Από τη Σουσίνγκ, Επαρχία Σανσί

Είμαι ένα άτομο με αλαζονική και επηρμένη φύση που νοιάζεται υπερβολικά για τη θέση του. Για πολλά χρόνια, στην πίστη μου ήμουν δεσμευμένη από τη φήμη και τη θέση και δεν μπορούσα να απελευθερωθώ. Επανειλημμένως λάμβανα προαγωγές και μετά με αντικαθιστούσαν. Μου έτυχαν πολλές αναποδιές στη θέση μου και υπήρξαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην πορεία. Μετά από πολλά χρόνια αντιμετώπισης και εξευγενισμού, ένιωθα ότι δεν με απασχολούσε πλέον τόσο πολύ η θέση που είχα. Δεν ήθελα να είμαι όπως ήμουν στο παρελθόν, να σκέφτομαι ότι εφόσον ήμουν σε θέση επικεφαλής, θα μπορούσα να τελειωθώ από τον Θεό, ενώ αν δεν ήμουν σε θέση επικεφαλής, τότε δεν είχα καμία ελπίδα. Κατάλαβα ότι ανεξαρτήτως του τι είδους καθήκον εκπλήρωνα, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να επιδιώκω την αλήθεια ώστε να τελειωθώ από τον Θεό, ενώ η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι η οδός του αντίχριστου και υβρίζει τη διάθεση του Θεού. Τότε σκέφτηκα: Ανεξαρτήτως του τι είδους καθήκον εκπληρώνω, μπορώ να δεχθώ και να υπακούσω να μην έχω θέση. Κατά καιρούς, όταν ξεμπροστιαζόταν η διαφθορά της επιδίωξης της φήμης και της θέσης, μπορούσα να το επιλύσω αναζητώντας την αλήθεια. Ασχέτως του τι είδους δυσκολίες αντιμετώπιζα κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου, ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω το τίμημα. Συνεπώς, νόμιζα ότι είχα ήδη μπει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Νόμιζα ότι είχα ανακτήσει κάποια ανθρώπινη φύση και λογική. Όμως, από αυτά που αποκάλυψαν τα γεγονότα, είδα ότι δεν είχα μπει πραγματικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ήμουν πολύ γελασμένη.

Στα τέλη Ιουνίου του 2013, ο επικεφαλής εδώ αντικαταστάθηκε επειδή δεν έκανε το πρακτικό έργο, και ανάμεσα στους υποψήφιους για τον αντικαταστάτη του, οι αδελφοί και οι αδελφές επέλεξαν εμένα ως νέα επικεφαλής. Όταν έμαθα ότι θα αναλάμβανα μια τόσο μεγάλη ευθύνη, ανησύχησα λίγο, ένιωθα ότι δεν κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας και ότι δεν θα μπορούσα να πραγματοποιήσω το έργο. Σκέφτηκα: «Το πεδίο είναι τόσο μεγάλο και υπάρχουν τόσοι αδελφοί και αδελφές. Πώς μπορώ να είμαι η επικεφαλής τους; Όσοι είχαν υψηλότερο επίπεδο από εμένα έχουν αντικατασταθεί. Πώς μπορώ εγώ να τα καταφέρω καλύτερα; Φοβάμαι ότι θα καταλήξω κι εγώ να αντικατασταθώ. Δεν είμαι πλέον διατεθειμένη να επιδιώξω μια τόσο υψηλή θέση. Εφόσον μπορώ να εκπληρώνω το καθήκον μου, μου αρκεί». Έτσι, αρνήθηκα επί τόπου: «Όχι, δεν είμαι ικανή γι’ αυτό το έργο». Επινόησα κάθε είδους λόγους και δικαιολογίες. Ήμουν πλήρως πεπεισμένη ότι έπραττα με βάση τη λογική και ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αργότερα, μέσα από τη συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου μπόρεσα να αναγνωρίσω ότι φοβόμουν μήπως αποκαλυφθώ, αν γινόμουν και πάλι επικεφαλής, επειδή κρατιόμουν μέσα μου από τα δηλητήρια του Σατανά, δηλαδή: «Όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο μεγαλύτερη είναι η πτώση» και «Είναι μοναχικά στην κορυφή». Πάντοτε ένιωθα ότι το να είναι επικεφαλής κανείς είναι κάτι το επικίνδυνο. Παρόλο που ήξερα στη θεωρία ότι ο λόγος που αντικαταστάθηκαν οι προηγούμενοι ήταν επειδή δεν επιδίωκαν την αλήθεια, επειδή η φύση τους ήταν εξαιρετικά δόλια και έκαναν κάθε