Από την Γισούν, Νότια Κορέα

Για χρόνια, υπηρετούσα μακριά από το σπίτι μου ως επικεφαλής σε πολλές εκκλησίες. Έχω συγγενή καρδιοπάθεια, όμως ποτέ δεν είχα σοβαρά προβλήματα υγείας. Όμως, λόγω ηλικίας, τα τελευταία δύο χρόνια, ψυχικά και σωματικά, δεν νιώθω καθόλου όπως πριν. Αν μείνω ξύπνια λίγο πιο αργά, την άλλη μέρα είμαι εξαντλημένη, εντελώς αδύναμη, και η καρδιά μου δεν αισθάνεται καλά. Τον περασμένο Αύγουστο, εξαιτίας της κατάστασής μου, η επικεφαλής φοβήθηκε πως το σώμα μου δεν θα άντεχε πια έναν αγχωτικό ρόλο όπως της επικεφαλής, έτσι με έβαλε να επιστρέψω για να φροντίσω την υγεία μου και να κάνω ό,τι καθήκον μπορούσα. Όταν το άκουσα, στενοχωρήθηκα πολύ. Ένιωθα πως την κρίσιμη αυτή περίοδο, χρειάζονταν περισσότερες καλές πράξεις στο καθήκον. Αν μεταφερόμουν και ήμουν μια μέση πιστή αντί για επικεφαλής, θα ’χα λιγότερες ευκαιρίες άσκησης και θα αργούσα να μάθω την αλήθεια και να εισέλθω στην πραγματικότητα, έτσι οι πιθανότητες να σωθώ θα μειώνονταν. Ήθελα να είμαι επικεφαλής, να λύνω πάντα τα προβλήματα των αδελφών, να εισέλθω και να μάθω αλήθειες γρήγορα για να είναι πιο πιθανή η σωτηρία μου. Αναρωτιόμουν αν ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν την κατάσταση για να με εκθέσει και να με εξαλείψει. Όσο το σκεφτόμουν, στενοχωριόμουν περισσότερο και συνεχώς έκλαιγα. Μια αδελφή, μόλις έμαθε πώς ένιωθα, με συναναστράφηκε λέγοντάς μου πως αυτό ήταν το αγαθό θέλημα του Θεού, κι όταν δεν κατανοούμε το θέλημά Του, πρέπει πρώτα να υποταχτούμε, να προσευχόμαστε και να αναζητούμε, κι όχι να παρανοούμε και να παραπονιόμαστε. Η συναναστροφή της μου υπενθύμισε πως αυτό δεν συνέβη τυχαία, αλλά υπήρχε κάποια αλήθεια να αναζητήσω και να εισέλθω κι έπρεπε να υποταχτώ. Όμως, αν και είπα πως θα υποτασσόμουν, και πάλι στενοχωριόμουν. Τη νύχτα, ξύπνησα και στη σκέψη αυτή, στριφογυρνούσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν ξανά και ξανά: «Πιστεύω τόσα χρόνια, κι σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή του έργου του Θεού, έχω χάσει την ευκαιρία να είμαι επικεφαλής. Είμαι μια κοινή πιστή. Μπορώ ακόμα να σωθώ και να οδηγηθώ στην τελείωση;» Ήθελα να συνεχίσω να υπηρετώ ως επικεφαλής, όμως φοβόμουν πως αν η κατάστασή μου επιδεινωνόταν, θα καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας. Δεν έπρεπε να σκέφτομαι εγωιστικά μόνο τον εαυτό μου κι όχι το έργο της εκκλησίας.

Κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού για το πώς οι αντίχριστοι χειρίζονται τις αλλαγές στο καθήκον τους και κατανόησα κάπως τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Υπό κανονικές συνθήκες, ένα άτομο θα πρέπει να αποδέχεται και να υποτάσσεται σε αλλαγές στο καθήκον του. Θα πρέπει, επίσης, να προβληματίζεται για τον εαυτό του, να αναγνωρίζει την ουσία του προβλήματος και να αναγνωρίζει τις δικές του ατέλειες. Αυτό είναι κάτι πολύ ωφέλιμο και είναι πολύ εύκολο για τους ανθρώπους να το επιτύχουν —δεν είναι τόσο δύσκολο. Οι αλλαγές στο καθήκον κάποιου δεν αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο· είναι αρκετά απλές ώστε ο καθένας να μπορεί να τις σκεφτεί καθαρά και να τις αντιμετωπίσει σωστά. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε ένα κανονικό άτομο, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να υποταχθεί, καθώς και να επωφεληθεί από τον προβληματισμό για τον εαυτό του, αποκτώντας μια πιο ακριβή εκτίμηση του κατά πόσον η εκτέλεση των καθηκόντων του είναι ικανοποιητική. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους αντίχριστους. Διαφέρουν από τους κανονικούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το τι τους συμβαίνει. Πού έγκειται αυτή η διαφορά; Δεν υπακούν, δεν συνεργάζονται ενεργά ούτε αναζητούν την αλήθεια στο ελάχιστο. Αντίθετα, νιώθουν απέχθεια απέναντί της και της αντιστέκονται, την αναλύουν, την περιεργάζονται και βασανίζουν το μυαλό τους με εικασίες: “Γιατί δεν μου επιτρέπεται να κάνω αυτό το καθήκον; Γιατί με μεταθέτουν σε ένα ασήμαντο καθήκον; Είναι αυτό ένα μέσο για να με αποκαλύψουν και να με αποκλείσουν;” Συνεχίζουν να επαναφέρουν επανειλημμένα στο μυαλό τους αυτό που συνέβη, αναλύοντάς το ακατάπαυστα και συλλογιζόμενοι αυτό. Όταν δεν έχει συμβεί τίποτα, είναι απολύτως καλά, αλλά όταν συμβαίνει κάτι, αυτό αρχίζει να μαίνεται μέσα στην καρδιά τους σαν σε φουρτουνιασμένα νερά και το κεφάλι τους γεμίζει με ερωτήματα. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους στο να στοχάζονται ζητήματα, αλλά στην πραγματικότητα οι αντίχριστοι είναι απλώς πιο κακοί από τους κανονικούς ανθρώπους. Πώς εκδηλώνεται αυτό το κακό; Οι εκτιμήσεις τους είναι ακραίες, πολύπλοκες και μυστικοπαθείς. Πράγματα που δεν θα περνούσαν από το μυαλό ενός κανονικού ανθρώπου, ενός ανθρώπου με συνείδηση και λογική, αποτελούν κοινή υπόθεση για έναν αντίχριστο. Όταν γίνεται μια απλή προσαρμογή στο καθήκον τους, οι άνθρωποι θα πρέπει να απαντούν με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ, ό,τι και να κάνουν, να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Αυτό που έκανε ο Θεός δεν συνιστά σφάλμα. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη με λίγη συνείδηση και ορθολογισμό, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. Όταν πρόκειται για προσαρμογή των καθηκόντων τους, οι αντίχριστοι θα προσφέρουν αμέσως επιχειρηματολογία, σοφιστείες και αντίσταση, και βαθιά μέσα τους αρνούνται να την αποδεχτούν. Τι ακριβώς υπάρχει στην καρδιά τους; Καχυποψία και αμφιβολία· στη συνέχεια εξετάζουν τους άλλους χρησιμοποιώντας κάθε είδους μεθόδους. Βολιδοσκοπούν την κατάσταση με τα λόγια και τις πράξεις τους, και μάλιστα εξαναγκάζουν και δελεάζουν τους ανθρώπους να πουν την αλήθεια και να μιλήσουν ειλικρινά με αδίστακτα μέσα. […] Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι για ένα τόσο ασήμαντο θέμα όπως μια μετάθεση στα καθήκοντα, οι