Είμαι υπεύθυνη για τη δημιουργία βίντεο στην εκκλησία μου. Μια μέρα, μια απ’ τις αδελφές μου με κάλεσε βιαστικά. Δεν είχε ελέγξει καλά ένα βίντεο και έπρεπε να ξαναγίνει, γεγονός που είχε φέρει καθυστερήσεις και μας κόστισε προσωπικό και πόρους. Όταν άκουσα το όνομα του βίντεο, είδα ότι κι εγώ είχα βοηθήσει στον έλεγχό του μα ούτε εγώ είχα βρει κανένα πρόβλημα. Μετά το τηλεφώνημα, έσπευσα να μάθω περί τίνος επρόκειτο, και είδα ότι το όνομα του βίντεο είχε γραφτεί λάθος. Φυσικά, τα λάθη πρέπει να αναφέρονται στον επικεφαλής, ή να επισημαίνονται σε όλους, ώστε στο μέλλον να αποφεύγονται. Μα στη συνέχεια σκέφτηκα πώς είχα κάνει ένα τόσο στοιχειώδες λάθος, και αναρωτήθηκα τι θα έλεγε για μένα ο επικεφαλής. Θα πίστευε ότι δεν ήμουν σοβαρή ή αξιόπιστη στο καθήκον μου; Τότε, θα έχανα τη θέση μου ως υπεύθυνη. Σκέφτηκα ότι πάντα τόνιζα στους αδελφούς και τις αδελφές τη σημασία της προσοχής κατά την παραγωγή βίντεο. Αν όλοι μάθαιναν ότι είχα κάνει τέτοιο λάθος, θα πίστευαν ότι δεν ήμουν κατάλληλη να είμαι υπεύθυνη; Τότε τι θα πάθαινε η φήμη μου; Μα τότε δεν είχα αυτήν τη γνώση. Έβρισκα δικαιολογίες: «Δεν ήμασταν σκόπιμα απρόσεκτοι. Ελέγξαμε ό,τι έπρεπε να ελέγξουμε. Δεν μπορούσα να προβλέψω τόσο ειδικές συνθήκες. Η ζημιά δεν μπορεί να αναιρεθεί, μα αν είμαι πιο προσεκτική στο μέλλον, όλα θα πάνε καλά. Εξάλλου, δεν είμαι η μόνη που έλεγξε το βίντεο. Ακόμα κι αν όλοι μάθουν τι συνέβη, δεν είμαι η μόνη που πρέπει να κατηγορηθεί. Ας τελειώσει εδώ το θέμα. Όλοι οι αρμόδιοι το γνωρίζουν και αυτό αρκεί». Έτσι, δεν το είπα στον επικεφαλής ή στους άλλους αδελφούς στην ομάδα. Αν και ένιωθα άβολα και ήξερα ότι απέφευγα την ευθύνη, όταν σκέφτηκα τι θα προκαλούσε αυτό το λάθος στη φήμη μου, ακόμα και στη θέση μου, συνέχισα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Μια μέρα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι είναι καλοί στο να μεταμφιέζονται. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν ή τι διαφθορά επιδεικνύουν, πρέπει πάντα να μεταμφιέζονται. Αν κάτι πάει στραβά ή αν κάνουν κάτι λάθος, θέλουν να ρίξουν την ευθύνη στους άλλους. Θέλουν να παίρνουν οι ίδιοι τα εύσημα για τα καλά πράγματα και οι ευθύνες για τα κακά να πηγαίνουν στους άλλους. Δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες μεταμφιέσεις στην πραγματική ζωή; Υπάρχουν πάρα πολλές. Ποιο από τα δύο, το να κάνει κανείς λάθη ή το να μεταμφιέζεται, σχετίζεται με τη διάθεση; Η μεταμφίεση είναι θέμα διάθεσης, περιλαμβάνει αλαζονική διάθεση, κακία και δολιότητα· ο Θεός την περιφρονεί ιδιαιτέρως. Στην πραγματικότητα, όταν μεταμφιέζεσαι, όλοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, αλλά εσύ νομίζεις ότι οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, και προσπαθείς με κάθε τρόπο να επιχειρηματολογήσεις και να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου, σε μια προσπάθεια να σώσεις τα προσχήματα και να κάνεις τους πάντες να πιστέψουν ότι δεν έκανες τίποτα κακό. Δεν είναι ηλίθιο αυτό; Τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτό; Πώς αισθάνονται; Αηδία και απέχθεια. Εάν, έχοντας κάνει ένα λάθος, μπορείς να το αντιμετωπίσεις σωστά και ν’ αφήσεις όλους τους άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό, επιτρέποντας τον σχετικό σχολιασμό και τη διάκρισή τους, και μπορείς να ανοιχτείς ως προς αυτό και να το αναλύσεις, ποια θα είναι η γνώμη όλων για σένα; Θα πουν ότι είσαι έντιμος άνθρωπος, επειδή η καρδιά σου είναι ανοιχτή στον Θεό. Μέσα από τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου, θα μπορούν να δουν την καρδιά σου. Εάν όμως προσπαθήσεις να μεταμφιεστείς και να τους εξαπατήσεις όλους, οι άλλοι θα σε περιφρονήσουν και θα πουν ότι είσαι ανόητος και ασύνετος. Εάν δεν προσπαθήσεις να προσποιηθείς ή να προβάλεις δικαιολογίες, εάν μπορείς να παραδεχτείς τα λάθη σου, όλοι θα πουν ότι είσαι ειλικρινής και συνετός. Και τι σε κάνει συνετό; Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν ελαττώματα και αδυναμίες. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, όλοι έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι πιο ευγενής, τέλειος και ευγενικός από τους άλλους. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου και την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς του, δεν θα προσπαθείς να καλύπτεις τα λάθη σου, ούτε θα κρατάς κακία στους άλλους για τα λάθη τους, —θα μπορείς ν’ αντιμετωπίζεις και τα δύο ζητήματα σωστά. Μόνο τότε θα είσαι διορατικός και δεν θα κάνεις ανοησίες, κάτι που θα σε κάνει άνθρωπο σοφό. Εκείνοι που δεν είναι σοφοί είναι ανόητοι και εμμένουν διαρκώς στα μικρά τους λάθη, ενώ παρασκηνιακά είναι ύπουλοι. Είναι αηδιαστικό να το βλέπεις αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι αμέσως προφανές στους άλλους, ωστόσο εσύ εξακολουθείς ολοφάνερα να προσποιείσαι. Στους άλλους, μοιάζει με παράσταση κλόουν. Δεν είναι ηλίθιο αυτό; Πραγματικά είναι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το να προσποιείσαι, να καλύπτεις και να μην παραδέχεσαι το λάθος σου είναι πολύ πιο σοβαρό από το να κάνεις απλώς λάθος. Είναι δόλιες και ύπουλες στάσεις! Αντίθετα, όταν οι άνθρωποι ανοίγονται και αναλαμβάνουν την ευθύνη για ένα λάθος, οι άλλοι όχι μόνο δεν θα τους περιφρονήσουν, αλλά θα σέβονται κάποιον που λέει την αλήθεια απλά και ανοιχτά. Όλοι μας έχουμε στιγμές που κάνουμε λάθη. Ο Θεός δεν καταδικάζει άκριτα τους ανθρώπους για τα λάθη τους. Βλέπει αν μπορούν να μετανοήσουν ειλικρινά. Μα τότε δεν το είχα καταλάβει. Νόμιζα ότι ήταν ντροπή να κάνεις λάθη, ειδικά ως επόπτρια, πίστευα ότι αν έκανα στοιχειώδη λάθη, οι άλλοι θα με περιφρονούσαν. Θα πίστευαν ότι δεν ήμουν καλύτερη από τους αδελφούς, και ίσως με αντικαθιστούσαν. Έτσι, όταν βρέθηκε λάθος σε ένα βίντεο που είχα ελέγξει, δεν τόλμησα να το παραδεχτώ και συνέχισα να το καλύπτω. Έκανα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, προκειμένου να αποφύγω την ευθύνη, και να κουκουλώσω το θέμα. Ένιωθα ενοχές, αλλά και πάλι δεν ήθελα να πω σε όλους την αλήθεια. Ήμουν τόσο δόλια! Είχα προφανώς βλάψει το έργο της εκκλησίας, μα δεν έλεγα λέξη και προσπάθησα να το καλύψω. Έδειχνα στον επικεφαλής και τους αδελφούς μόνο την καλή μου πλευρά, όχι το λάθος μου. Έτσι, όλοι θα πίστευαν ότι ήμουν σοβαρή και προσγειωμένη στο έργο. Θα διατηρούσα την εικόνα μου και τη θέση μου ως επόπτρια. Ήταν τόσο ποταπός τρόπος δράσης! Φοβόμουν ότι θα μάθαιναν για το λάθος μου, γι’ αυτό έκανα ό,τι μπορούσα για να μεταμφιεστώ. Κάλυψα την άσχημη πλευρά μου, τους εξαπάτησα και τους έκρυψα την αλήθεια. Ζούσα χωρίς χαρακτήρα και αξιοπρέπεια. Δεν γινόταν να συνεχίσω να καλύπτω το λάθος μου και να εξαπατώ. Έτσι, έγραψα στον επικεφαλής μου, ενημερώνοντάς τον για την κατάσταση, και ανοίχτηκα σε όλους για τη διαφθορά μου. Τους είπα την αλήθεια, ώστε να μάθουν απ’ το παράδειγμά μου. Αφού το έκανα αυτό, ένιωσα λίγο πιο άνετα.

