Για τέσσερα χρόνια, πρόσθετα μουσική σε εκκλησιαστικά βίντεο. Εξαιτίας των αναγκών του εκκλησιαστικού έργου, κάποιοι αδελφοί και αδελφές συχνά μεταφέρονταν, κάποιοι επειδή δεν είχαν την ικανότητα, και γι’ αυτό τους ανέθεταν άλλα καθήκοντα. Αυτό το θεωρούσα ασταθές. Σκεφτόμουν: «Αν μια μέρα με μεταφέρουν, δεν ξέρω τι καθήκον θα μου αναθέσουν. Αν είναι ένα έργο στο οποίο δεν είμαι καλή, ίσως με μεταφέρουν ξανά. Αν δεν είναι το σωστό καθήκον για μένα, αυτό δεν σημαίνει πως θα εξαλειφθώ και δεν θα σωθώ;» Εξαιτίας αυτής της σκέψης, δεν ήθελα να μεταφερθώ, όμως ένιωθα τυχερή που το καθήκον μου ήταν σταθερό για την ώρα. Αργότερα, ο φόρτος εργασίας στην ομάδα μας μειώθηκε, και κάποιοι αδελφοί και αδελφές άλλαξαν καθήκοντα, έτσι ανησυχούσα και σκεφτόμουν: «Δεν έχω τις καλύτερες δεξιότητες και ίσως κι εγώ μεταφερθώ. Δεν έχω άλλες δεξιότητες, έτσι, χωρίς το έργο του μουσικού θέματος, τι άλλο μπορώ να κάνω; Η μη επιτέλεση ενός καθήκοντος δεν σημαίνει εξάλειψη;» Για πολύ καιρό, ζούσα σε μια κατάσταση ανησυχίας και φόβου. Όποιος απ’ τον περίγυρό μου κι αν μεταφερόταν, εγώ ανησυχούσα πολύ για το μέλλον μου.

Πέρυσι τον Ιούλιο, ο επικεφαλής μού ζήτησε να κάνω ένα έργο μειωμένου ωραρίου. Όταν μου παρουσίασε το έργο, μου είπε χαλαρά: «Το έργο αυτό θα συνεχιστεί, γι’ αυτό προσαρμόσου και κάνε το καλά». Όταν το άκουσα, η καρδιά μου φωτίστηκε, επειδή αυτό το έργο φαινόταν πιο σταθερό από το έργο του μουσικού θέματος. Τα άτομα στην ομάδα ήταν λίγα και συγκεκριμένα. Κάποιοι απ’ αυτούς έκαναν αυτό το έργο για χρόνια, χωρίς να έχουν μεταφερθεί. Φαινόταν καλύτερο! Έπρεπε να εξασκηθώ και να εξοικειωθώ γρήγορα. Αν μια μέρα μεταφερόμουν, θα είχα εναλλακτικό σχέδιο. Αν τα πήγαινα καλά, χωρίς καθόλου λάθη, θα συνέχιζα αυτό το έργο για πάντα και δεν θα εξαλειφόμουν επειδή δεν είχα πια καθήκον. Η σκέψη αυτή με καθησύχαζε και με χαροποιούσε πολύ. Ένιωθα πως μια τέτοια ευκαιρία ήταν η χάρη του Θεού. Έπειτα, έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στο έργο αυτό. Για να εξοικειωθώ γρήγορα, άρχισα να ζητώ τη βοήθεια των αδελφών σε ό,τι δεν κατανοούσα.

Αναπάντεχα, το έργο του μουσικού θέματος άρχισε να έχει δουλειά, κι έτσι δεν είχα πολύ χρόνο για το έργο μειωμένου ωραρίου, όμως συνέχιζα να εστιάζω σ’ αυτό, επειδή ανησυχούσα πως αν δεν τελείωνα τη δουλειά μου, θα έχανα αυτό το εναλλακτικό σχέδιο. Ανέβαλλα το έργο του μουσικού θέματος όσο μπορούσα, θεωρώντας πως μια μικρή καθυστέρηση δεν πείραζε. Όμως επειδή βιαζόμουν, ήμουν συχνά σε σύγχυση, και στο έργο μειωμένου ωραρίου, ήμουν συχνά απρόσεκτη ή έκανα τα ίδια λάθη. Ο επικεφαλής είδε πως ξόδευα πολύ χρόνο στο δεύτερο έργο και καθυστερούσα το κυρίως έργο μου, και μου ζήτησε να σκεφτώ αν μπορώ να κάνω και τις δύο δουλειές. Παρόλο που ήξερα πως δεν μπορούσα και προκαλούσα καθυστερήσεις στο έργο του μουσικού θέματος, δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Ήξερα πως αν έλεγα πως είχε πολύ δουλειά, θα έχανα το έργο μειωμένου ωραρίου, που σήμαινε πως θα έχανα ένα σταθερό έργο. Δεν το ήθελα, κι έτσι δικαιολογήθηκα στον επικεφαλής ομάδας, λέγοντας πως υπήρχαν ταυτόχρονα επείγουσες εργασίες και στις δυο δουλειές, όμως τέτοιες καταστάσεις ήταν περιστασιακές. Ήμουν ακόμα αρχάρια στο έργο μειωμένου ωραρίου, όμως με τον καιρό θα γινόμουν καλύτερη, κι απλώς χρειαζόμουν λίγο περισσότερο χρόνο. Εκτός αυτού, είπα πως, παρόλο που έχω πιο πολλή δουλειά, γέμιζε την ώρα στο καθήκον μου. Ο επικεφαλής ομάδας δεν είπε κάτι άλλο τότε.