αντίχριστοι θα κάνουν τόση φασαρία, θα προκαλέσουν τέτοια αναστάτωση και θα προσπαθήσουν με κάθε διαθέσιμο μέσο να δημιουργήσουν τόσο μεγάλα προβλήματα. Γιατί να κάνουν ένα απλό πράγμα τόσο περίπλοκο; Υπάρχει ένας μόνο λόγος: Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη και την κοινωνική τους θέση με την ελπίδα τους για ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και την κοινωνική τους θέση, και αυτό φαντάζει για εκείνους σαν να χάνουν τη ζωή τους. Ως εκ τούτου, προφυλάσσονται από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού για να μην χαλάσει το όνειρό τους για ευλογίες. Προσκολλώνται στη φήμη και την κοινωνική θέση τους, επειδή πιστεύουν ότι αυτή είναι η μόνη τους ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο από τους ίδιους τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, το να κάνει καλά το καθήκον του και το να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Σε ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του. Έτσι, όταν το καθήκον του προσαρμόζεται, αν πρόκειται για προαγωγή, ένας αντίχριστος θα νομίζει ότι έχει ελπίδα να ευλογηθεί. Αν πρόκειται για υποβιβασμό, από επικεφαλής ομάδας σε βοηθό επικεφαλής ομάδας ή από βοηθό επικεφαλής ομάδας σε ένα απλό μέλος της ομάδας, ή αν δεν έχει καθόλου καθήκοντα, αισθάνεται ότι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και πιστεύει ότι οι ελπίδες του να αποκτήσει ευλογία είναι ελάχιστες. Τι είδους οπτική είναι αυτή; Είναι μια σωστή οπτική; Σε καμία περίπτωση. Αυτή η άποψη είναι παράλογη» («Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει κοινωνική θέση ή ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Στην καρδιά τους, οι αντίχριστοι εξισώνουν πάντα το πόσο υψηλή ή χαμηλή είναι η κοινωνική τους θέση με το πόσο μεγάλες ή μικρές είναι οι ευλογίες τους. Είτε πρόκειται για την οικογένεια του Θεού είτε για οποιαδήποτε άλλη ομάδα, γι’ αυτούς η κοινωνική θέση και η τάξη των ανθρώπων είναι αυστηρά προσδιορισμένες, όπως είναι και τα τελικά τους αποτελέσματα· το πόσο υψηλή είναι η θέση κάποιου και το πόση εξουσία ασκεί στον οίκο του Θεού σε αυτήν τη ζωή είναι ισοδύναμο με το μέγεθος των ευλογιών, των ανταμοιβών και του στέμματος που λαμβάνει στον επόμενο κόσμο —είναι άμεσα συνδεδεμένα. Έχει βάση μια τέτοια άποψη; Ο Θεός δεν το είπε ποτέ αυτό ούτε υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αυτό είναι το είδος της σκέψης που θα γεννηθεί μέσα σε έναν αντίχριστο. […] Δεν θα λέγατε ότι άνθρωποι σαν τους αντίχριστους έχουν κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας; Είναι κακοί στο έπακρο; Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, δεν δίνουν καμία σημασία ούτε το αποδέχονται» («Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει κοινωνική θέση ή ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»).

Τα λόγια του Θεού δείχνουν πως οι αντίχριστοι πιστεύουν μόνο για ευλογίες και ανταμοιβές. Κατατάσσουν τα διάφορα καθήκοντα, συνδέοντας το υψηλό ή χαμηλό κύρος με περισσότερες ή λιγότερες ευλογίες. Θεωρούν πως χωρίς κύρος, δεν έχουν καμιά ελπίδα να σωθούν, έτσι παρανοούν, κατηγορούν ή ακόμα μάχονται εναντίον του Θεού. Νοιάζονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και τις ευλογίες, αλλά ποτέ δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε μαθαίνουν. Δεν έχουν κανέναν σεβασμό ή υποταγή στον Θεό, αλλά είναι κακοί και μοχθηροί εκ φύσεως. Βάσει της συμπεριφοράς