Όταν άρχισα να επιβλέπω το έργο του ποτίσματος των νεοφώτιστων, η συνεργάτιδά μου, αδελφή Ζανγκ, μιλούσε συχνά για δόγματα και επιδεικνυόταν στις συναθροίσεις, και πολλά προβλήματα στο έργο δεν επιλύονταν εγκαίρως. Ανέφερα τη συμπεριφορά της αδελφής Ζανγκ στους επικεφαλής, και μόλις ερεύνησαν την κατάσταση, αποφάσισαν πως ήταν ακατάλληλη για υπεύθυνη και την απέπεμψαν. Έπειτα, μετέφερα και κάποιους άλλους ακατάλληλους απ’ την ομάδα και συναναστράφηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές για να επιλύσω τα προβλήματά τους. Δύο μήνες αργότερα, το έργο είχε βελτιωθεί και όλοι ήταν προνοητικοί στα καθήκοντά τους. Μια φορά, οι επικεφαλής ανέφεραν σε ένα γράμμα ότι το πότισμά μας είχε βελτιωθεί. Οι συνεργάτιδες αδελφές μου είπαν επίσης πως ήμουν καλή στο έργο και επέλυα τα πρακτικά προβλήματα των αδελφών. Όταν είχαν προβλήματα, συχνά έρχονταν σ’ εμένα. Βλέποντας την επιβεβαίωση του έργου μου από τους επικεφαλής και την εκτίμηση και τον θαυμασμό των συνεργάτιδών μου, ήμουν πολύ χαρούμενη. Σκεφτόμουν: «Φαίνεται πως έχω κάποιες πραγματικότητες της αλήθειας και κάνω πρακτικό έργο». Σιγά-σιγά, άρχισα να έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν πως, εφόσον ήμουν η υπεύθυνη και επικεφαλής ομάδας ανάμεσα στις συνεργάτιδές μου, ήμουν καλύτερη απ’ όλους στην επίλυση προβλημάτων.

Τότε, ήμουν κυρίως υπεύθυνη για το έργο μιας ομάδας. Συχνά συναναστρεφόμουν με τα μέλη για να επιλύω προβλήματα και παρεκκλίσεις στο έργο, και σύντομα, το έργο βελτιώθηκε σημαντικά. Όμως, οι ομάδες που επέβλεπαν οι συνεργάτιδές μου δεν βελτιώθηκαν πολύ, ειδικά η ομάδα που επιτηρούσε η αδελφή Λι, όπου τα μέλη δεν συνεργάζονταν καλά και τα προβλήματα παρέμεναν άλυτα. Η αδελφή Λι ήταν αγχωμένη και με ρώτησε: «Πώς τους συναναστράφηκες. Πώς πετύχατε τόσο καλά αποτελέσματα;» Απάντησα με μια γλαφυρή περιγραφή των μεθόδων μου. Όταν τελείωσα, θυμήθηκα έναν αδελφό με αλαζονική διάθεση που δεν συνεργαζόταν με τους άλλους. Δεν είχα επιλύσει εντελώς αυτό το ζήτημα και έπρεπε να συναναστραφώ με όλους γι’ αυτό. Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Είμαι επικεφαλής ομάδας, πρότυπο για όλους, άρα αν πω πως υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορώ να επιλύσω, τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφές μου; Μόλις τώρα, μίλησα με ενθουσιασμό. Πώς γίνεται να υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορώ να επιλύσω; Δεν θα με περιφρονούν γι’ αυτό;» Τελικά, δεν βρήκα το θάρρος να αναφερθώ σ’ αυτό. Μετά απ’ αυτό, σε κάποιες συζητήσεις μας για το έργο, μιλούσα πάντα για το πώς επέλυα προβλήματα και τι αποτελέσματα είχα πετύχει, όμως δεν έλεγα λέξη για τα άλυτα προβλήματα. Ως αποτέλεσμα, οι δύο συνεργάτιδές μου με θαύμαζαν και νόμιζαν πως επέλυα προβλήματα. Έλεγαν: «Κατέχεις τις πραγματικότητες της αλήθειας». Είχα λίγη επίγνωση τότε, έτσι απλώς έλεγα πως υπήρχαν και προβλήματα που δεν μπορούσα να επιλύσω, αλλά ως εκεί.

