Από τη Σάογιαν, επαρχία Χενάν

Η εκκλησία κανόνισε για μένα να εργαστώ μαζί με μια ηλικιωμένη αδελφή σε κάποιο καθήκον που αφορούσε γενικές υποθέσεις της εκκλησίας. Αφού είχα εργαστεί μαζί της για λίγο καιρό, τη βρήκα απρόσεκτη στο έργο της, ενώ δεν αποδεχόταν την αλήθεια. Έτσι, σχημάτισα μια άποψη γι’ αυτήν. Σταδιακά, η κανονική σχέση μεταξύ μας χάθηκε, δεν τα πηγαίναμε καλά και δεν μπορούσαμε να εργαστούμε αρμονικά μαζί. Αισθανόμουν ότι ήταν εντελώς δικό της λάθος το ότι η σχέση μας είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο κι έτσι προσπάθησα να σκεφτώ κάθε είδους τρόπο για να επικοινωνήσω μαζί της, ώστε να γνωρίσει τον εαυτό της. Μα όλες μου οι προσπάθειες για επικοινωνία μαζί της απέβησαν μάταιες και κάποιες φορές είχαν μάλιστα το αντίθετο αποτέλεσμα. Τελικά, χωρίσαμε τους δρόμους μας με εχθρικά συναισθήματα. Έτσι, ήμουν ακόμα πιο σίγουρη ότι αυτή δεν ήταν άτομο που αποδεχόταν την αλήθεια. Μετά από αυτό, η εκκλησία κανόνισε να με φιλοξενήσει μια άλλη οικογένεια. Λίγο μετά, ανακάλυψα πολλά προβλήματα με τον αδελφό και την αδελφή από την οικογένεια που με φιλοξενούσε, και ξανά «μόχθησα» για να έρθω σε συναναστροφή μαζί τους, μα όλες μου οι προσπάθειες ήταν άκαρπες, κι έτσι αυτοί άρχισαν να είναι προκατειλημμένοι απέναντί μου. Αντιμέτωπη με αυτές τις συνθήκες, ήμουν πολύ προβληματισμένη και μπερδεμένη: Γιατί όλοι οι άνθρωποι που συναντώ δεν αποδέχονται την αλήθεια; Μια μέρα, βρήκα την πηγή του προβλήματος όταν βρέθηκα σε αδιέξοδο στο έργο μου.

Εκείνη την ημέρα, η επικεφαλής είχε κανονίσει να της στείλω το πρόγραμμα εργασίας, και εγώ εμπιστεύθηκα την ηλικιωμένη αδελφή της οικογένειας που με φιλοξενούσε να της το παραδώσει. Ποιος να ήξερε ότι μια βδομάδα μετά, το δέμα θα ερχόταν πίσω σ’ εμένα ανέπαφο. Αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση, εξεπλάγην και έριξα την ευθύνη στην ηλικιωμένη αδελφή για τον απρόσεκτο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το θέμα, κάτι που είχε οδηγήσει στο να μην παραδοθεί το δέμα εγκαίρως στην επικεφαλής. Επίσης, η επικεφαλής δεν είχε επικοινωνήσει μαζί μου για μέρες μετά από αυτό, και είχα αρχίσει να ανησυχώ: Συνήθως, αν κάτι δεν παραδιδόταν ή αργούσε να σταλεί, η επικεφαλής καλούσε αμέσως για να ρωτήσει τι συμβαίνει. Γιατί δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου αυτή τη φορά; Δεν ήθελε, πλέον, να κάνω αυτό το καθήκον; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν — οι σκέψεις μου ήταν γεμάτες ανησυχία και μετάνοια, και δεν μπορούσα παρά να πέσω στο έδαφος ενώπιον του Θεού και να προσευχηθώ: «Θεέ μου, αισθάνομαι τόσο ταραγμένη και προβληματισμένη στην καρδιά μου. Το πρόγραμμα εργασίας έχει σταλεί πίσω σ’ εμένα ανέπαφο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και δεν ξέρω ποιο είναι το θέλημά Σου τώρα που μου συμβαίνει αυτό το πράγμα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και διαφώτισέ με, βοήθησέ με να κατανοήσω το θέλημά Σου». Αμέσως μετά την προσευχή, αυτά τα λόγια του Θεού γυρνούσαν διαρκώς στο μυαλό μου: «Όποτε κάνεις κάτι, πηγαίνει στραβά και βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Αυτή είναι η πειθαρχία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα θέματα που είχα συναντήσει κατά το έργο, το ότι δεν μπορούσα να εργαστώ πλέον μαζί με την ηλικιωμένη αδελφή, και οι γνώμες που είχαν για μένα ο αδελφός και η αδελφή από την οικογένεια που με φιλοξενούσε, ήταν στην πραγματικότητα ο τρόπος του Θεού να με αντιμετωπίσει μέσω των ανθρώπων και των ζητημάτων γύρω μου! Κάλεσα σιωπηλά τον Θεό: «Θεέ μου, ξέρω ότι με αντιμετωπίζεις και με πειθαρχείς επειδή με αγαπάς, μα δεν κατανοώ ποιες πτυχές μου θέλεις να αντιμετωπίσεις σχεδιάζοντας αυτές τις περιστάσεις. Προσεύχομαι να με διαφωτίσεις και να με καθοδηγήσεις».

Αργότερα, ενώ διάβαζα τον λόγο του Θεού, είδα αυτά τα δύο εδάφια: «Πρέπει πρώτα να επιλύσετε όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε μέσα σας, βασιζόμενοι στον Θεό. Βάλτε ένα τέλος στις εκφυλισμένες διαθέσεις σας και γίνετε ικανοί να καταλάβετε πραγματικά την κατάστασή σας και το πώς θα πρέπει να λειτουργείτε· συνεχίστε να μοιράζεστε μέσω της συναναστροφής οτιδήποτε δεν καταλαβαίνετε. Είναι απαράδεκτο να μην έχετε γνώθι σαυτόν. Πρώτα γιατρέψτε την αρρώστια σας, και φάτε και πιείτε ακόμα περισσότερο τα λόγια Μου, αναλογιστείτε τα λόγια Μου, για να ζήσετε τη ζωή και να λειτουργείτε σύμφωνα με τα λόγια Μου. Είτε βρίσκεστε στο σπίτι σας είτε σε κάποιο άλλο μέρος, θα πρέπει να επιτρέπετε στον Θεό να ασκεί εξουσία μέσα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 22). «Όταν αντιμετωπίζεις πράγματα, πρέπει να κάνεις μια επιλογή, πρέπει να τα προσεγγίσεις ορθά, πρέπει να ηρεμήσεις και να χρησιμοποιήσεις την αλήθεια για να επιλύσεις το πρόβλημα. Σε τι χρησιμεύει το να κατανοείς γενικά κάποιες αλήθειες; Αυτές δεν υπάρχουν απλώς για να σε χορτάσουν και δεν υπάρχουν απλώς και μόνο για να ειπωθούν, ούτε υπάρχουν για να επιλύσουν τα προβλήματα των άλλων· αντίθετα, υπάρχουν για να λύσουν τις δικές σου δυσχέρειες, και μόνο αφότου επιλύσεις τα δικά σου προβλήματα, μπορείς να επιλύσεις τα προβλήματα των άλλων» (από «Οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να σωθούν» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού με φώτισαν. Ναι, όταν συμβαίνουν κάποια πράγματα, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τους εαυτούς μας, να αναζητάμε την αλήθεια για να επιλύσουμε τη δική μας διαφθορά και να γιατρέψουμε τη δική μας κατάσταση. Μόνο όταν έχουμε τη δική μας είσοδο κι έπειτα τη συναναστροφή με τους άλλους, μπορούμε πράγματι να βοηθήσουμε τους άλλους και να επιλύσουμε τα προβλήματά τους. Μα ποτέ μου δεν εξέτασα, ούτε γνώριζα τον εαυτό μου όταν συνέβαιναν πράγματα, αντίθετα