Μόλις αποδέχτηκα το ευαγγέλιο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, έμαθα πως όταν τελειώσει το έργο Του, θα μας βρουν συμφορές για να ανταμειφθούν οι καλοί και να τιμωρηθούν οι κακοί. Όσοι έκαναν κακό και αντιτάχθηκαν στον Θεό, θα καταστραφούν στις συμφορές, ενώ όσοι αποδέχτηκαν την κρίση των λόγων του Θεού και καθάρθηκαν, ο Θεός θα τους προστατέψει και θα τους προφυλάξει στις συμφορές και θα τους φέρει στη βασιλεία Του για αιώνιες ευλογίες. Τότε σκέφτηκα πως η είσοδος στη βασιλεία και η απόκτηση αιώνιας ζωής θα ήταν μεγάλη ευλογία, κι έπρεπε να εκτιμήσω αυτήν την ευκαιρία ζωής, να κάνω το καθήκον μου και να μοχθώ για τον Θεό, ώστε όταν το έργο του Θεού τελειώσει, να έχω τα προσόντα να παραμείνω. Έτσι, άφησα τη δουλειά μου κι άρχισα να διαδίδω το ευαγγέλιο. Βλέποντας τις συμφορές να μεγαλώνουν, σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή, ήθελα να κάνω καλές πράξεις και να διαδώσω το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες και σ’ άλλους, για να συνεισφέρω στη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Έτσι, έριχνα όλη μου την ενέργεια στη διάδοση του ευαγγελίου, καθημερινά, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλο και πιο πολλοί στην περιοχή μου αποδέχονταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, και ίδρυαν εκκλησίες. Βλέποντας αυτά τα αποτελέσματα, ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Ένιωθα πως η συμβολή μου στο ευαγγελικό έργο δεν θα έμενε απαρατήρητη. Παρά το ξέσπασμα της πανδημίας που σάρωνε τον κόσμο, και την αύξηση των κρουσμάτων, ένιωθα εντελώς ήρεμη. Θεωρούσα πως εφόσον εργαζόμουν σκληρά για τον Θεό, όποια κι αν ήταν η έκτασή του, δεν θα με επηρέαζε. Όμως, μια απροσδόκητη προσβολή απ’ τον ιό της πανδημίας γκρέμισε τις αντιλήψεις μου. Έπρεπε να αναλογιστώ τα κίνητρα και τις νοθεύσεις στην πίστη μου όλα αυτά τα χρόνια.

Μια μέρα, τον Μάιο του 2021, άρχισα ξαφνικά να βήχω, έπειτα ανέβασα πυρετό και ένιωθα εντελώς αδύναμη. Στην αρχή, νόμιζα πως κρυολόγησα και δεν μ’ ένοιαξε. Όμως τα συμπτώματα επέμεναν για μια εβδομάδα. Μια αδελφή παρατήρησε πως τα συμπτώματά μου ήταν παρόμοια με του κορονοϊού και ανησυχούσε πως είχα κολλήσει, έτσι μου υπέδειξε να πάω στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Δεν έδωσα σημασία. Σκεφτόμουν πως εργαζόμουν όλη μέρα, υπέφερα και πλήρωνα ένα τίμημα στο καθήκον μου, κι επιπλέον, είχα πολύ καλά αποτελέσματα. Δεν προκάλεσα κακό και διαταραχή στο έργο της εκκλησίας, άρα γιατί να κολλήσω τον ιό; Όμως, τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν αντίθετα απ’ ό,τι περίμενα. Βγήκα θετική. Επέστρεφα στο σπίτι σαστισμένη, εντελώς ανήμπορη να εξηγήσω γιατί είχα κολλήσει τον ιό. Έκανα για χρόνια το καθήκον μου, άρα γιατί ο Θεός δεν με προστάτευε; Τι θα νόμιζαν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές αν το μάθαιναν; Δεν θα νόμιζαν πως είχα κάνει κάτι που πρόσβαλε τον Θεό και τιμωρούμουν; Όμως δεν προκάλεσα κακό και διαταραχή στο έργο της εκκλησίας. Εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ήδη πεθάνει από τότε που ξέσπασε η πανδημία το προηγούμενο έτος. Τώρα που είχα κολλήσει κι εγώ, επρόκειτο να πεθάνω; Με το έργο του Θεού να κοντεύει να τελειώσει, αν τελικά πέθαινα, όλα τα χρόνια σκληρής δουλειάς δεν θα πήγαιναν στράφι; Τότε δεν θα είχα μερίδιο στις ευλογίες της μελλοντικής βασιλείας. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο στενοχωριόμουν και δεν ήξερα πώς να το ξεπεράσω. Επικαλέστηκα τον Θεό: «Θεέ μου, έχεις επιτρέψει να κολλήσω τον ιό. Πρέπει να είναι το θέλημά Σου. Δεν μπορεί να κάνεις λάθος, άρα πρέπει να Σου εναντιώθηκα με κάποιον τρόπο. Όμως δεν ξέρω πώς προσέβαλα τη διάθεσή Σου. Διαφώτισέ με να δω πού έκανα λάθος. Είμαι έτοιμη να μετανοήσω». Έπειτα, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. «Πώς θα πρέπει να βιώσεις την εμφάνιση μιας ασθένειας; Θα πρέπει να έλθεις ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείς και να επιδιώξεις να κατανοήσεις το θέλημά Του και να εξετάσεις τι ακριβώς έκανες λάθος και ποιες διαφθορές υπάρχουν μέσα σου που δεν