μου, ήμουν όπως ένας αντίχριστος. Συνέδεα το κύρος μου με τις ευλογίες μου, έτσι δεν χειριζόμουν σωστά μια κανονική αλλαγή στο καθήκον μου. Είχα πολλά στο μυαλό μου και σκεφτόμουν πως αν δεν ήμουν επικεφαλής, χωρίς κύρος, είχα λιγότερες πιθανότητες να σωθώ. Όμως στην πραγματικότητα, ο οίκος του Θεού κανονίζει το καθήκον του καθενός σύμφωνα με τις αρχές και την πραγματική του κατάσταση. Είχα προβλήματα υγείας. Οι επικεφαλής έχουν πολλά να χειριστούν, υπάρχει μεγάλος άγχος και το σώμα μου δεν θα το άντεχε. Το καθήκον μου θα πληττόταν. Το να επιστρέψω και να αναλάβω ό,τι μπορούσα ήταν καλό τόσο για μένα όσο και για την εκκλησία. Όμως εγώ το παρερμήνευσα και ήμουν καχύποπτη. Όταν η επικεφαλής είπε πως έπρεπε να επιστρέψω, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αν δεν ήμουν επικεφαλής, θα είχα χαμηλό κύρος, έτσι δεν θα σωζόμουν ούτε θα ευλογούμουν. Στη σκέψη πως δεν θα ευλογηθώ, ένιωθα πως μου είχε αφαιρεθεί η μοναδική ελπίδα στην πίστη. Ξαφνικά, έχασα κάθε κίνητρο. Είδα πως δεν θεωρούσα τα πράγματα βάσει των αρχών της αλήθειας, αλλά βάσει των προσωπικών μου συμφερόντων. Όταν οι επιθυμίες μου δεν εκπληρώθηκαν, σκέφτηκα πως ο Θεός με αυτήν την κατάσταση με εξέθετε και με εξάλειφε. Είδα πως είχα κακή, πονηρή φύση. Φανταζόμουν πως ο Θεός ήταν όπως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα, άδικος και μεροληπτικός, λες και μας ζύγιζε και καθόριζε τα αποτελέσματά μας βάσει του κύρους και του καθήκοντός μας. Θεωρούσα πως αν είχαμε κύρος, ο Θεός θα μας έσωζε, διαφορετικά όχι. Δεν αρνούμουν έτσι τη δικαιοσύνη του Θεού και δεν Τον βλασφημούσα; Μετά από τόσα χρόνια στην πίστη, είδα πως δεν κατανοούσα ούτε υπάκουα τον Θεό. Αν ο Θεός δεν με είχε εκθέσει μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση, δεν θα είχα αντιληφθεί πόσο λανθασμένη ήταν η επιδίωξή μου.

Αργότερα, διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού που με βοήθησαν να δω την εσφαλμένη μου θεώρηση. Τα λόγια του Θεού λένε: «Μερικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ξεκάθαρα τι σημαίνει το να σωθεί κανείς. Μερικοί πιστεύουν ότι για όσα περισσότερα χρόνια πιστεύουν στον Θεό, τόσο πιο πιθανό είναι να σωθούν. Μερικοί πιστεύουν ότι όσο περισσότερα πνευματικά δόγματα κατανοούν, τόσο πιο πιθανό είναι να σωθούν, ή μερικοί πιστεύουν ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας θα σωθούν σίγουρα. Όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και αποκυήματα φαντασίας. Το κλειδί σε αυτό είναι ότι πρέπει να κατανοήσετε τι σημαίνει σωτηρία. Το να σωθεί κανείς σημαίνει πρωτίστως να απαλλαγεί από την επιρροή του Σατανά, να απαλλαγεί από την αμαρτία, και να στραφεί πραγματικά προς τον Θεό και να υπακούσει στον Θεό. Τι πρέπει να κατέχετε για να απαλλαγείτε από την αμαρτία και από την επιρροή του Σατανά; Την αλήθεια. Αν οι άνθρωποι ελπίζουν να αποκτήσουν την αλήθεια, πρέπει να είναι εξοπλισμένοι με πολλά από τα λόγια του Θεού, πρέπει να είναι σε θέση να τα βιώσουν και να τα κάνουν πράξη, έτσι ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας. Μόνο τότε μπορούν να σωθούν. Το αν κάποιος μπορεί να σωθεί ή όχι δεν έχει καμία σχέση με το για πόσο καιρό έχει πιστέψει στον Θεό, με το πόση γνώση έχει, με το πόσο υποφέρει ή με το αν διαθέτει χαρίσματα ή δυνατά σημεία. Το μόνο πράγμα που έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία είναι το κατά πόσον ένα άτομο μπορεί ή όχι να αποκτήσει την αλήθεια. Σήμερα, λοιπόν, πόσες