Στον προηγούμενο ρόλο μου, δεν ασχολήθηκα με τη συναισθηματική κατάσταση του ήρωα ούτε κατανόησα την προσωπικότητά του. Τον υποδυόμουν όπως νόμιζα. Αν και επιφανειακά δεχόμουν τις συμβουλές του σκηνοθέτη, είχα τη δική μου γνώμη. Έτσι, δεν τον υποδύθηκα όπως έπρεπε και το γύρισμα δεν πήγε καλά. Η επικεφαλής μού ανέθεσε τη διάδοση του ευαγγελίου. Η αλαζονεία, το πείσμα και η αποτυχία μου στο καθήκον μου παρακώλυσαν το γύρισμα. Ένιωθα άσχημα, έτσι ήθελα να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου με καλές πράξεις και διέδιδα το ευαγγέλιο με τις ώρες για να εξιλεωθώ. Μετέστρεψα αρκετούς κι ένιωθα χαρούμενος και ενθουσιώδης στο καθήκον μου.

Όταν η επικεφαλής με κάλεσε σε οντισιόν, δεν ήθελα. Νόμιζα πως δεν έκανα για ηθοποιός. Εφόσον είχα αποτύχει παλιά, πιθανότατα θα αποτύγχανα πάλι. Είναι μια κρίσιμη περίοδος για τη διάδοση του ευαγγελίου και είχα καλά αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσα να κηρύξω αν είχα γυρίσματα. Επίσης, ο ήρωας έπαιζε σε πολλές σκηνές. Κι εντάξει αν ήμουν καλός, όμως αν στα μισά δεν τα κατάφερνα όπως πριν και παρακώλυα το γύρισμα, θα ήταν άλλη μια παράβαση. Θα καθυστερούσε το ευαγγελικό μου έργο. Η ζημιά θα ήταν διπλή. Αφού το σκέφτηκα αρκετά, αποφάσισα πως αυτή τη φορά δεν έπρεπε να πάω. Αναρωτιόμουν αν η επικεφαλής επέλεγε άτομα υποκειμενικά. Έτσι, της είπα: «Δεν μπορώ να παίξω αυτόν τον ρόλο. Βρες άλλον». Με παρότρυνε να δοκιμάσω, κι αναγκαστικά συμφώνησα. Όμως ήξερα πως δεν θα έπαιρνα τον ρόλο. Μετά από μια βιαστική οντισιόν, είδαν τα αποτελέσματα και τα παράτησαν. Στο πλατό, είπα στον σκηνοθέτη: «Αφού την τελευταία φορά τα θαλάσσωσα, γιατί ζητάς να γυρίσω;» Απάντησε: «Κανείς απ’ όσους προσπάθησαν δεν έκανε για τον ρόλο. Με την επικεφαλής συζητήσαμε όλες τις εκδοχές. Είναι πολύ σημαντική ταινία και είσαι ό,τι πρέπει για τον ρόλο. Ελπίζω να το σκεφτείς και να έρθεις πιο συγκεντρωμένος». Όσο μιλούσε για τη σημασία της ταινίας, τόσο φοβόμουν να παίξω. Είχα ήδη αποτύχει. Τι θα γινόταν αν δεν έμπαινα στον ρόλο ή δεν έπαιζα καλά; Ό,τι κι αν έλεγαν, επέμενα πως δεν μπορούσα. Σκέφτηκα να περάσω από μια γρήγορη, πρόχειρη οντισιόν για να το δει κι ο σκηνοθέτης. Έτσι θα γύριζα στη διάδοση του ευαγγελίου. Μετά απ’ αυτό το συμπέρασμα, ένιωσα αμηχανία και λίγο φόβο. Αν αυτό προερχόταν απ’ τον Θεό και δεν υπάκουα, θα Τον πρόσβαλλα. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, κάνε με να κατανοήσω το θέλημά Σου, να υποταχτώ και να μην επαναστατώ εναντίον Σου».

