Από τον Τσεν Χουί, επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ

Το 1994, αποδέχθηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες μαζί με τη μητέρα μου. Όταν έμαθα πως ο Θεός είχε επανεμφανιστεί ενσαρκωμένος για να επιτελέσει το έργο της σωτηρίας, χάρηκα πάρα πολύ και ένιωσα πως ήταν ιδιαίτερη τιμή να είμαι δικαιούχος της σωτηρίας του Θεού. Στο διάστημα που ακολούθησε, παρευρισκόμουν συχνά σε συναντήσεις και έψαλλα ύμνους προς αίνο του Θεού μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όταν είχα τον χρόνο, διάβαζα τον λόγο του Θεού και, αφού είχα κατανοήσει μερικώς τις προθέσεις Του, μοίραζα τον χρόνο μου μεταξύ δουλειάς και εκπλήρωσης όσο περισσοτέρων καθηκόντων μπορούσα εντός της εκκλησίας. Λίγο καιρό μετά, άκουσα ότι το έργο του Θεού επρόκειτο να φτάσει στο τέλος του πολύ σύντομα. Κατενθουσιασμένος, σκέφτηκα μέσα μου: «Καλύτερα να εργαστώ σκληρά στο να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω περισσότερες καλές πράξεις, προτού ολοκληρωθεί το έργο του Θεού. Δεν πρέπει να χάσω αυτή την ευκαιρία ζωής.» Αμέσως μετά, πήρα την καθοριστική απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και να αφοσιωθώ εξ ολοκλήρου στο έργο της διάδοσης του ευαγγελίου της βασιλείας. Αποφάσισα να αφιερώσω ολοκληρωτικά το υπόλοιπο της ζωής μου στον Θεό, με την πεποίθηση ότι μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να λάβω την επιδοκιμασία και την ευλογία Του. Κατά το διάστημα εκείνο, σε καθημερινή βάση, παρέμενα συνεχώς απασχολημένος από νωρίς το πρωί έως αργά τη νύχτα, παρά τον άνεμο ή τη βροχή. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να κάνω με το ποδήλατό μου δεκάδες χιλιόμετρα, δεν ένιωθα ποτέ κουρασμένος ή καταπονημένος. Υπήρχαν φορές που ένιωθα πόνο και αδυναμία όταν βρισκόμουν αντιμέτωπος με τη συκοφαντία των κοσμικών ανθρώπων ή την εγκατάλειψη των αγαπημένων μου προσώπων, αλλά όσο σκεφτόμουν ότι όχι μόνο θα γλίτωνα όταν θα κατέρχονταν στη γη οι μεγάλες συμφορές και θα αποκτούσα αιώνια ζωή, αλλά θα απολάμβανα, επίσης, τις άφθονες υλικές ευλογίες του Θεού, ενσταλαζόμουν με ένα αίσθημα εξύψωσης και μια αίσθηση ότι όλες οι προσπάθειές μου άξιζαν τον κόπο. Έτσι, ήμουν βέβαιος ότι αν μπορούσα να δαπανήσω τα πάντα για τον Θεό, τότε αυτό θα σήμαινε πως ήμουν κάποιος που αγαπά τον Θεό και αξίζει τις ευλογίες Του, και πως σίγουρα θα υπήρχε μια θέση για μένα στη βασιλεία. Έκτοτε, ακόμη και καθώς συνέχιζα να δαπανώ και να συνεισφέρω, περίμενα με ανυπομονησία την ημέρα που το έργο του Θεού θα έφτανε στο τέλος του, ώστε να μπορέσω να διεκδικήσω το ευτυχές μου μερίδιο στη βασιλεία το συντομότερο δυνατόν.

