Γνώριζα την αδελφή Μπάρμπαρα για δύο χρόνια, και είχαμε αναπτύξει μια καλή σχέση, και όποτε κουβεντιάζαμε, νιώθαμε ότι θα μπορούσαμε να μιλάμε για πάντα. Συχνά μιλούσαμε για τις εμπειρίες μας και για το τι είχαμε αποκομίσει από αυτές. Κάθε φορά που της συνέβαινε κάτι, ερχόταν να με βρει, και όποτε είχα κάποιο πρόβλημα, ήθελα να συναναστραφώ μαζί της. Πάντα συναναστρεφόταν μαζί μου με υπομονή και εκτιμούσα αυτή τη στενή σχέση που είχαμε. Ήταν σπουδαίο να έχω μια αδελφή στο πλευρό μου που να με βοηθά και να με στηρίζει.

Πέρυσι, άθελά μου την άκουσα να συνομιλεί με κάποιες αδελφές για τα σπουδαία αποτελέσματα που είχε τελευταία στο ευαγγελικό έργο της, για το ότι πολλοί απ’ αυτούς στους οποίους κήρυττε είχαν θρησκευτικές αντιλήψεις, και ότι, μέσω προσευχής και εμπιστοσύνης στον Θεό, με υπομονετική συναναστροφή μαζί τους και ανάγνωση του λόγου του Θεού, γρήγορα αποδέχθηκαν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Οι αδελφές την κοίταξαν με θαυμασμό αφού το άκουσαν αυτό, της έκαναν πολλές ερωτήσεις, αναζητώντας καλά μονοπάτια άσκησης. Ανησύχησα λίγο και σκέφτηκα, «Είναι καλό που το ευαγγελικό της έργο πάει τόσο καλά, μα μίλησε μόνο για τα σπουδαία αποτελέσματά της, όχι για το μονοπάτι που ακολούθησε, και δεν κατέθεσε μαρτυρία για το πώς την καθοδήγησε ο Θεός. Μιλώντας έτσι, δεν κάνει απλώς επίδειξη;» Λίγες ημέρες αργότερα, η αδελφή Φαίη μού είπε: «Η Μπάρμπαρα είναι τόσο ταλαντούχα και έχει ήδη επιτύχει τόσα αποτελέσματα στο ευαγγελικό έργο της. Είπε ότι ακόμη και μια επικεφαλής την κάλεσε να πει τις εμπειρίες της σε μια συνάθροιση». Ταράχτηκα όταν το άκουσα: Γιατί λέει τέτοια πράγματα η Μπάρμπαρα; Η Φαίη τη θαυμάζει τόσο πολύ τώρα, αλλά αυτό δεν την ωφελεί. Συνειδητοποίησα ότι πάντα επιδείκνυε τα καλά αποτελέσματα που είχε επιτύχει εκτελώντας το καθήκον της και ανησύχησα λιγάκι. Ο Θεός έχει συναναστραφεί ότι η επίδειξη και η εξύψωση του εαυτού είναι αποκάλυψη σατανικής διάθεσης, οπότε θα ήταν επικίνδυνο να συνεχίσει έτσι. Δεν μπορούσα να το αφήσω να συνεχιστεί. Έπρεπε να βρω ευκαιρία να της το επισημάνω. Αλλά κάθε φορά που σκεφτόμουν να της επισημάνω το πρόβλημα, δίσταζα. Θυμήθηκα δύο εμπειρίες από μερικά χρόνια πριν. Η συνεργάτιδά μου, η Τζέινι, αράδιαζε δόγματα, επιπλήττοντας τους άλλους από υψηλή θέση, μα ποτέ δεν ανέλυε ούτε γνώριζε τον εαυτό της. Της επισήμανα αυτό το πρόβλημα, και όχι μόνο δεν το δέχτηκε, μα μου αντεπιτέθηκε αναφέροντας τις παλιές αποτυχίες και παραβάσεις μου. Στη συνέχεια, ήταν απρόθυμη ακόμη και να μου μιλήσει. Αυτό έκανε την κατάσταση αμήχανη και οδυνηρή για μένα. Σε μια άλλη περίπτωση, η αδελφή Ροξάνα βγήκε εκτός θέματος στη συναναστροφή της σε μια συνάθροιση και της το επισήμανα. Αργότερα, μου μίλησε και μου είπε ότι ένιωσε αμηχανία και αντίσταση όταν της επισήμανα το θέμα της και ότι ένιωθε πως προσπαθούσα σκόπιμα να της δυσκολέψω τα πράγματα, σε σημείο που δεν ήθελε καν να συναναστραφεί στις επόμενες συναθροίσεις. Αν και στη συνέχεια αναζήτησε και αναγνώρισε τα προβλήματά της, το να την ακούω να τα λέει αυτά ήταν πολύ δύσκολο. Μετά απ’ αυτό, ήμουν επιφυλακτική στο να επισημαίνω προβλήματα. Σκέφτηκα πόσο σπουδαία ήταν πάντα η σχέση μου με την Μπάρμπαρα, και αναρωτήθηκα μήπως αισθανόταν ότι την έφερνα σε δύσκολη θέση αν της υποδείκνυα το πρόβλημά της. Τι θα έκανα αν δεν άκουγε και αποκτούσε προκατάληψη απέναντί μου, αν πίστευε ότι εξέθετα τα ελαττώματά της και προσπαθούσα να της δυσκολέψω τα πράγματα, και τότε έπαυε να μου μιλά; Συναντιόμασταν πολλές φορές κάθε μέρα, οπότε θα ήταν πολύ άβολο. Επίσης, δεν επιδεικνυόταν ανέκαθεν έτσι. Ίσως με τον λόγο του Θεού να μπορούσε να προβληματιστεί και να το καταλάβει μόνη της. Οπότε, αποφάσισα να μην πω τίποτα.

