Τον Οκτώβριο του ’18, δέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Έξι μήνες μετά, ανέλαβα διάκονος ποτίσματος στην εκκλησία μου. Είχα πολλές δυσκολίες όταν ξεκίνησα αυτό το καθήκον, αλλά μετά από προσευχή και αναζήτηση με τους αδελφούς μου, σταδιακά κατέκτησα κάποιες αρχές και πέτυχα αποτελέσματα στο καθήκον μου. Ασκούμουν και στη συγγραφή μαρτυριών εμπειρίας, έκανα συχνά αυτοκριτική και ένιωθα πληρότητα κάθε μέρα.

Μια μέρα φέτος τον Ιανουάριο, η επικεφαλής μου είπε: «Έχεις προοδεύσει κάπως στην είσοδο στη ζωή, έτσι σε επιλέξαμε για ιεροκήρυκα. Θα ήθελες να το κάνεις;» Χάρηκα που το άκουσα, οπότε συμφώνησα και είπα: «Θα βάλω τα δυνατά μου». Η επικεφαλής είπε: «Οι μαρτυρίες εμπειρίας που έγραψες είναι πολύ καλές. Μόνο οι αδελφοί που φέρουν βάρος στην είσοδο τους στη ζωή γίνονται ιεροκήρυκες. Έτσι μπορούν να λύνουν τα προβλήματα και τις δυσκολίες των αδελφών τους». Ένιωσα υπερηφάνεια όταν το άκουσα, ειδικά όταν άκουσα ότι με επέλεξαν για το καθήκον επειδή εστίαζα στην είσοδο στη ζωή. Πίστευα ότι μπορούσα να το κάνω καλά. Αργότερα, η επικεφαλής με έκανε υπεύθυνη για το έργο αρκετών εκκλησιών και μου δίδαξε πολλές αρχές. Οι αρμοδιότητές μου ήταν περισσότερες και είχα αναλάβει επίσης και πολλά καθήκοντα, οπότε αγχώθηκα και ανησύχησα λίγο μήπως δεν τα καταφέρω. Είδα ότι κάποιοι αδελφοί που έκαναν και αυτοί το ίδιο καθήκον ήταν εξοικειωμένοι με το έργο, εγώ, όμως, ήμουν νέα στο καθήκον και δεν ήξερα πώς να το κάνω. Ήθελα να αναφέρω τις δυσκολίες μου, αλλά μετά σκέφτηκα τις φιλοφρονήσεις της επικεφαλής. Αν μάθαινε ότι δεν καταλάβαινα πώς να κάνω το έργο αυτών των εκκλησιών, τι θα σκεφτόταν για μένα; Μήπως νόμιζε ότι δεν μπορούσα να το κάνω και ότι ήμουν μια λάθος επιλογή; Εξάλλου, τώρα, ήμουν ιεροκήρυκας. Αν δεν ήμουν εξοικειωμένη με το έργο, πώς θα υποστήριζα τους επικεφαλής της εκκλησίας; Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα να μου κόβεται η μιλιά. Ντρεπόμουν πολύ να πω την αλήθεια.

Κάποτε, η ανώτερη επικεφαλής μάς συναναστράφηκε για το έργο μας και είδα ότι η αδελφή Σίλβια και ο αδελφός Ρικάρντο μπορούσαν να απαντούν στις ερωτήσεις της επικεφαλής και ήξεραν πώς να κάνουν κάθε πτυχή του έργου. Η επικεφαλής με ρώτησε: «Αντιμετωπίζεις δυσκολίες;» Σκέφτηκα: «Όλοι κάνουμε το ίδιο καθήκον. Αν πω ναι, τι θα σκεφτεί η επικεφαλής για μένα; Μήπως νομίσει ότι δεν είμαι ικανή να δουλέψω;» Και της είπα ψέματα: «Όχι, καμία». Μετά, σε κάθε συνάντηση με την επικεφαλής, μιλούσα σπάνια και όταν το έκανα, πάντα σκεφτόμουν πρώτα πώς να απαντήσω για να μην δουν οι άλλοι ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν καταλάβαινα, γιατί