Από τη Ζανγκ Μιν, Ισπανία

Τα λόγια του Θεού λένε: «Ειπώθηκε προηγουμένως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι απόγονοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Στην πραγματικότητα, είναι πιο σαφές να ειπωθεί ότι είναι η προσωποποίηση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Παρόλο που στα λόγια αναγνώριζα ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια και ότι αποκαλύπτει την πραγματική κατάστασή μας, μέσα μου δεν συμφωνούσα ούτε ότι ήμουν τέκνο ούτε ότι ήμουν η ενσάρκωση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αντιθέτως, ανέκαθεν ένιωθα ότι ήμουν ικανή να ακολουθώ τον Θεό και να ξοδεύω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν, ότι μπορούσα να τα πηγαίνω καλά με τους περισσότερους αδελφούς και αδελφές μου και ότι οι άνθρωποι γύρω μου με είχαν σε αρκετά μεγάλη υπόληψη. Παρόλο που είχα διεφθαρμένες διαθέσεις, σκεφτόμουν ότι αυτό δεν σήμαινε ότι ήμουν τόσο μοχθηρή όσο ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Μόνο αφότου υπεβλήθην στην εμπειρία της έκθεσης είδα τελικά την αλήθεια σχετικά με το ότι είχα διαφθαρεί από τον Σατανά και είδα ότι ήμουν γεμάτη με τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, καθώς και ότι ήμουν ιδιαιτέρως ικανή να κάνω ακριβώς τα ίδια με τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα.

Το καθήκον μου στην εκκλησία ήταν να συγκεντρώνω άρθρα. Μια μέρα, ο επικεφαλής της ομάδας μού είπε ότι εγώ και η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν θα ήμασταν εφεξής υπεύθυνες για όλο το έργο της συγκέντρωσης άρθρων απ’ όλες τις εκκλησίες και ότι αν κάποιος είχε πρόβλημα, τότε θα το συζητούσαμε και θα συναναστρεφόμασταν μεταξύ μας. Όταν άκουσα αυτά τα νέα, ξαφνιάστηκα κάπως και ένιωσα τεράστια πίεση, όμως και πάλι ένιωθα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Σκέφτηκα: «Θα συμμετάσχουμε στη συγκέντρωση όλων των άρθρων από όλες τις εκκλησίες. Φαίνεται ότι μπορώ κι εγώ να συνεισφέρω και είμαι ένα ικανό άτομο μέσα στην εκκλησία». Ξαφνικά με κατέκλυσε ένα αίσθημα «ευθύνης» και, πριν το καταλάβω, ενεργούσα και είχα αναλάβει τη θέση ενός επιμελητή. Μια φορά, ενώ ανταλλάσσαμε ιδέες με τους αδελφούς και τις αδελφές από την ομάδα εργασίας για τα άρθρα από όλες τις εκκλησίες, πρόσεξα ότι ένας από τους αδελφούς στην ομάδα συμμετείχε πολύ δραστήρια στο έργο μας. Όποτε ανέκυπτε κάποιο πρόβλημα, έπαιρνε πάντοτε την πρωτοβουλία να εκφράσει τις απόψεις του και, μερικές φορές, όταν κάποιος άλλος αδελφός ή αδελφή έκανε μια ερώτηση, στην οποία εγώ είχα ήδη απαντήσει μέσω της διαδικτυακής ομάδας μας, εκείνος και πάλι θα επέμενε να εκφράζει τις απόψεις του μετά από μένα, ενώ η άποψή του για το θέμα θα ήταν εντελώς διαφορετική από τη δική μου. Όποτε συνέβαινε αυτό, εγώ ένιωθα πολύ στεναχωρημένη και σκεφτόμουν: «Συμμετέχει τόσο ενεργά σ’ αυτήν την ομάδα και υπάρχουν πολλοί που συμφωνούν με τις απόψεις του. Μήπως θέλει να με ξεπεράσει; Ουφ! Ξέρει πολύ λίγα για μένα. Δεν γνωρίζει ποιο είναι το καθήκον μου, κι όμως εξακολουθεί να θέλει να με ανταγωνίζεται. Δεν στερείται αυτεπίγνωσης;» Όταν τα σκεφτόμουν αυτά, άρχισα να νιώθω μέσα μου αποστροφή γι’ αυτόν τον αδελφό.

