Πολλές αδελφές καταδικάστηκαν μαζί μου σε «αναμόρφωση μέσω εργασίας». Δουλεύαμε υπερωρίες κάθε μέρα, τουλάχιστον 13 ώρες εργασίας. Αν οι δεσμοφύλακες δεν ήταν ικανοποιημένοι, χρησιμοποιούσαν ηλεκτρικά γκλομπ ή μας χτυπούσαν και μας κλωτσούσαν. Ήμασταν μες στο άγχος, ενώ μας ανάγκαζαν να γράφουμε ιδεολογικές εκθέσεις στα μαθήματα πλύσης εγκεφάλου. Αυτό το μακροχρόνιο μαρτύριο ήταν άθλιο, και λαχταρούσα πολύ την παρουσία του λόγου του Θεού. Κατά την περίοδο εκείνη, βασιζόμασταν μόνο σε κάποια λόγια του Θεού και ύμνους που θυμόμασταν, για να βοηθήσουμε η μία την άλλη. Η αρχιδεσμοφύλακας είπε ότι αν δούλευα σκληρά, η ποινή μου μπορεί να μειωνόταν κατά ένα μήνα. Και ειλικρινά, δεν ήθελα να μείνω ούτε μια μέρα σ’ αυτό το στρατόπεδο. Ναι. Έτσι, δούλεψα απεγνωσμένα. Σπάνια έπινα νερό, γιατί αν πήγαινα πολύ στην τουαλέτα, θα έχανα χρόνο. Έκανα εργασία που απαιτούσε να κρατάω τσιμπιδάκια κάθε μέρα, και με τον καιρό, άρχισε να με πονάει πολύ ο αντίχειρας, μα μπορούσα μόνο να πάρω παυσίπονα. Όσο σκληρά κι αν δούλευα, το όνομά μου δεν εμφανιζόταν στη λίστα με τις μειώσεις. Μετά, έπαθα τενοντίτιδα στο χέρι και δεν μπορούσα ούτε να πλύνω τα ρούχα μου. Συν τοις άλλοις, οι συνθήκες διαβίωσης εκεί ήταν πολύ άσχημες, Έπαθα εντερίτιδα και ρευματισμούς. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να δουλέψω. Αλλιώς, θα με επέπλητταν και δεν θα μειωνόταν η ποινή. Ήμουν πολύ δυστυχισμένη εκεί. Οι αδελφές μου έμαθαν ότι ήμουν άρρωστη και βρήκαν κάποιους τρόπους να με βοηθήσουν. Θυμάμαι μια φορά που δεν έβλεπε κανείς, η αδελφή Λι μού ψιθύρισε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Τα πάντα, από το περιβάλλον γύρω μας ως τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα αντικείμενα, όλα υπάρχουν με την άδεια του θρόνου του Θεού. Σε καμία περίπτωση μην αφήσεις να δημιουργηθούν παράπονα στην καρδιά σου, αλλιώς ο Θεός δεν θα απονείμει τη χάρη Του πάνω σου. Όταν επέρχεται κάποια αρρώστια, οφείλεται στην αγάπη του Θεού, και πίσω από αυτήν βρίσκονται σίγουρα οι καλές Του προθέσεις. Ακόμα κι όταν το σώμα σου υποφέρει λίγο, μη σου περνάνε από το μυαλό ιδέες του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια Του ήταν σαν αφύπνιση. Είναι αλήθεια, ο Θεός με έκανε να αρρωστήσω. Το να ζω στη μιζέρια λόγω της ασθένειας δεν ήταν υπακοή στον Θεό. Σκέφτηκα πόσο σκληρά είχα δουλέψει εκείνη την περίοδο, και πως το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από εκεί, μα με είχαν συλλάβει με την άδεια του Θεού, οπότε έπρεπε να το βιώσω. Ο Θεός θα αποφάσιζε πότε μπορούσα να φύγω, μα εγώ είχα πάντα τα δικά μου σχέδια και απαιτήσεις, και γι’ αυτό με χρησιμοποίησε ο Σατανάς. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας εξαπατά και βλάπτει με τα ψέματα. Πώς πίστεψα αυτά τα ψέματα; Μόλις τα συνειδητοποίησα αυτά, δεν προσπαθούσα πια να ενεργήσω με τον τρόπο μου, εγκατέλειψα τα σχέδια και τις απαιτήσεις μου, και άφησα στον Θεό την απόφαση του πότε θα βγω.