Μια μέρα, προς τα τέλη του 1999, πάνω που ετοιμαζόμουν να εισέλθω με σιγουριά στη βασιλεία και να απολαύσω τις μεγάλες ευλογίες της, μια αδελφή μού είπε το εξής: «Ο αδελφός άνωθεν έχει συναναστραφεί πως αν επιθυμούμε να λάβουμε σωτηρία και να οδηγηθούμε στην τελείωση, πρέπει πρώτα να υποβληθούμε σε επτά χρόνια δοκιμασιών». Όταν το άκουσα αυτό, δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Θέλοντας να σιγουρευτώ πως δεν είχα παρακούσει, ζήτησα από την αδελφή να επαναλάβει αυτό που είχε πει. Μόλις επιβεβαίωσα ότι πράγματι είχε πει αυτό, ζαλίστηκα και ξαφνικά ένιωσα πελαγωμένος. Δεν μπορούσα με τίποτα να δεχθώ ως γεγονός αυτό που είχε πει. Άρχισαν μεμιάς να στριφογυρίζουν σκέψεις στο μυαλό μου: «Γιατί υπάρχει ακόμη η ανάγκη να υποστώ επτά χρόνια δοκιμασιών; Όταν είπαν πως το έργο του Θεού θα έφτανε στο τέλος του μες στα επόμενα δύο χρόνια, παράτησα τα πάντα· πώς υποτίθεται ότι πρέπει να συνεχίσω τώρα που απομένουν ακόμη επτά χρόνια; Να βρω μια δουλειά, ώστε να βγάλω κάποια χρήματα; Σε επτά χρόνια θα είμαι τριάντα ετών· τι γίνεται με το θέμα της παντρειάς;…» Στην αρχή νόμιζα πως βρισκόμουν ένα βήμα πριν την είσοδο στη βασιλεία του Θεού και πως όλα τα σαρκικά μου βάσανα επρόκειτο σύντομα να έλθουν στο τέλος τους. Ωστόσο, τώρα φαινόταν ότι όχι μόνο δεν θα εισερχόμουν στη βασιλεία του Θεού, αλλά έπρεπε ακόμη να υποβληθώ σε επτά χρόνια δοκιμασιών και εξευγενισμών. Όταν το σκέφτηκα αυτό, η καρδιά μου παρέλυσε και με πλημμύρισε ένα απερίγραπτο αίσθημα θλίψης. Άρχισα να κατηγορώ υποσυνείδητα τον Θεό, σκεπτόμενος: «Θεέ μου! Γιατί δεν μου είπες νωρίτερα ότι εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη να υποβληθώ σε επτά χρόνια εξευγενισμού; Αρχικά νόμιζα ότι όσο δύσκολα κι αν γίνουν τα πράγματα, όλα θα τελειώσουν σε δύο ή τρία χρόνια, και ότι θα μπορούσα τότε να εισέλθω στη βασιλεία και να απολαύσω θαυμάσιες ευλογίες εσαεί. Τώρα, όμως, έχω ακόμη επτά χρόνια δοκιμασιών και εξευγενισμού μπροστά μου. Πώς ακριβώς υποτίθεται πως θα τα υπομείνω;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητικός γινόμουν. Άρχισα να μετανιώνω για τις αποφάσεις που είχα πάρει και εξέτασα, μάλιστα, το ενδεχόμενο να επιστρέψω στα εγκόσμια για να βρω μια δουλειά και να κερδίσω χρήματα, και να συμμετέχω στην εκκλησιαστική ζωή όποτε το επιτρέπει ο χρόνος μου. Ως εκ τούτου, ζούσα στην απόλυτη δυστυχία και ήμουν μονίμως αποκαρδιωμένος: Με έπαιρνε ο ύπνος στις συναντήσεις και εκπλήρωνα το καθήκον μου με μισή μόνο καρδιά. Ένιωθα πως, προχωρώντας, δεν είχα την ίδια ενέργεια που είχα στο παρελθόν, ωστόσο δεν τολμούσα να κάνω ένα βήμα προς τα πίσω· ήμουν πραγματικά μεταξύ σφύρας και άκμονος. Εκείνη περίπου την περίοδο, υπήρχαν μερικοί άνθρωποι που, μη μπορώντας να υπομείνουν τις κακουχίες των επταετών δοκιμασιών, είχαν γυρίσει την πλάτη τους στον Θεό και είχαν χάσει την πίστη τους. Ακούγοντας αυτά τα νέα, συγκλονίστηκα, και ήταν σαν να είχε χτυπήσει κάποιος συναγερμός μες στο κεφάλι μου. Εξετάζοντας την τρέχουσα κατάστασή μου, συνειδητοποίησα πως αν δεν έκανα κάτι για να αλλάξω τελείως, τότε κι εγώ θα διέτρεχα μεγάλο κίνδυνο· όμως, πώς υποτίθεται πως θα έπρεπε να αλλάξω τις υπάρχουσες συνθήκες μου ώστε να αναδυθώ από την αρνητικότητα στην οποία είχα βυθιστεί;

