Προ μηνών, εγώ κι ο αδελφός Κόνορ γίναμε υπέυθυνοι του έργου ποτίσματος. Σύντομα, παρατήρησα ότι εκείνος δεν αναλάμβανε μεγάλο βάρος στο έργο του. Δεν συναναστρεφόταν και δεν βοηθούσε τα άτομα με προβλήματα, ούτε και συμμετείχε ενεργά σε συζητήσεις έργου. Ο επικεφαλής μού είπε ότι ο Κόνορ ήταν απρόσεκτος και ανεύθυνος και θα έπρεπε να τον συναναστραφώ. Σκέφτηκα: ίσως ήταν απασχολημένος και αμέλησε κάπως το έργο του. Δεν ήταν πως δεν έκανε τίποτα απολύτως. Ας μην είχα πολλές απαιτήσεις από αυτόν. Θα χειριζόμουν εγώ τα θέματα που είχε αμελήσει. Έτσι, δεν διερεύνησα τα προβλήματα με το έργο του. Έπειτα, πριν από μια συγκέντρωση για μερικούς αδελφούς, υπενθύμισα στον Κόνορ να ενημερωθεί από πριν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους ώστε να βρει τα κατάλληλα λόγια του Θεού για συναναστροφή και να είναι η συνάθροιση πιο αποτελεσματική. Αργότερα, ρώτησα κάποιους από τους αδελφούς αν ρώτησε για τις καταστάσεις και τις δυσκολίες τους και όλοι απάντησαν αρνητικά. Ένιωσα ότι συμπεριφερόταν πολύ ανεύθυνα. Οι άλλοι είχαν πολλές δυσκολίες και ελαττώματα στα καθήκοντα. Χρειάζονταν επιπλέον βοήθεια και συναναστροφή, μα εκείνος δεν το έπαιρνε σοβαρά. Μεγάλη απροσεξία εκ μέρους του! Είπα ότι αυτή τη φορά θα έπρεπε να θίξω το θέμα του. Μετά, όμως, σκέφτηκα: αν δεν το δεχόταν, αν έλεγε ότι είχα πολλές απαιτήσεις και στρεφόταν εναντίον μου, δεν θα φαινόμουν πολύ αυστηρός, πολύ αναίσθητος προς τους άλλους; Ο Κόνορ, πάλι, ήταν νέος, οπότε ήταν πιο πιθανό να εστιάσει στη σαρκική άνεση. Πότε-πότε ήμουν και εγώ απρόσεκτος και εστίαζα στην άνεση, οπότε δεν έπρεπε να έχω απαιτήσεις. Θα το χειριζόμουν μόνος μου. Σκληρός με τον εαυτό σου, επιεικής με τους άλλους. Θα δούλευα παραπάνω και θα μείωνα την ανάπαυση. Έτσι, δεν συναναστράφηκα τον Κόνορ ούτε του επεσήμανα το πρόβλημα. Φερόμουν έτσι ακριβώς και με άλλα έργα. Όταν έβλεπα ότι κάποιος δεν τα πήγαινε καλά, δεν έψαχνα να βρω πού οφειλόταν αυτό ή τι θα έπρεπε να γίνει, απλώς έδειχνα ανοχή και υπομονή. Μερικές φορές με ενοχλούσε ή με θύμωνε πολύ η συμπεριφορά κάποιου, αλλά το κράταγα μέσα μου. Σκεφτόμουν: «Ξέχνα το. Άσ’ τους να κάνουν ό,τι μπορούν μόνο και θα φροντίσω εγώ τα υπόλοιπα». Μετά από λίγο, οι αδελφοί έρχονταν σε εμένα για να τους βοηθήσω με τα προβλήματά τους. Δεν στενοχωριόμουν ούτε ταραζόμουν όταν έβλεπα ότι όλοι με εκτιμούσαν πολύ. Εξ αρχής, ένιωθα πως με το να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και επιεικής με τους άλλους σήμαινε ότι είχα καλή ανθρώπινη φύση, όχι σαν κάποιους που ψειρίζουν τα πάντα και δεν συνεργάζονται με κανέναν.

Κάποια μέρα διάβασα λόγια του Θεού για «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και ανοχή με τους άλλους», και είδα τον εαυτό μου αλλιώς. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «“Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” —τι σημαίνει αυτό το ρητό; Σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις αυστηρές απαιτήσεις από τον εαυτό σου και να είσαι επιεικής με τους άλλους, έτσι ώστε να βλέπουν πόσο γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος είσαι. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι θα πρέπει να το κάνουν αυτό; Τι επιδιώκεται με αυτό; Είναι εφικτό; Είναι πραγματικά μια φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων; Σε τι συμβιβασμούς πρέπει να καταφύγεις για να το πετύχεις αυτό; Πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από επιθυμίες και απαιτήσεις, απαιτώντας από τον εαυτό σου να νιώσεις λιγότερη χαρά, να υποφέρεις λίγο περισσότερο, να πληρώσεις μεγαλύτερο τίμημα και να δουλέψεις περισσότερο, ώστε οι άλλοι να μη χρειάζεται να φθείρονται. Και αν οι άλλοι γκρινιάζουν, παραπονιούνται ή αποδίδουν άσχημα, δεν πρέπει να τους ζητάς πάρα πολλά —αρκεί να το πετύχουν στο περίπου. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό είναι σημάδι ευγενούς αρετής —αλλά γιατί Μου ακούγεται ψεύτικο; Δεν είναι ψεύτικο; (Είναι.) Υπό κανονικές συνθήκες, η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης ενός συνηθισμένου ατόμου είναι να είναι ανεκτικό με τον εαυτό του και αυστηρό με τους άλλους. Αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα του καθενός —“Ο τάδε άνθρωπος είναι αλαζόνας! Ο τάδε είναι κακός! Ο άλλος είναι εγωιστής! Εκείνος είναι απρόσεκτος και επιπόλαιος όταν κάνει το καθήκον του! Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ τεμπέλης!” θα πει κάποιος —ενώ για τον εαυτό του σκέφτεται: “Κι αν είμαι λίγο τεμπέλης, δεν πειράζει. Έχω καλό επίπεδο. Παρόλο που είμαι τεμπέλης, κάνω καλύτερη δουλειά από τους άλλους”. Κάνουν κριτική στους άλλους και αρέσκονται να διυλίζουν τον κώνωπα, αλλά με τον εαυτό τους είναι ανεκτικοί και διαλλακτικοί όπου είναι δυνατόν. Δεν είναι αυτό φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης τους; (Είναι.) Αν οι άνθρωποι αναμένεται να ανταποκριθούν στην ιδέα του να είσαι “αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους”, τι πόνο πρέπει να περάσουν; Θα μπορούσαν να το αντέξουν; Πόσοι άνθρωποι θα το κατάφερναν; (Κανείς.) Και γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές. Ενεργούν σύμφωνα με την αρχή του “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.) Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος σε αυτήν τη σατανική φιλοσοφία: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην προσέχουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν. Αν αναμένεται από τους ανθρώπους να μην είναι εγωιστές και να έχουν αυστηρές απαιτήσεις από τον εαυτό τους, και να είναι πρόθυμοι να χάσουν αντί να εκμεταλλευτούν τους άλλους, είναι αυτό μια ρεαλιστική προσδοκία; Αν αναμένεται από τους ανθρώπους να λένε με χαρά, όταν κάποιος τους εκμεταλλεύεται: “Με εκμεταλλεύεσαι, αλλά δεν θα το κάνω θέμα. Είμαι ανεκτικός, δεν θα σε κακολογήσω ούτε θα προσπαθήσω να σε εκδικηθώ, και αν δεν έχεις εκμεταλλευτεί ακόμα αρκετά, μη διστάσεις να συνεχίσεις” —είναι ρεαλιστική μια τέτοια προσδοκία; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό; Είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται συνήθως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Προφανώς, το να συμβαίνει κάτι τέτοιο αποτελεί ανωμαλία. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις, ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι, αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα και δεν τους χαροποιεί καθόλου το ν’ αγωνίζονται για τα συμφέροντα των άλλων. Έτσι, αυτό το φαινόμενο, όταν συμβαίνει, συνιστά ανωμαλία. “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” —αυτός ο ισχυρισμός για την αρετή, που αντανακλά την ελλιπή κατανόηση της ανθρώπινης φύσης από έναν κοινωνικό ηθικολόγο, θέτει μια απαίτηση από τους ανθρώπους που σαφώς δεν συνάδει ούτε με τα γεγονότα ούτε με την ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να λέμε σε ένα ποντίκι να μην κάνει τρύπες ή σε μια γάτα να μην πιάνει ποντίκια. Είναι σωστό να θέτει κανείς μια τέτοια απαίτηση; (Όχι. Αψηφά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης.) Είναι μια κενή απαίτηση και σαφώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Δεν κατάλαβα καλά αυτά τα λόγια του Θεού όταν τα διάβασα πρώτη φορά, γιατί πάντα πίστευα ότι η «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και η ανοχή με τους άλλους» ήταν κάτι καλό. Πάντα θαύμαζα τέτοια άτομα και ήθελα να τους μοιάσω. Όταν σκέφτηκα προσεκτικά τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι ήταν απολύτως ακριβή. Ήμουν απολύτως πεπεισμένος. Ειδικά όταν το διάβασα αυτό: «Οι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις, ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι, αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα και δεν τους χαροποιεί καθόλου το ν’ αγωνίζονται για τα συμφέροντα των άλλων. Έτσι, αυτό το φαινόμενο, όταν συμβαίνει, συνιστά ανωμαλία. “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” —αυτός ο ισχυρισμός για την αρετή, που αντανακλά την ελλιπή κατανόηση της ανθρώπινης φύσης από έναν κοινωνικό ηθικολόγο, θέτει μια απαίτηση από τους ανθρώπους που σαφώς δεν συνάδει ούτε με τα γεγονότα ούτε με την ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να λέμε σε ένα ποντίκι να μην κάνει τρύπες ή σε μια γάτα να μην πιάνει ποντίκια», μου προξένησε μεγάλη έκπληξη. Αποδείχθηκε ότι αυτή η ιδέα που υποστήριζα δεν ήταν πρακτική ούτε συμφωνούσε με την ανθρώπινη φύση και γενικά ήταν κάτι ανέφικτο. Δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο προς μίμηση. Όταν εξέτασα τη συμπεριφορά μου, ήταν όπως ο Θεός είχε εκθέσει. Όταν ήμουν αυστηρός με μένα και επιεικής με τους άλλους, ένιωθα αδικημένος και ταραζόμουν, και ακόμα και όταν πετύχαινα αυτόν τον στόχο, δεν το ήθελα, δεν με χαροποιούσε. Όπως με τον Κόνορ, γνώριζα καλά ότι ήταν αμελής στο καθήκον του και τεμπέλης και ανεύθυνος. Είχα θυμώσει και ήθελα να εκθέσω τα προβλήματά του για να αλλάξει γρήγορα συμπεριφορά και να έχουμε καλή συνεργασία. Μετά σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να είμαι πολύ αυστηρός ότι εγώ χρειαζόμουν αυστηρότητα και οι άλλοι επιείκεια και εν τέλει εγκατέλειπα την ιδέα να του μιλήσω για τα προβλήματά του. Ας υπέφερα λίγο παραπάνω και ας πλήρωνα λίγο