Από την Λιανγκ Σιν, Κίνα

Πριν από δύο χρόνια, ο γιος μου άρχισε ξαφνικά να πονάει φριχτά στη μέση. Ο τοπικός γιατρός είπε πως τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν ανησυχητικά, και πως έπρεπε να πάμε στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις. Η καρδιά μου σφίχτηκε όταν το άκουσα αυτό και ήξερα πως ο γιος μου ίσως να ήταν σοβαρά άρρωστος. Μα έπειτα σκέφτηκα πως τόσο καιρό έκανα το καθήκον μου και θυσιαζόμουν για τον Θεό, και πως υπέφερα πολύ. Ακόμη κι όταν αντιμετώπιζα καταπίεση και συλλήψεις από το ΚΚΚ, χλευασμό και συκοφαντία από τους δικούς μου, ποτέ δεν έκανα πίσω. Έμεινα σταθερή στο καθήκον μου. Καθώς σκεφτόμουν όσα είχα κάνει για τον Θεό, θεώρησα πως θα προστάτευε τον γιο μου από οτιδήποτε σοβαρό. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως είχε καρκίνο και κίρρωση του ήπατος. Ο γιατρός είπε πως του απέμεναν τρεις με έξι μήνες ζωής. Ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία και κοκάλωσα, παρέλυσα. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα. Ήταν μόλις 37. Είναι δυνατόν να είχε τέτοιες ασθένειες; Κρατούσα τα αποτελέσματα με τρεμάμενα χέρια. Αναρωτιόμουν μήπως ο γιατρός είχε κάνει λανθασμένη διάγνωση. Καθόμουν σοκαρισμένη στην άκρη του κρεβατιού, ανήμπορη να συνέλθω. Με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι, σκέφτηκα: «Είναι τόσο νέος. Πώς γίνεται να είναι τόσο άρρωστος; Έχει όχι μόνο μία, αλλά δύο ασθένειες που απειλούν τη ζωή του. Είναι το στήριγμά μας. Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν; Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να χάνεις το παιδί σου». Η δυστυχία μου όλο και μεγάλωνε. Οι φίλοι και οι συγγενείς με επέπλητταν κι έλεγαν: «Πώς αρρώστησε ο γιος σου αν είσαι πιστή στον Θεό; Ο Θεός σου δεν τον προστάτευσε, οπότε ποιο το όφελος;» Μου είπαν επίσης να ξεχάσω την πίστη και να μείνω στο σπίτι για τον φροντίζω. Η αποδοκιμασία που δέχτηκα με στενοχώρησε πάρα πολύ. Ήμουν διαρκώς θολωμένη και έτοιμη να κλάψω. Δεν ήθελα να προσεύχομαι ή να διαβάζω τα λόγια Του. Είχα βυθιστεί στο σκοτάδι. Είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, δυσκολεύομαι πολύ και δεν μπορώ να διαχειριστώ την ασθένεια του γιου μου. Καθοδήγησέ με να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. Παρόλο που ο Ιώβ ήταν αδύναμος και αναθεμάτισε την ημέρα που γεννήθηκε, δεν αρνήθηκε πως τα πάντα στην ανθρώπινη ζωή τα παρείχε ο Ιεχωβά και πως ο Ιεχωβά είναι, επίσης, Αυτός που μπορούσε να τα πάρει όλα πίσω. Όπως κι αν δοκιμάστηκε, διατήρησε την πίστη του. […] Ο Θεός επιτελεί το έργο της τελείωσης πάνω στους ανθρώπους και αυτοί δεν μπορούν να το δουν ή να το νιώσουν· υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται η πίστη σου. Η πίστη των ανθρώπων απαιτείται όταν κάτι δεν είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Η πίστη σου απαιτείται όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ίδιες σου τις αντιλήψεις. Όταν δεν έχεις διαύγεια σχετικά με το έργο του Θεού, αυτό που απαιτείται από σένα είναι να έχεις πίστη και να τηρείς σθεναρή στάση και να παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Από τα λόγια του