Από τη Σιάογουεϊ, πόλη Σαγκάη

Πριν από λίγο καιρό, παρόλο που πάντοτε εμπνεόμουν και ωφελούμουν κάπως όταν μια αδελφή με την οποία επιτελούσαμε καθήκοντα μοιραζόταν μαζί μου τη διαφώτιση που είχε αποκτήσει καθώς διάβαζε τον λόγο του Θεού, πάντα είχα επίσης την επίμονη αίσθηση ότι καυχιόταν. Σκεφτόμουν: «Εάν της απαντήσω τώρα, δεν θα την ενθαρρύνω; Με αυτήν την έννοια, τότε δεν θα φανώ κατώτερη από αυτήν;» Κατά συνέπεια, αρνούμουν να αναφέρω τις δικές μου απόψεις κατά τη συναναστροφή ή να σχολιάσω οποιαδήποτε από τις σκέψεις που μοιραζόταν εκείνη. Μια φορά, η αδελφή μου, αφού έλαβε μερικές διαφωτίσεις διαβάζοντας ένα συγκεκριμένο απόσπασμα των λόγων του Θεού, αισθάνθηκε πως κάτι συνέβαινε με τις καταστάσεις μας και με ρώτησε εάν ήθελα να τη συναναστραφώ σχετικά με εκείνο το απόσπασμα των λόγων του Θεού. Μόλις με ρώτησε, όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα πικρίας ήρθαν στην επιφάνεια: «Θέλεις απλά να καταθέσεις μαρτυρία για τον εαυτό σου, να έχεις κοινό για να του κάνεις κήρυγμα. Γιατί θα πρέπει να σε συναναστραφώ;» Έφτασα ακόμα και στο σημείο να αποφύγω μια συνάντηση για να μη χρειαστεί να την ακούσω. Μετά από λίγο, ένιωσα ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά μου, ήξερα ότι κάτι συνέβαινε με την κατάστασή μου, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν καλό τρόπο να επιλύσω την εσωτερική μου σύγκρουση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επιδοθώ ολοκληρωτικά στα καθήκοντά μου, να διαβάζω τον λόγο του Θεού και να ψάλλω τους ύμνους για να μην έχω στραμμένη την προσοχή μου σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ωστόσο, όποτε έπρεπε να έρχομαι αντιμέτωπη με την παρούσα κατάσταση, η ίδια διεφθαρμένη διάθεση εμφανιζόταν στην καρδιά μου —τα πράγματα χειροτέρευαν, δεν καλυτέρευαν— και δεν είχα ιδέα πώς να απελευθερωθώ από αυτό.

Μετά από λίγες μέρες, είχα έναν διαπληκτισμό με την αδελφή κατά τη διάρκεια της συναναστροφής. Η αδελφή είπε: «Τελευταία, είσαι πολύ ήσυχη κατά τη διάρκεια της συναναστροφής˙ φαίνεται πως κάτι περίεργο συμβαίνει μ’ εσένα». Αυτά τα λόγια τα αισθάνθηκα σαν γροθιά στο στομάχι, όμως αρνήθηκα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα για να μη ρεζιλευτώ. Τότε, μου φαινόταν ότι η αδελφή ήταν υπερβολικά αλαζονική: Φαινόταν ότι μιλούσε χωρίς να ενδιαφέρεται για τη δική μου αξιοπρέπεια και είχα την αίσθηση ότι με υποτιμούσε. Όλες οι παλιές προκαταλήψεις μου απέναντι σε αυτήν την αδελφή ξαναβγήκαν από μέσα μου για τα καλά. Όσο περισσότερο αγωνιζόμουν, τόσο πιο σκοτεινό γινόταν το πνεύμα μου. Δεν μπορούσα να νιώσω τον Θεό. Μέσα στον πόνο μου, γονάτισα μπροστά στον Θεό και προσευχήθηκα να με διαφωτίσει στην πραγματική κατάστασή μου. Μέσα στην προσευχή μου, ο λόγος του Θεού ήρθε στον νου μου: «Όσοι βλέπουν το έργο του Αγίου Πνεύματος ως παιχνίδι, είναι επιπόλαιοι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η γνώση των τριών σταδίων του έργου του Θεού είναι το μονοπάτι για να γνωρίσεις τον Θεό). Έπειτα, βρήκα επίσης το παρακάτω απόσπασμα: «Το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μονάχα μέσα σε ορισμένους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιεί ο Θεός, αλλά ακόμα περισσότερο μέσα στην εκκλησία. Εκείνος θα μπορούσε να εργάζεται μέσα στον οποιονδήποτε. Μπορεί να εργάζεται μέσα σε εσένα προς το παρόν, κι όταν εσύ πλέον θα το έχεις βιώσει, Εκείνος μπορεί να συνεχίσει το έργο Του μέσα σε κάποιον άλλον. Βιαστείτε να ακολουθήσετε∙ όσο πιο στενά ακολουθείτε το παρόν φως, τόσο περισσότερο η ζωή σας δύναται να ωριμάσει και να αναπτυχθεί. Ό,τι είδος ανθρώπου κι αν είναι, από τη στιγμή που το Άγιο Πνεύμα εργάζεται μέσα του, φροντίστε να ακολουθήσετε. Δέξου τις εμπειρίες του μέσα από τις δικές σου και θα λάβεις ακόμη υψηλότερα πράγματα. Έτσι, η πρόοδός σου θα είναι ταχύτερη. Τούτο είναι το μονοπάτι της τελείωσης για τον άνθρωπο, καθώς κι ένας τρόπος μέσα από τον οποίο αναπτύσσεται η ζωή. Το μονοπάτι προς την τελείωση κατακτάται μέσω της υπακοής σου στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Εσύ δεν γνωρίζεις μέσω τίνος ανθρώπου ο Θεός θα εργαστεί για την τελείωσή σου, ούτε μέσα από ποιο άτομο, περιστατικό ή πράγμα θα σε καταστήσει Εκείνος ικανό να περιέλθει στην κατοχή σου και να αποκτήσεις γνώση. Εάν είσαι ικανός να περπατήσεις σε αυτόν τον σωστό δρόμο, τούτο δείχνει ότι έχεις πολλές ελπίδες να τελειωθείς από τον Θεό. Εάν είσαι ανίκανος να το πράξεις, τούτο δείχνει ότι το μέλλον σου είναι ζοφερό και στερείται φωτός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Εκείνοι που υπακούουν στον Θεό με ειλικρινή καρδιά θα κερδηθούν σίγουρα από τον Θεό). Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, συνειδητοποίησα απότομα κάτι: Όλον αυτόν τον καιρό, αντιστέκομαι στο έργο του Αγίου Πνεύματος! Αυτές τις μέρες, η αδελφή μου λαμβάνει συχνά διαφώτιση διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, έχει κάποιο βάρος για το καθήκον της και την είσοδο των αδελφών μας στη ζωή και χαίρεται να υποστηρίζει και να βοηθά τους άλλους. Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται εμφανώς μέσα της. Θα έπρεπε να υπακούω στο έργο του Αγίου Πνεύματος και να δεχτώ τη βοήθειά της, όμως, αντ’ αυτού, πάντοτε είχα αμφιβολίες για εκείνη, θεωρώντας ότι καυχιέται, και σκεφτόμουν ότι ήθελε μόνο να αποδείξει πόσο καλύτερη ήταν από όλους τους άλλους. Δεν ήμουν πρόθυμη να δεχτώ τη συναναστροφή της σχετικά με την κατανόησή της όσον αφορά τα λόγια του Θεού και όταν μου πρότεινε να συναναστραφούμε, δεν απαντούσα. Ήμουν γεμάτη αντίσταση και προκαταλήψεις απέναντί της και την εκλάμβανα εξ’ ολοκλήρου ως εχθρό μου. Πώς θα ήταν δυνατό να είμαι κάποια που αγαπά και αποδέχεται την αλήθεια; Επιφανειακά, φαινόταν ότι αυτή η αδελφή υποδείκνυε απλά ποια ήταν η κατάστασή μου, όμως, στην πραγματικότητα, όλα προέρχονταν από τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Η έντονη δυσαρέσκειά μου απέναντι στην αδελφή μου ήταν στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση στην οποία ερχόμουν με τον Θεό και η απόρριψη, η άρνηση και η αντίσταση στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Καθώς ξανασκέφτομαι τώρα τον λόγο για τον οποίο δεν ήμουν πρόθυμη να ακούσω τη συναναστροφή εκείνης της αδελφής, άραγε αυτό δεν συνέβαινε επειδή τη ζήλευα διότι στις εμπειρίες και στην κατανόηση που εκείνη μοιραζόταν, εμπεριέχονταν η διαφώτιση και η φώτιση του Αγίου Πνεύματος, ενώ εγώ δεν συναναστρεφόμουν με επιτυχία; Άραγε αυτό δεν συνέβαινε επειδή ήμουν πρόθυμη μονάχα να διαφεντεύω τους άλλους, χωρίς όμως να επιθυμώ να με ξεπερνούν; Δεν ήμουν πρόθυμη να αφήσω στην άκρη τον εαυτό μου και να δεχτώ τη βοήθεια της αδελφής μου, έτσι ώστε να μπορώ να υπερασπιστώ τη φήμη και το κύρος μου και να αποδείξω ότι δεν ήμουν κατώτερη από εκείνη. Αντ’ αυτού, απέρριπτα, κρυβόμουν και έκρινα τη συναναστροφή της. Η φύση μου είναι άκρως αλαζονική και σκληρυμένη και δεν διαθέτω καθόλου ανθρώπινη φύση και σύνεση. Σε αυτό το σημείο, συνειδητοποίησα ότι δεν ζούσα πραγματικά με υπακοή και φόβο Θεού, δεν αγαπούσα την αλήθεια και αρνούμουν να δω το πολύτιμο έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα στην αδελφή μου. Αντ’ αυτού, έβαζα το δικό μου προσωπικό κύρος και ματαιοδοξία πάνω από όλα. Είχα σαφώς επίγνωση του έργου του Αγίου Πνεύματος, αλλά του αντιστεκόμουν εσκεμμένα. Πώς διέφερε η ουσία της συμπεριφοράς μου από εκείνη των Ιουδαίων Φαρισαίων που γνώριζαν καλά ότι το έργο και τα λόγια του Κυρίου Ιησού ήταν η οδός της αλήθειας, όμως, επειδή προστάτευαν τη φήμη και το κύρος τους, αντιστέκονταν και καταδίκαζαν εσκεμμένα τον Θεό; Δεν ήμουν απλώς άλλος ένας ρηχός άνθρωπος που, ακριβώς όπως είπε ο Θεός, βλέπει σαν παιχνίδι το έργο του Αγίου Πνεύματος; Αναπολώντας, συνειδητοποίησα ότι το Άγιο Πνεύμα δεν εργαζόταν απλά μέσα στην αδελφή μου, αλλά προσπαθούσε επίσης να αντισταθμίσει τις ελλείψεις μου μέσω της συναναστροφής αυτής της αδελφής, να μου ανοίξει τα μάτια και να με βοηθήσει να κερδίσω κάτι μέσα από τη διαδικασία. Τι έκανα σε αντάλλαγμα; Ήμουν αλαζονική και επηρμένη, αρνούμουν τη χάρη του Θεού κάθε στιγμή και, συνεπώς, είχα χάσει πολλές ευκαιρίες να τελειωθώ από τον Θεό. Είχα χάσει μεγάλο μέρος της διαφώτισης, της φώτισης και της αλήθειας του Θεού. Πόσο ανόητη ήμουν, πόσο χαζή!

Εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα ακόμα μεγαλύτερη πικρία και ενοχή για όλα όσα είχα κάνει, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ήμουν τυφλή, ανόητη και αλαζονική και δεν αξίζω επ’ ουδενί το έργο που έχεις επιτελέσει μέσα μου, ούτε αξίζω να σωθώ από Εσένα. Όμως Εσύ εξακολουθείς να με καθοδηγείς και να με διαφωτίζεις, επιτρέποντάς μου να δω τον παραλογισμό και την άγνοιά μου. Ω, Θεέ μου! Σου υπόσχομαι πως, από εδώ και στο εξής, θα υπακούω και θα αποδέχομαι οποιονδήποτε από τους αδελφούς και τις αδελφές μου συναναστρέφεται, εφόσον μιλά σύμφωνα με τον λόγο του Θεού ή την αλήθεια, διότι αυτό είναι το μονοπάτι προς την ανάπτυξη στη ζωή μου και σημάδι της ευλογίας Σου, και διότι, κάνοντάς το αυτό, δεν υπακούω σε κανέναν άνθρωπο αλλά σε όλα τα θετικά πράγματα που προέρχονται από Εσένα. Είναι μια ευκαιρία να δεχτώ τη σωτηρία Σου. Εάν σε παρακούσω ή επαναστατήσω εναντίον Σου ξανά, Σου ζητώ να με κρίνεις και να με παιδεύσεις, έτσι ώστε να μπορώ να επιστρέψω σ’ Εσένα πριν να είναι πολύ αργά».