έχουν ακόμη διορθωθεί. Δεν μπορείς να διορθώσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου χωρίς πόνο. Οι άνθρωποι πρέπει να ενδυναμώνονται από τον πόνο. Μόνο τότε θα πάψουν να είναι ανήθικοι και θα ζουν ενώπιον του Θεού ανά πάσα στιγμή. Όταν αντιμετωπίζουν βάσανα, πάντα θα προσεύχονται. Δεν θα υπάρχει σκέψη για το φαγητό, τα ρούχα ή την ευχαρίστηση. Πάντα θα προσεύχονται μέσα τους και θα εξετάζουν εάν έχουν κάνει κάτι κακό εκείνη την περίοδο. Τις περισσότερες φορές, όταν ταλαιπωρείσαι από σοβαρή νόσο ή κάποια ασυνήθιστη ασθένεια και αυτό σου προκαλεί μεγάλο πόνο, αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν τυχαία· είτε είσαι άρρωστος είτε υγιής, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια). Η έγκαιρη διαφώτιση των λόγων του Θεού μού έδειξε πως η μόλυνσή μου δεν ήταν τυχαία, πως οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Έπρεπε να αναζητήσω το θέλημα του Θεού και να κάνω αυτοκριτική. Δεν έπρεπε να παραπονιέμαι και να κατηγορώ τον Θεό. Τις επόμενες μέρες, όσο ήμουν σε καραντίνα, ανοίχτηκα στους αδελφούς και τις αδελφές για τη διαφθορά που φανέρωσα, γνώρισα τον εαυτό μου και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου στα λόγια του Θεού. Επίσης, ασχέτως με το πώς ένιωθα σωματικά, διέδιδα το ευαγγέλιο στο διαδίκτυο. Μετά από λίγες μέρες, ένιωθα πολύ καλύτερα, δεν έβηχα πια, η θερμοκρασία μου ήταν κανονική και είχα ανακτήσει την ενέργεια και τη δύναμή μου. Ήμουν πολύ χαρούμενη και νόμιζα πως ο Θεός είχε δει την υπακοή και τη μετάνοιά μου, κι έτσι με φρόντισε. Στη σκέψη αυτή, χαλάρωσα κάπως απ’ την ένταση. Όμως την επομένη, ένιωσα σφίξιμο και δυσφορία στο στήθος και δεν σταματούσα να βήχω. Έπειτα, ανέβασα υψηλό πυρετό και ήμουν εντελώς αδύναμη. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μετά τη διάγνωσή μου, δεν είχα κατηγορήσει τον Θεό και έκανα το καθήκον μου. Πώς γινόταν να είμαι χειρότερα; Δεν υπήρχε κάποια θεραπεία, έτσι αν ο Θεός δεν με έσωζε, σίγουρα θα πέθαινα. Η σκέψη του θανάτου με τρόμαζε πολύ. Δεν έπρεπε να το βάλω κάτω. Ακολουθούσα τον Θεό πάνω από 10 χρόνια, είχα αφήσει το σπίτι και τη δουλειά μου και έκανα όλη μέρα το καθήκον μου. Είχα υποφέρει πολύ και είχα πληρώσει μεγάλο τίμημα. Ο Θεός δεν τα θυμόταν όλα αυτά; Αν πέθαινα, δεν θα έβλεπα ποτέ την ομορφιά της βασιλείας ούτε θα απολάμβανα τις ευλογίες της. Όσο το σκεφτόμουν, μελαγχολούσα. Έκανα ακόμα το καθήκον μου, όμως δεν είχα κάποια εσωτερική ώθηση, κι όταν είχα κι άλλα να κάνω, εκνευριζόμουν πολύ. Βιαζόμουν να τα τελειώσω, για να ξεκουραστώ λίγο. Πριν, έκανα το καθήκον μου από το πρωί μέχρι το βράδυ και θεωρούσα πως ο Θεός θα με προστάτευε, τώρα όμως που ο Θεός δεν το έκανε, έπρεπε να σκεφτώ τον εαυτό μου και να φροντίσω την υγεία μου. Το πολύ άγχος και η κούραση δεν ενδείκνυντο για την ανάρρωσή μου. Στις συναθροίσεις, οι άλλοι αδελφοί και αδελφές είχαν μεγάλη αντοχή και συναναστρέφονταν ακατάπαυστα. Όμως εγώ, όποτε μιλούσα, άρχιζα να βήχω, κι όταν διάβαζα τα λόγια του Θεού, μου κοβόταν η ανάσα. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη και προσπαθούσα να επιχειρηματολογήσω με τον Θεό: «Θεέ μου, συνήθως είμαι πολύ εργατική στο καθήκον μου, σοβαρή και υπεύθυνη. Κάποιοι άλλοι δεν είναι ισάξιοί μου στα καθήκοντά τους. Όλοι είναι υγιείς και εκτελούν τα καθήκοντά τους, γιατί λοιπόν εγώ να έχω τον ιό; Αν αυτό είναι δοκιμασία από Σένα, και υπάρχουν άλλοι στην εκκλησία που επιδιώκουν την αλήθεια πιο πολύ από μένα, γιατί δεν αντιμετωπίζουν το ίδιο; Αν αυτή είναι η τιμωρία Σου, δεν προκάλεσα κακό ή διαταραχή στο έργο της εκκλησίας ούτε προσέβαλα τη διάθεσή Σου. Θεέ μου, θέλω ακόμα να κάνω το καθήκον μου και μου αρέσει αυτό που έχω. Δεν έχω κάνει αρκετά. Θέλω να ζήσω και να κάνω ένα καθήκον. Θεέ μου, κάνω ένα σημαντικό καθήκον τώρα και Σου παρέχω υπηρεσία. Προστάτεψέ με, για να συνεχίσω να ζω και να Σε υπηρετώ». Όταν το σκέφτηκα έτσι, μου ήρθε στο μυαλό ξεκάθαρα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Με ποια βάση εσύ —ένα δημιουργημένο ον— έχεις απαιτήσεις από τον Θεό; Οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να έχουν απαιτήσεις από τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο παράλογο από το να έχεις απαιτήσεις από τον Θεό. Εκείνος θα κάνει αυτό που οφείλει να κάνει, και η διάθεσή Του είναι δίκαιη. Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιη ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ή ζήτημα του να σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με το πόσο έργο έχεις ολοκληρώσει, ούτε ζήτημα του να πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει, ούτε ζήτημα του να σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Θα ήταν δίκαιο αυτό; Στην πραγματικότητα, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε είναι πολύ εύκολο για εκείνους να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος· ωστόσο, αν δεν θεωρούν πως αυτό το πράγμα συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους βάσει τίνος σκεπτικού το κάνει αυτό; Πρέπει ο Θεός να λέει στους ανθρώπους τους κανόνες που έχει ορίσει; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος που είναι διεφθαρμένος και που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όποιον χειρισμό κι αν επιλέξει ο Θεός θα είναι σωστός, και όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. Εάν ήσουν δυσάρεστος στα μάτια του Θεού, και έλεγε ότι δεν Του χρησιμεύεις σε τίποτα μετά τη μαρτυρία σου και επομένως σε κατέστρεφε, θα ήταν άραγε και αυτό η δικαιοσύνη Του; Θα ήταν. […] Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και μπορεί να είναι ακατάληπτα στους ανθρώπους, δεν θα πρέπει να κρίνουν κατά βούληση. Εάν κάτι που Εκείνος κάνει τους φανεί παράλογο ή έχουν αντιλήψεις γι’ αυτό και αυτό τους οδηγεί να πουν πως Εκείνος δεν είναι δίκαιος, τότε φέρονται εντελώς παράλογα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, ένιωθα πως με επέπληττε κατά πρόσωπο, και κάθε λέξη χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά μου. Δεν κατηγορούσα τον Θεό πως ήταν μεροληπτικός και άδικος; Δεν παζάρευα, δικαιολογούμουν και έθετα όρους μπροστά στον Θεό; Τα χρόνια που υπέφερα και δαπανούσα τον εαυτό μου στο καθήκον μου, είχα πετύχει κάτι, κι έτσι ο Θεός έπρεπε να με προστατέψει στις συμφορές λόγω της δικαιοσύνης Του. Όμως, ήταν δικές μου αντιλήψεις και δεν συνήδαν με την αλήθεια. Ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας, κι εγώ ένα δημιούργημα. Όσα απολαμβάνω προέρχονται απ’ τον Θεό και η ζωή μου έχει δοθεί από Εκείνον. Το πώς ο Θεός ρυθμίζει τη μοίρα μου και πόσο με αφήνει να ζήσω είναι δικά Του θέματα. Ως δημιούργημα, πρέπει να υποτάσσομαι και να το αποδέχομαι. Με ποιο δικαίωμα επιχειρηματολογούσα με τον Θεό και Του έθετα όρους; Όμως εγώ που πίστευα για χρόνια και είχα απολαύσει τόσο πότισμα και θρέψη της αλήθειας απ’ τον Θεό, ήμουν ακόμα αγνώμων. Τώρα που είχα κολλήσει τον ιό και ήμουν αντιμέτωπη με τον θάνατο, προσπαθούσα να μεταπείσω τον Θεό, αντιστεκόμουν και Τον κατηγορούσα ως άδικο. Πού ήταν η συνείδηση και η λογική μου; Στη σκέψη αυτή, ένιωσα ενοχές και ντροπή και προσευχήθηκα γονατιστή: «Θεέ μου, είμαι τόσο παράλογη! Εσύ με δημιούργησες. Είμαι ένα δημιούργημα. Πρέπει να υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου. Αυτό είναι σωστό και φυσικό. Εσύ επέτρεψες να κολλήσω τον ιό με την πιθανότητα να πεθάνω. Δεν ήθελα να πεθάνω, δεν ήθελα να υποταχτώ, έτσι διαφώνησα μαζί Σου, Σε κατηγόρησα ως άδικο και Σου ζήτησα να με αφήσεις να ζήσω. Δεν είχα καθόλου υποταγή και λογική. Ήμουν ανυπότακτη! Θεέ μου, θέλω να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω».