Εκείνη την εποχή, θυμόμασταν πολύ λίγα λόγια Του και μετά από τόσο καιρό σε ένα τόσο οδυνηρό περιβάλλον, χωρίς παροχή του λόγου του Θεού, ένιωθα πολύ δυστυχισμένη και αδύναμη. Συχνά σκεφτόμουν πώς, πριν με συλλάβουν, μπορούσα όποτε ήθελα να διαβάζω, να κατανοώ την αλήθεια από τον λόγο του Θεού, να βρίσκω μονοπάτι άσκησης, και φως και απελευθέρωση μέσα μου. Μα σ’ εκείνη τη φυλακή, ήμουν μακριά από τον λόγο του Θεού και, επίσης, βασανιζόμουν. Δεν ήξερα πώς θα άντεχα τόσα χρόνια στη φυλακή. Οι αδελφές μου ήταν στην ίδια κατάσταση. Ένα βράδυ, μόλις τελείωσα τη δουλειά μου, μια αδελφή μού είπε σιωπηλά, «Είναι πολύ δύσκολο να είμαι εδώ, δεν ξέρω πώς να βιώσω. Θα ήταν τέλειο να διαβάσω τον λόγο του Θεού! Λυπάμαι που πριν δεν είχα διαβάσει περισσότερο. Μακάρι να θυμόμουν έστω και ένα ακόμη απόσπασμα». Συμφώνησα· έτσι, άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήταν τέλειο να διάβαζα ξανά τον λόγο του Θεού. Πολλές αδελφές είχαν προβλήματα υγείας. Η μία είχε υψηλή πίεση και με δυσκολία περπατούσε, μία είχε σοβαρή καρδιοπάθεια, και η αδελφή Ζάο, η οποία είχε διαβήτη, συνέχισε να εργάζεται κάθε μέρα. Έτσι, ήθελα τότε όλοι να έχουν τον λόγο του Θεού, γιατί μόνο αυτός μπορεί να δώσει αυτοπεποίθηση και δύναμη, και να μας οδηγήσει εν μέσω δυσκολιών. Ένα βράδυ, καθώς προσευχόμουν, ξαφνικά σκέφτηκα ότι υπήρχαν δύο αδελφές που δούλευαν στο επισκεπτήριο. Είχαν συχνά επαφή με ανθρώπους έξω και πιθανόν να είχαν τον λόγο του Θεού. Όμως, δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω μαζί τους. Απροσδόκητα, λίγο αργότερα, ο Θεός μού άνοιξε δρόμο.

Μια μέρα, ήρθε να μου μιλήσει η αρχιδεσμοφύλακας, και με ρώτησε αν ήθελα να γίνω επιστάτρια. Οι επιστάτες υπηρετούν τους δεσμοφύλακες. Κάνουν πράγματα όπως το πλύσιμο των ρούχων τους, το μαγείρεμα, το καθάρισμα των δωματίων τους και άλλα τέτοια. Στην αρχή, δεν ήθελα να το κάνω, γιατί θα ήταν πιο κουραστικό από το εργαστήριο. Όταν υπηρετείς τους δεσμοφύλακες, σε κατσαδιάζουν αν δεν το κάνεις καλά. Μια φορά, μια αδελφή μου είδε ότι δεν είχα πολλή όρεξη και μου μίλησε. Είπε, «Οι καλές προθέσεις του Θεού βρίσκονται στα πάντα, γι’ αυτό πρέπει να αναζητάς το θέλημά Του». Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα, «Σωστά. Γιατί σκέφτομαι μόνο τα συναισθήματά μου και δεν αναζητώ το θέλημα του Θεού; Ως επιστάτρια, μπορώ να δουλέψω έξω και να συναντήσω τις αδελφές στο επισκεπτήριο. Δεν πρόκειται για δρόμο που μου άνοιξε ο Θεός; Ως επιστάτρια, θα κινούμαι ελεύθερα. Μπορώ να καλύπτω τις αδελφές μου όταν συναναστρέφονται και να διαχειριστώ τους φύλακες αν προκύψουν προβλήματα. Δεν είναι καλό αυτό;» Επίσης, από τις 200 και πλέον κρατούμενες, μόνο τέσσερις θα γίνονταν επιστάτριες. Ήταν ευκαιρία, ήταν διευθέτηση του Θεού.

Μα ακόμα και πριν βρω τις δύο αδελφές στο επισκεπτήριο, μία από εμάς έλαβε τον λόγο του Θεού. Ένα βράδυ, μόλις είχα ξαπλώσει, μια νεαρή αδελφή γονάτισε και μου ψιθύρισε ότι είχαν στείλει απ’ έξω ένα γράμμα, το οποίο έβαλε στο εργαστήριο. Εκείνο το βράδυ, έμεινα ξύπνια από τη χαρά μου. Το επόμενο πρωί, όταν έφτασα στο εργαστήριο, η νεαρή αδελφή έβγαλε κρυφά το γράμμα. Το χαρτί ήταν περίπου τόσο φαρδύ. Όταν είδα την πρώτη πρόταση: «Αδελφοί και αδελφές στη φυλακή…» δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό μου. Αυτά τα λόγια με συγκίνησαν πολύ. Διάβασα, καθώς σκούπιζα τα δάκρυα. Είχε πολλά αποσπάσματα του λόγου του Θεού, αλλά υπήρχαν δύο που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Τα λόγια του Θεού λένε: «Σ’ αυτό το στάδιο του έργου, αυτό που απαιτείται από εμάς είναι υπέρτατη πίστη και αγάπη. Μπορεί να παραπατήσουμε με την παραμικρή απροσεξία, διότι αυτό το στάδιο του έργου είναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα: Αυτό που ο Θεός οδηγεί στην τελείωση είναι η πίστη της ανθρωπότητας, η οποία είναι και αόρατη και άυλη. Αυτό που κάνει ο Θεός είναι να μετατρέπει τα λόγια σε πίστη, σε αγάπη και σε ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να φτάσουν σε ένα σημείο, όπου να έχουν υπομείνει εκατοντάδες εξευγενισμούς και να διαθέτουν πίστη μεγαλύτερη κι από του Ιώβ. Πρέπει να υπομείνουν απίστευτο πόνο και κάθε λογής μαρτύρια χωρίς να εγκαταλείψουν ποτέ τον Θεό. Όταν είναι υπάκουοι μέχρι θανάτου, κι έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό, τότε αυτό το στάδιο του έργου του Θεού έχει ολοκληρωθεί» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)]. «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τότε, συγκινήθηκα και εμπνεύστηκα πολύ. Ένιωσα ότι ο Θεός έβλεπε πραγματικά μέσα τις καρδιές μας, κατανοώντας σε βάθος την κατάστασή μας, και μας έστειλε με αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές τη θρέψη των λόγων Του. Ήταν η αγάπη του Θεού. Από τον λόγο Του κατάλαβα ότι η εγκατάλειψη των εγκοσμίων για το κήρυγμα και το καθήκον, όσο κι αν βασανιζόμαστε, είναι μαρτυρία. Μαρτυρία είναι και να βασανίζεσαι και να μην προδίδεις τον Θεό. Το να διατηρείς την πίστη μετά από μακροχρόνια βασανιστήρια είναι ακόμη πιο ισχυρή μαρτυρία. Το ότι μπορούσα να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον του Σατανά ήταν η εξύψωσή Του, ήταν διωγμός για τη δικαιοσύνη. Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, έκλαψα και προσευχήθηκα. Είπα: «Θεέ μου! Θα ανταποκριθώ στην αγάπη Σου. Αν και τα τρία χρόνια θα ’ναι δύσκολα, όσο κι αν με βασανίζει η αστυνομία, όσο κι αν υποφέρω, θα μαρτυρήσω σταθερά για Σένα και θα ντροπιάσω τον Σατανά». Εμπνεύστηκαν κι αυτές και ανέκτησαν την πίστη τους αφού τον διάβασαν. Η αδελφή Γκάο φοβόταν πως οι άνθρωποί της θα μεροληπτούσαν εναντίον της επειδή ήταν φυλακή, και θα την κουτσομπόλευαν. Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, είδε ότι η καταδίκη για την πίστη είναι δίωξη για τη δικαιοσύνη, πράγμα που δεν είναι ντροπή, και είναι πολύτιμο να υποφέρει κανείς μαρτυρώντας για τον Θεό.

Έπειτα, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να μεταδώσουμε τον λόγο του Θεού στις άλλες αδελφές, για να υποστηριχθούν κι αυτές απ’ τα λόγια Του. Οι κανόνες ήταν πολύ αυστηροί. Δεν επιτρεπόταν η επικοινωνία με κρατούμενες από άλλες μονάδες. Δεν μπορούσαμε καν να κοιταχτούμε. Ακόμη και αν τις συναντούσαμε, δεν μπορούσαμε να τις πλησιάσουμε. Έτσι, ήταν πολύ επικίνδυνο να δώσουμε τις σημειώσεις σε 100 και πλέον αδελφές στις άλλες επτά μονάδες. Εκτός όλων των άλλων, οι δεσμοφύλακες έψαχναν κάθε βδομάδα τα κρεβάτια μας, αλλά και πάνω μας. Έψαχναν κάθε γωνιά. Αν δεν ήμασταν απόλυτα προσεκτικές και μας ανακάλυπταν, όλα θα οδηγούσαν σ’ εμένα. Μια δεσμοφύλακας με προειδοποίησε, «Αν τολμήσεις να διαδώσεις τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού σου, θα σου προσθέσω τρία χρόνια και θα σε στείλω σε γυναικείες φυλακές». Θυμάμαι μια θρησκευόμενη πιστή, που ανακαλύφθηκε να διαδίδει τις Γραφές. Την έβαλαν να κάθεται ακίνητη σ’ ένα τσιμεντένιο πάτωμα για πάνω από δέκα μέρες. Σκέφτηκα, «Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Αν το μάθουν, θα υποφέρω ακόμα περισσότερο». Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο δύσκολο μου φαινόταν και φοβόμουν. Μα τότε, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος τρέφει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, είναι γιατί ο Σατανάς τον έχει ξεγελάσει, φοβούμενος πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια Του με ενθάρρυναν πολύ. Δεν ήταν και οι δεσμοφύλακες στο χέρι Του; Το αν θα με ανακάλυπταν ήταν στο χέρι του Θεού. Πίστευα ότι όλα είναι δυνατά αν βασιστούμε στον Θεό. Είχα αυτές τις άτολμες σκέψεις επειδή με αναστάτωνε ο Σατανάς. Επειδή φοβόμουν μήπως με βασανίσουν, ο Σατανάς το εκμεταλλεύτηκε για να με διαταράξει και να με εμποδίσει. Αν τα παράταγα από φόβο για τα βασανιστήρια, δεν θα έπεφτα στην παγίδα του Σατανά; Εν τω μεταξύ, οι αδελφές σ’ αυτό το οδυνηρό περιβάλλον, χρειάζονταν τον λόγο του Θεού, οπότε ήταν καθήκον μου να τους τον μεταδώσω. Κατά την εργασία, ήταν δύσκολο να έχουμε επαφή με τις αδελφές στις άλλες μονάδες. Η μόνη ευκαιρία ήταν όταν τρώγαμε μαζί στη μεγάλη καφετέρια. Έτσι, σχεδιάσαμε να δίνουμε σημειώσεις την ώρα αυτή. Η τραπεζαρία ήταν γεμάτη κάμερες ασφαλείας, και δεν επιτρεπόταν να μιλάμε ή να περπατάμε όταν τρώγαμε. Έπρεπε να φάμε σε πέντε λεπτά, οπότε ήταν πολύ δύσκολο να μεταδώσουμε τον λόγο του Θεού. Αλλά, κατά τη μετάδοση του λόγου του Θεού, είδα τις θαυμαστές πράξεις του Θεού. Μια μέρα, σχεδίαζα να δώσω σημειώσεις στις αδελφές των Μονάδων 4 και 7. Ενώ έπλενα τα πιάτα, κοίταξα την αδελφή Μιν από τη Μονάδα 4. Σήκωσε κι εκείνη το κεφάλι και κοίταξε προς την κατεύθυνσή μου. Της έκανα νόημα με τα μάτια να έρθει να πλύνει τα πιάτα. Ανησύχησα μήπως δεν καταλάβει τι εννοούσα, αλλά, χάρη στον Θεό, κατάλαβε αμέσως. Περπατήσαμε και οι δύο προς τα κει που φυλάσσονταν τα σκεύη, έβγαλα γρήγορα ένα σημείωμα και το έβαλα στην τσέπη της. Πήρε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Θεό.

Ήταν ευτυχής συγκυρία το ότι μια αδελφή που ήξερα από τη Μονάδα 7 καθόταν στη σειρά μου, ένα μόλις μέτρο από τη θέση μου. Ο κανόνας στο στρατόπεδο ήταν να μας πουν οι επιτηρητές της μονάδας να σηκωθούμε πριν φύγουμε. Ανησυχούσα πολύ ότι αν οι μονάδες μας δεν σηκώνονταν ταυτόχρονα, δεν θα μπορούσα να την πλησιάσω. Έτσι, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό μέσα μου. Οι επιτηρητές των δύο μονάδων μάς έβαλαν να σηκωθούμε σχεδόν ταυτόχρονα. Αφού σηκώθηκα, έσπρωξα γρήγορα ένα σημείωμα στο χέρι της. Έγινε μέσα σε μια στιγμή, και οι δεσμοφύλακες δεν το πρόσεξαν. Δόξα τω Θεώ! Με τη βοήθεια των αδελφών μου, οι αδελφές στις άλλες μονάδες έλαβαν τον λόγο του Θεού. Δεν περίμενα να μπορέσω να μεταδώσω τον λόγο του Θεού τόσο ομαλά. Είδα ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο με τον Θεό. Μέσα από τη μετάδοση του λόγου του Θεού, οι αδελφές απέκτησαν περισσότερη πίστη.

Δύο εβδομάδες μετά τη μετάδοση του λόγου του Θεού, το στρατόπεδο απαίτησε όλες οι πιστές στον Παντοδύναμο Θεό να γράψουν μια επιστολή αποκήρυξης. Μας είπαν να υποσχεθούμε ότι δεν θα πιστεύουμε πια στον Παντοδύναμο Θεό. Λίγες ημέρες πριν, οι αδελφές είχαν μόλις διαβάσει τον λόγο Του, έτσι όλες ήθελαν να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό. Ενθαρρύναμε η μία την άλλη για να μην ενδώσουμε στον Σατανά. Όμως, μια εβδομάδα αργότερα, άκουσα για τις αδελφές σε άλλες μονάδες που δεν έγραψαν επιστολή αποκήρυξης. Κάποιες βασανίστηκαν, άλλες τις έβαλαν σε μικροσκοπικά κλουβιά, και σε κάποιες αύξησαν τις ποινές. Εκείνη την περίοδο, η ατμόσφαιρα στο στρατόπεδο ήταν πιο καταπιεστική από ποτέ. Υπήρχε μια αίσθηση τρόμου, μπορούσε κάθε στιγμή να επέλθει μια επικείμενη καταστροφή. Ήταν επειδή δεν ξέραμε πότε θα τελείωνε αυτό το περιβάλλον ή με τι μεθόδους θα μας βασάνιζαν στη συνέχεια. Έτσι, τότε, όλες ήταν ιδιαίτερα δυστυχισμένες. Μπορούσαμε μόνο να προσευχόμαστε και να ζητάμε από τον Θεό έναν δρόμο. Όλες οι αδελφές είχαν την εξής άποψη: Έπρεπε οπωσδήποτε να παραμείνουμε σταθερές για τον Θεό και να μην γράψουμε επιστολή. Ήμασταν σε αδιέξοδο με τη δεσμοφύλακά μας για δύο μέρες, και τότε, αφού οι μέθοδοί της αποτύγχαναν, συμβιβάστηκε. Για να εκτελέσει τις εντολές της, μας άφησε να γράψουμε οτιδήποτε, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Όλες ξέραμε ότι ο Θεός μάς είχε ανοίξει τον δρόμο και ήμασταν ευγνώμονες.

Κατά τα τρία αυτά χρόνια, διαδώσατε τον λόγο του Θεού κι άλλες φορές, σωστά; Την πρώτη φορά λάβαμε πολύ λίγο από τον λόγο Του, έτσι, με τον καιρό, διψούσαμε ξανά για τον λόγο του Θεού. Μια φορά, μια μέρα επισκεπτηρίου, είδα μέλη των οικογενειών άλλων ανθρώπων και μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου. Σκέφτηκα τους ηλικιωμένους γονείς μου, και δεν ήξερα τι κάνουν. Εκείνη την περίοδο, σκεφτόμουν συχνά την οικογένειά μου, και με τον καιρό, αυτό με αποκάρδιωνε. Όταν μια αδελφή στο ίδιο κελί είδε την αρνητική μου κατάσταση, μου ψιθύρισε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μονίμως βιαστικός και απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον; Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το πώς εργάζεται ο Θεός, ολόκληρο το έργο Του υλοποιείται προς χάριν του ανθρώπου. Πάρε, για παράδειγμα, τους ουρανούς και τη γη, και όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, για να υπηρετούν τον άνθρωπο: Το φεγγάρι, τον ήλιο και τα αστέρια που δημιούργησε για τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, και ούτω καθεξής —όλα έχουν φτιαχτεί προς χάριν της ύπαρξης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Σκέφτηκα και μετά κατάλαβα: Η μοίρα όλων είναι στα χέρια του Θεού· το αν η οικογένειά μου είναι καλά εξαρτάται από τις ρυθμίσεις Του. Αν παρέδωσα την οικογένειά μου στον Θεό, για τι είχα να ανησυχώ; Πραγματικά δεν θα έπρεπε να αγχώνομαι. Ο λόγος του Θεού μού επέτρεψε να μην είμαι αρνητική και μου έδωσε δύναμη· είδα πραγματικά ότι δεν μπορούμε χωρίς την καθοδήγηση του λόγου του Θεού. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό για περισσότερα από τα λόγια του Θεού και για την καθοδήγησή Του. Μετά απ’ αυτό, θυμήθηκα τις αδελφές στο επισκεπτήριο. Αν ερχόμουν σε επαφή μαζί τους, θα λάμβανα περισσότερα λόγια του Θεού. Προσευχήθηκα στον Θεό γι’ αυτό και Του ζήτησα να μας δώσει ευκαιρίες.

Ένα πρωί, με κάλεσε η αρχιδεσμοφύλακας, «Έλα μαζί μου να τακτοποιήσεις την αίθουσα επισκεπτηρίου». Όταν άκουσα ότι θα πήγαινα στο επισκεπτήριο, η καρδιά μου έλαμψε. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Ήταν η μόνη φορά στα τρία χρόνια που πήγα εκεί· ήμουν σίγουρη ότι ήταν μια ευκαιρία που μου είχε δώσει ο Θεός. Μόλις φτάσαμε, η αρχιδεσμοφύλακας πήγε να συνομιλήσει με άλλους δεσμοφύλακες. Εγώ έσπευσα στην πίσω κουζίνα. Είδα ότι οι δύο αδελφές μαγείρευαν, οπότε βιαστικά ρώτησα αν υπήρχε κάτι να φάω. Κατάλαβαν αμέσως τι εννοούσα και απάντησαν: «Ναι υπάρχει». Στη συνέχεια, μία απ’ αυτές μου έδωσε μια χάρτινη μπάλα από μια σακούλα. Συνειδητοποίησα ότι επιτέλους είχα τον λόγο του Θεού, και δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που είχα. Μα ανησυχούσα και λίγο, επειδή η χάρτινη μπάλα ήταν μεγαλύτερη από ένα μεγάλο αυγό χήνας. Την έβαλα στο εσώρουχό μου, μα το εξόγκωμα ήταν εμφανές. Προσπάθησα να τη βάλω στην τσέπη μου, αλλά δεν χωρούσε και έπεσε. Αφού δεν υπήρχε μέρος να την κρύψω πάνω μου, πανικοβλήθηκα. Κοίταξα ψηλά και είδα παντού κάμερες ασφαλείας· ένιωσα να με κυριεύει το άγχος. Αν με ανακάλυπταν, όλα θα τελείωναν. Οι συνέπειες θα ήταν τρομερές. Μα ταυτόχρονα, σκέφτηκα ότι αν έχανα αυτή την ευκαιρία, μπορεί να μην είχα άλλη για να λάβω τον λόγο του Θεού. Χρειαζόμασταν τόσο τα λόγια Του, δεν άντεχα να τα επιστρέψω. Εκείνη τη στιγμή, αγχώθηκα τόσο που δεν ήξερα τι να κάνω. Ξαφνικά, εμφανίστηκαν στο μυαλό μου ξεκάθαρα κάποια λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). Είναι αλήθεια. Ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων, άρα το αν θα με ανακάλυπταν ήταν στο χέρι Του. Με τον Θεό ως στήριγμά μου, τι φοβόμουν; Μόλις το συνειδητοποίησα, ηρέμησα. Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που μετέφεραν βιβλία του λόγου του Θεού. Ακόμα και υπό το βλέμμα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, παρέδιδαν τόσα βιβλία του λόγου του Θεού σε αδελφούς και αδελφές. Δεν βασίζονταν κι αυτοί στον Θεό για το έργο τους; Έτσι, σκέφτηκα: «Αν Τον εμπιστευτώ, θα ανοίξει δρόμο και για μένα». Μόλις το σκέφτηκα, δεν δίσταζα πια, και αποφάσισα να πάρω τον λόγο του Θεού μαζί μου. Έτσι, έβαλα ξανά τη χάρτινη μπάλα στο εσώρουχό μου, έσκυψα ελαφρά και έβγαλα το πουκάμισό μου λίγο έξω· το εξόγκωμα δεν ήταν τόσο εμφανές. Σκέφτηκα μέσα μου: «Πρέπει να πάω τον λόγο του Θεού στο εργαστήριο, και μετά να γυρίσω να καθαρίσω». Θυμάμαι ότι την πόρτα που οδηγούσε στο εργαστήριο τη φύλαγε η τμηματάρχης Ζανγκ. Μου ζητούσε να κάνω διάφορα θελήματα, οπότε είχαμε καλή σχέση. Τότε, είδα καθαρά ότι αυτός ήταν ο δρόμος που μου είχε ανοίξει ο Θεός. Έτσι, πήγα κατευθείαν στο γραφείο της τμηματάρχη Ζανγκ και της είπα χαμηλόφωνα, «Τμηματάρχα Ζανγκ, Έχω περίοδο. Πρέπει να πάω επάνω για λίγο». Όταν άκουσε ότι ήθελα να πάω μόνη μου επάνω, συνοφρυώθηκε αμέσως. Είπε, «Όχι, βάλε τη δεσμοφύλακα που σ’ έφερε να σε πάει πίσω. Πού είναι η δεσμοφύλακάς σου;» Κοίταξε γύρω της για να τη βρει. Διαισθάνθηκα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε, γι’ αυτό αγχώθηκα. Αν ερχόταν η δεσμοφύλακας να με γυρίσει, όλα είχαν τελειώσει. Ήταν ιδιαίτερα αυστηρή. Αν μάθαινε ότι ήθελα να γυρίσω πίσω, όχι μόνο δεν θα συμφωνούσε, αλλά θα με έλεγχε για να δει αν πραγματικά είχα περίοδο. Αν έβρισκε τον λόγο του Θεού πάνω μου, θα με χτυπούσε αλύπητα. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι. Δεν σταματούσα να κλαίω και να προσεύχομαι. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα ότι είχα φτιάξει κάτι τσάντες για την τμηματάρχη Ζανγκ. Την ρώτησα γρήγορα, «Τμηματάρχα Ζανγκ, είναι εντάξει οι υφασμάτινες τσάντες που σας έφτιαξα; Αν θέλετε κάτι άλλο, πείτε μου». Όταν με άκουσε να το λέω αυτό, αμέσως έπεσε η ένταση. Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός μού άνοιγε έναν δρόμο. Της είπα, «Τμηματάρχα Ζανγκ, μην ανησυχείτε, θα επιστρέψω σε ένα λεπτό». Δεν απάντησε, οπότε έτρεξα γρήγορα επάνω. Θυμήθηκα ότι έπρεπε να περάσω από μια μεταλλική πόρτα για να φτάσω στο εργαστήριο. Οι κανονισμοί έλεγαν ότι αυτή η πόρτα έπρεπε να είναι κλειδωμένη, αλλά δεν είχα αρκετό χρόνο για να το σκεφτώ αυτό, και δεν φοβόμουν και πολύ, επειδή καθ’ όλη τη διάρκεια, έβλεπα καθαρά ότι ο Θεός ήταν μαζί μου να με καθοδηγεί βήμα-βήμα. Όταν έφτασα στη μεταλλική πόρτα, προς έκπληξή μου, τη βρήκα ξεκλείδωτη, και από την άλλη πλευρά δεν υπήρχαν δεσμοφύλακες. Ευχαρίστησα τον Θεό ξανά και ξανά. Έτρεξα στο εργαστήριο και έδωσα τον λόγο του Θεού στην αδελφή μου, και μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Σκέφτηκα τι είπε ο Ιεχωβά Θεός στον Ιησού του Ναυή: «Ίσχυε και ανδρίζου· μη φοβηθής μηδέ δειλιάσης· διότι είναι μετά σου Ιεχωβά ο Θεός σου όπου αν υπάγης» (Ιησούς του Ναυή 1:9). Είναι αλήθεια, Ο Θεός είναι ο Δημιουργός, όλα είναι στα χέρια Του, και όλοι και όλα υπηρετούν το έργο του Θεού. Αυτή η εμπειρία μού έδειξε τις θαυματουργές πράξεις του Θεού, και ότι η εξουσία του Θεού είναι υπεράνω όλων των άλλων. Είδα πώς ο Θεός διευθέτησε έξυπνα τα πράγματα σε κάθε βήμα. Είναι πολύ δύσκολο να συνδεθεί φυλακισμένη με την τμηματάρχη Ζανγκ. Από χίλιες και πλέον κρατούμενες, μόνο από μένα ζητούσε να κάνω θελήματα. Αυτό είναι κάτι που μου ετοίμασε ο Θεός. Η αρχιδεσμοφύλακας που μας παρακολουθούσε όλη την ώρα δεν με παρακολουθούσε αυτή τη φορά, και ακόμα και η μεταλλική πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη. Όλα ήταν ασυνήθιστα. Είναι ακριβώς όπως λέει η Βίβλος: «Η καρδία του βασιλέως είναι εν τη χειρί του Ιεχωβά ως ρεύματα υδάτων· όπου θέλει στρέφει αυτήν» (Παροιμίαι 21:1). Αυτά τα λόγια είναι μεγάλη αλήθεια! Δεν μπορούσα παρά να δοξάσω τη δύναμη του Θεού. Δόξα τω Θεώ! Τρία νέα κεφάλαια του λόγου του Θεού, «Πρέπει να σκέφτεστε τις πράξεις σας», «Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου», «Ο στεναγμός του Παντοδύναμου» και δεκάδες ύμνους. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, διψούσαμε πνευματικά, οπότε ήταν υπέροχο να βλέπουμε τον λόγο του Θεού, μα αυτό το απόσπασμα ήταν ιδιαίτερο: «Τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο μεταβάλλονται γρήγορα με τις σκέψεις του Παντοδύναμου και υπό το βλέμμα Του. Πράγματα που η ανθρωπότητα δεν έχει ακούσει ποτέ καταφτάνουν ξαφνικά, ενώ πράγματα που η ανθρωπότητα έχει επί μακρόν στην κατοχή της, απομακρύνονται εν αγνοία της. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει πού βρίσκεται ο Παντοδύναμος, πολύ λιγότερο δε, μπορεί κανείς να αισθανθεί την υπερβατικότητα και το μεγαλείο της ζωτικής δύναμης του Παντοδύναμου. Η υπερβατικότητά Του έγκειται στο γεγονός ότι μπορεί να αντιληφθεί όσα οι άνθρωποι δεν μπορούν. Το μεγαλείο Του έγκειται στο γεγονός ότι είναι Εκείνος, τον οποίο έχει απαρνηθεί η ανθρωπότητα, κι Εκείνος που, παρ’ όλα αυτά, σώζει την ανθρωπότητα. Γνωρίζει το νόημα της ζωής και του θανάτου και, επιπλέον, γνωρίζει τους νόμους της ύπαρξης που η ανθρωπότητα, που είναι δημιουργημένη, θα πρέπει να ακολουθεί. Είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης και ο Λυτρωτής που ανασταίνει ξανά την ανθρωπότητα. Βυθίζει τις ευτυχισμένες καρδιές στη θλίψη και αναπτερώνει τις θλιμμένες καρδιές με ευτυχία, και όλα αυτά για χάρη του έργου Του, για χάρη του σχεδίου Του. […] Ο Παντοδύναμος δείχνει έλεος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει βαθύτατα· ταυτόχρονα, έχει απηυδήσει με αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητότητα, καθώς περιμένει πολύ καιρό μια απάντηση από τα ανθρώπινα όντα. Επιθυμεί να αναζητήσει, να αναζητήσει την καρδιά και το πνεύμα σου, να σου φέρει νερό και τροφή για να σε αφυπνίσει, ώστε να μην είσαι πια διψασμένος και πεινασμένος. Όταν είσαι αποκαμωμένος και αρχίζεις να αισθάνεσαι κάπως τη ζοφερή απόγνωση αυτού του κόσμου, μη νιώθεις χαμένος, μην κλαις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Φύλακας, θα καλοδεχθεί την άφιξή σου οποιαδήποτε στιγμή. Επαγρυπνεί στο πλευρό σου, περιμένοντάς σε να γυρίσεις πίσω. Περιμένει την ημέρα που θα ανακτήσεις ξαφνικά τη μνήμη σου: όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι προήλθες από τον Θεό, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες τον δρόμο σου, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες καθ’ οδόν τη συνειδητότητά σου κι ότι σε άγνωστο χρόνο απέκτησες έναν “πατέρα”· επιπλέον, όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Παντοδύναμος πάντα επαγρυπνούσε και περίμενε εκεί πέρα την επιστροφή σου πάρα πολύ καιρό. Επαγρυπνεί με απεγνωσμένη λαχτάρα, περιμένει μιαν απόκριση δίχως απάντηση. Το ότι παρακολουθεί και περιμένει είναι άκρως ανεκτίμητο και αυτά γίνονται για χάρη της ανθρώπινης καρδιάς και του ανθρώπινου πνεύματος. Ίσως να παρακολουθεί και να περιμένει επ’ αόριστον και ίσως αυτά να βρίσκονται στο τέλος τους. Όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς πού βρίσκονται αυτήν τη στιγμή η καρδιά και το πνεύμα σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). Αφού το διάβασαν, αρκετές αδελφές ξέσπασαν σε δάκρυα. Είδαμε την αγάπη και το έλεος του Θεού για την ανθρωπότητα. Μόνο Αυτός νοιάζεται για μας και ανησυχεί για το μέλλον και τη μοίρα μας. Ποιος άλλος έχει τόσο μεγάλη αγάπη; Εκείνη την εποχή, έψαχνα ευκαιρία να τα δώσω σε μια αδελφή που ήταν πολύ άρρωστη. Η κατάστασή της ήταν πολύ άσχημη, μα στα λόγια του Θεού είδε το θέλημά Του, κατάλαβε ότι το να παραπονιέται για τον πόνο δεν ήταν μαρτυρία, γεγονός που πονούσε την καρδιά του Θεού. Μετάνιωσε και έψαξε το θέλημα του Θεού στην ασθένειά της, για να παραμείνει σταθερή στη μαρτυρία και να παρηγορήσει την καρδιά του Θεού. Συγκινήθηκα κι εγώ πολύ, ιδίως όταν διάβασα αυτό: «Από τη στιγμή που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο κλαίγοντας, αρχίζεις να εκπληρώνεις το καθήκον σου. Για το σχέδιο του Θεού και τη χειροτονία Του, εκτελείς τον ρόλο σου και ξεκινάς το ταξίδι της ζωής σου. Όποιο και αν είναι το παρελθόν σου και όποιο ταξίδι και αν απλώνεται μπροστά σου, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Ουρανού, και κανείς δεν έχει τον έλεγχο του δικού του πεπρωμένου, διότι μόνον Εκείνος που κυβερνάει όλη την πλάση είναι ικανός για ένα τέτοιο έργο. Από την ημέρα που άρχισε να υπάρχει ο άνθρωπος, ο Θεός έχει εργαστεί ανέκαθεν κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαχειριζόμενος το σύμπαν, κατευθύνοντας τους κανόνες της αλλαγής όσον αφορά όλα τα πράγματα και την πορεία της κίνησής τους. Όπως όλα τα πράγματα, ο άνθρωπος τρέφεται ήσυχα και εν αγνοία του από τη γλυκύτητα και τη βροχή και την πάχνη από τον Θεό· όπως όλα τα πράγματα, ο άνθρωπος ζει εν αγνοία του κάτω από την ενορχήστρωση του χεριού του Θεού. Την καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου τα κρατάει το χέρι του Θεού και τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου τα βλέπουν τα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις αυτό ή όχι, το καθένα και όλα τα πράγματα, είτε ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μεταβληθούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Καθώς συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, δεν σταμάτησα να κλαίω. Σκέφτηκα την προτίμηση της οικογένειάς μου για τους γιους, πώς μεγάλωσα μέσα στη μοναξιά και τις διακρίσεις. Έπειτα, είχα δύο αποτυχημένους γάμους, και αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας. Σκέφτηκα, «Απ’ τον ωκεανό των ανθρώπων, ο Θεός με διάλεξε για τον οίκο Του. Τώρα κατανοώ ότι επέζησα επειδή με προστάτευσε Αυτός. Έχει μια αποστολή για μένα, και έχω μια αποστολή και έναν ρόλο στη ζωή. Άφησα την οικογένειά μου για να κηρύξω το ευαγγέλιο, είμαι φυλακισμένη, και γίνομαι επιστάτης· όλα αυτά τα επέτρεψε ο Θεός. Μπορώ να διαδώσω εδώ τον λόγο του Θεού και να βοηθήσω τις αδελφές μου. Ο Θεός μού δίνει αυτό το φορτίο και αυτήν την αποστολή». Όταν σκέφτηκα αυτά, ένιωσα ζεστασιά στην καρδιά μου. Ένιωσα τυχερή που ακολουθούσα τον Παντοδύναμο Θεό, κι εκτελούσα τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος, βίωνα το έργο του Θεού και έβλεπα τις θαυματουργές πράξεις του Θεού. Ήμουν πραγματικά ευλογημένη! Ήξερα ότι ο Θεός ήταν μαζί μου, στο πλάι μου. Ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος της μοίρας μου. Τι άλλο να ζητούσα; Όταν το σκεφτόμουν, η παρουσία στο στρατόπεδο δεν μου φαινόταν τόσο δύσκολη, και δεν ένιωθα μόνη.

Συναναστρεφόμασταν για το θέλημα του Θεού, εμπνεόμενες από την αγάπη Του. Νιώσαμε ευγνωμοσύνη και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να γίνουμε μάρτυρες για τον Θεό. Έπειτα, αντιγράψαμε γρήγορα τον λόγο του Θεού. Όσο ήμουν στον διάδρομο, πρόσεχα τις αδελφές μου, ώστε να αντιγράψουν τον λόγο του Θεού χωρίς άγχος· κάποιες έγραφαν μέχρι τα μεσάνυχτα. Η φυλακισμένη που είχε υπηρεσία μαζί μου δεν ασχολούταν. Έκανε ότι δεν έβλεπε τίποτα. Έτσι, μέσα σε τρεις μέρες, αντιγράψαμε τον λόγο του Θεού χωρίς απρόοπτα, και πολύ γρήγορα, τον δώσαμε σε δεκάδες αδελφές. Εκείνες τις μέρες, καθώς οι αδελφές μοιράζονταν και συναναστρέφονταν τον λόγο του Θεού, ενθαρρύναμε η μία την άλλη και βρήκαμε περισσότερη πίστη για να παραμείνουμε σταθερές στη μαρτυρία μας.

Σκέφτομαι τη διαδικασία της διάδοσης του λόγου του Θεού στο στρατόπεδο, και ξέρω ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μέσα από πρακτικές εμπειρίες, είδα και βίωσα προσωπικά τα θαυμαστά έργα του Θεού, έγινα πραγματικά μάρτυρας της εξουσίας, της παντοδυναμίας και της σοφίας Του, και ένιωσα πραγματικά ότι ο λόγος του Θεού είναι αυτό που δίνει δύναμη στους ανθρώπους στη ζωή. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, συγκινούμαι και εμπνέομαι, και ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!