Αργότερα οργάνωσα τους αδελφούς και τις αδελφές στην ομάδα εργασίας για τα άρθρα απ’ όλες τις εκκλησίες, προκειμένου να ανταλλάξουμε ιδέες σχετικά με προβλήματα μέσα στα άρθρα. Οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές συμφώνησαν με τις προτάσεις μου, όμως αυτός ο αδελφός για άλλη μια φορά είχε διαφορετική άποψη για τα πράγματα και επεσήμανε τα ελαττώματά μου. Ήξερα ότι είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να έχουν διαφορετικές προτάσεις όποτε ανακύπτει κάποιο πρόβλημα, και ότι θα πρέπει να δεχόμαστε οποιαδήποτε πρόταση ωφελεί την απόδοση του καθήκοντός μας. Ωστόσο, όταν σκέφτηκα το γεγονός ότι αυτός ο αδελφός είχε απορρίψει την πρότασή μου μπροστά σε τόσους αδελφούς και αδελφές, γέμισα με αντίσταση και δυσαρέσκεια. Σκέφτηκα: «Οι άλλοι αδελφοί και αδελφές μπορούν να δεχθούν την πρότασή μου, χωρίς να έχουν διαφορετικές απόψεις. Όμως εσύ πρέπει να κάνεις τα πάντα να έχουν σχέση με σένα. Μήπως προσπαθείς σκοπίμως να κάνεις τα πράγματα δύσκολα για μένα για να δείξεις πόσο υπεύθυνος είσαι σχετικά με το έργο και πόσο ξεκάθαρα καταλαβαίνεις τα πράγματα; Είσαι τόσο αλαζόνας και είναι τόσο δύσκολο να τα πηγαίνει κανείς καλά μαζί σου!» Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο τον απεχθανόμουν αυτόν τον αδελφό, σε σημείο να μη θέλω καν να του μιλήσω. Αρκετές ημέρες αργότερα, αυτός ο αδελφός έστειλε ένα άρθρο για να το διαβάσουμε. Είπε ότι το άρθρο ήταν πολύ καλογραμμένο και ότι θα έπρεπε να το διανείμουμε σε όλους προς ενημέρωσή τους. Όταν τον άκουσα να μιλάει με τόση σιγουριά, άρχισα να νιώθω άβολα και σκέφτηκα: «Τα έχουμε διαβάσει ήδη αυτά τα άρθρα. Αν αυτό το άρθρο δεν έχει ήδη επιλεχθεί, τότε σημαίνει ότι πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα. Πρέπει να είσαι εντελώς τυφλός για να μην μπορείς να το καταλάβεις». Μ’ αυτόν τον τρόπο έπνιξα τη δυσαρέσκεια που ένιωθα μέσα μου και διάβασα με μεγάλη απροθυμία αυτό το άρθρο ξανά από την αρχή. Στη συνέχεια, του είπα τη γνώμη μου και κάποια από τα προβλήματα που πίστευα ότι υπήρχαν μέσα στο άρθρο, αλλά εκείνος αρνήθηκε να δεχθεί τη γνώμη μου και, αντιθέτως, μου υπενθύμισε να έχω μια σοβαρή προσέγγιση σε κάθε άρθρο ξεχωριστά ή να ζητήσω από τους ανωτέρους μου να ξαναδιαβάζουν το εν λόγω άρθρο. Εκείνη τη στιγμή μεγάλωσε η αντίσταση που ένιωθα μέσα μου και σκέφτηκα: «Από τότε που γνωριστήκαμε, πολύ σπάνια δέχεσαι