Τις επόμενες μέρες, όποτε σκεφτόμουν τα παράπονα και τις παρανοήσεις μου για τον Θεό, ένιωθα απαίσια. Ειδικά όσο σκεφτόμουν πως, όταν η πάθησή μου επιδεινώθηκε, αντιστάθηκα στον Θεό, διαφώνησα μαζί Του, έγινα τεμπέλα, ψευτοδούλευα στο καθήκον μου και έσερνα τα πόδια μου, ένιωθα ακόμα πιο ένοχη. Όταν ήμουν καλά και δεν υπήρχε κρίση, διακήρυττα τη δικαιοσύνη του Θεού, και πως τα δημιουργήματα έπρεπε να υποτάσσονται στις ρυθμίσεις του Κυρίου της πλάσης. Γιατί επέδειξα τόσο μεγάλη παρακοή και αντίσταση όταν νόσησα; Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάτι στα λόγια του Θεού. «Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση συμφέροντος. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι παρόμοια με τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). «Με βάση τις αντιλήψεις των αντίχριστων, εφόσον οι άνθρωποι είναι σε θέση να εκτελούν ένα καθήκον, να πληρώνουν ένα τίμημα και να υπομένουν λίγη κακουχία, θα πρέπει να ευλογούνται από τον Θεό. Έτσι λοιπόν, αφού κάνουν εκκλησιαστικό έργο για ένα διάστημα, αρχίζουν να κάνουν απολογισμό τού ποιες δουλειές έχουν πραγματοποιήσει για την εκκλησία, τι έχουν συνεισφέρει στον οίκο του Θεού και τι έχουν κάνει για τους αδελφούς και τις αδελφές. Τα κρατούν όλα αυτά σταθερά στο μυαλό τους, προσπαθώντας να μαντέψουν ποιες χάρες και ευλογίες θα τους αποφέρουν από τον Θεό, ώστε να μπορέσουν να προσδιορίσουν εάν έχει αξία να κάνουν αυτά τα πράγματα. Γιατί ασχολούνται με τέτοιου είδους θέματα; Τι είναι αυτό που επιδιώκουν βαθιά μέσα τους; Ποιος είναι ο στόχος της πίστης τους στον Θεό; Ευθύς εξαρχής, η πίστη τους στον Θεό αφορούσε το να κυνηγούν ευλογίες. Όσα χρόνια κι αν ακούνε κηρύγματα, όσα λόγια του Θεού κι αν έχουν φάει και πιεί, όσα δόγματα κι αν έχουν κατανοήσει, δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την επιθυμία και το κίνητρό τους να ευλογηθούν. Εάν τους ζητήσεις να είναι ευσυνείδητα δημιουργημένα όντα και να αποδεχτούν την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, θα πουν: “Αυτό δεν έχει να κάνει μ’ εμένα, δεν είναι αυτό για το οποίο θα πρέπει να αγωνίζομαι. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να αγωνίζομαι, είναι το εξής: Όταν έχω δώσει τον αγώνα, όταν έχω κάνει την απαιτούμενη προσπάθεια κι έχω υπομείνει τις απαιτούμενες δυσκολίες, όταν έχω κάνει τα πάντα σύμφωνα με αυτό που ζητά ο Θεός, ο Θεός θα πρέπει να με ανταμείψει και να μου επιτρέψει να παραμείνω, θα στεφθώ στη βασιλεία και θα κατέχω ανώτερη θέση από τον λαό του Θεού —θα κυβερνώ τουλάχιστον δύο ή τρεις πόλεις”. Γι’ αυτό νοιάζονται περισσότερο οι αντίχριστοι. Ανεξάρτητα από το πώς ο οίκος του Θεού συναναστρέφεται την αλήθεια, τα κίνητρα και οι επιθυμίες τους δεν μπορούν να διαλυθούν· είναι ίδιου είδους άτομα με τον Παύλο. Δεν υπάρχει ένα είδος κακής και μοχθηρής διάθεσης μέσα σε μια τέτοια απροκάλυπτη συναλλαγή; Μερικοί θρησκευόμενοι λένε: “Η γενιά μας ακολουθεί τον Θεό στο μονοπάτι του σταυρού. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός μάς επέλεξε, κι έτσι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ευλογημένοι. Έχουμε ταλαιπωρηθεί και πληρώσει ένα τίμημα, έχουμε πιει κρασί από το πικρό ποτήρι. Κάποιοι από εμάς έχουν μάλιστα συλληφθεί και καταδικαστεί σε φυλάκιση. Αφού υποφέρουμε όλες αυτές τις κακουχίες, ακούσουμε τόσα πολλά κηρύγματα και μάθουμε τόσα πολλά για τη Βίβλο, εάν μία μέρα δεν ευλογηθούμε, θα πάμε στον τρίτο ουρανό και θα προσπαθήσουμε να μεταπείσουμε τον Θεό”. Έχετε ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο; Λένε ότι θα πάνε στον τρίτο ουρανό να μεταπείσουν τον Θεό —τι θράσος είναι αυτό; Δεν σας προκαλεί φόβο και μόνο που το ακούτε; Ποιος τολμάει να προσπαθήσει να μεταπείσει τον Θεό; […] Δεν είναι αρχάγγελοι οι άνθρωποι αυτοί; Δεν είναι ο Σατανάς; Μπορείς να μεταπείσεις οποιονδήποτε θες, όχι όμως τον Θεό. Δεν θα πρέπει να το κάνεις αυτό, δεν θα πρέπει να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Οι ευλογίες προέρχονται από τον Θεό, μπορεί να τις δώσει σε όποιον θέλει. Ακόμη και αν πληροίς τις προϋποθέσεις για να λάβεις ευλογίες, αν ο Θεός δεν σου τις δώσει, εσύ δεν θα πρέπει να προσπαθήσεις να Τον μεταπείσεις. Ολόκληρο το σύμπαν και όλη η ανθρωπότητα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο, εσύ είσαι ένα ασήμαντο μικρό ανθρώπινο ον —και παρ’ όλα αυτά τολμάς και πάλι να επιχειρηματολογείς με τον Θεό. Πώς μπορείς να είσαι τόσο θρασύς; Δες καλύτερα ποιος είσαι στον καθρέφτη. Εάν τολμάς να διαμαρτύρεσαι εναντίον του Δημιουργού και να αντιπαλεύεις μαζί Του, δεν πας γυρεύοντας να πεθάνεις; “εάν μία μέρα δεν ευλογηθούμε, θα πάμε στον τρίτο ουρανό και θα προσπαθήσουμε να