Από τον Ζανγκ Γιτάο, Επαρχία Χενάν

«Ω, Θεέ μου! Η κρίση Σου είναι τόσο αληθινή, γεμάτη δικαιοσύνη και αγιοσύνη. Οι αποκαλύψεις Σου για την αλήθεια της διαφθοράς της ανθρωπότητας με έχουν αφήσει πλήρως εκτεθειμένο. Σκέφτομαι πώς ξόδευα τον εαυτό μου και για χρόνια ασχολούμουν αποκλειστικά με το να κερδίσω την ευλογία Σου. Μιμούμουν τον Παύλο, μοχθώντας και εργαζόμενος, ώστε να μπορέσω να ξεχωρίσω από το πλήθος. Τα λόγια της κρίσεώς Σου με έκαναν να δω πόσο εγωιστής και αξιοκαταφρόνητος ήμουν. Πέφτω στο έδαφος νιώθοντας ντροπή και αμηχανία, υπερβολικά ανάξιος ώστε να κοιτάξω το πρόσωπό Σου. Τόσο πολλές φορές κοίταξα πίσω στο μονοπάτι που έχω βαδίσει. Εσύ ήσουν που με πρόσεχες και με προστάτευες, οδηγώντας με βήμα-βήμα μέχρι και τώρα. Βλέπω πόσο πολύ Σου κοστίζει να με σώσεις, όλο αυτό είναι από την αγάπη Σου. Ω, Θεέ μου! Βιώνοντας την κρίση Σου έχω γευτεί την αληθινή αγάπη Σου. Η κρίση Σου είναι που μου επιτρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μετανοήσω πραγματικά. Είμαι τόσο διεφθαρμένος που χρειάζομαι στ’ αλήθεια να με κρίνεις και να με εξαγνίσεις. Χωρίς την κρίση Σου, θα πάλευα απλώς στο σκοτάδι. Τα λόγια Σου είναι που με έχουν οδηγήσει στο μονοπάτι του φωτός της ζωής. Αισθάνομαι ότι το να Σε αγαπώ και το να ζω για Σένα είναι η πιο ουσιαστική επιδίωξη. Τόσο πολλές φορές κοίταξα πίσω στο μονοπάτι που έχω βαδίσει. Η κρίση και η παίδευσή Σου είναι οι ευλογίες Σου και η αληθινή Σου αγάπη. Θα κατανοήσω την αλήθεια και θα επιτύχω μια πιο αγνή αγάπη για Σένα. Είμαι πρόθυμος γι’ αυτό, όσο κι αν υποφέρω» (από «Ο Θεός μου έχει δώσει τόση πολλή αγάπη» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Κάθε φορά που ψάλλω αυτόν τον ύμνο, σκέφτομαι τη σωτηρία του Θεού για μένα όλα αυτά τα χρόνια και είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη για Εκείνον. Η κρίση και η παίδευση του Θεού ήταν αυτά που με άλλαξαν. Έκαναν εμένα —έναν αλαζονικό, φιλόδοξο και επαναστατικό υιό— να μοιάζει λίγο περισσότερο με ανθρώπινο ον. Πραγματικά, ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία Του προς εμένα!

Γεννήθηκα στην ύπαιθρο. Επειδή η οικογένεια μου ήταν φτωχή και οι γονείς μου ήταν αγαθοί, συχνά εξαπατούνταν. Από τότε που ήμουν μικρός, οι άνθρωποι με κοιτούσαν υποτιμητικά, ενώ το να με ξυλοκοπούν και να δέχομαι εκφοβισμό είχε γίνει ένα συνηθισμένο περιστατικό. Αυτό συχνά με λυπούσε σε σημείο να κλαίω. Έβαλα τα δυνατά μου στις σπουδές μου, ώστε να μη χρειάζεται πια να διάγω αυτό το είδος ζωής, κι έτσι στο μέλλον να μπορούσα να έχω μια θέση κρατικού υπαλλήλου, να είμαι κάποιος επικεφαλής και όλοι να με έχουν σε υπόληψη. Αλλά όταν προετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις του γυμνασίου, η Πολιτιστική Επανάσταση ξεκίνησε. Οι Κόκκινοι Φρουροί ξεσηκώθηκαν, οι εργάτες προχώρησαν σε απεργία, οι μαθητές τα παράτησαν. Η κάθε μέρα ήταν εγκλωβισμένη στην επανάσταση. Επικρατούσε πανδαιμόνιο, οι άνθρωποι βρίσκονταν σε κατάσταση πανικού και το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων του κολεγίου απαγορεύτηκε. Έτσι, έχασα την ευκαιρία να δώσω εξετάσεις για το σχολείο. Ήμουν συντετριμμένος —ένιωθα τόσο απαίσια, σαν να ήμουν βαριά άρρωστος. Αργότερα, σκέφτηκα: Παρόλο που δεν μπορώ να δώσω εξετάσεις για το σχολείο ή να γίνω κρατικός υπάλληλος, θα εργαστώ σκληρά και θα βγάλω χρήματα. Από τη στιγμή που θα έχω χρήματα, οι άνθρωποι θα με έχουν σε εκτίμηση. Από τότε και στο εξής, έψαχνα παντού τρόπους να βγάλω χρήματα. Εφόσον η οικογένειά μου ήταν φτωχή, δεν είχα κάποια χρηματοδότηση για να ξεκινήσω μια επιχείρηση. Μέσω συγγενών και φίλων, κατάφερα να δανειστώ 500 γουάν για να ξεκινήσω ένα μαγαζί που πουλούσε χοιρινό μπρεζέ. Προκειμένου να διάγω μια καλύτερη ζωή απ’ ό,τι οι άλλοι, εργαζόμουν μέχρι αργά κάθε μέρα χωρίς διάλειμμα και υπέμεινα πολλές κακουχίες. Μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς, οι ικανότητές μου βελτιώνονταν όλο και περισσότερο, και η επιχείρησή μου πήγαινε όλο και καλύτερα. Η οικογένειά μου γρήγορα έγινε πιο εύπορη και πολλοί άνθρωποι με κοιτούσαν με ζήλια.

Την άνοιξη του 1990, κάποιος από το χωριό μου μού έκανε κήρυγμα για τον Κύριο Ιησού και κατέληξα να πιστεύω σ’ Αυτόν. Μετά απ’ αυτό, εργάστηκα σκληρά για να μελετήσω τη Βίβλο, αναζητώντας γνώση από αυτήν, εστιάζοντας στην αποστήθιση κάποιων χωρίων και, σε σύντομο χρονικό διάστημα, είχα μάθει απ’ έξω πολλά γνωστά κεφάλαια και στίχους. Διάβασα το Κατά Ματθαίον 16:26 όπου ο Κύριος Ιησούς είπε: «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» Τότε, διάβασα και για τον Κύριο Ιησού που κάλεσε τον Πέτρο, κι εκείνος αμέσως εγκατέλειψε τα δίχτυα ψαρέματός του και ακολούθησε τον Χριστό. Συλλογίστηκα: Το να έχεις αρκετά χρήματα για να τα βγάζεις πέρα είναι καλό. Αν κερδίζω περισσότερα χρήματα, ποια η χρησιμότητά τους όταν πεθάνω; Αν θέλω να κερδίσω τον έπαινο του Κυρίου, πρέπει να ακολουθήσω το παράδειγμα του Πέτρου. Έτσι, παράτησα την επιχείρησή μου και ξεκίνησα να απασχολούμαι στην εκκλησία με πλήρες ωράριο. Ήμουν πολύ παθιασμένος εκείνη την περίοδο και μέσω των συγγενών και των φίλων μου, κήρυξα το ευαγγέλιο σε 19 ανθρώπους σε σύντομο χρονικό διάστημα· κατόπιν, ο αριθμός αυξήθηκε σε πάνω από 230 ανθρώπους μέσα από αυτούς τους 19. Τότε, διάβασα τα εξής λόγια του Κυρίου Ιησού: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Κατά Ματθαίον 7:21). Ένιωσα ακόμα περισσότερη αυτοϊκανοποίηση, σκεπτόμενος ότι, βάσει των όσων είχα παρατήσει και των όσων είχα δαπανήσει, και του πώς είχα διακηρύξει τη σωτηρία του Κυρίου Ιησού, ήδη ακολουθούσα την οδό του Κυρίου. Νόμιζα ότι ήμουν στον δρόμο του να ακολουθώ το θέλημα του επουράνιου Πατέρα και, την επόμενη εποχή, όταν η βασιλεία του Θεού πραγματοποιούταν, θα βασίλευα ως βασιλιάς στη γη. Υπό την κυριαρχία αυτής της φιλοδοξίας, ο ενθουσιασμός μου έγινε ακόμα μεγαλύτερος. Εδραίωσα την απόφασή μου ότι οπωσδήποτε έπρεπε να ακολουθώ τα λόγια του Κυρίου Ιησού «να αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν» και «να είσαι ανεκτικός και υπομονετικός», καθώς και να δίνεις το παράδειγμα και να μη φοβάσαι να υπομείνεις κακουχίες. Μερικές φορές, όταν πήγαινα στα σπίτια των αδελφών μου, τους βοηθούσα να κουβαλήσουν νερό, να ανάψουν φωτιά και να κάνουν αγροτικές δουλειές. Όταν ήταν άρρωστοι, τους επισκεπτόμουν. Όταν δεν είχαν αρκετά χρήματα, τους βοηθούσα από τις δικές μου οικονομίες. Πήγαινα να βοηθήσω οποιονδήποτε αντιμετώπιζε δυσκολίες. Σύντομα, κέρδισα τον έπαινο όλων των αδελφών μου, καθώς και την εμπιστοσύνη