ή ακολουθείς οποιαδήποτε από τις προτάσεις μου, παρά μονίμως κάνεις διαφορετικές προτάσεις, ώστε να τις έχουν όλοι ως σημείο αναφοράς και να τις υιοθετούν. Με κάθε ευκαιρία επιδεικνύεις τις ικανότητές σου και είσαι τόσο αλαζόνας. Απλούστατα δεν έχεις την παραμικρή εκτίμηση για μένα. Το να πρέπει να έχω πάρε-δώσε με κάποιον σαν εσένα είναι τόσο ενοχλητικό και στενάχωρο!» Σκέφτηκα, μάλιστα: «Πώς είναι δυνατόν να τον επέλεξε η εκκλησία για τη συγκέντρωση άρθρων; Κάποιος σαν αυτόν, με μια τόσο τρομερά αλαζονική διάθεση, είναι απλώς ακατάλληλος για την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Ίσως θα πρέπει να αναφέρω τα προβλήματά του στον επικεφαλής μου και να αφήσω εκείνον να αποφασίσει αν είναι κατάλληλος γι’ αυτό το καθήκον. Ίσως το καλύτερο θα ήταν ο επικεφαλής να τον μεταθέσει κάπου αλλού». Όταν τα σκεφτόμουν αυτά, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν εσφαλμένη. Δεν κατανοούσα αρκετά γι’ αυτόν τον αδελφό και ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον κρίνω τόσο επιπόλαια, αλλά να του φέρομαι δίκαια. Ωστόσο, σκεφτόμουν μόνο αυτά τα πράγματα και δεν αναλογιζόμουν περαιτέρω τον εαυτό μου όσον αφορά το εν λόγω ζήτημα, ούτε αναζητούσα την αλήθεια για να διορθώσω τη δική μου διαφθορά, παρά συνέχιζα να είμαι «κολλημένη» με αυτόν τον αδελφό.

Μια μέρα, ο επικεφαλής μου πρότεινε να ανταλλάξουμε ιδέες με επικεφαλής και συνεργάτες από όλες τις άλλες εκκλησίες, ώστε να συζητήσουμε πώς θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις αρχές της συγγραφής άρθρων και να αναλάβουμε αυτό το έργο. Συμφώνησα, αλλά μετά ένιωσα τρομερά αγχωμένη. Αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα σε μια διαδικτυακή συνάθροιση για ανταλλαγή ιδεών με μεσαίου επιπέδου επικεφαλής και συνεργάτες. Πέραν αυτού, δεν ήμουν πολύ καλή στο να εκφράζομαι και ανησυχούσα ότι δεν θα μπορούσα να συναναστραφώ με σαφήνεια και ότι θα γινόμουν ρεζίλι, και αυτή η προοπτική με βασάνιζε. Μια ημέρα πριν ξεκινήσει η διαδικτυακή σύναξη, ωστόσο, έλαβα ξαφνικά ένα μήνυμα από αυτόν τον αδελφό, ο οποίος ρωτούσε αν μπορούσε να συμμετάσχει στη συνάθροιση. Όταν διάβασα το μήνυμά του, σχεδόν τα έχασα. Σκέφτηκα: «Έχεις συμμετάσχει παλιότερα πολλές φορές σε συναθροίσεις για να ανταλλάξεις ιδέες, αλλά ποτέ δεν δέχθηκες καμία από τις προτάσεις μας, οπότε τι νόημα έχει να συμμετάσχεις σ’ αυτήν; Νιώθω ήδη μεγάλη