αλήθειες κατανοείς πραγματικά; Και πόσα από τα λόγια του Θεού έχουν γίνει η ζωή σου; Από όλες τις απαιτήσεις του Θεού, σε ποιες έχεις επιτύχει είσοδο; Κατά τη διάρκεια των χρόνων της πίστης σου στον Θεό, πόση είσοδο στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού έχεις επιτύχει; Αν δεν γνωρίζεις ή αν δεν έχεις επιτύχει είσοδο σε καμία πραγματικότητα του λόγου του Θεού, τότε ειλικρινά, δεν έχεις καμία ελπίδα σωτηρίας. Δεν είναι δυνατόν να σωθείς. Δεν έχει σημασία αν διαθέτεις υψηλό βαθμό γνώσης ή αν πιστεύεις στον Θεό εδώ και πολύ καιρό, αν έχεις καλή εμφάνιση, αν μπορείς να μιλάς καλά και αν είσαι επικεφαλής ή εργάτης εδώ και αρκετά χρόνια. Εάν δεν επιδιώκεις την αλήθεια ή αν δεν κάνεις πράξη ούτε βιώνεις σωστά τα λόγια του Θεού, και στερείσαι αληθινής εμπειρίας και μαρτυρίας, τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για σένα» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο. Για τον λόγο αυτό, όλοι όσοι τιμωρούνται, τιμωρούνται έτσι για τη δικαιοσύνη του Θεού και ως αντίποινα για τις πολυάριθμες κακές πράξεις τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Τα χωρία αυτά με συγκίνησαν πολύ. Κατάλαβα πως η σωτηρία δεν έχει να κάνει με το αν είσαι επικεφαλής ή έχεις κύρος. Σωτηρία είναι η αποτίναξη των διεφθαρμένων διαθέσεων του Σατανά και η υποταγή στον Θεό. Μόνο όσοι κάνουν πράξη την αλήθεια καθαίρουν στη διαφθορά τους, υποτάσσονται στον Θεό και ζουν με τα σωτήρια λόγια του Θεού. Όποιο καθήκον κι αν κάνουμε, αν αποδεχόμαστε την αλήθεια, εστιάζουμε στην αυτοκριτική όταν αντιμετωπιζόμαστε, γνωρίζουμε τη διαφθορά και τα ελαττώματά μας μέσω των λόγων του Θεού μετανοούμε κι αλλάζουμε, τότε μέσα από αυτήν την επιδίωξη, αποκτούμε την αλήθεια και σωζόμαστε. Όσο υψηλό κύρος κι αν έχει κάποιος κι όσο κι αν υποφέρει, αν δεν επιδιώξει την αλήθεια, θα εξαλειφθεί. Όπως ο Παύλος. Είχε τεράστιο κύρος και γόητρο, και πέτυχε πολλά, όμως ποτέ δεν επιδίωξε την αλήθεια ούτε αλλαγή διάθεσης. Τελικά, δεν κατανοούσε καθόλου τον εαυτό του ούτε τον Θεό. Όλες οι προσπάθειές του ήταν για να αποκτήσει ευλογίες, για να ανταμειφτεί κι έδινε πάντα μαρτυρία για τον εαυτό του, πόσο πολύ είχε υποφέρει για τον Κύριο. Καυχιόταν πως δεν ήταν υποδεέστερος των μεγαλύτερων αποστόλων, και περηφανευόταν ξεδιάντροπα: «Μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». Ξεστομίζοντας μια τέτοια αίρεση, πως ήταν ο ζων Χριστός, πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού κι ο Θεός τον τιμώρησε. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το κύρος στην πίστη του. Επιζητούσε να μάθει και να υποταχτεί στον Θεό. Επιζητούσε να κάνει πράξη και να βιώσει τα λόγια του Θεού, να μάθει τη διαφθορά του, και τελικά, σταυρώθηκε για τον Θεό. Υποτάχτηκε μέχρι θανάτου, αγάπησε τον Θεό στον μέγιστο βαθμό κι ο Θεός τον οδήγησε στην τελείωση. Αυτό μας δείχνει πως το να είναι κανείς επικεφαλής ή το να έχει κύρος δεν είναι κριτήριο σωτηρίας. Κάποιος με κύρος που δεν επιδιώκει την αλήθεια, αλλά αντιστέκεται στον Θεό, και δεν έχει πραγματική εμπειρία βίωσης των λόγων του Θεού, είναι βέβαιο πως θα εξαλειφθεί. Αν κάποιος δεν έχει κύρος, αλλά είναι στο σωστό μονοπάτι και επιδιώκει την αλήθεια, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια και να σωθεί απ’ τον Θεό. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα πολύ καλύτερα. Ήμουν έτοιμη να υποταχτώ στον κανόνα και τις ρυθμίσεις του Θεού, να αποδεχτώ ήρεμα την αλλαγή.

