Από την Σινγκ Τινγκ, Κίνα

Το 1989, μαζί με τη μητέρα μου δεχθήκαμε το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού. Αφότου άρχισα να πιστεύω στον Κύριο, μέσα από τη συχνή μου συμμετοχή στις συνάξεις και την ανάγνωση των Γραφών, έμαθα ότι ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό, τη γη και όλα όσα αυτά περιέχουν, καθώς ότι Εκείνος έπλασε τους ανθρώπους και παρέχει τα πάντα για τους ανθρώπους. Εκείνον τον καιρό ο ιεροκήρυκας μας έλεγε συχνά «Όσες δυσκολίες και αν αντιμετωπίζουμε, αν προσευχόμαστε στον Θεό, Εκείνος θα μας βοηθήσει. Αυτό ισχύει επειδή ο Κύριος είπε «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (κατά Ματθαίον 7:7-8). Ο Κύριος είναι αξιόπιστος, οπότε αν έχουμε δυσκολίες και προσευχόμαστε στον Κύριο, Εκείνος θα ακούσει τις προσευχές μας. Μας μιλάει μέσα από τα λόγια της Βίβλου και μας οδηγεί σε όλες τις δυσκολίες...» Μετά απ’ αυτό εμπιστεύτηκα τα πάντα στον Κύριο, ασχέτως αν επρόκειτο για τα μεγάλα ή τα μικρά πράγματα της ζωής. Ο Κύριος στην ουσία άκουσε τις προσευχές μου και με οδήγησε μέσα από τα λόγια της Βίβλου και έκανε να αποδώσουν καρπούς όλα όσα αναζητούσα. Εξ αυτού, θεωρούσα όλο και πιο πολύτιμη τη Βίβλο, η οποία ήταν αναπόσπαστο στοιχείο μου και δεν την αποχωριζόμουν ποτέ.

Μία Κυριακή, τον Σεπτέμβριο του 1997, πήγα σε μία σύναξη, όπως πάντα, και η ηλικιωμένη αδελφή που κήρυττε είπε «Ευχαριστούμε τον Κύριο για τη χάρη Του. Σήμερα προσκάλεσα αυτές τις δύο νεαρές αδελφές για να συναναστραφούν μαζί μας, στις οποίες μπορείτε να υποβάλετε οποιαδήποτε ερωτήματα έχετε κατά νου...» Ανέκαθεν θαύμαζα αυτήν την ηλικιωμένη αδελφή, η οποία είχε ξεκινήσει να πιστεύει στον Κύριο όταν ήταν 18 ετών, και σήμερα ήταν 68. Στα 50 χρόνια της πίστης της, είχε διαβάσει τη Βίβλο με τόσο σθένος, που είχε φθείρει τρία αντίτυπα, και είχε μια αρκετά καλή γνώση της Βίβλου. Όμως σήμερα, μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι άφηνε αυτές τις δύο εικοσάρες αδελφές να κάνουν το κήρυγμα. Πόσο καιρό πίστευαν στον Κύριο; Τι μήνυμα ήταν ικανές να μας περάσουν; Δεν είχα πειστεί, όμως επειδή το είχε προτείνει η ηλικιωμένη αδελφή, δεν είπα τίποτα. Όταν οι νεαρές αδελφές μάς έμαθαν να τραγουδάμε ένα εδάφιο από την Αποκάλυψη 22:1–5, «Ένας ποταμός από Νερό της Ζωής», σκέφτηκα ότι αυτό το εδάφιο ακουγόταν πολύ φρέσκο και ευχάριστο, οπότε η καρδιά μου αγαλλίασε Μετά απ’ αυτό, μας έβαλαν να τραγουδήσουμε ένα νέο εδάφιο, το οποίο λεγόταν «Ο Παντοδύναμος Θεός έχει ήδη εμφανιστεί στην Ανατολή» και σκέφτηκα ότι αυτός ο ύμνος ήταν επίσης πολύ καλός και ότι είχε χαρακτήρα και ενέργεια. Σκέφτηκα ότι μπορούσε να δώσει πίστη στους ανθρώπους καλύτερα από τα εδάφια που τραγουδούσαμε πριν στην εκκλησία. Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου έπαψε να αντιμάχεται εκείνες τις δύο νεαρές αδελφές. Σύντομα, όμως, η μία από τις νεαρές αδελφές έγινε μάρτυρας για τον Κύριο Ιησού που έχει ήδη επιστρέψει και είπε, επίσης, ότι στις έσχατες ημέρες ο Θεός έχει και πάλι ενσαρκωθεί, εμφανίζεται και εργάζεται σαν Υιός του ανθρώπου. Είπε ότι έχοντας ως βάση το έργο της λύτρωσης του Κυρίου Ιησού, Εκείνος πραγματοποίησε ένα στάδιο του έργου του λόγου, το οποίο κρίνει και καθαίρει τους ανθρώπους, καθώς και ότι Εκείνος προσωπικά έχει ανοίξει το βιβλιάριο... Καθώς μιλούσε, άφησε κάτω τη Βίβλο και πήρε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός», και άρχισα να αναστατώνομαι: «Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, όμως στην πραγματικότητα αφήνουν κάτω τη Βίβλο. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι σωστό! Ποιο είναι το νόημα να πιστεύεις στον Θεό, αλλά να μη διαβάζεις τη Βίβλο; Η πίστη μας στον Κύριο βασίζεται στη Βίβλο και πρέπει να τη διαβάζουμε συνεχώς!» Τη στιγμή που ήθελα να τις αντικρούσω, είδα την ηλικιωμένη αδελφή να κάνει επανειλημμένως νεύμα με το κεφάλι της, οπότε κατάπια τα όσα ήθελα να πω για να τις αντικρούσω. Σκέφτηκα «αν η ηλικιωμένη αδελφή εγκρίνει το κήρυγμά τους, με τη γνώση που έχω εγώ για τη Βίβλο μπορεί να μην μπορέσω να τις αντικρούσω και να καταλήξω να ντροπιαστώ. Καλύτερα να περιμένω μέχρι να φύγουν, και μετά θα μιλήσω με την ηλικιωμένη αδελφή. Σίγουρα δεν είναι σωστό να πιστεύεις στον Θεό και να αφήνεις τη Βίβλο στην άκρη, επειδή η Βίβλος λέει: “Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος” (Β’ Τιμόθεον 3:16). Από τη στιγμή που η Βίβλος είναι θεόπνευστη, αντιπροσωπεύει τη φωνή του Θεού. Το αν τηρούμε τη Βίβλο ή όχι, έχει όντως να κάνει με το μεγαλύτερο ζήτημα του αν λαμβάνουμε ευλογίες ή υποφέρουμε από κακοτυχίες, και πρέπει να έχω μια σαφή κατανόηση αυτού του ζητήματος. Δεν πρέπει να αφήσω αυτές τις δύο αδελφές να μας παραπλανήσουν και να μας εξαπατήσουν». Ήμουν συνεχώς πανικοβλημένη και το στομάχι μου σφιγγόταν από την ανησυχία. Δεν μου ήταν εύκολο να περιμένω μέχρι το τέλος της σύναξης. Κοιτούσα συνεχώς την ηλικιωμένη αδελφή, βλέποντας ότι προφανώς ενέκρινε αυτά που έλεγαν οι νεαρές αδελφές. Καθ’ όλη τη διάρκεια φαινόταν ήρεμη και χαρούμενη, ενώ εγώ συνεχώς ψιθύριζα μέσα μου: «Μα γιατί δεν λες τίποτα; Θα τις αφήσεις έτσι απλά να κηρύττουν με αυτόν τον τρόπο, εγκαταλείποντας τη Βίβλο; Αυτό αποκαλείς το να είσαι καλός αντιπρόσωπος του Κυρίου;»

Όταν επέστρεφα στο σπίτι, όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο αγχωνόμουν. «Διαβάζω τη Βίβλο επί επτά ή οκτώ χρόνια, και τώρα έρχονται κάποιοι να μου πουν να την εγκαταλείψω. Επίσης, η ηλικιωμένη αδελφή, απρόσμενα, φαίνεται να πιστεύει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Όμως, πώς συμφωνεί αυτό με τις απαιτήσεις του Κυρίου; Όμως, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας έχουν δεχθεί το έργο του Παντοδύναμου Θεού κατά τις έσχατες ημέρες, οπότε, αν εγώ δεν το δεχθώ, στην απίθανη περίπτωση να έχει πραγματικά επιστρέψει ο Κύριος και να είναι όντως ο Παντοδύναμος Θεός, δεν θα χάσω την ευκαιρία να υποδεχθώ την επιστροφή του Κυρίου;» Ωστόσο, εξακολουθούσα να έχω δεύτερες σκέψεις. Δεν μπορούσα απλώς να δεχθώ τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού και να εγκαταλείψω τη Βίβλο, όπως έκαναν αυτοί, όμως τι μπορούσα να κάνω; Καθότι ένιωθα νευρικότητα και ο δρόμος μου φαινόταν ανώμαλος και γεμάτος λακκούβες, γύρισα στο σπίτι πολύ αναστατωμένη. Όταν ο άντρας μου με είδε που ήμουν σαστισμένη, γρήγορα