Από την Κάινα, Κίνα

Τον Απρίλιο του 2017, έπασχα από υψηλή πίεση, έτσι, η επικεφαλής ανέστειλε τα καθήκοντά μου για ξεκουραστώ. Αναστατώθηκα και σκέφτηκα: «Ο Θεός πρόκειται να ολοκληρώσει το έργο Του, οπότε τώρα είναι η κρίσιμη στιγμή να κάνω το καθήκον μου και να προετοιμάσω καλές πράξεις. Χωρίς καθήκον, θα έχω καλό προορισμό κι έκβαση; Θα πάνε χαμένα τα χρόνια σκληρής δουλειάς, που πλήρωνα το τίμημα; Έκλεισα την κλινική μου για να αφοσιωθώ στο καθήκον μου. Ούτε ο σύζυγός μου δεν μπόρεσε να με εμποδίσει να ακολουθώ τον Θεό. Τώρα είμαι διαζευγμένη, χωρίς οικογένεια. To KKK με παρακολουθεί και ρωτά συνεχώς τους γονείς μου πού είμαι. Δεν μπορώ να πάω σπίτι τους. Δεν έχω πού να πάω». Με φιλοξένησε μια αδελφή. Σε συναναστροφή για το θέλημα του Θεού, μου είπε να υποταχθώ, μα ζήλευα πολύ που εκτελούσε το καθήκον της, ενώ εγώ δεν μπορούσα για λόγους υγείας. Μέσω της πάθησής μου, ο Θεός σκόπευε να με εκθέσει και να με εξαλείψει; Αυτή η σκέψη με κατέβαλε κι ένιωσα δυστυχής και ανήμπορη. Ανέκυψαν επίσης παρανοήσεις και παράπονα για τον Θεό: εγκατέλειψα τα πάντα κι υπέφερα τόσο χωρίς να παραπονεθώ. Πού θα κατέληγα αν δεν έκανα το καθήκον μου; Έκτοτε, δεν μπορούσα να κατανοήσω τα λόγια του Θεού και δεν ήξερα τι να Του πω στην προσευχή. Έχασα την όρεξή μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήμουν σε τέτοιο σκοτάδι που σκεφτόμουν ακόμη και να βρω δουλειά. Η αδελφή με αντιμετώπισε με τα εξής λόγια: «Δεν διαβάζεις τα λόγια του Θεού, ενώ θες να βγάλεις λεφτά. Έχεις αλλάξει τελείως. Δεν αναζητάς την αλήθεια». Δεν μου άρεσε αυτό και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν ξέρω πώς να το βιώσω αυτό, ούτε ξέρω ποια είναι η μελλοντική μου πορεία. Ζω στο σκοτάδι και είμαι δυστυχισμένη. Διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με να γνωρίσω το θέλημά Σου».

Προσευχήθηκα πολύ τις επόμενες μέρες. Ένα πρωί, ο εξής λόγος του Θεού μου ήρθε στον νου: «Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). Άνοιξα γρήγορα τον υπολογιστή για να βρω τα χωρία. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Έπειτα από χιλιάδες χρόνια διαφθοράς, ο άνθρωπος είναι αναίσθητος και αργόστροφος· έχει γίνει ένας δαίμονας που εναντιώνεται στον Θεό, σε σημείο που η επαναστατικότητα του ανθρώπου ενάντια στον Θεό έχει καταγραφεί σε ιστορικά βιβλία, και ακόμα κι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πλήρη εικόνα της αντιδραστικής συμπεριφοράς του —διότι τον άνθρωπο τον έχει διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς, τον έχει παρασύρει σε σημείο που ο άνθρωπος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να προδίδει τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό Τον προδίδει, και όταν δεν Τον βλέπει κάνει το ίδιο. Ακόμη, υπάρχουν κι εκείνοι που έχοντας γίνει μάρτυρες των καταρών του Θεού και της οργής Του, συνεχίζουν και Τον προδίδουν. Και έτσι λέω πως η σύνεση του ανθρώπου έχει χάσει την αρχική της λειτουργία και πως