Αργότερα, υπήρχε μια αναποτελεσματική ομάδα, και οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν κάποιες δυσκολίες στα καθήκοντά τους. Έτσι, η αδελφή Λι μού είπε: «Τους συναναστράφηκα αρκετές φορές, όμως δεν μπορώ να επιλύσω τα προβλήματά τους. Τώρα νιώθω αρνητική». Όταν το άκουσα, μου έπεσαν τα μούτρα και ένιωθα κι εγώ πολύ άβολα, επειδή κι εγώ το είχα κάνει αρκετές φορές, αλλά δεν είχα επιλύσει τα προβλήματα. Ένιωθα εντελώς ανήμπορη τότε, πως είχα βάλει τα δυνατά μου και δεν κατανοούσα γιατί δεν επιλύονταν. Ήθελα να ανοιχτώ για την κατάστασή μου, όμως μόλις είδα την αδελφή Λι να είναι αρνητική, σκέφτηκα πως αν ανοιγόμουν για τις δυσκολίες μου τότε, ίσως μετέδιδα αρνητικότητα. Εξάλλου, ήμουν επικεφαλής ομάδας. Όταν είχαμε προβλήματα, έπρεπε να ανταπεξέρχομαι και να μη γίνομαι αρνητική. Τότε, η αδελφή Λι με ρώτησε: «Πώς πρέπει να βιώσω αυτές τις δυσκολίες;» Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν είχα κάποιο μονοπάτι να συναναστραφώ. Όμως, για να διατηρήσω την καλή μου εικόνα στα μάτια της, έσφιξα τα δόντια και είπα: «Σε τέτοιες δυσκολίες, πρέπει να βασιζόμαστε στον Θεό. Ήταν δύσκολο για τον Νώε να φτιάξει την κιβωτό, όμως το έκανε βασιζόμενος στον Θεό. Πρέπει να είμαστε όπως ο Νώε και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα». Έπειτα, μίλησα για τις φορές που συνάντησα δυσκολίες στο καθήκον μου, και πώς τους οδήγησα όλους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να έχουν αποτελέσματα. Κάποιες αδελφές χωρίς διάκριση, με επαίνεσαν μάλιστα για την εμπειρία μου, όμως δεν χαιρόμουν καθόλου. Ακόμα δεν είχαμε επιλύσει τις δυσκολίες στο πρόσφατο έργο μας, άρα δεν κορόιδευα τους άλλους με όσα έλεγα; Όμως, με καθησύχασα: «Τι άλλο μπορούσα να κάνω ως επικεφαλής ομάδας; Ό,τι κι αν γίνει, πρέπει να αντέξω!» Αν και δεν το ήθελα, είπα: «Θα ασχοληθώ εγώ μ’ αυτό το πρόβλημα». Δεν είχα ιδέα πώς να το χειριστώ. Ένιωθα ένα ασήκωτο βάρος στις πλάτες μου που δεν μπορούσα να αποφύγω, όμως δεν τολμούσα να ανοιχτώ στις αδελφές μου. Τότε, η αδελφή Λι είπε: «Τελευταία, τα προβλήματα στο έργο μας δεν έχουν επιλυθεί. Δεν πρέπει να κάνουμε περισυλλογή;» Η αδελφή Σιν μού είπε: «Όλον αυτόν τον καιρό, σε θαυμάζουμε. Νιώθουμε πως κατανοείς την αλήθεια και επιλύεις προβλήματα, έτσι βασιζόμαστε σ’ εσένα. Η κατάστασή μας αυτή δεν είναι σωστή». Τότε, η αδελφή Λι είπε: «Πράγματι. Όσο καιρό δουλεύουμε μαζί σου, σπανίως μιλάς για τη διαφθορά σου. Μιλάς μόνο για τη θετική σου είσοδο. Όμως μια τέτοια στιγμή που έχουμε τόσα προβλήματα και δυσκολίες στο έργο μας, ενώ εμείς οι δύο είμαστε σε αρνητική κατάσταση, εσύ δεν δείχνεις σημάδια αδυναμίας. Μήπως προσποιείσαι;» Όταν το άκουσα, ένιωσα σφίξιμο στην καρδιά. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της προσποίησής μου; Όμως ήμουν ακόμη μπερδεμένη και σκέφτηκα: «Είμαι επικεφαλής ομάδας. Αν ανοιχτώ και πω πως νιώθω αδύναμη, δεν θα μεταδώσω αρνητικότητα; Όπως στον πόλεμο, αν οι στρατηγοί πέσουν, δεν θα νικηθούν πιο εύκολα οι στρατιώτες;» Έπειτα όμως σκέφτηκα πως, εφόσον οι συνεργάτιδες μου με θαύμαζαν, και αν συνέχιζε αυτό, θα τους έφερνα ενώπιόν μου. Περπατούσα σε λάθος μονοπάτι. Ήξερα πως έπρεπε να κάνω αυτοκριτική. Τότε, έμαθα επίσης πως κι άλλοι βρίσκονταν σε αρνητική κατάσταση και ήθελαν να τα παρατήσουν, κι αυτό επηρέαζε σοβαρά το έργο. Μπρος σ’ αυτά τα προβλήματα, ένιωθα πολύ αρνητική. Για την ώρα, δεν επέλυα κανένα πρακτικό πρόβλημα. Δεν άντεχα καθόλου μια τόσο σημαντική αποστολή. Αν συνέχιζα έτσι, θα παρακώλυα το έργο της εκκλησίας. Τελικά, δεν άντεξα άλλο και έτσι υπέβαλα την παραίτησή μου στους επικεφαλής μου.