των ανώτερων επικεφαλής στην εκκλησία. Έναν χρόνο αργότερα, προάχθηκα σε αρχηγό της εκκλησίας, να ποιμαίνω 30 εκκλησίες. Ήμουν υπεύθυνος για περίπου 400 πιστούς. Μόλις πήρα αυτή τη θέση, ένιωσα υπέροχα. Ένιωθα ότι όλη η σκληρή δουλειά και η προσπάθειά μου είχαν τελικά αποφέρει καρπούς, αλλά την ίδια στιγμή, διαμόρφωσα ένα ακόμα πιο μεγαλόπνοο ιδανικό στην καρδιά μου: να επιδιώξω μια υψηλότερη θέση, να κερδίσω τον έπαινο και την αγάπη ακόμα περισσότερων ανθρώπων. Μέσα σ’ έναν ακόμα χρόνο σκληρής δουλειάς, έγινα υψηλόβαθμος εκκλησιαστικός επικεφαλής, να ηγούμαι συνεργατών σε πέντε περιοχές, να ποιμαίνω 420 εκκλησίες. Μετά απ’ αυτό, φοβόμουν περισσότερο να τεμπελιάζω, έτσι έδινα ιδιαίτερη προσοχή στην καλή εκ πρώτης όψεως συμπεριφορά και στο να εδραιώνω την εικόνα μου ανάμεσα στους συνεργάτες, τους αδελφούς και τις αδελφές. Προκειμένου να έχω την έγκριση των συνεργατών μου, κι επομένως την εκτίμηση των αδελφών μου, αντιτάχθηκα σε εξεζητημένα γεύματα στην εκκλησία και απαγόρευσα κάθε επαφή ανάμεσα σε μέλη του αντίθετου φύλου, καθώς και ανθυγιεινές πράξεις. Η «ακεραιότητά μου και το αίσθημα της δικαιοσύνης» κέρδισαν την υποστήριξη και την αποδοχή των συνεργατών μου και άλλων αδελφών. Η αλαζονική φύση μου, επίσης, διογκώθηκε και ξέφυγε περισσότερο από τον έλεγχο. Εκτός αυτού, γνώριζα κάποια από τα πιο κοινά χωρία της Βίβλου απ’ έξω κι ανακατωτά, κι όταν συναντιόμουν με κάποιους χαμηλόβαθμους εκκλησιαστικούς επικεφαλής και συνεργάτες, μπορούσα να απαγγέλω χωρία χωρίς να κοιτάζω τη Βίβλο μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου πραγματικά με θαύμαζαν, έτσι είχα πάντα τον τελευταίο λόγο στην εκκλησία. Όλοι με άκουγαν. Πάντα νόμιζα ότι ό,τι έλεγα ήταν σωστό, ότι είχα υψηλή κατανόηση. Επομένως, είτε επρόκειτο για την εκκλησιαστική διακυβέρνηση, τη διαίρεση των εκκλησιών ή την προαγωγή ανθρώπων σε εκκλησιαστικούς επικεφαλής ή συνεργάτες, ποτέ δεν συζητούσα τα πράγματα με άλλους. Ό,τι έλεγα, πάντα μετρούσε. Είχα πραγματικά «τη βασιλεία ενός βασιλιά». Εκείνη την περίοδο, απολάμβανα ιδιαίτερα να στέκομαι στον άμβωνα, να μιλώ με ευφράδεια και αδιάκοπα, κι όταν όλοι με κοιτούσαν με θαυμασμό, αυτό το συναίσθημα ότι βρισκόμουν στην κορυφή του κόσμου με γοήτευε και με έκανε να ξεχνώ τα πάντα. Αυτό το ένιωσα ιδιαίτερα όταν διάβασα το Κατά Ιωάννην 3:34: «Διότι εκείνος, τον οποίον απέστειλεν ο Θεός, τους λόγους του Θεού λαλεί· επειδή ο Θεός δεν δίδει εις αυτόν το Πνεύμα με μέτρον». Πραγματικά, το ευχαριστιόμουν και πίστευα ξεδιάντροπα ότι ήμουν απεσταλμένος του Θεού, ότι ο Θεός μού είχε μεταδώσει το Άγιο Πνεύμα και ότι το θέλημα του Θεού εκφραζόταν μέσα από μένα. Πίστευα ότι επειδή μπορούσα να ερμηνεύω τις γραφές, μπορούσα να καταλάβω «μυστήρια» που άλλοι δεν μπορούσαν, και ότι μπορούσα να κάνω «συνειρμούς» που άλλοι δεν μπορούσαν. Ενδιαφερόμουν μόνο να βυθίζομαι στην απόλαυση που μου έφερνε η θέση μου, και είχα εντελώς ξεχάσει ότι ήμουν απλώς ένα δημιούργημα, ότι ήμουν μονάχα το δοχείο της χάρης του Κυρίου.

Όσο η εκκλησία συνέχιζε να μεγαλώνει, τόσο και η φήμη μου μεγάλωνε, και όπου πήγαινα, με καταδίωκε η αστυνομία. Μια φορά, η αστυνομία με συνέλαβε όταν επέστρεψα να πάρω κάποια ρούχα. Καταδικάστηκα σε τρία χρόνια αναμόρφωσης μέσα από καταναγκαστική εργασία. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ετών, υπέστην κάθε είδος βάναυσης δίωξης και βασανιστηρίου. Ήταν λες και ένα στρώμα δέρματος είχε αποκολληθεί από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών και κάθε μέρα πραγματικά έμοιαζε με χρόνο. Αλλά αφότου βγήκα έξω, συνέχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο με απόλυτη αυτοπεποίθηση, την ίδια ακριβώς όπως πάντα, κι επίσης αποκαταστάθηκα στην αρχική μου θέση. Ύστερα από άλλους έξι μήνες, συνελήφθην για μια ακόμη φορά από την τοπική κυβέρνηση και καταδικάστηκα σε άλλα τρία χρόνια αναμόρφωσης μέσα από καταναγκαστική εργασία. Κατά την περίοδο αυτή, με βασάνισαν με κάθε δυνατό τρόπο και στη συνέχεια, με έβαλαν σ’ ένα κέντρο κράτησης για άλλες 70 ημέρες. Μετά απ’ αυτό, με έβαλαν σ’ ένα στρατόπεδο εργασίας όπου κουβαλούσα τούβλα. Εκείνη την περίοδο, ήταν ο έβδομος σεληνιακός μήνας και έκανε υπερβολική ζέστη. Η θερμοκρασία στο καμίνι ήταν γύρω στους 70 βαθμούς Κελσίου και έπρεπε να κουβαλώ περισσότερα από 10.000 τούβλα κάθε μέρα. Η πείνα μου, σε συνδυασμό με τον προηγούμενο βάναυσο βασανισμό, είχαν καταστήσει το σώμα μου εξαιρετικά αδύναμο. Σωματικά δεν μπορούσα να αντέξω αυτό το είδος εργασίας μέσα στη ζέστη, όμως οι μοχθηροί φρουροί δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα απ’ αυτά. Όταν δεν μπορούσα να ολοκληρώσω την αγγαρεία μου, περνούσαν χειροπέδες στα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου, με έκαναν να γονατίσω κάτω και τοποθετούσαν μπουκάλια στις μασχάλες μου και πίσω από τα γόνατά μου. Τότε, με χτυπούσαν με ηλεκτρικά βούκεντρα έως ότου οι χειροπέδες χώνονταν βαθιά στο δέρμα μου. Ήταν αφάνταστα οδυνηρό. Υποκείμενος σε αυτό το είδος βάναυσου βασανισμού, είχα ολοκληρώσει μόνο εφτά μέρες καταναγκαστικής εργασίας όταν λιποθύμησα μέσα στο καμίνι. Με έσωσαν μόνο μετά από 52 ώρες, αλλά είχα μείνει σχεδόν φυτό. Εκτός του ότι είχα τις αισθήσεις μου και μπορούσα να βλέπω και να ακούω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να φάω, να μιλήσω ή να περπατήσω. Δεν είχα καν συναίσθηση των ίδιων μου των σωματικών λειτουργιών. Αφότου ρημάχτηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο από την κυβέρνηση του ΚΚΚ, η αλαζονική φύση μου είχε συντριβεί πλήρως. Το αίσθημα της εξουσίας και της αλαζονείας που είχα στην εκκλησία είχε απλώς εξαφανιστεί. Είχα γίνει απαισιόδοξος και ζοφερός. Ζούσα εν μέσω απεριόριστων δεινών και ανημποριάς. Αργότερα, οι άνθρωποι στο κέντρο κράτησης είχαν μια διεστραμμένη ιδέα και βρήκαν έναν γιατρό για να δημιουργήσει παραποιημένα αρχεία που έλεγαν ότι είχα μια «γενετική διαταραχή». Κάλεσαν τη σύζυγό μου και της ζήτησαν να με πάρει και να με φέρει σπίτι μου. Προκειμένου να θεραπευτώ, τα πάντα στο σπίτι μας πουλήθηκαν, κι όταν οι συγγενείς μου ήρθαν να με δουν, ήταν σαρκαστικοί, αγενείς και με περιγελούσαν. Αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση, είχα αποκαρδιωθεί και ένιωθα ότι ο κόσμος ήταν τόσο σκοτεινός, που δεν υπήρχε στοργή ή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, αλλά υπήρχε μόνο βάναυση δίωξη και συκοφαντία. Αντιμετωπίζοντας το μαρτύριο αυτής της οδυνηρής αρρώστιας και την απόγνωση της ζωής μου, δεν γνώριζα πώς θα μπορούσα να συνεχίσω.