Λίγο καιρό αργότερα, είδα την ακόλουθη περικοπή του λόγου του Θεού: «Κάθε φορά που αναφέρονται οι δοκιμασίες των επτά ετών, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που αισθάνονται ιδιαίτερα αμήχανοι και αποθαρρημένοι, και είναι μερικοί που διαμαρτύρονται, ενώ υπάρχουν και κάθε είδους αντιδράσεις. Από τις αντιδράσεις αυτές, είναι προφανές ότι οι άνθρωποι τις έχουν ανάγκη τώρα τέτοιες δοκιμασίες· χρειάζονται το συγκεκριμένο είδος αντιξοότητας και εξευγενισμού. Στην πίστη τους στον Θεό, αυτό που οι άνθρωποι επιζητούν είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτή την πρόθεση και ελπίδα, αλλά η διαφθορά στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών. Σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες πρέπει να εξευγενιστείς —αυτή είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον, αναγκάζοντάς σε να εξευγενιστείς εκεί, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις σε ένα σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις και να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού» (από «Πώς να ικανοποιήσετε τον Θεό μέσα από τις δοκιμασίες» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ο λόγος του Θεού αποτέλεσε την τέλεια έκθεση της τρέχουσας δυσχερούς θέσης μου. Μόλις άκουσα ότι υπήρχε ακόμη η ανάγκη να υποβληθώ σε επτά χρόνια δοκιμασιών, είχα βυθιστεί σε έναν λάκκο αρνητικότητας και, γεμάτος παράπονα, είχα επαναστατήσει ενάντια στον Θεό. Παλαιότερα, νόμιζα ότι εφόσον είχα παραιτηθεί από τη δουλειά μου, είχα εγκαταλείψει την οικογενειακή ζωή μου και είχα επενδύσει πολύ περισσότερα από τον μέσο πιστό, τότε ήμουν εκείνος που αγαπούσε τον Θεό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και εκείνος που άξιζε περισσότερο τις ευλογίες Του. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι η επιδίωξή μου δεν ήταν αγνή. Ο Θεός εξετάζει την καρδιά και τον νου των ανθρώπων, και χρησιμοποίησε δοκιμασίες και εξευγενισμούς για να αποκαλύψει ότι, στην πραγματικότητα, η πίστη μου σ’ Εκείνον βασιζόταν στην επιθυμία για ευλογίες. Μου έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσω αληθινή κατανόηση της λαθεμένης οπτικής γωνίας της επιδίωξής μου και να απαλλαγώ από την επιθυμία μου για ευλογίες. Αργότερα, είδα ακόμη μία περικοπή του λόγου του Θεού: «Μήπως δεν συνεχίζετε να καλλιεργείτε μια ψευδή εικόνα για να εξαπατήσετε Εμένα, προς χάριν του προορισμού σας, αλλά και για να έχετε έναν ωραίο και ευτυχή προορισμό; Γνωρίζω ότι η αφοσίωση και η ειλικρίνειά σας είναι μονάχα προσωρινές· δεν είναι οι φιλοδοξίες σας και το τίμημα που πληρώνετε μόνο για το σήμερα και όχι και για το αύριο; Το μόνο που θέλετε, είναι να καταβάλετε μια τελική προσπάθεια, προκειμένου να εξασφαλίσετε έναν ωραίο προορισμό. Μοναδικός σας σκοπός είναι να κάνετε μια ανταλλαγή· δεν το κάνετε προκειμένου να μην είστε υποχρεωμένοι στην αλήθεια, και ούτε φυσικά για να ξεπληρώσετε Εμένα για το τίμημα