Από την Ζανγκ Λι, Κίνα

Το 2007 ήταν ένα τεράστιο σημείο καμπής στη ζωή μου. Εκείνη τη χρονιά, ο σύζυγός μου είχε ένα αυτοκινητικό ατύχημα κι έμεινε κατάκοιτος. Τα δύο παιδιά μας ήταν ακόμη μικρά κι ήταν μια δύσκολη περίοδος για την οικογένειά μας. Ήταν πολύ ζόρικα για εμένα και δεν είχα ιδέα πώς θα καταφέρναμε να το ξεπεράσουμε. Τότε, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, έμαθα πως όλοι οφείλουμε τη ζωή μας στον Θεό, η μοίρα μας είναι στα χέρια Του, και πρέπει να Τον λατρεύουμε και να πιστεύουμε σε Εκείνον για να έχουμε καλή μοίρα. Είχα βρει κάτι στο οποίο μπορούσα να στηριχτώ. Άρχισα να παρευρίσκομαι τακτικά σε συναντήσεις κι έπαιρνα μαζί τα παιδιά μου για να διαβάσουμε τον λόγο του Θεού και να προσευχηθούμε. Σύντομα, έκανα το καθήκον μου στην εκκλησία.

Εκλέχτηκα επικεφαλής στην εκκλησία κι ευχαρίστησα τον Θεό για τη χάρη Του. Έλεγα μέσα μου: «Επιλέχθηκα επικεφαλής της εκκλησίας αν και είμαι νεόφυτη στην πίστη. Πρέπει να είμαι καλή στην επιδίωξη της αλήθειας. Πρέπει να κάνω το καθήκον μου καλά και να κάνω ό,τι χρειάζεται, τότε, είναι σίγουρο ότι θα σωθώ». Αυτή η σκέψη με ενθάρρυνε πραγματικά στο καθήκον μου. Τον περισσότερο χρόνο κήρυττα το ευαγγέλιο κι εκτελούσα το καθήκον μου. Οι φίλοι κι οι συγγενείς μου εναντιώνονταν στην πίστη μου κι οι γείτονές μου με διέβαλλαν και με χλεύαζαν. Σε εκείνη τη φάση, άρχισα να χάνω λίγο τη δύναμή μου, μα αυτό δεν με σταμάτησε από το να κάνω το καθήκον μου. Κι ο άντρας μου αποδέχτηκε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες κι άρχισε να κάνει το καθήκον του. Αυτό με έκανε πολύ χαρούμενη. Σκέφτηκα: «Όσο κάνουμε καλά το καθήκον μας και κάνουμε θυσίες για τον Θεό, θα ευλογηθούμε από Εκείνον». Ειδικά όταν άκουσα αδελφούς κι αδελφές να λένε ότι υπέφερα και πλήρωσα το τίμημα, κι ότι σίγουρα θα σωθώ από τον Θεό, ήμουν πολύ χαρούμενη, κι είχα ακόμη περισσότερο ζήλο για να δουλέψω για τον Θεό.

Μια ημέρα, το 2012, βρήκα ένα εξόγκωμα στο στήθος μου, που με πονούσε λίγο. Άρχισα να ανησυχώ πως μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Μα μετά σκέφτηκα: «Όχι, δεν μπορεί. Κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία κάθε μέρα. Ο Θεός δεν θα το έκανε αυτό σε κάποιον που κάνει αληθινές θυσίες για Εκείνον. Με την προστασία του Θεού, δεν θα αρρωστήσω σοβαρά». Σκεπτόμενη αυτό, η ανησυχία μου εξαφανίστηκε και συνέχισα να κάνω το καθήκον μου, όπως το έκανα και πριν. Οι διώξεις του ΚΚΚ εναντίον των πιστών εντάθηκαν το 2013. Ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν γνωστοί στην περιοχή για τη διάδοση του ευαγγελίου και κινδυνεύαμε συνεχώς με σύλληψη. Φύγαμε από το σπίτι μας και μετακομίσαμε μακριά για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα καθήκοντά μας. Αργότερα, ανακάλυψα ότι ο όγκος στο στήθος μου μεγάλωνε κι ανησυχούσα ότι μπορεί να ήταν κάποια ασθένεια. Μα σκέφτηκα πως κανένα κακό δεν είχε συμβεί εδώ και χρόνια και πως ο Θεός σίγουρα με προστάτευε. Εφόσον έκανα το καθήκον μου καλά και έκανα περισσότερες θυσίες, φαντάστηκα πως ο Θεός θα μου έδειχνε έλεος, και δεν θα αρρώσταινα σοβαρά.

Το 2018, άρχισα να μην αισθάνομαι καλά, κι ο σύζυγός μου με πήγε για ιατρικές εξετάσεις. Η γιατρός είπε πως ο όγκος στο στήθος μου είχε φτάσει σε μέγεθος αβγού χήνας και πως τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά. Είπε πως μια επέμβαση άμεσα θα ήταν πολύ επικίνδυνη και πως έπρεπε να κάνω πρώτα χημειοθεραπεία για να συρρικνωθεί ο όγκος προτού με εγχειρίσουν. Ακούγοντας τις λέξεις «τα πράγματα δεν φαίνονται καλά» και «χημειοθεραπεία» πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα: «Μόνο άνθρωποι με καρκίνο κάνουν χημειοθεραπεία. Έχω καρκίνο; Θα πεθάνω τόσο νέα;» Απλώς δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σωριάστηκα σε έναν πάγκο στον διάδρομο του νοσοκομείου και ξέσπασα σε κλάματα.