Καθώς βούλιαζα στην απελπισία, ο Παντοδύναμος Θεός μού άπλωσε χέρι σωτηρίας. Αφότου επέστρεψα στο σπίτι για πάνω από ένα μήνα, δύο αδελφοί ήλθαν να μου κηρύξουν το ευαγγέλιο του Θεού των έσχατων ημερών και το ότι Εκείνος εργαζόταν πάνω σ’ ένα νέο στάδιο του έργου, τη δεύτερη ενσάρκωσή Του, για να σώσει την ανθρωπότητα. Εκείνη τη στιγμή, δεν το πίστεψα καθόλου, αλλά επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω, βρήκα κάποια χωρία στη Βίβλο για να τους δείξω. Με αυτόν τον τρόπο, τους αντέκρουσα. Εκείνοι μου απάντησαν ευγενικά: «Αδελφέ, όταν πιστεύουμε στον Θεό, πρέπει να διαθέτουμε μια καρδιά ταπεινής αναζήτησης. Το έργο του Θεού είναι πάντα νέο· προχωρά πάντα μπροστά, και η σοφία Του δεν μπορεί να κατανοηθεί από την ανθρωπότητα, έτσι δεν μπορούμε να μένουμε εγκλωβισμένοι στο παρελθόν. Αν βασίζεσαι στο έργο του Θεού στην Εποχή της Χάριτος, θα μπορείς να εισέλθεις στην Εποχή της Βασιλείας; Πέραν τούτου, ό,τι είπε ο Κύριος Ιησούς στη Βίβλο έχει το δικό του νόημα και πλαίσιο». Τότε, άνοιξαν ένα βιβλίο του λόγου του Παντοδύναμου Θεού για να διαβάσω, και στη συνέχεια, βρήκαν πολλές προφητείες στη Βίβλο για να διαβάσω, σχετικά με το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Μέσα από τον λόγο του Θεού και τη συναναστροφή με τους αδελφούς μου, μπόρεσα να καταλάβω το νόημα του ονόματος του Θεού, τη βαθύτερη αλήθεια στα τρία στάδια του έργου Του, τον σκοπό Του στη διαχείριση της ανθρωπότητας από Εκείνον, τα μυστήρια της ενσάρκωσής Του, τη βαθύτερη αλήθεια στη Βίβλο, κι άλλα. Αυτά ήταν πράγματα που δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου, κι ήταν επίσης μυστήρια και αλήθειες που δεν ήμουν ικανός να κατανοήσω όταν εργαζόμουν τόσο σκληρά μελετώντας τη Βίβλο για χρόνια. Τα άκουσα με ευχαρίστηση· ήμουν εντελώς πεπεισμένος. Μετά απ’ αυτό, οι αδελφοί μου μού έδωσαν ένα βιβλίο του λόγου του Θεού, λέγοντας: «Όταν είσαι καλύτερα, μπορείς να κηρύξεις το ευαγγέλιο στους συνεργάτες, στους αδελφούς και στις αδελφές σου». Δέχτηκα πολύ ευχαρίστως το βιβλίο του λόγου του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, μπορούσα μόνο να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι όλη μέρα και να διαβάζω τον λόγο του Θεού. Καθώς τον διάβαζα, προσευχόμουν. Ένιωθα μια λαχτάρα κι έναν ενθουσιασμό, σαν αυτόν ενός ψαριού που επέστρεψε στο νερό. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος και ευχαριστημένος. Σύντομα, η υγεία μου σταδιακά βελτιωνόταν. Μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να περιφέρομαι για λίγο, και μπορούσα να είμαι περισσότερο ανεξάρτητος στη ζωή μου. Μετά απ’ αυτό, ζούσα την εκκλησιαστική ζωή στο σπίτι μου και είχα συναντήσεις δύο φορές την εβδομάδα.

Μια φορά, η εκκλησία κανόνισε ένα κορίτσι 17 ή 18 χρονών να έρθει να με συναντήσει. Ήταν η κόρη ενός αδελφού από το αρχικό μου δόγμα, και πριν, όταν ήμουν αρχηγός εκκλησίας, πήγαινα συχνά σπίτι της. Συλλογίστηκα: Τι συμβαίνει με τις διευθετήσεις της αρχηγού της εκκλησίας; Να στέλνουν ένα παιδί να με καθοδηγήσει — με υποτιμούν; Υπό τον έλεγχο της αλαζονικής φύσης μου, είπα με απαξίωση: «Πιστεύω στον Θεό περισσότερα χρόνια απ’ όσα εσύ ζεις. Όταν πήγαινα στο σπίτι σου, εσύ ήσουν μόλις λίγων χρονών. Έπαιζα μαζί σου τότε, όμως τώρα εσύ έρχεσαι να με καθοδηγήσεις...» Η μικρή μου αδελφή κοκκίνισε απ’ όσα της είπα και δεν τόλμησε να ξαναρθεί. Η εκκλησία δεν είχε άλλη επιλογή απ’ το να στείλει μια άλλη αδελφή να έρθει να με συναναστραφεί. Βλέποντας ότι ήταν επίσης πολύ νεαρή, δεν μίλησα, αλλά σκέφτηκα: Είτε στα χρόνια, είτε στα προσόντα στην πίστη στον Κύριο, είτε στη γνώση της Βίβλου, είτε στην εμπειρία στην εκκλησιαστική διακυβέρνηση, είμαι κατά πολύ καλύτερός σου από κάθε άποψη! Από την ηλικία σου, μπορώ να καταλάβω ότι είσαι πιστή εδώ και τρία ή τέσσερα χρόνια το πολύ. Εγώ πιστεύω 21 χρόνια. Πώς, ενδεχομένως, μπορείς να έχεις τα προσόντα να έρθεις να με καθοδηγήσεις; Ποιος να γνώριζε, όμως, ότι αυτή η αδελφή ήταν στην πραγματικότητα πολύ εύγλωττη — μιλούσε με ειλικρίνεια και τρόπο αιχμηρό. Όταν συναντηθήκαμε, άνοιξε αμέσως τον λόγο του Θεού και διάβασε δυνατά: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να συναντώνται· τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να τους περιβάλλουν. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα τους. […] Αν πράγματι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, τότε τούτο αρκεί για να δείξει ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Πρόκειται για κλασική εικόνα του Σατανά. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» (από «Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού διαπέρασαν σαν δίκοπο μαχαίρι την καρδιά μου, καταφέροντάς μου ένα άμεσο χτύπημα. Ήταν μια δριμεία αποκάλυψη των ποταπών μου προθέσεων και της άσχημης συμπεριφοράς μου στις ενέργειές μου κατά την πίστη μου στον Θεό, καθώς και της αληθινής ουσίας της φύσης μου. Ήμουν γεμάτος ντροπή και δεν ήθελα τίποτε άλλο απ’ το να εξαφανιστώ απλά. Όσον αφορά αυτά που εκτέθηκαν στα λόγια του Θεού, όταν σκέφτηκα αυτό που αποκαλύφθηκε, μόνο τότε κατάλαβα ότι η φύση μου ήταν τόσο αλαζονική και ότι κατ’ ουσίαν ήμουν εχθρικός απέναντι στον Θεό. Στο παρελθόν, προκειμένου οι άνθρωποι να με έχουν σε υπόληψη και να με θαυμάζουν, να είμαι επικεφαλής των άλλων, να είμαι σε μια ανώτερη θέση, εργάστηκα σκληρά μελετώντας τη Βίβλο και έβαλα τα δυνατά μου στο να εξοπλιστώ με τη γνώση της Βίβλου. Εξαιτίας αυτού, κατέκτησα κύρος και έναν τίτλο, τα οποία δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα όνειρά μου, καθώς επίσης τη συμπαράσταση όλων. Έπαιρνα