με ρώτησε «Γιατί είσαι τόσο ταραγμένη; Τι είναι αυτό που σε απασχολεί;» «Αχ! Πού να σ’ τα λέω... Σήμερα ήρθαν στην εκκλησία δύο νεαρές αδελφές και έκαναν κήρυγμα, και είπαν ότι ο Κύριος Ιησούς έχει ήδη επιστρέψει και έχει ανοίξει το βιβλιάριο. Μας έδωσαν, επίσης, από ένα βιβλίο και μας είπαν ότι ήταν ο νέος λόγος του Θεού. Στο μέλλον θα μας βάζουν να διαβάζουμε μόνο αυτό το βιβλίο, το οποίο έχει τίτλο «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός». Εσύ τι λες; Πιστεύουμε στον Κύριο τόσα χρόνια και διαβάζαμε ανέκαθεν τη Βίβλο, η οποία μας έχει αποφέρει τόσα οφέλη. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε ποτέ τη Βίβλο!» Επίσης έκπληκτος, είπε ο άντρας μου «Αλήθεια; Αυτό συμβαίνει;» Αφότου το σκέφτηκε καλά για λίγο, είπε «Νομίζω πως έχεις δίκιο. Πρέπει να είμαστε ενσυνείδητοι απέναντι στον Κύριο και πρέπει να διαβάζουμε τη Βίβλο για την πίστη μας στον Θεό. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε ποτέ τη Βίβλο». Η σίγουρη απάντηση του άντρα μου ενίσχυσε την πεποίθησή μου για διαφύλαξη της Βίβλου.

Το βράδυ, γονάτισα μπροστά στη Βίβλο και προσευχήθηκα με ανυπομονησία στον Κύριο, ικετεύοντάς Τον να προσέχει το ποίμνιό Του και να μην αφήσει τους ανθρώπους να του το κλέψουν. Τις επόμενες ημέρες διάβαζα τη Βίβλο όπως συνήθως και, όταν ήρθε η Κυριακή, πήρα τη Βίβλο μου και ξεκίνησα νωρίτερα. Έβαλα επίσης στην τσάντα μου εκείνο το βιβλίο, το «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός». Επειδή δεν ήξερα πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτό το βιβλίο, ήθελα να ακούσω τη γνώμη της ηλικιωμένης αδελφής και των άλλων. Όταν είδα την ηλικιωμένη αδελφή, της είπα ακριβώς πώς ένιωθα σχετικά με το ζήτημα. Αφότου με άκουσε, η ηλικιωμένη αδελφή χαμογέλασε και μου είπε «Αδελφή, αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι το ασήμαντο· αντιθέτως είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με μεγάλη προσοχή. Αν βγάλουμε στα τυφλά μια ετυμηγορία για το πώς να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της επιστροφής του Κυρίου, θα είναι πολύ εύκολο να διαπράξουμε ύβρη απέναντι στον Κύριο. Πρέπει να προσευχόμαστε ειλικρινά λίγο περισσότερο υπό την παρουσία του Κυρίου, και έχω την πεποίθηση ότι ο Κύριος θα μας διαφωτίσει και θα μας φωτίσει, ώστε να καταλάβουμε το θέλημά Του». Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι η ηλικιωμένη αδελφή θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο, όμως όταν κοίταξα τη στάση της, ήταν σαν να είχε ήδη βγάλει ένα τελικό συμπέρασμα σχετικά με το εν λόγω ζήτημα. Εκείνο το βράδυ, στριφογυρνούσα ανήσυχη στο κρεβάτι μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν το πώς η ηλικιωμένη αδελφή πίστευε στον Κύριο για τόσα χρόνια και ότι ήταν ένα άτομο με μεγάλη ικανότητα διάκρισης. Τα χρόνια που η εκκλησία βρισκόταν σε μεγάλο χάος, εκείνη μπόρεσε, παρά τον πειθαναγκασμό και τον παραγκωνισμό των παστόρων και των πρεσβύτερων, να αφήσει με σθένος και αποφασιστικότητα τη θέση που είχε στην εκκλησία «Πατριωτικό Κίνημα του Τριπλού Εαυτού» και να εισέλθει στο περιβάλλον της κατ’ οίκον εκκλησίας, μέσα από την προσευχή