Θεού, είδα πως η ασθένεια του γιου μου ήταν μια δοκιμασία για μένα κι έπρεπε να στηριχτώ στην πίστη για την ξεπεράσω. Σκέφτηκα τον Ιώβ, που έχασε όλη την περιουσία του, αναρίθμητα ζώα και όλα τα παιδιά του, και το σώμα του γέμισε πληγές. Μπρος σε μια τέτοια δοκιμασία, προτίμησε να καταραστεί τον εαυτό του παρά να κατηγορήσει τον Θεό, και δόξασε το όνομα του Ιεχωβά. Έδωσε όμορφη μαρτυρία για τον Θεό. Κι όταν τα περνούσε όλα αυτά, οι φίλοι του τον κορόιδευαν, η γυναίκα του τον επέκρινε και του είπε να εγκαταλείψει τον Θεό και να πεθάνει. Εκ πρώτης όψεως, φαινόταν πως τον επιτιμούσαν η γυναίκα και η φίλοι του. Στο παρασκήνιο, όμως, τον έβαζε σε δοκιμασία ο Σατανάς για να αρνηθεί και να προδώσει τον Θεό. Όμως ο Ιώβ δεν πιάστηκε κορόιδο, κι αποδοκίμασε τη γυναίκα του ως μωρή. Πίσω από τις επιθέσεις των δικών μου κρύβονταν τα κόλπα του Σατανά. Έπρεπε να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου, σαν τον Ιώβ. Δεν έπρεπε να ακούσω τις ανοησίες τους. Εκείνη τη στιγμή, έπαψα να νιώθω τόσο δυστυχής κι ανήμπορη.

Εγχειρίστηκε λίγες βδομάδες αργότερα και ο καρκίνος τέθηκε υπό έλεγχο. Σκέφτηκα πως ίσως ο Θεός να του έδειχνε έλεος λόγω της πίστης μου, ίσως να θεραπευόταν αν ο Θεός έκανε ένα θαύμα. Ήλπιζα πως θα ανάρρωνε πλήρως —πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό. Τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια Του αποκάλυψαν ξεκάθαρα τις προβληματικές μου απόψεις στην πίστη και τα κίνητρά μου για ευλογίες. Ένιωσα μεγάλη ντροπή. Όταν πίστευα στον Κύριο, επιδίωκα ευλογίες και χάρη, ελπίζοντας πως θα ευλογούνταν όλη η οικογένειά μου. Από τότε που δέχτηκα το νέο έργο του Θεού, ποτέ μου δεν προσευχήθηκα αναίσχυντα στον Θεό για χάρη, μα δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν κατανοούσα τον Θεό. Έσφαλα που ήθελα τα εκατονταπλάσια σε αυτήν την εποχή και αιώνια ζωή στην εποχή που θα ’ρθει. Θεωρούσα πως εφόσον έκανα θυσίες για τον Θεό, θα με τιμούσε και θα με ευλογούσε, θα προστάτευε τους δικούς μου από ασθένειες και καταστροφές, θα έκανε τη ζωή μας εύκολη και χωρίς σοβαρές αναποδιές. Έτσι, άφησα πίσω σπίτι και δουλειά για το καθήκον μου, πρόθυμη να υπομείνω κάθε βάσανο. Μα όταν ο γιος μου διαγνώστηκε με καρκίνο, πονούσα φριχτά που τον έβλεπα άρρωστο, κι έχασα τη θέληση να κάνω το καθήκον μου. Υπολόγιζα μικροπρεπώς πόσα είχα δαπανήσει, πόσο είχα υποφέρει, κατηγορώντας τον Θεό που δεν προστάτευσε τον γιο μου. Η κατάσταση, και τα λόγια κρίσης και αποκάλυψης του Θεού μού έδειξαν πως η οπτική της επιδίωξής μου στην πίστη ήταν λανθασμένη. Δεν έκανα θυσίες για την πίστη ώστε να επιδιώξω την αλήθεια και να αποβάλω τη διαφθορά, μα ως αντάλλαγμα της χάρης και των ευλογιών του Θεού. Έκανα συναλλαγές με τον Θεό, Τον χρησιμοποιούσα και Τον εξαπατούσα. Ήθελα ο Θεός να μας προστατεύει, να μας προφυλάσσει από φουρτούνες, ασθένειες και καταστροφές. Διέφερα καθόλου από τους θρησκευόμενους που τρώνε τους άρτους και χορταίνουν; Είδα πόσο απεχθής ήταν η οπτική της επιδίωξής μου. Τότε ένιωσα τρομερά υπόχρεη στον Θεό και ήλθα ενώπιόν Του να προσευχηθώ, έτοιμη να εναποθέσω την υγεία του γιου μου στα χέρια Του και να υποταχθώ στην κυριαρχία Του.