ευχαρίστηση από τον θαυμασμό των άλλων και κήρυττα προκειμένου να ικανοποιώ τη δική μου ματαιοδοξία. Μέσα από το μονοπώλιο της εξουσίας μου, αποκαλύφθηκα και επιδείχτηκα. Ήμουν πάντα χαρούμενος να απολαμβάνω το συναίσθημα να είμαι στην κορυφή του κόσμου όταν στεκόμουν στον άμβωνα, κι ακόμα, χρησιμοποιούσα ξεδιάντροπα χωρία από την Βίβλο για να γίνω μάρτυρας και να εξυψώσω τον εαυτό μου. Πίστευα ότι ήμουν απεσταλμένος του Θεού. Ήμουν δεσποτικά αλαζονικός. Εκείνη την ημέρα, υποτίμησα εκείνη την αδελφή, χρησιμοποιώντας τα πολλά χρόνια κηρύγματός μου ως κεφάλαιο. Πίστευα ότι, επειδή πίστευα στον Θεό για περισσότερα χρόνια, είχα μεγαλύτερη γνώση της Βίβλου και είχα μεγαλύτερη εμπειρία στην εκκλησιαστική διακυβέρνηση, ήμουν καλύτερος απ’ όλους. Δεν εκτιμούσα κανέναν και υποτιμούσα και αυτές τις δύο αδελφές. Τα λόγια μου ήταν στοχευμένα και οδυνηρά, και είχα απωλέσει αλαζονικά τη λογική και την ανθρωπιά μου. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι οι επιδιώξεις μου αντιστέκονταν και εναντιώνονταν στον Θεό. Πάλευα με τον Θεό για τον εκλεκτό λαό Του. Αυτό που βίωνα ήταν η κλασική εικόνα του Σατανά. Ερχόμενος αντιμέτωπος με τα λόγια του Θεού, δεν μπορούσα να πειστώ. Προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Θεέ μου, είμαι τόσο αλαζονικός. Όταν είχα θέση, ήμουν ξιπασμένος, κι όταν δεν είχα κύρος, εξακολουθούσα να μην ακούω κανέναν. Χρησιμοποίησα τα παλιά μου προσόντα και την εξουσία για να εξουσιάζω τους ανθρώπους, να τους υποτιμώ. Είμαι τόσο ξεδιάντροπος! Σήμερα, έλαβα τη σωτηρία Σου. Είμαι πρόθυμος να δεχτώ την αποκάλυψη και την κρίση στα λόγια Σου».

Μετά απ’ αυτό, η αδελφή άνοιξε ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού για να το διαβάσω. Έλεγε: «Η σύνεση του ανθρώπου έχει χάσει την αρχική της λειτουργία και πως το ίδιο συνέβη και στη συνείδηση του. Ο άνθρωπος που αντικρίζω είναι ένα κτήνος σε ανθρώπινη μορφή, είναι ένα δηλητηριώδες φίδι και όσο αξιοθρήνητος κι αν προσπαθεί να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια Μου, ποτέ δεν θα είμαι ελεήμων προς αυτόν διότι ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του μαύρου και του άσπρου, την διαφορά μεταξύ αλήθειας και μη αλήθειας. Η λογική του ανθρώπου είναι τόσο μουδιασμένη, κι όμως προσπαθεί ακόμη να κερδίσει ευλογίες· η ανθρώπινη φύση του είναι τόσο ποταπή, κι όμως ακόμα επιθυμεί να αποκτήσει την κυριαρχία ενός βασιλιά. Με τέτοια λογική, ποιανού βασιλιάς θα μπορούσε να είναι; Πώς θα μπορούσε με τέτοια ανθρώπινη φύση να καθίσει σε θρόνο; Ο άνθρωπος πραγματικά δεν έχει καμία ντροπή! Είναι ένας αλαζονικός αχρείος! Σε όσους από εσάς επιθυμείτε να κερδίσετε ευλογίες, προτείνω πρώτα να κοιτάξετε σε έναν καθρέφτη τη δική σας άσχημη αντανάκλαση –εσύ έχεις ό, τι χρειάζεται για να γίνεις βασιλιάς; Έχεις το πρόσωπο κάποιου που μπορεί να κερδίσει ευλογίες; Δεν έχει σημειωθεί η παραμικρή αλλαγή στη διάθεσή σου και δεν έχεις εφαρμόσει καμία από τις αλήθειες στην πράξη, κι όμως συνεχίζεις να ελπίζεις για ένα υπέροχο αύριο. Πλανάσαι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). Μόλις διάβασα αυτά τα λόγια, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Ένιωθα ότι κάθε πρόταση στα λόγια του Θεού τρυπούσε την καρδιά μου, ένιωθα έντονα την κρίση Του και ένιωθα ιδιαίτερα ντροπιασμένος. Μπροστά μου εμφανίστηκε σκηνή-σκηνή η επονείδιστη επιδίωξή μου να βασιλεύω σαν βασιλιάς στην προηγούμενη εκκλησία μου: Ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές μου ήμουν πάντα ξιπασμένος, διέταζα τους ανθρώπους γύρω, ήθελα να ελέγχω τα πάντα, κι όχι μόνο δεν έφερνα τους αδελφούς και τις αδελφές ενώπιον του Θεού και δεν τους βοηθούσα να Τον γνωρίσουν, αλλά τους καθοδηγούσα να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι πολύ ψηλά, πολύ σπουδαίος. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι οι ενέργειές μου αηδίασαν τον Θεό, ότι ήμουν αποκρουστικός, ανάξιος και ότι είχα απογοητεύσει τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ντροπιασμένος πέραν του μέτρου. Είδα ότι το τίμημα που είχα πληρώσει για τις δικές μου φιλοδοξίες και επιθυμίες δεν άξιζε τίποτα. Η απεγνωσμένη επιδίωξή μου για κύρος και να με έχουν σε υπόληψη οι άλλοι ήταν παράλογη. Έτρεχα πέρα δώθε μέρα νύχτα· υπέμεινα κακουχίες, εργάστηκα σκληρά και φυλακίστηκα. Καταδιώχτηκα, βασανίστηκα και ήμουν μισοπεθαμένος. Αυτό δεν με έκανε να κατανοήσω τον Θεό. Αντιθέτως, η αλαζονική φύση μου διογκωνόταν όλο και περισσότερο, είχα όλο και λιγότερο σεβασμό για τον Θεό, σε σημείο να σκέφτομαι παραληρηματικά ότι θα μπορούσα να βασιλεύω ως βασιλιάς όταν η βασιλεία του Θεού πραγματοποιηθεί. Την ίδια στιγμή, συνειδητοποίησα επίσης ότι όταν καταδιωκόμουν από το ΚΚΚ στην προηγούμενη εκκλησία μου, ο Θεός το χρησιμοποιούσε για να με καταστήσει πιο ικανό να αποδεχτώ το έργο Του τις έσχατες ημέρες. Διαφορετικά, βάσει του κύρους μου και της αίγλης μου στην προηγούμενη εκκλησία μου, βάσει του γεγονότος ότι δεν σεβόμουν τον Θεό και βάσει της δεσποτικής αλαζονικής διάθεσής μου, με τίποτα δεν θα μπορούσα να αφήσω εύκολα τη θέση μου και να δεχτώ τον Παντοδύναμο Θεό. Αναμφίβολα, θα είχα γίνει ένας κακός δούλος που βάζει εμπόδια στην επιστροφή άλλων στον Θεό, που εναντιώνεται στον Θεό και τελικά υποφέρει την τιμωρία Του! Δεν μπορούσα παρά να ευχαριστώ τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου για τη σωτηρία Του και τη σπουδαία συγχώρεσή του προς εμένα. Έτσι, έγινα πολύ πιο χαμηλών τόνων εξαιτίας αυτού που αποκαλύφθηκε μέσα από τα λόγια του Θεού, και δεν τολμούσα πια να είμαι τόσο αναιδής και παράλογος με τους αδελφούς και τις αδελφές μου.

Υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, η υγεία μου σταδιακά βελτιώθηκε. Μια μέρα, η αρχηγός της εκκλησίας κανόνισε να αναλάβω καθήκοντα φιλοξενίας. Μόλις το άκουσα αυτό, ένιωσα πολύ απρόθυμος να το κάνω. Πίστευα ότι το να ενεργώ ως οικοδεσπότης ήταν χαράμισμα των ικανοτήτων μου, αλλά επίσης, δεν μπορούσα να αρνηθώ, έτσι δέχτηκα με μισή καρδιά. Ενόσω φιλοξενούσα, κάποιοι αδελφοί και αδελφές συναντήθηκαν στο σπίτι μου και μου ζήτησαν να μείνω έξω από την πόρτα για να έχω τον νου μου. Για μια ακόμη φορά, οι ενδόμυχες σκέψεις μου προέκυψαν: Να ενεργώ ως οικοδεσπότης, να έχω τον νου μου στην πόρτα — τι θα κερδίσω απ’ αυτό; Στο παρελθόν, στεκόμουν πίσω από τον άμβωνα και ήμουν τόσο αγέρωχος, όμως στο καθήκον μου σήμερα, δεν έχω καμιά υπόληψη ή θέση. Η θέση μου είναι τόσο χαμηλή! Έτσι, μετά από ένα χρονικό διάστημα, η εσωτερική μου αντίσταση γινόταν όλο και μεγαλύτερη, ένιωθα όλο και περισσότερο αδικημένος και δεν ήμουν πια πρόθυμος να εκπληρώνω αυτό το καθήκον. Αργότερα, δεν μπορούσα πια να συγκρατηθώ και είπα στην αρχηγό της εκκλησίας: «Πρέπει να μου δώσεις να εκτελέσω κάποιο άλλο καθήκον. Όλοι σας κηρύττετε το ευαγγέλιο και φροντίζετε για την εκκλησία, αλλά εγώ μένω στο σπίτι ενεργώντας ως οικοδεσπότης και φρουρός στην πόρτα — τι θα λάβω στο μέλλον;» Η αδελφή χαμογέλασε και είπε: «Κάνεις λάθος. Ενώπιον του Θεού, δεν υπάρχει μεγάλο ή μικρό καθήκον, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ή μικρότερο κύρος. Ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελούμε, ο καθένας μας εκτελεί τη δική του λειτουργία. Η εκκλησία είναι μια ολόκληρη μονάδα με διαφορετικές λειτουργίες, αλλά είναι ένα σώμα. Ας ρίξουμε μια ματιά στο χωρίο του λόγου του Θεού». Τότε, μου διάβασε το εξής χωρίο: «Με τα σημερινά δεδομένα, κάθε άνθρωπος που αληθινά αγαπά τον Θεό έχει την ευκαιρία να οδηγηθεί στην τελείωση από Εκείνον. Ανεξάρτητα από το αν είναι νέοι ή γέροι, εφόσον έχουν στην καρδιά τους υπακοή στον Θεό και ευλάβεια προς Εκείνον, θα μπορέσουν να οδηγηθούν στην τελείωση από Εκείνον. Ο Θεός τελειοποιεί τους ανθρώπους ανάλογα με το πώς λειτουργούν. Εφόσον έχεις κάνει ότι περνά από το χέρι σου και υποτάσσεσαι στο έργο του Θεού, θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην τελείωση από Εκείνον. Αυτή τη στιγμή κανείς σας δεν είναι τέλειος. Κάποιες φορές μπορείτε να επιτελέσετε ένα είδος λειτουργήματος και άλλες φορές δύο είδη. Εφόσον δίνετε όλες σας τις δυνάμεις για να δαπανάτε τον εαυτό σας για τον Θεό, εν τέλει θα οδηγηθείτε στην τελείωση από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σχετικά με το να εκτελεί ο καθένας τη λειτουργία του). Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια του Θεού και τη συναναστροφή της αδελφής, η καρδιά μου ηρέμησε και φωτίστηκε. Σκέφτηκα: Οπότε, η τελείωση του ανθρώπου από τον Θεό δεν εξαρτάται από το αν έχει ή όχι κύρος, ή από το καθήκον που επιτελεί. Αυτό που ο Θεός οδηγεί στην τελείωση είναι η καρδιά των ανθρώπων, η υπακοή τους και η αφοσίωσή τους. Αυτό που Εκείνος κοιτάζει είναι αν καταλήγουν να έχουν μια αλλαγή στη διάθεσή τους. Ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελούν, από τη στιγμή που μπορούν να δώσουν σ’ αυτό όλον τους τον εαυτό και είναι απόλυτα αφοσιωμένοι, κι αν μπορούν επίσης να εστιάσουν στην επιδίωξη της αλήθειας και να απαλλαχτούν από τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, τότε μπορούν να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό. Παρόλο που διαφορετικοί άνθρωποι εκτελούν διαφορετικές λειτουργίες στην εκκλησία, ο στόχος είναι πάντα να ικανοποιήσουν τον Θεό. Όλοι εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αν πραγματικά εκπληρώνουμε το καθήκον μας ως δημιουργημένα όντα για χάρη της ικανοποίησης του Θεού χωρίς προσωπικές προθέσεις ή ακαθαρσίες, ακόμα κι αν άλλοι υποτιμούν το καθήκον που εκτελούμε και σκέφτονται ότι δεν αξίζει πολύ, στα μάτια του Θεού είναι πολύτιμο και έχει αξία. Αν εκτελούμε το καθήκον μας μόνο για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας προθέσεις και επιθυμίες, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο είναι το έργο μας και το τι καθήκον εκτελούμε, δεν θα ευχαριστήσει τον Θεό. Μετά απ’ αυτό, είδα τα εξής λόγια του Θεού: «Ως δημιουργημένο ον, ο άνθρωπος θα ‘πρεπε να εκπληρώνει το καθήκον του, να κάνει αυτό που οφείλει να κάνει και να κάνει αυτό που είναι ικανός να κάνει, ανεξαρτήτως απ’ το αν θα είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για τον άνθρωπο που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος, και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μην γίνεις καταραμένος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Από αυτά τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ως δημιούργημα, η εκπλήρωση του καθήκοντός μου είναι κάτι σωστό και πρέπον. Δεν θα ’πρεπε να έχω τη δική μου επιλογή, και βέβαια, δεν θα έπρεπε να συζητώ όρους ή να διενεργώ συναλλαγές με τον Θεό. Αν η πίστη μου στον Θεό και η εκπλήρωση του καθήκοντός μου είναι για να κερδίσω ευλογίες ή έναν στέφανο, τότε είναι από μια λανθασμένη προοπτική και χωρίς καλή συνείδηση και λογική. Ήμουν απρόθυμος να κάνω «μικρό έργο» και να εκπληρώνω «μικρά καθήκοντα» — αυτό δεν σήμαινε ότι με είχε κυριέψει η πρόθεση να κερδίσω ευλογίες και η φιλοδοξία να επιδιώξω κύρος; Στο μυαλό μου, πίστευα ότι θα άρεσα στον Θεό αν είχα κύρος και δύναμη και θα μπορούσα να κάνω σπουδαίο έργο και να καθοδηγώ άλλους, και πίστευα ότι όσο περισσότερο εργαζόμουν, τόσο περισσότερο θα λάμβανα τον έπαινο του Θεού και τόσο περισσότερο θα ανταμειβόμουν από Εκείνον. Έτσι, δεν θα άφηνα το κύρος, και πάντα αναζητούσα να κάνω σπουδαίο έργο και να εκτελώ σπουδαία καθήκοντα, ώστε, στο τέλος, να λάμβανα έναν σπουδαίο στέφανο. Κι αυτό ακριβώς, γιατί έτρεφα μια τόσο εσφαλμένη άποψη, που ένιωθα δυσαρεστημένος με το καθήκον που η εκκλησία είχε κανονίσει για μένα, τόσο πολύ που παρανόησα το θέλημα του Θεού. Παραπονέθηκα γι’ αυτό και πίστεψα ότι η εκπλήρωση του καθήκοντος του οικοδεσπότη αξιοποιούσε ελάχιστα τις σπουδαίες ικανότητές μου, ότι ήταν ένας τρόπος υποτίμησής μου. Ήμουν τόσο αλαζονικός και αδαής! Υπό την κρίση του λόγου του Θεού, για μια ακόμη φορά, ένιωσα ντροπιασμένος. Κι επίσης, εξαιτίας της διαφώτισης από τον λόγο του Θεού, κατανόησα το θέλημά Του. Γνώρισα τι είδους άτομο αρέσει στον Θεό, τι είδους άτομο οδηγεί στην τελείωση και τι είδους άτομο αποστρέφεται. Απέκτησα μια καρδιά υπακοής για τον Θεό. Μετά απ’ αυτό, έθεσα το θέλημά μου ενώπιον του Θεού και ήμουν πρόθυμος να είμαι το πιο ασήμαντο, το πιο ταπεινό άτομο στην εκκλησία, να ολοκληρώνω το καθήκον μου ως οικοδεσπότης, να περιφρουρώ τον περιβάλλοντα χώρο, να επιτρέπω στους αδελφούς και τις αδελφές να συναντιούνται στο σπίτι μου εν ειρήνη ανεμπόδιστα. Θα χρησιμοποιούσα πρακτικές ενέργειες για να καθησυχάσω την καρδιά του Θεού.