Μια μέρα, η Μπάρμπαρα μου είπε ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές τής είχαν κάνει μερικές προτάσεις. Είπαν ότι της άρεσε να επιδεικνύεται και να τη θαυμάζουν οι άλλοι στη συναναστροφή της. Αυτό την είχε κάνει να νιώσει άβολα. Αναστατώθηκα πολύ όταν την άκουσα να το λέει αυτό. Κι εγώ την είχα δει να επιδεικνύεται τον τελευταίο καιρό, αλλά επειδή φοβόμουν μην πληγώσω τη σχέση μας, είχα κάνει τα στραβά μάτια και δεν της είχα πει τίποτα. Δεν ήταν αυτή η τέλεια ευκαιρία; Δεν θα έπρεπε να μιλήσω και εγώ για τα όσα είχα δει; Μα μετά σκέφτηκα ότι τα πράγματα ήταν ήδη αρκετά δύσκολα γι’ αυτήν. Αναρωτήθηκα μήπως δεν θα μπορούσε να το αντέξει και γινόταν αρνητική αν μιλούσα κι εγώ. Κι εγώ συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να της πω όσα είχα δει, αλλά φοβόμουν μήπως με θεωρήσει πολύ σκληρή και τελικά απομακρυνθεί από μένα, οπότε σκέφτηκα προσεκτικά τι τόνο φωνής να χρησιμοποιήσω και πώς να εκφραστώ για να είμαι πιο διακριτική και να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι, ανέφερα απλώς ότι είχα εξυψώσει τον εαυτό μου στο παρελθόν, και ότι στη συνέχεια το είχα σκεφτεί και το είχα καταλάβει, και μόνο στο τέλος αναφέρθηκα εν συντομία στο πρόβλημά της. Για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση, της είπα μερικά λόγια παρηγοριάς: «Όλοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και είναι απολύτως φυσιολογικό. Κι εγώ έχω. Πάντα ήμουν πολύ αλαζόνας και επηρμένη και συχνά επιδεικνύομαι. Μη σε περιορίζει αυτό, να έχεις τη σωστή στάση απέναντι στον εαυτό σου». Δεν απάντησε τίποτα σ’ αυτό. Μα αργότερα, συνέβη κάτι που με αναστάτωσε για άλλη μια φορά.

Σε μια συνάθροιση, η Μπάρμπαρα συναναστράφηκε για όσα κατανοούσε από τον λόγο του Θεού, και έπειτα μίλησε για μια πρόσφατη εμπειρία που είχε στη διάδοση του ευαγγελίου. Είπε ότι είχε κηρύξει σε έναν πάστορα που πίστευε στον Κύριο για δεκαετίες. Ήταν γεμάτος θρησκευτικές αντιλήψεις και είχε ακούσει πολλές φήμες. Δεν δεχόταν το ευαγγέλιο, ακόμη και αφότου του το κήρυξαν επανειλημμένα. Τότε όμως είχε πάει αυτή να συναναστραφεί και να συζητήσει μαζί του, και βρίσκοντας σχετικά χωρία του λόγου του Θεού, είχε αντικρούσει όλες τις αντιλήψεις του, και τελικά, εκείνος τις εγκατέλειψε και αποδέχθηκε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Ολοκληρώνοντας όσα είχε να πει, η προσοχή όλων είχε στραφεί στην ευαγγελική της εμπειρία, και μακριά από τον λόγο του Θεού. Τότε, είχα λίγη επίγνωση: Δεν ξεφεύγει από το θέμα; Αν και μιλούσε για την εμπειρία της στο ευαγγέλιο, όταν τελείωσε, όλοι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να την επαινούν. Αυτό δεν είναι επίδειξη; Ήθελα να της το επισημάνω και να την κάνω να σταματήσει να μιλάει για αυτό, αλλά δεν έβγαιναν οι λέξεις: Αν τη διακόψω μπροστά σε τόσους ανθρώπους, δεν θα ντραπεί πολύ; Η Μπάρμπαρα είχε όντως πετύχει κάποια αποτελέσματα στο ευαγγελικό έργο της, οπότε, αν της το πω αυτό, μήπως νομίσουν όλοι ότι το κάνω επειδή ζηλεύω και ότι σκοπίμως δυσκολεύω τα πράγματα γι’ αυτήν; Μήπως έχει καλές προθέσεις και δεν προσπαθεί να κάνει επίδειξη; Γι’ αυτό δεν μίλησα, αλλά δεν μπόρεσα να ηρεμήσω αρκετά ώστε να σκεφτώ τον λόγο του Θεού, και η συναναστροφή μου δεν είχε διαφώτιση, είπα απλώς κάποια μη εμπνευσμένα λόγια, και έτσι η συνάθροιση τελείωσε.

Εκείνο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα όσα είχε πει η Μπάρμπαρα για να κάνει επίδειξη, και τα βλέμματα θαυμασμού στα πρόσωπα όλων. Αυτά που είχε συναναστραφεί δεν είχαν προσφέρει καλύτερη κατανόηση του λόγου του Θεού· αντίθετα, είχε τραβήξει την προσοχή όλων στο ευαγγελικό έργο της, και έτσι στη συνάθροιση δεν είχε επιτευχθεί τίποτα καλό. Για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση, δεν μίλησα και δεν προστάτευσα την εκκλησιαστική ζωή. Δεν ήθελα να είμαι αρεστή, χωρίς καμία αίσθηση δικαίου; Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Θα πρέπει να εξετάσεις προσεκτικά τον εαυτό σου για να δεις εάν είσαι σωστός άνθρωπος. Όταν θέτεις τους στόχους και τους σκοπούς σου, έχεις Εμένα στον νου σου; Τα λόγια και οι πράξεις σου λέγονται και γίνονται στην παρουσία Μου; Εξετάζω όλες τις σκέψεις και τις ιδέες σου. Δεν αισθάνεσαι ένοχος; […] Πιστεύεις ότι την επόμενη φορά θα είσαι σε θέση να επανορθώσεις για τη βρώση και την πόση που απομάκρυνε ο Σατανάς αυτήν τη φορά; Έτσι, το βλέπεις τώρα καθαρά· είναι αυτό κάτι για το οποίο μπορείς να επανορθώσεις; Μπορείς να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο; Πρέπει να εξετάσετε επιμελώς τον εαυτό σας για να διαπιστώσετε γιατί δεν έλαβε χώρα βρώση και πόση στις τελευταίες συναντήσεις, και ποιος προκάλεσε αυτό το πρόβλημα. Πρέπει να συναναστραφείτε ένας-ένας μέχρι να αποσαφηνιστεί. Εάν ένα τέτοιο άτομο δεν περιοριστεί κατά πολύ, τότε οι αδελφοί και οι αδελφές σας δεν θα καταλάβουν, και κατόπιν απλώς θα ξανασυμβεί. Τα πνευματικά σας μάτια είναι κλειστά· πάρα πολλοί από εσάς είστε τυφλοί! Επιπλέον, αυτοί που όντως βλέπουν είναι απερίσκεπτοι αναφορικά με αυτό. Δεν ορθώνουν το ανάστημά τους ούτε εκφράζουν τη γνώμη τους, και είναι και αυτοί τυφλοί. Αυτοί που βλέπουν αλλά δεν εκφράζουν τη γνώμη τους είναι μουγγοί. Εδώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Ο λόγος Του με στεναχώρησε. Σκέφτηκα πως η Μπάρμπαρα βγήκε εκτός θέματος στη συναναστροφή της, σπατάλησε τον χρόνο όλων και επηρέασε την παραγωγικότητα της συνάθροισης, κι όμως εγώ απλώς κοιτούσα σιωπηλά. Σκεφτόμουν συνεχώς: «Ήξερα ότι η Μπάρμπαρα ξέφευγε από το θέμα, άρα γιατί δεν προστάτευσα την εκκλησιαστική ζωή και παρέμεινα σιωπηλή;» Πρώτον, δεν ήμουν σίγουρη για το αν οι ενέργειες της Μπάρμπαρα ήταν εξύψωση και επίδειξη του εαυτού της. Ήταν αλήθεια ότι είχε κάποια εμπειρία στη διάδοση του ευαγγελίου, και η συναναστροφή αυτών των εμπειριών θα μπορούσε να ωφελήσει για τους άλλους, άρα θα μπορούσε η συναναστροφή της να θεωρηθεί επίδειξη; Δεύτερον, ανησυχούσα ότι δεν έβλεπα τα πράγματα καθαρά, ότι αν μιλούσα, θα την περιόριζα, και ότι οι άλλοι θα νόμιζαν ότι έλεγα αυτά τα πράγματα από ζήλια.