μεγαλύτερο τίμημα χωρία να έχω απαιτήσεις απ’ αυτόν παρά να φανώ αναίσθητος ή υπερβολικά σχολαστικός. Είχα αναλάβει το έργο κάποιων ομάδων, οπότε είχα ήδη μεγάλο φόρτο εργασίας. Καθώς βοηθούσα κι εκείνον με τα θέματα στο έργο του ένιωθα αδικημένος και είχα πολλά παράπονα, αλλά για λόγους αυστηρότητας με μένα και επιείκειας με τους άλλους και για να δίνω καλή εντύπωση στους άλλους, σώπαινα και τα ανεχόμουν όλα. Αυτή ήταν η κατάστασή μου και αυτό ακριβώς σκεφτόμουν. Όπως λέει ο Θεός: «Ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος σε αυτήν τη σατανική φιλοσοφία: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην προσέχουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν». Είμαστε όλοι φύσει εγωιστές και δεν αποτελώ εξαίρεση. Όταν κάνω περισσότερα, απεχθάνομαι τη σκληρή δουλειά και την εξάντληση. Νιώθω αδικημένος, στενοχωριέμαι και δυσφορώ. Και όμως πήγα κόντρα στην καρδιά μου. Έδειξα αυστηρότητα σε μένα και επιείκεια στους άλλους. Ποια είναι άραγε η διεφθαρμένη διάθεση που κρύβει η «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και η ανοχή με τους άλλους»; Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς;

Προσευχήθηκα στον Θεό και εξέτασα αυτό το ζήτημα και έπειτα διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Το “να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους”, όπως και τα γνωμικά για την επιστροφή των χρημάτων που βρήκες και τη χαρά να βοηθάς τους άλλους, είναι από εκείνες τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα στους ανθρώπους για να συμπεριφέρονται με αρετή. Με την ίδια λογική, ανεξάρτητα από το αν κάποιος μπορεί να κατακτήσει ή να κάνει πράξη μια τέτοια αρετή, εξακολουθεί να μην είναι το πρότυπο ή ο κανόνας για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης του. Ίσως να είσαι πραγματικά ικανός να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και να έχεις ιδιαίτερα υψηλά πρότυπα για τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι άμεμπτος και να σκέφτεσαι πάντα τους άλλους, χωρίς να είσαι εγωιστής και να επιδιώκεις τα δικά σου συμφέροντα. Μπορεί να φαίνεσαι ιδιαίτερα μεγαλόψυχος και ανιδιοτελής, και να έχεις έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και του κοινού καλού. Η ευγενική προσωπικότητα και οι ιδιότητές σου μπορεί να είναι εμφανείς στους κοντινούς σου ανθρώπους και σε όσους συναντάς και αλληλεπιδράς μαζί τους. Η συμπεριφορά σου μπορεί ποτέ να μη δίνει στους άλλους λόγους να σε κατηγορούν ή να σε επικρίνουν, προκαλώντας αντίθετα άφθονους επαίνους, ακόμη και θαυμασμό. Οι άνθρωποι μπορεί να σε θεωρούν ως κάποιον που είναι πραγματικά αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους. Ωστόσο, αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξωτερικές συμπεριφορές. Οι σκέψεις και οι επιθυμίες βαθιά μέσα σου συνάδουν με αυτές τις εξωτερικές συμπεριφορές, με αυτές τις πράξεις που βιώνεις εξωτερικά; Η απάντηση είναι όχι, δεν συνάδουν. Ο λόγος για τον οποίο μπορείς να ενεργείς με αυτόν τον τρόπο είναι ότι κρύβεται ένα κίνητρο από πίσω. Ποιο είναι αυτό το