Από τη Σίνγουεϊ, επαρχία Τσετσιάνγκ

Στις 25 και 26 Ιουνίου του 2013, οι περισσότεροι από τους επικεφαλής και συνεργάτες εδώ συνελήφθησαν από την αστυνομία του ΚΚΚ. Μόνο λίγοι από εμάς γλίτωσαν αβλαβείς. Αντιμέτωπη με την καταστροφή και την αναστάτωση που προκάλεσαν στο έργο της εκκλησίας οι μανιώδεις συλλήψεις και η καταδίωξη από το ΚΚΚ, πήρα την εξής μυστική απόφαση ενώπιον του Θεού: Ανεξάρτητα από το πόσο άσχημη γίνει η καταδίωξη του ΚΚΚ ή από το πόσο μεγάλες θα είναι οι δυσκολίες για το μελλοντικό μας έργο, οπωσδήποτε θα συνεργαστώ ειλικρινά με τον Θεό και θα διευθετήσω όλα τα ζητήματα του έργου το συντομότερο δυνατό. Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε το πυρετώδες έργο της αντιμετώπισης των συνεπειών. Και μετά από περίπου ένα μήνα σκληρής δουλειάς, όλες οι διευθετήσεις του έργου κόντευαν να ολοκληρωθούν. Άθελά μου, βρέθηκα σε μια κατάσταση αυτοεκτίμησης, σκεπτόμενη πόσο έξυπνη ήμουν που είχα διευθετήσει το έργο τόσο καλά, ακριβώς τη στιγμή που οι ξέφρενες συλλήψεις και η σκληρή καταδίωξη του ΚΚΚ ήταν στο αποκορύφωμά τους. Τι ικανή εργαζόμενη που ήμουν! Εκείνη τη χρονική στιγμή, 0 Θεός μού επέβαλλε την παίδευση και την κρίση Του.

Ένα βράδυ, αρκετές από εμάς τις αδελφές συζητούσαμε. Η αδελφή Γουάνγκ πρότεινε να γράψω σε μερικούς αδελφούς και αδελφές, μου ανέθεσε κάποια καθήκοντα και τελικά πρόσθεσε: «Μην απασχολείσαι απλώς με εξωτερικά πράγματα, τώρα είναι ώρα να κρυβόμαστε και να εκτελούμε πνευματική άσκηση. Εστίασε στην πνευματική άσκηση και στην είσοδο στη ζωή». Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, η καρδιά μου τα απέρριψε: «Πρέπει να γράψω επιστολές, πρέπει να βγω έξω και να εργαστώ. Πότε θα έχω χρόνο για πνευματική άσκηση; Εσύ είσαι ξένη, εγώ είμαι ντόπια, σε προστατεύω μην αφήνοντάς σε να βγεις έξω και να εργαστείς, κι εσύ μου ασκείς κριτική; Αν καθόμουν σπίτι και εκτελούσα πνευματική άσκηση όπως κάνεις εσύ, ποιος θα πήγαινε να επιτελέσει το έργο; Τα πράγματα χρειάζεται να διευθετούνται με σειρά σπουδαιότητας, και η κατάσταση πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν πριν αρχίσεις να με κλαδεύεις». Το επόμενο πρωί, όλοι συναναστρέφονταν τον λόγο του Θεού και όλες οι αδελφές μιλούσαν για την κατανόηση τους περί του λόγου του Θεού, ενώ εγώ ήμουν αφηρημένη και παρέμενα σιωπηλή. Τότε, η αδελφή Γουάνγκ με ρώτησε: «Γιατί δεν συναναστρέφεσαι;» Απάντησα θιγμένη: «Δεν έχω καμιά γνώση ή κατανόηση». Η αδελφή συνέχισε: «Βλέπω ότι δεν είσαι σε καλή κατάσταση». Απάντησα χωρίς να σκεφτώ: «Δεν έχω παρατηρήσει κάποιο πρόβλημα». Αλλά στην πραγματικότητα, όλες μου οι σκέψεις ήταν έτοιμες να ξεσπάσουν από μέσα μου. Στο τέλος, δεν μπορούσα να τις συγκρατήσω άλλο, κι όλες οι σκέψεις που με προβλημάτιζαν, ξεχύθηκαν. Τότε, μια άλλη αδελφή είπε: «Η αδελφή Γουάνγκ το είπε αυτό επειδή ανησυχεί ότι, αν μόνο εργαζόμαστε και δεν έχουμε καθόλου χρόνο για τη δική μας είσοδο, τότε θα εκφυλιστούμε...» Όσο περισσότερο μιλούσε έτσι, τόσο