Από τη Σιάοσιαο, πόλη Σιούτσο, επαρχία Τζιάνγκσου

Λόγω των αναγκών του έργου της εκκλησίας, με έστειλαν σε ένα άλλο μέρος για να εκπληρώσω το καθήκον μου. Τον καιρό εκείνο, το έργο του ευαγγελίου στο μέρος εκείνο έφθινε και η κατάσταση των αδελφών δεν ήταν, σε γενικές γραμμές, καλή. Αλλά λόγω του ότι με άγγιξε το Άγιο Πνεύμα, ακόμη αναλάμβανα όσα μου εμπιστεύονταν με πλήρη αυτοπεποίθηση. Μετά την αποδοχή της ανάθεσης, ένιωθα γεμάτη ευθύνη, γεμάτη διαφώτιση και σκεφτόμουν, μάλιστα, ότι είχα αρκετή αποφασιστικότητα. Πίστευα ότι είχα τη δυνατότητα και ότι μπορούσα να κάνω τη δουλειά καλά. Στην πραγματικότητα, εκείνη την περίοδο, δεν είχα καμία απολύτως γνώση για το έργο του Αγίου Πνεύματος ή για τη δική μου φύση. Ζούσα εντελώς σε κατάσταση αυταρέσκειας και αυτοθαυμασμού.

Ακριβώς τη στιγμή που ξεχείλιζα από υπερηφάνεια, συνάντησα έναν αδερφό σε μια οικογένεια, όπου φιλοξενούνταν ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το έργο. Με ρώτησε για την κατάσταση του έργου μου και απάντησα στις ερωτήσεις του μία-μία, ενώ σκεφτόμουν: Σίγουρα θα θαυμάσει τις εργασιακές μου ικανότητες και τις μοναδικές μου γνώσεις. Αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι, αφού άκουσε τις απαντήσεις μου, όχι μόνο δεν συγκατένευσε επιδοκιμαστικά, αλλά είπε ότι το έργο μου ήταν ανεπαρκές, ότι το προσωπικό δεν έχει κινητοποιηθεί σωστά, ότι δεν έχω επιτύχει κανένα αποτέλεσμα και ούτω καθεξής. Βλέποντας τη δυσαρεστημένη έκφρασή του και ακούγοντας την αξιολόγησή του για το έργο μου, η καρδιά μου ξαφνικά ψυχράνθηκε. Σκέφτηκα: «Λέει ότι το έργο μου είναι ανεπαρκές; Αν δεν έχω επιτύχει κανένα αποτέλεσμα, τότε σε τι βαθμό πρέπει να προσπαθήσω για να μετράει ότι πέτυχα αποτελέσματα; Θα έπρεπε να είναι αρκετό που δεν αγανάκτησα μ’ αυτό το μίζερο καθήκον και ήμουν πρόθυμη να το αναλάβω, και όμως λέει ότι δεν έχω κάνει καλή δουλειά». Ήμουν πολύ επιθετική κατά βάθος και ένιωθα ότι με είχαν αδικήσει τόσο, που σχεδόν κυλούσαν δάκρυα. Τα απειθή, δυσαρεστημένα και επαναστατικά πράγματα μέσα μου βγήκαν απευθείας στην επιφάνεια: Το ανάστημά μου μπορεί να επιτύχει μόνο τόσα. Όπως και να ‘χει, έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα, οπότε αν είμαι ανεπαρκής, τότε ας βρουν κάποιον άλλον… Δεν ένιωθα καθόλου άνετα κατά βάθος και ήμουν χαμένη, αβέβαιη σχετικά με το τι να κάνω και, επομένως, δεν μπορούσα να ακούσω ούτε μία λέξη που είπε μετά απ’ αυτά. Εκείνες τις λίγες ημέρες, η κατάστασή μου πήγε από την μεγάλη υπερηφάνεια στην κατάθλιψη και την αποθάρρυνση, από τη μεγάλη ευχαρίστηση με τον εαυτό μου στο να έχω μια καρδιά γεμάτη παράπονα. Ένιωθα να βουλιάζω σε μια αίσθηση απώλειας. Μία αίσθηση του ότι είμαι χαμένη με περιτριγύριζε… Μέσα στο σκοτάδι, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Ο Πέτρος προσπάθησε να βιώσει την εικόνα ενός ανθρώπου που αγαπάει τον Θεό, να είναι κάποιος που υπακούει στον Θεό, να είναι κάποιος που δέχεται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα […]» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Κι εγώ; Τι συμβαίνει με μένα; Το μόνο που έκανε κάποιος ήταν να μου κάνει λίγη κριτική, να πει ότι το έργο μου δεν ήταν αρκετά καλό, και εγώ αναστατώθηκα και ήθελα να παρατήσω τη δουλειά