και την αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Ζώντας υπό την απειλή της φυλάκισης, συνέχισε να υπηρετεί τον Κύριο. Τη σεβόμουν και τη θαύμαζα πολύ, και πίστευα ότι αυτήν τη φορά δεν θα δεχόταν απλώς το έργο του Παντοδύναμου Θεού κατά τις έσχατες ημέρες, χωρίς να προσευχηθεί και να αναζητήσει. «Όμως αυτό το βιβλίο, το «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός», έχει εγκαταλείψει τη Βίβλο. Όπως και να το δει κανείς, αυτό είναι και πάλι λάθος! Κύριε, τι πρέπει να κάνω;» Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τη νουθεσία της ηλικιωμένης αδελφής ότι πρέπει κανείς να προσεύχεται και να αναζητά περισσότερο για τα πράγματα που δεν καταλαβαίνει καλά. Έτσι, γονάτισα ενώπιον του Κυρίου υπό την παρουσία Του και προσευχήθηκα: «Κύριε Ιησού Χριστέ της χάρης, αρχηγέ και τελειωτή μας, οι αδελφοί και οι αδελφές της εκκλησίας έχουν εγκαταλείψει τη Βίβλο και έχουν αρχίσει να διαβάζουν ένα βιβλίο που λέγεται «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός». Λένε, επίσης, ότι αυτός είναι ο νέος λόγος Σου, Κύριε! Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε ποτέ κάποιος που να πίστευε στον Κύριο και να εγκατέλειψε τη Βίβλο; Ωστόσο σήμερα, όλα αυτά που ακούγονται στις συνάξεις κατά τη συναναστροφή μας, δεν έχουν να κάνουν με τα περιεχόμενα της Βίβλου. Κύριε! Με ποιον τρόπο να πιστεύω σ’ Εσένα; Σε ικετεύω να μου υποδείξεις τον δρόμο προς τα εμπρός, επειδή εσύ είσαι ο φανός μου, το φως του δρόμου και περιμένω την καθοδήγησή σου».

Μετά απ’ αυτό, έπαιρνα και πάλι μαζί μου τη Βίβλο στις συνάξεις, και όταν άκουγα ότι το περιεχόμενο που συζητείτο συμβάδιζε με τον λόγο της Βίβλου, απρόθυμα δεχόμουν ένα μέρος. Έκανα ότι δεν άκουγα οτιδήποτε δεν συμβάδιζε με τη Βίβλο, και παράλληλα περίμενα να έρθει η μέρα που οι αδελφοί και οι αδελφές θα αφυπνίζονταν και θα έβλεπαν την αλήθεια. Όμως, στη συνέχεια, ανακάλυψα ότι η κατάσταση των αδελφών βελτιωνόταν συνεχώς, και τα πρόσωπά τους έλαμπαν από ευτυχία. Από την άλλη, η δική μου η διάθεση σταδιακά επιδεινωνόταν και έπρεπε να καταβάλλω προσπάθεια για να χαμογελάσω, όταν αποκρινόμουν στους αδελφούς και τις αδελφές. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας σύναξης, είδα τους αδελφούς και τις αδελφές πολύ ευδιάθετους να μοιράζονται κατά τη συναναστροφή μας τα όσα είχαν δεχθεί και μάθει από τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού, και ήταν όλοι τους τόσο κατενθουσιασμένοι σαν να είχαν μόλις βρει έναν θησαυρό. Όσο για μένα, ήταν σαν μετά βίας να καταλάβαινα για ποιο πράγμα μιλούσαν, και ένιωθα χαζή σαν τούβλο. Δεν είχα να προσθέσω λέξη και απλώς καθόμουν βλακωδώς σε μια μεριά. Ένιωθα πολύ θλιμμένη και αναστατωμένη μέσα μου. Μπορούσα μόνο να εκλιπαρώ τον Κύριο από μέσα μου: «Κύριε! Παλιότερα μου φερόσουν με τόση χάρη και συχνά με διαφώτιζες. Γιατί δεν με διαφωτίζεις και τώρα; Μήπως δεν με θέλεις; Κύριε, είσαι η μόνη μου ελπίδα και σε ικετεύω να μη με απαρνηθείς...» Παρόλο που εκλιπαρούσα τον Κύριο με μεγάλη προσπάθεια, εξακολουθούσα να μη νιώθω οποιαδήποτε ανταπόκριση ή παρηγοριά από Εκείνον. Η καρδιά μου ψυχράνθηκε: Ο Κύριος δεν με θέλει...

