Πάντα ήμουν επιρρεπής σε ασθένειες. 11 χρονών, διαγνώστηκα με απλαστική αναιμία, έτσι το ανοσοποιητικό μου είναι πολύ κακό, το σώμα και τα άκρα μου είναι αδύναμα κι ακόμα και το λίγο περπάτημα με κουράζει. Όταν η κατάστασή μου είναι σοβαρή, παραμένω κλινήρης. Ο γιατρός είπε πως τότε μπορούσα να πάθω λοίμωξη λόγω του κακού ανοσοποιητικού και να ανεβάσω πυρετό, κι αν τραυματιζόμουν, ίσως είχα ακατάσχετη αιμορραγία και να κινδύνευε η ζωή μου. Μόλις αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, είχα βελτίωση κι εκτελούσα ένα καθήκον στην εκκλησία. Μετά από χρόνια, δεν είχα καθόλου συμπτώματα. Ήταν η ευλογία του Θεού και Του ήμουν ευγνώμων.

Αργότερα, άρχισα να κάνω το έργο της παραγωγής βίντεο. Όταν σκεφτόμουν πως αυτές οι ταινίες και τα βίντεο μαρτυρούσαν το έργο του Θεού, ένιωθα πως ήταν πολύ ουσιαστικό αυτό το έργο. Επίσης σκεφτόμουν πως αν εργαζόμουν σκληρά για να δαπανώ για τον Θεό και να κάνω καλά βίντεο μαρτυρίας, θα είχα μερίδιο σ’ αυτές τις καίριες καλές πράξεις, θα είχα την προστασία και τις ευλογίες του Θεού, και σίγουρα θα με έσωζε και θα επιβίωνα στις μεγάλες συμφορές. Στη σκέψη αυτή, δούλευα ακόμα πιο σκληρά πάνω στις επαγγελματικές μου δεξιότητες κι αρχές και προσπαθούσα να βγάζω περισσότερη δουλειά για να μαρτυρώ τον Θεό. Όποτε έβγαινε ένα βίντεο κι έβλεπα ένα κλιπ, στην παραγωγή του οποίου είχα βοηθήσει, ήμουν γεμάτος χαρά και πιο ενθουσιώδης στο καθήκον μου. Για να πετύχω καλά αποτελέσματα, έψαχνα ενεργά για πληροφορίες, μάθαινα σχετικές δεξιότητες και συζητούσα με τους άλλους. Μερικές φορές, μιλούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί και ήμουν ήδη αδύναμος, έτσι το σώμα μου καταβαλλόταν απ’ το ξενύχτι. Όμως σκεφτόμουν πως δεν είχα καθόλου προβλήματα με το σώμα μου εδώ και χρόνια και πως εκτελούσα καλύτερα το καθήκον μου ξενυχτώντας στο διάβασμα. Ήμουν επίσης κάπως παραγωγικός στο καθήκον μου, έτσι σίγουρα ο Θεός θα με προστάτευε. Εφόσον έκανα το καθήκον μου, πετύχαινα περισσότερα και συνεισέφερα, είχα την ελπίδα πως θα σωζόμουν. Ακόμα κι αν υπέφερα τώρα, άξιζε τον κόπο.