μου. Είναι αυτός άνθρωπος πρόθυμος να δεχτεί αντιμετώπιση και κλάδεμα; Αυτό σημαίνει να επιδιώκεις να αγαπάς τον Θεό όπως ο Πέτρος; Αυτό που έχω παρουσιάσει δεν είναι αυτό που ο Θεός απεχθάνεται; Το να μη θέλω οι άλλοι να λένε ότι δεν έκανα κάτι αρκετά καλά και να θέλω μόνο να λαμβάνω επαίνους και αναγνώριση από τους άλλους – αυτή δεν είναι η χαμηλότερη των επιδιώξεων; Εκείνη τη στιγμή, ήρθε μία αχτίδα φωτός στην καρδιά μου, έτσι άνοιξα «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται» και είδα το παρακάτω χωρίο: «Θα ήταν καλύτερο για σας να αφιερώσετε περισσότερη προσπάθεια στην αλήθεια του γνώθι σαυτόν. Γιατί δεν κερδίσατε την εύνοια του Θεού; Γιατί η διάθεσή σας είναι απεχθής για Εκείνον; Γιατί τα λόγια σας Του φαίνονται αηδιαστικά; Μόλις δείξετε λίγη πίστη, παινεύετε τους εαυτούς σας και απαιτείτε ανταμοιβή για τη μικρή σας συνεισφορά· περιφρονείτε τους άλλους όταν δείχνετε μια στάλα υπακοής και περιφρονείστε από τον Θεό κατά την εκτέλεση κάποιου μικροπρεπούς έργου. […] Για ανθρώπινη φύση σαν τη δική σας είναι πραγματικά προσβλητικό να μιλά ή να ακούει κανείς. Υπάρχει κάτι αξιέπαινο στα λόγια και τις πράξεις σας; […] Δεν το βρίσκετε αυτό γελοίο; Βεβαίως γνωρίζετε ότι πιστεύετε στον Θεό, ωστόσο δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν έχετε καμία απολύτως αξία, ωστόσο συνεχίζετε να καυχιέστε το ίδιο. Δεν αισθάνεστε ότι η λογική σας έχει καταντήσει τέτοια ώστε δεν έχετε πλέον αυτοέλεγχο; Πώς μπορείτε με τέτοια λογική να είστε κατάλληλοι για συσχετιστείτε με τον Θεό; Τώρα δεν φοβάστε για τον εαυτό σας; Η διάθεσή σας έχει ήδη γίνει τέτοια που δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Έτσι, δεν είναι γελοία η πίστη σας; Δεν είναι παράλογη η πίστη σας; Πώς θα αντιμετωπίσεις το μέλλον σου; Πώς θα επιλέξεις το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού). Τα λόγια του Θεού διαπέρασε την ουσία μου, αφήνοντάς με άφωνη. Ένιωσα βαθιά ντροπή και με κατέκλυσε αμηχανία. Η λογική μου και η εσωτερική μου πάλη έγιναν καπνός. Τη στιγμή εκείνη, βίωσα τη δύναμη και την εξουσία του λόγου του Θεού βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μέσα από τις αποκαλύψεις του λόγου του Θεού, γνώρισα επιτέλους τον εαυτό μου: Προσπαθώντας να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου, δεν πάσχιζα συνεχώς για την τελειότητα για να επιτύχω τα καλύτερα αποτελέσματα ώστε να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά, αντίθετα, ήμουν ικανοποιημένη με την υπάρχουσα κατάσταση και ένιωθα πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Δεν κατάφερα να διαπιστώσω ότι την κατάστασή μου ο Θεός θα την απεχθανόταν, και ένιωθα και αδικημένη όταν κάποιος μου ασκούσε κριτική. Ήμουν πράγματι αδαής και παράλογη! Πάντα αναζητούσα τον έπαινο επειδή έκανα λίγη δουλειά για την εκτέλεση και, όταν δεν τον λάμβανα, έχανα όλη την ενέργειά μου. Κατσούφιαζα με νευρικότητα όταν οι προσπάθειές μου αμφισβητούνταν, αντί να εκτιμώνται. Τη στιγμή εκείνη, είδα το πρόσωπο της υποκρισίας μου. Είδα ότι η εκπλήρωση του καθήκοντός μου συνοδευόταν από απαιτήσεις και συναλλαγές, και ήταν γεμάτη ανηθικότητα. Δεν ήταν για την ικανοποίηση του Θεού ή για την ανταπόδοση της αγάπης Του, αλλά για απώτερα κίνητρα.