Όταν γύρισα σπίτι, δεν μπορούσα να αντέξω άλλο τη θλίψη που ένιωθα. Έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι μου και άθελά μου αναφώνησα στον Κύριο: «Κύριε, το ξέρεις ότι Σε αγαπώ, και όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, εγώ δεν μπορώ απλώς να εγκαταλείψω τη Βίβλο και να Σε αφήσω. Όμως, πιστεύω σ’ Εσένα τόσα χρόνια, και δεν έχω νιώσει ποτέ μου τέτοιο σκοτάδι στο πνεύμα μου. Κύριε! Σου ζητώ να μη με αποστρέφεσαι. Λυπήσου με. Οι αδελφοί και οι αδελφές λένε ότι τα νέα λόγια είναι η φωνή Σου, τώρα που έχεις επιστρέψει. Διαβάζοντας αυτά τα λόγια έχουν όλοι δρέψει πολλούς καρπούς και ζούνε όλοι μέσα στην ευδαιμονία και την ευτυχία, ενώ εγώ έχω βυθιστεί στο σκοτάδι και δεν νιώθω πλέον την παρουσία Σου. Κύριε! Υποφέρω βαθιά μέσα στην καρδιά μου και είμαι πολύ μπερδεμένη, δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά. Κύριε! Αυτό το βιβλίο, «Η Περγαμηνή που Άνοιξε ο Αμνός», είναι πραγματικά η φωνή Σου, τώρα που έχεις επιστρέψει; Αν είναι έτσι, Σε ικετεύω να με διαφωτίσεις και να με οδηγήσεις! Άσε με να καταλάβω τη φωνή Σου, γιατί κι εγώ θέλω να Σε ακολουθώ!» Σ’ εκείνο το σημείο της προσευχής μου, ξαφνικά εμφανίστηκε στο μυαλό μου η μορφή του Κυρίου Ιησού να στέκεται έξω και να μου χτυπάει την πόρτα, και ήταν λες και ο Κύριος στεκόταν έξω και με περίμενε για πολύ καιρό. Τρόμαξα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι με το να συνεχίζω να προασπίζομαι τη Βίβλο και να μη δέχομαι τον Παντοδύναμο Θεό, έκλεινα την πόρτα στον Κύριο Ιησού. Αμέσως κατηγόρησα τον εαυτό μου, μετάνιωσα και ένιωσα να κυλάνε δάκρυα υποχρέωσης από τα μάτια μου... Δεν μπορούσα καν να σκουπίσω τα δάκρυά μου και με σπουδή σηκώθηκα από το πάτωμα. Πήρα τη Βίβλο μου και διάβασα στην Αποκάλυψη 3:20-22: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού. Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού. Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας». Ήμουν σίγουρη ότι αυτή ήταν η διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Εκείνη τη στιγμή, γονάτισα και πάλι υπό την παρουσία του Κυρίου, με τα δάκρυα να κυλάνε ασταμάτητα: «Κύριέ Μου, Παντοδύναμε Θεέ, δεν περίμενα ότι θα αντιμετώπιζα κατ’ αυτόν τον τρόπο την άφιξή Σου... Ήμουν τυφλή και αδαής και δεν μπορούσα να καταλάβω τη φωνή Σου όταν χτύπησες την πόρτα μου, και Σε έκλεισα έξω από την πόρτα... Σε έκανα να νιώθεις πληγωμένος και απογοητευμένος... Αν δεν ήσουν τόσο ελεήμονας, μπορεί ακόμα να απαρνιόμουν τη φωνή Σου και να ζούσα στο σκοτάδι. Παντοδύναμε Θεέ! Θέλω να έρθω σ’ Εσένα, να δεχθώ τον λόγο Σου και να Σου ζητήσω να συνεχίσεις το έργο Σου για τη σωτηρία Μου». Μετά από την προσευχή μου, ένιωσα μέσα μου μια αίσθηση απαράμιλλης απελευθέρωσης, και ήταν σαν να είχε φύγει αυτή η πελώρια πέτρα που πίεζε την καρδιά μου. Η καρδιά μου ήταν τόσο ελαφριά! Μετά απ’ αυτό, όποτε είχα χρόνο διάβαζα τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού. Αδημονούσα να αναπληρώσω όλον τον χαμένο χρόνο, όμως, βαθιά μέσα στο πνεύμα μου, ήμουν ακόμα μπερδεμένη σχετικά με το ότι το έργο του Θεού άφηνε πίσω του τη Βίβλο.