Ο γιος μου υποβλήθηκε σε τρεις-τέσσερις αλλεπάλληλες εγχειρήσεις, και η υγεία του έδειχνε να βελτιώνεται. Έτρωγε καλά και έκανε μη απαιτητικές δραστηριότητες. Ήμουν περιχαρής, ιδίως όταν τον έβλεπα να τραγουδά και να χορεύει με τον γιο του, και να δείχνει απόλυτα υγιής. Ένιωθα πως υπήρχε ελπίδα. Σκεφτόμουν πως από ανθρώπινη άποψη, η ασθένειά του ήταν θανατική καταδίκη. Δεν θα άντεχε άλλους έξι μήνες. Μα ήδη είχε περάσει πιο πολύς καιρός και τα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν η ευλογία και η προστασία του Θεού. Αν συνέχιζε έτσι, φαινόταν πως θα ανάρρωνε πλήρως. Μα τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζα. Ξαφνικά, άρχισε να κάνει εμετό μετά από κάθε γεύμα, η κοιλιά του άρχισε να πρήζεται όλο και περισσότερο, και δυσκολευόταν να καθίσει. Οι εξετάσεις έδειξαν πως αν και ο καρκίνος δεν είχε κάνει μετάσταση, η κίρρωση επιδεινωνόταν και ανέπτυσσε ασκίτη του ήπατος. Ένιωθα τον θάνατο λίγο-λίγο να ζυγώνει, και βυθίστηκα πάλι στην απόγνωση. Είχα δει την υγεία του γιου μου ξεκάθαρα να βελτιώνεται, οπότε δεν καταλάβαινα γιατί επιδεινωνόταν πάλι. Ήταν τόσο καλό παιδί, τα πήγαινε καλά με όλους και δεν είχε κάνει ποτέ του κακό. Φίλοι, συγγενείς και γείτονες είχαν μόνο καλά πράγματα να πουν γι’ αυτόν. Δεν τον χαροποιούσε ιδιαίτερα η πίστη μου, μα ούτε μου στεκόταν εμπόδιο. Γιατί να πάθει μια τόσο σοβαρή ασθένεια; Αργότερα, σκεφτόμουν πως όλο το διάστημα που ήμουν πιστή, διέδιδα το ευαγγέλιο, πανέτοιμη να αναλάβω ό,τι προέκυπτε στην εκκλησία. Οι δικοί μου εναντιώνονταν στην πίστη μου εξαιτίας της καταπίεσης και των συλλήψεων του ΚΚΚ, μα παρά την εναντίωση που δεχόμουν, δεν έκανα ποτέ πίσω. Συνέχισα να κάνω το καθήκον μου. Είχα θυσιάσει τόσα, οπότε γιατί μου συνέβαινε αυτό; Αυτό ήταν το αντάλλαγμα για τα χρόνια θυσιών που έκανα; Δεν το έλεγα, μα με είχε κυριεύσει το αίσθημα πως ο Θεός φερόταν άδικα. Ήμουν μονίμως απαισιόδοξη, θλιμμένη και θολωμένη. Ένιωθα πως δεν υπήρχε ελπίδα. Υπέφερα φριχτά και έκλαιγα συνεχώς.