φοβόμουν ότι μετά θα με περιφρονούσαν. Έτσι, λοιπόν, συνέχισα να κρύβομαι και να μεταμφιέζομαι, ένιωθα πολύ περιορισμένη και γινόμουν όλο και πιο παθητική στο καθήκον. Σκέφτηκα ακόμα να φύγω από την ομάδα και από τις συναθροίσεις. Και πάλι, όμως, δεν ήθελα να ανοιχτώ για την κατάστασή μου. Ήθελα μόνο να δείχνω την καλή μου πλευρά σε όλους. Μια μέρα, έκλεισα ραντεβού με δύο επικεφαλής εκκλησίας για να ενημερωθώ για το έργο στην εκκλησία. Όταν βρεθήκαμε, η μία από τις δύο είπε με ενθουσιασμό: «Είναι υπέροχο που είσαι η υπεύθυνη του έργου μας! Απολαμβάνω τις συναθροίσεις μας και σε θαυμάζω σε όλες τις συναναστροφές σου. Ελπίζω να γίνω σαν εσένα στο μέλλον». Η άλλη επικεφαλής είπε: «Μας ευχαριστεί πολύ η συνεργασία μας. Η συναναστροφή σου πάντα μας φωτίζει». Εκείνη τη στιγμή, ήθελα να τους πω να μην με εκτιμούν και τόσο, επειδή έχω διαφθορά, έχω δυσκολίες στο καθήκον μου και βγάζω αρνητικότητα υπό πίεση. Μετά, όμως, σκέφτηκα: «Αν τους πω την αλήθεια, θα συνεχίσουν να με εκτιμούν τόσο πολύ στο μέλλον; Θα απευθύνονται σε εμένα, αν έχουν ερωτήσεις;» Το πάλεψα μέσα μου και, εν τέλει, δεν είπα την αλήθεια.

Μια άλλη φορά, είχα συνάθροιση με διακόνους της εκκλησίας. Είπαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάποιες εργασίες και είχαν δυσκολίες. Τους καθησύχασα: «Μην ανησυχείτε, όλοι τώρα ξεκινάμε τα καθήκοντα. Θα καταλάβουμε τα πράγματα στην πορεία». Επιφανειακά, δεν υπήρχε τίποτα λάθος με αυτό που είπα. Όμως ούτε εγώ μπορούσα να κάνω το έργο. Δεν τόλμησα να μιλήσω ειλικρινά από φόβο ότι θα έβλεπαν το πραγματικό μου ανάστημα και απλώς τους εμψύχωσα λίγο χωρίς να λύσω στην ουσία τα προβλήματά τους. Επειδή, λοιπόν, συνέχισα να κρύβομαι και να μεταμφιέζομαι, βρέθηκα σε άθλια κατάσταση και δεν ένιωθα την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, ήμουν αδύναμη, και κουρασμένη κάθε μέρα. Συχνά σκεφτόμουν: «Γιατί να μην κάνω το έργο της εκκλησίας όπως όλοι οι άλλοι;» Ήξερα ότι οι δυσκολίες μου ήθελαν αναζήτηση με την επικεφαλής, αλλά φοβόμουν τι γνώμη θα σχημάτιζε για μένα αν της το έλεγα. Σκέφτηκα: «Μου ανέθεσε το καθήκον επειδή έκρινε ότι εστιάζω στην είσοδο στη ζωή, άρα θα νομίζει ότι είμαι άτομο με καλό επίπεδο που επιδιώκει την αλήθεια. Αν μάθει ότι είναι πολλά που δεν καταλαβαίνω και δεν μπορώ να κάνω εκκλησιαστικό έργο, σίγουρα θα νομίζει ότι έκανε λάθος που με επέλεξε ως ιεροκήρυκα». Όσο το σκεφτόμουν, φοβόμουν πιο πολύ να μιλήσω. Η κατάστασή μου χειροτέρευε και ζούσα στο σκοτάδι και όλο υπέφερα. Προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, δεν ξέρω πώς μπορώ να βιώσω αυτό το περιβάλλον. Σου ζητώ φώτιση και καθοδήγηση».