είδους κακό, βαθιά μέσα μου πίστευα ότι αν δεν γινόμουν μια υψηλόβαθμη επικεφαλής, τότε δεν θα είχα καμία δυνατότητα να κάνω κακό. Απλώς προστάτευα τον εαυτό μου. Τότε μου πέρασε από το μυαλό ότι λόγω της πίστης μου και επειδή κήρυττα το ευαγγέλιο, με κυνηγούσε το ΚΚΚ και δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι μου. Δεν είχα καμία διέξοδο. Αν γινόμουν μια υψηλόβαθμη επικεφαλής και κατέληγα να προσβάλλω τη διάθεση του Θεού και αποβαλλόμουν επειδή θα μου έλειπε η αλήθεια και έκανα κακό, τότε πραγματικά δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω. Ζούσα στο σκοτάδι και βασανιζόμουν, ήμουν δεσμευμένη από αυτές τις αντιλήψεις και τα δηλητήρια. Μέσα στον πόνο μου, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αναφωνήσω στον Θεό: «Ω, Θεέ μου, απέναντι σ’ αυτή την ευθύνη, το ξέρω ότι Με έχεις εξυψώσει. Το ξέρω ότι αν αρνηθώ θα Σε προδώσω. Όμως, αυτή τη στιγμή ζω δεσμευμένη από τα δηλητήρια του Σατανά και δεν μπορώ να απελευθερωθώ απ’ αυτά. Φοβάμαι πολύ ότι αφότου φέρω αυτή τη μεγάλη ευθύνη, θα τιμωρηθώ επειδή θα κάνω κάποιο μεγάλο κακό που θα προσβάλλει τη διάθεσή Σου, καθότι η φύση μου είναι επικίνδυνη και δεν κατέχω την αλήθεια. Ω, Θεέ μου! Πονάω και είμαι σε σύγχυση. Δεν ξέρω πώς να υποταχθώ σ’ Εσένα. Σε εκλιπαρώ, Θεέ μου, να με βοηθήσεις και να με σώσεις». Κατά την προσευχή μου, ο Θεός με διαφώτισε για να σκεφτώ ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Και η γνώση σας για Εμένα δεν σταματά σε αυτές τις παρανοήσεις· ακόμα χειρότερη είναι η βλασφημία σας ενάντια στο Πνεύμα του Θεού και η εξύβριση των ουρανών. Για αυτό και μπορώ να πω ότι ένας τέτοιος τρόπος πίστης, όπως ο δικός σας, θα σας κάνει μόνο να απομακρυνθείτε περισσότερο από Εμένα και να βρεθείτε σε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση απέναντι σε Εμένα. Μέσα σε πολλά χρόνια έργου, έχετε δει πολλές αλήθειες, αλλά ξέρετε τι έχουν ακούσει τα αφτιά Μου; Πόσοι από εσάς είστε πρόθυμοι να αποδεχτείτε την αλήθεια; Όλοι σας πιστεύετε πως είστε πρόθυμοι να πληρώσετε το τίμημα της αλήθειας, αλλά πόσοι από εσάς έχετε υποφέρει πραγματικά για την αλήθεια; Στην καρδιά σας υπάρχει μόνο η αδικία και, ως εκ τούτου, πιστεύετε πως οποιοσδήποτε, δεν έχει σημασία ποιος μπορεί να είναι, είναι δόλιος και διεφθαρμένος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Τα λόγια κρίσεως του Θεού μετέτρεψαν τον πόνο και τη σύγχυσή μου σε φόβο και τρόμο. Συγκεκριμένα, τα λόγια «η βλασφημία σας ενάντια στο Πνεύμα του Θεού», «η εξύβριση των ουρανών» και «Στην καρδιά σας υπάρχει μόνο η αδικία» ήταν σαν να διαπερνά ένα σπαθί την καρδιά μου, κάνοντάς με να νιώθω τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοπρέπεια και την οργή της διάθεσης του Θεού. Είδα ότι εκείνο τον καιρό η κατάστασή μου αντιστεκόταν και βλασφημούσε πραγματικά τον Θεό και ότι η φύση της ήταν πολύ σοβαρή! Μόνο εκείνη τη στιγμή κατάφερε η επαναστατική καρδιά μου να αλλάξει. Έπεσα μπρούμυτα ενώπιον του Θεού για να εξετάσει και να αναλύσει τη διαφθορά μου, αναζητώντας να υποταχθώ σ’ Αυτόν. Σκέφτηκα όλα αυτά τα χρόνια της πίστης μου στον Θεό. Είχα υποστεί την κρίση και την παίδευσή Του πολλές φορές. Ωστόσο, όχι μόνο δεν αναγνώρισα την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού μέσα σε όλα αυτά, αλλά ουσιαστικά Τον παρανόησα και φυλάχθηκα από Αυτόν όλο και πιο πολύ. Κατηγορούσα