πίεση γι’ αυτήν τη συνάθροιση. Αν μου κάνεις μια δύσκολη ερώτηση αύριο, απλώς θα κάνεις την όλη κατάσταση ακόμα πιο αφόρητη για μένα». Όταν σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να συμμετάσχει κι αυτός στη συνάθροιση την επόμενη μέρα, ήξερα ότι πραγματικά δεν τον ήθελα με τίποτα εκεί και προσπάθησα να σκεφτώ κάτι να πω ώστε να τον κάνω να μη θέλει να συμμετάσχει. Σκέφτηκα για λίγο τι να πω, αλλά δεν μπορούσα να επινοήσω κάποιον κατάλληλο λόγο, οπότε του είπα ξερά: «το περιεχόμενο αυτής της συνάθροισης θα είναι πάνω-κάτω το ίδιο με αυτό της τελευταίας συνάθροισής μας. Δεν χρειάζεται να συμμετάσχεις». Σκέφτηκα ότι αν του απαντούσα κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνος δεν θα είχε κάτι άλλο να πει. Προς έκπληξή μου, ωστόσο, έστειλε ένα καινούργιο μήνυμα λέγοντας: «έχω λίγο χρόνο αύριο και θα ήθελα να ακούσω τι θα συζητήσουν οι άλλοι». Όταν διάβασα το μήνυμά του ταράχθηκα πολύ, αλλά και πάλι δεν είχα κανέναν λόγο να μην τον αφήσω να πάει. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω απρόθυμα, αλλά και πάλι δίσταζα να τον βάλω στην ομάδα. Σκέφτηκα: «Είσαι μεγάλος μπελάς! Γιατί δεν μπορώ να σε ξεφορτωθώ ποτέ; Θα καταφέρουμε να πετύχουμε τίποτα σ’ αυτήν τη συνάθροιση με εσένα παρών; Μήπως προσπαθείς επίτηδες να κάνεις τα πράγματα δύσκολα για μένα;» Συνέχισα να προσπαθώ να σκεφτώ κάποιον λόγο για να τον αποτρέψω να συμμετάσχει, ακόμα και να τον διαγράψω από την ομάδα, αλλά τότε σκέφτηκα: «Καλώς, μπορείς να συμμετάσχεις. Αν είσαι το ίδιο ιδιότροπος και υπερβολικά σχολαστικός όπως κατά την τελευταία συνάθροιση, τότε όλοι θα δουν πόσο αλαζόνας και επηρμένος είσαι, και τότε κανένας δεν θα σε έχει πολλή εκτίμηση...» Ακριβώς εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι προκαταλήψεις μου γι’ αυτόν είχαν μεταμορφωθεί σε μίσος και ότι εξέφραζα απλώς τις μοχθηρές προθέσεις μου. Αν επέτρεπα σ’ αυτήν την κατάσταση να συνεχίσει να εξελίσσεται, τρόμαζα στη σκέψη του πώς θα είχα φερθεί σ’ αυτόν τον αδελφό. Έτσι, γρήγορα προσευχήθηκα στον Θεό και Τον επικαλέστηκα, ζητώντας Του να προστατέψει την καρδιά μου. Αφού ηρέμησα, άρχισα να αναλογίζομαι γιατί είχα αντιδράσει τόσο έντονα όταν συνάντησα κάτι που δεν συμφωνούσε με τις απόψεις μου, γιατί δεν μπορούσα να δεχθώ οποιαδήποτε φωνή μού εναντιωνόταν και γιατί είχα σχηματίσει μια τόσο έντονη προκατάληψη απέναντι σ’ αυτόν τον αδελφό.