Ο άντρας μου προσπάθησε να με παρηγορήσει λέγοντας: «Η πρώτη εξέταση δεν είναι απαραίτητα σωστή. Αύριο, θα πάμε να κάνεις εξετάσεις σε ένα άλλο νοσοκομείο».

Την επομένη, πήγαμε σε άλλο νοσοκομείο και μου έκαναν βιοψία. Ο γιατρός είπε στον σύζυγό μου πως η κατάστασή μου ήταν σοβαρή κι ότι μπορεί να είναι καρκίνος. Είπε πως δεν γινόταν να περιμένουμε άλλο και πως έπρεπε να εγχειριστώ σε δύο μέρες.

Παρέλυσα εντελώς όταν τον άκουσα να το λέει αυτό και η καρδιά μου πάγωσε. Σκέφτηκα: «Είναι στ’ αλήθεια καρκίνος; Ο κόσμος πεθαίνει από καρκίνο! Πώς γίνεται να μου συνέβη αυτό;» Μα μετά σκέφτηκα: «Αποκλείεται. Έκανα πάντα το καθήκον μου, έκανα θυσίες, υπέφερα και πλήρωσα το τίμημα από τότε που ασπάστηκα την πίστη. Ανέχτηκα να χλευάζομαι και να διαβάλλομαι από τους άλλους, να με καταδιώκει και να με κυνηγά το ΚΚΚ. Δεν άφησα τίποτε να παρεμποδίσει το καθήκον μου. Πώς γίνεται να έχω καρκίνο; Αυτό δεν θα σήμαινε ότι δεν έχω καμία ελπίδα να σωθώ και να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών; Όλες οι θυσίες μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν μάταιες;» Ήμουν τρομερά αναστατωμένη.

Εκείνη τη νύχτα, στριφογυρνούσα στο κρεβάτι, χωρίς να καταφέρω να κλείσω μάτι. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Είχα δαπανήσει τόσο πολύ τον εαυτό μου. Πώς γινόταν να έχω αρρωστήσει τόσο βαριά; Γιατί δεν με είχε προστατεύσει ο Θεός; Έπειτα, σκέφτηκα την επέμβαση που έπρεπε να κάνω σε δύο μέρες. Δεν είχα ιδέα αν θα ήταν επιτυχής ή όχι… Ήταν το απόλυτο βασανιστήριο, οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι πολύ αναστατωμένη αυτήν τη στιγμή. Δεν ξέρω πώς να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση. Διαφώτισε και καθοδήγησέ με…» Έπειτα, διάβασα στις έντεκα τελευταίες απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο: «5. Εάν ήσουν πάντα πολύ αφοσιωμένος και έτρεφες μεγάλη αγάπη για Μένα, κι όμως υπομείνεις το βάσανο μιας ασθένειας, της φτώχειας και της εγκατάλειψης από τους φίλους και τους συγγενείς σου, ή αν υπομείνεις οποιεσδήποτε άλλες κακοτυχίες στη ζωή, θα εξακολουθήσεις να είσαι αφοσιωμένος σ’ Εμένα και να Με αγαπάς; 6. Εάν τίποτα απ’ ό,τι έχεις φανταστεί στην καρδιά σου δεν ταιριάζει με ό,τι έχω κάνει, πώς θα βαδίσεις στο μελλοντικό σου μονοπάτι; 7. Εάν δεν λάβεις τίποτα από όσα ήλπιζες να λάβεις, τότε μπορείς να συνεχίσεις να Με ακολουθείς;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (2)). Αναλογιζόμενη αυτές τις απαιτήσεις, συνειδητοποίησα πως αυτή η ασθένεια ήταν μια δοκιμασία του Θεού, προκειμένου να δει αν Του ήμουν απόλυτα πιστή και αν Τον αγαπούσα αληθινά. Σκέφτηκα τότε που ο Ιώβ περνούσε τις δοκιμασίες του. Έχασε την περιουσία του, τα παιδιά του και έβγαλε καλόγερους σε όλο το σώμα του. Αν και δεν κατανοούσε το θέλημα του Θεού, προτίμησε να καταραστεί τον εαυτό του παρά να κατηγορήσει τον Θεό και επαινούσε το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιώβ διατήρησε την πίστη του στον Θεό, παρέμεινε υπάκουος κι έμεινε σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό ενώπιον του Σατανά. Μα εγώ αν και πίστευα πολλά χρόνια κι αποκόμιζα τόσο πολλά εφόδια από τον λόγο του Θεού, δεν καταλάβαινα καθόλου το έργο Του. Όταν ανακάλυψα πως είχα καρκίνο, σκέφτηκα πως δεν θα μπορούσα να σωθώ ή να απολαύσω τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Παρανόησα και κατηγόρησα τον Θεό. Επειδή πίστευα χρόνια στον Θεό και είχα κάνει πολλές θυσίες, νόμιζα πως ο Θεός δεν έπρεπε να με αφήσει να αρρωστήσω. Μόνο όταν ο Θεός με εξέθεσε, είδα πως όλες οι θυσίες μου δεν είχαν γίνει από ενδιαφέρον για το θέλημά Του ή για να κάνω πράξη την αλήθεια και να ικανοποιήσω τον Θεό, μα για τις ευλογίες και για να εισέλθω στη βασιλεία Του —έκανα συμφωνίες με τον Θεό. Όλη η υποτιθέμενη αφοσίωση και αγάπη μου για τον Θεό ήταν φανταστική. Ήταν απολύτως ανειλικρινής. Είχα πληγώσει και απογοητεύσει πολύ τον Θεό.