Στην επόμενη συνάθροιση, ανέφερα τις ανησυχίες μου και αναζήτησα βοήθεια από μερικές αδελφές. Διαβάσαμε μαζί κάποια από τα λόγια του Θεού: «Εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους, επίδειξη του εαυτού τους, προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν —η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ικανή για όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι ενστικτωδώς όταν τους κυβερνάει η σατανική φύση τους, και αυτό αποτελεί κοινό στοιχείο όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Μαρτυρούν περί του πόσο έργο έχουν κάνει, πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν και τι τίμημα έχουν πληρώσει. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το κεφάλαιο με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα, σύμφωνα με τα οποία επιφανειακά μαρτυρούν περί του Θεού, μα στην ουσία εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους. Είναι λογικός αυτός ο τρόπος δράσης; Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους, τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους στη συμπεριφορά τους, τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους, και ούτω καθεξής. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο). Μέσα από την αποκάλυψη του λόγου του Θεού, κατάλαβα ότι ένα σημάδι εξύψωσης εαυτού των αντίχριστων είναι η επίδειξη των χαρισμάτων τους και των επιτευγμάτων τους ενώπιον των άλλων για να τους θεωρούν οι άνθρωποι ταλαντούχους και ικανούς, και να κερδίζουν σεβασμό και θαυμασμό. Η διάδοση του ευαγγελίου και η μαρτυρία στον Θεό είναι ουσιαστικά θετικά πράγματα. Με τα προτερήματά της ως εργάτρια του ευαγγελίου, αν η Μπάρμπαρα μπορούσε να συναναστραφεί για τις δυσκολίες της, για το πώς στηρίχθηκε στον Θεό και βίωσε το έργο Του, για το τι κέρδισε και τι έμαθε από αυτό, και για τα καλά μονοπάτια άσκησης που αποκόμισε, η συναναστροφή θα ήταν εποικοδομητική. Αλλά μιλούσε μόνο για το πόσους ανθρώπους είχε προσηλυτίσει, πόσο είχε υποφέρει, πόσο μεγάλο τίμημα είχε πληρώσει, και κανείς απ’ όσους άκουγαν τις εμπειρίες της δεν αποκτούσε καλύτερη κατανόηση του Θεού ή σαφή γνώση για το πώς να ασκείται ή να προσεγγίζει διάφορα ζητήματα. Αντ’ αυτού, απλώς μάθαιναν περισσότερα γι’ αυτήν, όπως ότι είχε χαρίσματα και επίπεδο στη διάδοση του ευαγγελίου και ότι ήταν πιο ένθερμη από άλλους. Όλοι την επαινούσαν, τη ζήλευαν και ένιωθαν ανεπαρκείς. Είδα ότι τα αποτελέσματα της επίδειξης και της μαρτυρίας για τον Θεό δεν ήταν τα ίδια. Μέσω της συναναστροφής, επιβεβαιώθηκαν οι απόψεις μου, και είδα ότι η πλειονότητα όσων έλεγε η Μπάρμπαρα δεν ήταν μαρτυρία για τον Θεό, αλλά μια προσπάθεια εξύψωσης και επίδειξης του εαυτού της. Αποκάλυπτε διάθεση αντίχριστου, η οποία θα προκαλούσε την αηδία και το μίσος του Θεού. Οι αδελφές μού υπενθύμισαν επίσης ότι η Μπάρμπαρα μπορεί να μη γνώριζε ακόμα τη διεφθαρμένη διάθεση που αποκάλυπτε, και ότι αφού το είδαμε, θα έπρεπε να της το επισημάνουμε με αγάπη. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί για να προστατεύσουμε τις σχέσεις μας. Τα λόγια των αδελφών με γέμισαν ντροπή, και αποφάσισα να συναναστραφώ με την Μπάρμπαρα το συντομότερο.