Αργότερα, είδα ένα βίντεο που με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα το θέλημα του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αυτοί που προάγονται και καλλιεργούνται δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους. Όλοι έχουν βιώσει το έργο του Θεού για τον ίδιο περίπου χρόνο. Όσοι δεν έχουν προαχθεί ή καλλιεργηθεί θα πρέπει επίσης να επιδιώκουν την αλήθεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τους άλλους το δικαίωμα της επιδίωξης της αλήθειας. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι κατά την επιδίωξη της αλήθειας και έχουν κάποιο επίπεδο, οπότε προάγονται και καλλιεργούνται. Αυτό οφείλεται στις απαιτήσεις του έργου του οίκου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, ο οίκος του Θεού έχει τέτοιες αρχές για την προαγωγή και τη χρήση των ανθρώπων; Επειδή υπάρχουν διαφορές στο επίπεδο και την προσωπικότητα των ανθρώπων και κάθε άνθρωπος επιλέγει διαφορετικό μονοπάτι· αυτό οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ως προς την πίστη των ανθρώπων στον Θεό. Εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια σώζονται και γίνονται άνθρωποι της βασιλείας, ενώ εκείνοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, που δεν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, εξαλείφονται. Ο οίκος του Θεού καλλιεργεί και χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ανάλογα με το αν επιδιώκουν την αλήθεια και αν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Υπάρχει διάκριση στην ιεραρχία των διαφόρων ανθρώπων στον οίκο του Θεού; Προς το παρόν, δεν υπάρχει ιεραρχία ως προς το κύρος, τη θέση, την αξία ή τον τίτλο των διαφόρων ανθρώπων. Τουλάχιστον κατά την περίοδο που ο Θεός εργάζεται για να σώσει και να καθοδηγήσει τους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον βαθμό, τη θέση, την αξία ή το κύρος των διαφόρων ανθρώπων. Τα μόνα πράγματα που διαφέρουν είναι ο καταμερισμός του έργου και οι ρόλοι καθήκοντος που εκτελούνται. Φυσικά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ορισμένοι άνθρωποι, κατ’ εξαίρεση, προάγονται και καλλιεργούνται και εκτελούν κάποιες ειδικές εργασίες, ενώ ορισμένοι άνθρωποι δεν λαμβάνουν τέτοιες ευκαιρίες για διάφορους λόγους, όπως προβλήματα με το επίπεδό τους ή το οικογενειακό τους περιβάλλον. Αλλά μήπως ο Θεός δεν σώζει εκείνους που δεν έχουν λάβει τέτοιες ευκαιρίες; Αυτό δεν ισχύει. Είναι η αξία και η θέση τους χαμηλότερη από εκείνη των άλλων; Όχι. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας, όλοι έχουν την ευκαιρία να επιδιώξουν και να κερδίσουν την αλήθεια, και ο Θεός αντιμετωπίζει τους πάντες δίκαια και λογικά» (Αναγνωρίζοντας τους ψευδείς επικεφαλής). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως στον οίκο Του, δεν υπάρχει υψηλό και χαμηλό κύρος στα καθήκοντα. Όλοι αναλαμβάνουν διαφορετικό καθήκον, σύμφωνα με τις ανάγκες του έργου, όμως όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας. Όπου κι αν κάνουμε το καθήκον μας, είτε έχουμε κύρος είτε όχι, τα λόγια του Θεού στηρίζουν τον καθένα μας. Ο Θεός δεν μεροληπτεί υπέρ κάποιου εξαιτίας του κύρους του. Κανονίζει κάθε είδους καταστάσεις, γεγονότα και ανθρώπους για όλους βάσει τις ανάγκες τους, για να βιώσουν το έργο Του και να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας. Ποτέ δεν αφαιρεί από κανέναν την ευκαιρία να ασκηθεί και να εισέλθει στην αλήθεια. Είναι αμερόληπτος και δίκαιος απέναντι σε όλους. Η απόκτηση της αλήθειας και η σωτηρία του Θεού δεν καθορίζονται από το καθήκον σου, αλλά εξ ολοκλήρου από την επιδίωξή σου. Το να είσαι επικεφαλής δεν σημαίνει πως ο Θεός θα σε ευνοήσει και θα σε διαφωτίσει ιδιαιτέρως, ενώ θα αγνοήσει τους κοινούς πιστούς. Ο Θεός διαφωτίζει και στηρίζει τους ανθρώπους βάσει της επιδίωξής τους και της στάσης τους απέναντι στην αλήθεια. Βλέπουμε τη δικαιοσύνη Του σ’ αυτό. Όλοι έχουν διαφορετικό καθήκον και αντιμετωπίζουν διαφορετικά πράγματα, ενώ οι αλαζονικές, πονηρές, διεφθαρμένες διαθέσεις που φανερώνουν είναι ίδιες. Εφόσον είναι πρόθυμοι να επιδιώξουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια και να αποτινάξουν τη διαφθορά, μπορούν να αποκτήσουν την αλήθεια και να σωθούν απ’ τον Θεό. Από την άλλη, αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, δεν την αναζητά και δεν την κάνει πράξη μπρος στα προβλήματα, ό,τι καθήκον κι αν κάνει κι όσο κι αν εξασκείται, δεν θα αποκτήσει ποτέ την αλήθεια και δεν θα σωθεί απ’ τον Θεό. Όπως εγώ, μετά από τόσα χρόνια ως επικεφαλής, με όλες τις ευκαιρίες που είχα, πόση αλήθεια είχα αποκτήσει; Αυτή η αλλαγή στο καθήκον μου με έκανε να στεναχωριέμαι, να παρανοώ και να παραπονιέμαι. Δεν υπάκουα στο ελάχιστο τον Θεό και δεν είχα καθόλου την πραγματικότητα της αλήθειας. Ήμουν το τέλειο παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά, συνέχιζα ανόητα να σκέφτομαι πως το κύρος ήταν απαραίτητο για τη σωτηρία. Το κύρος με είχε ξεμυαλίσει τελείως. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν γίνονται ποτέ επικεφαλής, αλλά συνεχίζουν να επιδιώκουν την αλήθεια, να έχουν ένα φορτίο στο καθήκον τους, να αναζητούν την αλήθεια όταν ανακύπτουν θέματα και να εκτελούν τις αλήθειες που ξέρουν. Η διαφθορά που φανερώνουν σταδιακά ελαττώνεται και υποτάσσονται όλο και περισσότερο στον Θεό. Έχουν πραγματική εμπειρία βίωσης των λόγων του Θεού. Κερδίζουν την αποδοχή και ευχαρίστηση του Θεού. Αυτό μου θύμισε κάτι που είπε ο Θεός: «Αν επιδιώκεις αληθινά, είμαι πρόθυμος να σου δώσω την οδό της ζωής στην ολότητά της, να είσαι ξανά σαν ψάρι μέσα στο νερό. Αν δεν επιδιώκεις αληθινά, θα τα πάρω όλα πίσω. Δεν είμαι πρόθυμος να δώσω τα λόγια από το στόμα Μου σε εκείνους που είναι άπληστοι για άνεση, που είναι ακριβώς όπως τα γουρούνια και τα σκυλιά!