Έπειτα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του; Πολλοί άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα τον θάνατο, αλλά είναι πολύ μακριά από αυτούς· πολλοί άνθρωποι θέλουν να είναι δυνατοί στη ζωή αλλά φοβούνται τον θάνατο, όμως χωρίς να το γνωρίζουν, η ημέρα του τέλους τους πλησιάζει, βυθίζοντάς τους στην άβυσσο του θανάτου· πολλοί άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό και αναστενάζουν βαθιά· πολλοί άνθρωποι ξεσπάνε σε γοερό κλάμα με μεγάλα αναφιλητά· πολλοί άνθρωποι πέφτουν εν μέσω δοκιμασιών· και πολλοί άνθρωποι γίνονται αιχμάλωτοι του πειρασμού. Αν και δεν εμφανίζομαι αυτοπροσώπως για να επιτρέψω στον άνθρωπο να Με δει καθαρά, πολλοί άνθρωποι φοβούνται να δουν το πρόσωπό Μου, τρέμοντας μην τους σκοτώσω, μην τους αφανίσω. Με γνωρίζει όντως ο άνθρωπος ή όχι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως η σάρκα και η ψυχή των ανθρώπων πηγάζουν από τον Θεό. Η ζωή και ο θάνατος είναι στα χέρια του Θεού, και δεν έχουμε λόγο πάνω σε αυτά. Ως δημιουργημένα πλάσματα, πρέπει να υποταχθούμε στα πλάνα του Θεού. Συνειδητοποιώντας το αυτό, πλέον δεν φοβόμουν τόσο τον θάνατο. Πήρα σιωπηλά μια απόφαση: «Όπως και αν πάει η εγχείρηση, είτε ζήσω είτε πεθάνω, παραδίδω τη ζωή μου στον Θεό κι υποτάσσομαι στην κυριαρχία Του».

Αφού είχα υποταχθεί, ένιωθα ένα μεγάλο κύμα γαλήνης στην καρδιά μου. Προσευχόμουν ασταμάτητα ενώ με μετέφεραν στο χειρουργείο. Έπειτα, ο γιατρός είπε ότι είχε πάει εξαιρετικά καλά, αλλά, σε κάθε περίπτωση, για να ξέρουν πώς θα πάνε τα πράγματα, ο όγκος που αφαιρέθηκε έπρεπε να εξεταστεί. Σκέφτηκα: «Η εγχείρηση πήγε τόσο καλά επειδή ο Θεός με προστάτευε». Είδα άλλους ασθενείς να επιστρέφουν από τις δικές τους εγχειρήσεις νιώθοντας αδύναμοι κι αποπροσανατολισμένοι, ενώ αντιθέτως εγώ ένιωθα μια χαρά και ήμουν ευδιάθετη. Οι άλλες στον θάλαμό μου είπαν πως δεν φαινόμουν καθόλου σαν να είχα κάνει εγχείρηση. Ευχαριστούσα συνεχώς μέσα από την καρδιά μου τον Θεό. Επίσης, σκέφτηκα: «Βρήκα αυτόν τον όγκο στο στήθος μου πριν από έξι χρόνια. Αν ήταν καρκίνος, σίγουρα θα είχε επιδεινωθεί πολλά χρόνια πριν. Μα δεν έχω νιώσει καμία αδιαθεσία όλον αυτόν τον καιρό. Ίσως δεν είναι καρκίνος. Μα ακόμη κι αν είναι, πιστεύω ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και θα το διορθώσει». Είχα ακούσει για κάποιους αδελφούς κι αδελφές που στηρίχτηκαν στον Θεό όταν αρρώστησαν βαριά και έγιναν μάρτυρες των θαυμαστών πράξεων του Θεού. Πάντα έκανα θυσίες για τον Θεό, οπότε σίγουρα θα με προστάτευε.

Έπειτα από τρεις μέρες, πήγα να πάρω τα αποτελέσματά μου, γεμάτη ελπίδα, μα όλες οι ελπίδες μου μετατράπηκαν σε απόγνωση: Ήταν στ’ αλήθεια καρκίνος.

Κάθισα εκεί, ακούνητη, κοιτώντας επίμονα τα αποτελέσματα, διαβάζοντάς τα ξανά και ξανά, ενώ έκλαιγα ασταμάτητα. Πέρασε πολλή ώρα μέχρι να καταφέρω να συνέλθω. Είπα στον εαυτό μου: «Χρησιμοποιεί ο Θεός αυτήν την ασθένεια για να με εκθέσει και να με εξοντώσει; Δεν έχω καν τα προσόντα να παρέχω πια υπηρεσίες στον Θεό; Πιστεύω στον Θεό επί χρόνια, κάνοντας θυσίες και κηρύττοντας το ευαγγέλιο, βρέξει χιονίσει. Δεν θυμάται τίποτα από αυτά ο Θεός; Έτσι τελειώνει η πίστη μου στον Θεό;» Άρχισα να ταράζομαι όλο και πιο πολύ κι ένιωθα σαν να μην έχω καθόλου ενέργεια.