που πλήρωσα. Εν ολίγοις, η προθυμία σας έγκειται μονάχα στο να χρησιμοποιείτε την ευφυΐα σας, αλλά όχι και στο να αγωνίζεστε γι' αυτήν. Αυτή δεν είναι η ειλικρινής σας επιθυμία; Δεν πρέπει να συγκαλύπτετε τους εαυτούς σας και, ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει ο προορισμός σας να σας γίνει εμμονή, σε σημείο που να καθίσταστε ανίκανοι να φάτε ή να κοιμηθείτε. Δεν είναι αλήθεια ότι, στο τέλος, ο προορισμός σας θα έχει ήδη καθοριστεί;» (από «Προς τον προορισμό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Η κρίση και η παίδευση στα λόγια του Θεού με έκαναν να νιώσω ντροπή και να αναλογιστώ τις σκέψεις και τις ενέργειές μου, συνειδητοποιώντας ότι ήταν πανομοιότυπες με εκείνες που είχε εκθέσει ο Θεός. Θυμήθηκα τότε που είχα εισέλθει για πρώτη φορά στην εκκλησία, και εξακολουθούσα να εργάζομαι παράλληλα με την εκπλήρωση των καθηκόντων μου. Όταν άκουσα ότι το έργο του Θεού επρόκειτο σύντομα να φτάσει στο τέλος του, σκέφτηκα μέσα μου ότι προκειμένου να κερδίσω τις ευλογίες Του και να αποκτήσω ανταμοιβές, έπρεπε μονάχα να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στο να δαπανώ για Εκείνον για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Για να διασφαλίσω ότι θα μπορούσα να εισέλθω στη βασιλεία μόλις ολοκληρωνόταν το έργο του Θεού, είχα εγκαταλείψει κάθε σωματική ευχαρίστηση και είχα πέσει με τα μούτρα στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου. Ωστόσο, μόλις άκουσα ότι υπήρχε ακόμη η ανάγκη να υποβληθώ σε επτά χρόνια δοκιμασιών, ένιωσα ότι είχα συναντήσει μια ανυπέρβλητη αναποδιά, και έγινα τόσο αρνητικός που δεν είχα καν τη θέληση να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Η καρδιά μου ήταν γεμάτη κατηγορίες και αντίσταση ενάντια στον Θεό. Μετάνιωσα για όλα εκείνα που είχα εγκαταλείψει και για όλη τη σκληρή δουλειά που είχα κάνει· εξέτασα, μάλιστα, το ενδεχόμενο να προδώσω τον Θεό και να γυρίσω την πλάτη μου σ’ Εκείνον. Μετατράπηκα σε ένα τελείως διαφορετικό άτομο από εκείνο που ήμουν προηγουμένως! Μόνο μέσα από την αποκάλυψη της δοκιμασίας συνειδητοποίησα ότι ποτέ μου δεν είχα λατρέψει πραγματικά τον Θεό ως τον Δημιουργό όλων των δημιουργημένων όντων. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι δεν είχα δαπανήσει τον εαυτό μου ούτε είχα εγκαταλείψει τα εγκόσμια για να εκπληρώσω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον, προκειμένου να επιδιώξω την αγάπη μου για τον Θεό και να ικανοποιήσω τον Θεό. Αντιθέτως, είχα καταβάλει όλες αυτές τις προσπάθειες μονάχα για χάρη του δικού μου μελλοντικού προορισμού. Όλα όσα είχα κάνει ήταν για να κλείσω μια συμφωνία με τον Θεό· ως εκ τούτου, Τον εξαπατούσα και Τον χρησιμοποιούσα για να επιτύχω τον απώτερο στόχο μου, που ήταν η είσοδος στη βασιλεία ώστε να λάβω άφθονες ευλογίες. Πόσο ιδιοτελής, ποταπός και άσχημος υπήρξα! Ήταν όπως ακριβώς είχε αποκαλύψει ο λόγος του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πώς δοκιμάζονται, η υποταγή εκείνων που έχουν τον Θεό στην καρδιά τους παραμένει αμετάβλητη, αλλά για εκείνους που δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους, αφού