το ίδιο συνέβη και στη συνείδηση του. Ο άνθρωπος που αντικρίζω είναι ένα κτήνος σε ανθρώπινη μορφή, είναι ένα δηλητηριώδες φίδι και όσο αξιοθρήνητος κι αν προσπαθεί να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια Μου, ποτέ δεν θα είμαι ελεήμων προς αυτόν διότι ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του μαύρου και του άσπρου, την διαφορά μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας. Η σύνεση του ανθρώπου είναι τόσο μουδιασμένη, κι όμως αυτός επιθυμεί ακόμη να κερδίσει ευλογίες· η ανθρώπινη φύση του είναι τόσο ποταπή, κι όμως αυτός ακόμα επιθυμεί να αποκτήσει την κυριαρχία ενός βασιλιά. Με τέτοια λογική, ποιανού βασιλιάς θα μπορούσε να είναι; Πώς θα μπορούσε με τέτοια ανθρώπινη φύση να καθίσει σε θρόνο; Ο άνθρωπος πραγματικά δεν έχει καμία ντροπή! Είναι ένας αλαζονικός αχρείος! Σε όσους από εσάς επιθυμείτε να κερδίσετε ευλογίες, προτείνω πρώτα να κοιτάξετε σε έναν καθρέφτη τη δική σας άσχημη αντανάκλαση —εσύ έχεις ό,τι χρειάζεται για να γίνεις βασιλιάς; Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες; Δεν έχει σημειωθεί η παραμικρή αλλαγή στη διάθεσή σου και δεν έχεις εφαρμόσει καμία από τις αλήθειες στην πράξη, κι όμως συνεχίζεις να ελπίζεις για ένα υπέροχο αύριο. Πλανάσαι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). «Κανείς πιστεύει στον Θεό για να λάβει ευλογίες —αυτό δεν είναι κάτι που βρίσκεται στην καρδιά όλων; […] Χωρίς αυτό το κίνητρο του να λάβετε ευλογίες, πώς θα νιώθατε; Με τι διάθεση θα εκτελούσατε το καθήκον σας; Αν εξαφανιζόταν αυτό το κίνητρο ή αν οι άνθρωποι οι ίδιοι έπαυαν να το θέλουν αυτό και το εγκατέλειπαν, τότε πολλοί εξ αυτών θα έκαναν το καθήκον τους χωρίς ενέργεια και θα ένιωθαν ότι δεν έχει κανένα νόημα η πίστη στον Θεό. Θα ήταν λες και τους είχαν πάρει την ψυχή. Αυτό το πράγμα είναι στο βαθύτερο κομμάτι της καρδιάς τους. Ίσως, καθώς εκτελούν το καθήκον τους ή βιώνουν τη ζωή της εκκλησίας, να νιώσουν ότι δεν έχουν πια μέσα τους το κίνητρο της λήψης ευλογιών. Μα ο Θεός δεν το πιστεύει αυτό. Οι άνθρωποι κοιτάζουν τον εαυτό τους επιφανειακά και αισθάνονται ότι είναι καλοί, και πιστεύουν ότι έχουν αλλάξει. Πιστεύουν ότι έχουν ήδη περάσει από το στάδιο του πάθους στο στάδιο της αναζήτησης της αλήθειας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, ότι δεν βασίζονται πλέον στο πάθος ή σε μια στιγμιαία παρόρμηση για να το εκτελέσουν, μα ότι είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια και να πασχίσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους σύμφωνα με τα σωστά πρότυπα· πιστεύουν, επίσης, ότι καθαίρουν συνεχώς τον εαυτό τους, ώστε να καταλήξουν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να θεωρηθούν αποδεκτά δημιουργημένα όντα, καθώς και ότι είναι κάπως σε θέση να υποταχθούν. Μα όταν προκύπτει κάτι που αφορά άμεσα τον προορισμό και το τέλος τους, τότε αποκαλύπτονται εντελώς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων μέσα από τη συμπεριφορά