Διάβασα ένα συγκεκριμένο χωρίο: «Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιη ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ή ζήτημα του να σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με το πόσο έργο έχεις ολοκληρώσει, ούτε ζήτημα του να πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει, ούτε ζήτημα του να σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Θα ήταν δίκαιο αυτό; Στην πραγματικότητα, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε είναι πολύ εύκολο για εκείνους να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος· ωστόσο, αν δεν θεωρούν πως αυτό το πράγμα συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους βάσει τίνος σκεπτικού το κάνει αυτό; Μήπως πρέπει η απόφασή Του να βασίζεται στο εξής: “Αν είναι χρήσιμοι, δεν θα τους καταστρέψω· αν δεν είναι, θα τους καταστρέψω”; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος που είναι διεφθαρμένος και που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όποιον χειρισμό κι αν επιλέξει ο Θεός θα είναι σωστός, και όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. […] Η ουσία του Θεού είναι δικαιοσύνη. Αν και δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι δίκαια· απλώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Όταν ο Θεός έδωσε τον Πέτρο στον Σατανά, πώς αποκρίθηκε ο Πέτρος; “Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που κάνεις, αλλά όλα όσα κάνεις περιέχουν το αγαθό θέλημά Σου· υπάρχει δικαιοσύνη σε όλα. Πώς να μην αποδώσω αίνο για τη σοφία και τις πράξεις Σου;” Σήμερα, θα πρέπει να καταλάβεις πως ο Θεός δεν καταστρέφει τον Σατανά προκειμένου να δείξει στους ανθρώπους πώς τους έχει διαφθείρει ο Σατανάς και πώς τους σώζει ο Θεός· τελικά, λόγω του ότι οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί τόσο πολύ από τον Σατανά, θα αντικρίσουν την τερατώδη αμαρτία της διαφθοράς τους από τον Σατανά, και όταν ο Θεός καταστρέψει τον Σατανά, θα αντικρίσουν τη δικαιοσύνη του Θεού και θα δουν πως εκεί περιέχεται η διάθεση και η σοφία του Θεού. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και μπορεί να σου είναι ακατάληπτα, δεν θα πρέπει να κρίνεις κατά βούληση. Εάν κάτι που Εκείνος κάνει σου φανεί παράλογο ή έχεις αντιλήψεις γι’ αυτό και αυτό σε οδηγεί να πεις πως Εκείνος δεν είναι δίκαιος, τότε φέρεσαι εντελώς παράλογα. Βλέπεις πως ο Πέτρος βρήκε ακατανόητα κάποια πράγματα, μα ήταν σίγουρος πως σ’ αυτά τα πράγματα ήταν παρούσα η σοφία του Θεού και βρισκόταν το αγαθό θέλημά Του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα· υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Έτσι, η γνώση της διάθεσης του Θεού πραγματικά δεν είναι εύκολη υπόθεση» («Πώς να κατανοήσεις τη δίκαιη διάθεση του Θεού» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως η δικαιοσύνη Του δεν είναι όπως νόμιζα —απόλυτα δίκαιη και ισότιμη, και δεν σήμαινε πως έπαιρνες ό,τι ακριβώς έδινες. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και η ουσία Του είναι δίκαιη, οπότε είτε δίνει είτε αφαιρεί, είτε ευλογούμαστε είτε υποφέρουμε στις δοκιμασίες, όλα περιέχουν τη σοφία Του. Όλα είναι μια φανέρωση της δίκαιης διάθεσής Του. Ο Ιώβ ακολουθούσε την οδό του Θεού, σεβόταν τον Θεό και απαρνιόταν το κακό. Ο Θεός τον έβλεπε σαν τέλειο άνθρωπο, μα και πάλι τον έβαλε σε δοκιμασία. Η πίστη και ο σεβασμός του για τον Θεό εξυψώνονταν από τις δοκιμασίες και, εν τέλει, έγινε ηχηρός μάρτυρας για τον Θεό και συνέτριψε τον Σατανά. Τότε ο Θεός τού εμφανίστηκε και τον ευλόγησε πολύ περισσότερο, αποκαλύπτοντας τη δίκαιη διάθεσή Του. Σκέφτηκα και τον Παύλο. Υπέφερε πολύ και ταξίδεψε παντού για να διαδώσει το ευαγγέλιο του Κυρίου, μα δεν είχε αληθινή υποταγή και σεβασμό για τον Θεό. Ήθελε απλώς να ανταλλάξει τον κόπο του με τις ευλογίες του Θεού. Αφού έκανε αρκετό έργο, είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Οι συνεισφορές του έβριθαν φιλοδοξιών και επιθυμιών και είχαν συναλλακτικό χαρακτήρα. Η διάθεσή του δεν άλλαξε καθόλου και βάδιζε σε δρόμο ενάντια στον Θεό. Εν τέλει, ο Θεός τον τιμώρησε. Βλέπουμε πως ο Θεός δεν κοιτά πόσο φαίνεται να δουλεύουν οι άνθρωποι, μα αν Τον αγαπούν και Του υποτάσσονται αληθινά, αν αλλάζει η διάθεση της ζωής τους. Είναι μια καλύτερη εκδήλωση της άγιας και δίκαιης διάθεσής Του. Νόμιζα πως θα ανταμειβόμουν βάσει όσων είχα δώσει, πως θα έπαιρνα πίσω κάτι ισότιμο της συνεισφοράς μου. Είναι μια ανθρώπινη, συναλλακτική οπτική, τελείως διαφορετική από τη δικαιοσύνη του Θεού. Είχα κάνει κάποιες θυσίες και καλές πράξεις ως πιστή, μα είχα λανθασμένη οπτική ως προς την επιδίωξη και δεν υποτασσόμουν στον Θεό. Κατηγόρησα τον Θεό και Του αντιστάθηκα όταν αρρώστησε ο γιος μου. Η διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει. Αντιστεκόμουν στον Θεό και ανήκα στον Σατανά. Δεν μου άξιζαν καθόλου οι ευλογίες Του. Είδα πως δεν κατανοούσα τη δίκαιη διάθεση του Θεού, μα θεωρούσα πως εφόσον είχα κάνει θυσίες στο καθήκον μου, ο Θεός θα έπρεπε να προστατεύει τον γιο μου. Δεν έκρινα το έργο Του βάσει μια ανθρώπινης, συναλλακτικής οπτικής; Σκέφτηκα το εξής σημείο των λόγων Του: «Ο καθένας έχει έναν κατάλληλο προορισμό. Αυτοί οι προορισμοί καθορίζονται σύμφωνα με την ουσία κάθε ατόμου και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Η κακή συμπεριφορά ενός παιδιού δεν μπορεί να μεταφέρεται στους γονείς του ούτε η δικαιοσύνη ενός παιδιού μπορεί να μοιράζεται με τους γονείς του. Η κακή συμπεριφορά ενός γονέα δεν μπορεί να μεταφέρεται στα παιδιά του ούτε η δικαιοσύνη ενός γονέα μπορεί να μοιράζεται με τα παιδιά του. Ο καθένας φέρει τις δικές του αμαρτίες και ο καθένας απολαμβάνει τις δικές του αντίστοιχα ευλογίες. Κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει κάποιον άλλον· αυτή είναι δικαιοσύνη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Θεωρούσα πως εφόσον είχα κάνει θυσίες για την πίστη, ο Θεός έπρεπε να θεραπεύσει τον γιο μου. Αλλιώς, θα Τον θεωρούσα άδικο. Μα πόσο παράλογο εκ μέρους μου! Όσο μεγάλο τίμημα κι αν είχα πληρώσει, ήταν το καθήκον μου, αυτό που όφειλα να κάνω ως δημιούργημα. Δεν είχε να κάνει με την ασθένεια, τη μοίρα ή τον προορισμό του γιου μου. Δεν έπρεπε να το χρησιμοποιώ για να διαπραγματεύομαι με τον Θεό. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα απελευθερωμένη.