Αφού τελείωσε η συνάντηση, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Είχα δει τα προβλήματα της Μπάρμπαρα, μα δεν τολμούσα να της τα επισημάνω, και ακόμη και όταν είπα κάτι, απλώς ξεπέταξα το πρόβλημα χωρίς να πετύχω τίποτα, άρα ποτέ δεν προβληματίστηκε πραγματικά ούτε κατάλαβε το πρόβλημά της. Με γέμισαν ανησυχία και ενοχές αυτές οι σκέψεις και δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: «Συνήθως είμαι χαρούμενη όταν είμαι με την Μπάρμπαρα· της λέω τα πάντα, οπότε γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να της επισημάνω τα προβλήματά της; Γιατί δεν βγαίνουν λέξεις;» Κατά την αναζήτησή μου διάβασα τον λόγο του Θεού. «Εσείς είστε όλοι πολύ μορφωμένοι. Όλοι σας δίνετε προσοχή στο να είστε εκλεπτυσμένοι και ανεπιτήδευτοι όταν μιλάτε, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο μιλάτε: Είστε διακριτικοί και έχετε μάθει να μην πληγώνετε την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των άλλων. Στα λόγια και στις πράξεις σας, αφήνετε στους ανθρώπους χώρο για ελιγμούς. Κάνετε ό,τι μπορείτε για να καθησυχάζετε τους ανθρώπους. Δεν εκθέτετε τις ουλές ή τα μειονεκτήματά τους, και προσπαθείτε να μην τους πληγώσετε και να μην τους φέρετε σε δύσκολη θέση. Αυτή είναι η διαπροσωπική αρχή με την οποία ενεργούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Και τι είδους αρχή είναι αυτή; (Είναι η αρχή τού να είσαι ευχάριστος στους άλλους, αρχή δόλια και πονηρή.) Είναι ραδιούργα, πονηρή, δολερή και ύπουλη. Πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων κρύβονται πολλά κακόβουλα, ύπουλα και απεχθή πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). «Όλοι αυτοί που επιμένουν στη μέση οδό, είναι οι πιο μοχθηροί. Προσπαθούν να μην προσβάλλουν κανέναν, ευχαριστούν τους ανθρώπους, συμφωνούν με τα πράγματα και κανείς δεν μπορεί να τους καταλάβει. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ζωντανός Σατανάς!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορεί κανείς να απαλλαχτεί από τα δεσμά μιας διεφθαρμένης διάθεσης). «Υπάρχει ένα αξίωμα στις φιλοσοφίες για τη ζωή που λέει: “Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους”. Αυτό σημαίνει ότι για να διατηρήσει κανείς μια φιλική σχέση, πρέπει να μένει σιωπηλός όσον αφορά τα προβλήματα του φίλου του, ακόμη κι αν τα βλέπει ξεκάθαρα —θα πρέπει να τηρεί τις αρχές τού να μην προσβάλλει την αξιοπρέπεια του άλλου ούτε να εκθέτει τις ατέλειές του. Πρέπει να εξαπατά ο ένας τον άλλον, να κρύβεται ο ένας απ’ τον άλλον, να εμπλέκονται σε δολοπλοκίες ο ένας με τον άλλον και, μολονότι ο καθένας γνωρίζει με απόλυτη σαφήνεια τι είδους άτομο είναι ο άλλος, να μην το λέει ξεκάθαρα, αλλά να χρησιμοποιεί πονηρές μεθόδους για να διατηρήσουν τις φιλικές τους σχέσεις. Γιατί να θέλει κανείς να διατηρήσει τέτοιου είδους σχέσεις; Διότι δεν θέλει να κάνει εχθρούς σ’ αυτήν την κοινωνία, μέσα στην ομάδα, κάτι που θα σήμαινε ότι θα εξέθετε συχνά τον εαυτό του σε επικίνδυνες καταστάσεις. Εφόσον δεν γνωρίζετε με ποιον τρόπο θα σας βλάψει κάποιος αφού εκθέσετε τα ελαττώματά του ή τον πληγώσετε και γίνει εχθρός σας, κι εφόσον δεν θέλετε να βρεθείτε σε μια τέτοια θέση, χρησιμοποιείτε το αξίωμα των φιλοσοφιών για τη ζωή που έχει ως εξής: “Ποτέ μη χτυπάς κάτω από τη ζώνη και ποτέ μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων”. Υπό το πρίσμα αυτό, εάν δύο άτομα έχουν μια τέτοια σχέση, λογίζονται αληθινοί φίλοι; (Όχι.) Δεν είναι αληθινοί φίλοι, ούτε βέβαια έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Άρα, τι είδους σχέση είναι αυτή, ακριβώς; Δεν είναι μια βασική κοινωνική σχέση; (Είναι.) Σε τέτοιες κοινωνικές σχέσεις, οι άνθρωποι δεν μπορούν να προσφέρουν τα συναισθήματά τους, ούτε να κάνουν συζητήσεις επί της ουσίας, ούτε να πουν οτιδήποτε τους αρέσει, ούτε να πουν δυνατά αυτό που έχουν στην καρδιά τους ή τα προβλήματα που διαπιστώνουν στον άλλον, ή λόγια που θα ωφελούσαν τον άλλον. Αντίθετα, επιλέγουν λόγια που ακούγονται ωραία ώστε να μην πληγώσουν τον άλλον. Δεν θέλουν να κάνουν εχθρούς. Στόχος αυτού είναι οι άνθρωποι γύρω από κάποιον να μην αποτελούν απειλή. Όταν κανείς δεν τον απειλεί, δεν ζει με σχετική ηρεμία και γαλήνη; Αυτός δεν είναι ο στόχος των ανθρώπων που προωθούν τη φράση: “Ποτέ μη χτυπάς κάτω από τη ζώνη και ποτέ μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων”; (Είναι.) Πρόκειται, σαφώς, για έναν πονηρό και παραπλανητικό τρόπο ύπαρξης, με στοιχεία αμυντικού πνεύματος και στόχο την αυτοσυντήρηση. Όσοι ζουν έτσι δεν έχουν έμπιστους ανθρώπους ούτε στενούς φίλους με τους οποίους να μπορούν να πουν οτιδήποτε. Τηρούν αμυντική στάση μεταξύ τους, είναι υπολογιστές και συμφεροντολόγοι, παίρνοντας ο καθένας ό,τι χρειάζεται από τη σχέση. Δεν