τους» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Δεν μπορούσα να κρυφτώ από τα λόγια της κρίσης του Θεού. Παλιότερα, ήξερα ότι η πίστη δεν είχε στόχο τις ευλογίες, μα δεν είχα το γνώθι σαυτόν. Αυτή η κατάσταση ξεγύμνωσε το κίνητρό μου για ευλογίες. Είχα εγκαταλείψει τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια. Έκλεισα την κλινική μου κι ανάλαβα καθήκοντα στην εκκλησία. Υπέφερα πολλά, αλλά δεν με ένοιαζε. Σκεφτόμουν ότι μ’ αυτές τις θυσίες σίγουρα θα κέρδιζα την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού και θα είχα έναν καλό προορισμό, οπότε είχα όντως κίνητρα στο καθήκον μου. Τώρα δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου λόγω της υγείας μου, οπότε σκεφτόμουν ότι είχα χάσει τον προορισμό μου και τα όνειρά μου για ευλογίες γκρεμίστηκαν. Δεν μπορούσα να κουνηθώ απ’ την κατάθλιψη. Όχι μόνο μετάνιωνα που τα εγκατέλειψα όλα, μα κατηγορούσα τον Θεό και Του εναντιωνόμουν. Έβλεπα τις θυσίες ως αντίτιμο στον Θεό για ευλογίες. Νόμιζα ότι ο Θεός μού χρωστούσε έναν καλό προορισμό λόγω των δεινών και των συνεισφορών μου. Χωρίς αυτά, παραπονιόμουν και κατηγορούσα τον Θεό. Άρα, πίσω από την αρνητικότητα κρυβόταν το κίνητρο της ευλογίας. Μου θύμισε τα εξής λόγια του Θεού: «Ο σκοπός της πίστης σας στον Θεό είναι να Τον χρησιμοποιήσετε για να επιτύχετε τους δικούς σας στόχους. Δεν είναι αυτό ένα ακόμη δείγμα της προσβολής που διαπράττετε έναντι της διάθεσης του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Η διάθεση του Θεού λάμπει μέσα από τα λόγια Του. Αυτή η πλευρά της πίστης μου έκανε συναλλαγή με τον Θεό. Τον εξαπατούσα, Τον χρησιμοποιούσα για να αποκτήσω ευλογίες. Αυτό προσβάλλει τη διάθεσή Του. Ο Παύλος έκανε θυσίες για να του δώσει ο Θεός το στέμμα της δικαιοσύνης. Πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού και τιμωρήθηκε. Κι εγώ αφού έκανα κάποιες θυσίες, απαίτησα ανταμοιβές, στέμματα, έγκριση και ευλογίες, όπως και εκείνος. Όταν δεν πήρα ό,τι ήλπιζα, παρανόησα και κατηγόρησα τον Θεό. Σκέφτηκα να Τον προδώσω. Πού ήταν η λογική και η συνείδησή μου; Ένας γόνος του Σατανά όπως εγώ ονειρευόταν ευλογίες! Τι ξεδιάντροπη! Αν η υγεία μου δεν με εμπόδιζε να κάνω το καθήκον μου, ποτέ δεν θα είχα διαπιστώσει τις ακατάλληλες επιδιώξεις στην πίστη μου, αλλά θα παρέμενα σε λάθος μονοπάτι και θα κατέληγα όπως ο Παύλος. Τρόμαξα λίγο και συνειδητοποίησα ότι η ρύθμιση αυτή του Θεού οφείλετο στην αγάπη και τη σωτηρία Του για μένα! Ένιωσα τύψεις και κατηγορούσα τον εαυτό μου μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, και έκλαιγα ενώ προσευχόμουν: «Θεέ μου! Σε ευγνωμονώ για τη σωτηρία Σου. Αν δεν είχα εκτεθεί έτσι, θα Σου εναντιωνόμουν και θα πήγαινα στην κόλαση χωρίς να ξέρω το γιατί. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου και να σταματήσω να επιδιώκω ευλογίες. Θέλω μόνο να επιδιώκω την αλήθεια, να αποτινάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να βιώσω την ανθρώπινη ομοιότητα».

Διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού μετά την προσευχή: «Τώρα, θα επικεντρωθώ στο να σας περιγράψω πώς ο Πέτρος Με γνώρισε και ποια ήταν η τελική του κατάληξη. […] Τον υπέβαλα σε αμέτρητες δοκιμασίες —δοκιμασίες, φυσικά, που τον άφησαν μισοπεθαμένο— αλλά εν μέσω αυτών των εκατοντάδων δοκιμασιών, δεν έχασε ποτέ ούτε μία φορά την πίστη σ’ Εμένα ούτε ένιωσε απογοήτευση από Μένα. Ακόμα και όταν είπα ότι τον είχα εγκαταλείψει, και πάλι δεν αποθαρρύνθηκε και συνέχισε να Με αγαπάει με πρακτικό τρόπο, σύμφωνα με τις προηγούμενες αρχές της πρακτικής. Του είπα ότι Εγώ δεν θα τον επαινούσα, παρόλο που Με αγαπούσε, ότι θα τον παρέδιδα τελικά στα χέρια του Σατανά. Εντούτοις, εν μέσω αυτών των δοκιμασιών, που δεν έπληξαν τη σάρκα του αλλά αφορούσαν τα λόγια, εξακολουθούσε να προσεύχεται σ’ Εμένα κι έλεγε: “Θεέ μου! Μεταξύ ουρανού και γης και των πάντων, υπάρχει κάποιος άνθρωπος, κάποιο πλάσμα ή πράγμα που δεν είναι στα χέρια Σου, Παντοδύναμε; Όταν είσαι ελεήμων σ’ εμένα, η καρδιά μου νιώθει μεγάλη αγαλλίαση με το έλεός Σου. Όταν με κρίνεις, εμένα τον ανάξιο, νιώθω περισσότερο το ακατάληπτο των έργων Σου, επειδή είσαι γεμάτος εξουσία και σοφία. Αν και η σάρκα μου υποφέρει, το πνεύμα μου παρηγορείται. Πώς θα μπορούσα να μην εξυμνήσω τη σοφία και τα έργα Σου; Ακόμα κι αν πέθαινα αφού Σε γνώριζα, πώς να μην το έκανα με προθυμία κι ευχαρίστηση; […]”» «Εξαιτίας της πίστης του ενώπιόν Μου και εξαιτίας της ευλογίας Μου προς αυτόν, αποτελεί υπόδειγμα και πρότυπο για τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να μιμείστε;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 6). Είδα στον λόγο του Θεού ότι ο Πέτρος δεν περιορίστηκε από τη μοίρα ή τον προορισμό του. Ακόμη και όταν ο Θεός είπε ότι δεν θα εγκρίνει τον Πέτρο παρά την αγάπη του και τελικά θα τον παρέδιδε στον Σατανά, ο Πέτρος συνέχισε να αγαπά τον Θεό και υποτάχθηκε μέχρι τον θάνατό του. Δεν υπήρχε κανενός είδους συναλλαγή ή νοθεία στην αγάπη του Πέτρου για τον Θεό. Ήταν αληθινή αγάπη και υπακοή. Βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης από τον λόγο του Θεού και ήμουν πρόθυμη να αγαπώ τον Θεό όπως ο Πέτρος και να αναζητώ την αλλαγή διάθεσης. Ανεξάρτητα από το πώς μου φέρεται ο Θεός, από την έκβαση και τον προορισμό μου, θα υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του και θα δαπανήσω πραγματικά τον εαυτό μου για Αυτόν. Δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία όπως πριν, όμως απολάμβανα τη θρέψη του λόγου του Θεού τα τελευταία χρόνια και είχα κάποιες εμπειρίες. Κατέγραψα ό,τι έμαθα από το έργο του Θεού για να καταθέσω μαρτυρία για Εκείνον. Με τον τρόπο αυτό κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος. Άρχισα να γαληνεύω ενώπιον του Θεού και έγραφα μαρτυρίες έχοντας τα λόγια Του κατά νου. Ένιωσα πολύ πιο κοντά στον Θεό και σταμάτησα να ανησυχώ για το μέλλον και τις προοπτικές μου. Ένιωσα ότι απελευθερώθηκα. Αφού η πίεσή μου επανήλθε σε κανονικά επίπεδα, επέστρεψα στα καθήκοντά μου στην εκκλησία.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, κατανόησα κάπως τις απόψεις μου ως προς την πίστη στον Θεό και δεν θα με εμπόδιζε η ελπίδα για ευλογίες. Μα ένιωσα ξανά αυτήν την επιθυμία.

