Το 2021, μου ανατέθηκε να ποτίζω τους νεοφώτιστους μαζί με τη Λι Ζιάο. Στην αρχή, δεν ήμουν εξοικειωμένη με το έργο, οπότε η Λι Ζιάο με βοηθούσε, λέγοντάς μου τις αρχές και τις απαιτήσεις του καθήκοντος. Μετά από λίγο, μπήκα σιγά-σιγά στο κλίμα, οπότε όταν μου υπενθύμιζε ορισμένα θέματα, θεωρούσα ότι ήδη τα ήξερα, κι έτσι δεν άκουγα. Αυτό αργότερα προκάλεσε παρεκκλίσεις στο έργο μου. Όταν το ανακάλυψε η Λι Ζιάο, το επισήμανε και μου υπενθύμισε να είμαι επιμελής. Στην αρχή, συμφώνησα ότι δεν ήμουν επιμελής, και η επίπληξή της μου χρησίμευσε ως καλή υπενθύμιση. Αλλά με τον καιρό, το έργο μου συνέχισε να έχει εμφανή προβλήματα: Δεν έκανα τις εργασίες μου, επηρεάζοντας την πρόοδο του έργου. Όταν είδε αυτά τα λάθη να συμβαίνουν ξανά και ξανά, υιοθέτησε πιο σκληρό ύφος στην κριτική της, μέχρι που με επέπληξε: «Γιατί δεν το θυμήθηκες; Γιατί δεν έκανες τη δουλειά σου;» Ήθελε μόνο να διορθώσω γρήγορα τα προβλήματα και τις αποκλίσεις μου, και να έχω καλύτερα αποτελέσματα, αλλά ο σκληρός της τόνος με ενόχλησε λίγο. Σκέφτηκα: «Κάνει λες και είμαι τελείως απρόσεκτη στο έργο μου και δεν κάνω τίποτα σωστά, ακόμα και μετά από τόσο καιρό που είμαι εδώ. Τι θα σκέφτονταν οι άλλοι αν το μάθαιναν αυτό; Ακόμα κι αν υπάρχουν προβλήματα, δεν μπορούμε να τα συζητήσουμε ήρεμα; Εξάλλου, θέλω να βελτιωθώ. Ξέχνα το —στο εξής θα την αποφεύγω, κι έτσι δεν θα με επιπλήττει». Μετά απ’ αυτό, δεν της έδινα σημασία, και κάποιες φορές μάλιστα την αγριοκοίταζα, για να της δείξω τη δυσαρέσκειά μου. Κάποιες φορές, έπρεπε να συζητήσω μαζί της για το έργο, μα φοβόμουν πως αν την αναζητούσα και ανακάλυπτε κάποιο ζήτημα στο έργο μου, μπορεί να με αντιμετώπιζε. Αυτό δεν θα με έκανε να φαίνομαι ακόμα χειρότερη; Αργότερα, όταν έπρεπε να συζητήσω κάτι μαζί της, περίμενα μέχρι την τελευταία στιγμή ή την άφηνα να με αναζητήσει αυτή πριν μιλήσω. Με τον καιρό, η Λι Ζιάο ένιωσε να περιορίζεται από μένα. Μια φορά την άκουσα να λέει ότι ένιωθε ελεύθερη να κάνει προτάσεις σε άλλους, μα ήταν περιορισμένη όταν ήταν μαζί μου. Κατά καιρούς, όταν παρατηρούσε προβλήματα και αποκλίσεις στο έργο μου, δεν ήξερε τι να μου πει και φοβόταν μη θυμώσω αν υπήρχε σκληρότητα στον τόνο της. Όταν το άκουσα, ένιωσα λίγες ενοχές. Μα μετά σκέφτηκα: «Αν είχες πιο ήπιο τόνο, δεν θα ήμουν έτσι. Είσαι πολύ αλαζόνας». Έτσι, και πάλι δεν έκανα αυτοκριτική.