Μετά την παραίτηση, άρχισα να κάνω αυτοκριτική: «Γιατί δεν μπορώ να ανοιχτώ για τα προβλήματα και τις δυσκολίες μου; Γιατί πάντα προσποιούμαι; Γιατί δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής;» Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και κατανόησα κάπως τον εαυτό μου. Ο Θεός λέει: «Ξέρετε ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι Φαρισαίοι; Υπάρχουν Φαρισαίοι γύρω σας; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται “Φαρισαίοι”; Πώς περιγράφονται οι Φαρισαίοι; Είναι άνθρωποι που είναι υποκριτικοί, τελείως ψευδείς και που σε ό,τι κάνουν, προσποιούνται. Τι θέατρο παίζουν; Παριστάνουν ότι είναι καλοί, ευγενικοί και θετικοί. Έτσι είναι στην πραγματικότητα; Φυσικά και όχι. Δεδομένου ότι είναι υποκριτές, όλα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται σ’ αυτούς είναι ψευδή· όλα είναι προσχηματικά —δεν είναι αυτό το πραγματικό τους πρόσωπο. Πού είναι κρυμμένο το πραγματικό τους πρόσωπο; Είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στην καρδιά τους, ώστε να μην το δουν ποτέ οι άλλοι. Όλα εξωτερικά είναι ένα θέατρο, είναι όλα ψευδή, αλλά μπορούν να ξεγελάσουν μόνο τους ανθρώπους· δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αν δεν κάνουν πράξη και δεν βιώνουν τα λόγια του Θεού, τότε δεν μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια, κι έτσι, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, αυτά τα λόγια δεν είναι η πραγματικότητα της αλήθειας, μα είναι λόγια δόγματος. Κάποιοι άνθρωποι επικεντρώνονται μόνο στη στείρα αναπαραγωγή λόγων δόγματος, αντιγράφουν σαν πίθηκοι όποιον εκφωνεί τα υψηλότερα κηρύγματα, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια μόνο να απαγγέλλουν όλο και περισσότερο δόγμα, και να τους θαυμάζουν και να τους τιμούν πολλοί άνθρωποι· κατόπιν αυτού, αρχίζουν να καμουφλάρονται και να δίνουν μεγάλη προσοχή σε αυτά που λένε και κάνουν, δείχνοντας ότι είναι ιδιαίτερα ευσεβείς και πνευματικοί. Χρησιμοποιούν αυτές τις λεγόμενες πνευματικές θεωρίες για να καμουφλαριστούν. Αυτό είναι το μόνο για το οποίο μιλάνε όπου κι αν πάνε, αληθοφανή πράγματα που ταιριάζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά δεν έχουν το παραμικρό ίχνος της πραγματικότητας της αλήθειας. Και κηρύττοντας αυτά τα πράγματα —πράγματα που είναι σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα γούστα των ανθρώπων— ξεγελούν πολλούς. Σε άλλους, τέτοιοι άνθρωποι φαίνονται πολύ ευσεβείς και ταπεινοί, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές· φαίνονται ανεκτικοί, διαλλακτικοί και στοργικοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσποίηση· λένε ότι αγαπούν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για θέατρο. Άλλοι νομίζουν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι άγιοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές. Πού μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που είναι πραγματικά άγιος; Η ανθρώπινη αγιοσύνη είναι όλη ψεύτικη. Όλα είναι ένα θέατρο, μια προσποίηση. Εξωτερικά, φαίνονται πιστοί στον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα απλώς δίνουν παράσταση για να τη δουν οι άλλοι. Όταν δεν κοιτάζει κανένας, δεν είναι πιστοί ούτε στο ελάχιστο και ό,τι κάνουν είναι επιπόλαιο. Επιφανειακά, δαπανούν εαυτόν για τον Θεό και έχουν εγκαταλείψει την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους. Αλλά τι κάνουν στα κρυφά; Κάνουν τη δική τους δουλειά και διευθύνουν τη δική τους επιχείρηση στην εκκλησία, επωφελούμενοι από την εκκλησία και κλέβοντας κρυφά τις προσφορές, με το πρόσχημα ότι εργάζονται για τον Θεό… Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σύγχρονοι υποκριτικοί Φαρισαίοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Τα λόγια του Θεού αποκαλύπτουν πολύ καθαρά την ουσία των Φαρισαίων. Οι Φαρισαίοι προσποιούνταν και εξαπατούσαν τους άλλους με ό,τι έκαναν. Με εξωτερικά καλές πράξεις, παραπλανούσαν τους άλλους και κέρδιζαν τον σεβασμό τους. Συλλογίστηκα πως συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως και οι Φαρισαίοι. Από τη στιγμή που άρχισα να επιβλέπω το έργο του ποτίσματος, όταν έβλεπα το έργο της ομάδας να προχωρά ομαλά και να είναι πιο αποτελεσματικό, και τον θαυμασμό των επικεφαλής και συνεργάτιδων, ένιωθα πως κατανοούσα τις πραγματικότητες της αλήθειας καλύτερα απ’ τους άλλους, και ασυναίσθητα, άρχισα να έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν πως ως επικεφαλής, έπρεπε να είμαι πιο δυνατή απ’ τους άλλους και να μην είμαι αρνητική, και να αποτελώ παράδειγμα για τους άλλους, έτσι προσποιούμουν και κρυβόμουν σε ό,τι έκανα. Όταν η αδελφή Λι αντιμετώπιζε δυσκολίες και μου ζητούσε λύσεις, προσποιήθηκα πως κατανοούσα και πίεσα τον εαυτό μου να απαντήσει με δόγματα, δίνοντας την εντύπωση πως κατείχα τις πραγματικότητες της αλήθειας. Όταν δεν μπορούσα να επιλύσω τις δυσκολίες μου, ένιωθα στενοχωρημένη, όμως φοβόμουν πως οι αδελφοί και οι αδελφές θα έβλεπαν την αδυναμία μου, κι έτσι το έπαιζα δυνατή, κάνοντας τις συνεργάτιδές μου να με θαυμάζουν και να νιώθουν πως είχα μεγαλύτερο ανάστημα και επέλυα κάθε πρόβλημα. Για να φτιάξω μια καλή εικόνα και ένα υψηλό κύρος μπροστά τους, δεν ανέφερα ποτέ τη διαφθορά μου, υπέμενα τα πάντα, όσο σκληρά κι αν ήταν. Προσποιούμουν και προωθούσα τον εαυτό μου και με αληθοφανή δόγματα, μπέρδευα και εξαπατούσα τους άλλους. Έτσι, δεν επέλυα προβλήματα και δυσκολίες, αλλά κυρίως, παρακώλυα το έργο της εκκλησίας. Έβλαπτα τους άλλους και τον εαυτό μου! Βάδιζα στο μονοπάτι των υποκριτών Φαρισαίων. Τότε κατάλαβα πραγματικά αυτό που είπε ο Θεός: «Το να είσαι κανονικός άνθρωπος έχει νόημα· μπορείς να ζεις χωρίς άγχος, και να έχεις χαρά και ψυχική γαλήνη. Αυτό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Αν θέλεις πάντα να είσαι κάποιος που ξεχωρίζει, που ξεπερνάει τους υπόλοιπους, τότε ρίχνεις τον εαυτό σου στο στόμα του λύκου, τον περνάς από την κρεατομηχανή και κάνεις τη ζωή σου δύσκολη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Τα λόγια του Θεού είναι τόσο αληθινά. Με το να θέλουμε πάντα να μας θαυμάζουν και να είμαστε ανώτεροι, γινόμαστε το παιχνιδάκι του Σατανά και ζούμε στον πόνο. Μόνο όταν αφήνουμε τη φήμη και το κύρος και επιδιώκουμε να είμαστε ειλικρινείς, απλοί και προσγειωμένοι, συμπεριφερόμαστε με ελευθερία και ανακούφιση και νιώθουμε γαλήνη και ασφάλεια.