Μέσα απ’ αυτή την εμπειρία, συνειδητοποίησα πόσο σπουδαία είναι τα λόγια του Θεού, ότι Αυτός εξέφρασε την αλήθεια και όλο το θέλημά Του για να σώσει την ανθρωπότητα. Απλώς χρειαζόμαστε να διαβάζουμε επιμελώς τον λόγο Του για να κατανοήσουμε την αλήθεια σε όλα τα πράγματα, να κατανοήσουμε το θέλημά Του, να επιλύσουμε τις δικές μας αντιλήψεις και πεποιθήσεις. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, είχα περισσότερη δίψα για τον λόγο Του κι άρχισα να σηκώνομαι στις τέσσερις ή πέντε κάθε πρωί για να διαβάζω τον λόγο Του. Μετά από κάποιο διάστημα, μπορούσα να θυμάμαι ένα μέρος του λόγου Του, κατανοούσα λίγο το θέλημά Του και πραγματικά το απολάμβανα στην καρδιά μου. Αργότερα, ένας αδελφός ήταν υπεύθυνος για το έργο του ευαγγελίου, ο οποίος συχνά έμενε σπίτι μου. Πολλές φορές, όταν κήρυττε το ευαγγέλιο και αντιμετώπιζε δυσκολίες, μου ζητούσε να ψάξω στον λόγο του Θεού για να τις επιλύσω. Είδε ότι μπορούσα να τα βρίσκω πολύ γρήγορα και, μετά απ’ αυτό, μόλις συναντούσε προβλήματα, μου ζητούσε να βοηθήσω να βρει κάποια λόγια από τον Θεό. Πραγματικά με θαύμαζε. Ακούσια, η αλαζονική φύση μου, για μια ακόμη φορά, άρχισε να παραφέρεται. Συλλογίστηκα: Παρά το γεγονός ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για το κήρυγμα του ευαγγελίου, μολαταύτα, πρέπει να σε βοηθώ να επιλύεις ζητήματα. Δεν έχεις διαβάσει τον λόγο του Θεού τόσο πολύ όσο εγώ, και δεν καταλαβαίνεις τόσα πολλά όσα εγώ. Έχω ήδη αποκτήσει την αλήθεια. Αν ήμουν υπεύθυνος για το κήρυγμα του ευαγγελίου, σίγουρα θα ήμουν καλύτερος σ’ αυτό απ’ ότι εσύ. Έτσι, άρχισα μέσα μου να υποτιμώ τον αδελφό μου, κι ύστερα από λίγο, άρχισα να του φέρομαι με απαξίωση. Μια μέρα, η αρχηγός της εκκλησίας ήρθε στο σπίτι μου και με ρώτησε: «Πώς τα πας τελευταία;» Γεμάτος αυτοπεποίθηση, απάντησα: «Μια χαρά. Διαβάζω τον λόγο του Θεού και προσεύχομαι κάθε μέρα. Αυτός ο αδελφός έχει δει ότι καταλαβαίνω αρκετά τον λόγο του Θεού, έτσι μου ζητά πάντα να τον βοηθώ να βρίσκει λόγια από τον Θεό για να επιλύει ζητήματα...» Η αρχηγός της εκκλησίας άκουσε την αλαζονεία σε ό,τι έλεγα, διάλεξε ένα βιβλίο του λόγου του Θεού και είπε: «Ας διαβάσουμε μερικά χωρία του λόγου Του. Ο Θεός λέει: “Επειδή όσο μεγαλύτερη η θέση τους, τόσο μεγαλύτερη η φιλοδοξία τους· όσο περισσότερο κατανοούν τα δόγματα, τόσο περισσότερο αλαζονική γίνεται η διάθεσή τους. Αν, στην πίστη σας στον Θεό, δεν επιδιώκετε την αλήθεια και, αντ’ αυτού, επιδιώκετε κύρος, τότε είστε σε κίνδυνο” (από «Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). “Ανεξάρτητα από το ποια πτυχή της πραγματικότητας της αλήθειας έχεις ακούσει, αν στηρίζεσαι σ’ αυτήν, αν πραγματοποιείς αυτά τα λόγια στην ίδια σου τη ζωή και τα εντάσσεις στην ίδια σου την πράξη, σίγουρα θα κερδίσεις κάτι και σίγουρα θα αλλάξεις. Αν στριμώχνεις αυτά τα λόγια στην κοιλιά σου, και τα απομνημονεύεις στο μυαλό σου, τότε δεν θα αλλάξεις ποτέ. [...] πρέπει να θέσεις ένα καλό θεμέλιο. Αν εξαρχής θέσεις ένα θεμέλιο γραμμάτων και δογμάτων, τότε θα έχεις πρόβλημα. Είναι όπως όταν οι άνθρωποι χτίζουν ένα σπίτι στην παραλία: Το σπίτι θα διατρέχει κίνδυνο να καταρρεύσει, ανεξάρτητα από το πόσο ψηλό το χτίζεις, και δεν θα αντέξει πολύ” (από «Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»)». Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια του Θεού, ήμουν εντελώς ντροπιασμένος. Συνειδητοποίησα ότι η δική μου αλαζονική σατανική φύση έβγαινε προς τα έξω και πάλι. Κατά την πίστη μου στον Κύριο Ιησού στο παρελθόν, είχα εστιάσει στο να αποκτήσω βαθιά γνώση και κατανόηση θεωριών στη Βίβλο, και χρησιμοποίησα αυτό ως βάση για να καβαλήσω το καλάμι, να γίνομαι όλο και περισσότερο αλαζονικός. Τώρα, ήμουν τυχερός που μπορούσα να διαβάζω τόση πολλή αλήθεια στον λόγο του Θεού, αλλά είχα επιστρέψει στο παλιό μου μονοπάτι και βασιζόμουν στη δική μου νόηση. Είχα απομνημονεύσει μερικές προτάσεις από τον λόγο Του και πίστευα ότι είχα αποκτήσει την αλήθεια. Για μια ακόμη φορά, έγινα αλαζονικός και δεν άκουγα κανέναν. Διαγωνιζόμουν για κύρος με άλλους και τους ανταγωνιζόμουν. Πραγματικά, ήταν πολύ ντροπιαστικό! Είδα ότι το να εξοπλίζεται κάποιος με κυριολεκτικές θεωρίες μπορεί μόνο να τον κάνει όλο και πιο αλαζονικό, και ότι μόνο με την κατανόηση της αλήθειας του λόγου του Θεού μπορεί να αλλάξει η διάθεση του ανθρώπου και να τον καταστήσει ικανό να ζει ως ανθρώπινο ον. Αυτός ο αδελφός πίστευε στον Θεό για μεγαλύτερο διάστημα απ’ ότι εγώ και καταλάβαινε περισσότερα απ’ ότι εγώ, όμως μπορούσε με ταπεινότητα να γυρέψει τη βοήθειά μου. Αυτό, πραγματικά, ήταν ένα δυνατό σημείο του, κι ήταν ένας καρπός που είχε αποδοθεί από την εμπειρία του στο έργο και στον λόγο του Θεού, αλλά κι από την κατανόηση της αλήθειας από εκείνον. Όχι μόνο δεν διδάχτηκα απ’ αυτόν, δεν εστίασα στο να κάνω πράξη τον λόγο του Θεού στη ζωή μου και δεν βίωσα τη σωστή ανθρώπινη φύση, αλλά τον υποτίμησα και τον αντιμετώπισα με απαξίωση. Πραγματικά, ήμουν αλαζονικός, τυφλός και αδαής! Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου βρισκόταν σε μεγάλο πόνο. Ένιωθα ότι αυτή η αλαζονική φύση μου ήταν πραγματικά ντροπιαστική και άσχημη. Ήταν υπερβολικά αηδιαστική! Κι αυτό το είδος αλαζονείας που φτάνει στο σημείο να στερείται κάθε λογικής, πολύ εύκολα προσβάλει τη διάθεση του Θεού. Χωρίς να αλλάξω τον εαυτό μου, χωρίς να επιδιώξω ειλικρινά την αλήθεια, θα μπορούσα μόνο να καταστραφώ. Όταν συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα πραγματικά ότι η κρίση και η παίδευση στον λόγο του Θεού ήταν αληθινά η αγάπη Του και η σωτηρία Του για μένα. Αυτό με έκανε να νιώσω κάποιο μίσος για την ίδια μου την αλαζονική φύση, και κατάλαβα ότι, στην πίστη μου στον Θεό, θα έπρεπε να επιδιώκω την αλήθεια και να επιδιώκω μια αλλαγή στη διάθεση.