Μια μέρα, ο προϊστάμενός μου είπε: «Αδελφέ, καταλαβαίνουμε πως η φυσική σου κατάσταση δεν είναι πολύ καλή. Ο φόρτος εργασίας μας είναι βαρύς τώρα κι ανησυχούμε πως αν συνεχίσεις έτσι, η πάθησή σου ίσως υποτροπιάσει. Γιατί δεν πας στο νοσοκομείο για ένα τσεκάπ; Αν όλα είναι καλά, μπορείς να συνεχίσεις το καθήκον σου εδώ. Αν όμως όχι, πρέπει να πας στο σπίτι σου να αναρρώσεις και να κάνεις ό,τι μπορείς κατά τη θεραπευτική αγωγή». Όμως τότε, δεν μπορούσα να υποταχτώ ούτε να ηρεμίσω. Σκεφτόμουν: «Είναι μια κρίσιμη στιγμή στο καθήκον μας, και οι άλλοι κάνουν το καθήκον τους για να αυξήσουν τις καλές τους πράξεις. Αν αυτή τη στιγμή υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην υγεία μου, δεν θα αυξήσω τις καλές πράξεις σ’ αυτό το σημαντικό καθήκον και δεν θα έχω αποτελέσματα. Όταν το έργο του Θεού τελειώσει, τι θα προσφέρω στον Θεό; Τελικά δεν θα με εξαλείψει και θα πέσω στις συμφορές;» Σκεφτόμουν επίσης πως μέχρι τότε είχα κάνει πολύ δουλειά, έτσι αν πήγαινα στο σπίτι να αναρρώσω και δεν συνέχιζα το καθήκον αυτό, δεν θα έχανα το τίμημα που πλήρωσα τα προηγούμενα χρόνια; Έβλεπε πως οι συνεργάτες αδελφοί ήταν υγιείς, δεν είχαν τέτοιες ανησυχίες κι έκαναν το καθήκον τους με ηρεμία, όμως εγώ κόντευα να τα χάσω όλα. Ένιωθα αρνητικός. Το μέλλον μου έδειχνε ζοφερό και δεν είχα πια ενδιαφέρον για το καθήκον μου. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι πολύ λυπημένος και αρνητικός κι έχω πολλά παράπονα και παρανοήσεις. Δεν μπορώ να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση. Διαφώτισέ με, ώστε να κατανοήσω το θέλημά Σου και τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και αν υποταχτώ στις ενορχηστρώσεις και ρυθμίσεις Σου».

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στην εξής κατάσταση: “Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό και να πληρώσω κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να εγκαταλείψω τα πάντα για τον Θεό· πρέπει να ολοκληρώσω αυτά που μου έχει εμπιστευθεί και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Σε αυτό κυριαρχεί η πρόθεση του να κερδίσει κανείς ευλογία, πράγμα που αποτελεί παράδειγμα του να δαπανά κανείς τον εαυτό του για τον Θεό αποκλειστικά για την απόκτηση ανταμοιβών από Εκείνον και για να κερδίσει ένα στέμμα. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια στην καρδιά τους και σίγουρα η κατανόησή τους αποτελείται απλώς από μερικά λόγια του δόγματος τα οποία οι ίδιοι επιδεικνύουν όπου πάνε. Το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι του Παύλου. Η πίστη τέτοιου είδους ανθρώπων αποτελεί πράξη ενός αδιάκοπου μόχθου, και βαθιά μέσα τους νιώθουν πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αποδειχθεί η αφοσίωσή τους στον Θεό· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα ικανοποιηθεί σίγουρα Αυτός· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αξίζουν να τους παραχωρηθεί το στέμμα ενώπιον του Θεού και τόσο σπουδαιότερες θα είναι οι ευλογίες που θα λάβουν. Πιστεύουν πως αν μπορούν να υπομείνουν βάσανα, να κηρύξουν και να πεθάνουν για τον Χριστό, αν μπορούν να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή κι αν μπορούν να ολοκληρώσουν όλα τα καθήκοντα τα οποία τους έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τότε θα κερδίσουν τις σπουδαιότερες ευλογίες και σίγουρα θα τους παραχωρηθούν στέμματα. Αυτό ακριβώς είναι που φανταζόταν και αυτό