Μια μέρα, σε μια συνάντηση, η ανώτερη επικεφαλής ρώτησε για την εμπειρία μας εκείνη την εποχή. Οι άλλοι ανοίχτηκαν για τη διαφθορά και τις ελλείψεις τους στα καθήκοντά τους και βρήκα το κουράγιο να μιλήσω για την κατάστασή μου. Η επικεφαλής μας βοήθησε με την εμπειρία της και είπε: «Ως επικεφαλής και εργάτες, δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνετε όλα για να κάνετε καλά το καθήκον. Αυτό είναι λάθος. Αφού είμαστε απλοί άνθρωποι, είναι φυσικό να μην καταλαβαίνετε και να μην μπορείτε να κάνετε κάποια πράγματα. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ξερόλες και δεν αντιμετωπίζουμε τις ελλείψεις μας σωστά και για να διατηρήσουμε κύρος και εικόνα, φοράμε μάσκες για να μεταμφιεζόμαστε και να εξαπατούμε και να μην δείχνουμε το πραγματικό μας ανάστημα, αυτή η ζωή είναι οδυνηρή». Μετά, η επικεφαλής μού έστειλε κάποια λόγια του Θεού. «Πώς να είσαι κάποιος συνηθισμένος και φυσιολογικός; Πώς μπορούν οι άνθρωποι, όπως λέει ο Θεός, να λαμβάνουν την κατάλληλη θέση ενός δημιουργήματος —πώς μπορούν να μην προσπαθούν να είναι υπεράνθρωποι ή κάποια σπουδαία μορφή; […] Καταρχάς, μην παρασύρεσαι από τον τίτλο σου. Μην πεις: “Είμαι ο επικεφαλής, είμαι ο αρχηγός της ομάδας, είμαι ο προϊστάμενος, κανείς δεν ξέρει αυτήν τη δουλειά καλύτερα από εμένα, κανείς δεν κατανοεί τις δεξιότητες περισσότερο από εμένα”. Μην παρασύρεσαι από τον τίτλο που ο ίδιος έδωσες στον εαυτό σου. Μόλις γίνει αυτό, θα σε δέσει χεροπόδαρα και θα επηρεάζει ό,τι λες και κάνεις· θα επηρεαστεί, επίσης, η κανονική σου σκέψη και κρίση. Πρέπει να απαλλαγείς από τα δεσμά αυτής της κατάστασης· κατέβα, καταρχάς, από αυτήν την επίσημη θέση που φαντάζεσαι ότι έχεις και στάσου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου· εάν το κάνεις, η στάση σου θα γίνει κανονική. Πρέπει, επίσης, να παραδεχτείς και να πεις: “Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό, ούτε το καταλαβαίνω —θα πρέπει να κάνω κάποια έρευνα και να το μελετήσω” ή “Δεν το έχω βιώσει ποτέ αυτό, οπότε δεν ξέρω τι να κάνω”. Όταν είσαι σε θέση να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να μιλήσεις με ειλικρίνεια, έχεις κανονική σύνεση. Οι άλλοι θα γνωρίζουν τον πραγματικό σου εαυτό, κι έτσι θα έχουν μια φυσιολογική άποψη για σένα και δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι ούτε θα ασκείται μεγάλη πίεση επάνω σου, κι έτσι θα μπορείς να επικοινωνείς κανονικά με τους ανθρώπους. Το να ζεις έτσι είναι άνετο και εύκολο· όποιος βρίσκει εξαντλητική τη ζωή το έχει προκαλέσει μόνος του. Μην προσποιείσαι, μην βάζεις προσωπείο· ανοίξου πρώτα ως προς το τι σκέφτεσαι μέσα σου, ως προς τις αληθινές σου σκέψεις, ώστε όλοι να τις γνωρίζουν και να τις κατανοούν. Ως αποτέλεσμα αυτού, όλες οι ανησυχίες σου, και τα εμπόδια και οι υποψίες μεταξύ εσένα και των άλλων θα εξαλειφθούν. Σε περιορίζει και κάτι ακόμη. Πάντα θεωρείς τον εαυτό σου αρχηγό της ομάδας, επικεφαλής, εργάτη ή άτομο με τίτλο και κύρος: εάν πεις ότι δεν καταλαβαίνεις κάτι ή δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν υποτιμάς τον εαυτό σου; Όταν παραμερίσεις αυτά τα δεσμά από μέσα σου, όταν σταματήσεις να σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως επικεφαλής ή εργάτη και να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους, και νιώσεις ότι είσαι ένα συνηθισμένο άτομο, ίδιο με όλους τους άλλους, ότι υπάρχουν μερικοί τομείς στους οποίους είσαι κατώτερος από τους άλλους —όταν συναναστρέφεσαι την αλήθεια και θέματα σχετικά με την εργασία με αυτήν τη στάση, το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό, η ατμόσφαιρα θα είναι επίσης διαφορετική. Εάν, μέσα σου, έχεις διαρκώς ενδοιασμούς, εάν αισθάνεσαι συνεχώς αγχωμένος και περιορισμένος, και θέλεις να απαλλαγείς από αυτά τα πράγματα, αλλά δεν μπορείς, τότε μπορείς να είσαι αποτελεσματικός σε αυτό με το να προσεύχεσαι σοβαρά στον Θεό, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να βλέπεις τα ελαττώματά σου, να αγωνίζεσαι για την αλήθεια και να κάνεις την αλήθεια πράξη. Σε κάθε περίπτωση, μη μιλάς και μην ενεργείς από μια συγκεκριμένη θέση ή χρησιμοποιώντας έναν συγκεκριμένο τίτλο· πρώτα άφησε όλα αυτά στην άκρη και βάλε τον εαυτό σου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). «Αν, μέσα σου, έχεις ξεκαθαρίσει τι είδους άνθρωπος είσαι, ποια είναι η ουσία σου, ποιες είναι οι αδυναμίες και οι εκφάνσεις της διαφθοράς σου, θα πρέπει να συναναστραφείς ανοιχτά γι’ αυτό με τους άλλους ανθρώπους, ώστε να δουν ποια είναι η αληθινή σου κατάσταση, ποιες είναι οι σκέψεις και οι απόψεις σου, για να μάθουν τι γνώση έχεις γι’ αυτά τα πράγματα. Όπως και να ’χει, μην προσποιείσαι και μην υποκρίνεσαι, μην κρύβεις τη δική σου διαφθορά και τις δικές σου αδυναμίες από τους άλλους, ώστε να μην τις γνωρίζει κανείς· αυτού του είδους η ψευδής συμπεριφορά σημαίνει ότι υπάρχει εμπόδιο στην καρδιά σου, και αποτελεί επίσης διεφθαρμένη διάθεση, και μπορεί να εμποδίσει τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να αλλάξουν. Πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό, και να αναλογιστείς και να αναλύσεις τα ψεύτικα πράγματα, όπως ο έπαινος των άλλων ανθρώπων για σένα, η δόξα με την οποία σε περιλούζουν και οι δάφνες που σου απονέμουν· πρέπει να δεις τη ζημιά που σου κάνουν αυτά τα πράγματα —και με αυτόν τον τρόπο, θα γνωρίσεις το μέτρο του εαυτού σου, θα αποκτήσεις αυτογνωσία και δεν θα βλέπεις πλέον τον εαυτό σου ως υπεράνθρωπο ή ως κάποια σπουδαία μορφή. Μόλις αποκτήσεις τέτοια αυτογνωσία, θα σου είναι εύκολο να αποδεχτείς την αλήθεια, να δεχτείς στην καρδιά σου τα λόγια του Θεού και όσα ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο, να δεχτείς τη σωτηρία του Δημιουργού για σένα, να είσαι σταθερά ένας συνηθισμένος άνθρωπος, κάποιος προσγειωμένος, να δημιουργήσεις μια κανονική σχέση ανάμεσα σ’ εσένα —ένα δημιουργημένο ον— και τον Θεό —τον Δημιουργό. Αυτό ακριβώς ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους, και είναι κάτι απολύτως εφικτό γι’ αυτούς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, αναλογίστηκα την κατάσταση που είχα τότε. Όταν η επικεφαλής είπε ότι ήμουν ιεροκήρυκας επειδή εστίαζα στην είσοδο στη ζωή, ένιωσα υπερηφάνεια και επαναπαύτηκα. Πίστευα ότι επειδή επεδίωκα την αλήθεια και ήμουν ικανή για το έργο, γι’αυτό επιλέχθηκα για μια τόσο σημαντική εργασία. Αλλά όταν άρχισα να κάνω αυτό το καθήκον, είδα, τελικά, ότι δεν καταλάβαινα πολλά από το έργο της εκκλησίας. Δεν κατανοούσα κάποιες αρχές στη συναναστροφή της επικεφαλής, ένιωθα μεγάλη πίεση, γι’αυτό ήμουν συχνά αδύναμη και αρνητική. Ωστόσο, δεν ανοίχτηκα για την κατάστασή μου και είπα ψέματα στην επικεφαλής ότι δεν είχα προβλήματα, επειδή φοβόμουν ότι θα νόμιζε πως δεν έχω τα προσόντα και θα με περιφρονούσε. Όταν άκουγα τους επικεφαλής και τους διακόνους να με επαινούν και μάλιστα να με θεωρούν παράδειγμα προς μίμηση, αν και ήξερα ότι έπρεπε να ανοιχτώ για τη διαφθορά και τις αδυναμίες μου και να τους δείξω το πραγματικό μου ανάστημα ώστε να σταματήσουν να με θαυμάζουν, ανησυχούσα ότι δεν θα με εκτιμούσαν όταν θα μάθαιναν την αλήθεια, και γι’αυτό σώπαινα. Ακόμα και όταν οι επικεφαλής και οι διάκονοι με ρωτούσαν για πράγματα που προφανώς δεν ήξερα πώς να τα λύσω, δεν ανοίχτηκα για να τα συζητήσω μαζί τους. Προσποιήθηκα ότι καταλάβαινα όσα μου έλεγαν και τους απάντησα με αοριστίες. Ξανά και ξανά, μεταμφιεζόμουν και έδινα ψευδείς εντυπώσεις, και αυτό επειδή είχα κολλήσει στον τίτλο της «ιεροκήρυκος». Νόμιζα ότι ως ιεροκήρυκας, η κατανόηση και η γνώση μου έπρεπε να είναι ανώτερη των άλλων, ότι δεν έπρεπε να έχω αδυναμίες, ούτε έπρεπε να είμαι αρνητική ή αδύναμη. Νόμιζα πώς μόνο έτσι θα κέρδιζα τον θαυμασμό και την αποδοχή των άλλων. Για να διατηρήσω κύρος και εικόνα, φόρεσα μια μάσκα για να κρυφτώ και μεταμφιέστηκα σε ένα άτομο που δεν έχει διαφθορά. Ακόμα και όταν ένιωθα βασανισμένη, αρνητική και αδύναμη, για να διατηρήσω τον τίτλο της «ιεροκήρυκος» προτιμούσα να κλαίω κρυφά και μόνη παρά να ανοιχτώ και να ζητήσω βοήθεια. Μου ήταν δύσκολο και κοπιαστικό να φέρω αυτόν τον τίτλο. Όταν η εκκλησία με έκανε ιεροκήρυκα, μου έδινε την ευκαιρία για άσκηση αλλά και πιο πολλή αναζήτηση και κατανόηση της αλήθειας στο καθήκον. Ωστόσο, δεν πήρα το σωστό μονοπάτι. Άδραξα την ευκαιρία για να επιδιώξω δόξα και περιουσία. Έτσι, δεν εναντιωνόμουν στο θέλημα του Θεού; Ο Θεός δεν μας θέλει υπερανθρώπους ή σπουδαίους. Ο Θεός θέλει να σταθούμε στη θέση δημιουργημένων όντων, να είμαστε απλοί άνθρωποι, να επιδιώκουμε την αλήθεια προσγειωμένα, να αντιμετωπίζουμε έντιμα τις αδυναμίες μας και για τα προβλήματα που δεν κατανοούμε, να ανοιγόμαστε στους αδελφούς μας για βοήθεια. Αυτή τη λογική πρέπει να κατέχουμε.

Μετά, διάβασα κάποιες μαρτυρίες εμπειρίας που είχαν γράψει αδελφοί και αδελφές και αναφέρονταν σε λόγια του Θεού που ήταν συναφή με την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελούν, οι αντίχριστοι θα προσπαθήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι είναι πάντα δυνατοί, γεμάτοι πίστη, ποτέ αρνητικοί. Ποτέ δεν αποκαλύπτουν το πραγματικό τους ανάστημα ή την πραγματική τους στάση απέναντι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, όντως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν; Πιστεύουν ειλικρινά ότι δεν έχουν αδυναμίες, αρνητικότητα ή εκρήξεις διαφθοράς; Σίγουρα όχι. Είναι καλοί στο να προσποιούνται, ικανοί στο να κρύβουν πράγματα. Τους αρέσει να δείχνουν στους ανθρώπους την ισχυρή και αξιόλογη πλευρά τους· δεν θέλουν να βλέπουν οι άνθρωποι την πλευρά τους που είναι αδύναμη και αληθινή. Ο σκοπός τους είναι προφανής: είναι, πολύ απλά, να διατηρήσουν το γόητρο, να προστατεύσουν τη θέση που έχουν στις καρδιές των ανθρώπων. Σκέφτονται ότι αν ανοιχτούν ενώπιον των άλλων σχετικά με την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, αν αποκαλύψουν την πλευρά τους που είναι επαναστατική και διεφθαρμένη, αυτό θα επιφέρει σοβαρή ζημία στο κύρος και τη φήμη τους —δεν αξίζει τον κόπο. Προτιμούν, λοιπόν, να κρατήσουν παντελώς κρυφή από τους άλλους την αδυναμία, την παρακοή και την αρνητικότητά τους. Και αν έρθει μια μέρα που όλοι δουν την πλευρά τους που είναι αδύναμη και επαναστατική, που δουν ότι είναι διεφθαρμένοι και δεν έχουν αλλάξει καθόλου, θα συνεχίσουν και πάλι να προσποιούνται. Νομίζουν ότι αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, μικροί και ασήμαντοι, τότε θα χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, θα χάσουν τον σεβασμό και τη λατρεία όλων, κι έτσι θα έχουν αποτύχει τελείως. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους· ό,τι κι αν συμβεί, δεν δίνουν την εξουσία και την κοινωνική τους θέση σε κανέναν άλλον· αντίθετα, προσπαθούν όσο μπορούν να ανταγωνίζονται και δεν τα παρατούν ποτέ» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Σε ένα άλλο εδάφιο, ο Θεός αποκάλυψε τη φύση και τις συνέπειες που έχει η επιδίωξη κύρους. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αναζητάς διαρκώς μεγαλείο, αρχοντιά και κοινωνική θέση· αναζητάς διαρκώς εγκωμιασμό. Πώς αισθάνεται ο Θεός όταν το βλέπει αυτό; Το αποστρέφεται και θα μείνει μακριά σου. Όσο περισσότερο επιδιώκεις πράγματα όπως το μεγαλείο, την αρχοντιά και το να είσαι ανώτερος από τους άλλους, διακεκριμένος, εξέχων και αξιόλογος, τόσο πιο αποκρουστικό σε βρίσκει ο Θεός. Αν δεν κάνεις αυτοκριτική και δεν μετανοήσεις, τότε ο Θεός θα σε σιχαθεί και θα σε απαρνηθεί. Φρόντισε να μην είσαι κάποιος που ο Θεός βρίσκει αηδιαστικό· να είσαι ένα άτομο που αγαπάει ο Θεός. Πώς, λοιπόν, μπορεί κανείς να αποκτήσει την αγάπη του Θεού; Με το να δέχεται την αλήθεια με υπακοή, να στέκεται στη θέση ενός δημιουργημένου όντος, να ενεργεί προσγειωμένα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να εκτελεί σωστά τα καθήκοντά του, να προσπαθεί να είναι τίμιος άνθρωπος και να βιώνει την ομοιότητα ενός ανθρώπινου όντος. Αυτό αρκεί, ο Θεός θα είναι ικανοποιημένος. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι βέβαιοι ότι δεν έχουν φιλοδοξίες ή ότι δεν τρέφουν άσκοπα όνειρα, ότι δεν επιδιώκουν δόξα, κέρδη και θέση ή να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Επιπλέον, δεν πρέπει να προσπαθούν να είναι σπουδαίοι άνθρωποι ή υπεράνθρωποι, οι οποίοι είναι ανώτεροι μεταξύ των ανθρώπων και κάνουν τους άλλους να τους λατρεύουν. Αυτή είναι η επιθυμία της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και είναι το μονοπάτι του Σατανά· ο Θεός δεν σώζει τέτοιους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν αδιάκοπα τη φήμη, τα κέρδη και τη θέση, και αρνούνται να μετανοήσουν, τότε δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτούς, και υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα γι’ αυτούς: να αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Εξέτασα τον λόγο του Θεού και είδα ότι οι αντίχριστοι είναι υποκριτές. Για μια θέση στις καρδιές των άλλων, σε κάθε περίσταση καλύπτονται και ξεπλένονται, ποτέ δεν λένε την αλήθεια, ποτέ δεν δείχνουν την αδύναμη ή την αληθινή τους πλευρά και μεταμφιέζονται σε ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια και δεν έχουν ελαττώματα για να τους επαινούν και να τους θαυμάζουν και να τους ακολουθούν και να τους λατρεύουν. Η φύση τους είναι ιδιαίτερα αλαζονική και δόλια. Εξέτασα τη συμπεριφορά μου και είδα ότι ήμουν κι εγώ μια αντίχριστη. Η εκκλησία με έκανε ιεροκήρυκα, εγώ όμως δεν δέχτηκα τη θέση ως ευθύνη από τον Θεό ούτε σκεφτόμουν να είμαι προσγειωμένη, να κάνω το καθήκον, να είμαι αγνή και έντιμη. Αντίθετα, πάντα προσποιούμουν ότι τα ήξερα όλα. Ήθελα να με θαυμάζουν επειδή έχω καλό επίπεδο και επειδή μπορώ να λύσω κάθε πρόβλημα, και έτσι να με βάλουν στις καρδιές τους, να με περιστοιχίζουν και να με λατρεύουν. Ήμουν αλαζόνας και παράλογη. Ό,τι σκεφτόμουν και έκανα εναντιωνόταν στον Θεό. Ειδικά όταν είδα τον Θεό να λέει: «Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν αδιάκοπα τη φήμη, τα κέρδη και τη θέση, και αρνούνται να μετανοήσουν, τότε δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτούς, και υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα γι’ αυτούς: να αποκλειστούν». Ήξερα ότι έτσι με προειδοποιούσε ο Θεός. Αν συνέχιζα στο μονοπάτι της αναζήτησης φήμης και κύρους, σίγουρα θα με απέρριπτε ο Θεός και θα κατάφερνα να με αποκλείσουν. Προσευχήθηκα επειδή ήθελα να μετανοήσω και να μην χάσω την ευκαιρία για σωτηρία και ήμουν διατεθειμένη να γίνω ένα αγνό και έντιμο άτομο.

Την άλλη μέρα, η επικεφαλής μου ανέφερε διάφορα για συναναστροφή στην επόμενη συνάθροιση. Μου ζήτησε να την οργανώσω και να προετοιμαστώ, και μετά με ρώτησε αν κατάλαβα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει καλά, αλλά φοβόμουν ότι θα έβρισκε χαμηλό το επίπεδό μου, οπότε της είπα ψέματα. Ωστόσο, όταν άρχισα να ασχολούμαι, δεν ήξερα πώς να το οργανώσω. Ήμουν πολύ νευρική, τα χέρια μου ίδρωναν, δεν ήξερα τι να κάνω, οπότε προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, έχω διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά. Ακόμα περιορίζομαι για λόγους φήμης και κύρους. Δεν απαρνιέμαι τη σάρκα ούτε είμαι ειλικρινής. Καθοδήγησέ με για να βρω έναν τρόπο να ασκούμαι».

Στα λόγια του Θεού, διάβασα: «Κάποιοι άνθρωποι προάγονται και καλλιεργούνται από την εκκλησία, και αυτό είναι κάτι καλό, είναι μια καλή ευκαιρία να εκπαιδευτούν. Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός τούς έχει ανυψώσει και τους έχει δώσει χάρη. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να εκτελούν το καθήκον τους; Η πρώτη αρχή που θα πρέπει να τηρούν είναι να κατανοούν την αλήθεια. Όταν δεν κατανοούν την αλήθεια, πρέπει να αναζητούν την αλήθεια, και αν ακόμα δεν κατανοούν μετά την αναζήτηση, μπορούν να βρουν κάποιον που κατανοεί την αλήθεια για να συναναστραφούν και να αναζητήσουν μαζί του, πράγμα που θα οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο έγκαιρη επίλυση του προβλήματος. Αν επικεντρωθείς μόνο στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο διαβάζοντας τα λόγια του Θεού μόνος σου και στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο μελετώντας αυτά τα λόγια, προκειμένου να επιτύχεις την κατανόηση της αλήθειας και να λύσεις το πρόβλημα, αυτό αργεί πολύ· όπως λέει και το ρητό: “Το νερό από μακριά δεν θα σβήσει την επείγουσα δίψα”. Αν, όταν πρόκειται για την αλήθεια, θέλεις να κάνεις γρήγορη πρόοδο, τότε πρέπει να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, να κάνεις περισσότερες ερωτήσεις και να ερευνάς περισσότερο. Μόνο τότε θα αναπτυχθεί γρήγορα η ζωή σου και θα είσαι σε θέση να λύνεις τα προβλήματα άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση σε κανένα από τα δύο. Επειδή μόλις προήχθης και είσαι ακόμα υπό επιτήρηση, και δεν κατανοείς πραγματικά την αλήθεια ούτε κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας —επειδή σου λείπει ακόμα αυτό το ανάστημα— μην νομίζεις ότι η προαγωγή σου σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας· δεν ισχύει. Απλώς επειδή έχεις αίσθηση φορτίου απέναντι στο έργο και διαθέτεις το επίπεδο ενός επικεφαλής, επιλέγεσαι για προαγωγή και καλλιέργεια. Θα πρέπει να έχεις αυτήν τη σύνεση. Αν, αφού προαχθείς και αξιοποιηθείς, επαναπαυθείς στη θέση του επικεφαλής ή του εργάτη και πιστέψεις ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας και ότι είσαι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια —και αν, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που έχουν οι αδελφοί και οι αδελφές, προσποιείσαι ότι καταλαβαίνεις και ότι είσαι πνευματικός— τότε αυτή είναι ανόητη συμπεριφορά, και είναι η ίδια συμπεριφορά με των υποκριτών Φαρισαίων. Πρέπει να μιλάς και να ενεργείς με ειλικρίνεια. Όταν δεν καταλαβαίνεις, μπορείς να ρωτάς τους άλλους ή να αναζητάς απαντήσεις από τον Άνωθεν και να συναναστρέφεσαι μαζί Του —δεν υπάρχει καμία ντροπή σε όλα αυτά. Ακόμα κι αν δεν το ζητήσεις, ο Άνωθεν και πάλι θα γνωρίζει το πραγματικό σου ανάστημα και θα ξέρει ότι απουσιάζει από μέσα σου η πραγματικότητα της αλήθειας. Η αναζήτηση και η συναναστροφή είναι αυτό που πρέπει να κάνεις· αυτή είναι η σύνεση που θα πρέπει να υπάρχει στην κανονική ανθρώπινη φύση, και η αρχή που θα πρέπει να τηρείται από τους επικεφαλής και τους εργάτες. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η εκκλησία με προήγαγε σε ιεροκήρυκα ως μια ευκαιρία να ασκούμαι και να μάθω πώς θα μπορώ να κάνω το έργο. Αυτό δεν σήμαινε ότι ήμουν καλύτερη ή ανώτερη από τους άλλους, ή ότι ήξερα τα πάντα. Μόλις είχα αρχίσει το καθήκον και δεν μπορούσα να κάνω πολύ έργο ούτε κατανοούσα κάποιες αρχές. Αυτό ήταν απολύτως φυσικό. Επίσης, το γεγονός ότι έγραφα μαρτυρίες εμπειρίας σήμαινε απλώς ότι είχα επιφανειακή εμπειρία και κατανόηση του λόγου του Θεού, όχι ότι κατανοούσα την αλήθεια ή ότι κατείχα την πραγματικότητά της. Είναι λίγος ο καιρός που πιστεύω στον Θεό, ακόμα δεν κατανοώ την αλήθεια και οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου δεν έχουν αλλάξει, άρα πρέπει να αντιμετωπίζω τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου σωστά και να αναζητώ και να συναναστρέφομαι με τους αδελφούς μου για όσα δεν κατανοώ. Δεν υπάρχει τίποτα επαίσχυντο σε αυτό. Ντροπή ήταν που προσποιήθηκα ότι δήθεν τα καταλάβαινα όλα, και έτσι πολλά προβλήματα δεν επιλύθηκαν εγκαίρως και καθυστέρησε το έργο της εκκλησίας και έχανα ευκαιρίες για αναζήτηση της αλήθειας και ζούσα με αρνητικότητα και αδυναμία. Ήμουν τόσο ανόητη! Δεν έπρεπε να συνεχιστεί αυτό. Έπρεπε να ορίσω τις προθέσεις μου, να ανοιχτώ, να αναζητώ και να συναναστρέφομαι τους αδελφούς μου και να εκτελώ το καθήκον.

Μετά, ρώτησα την επικεφαλής για πράγματα που δεν καταλάβαινα και εκείνη με συναναστράφηκε υπομονετικά. Ξεδιάλυνα τις απορίες που είχα. Η συνάθροιση ήταν πολύ αποδοτική και ένιωσα χαλαρή και άνετη. Τώρα, στο καθήκον μου, αντιμετωπίζω ακόμα προβλήματα και δυσκολίες, αλλά προσεύχομαι και βασίζομαι στον Θεό, και συχνά αναζητώ τη βοήθεια των αδελφών μου. Στις συναθροίσεις, ανοίγομαι για μένα στους αδελφούς και τις αδελφές μου και τους μιλώ για τη διαφθορά και τις αδυναμίες μου. Έτσι, λοιπόν, νιώθω ηρεμία και ασφάλεια. Δόξα σοι ο Θεός!