τον Θεό για καθετί το άδικο, σαν να ήταν το έργο του Θεού υπερβολικά ενοχλητικό για τον άνθρωπο. Μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας από το έργο του Θεού, η σχέση μου με τον Θεό δεν είχε γίνει πιο στενή ή πιο πρέπουσα. Αντιθέτως, γινόμουν ολοένα πιο απόμακρη και αποξενωμένη από τον Θεό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα τεράστιο χάσμα που δεν μπορούσα να γεφυρώσω. Αυτοί ήταν οι καρποί που είχα δρέψει μετά από τόσα χρόνια; Τότε κατάφερα να αναγνωρίσω ότι η εγωιστική και φαύλη φύση μου με οδηγούσε να προδώσω τη συνείδησή μου. Είχα ξεχάσει το τίμημα που είχε πληρώσει ο Θεός για μένα, το πώς με έσωζε και με καλλιεργούσε με το πέρασμα των χρόνων. Εκείνον τον καιρό, κατηγορούσα συνεχώς τον εαυτό μου και ήμουν γεμάτη ενοχές, και προσευχήθηκα ξανά στον Θεό: «Ω, Θεέ μου, δεν θα ζω πλέον με τα δηλητήρια του Σατανά, δεν θα πληγώσω ξανά την καρδιά Σου. Είμαι πρόθυμη να δεχθώ την κρίση και την παίδευσή Σου, να γυρίσω την πλάτη στις εσφαλμένες απόψεις μου και να εκτελώ καλά το καθήκον μου για να παρηγορώ την καρδιά Σου». Τότε διάβασα ένα απόσπασμα από ένα κήρυγμα: «Όποιος δεν αγαπά τον Θεό βρίσκεται στο μονοπάτι του αντίχριστου και τελικά θα αποκαλυφθεί και θα εξοντωθεί. Το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών είναι να σώσει και να οδηγήσει στην τελείωση τους ανθρώπους, ενώ κάθε διεφθαρμένος άνθρωπος που δεν θα σωθεί, θα αποκαλυφθεί και θα εξοντωθεί. Επομένως, ο καθένας θα ακολουθήσει το είδος του. Γιατί τόσοι άνθρωποι αποκαλύπτονται όταν κάνουν κάθε είδους κακό μέσα από τη θέση και την εξουσία που κατέχουν; Δεν είναι επειδή τους βλάπτει η θέση τους. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι η ουσία της φύσης του ανθρώπου. Μια θέση μπορεί σίγουρα να αποκαλύψει κάποιον, αλλά αν ένας καλόκαρδος άνθρωπος κατέχει μια υψηλόβαθμη θέση, δεν θα προβεί σε διάφορες κακές πράξεις. Ορισμένοι άνθρωποι δεν θα κάνουν κακό αν δεν κατέχουν κάποια θέση. Απ’ έξω δείχνουν να είναι καλοί άνθρωποι, αλλά μόλις αποκτήσουν κάποια θέση κάνουν κάθε είδους κακές πράξεις» (Απόσπασμα από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Μέσα απ’ αυτή τη συναναστροφή, κατάφερα να δω πόσο παράλογες και εξωφρενικές ήταν οι αντιλήψεις που είχα στην καρδιά μου. Στην πραγματικότητα, το αν κάποιος μπορεί ή όχι να βαδίσει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας δεν εξαρτάται από το αν έχει ή δεν έχει κάποια θέση, και αν έχει κάποια θέση δεν σημαίνει ότι γίνεται δύσκολο να βαδίσει σ’ αυτό το μονοπάτι. Το πιο σημαντικό έγκειται στο αν η φύση του εκάστοτε ατόμου ρέπει ή όχι προς την αλήθεια και στο αν αγαπάει ή όχι τον Θεό. Το σκεφτόμουν αυτό μέσα από τα τόσα χρόνια της διαδικασίας «σκλήρυνσής μου». Είχα φτάσει στο σημείο να με απασχολεί λιγότερο η θέση μου, σκεφτόμουν ότι ήμουν σαν ένα χορταράκι που δεν θα αναζητούσε να γίνει ένα μεγάλο δέντρο και ότι μπορούσα να είμαι ειλικρινής κατά την επιδίωξη της αλήθειας και την εκπλήρωση του καθήκοντός μου. Σκεφτόμουν ότι δεν θα ήμουν όπως πριν, που ένιωθα πόνο, αδυναμία, αρνητικότητα και απόγνωση, όταν έβλεπα ότι στην εκκλησία έπαιρναν άλλοι προαγωγή αντί για μένα. Λόγω αυτών των εκδηλώσεων, πίστευα ότι η διάθεσή μου είχε ως έναν βαθμό μεταμορφωθεί και ότι βάδιζα ήδη στο μονοπάτι του Πέτρου. Όμως τότε, υπό το φως των γεγονότων και της αλήθειας, κατάφερα να δω ξεκάθαρα την