που επιζητούσε ο Παύλος· είναι ακριβώς το μονοπάτι που βάδισε, και υπό την καθοδήγηση τέτοιων σκέψεων εργάστηκε ώστε να υπηρετήσει τον Θεό. Μήπως εκείνες οι σκέψεις και προθέσεις δεν πηγάζουν από τη σατανική φύση; Είναι ακριβώς σαν τους εγκόσμιους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι ενώ βρίσκονται στη γη, πρέπει να επιδιώκουν τη γνώση και αφότου την αποκτήσουν μπορούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος, να γίνουν αξιωματούχοι και να έχουν κοινωνική θέση· πιστεύουν ότι μόλις αποκτήσουν κάποια κοινωνική θέση, θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους και να φέρουν τις οικίες και τις επιχειρήσεις τους σε κάποια επίπεδα ευημερίας. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι που βαδίζουν όλοι οι άπιστοι; Εκείνοι στους οποίους κυριαρχεί η σατανική φύση μπορούν να έχουν μόνο μια πίστη σαν του Παύλου. Σκέφτονται το εξής: “Πρέπει να αποτινάξω τα πάντα για να δαπανήσω εαυτόν για τον Θεό· πρέπει να είμαι πιστός ενώπιόν Του και τελικά θα λάβω μεγάλες ανταμοιβές και υπέροχα στέμματα”. Αυτή είναι η ίδια στάση μ’ εκείνη των εγκόσμιων ανθρώπων που επιζητούν εγκόσμια πράγματα· δεν διαφέρουν καθόλου και έχουν την ίδια φύση. Όταν οι άνθρωποι έχουν τέτοιου είδους σατανική φύση, έξω στον κόσμο θα επιδιώξουν να αποκτήσουν γνώση, μάθηση, κύρος, καθώς και να ξεχωρίσουν από το πλήθος· αν πιστεύουν στον Θεό, θα επιδιώξουν να αποκτήσουν σπουδαία στέμματα και σπουδαίες ευλογίες. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια κατά την πίστη τους στον Θεό, τότε σίγουρα θα ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι· αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός, είναι νόμος της φύσης. Το μονοπάτι που ακολουθούν οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι εκ διαμέτρου αντίθετο μ’ αυτό του Πέτρου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε την κατάστασή μου. Νόμιζα πως υπομένοντας κακουχίες και πληρώνοντας τίμημα στο καθήκον μου για να κάνω κατάλληλα βίντεο, προκειμένου να συνεισφέρω στο έργο της διάδοσης του ευαγγελίου της βασιλείας, θα εξασφάλιζα τον έπαινο και τις ευλογίες του Θεού και τελικά, θα με αντάμειβε και θα με έσωζε. Για να πετύχω αυτόν τον στόχο, έμενα ξύπνιος όλη νύχτα χωρίς να παραπονιέμαι για το πόσο υπέφερα, όμως στην πιθανότητα να μην μπορώ να εργάζομαι για λόγους υγείας, είδα την επιθυμία μου για ευλογίες να γκρεμίζεται κι έτσι, δεν ήθελα πια να εκτελώ το καθήκον μου ούτε να δαπανώ κάτι. Είδα πως πάντα προσπαθούσα να συναλλαχθώ με τον Θεό στην πίστη μου. Επιδίωκα να δουλεύω και να χρησιμοποιούμαι σε σημαντικούς ρόλους, για να ζητήσω χάρη κι ευλογίες απ’ τον Θεό. Έλεγα πάντα πως ήμουν πρόθυμος να υποφέρω και να δαπανώ, όμως σκοπός μου ήταν να αποκτήσω ευλογίες. Εξαπατούσα και χρησιμοποιούσα τον Θεό. Οι προθέσεις μου ήταν απεχθείς! Στη σκέψη αυτή, αντιλήφθηκα πως δεν έπρεπε πια να αντιστέκομαι σ’ αυτό το περιβάλλον. Έπρεπε να υποταχτώ, να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω την πίστη μου και τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου.