Μέσα από περισυλλογή, αντιλήφθηκα επίσης πως η άποψή μου ήταν λανθασμένη. Νόμιζα πως αν ανοιγόμουν για τις αδυναμίες και τις δυσκολίες μου, θα μετέδιδα αρνητικότητα, έτσι δεν τολμούσα να ανοιχτώ. Δεν καταλάβαινα τι σημαίνει να ανοίγεσαι και τι να μεταδίδεις αρνητικότητα. Είχα μπερδέψει τις έννοιες. Αργότερα, έφαγα και ήπια κάποια σχετικά λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ας δούμε πρώτα πώς θα πρέπει να κατανοηθεί και να αναγνωριστεί το να αποπνέει κανείς αρνητικότητα, πώς θα πρέπει να διακρίνεται η αρνητικότητα των ανθρώπων, ποιες τοποθετήσεις και εκδηλώσεις τους αποπνέουν αρνητικότητα. Πάνω απ’ όλα, η αρνητικότητα που αποπνέουν οι άνθρωποι δεν είναι θετική, είναι κάτι δυσμενές που έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια, είναι κάτι που παράγεται από τη διεφθαρμένη τους διάθεση. Το να έχει κανείς διεφθαρμένη διάθεση οδηγεί σε δυσκολίες στην άσκηση της αλήθειας και στην υπακοή στον Θεό —και εξαιτίας αυτών των δυσκολιών, αποκαλύπτονται στους ανθρώπους αρνητικές σκέψεις και άλλα αρνητικά πράγματα. Αυτά τα πράγματα παράγονται στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να κάνουν πράξη την αλήθεια· πρόκειται για σκέψεις και απόψεις που επηρεάζουν και εμποδίζουν τους ανθρώπους όταν προσπαθούν να κάνουν πράξη την αλήθεια, και είναι εντελώς αρνητικά πράγματα. Όσο κι αν είναι σύμφωνες με τις αντιλήψεις του ανθρώπου και όσο λογικές κι αν ακούγονται αυτές οι αρνητικές σκέψεις, δεν προέρχονται από την κατανόηση των λόγων του Θεού, πολύ λιγότερο δε αποτελούν τη βίωση και τη γνώση των λόγων του Θεού. Αντιθέτως, παράγονται από τον ανθρώπινο νου και δεν συμφωνούν καθόλου με την αλήθεια —και έτσι είναι αρνητικά, δυσμενή πράγματα. Η πρόθεση των ανθρώπων που αποπνέουν αρνητικότητα είναι να βρουν πολλούς αντικειμενικούς λόγους για την αποτυχία τους να κάνουν πράξη την αλήθεια, ώστε να κερδίσουν τη συμπόνια και την κατανόηση των άλλων. Σε διάφορους βαθμούς, αυτή η συμπεριφορά επηρεάζει και πλήττει την πρωτοβουλία των ανθρώπων να κάνουν πράξη την αλήθεια, και μπορεί ακόμη και να εμποδίσει πολλούς ανθρώπους από το να κάνουν πράξη την αλήθεια. Εξαιτίας αυτών των συνεπειών και του δυσμενούς αντίκτυπου, αυτά τα αρνητικά πράγματα αξίζει ακόμη περισσότερο να οριστούν ως δυσμενή πράγματα που αντιστέκονται στον Θεό και είναι εντελώς εχθρικά προς την αλήθεια. Μερικοί άνθρωποι είναι τυφλοί απέναντι στην ουσία της αρνητικότητας και νομίζουν ότι η συχνή αρνητικότητα είναι φυσιολογική, ότι δεν έχει μεγάλη επίδραση στην αναζήτηση της αλήθειας. Αυτό είναι λάθος· στην πραγματικότητα, έχει πολύ μεγάλη επίδραση και, αν η αρνητικότητα γίνει υπερβολικά δυσβάσταχτη, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε προδοσία. Αυτή η τρομερή συνέπεια δεν προκαλείται από τίποτε άλλο παρά από την αρνητικότητα. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να αναγνωριστεί και να γίνει κατανοητή η αρνητικότητα που εκπέμπει κανείς; Με απλά λόγια, το να αποπνέει κανείς αρνητικότητα σημαίνει να εξαπατά τους ανθρώπους και να τους εμποδίζει να κάνουν πράξη την αλήθεια· είναι η χρήση ήπιων τακτικών, φαινομενικά φυσιολογικών μεθόδων, για να εξαπατήσει τους ανθρώπους και να τους βάλει τρικλοποδιά. Είναι αυτό επιβλαβές γι’ αυτούς; Στην πραγματικότητα, τους βλάπτει εξαιρετικά. Και έτσι, το να εκπέμπει κανείς αρνητικότητα