Εκλέχθηκα επικεφαλής της εκκλησίας. Σε μια συνάθροιση, η επικεφαλής μάς ζήτησε να ελέγξουμε την ικανότητα κάθε επικεφαλής ομάδας να επιτελεί πρακτικό έργο κι είπε ότι οι πονηροί ή όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν μπορούν να κατέχουν αυτήν τη θέση. Κατάλαβα ότι έπρεπε να το κάνω το συντομότερο δυνατόν, Το λάθος άτομο θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας, τους αδελφούς και τις αδελφές. Όχι μόνο θα μπορούσα να χάσω τη θέση μου ως επικεφαλής, αλλά θα ήταν και παράβαση, μια κακή πράξη. Έναn μήνα αργότερα είχαν γίνει οι απαραίτητες αλλαγές και ένιωθα πολύ χαρούμενη. Όμως, παραδόξως, η επικεφαλής μας σύντομα ανακάλυψε ότι μία από τις επιλογές μου ήταν ένα πονηρό άτομο. Αναστατώθηκα πολύ. Ένιωσα ότι δεν είχα κάνει το καθήκον μου καλά και διατάραξα το έργο της εκκλησίας. Αμέσως μετά, αδελφοί και αδελφές ανέφεραν ότι μία ακόμη από τις επιλογές μου ήταν ένας πραγματικός αλαζόνας. Απέρριπτε τις εύλογες προτάσεις των άλλων, τους επέπληττε και δυσχέραινε το έργο τους. Ήθελαν να αποπεμφθεί. Όταν ήρθαν το ένα πρόβλημα μετά το άλλο, παρέλυσα. Ήμουν δυστυχής και ένιωθα ότι κατανοούσα επιφανειακά την αλήθεια, ότι μου έλειπε η πραγματικότητα της αλήθειας. Αν κάτι ακόμη πήγαινε στραβά και επηρέαζε το έργο της εκκλησίας, θα ήταν πολύ μεγάλο κακό. Δεν θα καταστρέφονταν τότε το μέλλον, η μοίρα, η έκβαση κι ο προορισμός μου; Ένιωσα ότι έπρεπε αμέσως να αλλάξω θέση. Άρχισα να νιώθω ζάλη ένα πρωί και είδα ότι η πίεσή μου ήταν πολύ υψηλή. Το είπα στην επικεφαλής μας. Νόμισα ότι εφόσον είχα πρόβλημα υγείας, θα με άλλαζε θέση. Τότε δεν θα είχα τόσο μεγάλη ευθύνη. Είπα ήρεμα στην αδελφή που εργαζόταν μαζί μου: «Θα εγκαταλείψω αυτήν τη θέση αν πρέπει και θα κάνω οποιοδήποτε καθήκον μπορώ». Με αντιμετώπισε λέγοντας ότι δείχνω αρνητικότητα και θα πρέπει να κάνω την αυτοκριτική μου. Δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Νόμιζα ότι θα υπάκουα και θα έκανα ό,τι καθήκον μπορούσα. Πώς ήταν αυτό αρνητικό; Όμως, τότε σκέφτηκα ότι ο Θεός τής είχε επιτρέψει να το πει αυτό. Προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση, ώστε να γνωρίσω την πραγματική μου κατάσταση.