είναι έτσι; Στη βάση του, στόχος της φράσης “ποτέ μη χτυπάς κάτω από τη ζώνη και ποτέ μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων” είναι να αποφεύγει κανείς να προσβάλλει τους άλλους και να δημιουργεί εχθρούς, καθώς και να προστατεύει τον εαυτό του με το να μην προκαλεί κακό σε κανέναν. Είναι μια τεχνική και μια μέθοδος που υιοθετεί κανείς για να μην πληγωθεί. Αν εξετάσουμε αυτές τις πολλές πτυχές της ουσίας, η απαίτηση της αρετής των ανθρώπων “Ποτέ μη χτυπάς κάτω από τη ζώνη και ποτέ μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων” είναι όντως ευγενές αξίωμα; Είναι κάτι θετικό; (Όχι.) Τότε τι διδάσκει στους ανθρώπους; Ότι δεν θα πρέπει να αναστατώνεις ή να πληγώνεις κανέναν, αλλιώς, είσαι αυτός που θα καταλήξει να πληγωθεί· και επίσης, ότι δεν θα πρέπει να εμπιστεύεσαι κανέναν. Αν πληγώσεις κάποιον από τους καλούς σου φίλους, η φιλία θα αρχίσει σιγά-σιγά να αλλάζει· από καλός, στενός φίλος σου θα γίνει ένας ξένος που περνάει από τον δρόμο ή εχθρός σου. […] Ποιο είναι λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με αυτό που διδάσκει στους ανθρώπους αυτή η φράση; Κάνει τους ανθρώπους πιο ειλικρινείς ή πιο δόλιους; Έχει σαν αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνονται πιο δόλιοι· οι καρδιές των ανθρώπων απομακρύνονται περισσότερο, η απόσταση μεταξύ τους διευρύνεται και οι σχέσεις τους περιπλέκονται· είναι ισοδύναμο με το να περιπλέκονται οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Ο διάλογος αρχίζει να χάνεται, και αυτό προκαλεί μια νοοτροπία επιφυλακής του καθενός απέναντι στον άλλον. Μπορούν οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι φυσιολογικές με αυτόν τον τρόπο; Θα βελτιωθεί το κοινωνικό κλίμα; (Όχι.) Γι’ αυτό, λοιπόν, η φράση “ποτέ μη χτυπάς κάτω από τη ζώνη και ποτέ μην εκθέτεις τα ελαττώματα των άλλων” είναι προφανώς λανθασμένη. Η διδασκαλία αυτού στους ανθρώπους δεν μπορεί να τους κάνει να βιώσουν κανονική ανθρώπινη φύση· επιπλέον, δεν μπορεί να κάνει τους ανθρώπους έντιμους, ευθείς ή ειλικρινείς· δεν μπορεί να επιτύχει απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (8)]. Από τον λόγο του Θεού, είδα ότι στις αλληλεπιδράσεις μου με την Μπάρμπαρα στηριζόμουν σε σατανικές φιλοσοφίες ζωής, όπως «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους,» «όχι χτυπήματα κάτω από τη μέση,» και «Άλλος ένας φίλος σημαίνει άλλο ένα μονοπάτι». Μέχρι τότε, στις αλληλεπιδράσεις μου με τους ανθρώπους είχα ως αρχές αυτές τις φιλοσοφίες. Πίστευα ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν ο μόνος τρόπος για να διατηρώ διαπροσωπικές σχέσεις, να μην προσβάλλω τους άλλους και να μη μου δημιουργώ προβλήματα. Απ’ την αποκάλυψη του λόγου του Θεού, είδα τελικά ότι αυτές οι φιλοσοφίες ήταν πονηροί, απατηλοί και ύπουλοι τρόποι ζωής, ότι έκαναν τους ανθρώπους να φυλάγονται και εμπόδιζαν την ειλικρινή αλληλεπίδραση, κι ακόμη περισσότερο δεν επέτρεπαν την αγάπη μεταξύ τους. Αν και αυτή η αλληλεπίδραση δεν προσβάλλει και δεν σου φέρνει προβλήματα, σε εμποδίζει να κάνεις αληθινούς φίλους, και κάνει τους ανθρώπους να γίνονται απλώς όλο και πιο ψεύτικοι και απατηλοί. Κατάλαβα επίσης ότι πρέπει να είσαι ειλικρινής στις αλληλεπιδράσεις σου, και όταν βλέπεις ότι κάποιος έχει πρόβλημα, να δείχνεις συμπόνια για να τον βοηθήσεις όσο μπορείς. Ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν το δεχτεί και σε παρεξηγήσει, και πάλι πρέπει να τηρείς αυτές τις αρχές και να τον προσεγγίζεις με τις σωστές προθέσεις. Όταν αντιμετωπίζονται όσοι αποδέχονται την αλήθεια, αν και μπορεί στιγμιαία να νιώθουν αμηχανία ή να μην το αποδέχονται, αργότερα θα αναζητήσουν την αλήθεια και θα κάνουν αυτοκριτική. Όχι μόνο δεν θα δυσανασχετήσουν με τους άλλους, αλλά θα είναι ευγνώμονες σ’ αυτόν που τους διόρθωσε. Σκέφτηκα τις αλληλεπιδράσεις μου με την Μπάρμπαρα. Πολλές φορές την είχα δει ξεκάθαρα να επιδεικνύεται μπροστά σε άλλους, είχα δει ότι οι άλλοι την εκτιμούσαν πολύ, αλλά φοβόμουν μην την πληγώσω επισημαίνοντας το πρόβλημά της και στο μέλλον με αγνοεί. Έτσι, για να διατηρήσω καλές σχέσεις μαζί της, δεν έλεγα τίποτα ούτε τη βοηθούσα καθώς αποκάλυπτε διαφθορά, άρα δεν προβληματιζόταν και δεν γνώριζε το πρόβλημά της, και έπειτα επέστρεψε στους παλιούς της τρόπους. Είδα ότι ζώντας με αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες, ήθελα μόνο να προστατεύσω τη σχέση μας, για να λέει η Μπάρμπαρα ότι ήμουν άτομο με κατανόηση και ενσυναίσθηση. Δεν είχα σκεφτεί την είσοδό της στη ζωή. Μακάρι να της είχα επισημάνει νωρίτερα τα προβλήματα που είχα δει· τότε ίσως να είχε κάποια κατανόηση της διεφθαρμένης της διάθεσης, και να μην έλεγε τόσο παράλογα πράγματα στις συναθροίσεις. Είχα γίνει ανθρωπάρεσκος για να προστατέψω