Αφότου πέρασε αυτό, άρχισα να ψάχνω για τη ρίζα της αλαζονείας μου και της έλλειψης λογικής, γι’ αυτό που οδηγούσε τη σκέψη μου, αυτό που με έκανε συχνά να εκθέτω τη σατανική μου φύση της αλαζονείας. Μια μέρα, είδα αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Καθετί που κάνει ο Σατανάς το κάνει για τον εαυτό του. Θέλει να ξεπεράσει τον Θεό, να απελευθερωθεί από τον Θεό και να αδράξει την εξουσία ο ίδιος, και να κυριεύσει όλα τα πράγματα που έχει δημιουργήσει ο Θεός. Αφού διεφθάρη από τον Σατανά, ο άνθρωπος έγινε αλαζονικός κι επηρμένος, εγωιστής και ποταπός, και τον ενδιέφερε αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό του κέρδος. Επομένως, η φύση του ανθρώπου είναι η φύση του Σατανά. […] Η φύση του ανθρώπου περιέχει μέσα της πολλή σατανική φιλοσοφία. Μερικές φορές, εσύ ο ίδιος δεν την αντιλαμβάνεσαι ή δεν την κατανοείς ξεκάθαρα, αλλά ζεις βασιζόμενος σε αυτήν κάθε στιγμή. Και νομίζεις ότι είναι πολύ σωστή και πολύ λογική. Η φιλοσοφία του Σατανά γίνεται η αλήθεια του ανθρώπου, και ο άνθρωπος ζει σε πλήρη συμφωνία με τη φιλοσοφία του χωρίς την παραμικρή αντίφαση. Επομένως, ο άνθρωπος αποκαλύπτει πάντοτε τη φύση του Σατανά και ζει σύμφωνα με σατανική φιλοσοφία απ’ όλες τις πλευρές. Η φύσητου Σατανάείναι η ζωήτου ανθρώπου» (από «Πώς να ακολουθήσετε το μονοπάτι του Πέτρου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Καθώς συλλογιζόμουν αυτά τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου φωτιζόταν ολοένα και περισσότερο. Σκέφτηκα: Αποδεικνύεται ότι, αφότου ο άνθρωπος διεφθάρη από τον Σατανά, η φύση μας έγινε επίσης τόσο αλαζονική, τόσο απείθαρχη, και χωρίς λατρεία για τον Θεό, όσο ο ίδιος ο Σατανάς, και επιδιώκουμε οι άλλοι να μας έχουν σε εκτίμηση και να μας λατρεύουν σαν να είμαστε ο Θεός. Μέσα από την κοινωνική επιρροή και τα λόγια διάσημων ανθρώπων, ο Σατανάς έχει ενσταλάξει τη σκέψη του, τη φιλοσοφία ζωής του και τους νόμους του της επιβίωσης στην καρδιά του ανθρώπου, γινόμενος κάτι στο οποίο οι άνθρωποι βασίζονται στη ζωή τους. Αυτά καθοδηγούν τη σκέψη του ανθρώπου, κυριαρχούν στις ενέργειές τους, και τους κάνουν να γίνονται όλο και περισσότερο αλαζονικοί και παράλογοι. Αναλογίστηκα το γεγονός ότι απ’ όταν ήμουν παιδί, ήμουν θύμα εκφοβισμού και διάκρισης και άρχισα να ζηλεύω αυτούς που είχαν εξουσία και θέση. Επιπροσθέτως, οι σατανικοί νόμοι επιβίωσης «Θα πρέπει κανείς να υψωθεί πάνω από τους άλλους και να τιμήσει τους προγόνους του», «Οι άνθρωποι αγωνίζονται να ανέβουν, αλλά το νερό τρέχει προς τα κάτω» και «Εγώ είμαι ο κύριος του εαυτού μου σε ουρανό και γη», είχαν εμφυτευτεί σταθερά στην καρδιά μου από νηπιακή ηλικία, κυριαρχώντας στη ζωή μου. Έτσι, είτε έξω στον κόσμο είτε μέσα στην εκκλησία, έβαζα τα δυνατά μου να επιδιώκω κύρος και υπόληψη. Αναζητούσα να καταταχτώ υψηλότερα από τους άλλους, να είμαι υπεύθυνος για άλλους. Δηλητηριασμένος από αυτές τις τοξίνες από τον Σατανά, είχα σε μεγάλη υπόληψη τον εαυτό μου· με θεωρούσα πραγματικά σπουδαίο. Πετούσα πάντα στα μούτρα των αδελφών μου το προσόν μου να είμαι εδώ και πολλά χρόνια πιστός, και σύγκρινα τα δυνατά μου σημεία με τις αδυναμίες των άλλων ανθρώπων. Τα πάντα ήταν υπό την παρατήρησή μου και είχα πάντα τον τελευταίο λόγο, ενώ ήμουν τόσο αλαζονικός, που πίστευα ακόμα ότι ήμουν απεσταλμένος του Θεού, και ήθελα να βασιλεύω ως βασιλιάς μαζί με τον Θεό. Αυτά τα δηλητήρια του Σατανά με είχαν κάνει τόσο αλαζονικό που είχα χάσει την ανθρώπινη λογική μου. Ακριβώς όπως ο Σατανάς, ήθελα να καταλαμβάνω την εξουσία σε όλα, και ήθελα μια ανυψωμένη θέση για να κυβερνώ την ανθρωπότητα. Αυτό που βίωνα ήταν εντελώς η εικόνα του Σατανά, ο διάβολος. Αυτά τα δηλητήρια του Σατανά με έβλαψαν φοβερά, πολύ βαθιά. Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν είμαι πια πρόθυμος να ζω βασιζόμενος σε αυτά τα πράγματα. Έχω υποφέρει φοβερά γι’ αυτά, ζούσα σε αφόρητη ασχήμια και Σε είχα αηδιάσει. Θεέ μου, είμαι πρόθυμος να βάλω τα δυνατά μου να επιδιώξω την αλήθεια, να γίνω ένα σωστό άτομο που έχει πραγματικά συνείδηση και λογική, να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου, να καθησυχάσω την καρδιά Σου. Θεέ μου, Σε εκλιπαρώ να μην απομακρύνεις την κρίση και την παίδευσή Σου από μένα, εκλιπαρώ το έργο Σου να με εξαγνίσει. Εφόσον είναι δυνατό να αλλάξω τη διάθεσή μου, να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου και να κερδηθώ από Εσένα σύντομα, είμαι πρόθυμος να δεχτώ ακόμα πιο αυστηρή κρίση, παίδευση, χτύπημα και πειθαρχία από Εσένα».

Μια μέρα, διάβασα τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Ο Θεός δεν κατέχει κανένα στοιχείο αυταρέσκειας και υπεροψίας, ούτε έπαρσης και αλαζονείας. Δεν έχει στοιχεία ατιμίας. Καθετί που δείχνει παρακοή στον Θεό προέρχεται από τον Σατανά, καθώς ο Σατανάς είναι η πηγή πάσης ασχήμιας και μοχθηρίας. Ο λόγος που ο άνθρωπος κατέχει ιδιότητες όμοιες με αυτές του Σατανά είναι γιατί ο άνθρωπος έχει διαφθαρεί και επεξεργαστεί από τον Σατανά. Ο Χριστός δεν έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, συνεπώς κατέχει μόνο τα χαρακτηριστικά του Θεού και κανένα από αυτά του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η ουσία του Χριστού είναι η υποταγή στο θέλημα του Επουράνιου Πατέρα). Η καρδιά μου, για μια ακόμη φορά, συγκινήθηκε από τα λόγια του Θεού. Ο Θεός είναι τόσο υψηλός και σπουδαίος, ωστόσο τόσο ταπεινός και κρυμμένος. Στο έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους, ποτέ δεν κατέθεσε ότι Αυτός ο ίδιος είναι Θεός, ούτε γνωστοποίησε την ταυτότητά Του ή τη θέση Του, πολύ λιγότερο δε, επονόμασε τον εαυτό Του Θεό. Αντιθέτως, ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, αφανής και χωρίς αναγνώριση, εκφράζοντας την αλήθεια για να εφοδιάσει και να καθοδηγήσει τον άνθρωπο, και εκτελώντας το έργο Του για να σώσει την ανθρωπότητα. Ο Θεός είναι τόσο σπουδαίος, τόσο άγιος, και στη ζωή Του δεν υπάρχουν στοιχεία αυταρέσκειας και υπεροψίας, επειδή ο ίδιος ο Χριστός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Είναι υπέρτατος, καθώς και ταπεινός και αξιαγάπητος. Βλέποντας αυτό που έχει και είναι ο Χριστός, ένιωσα ακόμα περισσότερο πόσο ξεδιάντροπη και αδαής είναι η αλαζονεία μου. Λαχταρούσα να ακολουθήσω το παράδειγμα του Χριστού και ήμουν πρόθυμος να επιδιώξω να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Μετά απ’ αυτό, το να ακολουθήσω το παράδειγμα του Χριστού και να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου έγιναν ο στόχος που επιδίωκα.