Αργότερα, το ανακάλυψε η επόπτριά μου και μου είπε αρκετές φορές, να κάνω πρώτα αυτοκριτική πριν στρέψω την προσοχή μου στους άλλους. Φαινομενικά, μπορούσα να συζητήσω την αυτοκριτική με την επόπτρια, μα μέσα μου ένιωθα αδικημένη και νόμιζα ότι το πρόβλημα το είχε η Λι Ζιάο. Έτσι, όποτε μιλούσα για την κατάστασή μου, τόνιζα ότι η Λι Ζιάο είχε σκληρό ύφος απέναντί μου για να δει η επόπτρια ότι οι εκδηλώσεις διαφθοράς μου οφείλονταν στην αλαζονεία της Λι Ζιάο. Ήλπιζα ότι θα συναναστρεφόταν μαζί της και θα την έκανε να χαλαρώσει το σκληρό της ύφος. Τότε, μια άλλη επόπτρια είδε ότι δεν είχα αναγνωρίσει τα προβλήματά μου και με συναναστράφηκε πάνω στην εμπειρία της. Διάβασε επίσης αυτά τα λόγια του Θεού: «Στην εκκλησία, υπάρχουν εκείνοι που κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται επειδή δεν έχουν εκτελέσει καλά το καθήκον τους, και υπάρχει η τάση να διακρίνεται μια νότα επίπληξης ή ακόμα και μομφής σε αυτά που τους λέγονται. Ο παραλήπτης σίγουρα δεν χαίρεται γι’ αυτό και θέλει να αντικρούσει αυτά που λέγονται. Λέει: “Αυτά τα λόγια αντιμετώπισής μου μπορεί να είναι σωστά, αλλά μερικά απ’ αυτά είναι πολύ σκληρά —είναι ταπεινωτικά και με στενοχωρούν. Πιστεύω στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, και παρ’ όλο που δεν έχω συνεισφέρει πολύ, έχω δουλέψει σκληρά. Πώς γίνεται να μου φέρονται έτσι; Γιατί δεν αντιμετωπίζεται κάποιος άλλος; Δεν πρόκειται να το δεχτώ. Δεν το ανέχομαι!” Είναι αυτό ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης; (Ναι.) Αυτή η διεφθαρμένη διάθεση εκδηλώνεται μόνο με τις μορφές της διαμαρτυρίας, της απείθειας και της αντίστασης· δεν έχει ακόμη κορυφωθεί ή φτάσει στο άκρο της, αλλά τα σημάδια είναι εμφανή και πλησιάζει ένα κρίσιμο σημείο. Ποια είναι η στάση που θα κρατήσει ένας τέτοιος άνθρωπος αμέσως μετά; Δεν θα μπορέσει να υποταχθεί και, νιώθοντας θλίψη και απείθεια, θα αρχίσει να εκτονώνει την αγανάκτησή του. Θα προβάλει επιχειρήματα και δικαιολογίες: “Οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν έχουν απαραίτητα δίκιο σε όλα όταν αντιμετωπίζουν κάποιον. Οι υπόλοιποι από εσάς μπορεί να το αποδέχεστε αυτό, αλλά εγώ όχι. Το αποδέχεστε μόνο επειδή είστε ανόητοι και δειλοί. Εγώ δεν το δέχομαι! Ας το κουβεντιάσουμε αν δεν με πιστεύετε —θα δούμε ποιος έχει δίκιο”. Οι άλλοι συναναστρέφονται μαζί του, λέγοντας: “Όποιος κι αν έχει δίκιο, πρέπει πρώτα να υποταχθείς. Θα μπορούσε η εκτέλεση του καθήκοντός σου να είναι εντελώς απαλλαγμένη από την ακαθαρσία; Τα κάνεις όλα σωστά; Και ακόμη και αν είναι έτσι, η αντιμετώπιση θα σε βοηθήσει! Έχουμε συναναστραφεί μαζί σου σχετικά με τις αρχές πολλές φορές, και δεν άκουσες· απλώς συνέχισες να ενεργείς τυφλά και πεισματικά, διαταράσσοντας το έργο της εκκλησίας και προκαλώντας σοβαρές απώλειες. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην αντιμετωπιστείς και να μην κλαδευτείς; Αυτό που σου ειπώθηκε ήταν λίγο αυστηρό και σκληρό —αλλά αυτό δεν είναι φυσιολογικό; Ποια είναι η δικαιολογία σου; Δεν θα αφήσεις τους άλλους να σε αντιμετωπίσουν όταν κάνεις κάτι κακό;” Μόλις ακούσει αυτά τα λόγια, τα δέχεται ο αποδέκτης τους; Όχι —συνεχίζει να προβάλλει δικαιολογίες και να αντιστέκεται. Ποια είναι, λοιπόν, η διάθεση που αποκαλύπτει; Είναι δαιμονική, είναι μια μοχθηρή διάθεση. Και πού το πάει; “Δεν είμαι το κορόιδο κανενός, κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει. Να ξέρεις ότι δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί μου. Θα το σκεφτείς διπλά πριν με αντιμετωπίσεις ξανά στο μέλλον, και τότε θα έχω κερδίσει, έτσι δεν είναι;” Λοιπόν, έχει ξεσκεπαστεί η διάθεσή του, έτσι δεν είναι; Είναι μια μοχθηρή διάθεση. Οι άνθρωποι με μοχθηρή διάθεση δεν έχουν απλώς βαρεθεί την αλήθεια —μισούν την αλήθεια! Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, είτε το αποφεύγουν είτε το αγνοούν. Το μίσος τους για την αλήθεια είναι πολύ βαθύ, σίγουρα βαθύτερο από ό,τι θα έδειχναν μερικά λόγια επιχειρηματολογίας. Δεν αισθάνονται πραγματικά έτσι. Είναι εριστικοί και αντιστέκονται, και θα σε προκαλέσουν σαν μια μέγαιρα, ενώ παράλληλα θα σκέφτονται: “Με εξευτελίζεις, με φέρνεις επίτηδες σε δύσκολη θέση. Καταλαβαίνω τι συμβαίνει εδώ. Δεν θα σου αντιπαρατεθώ ευθέως, αλλά θα βρω την ευκαιρία να πάρω την εκδίκησή μου! Με αντιμετωπίζεις και με εκφοβίζεις, ε; Θα τους πάρω όλους με το μέρος μου και θα σε απομονώσω —θα σου δώσω μια γεύση του πώς είναι να σε στοχοποιούν έτσι!” Αυτά είναι τα λόγια που έχουν στην καρδιά τους, και η μοχθηρή τους διάθεση έχει τελικά αποκαλυφθεί. Για να πετύχουν τον στόχο τους, για να εκτονώσουν την αγανάκτησή τους, κάνουν ό,τι μπορούν για να προβάλουν εκλογικεύσεις και δικαιολογίες, προσπαθώντας να πάρουν τους πάντες με το μέρος τους. Στη συνέχεια, είναι ευτυχείς και αποκαθίσταται η ισορροπία τους. Αυτό δεν είναι κακία; Αυτό σημαίνει να είσαι μοχθηρός στη διάθεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η γνώση των έξι ειδών διεφθαρμένης διάθεσης είναι αληθινή αυτογνωσία). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την κατάστασή μου. Ήμουν επιπόλαιη και απρόσεκτη στο καθήκον και δεν έκανα πράγματα που η Λι Ζιάο μού είχε πει αρκετές φορές, καθυστερώντας το έργο. Αυτό ήταν λάθος μου. Ορθώς επεσήμανε το πρόβλημά μου. Αν και είχε λίγο σκληρό ύφος, ήταν για το καλό μου και για το καλό του έργου της εκκλησίας. Αλλά δεν έκανα καθόλου αυτοκριτική —πίστευα μάλιστα ότι δεν με σέβεται και ότι μου κάνει καψόνια. Την αγριοκοιτούσα γιατί θεωρούσα πως με είχε ντροπιάσει επισημαίνοντας τα προβλήματά μου. Την έκανα να αισθάνεται περιορισμένη. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν παράλογη. Όταν με κλάδεψε και με αντιμετώπισε, όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, μα την αποκάλεσα αλαζόνα. Ακόμη και κατά την αυτογνωσία, παραπονιόμουν γι’ αυτήν, ελπίζοντας να κάνω την επόπτρια να την αντιμετωπίσει. Είχα πραγματικά μοχθηρή διάθεση. Συνειδητοποιώντας τα αυτά, ντράπηκα.