εστίαζα τυφλά στους άλλους, και πάντα έβρισκα λάθη σ’ αυτούς όποτε ήταν δυνατόν. Όταν δεν μπόρεσα να εργαστώ αρμονικά με την ηλικιωμένη αδελφή, το απέδωσα σ’ αυτήν, και προσπάθησα να βρω τρόπους να επικοινωνήσω μαζί της ώστε αυτή να γνωρίσει τον εαυτό της και να πάρει μαθήματα. Όταν η συναναστροφή μου δεν είχε αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν αναλογίστηκα τον εαυτό μου, μα, αντιθέτως, σιγουρεύτηκα στην καρδιά μου ότι η ηλικιωμένη αδελφή δεν αποδεχόταν την αλήθεια. Όταν ο αδελφός και η αδελφή από την οικογένεια που με φιλοξενούσε δεν ήταν πρόθυμοι να με ακούσουν κατά τις συναναστροφές μου μαζί τους, πίστεψα ότι αυτό συνέβαινε επειδή δεν επεδίωκαν την αλήθεια, και δεν ήταν σε θέση να την αποδεχτούν. Όταν το πρόγραμμα εργασίας στάλθηκε πίσω σ’ εμένα ανέπαφο, κατηγόρησα τους άλλους και έριξα σε άλλους την ευθύνη. Όταν συνέβησαν όλα αυτά, δεν κατάφερα να εξετάσω τι διαφθορές είχα εμφανίσει, και σε ποιες αλήθειες θα έπρεπε να εισέλθω. Αντίθετα, είχα απαιτήσεις από τους άλλους σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα, και αν κάποιος δεν πληρούσε αυτές τις προδιαγραφές ή αρνούταν να δεχτεί τη συναναστροφή μαζί μου, τότε έβγαζα το βιαστικό συμπέρασμα ότι μάλλον δεν επιδιώκει και δεν αποδέχεται την αλήθεια. Ήμουν, στ’ αλήθεια, τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη, και δεν είχα καθόλου αυτογνωσία. Δεν είχα καμία γνώση των διαφθορών που εμφάνιζα, ούτε επιζητούσα την αλήθεια για να λύσω τα δικά μου προβλήματα, μα πάντα έβρισκα λάθη στους άλλους. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα να εργάζομαι αρμονικά και να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους; Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το εξής: Ο λόγος για τον οποίο δεν τα πήγαινα καλά με κανέναν δεν ήταν το ότι εκείνοι δεν αναζητούσαν ή δεν αποδέχονταν την αλήθεια, μα επειδή εγώ δεν είχα καθόλου αυτογνωσία και δεν εστίαζα στη χρησιμοποίηση της αλήθειας για την επίλυση των δικών μου προβλημάτων.

Αφού συνειδητοποίησα όλα αυτά, άρχισα να δίνω προσοχή στη δική μου είσοδο. Όταν αντιμετώπιζα κάποια ζητήματα, πρώτα αναλογιζόμουν και γνώριζα τον εαυτό μου, και εστίαζα στο να επιζητώ την αλήθεια για να λύσω τα δικά μου προβλήματα. Συνεπώς, όταν επικοινωνούσα την αλήθεια με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, εκείνοι άρχισαν να δείχνουν κάποια γνώση για τη δική τους διαφθορά, και σταδιακά αναπτύσσαμε μια αρμονική συνεργασία. Μόνο μόλις αντιμετώπισα τα γεγονότα κατάφερα τελικά να δω ότι, όταν προκύπτουν ζητήματα, είναι άκρως σημαντικό να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του και να λύνει πρώτα τα δικά του προβλήματα˙ μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε την κανονική ανθρώπινη φύση μας, να έχουμε μια αρμονική συνεργασία με τους άλλους, και να θερίσουμε τη σπορά των εμπειριών ζωής μας.