Από την Λι Γιανγκ, Κίνα

Θυμάμαι μια μέρα, όταν ο γιος μου ήταν έξι ετών, παρατήρησα ένα εξόγκωμα πίσω από το αυτί του. Τον πήγα στο νοσοκομείο για ένα τσεκάπ και ο γιατρός είπε πως ήταν όγκος, ένα συγκεκριμένο είδος όγκου που καταστρέφει τα οστά. Τότε, δεν απειλούσε τη ζωή του, αλλά δεν υπήρχε κάποια αποτελεσματική θεραπεία και είπε πως ήταν πολύ οδυνηρό, επειδή σε κάθε έξαρση, ο γιος μου θα έπρεπε να κάνει εγχείριση για να αφαιρεί το οστό που είχε προσβληθεί. Διαφορετικά, η ζωή του θα διέτρεχε κίνδυνο. Ακούγοντας τα λόγια του γιατρού, συγκλονίστηκα. Ήμουν συντετριμμένη. Εκείνη την περίοδο ήμουν μια νέα πιστή και θεωρούσα πως από τη στιγμή που πίστευα στον Θεό, Εκείνος θα έπρεπε να είναι ο βράχος μου. Προέτρεψα τον εαυτό μου να κρατήσει δυνατή την πίστη μου. Πίστεψα πως εφόσον στηριζόμουν στον Θεό, ο γιος μου σίγουρα θα ανάρρωνε. Το χειρουργείο του γιου μου είχε απόλυτη επιτυχία κι εκείνος ανάρρωσε πολύ γρήγορα. Μόλις τρεις μέρες μετά την επέμβαση, έτρεχε σε όλο το κτήριο και πήρε εξιτήριο μετά από μια εβδομάδα. Μετά απ’ αυτό, είχα μεγαλύτερο κίνητρο στην πίστη μου. Δεχόμουν ευχαρίστως οποιαδήποτε εργασία μού ανέθετε η εκκλησία κι έκανα πάντα το καθήκον μου, βρέξει χιονίσει. Η οικογένειά μου δεν καταλάβαινε και οι κοντινοί μου άνθρωποι έλεγαν πάντα κάτι πίσω από την πλάτη μου, όμως δεν το έπαιρνα κατάκαρδα. Ένιωθα ότι εφόσον συνέχιζα να εργάζομαι σκληρά και να δαπανώ τον εαυτό μου, ο Θεός σίγουρα θα με ευλογούσε.

Τότε μια μέρα, ο γιος μου με πλησίασε και, κρατώντας τη μέση του, μου είπε ότι πονάει. Βλέποντας τον πόνο στο πρόσωπό του, ένιωσα ένα κακό προαίσθημα. Σήκωσα το μπλουζάκι του αμέσως και είδα ένα εξόγκωμα ακριβώς στο σημείο που είπε ότι πονούσε. Φώναξε από πόνο όταν το έτριψα ελαφρά και κατάλαβα ότι η πάθησή του επανερχόταν. Τον μετέφερα αμέσως στο νοσοκομείο. Μια εξέταση επιβεβαίωσε πως η ασθένειά του είχε επιστρέψει. Δεν μπορούσα παρά να τον σκέφτομαι μετά την πρώτη του εγχείριση με σωληνάκια σε όλο του το σώμα. Έμοιαζε αδύναμος κι εγώ σπάραζα. Δεν άντεχα να σκέφτομαι πόσα θα έπρεπε να υπομείνει αυτή τη φορά. Όποτε σκεφτόμουν πόσο θα έπρεπε να υποφέρει και σε τόσο νεαρή ηλικία, αγχωνόμουν τόσο, που δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ. Ευχόμουν με όλη μου την καρδιά να μπορούσα να πάρω την ασθένειά του και να υποφέρω εγώ στη θέση του. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Θεός δεν έριξε τη ματιά του στην οικογένειά μου και δεν την προστάτεψε, παρόλο που εργαζόμουν σκληρά για Εκείνον από τότε που άρχισα να πιστεύω. Εκείνη ακριβώς την ημέρα, μια αδελφή από το χωριό μας ήρθε να με δει και μέσα από τη συναναστροφή της συνειδητοποίησα πως η ασθένεια του γιου μου ήταν κάτι που επέτρεψε ο Θεός να συμβεί. Έπρεπε να προσευχηθώ και να στηριχτώ στον Θεό, να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό βασιζόμενη στην πίστη μου, και να παραμείνω δυνατή κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Συνέχισα να πηγαίνω σε συναθροίσεις και ρίχτηκα με τα μούτρα στο καθήκον μου ακόμα περισσότερο. Κατά τις συναθροίσεις, μοιράστηκα αυτή την εμπειρία μου με τους αδελφούς και τις αδελφές. Με θαύμαζαν που ήμουν πιστή. Ακούγοντάς τους να με επαινούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωθα ακόμη πιο σίγουρη πως παρέμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό και πως Εκείνος σίγουρα θα ευλογούσε τον γιο μου.

Έπειτα, η ασθένεια του γιου μου επανεμφανίστηκε για πέμπτη φορά και ο γιατρός είπε ότι είχε πάρα πολλές εξάρσεις, σχεδόν μία κάθε έξι μήνες, κι αν αυτό συνέχιζε, θα ήταν επικίνδυνο για τη ζωή του. Συνέστησε χημειοθεραπεία και ακτινοβολία για να βλέπαμε αν βοηθούσαν. Όταν το άκουσα αυτό, διαλύθηκα εντελώς μέσα μου. Ένιωθα τόσο μεγάλη οδύνη, που άρχισα να προσπαθώ να μεταπείσω τον Θεό: «Εργάζομαι τόσο σκληρά καθημερινά, βρέξει χιονίσει, κι ανεξάρτητα από το τι είδους κρίση ή επιθέσεις αντιμετωπίζω από άλλους, δεν απαρνήθηκα ποτέ τον Θεό. Συνέχισα να κάνω το καθήκον μου. Γιατί ο Θεός δεν προστατεύει τον γιο μου;» Ήμουν επίσης γεμάτη παράπονα. Συνέχισα να πηγαίνω στις συναθροίσεις και να κάνω το καθήκον μου, αλλά η καρδιά μου απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον Θεό. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να σφίγγω στα χέρια μου ένα βιβλίο με τα λόγια του Θεού και να κοιτάζω απλώς στο κενό. Υπέφερα πραγματικά. Άνοιξα την καρδιά μου στον Θεό: «Θεέ μου, βρίσκομαι σε μεγάλη οδύνη αυτή τη στιγμή. Γνωρίζω πως δεν θα έπρεπε να κατηγορώ Εσένα για τα προβλήματα υγείας του γιου μου, όμως δεν καταλαβαίνω το θέλημά Σου ή πώς θα πρέπει να το ξεπεράσω αυτό. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να καταλάβω το θέλημά Σου». Μετά την προσευχή μου, σκέφτηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Ο Θεός θα ήταν δίκαιος και σε αυτήν την περίπτωση». Στη συνέχεια, βρήκα αμέσως τον εξής ύμνο από τα λόγια του Θεού: «Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιη ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ή ζήτημα του να σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με το πόσο έργο έχεις ολοκληρώσει, ούτε ζήτημα του να πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει, ούτε ζήτημα του να σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Ο Θεός θα ήταν δίκαιος και σε αυτήν την περίπτωση. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Κατά την ανθρώπινη οπτική, αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε είναι πολύ εύκολο για εκείνους να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος· ωστόσο, αν δεν θεωρούν πως αυτό το πράγμα συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Η ουσία του Θεού είναι δικαιοσύνη. Αν και δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι δίκαια· απλώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Όταν ο Θεός έδωσε τον Πέτρο στον Σατανά, πώς αποκρίθηκε ο Πέτρος; “Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που κάνεις, αλλά όλα όσα κάνεις περιέχουν το αγαθό θέλημά Σου· υπάρχει δικαιοσύνη σε όλα. Πώς να μην αποδώσω αίνο για τις σοφές Σου πράξεις;” Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και μπορεί να σου είναι ακατάληπτα, δεν θα πρέπει να κρίνεις κατά βούληση. Εάν κάτι που Εκείνος κάνει σου φανεί παράλογο ή έχεις αντιλήψεις γι’ αυτό και αυτό σε οδηγεί να πεις πως Εκείνος δεν είναι δίκαιος, τότε φέρεσαι εντελώς παράλογα. Ο Πέτρος βρήκε ακατανόητα κάποια πράγματα, μα ήταν σίγουρος πως σ’ αυτά τα πράγματα ήταν παρούσα η σοφία του Θεού και βρισκόταν το αγαθό θέλημά Του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα· υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Η γνώση της διάθεσης του Θεού πραγματικά δεν είναι εύκολη υπόθεση» («Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Καθώς έφερνα ξανά και ξανά στο μυαλό μου τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν ήταν δίκαιη και συνετή ούτε εξισωτική όπως εγώ νόμιζα και δεν είχε να κάνει με το να ανταμείβεσαι για το έργο σου, με το να παίρνεις ό,τι δίνεις. Οι πράξεις του Θεού είναι ακατανόητες για τους ανθρώπους, αλλά ανεξάρτητα από τι Εκείνος κάνει ή πώς αντιμετωπίζει ένα άτομο, είναι όλα δίκαια. Τα πάντα περιέχουν τη σοφία του Θεού. Κι αυτό διότι η ίδια η ουσία Του είναι δίκαιη. Κατάλαβα ότι δεν κατανοούσα τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Είχα την αντίληψη ότι από τη στιγμή που πίστευα στον Θεό, Εκείνος θα έπρεπε να με φυλάει. Από τη στιγμή που δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό, Εκείνος έπρεπε να με ικανοποιεί με κάθε τρόπο και να εξομαλύνει τον δρόμο μου. Νόμιζα πως από τη στιγμή που πίστευα στον Θεό, όλη η οικογένειά μου έπρεπε να είναι ευλογημένη. Δεν προσπαθούσα να συνάψω συμφωνία με τον Θεό;

Στη σκέψη αυτή, άνοιξα το βιβλίο μου με τα λόγια του Θεού και διάβασα το εξής χωρίο: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό —για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι λοιπόν διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν όλα αυτά τα κίνητρα και τις παράλογες ελπίδες που διατηρούσα στην πίστη μου. Κάθε μία από τις ερωτήσεις του Θεού με έκαναν να μην ξέρω πού να κρυφτώ. Κοιτάζοντας πίσω, εξ αρχής η πίστη μου αποσκοπούσε μόνο στο να λάβω ευλογίες. Νόμιζα πως δαπανώντας τον εαυτό μου για τον Θεό στην πίστη μου, ο Θεός θα με ευλογούσε με μια γαλήνια οικιακή ζωή και υγεία για το αγόρι μου. Αυτός ήταν ο λόγος που εξακολουθούσα να κάνω το καθήκον μου, ανεξάρτητα από το πώς οι φίλοι μου και η οικογένειά μου με κακολογούσαν. Όταν επανεμφανίστηκε η ασθένεια του γιου μου, νόμιζα πως ο Θεός με δοκίμαζε για να δει αν είχα αληθινή πίστη σε Εκείνον. Νόμιζα πως από τη στιγμή που μπορούσα να διαχειριστώ την οδύνη μου και να παραμένω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό, Εκείνος σίγουρα θα με ευλογούσε και ο γιος μου θα ανάρρωνε. Έτσι, όταν εκείνος αρρώστησε και πάλι κι επιπλέον η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο, οι ελπίδες μου για ευλογίες και χάρη διαλύθηκαν στη στιγμή. Άρχισα να παραπονιέμαι και να προσπαθώ να μεταπείσω τον Θεό, ενώ Τον κατηγορούσα ότι ήταν άδικος. Έχασα ακόμα και τη θέλησή μου να κάνω το καθήκον μου. Η κρίση και οι αποκαλύψεις στα λόγια του Θεού ήταν αυτά που μου έδειξαν πως όλη μου η σκληρή δουλειά ήταν μόνο για να λάβω ευλογίες από τον Θεό ως ανταμοιβή. Ήταν αποκλειστικά για να συνάψω συμφωνία με τον Θεό, για να Τον εξαπατήσω. Ενόψει της πραγματικότητας, ήμουν εντελώς πεπεισμένη και κατάλαβα πως ο Θεός είναι πραγματικά άγιος και δίκαιος. Μπορεί να κοιτάξει μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας. Αν δεν ήταν αυτές οι καταστάσεις, η μία μετά την άλλη, να μου δείξουν πως η πίστη μου ήταν αλλοιωμένη και είχα λανθασμένη οπτική στην επιδίωξή μου, θα εξακολουθούσα να αποπροσανατολίζομαι από τη δική μου εξωτερική καλή συμπεριφορά. Θα εξακολουθούσα να νομίζω πως ήμουν πολύ ευσεβής και πως παρέμενα ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Κατάλαβα πως δεν γνώριζα τον εαυτό μου καθόλου.

Αργότερα διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Αντιμέτωπος με την κατάσταση του ανθρώπου και τη στάση του προς τον Θεό, ο Θεός έχει κάνει νέο έργο, επιτρέποντας στον άνθρωπο να κατέχει γνώση για τον Θεό, υπακοή προς Αυτόν, καθώς και αγάπη και μαρτυρία. Επομένως, ο άνθρωπος πρέπει να βιώσει τον εξευγενισμό του από τον Θεό, καθώς και την κρίση, την αντιμετώπιση και το κλάδεμά του από Αυτόν, χωρίς τα οποία ο άνθρωπος δεν θα γνώριζε ποτέ τον Θεό και δε θα ήταν ποτέ ικανός να Τον αγαπήσει πραγματικά και να καταθέσει μαρτυρία γι’ Αυτόν. Ο εξευγενισμός του ανθρώπου από τον Θεό δεν γίνεται απλώς για χάρη κάποιου μονόπλευρου αποτελέσματος, αλλά για χάρη ενός πολύπλευρου αποτελέσματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο κάνει ο Θεός το έργο του εξευγενισμού σε όσους είναι διατεθειμένοι να αναζητήσουν την αλήθεια, έτσι ώστε η αποφασιστικότητα και η αγάπη τους να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό. Για όσους είναι διατεθειμένοι να αναζητήσουν την αλήθεια και λαχταρούν τον Θεό, τίποτα δεν είναι πιο ουσιαστικό ή πιο χρήσιμο από έναν τέτοιον εξευγενισμό. Η διάθεση του Θεού δεν γίνεται εύκολα γνωστή ή κατανοητή από τον άνθρωπο, γιατί, εν τέλει, ο Θεός είναι Θεός. Στο κάτω-κάτω, είναι αδύνατο για τον Θεό να έχει την ίδια διάθεση με τον άνθρωπο, συνεπώς δεν είναι εύκολο για τον άνθρωπο να γνωρίσει τη διάθεσή Του. Ο άνθρωπος δεν κατέχει έμφυτα την αλήθεια και δεν την κατανοούν εύκολα όσοι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά· ο άνθρωπος στερείται της αλήθειας, όπως και της αποφασιστικότητας να κάνει πράξη την αλήθεια και, αν δεν υποφέρει, εξευγενιστεί ή κριθεί, τότε η αποφασιστικότητά του δεν θα οδηγηθεί στην τελείωση ποτέ. Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός μάς δοκιμάζει, μας εξευγενίζει και κανονίζει να βιώσουμε περιβάλλοντα κακουχίας, προκειμένου να μας εκθέσει και να μας εξαγνίσει, ώστε να μπορέσουμε να δούμε την αλήθεια της διαφθοράς μας από τον Σατανά και να κατανοήσουμε τις διεφθαρμένες μας διαθέσεις και τις νοθεύσεις στην πίστη μας. Τότε θα μπορούμε να επιδιώξουμε την αλήθεια, να εξαγνιστούμε, να αλλάξουμε και να επιτύχουμε μια γνήσια πίστη στον Θεό και υποταγή. Τελικά, θα μπορούμε να σωθούμε από τον Θεό. Το γεγονός ότι η ασθένεια του γιου μου επανεμφανιζόταν συνεχώς αποκάλυψε στην ολότητά του το κίνητρο που έκρυβα να αποκτήσω ευλογίες. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, είδα ότι σκεφτόμουν οποιονδήποτε δυνατό τρόπο να λάβω ευλογίες από τον Θεό. Έμοιαζα πολύ ενθουσιασμένη και προσηλωμένη στην επιδίωξή μου, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκονταν τα δικά μου ελεεινά κίνητρα. Βρισκόμουν υπό την επήρεια του σατανικού δηλητηρίου «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Σκεφτόμουν πρώτα απ’ όλα τα δικά μου συμφέροντα σε οτιδήποτε έκανα κι όταν οι ελπίδες μου διαλύθηκαν, αντιστάθηκα στον Θεό και θέλησα να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου μαζί Του. Έδειξα όλα τα είδη της ασχήμιας. Είμαι πραγματικά τόσο εγωίστρια και ελεεινή! Ήταν αυτό πίστη στον Θεό; Απλώς Του αντιστεκόμουν και προσπαθούσα να Τον εξαπατήσω. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, έπεσα με το πρόσωπο κάτω ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα λέγοντας: «Θεέ μου, όλα αυτά τα χρόνια Σε εξαπατούσα, εμμένοντας στα κίνητρά μου να αποκτήσω ευλογίες. Διαρκώς προσπαθούσα να συνάψω συμφωνία μαζί Σου και δεν ήμουν ούτε στο ελάχιστο ειλικρινής. Είμαι τόσο εγωίστρια και ελεεινή και στερούμαι κατά πολύ της ανθρώπινης φύσης! Είμαι πρόθυμη να εγκαταλείψω τα κίνητρά μου να αποκτήσω ευλογίες, να αφήσω τον γιο μου στα χέρια Σου και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις Σου. Σε καμιά περίπτωση δεν θα παραπονεθώ!» Μετά την προσευχή, ένιωσα απελευθερωμένη και γαλήνια.

Αργότερα, ενώ βρισκόμουν εκτός πόλεως για το καθήκον μου, ο σύζυγός μου με κάλεσε και μου είπε πως η ασθένεια του γιου μας είχε εξαπλωθεί. Είχε όγκους στο κεφάλι, στην πλάτη και στον αυχένα. Δεν υπήρχε ελπίδα να το ελέγξουμε πια. Αφότου το άκουσα αυτό, μου κόπηκε εντελώς η μιλιά για πολλή ώρα. Δεν άντεχα να σκέφτομαι την κατάσταση στην οποία θα έπρεπε να βρισκόταν ο γιος μου και πραγματικά δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την έκβαση των πραγμάτων. Επικαλέστηκα τον Θεό ξανά και ξανά: «Θεέ μου, είμαι τόσο αδύναμη αυτή τη στιγμή. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και βοήθησέ με να καταλάβω το θέλημά Σου». Μετά την προσευχή, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όσον αφορά τον άνθρωπο, ο Θεός κάνει πολλά πράγματα που είναι ακατανόητα, ακόμα και απίστευτα. Όταν ο Θεός επιθυμεί να ενορχηστρώσει κάποιον, αυτή η ενορχήστρωση συχνά έρχεται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις του ανθρώπου και είναι ακατανόητη σ’ αυτόν, αλλά ακριβώς αυτή η ασυμφωνία και η έλλειψη κατανόησης είναι η δοκιμασία και η δοκιμή του ανθρώπου από τον Θεό. Ο Αβραάμ, εντωμεταξύ, μπόρεσε να επιδείξει υπακοή μέσα του για τον Θεό, η οποία αποτελούσε την πιο θεμελιώδη προϋπόθεση για να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Θεού. […] Αν και, σε διαφορετικά πλαίσια, ο Θεός χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να δοκιμάσει κάθε άνθρωπο, ο Θεός είδε στον Αβραάμ αυτό που ήθελε, είδε ότι η καρδιά του Αβραάμ ήταν πιστή και ότι η υπακοή του ήταν άνευ όρων. Ακριβώς αυτό το “άνευ όρων” επιθυμούσε ο Θεός. Οι άνθρωποι λένε συχνά: “Έχω ήδη προσφέρει αυτό, έχω ήδη εγκαταλείψει το άλλο —γιατί ο Θεός ακόμα δεν είναι ικανοποιημένος μαζί μου; Γιατί συνεχίζει να με υποβάλει σε δοκιμασίες; Γιατί συνεχίζει να με δοκιμάζει;” Αυτό καταδεικνύει το εξής γεγονός: ο Θεός δεν έχει δει την καρδιά σου και δεν έχει κερδίσει την καρδιά σου. Με άλλα λόγια, δεν έχει δει τέτοια ειλικρίνεια όπως όταν ο Αβραάμ μπόρεσε να σηκώσει το μαχαίρι του για να σφάξει τον γιο του με τα ίδια τα χέρια του και να τον προσφέρει στον Θεό. Δεν έχει δει την άνευ όρων υπακοή σου και δεν Του έχεις προσφέρει παρηγοριά. Είναι φυσικό, λοιπόν, ο Θεός να συνεχίζει να σε δοκιμάζει» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Σκεφτόμουν αυτά τα λόγια ξανά και ξανά. Όταν ο Αβραάμ πρόσφερε ως θυσία τον μοναχογιό του στον Θεό, δεν είχε καμιά απαίτηση για τον εαυτό του ούτε υποστήριξε καθόλου τον εαυτό του. Γνώριζε χωρίς αμφιβολία πως το παιδί του είχε δοθεί από τον Θεό και ήταν σωστό και πρέπον να το επιστρέψει, όπως απαίτησε ο Θεός. Αυτή ήταν η συνείδηση και η λογική που θα έπρεπε να έχει ένα δημιουργημένο ον. Παρόλο που ήταν πολύ οδυνηρό για εκείνον, και πάλι μπορούσε να υποταχθεί στις απαιτήσεις του Θεού. Τελικά, πράγματι σήκωσε το μαχαίρι για να σκοτώσει τον γιο του, πράγμα που δείχνει πως η πίστη του και η υπακοή του στον Θεό ήταν ειλικρινείς και μπορούσαν να αντέξουν μια πραγματική δοκιμασία. Κι από την άλλη, ήμουν εγώ. Είπα πως ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού και να παραδώσω τον γιο μου στον Θεό, όμως στην καρδιά μου διατήρησα τις δικές μου απαιτήσεις. Ειδικά όταν άκουσα πως η πάθησή του είχε χειροτερέψει και δεν μπορούσε να θεραπευτεί, αντιμετωπίζοντας τον πόνο του ενδεχομένου να τον χάσω, διαπίστωσα πως είχα απαιτήσεις μέσα μου. Δεν τις εξέφρασα με λόγια, αλλά κατά βάθος ήθελα να ζητήσω από τον Θεό να τον θεραπεύσει. Κατάλαβα πως ήμουν εντελώς παράλογη και δεν είχα καμιά υπακοή στον Θεό. Η αλήθεια είναι πως ο γιος μου δεν αποτελεί προσωπική μου περιουσία. Ο Θεός εμφύσησε ζωή μέσα του. Το σώμα μου ήταν απλώς ένα μέσο από το οποίο γεννήθηκε. Ολόκληρη η ζωή του ήταν προκαθορισμένη, πλήρως κανονισμένη από τον Θεό εδώ και καιρό. Ο Θεός είχε ήδη καθορίσει πόσο πολύ θα υπέφερε, πόση δυσκολία θα αντιμετώπιζε για όλη του τη ζωή. Έπρεπε να υποταχθώ στις διευθετήσεις του Θεού. Στη σκέψη αυτή, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ο γιος μου δεν ανήκει σ’ εμένα. Η απόφασή Σου να τον πάρεις ή όχι, ξέρω ότι περιέχει το αγαθοεργό Σου θέλημα. Είμαι πρόθυμη να υποταχθώ και να αφήσω τη ζωή του γιου μου στα χέρια Σου. Δεν θα παραπονεθώ, ό,τι κι αν κάνεις». Μετά την προσευχή, ο πόνος που ένιωθα καταλάγιασε. Πέρασε ένας μήνας εν ριπή οφθαλμού. Μια μέρα, γύρισα στο σπίτι από μια συνάθροιση και ο σύζυγός μου με κάλεσε και μου είπε ενθουσιασμένος πως όλοι οι όγκοι του γιου μας είχαν εξαφανιστεί. Επιβεβαιώθηκε από μια αξονική τομογραφία στο νοσοκομείο. Όταν άκουσα τα νέα, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη, που άρχισα να κλαίω. Κραύγαζα μέσα μου ξανά και ξανά: «Δόξα τω Θεώ!» Αυτή η συγκεκριμένη εμπειρία πραγματικά μου έδειξε τη μεγάλη δύναμη του Θεού και με έκανε να βιώσω αυτά Του τα λόγια: «Το καθένα και όλα τα πράγματα, είτε ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μεταβληθούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Πραγματικά, μου έδειξε την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού, καθώς και ότι Εκείνος μπορεί να δημιουργήσει κάτι από το τίποτα και να οδηγήσει στην ανυπαρξία κάτι που υπήρχε. Τα πάντα ενορχηστρώνονται από το χέρι του Θεού. Ευχαρίστησα ειλικρινά τον Θεό!

Έναν χρόνο αργότερα, έλαβα ένα απρόσμενο μήνυμα από τον σύζυγό μου που έλεγε πως η ασθένεια του γιου μας είχε επιστρέψει και βρισκόταν στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία. Με πόνεσε κάπως που το άκουσα, όμως θυμήθηκα την προηγούμενη εμπειρία μου. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού. Προς έκπληξή μου, ο γιος μου πήρε εξιτήριο μόλις δυο εβδομάδες αργότερα και παραμένει υγιής μέχρι σήμερα. Παρόλο που κατηγόρησα και παρανόησα τον Θεό σχετικά με την ασθένεια του γιου μου, Εκείνος δεν εστίασε στην άγνοιά μου, αλλά με διαφώτισε και με καθοδήγησε με τα λόγια Του, έτσι ώστε να μπορέσω να καταλάβω την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού και να αλλάξω την εσφαλμένη μου οπτική για την πίστη ως μέσο για να αναζητήσω ευλογίες. Πράγματι, αυτή ήταν η χάρη και η ευλογία του Θεού προς εμένα! Δοξασμένος να είναι ο Παντοδύναμος Θεός!