είναι κάτι δυσμενές, ο Θεός το καταδικάζει· αυτή είναι η απλούστερη ερμηνεία του να εκπέμπει κανείς αρνητικότητα. […] Η αρνητικότητα δεν περιέχει την απείθεια, τη δυσαρέσκεια, τα παράπονα και τη μνησικακία των ανθρώπων; Υπάρχουν, επίσης, πολύ σοβαρά πράγματα, όπως η εναντίωση, η αντίσταση και ακόμη και η αντιπαράθεση. Οι τοποθετήσεις που περιέχουν αυτά τα στοιχεία μπορεί να οριστεί ότι αποπνέουν αρνητικότητα» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «“Να μοιράζεσαι και να επικοινωνείς για εμπειρίες” σημαίνει να συναναστρέφεσαι σχετικά με τις εμπειρίες σου και τη γνώση των λόγων του Θεού, να διατυπώνεις κάθε σκέψη της καρδιάς σου, την κατάσταση του είναι σου και τη διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτεται μέσα σου, και να αφήνεις τους άλλους να τις διακρίνουν, και στη συνέχεια να επιλύεις το πρόβλημα μέσω της συναναστροφής σχετικά με την αλήθεια. Μόνο όταν οι εμπειρίες γίνονται με αυτόν τον τρόπο αντικείμενο συναναστροφής ωφελούνται όλοι και κερδίζουν πολλά· μόνο αυτή είναι η αληθινή εκκλησιαστική ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα. Μετάδοση αρνητικότητας σημαίνει, με τα κίνητρα και τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, να εκφράζουμε απογοήτευση για το έργο της εκκλησίας, παρανόηση και παράπονα για τον Θεό, ώστε οι άλλοι να αποκτήσουν αντιλήψεις για τον Θεό ή να μην Τον ακολουθούν και να μην εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους. Για παράδειγμα, αν κάποιος κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, ίσως διαφωνήσει και παραπονεθεί, ώστε οι άλλοι να αποκτήσουν αντιλήψεις και παρανοήσεις για τον Θεό. Αυτό είναι μετάδοση αρνητικότητας. Όμως όταν ανοίγεσαι σημαίνει πως είσαι ειλικρινής. Είναι απλώς η συναναστροφή της εμπειρίας της άσκησης της αλήθειας. Πρέπει επίσης να ανοίγεσαι για τη διαφθορά, τις δυσκολίες, τις ελλείψεις, τη νόθευση και τις εσφαλμένες προθέσεις σου στο καθήκον σου για να τις δουν όλοι, για να τις διακρίνουν και να τις αναλύσουν. Σκοπός του ανοίγματος είναι η αναζήτηση της αλήθειας για την επίλυση των προβλημάτων και δυσκολιών σου και τη διόρθωση των διεφθαρμένων διαθέσεών σου. Είναι ένα είδος θετικής άσκησης. Μόλις κατανόησα αυτήν την πτυχή της αλήθειας, ανοιγόμουν συνειδητά σχετικά για τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου στο καθήκον μου, κι αναζητούσα την αλήθεια με τους άλλους για να τα διορθώσω. Σιγά-σιγά, η κατάστασή μου άρχισε να αλλάζει και ήμουν πιο αποτελεσματική στο καθήκον μου. Αργότερα, οι επικεφαλής μου είδα πως είχα μετανοήσει κάπως και είχα κάποια αυτογνωσία, έτσι με ρώτησαν αν ήθελα να συνεχίσω το έργο μου ως υπεύθυνη του ποτίσματος των νεοφώτιστων. Συγκινήθηκα. Νόμιζα πως δεν θα ξαναείχα την ευκαιρία να συνεχίσω αυτό το καθήκον. Εκτίμησα τη χάρη του Θεού και ήμουν πρόθυμη να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου. Έκτοτε, είχα όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση στο να είμαι ειλικρινής, και δεν μου ήταν τόσο δύσκολο να ανοίγομαι. Λίγο αργότερα, η αδελφή Σιν μού είπε: «Νιώθω πως τώρα έχεις αλλάξει κάπως. Είναι υπέροχο που ανοίγεσαι έτσι κάνοντας πάντα πράξη την αλήθεια». Όταν το άκουσα, χάρηκα πολύ κι ένιωθα πως είχα επιτέλους καταφέρει να αλλάξω. Όμως οι καλές στιγμές δεν διαρκούν. Σύντομα, το πρόβλημά μου επανήλθε δριμύτερο.