Έπειτα από αυτό, δεν ήθελα να φάω ή να πιω ή ακόμη και να μιλήσω. Ο γιατρός μού είπε να πάρω συμπληρώματα διατροφής και να αθλούμαι περισσότερο. Σκέφτηκα: «Μου δόθηκε μια θανατική καταδίκη. Τι όφελος έχουν τα συμπληρώματα διατροφής κι η γυμναστική; Αργά ή γρήγορα, θα πεθάνω». Ένιωθα μεγάλη θλίψη και δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: «Πολλοί αδελφοί κι αδελφές είχαν αρρωστήσει πριν αποκτήσουν πίστη, μα έπειτα, έγιναν καλύτερα αφού άρχισαν να πιστεύουν. Μα εγώ κάνω το καθήκον μου κάθε μέρα από τότε που βρήκα την πίστη στον Θεό. Πώς γίνεται να έχω καρκίνο; Κάποτε, πίστευα πως το να κάνω θυσίες ήταν το εισιτήριό μου για τη σωτηρία. Μα τώρα, όχι μόνο δεν θα σωθώ, αλλά θα πεθάνω κιόλας από καρκίνο». Ένιωθα πως έφταιγε ο Θεός και Τον παρεξήγησα, κι αυτά τα συναισθήματα ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα από μέσα μου. Γεμάτη απόγνωση, μίλησα στον Θεό με δάκρυα στα μάτια, «Θεέ μου, πονάω τόσο πολύ. Έχω αρρωστήσει και δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το θέλημά Σου. Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με για να καταλάβω το θέλημά Σου».

Έπειτα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό. Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του. Ο εξευγενισμός είναι μια πραγματική δοκιμή για τον άνθρωπο και μια μορφή πραγματικής εκπαίδευσης, ενώ μόνο κατά τον εξευγενισμό μπορεί η αγάπη του να εκπληρώσει τον έμφυτο σκοπό της» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω το θέλημά Του. Ο Θεός χρησιμοποιούσε την ασθένεια για να φανερώσει την εσωτερική διαφθορά, την παρακοή και τα φαύλα κίνητρά μου, ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου, να αποβάλω τη διαφθορά, και να κερδίσω τη σωτηρία από τον Θεό. Μα είχα σκεφτεί πως ο Θεός ήθελε να πάρει τη ζωή μου και να με εξοντώσει, κι έτσι παρεξήγησα και κατηγόρησα τον Θεό, παραιτήθηκα πλήρως και βυθίστηκα στην απόγνωση. Είχα προσπαθήσει να βάλω τιμή στις θυσίες μου, να πάρω τα εύσημα για αυτές και να διαπληκτιστώ με τον Θεό. Ήθελα να χρησιμοποιήσω ακόμη και τον θάνατό μου για τα βάλω με τον Θεό. Είχα απoλέσει πλήρως τη συνείδησή μου! Ένιωθα ότι χρωστούσα πολλά στον Θεό, οπότε παρουσιάστηκα ενώπιόν Του για να προσευχηθώ και να μάθω γιατί όταν αρρώστησα, δεν κατάφερα να υποταχθώ, κι αντιθέτως παρεξήγησα και κατηγόρησα τον Θεό.

Έπειτα, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού. «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν έστρεψα το μένος Μου στον άνθρωπο και απομάκρυνα όλη τη χαρά και την ειρήνη που είχε κάποτε, ο άνθρωπος άρχισε να αμφιβάλει. Όταν έδωσα στον άνθρωπο τα δεινά της κόλασης και πήρα πίσω τις ευλογίες του ουρανού, η ντροπή του ανθρώπου μετατράπηκε σε θυμό. Όταν ο άνθρωπος Μού ζήτησε να τον θεραπεύσω, Εγώ δεν του έδωσα καμία σημασία και ένιωσα αποστροφή για εκείνον· ο άνθρωπος αναχώρησε από Εμένα για να αναζητήσει, αντ’ αυτού, την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν πήρα όλα όσα ο άνθρωπος είχε απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι ο άνθρωπος πιστεύει σ’ Εμένα, γιατί δίνω μεγάλη χάρη και γιατί έχει πάρα πολλά να κερδίσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). «Οι άνθρωποι αυτού του είδους έχουν έναν μόνο απλό στόχο ακολουθώντας τον Θεό, και αυτός είναι να λαμβάνουν ευλογίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να προσέξουν οτιδήποτε άλλο δεν αφορά άμεσα αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχει για αυτούς κανένας πιο θεμιτός στόχος από το να πιστεύουν στον Θεό για να λαμβάνουν ευλογίες —αυτή είναι η αξία της πίστης τους. Εάν κάτι δεν συμβάλλει σε αυτόν τον στόχο, παραμένουν εντελώς ασυγκίνητοι. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και η πρόθεσή τους φαίνονται θεμιτά επειδή, πιστεύοντας στον Θεό, δαπανούν επίσης για τον Θεό, αφιερώνονται σε Αυτόν και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τα νιάτα τους, απαρνούνται την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους, περνούν και χρόνια ακόμη μακριά από το σπίτι τους απασχολημένοι. Για χάρη του απώτερου στόχου τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, τη στάση τους για τη ζωή, ακόμη και την κατεύθυνση που αναζητούν· κι όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. Τρέχουν παντού για τη διαχείριση των δικών τους ιδανικών· ανεξάρτητα από το πόσο μακρύς είναι ο δρόμος και από το πόσες δυσκολίες και εμπόδια υπάρχουν στην πορεία, παραμένουν ανυποχώρητοι και δεν φοβούνται τον θάνατο. Ποια δύναμη τούς αναγκάζει να συνεχίζουν να αφιερώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μήπως η συνείδησή τους; Ο σπουδαίος και ευγενής χαρακτήρας τους; Η αποφασιστικότητά τους να πολεμήσουν τις δυνάμεις του κακού μέχρι τέλους; Η πίστη τους να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό χωρίς να ζητούν ανταμοιβή; Η αφοσίωσή τους, όντας πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα για να επιτύχουν το θέλημα του Θεού; Ή μήπως το πνεύμα αφοσίωσής τους, ώστε να απαρνούνται διαρκώς τις υπερβολικές προσωπικές απαιτήσεις; Να εξακολουθεί να δίνει τόσο πολλά κάποιος που δεν έχει καταλάβει ποτέ το έργο της διαχείρισης του Θεού, αυτό κι αν είναι θαύμα! Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε το πόσα έχουν προσφέρει αυτά τα άτομα. Η συμπεριφορά τους, ωστόσο, αξίζει κατά πολύ την ανάλυσή μας. Εκτός από τα οφέλη που συνδέονται τόσο στενά με αυτούς, θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τον Θεό, θα πρόσφεραν τόσο πολλά για Εκείνον; Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση συμφέροντος. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι παρόμοια με τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα. Τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια πορεία; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να καταλάβουν πραγματικά πόσο φρικτή πραγματικά έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι πλέουν στην αγαλλίαση τού να ευλογούνται, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο εξευτελιστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Τα λόγια Του διαπέρασαν την καρδιά μου σαν σπαθί. Ένιωσα μεγάλη ντροπή. Το κίνητρο πίσω από την πίστη μου δεν ήταν να κερδίσω ευλογίες στο μέλλον, όπως είπε ο Θεός; Όσο και αν φαινόταν ότι έκανα θυσίες, απλώς έκανα συμφωνίες με τον Θεό, τα έκανα όλα για τις ευλογίες. Δεν υπάκουα πραγματικά στον Θεό ούτε έκανα το καθήκον ενός δημιουργημένου πλάσματος. Όταν ήμουν νεόφυτη στην πίστη, νόμιζα πως καμιά συμφορά δεν θα μου συνέβαινε, ότι θα ευλογούμουν και θα έμπαινα στη βασιλεία του Θεού. Έτσι, τα έδωσα όλα και δεν άφησα τίποτα να με εμποδίσει απ’ το να κάνω το καθήκον μου. Δεν είχα καν χρόνο να πηγαινοφέρνω τα παιδιά μου στο σχολείο. Ο χλευασμός και οι συκοφαντίες των άλλων, οι διώξεις και το κυνηγητό του ΚΚΚ —τίποτα δεν μπήκε ανάμεσα σε εμένα και το καθήκον μου. Όλο αυτό με έκανε να θεωρώ πως ήμουν πιστή στον Θεό, κι ότι Εκείνος σίγουρα θα με επαινούσε και θα με ευλογούσε. Όταν ανακάλυψα πως είχα καρκίνο, ένιωσα ότι αυτό ήταν, πως όλα μου τα όνειρα να μπω στη βασιλεία είχαν γίνει στάχτη. Οι παρανοήσεις και οι κατηγορίες με κυρίευσαν και διαπληκτιζόμουν με τον Θεό, θέλοντας μάλιστα να χρησιμοποιήσω και τον θάνατό μου για να έρθω σε αντιπαράθεση με τον Θεό. Αντιμέτωπη με τα γεγονότα, συνειδητοποίησα πως το να κάνω το καθήκον μου, να υποφέρω και να δαπανώ εαυτόν ήταν για να αποκτήσω σε αντάλλαγμα έναν καλό προορισμό. Η σχέση μου με τον Θεό ήταν «τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη». Ήθελα ανταμοιβή για κάθε μικρό τίμημα που πλήρωνα. Δεν αγαπούσα αληθινά τον Θεό. Τον χρησιμοποιούσα, προσπαθώντας να Τον εξαπατήσω. Με τέτοια οπτική προς την πίστη μου, ο Θεός μπορούσε μόνο να με αποστρέφεται και να με απεχθάνεται. Αν ο Θεός δεν είχε χρησιμοποιήσει την ασθένεια για να με αφυπνίσει, θα συνέχιζα να είμαι προσκολλημένη στις λανθασμένες απόψεις μου για την πίστη, και ο Θεός θα με απαρνούνταν και θα με εξόντωνε στο τέλος. Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να μετανιώσω και να δυσανασχετήσω με τον εαυτό μου. Γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου, αν δεν με είχες εκθέσει μέσω αυτής της ασθένειας, δεν θα είχα καταλάβει ποτέ τις λανθασμένες απόψεις μου για την πίστη. Η κρίση και οι αποκαλύψεις των λόγων Σου αφύπνισαν το πνεύμα μου. Θέλω να διορθώσω τα λανθασμένα κίνητρά μου και να αφήσω πίσω μου την επιθυμία μου για ευλογίες. Είτε γίνω καλύτερα είτε όχι, είτε ζήσω είτε πεθάνω, επιθυμώ να υποταχθώ σε Εσένα». Ένιωσα πολύ πιο γαλήνια μετά την προσευχή μου, και ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Τις ημέρες που ακολούθησαν, συνέχισα να κάνω γυμναστική και να παίρνω συμπληρώματα διατροφής, και η υγεία μου βελτιωνόταν μέρα με τη μέρα. Σύντομα, μπόρεσα να φύγω από το νοσοκομείο.

Πίσω στο σπίτι, είδα τον άντρα και τα παιδιά μου να βγαίνουν να κηρύττουν το ευαγγέλιο και να κάνουν τα καθήκοντά τους. Εγώ, όμως, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ανίκανη να κάνω οποιοδήποτε καθήκον. Άρχισα να αισθάνομαι λίγο πεσμένη. Δεν είχα ιδέα πότε θα ανέρρωνα πλήρως ή αν θα ήμουν κάποια μέρα σε θέση να κάνω ξανά το καθήκον μου. Αν δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου, δεν θα ήμουν απλώς βάρος; Και τότε, πώς θα σωζόμουν; Συνειδητοποίησα πως η επιθυμία μου για ευλογίες είχε δείξει πάλι το άσχημο πρόσωπό της. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό και μετά διάβασα αυτό στα λόγια Του: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· εγκαταλείπουν πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν και είναι πιστοί σ’ Αυτόν, όμως τα κάνουν όλα αυτά προς ίδιον όφελος. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό την απόκτηση ευλογιών για τους ίδιους. Στην κοινωνία, όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος· η πίστη στον Θεό γίνεται αποκλειστικά για να κερδίσει κανείς ευλογίες. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Όλα αυτά αποτελούν εμπειρικές αποδείξεις της διεφθαρμένης φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια Του με βοήθησαν να δω πως ο λόγος που έκανα συμφωνίες μαζί Του όσον αφορά την πίστη μου και επαναστατούσα κι εναντιωνόμουν στον Θεό όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα ήθελα ήταν επειδή κάθε λογής σατανικά δηλητήρια είχαν πάρει τον έλεγχο της καρδιάς μου. «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» —ζούσα σύμφωνα με αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες. Όσα έκανα τα έκανα για τον εαυτό μου, για να ευεργετήσω τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή. Ακόμη και στην πίστη μου, μοχθούσα κι έτρεχα μόνο για να αποκομίσω ευλογίες και ανταμοιβές. Δεν ήμουν καθόλου αφοσιωμένη στην επιδίωξη της αλήθειας ή στην αλλαγή της διάθεσης. Όταν δεν έπαιρνα τις ευλογίες που επιθυμούσα, η σατανική μου φύση ξεσπούσε και παρεξηγούσα και κατηγορούσα τον Θεό, και μετάνιωνα για όσα είχα κάνει για τον Θεό. Ο Παύλος εργάστηκε για τον Κύριο και υπέφερε πολύ, μα δεν αγαπούσε καθόλου την αλήθεια, και δεν επεδίωκε να γνωρίσει τον Θεό ή να αλλάξει τη διάθεσή του. Ήθελε απλώς το στέμμα της δικαιοσύνης σε αντάλλαγμα για τα πάθη και τις θυσίες του. Στο τέλος, η σατανική του διάθεση δεν είχε αλλάξει, κι έτσι η αλαζονεία του εκτόπισε όλη τη λογική, κατέθεσε μαρτυρία ότι ο ίδιος ήταν ο Χριστός και έφερε ανθρώπους ενώπιόν του. Αυτό προσέβαλε τη διάθεση του Θεού και του χάρισε την αιώνια τιμωρία. Ήξερα πως αν συνέχιζα να ζω σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά, τότε θα κατέληγα όπως ακριβώς ο Παύλος. Ο Θεός θα με τιμωρούσε που Του αντιστεκόμουν. Είδα πόσο επικίνδυνο ήταν να αναζητώ ευλογίες και να μην κυνηγάω την αλήθεια. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Τον ευχαρίστησα που με την ασθένεια με βοήθησε να κάνω αυτοκριτική, να γνωρίσω τον εαυτό μου, ώστε να δω τη λανθασμένη οπτική μου στην επιδίωξη μέσα στην πίστη μου και πως όδευα σε ένα μονοπάτι αντίθετο προς τον Θεό.

Έπειτα, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Ο Θεός είναι αιώνια υπέρτατος και έντιμος, ενώ ο άνθρωπος είναι αιώνια μικρός, παντοτινά ανάξιος. Τούτο συμβαίνει επειδή ο Θεός κάνει πάντοτε θυσίες και αφιερώνει τον εαυτό Του στον άνθρωπο. O άνθρωπος, από την άλλη πλευρά, θέλει μόνο να λαμβάνει και αγωνίζεται μόνο για τον εαυτό του. Ο Θεός κοπιάζει αιώνια για την επιβίωση του ανθρωπίνου γένους, ενώ ο άνθρωπος δεν συνεισφέρει ποτέ τίποτα προς χάριν του φωτός ή του δικαίου. Ακόμη και αν ο άνθρωπος καταβάλει κάποια προσπάθεια για ένα χρονικό διάστημα, αυτή δεν μπορεί να αντέξει το παραμικρό χτύπημα, διότι η προσπάθεια του ανθρώπου αφορά μόνο το δικό του καλό και όχι των άλλων. Ο άνθρωπος είναι παντοτινά εγωιστής, ενώ ο Θεός είναι αιώνια ανιδιοτελής. Ο Θεός είναι η πηγή του δικαίου, του καλού και του ωραίου, ενώ ο άνθρωπος είναι αυτός που διαδέχεται και καθιστά εμφανή κάθε ασχήμια και κακό. Ο Θεός δεν θα αλλάξει ποτέ την ουσία Του, τη γεμάτη δίκαιο και ομορφιά, ενώ ο άνθρωπος είναι απολύτως ικανός, ανά πάσα στιγμή και σε κάθε περίπτωση, να προδώσει το δίκαιο και να απομακρυνθεί από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι πολύ σημαντική η κατανόηση της διάθεσης του Θεού). Συγκινήθηκα πολύ όσο συλλογιζόμουν αυτά τα λόγια. Ο Θεός έχει πληρώσει ένα τόσο επίπονο τίμημα, προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα, που έχει διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ο Θεός ενσαρκώθηκε για πρώτη φορά στην Ιουδαία για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Υπέμεινε τον χλευασμό, τη συκοφαντία, και καταδιώχτηκε και κακοποιήθηκε από τους ακολούθους του ιουδαϊσμού. Στο τέλος, σταυρώθηκε, και κατ’ αυτόν τον τρόπο πέτυχε το έργο της λύτρωσης. Σήμερα, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί για δεύτερη φορά στην Κίνα, προκειμένου να εξαγνίσει και να σώσει την ανθρωπότητα μια για πάντα. Έχει κυνηγηθεί και καταδιωχθεί από το ΚΚΚ, χωρίς να έχει πού την κεφαλή κλίνη, πουθενά να αναπαυτεί, και πρέπει να υπομένει τις παρεξηγήσεις, τις κατηγορίες, την παρακοή και την εναντίωση ημών των πιστών. Παρόλα αυτά, ο Θεός δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα, αντιθέτως σιωπηλά κάνει ό,τι μπορεί για εμάς, χωρίς να ζητάει ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Εγώ, όμως, έκανα θυσίες στο καθήκον μου και περίμενα ευλογίες και έναν προορισμό σε αντάλλαγμα. Πήγα κόντρα στη συνείδησή μου για να παζαρέψω με τον Θεό. Ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή! Δεν ήμουν αληθινή πιστή. Όταν το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού, πρόθυμη να μετανοήσω.

Μια μέρα, στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα αυτό στον λόγο του Θεού: «Πραγματική πίστη στον Θεό σημαίνει το εξής: Με βάση την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ο κυρίαρχος των πάντων, βιώνει κανείς τα λόγια Του και το έργο Του, καθαρίζει τη δική του διεφθαρμένη διάθεσή, ικανοποιεί το θέλημα του Θεού και μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Μόνο μια τέτοια πορεία μπορεί να αποκληθεί “πίστη στον Θεό”» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος). «Η πίστη στον Θεό αποσκοπεί στο να Τον ικανοποιεί κανείς και να βιώνει τη διάθεση που Αυτός απαιτεί, έτσι ώστε οι ενέργειες και η δόξα Του να εκδηλωθούν μέσω αυτής της ομάδας ανάξιων ανθρώπων. Αυτή είναι η σωστή οπτική για να πιστεύει κανείς στον Θεό, καθώς και ο στόχος που θα πρέπει να επιδιώκεις. Θα πρέπει να πιστεύεις στον Θεό απ’ τη σωστή σκοπιά και να επιζητάς να λαμβάνεις τον λόγο του Θεού. Πρέπει να τρως και να πίνεις τον λόγο του Θεού, να είσαι σε θέση να βιώνεις την αλήθεια και, ειδικότερα, να μπορείς να δεις τις πρακτικές Του πράξεις, τις υπέροχες πράξεις Του σε όλο το σύμπαν, καθώς και το πρακτικό έργο που Αυτός επιτελεί στη σάρκα. Μέσω των πρακτικών τους εμπειριών, οι άνθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν με ποιον ακριβώς τρόπο εκτελεί ο Θεός το έργο Του πάνω τους και ποιο είναι το θέλημά Του γι’ αυτούς. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό να εξαλειφθεί η διεφθαρμένη σατανική διάθεση των ανθρώπων. Αφού εξαλείψεις όλη την ακαθαρσία και την αδικία μέσα σου, αφού απαλλαγείς από τις λαθεμένες σου προθέσεις και αναπτύξεις αληθινή πίστη στον Θεό —μόνο έχοντας πραγματική πίστη μπορείς να αγαπήσεις αληθινά τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια του Θεού δείχνουν τον σωστό στόχο που πρέπει να επιδιώκουμε στην πίστη μας. Όσο πειθαρχημένοι κι αν είμαστε στις εμπειρίες μας, ο Θεός κανονίζει τα πάντα ειδικά για να μας εξαγνίσει και να μας αλλάξει. Ήξερα ότι έπρεπε να βιώνω τα πάντα με αποδοχή και υπακοή, να αναζητώ την αλήθεια στις καταστάσεις ώστε να διορθώσω τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, να ικανοποιώ τον Θεό και να ανταποδίδω την αγάπη Του σε όλα. Μόνο αυτή είναι η σωστή επιδίωξη. Δεν ήθελα πλέον να κάνω συμφωνίες με τον Θεό για ευλογίες. Όπως κι αν εξελισσόταν από εκεί και πέρα η ασθένειά μου, θα λάτρευα τον Θεό μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Αν ο Θεός μού έδινε άλλη μια ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, δεν θα παζάρευα μαζί Του για τις ευλογίες. Ήθελα απλώς να επιδιώξω την αλήθεια στο καθήκον μου και να επιζητήσω την αλλαγή στη διάθεσή μου.

Λίγο καιρό μετά, ο Θεός με έβαλε σε μια δοκιμασία.

Μια μέρα, η κόρη μου γύρισε από μια συνάντηση της εκκλησίας και είπε ότι η αδελφή Γουάνγκ, που πότιζε τους πιστούς, παρακολουθούνταν από την αστυνομία, και δεν είχε βρεθεί ακόμη κανείς για να την αντικαταστήσει. Με ρώτησε ποιος θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά στην εκκλησία. Είχα ξανακάνει αυτό το καθήκον και το γνώριζα καλά, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήμουν η πιο κατάλληλη. Τότε, όμως, σκέφτηκα πως είχα εγχειριστεί μόλις πριν από είκοσι περίπου μέρες. Η τομή δεν είχε επουλωθεί πλήρως, και ο καιρός είχε αρχίσει να ζεσταίνει. Στο σπίτι, έπρεπε να πλένω την τομή πολλές φορές την ημέρα. Αν αναλάμβανα αυτό το καθήκον και παραήμουν απασχολημένη για να κρατώ καθαρή την πληγή μου, θα μπορούσε να προκληθεί φλεγμονή. Ακόμη έκανα περιορισμένες κινήσεις με το χέρι μου, κι αν κυκλοφορούσα καθημερινά με ένα μοτοποδήλατο μες στην κίνηση, η τομή δεν θα επουλωνόταν, και τότε θα αρρώσταινα σοβαρά. Δεδομένης της κατάστασης, η ανάληψη αυτού του καθήκοντος δεν θα ωφελούσε την υγεία μου. Μα μετά σκέφτηκα: «Το σωστό άτομο γι’ αυτό το καθήκον δεν έχει βρεθεί ακόμη. Αν δεν το αναλάβω, δεν θα μείνει πίσω το έργο του οίκου του Θεού; Τι πρέπει να κάνω;» Ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού μού ήρθε τότε στο μυαλό: «Αν κατά την πίστη σου στον Θεό και κατά την αναζήτηση της αλήθειας είσαι σε θέση να πεις, “Οποιαδήποτε ασθένεια ή οποιοδήποτε δυσάρεστο γεγονός κι αν επιτρέψει ο Θεός να μου συμβεί —ό,τι κι αν κάνει ο Θεός— πρέπει να υπακούσω και να παραμείνω στη θέση μου ως δημιουργημένο ον. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνω πράξη αυτήν την πτυχή της αλήθειας, την υπακοή· την εφαρμόζω και βιώνω την πραγματικότητα της υπακοής στον Θεό. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραμερίσω αυτό που μου έχει αναθέσει ο Θεός και το καθήκον που θα πρέπει να εκτελέσω. Ακόμα και κατά την τελευταία μου πνοή, πρέπει να τηρήσω το καθήκον μου”. Δεν αποτελεί αυτό κατάθεση μαρτυρίας;» («Μόνο μέσα από συχνή περισυλλογή πάνω στην αλήθεια μπορείς να προχωρήσεις μπροστά» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού προσέφεραν έναν δρόμο άσκησης. Αν κι η τομή μου δεν είχε ακόμη επουλωθεί πλήρως, δεν ήθελα να είμαι πλέον εγωίστρια και μοχθηρή, σκεπτόμενη μόνο τον εαυτό μου και όχι τον οίκο του Θεού. Επί χρόνια, έκανα το καθήκον μου για τις ευλογίες, κάνοντας συμφωνίες με τον Θεό. Δεν νοιάστηκα ποτέ για το θέλημα του Θεού ούτε είχα κάνει κάτι για να Τον ικανοποιήσω. Πραγματικά χρωστούσα στον Θεό! Κάποιος έπρεπε να κάνει αυτό το καθήκον άμεσα, κι ήθελα να το κάνω εγώ. Ανεξάρτητα από ό,τι συνέβαινε στην υγεία μου, ζητούσα μόνο να προσφέρω παρηγοριά στον Θεό. Με την καθοδήγηση του λόγου του Θεού, η ασθένειά μου δεν με περιόριζε πια και προθυμοποιήθηκα να αναλάβω αυτή τη δουλειά.

Έγινα μάρτυρας της θαυμαστής προστασίας του Θεού όταν έβαλα όλο μου το είναι σε αυτό το καθήκον. Μια εβδομάδα αργότερα, η τομή μου όχι μόνο δεν είχε επιδεινωθεί, αλλά είχε επουλωθεί πλήρως. Ο γιατρός είπε: «Το λεμφοίδημα στο χέρι είναι σύνηθες μετά από τέτοιου είδους επέμβαση, κι έπειτα από έναν και πλέον μήνα ανάρρωσης, ο ασθενής χρειάζεται ακόμη χημειοθεραπεία». Μα από τότε που άρχισα αυτό το καθήκον, η τομή μου σταμάτησε να με πονάει, δεν υπήρχε λεμφοίδημα στο χέρι μου και δεν είχα πάει για χημειοθεραπεία. Πλέον, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την επέμβαση, και είμαι απολύτως καλά. Δόξα τω Θεώ για τις θαυμαστές πράξεις Του. Βίωσα προσωπικά τα λόγια Του που λένε: «Το καθένα και όλα τα πράγματα, είτε ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μεταβληθούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Μόλις ξεπέρασα τις παράλογες απαιτήσεις μου και δεν έκανα πια συμφωνίες με τον Θεό, είδα πραγματικά την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και έγινα μάρτυρας των θαυμαστών πράξεών Του!

Η δοκιμασία της ασθένειας έμοιαζε εκ πρώτης όψεως με συμφορά, μα η αγάπη του Θεού ήταν κρυμμένη μέσα της. Η διαφώτιση κι η καθοδήγηση του λόγου του Θεού με έκαναν να αναγνωρίσω κάπως τα κίνητρά μου που ’ταν να κερδίσω ευλογίες, καθώς και τις ακαθαρσίες μου. Άρχισα να έχω λίγη υπακοή προς τον Θεό. Έμαθα πραγματικά πως η ασθένεια ήταν μια ευλογία από τον Θεό, ήταν για να με εξαγνίσει και να με αλλάξει. Δόξα Σοι ο Θεός για τη σωτηρία Του!