πραγματική μου όψη: Δεν ήταν στην πραγματικότητα ότι δεν με ένοιαζε η θέση, αλλά ότι, αντιθέτως, γινόμουν απλώς πιο έξυπνη και πανούργα. Η διεφθαρμένη διάθεσή μου ήταν απλώς καλύτερα κρυμμένη. Παρότι είχα λάβει πολλές φορές αντιμετώπιση, εξακολουθούσα να μη δίνω την καρδιά μου στον Θεό και να μην αναζητώ ειλικρινά να αγαπήσω τον Θεό. Αντιθέτως, έμαθα πώς να αναλύω και να παρατηρώ και εστίαζα περισσότερο στο πώς να συντηρώ τον εαυτό μου. Οι μελλοντικές προοπτικές μου είχαν πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα στον νου μου. Είχα εμφυτέψει στην καρδιά μου την παράλογη αντίληψη ότι «η υψηλόβαθμη θέση δεν είναι ασφαλής». Αυτό δεν ήταν παρανόηση του Θεού και επιφυλακτικότητα απέναντί Του; Πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να δείχνει αγάπη για τον Θεό και να είναι το μονοπάτι του Πέτρου;

Όσον αφορά τις εσφαλμένες απόψεις μου, διάβασα το «Οι αρχές προσδιορισμού του καθήκοντος και της θέσης που έχει κάποιος» όπως και το «Οι αρχές της δαπάνης για τον Θεό» στο «Πράξη και Ασκήσεις για Πειθαρχημένη Συμπεριφορά». Διάβασα την προσευχή του Πέτρου: «Ξέρεις τι μπορώ να κάνω και ξέρεις επιπλέον ποιο ρόλο μπορώ να παίξω. Επιθυμώ να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις Σου, και θα αφιερώσω ό,τι έχω σ’ Εσένα. Μόνο Εσύ ξέρεις τι μπορώ να κάνω για Σένα. Αν κι ο Σατανάς με ξεγέλασε τόσο πολύ που εγώ εξεγέρθηκα εναντίον Σου, πιστεύω ότι δεν με θυμάσαι για αυτές τις παραβάσεις, ότι δεν μου συμπεριφέρεσαι με βάση αυτές. Θέλω να αφιερώσω ολόκληρη τη ζωή μου σ’ Εσένα. Δεν ζητώ τίποτα κι ούτε έχω άλλες ελπίδες ή σχέδια. Θέλω μόνο να ενεργήσω σύμφωνα με την πρόθεσή Σου και να κάνω το θέλημά Σου. Θα πιω από το πικρό Σου ποτήρι κι είμαι δικός Σου για να με διατάζεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς ο Πέτρος κατάφερε να γνωρίσει τον Ιησού). «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει. Είναι δεσμευτικό καθήκον του και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ένας άνθρωπος που είναι ευλογημένος, απολαμβάνει την ευεργεσία τού να οδηγηθεί στην τελείωση αφότου κριθεί. Ένας άνθρωπος που είναι καταραμένος, δέχεται τιμωρία όταν η διάθεσή του παραμένει αμετάβλητη αφότου παιδευτεί και κριθεί, δηλαδή δεν έχει τελειωθεί. Ως δημιουργημένο ον, ο άνθρωπος θα ’πρεπε να εκπληρώνει το καθήκον του, να κάνει αυτό που οφείλει να κάνει και να κάνει αυτό που είναι ικανός να κάνει, ανεξαρτήτως απ’ το αν θα είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για τον άνθρωπο που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος, και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Από τα λόγια του Θεού μπορεί να φανεί ότι ο Πέτρος αναζήτησε πώς να μπορεί να αγαπά πραγματικά τον Θεό σε όλη τη ζωή του και πώς να υπακούει στις διευθετήσεις του Θεού για τα πάντα. Δεν έκανε τις δικές του επιλογές ούτε είχε τις δικές του απαιτήσεις. Όπως κι αν διευθετούσε ο Θεός τα πράγματα, εκείνος πάντοτε υποτασσόταν. Στο τέλος, εκπλήρωσε το καθήκον του ως πλάσμα, καταφέρνοντας να επιδεικνύει υπακοή μέχρι τον θάνατο και υπέρτατη αγάπη για τον Θεό. Η επιτυχία του Πέτρου στην πίστη του στον Θεό δεν είχε καμία σχέση με το κύρος του. Ο Πέτρος ήταν απόστολος και ο Κύριος Ιησούς τού ανέθεσε τη σπουδαία αποστολή να καθοδηγήσει τις εκκλησίες. Δεν εργάστηκε ως απόστολος. Ήταν αφανής, εργατικός και επιμελής κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων του, ως πλάσμα που αγαπάει τον Θεό και υποτάσσεται σ’ Αυτόν. Ικανοποίησε τον Θεό εκπληρώνοντας τα καθήκοντά του με όλη του την καρδιά, τη δύναμη και το μυαλό. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του. Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με την προσευχή του Πέτρου και την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, ένιωσα πολύ ντροπιασμένη. Τα λόγια του Θεού με χτύπησαν στην καρδιά και μου έδωσαν τη δυνατότητα να δω ότι δεν υποτασσόμουν στον Θεό και ότι Του εναντιωνόμουν. Κατά την πίστη μου, διατηρούσα πάντοτε τις επιλογές, τις απαιτήσεις και τα σχέδιά μου. Όλα εκείνα τα χρόνια έτρεχα εδώ κι εκεί για τον προορισμό μου, τις μελλοντικές προοπτικές μου, για φήμη, για κέρδος και θέση. Ενόσω εκπλήρωνα μόνο κάποια από τα καθήκοντά μου, προσπαθούσα να κάνω κάποια συμφωνία με τον Θεό και ήθελα ακόμα από τον Θεό να την εγκρίνει με τη σφραγίδα Του, ώστε να υπάρχει η εγγύηση ότι θα σωθώ. Αυτές οι απαιτήσεις που είχα από τον Θεό για μένα αποκάλυψαν ότι η φύση μου ήταν πολύ εγωιστική. Δεν είχα τη λογική και τη συνείδηση που θα πρέπει να έχει ένα πλάσμα. Απέρριψα την αποστολή εξαιτίας της δόλιας φύσης μου. Απέρριψα το κάλεσμα του Θεού προκειμένου να επιβιώσω. Επιπλέον, χρησιμοποιούσα ένα εξωφρενικό επιχείρημα και έψαχνα δικαιολογίες. Επιχειρηματολογούσα με τον Θεό. Ήμουν παράλογη. Τότε διάβασα τα λόγια του Θεού: «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του». Η συνείδησή μου ένιωσε πολύ κατηγορούμενη. Όλα όσα είχα ήταν δοσμένα από τον Θεό, και ό,τι είχα την ικανότητα να κάνω, ό,τι βίωνα ήταν όλα διευθέτηση του Θεού. Επανειλημμένως έπεφταν επάνω μου η κρίση και η παίδευση του Θεού, προκειμένου να μπορέσω να ανακτήσω τη λογική και τη συνείδησή μου, να αλλάξω τον εσφαλμένο τρόπο σκέψης μου και να μου δοθεί η δυνατότητα να μπορέσω να εκπληρώσω πραγματικά τα καθήκοντά μου ως πλάσμα. Οι ευγενείς προθέσεις του Θεού εμπεριέχονται σε όλα αυτά! Ανεξαρτήτως του τι απαιτεί ο Θεός από μένα, εγώ θα πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί προδοσία και είναι άξιο τιμωρίας. Αυτή η αποστολή δεν είχε διευθετηθεί από κάποιον άνθρωπο. Αντιθέτως, ήταν η δοκιμή του Θεού για το μονοπάτι που είχα διαβεί και για το πραγματικό ανάστημα που είχα όλα εκείνα τα χρόνια. Δεν κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας και το ανάστημά μου ήταν μικρό. Ο Θεός μού έδωσε αυτήν την ευθύνη, αλλά δεν απαιτούσε από μένα να είμαι πλήρως ικανή εκείνο τον καιρό. Αντιθέτως, ήθελε να μου δώσει τη δυνατότητα να βελτιώσω την αναζήτησή μου για την αλήθεια, να δεχθώ την εκπαίδευση, να επανορθώσω για τις ελλείψεις μου, να μπορέσω να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω και να εισέλθω στην πραγματικότητα της αγάπης για τον Θεό με όλη μου την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμη και το μυαλό. Κατά το παρελθόν, ζούσα με παράλογες αντιλήψεις. Πίστευα ότι είχα προσδιορίσει τα καθήκοντα και τη θέση μου. Συλλογίστηκα: Παρόλο που εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου με αυτού του είδους τη στάση και αυτό το υπόβαθρο, και δεν επιδεχόμουν πολύ εξευγενισμό ούτε βρισκόμουν υπό μεγάλη πίεση, δεν υπήρχε πολύ μεγάλη πρόοδος στη ζωή μου και η διάθεσή μου δεν άλλαξε πάρα πολύ. Αποκάλυψε τη φαύλη διάθεσή μου της μη αναζήτησης της αλήθειας και της απόλαυσης της