Στο τέλος μιας συνάθροισης, ρώτησα όλους αν είχαν κάποια ερώτηση. Μια αδελφή είπε πως τελευταία είχε πρόβλημα στα καθήκοντά της και δεν ήξερε τι να κάνει, έτσι ήθελε τη βοήθειά μου. Τότε, δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν καλό τρόπο, έτσι ζήτησα από όλους να το σκεφτούν. Ένας αδελφός σκέφτηκε μια λύση, όλοι συμφώνησαν, αλλά κι εγώ την κατανόησα. Η αδελφή είπε χαρούμενη: «Η λύση σου είναι υπέροχη. Πώς και δεν το σκέφτηκα;» Ήθελα να απαντήσω: «Ούτε εγώ σκέφτηκα αυτή τη λύση». Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Είμαι η υπεύθυνη. Αν το πω αυτό, τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα; Δεν θα πουν πως δεν είμαι τόσο καλή όσο οι αδελφοί και οι αδελφές στον χειρισμό προβλημάτων;» Έτσι, πήρα εγώ τα εύσημα για τη λύση που πρότεινε ο αδελφός μου και πρόσθεσα κάποιες δικές μου συμβουλές. Μετά τη συναναστροφή μου, η αδελφή είπε: «Τώρα έχω ένα μονοπάτι». Όταν το άκουσα, ένιωσα κάπως ένοχη και σκέφτηκα: «Δεν εξαπατώ τους άλλους; Γιατί προσποιούμαι πάλι;» Αργότερα, άρχισα να κάνω αυτοκριτική και έφαγα και ήπια κάποια σχετικά λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Για τι διάθεση πρόκειται όταν οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, όταν καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, όταν υποκρίνονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν μπορούν να δουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, όταν προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Αυτό είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι κακό. Πάρτε για παράδειγμα τα μέλη του σατανικού καθεστώτος: Όσο κι αν τσακώνονται, διαπληκτίζονται ή σκοτώνουν παρασκηνιακά, κανείς δεν επιτρέπεται να το αναφέρει ή να το φανερώσει. Φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα δουν το δαιμονικό τους πρόσωπο και κάνουν ό,τι μπορούν για να το καλύψουν. Δημόσια, κάνουν τα πάντα για να ωραιοποιήσουν τον εαυτό τους, λέγοντας πόσο πολύ αγαπούν τους ανθρώπους, πόσο σπουδαίοι, ένδοξοι και σωστοί είναι. Αυτή είναι η φύση του Σατανά. Το κύριο χαρακτηριστικό της φύσης του Σατανά είναι η πονηριά και η εξαπάτηση. Και ποιος είναι ο στόχος αυτής της πονηριάς και της εξαπάτησης; Να ξεγελάσει τους ανθρώπους, να τους αποτρέψει από το να δουν την ουσία του και την πραγματική του εικόνα, και να επιτύχει έτσι τον στόχο της παράτασης της κυριαρχίας του. […] Ο Σατανάς χρησιμοποιεί κάθε είδους μεθόδους για να εξαπατήσει τους ανθρώπους, να τους ξεγελάσει και να τους κοροϊδέψει, δίνοντάς τους μια ψεύτικη εικόνα. Χρησιμοποιεί ακόμη και τον εκφοβισμό και τις απειλές για να κάνει τους ανθρώπους να νιώσουν σεβασμό και φόβο, με απώτερο σκοπό να τους κάνει να υποταχθούν σ’ αυτόν και να τον λατρέψουν. Αυτό είναι που ευχαριστεί τον Σατανά· αυτός είναι και ο στόχος του όταν ανταγωνίζεται τον Θεό για να κερδίσει τους ανθρώπους. Έτσι, όταν αγωνίζεστε για την κοινωνική θέση και τη φήμη ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, για ποιο πράγμα αγωνίζεστε; Αγωνίζεστε όντως για τη φήμη; Όχι. Στην πραγματικότητα αγωνίζεστε για τα οφέλη που σας προσφέρει η φήμη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). «Οι άνθρωποι που δεν ανοίγονται ποτέ, που κρύβουν πάντα πράγματα, που προσποιούνται πάντα ότι είναι έντιμοι, που προσπαθούν πάντα να κάνουν τους άλλους να τους εκτιμήσουν, που δεν επιτρέπουν στους άλλους να τους γνωρίσουν πλήρως και κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν —δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι ανόητοι; Τέτοιοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ανόητοι! Αυτό συμβαίνει επειδή η αλήθεια για ένα άτομο αργά ή γρήγορα θα έρθει στο φως. Σε ποιο μονοπάτι βαδίζουν με τη συμπεριφορά τους; Στο μονοπάτι των Φαρισαίων. Κινδυνεύουν ή όχι οι υποκριτές; Είναι οι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός μισεί περισσότερο, οπότε φαντάζεσαι ότι δεν κινδυνεύουν; Όλοι όσοι είναι Φαρισαίοι βαδίζουν στον δρόμο προς την αιώνια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Μόλις συλλογίστηκα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως ο λόγος που προσποιούμαστε είναι για να επιβαλλόμαστε, να μας θαυμάζουν, να κυριαρχούμε στους άλλους, να τους ελέγχουμε και να εδραιώνουμε τη θέση μας. Αυτό διέπεται από αλαζονικές και κακές διαθέσεις, και βαδίζουμε στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό. Όσο