Έπειτα, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Πολλοί δείκτες αίματος ήταν χαμηλότεροι από αυτούς των κανονικών ανθρώπων, και τα αιμοπετάλιά μου πολύ λιγότερα από εκείνων. Ο γιατρός είπε πως αν δεν το πρόσεχα, θα μπορούσε να προκληθεί αιμορραγία. Ο προϊστάμενος, οι αδελφοί και οι αδελφές μού πρότειναν να πάω σπίτι για λίγο και να συνεχίσω το καθήκον μου αφότου ανάρρωνα. Πήγα στο σπίτι να τελειώσω τη θεραπεία και κατά καιρούς έκανα εξετάσεις. Μετά από κάποιους μήνες, η υγεία μου δεν είχε βελτιωθεί, έτσι αγχώθηκα κάπως και πήγα σ’ έναν παλιό πρακτικό γιατρό. Εκείνος είπε: «Η ανάρρωσή σου θα είναι αργή. Η πάθησή σου είναι σοβαρή και θα πάρει πολύ χρόνο να γίνεις καλά». Όταν άκουσα τον γιατρό, απογοητεύτηκα πολύ. Θεωρούσα πως όταν πήγαινα στο σπίτι, μόλις η κατάστασή μου βελτιωνόταν, θα επέστρεφα στο έργο των βίντεο. Όμως ήμουν σε θεραπεία σχεδόν έναν χρόνο. Γιατί δεν γινόμουν καλά; Εκείνον τον χρόνο, ο οίκος του Θεού παρήγαγε πολλές ταινίες και βίντεο, όμως δεν συμμετείχα στην παραγωγή τους εξαιτίας της υγείας μου. Φοβόμουν πως δεν θα εκτελούσα ξανά το καθήκον μου. Χωρίς αρκετές καλές πράξεις, ο Θεός θα με έσωζε όταν το έργο θα τέλειωνε; Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα αρνητικός. Στον γυρισμό, έβλεπα τα φύλλα που παράσερνε ο άνεμος, ένιωθα εντελώς αβοήθητος και έρημος και παραπονιόμουν. Γιατί είχα αυτήν την ασθένεια, ενώ οι άλλοι αδελφοί και αδελφές ήταν υγιείς; Αν ψευτοδούλευα στο καθήκον μου, διατάρασσα κι αναστάτωνα ή αν δεν ήμουν αποτελεσματικός και δεν έκανα το καθήκον μου, με μετάνοια και αλλαγή θα μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα. Όμως η κακή υγεία είναι μια εγγενής κατάσταση, και δεν μπορώ να την αλλάξω με τη σκληρή δουλειά. Στη σκέψη αυτή, ένιωθα πως ο Θεός με είχε εγκαταλείψει, κι αυτό με πλήγωσε και με στενοχώρησε πολύ. Όταν πήγα σπίτι, ήμουν σαν ξεφουσκωμένη μπάλα και τίποτα δεν μου ανέβαζε τη διάθεση. Σκεφτόμουν: «Η ασθένειά μου είναι έτσι. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να την αλλάξει. Αν δεν μπορώ να συμμετέχω σ’ ένα σημαντικό έργο, τι ελπίδες έχω να σωθώ;» Άρχισα να παραμελώ εντελώς τον εαυτό μου. Καθημερινά, πέρναγα την ώρα μου σε κοσμικές ταινίες και στην τηλεόραση και κουβεντιάζοντας στο διαδίκτυο. Απομακρύνθηκα από τον Θεό και το πνεύμα μου γινόταν όλο και πιο σκοτεινό και κενό. Μια μέρα, αντιλήφθηκα: «Η κατάστασή μου δεν είναι ίδια με εκείνη ενός άπιστου; Μοιάζω εγώ με πιστός του Θεού; Αν συνεχίσω σ’ αυτήν την παρακμή, θα εξαχρειώνομαι όλο και περισσότερο, και τελικά ο Θεός θα με εξαλείψει». Στη σκέψη αυτή, φοβήθηκα λίγο. Ήξερα πως δεν έπρεπε να συνεχίζω έτσι. Έπρεπε με αυτοκριτική και αναζήτηση της αλήθειας να βρω λύση.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Τίποτα δεν είναι πιο στασιαστικό από το να μην αποδέχονται οι άνθρωποι την αλήθεια. Και τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο γι’ αυτούς. Εάν είναι μονίμως ανίκανοι ν’ αποδεχτούν την αλήθεια, τότε είναι μη πιστοί —και μόλις οι ελπίδες των ανθρώπων αυτών για ευλογίες συντριβούν, απομακρύνονται από τον Θεό. Ποιος είναι ο λόγος γι’ αυτό; (Αυτό που επιδιώκουν είναι να ευλογηθούν και ν’ απολαύσουν τη χάρη του Θεού.) Πιστεύουν μεν στον Θεό, αλλά δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Η σωτηρία γι’ αυτούς δεν είναι παρά ένα στολίδι, τίποτε άλλο παρά εύηχα λόγια. Αυτό που επιδιώκουν μέσα τους είναι να ανταμειφθούν, να στεφανωθούν, να λάβουν οφέλη, επιθυμούν να λάβουν τα εκατονταπλάσια σ’ αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στον αιώνα τον άπαντα. Εάν δεν τα λάβουν αυτά, παύουν να πιστεύουν, εκτίθεται το αληθινό τους πρόσωπο και απομακρύνονται από τον Θεό. Αυτό στο οποίο πιστεύουν μέσα τους δεν είναι το έργο του Θεού, ούτε