Καθώς αναζητούσα, διάβασα ένα απόσπασμα από μια συναναστροφή: «Με ποιον τρόπο οι επικεφαλής συμπεριφέρονται σε αδελφούς και αδελφές που βρίσκουν ιδιότροπους, που τους εναντιώνονται, που έχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις από αυτούς – αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται με προσοχή. Αν δεν εισέλθουν στην αλήθεια, σίγουρα θα κάνουν διακρίσειςκαι θα καταφερθούν εναντίον αυτού του ατόμου όταν αντιμετωπίζουν ένα τέτοιου είδους ζήτημα. Αυτού του είδους η ενέργεια αποκαλύπτει επακριβώς τη φύση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα που αντιστέκεται και προδίδει τον Θεό. Αν ο επικεφαλής είναι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια, που διαθέτει συνείδηση και λογική, θα αναζητάει την αλήθεια και θα τη χειρίζεται ορθά. […] Ως άτομα, πρέπει να είμαστε δίκαιοι και αμερόληπτοι. Ως επικεφαλής, πρέπει να χειριζόμαστε τα ζητήματα σύμφωνα με τον λόγο του Θεού προκείμενου να καταθέσουμε μαρτυρία. Αν κάνουμε τα πράγματα σύμφωνα με τη δική μας θέληση, αφήνοντας αχαλίνωτη τη δική μας διεφθαρμένη διάθεση, τότε αυτό θα αποτελέσει μια τρομερή αποτυχία» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Αυτή η συναναστροφή με συγκίνησε βαθιά. Αναλογίστηκα γιατί πρόβαλλα τόση αντίσταση και ήμουν τόσο ενάντια σε αυτόν τον αδελφό, σε τέτοιο βαθμό που είχα αρχίσει μάλιστα να τον μισώ. Δεν ήταν απλώς επειδή δεν συμφωνούσε μαζί μου κατά τη συναναστροφή μας και επειδή είχε κάνει κάποιες προτάσεις που με έκαναν να ρεζιλευτώ; Δεν ήταν απλώς επειδή τον έβλεπα να συμμετέχει τόσο ενεργά στην ομάδα μας και να κερδίζει την έγκριση όλων, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι μου είχε κλέψει τη δόξα; Στην αρχή, οι αδελφοί και οι αδελφές εργαζόμασταν μαζί για να εκτελέσουμε το καθήκον μας, και λόγω του διαφορετικού επιπέδου και του διαφορετικού επιπέδου κατανόησης του καθενός, ήταν φυσιολογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα ζητήματα. Το μόνο που έκανε αυτός ο αδελφός ήταν να εκφράζει τις δικές του απόψεις· δεν είχε καθόλου κακές προθέσεις. Κι όμως, εγώ μονίμως ήθελα να με ακούει και να με υπακούει. Ήθελα να συμφωνεί μαζί μου και να δέχεται ό,τι κι αν έλεγα, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να λέει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έλεγα εγώ. Όταν οι ενέργειές του έθιξαν τον αυτοσεβασμό και τη θέση μου, μέσα μου ορθώθηκε αντίσταση, σε τέτοιο βαθμό που τον απέκλεισα και δεν ήθελα να συμμετάσχει στη συνάθροιση. Και το ότι τον άφησα να συμμετάσχει, το έκανα μόνο επειδή ήθελα να τον δω να γελοιοποιείται. Ανέλυσα αυτές τις σκέψεις και τις ιδέες και είδα ότι το μόνο που εξέφραζα ήταν μια κακόβουλη και αλαζονική σατανική διάθεση. Οι ενέργειές μου ήταν πραγματικά εξαιρετικά απαίσιες και άσχημες!