Λίγες μέρες αργότερα, μου υπενθύμισε να ξανασκεφτώ το ζήτημα των δύο καθηκόντων κι αν συμφωνούσε με το θέλημα του Θεού. Είπε πως ήθελα πολύ να κρατήσω τη δουλειά του μειωμένου ωραρίου κι έπρεπε να αναλογιστώ αν είχα λανθασμένες απόψεις ή προθέσεις. Όταν το είπε αυτό, παραδέχτηκα πως ήθελα να κρατήσω τη δουλειά του μειωμένου ωραρίου, όμως ένιωθα πως έδινα την ανάλογη προτεραιότητα στο έργο. Ξόδευα περισσότερο χρόνο σε όποιο έργο φαινόταν να επείγει περισσότερο. Αργότερα, αντιλήφθηκα πως πίσω απ’ αυτήν την υπενθύμιση ήταν το θέλημα του Θεού κι έπρεπε να κάνω αυτοκριτική. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, ξέρω πως στα λόγια του επικεφαλής βρίσκεται το θέλημά Σου, όμως δεν ξέρω πώς να κάνω αυτοκριτική. Είμαι στενοχωρημένη και Σου ζητώ να με καθοδηγήσεις». Μετά την προσευχή, αναρωτήθηκα γιατί ο επικεφαλής μού υπενθύμισε να αναλογιστώ τη στάση μου. Είχα λανθασμένες προθέσεις στο καθήκον μου; Αντιλήφθηκα πως πριν τη δουλειά του μειωμένου ωραρίου, εκτιμούσα το έργο του μουσικού θέματος. Το θεωρούσα ως τη μόνη μου διέξοδο. Όταν άρχισα το έργο μειωμένου ωραρίου και είδα πως ήταν πιο σταθερό και μακροχρόνιο απ’ το κυρίως έργο μου, έκανα ό,τι μπορούσα για να το κρατήσω. Θεωρούσα πως μόνο αν είχα ένα σταθερό, μακροχρόνιο καθήκον θα μπορούσα να σωθώ. Τότε αντιλήφθηκα πως είχα συσχετίσει το καθήκον μου με τις προθέσεις μου. Οι περισσότεροι απ’ όσους μεταφέρθηκαν, μπορούσαν να το χειριστούν σωστά. Γιατί οι δικές μου σκέψεις ήταν τόσο περίπλοκες; Γιατί είχα αυτούς τους φόβους; Συνέχισα να προσεύχομαι και να διαβάζω κάποια λόγια του Θεού.

Ένα χωρίο όπου ο Θεός αποκαλύπτει τη διάθεση των αντίχριστων αναφερόταν στην κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Όταν γίνεται μια απλή προσαρμογή στο καθήκον τους, οι άνθρωποι θα πρέπει να απαντούν με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ, ό,τι και να κάνουν, να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Αυτό που έκανε ο Θεός δεν συνιστά σφάλμα. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη από ανθρώπους με λίγη συνείδηση και ορθολογισμό, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. […] Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη και την κοινωνική τους θέση με την ελπίδα τους για ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και την κοινωνική τους θέση, και αυτό φαντάζει για εκείνους σαν να χάνουν τη ζωή τους. Ως εκ τούτου, προφυλάσσονται από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού για να μην χαλάσει το όνειρό τους για ευλογίες. Προσκολλώνται στη φήμη και την κοινωνική θέση τους, επειδή πιστεύουν ότι αυτή είναι η μόνη τους ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο από τους ίδιους τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, το να κάνει καλά το καθήκον του και το να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Σε ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί από τον Θεό, και είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός, και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Η αποκάλυψη των απόψεων των αντίχριστων για τις αλλαγές στο καθήκον μου ταίριαζε γάντι. Έσπαγα το κεφάλι μου για να κρατήσω το έργο μειωμένου ωραρίου, επειδή ήθελα ένα μακροχρόνιο και σταθερό καθήκον για να παραμείνω στην εκκλησία. Ήθελα μόνο να αποκτήσω ευλογίες. Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Σε όποιο καθήκον κι αν μεταφερθεί κάποιος στην εκκλησία, αυτό βασίζεται στις ανάγκες του έργου και είναι φυσιολογικό. Όμως, οι αντίχριστοι έχουν κακή διάθεση και σκέφτονται παράδοξα. Νομίζουν πως δεν πρέπει να εμπιστεύονται κανέναν στην εκκλησία και πως κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς. Νομίζουν πως εφόσον μεταφέρονται, αν δεν είναι προσεκτικοί, θα εξαλειφθούν, κι έτσι πρέπει να προετοιμάσουν προσεκτικά και να έχουν εναλλακτικό σχέδιο. Τότε θα έχουν αποτέλεσμα. Για τους αντίχριστους, το να ευλογηθούν είναι πιο σημαντικό απ’ το να σωθούν. Οι απόψεις μου δεν ήταν ίδιες με αυτές των αντίχριστων; Φοβόμουν πάντα πως θα μεταφερθώ. Τι θα έκανα αν μια μέρα με μετέφεραν; Τι θα γινόταν αν δεν ήμουν καλή σ’ αυτό το έργο, ήμουν αναποτελεσματική και μεταφερόμουν; Αν δεν είχα κάποιο καθήκον, δεν θα εξαλειφόμουν; Όσο το σκεφτόμουν, ανησυχούσα. Όπως ένας αντίχριστος, είχα πονηρό μυαλό και φοβόμουν τα αδιέξοδα, έτσι ήθελα να προσκολληθώ σε μια δουλειά που θεωρούσα πως θα έκανα για πολύ καιρό, όπως ένας άπιστος που επιδιώκει μια σίγουρη θέση εργασίας. Ήθελα ένα εξασφαλισμένο καθήκον για πάντα, κι όταν το έργο του Θεού τελείωνε, θα εισερχόμουν με ασφάλεια στη βασιλεία των ουρανών. Για να το πετύχω αυτό, δούλευα σκληρά στο έργο μειωμένου ωραρίου, για να εξοικειωθώ γρήγορα και να έχω εναλλακτικό σχέδιο. Αν και δεν μπορούσα να εξισορροπήσω τις δύο δουλειές, δεν το παραδεχόμουν. Μίλησα μάλιστα με υπεκφυγές στον επικεφαλής και ήθελα να κρατήσω το δεύτερο έργο ακόμα κι αν αυτό καθυστερούσε το κυρίως έργο μου, κι αυτό τελικά επηρέασε το έργο μου. Έκανα το καθήκον μου για χάρη του μέλλοντος και του προορισμού μου. Το έβλεπα ως διαπραγματευτικό μέσο. Όσα έκανα ήταν για να κερδίσω ευλογίες. Δεν προσπαθούσα έτσι να εξαπατήσω τον Θεό; Παλιά, προσευχόμουν πάντα στον Θεό κι έλεγα πως με το καθήκον μου ανταπέδιδα την αγάπη Του, όμως όταν αποκαλύφθηκα, είδα πως αυτό ήταν ψέμα και απάτη!

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Ως δημιουργημένα όντα, όταν έρχεστε ενώπιον του Δημιουργού, οφείλετε να εκτελείτε το καθήκον σας. Αυτό είναι το σωστό, και δική σας η ευθύνη. Με βάση το ότι τα δημιουργημένα όντα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει μεγαλύτερο έργο μεταξύ της ανθρωπότητας. Έκανε ένα περαιτέρω βήμα έργου για την ανθρωπότητα. Και τι έργο είναι αυτό; Παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, επιτρέποντάς τους να κερδίσουν την αλήθεια από Αυτόν καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους κι έτσι να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να καθαρθούν. Έτσι, καταφέρνουν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να ξεκινήσουν στον σωστό δρόμο στη ζωή και, τελικά, είναι σε θέση να σέβονται τον Θεό και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υπόκεινται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που ο Θεός κάνει τους ανθρώπους να επιτύχουν στο τέλος εκτελώντας το καθήκον τους. Επομένως, κατά τη διαδικασία εκτέλεσης του καθήκοντός σου, ο Θεός δεν σε κάνει απλώς να δεις ένα πράγμα καθαρά και να κατανοήσεις λίγη αλήθεια, ούτε απλώς σου επιτρέπει να απολαύσεις τη χάρη και τις ευλογίες που λαμβάνεις εκπληρώνοντας το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον. Αντίθετα, σου επιτρέπει να καθαρθείς και να σωθείς και, τελικά, να καταφέρεις να ζήσεις στο φως του προσώπου του Δημιουργού. Αυτό το “φως του προσώπου του Δημιουργού” συνεπάγεται ένα πολύ εκτεταμένο νόημα και περιεχόμενο —δεν θα υπεισέλθουμε σε αυτό σήμερα. Φυσικά, ο Θεός είναι βέβαιο ότι θα δώσει υποσχέσεις και ευλογίες στους ανθρώπους αυτού του είδους και θα κάνει διαφορετικές δηλώσεις για