οι αλήθειες που εξέφρασε. Αυτό που επιδιώκουν δεν είναι η σωτηρία, πόσο μάλλον η εκτέλεση του καθήκοντος ενός πλάσματος του Θεού. Αντίθετα, δεν διαφέρουν καθόλου από τον Παύλο: επιθυμούν μεγάλες ευλογίες, να κατέχουν μεγάλη δύναμη, να φορούν ένα μεγάλο στέμμα, να είναι ισότιμοι με τον Θεό —αυτές είναι οι φιλοδοξίες κι οι επιθυμίες τους. Κι έτσι, όποτε μπορούν ν’ αποκομίσουν ορισμένα οφέλη ή πλεονεκτήματα από τον οίκο του Θεού, συναγωνίζονται γι’ αυτά κι αρχίζουν να μιλούν για “παλαιότητα”. Αυτό που σκέφτονται μέσα τους είναι: “Το δικαιούμαι αυτό, θα πρέπει να έχω κι εγώ μερίδιο, πρέπει ν’ αγωνιστώ γι’ αυτό”. Τοποθετούν τον εαυτό τους στις ανώτερες τάξεις του οίκου του Θεού, οπότε πιστεύουν ότι τους αναλογούν τέτοιου είδους οφέλη. […] Είναι ξεκάθαρο ότι τα πράγματα αυτά που επιδιώκουν έχουν ήδη κατακτήσει την καρδιά τους, όπως ξεκάθαρο είναι και ότι αυτό που επιδιώκουν συνήθως δεν συμφωνεί καθόλου με την αλήθεια. Όση δουλειά κι αν κάνουν, οι στόχοι και τα κίνητρά τους είναι ακριβώς τα ίδια με του Παύλου: επιθυμούν να λάβουν το στέμμα, εμμένουν πεισματικά στους στόχους και τα κίνητρά τους και δεν τα παρατάνε ποτέ. Όπως κι αν συναναστρέφεσαι μαζί τους για την αλήθεια, όπως κι αν τους αντιμετωπίζεις και τους κλαδεύεις, όπως κι αν τους εκθέτεις και τους αναλύεις, αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν τα κίνητρά τους να ευλογηθούν. Και όταν δεν λαμβάνουν την έγκριση του Θεού, όταν βλέπουν να συντρίβονται οι ελπίδες τους για ευλογία, γίνονται αρνητικοί και υποχωρούν, εγκαταλείπουν το καθήκον τους και το βάζουν στα πόδια. Δεν εκτελούν αληθινά το καθήκον τους όσον αφορά τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας ούτε έχουν προσφέρει καλή υπηρεσία, κάτι που αποδεικνύει πλήρως ότι δεν έχουν αληθινή πίστη στον Θεό, ότι δεν έχουν αληθινή υπακοή και στερούνται πραγματικών εμπειριών ή μαρτυρίας, ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά λύκοι με προβιά προβάτου. Τελικά, ο αδιαμφισβήτητα μη πιστός αποκαλύπτεται εντελώς και αποκλείεται, κι η πίστη του στον Θεό επιτέλους τελειώνει» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πέμπτο)]. Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε εντελώς τις απεχθείς προθέσεις που είχα μέσα μου. Αν και συμφώνησα να αναρρώσω σπίτι, μέσα μου, ήλπιζα να γίνω καλά σύντομα και να συνεχίσω να κάνω βίντεο. Όταν μετά τις θεραπείες δεν είχα τα επιθυμητά αποτελέσματα, ένιωθα πως δεν υπήρχε ελπίδα να εκπληρώνω ένα σημαντικό καθήκον, πως η επιθυμία μου για ευλογίες είχε καταστραφεί και δεν είχα κίνητρο για να πιστεύω στον Θεό. Ένιωθα χαμένος, ασταθής, θεωρούσα τον Θεό άδικο μαζί μου, κι άρχισα να παραιτούμαι. Δεν ήθελα πια να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να προσεύχομαι σ’ Εκείνον. Έδειχνα τη δυσαρέσκεια μου για τον Θεό με την επιδίωξη κοσμικών τάσεων. Είδα πως πίστευα κι έκανα το καθήκον μου για να λάβω ευλογίες. Εφόσον δεν τις λάμβανα, έγινα εχθρικός προς τον Θεό. Εκδήλωνα τη διάθεση του Σατανά και δεν είχα καθόλου συνείδηση και λογική. Άρα όλη η προηγούμενη δαπάνη μου ήταν ψεύτικη και είχε σκοπό να εξαπατήσει τον Θεό. Όσα χρόνια πίστευα στον Θεό, Εκείνος μου παρείχε τόση αλήθεια και μου έδινε μεγάλη χάρη. Χωρίς την προστασία του Θεού, θα είχα πεθάνει από καιρό, όμως όχι μόνο δεν Τον ευχαριστούσε και δεν Του το ανταπέδιδα, αλλά και Του παραπονιόμουν. Ήμουν εντελώς παράλογος και δεν είχα ανθρώπινη φύση!