Τότε διάβασα σε μια συναναστροφή: «Ασχέτως του ποιος μπορεί να είσαι, εφόσον διαφωνείς μαζί τους, γίνεσαι στόχος για την τιμωρία τους –τι είδους διάθεση είναι αυτή; Δεν είναι ίδια με αυτή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας επιδιώκει να κυριαρχήσει επί των πάντων και θεωρεί ότι αυτός βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των πραγμάτων. “Αν δεν συμφωνείς μαζί μου, θα σε τιμωρήσω· αν τολμάς να μου αντιτίθεσαι, θα χρησιμοποιήσω στρατιωτική δύναμη για να σε συντρίψω”. Αυτές είναι οι πολιτικές του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και η διάθεση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα είναι η διάθεση του Σατανά, του αρχάγγελου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι, όταν γίνονται επικεφαλής ή εργάτες, αρχίζουν να εφαρμόζουν τις πολιτικές του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Πώς το κάνουν αυτό; “Είμαι επικεφαλής τώρα και το καθήκον μου πρωτίστως είναι να κάνω τους πάντες να με υπακούν τόσο με την καρδιά τους όσο και με τα λόγια τους, και μόνον τότε μπορώ να ξεκινήσω το επίσημο έργο μου”» (από «Για να εισέλθει κανείς στην πραγματικότητα της αλήθειας πρέπει να εστιάζει στην αλλαγή της διάθεσης της ζωής του» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος ΙΓ'»). «Αν κάποιος αδελφός ή αδελφή πάρουν κάποια θέση ή έχουν μια γνώμη για κάποιον άνθρωπο που κατέχει πραγματικά την αλήθεια και μπορεί να δεχθεί την αλήθεια και να την κάνει πράξη, ή αν ανακαλύψουν ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ελαττώματα και κάνει λάθη, και τότε τον επιπλήττουν, του ασκούν κριτική ή τον κλαδεύουν και τον αντιμετωπίζουν, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν θα καταλήξει να τους μισεί; Αυτός ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να εξετάσει το ζήτημα και να σκεφτεί: “Είναι σωστό αυτό που λες ή όχι; Συμφωνεί με τα γεγονότα; Αν συμφωνεί με τα γεγονότα, τότε θα το δεχθώ. Αν αυτό που λες είναι κατά το ήμισυ σωστό ή αν κατά βάση συμφωνεί με τα γεγονότα, τότε θα το δεχθώ. Αν αυτό που λες δεν συμφωνεί με τα γεγονότα, αλλά μπορώ να δω ότι δεν είσαι κακός άνθρωπος, ότι είσαι ένας αδελφός ή αδελφή, τότε θα δείξω ανοχή και θα σου φερθώ σωστά”» (από «Οι παρεκκλίσεις και τα σφάλματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν προκειμένου να κάνει κανείς πράξη την αυτογνωσία» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Η'»). Από τη συναναστροφή είδα ότι από τότε που ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας ανέβηκε στην εξουσία, δεν έλαβε ποτέ του υπόψη τα συμφέροντα των συνηθισμένων ανθρώπων ούτε σκέφτηκε ποτέ πώς να διοικήσει καλά τη χώρα ή να επιτρέψει στον κινεζικό λαό να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Αντιθέτως, ό,τι κάνει το κάνει μόνο για να προστατέψει τη δική του θέση και εξουσία. Προκειμένου να εξουσιάζει μόνιμα τον λαό και να τον κρατάει καλά ελεγχόμενο στα χέρια του, εφαρμόζει μια πολιτική ενοποιημένης ιδεολογίας και ενοποιημένης φωνής, απαγορεύει στους ανθρώπους να έχουν αντίθετες απόψεις και να του λένε «όχι». Από τη στιγμή που διατυπώνει μια άποψη και την υποστηρίζει, όλοι πρέπει να τη δεχθούν, ανεξαρτήτως από το αν είναι σωστή ή λανθασμένη, και όλοι πρέπει να συμφωνήσουν μαζί του. Αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί του ή του αντιτίθεται, τότε του παίρνει τη ζωή και του επιβάλλει κυρώσεις, δυνάμει του σατανικού νόμου «Εκείνοι που συμμορφώνονται μαζί μου ας ευδοκιμήσουν, κι εκείνοι που μου αντιστέκονται ας αφανιστούν». Όποιος φέρνει αντίρρηση θεωρείται καρκίνωμα