περισσότερο αντιδρούσα μέσα μου και σκεφτόμουν: «Λες ότι είμαι εκφυλισμένη; Νομίζω ότι είμαι σε πολύ καλή κατάσταση, δεν πρόκειται να εκφυλιστώ!» Απλώς δεν συμφωνούσα με τη συναναστροφή της. Μετά το πρωινό, βγήκα έξω να εργαστώ, και σε όλη τη διαδρομή ένιωθα ενοχλημένη και σκεφτόμουν: «Θα παραιτηθώ από επικεφαλής. Καλύτερα να κάνω απλώς κάποια καθήκοντα ρουτίνας και να τελειώνω με αυτό. Εφόσον όλοι οι άλλοι λένε τώρα ότι είμαι εκφυλισμένη και δεν έχω είσοδο στη ζωή, πώς μπορώ να καθοδηγώ τους άλλους αδελφούς και τις αδελφές;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αποκαρδιωνόμουν και σκέφτηκα μέσα μου: Όταν ολοκληρωθούν αυτά τα καθήκοντα, θα παραιτηθώ. Τότε, όλο μου το σώμα ένιωσε αδύναμο, σαν να ήμουν άρρωστη. Τότε συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν εσφαλμένη, κι έτσι παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, είμαι τόσο αλαζονική και αυτάρεσκη. Δεν αγαπώ την αλήθεια και δεν ήμουν ικανή να δεχτώ την παίδευση και την κρίση Σου, την αντιμετώπισή μου από Εσένα και το κλάδεμά Σου. Σου ζητώ να με βοηθήσεις και να προστατεύσεις την καρδιά και το πνεύμα μου, να με καταστήσεις ικανή να υποταχθώ στο έργο Σου και με ειλικρίνεια να εξετάσω τον εαυτό μου και να έχω μια πραγματική κατανόηση του εαυτού μου». Αργότερα, είδα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Το βασικότερο για τον αυτοστοχασμό και τη γνώση του εαυτού σου είναι το εξής: Όσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι τα έχεις πάει καλά ή ότι έχεις πράξει το σωστό σε συγκεκριμένους τομείς και όσο περισσότερο νομίζεις ότι μπορείς να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού ή ότι αξίζεις να καυχιέσαι για εκείνους τους τομείς, τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να γνωρίσεις τον εαυτό σου σε εκείνους τους τομείς και τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να σκάψεις βαθιά μέσα τους για να δεις τι ανηθικότητες υπάρχουν μέσα σου, καθώς και ποια πράγματα μέσα σου δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού. […] Αυτή η ιστορία σχετικά με τον Παύλο χρησιμεύει ως προειδοποίηση για τον καθένα που πιστεύει στον Θεό, ότι δηλαδή όποτε αισθάνεσαι πως έχεις κάνει κάτι ιδιαίτερα καλά ή πιστεύεις πως είσαι ιδιαίτερα χαρισματικός σε κάποια πτυχή και πως δεν χρειάζεται να αλλάξεις ή να δεχθείς αντιμετώπιση σε κάποια πτυχή, θα πρέπει να αγωνιστείς να γνωρίσεις περισσότερο τον εαυτό σου σε αυτή την πτυχή. Αυτό συμβαίνει επειδή σίγουρα δεν έχεις φέρει στην επιφάνεια, δεν έχεις δώσει προσοχή ούτε και αναλύσει τις πτυχές του εαυτού σου στις οποίες νομίζεις πως τα πήγες καλά, ώστε να δεις αν πράγματι περιέχουν οτιδήποτε που αντιστέκεται στον Θεό» (από «Μόνο γνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις σου, μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού αντικατόπτρισαν την καρδιά μου σαν μέσα σ’ έναν φωτεινό καθρέπτη. Ο Θεός απαιτεί από εμάς να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κατανοώντας αυτά στα οποία νομίζουμε ότι τα πάμε καλά κι αυτά στα οποία νομίζουμε ότι είμαστε σωστοί, και να κατανοούμε και να αναλύουμε περισσότερο αυτές τις περιοχές όπου νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε να αντιμετωπιστούμε. Σκεπτόμενη εκείνο το χρονικό διάστημα, ένιωθα ότι κουβαλούσα ένα φορτίο και ότι το έργο μου είχε αποτελέσματα, και ότι είχα χειριστεί πολλά μείζονα καθήκοντα καλά, κι έτσι νόμιζα ότι έκανα την αλήθεια πράξη, ότι όλα αυτά ήταν θετικές και ενεργοί είσοδοι και ότι η κατάστασή μου ήταν κανονική απλώς δεν είχα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού για να εξετάσω και να γνωρίσω τον εαυτό μου. Χάρη στη διαφώτιση των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι, παρόλο που είχα κάνει το έργο μου καλά κατά το διάστημα εκείνο, η αλαζονική φύση μου είχε προ πολλού γίνει ανεξέλεγκτη. Νόμιζα ότι τα αποτελέσματα του έργου μου οφείλονταν όλα στις δικές μου προσπάθειες και ότι ήμουν ικανή εργαζόμενη —ζούσα ολοκληρωτικά σε μια κατάσταση αυτοεκτίμησης. Όταν ανέτρεξα σ’ εκείνη την περίοδο, συνειδητοποίησα ότι απλώς εργαζόμουν, κάνοντας ό,τι ήμουν ικανή να κάνω υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά, ενώ εργαζόμουν, δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν είχα είσοδο στη ζωή. Για κάποιο διάστημα, δεν είχα καθόλου κατανόηση του εαυτού μου, καμιά κατανόηση του Θεού, ούτε η εμπειρία μου στο έργο του Θεού μού επέφερε μια πιο ξεκάθαρη κατανόηση κάποιας πτυχής της αλήθειας. Αντιθέτως, έγινα αλαζονική, σε σημείο να μην ακούω κανέναν, κι έκλεψα τη δόξα του Θεού για τον μικρό ρόλο μου στο σπουδαίο έργο Του. Η σατανική διάθεση που αποκάλυψα ήταν αρκετή για Εκείνον να με κατονομάσει αμαρτωλή. Όμως, όταν ο Θεός χρησιμοποίησε εκείνη την αδελφή για να μου υπενθυμίσει να εστιάσω στην πνευματική λατρεία και να αποφύγω τον εκφυλισμό, δεν το δέχτηκα. Πραγματικά, δεν γνώριζα το καλό από το κακό και είχα παντελή άγνοια του εαυτού μου. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε μεγάλο κίνδυνο. Αν ο Θεός δεν είχε ωθήσει την αδελφή μου να μου επισημάνει την κατάστασή μου και να με επιστρέψει στον Θεό για να εξετάσω τον εαυτό μου εγκαίρως, αν συνέχιζα να είμαι τόσο ναρκισσιστική, χωρίς να το καταλάβω, θα είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Τελικά, θα είχα διαπράξει βαριά ύβρη εναντίον του Θεού και φοβάμαι ότι τότε θα ήταν πολύ αργά να μετανοήσω, και θα είχα απορριφθεί. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πόσο πολύ χρειαζόμουν την κρίση και την παίδευση του Θεού και πόσο χρειαζόμουν να αντιμετωπιστώ και να κλαδευτώ για να με κρατήσει στον δρόμο προς τα εμπρός. Παρόλο που με έπληξαν η κρίση και η παίδευση, και κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, και ένιωσα ότι είχα χάσει το γόητρό μου και υπέφερα, αυτή ήταν πραγματικά η σωτηρία του Θεού, και έγινα πρόθυμη να δεχτώ περισσότερο από αυτού του είδους το έργο από τον Θεό.

Αφότου βίωσα αυτήν την παίδευση και την κρίση, η κατάστασή μου άλλαξε. Η συμπεριφορά μου και η διαγωγή μου έγιναν κάπως χαμηλών τόνων, και κατάλαβα λίγο από το έργο του Θεού που βρισκόταν σε δυσαρμονία με τις αντιλήψεις του ανθρώπου. Όμως σύντομα, ο Θεός με εξέθεσε και πάλι, και με κατέστησε ικανή να καταλάβω ότι η κατανόησή μου εξακολουθούσε να είναι πολύ ρηχή.

Στις αρχές Αυγούστου, εκλέχτηκα επικεφαλής μεσαίου επιπέδου. Εκείνη την περίοδο, πήρα κρυφά μια απόφαση: «Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που με ανύψωσες και που μου έδωσες μια τέτοια σημαντική αποστολή. Δεν θέλω να μην ανταποκριθώ στις προσδοκίες Σου από μένα και θέλω να κάνω ό,τι είναι δυνατό για να εκπληρώσω αυτό το καθήκον, και Σου ζητώ να με καθοδηγήσεις και να με οδηγήσεις». Κι έτσι, ρίχτηκα σ’ ένα φορτωμένο πρόγραμμα εργασίας. Ήμουν αντιμέτωπη με όλα τα πολυάριθμα προβλήματα στις επιστολές που είχαν γράψει οι αδελφοί και οι αδελφές, και έπρεπε να απαντήσω και να παράσχω καθοδήγηση στον καθένα. Συχνά, έμενα ξύπνια έως αργά, αλλά χαιρόμουν που το έκανα. Μερικές φορές, συναντούσα μια κατάσταση την οποία δεν κατανοούσα και δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ, έτσι, προσευχόμουν στον Θεό και βασιζόμουν σ’ Εκείνον κι έβλεπα την ηγεσία Του και την καθοδήγησή Του, και όλο το έργο της εκκλησίας διευθετούταν ομαλά. Χωρίς να το καταλάβω, έγινα ξανά αλαζονική, σκεπτόμενη: «Είμαι αρκετά καλή σ’ αυτό, είμαι πολύ ικανή εργαζόμενη». Μια μέρα, συνάντησα πολλές δυσκολίες. Δεν ήξερα πώς να τις επιλύσω. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και σκέφτηκα πώς να καθαρίσω το μυαλό μου για να διευθετήσω το έργο καλά. Αφότου αναζήτησα και σκέφτηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, πώς θα διευθετήσω και θα χειριστώ αυτό το έργο, σταδιακά το μυαλό μου κατέστη πιο ξεκάθαρο. Έτσι, έγραψα στον επικεφαλής μου για να του κάνω αυτή την πρόταση και για να ρωτήσω αν ήταν εφικτή ή όχι. Όταν έγραψα την επιστολή, νόμιζα ότι ο επικεφαλής θα σκεφτόταν σίγουρα ότι είχα αναλάβει ένα φορτίο και ότι ήμουν ικανή εργαζόμενη. Αφότου η επιστολή απεστάλη, περίμενα συνεχώς την απάντηση, ελπίζοντας για τον έπαινό τους. Μερικές μέρες αργότερα, έλαβα μια απάντηση, αλλά όταν την άνοιξα και τη διάβασα, δέχτηκα ένα χτύπημα. Ο επικεφαλής, όχι μόνο παρέλειπε να με επαινέσει, αλλά αντιθέτως, με αντιμετώπιζε και με κλάδευε, λέγοντας: «Δεν έχεις αρχές που το κάνεις αυτό. Τώρα, το ΚΚΚ συλλαμβάνει μανιωδώς τον εκλεκτό λαό του Θεού. Η οικογένεια του Θεού χρειάζεται τώρα τους επικεφαλής όλων των επιπέδων να εκτελούν πνευματική άσκηση κρυμμένοι. Αν επιμένεις να προκαλείς τόσο ντόρο, με αυτόν τον τρόπο θα διακόψεις το έργο του Θεού. Αν οι τοπικοί επικεφαλής μπορούν να χειριστούν το δικό τους έργο, τότε ας το κάνουν, κι αν όχι, τότε απλώς μην ασχολείσαι. Πρέπει επειγόντως να εκτελέσεις πνευματική άσκηση και να γράψεις άρθρα». Μόλις τελείωσα να διαβάζω την επιστολή, ένιωσα απίστευτα αδικημένη: «Πώς μπορεί ο επικεφαλής να είναι έτσι; Οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν προβλήματα και ωστόσο, αυτοί δεν κάνουν τίποτα να τα επιλύσουν, κι επιπλέον λένε ότι εγώ είμαι χωρίς αρχές στις ενέργειές μου. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα εδώ, και όλο μας το έργο βρίσκεται σε αταξία. Δεν χρειαζόμαστε κάποια οργάνωση; Αν ζητήσουμε από τους τοπικούς επικεφαλής να χειριστούν το δικό τους έργο, τότε δεν κλείνουμε τα αυτιά μας σε όλα αυτά τα προβλήματα;» Απέτυχα εντελώς να ελέγξω τον εαυτό μου και ήμουν τόσο αναστατωμένη που εξέφρασα τη δυσαρέσκειά μου στην οικοδέσποινα αδελφή μου, κι ακόμα σκέφτηκα: «Θα παραιτηθώ. Αν δεν παραιτηθώ, θα εξακολουθώ να διακόπτω το έργο του Θεού. Ποιος ο λόγος να εξαντλούμαι αν κανείς δεν το εκτιμά;»

Την επόμενη μέρα, παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού και αναλογίστηκα τις δικές μου εκφράσεις και σκέφτηκα ότι στις ομιλίες αναφέρεται ότι η απόρριψη του κλαδέματος και της αντιμετώπισης δείχνει αποτυχία στο να αγαπήσει κανείς την αλήθεια, και οι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια έχουν μια κακή ανθρώπινη φύση. Έτσι, διάβασα συνειδητά το «Οι αρχές της αποδοχής του κλαδέματος και της αντιμετώπισης» κι απ’ αυτό, είδα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ορισμένοι άνθρωποι γίνονται παθητικοί αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν· χάνουν ενέργεια στην εκτέλεση των καθηκόντων τους και καταλήγουν να χάνσουν την αφοσίωσή τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη της επίγνωσής τους αναφορικά με την ουσία των πράξεων τους, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα έλλειψη δεκτικότητας προς το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Αυτό καθορίζεται από την αλαζονική και επηρμένη φύση τους, όπως και από τη φύση τους που δεν αγαπά την αλήθεια. Οφείλεται εν μέρει και στο ότι δεν έχουν κατανοήσει τη σημασία του κλαδέματος και της αντιμετώπισης, και στην πεποίθηση ότι καθορίζουν το αποτέλεσμά τους. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι πιστεύουν πως αν εγκαταλείψουν την οικογένειά τους, αν ξοδέψουν τους εαυτούς τους για τον Θεό κι αν έχουν κάποια αφοσίωση σ’ Αυτόν, τότε δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και να κλαδευτούν· και ότι αν αντιμετωπιστούν, τότε αυτή δεν είναι η αγάπη και η δικαιοσύνη του Θεού. Γιατί δεν αποδέχονται το κλάδεμα και την αντιμετώπιση; Για να το θέσουμε απλά, όλο αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι είναι υπερβολικά αλαζονικοί, επηρμένοι και αυτάρεσκοι, και δεν αγαπούν την αλήθεια· οφείλεται στο ότι είναι υπερβολικά δόλιοι — δεν θέλουν να υποφέρουν από κακουχίες — παρά να αποκτούν ευλογίες με τον εύκολο τρόπο. Οι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή επίγνωση της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Δεν είναι πως ο Θεός δεν έχει κάνει τίποτα δίκαιο· είναι απλώς πως οι άνθρωποι ποτέ δεν πιστεύουν ότι όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Στα μάτια του ανθρώπου, αν το έργο του Θεού δεν εναρμονίζεται με το θέλημα της ανθρωπότητας ή δεν συνάδει με τις προσδοκίες της, τότε ο Θεός μάλλον δεν είναι δίκαιος. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ποτέ πως οι ενέργειές τους δεν εναρμονίζονται με την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό» (από «Η σημασία του καθορισμού του αποτελέσματος των ανθρώπων από τον Θεό σύμφωνα με την επίδοσή τους» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την εσωτερική μου κατάσταση. Δεν δέχτηκα να κλαδευτώ και να αντιμετωπιστώ, διότι δεν κατάλαβα την ουσία των ενεργειών μου. Νόμιζα ότι δεν υπήρχε τίποτα κακό σ’ αυτά που έκανα, όμως το έργο μου και το καθήκον μου είχαν προ πολλού ξεστρατίσει από τις διευθετήσεις του έργου, ωστόσο εξακολουθούσα να νομίζω ότι ήμουν πλήρως αφοσιωμένη. Σκέφτηκα αυτό που αναφέρεται στις διευθετήσεις του έργου, ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες θα πρέπει να αναλάβουν το θεμελιώδες και καίριας σημασίας έργο. Κι ωστόσο, άποψή μου ήταν ότι όλα τα ζητήματα που στέλνονται από τους κάτω στους πάνω, έπρεπε να λάβουν καθοδήγηση και απαντήσεις, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ήταν το θέμα. Μόνο αν τα προβλήματα διαχειρίζονταν και οργανώνονταν σωστά θα μπορούσα να καθησυχάσω την καρδιά μου και να εκτελέσω πνευματική λατρεία. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με αυτά τα γεγονότα, είδα ότι δεν είχα υποταχθεί πλήρως και άνευ όρων στις διευθετήσεις του έργου, αλλά, αντ’ αυτού, βάδιζα στο δικό μου μονοπάτι, κι έτσι, πάλευα να συμβαδίσω με το τρέχον έργο του Αγίου Πνεύματος. Πάντα είχα πολλές ανησυχίες που δεν μπορούσα να διώξω, και ήμουν τόσο αλαζονική που ήμουν εντελώς χωρίς λογική. Ο Θεός ωθούσε τον επικεφαλής να αντιμετωπίσει πράγματα μέσα μου που δεν ήταν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, έτσι ώστε να καταλάβω τη φύση μου που επαναστατούσε ενάντια στον Θεό και Τον πρόδιδε, και την ίδια στιγμή, να καταλάβω το τρέχον έργο του Αγίου Πνεύματος και το θέλημα του Θεού: Η πνευματική λατρεία και η αυτό-εξέταση πρέπει να έρχονται πρώτα, και δεν θα έπρεπε να εστιάζω μόνο στο έργο. Όμως, δεν αναγνώρισα ότι η ουσία των πράξεών μου εναντιωνόταν στις διευθετήσεις του έργου, επαναστατούσε και αντιστεκόταν στον Θεό. Αντιθέτως, είχα πάθει εμμονή με το σωστό και το λάθος, απέτυχα πραγματικά να κατανοήσω πνευματικά ζητήματα και απέτυχα πραγματικά να κατανοήσω το έργο του Θεού. Τότε, θυμήθηκα και πάλι αυτά τα λόγια σε ένα κήρυγμα: «Δεν έχει σημασία ποιο άτομο, ποιος επικεφαλής, ποιος εργαζόμενος με κλαδεύει και με αντιμετωπίζει, και δεν έχει σημασία αν συμφωνεί απόλυτα με τα γεγονότα. Από τη στιγμή που συμφωνεί εν μέρει με τα γεγονότα, τότε το δέχομαι και υπακούω· από τη στιγμή που εν μέρει συμφωνεί με τα γεγονότα, τότε το αποδέχομαι εντελώς. Δεν δικαιολογούμαι σε άλλους ούτε λέω ότι δέχομαι κάποιο μέρος, αλλά όχι τα υπόλοιπα, και δεν βρίσκω δικαιολογίες. Αυτές είναι οι εκφράσεις κάποιου που υποτάσσεται στο έργο του Θεού. Αν δεν υποτάσσεσαι με αυτόν τον τρόπο στον λόγο του Θεού και στο έργο του Θεού, θα σου είναι δύσκολο να αποκτήσεις την αλήθεια, και θα σου είναι δύσκολο να εισέλθεις στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού» (από «Πώς να έχεις αποτελέσματα από την βρώση και την πόση του λόγου του Θεού» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Α'»). Ναι, ακόμα κι αν τα λόγια του επικεφαλής δεν ταίριαζαν απόλυτα με την κατάστασή μου, και πάλι έπρεπε να τα δεχτώ και να υποταχτώ σ’ αυτά. Διότι αυτό ήταν ένα ζήτημα υποταγής στον Θεό και στην αλήθεια, όχι σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Κι επιπλέον, η εκπλήρωση του καθήκοντός μου είχε προ πολλού πάει ενάντια στις διευθετήσεις του έργου και στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Δεν θα έπρεπε ακόμα πιο γρήγορα να το αποδεχτώ, να υποταχθώ και να μεταμορφωθώ τελείως; Με αυτήν την κατανόηση, συνειδητά διόρθωσα τα λάθη στο καθήκον μου, και όταν βελτιώθηκα λίγο και ηρέμησα για να ασχοληθώ με την πνευματική λατρεία και να κάνω πράξη τη συγγραφή άρθρων, είδα ότι ο ίδιος ο Θεός προστάτευε το έργο Του και ότι το έργο στην εκκλησία προχωρούσε κανονικά, χωρίς καθυστέρηση.