Μα όταν άνοιξα τη λίστα των έργων, διαπίστωσα ότι ένα άλλο βίντεο μπορεί να είχε γίνει δύο φορές. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Παρακολουθούσα σε ποιον είχα αναθέσει κάθε εργασία, οπότε πώς μπορούσε να υπάρξει κι άλλο λάθος; Μα όταν το έλεγξα, το βίντεο είχε όντως γίνει δύο φορές. Εκείνη τη στιγμή, είχα παραλύσει. Ήταν κακό. Μόλις είχα παραδεχτεί το λάθος μου στον επικεφαλής, και πριν καν καταλάβει την κατάσταση λεπτομερώς, τα είχα κάνει πάλι θάλασσα. Τι θα σκεφτόταν για μένα; Θα σκεφτόταν ότι πάντα έκανα λάθη και ότι δεν ήμουν κατάλληλη για επόπτρια; Και αν το μάθαιναν οι άλλοι αδελφοί, θα πίστευαν ότι ήμουν πολύ αναξιόπιστη; Αν συνεχίζονταν αυτά τα στοιχειώδη λάθη, τότε όταν συναναστρεφόμουν ξανά για την υπευθυνότητα στο καθήκον, θα το έπαιρναν ακόμα στα σοβαρά; Όχι, έπρεπε να μάθω ακριβώς ποιος ήταν ο λόγος γι’ αυτό το λάθος, και ήλπιζα ότι δεν ήμουν η κύρια υπεύθυνη. Ακόμα κι αν είχα κάποια ευθύνη, ας ήταν μικρότερο μέρος. Έτσι, δεν θα έχανα την υπόληψή μου και η θέση μου θα ήταν ασφαλής. Μετά από προσεκτική επιθεώρηση, ανακάλυψα ότι αφού ανέθεσα την εργασία, την έγραψα σ’ έναν παλαιότερο κατάλογο, κι έτσι ο επικεφαλής της ομάδας την ανέθεσε ξανά. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία —έφταιγα κυρίως εγώ. Όταν το συνειδητοποίησα, τρόμαξα. Πώς γινόταν να είμαι τόσο άτυχη; Είχα τόσα προβλήματα που δεν έπρεπε να είχαν συμβεί. Τι ατυχία! Ήμουν τελείως χαμένη. Θα έπρεπε να πω στον επικεφαλής για το λάθος ή όχι; Αν όλοι μάθαιναν ότι είχα κάνει δύο τέτοια στοιχειώδη λάθη στη σειρά, τι θα σκεφτόντουσαν για μένα; Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει. Τα ψέματα και η εξαπάτηση είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ τα λάθη, ο Θεός τα απεχθάνεται περισσότερο. Μέσα μου, φοβόμουν. Έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να πω στον επικεφαλής για το λάθος, αλλά δεν μπορούσα να ξεπεράσω τους φόβους μου. Ανησυχούσα πολύ. Η καρδιά μου ήταν βαριά, σαν να τη βάραινε μια πέτρα. Ένιωθα αφηρημένη κατά το καθήκον μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήξερα ότι αυτή η κατάσταση δεν ήταν σωστή, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει στην αυτογνωσία.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού και κατάλαβα την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσα λανθασμένα πράγματα κι αν κάνει ένας αντίχριστος, ό,τι είδους κι αν είναι αυτά, είτε είναι υπεξαίρεση, κατασπατάληση ή κατάχρηση των προσφορών του Θεού, είτε διαταράσσει κι αναστατώνει το έργο της εκκλησίας προκαλώντας τεράστιο χάος στο έργο αυτό κι επισύροντας την οργή του Θεού, παραμένει πάντοτε ήρεμος, ψύχραιμος κι αδιάφορος. Ό,τι είδους κακό κι αν κάνει ένας