χαλαρότητας, καθώς και της ικανοποίησης για την κατάστασή μου. Επίσης αποκάλυψε ότι ο τρόπος με τον οποίο εκπλήρωνα τα καθήκοντα στην πίστη μου ήταν απλώς για να αποκτήσω ευλογίες και έναν καλό προορισμό, κι όχι για να αναζητώ πώς να αγαπήσω και να ικανοποιήσω τον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, τελικά κατέληξα: Μετά από όλα εκείνα τα χρόνια, σκέφτηκα ότι βάδιζα ήδη στο μονοπάτι με το οποίο επιδίωκε την αλήθεια ο Πέτρος. Εντούτοις, εκείνη την ημέρα, τα γεγονότα αποκάλυπταν ότι έδινα ύψιστη σημασία στις μελλοντικές προοπτικές μου. Δεν είχα τον παραμικρό βαθμό αγάπης για τον Θεό και δεν ήμουν διατεθειμένη να σηκώσω κάποιο βαρύ φορτίο ή να προσφέρω όλο τον εαυτό μου για τον Θεό. Πώς θα μπορούσα να είμαι εναρμονισμένη με την επιδίωξη του Πέτρου;

Κατά τη έρευνά μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης. Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. Αν αυτό που αναζητάς είναι οι ευλογίες της σάρκας και αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια των δικών σου αντιλήψεων και αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν είσαι καθόλου υπάκουος στον ενσαρκωμένο Θεό και εξακολουθείς να ζεις με ασάφεια, τότε αυτό που αναζητάς σίγουρα θα σε οδηγήσει στην κόλαση, γιατί το μονοπάτι που περπατάς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας. Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα εξαλειφθείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος).

Ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια, είναι η οδός και είναι η ζωή, και έχει ήδη αποκαλύψει το μονοπάτι του Πέτρου προς την επιτυχία, καθώς και το μονοπάτι της πράξης για την επιτυχία. Το μονοπάτι του Πέτρου προς την επιτυχία δεν ήταν μόνο να μην αναζητά μια θέση ή να μην επιλέγει τα καθήκοντά του. Δεν ήταν απλώς να κατακτηθεί στις αρνητικές πτυχές του. Πάνω απ’ όλα ήταν πώς να αναζητά με θετικό τρόπο να αγαπά τον Θεό και να εκπληρώνει το καθήκον του ως πλάσμα. Επιπλέον, η πορεία στο σωστό μονοπάτι θα φέρει πολλά θετικά και πραγματικά αποτελέσματα, όπως να γνωρίσει κανείς καλύτερα τον Θεό, να γίνει ολοένα πιο υποτακτικός μέσα από την επιδίωξη της αλήθειας και την εφαρμογή της στην πράξη, και να μην έχει πλέον τις δικές του απαιτήσεις, ελπίδες και ακαθαρσίες. Η διάθεσή σου θα μεταμορφωθεί και, πάνω απ’ όλα, θα εισέλθεις καλύτερα στην αλήθεια και θα έχεις μια ολοένα πιο αυθεντική αγάπη για τον Θεό, ώστε να προσφέρεις πλήρως τον εαυτό σου στον Θεό, χωρίς να έχεις άλλα αιτήματα, και να αγαπάς πιστά τον Θεό για ολόκληρη τη ζωή σου. Όμως, από τα γεγονότα που αποκαλύφθηκαν, πού ήταν η έκφρασή μου για την είσοδο στην πραγματικότητα της αλήθειας; Πού ήταν η έκφρασή μου για την απόκτηση της αλήθειας και τη μεταμόρφωση της διάθεσής μου; Πού ήταν η έκφρασή μου για την αληθινή αγάπη για τον Θεό; Δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο! Αν είχα εισέλθει πραγματικά, τότε θα μπορούσα να είχα υποταχθεί, ανεξαρτήτως του ποιες ήταν οι διευθετήσεις του Θεού και θα ήμουν πιο πρόθυμη να προσφέρω τον εαυτό μου στον Θεό και να ανταποδώσω την αγάπη Του. Μέσα από αυτά τα γεγονότα και την κρίση και παίδευση των λόγων του Θεού, μπόρεσα να δω ότι βάδιζα σε λάνθασμένο μονοπάτι. Δεν βάδιζα στο μονοπάτι της εκπλήρωσης των καθηκόντων μου ούτε αναζητούσα την αγάπη για τον Θεό. Αντιθέτως, βρισκόμουν στο μονοπάτι της αναζήτησης των δικών