Αργότερα, βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι εξέθεσαν διεφθαρμένες διαθέσεις. Μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι έκαναν κάτι λάθος λόγω άγνοιας και πρόδωσαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι οι προσπάθειές τους να κάνουν όπως-όπως το καθήκον τους προκάλεσαν βλάβη στο έργο του οίκου του Θεού. Το πιο εξωφρενικό είναι όταν κάνουν κατάφωρα ό,τι θέλουν χωρίς περιορισμό, παραβιάζουν τις αρχές και διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του οίκου του Θεού. Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις που προκαλούν την αντιμετώπιση ή το κλάδεμα κάποιου, ποια είναι η πιο κρίσιμη στάση που πρέπει να έχεις απέναντι σ’ αυτό; Πρώτον, πρέπει να το αποδέχεσαι· ανεξάρτητα από το ποιος σε αντιμετωπίζει, για ποιον λόγο, είτε σου φαίνεται σκληρό, και ανεξάρτητα από το ύφος και τη διατύπωση, οφείλεις να το αποδεχτείς. Στη συνέχεια, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τι έκανες λάθος, ποια διεφθαρμένη διάθεση εξέθεσες και αν ενήργησες σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Όταν σε κλαδεύουν και σε αντιμετωπίζουν, πρώτον και κύριον, αυτή είναι η στάση που οφείλεις να έχεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι υπάρχει λόγος που αντιμετωπιζόμαστε: Τις πιο πολλές φορές, είναι ότι δεν αναζητούμε αρχές και ακολουθούμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Αντιμετωπιζόμαστε επειδή βλάπτουμε το έργο της εκκλησίας. Αυτή η αντιμετώπιση γίνεται από αίσθημα ευθύνης απέναντι στο έργο, και για την προστασία των συμφερόντων της εκκλησίας —είναι κάτι θετικό. Μετά την αντιμετώπιση, είτε αναγνωρίζουμε το θέμα μας είτε όχι, πρέπει να το αποδεχτούμε, να κάνουμε αυτοκριτική και να αναζητήσουμε αρχές δράσης. Αυτό δείχνει αποδοχή της αλήθειας —είναι η σωστή στάση κατά την αντιμετώπιση. Παλιότερα η Λι Ζιάο, όταν δεν ήμουν εξοικειωμένη με το έργο, με δίδαξε υπομονετικά βήμα-βήμα, μα εγώ συχνά ψευτοδούλευα. Δεν ήμουν σχολαστική και δεν έκανα τη δουλειά μου. Ως αποτέλεσμα, η πρόοδός μας καθυστερούσε συνεχώς. Μόνο τότε με αντιμετώπισε και με επέπληξε. Ήθελε να προβληματιστώ και να διορθώσω τις πράξεις μου, δεν είναι ότι ξέσπαγε πάνω μου χωρίς αρχές. Μα εγώ δεν αποδεχόμουν την αλήθεια, και δεν προβληματίστηκα όταν με επέπληξε και μου έκανε υποδείξεις. Αντ’ αυτού, εστίασα σε εκείνη και τις πράξεις της. Νόμιζα ότι ο ελαφρώς αυστηρός της τόνος σήμαινε πως ψείριζε τα ελαττώματά μου, πως με έφερνε σε δύσκολη θέση και με δυσκόλευε. Αντιδρούσα και δεν το δεχόμουν. Έτσι, έχασα πολλές ευκαιρίες να πάρω μαθήματα, ζημιώθηκε η είσοδός μου στη ζωή και καθυστέρησε το έργο της εκκλησίας. Ήμουν τόσο παράλογη! Στη συνέχεια, σκέφτηκα γιατί, παρόλο