μεταπείσουμε τον Θεό”. Με αυτά τα λόγια, διαμαρτύρεσαι ανοιχτά εναντίον του Θεού. Τι είδους μέρος είναι ο τρίτος ουρανός; Είναι η κατοικία του Θεού. Το να τολμάς να πας στον τρίτο ουρανό για να προσπαθήσεις να μεταπείσεις τον Θεό ισοδυναμεί με το να εισβάλλεις στο παλάτι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μερικοί άνθρωποι λένε: “Τι σχέση έχει αυτό με τους αντίχριστους;” Είναι απολύτως σχετικό, γιατί εκείνοι που θα ήθελαν να πάνε στον τρίτο ουρανό για να μεταπείσουν τον Θεό είναι αντίχριστοι. Μόνο αντίχριστοι θα έλεγαν τέτοια λόγια, τα λόγια αυτά είναι η φωνή από τα βάθη της καρδιάς των αντίχριστων, αυτή είναι η κακία των αντίχριστων» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, δόλιοι και απατηλοί (Μέρος δεύτερο)). Ντράπηκα μπροστά στην αποκάλυψη του Θεού και είδα πως όλα αυτά τα χρόνια υπέφερα και πλήρωνα κάποιο τίμημα όχι γιατί λάμβανα υπόψη το θέλημα του Θεού και ανταπέδιδα την αγάπη Του ως δημιούργημα. Ήταν αντάλλαγμα για τις ευλογίες του Θεού, για να μπω στη βασιλεία και να τις απολαμβάνω αιώνια. Αντιμετώπιζα το καθήκον μου ως μέσο για να ξεφύγω από την καταστροφή και να ευλογηθώ, ως κεφάλαιο για να συναλλαχθώ με τον Θεό. Γι’ αυτό ενδόμυχα υπολόγιζα πόσα είχα κάνει, πόσους είχα μεταστρέψει, πόσο είχα υποφέρει, τι τίμημα είχα πληρώσει. Όσο μετρούσα, τόσο ένιωθα πως είχα προσφέρει αξιόλογη υπηρεσία, και πως είχα τα προσόντα να κερδίσω την προστασία του Θεού στην καταστροφή. Ποτέ δεν περίμενα πως θα προσβαλλόμουν ξαφνικά απ’ τον ιό. Κατηγόρησα και παρανόησα τον Θεό, δεν αναζήτησα πώς να υποταχτώ στον Θεό μες στην ασθένειά μου. Αντιθέτως, σκεφτόμουν τι να κάνω για να κερδίσω την αποδοχή του Θεού, ώστε να με προστατέψει και να αναρρώσω γρήγορα. Έτσι, όταν είδα πως η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, απογοητεύτηκα απ’ τον Θεό. Τον κατηγόρησα πως δεν με προστάτεψε, πως ήταν άδικος. Τα γεγονότα έδειξαν πως με την πίστη και το καθήκον μου ήθελα να ευλογηθώ και δεν ήμουν ειλικρινής προς τον Θεό. Τον χρησιμοποιούσα για να πετύχω τον στόχο μου να αποκτήσω ευλογίες, έκανα συμφωνίες και εξαπατούσα τον Θεό. Ήμουν πολύ εγωίστρια και πονηρή! Ο Παύλος, την Εποχή της Χάριτος, πήγε σε όλη την Ευρώπη για να διαδώσει το ευαγγέλιο του Κυρίου, υπέφερε πολύ και πλήρωσε μεγάλο τίμημα, όμως όσα έδωσε ήταν για να μπει στη βασιλεία των ουρανών και να ανταμειφθεί. Είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β’ 4:7-8). Αυτό σήμαινε πως αν ο Θεός δεν του έδινε ένα στεφάνι, δεν θα ήταν δίκαιος. Οι θρησκευόμενοι έχουν επηρεαστεί βαθιά απ’ τα λόγια του Παύλου. Εργάζονται και υποφέρουν στο όνομα του Κυρίου, για να πάνε στον παράδεισο και να ευλογηθούν. Αν δεν ευλογηθούν, διαφωνούν με τον Θεό. Κι εγώ έτσι δεν ήμουν; Τότε φοβήθηκα. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα αποκάλυπτα τέτοια διάθεση. Αν αυτή η κατάσταση δεν με είχε εκθέσει, ακόμα δεν θα είχα δει πως είχα τέτοια έντονα αντίχριστη διάθεση. Σκέφτηκα κάποια λόγια του Θεού: «Ανέκαθεν έθετα στον άνθρωπο πολύ αυστηρά πρότυπα. Εάν η πίστη σου προσφέρεται υπό όρους και με προθέσεις, τότε θα προτιμούσα να μην έχω καθόλου την υποτιθέμενη πίστη σου, γιατί απεχθάνομαι αυτούς που Με εξαπατούν με τις προθέσεις τους και Με εκβιάζουν με όρους. Επιθυμώ μονάχα ο άνθρωπος να είναι απόλυτα πιστός σ’ Εμένα και να ενεργεί για χάρη —και προκειμένου να αποδείξει— αυτή τη μία λέξη: την πίστη. Απεχθάνομαι ότι χρησιμοποιείτε καλοπιάσματα στην προσπάθειά σας να Με κάνετε να χαρώ, διότι ανέκαθεν σας αντιμετώπιζα με ειλικρίνεια, κι έτσι θα ήθελα κι εσείς να ενεργείτε με αληθινή πίστη απέναντί Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;). Από τα λόγια του Θεού, ένιωσα πως η διάθεσή Του είναι δίκαιη, άγια και δεν ανέχεται προσβολή. Ο Θεός εργάζεται για να μας σώσει, κι αυτό που θέλει είναι η ειλικρίνεια και η αφοσίωσή μας. Εάν οι προσπάθειές μας περιέχουν κίνητρα, νοθεύσεις, παζάρια ή εξαπάτηση, ο Θεός όχι μόνο δεν τις εγκρίνει, αλλά Του προκαλούν ναυτία και αηδία και τις καταδικάζει. Όπως ο Παύλος, που τελικά όχι μόνο δεν ευλογήθηκε από τον Θεό, αλλά πήγε στην κόλαση για να τιμωρηθεί. Το καθήκον μου περιείχε τη νόθευση της συναλλαγής κι αυτό πρέπει να προκαλεί αηδία και ναυτία στον Θεό. Η νόσησή μου αποκάλυψε εντελώς τη δίκαιη και άγια διάθεση του Θεού. Έτσι, αποδέχτηκα και υποτάχτηκα πλήρως στην ασθένειά μου από καρδιάς.