αντίχριστος ή ό,τι συνέπειες κι αν επιφέρει αυτό, ποτέ δεν προσέρχεται ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του και να μετανοήσει το συντομότερο δυνατό, ποτέ δεν έρχεται ενώπιον των αδελφών με στάση που αποσκοπεί στο ν’ αποκαλυφθεί και ν’ ανοιχθεί για να παραδεχτεί τα λάθη του, να συνειδητοποιήσει τις παραβάσεις του, ν’ αναγνωρίσει τη διαφθορά του και να μετανοήσει για τις κακές του πράξεις. Αντίθετα, σπάει το μυαλό του να βρει διάφορες δικαιολογίες για ν’ αποφύγει την ευθύνη και να ρίξει το φταίξιμο στους άλλους ώστε ν’ αποκαταστήσει το γόητρο και το κύρος του. Αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι το έργο της εκκλησίας, αλλά το αν θα πληγούν ή θα επηρεαστούν η φήμη και το κύρος του. Δεν εξετάζει ούτε σκέφτεται τρόπους ν’ αντισταθμίσει τις απώλειες που προκλήθηκαν στον οίκο του Θεού λόγω των παραβάσεών του, ούτε προσπαθεί ν’ αποπληρώσει το χρέος του προς τον Θεό. Δεν παραδέχεται, δηλαδή, ποτέ ότι μπορεί να κάνει κάτι λάθος ή ότι έχει διαπράξει κάποιο σφάλμα. Μέσα τους, οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι το να παραδεχτείς αυτοβούλως τα λάθη σου και να περιγράψεις ειλικρινά τα γεγονότα είναι ανοησία κι ανικανότητα. Εάν ανακαλυφθούν κι εκτεθούν οι κακές τους πράξεις, οι αντίχριστοι παραδέχονται μόνο ένα στιγμιαίο απρόσεκτο λάθος, ποτέ παράλειψη καθήκοντος και ανευθυνότητα εκ μέρους τους· θα προσπαθήσουν δε να επιρρίψουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον για να φύγει το στίγμα από πάνω τους. Σε στιγμές σαν αυτές, οι αντίχριστοι δεν ενδιαφέρονται για το πώς ν’ αποκαταστήσουν τη ζημιά που προκλήθηκε στον οίκο του Θεού, πώς ν’ ανοιχτούν στον εκλεκτό λαό του Θεού για να παραδεχτούν τα λάθη τους ή πώς να δώσουν αναφορά για το τι συνέβη. Ασχολούνται με το να βρουν τρόπους να κάνουν τα σοβαρά προβλήματα να φαίνονται μικρά και τα μικρά προβλήματα ανύπαρκτα. Προβάλλουν αντικειμενικούς λόγους για να κάνουν τους άλλους να τους καταλάβουν και να τους συμπονέσουν και προσπαθούν ν’ αποκαταστήσουν τη φήμη τους στα μάτια των άλλων, να ελαχιστοποιήσουν την αρνητική επιρροή των παραβάσεών τους για τους ίδιους και να διασφαλίσουν ότι ο Άνωθεν δεν έχει ποτέ κακή εντύπωση γι’ αυτούς, ώστε ποτέ να μη λογοδοτήσουν σ’ Εκείνον, ούτε να τους απαλλάξει απ’ το καθήκον τους, να ερευνήσει γι’ αυτούς ή να τους τιμωρήσει. Για ν’ αποκαταστήσουν τη φήμη και το κύρος τους, ώστε να μην πληγούν τα συμφέροντά τους, οι αντίχριστοι είναι πρόθυμοι να υπομείνουν κάθε πόνο και κάνουν ό,τι μπορούν για να τα βγάλουν πέρα σε κάθε δυσκολία. Από την αρχή κιόλας της παράβασης ή του λάθους τους, οι αντίχριστοι δεν έχουν ποτέ την πρόθεση να φέρουν οιαδήποτε ευθύνη για τα λάθος πράγματα που κάνουν, δεν έχουν ποτέ την πρόθεση ν’ αναγνωρίσουν, να εκθέσουν, ν’ αναλύσουν ή να συναναστραφούν σχετικά με τα κίνητρα, τις προθέσεις και τις διεφθαρμένες διαθέσεις που διέπουν τα λάθος πράγματα που κάνουν, και σίγουρα δεν έχουν ποτέ την πρόθεση ν’ αντισταθμίσουν τη ζημιά που προκαλούν στο έργο της εκκλησίας και τη βλάβη που προκαλούν στην είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή. Επομένως, από όποια οπτική γωνία κι αν βλέπετε το θέμα, οι αντίχριστοι είναι άνθρωποι που δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους και δεν μετανοούν ποτέ. Οι αντίχριστοι είναι ξεδιάντροποι και χοντρόπετσοι πέρα από κάθε ελπίδα λύτρωσης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζωντανοί σατανάδες» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ενδέκατο). Είδα από τα λόγια του Θεού ότι οι αντίχριστοι εκτιμούν ιδιαίτερα τη θέση και τη φήμη τους. Όσα λάθη ή παραλείψεις κι αν κάνουν στο καθήκον τους, όσο κι αν βλάπτουν το έργο της εκκλησίας, δεν παραδέχονται ποτέ το λάθος τους. Φοβούνται ότι θα φανούν οι ελλείψεις τους και θα περιφρονηθούν. Έτσι, μόλις συνειδητοποιήσουν ότι έχουν διαπράξει ένα λάθος που θα τους ντροπιάσει, νιώθουν άσχημα, δεν μπορούν να φάνε ή να κοιμηθούν. Βασανίζουν το μυαλό τους, σκεπτόμενοι πώς να καλυφθούν και να αποκαταστήσουν τη φήμη τους. Έτσι ήταν και η δική μου συμπεριφορά. Θεωρούσα τη θέση και τη φήμη τόσο σημαντική, που όταν βρήκα πρόβλημα στο έργο, δεν ένιωσα τύψεις για την αβλεψία μου. Δεν αναλογίστηκα τι έγινε για να αποφύγω μελλοντικά λάθη. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πώς θα με έβλεπαν όλοι όταν μάθαιναν ότι είχα κάνει τέτοια λάθη, αν θα πίστευαν ότι δεν ήμουν ικανή να κάνω τη δουλειά μου. Για να διατηρήσω τη θέση και τη φήμη μου, όλη μέρα ανησυχούσα, σε σημείο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν μόνο πώς να καλύψω το λάθος μου και να μη με ανακαλύψουν. Ήθελα να αποφύγω την ευθύνη μου, να κρύψω τα λάθη μου και να μην το καταλάβουν οι άλλοι. Δεν ήθελα να παραδεχτώ το λάθος μου. Ήμουν πραγματικά δόλια, χωρίς χαρακτήρα και αξιοπρέπεια! Ως υπεύθυνη, γνώριζα καλά αυτές τις διαδικασίες. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι εγώ έφταιγα κυρίως. Ωστόσο, ήλπιζα να τη γλιτώσω, ή να βρω στοιχεία που θα μου επέτρεπαν να μεταθέσω την ευθύνη. Όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αποφύγω την ευθύνη, συνέχισα να παριστάνω το θύμα, κατηγορώντας την κακή μου τύχη. Δεν το δέχθηκα από τον Θεό. Δεν έκανα αυτοκριτική. Απλώς παραπονέθηκα για την τύχη μου. Κάλυψα τα λάθη μου και εξαπάτησα για να προστατεύσω τη θέση μου. Ήταν η συμπεριφορά ενός αντίχριστου. Όταν το συνειδητοποίησα, φοβήθηκα. Ήξερα πόσο επικίνδυνο ήταν να συνεχίσω έτσι, αμετανόητη, ακριβώς όπως ένας αντίχριστος!

Μέρος του πείσματος και της απροθυμίας μου να παραδεχτώ το λάθος οφειλόταν στο ότι με κράταγε δέσμια και με ήλεγχε η θέση μου ως υπεύθυνη, κι έτσι αντιμετώπιζα εσφαλμένα τα λάθη μου. Βρήκα μερικά σχετικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πώς θα πρέπει να ασκείσαι για να είσαι συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; […] Καταρχάς, μη δίνεις στον εαυτό σου έναν τίτλο και δεσμεύεσαι από αυτόν. Μην πεις: “Είμαι ο επικεφαλής, είμαι ο αρχηγός της ομάδας, είμαι ο προϊστάμενος, κανείς δεν ξέρει αυτήν τη δουλειά καλύτερα από εμένα, κανείς δεν κατανοεί τις δεξιότητες περισσότερο από εμένα”. Μην παρασύρεσαι από τον τίτλο που ο ίδιος έδωσες στον εαυτό σου. Μόλις γίνει αυτό, θα σε δέσει χειροπόδαρα και θα επηρεάζει ό,τι λες και κάνεις· θα επηρεαστεί, επίσης, η κανονική σου σκέψη και κρίση. Πρέπει να απαλλαγείς από τα δεσμά αυτής της κατάστασης· κατέβα, καταρχάς, από αυτόν τον επίσημο τίτλο και τη θέση και στάσου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου· εάν το κάνεις, η νοοτροπία σου θα γίνει κανονική. Πρέπει, επίσης, να παραδεχτείς και να πεις: “Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό, ούτε το καταλαβαίνω —θα πρέπει να κάνω κάποια έρευνα και να το μελετήσω” ή “Δεν το έχω βιώσει ποτέ αυτό, οπότε δεν ξέρω τι να κάνω”. Όταν είσαι σε θέση να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να μιλήσεις με ειλικρίνεια, έχεις κανονική σύνεση. Οι άλλοι θα γνωρίζουν τον πραγματικό σου εαυτό, κι έτσι θα έχουν μια φυσιολογική άποψη για σένα και δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι ούτε θα ασκείται μεγάλη πίεση επάνω σου, κι έτσι θα μπορείς να επικοινωνείς κανονικά με τους ανθρώπους. Το να ζεις έτσι είναι άνετο και εύκολο· όποιος βρίσκει εξαντλητική τη ζωή το έχει προκαλέσει μόνος του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). «Όταν κάποιος από την εκκλησία προάγεται και καλλιεργείται για να γίνει επικεφαλής, απλώς προάγεται και καλλιεργείται με την πιο απλή έννοια· δεν σημαίνει ότι είναι ήδη ένας επικεφαλής με τα κατάλληλα προσόντα ή ένας ικανός επικεφαλής που είναι ήδη σε θέση να αναλάβει το έργο του επικεφαλής και μπορεί να κάνει αληθινό έργο —δεν είναι έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά αυτά τα πράγματα και θαυμάζουν αυτούς που προάγονται στηριζόμενοι στις φαντασιώσεις τους, αλλά αυτό είναι λάθος. Ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια μπορεί να πιστεύουν, κατέχουν στ’ αλήθεια την πραγματικότητα της αλήθειας όσοι προάγονται; Όχι απαραίτητα. Είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού; Όχι απαραίτητα. Κατέχουν αίσθημα ευθύνης; Διακατέχονται από αφοσίωση; Είναι σε θέση να υποταχθούν στον Θεό; Όταν αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια; Όλα αυτά είναι άγνωστα. Έχουν οι άνθρωποι αυτοί μια καρδιά που έχει φόβο Θεού; Και πόσο μεγάλος είναι ο φόβος τους για τον Θεό; Μπορούν να ακολουθούν τη δική τους θέληση όταν κάνουν πράγματα; Είναι σε θέση να αναζητήσουν τον Θεό; Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του έργου των επικεφαλής, προσέρχονται συχνά και τακτικά ενώπιον του Θεού για να αναζητήσουν το θέλημα του Θεού; Είναι ικανοί να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους στην είσοδο στην πραγματικότητα της αλήθειας; Είναι σίγουρα ανίκανοι για τέτοια πράγματα αμέσως. Δεν έχουν λάβει εκπαίδευση και έχουν πολύ μικρή εμπειρία, οπότε είναι ανίκανοι για αυτά τα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η προαγωγή και η καλλιέργεια κάποιου δεν σημαίνει ότι εκείνος ήδη καταλαβαίνει την αλήθεια ούτε ότι ήδη μπορεί να εκτελέσει το καθήκον του ικανοποιητικά» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το να είσαι επικεφαλής ή υπεύθυνος δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχεις τα προσόντα, ότι είσαι ανώτερος ή καλύτερος απ’ τους άλλους. Είναι ευκαιρία να αναπτύξεις τις ικανότητές σου και να εκπαιδευτείς. Η εκπαίδευση αποκαλύπτει τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· πάντα θα υπάρχουν αποτυχίες. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Αλλά για τον εαυτό μου, νόμιζα ότι ως υπεύθυνη έπρεπε να είμαι καλύτερη από τους άλλους, να μην κάνω τα ίδια λάθη, ούτε να αποκαλύπτω την ίδια διαφθορά. Έτσι, όταν έκανα ένα λάθος, δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Συνέχισα να προσποιούμαι. Ανησυχούσα όλη την ώρα, ζώντας μια σκληρή και κουραστική ζωή, και όλα αυτά επειδή εκτιμούσα τη θέση και τη φήμη μου. Κατάλαβα και πως τα λάθη και το να χαλάει η εικόνα δεν είναι απαραίτητα κακά. Όπως λένε τα λόγια του Θεού: «Το να γελοιοποιείσαι είναι κάτι καλό. Σε βοηθάει να δεις τις δικές σου ελλείψεις και την αγάπη σου για τη ματαιοδοξία. Σου δείχνει πού εντοπίζονται τα προβλήματά σου και σε βοηθά να καταλάβεις ξεκάθαρα ότι δεν είσαι τέλειος. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και είναι πολύ φυσιολογικό να γελοιοποιείσαι. Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν στιγμές όπου γελοιοποιούνται ή ντροπιάζονται. Όλοι αποτυγχάνουν, βιώνουν αποτυχίες και έχουν αδυναμίες. Δεν είναι κακό να γελοιοποιείσαι. Όταν γελοιοποιείσαι, αλλά δεν νιώθεις αμηχανία ούτε στενοχώρια, αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ξεδιάντροπος· σημαίνει ότι δεν σε νοιάζει αν η γελοιοποίηση θα επηρεάσει τη φήμη σου και σημαίνει ότι δεν κυριεύει πλέον τις σκέψεις σου η ματαιοδοξία σου. Σημαίνει ότι έχεις ωριμάσει ως προς την ανθρώπινη φύση σου. Αυτό είναι υπέροχο! Δεν είναι καλό αυτό; Είναι καλό. Όταν γελοιοποιείσαι, μη σκέφτεσαι ότι δεν έχεις αποδώσει καλά ή ότι έχεις κακή τύχη και μην ψάχνεις για τις αντικειμενικές αιτίες που το προκάλεσαν. Είναι φυσιολογικό» («Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)). Στην πραγματικότητα, μετά τα τόσα λάθη και τις επαίσχυντες προσπάθειές μου να τα κρύψω, τελικά απέκτησα κάποια αυτογνωσία. Είδα ότι δεν ήμουν καλύτερη απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Είχα κάνει το καθήκον μου απρόσεκτα, ανησυχώντας πολύ για τη φήμη και τη θέση. Δεν είχα καν το θάρρος να παραδεχτώ το λάθος μου. Ήθελα να το καλύψω και να εξαπατήσω τους πάντες. Ήμουν ύπουλη υποκρίτρια. Δεν είναι τρομακτικό να αντιμετωπίζεις προβλήματα στο καθήκον. Εφόσον είσαι ανοιχτός, ειλικρινής και αντιμετωπίζεις τα λάθη με ηρεμία, αναλογιζόμενος αυτά ώστε να αποφύγεις παρόμοια ζητήματα στο μέλλον, μπορείς ακόμα να κερδίσεις κάτι. Αυτή τη στάση και τη λογική οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι. Όταν κατάλαβα το θέλημα του Θεού, δεν με ένοιαζε τι σκέφτονταν για μένα. Είχα ήδη επηρεάσει το έργο μας. Έπρεπε να βρω την αιτία των λαθών, προκειμένου να αποφύγω να τα ξανακάνω στο μέλλον.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Όταν κάποιος μπορεί να είναι σοβαρός, να αναλαμβάνει ευθύνη και να το κάνει με την καρδιά του και όλη του τη δύναμη, το έργο θα γίνει σωστά. Μερικές φορές, βρίσκεσαι σε λανθασμένη ψυχική κατάσταση και δεν μπορείς να βρεις ούτε να ανακαλύψεις ένα λάθος το οποίο είναι πασιφανές. Αν ήσουν στη σωστή ψυχική κατάσταση, τότε, με τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, θα ήσουν σε θέση να αναγνωρίσεις το ζήτημα. Αν σε καθοδηγούσε και σου έδινε αντίληψη το Άγιο Πνεύμα, επιτρέποντάς σου να νιώσεις διαύγεια στην καρδιά και να γνωρίζεις πού βρίσκεται το λάθος, τότε θα ήσουν σε θέση να διορθώσεις την απόκλιση και να αγωνιστείς για τις αρχές της αλήθειας. Αν βρισκόσουν σε λανθασμένη ψυχική κατάσταση και ήσουν αφηρημένος και απρόσεκτος, θα ήσουν σε θέση να αντιληφθείς το λάθος; Δεν θα ήσουν. Τι διαπιστώνεται από αυτό; Αυτό δείχνει ότι για να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι, είναι πολύ σημαντικό να συνεργάζονται· είναι επίσης σημαντική η κατάσταση του νου, και το πού κατευθύνουν τις σκέψεις και τις προθέσεις τους είναι, κι αυτό, πολύ σημαντικό. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά και βλέπει την ψυχική κατάσταση κάποιου στο καθήκον του, και πόση προσπάθεια καταβάλλουν. Είναι καίριας σημασίας οι άνθρωποι να βάζουν όλη την καρδιά και τη δύναμή τους σε αυτό που κάνουν. Η συνεργασία είναι αποφασιστικός παράγοντας. Να προσπαθεί να μη μετανιώνει για τα καθήκοντα που έχει ολοκληρώσει ούτε για προηγούμενες ενέργειές του, και να φτάσει στο σημείο να μην οφείλει τίποτα στον Θεό —τούτο σημαίνει να δίνει κάποιος όλη του την καρδιά και τη δύναμη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού λένε ότι όταν κάποιος έχει λανθασμένη νοοτροπία, και είναι αφηρημένος και απρόσεκτος, δεν βλέπει λάθη που είναι μπροστά στα μάτια του. Η κατάστασή μου ήταν όπως λέει ο Θεός. Αυτά τα δύο λάθη ήταν μπροστά στα μάτια μου —αν πρόσεχα λίγο, θα τα είχα βρει εύκολα. Μα εγώ δεν τα πρόσεξα. Το ένα βίντεο έπρεπε να ξαναγίνει και το άλλο είχε γίνει δύο φορές, Πράγμα που κόστισε πολύ. Αυτό είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τη νοοτροπία μου την περίοδο εκείνη. Νόμιζα ότι ήμουν βετεράνος στη δουλειά, ότι ήξερα το έργο σαν την παλάμη μου, οπότε δεν ήμουν τόσο προσεκτική όσο όταν ξεκίνησα. Ήμουν αλαζόνας και απρόσεκτη. Ειδικά για τους αρχικούς ελέγχους, πίστευα ότι ήταν απλό, ότι μπορούσα να το κάνω μηχανικά με βάση την εμπειρία μου. Δεν έδωσα προσοχή, δεν έλεγξα προσεκτικά το έργο, και στο τέλος, έκανα στοιχειώδη λάθη. Όλα συνέβησαν επειδή ζούσα με αλαζονική διάθεση και έκανα απλώς τα βασικά στο καθήκον. Αργότερα, ανοίχτηκα στους αδελφούς για τα λάθη που είχα κάνει στο καθήκον μου. Συνόψισα τα προβλήματα στο έργο μας και πρότεινα ορισμένους κανόνες που θα βοηθούσαν να αποφευχθούν ίδια προβλήματα στο μέλλον. Μέσω αυτού, βρήκα κάποια ψυχική γαλήνη.

Λίγο καιρό μετά, ήμουν υπεύθυνη για ένα νέο έργο. Επειδή όμως δεν είχα ξανακάνει ποτέ τέτοιο βίντεο, δεν είχα καταλάβει όλες τις λεπτομέρειες, έτσι εμφανίζονταν κάποια προβλήματα στη διάρκεια. Αν και μερικές φορές ανησυχούσα για το τι θα σκεφτόντουσαν οι άλλοι, αντιμετώπισα τα προβλήματα με σωστό σκεπτικό, παραμερίζοντας την υπερηφάνειά μου. Κάθε λάθος, το κατέγραφα και συνόψιζα τις παρεκκλίσεις, για να βρω τρόπο να μην ξανασυμβεί. Αφού το έκανα αυτό, είδα την καθοδήγηση του Θεού, διορθώνοντας πολλά προβλήματα πριν προκαλέσουν απώλειες στην εκκλησία. Μέσω αυτής της εμπειρίας, έμαθα ότι κάνοντας το καθήκον με όλη σου την καρδιά, θα έχεις την καθοδήγηση και την προστασία του Θεού. Ταυτόχρονα, έμαθα ότι δεν είναι κακό να έρχεσαι σε δύσκολη θέση μέσω λαθών ή αποτυχιών. Με βοήθησε να δω τις αδυναμίες και τη διαφθορά μου, να παραμερίσω τη ματαιοδοξία μου και να φέρομαι σωστά στον εαυτό μου.