Στη σκέψη αυτή, ένιωσα τύψεις και μίσησα τον εαυτό μου. Ήθελα να διορθώσω τα κίνητρά μου για ευλογίες και να πάψω να παρακούω τον Θεό, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Διάβασα κάποια λόγια Του. «Αφού η ευλογία δεν είναι θεμιτός στόχος για να επιδιώκουν οι άνθρωποι, ποιος είναι ο θεμιτός στόχος; Η επιδίωξη της αλήθειας, η επιδίωξη αλλαγών στη διάθεση και η ικανότητα υπακοής σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού: αυτοί είναι οι στόχοι που θα πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση σου προκαλούν αντιλήψεις και παρανοήσεις, και γίνεσαι ανίκανος να υπακούσεις. Γιατί δεν μπορείς να υπακούσεις; Επειδή αισθάνεσαι ότι έχει αμφισβητηθεί ο προορισμός σου ή το όνειρό σου να ευλογηθείς. Γίνεσαι αρνητικός και αναστατώνεσαι, και προσπαθείς να ξεφύγεις από το να κάνεις το καθήκον σου. Ποιος είναι ο λόγος γι’ αυτό; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την επιδίωξή σου. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να λυθεί αυτό; Είναι επιτακτική ανάγκη να εγκαταλείψεις αμέσως αυτές τις λανθασμένες ιδέες και να αναζητήσεις αμέσως την αλήθεια για να λύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Θα πρέπει να πεις μέσα σου: “Δεν πρέπει να παραιτηθώ, πρέπει να εξακολουθήσω να κάνω το καθήκον που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα του Θεού και να αφήσω στην άκρη την επιθυμία μου για ευλογία”. Όταν εγκαταλείψεις την επιθυμία να ευλογηθείς, αφαιρείται ένα βάρος από τους ώμους σου. Και είσαι ακόμα ικανός για αρνητικότητα; Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν στιγμές που είσαι αρνητικός, δεν το αφήνεις να σε ελέγχει, και μέσα στην καρδιά σου συνεχίζεις να προσεύχεσαι και να αγωνίζεσαι, αλλάζοντας τον στόχο της επιδίωξής σου, από επιδίωξη να λάβεις ευλογίες και να έχεις έναν προορισμό, σε επιδίωξη της αλήθειας, και σκέφτεσαι μέσα σου: “Η επιδίωξη της αλήθειας είναι το καθήκον ενός δημιουργήματος του Θεού. Το να κατανοείς ορισμένες αλήθειες σήμερα —δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκομιδή, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία από όλες. Ακόμα κι αν ο Θεός δεν με θέλει και δεν έχω καλό προορισμό, και διαψευστούν οι ελπίδες μου για ευλογία, θα εξακολουθήσω να κάνω σωστά το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένος να το κάνω. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, δεν θα επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, δεν θα επηρεάσει την εκπλήρωση της αποστολής από τον Θεό· αυτή είναι η αρχή με την οποία συμπεριφέρομαι”. Και με αυτό, δεν έχεις υπερβεί τα δεσμά της σάρκας;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο στην άσκηση της αλήθειας υπάρχει είσοδος στη ζωή). Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, κατάλαβα γιατί παραπονιόμουν, έγινα αρνητικός κι έχασα τον αυτοέλεγχό μου όταν η επιθυμία μου για ευλογίες καταστράφηκε. Η ρίζα του προβλήματος ήταν η εσφαλμένη μου επιδίωξη. Επιδίωκα ευλογίες κι έναν καλό προορισμό, έτσι περιοριζόμουν από το μέλλον και τη μοίρα μου. Όταν η επιθυμία μου για ευλογίες καταστράφηκε, έγινα πολύ παθητικός. Η επιθυμία μου για ευλογίες ήταν πολύ ισχυρή. Είμαι ένα δημιούργημα. Ασχέτως αν θα λάβω ευλογίες κι αν θα έχω έναν καλό προορισμό, πρέπει να κάνω το καθήκον μου. Ακόμα κι αν δεν αποκτήσω ευλογίες, αν εκπληρώνω τις ευθύνες και το καθήκον μου, τουλάχιστον δεν θα νιώθω τύψεις. Στη σκέψη αυτή, φωτίστηκα. Έπρεπε να ασκηθώ όπως μου υποδείκνυε ο λόγος του Θεού, να αφήσω την επιθυμία μου για ευλογίες, να αλλάξω την εσφαλμένη μου επιδίωξη και να κάνω το καθήκον μου όσο μπορούσα. Ακόμα κι αν η κατάστασή μου χειροτέρευε, δεν θα έπρεπε να κατηγορώ τον Θεό. Αυτήν τη λογική πρέπει να κατέχει ένα δημιούργημα. Αντιλήφθηκα πως αν δεν μπορούσα να κάνω άλλα καθήκοντα, έπρεπε να ασκηθώ στη συγγραφή άρθρων, να γράφω τις εμπειρίες και τη γνώση μου και να τις μοιράζομαι με τους άλλους σε συναθροίσεις. Έτσι, θα μαρτυρούσα για τον Θεό και θα εκτελούσα το καθήκον μου. Όταν ασκήθηκα έτσι, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και δεν με περιόριζαν η μοίρα και το μέλλον μου.

Έναν χρόνο μετά, πήγα στο νοσοκομείο να πάρω φάρμακα, κι ο γιατρός είπε: «Η ασθένειά σου θεραπεύτηκε. Δεν χρειάζεσαι πια φάρμακα. Πρέπει απλώς να προσέχεις και να μην κουράζεσαι πολύ». Όταν τον άκουσα να το λέει αυτό, κατενθουσιάστηκα και ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό. Έπειτα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού: «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Ακριβώς. Ο Θεός καθορίζει το αποτέλεσμά μας βάσει του αν έχουμε την αλήθεια, κι όσοι δεν αποκτούν την αλήθεια, τελικά δεν θα σωθούν. Αν δεν επιδιώκω την αλήθεια και αλλαγή διάθεσης, όσο κι αν δαπανώ και συνεισφέρω, τελικά, αν δεν εξαγνιστούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου, δεν θα σωθώ. Όμως ήθελα ακόμα να εξαπατώ τον Θεό με τη σκληρή δουλειά, για να ευλογηθώ. Δεν είναι ανοησία; Δεν ήταν παρά ένας ευσεβής πόθος μου. Φαινομενικά, είχα χάσει την ευκαιρία να εκτελώ το καθήκον μου λόγω της ασθένειάς μου, όμως μέσα από την αρρώστια μου, οι εσφαλμένες απόψεις μου και η διεφθαρμένη μου διάθεση αποκαλύφθηκαν, κι έτσι άλλαξα εγκαίρως τα πράγματα κι επιδίωκα την αλήθεια. Ήταν η μεγάλη προστασία του Θεού. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα πολλές ενοχές και μεγάλο χρέος, έτσι γονάτισα και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Θέλω να αντιστρέψω την απατηλή μου επιδίωξη. Δεν θέλω να επιδιώκω πια ευλογίες και ανταμοιβές. Ό,τι καθήκον κι αν κάνω στο μέλλον, θα επιδιώκω την αλήθεια κι αλλαγή διάθεσης και θα κάνω το καθήκον μου για να σε ικανοποιώ».

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού και φωτίστηκα κάπως για το πώς να αντιμετωπίζω το καθήκον μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Για να εκτελέσεις επαρκώς το καθήκον σου, δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πιστεύεις στον Θεό, πόσα έχεις κάνει στο καθήκον σου, ούτε πόσες συνεισφορές έχεις κάνει στον οίκο του Θεού, ούτε πόσο έμπειρος είσαι στο καθήκον σου. Το κύριο πράγμα που εξετάζει ο Θεός είναι η πορεία που ακολουθεί ένα άτομο. Με άλλα λόγια, εξετάζει τη στάση κάποιου απέναντι στην αλήθεια και τις θεμελιώδεις αρχές, την κατεύθυνση, την προέλευση και το κίνητρο πίσω απ’ τις πράξεις του. Ο Θεός εστιάζει σ’ αυτά τα πράγματα· είναι αυτά που καθορίζουν το μονοπάτι που βαδίζεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). «Ο άνθρωπος πιστεύει ότι όλοι όσοι συνεισφέρουν στον Θεό πρέπει να λάβουν ανταμοιβή και ότι όσο μεγαλύτερη είναι η συμβολή, τόσο περισσότερο θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να λάβουν την εύνοια του Θεού. Η ουσία της άποψης του ανθρώπου είναι συναλλακτική και ο άνθρωπος δεν επιδιώκει ενεργά να εκτελεί το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Για τον Θεό, όσο περισσότερο οι άνθρωποι αναζητούν μια αληθινή αγάπη για τον Θεό και πλήρη υπακοή στον Θεό, που σημαίνει επίσης ότι επιδιώκουν να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού, τόσο περισσότερο μπορούν να κερδίσουν την έγκριση του Θεού. Η άποψη του Θεού είναι να απαιτήσει από τον άνθρωπο να ανακτήσει το αρχικό του καθήκον και κύρος. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα του Θεού και έτσι δεν πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του έχοντας οποιεσδήποτε απαιτήσεις από τον Θεό και δεν πρέπει να κάνει τίποτα περισσότερο από το να εκτελέσει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού. Οι προορισμοί του Παύλου και του Πέτρου μετρήθηκαν ανάλογα με το αν μπορούσαν να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού και όχι σύμφωνα με το μέγεθος της συμβολής τους· οι προορισμοί τους καθορίζονταν σύμφωνα με αυτό που αναζητούσαν από την αρχή, όχι ανάλογα με το πόσο έργο έκαναν ή την εκτίμηση των άλλων γι’ αυτούς. Και έτσι, το να επιδιώκει κάποιος να εκτελεί ενεργά το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού είναι το μονοπάτι προς την επιτυχία· η αναζήτηση του μονοπατιού της αληθινής αγάπης για τον Θεό είναι το πιο σωστό μονοπάτι· το να αναζητά αλλαγές στην παλιά του διάθεση και το να αναζητά την αγνή αγάπη για τον Θεό είναι το μονοπάτι προς την επιτυχία. Αυτό το μονοπάτι προς την επιτυχία είναι το μονοπάτι της ανάκτησης του αρχικού καθήκοντος, καθώς και της αρχικής μορφής ως πλάσμα του Θεού. Είναι το μονοπάτι της αποκατάστασης και είναι επίσης ο στόχος του έργου του Θεού από την αρχή μέχρι το τέλος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Απ’ τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ουσιαστικά δεν υπάρχει υψηλό και χαμηλό καθήκον. Το αν θα σωθούμε δεν εξαρτάται απ’ το καθήκον που κάνουμε, τη σπουδαία δουλειά μας ή το τι πετυχαίνουμε. Εφόσον επιδιώκεις την αλήθεια, εκπληρώνεις το καθήκον σου ως δημιούργημα και πετυχαίνεις αλλαγή διάθεσης, θα αποκτήσεις την αλήθεια και θα σωθείς απ’ τον Θεό. Η επιδίωξη αποτελεσματικότητας στο καθήκον σου και η συνεισφορά στην εκκλησία δεν είναι καθ’ αυτά κακά. Αν θες να μαρτυρείς για τον Θεό, αναζητάς την αλήθεια και ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές στο καθήκον σου, θα αποκτήσεις την αποδοχή του Θεού. Το καθήκον δεν είναι ένα εργαλείο για κέρδος ούτε διαπραγματευτικό μέσο για ανταμοιβές. Είναι η ευθύνη ενός δημιουργήματος. Είτε ευλογηθώ είτε όχι, θα εκπληρώνω το καθήκον μου. Έπειτα, η εκκλησία μού έδωσε ένα καθήκον βάσει της φυσικής μου κατάστασης.

Πλέον, δεν περιορίζομαι απ’ το μέλλον και τη μοίρα μου, κι ό,τι καθήκον κι αν εκτελώ, ξέρω πως η απόκτηση της αλήθειας είναι το πιο σημαντικό. Ασχέτως αν θα έχω μια καλή κατάληξη στο μέλλον, αν εκπληρώνω τις ευθύνες μου στο καθήκον μου, νιώθω ηρεμία και γαλήνη. Δόξα τω Θεώ!