που η κριτική της ήταν σαφώς χρήσιμη για μένα και ωφέλιμη για το έργο της εκκλησίας, δεν την είχα δεχτεί σωστά και μάλιστα είχα αναπτύξει προκατάληψη απέναντί της. Αναζητώντας, βρήκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι, θέματα όπως το να τους αντιμετωπίσουν και να τους κλαδέψουν, δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν. Και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν, και ο κυριότερος είναι ότι όταν τους αντιμετωπίζουν και τους κλαδεύουν, αισθάνονται ότι έχουν ρεζιλευτεί, ότι έχουν χάσει το κύρος και την αξιοπρέπειά τους, ότι δεν μπορούν πλέον να κρατήσουν το κεφάλι τους ψηλά στην ομάδα. Αυτά τα πράγματα έχουν επίδραση στην καρδιά τους: είναι απρόθυμοι να δεχτούν να τους κλαδέψουν και να τους αντιμετωπίσουν, και νιώθουν ότι όποιος το κάνει τους τη φύλαγε και είναι εχθρός τους. Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων όταν τους κλαδεύουν και τους αντιμετωπίζουν. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι. Στην ουσία, στο κλάδεμα και την αντιμετώπιση εκτίθεται περισσότερο το αν κάποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί την αλήθεια κι είναι αληθινά υπάκουος. Το ότι οι αντίχριστοι αντιστέκονται τόσο πολύ στο κλάδεμα και την αντιμετώπιση αρκεί για να καταδείξει ότι βαριούνται την αλήθεια και δεν την αποδέχονται στο ελάχιστο. Αυτή, λοιπόν, είναι η ουσία του προβλήματος. Δεν είναι η υπερηφάνειά τους η ουσία του θέματος, είναι το ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Όταν τους κλαδεύουν και τους αντιμετωπίζουν, οι αντίχριστοι απαιτούν να γίνεται σε ωραίο τόνο και με ωραία στάση. Εάν αυτός που το κάνει έχει σοβαρό τόνο κι η στάση του είναι αυστηρή, ο αντίχριστος θα αντισταθεί, θα γίνει απειθής και θα εξαγριωθεί. Δεν δίνει καμία σημασία στο αν αυτό που εκτίθεται μέσα του είναι σωστό, αν είναι γεγονός· δεν αναλογίζεται πού έχει σφάλει ή αν θα πρέπει να αποδεχθεί την αλήθεια. Σκέφτεται μόνο αν έχει υποστεί κάποιο πλήγμα η ματαιοδοξία και η υπερηφάνειά του. Οι αντίχριστοι είναι εντελώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση είναι χρήσιμα για τους ανθρώπους, ότι προσφέρουν αγάπη και σωτηρία, ότι είναι ωφέλιμα. Δεν μπορούν καν να το δουν αυτό. Δεν είναι κάπως παράλογο εκ μέρους τους ετούτο, δεν δείχνει έλλειψη διάκρισης; Άρα, όταν έρχεται απέναντι στο κλάδεμα και την αντιμετώπισή του, τι διάθεση δείχνει ο αντίχριστος; Αναμφίβολα τη διάθεση κάποιου που βαριέται την αλήθεια, αλλά και αλαζονεία και αδιαλλαξία. Αυτό αποκαλύπτει ότι η φύση κι η ουσία των αντίχριστων είναι να βαριούνται την αλήθεια και να τη μισούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Τα λόγια Του λένε πως οι αντίχριστοι εκ φύσεως σιχαίνονται