Μια μέρα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού και κατανόησα την ουσία της λανθασμένης οπτικής μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το πόσα του συμβαίνουν, ο τύπος του ανθρώπου που είναι αντίχριστος δεν προσπαθεί ποτέ να τα αντιμετωπίσει αναζητώντας την αλήθεια στα λόγια του Θεού, πόσω μάλλον δεν προσπαθεί να δει τα πράγματα μέσα από τα λόγια του Θεού —κάτι που οφείλεται εξ ολοκλήρου στο ότι δεν πιστεύει ότι κάθε γραμμή των λόγων του Θεού είναι η αλήθεια. Με όποιον τρόπο κι αν συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού όσον αφορά την αλήθεια, οι αντίχριστοι παραμένουν μη δεκτικοί και, κατά συνέπεια, δεν έχουν τη σωστή νοοτροπία, ανεξάρτητα από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Ειδικότερα στο θέμα της προσέγγισης του Θεού και της αλήθειας, οι αντίχριστοι αρνούνται πεισματικά να παραμερίσουν τις αντιλήψεις τους. Ο Θεός στον οποίο πιστεύουν είναι ο Θεός που κάνει σημεία και τέρατα, ο υπερφυσικός Θεός. Όποιον μπορεί να κάνει σημεία και τέρατα —είτε είναι o Μποντισάτβα, o Βούδας ή o Ματσού— τον αποκαλούν Θεό. […] Στο μυαλό των αντίχριστων, ο Θεός θα πρέπει να λατρεύεται κρυμμένος πίσω από έναν βωμό, να τρώει τα φαγητά που προσφέρουν οι άνθρωποι, να εισπνέει το θυμίαμα που καίνε, να απλώνει χείρα βοηθείας όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, να παρουσιάζεται παντοδύναμος και να τους παρέχει άμεση βοήθεια μέσα στα όρια αυτού που τους είναι κατανοητό και να ικανοποιεί τις ανάγκες τους όταν οι άνθρωποι ζητούν βοήθεια και είναι ειλικρινείς στις παρακλήσεις τους. Για τους αντίχριστους, μόνο ένας θεός όπως αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Ό,τι κάνει ο Θεός σήμερα, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από τους αντίχριστους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κρίνοντας από τη φύση και την ουσία των αντίχριστων, αυτό που απαιτούν δεν είναι το έργο του ποτίσματος, της ποίμανσης και της σωτηρίας που επιτελεί ο Δημιουργός επί των πλασμάτων του Θεού, αλλά η ευημερία και η επιτυχία σε όλα τα θέματα, να μην τιμωρούνται σε αυτόν τον κόσμο και να πάνε στον παράδεισο όταν πεθάνουν. Η άποψή τους και οι ανάγκες τους επιβεβαιώνουν την ουσία της εχθρότητάς τους προς την αλήθεια» («Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού και αρνούνται την ουσία του Χριστού (Μέρος πρώτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Κάθε λέξη του Θεού βρήκε απευθείας στόχο. Το σκέφτηκα, και κατάλαβα πως ένιωθα ότι ο Θεός έπρεπε να με ανταμείψει, να με ευλογήσει για όσα είχα κάνει κατά την πίστη μου, πως έπρεπε να κρατά τους δικούς μου σώους και αβλαβείς. Έτσι, όταν είδα τον γιο μου να τα πηγαίνει καλύτερα μετά τα χειρουργεία, θεώρησα πως ήταν ευλογία απ’ τον Θεό. Ήμουν ευγνώμων και Τον δόξαζα. Μα όταν η υγεία του επιδεινώθηκε πάλι, ήθελα ο Θεός να κάνει ένα θαύμα για να τον θεραπεύσει. Όταν ο Θεός δεν έκανε αυτό που ήθελα, το χαμόγελό μου μετατράπηκε σε θυμό, κι οργίστηκα με τον Θεό που δεν υπολόγισε τις θυσίες μου για να θεραπεύσει τον γιο μου. Μετάνιωσα, μάλιστα, για όσα είχα θυσιάσει. Η διάθεσή μου περιστρεφόταν γύρω απ’ το αν κέρδιζα ή έχανα κάτι. Δεν λάτρευα τον Θεό και δεν Του υποτασσόμουν ως Δημιουργό, μα Τον έβλεπα ως αντικείμενο που ικανοποιούσε τις απαιτήσεις μου. Διέφερα καθόλου από τους μη πιστούς που λατρεύουν τον Βούδα ή την Γκουανγίν; Δεν είναι έτσι ένας αληθινός πιστός! Ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήρθε στη γη δύο φορές, υπομένοντας τεράστια ταπείνωση, καταδίκη, αντίσταση, ανυπακοή και παρανόηση απ’ τους ανθρώπους, για να μας μεταλαμπαδεύσει τα λόγια Του και την αλήθεια, ώστε να γίνουν η ζωή μας, να ζούμε βάσει του λόγου Του, να ξεφύγουμε απ’ τη διαφθορά, κι εν τέλει να σωθούμε. Ο Θεός έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα για τον άνθρωπο. Κατά την πίστη μου, απόλαυσα πολλή χάρη, πολλές ευλογίες του Θεού, κι απέκτησα το πότισμα και τη θρέψη πολλής αλήθειας. Μα δεν ήμουν καθόλου αληθινή απέναντί Του. Αυτό Τον πονά και Τον απογοητεύει πολύ! Ένιωθα όλο και πιο υπόχρεη στον Θεό, και γονάτισα ενώπιόν Του, με δάκρυα μεταμέλειας να κυλούν στο πρόσωπό μου. Προσευχήθηκα και μετανόησα, λέγοντας: «Θεέ μου, ήμουν πιστή επί χρόνια χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια. Δεν έμεινα σταθερή στη μαρτυρία μου κατά την ασθένεια του γιου μου. Σε απογοήτευσα. Σου είμαι υπόχρεη. Θέλω να μετανοήσω, και είτε γίνει καλύτερα ο γιος είτε όχι, θα υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Σου. Δώσε μου πίστη και μείνε στο πλάι μου». Κατόπιν, ένιωσα σαν να είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Ένιωθα ελαφρύτερη. Δεν αγχωνόμουν πια τόσο για τις ασθένειες του γιου μου.

Μια μέρα διάβασα ένα εδάφιο των λόγων του Θεού που μου προσέφερε νέα κατανόηση όλων αυτών. «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Αυτό μού έδειξε πως η εκτέλεση του καθήκοντος δεν έχει να κάνει με ευλογίες ή κατάρες. Ως δημιούργημα, πρέπει να το εκτελώ για να ανταποδίδω την αγάπη Του. Αυτό είναι σωστό και πρέπον. Όπως οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά πρέπει να τους αγαπούν, όχι να σκέφτονται κληρονομιές και να το κάνουν υπό όρους. Αυτό είναι το βασικότερο που πρέπει να κάνουμε. Μα εγώ δεν σκεφτόμουν πώς να ανταποδώσω την αγάπη Του στο καθήκον μου. Ήθελα να το χρησιμοποιήσω ως μέσο πίεσης για να κλείσω συμφωνίες μαζί Του, ζητώντας Του χάρη κι ευλογίες για την πενιχρή συνεισφορά μου. Χωρίς αυτά, Τον κατηγορούσα. Δεν είχα συνείδηση και είχα απογοητεύσει τον Θεό. Όταν αρρώστησε ο γιος μου, ήμουν γεμάτη απαιτήσεις. Πάντα παρανοούσα και κατηγορούσα τον Θεό. Η σκέψη με έκανε να μισήσω τον εαυτό μου. Αποφάσισα νοερά πως είτε ο γιος μου καλυτέρευε είτε όχι, δεν θα κατηγορούσα τον Θεό. Ο γιος μου άρχισε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η υγεία του χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Με πονούσε και υπέφερα, μα μέσα μου ένιωθα πιο ελεύθερη.