Σε συνάθροιση, η επικεφαλής διάβασε λόγια του Θεού που με επηρέασαν. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τα μαθήματα της υποταγής είναι τα πιο δύσκολα, αλλά και τα πιο εύκολα. Κατά ποιον τρόπο είναι δύσκολα; (Οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους ιδέες.) Δεν είναι το πρόβλημα το ότι οι άνθρωποι έχουν ιδέες —ποιος άνθρωπος δεν έχει ιδέες; Όλοι οι άνθρωποι έχουν καρδιά και μυαλό, όλοι έχουν τις δικές τους ιδέες. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα εδώ. Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος δεν είχε διεφθαρμένη διάθεση, θα ήταν σε θέση να υποταχθεί όσες ιδέες κι αν είχε —δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα. Αν κάποιος έχει αυτήν την σύνεση και λέει: “Πρέπει να υποταχθώ στον Θεό σε όλα τα πράγματα. Δεν θα προβάλω δικαιολογίες ούτε θα επιμείνω στις δικές μου ιδέες, δεν θα βγάλω τη δική μου ετυμηγορία επί του θέματος”, δεν είναι εύκολο να υποταχθεί; Αν κάποιος δεν καταλήγει στη δική του ετυμηγορία, αυτό είναι σημάδι ότι δεν είναι αυτάρεσκος· αν δεν επιμένει στις δικές του ιδέες, αυτό είναι σημάδι ότι έχει σύνεση. Αν επίσης μπορεί να υποταχθεί, τότε έχει επιτύχει την άσκηση της αλήθειας. […] Αν θέλεις να παίρνεις πάντα τις δικές σου αποφάσεις όταν σου συμβαίνει κάτι, και να επιχειρηματολογείς με τους άλλους, και να επιμένεις στις δικές σου ιδέες, αυτό θα καταλήξει σε αρκετά προβλήματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα πράγματα στα οποία επιμένεις δεν είναι θετικά και όλα βρίσκονται στο πλαίσιο μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Όλα αυτά τα πράγματα είναι εκφάνσεις μιας διεφθαρμένης διάθεσης, και, υπό αυτές τις συνθήκες, παρόλο που μπορεί να επιθυμείς να αναζητήσεις την αλήθεια, δεν θα είσαι σε θέση να την κάνεις πράξη, και παρόλο που μπορεί να επιθυμείς να προσευχηθείς στον Θεό, απλώς θα ενεργείς μηχανικά. Αν κάποιος συναναστρεφόταν μαζί σου σχετικά με την αλήθεια και αποκάλυπτε τις νοθεύσεις της πρόθεσής σου, πώς θα επέλεγες; Θα μπορούσες εύκολα να υποταχθείς στην αλήθεια; Σε μια τέτοια στιγμή, θα ήταν πολύ δύσκολο να υποταχθείς και θα ήσουν ανίκανος να το κάνεις. Θα παράκουγες και θα προσπαθούσες να επιχειρηματολογήσεις με τους άλλους. Θα έλεγες: “Οι αποφάσεις μου είναι για χάρη του οίκου του Θεού. Δεν είναι λανθασμένες. Γιατί ακόμα ζητάτε να υποταχθώ;” Βλέπεις πως θα ήσουν ανίκανος να υποταχθείς; Και πέρα από αυτό, θα αντιστεκόσουν κιόλας· αυτό αποτελεί εσκεμμένη παράβαση! Δεν προκαλεί πολλά προβλήματα αυτό; Όταν κάποιος συναναστρέφεται μαζί σου σχετικά με την αλήθεια, αν δεν είσαι σε θέση να αποδεχτείς την αλήθεια και μάλιστα θα ήσουν πρόθυμος να προβείς συνειδητά σε παραβάσεις, παρακούοντας τον Θεό και αντιστεκόμενος σ’ Αυτόν, τότε έχεις σοβαρό πρόβλημα. Κινδυνεύεις να εκτεθείς από τον Θεό και να αποκλειστείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η υποταγή στον Θεό αποτελεί βασικό μάθημα για την απόκτηση της αλήθειας). «Πώς μπορεί να διαλυθεί μια διεφθαρμένη διάθεση; Ο πρώτος τρόπος είναι να δούμε αν είσαι σε θέση να υπακούσεις στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού, και αν μπορείς να υποταχθείς σε όλα τα περιβάλλοντα που ορίζει ο Θεός για σένα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η υποταγή στον Θεό αποτελεί βασικό μάθημα για την απόκτηση της αλήθειας). Τότε, ξύπνησα από τον λήθαργό μου. Περιέγραφε επακριβώς την κατάστασή μου. Αυτήν τη φορά, δεν ήθελα να παίξω. Δεν υποτασσόμουν κι έφερνα αντιρρήσεις. Είχα αποτύχει πριν, ήμουν κακός στον ρόλο μου και τα πήγαινα καλά στη διάδοση του ευαγγελίου. Γιατί επέμεναν να παίξω ξανά; Το θεωρούσα ιδιοτροπία της επικεφαλής. Δεν υπάκουα, αλλά αντιστεκόμουν κι είχα διεφθαρμένη διάθεση. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως αν και ένα άτομο με καλούσε σε οντισιόν, επρόκειτο για ενορχήστρωση του Θεού. Αν επέμενα στη δική μου γνώμη, θα ήμουν πολύ ανυπότακτος. Μόλις το κατανόησα, άλλαξα κάπως μυαλά. Πάση θυσία, έπρεπε να υποταχτώ, να πάρω το καθήκον στα σοβαρά και να βάλω τα δυνατά μου στην οντισιόν. Προς έκπληξή μου, με επέλεξαν.

Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα το εξής: «Πώς θα πρέπει να δέχεσαι και να κατανοείς την αλήθεια της υποταγής; Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι υποταγή σημαίνει να είσαι υπάκουος και να μην αντιστέκεσαι ή να μην αποκαλύπτεις ανυπακοή όταν συμβαίνει κάτι. Πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει να υποτάσσεσαι. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν τις λεπτομέρειες της υποταγής: δηλαδή γιατί ο Θεός θέλει να υποτάσσονται οι άνθρωποι, ποια είναι η σημασία και οι αρχές της υποταγής, πώς πρέπει να υποτάσσεται κανείς και ποια είναι τα διεφθαρμένα πράγματα που πρέπει να επιλύονται στους ανθρώπους όταν ασκούν την υποταγή. Οι άνθρωποι ακολουθούν απλώς κανόνες και σκέφτονται: “Υποταγή σημαίνει ότι αν είναι να ετοιμάσω φαγητό, δεν σκουπίζω το πάτωμα, και αν είναι να σκουπίσω το πάτωμα, δεν γυαλίζω το γυαλί. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω· είναι τόσο απλό. Δεν χρειάζεται να δίνω προσοχή σε ό,τι έχω στο μυαλό μου· ο Θεός δεν το προσέχει αυτό”. Στην πραγματικότητα, ο Θεός επιλύει την επαναστατικότητα και τη διαφθορά των ανθρώπων μέσω της υποταγής τους σ’ Αυτόν, προκειμένου να επιτύχουν την πραγματική υποταγή σ’ Αυτόν. Αυτή είναι η αλήθεια της υποταγής. Σε ποιον βαθμό θα πρέπει τελικά οι άνθρωποι να κατανοήσουν και να γνωρίσουν αυτό το γεγονός; Σε τέτοιον βαθμό, ώστε να καταλάβουν πως ό,τι κι αν απαιτεί ο Θεός από τους ανθρώπους, αυτό πρέπει να γίνει, και πως σε αυτό υπάρχει το θέλημα του Θεού, και οι άνθρωποι οφείλουν να υποταχθούν σε αυτό άνευ όρων. Εάν οι άνθρωποι μπορέσουν να φτάσουν σε αυτόν τον βαθμό κατανόησης, θα έχουν κατανοήσει την αλήθεια της υποταγής και θα είναι σε θέση να ασκούν την υποταγή στον Θεό και να Τον ικανοποιούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όσοι κατανοούν την αλήθεια κατανοούν τα πνευματικά ζητήματα). Τα αναλογίστηκα κι έκανα αυτοκριτική. Αν και πήγα στο γύρισμα και φαινομενικά υποτασσόμουν, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν υποτασσόμουν αληθινά. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια, να διορθώσω τη διαφθορά μου και να κάνω το καθήκον μου βάσει αρχών. Σκέφτηκα πως κατά το γύρισμα, ήμουν πολύ παθητικός και αντιστεκόμουν μέσα μου. Ποια διεφθαρμένη διάθεση με ήλεγχε;

Μια μέρα, διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού και αντιλήφθηκα το πρόβλημα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη και τη θέση τους με την ελπίδα τους για ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό φαντάζει για εκείνους σαν να χάνουν τη ζωή τους. Ως εκ τούτου, προφυλάσσονται από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού για να μην χαλάσει το όνειρό τους για ευλογίες. Προσκολλώνται στη φήμη και τη θέση τους, επειδή πιστεύουν ότι αυτή είναι η μόνη τους ελπίδα να αποκτήσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο από τους ίδιους τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, το να κάνει καλά το καθήκον του και το να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Σε ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί από τον Θεό, και είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός, και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο). «Αυτοί που είναι πάντα δύσπιστοι απέναντι στον Θεό, που πάντα Τον εξετάζουν εξονυχιστικά, που πάντα προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία μαζί Του —είναι αυτοί άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά; (Όχι.) Τι εδρεύει μέσα στην καρδιά αυτών των ανθρώπων; Η ραδιουργία και το κακό· πάντα εξετάζουν εξονυχιστικά. Και τι είναι αυτό που εξετάζουν εξονυχιστικά; (Η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους.) Διαρκώς εξετάζουν εξονυχιστικά τη στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους. Τι πρόβλημα είναι αυτό; Και γιατί το εξετάζουν εξονυχιστικά; Επειδή αφορά τα καίρια συμφέροντά τους. Μέσα τους, σκέφτονται: “Ο Θεός δημιούργησε αυτές τις συνθήκες για μένα, Αυτός προκάλεσε αυτό που μου συνέβη. Γιατί το έκανε αυτό; Αυτό δεν έχει συμβεί σε άλλους ανθρώπους —γιατί έπρεπε να συμβεί σ’ εμένα; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες στη συνέχεια;” Αυτά είναι τα πράγματα που εξετάζουν εξονυχιστικά, εξετάζουν τα κέρδη και τις ζημίες τους, τις ευλογίες και τις κακοτυχίες τους. Και ενώ εξετάζουν αυτά τα πράγματα, είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια; Είναι σε θέση να υπακούσουν στον Θεό; Δεν είναι. […] Και ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν οι άνθρωποι λαμβάνουν υπόψη μόνο τα δικά τους συμφέροντα; Όταν ενεργούν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, τότε δεν τους είναι εύκολο να υπακούσουν τον Θεό, και ακόμα και όταν το θέλουν, δεν μπορούν να το κάνουν. Και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα της εξονυχιστικής εξέτασης την οποία κάνουν οι άνθρωποι που σκέφτονται πάντα τα δικά τους συμφέροντα; Το μόνο που κάνουν είναι να παρακούν και να εναντιώνονται στον Θεό. Ακόμη και όταν επιμένουν να εκτελούν το καθήκον τους, το κάνουν απρόσεκτα και επιπόλαια, αρνητικά διακείμενοι· μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς πώς θα επωφεληθούν, για να μη βρεθούν στην πλευρά των ηττημένων. Τέτοια είναι τα κίνητρά τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, και σ’ αυτό, προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. Τι διάθεση είναι αυτή; Είναι ραδιουργία, είναι μια μοχθηρή διάθεση. Δεν είναι πλέον μια συνηθισμένη διεφθαρμένη διάθεση, έχει εξελιχθεί σε μοχθηρία. Και όταν υπάρχει αυτού του είδους η μοχθηρή διάθεση στην καρδιά τους, αυτό είναι διαμάχη ενάντια στον Θεό! Θα πρέπει να καταλάβετε καλά αυτό το πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι εξετάζουν πάντα εξονυχιστικά τον Θεό και προσπαθούν να κάνουν συμφωνίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, μπορούν να το εκτελέσουν σωστά; Με τίποτα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Οι αντίχριστοι δεν υποτάσσονται στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, αλλά κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Ανταλλάσσουν επιφανειακές θυσίες με έναν όμορφο προορισμό, όμως αν δεν αποκτούν κύρος ή καλοτυχία, γίνονται αδιάφοροι και παθητικοί κι απορρίπτουν τα καθήκοντά τους. Η κατάστασή μου ήταν όπως περιγράφει ο Θεός. Όταν μου ζήτησαν να παίξω έναν ρόλο, σκέφτηκα μόνο το μέλλον μου. Εφόσον είχα επιτυχία στη διάδοση του ευαγγελίου, θα έκανα καλές πράξεις και θα επανόρθωνα για τα περασμένα λάθη μου, εξασφαλίζοντας τον προορισμό μου. Μα ως ηθοποιός είχα ήδη μια αποτυχία και δεν ήξερα αν αυτήν τη φορά θα τα κατάφερνα. Αν ήμουν κακός και παρακώλυα τα γυρίσματα, θα έκανα μια ακόμη παράβαση και θα καθυστερούσα στη διάδοση του ευαγγελίου. Δεν άξιζε τον κόπο. Έψαχνα δικαιολογίες για να μην το κάνω, και με πρόφαση την αποτυχία μου, απέφυγα