλος, θα μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια και δεν θα καταπιέζει κανέναν γι’ αυτό. Αν ο επικεφαλής καταπιέζει λόγω διαφορετικής γνώμης, αυτό αποδεικνύει ότι δεν δέχεται την αλήθεια και μας βοηθά να αναπτύξουμε διάκριση. Μόλις το κατάλαβα, η καρδιά μου φωτίστηκε κι ελευθερώθηκε. Έμαθα να συνεργάζομαι με τους επικεφαλής, να διασφαλίζω το έργο της εκκλησίας.

Κάποτε, οι αδελφοί ανέφεραν και εξέθεσαν τη Μιούριαλ, γιατί ήταν ιδιαίτερα εγωίστρια και άπληστη, κι εκμεταλλευόταν συχνά τους αδελφούς και τις αδελφές και τους ζητούσε πράγματα. Όλοι τη θεωρούσαν αποκρουστική και πολύ κακή επιρροή. Σύμφωνα με τις αρχές, θα έπρεπε να αποπεμφθεί. Αφού οι επικεφαλής ερεύνησαν κι επαλήθευσαν την αναφορά, βγήκε αληθής, μα οι επικεφαλής είπαν πως ήταν καλή στο ευαγγελικό έργο και θα ’μενε στο καθήκον της. Τότε σκέφτηκα κάποιες παλιές συμπεριφορές της Μιούριαλ στο καθήκον της. Είχε μοχθηρή διάθεση, ενεργούσε αυθαίρετα και απαιτούσε να έχει τον τελευταίο λόγο. Αν υποδείκνυε κανείς τα θέματά της, αντεπιτίθετο και τον τιμωρούσε, και δεν δεχόταν καθόλου την αλήθεια. Τελικά, την απέλυσαν. Ακόμη και τότε, δεν μετανόησε, παρέμενε άπληστη, κι εξακολουθούσε να ζητά συχνά πράγματα από τους αδελφούς. Σύμφωνα με τις αρχές, ήταν στόχος για αποπομπή. Ωστόσο, είχα ακόμη κάποιες ανησυχίες. Είχε κακή ανθρώπινη φύση, ήταν ύπουλη κι άπληστη, κι αν έμενε στην εκκλησία, θα διέπραττε κι άλλο κακό, θα διατάρασσε το ευαγγελικό έργο. Αν το χειριζόμασταν αφότου είχε σοβαρό αντίκτυπο στο έργο, δεν θα ήταν πολύ αργά; Σκέφτηκα: «Δεν πρέπει να το πω στους επικεφαλής;» Μα μετά σκέφτηκα: «Οι επικεφαλής αξιολογούν κι ελέγχουν τα πάντα βάσει των αρχών. Αν πω κάτι τώρα, πώς θα με δουν; Θα νομίζουν ότι έχω πρόβλημα με τις ρυθμίσεις τους; Κανένας δεν έχει πει τίποτα, άρα άσ’ το, ούτε εγώ θα πω». Όταν το σκέφτηκα, ένιωσα άβολα. Θυμήθηκα την προηγούμενη εμπειρία μου και είδα ότι πάλι προστάτευα τα συμφέροντά μου. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό να έχω τις σωστές προθέσεις, να δεχτώ την εξέταση του Θεού, να προστατεύσω το έργο της εκκλησίας, όπως κι αν με έβλεπαν. Εξέφρασα τις ανησυχίες μου κι αναζήτησα με όλους. Αφού τελείωσα, και οι άλλοι αδελφοί κι αδελφές έκαναν κάποιες προτάσεις. Έπειτα, οι επικεφαλής διερεύνησαν κι αποφάσισαν ότι η Μιούριαλ δεν έπρεπε να μείνει στην εκκλησία, έτσι την έδιωξαν από την εκκλησία σύμφωνα με τις αρχές. Όταν είδα πώς το χειρίστηκαν, ένιωσα ασφαλής. Μόνο αν δεν ζεις με σατανικές φιλοσοφίες, αν ασκείς την αλήθεια θα ζήσεις ως αληθινός άνθρωπος και με αξιοπρέπεια. Δόξα σοι ο Θεός!