Στη συνέχεια διάβασα το εξής χωρίο του λόγου του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πώς δοκιμάζονται, η υποταγή εκείνων που έχουν τον Θεό στην καρδιά τους παραμένει αμετάβλητη, αλλά για εκείνους που δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους, αφού το έργο του Θεού δεν είναι επωφελές για τη σάρκα τους, αλλάζουν την άποψή τους για τον Θεό, αλλά και απομακρύνονται από τον Θεό. Τέτοιοι είναι όσοι δεν παραμείνουν ακλόνητοι στο τέλος, οι οποίοι αναζητούν μόνο τις ευλογίες του Θεού και δεν έχουν καμία επιθυμία να δαπανηθούν για τον Θεό και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν. Τέτοιου είδους χαμηλού επιπέδου άνθρωποι θα εκδιωχθούν όταν τελειώσει το έργο του Θεού και δεν είναι άξιοι οποιασδήποτε συμπάθειας. Εκείνοι που δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό. Όταν το περιβάλλον είναι ασφαλές ή σταθερό, ή υπάρχουν οφέλη για να αποκομίσουν, υπακούουν πλήρως στον Θεό, αλλά μόλις αυτό που επιθυμούν υπονομεύεται ή τελικά αντικρούεται, αμέσως επαναστατούν. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά τον μέχρι πρότινος ευεργέτη τους ως θανάσιμο εχθρό τους, χωρίς λόγο και αιτία. Εάν δεν εκδιωχθούν αυτοί οι δαίμονες, αυτοί οι δαίμονες που θα σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν θα γίνουν κρυφός κίνδυνος;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Τα λόγια της κρίσης του Θεού ήταν γροθιά στο στομάχι. Δεν ήμουν ακριβώς το είδος ατόμου που αποκάλυπτε; Ήμουν ενθουσιώδης και δούλευα σκληρά όταν πίστευα ότι το καθήκον θα μου απέφερε ευλογίες. Διαφορετικά, έδειχνα μια άλλη πλευρά και δεν ήθελα πια αυτό το καθήκον. Σκεφτόμουν μόνο το μέλλον και τον προορισμό μου. Όταν έκανα λάθη, δεν έκανα αυτοκριτική, ούτε αναζητούσα την αλήθεια υπό το πρίσμα των αποτυχιών μου, με το να διορθώνω τα ελαττώματά μου και να πασχίζω να πετύχω, αλλά ήμουν ευθυνόφοβη και ριψοκινδύνευα το μέλλον μου. Ήθελα να εγκαταλείψω αυτό το καθήκον και να αναλάβω άλλο με λιγότερες ευθύνες, χρησιμοποιώντας την πίεσή μου ως δικαιολογία. Φαινόμουν πολύ λογική, όμως από πίσω κρύβονταν τα απεχθή μου κίνητρα. Ήμουν πολύ πονηρή!