που πρέπει να αφαιρεθεί, ενώ δεν κρατιέται να σκοτώσει το συντομότερο δυνατό όλους εκείνους που του εναντιώνονται και να τους καταστρέψει μέχρι τη ρίζα. Η σφαγή των φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου του 1989 είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Εκείνοι οι φοιτητές απλώς διαδήλωναν κατά της διαφθοράς και ήταν υπέρμαχοι της δημοκρατίας, αλλά το ΚΚΚ τούς θεωρούσε εχθρούς. Το ΚΚΚ αποκάλεσε το φοιτητικό κίνημα «αντεπαναστατική εξέγερση» και αποφάσισε να εφαρμόσει μια αιματηρή καταστολή των φοιτητών. Όταν συνέκρινα τη δική μου συμπεριφορά με αυτή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, συνειδητοποίησα ότι η φύση που εξέφραζα ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Ήμουν ένας διεφθαρμένος άνθρωπος, και η διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει καθόλου. Δεν κατείχα ούτε ένα ψήγμα από την πραγματικότητα της αλήθειας, και οι απόψεις που εξέφραζα δεν ήταν απαραιτήτως πάντοτε σωστές. Ήθελα πάντα από τους άλλους να με ακούν και να με υπακούν χωρίς αντίρρηση, διαφορετικά, σταδιακά τους απεχθανόμουν και τους απέφευγα, σε βαθμό που γινόμασταν αταίριαστοι. Σκεφτόμουν κάθε δυνατό μέσο για να τους ξεφορτωθώ –ήμουν τόσο κακή και δεν είχα ανθρωπιά! Σκέφτηκα ότι η εκκλησία είχε διευθετήσει για τους αδελφούς, τις αδελφές και μένα να εκτελούμε το καθήκον μας μαζί, προκειμένου να μαθαίνουμε ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου, να εργαζόμαστε μαζί αρμονικά και να εκτελούμε μαζί το καθήκον μας για να ικανοποιούμε τον Θεό. Ωστόσο, δεν είχα σκεφτεί καθόλου όλα αυτά τα πράγματα, παρά σκεφτόμουν μόνο αν θα μπορέσω να διατηρήσω τη θέση μου, αν θα θιγόταν ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπειά μου και αν θα με άκουγε κανείς άλλος. Όσους είχαν διαφορετική άποψη από τη δική μου, τους απέκλεια και τους καταπίεζα. Λειτουργούσα πραγματικά σαν ληστής που κυβερνούσε τον λόφο του σαν άρχοντας. Λειτουργώντας έτσι, πώς θα μπορούσα να ικανοποιήσω τον Θεό κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου; Έκανα απλώς κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό! Όταν τα σκέφτηκα αυτά τα πράγματα, ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη ντροπή. Είδα ότι ήμουν τόσο αλαζονική και επηρμένη, ότι είχα την ίδια διάθεση με τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα και ότι ήμουν επίσης ιδιαιτέρως ικανή να κάνω όλα όσα έκανε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Μόνο τότε είδα ότι ήμουν όντως τέκνο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και ότι ήμουν γεμάτη με τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αν δεν επιδίωκα αλλαγή της διάθεσης, θα έκανα άθελά μου πράγματα που θα διέκοπταν και θα διατάρασσαν το έργο του Θεού και, στο τέλος, ο Θεός θα με τιμωρούσε και θα με καταριόταν επειδή θα είχα προσβάλει τη διάθεσή Του. Εκείνη τη στιγμή, άρχισα να καταλαβαίνω το θέλημα του Θεού και τις καλές προθέσεις Του. Αν δεν με είχε βρει αυτή η κατάσταση, θα ήμουν εντελώς ανίκανη να αναγνωρίσω ότι κατείχα τόσο την ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα –η οποία ήταν αλαζονική και επηρμένη και αναζητούσε κυριαρχία επί των πάντων– όσο και μια σατανική φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Ταυτόχρονα, κατάφερα επίσης να καταλάβω ότι η διευθέτηση αυτού του είδους κατάστασης από τον Θεό ήταν όντως η καλύτερη προστασία για κάποια σαν εμένα, η οποία ήμουν τόσο αλαζονική και επηρμένη και που θεωρούσα ότι ήμουν τόσο σπουδαία. Αν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές με στήριζαν και με ενέκριναν, χωρίς κανένας να φέρνει οποιαδήποτε αντίρρηση, εγώ θα είχα γίνει ακόμα πιο αλαζονική και επηρμένη, θα είχα κάνει τους άλλους να με ακολουθούν και να με υπακούν απ’ όλες τις απόψεις, θα είχα πάρει τη θέση του Θεού χωρίς καν να το καταλάβω, θα εξουσίαζα στο δικό μου βασίλειο και, τελικά, θα προσέβαλλα τη διάθεση του Θεού, μέχρι ο Θεός να με σιχαθεί και να με απορρίψει. Όταν τα κατάλαβα αυτά τα πράγματα, ευχαρίστησα και δόξασα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου. Άφησα, επίσης, κατά μέρος τις προκαταλήψεις και τη γνώμη που είχα γι’ αυτόν τον αδελφό. Όποια κι αν ήταν η έκβαση αυτής της συνάθροισης για την ανταλλαγή ιδεών, εγώ ήμουν πρόθυμη να απαρνηθώ τη σατανική μου φύση και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η έκβαση της συνάθροισης θα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία μου. Εκείνη την ημέρα, υπό την καθοδήγηση του Θεού, η συνάθροιση εκτυλίχθηκε πολύ ομαλά και, όταν ανταλλάσσαμε ιδέες με τον εν λόγω αδελφό, μπορούσαμε να βρούμε κοινό τόπο και βοηθήσαμε και οι δύο να ενισχυθούν τα αδύναμα σημεία μας. Βασιζόμασταν στην καθοδήγηση του Θεού και ολοκληρώσαμε τη συνάθροιση ομαλά.

Μέσα από την έκθεσή μου από τον Θεό, κατάφερα να αναγνωρίσω ότι ήμουν όντως τέκνο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και ότι τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα είχαν γίνει από καιρό η ζωή μου. Αν δεν μπορούσα να απαλλαχθώ από αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τότε στο τέλος απλώς θα με είχε σιχαθεί και απορρίψει ο Θεός, θα με είχε απομακρύνει και θα είχα χάσει για πάντα την ευκαιρία μου να φτάσω στη σωτηρία. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, τα οποία λένε: «Εφόσον είστε ο λαός Μου που γεννήθηκε στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, σίγουρα δεν υπάρχει μόνο ελάχιστο ή λίγο δηλητήριο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα μέσα σας. Έτσι, αυτό το στάδιο του έργου Μου εστιάζεται κυρίως σ’ εσάς, και αυτή είναι μια πτυχή της σημασίας της ενσάρκωσής Μου στην Κίνα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). «Ειπώθηκε προηγουμένως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι απόγονοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Στην πραγματικότητα, είναι πιο σαφές να ειπωθεί ότι είναι η προσωποποίηση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Από τα λόγια του Θεού, κατάφερα επίσης να καταλάβω ότι το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι πολύ πρακτικό και σοφό. Ο Θεός εκφράζει τα λόγια Του για να εκθέσει τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και τη σατανική φύση που υπάρχει μέσα μας, ενώ, μέσα από την αποκάλυψη των γεγονότων, ο Θεός μού έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω και να διακρίνω ως έναν βαθμό τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα μέσα μου, κι έτσι να τον απορρίψω και να τον απαρνηθώ, ώστε να μη με διαφθείρει ούτε να με βλάψει ξανά. Ήξερα ότι μέσα μου εξακολουθούσαν να υπάρχουν πολλές σατανικές φιλοσοφίες και αξιώματα, και πολλά δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Ωστόσο, από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, επιθυμούσα μόνο να επιδιώκω την αλήθεια με πάσα ειλικρίνεια, να δέχομαι την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, να αγωνίζομαι για να απαλλαχτώ απ’ όλα τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα το συντομότερο δυνατό και να βιώνω μια ανθρώπινη ομοιότητα, προκειμένου να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού!