Από τη Χούιμιν, πόλη Τζιαόζουο, επαρχία Χενάν

Κάθε φορά που έβλεπα ή άκουγα κάποιον να έχει αντικατασταθεί από επικεφαλής και να νιώθει άσχημα, να νιώθει αδύναμος ή κακόκεφος, τότε τον περιφρονούσα. Σκεφτόμουν ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από διαφορετικοί άνθρωποι που είχαν διαφορετικές λειτουργίες μέσα στην εκκλησία, ότι δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ υψηλού και χαμηλού, ότι είμαστε όλοι δημιουργήματα του Θεού και δεν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε άσχημα. Επομένως, είτε φρόντιζα νέους πιστούς είτε ηγούμουν μιας περιφέρειας, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι επικεντρωνόμουν πολύ στην κοινωνική μου θέση, ότι ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα επεδείκνυα τέτοια ξεδιάντροπη συμπεριφορά όταν με αντικατέστησαν…

Καθώς το έργο μου δεν είχε αποτέλεσμα για ένα διάστημα, ο επικεφαλής μου με αντικατέστησε. Τη στιγμή εκείνη, σκεφτόμουν ότι ακόμη κι αν το επίπεδό μου δεν ήταν φτιαγμένο για να γίνω αρχηγός επαρχίας, τότε σίγουρα πρέπει να μου επιτραπεί να κάνω το έργο του ποτίσματος. Ποτέ δεν περίμενα από τον αρχηγό μου να με βάζει να φροντίζω τα πράγματα της καθημερινότητας. Έμεινα έκπληκτη τότε, σκεπτόμενη ότι μία τόσο αξιοπρεπής αρχηγός επαρχίας όπως εγώ σήμερα, τη βάζουν να κάνει τέτοιες μικροδουλειές και ότι οποιοσδήποτε στην εκκλησία που μπορούσε να τρέξει ή που είχε την ελάχιστη ευφυΐα μπορούσε να κάνει αυτήν τη δουλειά. Το να με βάζουν να κάνω αυτήν την εργασία δεν ήταν φανερή σπατάλη των ταλέντων μου; Κράτησα όμως τα αισθήματα αυτά για τον εαυτό μου, φοβούμενη ότι οι αδελφές μου θα έλεγαν ότι είμαι ανυπάκουη, ότι νοιάζομαι για την κοινωνική μου θέση. Αλλά μόλις έφτασα στο σπίτι, έπεσα στο κρεβάτι και ένιωσα απαίσια. Σκέψεις όπως το ότι δεν θα είχα κοινωνική θέση από δω και στο εξής και θα αναρωτιόμουν πώς με έβλεπαν οι αδελφοί και οι αδελφές μου γέμιζαν το μυαλό μου. Και να με βάζουν να κάνω απλές δουλειές – πώς θα ήμουν ξανά επιτυχημένη; Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο άσχημα ένιωθα.

Λίγες ημέρες αργότερα είδα την αδελφή που είχε κανονίσει τη δουλειά για μένα. Μόλις την είδα, συναναστράφηκε μαζί μου, λέγοντας «Το να κάνει κανείς τη δουλειά αυτή φαίνεται εύκολο, αλλά και πάλι πρέπει να γίνεται με αφοσίωση» και συνέχισε μιλώντας για την αλήθεια τέτοιων πτυχών όπως η σοφία και η υπακοή. Μουρμούριζα αναποφάσιστα ενώ η καρδιά μου έβραζε από θυμό. Σκεφτόμουν, «Συναναστρέφεσαι μαζί μου; Λες και δεν ξέρω τίποτα! Εγώ δεν ήμουν αυτή που σε συναναστράφηκα στην αρχή; Τώρα μου το λες εσύ με τη σειρά σου.» Ούτε μία λέξη απ’ όσες είπε η αδερφή μου κατά τη συναναστροφή μας δεν έμεινε μέσα μου· αντίθετα, απεχθανόμουν τη φλυαρία της. Στο τέλος είπα ανυπόμονα «Τίποτα άλλο; Αν όχι, τότε φεύγω!» Μόλις γύρισα, διαρκώς αναρωτιόμουν γιατί είχα τέτοια συμπεριφορά προς την αδερφή μου. Αν η κοινωνική της θέση ήταν πάντοτε υψηλότερη από τη δική μου ή ίση με τη δική μου, θα της συμπεριφερόμουν με τέτοιο τρόπο; Όχι. Φυσικά και όχι! Δεν ήταν επειδή πάντοτε ηγούμουν αυτής και τώρα ήταν η σειρά της να επισημαίνει πράγματα σ’ εμένα, ο λόγος για τον οποίο δεν με έπειθε; Αυτό δεν έδειχνε ότι κυριαρχούσαν στο μυαλό μου σκέψεις για την κοινωνική θέση; Ξαφνικά ένιωσα πάρα πολύ άσχημα για την ξεδιάντροπη συμπεριφορά μου και τα λόγια της κρίσης του Θεού ήρθαν στο νου μου: «Όσο περισσότερο αναζητάς με τον τρόπο αυτό, τόσο λιγότερα θα θερίσεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία ενός ανθρώπου για κύρος, τόσο πιο σοβαρά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και τόσο περισσότερο θα πρέπει να περάσει από σημαντικό ραφινάρισμα. Τέτοιου είδους άνθρωπος είναι πάρα πολύ ανάξιος! Πρέπει να αντιμετωπιστεί και να κριθεί επαρκώς για να μπορέσει να το εγκαταλείψει εντελώς αυτό. Αν επιδιώκετε αυτή την οδό ως το τέλος, δεν θα θερίσετε τίποτα. Όσοι δεν επιδιώκουν τη ζωή, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν. Όσοι δεν διψούν για την αλήθεια, δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Δεν επικεντρώνεσαι στην επιδίωξη της προσωπικής μεταμόρφωσης και στο να εισέλθεις. Επικεντρώνεσαι πάντα σε αυτές τις εξωφρενικές επιθυμίες και στα πράγματα που περιορίζουν την αγάπη σου για τον Θεό και σε συγκρατούν από το να Τον πλησιάσεις. Μπορούν τα πράγματα αυτά να σε μεταμορφώσουν; Μπορούν να σε φέρουν στη βασιλεία; Αν το αντικείμενο της επιδίωξής σου δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας, τότε κάλλιστα μπορείς να εκμεταλλευτείς αυτή την ευκαιρία και να επιστρέψεις στον κόσμο και να επιτύχεις. Το να χάνεις τον χρόνο σου μ’ αυτόν τον τρόπο δεν αξίζει — γιατί να τυραννιέσαι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Κοιτάζοντας τα λόγια του Θεού και σκεπτόμενη τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι εκείνο που επιδίωκα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η αλήθεια, ούτε αναζητούσα να ικανοποιήσω τον Θεό αλλά αντίθετα επιδίωκα τη φήμη, το κέρδος και την κοινωνική θέση. Με την κοινωνική θέση, η αυτοπεποίθησή μου πολλαπλασιάζονταν εκατό φορές. Χωρίς αυτήν, ήμουν κακόκεφη και τόσο άσχημα που δεν μου έκανε αίσθηση να δουλέψω. Με συνεπήρε πραγματικά η κοινωνική μου θέση, κι έτρεχα πέρα δώθε για τον εαυτό μου όλη την ημέρα απασχολημένη με τέτοια ασήμαντα και ανάξια πράγματα και έχανα τόσο πολύ χρόνο. Και τι μου έφερε αυτό στο τέλος; Την ξεδιάντροπη συμπεριφορά που έδειξα σήμερα; Σκεπτόμενη όλα όσα έκανε ο Θεός για μένα όχι μόνο δεν καθησύχασα την καρδιά του Θεού με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, αλλά αντίθετα, απεχθανόμουν το καθήκον που μου ανέθεσε σαν να είναι πολύ ανάξιο και να μην θέλω να το κάνω. Οπότε ζούσα σύμφωνα με τη συνείδησή μου; Ευχαρίστησα τον Θεό για την αποκάλυψή Του που μου επέτρεψε να δω τη ντροπή της επιδίωξης της δικής μου φήμης, του κέρδους και της κοινωνικής μου θέσης και να αναγνωρίσω ότι ήμουν πολύ φαντασμένη, πολύ αλαζονική και έδινα πολύ μεγάλη έμφαση στη σημασία της κοινωνικής θέσης. Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένας ψαλμός: «Ω Θεέ μου! Είτε έχω κύρος, είτε όχι, τώρα κατανοώ τον εαυτό μου. Αν το κύρος μου είναι υψηλό, οφείλεται στην ανύψωσή Σου και αν είναι χαμηλό, είναι εξαιτίας του προκαθορισμού Σου. Τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Δεν έχω επιλογές ή παράπονα. [...] θα πρέπει να είμαι εντελώς υπάκουη στο κράτος Σου γιατί τα πάντα είναι εντός των όσων Εσύ έχεις ορίσει. [...] Αν με χρησιμοποιήσεις, είμαι ένα δημιούργημα. Αν με οδηγήσεις στην τελείωση, είμαι και πάλι ένα δημιούργημα. Αν δεν με οδηγήσεις στην τελείωση, θα Σε αγαπώ και πάλι γιατί δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα δημιούργημα» (από «Είμαι μόνο ένα μικροσκοπικό δημιουργημένο πλάσμα» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Έψαλα τον ψαλμό αυτόν ξανά και ξανά, δάκρυα έτρεχαν απ’ τα μάτια μου και προσευχήθηκα μπροστά στον Θεό: Ω Θεέ! Μέσα από τα λόγια Σου κατάλαβα τις προθέσεις Σου! Ανεξάρτητα από το αν η κοινωνική μου θέση είναι χαμηλή ή υψηλή, είμαι δημιούργημά Σου και πρέπει να υπακούω εντελώς στα σχέδια που Εσύ κάνεις, πρέπει να κάνω τα πάντα για να εκτελώ το καθήκον που αναμένεται από τα δημιουργήματά Σου και να μην είμαι επιλεκτική σχετικά με όσα Μου εμπιστεύθηκες να κάνω. Ω Θεέ! Θέλω να υπακούσω στα σχέδιά Σου, να είμαι μπροστά Σου εργαζόμενη όπως κάνει ένα βόδι και να είμαι στη διάθεσή Σου, ποτέ ξανά να μην κάνω κάτι που προκαλεί πόνο στον εαυτό μου ή Σε πληγώνει για χάρη της κοινωνικής θέσης. Ω Θεέ! Ελπίζω μόνο Εσύ να με αντιμετωπίσεις και να με κρίνεις ακόμα περισσότερο, να με κάνεις να εγκαταλείψω την επιδίωξή μου για κοινωνική θέση, να παρατήσω όλα τα πράγματα που με εμποδίζουν από το να είμαι κοντά Σου και να Σε αγαπώ και να κάνω τα πάντα για να εκτελώ το καθήκον μου με κάθε ειλικρίνεια.