Άρχισα να αναλογίζομαι ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που αναζητούσα ευλογίες. Διάβασα το εξής στον λόγο του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· εγκαταλείπουν πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν και είναι πιστοί σ’ Αυτόν, όμως τα κάνουν όλα αυτά προς ίδιον όφελος. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό την απόκτηση ευλογιών για τους ίδιους. Στην κοινωνία, όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος· η πίστη στον Θεό γίνεται αποκλειστικά για να κερδίσει κανείς ευλογίες. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Όλα αυτά αποτελούν εμπειρικές αποδείξεις της διεφθαρμένης φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Έμαθα από αυτό ότι πάντα σκεφτόμουν τον εαυτό μου επειδή είχα διαφθαρεί βαθύτατα από τον Σατανά. «Καθένας για την πάρτη του» και «Mην κουνάς ούτε το δαχτυλάκι σου χωρίς ανταμοιβή», αυτοί οι σατανικοί νόμοι μου είχαν γίνει δεύτερη φύση. Με έκαναν πιο εγωίστρια και ποταπή. Σκεφτόμουν το προσωπικό κέρδος ό,τι κι αν έκανα. Αφετηρία της πίστης μου εκείνα τα χρόνια για να κάνω το καθήκον μου ήταν η ευλογία, η ανταμοιβή και τελικά η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών. Τα χρόνια σκληρής δουλειάς και δεινών μου δεν σήμαιναν ότι έκανα το καθήκον ενός δημιουργήματος ή ότι δαπανούσα πραγματικά εαυτόν για τον Θεό. Ήταν για να χρησιμοποιώ τον Θεό, να Τον εξαπατώ, να κάνω συμφωνία μαζί Του. Όχι για να τον αγαπώ και Τον ικανοποιώ. Τι πιστή ήμουν; Ήμουν άπιστη. Ο Θεός με ανύψωσε για να υπηρετήσω ως επικεφαλής της εκκλησίας ώστε να μπορώ στην πράξη να χρησιμοποιώ την αλήθεια για να επιλύω προβλήματα, να μάθω να διακρίνω και να είμαι διορατική, Όμως, δεν αξιοποίησα την ευκαιρία. Δεν εισήλθα με βάση την αλήθεια, απλώς σκεφτόμουν το μέλλον και τη μοίρα μου. Ήμουν σε μονοπάτι αντίθετο με τον Θεό. Έπρεπε να μετανοήσω και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλιώς θα καταστρεφόμουν.

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού σε μία από τις πνευματικές μου ασκήσεις: «Ο μόνος λόγος που ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ενσαρκωθεί, είναι λόγω των αναγκών του διεφθαρμένου ανθρώπου. Είναι εξαιτίας των αναγκών του ανθρώπου, όχι του Θεού, και όλες οι θυσίες και τα πάθη Του είναι για χάρη της ανθρωπότητας κι όχι προς όφελος του ίδιου του Θεού. Δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ή ανταμοιβές για τον Θεό. Δεν θα αποκομίσει κάποια μελλοντική συγκομιδή, αλλά μόνο εκείνη που υπάρχει αρχικά ως οφειλή προς Αυτόν. Ό,τι κάνει και όσα θυσιάζει για την ανθρωπότητα δεν γίνονται ώστε να κερδίσει μεγάλες ανταμοιβές, αλλά καθαρά για χάρη της ανθρωπότητας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αυτό που χρειάζεται περισσότερο η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού). Με συγκίνησε βαθύτατα η αγάπη του Θεού όταν το αναλογίστηκα αυτό. Ο Θεός, ύψιστος, άγιος και σεβαστός, έχει ενσαρκωθεί δύο φορές για να σώσει τη βαθιά διεφθαρμένη ανθρωπότητα, υποφέροντας τρομερή ταπείνωση και πόνο. Ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, με τίμημα τη ζωή Του. Ο Παντοδύναμος Θεός ενσαρκώθηκε στην Κίνα τις έσχατες ημέρες κι εξέφρασε αλήθειες για να καθάρει και να σώσει τον άνθρωπο, διώχθηκε και βλασφημήθηκε από το ΚΚΚ και τον θρησκευτικό κόσμο. Υποφέρει τα πάντα για να εργαστεί ανάμεσά μας, να μας δώσει τα λόγια Του χωρίς κανένα αντάλλαγμα, απλώς για να μας σώσει από την επιρροή του Σατανά. Ο Θεός πληρώνει πολύ μεγάλο τίμημα για να σώσει την ανθρωπότητα, χωρίς να σκέφτεται ποτέ το κέρδος ή τη ζημία Του. Δεν απαιτεί τίποτα από εμάς, καμία ανταμοιβή. Η αγάπη Του είναι ανιδιοτελής και αληθινή. Η ουσία του Θεού είναι τόσο όμορφη και καλή! Όταν εξέτασα τον εαυτό μου, έλεγα ότι έχω πίστη και ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό, μα δεν ήμουν καθόλου ειλικρινής προς Αυτόν. Έλεγα παντού ότι εργάζομαι γι’ Αυτόν για να πάρω ευλογίες, ενώ εκμεταλλευόμουν κι εξαπατούσα τον Θεό. Είδα πόσο εγωίστρια, πονηρή, ανήθικη και επαίσχυντη ήμουν. Βίωνα την ομοιότητα του Σατανά. Κάποιος που αντιστέκεται στον Θεό σαν εμένα, ένας γόνος του Σατανά, δεν θα κέρδιζε ποτέ την έγκριση του Θεού, ανεξάρτητα από τις θυσίες του. Το διάβασα και στον λόγο του Θεού: «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Είδα στα λόγια του Θεού ότι τα δημιουργήματα δεν θα πρέπει να πιστεύουν για τις ευλογίες. Μόνο η επιδίωξη της αγάπης για τον Θεό και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντός μας δίνει νόημα στη ζωή. Είπα την εξής προσευχή στον Θεό: «Θεέ μου, θέλω να αφήσω το μονοπάτι του κακού και να μετανοήσω ενώπιόν Σου, να σταματήσω να αναζητώ τις ευλογίες. Ανεξάρτητα από τον τελικό μου προορισμό, θέλω να κάνω το καθήκον μου καλά για να ανταποδώσω την αγάπη Σου». Μόλις διόρθωσα την κατάστασή μου, η πίεσή μου σταθεροποιήθηκε.

Παρακολούθησα, επίσης, κάποιες αναγνώσεις του λόγου του Θεού. «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Το αν οι άνθρωποι μπορούν ή όχι να αποκτήσουν σωτηρία δεν εξαρτάται από το τι καθήκον εκπληρώνουν, μα από το αν έχουν κατανοήσει και κερδίσει την αλήθεια και από το αν μπορούν ή όχι να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να είναι αληθινά δημιουργήματα. Ο Θεός είναι δίκαιος, και αυτή είναι η αρχή με την οποία μετρά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή η αρχή είναι αμετάβλητη και πρέπει να τη θυμάσαι. Μη σκεφτείς να βρεις κάποιο άλλο μονοπάτι ή να επιδιώξεις κάτι εξωπραγματικό. Τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός από όλους όσοι αποκτούν σωτηρία είναι πάντα αμετάβλητα· παραμένουν τα ίδια όποιος κι αν είσαι» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Αυτό με βοήθησε να καταλάβω ότι το καθήκον μας δεν έχει τελικά καμία σχέση με ευλογίες ή κατάρες. Κλειδί για την πλήρη σωτηρία είναι το κατά πόσον επιδιώκουμε και κερδίζουμε την αλήθεια και μπορούμε να αλλάξουμε τη διάθεσή μας. Το τι καθήκον κάνω και πότε καθορίζονται όλα από τον Θεό, αλλά και το αποτέλεσμα και ο προορισμός μου υπόκεινται στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Θα αποδεχτώ τις ενορχηστρώσεις του Θεού και θα κάνω πιστά το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν είχα την αλήθεια-πραγματικότητα και μου έλειπαν πολλά, γι’ αυτό και το καθήκον τούτο εξέθετε τα λάθη και τις αδυναμίες μου. Αν αναζητούσα την αλήθεια και κατανοούσα τις αρχές, θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα ελαττώματά μου και να αναπτυχθώ στη ζωή. Όταν το είδα αυτό, σταμάτησα να ανησυχώ για το μέλλον και τη μοίρα μου και δεν ήθελα πλέον να αλλάζω καθήκοντα. Δούλεψα με αφοσίωση, αναζητώντας την αλήθεια για να αντιμετωπίζω τα προβλήματα που προέκυπταν, κατανόησα σιγά-σιγά μερικές αρχές και σταδιακά έκανα λιγότερα λάθη στο καθήκον μου. Με το να ακολουθώ τον λόγο του Θεού και να μην επιδιώκω ευλογίες στο καθήκον μου πραγματικά απελευθερώθηκα. Ο Θεός με ευλογεί και με καθοδηγεί, με όλο και καλύτερα αποτελέσματα.