το καθήκον μου. Αργότερα πήγα απρόθυμα στην οντισιόν και ήθελα να τελειώνω μ’ αυτήν όπως-όπως. Ο σκηνοθέτης μού ξεκαθάρισε πως ήμουν ο πιο κατάλληλος υποψήφιος. Όμως δεν σκέφτηκα τις ανάγκες του έργου της εκκλησίας, παρά μόνο ποιο καθήκον θα με ωφελούσε περισσότερο, και οι υπολογισμοί μου έδειξαν πως θα εξασφάλιζα τον προορισμό μου με τη διάδοση του ευαγγελίου κι όχι με την υποκριτική. Έτσι, παρέμενα απρόθυμος και αρνήθηκα τον ρόλο. Κοίταζα να εκμεταλλευτώ το καθήκον μου, να μη βγω χαμένος. Η εκκλησία μού κανόνιζε καθήκοντα βάσει των αναγκών του έργου της κι έπρεπε να υποταχτώ. Όμως όπως ένας επιχειρηματίας, σκεφτόμουν αν η συμμετοχή στην ταινία θα με ωφελούσε ή όχι. Βρήκα όλες αυτές τις δικαιολογίες για να καλύψω τα απεχθή κίνητρά μου. Δεν φανέρωνα μόνο δόλια διάθεση, αλλά και μοχθηρή. Συναλλασσόμουν κι έπαιζα με τον Θεό! Παλιά, θεωρούσα τη διάδοση του ευαγγελίου θέλημα Θεού. Μα τώρα βλέπω πως μετέστρεφα άτομα για να εξιλεωθώ για τα παραπτώματά μου, να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου και να έχω έναν λαμπρό προορισμό. Χρησιμοποιούσα το καθήκον μου για να αποκτήσω ευλογίες. Θυμήθηκα πως ο Παύλος, μετά το δυνατό φως στη Δαμασκό, διέδιδε το ευαγγέλιο για να επανορθώσει για να λάβει ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Διέφεραν τα κίνητρά μου στο καθήκον μου από εκείνα του Παύλου; Ήμουν πολύ παράλογος. Βάδιζα στο μονοπάτι ενάντια στον Θεό, όπως ο Παύλος. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα άθλιος. Με χαστούκισα από αηδία. Με δάκρυα, προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Στο καθήκον μου, έχω συναλλακτική στάση απέναντί Σου, είμαι δόλιος και μοχθηρός. Μετά από τόσα χρόνια πίστης, ακόμα παίζω μαζί Σου στη σχέση μας. Έχω διαφθαρεί απ’ τον Σατανά, και δεν έχω ανθρώπινη ομοιότητα. Σώσε με!» Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Ο προορισμός και η μοίρα σας είναι πολύ σημαντικοί για σας —αποτελούν ζητήματα σοβαροτάτης ανησυχίας. Πιστεύετε ότι αν δεν ενεργείτε με μεγάλη προσοχή, θα σημαίνει ότι παύετε να έχετε έναν προορισμό, ότι έχετε καταστρέψει την ίδια σας τη μοίρα. Αλλά έχετε σκεφθεί ποτέ ότι οι άνθρωποι που καταβάλλουν προσπάθειες αποκλειστικά προς χάριν του προορισμού τους, απλώς μοχθούν ματαίως; Τέτοιες προσπάθειες δεν είναι αληθινές —είναι κίβδηλες και απατηλές. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε όσοι εργάζονται μόνο για χάρη του προορισμού τους βρίσκονται στο κατώφλι της τελικής τους ήττας, διότι η αποτυχία στην πίστη κάποιου στον Θεό προκαλείται από τον δόλο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Περί προορισμού). «Ουσιαστικά, το αν οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν σωτηρία δεν εξαρτάται από το τι καθήκον εκπληρώνουν, μα από το αν μπορούν να κατανοήσουν και να κερδίσουν την αλήθεια, και από το αν μπορούν, τελικά, να υποταχθούν ολοκληρωτικά στον Θεό, να θέσουν εαυτόν στο έλεος των ρυθμίσεών Του, να μην τους απασχολεί το μέλλον και η μοίρα, και να γίνουν δημιουργήματα με τα κατάλληλα προσόντα. Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, και αυτό είναι το πρότυπο που χρησιμοποιεί για να μετρήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό το πρότυπο είναι αμετάβλητο και πρέπει να τη θυμάσαι. Γράψε αυτό το πρότυπο στο μυαλό σου, και μη σκεφτείς να βρεις κάποιο άλλο μονοπάτι για να επιδιώξεις κάτι εξωπραγματικό. Οι απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχει ο Θεός για όλους όσοι θέλουν να αποκτήσουν τη σωτηρία είναι πάντα αμετάβλητα. Παραμένουν τα ίδια όποιος κι αν είσαι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Απ’ τα λόγια Του κατάλαβα πως αν προσπαθείς μόνο να αποκτήσεις καλό προορισμό, νοθεύεις την επιτέλεση του καθήκοντός σου με απώτερα κίνητρα και συναλλαγές. Δεν είσαι ειλικρινής και υπάκουος στον Θεό, η διάθεσή σου δεν θα αλλάξει και δεν θα σε επιδοκιμάσει ο Θεός. Ηρέμησα και αναλογίστηκα τις εμπειρίες μου. Μετά την αποτυχία μου, ένιωθα πως δεν έκανα καλά το καθήκον, πως καθυστέρησα το έργο μας κι έκανα παράβαση, έτσι ανησυχούσα για τον προορισμό μου. Ρίχτηκα στη διάδοση του ευαγγελίου για να εξιλεωθώ για τα λάθη μου. Μετέστρεψα πολλά άτομα, κι έτσι θεωρούσα πως ήμουν αφοσιωμένος στον Θεό και ήλπιζα σε έναν καλό προορισμό. Δεν αναζήτησα την αλήθεια ούτε αναλογίστηκα γιατί είχα αποτύχει στην προηγούμενη ταινία. Όπως δεν αναλογίστηκα και τη διαφθορά που φανέρωσα κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, την παραβίαση των αρχών και τις λανθασμένες απόψεις μου. Μου αρκούσε που δούλευα και κήρυττα καθημερινά, και η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν άλλαξε. Ήμουν χαρούμενος με τα λίγα που είχα καταφέρει. Έγινα πολύ αλαζόνας και η επιθυμία μου για ευλογίες αυξήθηκε. Θυμήθηκα πως ο Παύλος είχε μεταστρέψει πολλούς, όμως στο κήρυγμά του, δεν έδινε μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού ή τα λόγια του Θεού. Απλώς επιδεικνυόταν και η διάθεσή του γινόταν όλο και πιο αλαζονική. Ποτέ δεν κατάλαβε πως η φύση και η ουσία του αντιστέκονταν στον Θεό, και τελικά έχοντας ως κεφάλαιο το έργο, την ταλαιπωρία και τα άτομα που μετέστρεψε, απαίτησε ένα στεφάνι δικαιοσύνης απ’ τον Θεό. Στο τέλος, έδωσε μάλιστα μαρτυρία πως ήταν ο Χριστός, κι ο Θεός τον τιμώρησε και τον καταράστηκε. Ήξερα πως ήμουν στον ίδιο μονοπάτι με τον Παύλο, και πως ήταν επικίνδυνο. Με τη συμμετοχή μου σε μια άλλη ταινία, ο Θεός μού έδινε μια ακόμη ευκαιρία. Σ’ αυτό το περιβάλλον, δεν έκανα αυτοκριτική και δεν κατανόησα τις εσφαλμένες απόψεις μου. Όλα αυτά τα συμβάντα ήταν η σωτηρία Του για μένα. Μα δεν το είχα καταλάβει. Νόμιζα πως οι ταινίες θα με εμπόδιζαν να κάνω καλές πράξεις. Δεν ξεχώριζα το καλό απ’ το κακό. Ήμουν ανόητος! Όταν τελικά το κατάλαβα, ήμουν γεμάτος τύψεις και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Προσευχήθηκα για να Τον ευχαριστήσω.

Στην πνευματική άσκηση, μέσα από κάποια λόγια του Θεού, κατάλαβα το θέλημά Του και βρήκα ένα μονοπάτι. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. Αν αυτό που αναζητάς είναι οι ευλογίες της σάρκας και αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια των δικών σου αντιλήψεων και αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν είσαι καθόλου υπάκουος στον ενσαρκωμένο Θεό και εξακολουθείς να ζεις με ασάφεια, τότε αυτό που αναζητάς σίγουρα θα σε οδηγήσει στην κόλαση, γιατί το μονοπάτι που περπατάς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας. Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα αποκλειστείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Ό,τι καθήκον κι αν κάνει κάποιος, αποτελεί ρύθμιση του Θεού, μια ευθύνη που πρέπει να εκπληρώσει, κάτι που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Δεν έχει να κάνει με ευλογία ή κατάρα. Ό,τι καθήκον κι αν μου ανέθετε η εκκλησία, ακόμα κι αν δεν ήμουν καλός σ’ αυτό ή είχα αποτύχει κάποτε, έπρεπε να το αποδεχτώ και να υποταχτώ, κι έπειτα να δω πώς να το κάνω καλά και τι αρχές να κατανοήσω, και να δοθώ ολόψυχα σ’ αυτό. Αν δυσκολευόμουν, θα προσευχόμουν στον Θεό και θα συναναστρεφόμουν άλλους. Αυτήν τη λογική έπρεπε να έχω. Δεν έπρεπε να επιλέγω το καθήκον μου βάσει των συμφερόντων μου και να το συνδέω με τις ευλογίες. Όπως ένα παιδί που υπακούει τους γονείς του. Είναι μια ευθύνη. Αρνήθηκα ένα καθήκον όταν η εκκλησία χρειαζόταν τη συνεργασία μας και δεν εκπλήρωσα τις ευθύνες μου. Παράκουσα τον Θεό. Ζούσα πάντα με τις δικές μου αντιλήψεις. Θεωρούσα πως μεταστρέφοντας άτομα για να επανορθώσω, ασκούσα την αλήθεια, κι όσο περισσότερους μετέστρεφα, κάλυπτα παραβάσεις. Μα δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού. Ο Θεός θέλει να επιδιώκουμε την αλήθεια στο καθήκον μας, κι ό,τι λάθη κι αν έχουμε κάνει ή ό,τι διαφθορά κι αν φανερώσαμε, με αυτοκριτική, να μετανοούμε και να αλλάζουμε, να υποτασσόμαστε σ’ Εκείνον και να ενεργούμε βάσει της αλήθειας. Έτσι κάνουμε το καθήκον μας κατά το θέλημά Του. Αν εξιλεωνόμαστε για τα λάθη μας με αντάλλαγμα ευλογίες, τότε η δαπάνη μας δεν είναι ειλικρινής. Εξαπατούμε τον Θεό και δεν μας επιδοκιμάζει. Είχα ακούσει εμπειρίες αδελφών που διέδιδαν το ευαγγέλιο. Στο καθήκον τους, είχαν αποτύχει, παραπατήσει ή και απομακρυνθεί. Όμως με ανάγνωση των λόγων του Θεού, έμαθαν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και τη ρίζα της αποτυχίας τους. Με περισυλλογή, βρήκαν τις αρχές άσκησης, κι όταν βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση, άλλαξαν και είχαν μαρτυρία άσκησης της αλήθειας. Όσο για μένα, διέδιδα το ευαγγέλιο καθημερινά για να εξιλεωθώ για τα λάθη μου με αντάλλαγμα έναν καλό προορισμό. Ήταν μια δοσοληψία. Δεν υποτασσόμουν στον Θεό και δεν είχα μαρτυρία άσκησης της αλήθειας. Ένιωθα ντροπή.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Το τέλος ή ο προορισμός ενός ατόμου δεν καθορίζεται από τη δική του θέληση ούτε από τις δικές του κλίσεις ή φαντασιοκοπίες. Ο Δημιουργός, ο Θεός, έχει τον τελικό λόγο. Πώς θα πρέπει να συνεργάζονται οι άνθρωποι σε τέτοια θέματα; Οι άνθρωποι έχουν μόνο ένα μονοπάτι να επιλέξουν: Μόνο αν αναζητήσουν την αλήθεια, αν κατανοήσουν την αλήθεια, αν υπακούσουν στα λόγια του Θεού, αν επιτύχουν την υποταγή στον Θεό και αν επιτύχουν τη σωτηρία, θα έχουν τελικά καλό αποτέλεσμα και καλή μοίρα. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις προοπτικές και τη μοίρα των ανθρώπων αν κάνουν το αντίθετο. Και έτσι, σ’ αυτό το θέμα, μην εστιάζεις στο τι έχει υποσχεθεί ο Θεός στον άνθρωπο, ποιο είναι το τέλος του Θεού για την ανθρωπότητα, τι έχει ετοιμάσει ο Θεός για την ανθρωπότητα. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση μ’ εσένα, είναι υπόθεση του Θεού, δεν μπορείς να τα πάρεις, να τα ζητιανέψεις ή να τα παζαρέψεις. Ως δημιούργημα του Θεού, τι οφείλεις να κάνεις; Οφείλεις να εκτελείς το καθήκον σου, κάνοντας αυτό που πρέπει με όλη σου την καρδιά, τον νου και τη δύναμη. Τα υπόλοιπα —τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τις προοπτικές, τη μοίρα και τον μελλοντικό προορισμό της ανθρωπότητας— αυτά δεν είναι κάτι που μπορείς να αποφασίσεις εσύ, είναι στα χέρια του Θεού, όλα αυτά υπαγορεύονται και διευθετούνται από τον Δημιουργό και δεν έχουν καμία σχέση με κανένα δημιούργημα του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος ένατο)]. Απ’ τα λόγια του Θεού, έμαθα πως για να έχεις καλή μοίρα και