την αλήθεια και επιθυμούν το κύρος. Όταν αντιμετωπίζονται και κλαδεύονται, γνωρίζουν ότι η κριτική είναι ακριβής, αλλά επειδή έτσι ντροπιάζονται και εκτίθεται η πραγματική τους φύση, είναι απρόθυμοι να τη δεχτούν. Απορρίπτουν ακόμη και ως εχθρό όποιον τους αντιμετωπίζει. Είχα την ίδια διάθεση με έναν αντίχριστο. Όταν η Λι Ζιάο είχε επισημάνει τα προβλήματά μου, ήξερα ότι έλεγε την αλήθεια, μα δεν είχα αναζητήσει την αλήθεια ούτε είχα κάνει αυτοκριτική. Δεν δεχόμουν τις υποδείξεις της επειδή είχε εκθέσει άμεσα τις ανεπάρκειές μου και με είχε ντροπιάσει. Νόμιζα ότι προσπαθούσε να μου δυσκολέψει τα πράγματα. Για να προστατεύσω τη φήμη μου, όχι μόνο την αγριοκοιτούσα, περιορίζοντάς την, μα ακόμα και παραπονέθηκα γι’ αυτήν στην επόπτριά μου για να την αντιμετωπίσει και να την αποτρέψω απ’ το να με αποκαλύψει. Είχα διάθεση που σιχαινόταν την αλήθεια, όπως και οι αντίχριστοι. Όποιος μπορεί να δεχτεί την αλήθεια βρίσκει χρήσιμο να έχει έναν συνεργάτη που του επισημαίνει τις αδυναμίες του· έτσι δεν θα κάνει το καθήκον του σύμφωνα με τη διεφθαρμένη του διάθεση και δεν θα διαταράξει το έργο. Αυτό ωφελεί και τον ίδιο και το έργο της εκκλησίας. Έτσι, μπορεί να δεχτεί το κλάδεμα και την κριτική των άλλων ανθρώπων. Μα εγώ ήμουν γεμάτη διαφθορά και ανεπάρκεια, και υπήρχαν προβλήματα στο έργο μου, μα δεν ήθελα κανείς να μου τα επισημάνει. Όταν τα υποδείκνυαν, απαιτούσα να το κάνουν διακριτικά, για να μην ντροπιαστώ. Όταν αυτά που έλεγαν απειλούσαν το κύρος μου, τους αντιμετώπιζα σαν εχθρούς και έψαχνα τρόπους να τους αποκλείσω, χωρίς να σκέφτομαι το έργο ή τα συναισθήματά τους, πολλώ δε μάλλον, χωρίς σεβασμό προς τον Θεό. Βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου, και αν δεν μετανοούσα, ο Θεός θα με απεχθανόταν και θα με απέκλειε.

Αργότερα, βρήκα κάποια λόγια του Θεού: «Πώς εκφράζεται η εποικοδομητική ομιλία; Κατά κύριο λόγο ενθαρρύνει, προσανατολίζει, καθοδηγεί, προτρέπει, δείχνει κατανόηση και προσφέρει παρηγοριά. Επίσης, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, καθίσταται απαραίτητο να εκθέσουμε άμεσα τα λάθη των άλλων και να τους αντιμετωπίσουμε και να τους κλαδέψουμε, ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια και να επιθυμήσουν τη μετάνοια. Μόνο τότε επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αυτός ο τρόπος άσκησης είναι μεγάλο όφελος για τους ανθρώπους. Είναι πραγματική βοήθεια για αυτούς και είναι εποικοδομητικό για αυτούς, έτσι δεν είναι; Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι είσαι ιδιαίτερα ισχυρογνώμων και αλαζόνας. Δεν το έχεις αντιληφθεί ποτέ, όμως κάποιος που σε γνωρίζει καλά βγαίνει ανοιχτά και σου λέει το πρόβλημα. Σκέφτεσαι μέσα σου: “Είμαι ισχυρογνώμων; Είμαι