Μια μέρα, άνοιξα τον λόγο του Θεού και διάβασα: «Πώς πρέπει να προσεγγίζεται η Βίβλος όσον αφορά την πίστη στον Θεό; Πρόκειται για ερώτημα θεμελιώδους αρχής… Επί σειρά ετών, το παραδοσιακό μέσο της πίστης των ανθρώπων (του Χριστιανισμού, μιας από τις τρεις κύριες θρησκείες του κόσμου) ήταν η ανάγνωση της Βίβλου. Η απόκλιση από τη Βίβλο δεν είναι πίστη στον Κύριο, η απόκλιση από τη Βίβλο είναι σατανική λατρεία και αίρεση και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι διαβάζουν άλλα βιβλία, τα βιβλία αυτά πρέπει να έχουν ως βάση τους την ερμηνεία της Βίβλου. Δηλαδή, αν λες ότι πιστεύεις στον Κύριο, τότε πρέπει να διαβάζεις τη Βίβλο, να τρως και να πίνεις τη Βίβλο και πέραν της Βίβλου δεν πρέπει να λατρεύεις κανένα βιβλίο που δεν αφορά τη Βίβλο. Αν το πράξεις, τότε προδίδεις τον Θεό. Από τότε που δημιουργήθηκε η Βίβλος, η πίστη των ανθρώπων στον Κύριο ήταν η πίστη στη Βίβλο. Αντί να λέμε ότι οι άνθρωποι πιστεύουν στον Κύριο, είναι καλύτερο να λέμε ότι πιστεύουν στη Βίβλο. Αντί να λέμε ότι έχουν αρχίσει να αναγιγνώσκουν τη Βίβλο, είναι καλύτερο να λέμε ότι έχουν αρχίσει να πιστεύουν στη Βίβλο. Και αντί να λέμε ότι έχουν επιστρέψει ενώπιον του Κυρίου, θα ήταν καλύτερο να λέμε ότι έχουν επιστρέψει ενώπιον της Βίβλου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σχετικά με τη Βίβλο (1)). Αφότου διάβασα αυτό το απόσπασμα από τον λόγο του Θεού, ένιωθα σαν να είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό. Ναι, αυτό που νόμιζα ήταν το ίδιο με αυτό που αποκάλυψε ο Θεός. Νόμιζα ότι έπρεπε κανείς να διαβάζει τη Βίβλο, προκειμένου να πιστεύει στον Θεό, και δεν μπορούσε να διαβάζει άλλα βιβλία πέραν της Βίβλου, διαφορετικά πρόδιδε τον Θεό. Όμως εξακολουθούσα να είμαι μπερδεμένη: «Η Βίβλος δεν είναι θεόπνευστη; Όταν πιστεύουμε στον Κύριο, δεν ακολουθούμε τη Βίβλο; Οπότε, πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ της επιστροφής στην παρουσία της Βίβλου και της επιστροφής στην παρουσία του Θεού;» Συνέχισα να αναζητώ μια απάντηση στον λόγο του Θεού. Λίγο αργότερα, ανακάλυψα ότι ο λόγος του Θεού λέει: «Η Βίβλος είναι η ιστορική καταγραφή του έργου του Θεού στο Ισραήλ και καταγράφει πολλές από τις προφητείες των αρχαίων προφητών καθώς και κάποιες από τις δηλώσεις του Ιεχωβά στο έργο Του εκείνον τον καιρό. Συνεπώς, όλοι θεωρούν το βιβλίο αυτό ως άγιο (διότι ο Θεός είναι άγιος και μεγάλος). Φυσικά, αυτό όλο απέρρεε από τον σεβασμό τους προς τον Ιεχωβά και την λατρεία τους στον Θεό. Οι άνθρωποι αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο γιατί τα πλάσματα του Θεού λατρεύουν τον Δημιουργό τους, ενώ υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που το αποκαλούν θεϊκό βιβλίο. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς μια ανθρώπινη καταγραφή. Δεν ονομάστηκε προσωπικά από τον Ιεχωβά, ούτε ο Ιεχωβά καθοδήγησε προσωπικά τη δημιουργία του. Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου δεν είναι ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι. Η Αγία Γραφή είναι απλώς ο τίτλος που δόθηκε από τον άνθρωπο λόγω σεβασμού. Τον συγκεκριμένο τίτλο δεν τον αποφάσισε ο Ιεχωβά και ο Ιησούς κατόπιν συζήτησης μεταξύ τους. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ανθρώπινη ιδέα. Διότι το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε από τον Ιεχωβά, πολύ λιγότερο δε, από τον Ιησού. Αντιθέτως, αποτελεί το αρχείο πλήθους αρχαίων προφητών, απόστολων και μαντών, το οποίο καταρτίστηκε από τις επόμενες γενεές σε βιβλίο αρχαίων γραφών και οι άνθρωποι το θεωρούν ιδιαίτερα ιερό, ένα βιβλίο που πιστεύουν ότι περιέχει πολλά ασύλληπτα και βαθιά μυστήρια που περιμένουν να αποκαλυφθούν από τις μελλοντικές γενιές. Λόγω αυτού, οι άνθρωποι είναι ακόμη πιο διατεθειμένοι να πιστεύουν ότι αυτό το βιβλίο είναι θεϊκό. Με την προσθήκη των Τεσσάρων Ευαγγελίων και του Βιβλίου της Αποκάλυψης, η στάση των ανθρώπων απέναντί της διαφέρει ιδιαίτερα σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο βιβλίο και επομένως κανείς δεν τολμά να αναλύσει αυτό το θεϊκό βιβλίο — επειδή είναι πάρα πολύ ιερό» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σχετικά με τη Βίβλο (4)]. Ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού έχει αποκαλύψει το αιώνιο μυστήριο και έχει εξηγήσει τα αινίγματα της Βίβλου. Έχει επίσης εξηγήσει τις δυσκολίες της καρδιάς μου. Ο λόγος του Θεού λέει: «Η Βίβλος είναι η ιστορική καταγραφή του έργου του Θεού στο Ισραήλ». Το σκέφτηκα προσεκτικά και κατέληξα: «Αυτή είναι πραγματικά η οδός και όλα όσα έχουν καταγραφεί στη Βίβλο είναι όντως η ιστορία του έργου που επιτέλεσε ο Θεός στο Ισραήλ. Είναι το έργο που έκανε ο Θεός κατά την Εποχή του Νόμου και κατά την Εποχή της Χάριτος, όμως ο Θεός είναι ο Θεός που δημιούργησε τον ουρανό, τη γη και τα πάντα, και επίσης εξουσιάζει όλη την ανθρωπότητα. Ο Θεός πάντοτε οδηγεί και συνδράμει την ανθρωπότητα, οπότε πώς μπορεί να κάνει έργο μόνο στο Ισραήλ; Πώς μπορεί να λέει μόνον όσα είναι στη Βίβλο; Η Βίβλος αποκαλείται η “Αγία Γραφή” από τους ανθρώπους επειδή καταγράφει μεγάλο μέρος από τα όσα έχει πει ο Θεός. Της δίνουν αυτόν τον τιμητικό τίτλο επειδή έχουν φόβο Θεού, όμως στην πραγματικότητα οι συγγραφείς της Βίβλου είναι εκείνοι οι αρχαίοι άγιοι, οι προφήτες και οι απόστολοι, όχι ο Θεός. Φαίνεται ότι η Βίβλος δεν είναι εξ ολοκλήρου θεόπνευστη και δεν είναι ολόκληρη ο λόγος του Θεού. Είναι