αυτούς —αυτό είναι άλλο θέμα. Όσον αφορά το εδώ και τώρα, τι λαμβάνει από τον Θεό όποιος έρχεται ενώπιόν Του και κάνει το καθήκον του ως δημιουργημένο ον; Αυτό που είναι το πολυτιμότερο και ομορφότερο στην ανθρωπότητα. Κανένα δημιουργημένο ον στην ανθρωπότητα δεν μπορεί να λάβει τυχαία και μόνο τέτοιες ευλογίες από το χέρι του Δημιουργού. Ένα τόσο όμορφο και τόσο σπουδαίο πράγμα μετατρέπεται από το συνάφι των αντίχριστων σε συναλλαγή, κατά την οποία αξιώνουν στέμματα και ανταμοιβές από το χέρι του Δημιουργού. Μια τέτοια συναλλαγή μετατρέπει κάτι πολύ όμορφο και δίκαιο σε κάτι πολύ άσχημο και κακό. Αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Κρίνοντας από αυτό, είναι οι αντίχριστοι μοχθηροί; Είναι πράγματι πολύ μοχθηροί! Αυτή είναι απλώς μια εκδήλωση μιας πτυχής της μοχθηρίας τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Τα λόγια του Θεού διαπέρασαν την καρδιά μου. Ένιωθα υπόχρεη! Ο Θεός λέει πως το να κάνει κάποιος το καθήκον του είναι το πιο όμορφο πράγμα για τον άνθρωπο, το πιο ουσιαστικό και αξιόλογο, και πως δεν μπορούν όλα τα δημιουργήματα να αποκτήσουν αυτήν την ευλογία. Σωστά. Απ’ όλους τους ανθρώπους, ο Θεός όρισε να γεννηθώ εγώ τις έσχατες ημέρες. Είναι ευλογία να αποδεχτώ το έργο Του και έχω την ευκαιρία να βιώσω το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Δεν λαμβάνουν όλοι αυτήν την ευλογία. Αυτή είναι η ιδιαίτερη χάρη και αγάπη του Θεού. Το να εκτελώ καθήκοντα στην εκκλησία, όποια κι αν είναι αυτά, είναι η πιο πολύτιμη πράξη στον κόσμο, κι έτσι πρέπει να τα εκτιμώ. Επίσης, ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, και τους επιτρέπει να αποκτήσουν την αλήθεια ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, και να ωριμάσουν στη ζωή. Καθ’ όλη αυτήν τη διαδικασία, ο Θεός δεν απαιτεί τίποτα από εμάς. Θέλει μόνο οι άνθρωποι να κάνουν το καθήκον τους με ειλικρινή καρδιά, να αποκτούμε την αλήθεια και τελικά να σωθούμε από Εκείνον. Εγώ τι έκανα; Πήρα την εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος, τη μετέτρεψα σε συναλλαγή και προσπαθούσα να την ανταλλάξω για ευλογίες. Ήμουν πονηρή, δόλια και σιχαμερή για τον Θεό.

Έπειτα, προσευχόμουν συχνά στον Θεό για την κατάστασή μου, για να με καθοδηγήσει, ώστε να κατανοήσω σαφώς τα προβλήματά μου. Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Απέναντι στον Θεό και απέναντι στο καθήκον τους, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ειλικρινή καρδιά. Αν έχουν, θα έχουν φόβο Θεού. Τι είδους στάση έχουν απέναντι στον Θεό όσοι έχουν ειλικρινή καρδιά; Κατ’ ελάχιστον, έχουν μια καρδιά που έχει φόβο Θεού, μια καρδιά που υπακούει στον Θεό στα πάντα, δεν ρωτούν για ευλογίες ή για κακοτυχίες, δεν λένε τίποτα για τις καταστάσεις, αφήνονται στο έλεος του Θεού —αυτοί είναι άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά. Αυτοί που είναι πάντα δύσπιστοι απέναντι στον Θεό, που πάντα Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, που πάντα προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία μαζί Του —είναι αυτοί άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά; (Όχι.) Τι εδρεύει μέσα στην καρδιά αυτών των ανθρώπων; Η ραδιουργία και το κακό· πάντα εξετάζουν εξονυχιστικά. Και τι είναι αυτό που εξετάζουν εξονυχιστικά; (Η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους.) Διαρκώς εξετάζουν εξονυχιστικά τη στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Και γιατί το εξετάζουν εξονυχιστικά; Επειδή αφορά τα καίρια συμφέροντά τους. Μέσα τους, σκέφτονται: “Ο Θεός