το έργο του Θεού δεν είναι επωφελές για τη σάρκα τους, αλλάζουν την άποψή τους για τον Θεό, αλλά και απομακρύνονται από τον Θεό. Τέτοιοι είναι όσοι δεν παραμείνουν ακλόνητοι στο τέλος, οι οποίοι αναζητούν μόνο τις ευλογίες του Θεού και δεν έχουν καμία επιθυμία να δαπανηθούν για τον Θεό και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν. Τέτοιου είδους χαμηλού επιπέδου άνθρωποι θα εκδιωχθούν όταν τελειώσει το έργο του Θεού και δεν είναι άξιοι οποιασδήποτε συμπάθειας. Εκείνοι που δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό. Όταν το περιβάλλον είναι ασφαλές ή σταθερό, ή μπορούν να αποκομίσουν οφέλη, υπακούουν πλήρως στον Θεό, αλλά μόλις αυτό που επιθυμούν υπονομεύεται ή τελικά αντικρούεται, αμέσως επαναστατούν. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά τον μέχρι πρότινος ευεργέτη τους ως θανάσιμο εχθρό τους, χωρίς λόγο και αιτία. Εάν αυτοί οι δαίμονες δεν εκδιωχθούν, δαίμονες που θα σκότωναν σε ένα δευτερόλεπτο, τότε δεν θα γίνουν πηγή περαιτέρω δυστυχίας;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Από τον λόγο του Θεού ήταν προφανές ότι οι ιδιοτελείς και επίβουλοι άνθρωποι δεν έχουν ανθρώπινη φύση και ζουν μονάχα για το κέρδος, προδίδοντας την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη για χάρη του προσωπικού οφέλους. Εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη φύση του Σατανά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να είναι σε σύμπνοια με τον Θεό· αυτοί οι άνθρωποι συνεχώς αντιστέκονται στον Θεό και Τον προδίδουν, και εκλαμβάνουν, μάλιστα, τον Θεό ως εχθρό τους. Ο Θεός μισεί και απεχθάνεται αυτούς τους ανθρώπους, και αν συνεχίσουν να αρνούνται να επιδιώξουν την αλήθεια, τότε στο τέλος θα εξαλειφθούν. Σκέφτηκα το γεγονός ότι, τις δύο φορές που ήρθε ο ενσαρκωμένος Θεός στη γη για να εκτελέσει το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας, υπέστη απίστευτη ταπείνωση και πλήρωσε το υπέρτατο τίμημα προκειμένου να μας αποσπάσει από την επιρροή του σκότους του Σατανά, κι όμως ούτε μία φορά δεν ζήτησε κάτι από εμάς. Εν αντιθέσει με εμένα που, όχι μόνο δεν είχα αναγνωρίσει την αγάπη του Θεού και δεν υπήρξα ούτε στο ελάχιστο ευγνώμων ή αληθινά αφοσιωμένος σε Εκείνον, αλλά ενδιαφερόμουν μόνο για το πώς μπορούσα να αποκτήσω ευλογίες. Όταν το έργο του Θεού δεν συμβάδιζε με τις αντιλήψεις μου και με τα όσα φανταζόμουν ή δεν περιλάμβανε σωματικό όφελος για μένα, απομακρύνθηκα από Εκείνον αυτοστιγμεί, μετανιώνοντας, μάλιστα, για όλες τις προσπάθειές μου και για όλα όσα είχα απαρνηθεί, και επιθυμώντας να εγκαταλείψω τον Θεό τελείως. Μπορούσα να δω ότι δεν κατείχα ούτε την παραμικρή ανθρώπινη φύση· η φύση μου ήταν τέτοια που είχα αντισταθεί στον Θεό και Τον είχα προδώσει, και τέτοια ανυπακοή άξιζε μονάχα τις κατάρες του Θεού. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, γέμισα ενοχές και αυτοκατηγορία, και υποσχέθηκα να μη γίνω ποτέ ξανά τόσο ανήθικος. Γνώριζα ότι έπρεπε να μετανοήσω το συντομότερο δυνατόν, όπως και να αγωνιστώ να επιδιώξω την αλήθεια για να ικανοποιήσω τον Θεό.

Αργότερα, διάβασα τα ακόλουθα λόγια σε ένα κήρυγμα: «Σήμερα υπάρχουν πολλοί των οποίων οι καρδιές δημιουργούν παράπονα και οι οποίοι ενεργούν με κακόβουλη έλλειψη πίστης όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τα επτά χρόνια δοκιμασιών. Αυτό προξενεί μεγάλη έκπληξη και με έχει κάνει να συνειδητοποιήσω ότι εκείνοι που βρίσκονται στην οικογένεια του Θεού δεν είναι πλέον καθόλου καλύτεροι από τους Ισραηλίτες του παρελθόντος. Μπορεί να ειπωθεί ότι το έργο του Θεού τη σήμερον ημέρα είναι μακράν το πιο κατάλληλο για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, καθώς και αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη. Αν ο Θεός δεν ενεργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ανθρωπότητα δεν θα έφτανε ποτέ στο σημείο να Τον γνωρίσει, να αποκτήσει αληθινή πίστη ή να Τον δοξάσει πραγματικά. Τη σήμερον ημέρα οι άνθρωποι είναι φτωχοί, ελεεινοί και τυφλοί. Δεν έχουν καθόλου αληθινή γνώση για τον Θεό. Πριν ξεκινήσουν οι δοκιμασίες, η φύση της παρακοής, της αντίστασης και της προδοσίας κατά του Θεού που είχαν πολλοί άνθρωποι, είχε εκτεθεί απροκάλυπτα ώστε να τη δουν όλοι. Πώς θα μπορούσαν να αναμένουν αυτοί οι άνθρωποι ότι θα εισέλθουν στη βασιλεία; Πώς θα μπορούσαν να θεωρούνται άξιοι να λάβουν τις υποσχέσεις του Θεού; Αν ο άνθρωπος κατανοούσε πραγματικά τα ελαττώματα, τη φτώχεια και την αθλιότητά του, αν μπορούσε να δει ότι η φύση του είναι ανυπότακτη και αντιστέκεται στον Θεό, τότε θα υποτασσόταν στα διάφορα βάσανα και τους εξευγενισμούς που έχει κανονίσει ο Θεός, και θα ήταν έτοιμος και πρόθυμος να υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις του Θεού και σε όλο Του το έργο. Μόνο οι άκρως αλαζονικοί, μετά την ανάγνωση λίγων μόνο περικοπών του λόγου του Θεού, θα υπέθεταν ότι έχουν κατανοήσει την αλήθεια, ότι κατέχουν ανθρώπινη φύση, ότι δεν χρειάζεται να υποβληθούν σε δοκιμασίες και εξευγενισμούς, και ότι θα πρέπει να ανυψωθούν απευθείας στον τρίτο ουρανό. Καθένας που έχει εμπειρία ζωής θα έχει αντιληφθεί ότι αν διαβάζει κανείς μόνο τον λόγο του Θεού, μα δεν υποβάλλεται σε εξευγενισμούς κάθε είδους δοκιμασιών και βασάνων, τότε αυτό το άτομο δεν μπορεί να επιτύχει αλλαγή στη διάθεση. Μόνο και μόνο επειδή έχει κανείς κατανοήσει πολλά δόγματα, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι κατέχει αληθινό ανάστημα. Επομένως, στο μέλλον, ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από πολλές δοκιμασίες: Αυτό αποτελεί τη