προορισμό, πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια στο καθήκον σου, να ακούς και να ακολουθείς τα λόγια του Θεού και να δίνεσαι ολόψυχα στο καθήκον σου. Στην τελευταία ταινία είχα αποτύχει, επειδή δεν είχα αναλύσει τον ήρωα. Ήμουν αλαζόνας και δεν έψαχνα αρχές. Δεν δεχόμουν υποδείξεις, αλλά ενεργούσα βάσει της δικής μου κατανόησης. Πώς θα έκανα καλά το καθήκον μου με τόση αλαζονεία; Καθώς αναζητούσα μονοπάτι άσκησης, είδα τα εξής λόγια του Θεού: «Πρέπει κανείς να συζητάει με τους άλλους για όλα όσα κάνει. Άκουσε πρώτα τι έχουν να πουν οι άλλοι. Αν η άποψη της πλειοψηφίας είναι σωστή και συμφωνεί με την αλήθεια, θα πρέπει να την αποδεχτείς και να υποταχθείς σ’ αυτήν. Σε κάθε περίπτωση, μην καταφεύγεις σε μεγαλοστομίες. Ο κομπασμός δεν είναι ποτέ καλό πράγμα, σε οποιοδήποτε πλήθος. […] Θα πρέπει να συναναστρέφεσαι συχνά με τους άλλους, κάνοντας προτάσεις και εκφράζοντας τις δικές σου απόψεις —αυτό είναι το καθήκον σου και η ελευθερία σου. Αλλά στο τέλος, όταν πρόκειται να ληφθεί μια απόφαση, αν είσαι μόνο εσύ που βγάζεις την τελική ετυμηγορία, βάζοντας τους πάντες να κάνουν ό,τι λες εσύ και να συμμορφωθούν με τη θέλησή σου, τότε παραβιάζεις τις αρχές. Θα πρέπει να κάνεις τη σωστή επιλογή με βάση αυτό που θέλει η πλειοψηφία και στη συνέχεια να λάβεις την τελική απόφαση. Εάν η πρόταση της πλειοψηφίας δεν συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, θα πρέπει να εμμείνεις στην αλήθεια. Αυτό συμφωνεί με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Πρέπει να ακολουθώ τα λόγια του Θεού, να παραμερίζω τον εαυτό μου, να συζητώ με τους άλλους, να ακούω τις υποδείξεις τους και να ακολουθώ τις ιδέες που συμφωνούν με τις αρχές της αλήθειας και ωφελούν το έργο της εκκλησίας. Έτσι αποδέχομαι την αλήθεια. Όταν το κατανόησα, απελευθερώθηκα και είχα ένα μονοπάτι. Στο εξής, σε κάθε σκηνή που γυρίζαμε, εστίαζα στη σκέψη και το συναίσθημα του ήρωα και συζητούσα με τον σκηνοθέτη. Ενίοτε, όταν άκουγα μια υπόδειξη που δεν συμφωνούσε με τον δικό μου τρόπο σκέψης, ηρεμούσα, προσευχόμουν, παραμέριζα τον εαυτό μου κι αναζητούσα αρχές με τους άλλους. Έπειτα έβλεπα πως ο άλλος είχε δίκιο. Ενεργώντας έτσι, κατάλαβα τα ελαττώματά μου και δεν ήμουν πια αλαζόνας. Μερικές φορές, ήμουν πεισματάρης, μα έμαθα να αποκηρύσσω τον εαυτό μου και να ακούω τις υποδείξεις των άλλων. Όταν δινόμουν ολόψυχα στο καθήκον μου, σκεφτόμουν πώς έπρεπε να παίξω τον ρόλο μου και δεν ανησυχούσα μην πουν πως δεν ήμουν καλός. Διόρθωσα τον τρόπο σκέψης μου. Θεωρούσα πολύ σημαντικό να κάνω καλά το καθήκον μου κι ένιωθα γαλήνη όταν το αντιμετώπιζα έτσι. Έβαζα τα δυνατά μου σε κάθε ερμηνεία μου. Ενίοτε, κάναμε πολλές λήψεις. Ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης το ενέκρινε, θεωρούσα ότι μπορούσα καλύτερα, κι έτσι το ξαναέκανα. Μόνο έτσι έβαζα τα δυνατά μου και δεν μετάνιωνα για καμιά σκηνή. Έτσι, σταδιακά καταλάβαινα πώς να υποδυθώ τον ρόλο και συναισθηματικές σκηνές που ήταν αρχικά δύσκολες, έγιναν πιο εύκολες. Αυτό οφειλόταν στην καθοδήγηση του Θεού. Μετά από κάθε γύρισμα, προσευχόμουν, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό.

Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, έμαθα πως η κατάστασή μου αποτελεί ρύθμιση του Θεού, ασχέτως αν συμφωνεί με τις αντιλήψεις μου. Όσο λιγότερο συμφωνεί, τόσο πρέπει να την αποδέχομαι, να αναζητώ το θέλημα του Θεού και να υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις Του.