Αφότου βίωσα αυτές τις δύο περιπτώσεις παίδευσης και κρίσης, καθώς κι αφού κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, παρόλο που υπέφερα κάποιο ραφινάρισμα και πόνο, έμεινα με κάποια κατανόηση του εαυτού μου και η εσφαλμένη κατάστασή μου διορθώθηκε εγκαίρως. Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός ο ίδιος δεν κατέχει κανένα στοιχείο παρακοής, καθώς η υπόστασή Του είναι καλή. Αποτελεί την έκφραση πάσης ομορφιάς και καλοσύνης, όπως και αγάπης» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η ουσία του Χριστού είναι η υποταγή στο θέλημα του Επουράνιου Πατέρα). «Σε καταριέται, για να μπορέσεις να Τον αγαπήσεις και για να μπορέσεις να γνωρίσεις την ουσία της σάρκας. Σε παιδεύει, για να μπορέσεις να ξυπνήσεις, για να σου επιτρέψει να γνωρίσεις τις ελλείψεις μέσα σου και για να γνωρίσεις την απόλυτη αναξιότητα του ανθρώπου. Έτσι, οι κατάρες του Θεού, η κρίση Του, η μεγαλοπρέπειά Του και η οργή Του – είναι όλα για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην τελείωση. Όλα όσα κάνει ο Θεός σήμερα, και η δίκαιη διάθεση που κάνει σαφή μέσα σας – είναι όλα για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην τελείωση, και αυτή είναι η αγάπη του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Αμέσως μετά, δεν μπορούσα παρά να αναστενάζω με τέτοιο συναίσθημα: Ο Θεός είναι η έκφραση κάθε ομορφιάς και καλοσύνης, η ουσία Του είναι όμορφη και καλή, η ουσία Του είναι αγάπη, έτσι, καθετί που προέρχεται από τον Θεό είναι καλό και όμορφο. Είτε πρόκειται για κρίση, είτε για παίδευση, είτε διευθετεί ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα γύρω μας για να μας κλαδέψει και να μας αντιμετωπίσει, παρόλο που αυτά τα πράγματα μπορεί να προκαλούν πόνο στη σάρκα μας και να μας πλήττουν, όσα κάνει ο Θεός είναι ωφέλιμα για τη ζωή μας και είναι όλα σωτηρία και αγάπη. Όμως, δεν γνώριζα τον Θεό ή το έργο Του, ούτε καταλάβαινα τις επίπονες προσπάθειές Του. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με την κρίση και την παίδευσή Του, όταν κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, αντιστάθηκα και αρνήθηκα να το δεχτώ. Αντιστάθηκα τόσο πολύ, σε σημείο που παρατούσα την αποστολή μου διαρκώς, λες και ήταν οι άνθρωποι αυτοί που μου προκαλούσαν προβλήματα, και ήμουν εντελώς ανίκανη να το ανεχτώ αυτό απ’ τον Θεό. Έχοντας εκτεθεί δύο φορές από τον Θεό, είδα ότι, αν και διάβαζα τον λόγο του Θεού για πολλά χρόνια και άκουγα τόσα πολλά κηρύγματα, η παρόρμησή μου να επαναστατώ όταν αντιμετώπιζα κρίση και παίδευση, και όταν κλαδευόμουν και αντιμετωπιζόμουν, ήταν πολύ δυνατή, και τα απέρριπτα εντελώς. Μπορούσα να δω ότι, παρά την πίστη μου στον Θεό όλο αυτόν τον καιρό, η διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει, η φύση του Σατανά είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου —μια φύση που αντιστεκόταν εντελώς και πρόδιδε τον Θεό. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι η κρίση και η παίδευση, καθώς και το κλάδεμα και η αντιμετώπιση, ήταν όλα πράγματα που χρειαζόμουν, και ότι ήταν η καλύτερη προστασία του Θεού προς εμένα. Αν δεν βίωνα αυτό το είδος έργου του Θεού, δεν θα είχα μια πραγματική κατανόηση του εαυτού μου και δεν θα ήμουν ικανή να δω το δικό μου πραγματικό πρόσωπο, πόσο μάλλον θα μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο βαθιά ριζωμένη ήταν μέσα μου η φύση του Σατανά. Μόνο τότε κατάλαβα γιατί ο Θεός λέει ότι η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι εχθρός Του και ότι είμαστε απόγονοι του Σατανά. Αναλογιζόμενη τον λόγο του Θεού, η καρδιά μου διαφωτίστηκε. Είδα πώς ο Θεός διευθετεί προσεκτικά ανθρώπους και γεγονότα, προκειμένου να βιώσω το έργο Του, να εισέλθω στην πραγματικότητα της αλήθειας και να με οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι της ζωής —αυτό πραγματικά σημαίνει ότι ο Θεός με ανυψώνει και μου δίνει τη χάρη Του. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι όσα κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι αγάπη, και ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση είναι οι μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου και η καλύτερη σωτηρία του.