Στο παρελθόν, όταν έβλεπα τον λόγο του Θεού να εκθέτει την ποταπότητα της ανθρώπινης φύσης του ανθρώπου, ποτέ δεν γινόταν εμφανές αυτό στην καρδιά μου και υποπτευόμουν ότι ο λόγος του Θεού υπερέβαλλε. Μόνο όταν είδα τον Θεό να το εκδηλώνει αφυπνίστηκα: Το να μπορώ να εκπληρώνω το καθήκον μου σήμερα είναι η μεγάλη εξύψωση του Θεού και η μεγάλη αγάπη Του. Ωστόσο, εγώ δεν το εκτιμούσα ούτε του έδινα μεγάλη αξία. Αντίθετα, επιδίωκα πράγματα που δεν είχαν καμία αξία και κανένα νόημα – να με επαινούν οι άνθρωποι, να με τιμούν, να με προσέχουν και να έχω θέση στην καρδιά των ανθρώπων. Τι νόημα έχουν αυτά τα πράγματα; Ο Θεός λέει ότι ο άνθρωπος δεν ζει εξαρτώμενος μόνο από το φαγητό, αλλά και από τα λόγια που εκφράζεται μέσω του Χριστού. Αλλά σε τι βασιζόταν η ζωή μου; Ζούσα βασιζόμενη στη στάση των ανθρώπων προς εμένα και στο πώς εκείνοι με έβλεπαν, και συχνά ανησυχούσα για προσωπικά κέρδη και ζημίες λόγω αυτών των πραγμάτων. Λίγα λόγια αναγνώρισης ή επαίνου, ή λίγα λόγια παρηγοριάς ή ευαισθησίας πολλαπλασίαζαν την ενέργειά μου. Λίγα λόγια κριτικής ή μια αρνητική έκφραση του προσώπου, με αποθάρρυναν και με έκαναν να χάνω τη δύναμη και την κατεύθυνση των επιδιώξεών μου. Τότε, γιατί τελικά πιστεύω στον Θεό; Θα μπορούσε να είναι μόνο για χάρη της έγκρισης των ανθρώπων; Όπως αποκάλυψε τα λόγια του Θεού, νοιαζόμουν, όχι για την αλήθεια, όχι για τις αρχές του να είσαι άνθρωπος και όχι για το λεπτομερές έργο του Θεού, αλλά για ό,τι αγαπά η σάρκα μου, για πράγματα που δεν έχουν απολύτως κανένα όφελος για τη ζωή μου. Μπορεί ο ενθουσιασμός κάποιου άλλου απέναντί μου να αποδείξει ότι ο Θεός με επαινεί; Αν δεν μπορώ να είμαι σε αρμονία με τον Θεό, τότε δεν είναι όλες οι επιδιώξεις μου ακόμη μάταιες; Ευχαριστώ τον Θεό που με διαφώτισε! Από τις δικές μου αποκαλύψεις, σκέφτηκα τότε το Είναι του Χριστού, πώς ο Χριστός ήρθε να εργαστεί στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα. Αλλά ποια είναι η στάση της ανθρωπότητας απέναντι στον Θεό; Είναι άγιος και αξιοσέβαστος, ο ίδιος ο ένδοξος Θεός, αλλά ποιος πραγματικά εκτιμά τον Θεό, ποιος Του επιτρέπει να έχει θέση στην καρδιά του και ποιος πραγματικά δοξάζει τον Θεό; Εκτός από επαναστατικότητα και αντίσταση, το μόνο που δείχνει ο άνθρωπος είναι απόρριψη και, παρόλα αυτά, ο Χριστός ποτέ δεν το κάνει θέμα στην ανθρωπότητα, ούτε συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ανάλογα με τις παραβάσεις τους. Υπομένει σιωπηλά κάθε κακουχία, ξοδεύοντας ανιδιοτελώς για την ανθρωπότητα, αλλά υμνεί ποτέ κανείς από την καρδιά του την ταπεινοφροσύνη του Χριστού, την αγάπη ή τη γενναιοδωρία Του; Συγκριτικά, έβλεπα όλο και περισσότερο τη δική μου στενομυαλιά, πως υπερέβαλλα για πράγματα, πως ήλπιζα πάντοτε να με επαινούν ή να με εκτιμούν και άλλες εγωιστικές, απεχθείς και ξεδιάντροπες συμπεριφορές. Ακόμη και με τέτοιο ποταπό χαρακτήρα, και πάλι έβλεπα τον εαυτό μου πολύτιμο σαν τον χρυσό. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Θεός λέει ότι η ανθρώπινη λογική έχει φτάσει σε σημείο που γίνεται δύσκολο για την ανθρωπότητα να την ελέγξει. Τα λόγια του Θεού με έπεισαν εντελώς. Τότε, ένα είδος λαχτάρας και προσκόλλησης για τον Χριστό – τον Κύριο των πάντων – δημιουργήθηκε αυθόρμητα στα βάθη της καρδιάς μου. Δεν μπορούσα παρά να προσευχηθώ στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Η διάθεση, η ουσία και η καλοσύνη Σου με κάνουν να ζηλεύω πολύ. Ποιος μπορεί να συγκριθεί μ’ Εσένα; Όσα έχεις εκφράσει και αποκαλύψει σε εμάς και όλα όσα μας έχεις δείξει είναι εκδηλώσεις της ομορφιάς Σου, της ηθικότητάς Σου, της δικαιοσύνης και της μεγαλοπρέπειάς Σου. Ω Θεέ μου! Έχεις ανοίξει την καρδιά μου και μ’ έκανες να ντρέπομαι για μένα, κάνοντάς με να σκύψω το πρόσωπό μου προς το έδαφος. Γνωρίζεις πολύ καλά την υπερηφάνεια μου, την ματαιοδοξία μου. Αν δεν ήταν οι δικές Σου υπέροχες ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις, αν δεν ήταν ο αδελφός που έστειλες για να με αντιμετωπίσει, θα είχα εδώ και καιρό ξεχάσει ποια είμαι. Έκλεβα τη δόξα Σου, κι όμως ένιωθα υπερήφανη για τον εαυτό μου – πράγματι δεν γνώριζα ντροπή! Ω Θεέ μου! Χάρη στις αποκαλύψεις και στην προστασία Σου, κατάφερα να δω καθαρά τον πραγματικό μου εαυτό και να ανακαλύψω την ωραιότητά Σου. Ω Θεέ μου! Δεν θέλω πλέον να είμαι αρνητική και δεν θέλω πια να ζω γι’ αυτά τα ποταπά πράγματα. Η μόνη μου επιθυμία είναι, μέσω της παίδευσης και της κρίσης Σου, των χτυπημάτων και της πειθαρχίας Σου, να Σε γνωρίσω, να Σε αναζητήσω και, επιπλέον, μέσω της αντιμετώπισης και του κλαδέματός Σου, να εκπληρώσω το καθήκον μου ώστε να μπορώ να Σου το ανταποδώσω!»