τη σχέση μας! Ήταν πολύ επιβλαβής συμπεριφορά! Έπειτα σκέφτηκα μια άλλη αδελφή με την οποία είχα αλληλεπιδράσει. Είδα ότι ήταν συχνά επιπόλαιη στο καθήκον της, και ότι όταν της υποδείκνυαν τα προβλήματά της, δεν ήταν σε θέση να τα αποδεχτεί. Ήθελα να συναναστραφώ μαζί της για να τη βοηθήσω να κάνει αυτοκριτική, μα θεώρησα ότι ήταν αρκετά μεγάλη, και αν της υποδείκνυα το πρόβλημά της, θα την πλήγωνα και θα με θεωρούσε πολύ σκληρή. Έτσι, έκανα απλώς τα στραβά μάτια στο πρόβλημά της, και παρέμεινα φαινομενικά χαρούμενη, ομιλητική και φιλική μαζί της. Μόνο αφού απολύθηκε επειδή ήταν επιπόλαιη στο καθήκον της μετάνιωσα που δεν τη βοήθησα νωρίτερα. Μόνο αφού έφυγε, συναναστράφηκα τα προβλήματα που είχα διαπιστώσει σ’ αυτήν. Αν και είχε αναγνωρίσει εν τέλει το πρόβλημά της, με κατηγόρησε που δεν της το είχα επισημάνει νωρίτερα και είπε ότι αν ήταν σε θέση να διορθωθεί νωρίτερα, ίσως να μην είχε απολυθεί. Με αυτή τη σκέψη κατάλαβα τελικά ότι το να ζεις με αυτές τις φιλοσοφίες και να είσαι ανθρωπάρεσκος δεν σημαίνει ότι είσαι καλός άνθρωπος. Αυτό δεν δείχνει ειλικρίνεια ή συμπόνια προς τους άλλους· αντιθέτως, είναι εγωιστικό και δόλιο. Βίωνα μια σατανική διάθεση και αηδίαζα τον Θεό. Η Μπάρμπαρα ήταν πάντα ειλικρινής μαζί μου, μα εγώ είχα βασιστεί απλώς σε αυτές τις φιλοσοφίες κατά τις αλληλεπιδράσεις μας, και δεν έκανα πράξη την αλήθεια. Σκεφτόμουν μόνο πώς να μην την προσβάλω και πώς να διατηρήσω την καλή εικόνα που είχε για μένα, και όταν την είδα να αποκαλύπτει διαφθορά, απλώς το αγνόησα. Μπορούσα να θεωρηθώ καλή φίλη ενώ ενεργούσα έτσι; Είδα ότι το ρητό «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους» ήταν πραγματικά ένα ψέμα του Σατανά, και δεν ήθελα πλέον να ζω με αυτό.

Στην αυτοκριτική μου, συνειδητοποίησα ότι δεν επεσήμαινα το πρόβλημα της Μπάρμπαρα και για άλλον έναν λόγο: Είχα λανθασμένη άποψη. Πάντα πίστευα πως επισημαίνοντας το πρόβλημα κάποιου, εξέθετα το ελάττωμά του, ότι θα τον πλήγωνε, πιθανώς θα τον προσέβαλλε, και ότι δεν θα το εκτιμούσε κανείς. Έτσι και με την Μπάρμπαρα, πάντα φοβόμουν ότι θα προσβαλλόταν αν της έδειχνα το πρόβλημά της και ότι αυτό θα κατέστρεφε τη σχέση μας, πράγμα που δυσκόλευε πολύ το να κάνω πράξη την αλήθεια. Έτσι αναζήτησα τον Θεό για να με καθοδηγήσει να λύσω αυτό το πρόβλημα.

Στην αναζήτησή μου, διάβασα τα λόγια Του. «Ο Θεός απαιτεί οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια, να λένε αυτό που σκέφτονται και όχι να ξεγελούν, να κοροϊδεύουν, να παραπλανούν, να σατιρίζουν, να προσβάλλουν, να περιορίζουν, να πληγώνουν, να εκθέτουν τις αδυναμίες των άλλων ή να τους ειρωνεύονται. Δεν είναι αυτές οι θεμελιώδεις αρχές της ομιλίας; Τι εννοούμε λέγοντας ότι δεν θα πρέπει κάποιος να εκθέτει τις αδυναμίες των ανθρώπων; Εννοούμε να μη ρίχνει λάσπη στους άλλους. Να μην εμμένει στα λάθη ή τις ελλείψεις του παρελθόντος τους για να τους κρίνει ή να τους καταδικάσει. Αυτό είναι το λιγότερο που θα πρέπει να κάνεις. Από τη θετική πλευρά, πώς εκφράζεται η εποικοδομητική ομιλία; Κατά κύριο λόγο ενθαρρύνει, προσανατολίζει, καθοδηγεί, προτρέπει, δείχνει κατανόηση και προσφέρει παρηγοριά. Επίσης, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, καθίσταται απαραίτητο να εκθέσουμε άμεσα τα λάθη των άλλων και να τους αντιμετωπίσουμε και να τους κλαδέψουμε, ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια και να επιθυμήσουν τη μετάνοια. Μόνο τότε επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αυτός ο τρόπος άσκησης είναι μεγάλο όφελος για τους ανθρώπους. Είναι πραγματική βοήθεια για αυτούς και είναι εποικοδομητικό για αυτούς, έτσι δεν είναι; […] Και ποια είναι, εν ολίγοις, η θεμελιώδης αρχή που διέπει την ομιλία; Είναι η εξής: πες αυτό που έχεις στην καρδιά σου και μίλα για τις αληθινές σου εμπειρίες και για το τι πραγματικά σκέφτεσαι. Αυτά τα λόγια είναι τα πλέον επωφελή για τους ανθρώπους, προσφέρουν στους ανθρώπους, τους βοηθούν, είναι θετικά. Ν’ αρνείσαι να λες εκείνα τα ψεύτικα λόγια, εκείνα τα λόγια που δεν ωφελούν τους ανθρώπους ούτε είναι εποικοδομητικά γι’ αυτούς. Έτσι δεν θα τους βλάπτεις ούτε θα τους βάζεις τρικλοποδιές, δεν θα τους βυθίζεις στην αρνητικότητα ούτε θα υπάρχει αρνητικό αποτέλεσμα. Πρέπει να λες θετικά πράγματα. Πρέπει να προσπαθείς να βοηθάς τους ανθρώπους όσο περισσότερο μπορείς, να τους ωφελείς, να τους προσφέρεις, να τους δημιουργείς αληθινή πίστη στον Θεό. Πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους τη δυνατότητα να βοηθηθούν και να κερδίσουν πολλά από τις εμπειρίες σου όσον αφορά τα λόγια του Θεού και τον τρόπο με τον οποίο επιλύεις προβλήματα, αλλά και να μπορέσουν να κατανοήσουν το μονοπάτι της βίωσης του έργου του Θεού και της εισόδου στην πραγματικότητα της