αλαζόνας; Κανείς άλλος δεν τόλμησε να μου το πει, αλλά με καταλαβαίνει. Το ότι μπόρεσε να πει κάτι τέτοιο υποδηλώνει ότι είναι όντως αλήθεια. Πρέπει να αφιερώσω λίγο χρόνο να το αναλογιστώ αυτό”. Μετά απ’ αυτό, λες στο συγκεκριμένο άτομο: “Οι άλλοι μού λένε μόνο ωραία πράγματα, μου απευθύνουν επαίνους, κανένας δεν με προσεγγίζει ποτέ σε προσωπικό επίπεδο, κανείς δεν μου έχει επισημάνει ποτέ αυτές τις ελλείψεις και τα προβλήματα που έχω. Μόνον εσύ μπόρεσες να μου το πεις, να μου μιλήσεις έξω από τα δόντια. Ήταν πολύ σπουδαίο, πολύ μεγάλη βοήθεια για μένα”. Μιλήσατε μέσα από την καρδιά σας, έτσι δεν είναι; Σιγά-σιγά, ο άλλος επικοινώνησε μαζί σου για ό,τι είχε κατά νου, για τις σκέψεις του για σένα και για τις εμπειρίες του ως προς το ότι είχε αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, αρνητικότητα και αδυναμία σε αυτό το θέμα και το ότι κατάφερε να ξεφύγει απ’ αυτό αναζητώντας την αλήθεια. Αυτό είναι να μιλάτε μέσα από την καρδιά σας, είναι επικοινωνία ψυχών» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι εκτός από τα λόγια ενθάρρυνσης και παρηγοριάς, είναι ωφέλιμα και τα λόγια επισήμανσης των ζητημάτων και των ανεπαρκειών των ανθρώπων. Μερικές φορές μάς οδηγούν διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν βλέπουμε τα προβλήματά μας, και τα λόγια αντιμετώπισης και έκθεσης των προβλημάτων μας μας ωφελούν. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να ντροπιαστούμε, αλλά η κριτική και η υποστήριξη μας οδηγούν ενώπιον του Θεού, στην αναζήτηση της αλήθειας και στην αυτοκριτική. Αυτό βοηθά πολύ την είσοδό μας στη ζωή. Δεν έδινα σημασία στην είσοδο στη ζωή και δεν έκανα ενεργά αυτοκριτική. Η Λι Ζιάο ήταν σε στενή επαφή μαζί μου, έτσι είχε πολύ σαφή αίσθηση των προβλημάτων στο έργο μου. Είχε αίσθημα δικαίου, εργαζόταν υπεύθυνα, και έβλεπε τα ζητήματα και τις παρεκκλίσεις μου. Μπορεί να μην ήταν διακριτική, να ήταν λίγο σκληρή, μα ήθελε αλήθεια να με βοηθήσει. Ακόμη και όταν ένιωθε να την περιορίζει η διεφθαρμένη μου διάθεση, δεν μου κράτησε κακία και συνέχισε να συνεργάζεται μαζί μου το ίδιο. Μόνο αφού η Λι Ζιάο με αντιμετώπισε και με εξέθεσε, στενοχωρήθηκα και προσήλθα ενώπιον του Θεού για να σκεφτώ το πρόβλημά μου. Άρχισα να διορθώνω τη στάση μου στο καθήκον μου. Όλες οι βελτιώσεις ήρθαν απ’ την επίπληξη και την αντιμετώπιση της Λι Ζιάο. Αλλά εγώ δεν ήξερα ποιο ήταν το καλό μου· νόμιζα ότι το σκληρό της ύφος έδειχνε ότι με είχε βάλει στο μάτι και έψαχνε τα ελαττώματά μου. Έτσι την απέφευγα, αντιστεκόμουν, δεν αποδεχόμουν και δεν επικεντρώθηκα στην αυτοκριτική. Στο τέλος, δεν άλλαξα καθόλου και έχασα ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Πόσο ανόητη ήμουν! Αν