δημιούργησε αυτές τις συνθήκες για μένα, Αυτός προκάλεσε αυτό που μου συνέβη. Γιατί το έκανε αυτό; Αυτό δεν έχει συμβεί σε άλλους ανθρώπους —γιατί έπρεπε να συμβεί σ’ εμένα; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες στη συνέχεια;” Αυτά είναι τα πράγματα που εξετάζουν εξονυχιστικά, εξετάζουν τα κέρδη και τις ζημίες τους, τις ευλογίες και τις κακοτυχίες τους. Και ενώ εξετάζουν αυτά τα πράγματα, είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια; Είναι σε θέση να υπακούσουν στον Θεό; Δεν είναι. Και τι παράγεται από τους συλλογισμούς του νου τους; Είναι όλα για το δικό τους καλό, σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα. […] Και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα της εξονυχιστικής εξέτασης την οποία κάνουν οι άνθρωποι που σκέφτονται πάντα τα δικά τους συμφέροντα; Το μόνο που κάνουν είναι να παρακούν και να εναντιώνονται στον Θεό. Ακόμη και όταν επιμένουν να εκτελούν το καθήκον τους, το κάνουν απρόσεκτα και επιπόλαια, αρνητικά διακείμενοι· μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς πώς θα επωφεληθούν, για να μη βρεθούν στην πλευρά των ηττημένων. Τέτοια είναι τα κίνητρά τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, και σ’ αυτό, προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι ραδιουργία, είναι μια μοχθηρή διάθεση. Δεν είναι πλέον μια συνηθισμένη διεφθαρμένη διάθεση, έχει εξελιχθεί σε μοχθηρία. Και όταν υπάρχει αυτού του είδους η μοχθηρή διάθεση στην καρδιά τους, αυτό είναι διαμάχη ενάντια στον Θεό! Θα πρέπει να καταλάβετε καλά αυτό το πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι εξετάζουν πάντα εξονυχιστικά τον Θεό και προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, μπορούν να το εκτελέσουν σωστά; Με τίποτα. Δεν λατρεύουν τον Θεό με το πνεύμα τους και με ειλικρίνεια, δεν έχουν ειλικρινή καρδιά, παρακολουθούν και περιμένουν καθώς εκτελούν το καθήκον τους, πάντα συγκρατημένοι —και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο Θεός δεν εργάζεται μέσα τους, και μπερδεύονται και έρχονται σε σύγχυση, δεν κατανοούν τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους κλίσεις, και πάντοτε παρεκκλίνουν. Και γιατί παρεκκλίνουν πάντοτε; Επειδή δεν έχουν διαύγεια στην καρδιά τους, και όταν τους συμβαίνουν πράγματα δεν κάνουν αυτοκριτική ούτε αναζητούν την αλήθεια για να βρουν μια λύση, και επιμένουν να ενεργούν όπως επιθυμούν, σύμφωνα με τις δικές τους προτιμήσεις —με αποτέλεσμα πάντα να παρεκκλίνουν όταν εκτελούν το καθήκον τους. Ποτέ δεν σκέφτονται το έργο της εκκλησίας ούτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πάντα συνωμοτούν για τα δικά τους συμφέροντα, πάντα κάνουν σχέδια για τα δικά τους συμφέροντα, την υπερηφάνεια και την κοινωνική θέση τους, και όχι μόνο εκτελούν κακώς το καθήκον τους, αλλά καθυστερούν και επηρεάζουν το έργο της εκκλησίας. Δεν είναι αυτό παρεκτροπή, παραμέληση των καθηκόντων τους; Εάν κάποιος πάντα κάνει σχέδια για τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του προοπτικές όταν εκτελεί το καθήκον του, και δεν σκέφτεται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τότε αυτός δεν εκτελεί καθήκον, επειδή έχει αλλάξει η ουσία και η φύση των πράξεών του. Αυτό είναι κάπως προβληματικό. Αν αυτό οδηγεί μόνο σε μικρή απώλεια, τότε εξακολουθεί να υπάρχει ελπίδα να σωθεί αυτό το άτομο. Έχει ακόμα την ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του και δεν χρειάζεται να αποπεμφθεί. Αν όμως προκαλέσει μεγάλη απώλεια, δημιουργώντας δυσαρέσκεια στον εκλεκτό λαό του Θεού, τότε το άτομο αυτό θα εκτεθεί και θα αποκλειστεί, και δεν θα έχει πλέον την ευκαιρία να εκτελέσει κάποιο καθήκον. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν αντικατασταθεί και αποκλειστεί με αυτόν ακριβώς τον τρόπο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, εξεπλάγην. Προηγουμένως, είχα μόνο κατανοήσει πως το να αναζητώ πάντα ένα εναλλακτικό σχέδιο ήταν πονηρό και δόλιο. Μέσα απ’ την αποκάλυψη του λόγου του Θεού, είδα πως υπερέβαινε την πονηρία και τη δολιότητα και έφτανε στο επίπεδο του κακού, διότι δεν ξεγελούσα έναν άνθρωπο, αλλά έκανα υπολογισμούς με τον Θεό. Φαινομενικά, έκανα το καθήκον μου, όμως δεν ήμουν έντιμη. Ήμουν υπολογίστρια και παρατηρητική και έκανα ό,τι με ωφελούσε. Παλιά, όταν έκανα το έργο του μουσικού θέματος, νόμιζα πως ήταν ο μόνος τρόπος να σώσω τη ζωή μου. Φοβόμουν πως μια μέρα θα με αντικαθιστούσαν, δεν θα είχα κατάλληλο καθήκον, και δεν θα αποκτούσα ευλογίες, έτσι ανησυχούσα πως θα έχανα το καθήκον μου. Αργότερα, στη δουλειά του μειωμένου ωραρίου, ένιωθα πως ήταν καλύτερη ευκαιρία να αποκτήσω ευλογίες, έτσι προσκολλήθηκα σ’ αυτό με όλη μου τη δύναμη. Φαινομενικά, έδειχνα πολύ δραστήρια, όμως ήθελα απλώς να εξοικειωθώ γρηγορότερα, ώστε να αναλάβω ένα αναγκαίο καθήκον. Περίμενα να δω αν θα με μετέφεραν από την κυρίως δουλειά μου. Αν όχι, θα εκτελούσα και τα δυο καθήκοντα για να έχω μια ακόμα εγγύηση πως θα σωθώ, κι αν μεταφερόμουν, δεν θα ανησυχούσα πως θα εξαλειφόμουν, επειδή θα είχα το δεύτερο έργο. Είδα πως η στάση μου απέναντι στο καθήκον δεν αφορούσε την ανάληψη ευθύνης από τον Θεό ούτε αποδεχόμουν αυτά τα καθήκοντα από τον Θεό με ειλικρινή καρδιά. Είχα δόλια κίνητρα, εξέταζα και υπολόγιζα τα οφέλη μου και ήλπιζα να λάβω ευλογίες. Ήμουν πολύ ύπουλη! Φαινομενικά, έκανα πολλή δουλειά και ήμουν απασχολημένη όλη μέρα, προσποιούμενη πως νοιαζόμουν για το καθήκον μου, στην πραγματικότητα όμως με ένοιαζε μόνο το μέλλον μου. Όταν ο επικεφαλής με ρώτησε αν τα έβγαζα πέρα με δύο δουλειές, φοβήθηκα πως το σχέδιό μου θα χαλούσε, έτσι δικαιολογήθηκα λέγοντας: «Θέλω να γεμίσω περισσότερο τον χρόνο μου στο καθήκον μου». Αυτό ήταν παραπλανητικό! Για να καλύψω τις ποταπές και επαίσχυντες προθέσεις μου, εξαπάτησα τον επικεφαλής ομάδας. Η διάθεσή μου ήταν πολύ κακή! Θυμήθηκα όλες τις υπολογισμένες σκέψεις μου και τα δόλια κίνητρά μου. Δεν έκανα τα καθήκοντά μου! Χρησιμοποιούσα και εξαπατούσα τον Θεό χωρίς ίχνος ειλικρίνειας! Ήμουν πολύ καιροσκόπος και πονηρή, εγωίστρια, ποταπή και ήθελα μόνο το κέρδος, χρησιμοποιούσα διάφορα μέσα για το δικό μου όφελος. Ο Θεός λέει πως όσοι δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου Του στα καθήκοντά τους, ποτέ δεν θα παράγουν καλά αποτελέσματα. Στο έργο μειωμένου ωραρίου, ήθελα να εξασκηθώ κι άλλο, όμως πρόθεσή μου ήταν να βρω ένα εναλλακτικό σχέδιο. Ενώ ενεργούσα έτσι, δεν σκεφτόμουν αν οι ενέργειές μου συμφωνούσαν με τις αρχές ή αν θα έχω καλά αποτελέσματα. Αναζητούσα τη γρήγορη επιτυχία και επιδεικνυόμουν. Έκανα γρήγορα για να τελειώνω τις δουλειές μου, κι έτσι ξεχνούσα πράγματα και δεν κατανοούσα τις αρχές. Το έργο μου ήταν πάντα γεμάτο λάθη. Στο κυρίως καθήκον μου, καθυστερούσα την πρόοδό μας, χωρίς να ανησυχώ. Σκεφτόμουν πως τα είχα θαλασσώσει και στα δύο μου καθήκοντα. Αν αυτό συνεχιζόταν, θα έβλαπτα το έργο της εκκλησίας, και τότε θα εξαλειφόμουν! Όταν το αντιλήφθηκα, φοβήθηκα λίγο, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Του είπα πως ήθελα να μετανοήσω και να αλλάξω τη στάση μου.