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Ως δημιουργημένα όντα, όταν έρχεστε ενώπιον του Δημιουργού, οφείλετε να εκτελείτε το καθήκον σας. Αυτό είναι το σωστό, αυτή είναι η ευθύνη σας. Με βάση το ότι τα δημιουργημένα όντα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει μεγαλύτερο έργο μεταξύ της ανθρωπότητας. Έκανε ένα περαιτέρω βήμα έργου για την ανθρωπότητα. Και τι έργο είναι αυτό; Παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, επιτρέποντάς τους να κερδίσουν την αλήθεια από Αυτόν καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους κι έτσι να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να καθαρθούν. Έτσι, καταφέρνουν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να ξεκινήσουν στον σωστό δρόμο στη ζωή και, τελικά, είναι σε θέση να σέβονται τον Θεό και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υπόκεινται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που ο Θεός κάνει τους ανθρώπους να επιτύχουν στο τέλος εκτελώντας το καθήκον τους. Επομένως, κατά τη διαδικασία εκτέλεσης του καθήκοντός σου, ο Θεός δεν σε κάνει απλώς να δεις ένα πράγμα καθαρά και να κατανοήσεις λίγη αλήθεια, ούτε απλώς σου επιτρέπει να απολαύσεις τη χάρη και τις ευλογίες που λαμβάνεις εκπληρώνοντας το καθήκον σου ως δημιουργημένο ον. Αντίθετα, σου επιτρέπει να καθαρθείς και να σωθείς και, τελικά, να καταφέρεις να ζήσεις στο φως του προσώπου του Δημιουργού» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος έβδομο)). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν πολύ. Το καθήκον είναι μια ευθύνη και υποχρέωση που ένα δημιούργημα δεν πρέπει να αποφεύγει, ένα μονοπάτι απόκτησης της αλήθειας και αλλαγής διάθεσης. Στα καθήκοντά μας, ο Θεός στήνει καταστάσεις για να εκθέσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, κι έπειτα, μέσα από την κρίση και τις αποκαλύψεις των λόγων Του, και την πειθαρχία Του, μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τη διαφθορά μας και να αλλάξουμε, ώστε να μη μας διαφθείρει και βλάπτει πια ο Σατανάς. Αυτό είναι το καλό θέλημα του Θεού. Όλα τα χρόνια που έκανα το καθήκον μου, είχα φανερώσει πολλή διαφθορά στα περιβάλλοντα που έστηνε ο Θεός. Είχα αποκτήσει κάποια κατανόηση των διεφθαρμένων διαθέσεών μου, κι είχα αρχίσει να μισώ τον εαυτό μου, να μετανοώ, να αλλάζω και να έχω λίγη ανθρώπινη ομοιότητα. Είχα κερδίσει πολλά μέσα απ’ το καθήκον μου, όμως δεν ήμουν ακόμα ευγνώμων. Αντιθέτως, το καθήκον μου ήταν ένα μέσο διαπραγμάτευσης για ευλογίες, μια δίοδος απ’ τις συμφορές, και προσπαθούσα να εξαπατήσω και να χρησιμοποιήσω τον Θεό. Ήμουν απεχθής! Ο Θεός έχει εκφράσει πολλές αλήθειες, μα δεν τις εκτίμησα. Σκεφτόμουν μόνο πώς να ευλογηθώ, να ξεφύγω απ’ τις συμφορές, να μπω στη βασιλεία και να ανταμειφθώ. Ήμουν πολύ μοχθηρή. Προσευχήθηκα και ορκίστηκα στον Θεό πως θα έπαυα να κάνω το καθήκον μου για ευλογίες, αλλά θα επιδίωκα την αλήθεια σ’ αυτό, για να ανταποδώσω την αγάπη Του. Κάποια λόγια του Θεού μου έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. «Αν κατά την πίστη σου στον Θεό και κατά την επιδίωξη της αλήθειας είσαι σε θέση να πεις, “Οποιαδήποτε ασθένεια ή οποιοδήποτε δυσάρεστο γεγονός κι αν επιτρέψει ο Θεός να μου συμβεί —ό,τι κι αν κάνει ο Θεός— πρέπει να υπακούσω και να παραμείνω στη θέση μου ως δημιουργημένο ον. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνω πράξη αυτήν την πτυχή της αλήθειας, την υπακοή· πρέπει να την εφαρμόσω και να βιώσω την πραγματικότητα της υπακοής στον Θεό. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραμερίσω αυτό που μου έχει αναθέσει ο Θεός και το καθήκον που θα πρέπει να εκτελέσω. Ακόμα και κατά την τελευταία μου πνοή, πρέπει να τηρήσω το καθήκον μου”. Δεν αποτελεί αυτό κατάθεση μαρτυρίας; Όταν έχεις αυτό το είδος αποφασιστικότητας κι αυτό το είδος κατάστασης, μπορείς και πάλι να παραπονιέσαι για τον Θεό; Όχι, δεν μπορείς. Σε μια τέτοια στιγμή, θα σκεφτείς μέσα σου: “Ο Θεός μού δίνει αυτήν την αναπνοή, με φροντίζει και με προστατεύει όλα αυτά τα χρόνια, έχει πάρει πολύ πόνο από μένα, μου έδωσε πολλή χάρη και πολλές αλήθειες. Έχω κατανοήσει αλήθειες και μυστήρια που οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει επί γενιές. Έχω κερδίσει πάρα πολλά από τον Θεό, οπότε πρέπει να Του το ανταποδώσω! Στο παρελθόν, το ανάστημά μου ήταν πολύ μικρό, δεν καταλάβαινα τίποτα και ό,τι έπραττα πλήγωνε τον Θεό. Ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία να το ανταποδώσω στον Θεό στο μέλλον. Όσο διάστημα κι αν μου έχει απομείνει να ζήσω, πρέπει να προσφέρω τη λίγη δύναμη που έχω και να κάνω ό,τι μπορώ για τον Θεό, ώστε ο Θεός να δει ότι όλα αυτά τα χρόνια που με φρόντιζε δεν ήταν μάταια, αλλά έχουν αποφέρει καρπό. Θέλω να παρηγορώ τον Θεό και να μην Τον πληγώνω ούτε να Τον απογοητεύω πλέον”. Τι θα έλεγες να σκέφτεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μη σκέφτεσαι πώς να σώσεις τον εαυτό σου ή πώς να ξεφύγεις, με τη σκέψη: “Πότε θα θεραπευτεί αυτή η ασθένεια; Όταν θεραπευτεί, θα κάνω ό,τι μπορώ για να εκτελώ το καθήκον μου και να είμαι αφοσιωμένος. Πώς μπορώ ν’ αφοσιωθώ όταν είμαι άρρωστος; Πώς μπορώ να εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος;” Όσο σου μένει έστω και μία ανάσα, δεν είσαι ικανός να εκτελείς το καθήκον σου; Όσο σου μένει έστω και μία ανάσα, δεν είσαι ικανός να μην ντροπιάζεις τον Θεό; Όσο σου μένει έστω και μία ανάσα, όσο το μυαλό σου είναι διαυγές, δεν είσαι ικανός να μην παραπονιέσαι για τον Θεό; (Ναι.) Είναι εύκολο να λες “Ναι” τώρα, δεν θα είναι, όμως, τόσο εύκολο όταν αυτό σου συμβεί πραγματικά. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια, συχνά να εργάζεσαι σκληρά για την αλήθεια και να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στη σκέψη: “Πώς μπορώ να ικανοποιήσω το θέλημα του Θεού; Πώς μπορώ να ανταποδώσω την αγάπη Του; Πώς μπορώ να εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος;” Τι είναι ένα δημιουργημένο ον; Είναι ευθύνη ενός δημιουργημένου όντος απλώς να ακούει τα λόγια του Θεού; Όχι —είναι να βιώνει τα λόγια του Θεού. Ο Θεός σού έχει δώσει πάρα πολλή αλήθεια, πάρα πολλή οδό και πάρα πολλή ζωή, ώστε να μπορείς να βιώνεις αυτά τα πράγματα και να καταθέτεις μαρτυρία σ’ Εκείνον. Αυτό οφείλει να κάνει ένα δημιουργημένο ον, αυτή είναι ευθύνη και υποχρέωσή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και την περισυλλογή για την αλήθεια υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Τα λόγια του Θεού με συγκινούν πολύ. Ο Θεός είναι ο Κύριος της δημιουργίας, κι εγώ ένα δημιούργημα, έτσι η μοίρα μου είναι στα χέρια Του. Εκείνος επέτρεψε την ασθένειά μου, άρα είτε ζούσα είτε πέθαινα, έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του. Αυτή είναι η βασική λογική που πρέπει να κατέχει ένα δημιούργημα. Και το καθήκον είναι κάτι που πρέπει να εκτελεί ένα δημιούργημα. Οποιαδήποτε στιγμή, ό,τι κι αν συμβεί, εφόσον αναπνέω, πρέπει να κάνω το καθήκον μου. Όλα αυτά τα χρόνια, είχα απολαύσει τόση αγάπη απ’ τον Θεό, όμως εφόσον δεν επιδίωκα την αλήθεια, πάντα επαναστατούσα εναντίον Του και Τον πλήγωνα. Χρωστούσα πολλά στον Θεό. Τώρα, όσο ζω, πρέπει να κάνω το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Τις επόμενες μέρες, σκεφτόμουν πώς να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Η συνεργάτιδα αδελφή μου ήταν νέα στο καθήκον και δεν ήξερε πολλές αρχές διάδοσης του ευαγγελίου, έτσι προέκυψαν προβλήματα. Τη βοηθούσα και την καθοδηγούσα διαδικτυακά. Συχνά, διάβαζα από μέσα μου λόγια του Θεού και έψαλλα δοξολογικούς ύμνους. Συνέχιζα να βήχω και να έχω πυρετό, όμως η ασθένειά μου δεν με παρακώλυε πια, και έπαψα να σκέφτομαι αν θα πέθαινα. Ήξερα πως η μοίρα μου ήταν στα χέρια του Θεού, και το πόσο θα ζούσα καθοριζόταν απ’ την κυριαρχία του Θεού. Θα έκανα καλά το καθήκον μου και θα ανταπέδιδα την αγάπη του Θεού όσο με άφηνε να ζω, θα υποτασσόμουν και δεν θα παραπονιόμουν ξανά μέχρι τη μέρα που θα όριζε να πεθάνω.