Μια φορά, διάβασα ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού και δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Δεν ήξερα τι σήμαινε, αλλά προκειμένου να περισώσω το γόητρό μου, ήμουν απρόθυμος να παραμερίσω τον εαυτό μου και να αναζητήσω συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Φοβόμουν ότι θα με υποτιμούσαν, επειδή πάντα έλυνα τα ζητήματα των άλλων ανθρώπων και δεν είχα ποτέ αναφέρει κάποιο από τα δικά μου προβλήματα για να αναζητήσω βοήθεια από άλλους. Έπειτα, συνειδητοποίησα ότι η απροθυμία μου να ανοιχτώ στη συναναστροφή εξακολουθούσε να είναι η κυριαρχία της αλαζονικής φύσης μου κι επειδή δεν ήθελα να υποτιμηθώ από άλλους. Επαναστάτησα ενάντια στη σάρκα για να αναζητήσω συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι, όχι μόνο δεν θα με υποτιμούσαν, αλλά θα επικοινωνούσαν υπομονετικά το θέλημα του Θεού μαζί μου, και η δυσκολία μου πολύ γρήγορα επιλύθηκε. Μια άλλη φορά, ένας αδελφός μού ζήτησε να παραδώσω ένα γράμμα σχετικό με το έργο της εκκλησίας. Εξαιτίας της αλαζονείας μου κι επειδή ολοκλήρωσα την αποστολή σύμφωνα με τις δικές μου ιδέες, δεν παραδόθηκε έγκαιρα. Όταν είδε ότι επρόκειτο να καθυστερήσει το έργο, αυτός ο αδελφός αγχώθηκε πολύ. Με αντιμετώπισε και με εξέθεσε. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πολύ άβολα και ντροπιασμένος, όμως ήξερα επίσης ότι αυτό ήταν η αντιμετώπισή μου από τον Θεό και το κλάδεμα κάποιων πτυχών μου. Ήταν ο Θεός που δοκίμαζε αν είχα υπακοή ή όχι, κι αν μπορούσα να κάνω την αλήθεια πράξη ή όχι. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, αντιμετωπίστηκα από τον αδελφό μου, ένιωσα άβολα. Ήθελα επίσης να αντισταθώ, επειδή ήμουν πάντα σε ανώτερη θέση και επέπληττα άλλους, και ποτέ δεν είχα υποταχθεί στην αλήθεια. Βίωνα πάντα την εικόνα του Σατανά. Τώρα, έχω βιώσει τόσο πολύ από το έργο Σου και καταλαβαίνω ότι ένας άνθρωπος που είναι ικανός να δεχτεί να αντιμετωπιστεί και να κλαδευτεί είναι ο πιο λογικός. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που είναι υπάκουος στον Θεό και έχει φόβο Θεού. Μόνο αυτό το είδος ανθρώπου έχει ακεραιότητα και ανθρώπινη ομοιότητα. Τώρα, είμαι πρόθυμος να απαρνηθώ τη δική μου σάρκα με μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Είμαι πρόθυμος Εσύ να συγκινήσεις την καρδιά μου, για να πραγματοποιήσω την απόφασή μου». Μετά απ’ αυτή την προσευχή, ένιωσα μεγάλη γαλήνη και ευχαρίστηση στην καρδιά μου. Μπορούσα να παραμερίσω το γόητρό μου και το κύρος μου και ήμουν ευτυχής να δεχτώ να κλαδευτώ και να αντιμετωπιστώ από τον αδελφό μου. Αφότου συνέβη αυτό, ο αδελφός μου ανησυχούσε ότι θα ήμουν απρόθυμος να το δεχτώ όλο αυτό, έτσι επικοινώνησε μαζί μου σχετικά με το θέλημα του Θεού. Μίλησα για την κατανόησή μου σχετικά με τις δικές μου εμπειρίες. Γελάσαμε γι’ αυτό μαζί και ευχαρίστησα από καρδιάς τον Θεό για τη σωτηρία Του, το γεγονός ότι με άλλαξε.

Έτσι, με την πάροδο του χρόνου με την κρίση και την παίδευση του Παντοδύναμου Θεού, η αλαζονική διάθεσή μου σταδιακά άλλαξε. Μπορούσα να γίνω ένα χαμηλών τόνων άτομο, δεν ήμουν πια τόσο αλαζονικός και απρόθυμος να ακούει τους άλλους. Ό,τι κι αν προέκυπτε, δεν χρειαζόταν πια να έχω τον τελευταίο λόγο. Μπορούσα να ζητώ την γνώμη των αδελφών μου σε κάποια ζητήματα, και μπορούσα να συνεργάζομαι αρμονικά μαζί τους. Επιτέλους, είχα λίγη ανθρώπινη ομοιότητα. Από τότε, αισθάνομαι ότι έχω γίνει ένα πολύ απλούστερο άτομο. Ζω πολύ απλά, πολύ ευτυχισμένα. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό για τη σωτηρία Του για μένα. Χωρίς τη σωτηρία Του, θα εξακολουθούσα να παλεύω έντονα μέσα στο σκοτάδι και την αμαρτία, χωρίς καν να μπορώ να ξεφύγω από τη διαφθορά. Χωρίς τη σωτηρία του Θεού, η φύση μου θα γινόταν μόνο ολοένα και πιο αλαζονική, ζητώντας ακόμα από τους ανθρώπους να με λατρεύουν σαν Θεό, σε σημείο που θα προσέβαλα τη διάθεση του Θεού και θα υπέφερα την τιμωρία Του, όντας, ωστόσο, σε άγνοια γι’ αυτό. Με την πάροδο του χρόνου, με την κρίση και την παίδευση του Παντοδύναμου Θεού, είδα ότι η αγάπη Του είναι τόσο αληθινή, και ότι πάντα χρησιμοποιούσε την αγάπη Του για να με συγκινήσει, περιμένοντάς με να μεταστραφώ. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο επαναστατικός ήμουν, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο ήταν να αντιμετωπιστώ, από το πόσα πολλά παράπονα και παρανοήσεις είχα για τον Θεό, Εκείνος ποτέ δεν το έκανε θέμα. Ακόμα, είχε στήσει κάθε είδους περιβάλλον για να αφυπνίσει την καρδιά μου, να ξυπνήσει το πνεύμα μου, να με διασώσει από τα δεινά του Σατανά, να με αφήσει να ζω στο φως του Θεού, να βαδίζω στο αληθινό μονοπάτι της ανθρώπινης ζωής. Ο Θεός ήταν υπομονετικός και περίμενε περισσότερο από 20 χρόνια, πληρώνοντας ένα ανυπολόγιστο τίμημα για μένα. Η αγάπη του Θεού είναι πραγματικά απέραντη και τεράστια! Τώρα, η κρίση και η παίδευση έχουν γίνει ο θησαυρός μου. Είναι, επίσης, μια πολύτιμη πηγή πλούτου από τις εμπειρίες μου και κάτι που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Τα δεινά αυτά έχουν αξία και νόημα. Παρόλο που εξακολουθώ να υπολείπομαι κατά πολύ των απαιτήσεων του Θεού, επιδιώκω με αυτοπεποίθηση μια αλλαγή στη διάθεση, και είμαι πρόθυμος να βιώσω πιο βαθιά την κρίση και την παίδευση του Θεού. Πιστεύω ότι σίγουρα μπορεί να με μετατρέψει σ’ έναν αληθινό άνθρωπο που μπορεί να είναι συμβατός μαζί Του.