Αργότερα, μέσα από προσευχή και αναζήτηση, κατάλαβα πως είχα πάντα μια παράλογη θεώρηση, σύμφωνα με την οποία εφόσον εκτελούσα ένα σταθερό καθήκον στον οίκο του Θεού και δεν μεταφερόμουν, όταν το έργο του Θεού τελείωνε, θα σωζόμουν και θα επιβίωνα. Ποτέ δεν σκέφτηκα αν η άποψή μου συμφωνούσε με την αλήθεια ή ποιες ήταν οι απαιτήσεις του Θεού. Έτσι, έψαξα κάποια λόγια του Θεού σχετικά με την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Ουσιαστικά, το αν οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν σωτηρία δεν εξαρτάται από το τι καθήκον εκπληρώνουν, μα από το αν μπορούν να κατανοήσουν και να κερδίσουν την αλήθεια, και από το αν μπορούν, τελικά, να υποταχθούν ολοκληρωτικά στον Θεό, να θέσουν εαυτόν στο έλεος των ρυθμίσεών Του, να μην τους απασχολεί το μέλλον και η μοίρα, και να γίνουν δημιουργήματα με τα κατάλληλα προσόντα. Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, και αυτό είναι το πρότυπο που χρησιμοποιεί για να μετρήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό το πρότυπο είναι αμετάβλητο και πρέπει να τη θυμάσαι. Γράψε αυτό το πρότυπο στο μυαλό σου, και μη σκεφτείς να βρεις κάποιο άλλο μονοπάτι για να επιδιώξεις κάτι εξωπραγματικό. Οι απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχει ο Θεός για όλους όσοι θέλουν να αποκτήσουν τη σωτηρία είναι πάντα αμετάβλητα. Παραμένουν τα ίδια όποιος κι αν είσαι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο λόγος του Θεού είναι πολύ σαφής. Το τι καθήκοντα εκτελούμε και το αν είναι σταθερά δεν έχει να κάνει με το αν θα λάβουμε ευλογίες ή κατάρες. Ως δημιουργήματα, είτε λάβουμε ευλογίες είτε κατάρες, πρέπει να εκτελούμε το καθήκον μας. Αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωση των δημιουργημάτων. Επίσης, ο Θεός ποτέ δεν είπε πως εφόσον κάνουμε το καθήκον μας και δεν μεταφερόμαστε, θα σωθούμε και θα έχουμε έναν καλό προορισμό. Ο Θεός πάντα λέει πως μόνο όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και αποκτούν αληθινή υπακοή μπορούν να σωθούν. Οι απαιτήσεις και τα κριτήρια του Θεού ποτέ δεν άλλαξαν, και ο Θεός πάντα επαναλαμβάνει τις απαιτήσεις Του. Δεν ήταν ότι δεν γνώριζα αυτά τα λόγια, όμως ήμουν σαν μια μη πιστή. Ποτέ δεν πίστεψα και δεν αποδέχτηκα αυτά τα λόγια ούτε κατανοούσα τις καλές προθέσεις του Θεού ή τη δίκαιη διάθεσή Του. Βασιζόμουν στις αντιλήψεις μου και προσκολλιόμουν στις απόψεις μου, κι έδινα στον εαυτό μου έναν αφελή στόχο να επιδιώξει. Ένιωθα πως αν εκτελούσα ένα καθήκον στην εκκλησία χωρίς να μεταφερθώ, τότε θα επιβίωνα. Τώρα, καθώς το σκέφτομαι, μου φαίνεται γελοίο! Επιδίωκα μόνο να έχω ένα καθήκον να εκτελώ, όμως ποτέ δεν εστίασα στην επιδίωξη της αλήθειας, δεν έκανα περισυλλογή ούτε διόρθωσα τη διαφθορά μου. Τότε, δεν είχα ιδέα για τις προθέσεις μου και την κακή μου διάθεση, και δεν αναζήτησα την αλήθεια. Ακόμα κι αν το καθήκον μου ήταν μακροχρόνιο, θα το έκανα για πάντα; Κάποιοι γύρω μου ήταν στα καθήκοντά τους για χρόνια και ποτέ δεν μεταφέρθηκαν, όμως εφόσον δεν διόρθωσαν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, ψευτοδούλευαν στα καθήκοντά τους. Ως αποτέλεσμα, τελικά εξαλείφθηκαν. Άλλοι έκαναν το έργο τους βάσει της εμπειρίας ή των χαρισμάτων τους, έγιναν αλαζονικοί και ενεργούσαν όπως νόμιζαν, αναστάτωσαν το έργο της εκκλησίας και εξαλείφθηκαν. Όμως κάποιοι αδελφοί και αδελφές είναι απλοί, αποδέχονται κάθε καθήκον που τους αναθέτουν, εστιάζουν στην επιδίωξη της αλήθειας και διορθώνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, κι αν δεν έχουν γνώσεις, προσεύχονται στον Θεό για να αναζητήσουν την αλήθεια ή συναναστρέφονται με άλλους. Γίνονται πιο αποτελεσματικοί στα καθήκοντά τους, ωριμάζουν στη ζωή και έχουν αληθινή πίστη στον Θεό. Τέτοια περιστατικά συνέβαιναν γύρω μου, πώς και δεν τα είχα δει; Εξάλλου, όσοι από την εκκλησία μεταφέρονται, αυτό γίνεται βάσει των αναγκών του έργου της εκκλησίας. Αν κάποιος έχει αληθινή πίστη, η εκκλησία θα του αναθέσει το σωστό καθήκον, και αυτό αποτελεί μόνο μια αλλαγή απ’ το ένα καθήκον στο άλλο, δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να αναζητήσει την αλήθεια και δεν τον εμποδίζει να σωθεί. Είναι κάτι απολύτως θεμιτό. Γιατί θεωρούσα πάντα την αλλαγή καθήκοντος ως κάτι αρνητικό και κακό; Τώρα καταλαβαίνω πως η πίστη μου ότι ένα σταθερό καθήκον θα μου εγγυόταν έναν καλό προορισμό και θα εμπόδιζε την εξάλειψή μου ήταν μια παράλογη και γελοία άποψη. Ήταν δικές μου αντιλήψεις και ήταν επικίνδυνες! Όταν το κατάλαβα, η καρδιά μου φωτίστηκε και ανακουφίστηκα. Η νοητική μου κατάσταση βελτιώθηκε. Δεν ένιωθα πια πως ένα καθήκον ήταν πιο σημαντικό από ένα άλλο. Αντιθέτως, ένιωθα πως και τα δύο ήταν αποστολές του Θεού και πολύτιμα. Ήθελα να τα κάνω καλά. Το αν θα έκανα το έργο μειωμένου ωραρίου, το άφησα στον Θεό και υποτάχτηκα στις ρυθμίσεις Του.

Στα τέλη Νοεμβρίου, η προϊσταμένη μού είπε πως κάποιος άλλος θα έκανε το έργο μειωμένου ωραρίου. Όταν άκουσα τα νέα, ένιωσα κάτι το απερίγραπτο. Ήμουν λυπημένη. Κατάλαβα πως η κατάστασή μου ήταν κακή, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Απέναντι στον Θεό και απέναντι στο καθήκον τους, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ειλικρινή καρδιά. Αν έχουν, θα έχουν φόβο Θεού. Τι είδους στάση έχουν απέναντι στον Θεό όσοι έχουν ειλικρινή καρδιά; Κατ’ ελάχιστον, έχουν μια καρδιά που έχει φόβο Θεού, μια καρδιά που υπακούει στον Θεό στα πάντα, δεν ρωτούν για ευλογίες ή για κακοτυχίες, δεν λένε τίποτα για τις καταστάσεις, αφήνονται στο έλεος του Θεού —αυτοί είναι άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ο Θεός θέλει να αντιμετωπίζω τα καθήκοντά μου με ειλικρινή καρδιά, να Τον υπακούω, να μην κάνω σχέδια και να υποτάσσομαι σ’ Εκείνον. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς στον οίκο του Θεού που να κράτησε τη θέση του με δικά του σχέδια. Μόνο όσοι είναι αγνοί, ειλικρινείς, προσγειωμένοι και επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν να μείνουν ακλόνητοι. Τότε, συνειδητοποίησα ότι αυτή η κατάσταση ήταν μια δοκιμασία. Δεν έπρεπε να είμαι επιλεκτική στο καθήκον μου. Έπρεπε να υπακούω στις ρυθμίσεις του Θεού και να εκτιμώ το τρέχον καθήκον μου. Όσο κι αν διαρκούσε το καθήκον μου, ό,τι άλλα καθήκοντα κι αν μου ανέθεταν, έπρεπε να τα δεχτώ με αγνή καρδιά και να προσπαθώ όσο μπορώ να τα εκτελώ καλά. Το ότι υπέστην αυτό το περιβάλλον αποκάλυψε την εσφαλμένη στάση και πρόθεσή μου για απόκτηση ευλογιών. Χωρίς αυτήν την αποκάλυψη, δεν θα είχα μάθει τη νόθευση στην πίστη μου ούτε ποια στάση απέναντι στο καθήκον συμφωνεί με το θέλημα του Θεού. Ήταν ένας πολύτιμος θησαυρός. Επίσης, μέσα από την ξαφνική αλλαγή στο καθήκον μου, κατάλαβα το εξής: Ο Θεός ελέγχει τα πάντα, κι Εκείνος επιλέγει τι καθήκον εκτελεί ένα άτομο. Αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν. Σαν μια μη πιστή, δεν γνώριζα την κυριαρχία του Θεού, και ήθελα να κρατήσω τα καθήκοντά μου με δικές μου προσπάθειες. Ήμουν ανόητη και αδαής! Πώς μπορούσα να ελπίζω πως θα κρατούσα το καθήκον που εγώ ήθελα να εκτελώ; Μόνο με υπακοή στις ρυθμίσεις του Θεού μπορώ να έχω μια ήρεμη ζωή. Αργότερα, η εκκλησία μού ανέθεσε να κάνω ένα άλλο έργο μειωμένου ωραρίου. Όμως δεν σκεφτόμουν πια αν αυτό θα διαρκούσε πολύ καιρό. Ήθελα μόνο να κάνω καλά το καθήκον μου, να επιδιώκω και να κάνω πράξη την αλήθεια στο καθήκον μου, να διορθώσω τη διαφθορά μου, να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου και να είμαι αφοσιωμένη στον Θεό.