κίνητρο, ακριβώς; Ένα πράγμα, τουλάχιστον, μπορεί να λεχθεί γι’ αυτό: Είναι κάτι ανείπωτο, κάτι σκοτεινό και κακό. […] Μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι από αυτούς που απαιτούν από τον εαυτό τους να βιώνουν την αρετή του “να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” έχουν εμμονή με τη θέση. Καθοδηγούμενοι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν μπορούν παρά να επιδιώκουν το κύρος, την κοινωνική ανάδειξη και τη θέση στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά τα πράγματα σχετίζονται με την επιθυμία τους για θέση και τα επιδιώκουν με πρόσχημα την καλή, ενάρετη συμπεριφορά. Και πώς προκύπτουν αυτά τα πράγματα που επιδιώκουν; Προέρχονται εξ ολοκλήρου από διεφθαρμένες διαθέσεις και καθοδηγούνται από αυτές. Επομένως, σε κάθε περίπτωση, το αν κάποιος βιώνει την αρετή του “να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” και το αν το κάνει στην εντέλεια δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Κατά συνέπεια, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αλλάξει τις απόψεις ή τις αξίες του ή να καθοδηγήσει τις στάσεις και τις οπτικές του απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο πιο πολύ μπορεί κάποιος να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους, τόσο καλύτερα μπορεί να παίζει θέατρο, να παρασύρει τους άλλους με την καλή συμπεριφορά και τα ευχάριστα λόγια, και τόσο πιο δόλιος και κακός είναι. Όσο περισσότερο είναι τέτοιου είδους άτομο, τόσο πιο βαθιά είναι η αγάπη του και η επιδίωξή του για θέση και εξουσία. Όσο εντυπωσιακή κι αν είναι η επίδειξη της αρετής του και όσο ευχάριστη κι αν είναι να τη βλέπεις, μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσουν η ανομολόγητη επιδίωξη στα βάθη της καρδιάς του, η φύση και ουσία του, ακόμα και οι φιλοδοξίες του. Επομένως, όσο ενάρετη κι αν είναι η συμπεριφορά του, δεν μπορεί να κρύψει την εγγενή ανθρώπινη φύση του ή τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Δεν μπορεί να κρύψει την αποτρόπαια φύση και ουσία του που δεν αγαπά τα θετικά, και που έχει βαρεθεί την αλήθεια και τη σιχαίνεται. Όπως δείχνουν αυτά τα γεγονότα, το ρητό “να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” είναι κάτι περισσότερο από παράλογο —αναδεικνύει τους φιλόδοξους τύπους που χρησιμοποιούν τέτοια ρητά και συμπεριφορές για να καλύψουν τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες για τις οποίες δεν μπορούν να μιλήσουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Από όσα αποκάλυψαν τα λόγια του Θεού είδα πως με «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και ανοχή με τους άλλους» δίνεις εντύπωση κατανόησης και μεγαλοψυχίας, ότι είσαι ανοιχτόμυαλος και ευγενής, αλλά στο βάθος ελλοχεύει ένα απερίγραπτο, σατανικό κίνητρο. Κάνεις επίδειξη με επιφανειακά καλή συμπεριφορά ώστε να σε θαυμάζουν και να έχεις υψηλότερο κύρος και φήμη από τους άλλους. Τα άτομα αυτού του τύπου εξωτερικά φαίνονται αξιέπαινα, αλλά στην ουσία, είναι υποκριτές που προσποιούνται τους καλούς. Σκέφτηκα πώς είχα φερθεί και