αλήθειας, κάτι που θα τους δώσει την ευκαιρία να εισέλθουν στη ζωή και να κάνουν τη ζωή τους να αναπτυχθεί —πράγμα που θα είναι το αποτέλεσμα του ότι τα λόγια σου έχουν αρχές και είναι εποικοδομητικά για τους ανθρώπους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Αν έχεις καλή σχέση με έναν αδελφό ή μια αδελφή και σου ζητήσει να του επισημάνεις το πρόβλημά του, πώς πρέπει να το κάνεις; Αυτό σχετίζεται με την προσέγγιση που θα ακολουθήσεις στο θέμα. […] Σύμφωνα με τη θεμελιώδη αρχή της αλήθειας, λοιπόν, πώς θα πρέπει να προσεγγίσεις αυτό το θέμα; Ποια ενέργεια είναι σύμφωνη με την αλήθεια; Πόσες σχετικές αρχές υπάρχουν; Πρώτον, τουλάχιστον, μη βάζεις τρικλοποδιά στους άλλους. Πρέπει πρώτα να εξετάσεις τις αδυναμίες του άλλου και με ποιον τρόπο να μιλήσεις μαζί του ώστε να μην του βάλεις τρικλοποδιά. Αυτό είναι το ελάχιστο που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του. Έπειτα, αν ξέρεις ότι είναι κάποιος που πιστεύει πραγματικά στον Θεό και μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια, τότε όταν παρατηρείς ότι έχει κάποιο πρόβλημα, θα πρέπει να παίρνεις την πρωτοβουλία να τον βοηθήσεις. Αν δεν κάνεις τίποτα και γελάς μαζί του, τότε τον πληγώνεις και τον βλάπτεις. Κάποιος που το κάνει αυτό δεν έχει συνείδηση ή σύνεση, και δεν έχει αγάπη για τους άλλους. Εκείνοι που έχουν λίγη συνείδηση και σύνεση δεν μπορούν να παίρνουν στην πλάκα τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Θα πρέπει να σκεφτούν διαφορετικούς τρόπους για να τους βοηθήσουν να επιλύσουν το πρόβλημά τους. Θα πρέπει να αφήσουν το άτομο να καταλάβει τι συνέβη και πού ήταν το λάθος του. Το αν μπορεί να μετανοήσει είναι δικό του θέμα· εμείς θα έχουμε εκπληρώσει τις ευθύνες μας. Ακόμη και αν δεν μετανοήσει τώρα, αργά ή γρήγορα θα έρθει μια μέρα που θα έρθει στα συγκαλά του και δεν θα σε κατηγορήσει ούτε θα σου επιρρίψει ευθύνες. Τουλάχιστον, ο τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρεσαι στους αδελφούς και τις αδελφές σου δεν μπορεί να μην πληροί τα πρότυπα της συνείδησης και της σύνεσης. Μην υποχρεώνεσαι στους άλλους· βοήθησέ τους στον βαθμό που μπορείς. Αυτό θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που μπορούν να συμπεριφέρονται στους αδελφούς και τις αδελφές τους με αγάπη και σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας είναι το καλύτερο είδος ανθρώπων. Είναι, επίσης, οι πιο καλόκαρδοι. Φυσικά, οι αληθινοί αδελφοί και αδελφές είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μπορούν να αποδεχτούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Αν κάποιος πιστεύει στον Θεό μόνο για να φάει το ψωμί του ή για να λάβει ευλογίες, αλλά δεν αποδέχεται την αλήθεια, τότε δεν είναι αδελφός ή αδελφή. Πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους αληθινούς αδελφούς και αδελφές σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Όπως και να πιστεύουν στον Θεό ή σε όποιο μονοπάτι κι αν βρίσκονται, θα πρέπει να τους βοηθάς με το πνεύμα της αγάπης. Ποιο είναι το ελάχιστο αποτέλεσμα που θα πρέπει να επιτύχει κανείς; Πρώτον, να μην τους βάλει τρικλοποδιά και να μην τους αφήσει να γίνουν αρνητικοί· δεύτερον, να τους βοηθήσει και να τους κάνει να επιστρέψουν από το λάθος μονοπάτι· και τρίτον, να τους κάνει να κατανοήσουν την αλήθεια και να επιλέξουν το ορθό μονοπάτι. Αυτά τα τρία είδη αποτελέσματος μπορούν να επιτευχθούν μόνο αν τους βοηθάς με το πνεύμα της αγάπης. Αν δεν διαθέτεις αληθινή αγάπη, δεν μπορείς να επιτύχεις αυτά τα τρία είδη αποτελέσματος, και θα μπορούσες να επιτύχεις μόνο ένα ή δύο στην καλύτερη περίπτωση. Αυτά τα τρία είδη αποτελέσματος είναι επίσης οι τρεις αρχές για το πώς να βοηθά κανείς τους άλλους. Γνωρίζεις αυτές τις τρεις αρχές και τις κατανοείς καλά, αλλά πώς υλοποιούνται στην πραγματικότητα; Κατανοείς πραγματικά τη δυσκολία του άλλου; Δεν είναι αυτό ένα ακόμη πρόβλημα; Πρέπει επίσης να σκεφτείς: “Από πού πηγάζει η δυσκολία του; Είμαι ικανός να τον βοηθήσω; Αν το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό και δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημά του, και μιλήσω απρόσεκτα, μπορεί να τον κατευθύνω στο λάθος μονοπάτι. Πέρα από αυτό, κατά πόσο μπορεί αυτό το άτομο να κατανοήσει την αλήθεια και ποιο είναι το επίπεδό του; Είναι ισχυρογνώμων; Κατανοεί τα πνευματικά ζητήματα; Μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια; Επιδιώκει την αλήθεια; Αν δει ότι είμαι πιο ικανός από αυτόν και συναναστραφώ μαζί του, θα προκύψει μέσα του ζήλια ή αρνητικότητα;” Πρέπει να ληφθούν υπόψη όλα αυτά τα ερωτήματα. Αφού εξετάσεις και αποκτήσεις ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτά τα ερωτήματα, πήγαινε να συναναστραφείς με αυτό το άτομο, διάβασε διάφορα αποσπάσματα των λόγων του Θεού που αφορούν το πρόβλημά του και δώσε του τη δυνατότητα να κατανοήσει την αλήθεια στα λόγια του Θεού και να βρει το μονοπάτι άσκησης. Τότε, το πρόβλημα θα λυθεί και θα βγει από τη δύσκολη θέση. Είναι απλό το θέμα αυτό; Δεν πρόκειται για ένα απλό θέμα. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, όσα κι αν πεις, θα είναι μάταια. Αν κατανοήσεις την αλήθεια, τότε μπορεί να διαφωτιστεί και να ωφεληθεί με λίγες μόνο φράσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). Από τον λόγο του Θεού κατάλαβα ότι αν εκθέτεις τις ελλείψεις κάποιου για να εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες του και να τον κρίνεις και να τον καταδικάσεις, και αν θέλεις να τον γελοιοποιήσεις, να τον χλευάσεις και να τον αποδοκιμάσεις, τότε αυτό αηδιάζει τον Θεό. Αλλά αν επισημαίνεις τα προβλήματα και τις ελλείψεις ενός ατόμου με την πρόθεση να το βοηθήσεις, αυτό είναι εποικοδομητικό, και αποτελεί έκφραση συμπόνιας για τους άλλους και αίσθημα ευθύνης για τη ζωή τους. Αν το άτομο επιδιώκει την αλήθεια, τότε με τη βοήθεια των άλλων, θα μπορέσει να κάνει αυτοκριτική και να αναζητήσει την αλήθεια για να επιλύσει τα προβλήματά του, και θα σημειώσει πρόοδο στην είσοδό του στη ζωή. Μα κάποιοι αντιστέκονται και αποστρέφονται την αντιμετώπιση και την επισήμανση των ζητημάτων τους. Αυτό δείχνει ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια και ότι η διάθεσή τους έχει κουραστεί από την αλήθεια. Είδα ότι παλιά πίστευα ότι η επισήμανση των προβλημάτων του άλλου ήταν το ίδιο με το να εκθέτεις τα ελαττώματά του και ότι δεν εκτιμάται. Αυτή η άποψη ήταν λανθασμένη. Κατάλαβα επίσης ότι υπάρχουν αρχές στην επισήμανση των προβλημάτων των άλλων. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις καλές προθέσεις και τον ενθουσιασμό, ή με την πιο άμεση επισήμανση των προβλημάτων κάποιου, όποιος κι αν είναι. Ενίοτε χρειάζεται σοφία και συμμόρφωση με τις αρχές της αλήθειας. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις υπόψιν τις σχετικές αλήθειες, να βοηθάς τους άλλους να κατανοήσουν την αλήθεια και το θέλημα του Θεού επισημαίνοντάς τους τα πράγματα, και να τους δίνεις μονοπάτι άσκησης. Μόνο έτσι βοηθάς πραγματικά τους ανθρώπους. Τότε συνειδητοποίησα τελικά ότι δεν είχα καλά αποτελέσματα όταν είχα επισημάνει τα προβλήματα των άλλων στο παρελθόν επειδή δεν αναζητούσα τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Όπως με τη Ροξάνα, που ήταν ματαιόδοξη, την ένοιαζε η φήμη της και δεν είχε αντιμετωπιστεί στο παρελθόν. Όταν διαπίστωσα ότι ξέφευγε από το θέμα στη συναναστροφή της, όχι μόνο θα έπρεπε να της είχα επισημάνει το πρόβλημά της, μα θα έπρεπε και να είχα μοιραστεί μαζί της τις αρχές συναναστροφής του λόγου του Θεού για να τη βοηθήσω να βρει μονοπάτι άσκησης. Έτσι, δεν θα την περιόριζα και ίσως σε μελλοντικές συναθροίσεις να συναναστρεφόταν σύμφωνα με τις αρχές. Όταν κατάλαβα αυτήν την αρχή, δεν φοβόμουν πλέον να επισημάνω τα προβλήματα της Μπάρμπαρα, και ήξερα ότι έπρεπε να τη βοηθήσω σύμφωνα με τις αρχές και με συμπόνια για να μην πάρει το λάθος μονοπάτι. Μέσα μου, αναζήτησα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Πώς μπορώ να συναναστραφώ αποτελεσματικά με την Μπάρμπαρα, να μην την περιορίσω, και επίσης να της δώσω να καταλάβει αυτή την πτυχή της αλήθειας και να αναγνωρίσει το πρόβλημά της;»

Όποτε είχα χρόνο, αναλογιζόμουν αυτό το πρόβλημα, αναζητούσα και εξέταζα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν όσους επιδεικνύονται και εξυψώνονται. Έψαξα την κατάλληλη ώρα να συναναστραφώ με την Μπάρμπαρα και να της μιλήσω για τα προβλήματα που είχα παρατηρήσει εκείνη την περίοδο, καθώς και να συναναστραφώ μαζί της για τη φύση και τις συνέπειες της επίδειξης, και για τη στάση με την οποία ο Θεός αντιμετωπίζει τέτοια συμπεριφορά. Αφού συναναστράφηκα μαζί της, συνειδητοποίησε τελικά τη σοβαρότητα του προβλήματός της, είδε ότι τη διακατείχε μια εμμονή με το κύρος, ότι της άρεσε να έχει θέση στην καρδιά των ανθρώπων και να τη θαυμάζουν, και ότι μια τέτοια επιδίωξη αηδιάζει τον Θεό. Αργότερα, ανέλυσε και μίλησε γι’ αυτή της τη συμπεριφορά σε μια συνάθροιση, κι έτσι όλοι το αναγνώρισαν. Βλέποντας ότι η Μπάρμπαρα μπόρεσε να σκεφτεί και να αναγνωρίσει το πρόβλημά της και να μισήσει τον εαυτό της, χάρηκα πολύ. Μα ταυτόχρονα, ένιωθα ενοχές. Μετάνιωσα που είχα αργήσει τόσο να συναναστραφώ και να της το επισημάνω. Δεν απέκτησε προκατάληψη απέναντί μου επειδή επισήμανα και εξέθεσα το πρόβλημά της ούτε διαλύθηκε η σχέση μας· αντίθετα, ήρθαμε πιο κοντά από πριν. Κατάλαβα ότι μόνο ζώντας σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και αλληλεπιδρώντας με τους ανθρώπους σύμφωνα με τις αρχές μπορεί κανείς να νιώσει γαλήνια.