Ένα βράδυ, έβηχα ασταμάτητα, ο λαιμός μου ήταν γεμάτος φλέγματα, επίσης είχα υψηλό πυρετό και πονούσα παντού. Έβηχα και στριφογύριζα στο κρεβάτι, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αναρωτιόμουν: «Μήπως πεθαίνω; Αν τελικά κοιμηθώ, θα ξυπνήσω ξανά;» Η σκέψη του θανάτου με αναστάτωνε πολύ. Και η σκέψη πως στο μέλλον, ίσως να μη διάβαζα πια τα λόγια του Θεού με έκανε να κλαίω ασταμάτητα. Σηκώθηκα και διάβασα στον υπολογιστή ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Η διάρκεια ζωής του καθενός έχει προκαθοριστεί από τον Θεό. Μια ασθένεια μπορεί να φαίνεται ότι είναι ανίατη από ιατρική άποψη, αλλά από την οπτική του Θεού, αν η ζωή σου πρέπει να συνεχιστεί και δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα σου, τότε ακόμη και αν ήθελες να πεθάνεις, δεν θα μπορούσες. Αν ο Θεός σού έχει αναθέσει μια αποστολή και η αποστολή σου δεν έχει τελειώσει, τότε δεν θα πεθάνεις ούτε καν από μια ασθένεια που υποτίθεται ότι είναι θανατηφόρα —ο Θεός δεν θα σε πάρει ακόμα. Ακόμα κι αν δεν προσεύχεσαι και δεν αναζητάς την αλήθεια, ή δεν φροντίζεις να λάβεις περίθαλψη για την ασθένειά σου, ή ακόμα αναβάλλεις τη θεραπεία σου, δεν μπορείς να πεθάνεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εκείνους που έχουν λάβει αποστολή από τον Θεό: Όταν δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η αποστολή τους, όποια ασθένεια και αν τους πλήξει, δεν πρέπει να πεθάνουν αμέσως· πρέπει να ζήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή της ολοκλήρωσης της αποστολής. Έχεις πίστη σ’ αυτό; […] Το γεγονός είναι ότι ανεξαρτήτως του αν η διαπραγμάτευσή σου έχει σκοπό να θεραπευτεί η ασθένειά σου και να μην πεθάνεις, ή αν έχεις κάποια άλλη πρόθεση ή στόχο, από την οπτική του Θεού, αν μπορείς να εκπληρώσεις το καθήκον σου και είσαι ακόμα χρήσιμος, αν ο Θεός έχει αποφασίσει ότι πρέπει να χρησιμοποιηθείς, τότε δεν θα πεθάνεις. Δεν θα μπορέσεις να πεθάνεις, ακόμη και αν το θελήσεις. Αλλά αν δημιουργείς προβλήματα, και διαπράττεις κάθε είδους κακές πράξεις και προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού, θα πεθάνεις γρήγορα· η ζωή σου θα κοπεί απότομα. Η διάρκεια ζωής του καθενός καθορίστηκε από τον Θεό πριν από τη δημιουργία του κόσμου. Αν μπορούν να υπακούσουν στις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, τότε είτε πάσχουν από κάποια ασθένεια είτε όχι, είτε έχουν καλή είτε κακή υγεία, θα ζήσουν όσα χρόνια έχει προκαθορίσει ο Θεός. Έχεις πίστη σ’ αυτό;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Το χωρίο μ’ έκανε να νιώσω την αγάπη και το έλεος του Θεού και συγκινήθηκα. Κατάλαβα κάπως καλύτερα το θέλημά Του. Το ότι γεννήθηκα τις έσχατες ημέρες, πιστεύω και κάνω ένα καθήκον, καθορίστηκε απ’ τον Θεό και είναι μια αποστολή που μου έδωσε. Αν ολοκληρωνόταν η αποστολή μου, θα ’πρεπε να πεθάνω ακόμα κι αν δεν νοσούσα. Αλλιώς, δεν θα πέθαινα ακόμα κι αν η ασθένειά μου ήταν θανατηφόρα. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε, όμως έπρεπε να αφήσω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού και να ακολουθήσω τις ρυθμίσεις Του. Όταν σκέφτηκα πως ανά πάσα στιγμή ίσως πέθαινα, θέλησα να μιλήσω ξανά στον Θεό από καρδιάς. Γονάτισα και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που με επέλεξες να έρθω στον οίκο Σου και να ακούσω τη φωνή Σου. Με το πότισμα και τη θρέψη απ’ τα τόσα λόγια Σου έχω μάθει πολλές αλήθειες και ξέρω πώς να συμπεριφέρομαι. Νιώθω πως η ζωή μου δεν ήταν μάταιη. Απλώς είμαι βαθιά διεφθαρμένη και πάντα επαναστατώ και Σε πληγώνω. Δεν επιδίωκα την αλήθεια ούτε ανταπέδιδα με το καθήκον μου την αγάπη Σου. Ποτέ δεν Σου έδωσα την παραμικρή παρηγοριά. Σου χρωστώ τόσο πολλά. Δεν ξέρω αν θα έχω άλλες ευκαιρίες να ανταποδώσω την αγάπη Σου. Αν τελικά ζήσω, θέλω να επιδιώκω την αλήθεια και με το καθήκον μου να Σε ικανοποιώ…»

Εκείνη τη νύχτα, αποκοιμήθηκα πριν το καταλάβω. Την άλλη μέρα, μόλις ξύπνησα, ένιωθα τελείως ξεκούραστη, σαν να μην είχα νοσήσει ποτέ. Ο λαιμός μου ήταν καλά, χωρίς πολύ φλέγμα. Έτρεξα να μετρήσω τη θερμοκρασία μου και διαπίστωσα πως ήταν κανονική. Συγκινήθηκα πολύ και ήξερα πως ήταν το έλεος και η προστασία του Θεού. Παρόλη την παρακοή και αντίσταση που επέδειξα όταν κόλλησα κορονοϊό, ο Θεός δεν με αντιμετώπισε σύμφωνα με τις παραβάσεις μου, αλλά με φύλαξε. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, ευχαρίστησα και δόξασα τον Θεό.

Πέρασαν δύο μήνες και η θερμοκρασία μου παρέμενε κανονική. Ο ιός δεν επανήλθε και πριν το καταλάβω, είχα αναρρώσει εντελώς. Πολλοί έχουν πεθάνει σ’ αυτήν την πανδημία, κι εγώ επιβίωσα χάρη στη θαυμαστή φροντίδα και σωτηρία του Θεού. Η προσβολή μου απ’ αυτόν τον ιό ξεσκέπασε τα κίνητρα και τις νοθεύσεις στην πίστη και το καθήκον μου, είδα το αισχρό μου κίνητρο να κάνω συμφωνία με τον Θεό για ευλογίες, κατανόησα κάπως και σιχάθηκα τον εαυτό μου. Επίσης, απέκτησα κάποια πρακτική εμπειρία και κατανόηση της άγιας, δίκαιης διάθεσης του Θεού και υποτάχτηκα στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του. Μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση, βίωσα κάποιον εξευγενισμό και πόνο, αλλά κέρδισα τόσο πολλά, που δεν θα τα αποκτούσα σε μια άνετη κατάσταση. Όποτε σκέφτομαι τι αποκόμισα απ’ αυτήν την εμπειρία, είμαι γεμάτη ευγνωμοσύνη και δοξάζω τον Θεό. Τον ευχαριστώ για την αγάπη και τη σωτηρία Του!