τι είχα αποκαλύψει με τον Κόνορ. Όσο τσαπατσούλης και ανεύθυνος και να ήταν στο έργο, εγώ όχι μόνο δεν το επεσήμανα και δεν τον συναναστράφηκα, αλλά του έδειχνα και κατανόηση και τον διευκόλυνα. Ακόμα κι όταν είχα πολλή δουλειά και λίγο χρόνο, πήγαινα να κάνω εγώ ό,τι δεν είχε κάνει. Όσο δύσκολο ή κουραστικό κι αν ήταν, έκανα κουράγιο. Στην πραγματικότητα, δεν το έκανα από μεγαλοψυχία. Είχα απώτερα κίνητρα. Φοβόμουν μήπως έθιγα την υπερηφάνεια του και τον προσέβαλλα αν μιλούσα ευθέως και μετά τι εντύπωση θα είχε για μένα; Ήθελα να εδραιώσω τη θέση μου και να δώσω καλή εντύπωση στους άλλους. Δεν ήμουν εντελώς πρόθυμος, απλώς πίεζα τον εαυτό μου κάθε φορά, για να δείξω σε όλους πόσο γενναιόδωρος ήμουν, για να με θαυμάσουν. Ως εκ τούτου, γινόμουν όλο και πιο ύπουλος και πονηρός. Φαινόμουν άτομο με κατανόηση, αλλά κατά βάθος είχα τα δικά μου λάθος κίνητρα. Έδινα λάθος εντύπωση, εξαπατούσα και κορόιδευα τους ανθρώπους. Έτσι είναι η κανονική ανθρώπινη φύση; Τότε, λοιπόν, διέκρινα την ουσία του να δείχνεις «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και ανοχή με τους άλλους». Ένιωσα αηδία με τα άθλια κίνητρα που κρύβονταν στην καρδιά μου. Ευγνωμονούσα πραγματικά τον Θεό. Αν δεν εξέθετε αυτήν την πραγματικότητα του παραδοσιακού πολιτισμού, θα είχα παραμείνει αδαής, πιστεύοντας πως με «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και ανοχή με τους άλλους» έχεις καλή ανθρώπινη φύση. Εν τέλει, είδα πως είναι πλάνη του Σατανά για να παραπλανά και να διαφθείρει. Αυτό δεν είναι η αλήθεια, ούτε πρότυπο αξιολόγησης της ανθρώπινης φύσης ενός ατόμου. Αργότερα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού. «Όσο τυποποιημένες κι αν είναι οι απαιτήσεις και τα αξιώματα της ανθρωπότητας για τον ηθικό χαρακτήρα ή όσο κι αν ταιριάζουν στις προτιμήσεις, τις οπτικές, τις επιθυμίες, ακόμη και τα συμφέροντα των μαζών, δεν είναι η αλήθεια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να καταλάβεις. Επειδή δεν είναι η αλήθεια, θα πρέπει να σπεύσεις να τις αρνηθείς και να τις εγκαταλείψεις. Πρέπει επίσης να αναλύσεις την ουσία τους, καθώς και τα αποτελέσματα που προκύπτουν από το να ζει κανείς σύμφωνα με αυτές. Μπορούν να σου επιφέρουν πραγματική μετάνοια; Μπορούν πραγματικά να σε βοηθήσουν να γνωρίσεις τον εαυτό σου; Μπορούν πραγματικά να σε κάνουν να βιώσεις ανθρώπινη ομοιότητα; Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από αυτά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σε καταστήσουν υποκριτή και αυτάρεσκο. Θα σε κάνουν πιο πονηρό και μοχθηρό. Υπάρχουν κάποιοι που λένε: “Στο παρελθόν, όταν υποστηρίζαμε αυτά τα στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας, αισθανόμασταν καλοί άνθρωποι. Όταν οι άλλοι άνθρωποι έβλεπαν πώς συμπεριφερόμασταν, νόμιζαν κι αυτοί ότι ήμασταν καλοί άνθρωποι. Αλλά στην πραγματικότητα, ξέρουμε μέσα μας για τι κακό είμαστε ικανοί. Κάνοντας μερικές καλές πράξεις, απλώς το συγκαλύπτουμε. Αν όμως εγκαταλείπαμε την καλή συμπεριφορά που απαιτεί από εμάς η παραδοσιακή κουλτούρα, τι θα κάναμε αντ’ αυτού; Ποια