μου συμφερόντων και προσωπικών ελπίδων. Ήμουν στο μονοπάτι της εξαπάτησης του Θεού, εξαναγκαζόμουν να Τον ακολουθήσω και ξόδευα τον εαυτό μου σε περιορισμένο βαθμό ώστε να επιβιώνω. Ανέκαθεν επιδίωκα τις σαρκικές απολαύσεις. Προκειμένου να ικανοποιήσω τις προσωρινές μου ανέσεις, δεν ήμουν πρόθυμη να δεχθώ την κρίση και την παίδευση του Θεού, ούτε και να αποκτήσω την αλήθεια. Βαθιά μέσα μου, το έβλεπα έτσι: «Κοιτάζω απλώς να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου με τρόπο ειρηνικό και να μην προσβάλλω τη διάθεση του Θεού. Στο τέλος, θα αποκτήσω έναν καλό προορισμό και αυτό θα αρκεί». Ο λόγος του Θεού είχε επανειλημμένως καταδείξει ότι η βασική αιτία της αποτυχίας του Παύλου βρίσκεται στις συναλλαγές του με τον Θεό. Εργαζόταν σκληρά για τη μελλοντική ανταμοιβή και στέψη του, αλλά δεν είχε το παραμικρό ίχνος αγάπης για τον Κύριο της δημιουργίας και δεν Του έδειχνε καμία υποταγή. Τελικά, κατέληξε να αποτύχει και να υποστεί την τιμωρία του Θεού. Τα λόγια του Θεού μας προειδοποιούν ξεκάθαρα: «[…] όσοι εργάζονται για τον προορισμό τους θα λάβουν την τελική τους ήττα, επειδή οι αποτυχίες στην πίστη των ανθρώπων προς τον Θεό συμβαίνουν εξαιτίας της εξαπάτησης» («Προς τον προορισμό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Είναι αλήθεια! Αυτού του είδους η επένδυση δεν είναι ειλικρινής, είναι σκέτη υποκρισία και εξαπάτηση. Ήμουν πραγματικά ξεροκέφαλη και απέφευγα την κρίση του Θεού, βαδίζοντας στο δικό μου μονοπάτι. Όταν με βρήκε το έργο της σωτηρίας του Θεού, δεν ήμουν ικανή να ξεχωρίσω το καλό από το κακό και αρνιόμουν να αναλάβω την αποστολή του Θεού. Το μόνο που έδωσα πίσω στον Θεό ήταν παρεξηγήσεις, αντίσταση και προδοσία. Τότε μπόρεσα να δω ξεκάθαρα πόσο εγωιστική και φαύλη ήταν η φύση μου. Όλα εκείνα τα χρόνια πίστευα στον Θεό και Τον απολάμβανα, όμως εξακολουθούσα να μηχανορραφώ εναντίον Του, πραγματοποιώντας συνεχώς συναλλαγές μαζί Του. Δεν είχα τον παραμικρό βαθμό αγάπης για τον Θεό στην καρδιά μου. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που βάδιζα σε λανθασμένο μονοπάτι και αυτό για το οποίο μιλούσε ο Θεός: «Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι καλός στο να αφοσιωθεί πλήρως στον Θεό, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πρόθυμος να εκτελέσει το καθήκον του στον Δημιουργό, επειδή ο άνθρωπος έχει δει την αλήθεια, αλλά την αποφεύγει και βαδίζει το δικό του μονοπάτι, επειδή ο άνθρωπος πάντα αναζητά ακολουθώντας το μονοπάτι αυτών που έχουν αποτύχει, επειδή ο άνθρωπος πάντα αψηφά τον Ουρανό, έτσι και ο άνθρωπος πάντα αποτυγχάνει, πάντα εξαπατάται από τα κόλπα του Σατανά και παγιδεύεται στο δικό του δίχτυ» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Τότε διάβασα τα εξής από ένα κήρυγμα: «Υπάρχουν άνθρωποι που αναπόφευκτα έχουν αυτές τις ανησυχίες: ‘Εκπληρώνω το καθήκον μου, αλλά φοβάμαι μήπως βαδίζω στο μονοπάτι του αντίχριστου, φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος και εναντιωθώ στον Θεό.’ Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με αυτού του είδους τις ανησυχίες; Ειδικά εκείνοι που λειτουργούν ως εργάτες και επικεφαλής έχουν δει ότι ο τάδε ή ο δείνα που διενεργούσε τόσο επιμελή αναζήτηση κατά το παρελθόν, είχε χαρίσματα και καλό μυαλό, αλλά μετά έπεφτε. Ο τάδε ή ο δείνα ήταν αρκετά καλός στο κήρυγμα, αλλά, στο τέλος, έπεφτε κι αυτός αναπάντεχα. Λένε: ‘Αν κάνω αυτά τα πράγματα, θα καταλήξω σαν κι αυτούς και θα πέσω κι εγώ;’ Αν ήσουν κάποιος που αγαπά τον Θεό, θα εξακολουθούσες να φοβάσαι αυτά τα πράγματα; Αν είχες πραγματική αγάπη για τον Θεό, θα εξακολουθούσαν να σε ελέγχουν οι ανησυχίες σου; Οι άνθρωποι που αγαπάνε τον Θεό νοιάζονται πάντοτε για το θέλημά Του και δεν θα κάνουν κάτι που δεν είναι σωστό. […] Αν έχεις πραγματικά την ικανότητα να διακρίνεις τι σημαίνει να βαδίζεις στο μονοπάτι του αντίχριστου και τι σημαίνει να βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και της τελείωσης, τότε γιατί φοβάσαι μήπως πάρεις το μονοπάτι του αντίχριστου; Αυτός ο φόβος δεν αποδεικνύει ότι εξακολουθείς να θέλεις να βαδίζεις στο λανθασμένο μονοπάτι και ότι δεν είσαι διατεθειμένος να το εγκαταλείψεις; Αυτό δεν είναι το πρόβλημα;» (Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή). Από τα λόγια του Θεού και από αυτό το κήρυγμα, μπόρεσα να δω πιο ξεκάθαρα ότι εκείνοι που δεν αγαπούν τον Θεό βρίσκονται στο μονοπάτι του αντίχριστου και ότι το να μην αγαπάει κανείς τον Θεό είναι η πηγή της αποτυχίας στην πίστη. Είδα επίσης πιο ξεκάθαρα τους σατανικούς λόγους και τις δικαιολογίες που είχα κρύψει μέσα μου. Δεν ήμουν διατεθειμένη να δεχθώ μεγαλύτερες ευθύνες και φοβόμουν μήπως πάρω το μονοπάτι της αποτυχίας. Αυτό αποκάλυψε ότι η φύση μου ήταν εγωιστική, φαύλη και μοχθηρή. Μου αποκαλύφθηκε ότι είχα υπερβολική αγάπη για τον εαυτό μου και για τον Σατανά. Κατάφερα, επίσης, να καταλάβω πραγματικά ότι οι άνθρωποι που πίστευαν στον Θεό για πολλά χρόνια, αλλά εξακολουθούσαν να μην Τον αγαπάνε, στερούνταν κανονικής ανθρώπινης φύσης. Θα μπορούσες να πεις ότι όλοι τους είχαν κάποια μοχθηρή φύση, ήταν όλοι εγωιστές, φαύλοι και κακοί άνθρωποι. Ταυτοχρόνως, οδηγήθηκα να αλλάξω ειλικρινά τις λανθασμένες απόψεις μου, να κερδίσω την απελευθέρωση της ψυχής μου και να κερδίσω τη σωστή κατεύθυνση για την επιδίωξη και το μονοπάτι της πράξης. Δεν ήθελα πλέον να ζω με τρόπο εγωιστικό και φαύλο μόνο για μένα. Το μόνο που επιθυμούσα ήταν να υποταχθώ στον Θεό και να υπακούω σε όλες τις διευθετήσεις Του· θα επιδίωκα την αλήθεια και θα έκανα πράξη την αγάπη για τον Θεό, ενόσω εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου.

Δόξα σοι Κύριε για την κρίση και την παίδευση που άλλαξαν τον στόχο της επιδίωξής μου και με πήραν από το λανθασμένο μονοπάτι. Μου δόθηκε η δυνατότητα να αναγνωρίσω πραγματικά την ουσία της φύσης του Σατανά μέσα μου και να βρω την πηγή της αποτυχίας μου. Όλα εκείνα τα χρόνια πίστευα στον Θεό, αλλά ποτέ μου δεν Τον είχα αγαπήσει, και ένιωθα ντροπή και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Η καρδιά μου λαχταρούσε να αναπτύξει μια αληθινή αγάπη για τον Θεό. Ο Πέτρος οδηγήθηκε στην τελείωση επειδή αγαπούσε αληθινά τον Θεό και επειδή είχε τη θέληση και την επιμονή να επιδιώξει την αλήθεια. Παρόλο που εγώ απέχω πολύ από αυτό, δεν θα ζω πλέον με τρόπο τόσο ποταπό και απεχθή, προκειμένου να επιβιώσω. Είμαι διατεθειμένη να κάνω την αγάπη για τον Θεό τον στόχο της επιδίωξής μου. Θα καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια και θα πληρώσω το τίμημα για την εκπλήρωση των καθηκόντων μου. Θα φέρω πραγματικά το βάρος των ευθυνών μου, θα θέτω σε πράξη την αλήθεια και θα εισέλθω στην πραγματικότητα της αγάπης για τον Θεό κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων μου.