για το πρόβλημα της αδελφής, ήταν προφανές πως δεν ήξερα πώς να το επιλύσω, όμως φοβήθηκα πως οι αδελφοί και οι αδελφές θα με περιφρονούσαν αν το μάθαιναν, έτσι προσποιήθηκα, πρόσθεσα δικές μου ιδέες στη γνώση ενός άλλου και την παρουσίασα ως δική μου, και ήλπιζα να δείξω σε όλους πως ήμουν οξυδερκής και κατείχα τις πραγματικότητες της αλήθειας. Χρησιμοποίησα τον δόλο για να κερδίσω την εκτίμηση όλων, ελπίζοντας να με θαυμάζουν και να εξαρτώνται από μένα. Βάδιζα στο μονοπάτι των Φαρισαίων. Οι Φαρισαίοι ήταν υποκριτές απατεώνες, κι ο Θεός τούς καταδίκασε και τους καταράστηκε. Η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν δέχεται προσβολή, έτσι αν δεν μετανοούσα, ήξερα πως ο Θεός θα καταριόταν και θα τιμωρούσε κι εμένα. Όταν είδα τη σοβαρότητα του προβλήματος, φοβήθηκα λίγο, έτσι προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό για να μετανοήσω.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού, που μου έδειξε πώς να αντιμετωπίζω σωστά την προαγωγή. Τα λόγια του Θεού λένε: «Κάποιοι άνθρωποι προάγονται και καλλιεργούνται από την εκκλησία, και αυτό είναι κάτι καλό, είναι μια καλή ευκαιρία να εκπαιδευτούν. Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός τούς έχει ανυψώσει και τους έχει δώσει χάρη. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να εκτελούν το καθήκον τους; Η πρώτη αρχή που θα πρέπει να τηρούν είναι να κατανοούν την αλήθεια. Όταν δεν κατανοούν την αλήθεια, πρέπει να αναζητούν την αλήθεια, και αν ακόμα δεν κατανοούν μετά την αναζήτηση, μπορούν να βρουν κάποιον που κατανοεί την αλήθεια για να συναναστραφούν και να αναζητήσουν μαζί του, πράγμα που θα οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο έγκαιρη επίλυση του προβλήματος. Αν επικεντρωθείς μόνο στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο διαβάζοντας τα λόγια του Θεού μόνος σου και στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο μελετώντας αυτά τα λόγια, προκειμένου να επιτύχεις την κατανόηση της αλήθειας και να λύσεις το πρόβλημα, αυτό αργεί πολύ· όπως λέει και το ρητό: “Το νερό από μακριά δεν θα σβήσει την επείγουσα δίψα”. Αν, όταν πρόκειται για την αλήθεια, θέλεις να κάνεις γρήγορη πρόοδο, τότε πρέπει να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, να κάνεις περισσότερες ερωτήσεις και να ερευνάς περισσότερο. Μόνο τότε θα αναπτυχθεί γρήγορα η ζωή σου και θα είσαι σε θέση να λύνεις τα προβλήματα άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση σε κανένα από τα δύο. Επειδή μόλις προήχθης και είσαι ακόμα υπό επιτήρηση, και δεν κατανοείς πραγματικά την αλήθεια ούτε κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας —επειδή σου λείπει ακόμα αυτό το ανάστημα— μην νομίζεις ότι η προαγωγή σου σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας· δεν ισχύει. Απλώς επειδή έχεις αίσθηση φορτίου απέναντι στο έργο και διαθέτεις το επίπεδο ενός επικεφαλής, επιλέγεσαι για προαγωγή και καλλιέργεια. Θα πρέπει να έχεις αυτήν τη σύνεση. Αν, αφού προαχθείς και αξιοποιηθείς, επαναπαυθείς στη θέση του επικεφαλής ή του εργάτη και πιστέψεις ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας και ότι είσαι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια —και αν, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που έχουν οι αδελφοί και οι αδελφές, προσποιείσαι ότι καταλαβαίνεις και ότι είσαι πνευματικός— τότε αυτή είναι ανόητη συμπεριφορά, και είναι η ίδια συμπεριφορά με των υποκριτών Φαρισαίων. Πρέπει να μιλάς και να ενεργείς με ειλικρίνεια. Όταν δεν καταλαβαίνεις, μπορείς να ρωτάς τους άλλους ή να αναζητάς απαντήσεις από τον Άνωθεν και να συναναστρέφεσαι μαζί Του —δεν υπάρχει καμία ντροπή σε όλα αυτά. Ακόμα κι αν δεν το ζητήσεις, ο Άνωθεν και πάλι θα γνωρίζει το πραγματικό σου ανάστημα και θα ξέρει ότι απουσιάζει από μέσα σου η πραγματικότητα της αλήθειας. Η αναζήτηση και η συναναστροφή είναι αυτό που πρέπει να κάνεις· αυτή είναι η σύνεση που θα πρέπει να υπάρχει στην κανονική ανθρώπινη φύση, και η αρχή που θα πρέπει να τηρείται από τους επικεφαλής και τους εργάτες. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Αν νομίζεις ότι από τη στιγμή που γίνεσαι επικεφαλής, είναι ντροπή να κάνεις συνεχώς ερωτήσεις σε άλλους ανθρώπους ή στον Άνωθεν, ή να μην κατανοείς τις αρχές, και αν κατά συνέπεια παίζεις θέατρο στη συνέχεια, προσποιούμενος ότι καταλαβαίνεις, ότι ξέρεις, ότι είσαι ικανός να εργαστείς, ότι μπορείς να κάνεις οποιοδήποτε εκκλησιαστικό έργο, και δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου το υπενθυμίζει ή να συναναστρέφεται μαζί σου, ή κανέναν να σου παρέχει ή να σε υποστηρίζει, τότε αυτό είναι επικίνδυνο και είναι υπερβολική αλαζονεία και αυταρέσκεια, υπερβολική έλλειψη σύνεσης. Δεν ξέρεις καν να αξιολογήσεις τον εαυτό σου —και δεν σε κάνει ανόητο αυτό; Τέτοιοι άνθρωποι δεν πληρούν στην πραγματικότητα τα κριτήρια για να προαχθούν και να καλλιεργηθούν από τον οίκο του Θεού, και αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθούν ή θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα. Ο Θεός δεν με θέλει αυθεντία ή παντογνώστρια. Θέλει να έχω σωστή πρόθεση στο καθήκον μου, να το εκτελώ με όλη την καρδιά και το μυαλό μου, κι όσα ελαττώματα κι αν έχω, να αναζητώ με τους αδελφούς και τις αδελφές και να συνεργαζόμαστε αρμονικά. Έτσι ενεργώ με λογική. Όμως ήμουν αλαζονική και αδαής και πάντα ένιωθα πως ως υπεύθυνη, έπρεπε να είμαι ανώτερη των αδελφών μου και να μπορώ να επιλύω κάθε πρόβλημα. Έτσι, προσποιούμουν και προωθούσα τον εαυτό μου και έκανα πως κατανοώ τα πράγματα. Εξουθένωνα τον εαυτό μου και παρακώλυα το έργο της εκκλησίας. Ήμουν πολύ αδιάντροπη και οι απόψεις μου ήταν γελοίες και παράλογες! Το ότι προήχθη σε υπεύθυνη ήταν μόνο μια ευκαιρία που μου έδινε ο Θεός για να ασκηθώ και να καλλιεργηθώ. Δεν έγινε επειδή κατανοούσα την αλήθεια περισσότερο απ’ τους άλλους ούτε για να αποδείξω πως η ταυτότητα και το κύρος μου ήταν υψηλότερα. Ήμουν το ίδιο με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, υπήρχε πολλή αλήθεια που δεν κατανοούσα και προβλήματα που δεν μπορούσα να επιλύσω. Είχα μόνο γνώση για κάποια ζητήματα, η οποία οφειλόταν στη διαφώτιση του Θεού. Δεν κατείχα κάποια πραγματικότητα. Όμως δεν ήξερα το διαμέτρημά μου. Για να διατηρήσω τη φήμη και το κύρος μου, προσποιούμουν μόνο και προωθούσα τον εαυτό μου. Όχι μόνο δεν εισερχόμουν στις πραγματικότητες της αλήθειας, αλλά και γινόμουν όλο και πιο μοχθηρή, πονηρή και αλαζονική. Ήμουν πολύ ανόητη! Όταν το αντιλήφθηκα, ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δεν θα προσποιούμουν πια ούτε θα ξεγελιόμουν. Θέλω να κάνω πράξη την ειλικρίνεια και να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις και το καθήκον μου.

Λίγες μέρες αργότερα, καθώς συζητούσαμε για το έργο, η αδελφή Σιν είπε πως είδε έναν νεοφώτιστο να κάνει ραγδαία πρόοδο. Εγώ είπα αμέσως: «Εγώ τον ποτίζω». Μόλις το είπα, συνειδητοποίησα: «Κάνω επίδειξη; Πρέπει να ανοιχτώ και να εκτεθώ». Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Πόσο ντροπιαστικό! Δεν θα νομίζει η αδελφή Σιν πως είμαι παράλογη και πως επιδεικνύομαι όποτε κάνω κάτι καλό για να το δουν οι άλλοι;» Κατάλαβα πως ήμουν έτοιμη να προσποιηθώ ξανά, έτσι προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό να με καθοδηγήσει, ώστε να απαρνηθώ τον εαυτό μου. Έτσι, βρήκα το θάρρος να ανοιχτώ και να εκθέσω πως είχα σκοπό να εξυψωθώ και να αποκαλυφθώ. Η αδελφή Σιν είπε: «Το αντιληφθήκαμε όταν το είπες. Αν ανοίγεσαι για τον εαυτό σου, τότε συνειδητά κάνεις πράξη την ειλικρίνεια». Ντράπηκα όταν το άκουσα, όμως κατάλαβα πως αν δεν προσποιούμουν ούτε εξαπατούσα, κι αν ανοιγόμουν πάντα έτσι, θα ένιωθα ασφάλεια και ανακούφιση.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, διέκρινα καθαρά το εξής: Παλιά, δεν ήθελα ποτέ να εκθέτω τη διαφθορά μου. Ήθελα πάντα να προσποιούμαι, σκεπτόμενη πως αν οι άλλοι δεν την έβλεπαν, θα διατηρούσα την εικόνα μου. Όμως αυτό ήταν μια αυταπάτη και πολύ ανόητο. Ο Θεός τα βλέπει όλα. Όσο και να προσποιούμαι, ο Θεός βλέπει καθαρά τα πράγματα και, αργά ή γρήγορα, θα αποκαλυφθώ. Επίσης, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές ακούν τα λόγια του Θεού, σταδιακά κατανοούν την αλήθεια. Διακρίνουν όλο και περισσότερο τα διάφορα είδη ανθρώπων και βλέπουν καθαρά τις εκδηλώσεις διαφόρων σατανικών διαθέσεων, έτσι όσο κι αν προσποιούμαι, όσοι κατανοούν την αλήθεια, θα το διακρίνουν αμέσως. Τώρα είμαι πιο πεπεισμένη από ποτέ πως μόνο όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και είναι αγνοί και ανοιχτοί έντιμοι άνθρωποι, με τρόπο προσγειωμένο, είναι στην πραγματικότητα σοφοί και αρέσουν στον Θεό και στους άλλους. Μόνο αυτό είναι το μονοπάτι του φωτός που μας έχει δείξει ο Θεός.