χάρη και την εξύψωση του Θεού και, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, τη σωτηρία του Θεού, και όλοι θα πρέπει να ευχαριστούν και να δοξάζουν τον Θεό γι’ αυτό» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Αφού διάβασα το κήρυγμα αυτό, απέκτησα ακόμη βαθύτερη κατανόηση για τις προθέσεις του Θεού. Το να αντιμετωπίσω τέτοιες δοκιμασίες και εξευγενισμούς ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η ζωή μου· αν δεν είχα εκτεθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα είχα εξετάσει ποτέ εξονυχιστικά τις κακές προθέσεις που υποκινούσαν την πίστη μου ούτε θα είχα αναγνωρίσει την ιδιοτελή και ποταπή σατανική μου φύση. Είχα μάλιστα σκεφτεί ότι είχα αληθινή πίστη στον Θεό και είχα αυτοανακηρυχθεί κάποιος που αγαπούσε πραγματικά τον Θεό. Παραπλανούσα και εξαπατούσα τον εαυτό μου. Το θαυμαστό έργο του Θεού με είχε εκθέσει απόλυτα, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να δω ξεκάθαρα το αληθινό πρόσωπο της αντίστασής μου προς Εκείνον, όπως και να δω τη μοχθηρία και την ασχήμια μου. Μου είχε δείξει ότι ήμουν καιροσκόπος, κι ένας ζωντανός και αναπνέων απόγονος του Σατανά. Η πίστη μου στον Θεό ήταν απολύτως ακάθαρτη και στιγματισμένη από συναλλαγές. Εάν συνέχιζα να κάνω πράξη την πίστη μου κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα λάμβανα ποτέ την επιδοκιμασία του Θεού και θα κατέληγα να είμαι αποτυχημένος. Το ότι βίωσα την κρίση και την παίδευση με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι η πίστη στον Θεό δεν είναι όσο απλή φανταζόμουν· δεν λαμβάνει κανείς τις ευλογίες του Θεού αμέσως αφότου πιστέψει στον Θεό, ούτε καταφθάνει αυτόματα σε κάποιον ευτυχή προορισμό, απλώς επειδή κατέβαλε κόπο και αφιέρωσε χρόνο και ενέργεια. Αν δεν καθαρθεί και δεν αλλάξει η σατανική μου φύση, θα μπορούσα να κάνω πράξη την πίστη μου στον Θεό για εκατό χρόνια, και πάλι να μην αποκτήσω σωτηρία. Αυτό καθορίζεται από τη δίκαιη διάθεση του Θεού, και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι το να υποβάλλεται κανείς σε δοκιμασίες και εξευγενισμούς αποτελεί απαραίτητο βήμα στο μονοπάτι της απόκτησης της σωτηρίας του Θεού. Πλέον δεν κατηγορώ ούτε και παρεξηγώ τον Θεό, αλλά, αντιθέτως, υποτάσσομαι με χαρά στο έργο Του. Έχω πάρει την απόφαση να κάνω ένα νέο ξεκίνημα και να καταβάλω πολλή προσπάθεια στο να επιδιώξω την αλήθεια, έτσι ώστε, κάποια μέρα σύντομα, να δύναμαι να επιτύχω αλλαγή της διάθεσης και συμβατότητα με τον Θεό.