συνεργαζόμουν με κάποιον που ευχαριστούσε τους πάντες και δεν μου έλεγε τα προβλήματά μου, ενώ εξωτερικά δεν θα ντροπιαζόμουν, στην πραγματικότητα, δεν θα βοηθιόμουν αληθινά και δεν θα ωφελούνταν η είσοδός μου στη ζωή και το έργο της εκκλησίας. Συνειδητοποιώντας αυτά, απέκτησα μονοπάτι άσκησης. Ήξερα ότι όταν κλαδευόμουν κι αντιμετωπιζόμουν στο μέλλον, δεν θα έπρεπε να προτιμώ μόνο ευνοϊκά και ευχάριστα σχόλια ή να σκέφτομαι μόνο τη δική μου φήμη και θέση. Θα έπρεπε να αποδέχομαι την αντιμετώπιση, και να αναζητώ την αλήθεια για τις επικρίσεις των ανθρώπων, να κάνω αυτοκριτική, να μετανοώ και να διορθώνω αμέσως τις πράξεις μου. Μόνο με τέτοια συνεργασία θα μπορούσα να εκπληρώσω καλά το καθήκον και την ευθύνη μου.

Αργότερα, συναναστράφηκα ανοιχτά με τη Λι Ζιάο για όσα είχα μάθει. Νιώσαμε και οι δύο βαθιά απελευθερωμένες, και επιτέλους μπορούσα και πάλι να συνεργαστώ μαζί της κανονικά. Μια φορά, ένας νεοφώτιστος είχε κάποια προβλήματα, και του συναναστράφηκα την κατανόησή μου, μα όταν η Λι Ζιάο άκουσε τι είχα πει, μου είπε ευθέως ότι η συναναστροφή μου είχε ενθαρρύνει λίγο μόνο τον νεοφώτιστο, μα δεν θα έλυνε το πρόβλημά του. Ένιωσα λίγη αμηχανία με αυτό που είπε. Εξωτερικά, αποδέχτηκα την κριτική της, αλλά μέσα μου ήμουν λίγο δυσαρεστημένη μαζί της. Μα μετά είδα ότι ήμουν σε λανθασμένη κατάσταση· έτσι προσευχήθηκα και απαρνήθηκα τον εαυτό μου. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Για να μπορέσετε να εκτελέσετε τα καθήκοντά σας επί του παρόντος, αυτό που είναι σημαντικότερο είναι να μάθετε να υποτάσσεστε, να μάθετε να υποτάσσεστε στην αλήθεια και σ’ αυτό που προέρχεται από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να αντλήσετε ένα μάθημα ακολουθώντας τον Θεό και να εισέλθετε σταδιακά στην πραγματικότητα της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω). Πράγματι, στα προβλήματα, πρέπει να δεχόμαστε λόγια που συμφωνούν με την αλήθεια και ωφελούν το καθήκον μας. Αυτή είναι η απαίτηση του Θεού, αυτό πρέπει να κάνουμε. Αφού η Λι Ζιάο είχε επισημάνει το πρόβλημά μου, έπρεπε να το δεχθώ, να αναζητήσω και να προβληματιστώ. Μέσω προσευχής και διαλογισμού, διαπίστωσα ότι δεν είχα κατανοήσει το πρόβλημα του νεοφώτιστου και δεν είχα συναναστραφεί την ουσία του θέματος. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, αναγνώρισα λίγο τις παρεκκλίσεις και τις ανεπάρκειές μου, και γνώρισα λίγο καλύτερα αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Είδα πραγματικά ότι το να έχω τέτοια συνεργάτιδα ήταν απίστευτα ωφέλιμο για την είσοδό μου στη ζωή και για το καθήκον μου. Ένιωσα επίσης τα οφέλη της αποδοχής της κριτικής. Στο εξής, θα δέχομαι την κριτική των αδελφών μου και θα κάνω καλά το καθήκον μου.