συμπεριφορά και ποιες πράξεις θα τιμήσουν τον Θεό;” Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό το ερώτημα; Εξακολουθούν να μη γνωρίζουν ποια αλήθεια θα πρέπει να κάνουν πράξη οι πιστοί στον Θεό; Ο Θεός έχει πει τόσες αλήθειες και υπάρχουν πολλές που θα έπρεπε να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Γιατί, λοιπόν, αρνείσαι να κάνεις πράξη την αλήθεια και επιμένεις να είσαι ένας ψεύτικος αγαθοεργός και υποκριτής; Γιατί υποκρίνεσαι; […] Εν ολίγοις, το νόημα της αναφοράς αυτών των ηθικών αξιωμάτων δεν είναι μόνο να μάθετε ότι πρόκειται για αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες ανθρώπων και ότι προέρχονται από τον Σατανά. Είναι να καταλάβετε ότι η ουσία αυτών των πραγμάτων είναι ψευδής, καμουφλαρισμένη και παραπλανητική. Ακόμη και αν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται καλά, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι βιώνουν κανονική ανθρώπινη φύση. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την ψευδή συμπεριφορά για να καλύψουν τις προθέσεις και τους στόχους τους, και να συγκαλύψουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τη φύση και την ουσία τους. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι γίνονται όλο και καλύτεροι στο να προσποιούνται και να εξαπατούν τους άλλους, γεγονός που τους καθιστά ακόμη πιο διεφθαρμένους και κακούς. Τα ηθικά πρότυπα της παραδοσιακής κουλτούρας που υποστηρίζει η διεφθαρμένη ανθρωπότητα δεν είναι καθόλου συμβατά με την αλήθεια που λέει ο Θεός ούτε συνάδουν με οτιδήποτε διδάσκει ο Θεός στους ανθρώπους. Αυτά τα δύο δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Αν υποστηρίζεις ακόμα την παραδοσιακή κουλτούρα, τότε έχεις παραπλανηθεί και δηλητηριαστεί σε βάθος. Αν υπάρχει οποιοδήποτε θέμα στο οποίο υποστηρίζεις την παραδοσιακή κουλτούρα και τηρείς τις αρχές και τις θέσεις της, τότε στο θέμα αυτό παραβιάζεις την αλήθεια, επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Του εναντιώνεσαι. Αν υποστηρίζεις οποιοδήποτε από αυτά τα ηθικά αξιώματα και είσαι πιστός σε αυτά, και τα αντιμετωπίζεις ως κριτήριο ή ως σημείο αναφοράς από το οποίο βλέπεις τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις, τότε έχεις σφάλει. Αν με αυτά κρίνεις ή βλάπτεις σε κάποιον βαθμό τους ανθρώπους, τότε έχεις διαπράξει αμαρτία. Αν προσκολλάσαι πάντα στο να μετράς τους πάντες με βάση τα ηθικά πρότυπα της παραδοσιακής κουλτούρας, τότε ο αριθμός των ανθρώπων που έχεις καταδικάσει και αδικήσει θα συνεχίσει να πολλαπλασιάζεται, και σίγουρα θα καταδικάσεις τον Θεό και θα Του αντισταθείς. Τότε θα είσαι ένας αρχι-αμαρτωλός» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Εξετάζοντας τα λόγια του Θεού απέκτησα κάποια διαύγεια. Όταν βλέπουμε κάποιον να είναι επιπόλαιος, πονηρός ή ανεύθυνος στο έργο, θα πρέπει να του το λέμε ή να τον κλαδεύουμε και να τον αντιμετωπίζουμε για να μπορεί να δει τη φύση και τις συνέπειες της απροσεξίας και να επανορθώσει εγκαίρως. Αυτό πρέπει να κάνει κάποιος με καλή ανθρώπινη φύση. Αλλά για λόγους υπόληψης και κύρους, ήμουν επιεικής και ανεκτικός και σιωπούσα για όσα προβλήματα έβλεπα. Ως εκ τούτου, ο Κόνορ αγνοούσε τη διεφθαρμένη διάθεσή του και συνέχιζε να είναι απρόσεκτος και ανεύθυνος στο καθήκον του. Αυτό είναι επιζήμιο για την είσοδο στη ζωή. Είναι παράβαση. Σε καμία περίπτωση δεν του έδειχνα ενδιαφέρον ή κατανόηση, τουναντίον τον έβλαπτα. Είδα ότι δεν ήμουν καθόλου καλός άνθρωπος. Όχι μόνο έβλαπτα τους αδελφούς μου, αλλά καθυστερούσα και διατάρασσα και το έργο της εκκλησίας. Έχω βιώσει προσωπικά ότι το «αυστηρότητα με τον εαυτό σου και ανοχή με τους άλλους» δεν είναι η αλήθεια, ούτε πρότυπο βίου, αλλά πλάνη του Σατανά για να παραπλανά και να διαφθείρει. Δεν έπρεπε να αφήσω τον Σατανά να παίζει μαζί μου, μα να κάνω ό,τι απαιτεί ο Θεός, δηλαδή να βλέπω και να πράττω πάντα με βάση τα λόγια του Θεού και με πρότυπο την αλήθεια. Έπειτα, όταν είδα προβλήματα με τον Κόνορ, δεν έδειξα άλλη ανεκτικότητα. Του τα επεσήμανα για να τα καταλάβει και να αλλάξει.

Σύντομα, μου ανέθεσαν την ευθύνη για κάποιο άλλο έργο. Αφού έκανα έναν έλεγχο, βρήκα έναν αδερφό που δεν ήταν σοβαρός στο καθήκον του και ήταν απρόσεκτος. Ήθελα να το τακτοποιήσω εγώ και να τελειώνω, όχι να το επισημάνω και τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και τότε συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν να προστατεύσω τα δικά μου συμφέροντα, για να δώσω καλή εντύπωση στους άλλους. Δεν ήθελα να επισημάνω το πρόβλημα μήπως τον προσβάλω. Αυτό το κίνητρο είναι ποταπό! Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Ενώ επιτελείς το καθήκον σου σωστά, παράλληλα πρέπει να φροντίζεις να μην κάνεις οτιδήποτε δεν ωφελεί την είσοδο των εκλεκτών του Θεού στη ζωή, και να μη λες τίποτα στους αδελφούς και στις αδελφές που δεν τους βοηθάει. Τουλάχιστον, δεν πρέπει να κάνεις τίποτα που να αντιβαίνει στη συνείδησή σου και οπωσδήποτε να μην κάνεις τίποτα επαίσχυντο. Ειδικότερα, δεν πρέπει να κάνεις σε καμία περίπτωση τίποτα που να επαναστατεί ή να αντιστέκεται στον Θεό και δεν πρέπει να κάνεις οτιδήποτε αναστατώνει το έργο ή τη ζωή της εκκλησίας. Να είσαι δίκαιος και έντιμος σε ό,τι κάνεις και να φροντίζεις η κάθε ενέργειά σου να μπορεί να παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς είναι η σχέση σου με τον Θεό;). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν την αρχή που αρμόζει. Ό,τι κάνω, πρέπει να ωφελεί την είσοδο των αδελφών στη ζωή και να είναι εποικοδομητικό. Πρέπει επίσης να δέχομαι ανοιχτά την εξέταση του Θεού. Όταν είδα τον αδελφό να αμελεί το καθήκον του, έπρεπε να το επισημάνω για να αντιληφθεί το πρόβλημά του και να αλλάξει. Αυτό ωφέλησε την είσοδό του στη ζωή και το έργο της εκκλησίας. Αν σώπαινα και απλώς τον βοηθούσα στο καθήκον του, δεν θα έβλεπε τα προβλήματά του και δεν θα προόδευε στο καθήκον. Με αυτή τη σκέψη, μίλησα για τα προβλήματα που έβλεπα στο έργο του. Αφού με άκουσε προσεχτικά θέλησε να αλλάξει. Αφού το εφάρμοσα αυτό στην πράξη, ένιωσα άνετα και γαλήνια και βελτιώθηκαν τα αποτελέσματα στο καθήκον μας. Δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!