Μια μέρα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Θεός έχει ήδη σχεδιάσει πλήρως τη γένεση, την έλευση, τη διάρκεια ζωής, την κατάληξη όλων των δημιουργημάτων του Θεού, καθώς και την αποστολή της ζωής τους και τον ρόλο που διαδραματίζουν σε όλη την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει αυτά· αυτή είναι η εξουσία του Δημιουργού. Η έλευση κάθε πλάσματος, η διάρκεια της ζωής του, η αποστολή της ζωής του —όλοι αυτοί οι νόμοι, κάθε ένας από αυτούς, είναι καθορισμένοι από τον Θεό, όπως ακριβώς ο Θεός έχει καθορίσει την τροχιά κάθε ουράνιου σώματος· το ποια τροχιά ακολουθούν αυτά τα ουράνια σώματα, για πόσα χρόνια, πώς περιστρέφονται, ποιους νόμους ακολουθούν —όλα αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό πολύ καιρό πριν, και είναι αμετάβλητα εδώ και χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό, και αυτή είναι η εξουσία Του» («Μόνο μέσω της αναζήτησης της αλήθειας μπορεί κανείς να γνωρίσει τις πράξεις του Θεού» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Είναι αλήθεια. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Η ζωή μας είναι στα χέρια Του. Το πόσο θα ζήσουμε, πόσο θα υποφέρουμε, πόσο θα ευλογηθούμε είναι στα χέρια του Θεού. Ο Θεός δεν θα επεκτείνει τη ζωή κάποιου επειδή έχει κάνει καλές πράξεις και δεν θα τερματίσει πρόωρα τη ζωή του επειδή έχει κάνει πολύ κακό. Είτε είναι καλός είτε κακός, όταν λήξει ο προκαθορισμένος χρόνος του, ο Θεός θα του αφαιρέσει τη ζωή. Αυτό δεν τ’ αλλάζει κανείς. Ο Θεός από καιρού αποφάσισε τη διάρκεια ζωής του γιου μου. Ό,τι κάνει είναι δίκαιο και πρέπει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Η κατανόηση αυτή απάλυνε λίγο τον πόνο μου. Όπως κι αν τα πήγαινε ο γιος μου, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου και να ανταποδώσω την αγάπη Του.

Φέτος τον Μάρτιο, είπα το ύστατο αντίο στον γιο μου. Μα χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού, αντιμετώπισα σωστά τον θάνατό του κι υπέφερα πολύ λιγότερο. Αυτά τα δύο έτη, από τότε που αρρώστησε ο γιος μου, υπέφερα πάρα πολύ. Μα μέσα από όλα αυτά, είδα τους απεχθείς στόχους μου και τη διαφθορά στην επιδίωξή μου για ευλογίες. Είδα πόσο έχω διαφθαρεί από τον Σατανά, και πως αν δεν διορθωθεί η διαφθορά μου, θα συνεχίσω να κατηγορώ τον Θεό. Η εμπειρία αυτή μού έδειξε πόσο με ωφέλησε αυτή η κακουχία στη ζωή μου. Όσο ξεμακραίνουν οι πράξεις του Θεού απ’ τις αντιλήψεις μας, τόση αλήθεια υπάρχει ν’ αναζητήσουμε και τόσο είναι για τη σωτηρία μας.