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Ο Κύριος Ιησούς είπε επίσης κάποτε: «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού» (Κατά Ματθαίον 25:29). Ο Θεός είναι αμερόληπτος και δίκαιος μαζί μας και δεν υπάρχει προκατάληψη στην αλήθεια. Οι μέσοι πιστοί και οι επικεφαλής έχουν τις ίδιες πιθανότητες να αποκτήσουν την αλήθεια. Το βασικό είναι αν κάποιος έχει αποφασίσει να επιδιώξει την αλήθεια, αν μπορεί να την κάνει πράξη. Η κατανόηση αυτή ήταν πολύ διαφωτιστική για μένα. Πριν, ανησυχούσα πάντα πως αν δεν ήμουν επικεφαλής, δεν θα είχα πολλές ευκαιρίες να ασκηθώ, έτσι θα είχα λιγότερες ελπίδες να σωθώ. Σκεφτόμουν μάλιστα πως ο Θεός ήθελε να με εξαλείψει, πως δεν θα με έσωζε πια. Επρόκειτο για δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και ήταν βλασφημία για τον Θεό. Δεν κατανοούσα καθόλου τις ειλικρινείς προθέσεις του Θεού. Όσο το σκέφτομαι, όλα αυτά τα χρόνια στην πίστη, με οδηγούσε η εσφαλμένη μου επιδίωξη, έκανα το καθήκον μου για να ευλογηθώ και θεωρούσα την επιδίωξή μου σπουδαία. Με ξεγελούσε η ψεύτικη εικόνα μου, δεν έκανα αυτοκριτική και δεν είχα καθόλου αυτογνωσία. Αυτή η αλλαγή στο καθήκον μου αποκάλυψε την εσφαλμένη θεώρησή μου στην πίστη, και τελικά, προσήλθα ενώπιον του Θεού για να γνωρίσω τον εαυτό μου. Κατανόησα κάπως τη διαφθορά μου και τα προβλήματα στη θεώρησή μου, και είδα τη δικαιοσύνη του Θεού. Έμαθα επίσης ποιους σώζει και ποιους εξαλείφει ο Θεός. Απέκτησα κάποια υποταγή στον Θεό. Η κατάσταση αυτή ήταν η προστασία μου και η σωτηρία μου απ’ τον Θεό.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού που με βοήθησε να δω το μονοπάτι για να εισέλθω. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης. Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. […] Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα εξαλειφθείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Στα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Είμαι ένα δημιούργημα, έτσι, ό,τι κι αν κανονίζει ο Θεός, πρέπει να υποτάσσομαι στον κανόνα και τις ρυθμίσεις Του. Δεν πρέπει να έχω πίστη και να κάνω το καθήκον μου για να ευλογηθώ και ν’ ανταμειφτώ. Είτε σωθώ είτε όχι, είτε ευλογούμαι είτε όχι, όσο ζω, πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια και τη γνώση του Θεού. Ακόμα κι αν τελικά απορριφθώ και εξαλειφθώ απ’ τον Θεό, θα είναι ένδειξη της δικαιοσύνης Του. Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, δεν επηρεαζόμουν τόσο απ’ το τι καθήκον εκτελούσα. Αποδεχόμουν ήρεμα τις ρυθμίσεις της εκκλησίας.

Μέσα από αυτά που αποκάλυψε αυτή η κατάσταση, έμαθα τις εσφαλμένες θεωρήσεις μου στην επιδίωξή μου μέσα στην πίστη. Έμαθα επίσης πως η σωτηρία κάποιου δεν εξαρτάται από το κύρος του κι απ’ το τι έργο κάνει. Το βασικό είναι αν αποκτά την αλήθεια κι αν υποτάσσεται πραγματικά στον Θεό. Το σημαντικό είναι να αποκτά την αλήθεια και να αλλάζει η διάθεση της ζωής του στην πίστη του. Στο εξής, ήθελα μόνο να είμαι προσγειωμένη και να κάνω το καθήκον μου για να ικανοποιώ τον Θεό.