μόνο ένα βιβλίο ιστορίας που γίνεται μάρτυρας στον Θεό. Είναι λογικό που ο Κύριος Ιησούς είπε: “Ερευνάτε τας γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον· και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού· πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, διά να έχητε ζωήν” (κατά Ιωάννη 5:39-40)». Διαβάζοντας τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού σε σύγκριση με τον λόγο του Κυρίου Ιησού, εντελώς ξαφνικά κατάλαβα τα λόγια του Κυρίου. Τότε αναρωτήθηκα: «ο Θεός είναι ο Δημιουργός και η πηγή της ζωής. Ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει τον ουρανό, τη γη και όλα όσα περιέχονται σ’ αυτά, και εξουσιάζει όλα τα πράγματα. Μπορεί η Βίβλος να κάνει αυτό το έργο; Δεν μπορεί. Κοιτώντας το απ’ αυτήν τη σκοπιά, φαίνεται ότι η Βίβλος σίγουρα δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τον Θεό. Ο Θεός και η Βίβλος δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Θα πρέπει να ακολουθώ τα βήματα του Θεού και δεν πρέπει να υπερασπίζομαι τη Βίβλο και να απορρίπτω το νέο έργο του Θεού». Όσο περισσότερο αναλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, τόσο καλύτερα γνώριζα την ουσία και την εσωτερική ιστορία της Βίβλου, και τόσο πιο ταπεινωμένη και ντροπιασμένη ένιωθα. Σκέφτηκα τις αντιλήψεις που διατηρούσα ως φυλαχτό τα τόσα χρόνια που πίστευα στον Θεό και που νόμιζα ότι η Βίβλος ήταν το ίδιο σημαντική με τον Θεό. Θεωρούσα τη Βίβλο ισάξια του Θεού και νόμιζα ότι αν άφηνα στην άκρη τη Βίβλο θα σήμαινε ότι δεν πιστεύω στον Θεό. Όμως στην πραγματικότητα, δεν είχα σαφή εικόνα για την ουσία της Βίβλου και για την αρχική της αξία, και δεν είχα σκεφτεί ποτέ ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να πιστεύει κανείς στον Κύριο και στο να πιστεύει στη Βίβλο. Το πρακτικό νόημα της πίστης στον Θεό μου ήταν εντελώς άγνωστο και, στην ουσία, θεωρούσα ότι οι αντιλήψεις μου ήταν η αλήθεια και έλεγα ανοησίες. Απέρριπτα το έργο και τον λόγο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες και ήμουν πραγματικά τόσο ανόητη και αδαής, υπερβολικά αλαζόνας και χωρίς λογική. Όμως ο Θεός δεν με αντιμετώπισε βάσει της άγνοιάς μου και δεν με καταδίκασε, παρά με διαφώτισε και με καθοδήγησε. Βήμα προς βήμα με απομάκρυνε από τη Βίβλο, και έτσι προσήλθα ενώπιον του θρόνου του Θεού, ώστε να μπορέσω να λάβω θρέψη και υποστήριξη από τον λόγο του Παντοδύναμου Θεού για να καταλάβω σταδιακά μέρος της αλήθειας και να γνωρίσω την ουσία της Βίβλου. Η πόρτας της καρδιάς μου, η οποία ήταν για τόσο καιρό κλειδωμένη, άνοιξε τελικά για τον Θεό και δεν μπορούσα να αποφύγω πλέον τη σωτηρία του Θεού. Αντιθέτως, μέσα από τη νέα φωνή του Θεού, απολαμβάνω όσο θέλω την παροχή του νερού της ζωής που αναβλύζει από τον θρόνο. Ειλικρινά ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό!