Από την Φανγκσιάνγκ, Κίνα

Πέρσι τον Μάρτιο, προάχθηκα σε επικεφαλής ομάδας κι ήμουν υπεύθυνη για το πότισμα σε αρκετές ομάδες. Εκείνη την περίοδο, θεωρούσα ότι επειδή επιλέχθηκα επικεφαλής, πρέπει να έχω υψηλότερο επίπεδο από τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, αλλά με άγχωσε και λίγο. Δεν είχα υπάρξει ποτέ επικεφαλής έργου —αν δεν μπορούσα να επιλύσω τα προβλήματα των αδελφών μου και να διαχειριστώ σωστά το έργο, τι θα σκέφτονταν για μένα οι αδελφοί κι οι αδελφές μου; Θα ήταν μεγάλη ντροπή να αντικατασταθώ επειδή δεν τα έβγαζα πέρα με το καθήκον. Παρόλο που ανησυχούσα λίγο, ήξερα ότι ήταν αποστολή από τον Θεό κι έπρεπε να τη δεχτώ και να υποταχτώ, οπότε αποδέχτηκα το καθήκον. Βλέποντας ότι δεν ήμουν ακόμη εξοικειωμένη με το έργο, η συνεργάτιδα αδελφή μού ανέθεσε αρχικά δύο ομάδες. Όταν σκέφτηκα ότι έπρεπε να συναθροίζομαι με αδελφούς κι αδελφές, αγχώθηκα πολύ. Στο παρελθόν, το βασικό καθήκον μου ήταν το πότισμα. Αν η συναναστροφή μου ήταν επιφανειακή ή αν δεν ήμουν άρτια στα καθήκοντά μου, θεωρούνταν φυσιολογικό. Μα τώρα ήμουν επικεφαλής ομάδας και περίμεναν να συναναστραφώ πάνω στην αλήθεια για να επιλύσω τις καταστάσεις των αδελφών μου, και να τους βοηθήσω σε κάθε πρόβλημα ή δυσκολία που είχαν στα καθήκοντά τους. Μόνο τότε θα με ενέκριναν και θα έλεγαν ότι ήμουν ταλαντούχα εργάτρια. Αν ήμουν ανίκανη να επιλύσω τα προβλήματά τους, αναπόφευκτα θα με υποτιμούσαν και θα είχαν κακή γνώμη για μένα. Σκεπτόμενη όλα αυτά, ένιωθα λιγότερο σίγουρη για εμένα και θεωρούσα καλύτερο να συνεχίσω το προηγούμενο καθήκον μου. Τουλάχιστον, οι ελλείψεις μου δεν θα εκτίθεντο εντελώς και θα έσωζα την εικόνα μου. Τις επόμενες μέρες, η προσοχή μου αποσπόταν όσο τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Στις συναθροίσεις, δεν μπορούσα να γαληνέψω την καρδιά μου. Ανησυχούσα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές θα με υποτιμούσαν αν δεν συναναστρεφόμουν καλά και όσο ανησυχούσα, τόσο αγχωνόμουν. Δεν έβλεπα τη ρίζα των προβλημάτων ούτε βοηθούσα στην επίλυσή τους, και μάλιστα φοβόμουν να πάω σε συναθροίσεις. Ήμουν απίστευτα αγχωμένη, οπότε προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού πολλές φορές, ζητώντας Του καθοδήγηση για να κατανοήσω την κατάστασή μου. Τότε, είδα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: Ήταν από το «Για να επιλύσει κάποιος τη διεφθαρμένη διάθεσή του, πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένο μονοπάτι πράξης». «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι υποφέρουν από ένα κοινό πρόβλημα: Όταν δεν έχουν κύρος, όταν είναι συνηθισμένοι αδελφοί και συνηθισμένες αδελφές, δεν παίρνουν ύφος ανωτέρου όταν αλληλεπιδρούν ή μιλούν με κάποιον, ούτε υιοθετούν συγκεκριμένο ύφος ή τόνο ομιλίας. Είναι απλώς συνηθισμένοι και κανονικοί, και δεν έχουν την ανάγκη να πλασάρουν τον εαυτό τους. Δεν νιώθουν καμία ψυχολογική πίεση, και μπορούν να συναναστρέφονται τους άλλους ανοιχτά και από καρδιάς. Είναι προσιτοί και δεκτικοί στην αλληλεπίδραση· οι άλλοι τους θεωρούν πολύ καλούς ανθρώπους. Ωστόσο, τη στιγμή που αποκτούν κύρος, το παίζουν υπεράνω λες και κανείς δεν μπορεί να τους φτάσει· πιστεύουν πως είναι αξιoσέβαστοι και πως οι ίδιοι και οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από άλλη πάστα. Περιφρονούν τους συνηθισμένους ανθρώπους και σταματούν να συναναστρέφονται τους άλλους ανοιχτά. Γιατί δεν συναναστρέφονται πια τους άλλους ανοιχτά; Νιώθουν πως έχουν πλέον κύρος, και είναι επικεφαλής. Νομίζουν πως οι επικεφαλής πρέπει να διατηρούν μια συγκεκριμένη εικόνα, να είναι λίγο πιο ανώτεροι από τους συνηθισμένους ανθρώπους, να έχουν περισσότερο ανάστημα και να μπορούν να αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες· πιστεύουν πως, σε σύγκριση με τους συνηθισμένους ανθρώπους, οι επικεφαλής πρέπει να είναι πιο υπομονετικοί, να είναι σε θέση να υποφέρουν και να δαπανούν περισσότερο, όπως και να μπορούν να αντιστέκονται σε κάθε πειρασμό. Νομίζουν, μάλιστα, πως οι επικεφαλής δεν μπορούν να κλάψουν, όσα μέλη της οικογένειάς τους κι αν πεθάνουν, και πως, αν όντως πρέπει να κλάψουν, πρέπει να το κάνουν κρυφά, ούτως ώστε κανείς να μην μπορεί να δει οποιαδήποτε ελαττώματα, οποιεσδήποτε ελλείψεις ή αδυναμίες μέσα τους. Νιώθουν, μάλιστα, πως αν οι επικεφαλής έχουν γίνει αρνητικοί, δεν πρέπει να αφήσουν κανέναν να το μάθει. Αντ’ αυτού, πρέπει να κρύβουν όλα αυτά τα πράγματα. Πιστεύουν πως έτσι θα πρέπει να ενεργεί κάποιος που έχει κύρος. Όταν καταπιέζουν τους εαυτούς τους σε τέτοιον βαθμό, δεν έχει γίνει το κύρος Θεός τους, Κύριος τους; Και εφόσον ισχύει αυτό, εξακολουθούν να έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; Όταν έχουν αυτές τις ιδέες —όταν περιορίζουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον βαθμό και προσποιούνται με αυτόν τον τρόπο— δεν έχουν ερωτευθεί το κύρος;» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Τα λόγια του Θεού μού αποκάλυψαν ότι ήμουν ανίκανη να ζήσω ελεύθερη επειδή ήμουν περιορισμένη από το κύρος και τη φήμη. Πριν γίνω επικεφαλής ομάδας, συζητούσα για το έργο και μιλούσα για τα προβλήματα με όλους. Θεωρούσα πως αφού ήμασταν αδελφοί κι αδελφές, είχαμε όλοι παρόμοιο ανάστημα, οπότε δεν ανησυχούσα για τη γνώμη των άλλων και ήμουν ανοιχτή κι ελεύθερη. Μα μόλις έγινα επικεφαλής ομάδας, νόμιζα ξαφνικά πως επειδή είχα ανώτερη θέση από τους αδελφούς και τις αδελφές, πρέπει να καταλαβαίνω την αλήθεια καλύτερα από εκείνους, οπότε έκανα τη δουλειά μου μόνο αν κατάφερνα να επιλύσω όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Πριν καν παρευρεθώ σε μια συνάθροιση, ανησυχούσα πως αν δεν έλυνα τα προβλήματα των αδελφών μου, θα με υποτιμούσαν. Για να μη γίνω περίγελος μπροστά τους, δεν τολμούσα καν να παρευρεθώ σε συναθροίσεις. Είχα μεγάλη αγωνία κι άγχος. Με έβαλα σε ένα βάθρο και δεν μπορούσα να ξεχάσω το κύρος μου. Αναλογιζόμενη όλο αυτό, κατάλαβα πως με απασχολούσε πολύ η φήμη και το κύρος μου. Πάντα προσπαθούσα να φαίνομαι καλή σε όλους και μόλις υπήρχε κίνδυνος η αδυναμία μου να φανερωθεί, έβαζα ένα προσωπείο και προσποιούμουν. Θεώρησα την προαγωγή μου ένδειξη κύρους, όχι αποστολή και καθήκον δοσμένα από τον Θεό. Ήθελα να χρησιμοποιήσω το κύρος μου για να ανέβω και να κερδίσω τον θαυμασμό των αδελφών μου. Ήμουν ποταπή, ξεδιάντροπη!

Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντάς Του πως ήμουν πρόθυμη να απαρνηθώ τις κακές προθέσεις κι αντιλήψεις. Τότε, σκέφτηκα ένα απόσπασμα από τον λόγο του Θεού. «Αυτό που ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους δεν είναι η ικανότητα να ολοκληρώσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό αναθέσεων ή να πραγματοποιήσουν κάποιο σπουδαίο εγχείρημα, ούτε χρειάζεται να πρωτοπορήσουν με κάποιο σπουδαίο εγχείρημα. Αυτό που θέλει ο Θεός είναι να μπορούν οι άνθρωποι να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια όντας προσγειωμένοι, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο Του. Ο Θεός δεν χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ή αξιότιμος, ούτε χρειάζεται να πραγματοποιήσεις κάποιο θαύμα, ούτε θέλει να δει κάποια ευχάριστη έκπληξη σ’ εσένα. Δεν χρειάζεται τέτοια πράγματα. Το μόνο που χρειάζεται ο Θεός είναι να κάνεις σταθερά πράξη τα λόγια Του. Όταν ακούς τα λόγια του Θεού, κάνε ό,τι έχεις καταλάβει, εκτέλεσε ό,τι έχεις κατανοήσει, θυμήσου ό,τι έχεις δει, και τότε, όταν έρθει η σωστή στιγμή, κάνε πράξη όσα λέει ο Θεός, ώστε τα λόγια του Θεού να μπορέσουν να γίνουν για σένα βίωμα και ζωή σου. Έτσι, ο Θεός θα ικανοποιηθεί. […] Η εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στην πραγματικότητα δύσκολη, ούτε είναι δύσκολο να γίνεται με αφοσίωση και σε αποδεκτό επίπεδο. Δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τη ζωή σου ή να κάνεις κάτι προβληματικό· πρέπει απλώς να ακολουθείς τα λόγια και τις οδηγίες του Θεού με ειλικρίνεια και σταθερότητα, χωρίς να προσθέτεις τις δικές σου ιδέες ή να λειτουργείς με τον δικό σου τρόπο, αλλά βαδίζοντας στο σωστό μονοπάτι. Εάν οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό, έχουν βασικά μια ανθρώπινη ομοιότητα. Όταν υπακούνε πραγματικά στον Θεό και έχουν γίνει ειλικρινείς άνθρωποι, θα έχουν αποκτήσει την ομοιότητα ενός ανθρώπινου όντος» («Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Μέσα από τα λόγια του Θεού, είδα πως ο Θεός δεν ζητά πολλά από εμάς —δεν απαιτεί μια συγκεκριμένη ποσότητα έργου ή επιτευγμάτων ούτε να γίνουμε κάτι σαν πανίσχυροι υπεράνθρωποι. Θέλει απλώς να είμαστε αληθινά δημιουργημένα πλάσματα, που εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας πρακτικά σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Όταν ο Θεός με ανύψωσε με το καθήκον της επικεφαλής ομάδας, δεν ήθελε να κυνηγώ τη φήμη και το κύρος. Ήθελε να αποδεχτώ την αποστολή Του και να επιδιώκω πρακτικά την αλήθεια. Αν συναντούσα κάποια δυσκολία στο καθήκον μου, έπρεπε με δική μου πρωτοβουλία να προσευχηθώ στον Θεό και να βασιστώ σε Εκείνον για να βρω τον δρόμο της λύσης. Σε συναθροίσεις με αδελφούς κι αδελφές, έπρεπε να συναναστρέφομαι πάνω σε όσα κατανοώ κι αν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, να είμαι ειλικρινής μαζί τους και να αναζητάμε μαζί τη λύση. Μόνο τότε μπορούσα να κερδίσω την καθοδήγηση του Θεού. Μόλις κατανόησα τις προθέσεις του Θεού, είχα την αυτοπεποίθηση να αναλάβω το καθήκον μου. Στις συναθροίσεις με αδελφούς κι αδελφές, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό, δεν ανησυχούσα για την εικόνα ή το κύρος και μιλούσα ανοιχτά για τη διαφθορά μου με τις αδελφές και τους αδελφούς μου. Στη συζήτηση, ένιωθα την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και κατάφερνα να ανακαλύψω προβλήματα. Εφάρμοζα αυτήν την καθοδήγηση σε αληθινές καταστάσεις κι έκανα προτάσεις. Είχα ακόμη πολλά ελαττώματα και αδυναμίες, μα, συζητώντας με όλους, έκανα κάποια βήματα προς τα εμπρός κι ένιωθα πολύ πιο απελευθερωμένη. Είδα πως αν είχα τη σωστή πρόθεση, εστίαζα στις δουλειές μου, κι εκπλήρωνα το καθήκον μου με πρακτικό τρόπο σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, θα κέρδιζα την καθοδήγησή Του.

Τρεις μήνες αργότερα, τέθηκα επικεφαλής μερικών ακόμη ομάδων. Και μόνο η σκέψη της συναναστροφής τόσο πολλών αδελφών στις συναθροίσεις μου προκαλούσε μεγάλο άγχος. Κάθε ομάδα αντιμετώπιζε διαφορετικές καταστάσεις και δεν είχα συναντήσει ποτέ τους αδελφούς και τις αδελφές στις ομάδες αυτές ούτε γνώριζα τι καταστάσεις αντιμετώπιζαν. Εάν πήγαινα και δεν κατάφερνα να επιλύσω τα θέματά τους, μήπως θα με υποτιμούσαν και θα έλεγαν ότι δεν μπορούσα να λύσω πρακτικά προβλήματα και δεν έκανα για επικεφαλής; Για να κερδίσω την έγκριση όλων, περνούσα πολλές ώρες διαβάζοντας τα λόγια του Θεού για να οπλιστώ με την αλήθεια, μα όταν ερχόταν η ώρα για τη συνάθροιση, ήμουν ακόμη ένα ράκος. Τον πρώτο καιρό, όταν πήγα σε μια συνάθροιση, είχα απίστευτο άγχος κι οι μύες του προσώπου μου ήταν σφιγμένοι. Δεν ήθελα οι αδελφοί κι οι αδελφές να το προσέξουν, οπότε προσποιήθηκα ότι έψαχνα ήρεμα τα λόγια του Θεού στον υπολογιστή, μα μέσα μου προσευχόμουν μανιωδώς στον Θεό, παρακαλώντας Τον να με βοηθήσει να ηρεμήσω. Ρώτησα κάποιους αδελφούς κι αδελφές για την κατάσταση και τις δυσκολίες τους, και μετά τη συναναστροφή, κατάλαβα πως όλοι είχαν ένα διαφορετικό πρόβλημα. Θα έπρεπε να συναναστραφώ με διαφορετικά αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού. Αυτό με αποσυντόνισε πραγματικά —αν έβρισκα αποσπάσματα που εφαρμόζονταν και μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατάσταση όλων, τότε όλοι θα ήταν χαρούμενοι κι εγώ θα φαινόμουν καλή, μα αν δεν έβρισκα τίποτα, θα ήταν μια πολύ βαρετή συνάθροιση. Θα ήταν αμήχανα! Όσο αγχωνόμουν, τόσο δεν σκεφτόμουν καθαρά. Πέρασε πολλή ώρα, μα δεν έβρισκα ένα κατάλληλο απόσπασμα από τα λόγια του Θεού. Ήθελα να συναναστραφώ ανοιχτά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να αναζητήσουμε μαζί καλά αποσπάσματα, αλλά ανησυχούσα ότι θα γελοιοποιούμουν εάν εγώ, μια επικεφαλής ομάδας, δεν μπορούσα να βρω ένα κατάλληλο απόσπασμα. Μόλις το σκέφτηκα αυτό, δεν είχα τη δύναμη να ανοιχτώ κι αναγκάστηκα να επιλέξω τυχαία μερικά αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού που δεν ήταν πολύ σχετικά με τις καταστάσεις των αδελφών μου. Κανείς δεν συναναστράφηκε μετά την ανάγνωση των λόγων του Θεού, και δεν ένιωθα καθόλου φωτισμένη. Στο τέλος, συναναστράφηκα βεβιασμένα βάσει θεωρητικών γνώσεων, μα υπήρχε τρομερή αμηχανία στην ατμόσφαιρα. Η συνάθροιση ήταν μια αποτυχία και τελείωσε έτσι. Γύρισα από τη συνάθροιση κι άκουσα τη συνεργάτιδα αδελφή μου να μιλάει με ενθουσιασμό για τα συμπεράσματά της από τη συνάθροιση μιας άλλης ομάδας. Εγώ, όμως, ήμουν κατσουφιασμένη και τόσο πολύ στεναχωρημένη που δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο μου φαινόταν ότι δεν ήμουν φτιαγμένη για αυτό το καθήκον, και ήθελα απλώς να παραιτηθώ. Μέσα στη δυστυχία μου, προσευχόμουν ξανά και ξανά στον Θεό: «Θεέ μου! Νιώθω πολύ χάλια. Με απασχολεί τόσο πολύ το κύρος και η φήμη, που δεν ξέρω πώς να εκπληρώσω αυτό το καθήκον ούτε έχω τη θέληση να αγωνιστώ πιο σκληρά. Καθοδήγησέ με για να κατανοήσω τον εαυτό μου και να απαλλαγώ απ’ αυτήν την αρνητική κατάσταση».

Στην αναζήτησή μου, βρήκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού, που αποκαλύπτει τη φύση και την ουσία των αντίχριστων και συγκινήθηκα βαθιά. Τα λόγια του Θεού λένε: «Και έτσι για τους αντίχριστους, η κοινωνική θέση και το κύρος είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, για ό,τι κι αν πασχίζουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμη και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν τον παραβλέπουν ποτέ. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους. Θα μπορούσες να τους τοποθετήσεις σ’ ένα αρχέγονο δάσος βαθιά μέσα στα βουνά, και πάλι δεν θα απαρνούνταν την κοινωνική θέση και το κύρος· μπορείς να τους τοποθετήσεις μέσα σε μια ομάδα συνηθισμένων ανθρώπων και το μόνο που σκέφτονται εξακολουθεί να είναι η κοινωνική θέση και το κύρος. Μόλις αποκτήσουν πίστη, βλέπουν την κοινωνική θέση και το κύρος τους ως ισοδύναμα με την επιδίωξη της πίστης στον Θεό· δηλαδή, καθώς βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, επιδιώκουν επίσης και τη δική τους κοινωνική θέση και κύρος. Μπορεί να ειπωθεί ότι στην καρδιά τους θεωρούν ότι η πίστη στον Θεό και η επιδίωξη της αλήθειας είναι η επιδίωξη της κοινωνικής θέσης και του κύρους· η επιδίωξη της κοινωνικής θέσης και του κύρους είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας, και το να κερδίσει κανείς κάποια κοινωνική θέση και κύρος σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και τη ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν κοινωνική θέση ή κύρος, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους σέβεται ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Η πίστη στον Θεό είναι χάσιμο χρόνου; Δεν έχω ευλογηθεί, έτσι δεν είναι;” Συχνά συλλογίζονται τέτοια πράγματα μέσα τους, σκέφτονται πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, ώστε οι άνθρωποι να τους ακούνε όταν μιλάνε, και να προσφέρουν τη βοήθειά τους όταν ενεργούν, και να τους ακολουθούν όπου πάνε· έτσι ώστε να έχουν φωνή εντός της εκκλησίας, φήμη, έτσι ώστε να απολαμβάνουν οφέλη, και να έχουν κύρος —αυτά τα πράγματα στοχάζονται συχνά. Όλα αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Συνέκρινα αυτό με την κατάσταση και τη συμπεριφορά μου κι είδα τι εμμονή είχα με τη φήμη και το κύρος. Πάντα ήθελα να κάνω όνομα και να χαίρω αναγνώρισης. Στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου, με ενδιέφερε μόνο να κερδίσω θαυμασμό και να φτιάξω την εικόνα μου. Ο Θεός δεν είχε καμία θέση στην καρδιά μου. Είχα δείξει ότι διέθετα τη διάθεση μιας αντίχριστης. Μόλις προάχθηκα σε επικεφαλής ομάδας, άρχισα να σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν κάποια με κύρος —με έβαλα σε ένα βάθρο και φοβόμουν πως αν δεν έλυνα πρακτικά θέματα κι έχανα τον σεβασμό των αδελφών μου, θα έχανα τον τίτλο μου, όπως και το κύρος και την εικόνα που θεωρούσα πως είχα στα μάτια τους. Όταν αντιμετώπιζα τα θέματα των αδελφών μου, δεν ήξερα ποια αποσπάσματα από τον λόγο του Θεού να χρησιμοποιήσω για να τα επιλύσω και δεν ήθελα να ανοιχτώ και να είμαι ειλικρινής, να αναζητήσουμε και να συναναστραφούμε μαζί. Προκειμένου να προστατεύσω το κύρος μου, κρατούσα τα προσχήματα και προσποιούμουν, κάνοντας συναναστροφές βάσει θεωρητικών γνώσεων ώστε να μειωθεί η αμηχανία, χωρίς να εξετάζω αν είχα πραγματικά λύσει τα προβλήματα των αδελφών μου. Έτσι, οι συναθροίσεις ήταν όλες αναποτελεσματικές. Δεν έκανα αυτοκριτική όταν προέκυψαν αυτά τα θέματα, μα έγινα μάλιστα αρνητική κι ήθελα να παραιτηθώ όταν έπεσα στα μάτια τους. Δεν είχα καθόλου ανθρωπιά! Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, μετάνιωσα πραγματικά κι έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, πρόθυμη να μετανοήσω και να μεταμορφωθώ.

Είδα επίσης αυτό το απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση προς την οποία πασχίζεις να πας ή τον στόχο για τον οποίο πασχίζεις, ανεξάρτητα από το πόσες απαιτήσεις έχεις από τον εαυτό σου προκειμένου να απαρνηθείς την κοινωνική θέση, εφόσον η κοινωνική θέση έχει μια ορισμένη θέση στην καρδιά σου και είναι σε θέση να ελέγχει και να επηρεάζει τη ζωή σου και τους στόχους για τους οποίους πασχίζεις, οι αλλαγές στη διάθεσή σου θα εκτεθούν σε μεγάλο κίνδυνο και ο τελικός ορισμός του Θεού για σένα θα είναι εν τέλει πολύ διαφορετικός. Επιπλέον, μια τέτοια επιδίωξη κοινωνικής θέσης επηρεάζει την ικανότητά σου να είσαι αποδεκτό δημιούργημα του Θεού, καθώς φυσικά και την ικανότητά σου να εκτελείς το καθήκον σου σε αποδεκτό επίπεδο. Γιατί το λέω αυτό; Τίποτα δεν αποστρέφεται περισσότερο ο Θεός από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι κοινωνική θέση, καθώς η επιδίωξη κοινωνικής θέσης συνιστά διεφθαρμένη διάθεση· γεννιέται από τη διαφθορά του Σατανά και κατά την άποψη του Θεού δεν θα πρέπει να υπάρχει. Ο Θεός δεν όρισε ότι θα πρέπει να δοθεί στον άνθρωπο. Αν ανταγωνίζεσαι και μάχεσαι μονίμως για κοινωνική θέση, αν τη λατρεύεις διαρκώς, αν θες πάντα να την καταλαμβάνεις για τον εαυτό σου, δεν κρύβει αυτό σε κάποιον μικρό βαθμό μια φύση αντιπάθειας προς τον Θεό; Δεν ορίζει ο Θεός την κοινωνική θέση για τους ανθρώπους· Ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, και τελικά τους κάνει να γίνουν ένα αποδεκτό δημιούργημα του Θεού, ένα μικρό και ασήμαντο δημιούργημα του Θεού —όχι κάποιος που έχει κοινωνική θέση και κύρος και τον σέβονται χιλιάδες άνθρωποι. Και έτσι, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία από την οποία το κοιτάζει κανείς, η επιδίωξη της κοινωνικής θέσης είναι αδιέξοδο» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Στην αρχή, τρομοκρατήθηκα λίγο από την αυστηρότητα των λόγων του Θεού. Κατάλαβα πως τίποτα δεν αηδιάζει τον Θεό πιο πολύ από τα άτομα που κυνηγούν το κύρος. Αν κάποιος δεν μετανοήσει, θα οδηγηθεί σε προσωπική ζημιά και καταστροφή. Πίστευα στον Θεό πολλά χρόνια κι είχα απολαύσει πολλή από τη χάρη Του και την προσφορά του λόγου Του. Τώρα, μου είχε δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ ως επικεφαλής ομάδας. Είχε αυξήσει τα βάρη μου και μου είχε δείξει πώς να αναζητώ την αλήθεια και τις αρχές μέσω των καθηκόντων μου, διαφωτίζοντάς με πιο πολύ, ώστε να κατανοήσω την αλήθεια και να κερδίσω την είσοδο στη ζωή. Μα ποτέ δεν αναλογίστηκα ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Σκεφτόμουν μόνο τη φήμη, το κέρδος και το κύρος μου. Υστερούσα εντελώς σε συνείδηση και λογική! Προκειμένου να σώσει τη βαθιά διεφθαρμένη ανθρωπότητα, ο Θεός ενσαρκώθηκε κι ήλθε σε αυτόν τον κόσμο, υποφέροντας ανείπωτο εξευτελισμό. Ο Θεός είναι υπέρτατος και σπουδαίος, μα δεν αυτοπροβαλλόταν ποτέ. Εξέφραζε διακριτικά την αλήθεια και έκρινε κι εξάγνιζε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, για να απαλλαχθούμε από τη μιαρότητά μας και να καρπωθούμε τη σωτηρία Του. Είδα πόσο ταπεινός κι αξιαγάπητος είναι ο Θεός. Είμαι ένα μικροσκοπικό πλασμένο ον, γεμάτο μιαρότητα και διαφθορά, μα προσπαθώ πάντα να χτίζω μια εικόνα για να έχω τον σεβασμό των άλλων και να τους προσελκύω. Είμαι ανυπόφορα αλαζόνας και ξεδιάντροπη. Σκέφτηκα επίσης τον Παύλο, που κήρυττε κι έκανε έργο για να κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό των άλλων. Στα πολλά χρόνια της πίστης του, δεν επεδίωξε ποτέ να αλλάξει τη διάθεσή του. Πάσχιζε μόνο για το κύρος, τις ανταμοιβές και το στέμμα. Στο τέλος, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Θεός, και μάταια επιχείρησε να πάρει τη θέση του Θεού στις καρδιές του κόσμου. Ο Παύλος περπατούσε στον δρόμο του αντίχριστου που αντιστέκεται στον Θεό και τελικά προσέβαλε τη διάθεση του Θεού κι εξορίστηκε από Εκείνον στην κόλαση για να υποφέρει την αιώνια καταδίκη. Αν δεν άλλαζα τα πράγματα, θα είχα την ίδια μοίρα με τον Παύλο. Μόλις συνειδητοποίησα τις συνέπειες, προσέπεσα ενώπιον του Θεού και μετανόησα ζητώντας Του να με καθοδηγήσει ώστε να βρω τον σωστό δρόμο άσκησης.

Αργότερα, είδα ένα βίντεο με τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Είναι δύσκολο να απαρνηθεί κανείς την κοινωνική θέση και το κύρος. Οι άνθρωποι πρέπει να επιδιώκουν την αλήθεια. Αφενός, πρέπει να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να πάρουν την πρωτοβουλία να “ξεγυμνωθούν”· αφετέρου, πρέπει να αναγνωρίσουν πως στερούνται της αλήθειας και έχουν πάρα πολλές ελλείψεις. Αν προσπαθείς να κάνεις τους ανθρώπους να πιστέψουν πως είσαι καλός στα πάντα, πως είσαι τέλειος, τότε αυτό είναι ριψοκίνδυνο —είναι πολύ πιθανό να πασχίζεις να αποκτήσεις φήμη και κύρος. Πρέπει να δείχνεις στους ανθρώπους πως έχεις ελαττώματα, πως έχεις αδυναμίες και ατέλειες, πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, που ξεπερνούν τις δυνάμεις σου. Είσαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος, δεν είσαι υπεράνθρωπος ούτε παντοδύναμος. Όταν το αναγνωρίσεις αυτό και φροντίσεις να το μάθουν και οι υπόλοιποι, το πρώτο πράγμα που επιτυγχάνεται είναι η χαλιναγώγηση της ανταγωνιστικής σου συμπεριφοράς· η αναγνώριση αυτή σου επιτρέπει, σε κάποιον βαθμό, να ελέγχεις την ανταγωνιστική σου νοοτροπία και την επιθυμία σου να ανταγωνίζεσαι. Όταν οι άλλοι άνθρωποι σε περιφρονούν ή σε σατιρίζουν, μην αντικρούεις αυτό που λένε απλώς και μόνο επειδή είναι δυσάρεστο, ούτε να το απορρίπτεις λέγοντας στον εαυτό σου ότι δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα, ότι είσαι τέλειος —δεν θα πρέπει να είναι αυτή η στάση σου απέναντι σε τέτοια λόγια. Ποια θα πρέπει να είναι η στάση σου; Θα πρέπει να λες στον εαυτό σου, “Έχω τις ατέλειές μου, τα πάντα πάνω μου είναι διεφθαρμένα κι ελαττωματικά, και είμαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Παρόλο που με περιφρονούν και με σατιρίζουν, αν μέρος αυτών που λένε είναι αλήθεια, τότε πρέπει να το δεχτώ από τον Θεό”. Εάν μπορείς να το επιτύχεις αυτό, τότε αποδεικνύεται ότι η κοινωνική θέση, το κύρος και οι απόψεις των άλλων σού είναι αδιάφορα. […] Πρέπει να έχεις επίγνωση πότε έχεις τη συνεχή παρόρμηση για ανταγωνισμό. Αν δεν εξαλειφθεί, η επιθυμία για ανταγωνισμό θα οδηγήσει σίγουρα σε άσχημα πράγματα, γι’ αυτό μη χάνεις χρόνο και αναζήτησε την αλήθεια, κόψε τον ανταγωνισμό σου από τη ρίζα, και αντικατάστησε αυτήν την ανταγωνιστική συμπεριφορά με την άσκηση της αλήθειας. Όταν κάνεις πράξη την αλήθεια, η ανταγωνιστικότητα, οι τρελές βλέψεις και οι επιθυμίες σου θα μειωθούν δραστικά, και δεν θα παρεμβαίνουν πλέον στο έργο του οίκου του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός θα μνημονεύει και θα επαινεί τις πράξεις σου» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι είμαι απλώς ένα πλασμένο ον που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, οπότε είναι φυσιολογικό να έχω ελαττώματα κι αδυναμίες. Ο Θεός δεν απαίτησε ποτέ να είμαι η καλύτερη εργάτρια, να έχω άριστο επίπεδο κι ανάστημα ή να γίνω ένας ανυπέρβλητος και τέλειος άνθρωπος. Επιθυμεί απλώς να έχω μια αγνή κι ειλικρινή καρδιά, να επιδιώκω την αλήθεια πρακτικά, να σέβομαι τον Θεό και να αποφεύγω το κακό. Στον οίκο του Θεού, οι επικεφαλής και οι επικεφαλής ομάδων δημιουργήθηκαν μόνο επειδή είναι αναγκαίοι για το έργο, μα όλοι είμαστε πλασμένα όντα που εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας, και δεν υπάρχει διαφορά κύρους ανάμεσα σε εμάς και στους αδελφούς και τις αδελφές μας. Ο Θεός μάς αναθέτει διαφορετικά καθήκοντα βάσει του επιπέδου και του αναστήματός μας. Επειδή είμαι επικεφαλής ομάδας, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχω την αλήθεια-πραγματικότητα, μα πάντα απαιτώ από τον εαυτό μου να διαλευκάνει κάθε θέμα και να επιλύσει κάθε πρόβλημα. Αυτό δεν είναι πρακτικό και πηγάζει από την αλαζονεία και τη μη κατανόηση του εαυτού μου. Πρέπει να είμαι στο ίδιο επίπεδο με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον και να αναζητάμε μαζί την αλήθεια για να λύνουμε όσα προβλήματα συναντάμε στα καθήκοντά μας. Αν δεν καταλαβαίνω κάτι, δεν πρέπει να φοράω προσωπείο —μα να ανοίγομαι για τις αδυναμίες μου και να ξεκινώ την αναζήτηση με τους αδελφούς και τις αδελφές. Μόνο τότε εκπληρώνω τα καθήκοντά μου ακόμη καλύτερα.

Αργότερα, κάποιοι αδελφοί κι αδελφές ζούσαν μέσα στον αρνητισμό κι έπρεπε να συναναστραφώ μαζί τους. Στην αρχή, είχα λίγο άγχος. Ανησυχούσα τι θα σκέφτονταν αν δεν συναναστρεφόμουν καλά, οπότε ήθελα να προετοιμαστώ στο σπίτι βρίσκοντας συναφή αποσπάσματα από τον λόγο του Θεού, θεωρώντας ότι έτσι θα έλυνα εύκολα τα προβλήματά τους στη συνάθροιση και θα κέρδιζα τον σεβασμό όλων. Κατάλαβα πως η πρόθεσή μου για την εκπλήρωση του καθήκοντός μου ήταν λανθασμένη. Ήθελα να επιλύσω τα προβλήματα των αδελφών μου για να κερδίσω τον θαυμασμό και τον σεβασμό τους —συνέχιζα να δουλεύω για τη φήμη και το κύρος. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να επαναστατήσω ενάντια στις λανθασμένες προθέσεις μου. Είδα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού που έλεγε: «Προκειμένου να εργαστεί το Άγιο Πνεύμα μέσα σε ένα άτομο και να επιφέρει μια θετική αλλαγή στην κατάστασή του, απαιτείται από αυτό το άτομο μεγάλος βαθμός μεταμόρφωσης, αποχωρισμού, ταλαιπωρίας και εγκατάλειψης, ώστε να μπορέσει σταδιακά να αναθεωρήσει. Παίρνει πολύ καιρό —ωστόσο, ο Θεός εκθέτει κάποιον μέσα σε δευτερόλεπτα. Αν δεν εκτελείς σωστά το καθήκον σου, αλλά διαρκώς επιζητάς τιμή και ανταγωνίζεσαι για θέση, κύρος, όνομα και τα δικά σου συμφέροντα, όταν ζεις σε μια τέτοια κατάσταση, πώς θέλεις να παράσχεις υπηρεσία; Μπορείς να υπηρετήσεις αν θέλεις, αλλά είναι πιθανό ότι θα εκτεθείς πριν το τέλος της υπηρεσίας σου. Μόλις εκτεθούν οι άνθρωποι, θα έχουν έλθει οι έσχατες ημέρες τους —και είναι ακόμα πιθανό να αλλάξει κανείς πορεία κατά τη διάρκεια των έσχατων ημερών του; Το ερώτημα δεν είναι το αν μπορεί να αλλάξει η διεφθαρμένη τους κατάσταση ή αν θα πρέπει να τους δοθεί μια ευκαιρία ή όχι· ίσως ο Θεός έχει ήδη καθορίσει το τέλος τους, και στην περίπτωση αυτή έχουν πρόβλημα» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ενώ συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αν η πρόθεσή μου ήταν να συναθροίζομαι και να συναναστρέφομαι για να προωθώ τον εαυτό μου και να κερδίζω θαυμασμό κι όχι για να λύνω προβλήματα που είχαν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου όσο εκπλήρωναν τα καθήκοντά τους, τότε βρισκόμουν ακόμη στον δρόμο της αντίστασης προς τον Θεό. Ακόμη κι αν παρευρισκόμουν σε συνάθροιση, δεν θα με καθοδηγούσε ο Θεός και η συνάθροιση θα ήταν αναποτελεσματική. Όταν το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα στον Θεό, διόρθωσα τις προθέσεις μου και συναναστράφηκα ανοιχτά με τη συνεργάτιδα αδελφή μου για τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου. Στις συναθροίσεις, προσφερόμουν να συναναστραφώ μόνο πάνω σε όσα καταλάβαινα και οι αδελφοί κι οι αδελφές μου συζητούσαν επίσης όσα είχαν κατανοήσει. Μαζί, βρήκαμε έναν δρόμο άσκησης μέσα από τη συναναστροφή μας και η κατάστασή τους βελτιώθηκε. Αισθανόμουν το έργο και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, κι ένιωθα πολύ χαλαρή κι ελεύθερη. Είδα ότι αδιαφορώντας για το κύρος και τη φήμη μου κι εκπληρώνοντας τα καθήκοντά μου μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, μπορούσα να κερδίσω τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού.

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, έμαθα ότι με απασχολούσε πάρα πολύ η φήμη και το κύρος, κι ότι ο Θεός καταλαμβάνει ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν αγαπούσα ούτε είχα υποταχθεί στον Θεό και ακολουθούσα τον λάθος δρόμο. Χάρη στην καθοδήγηση του Θεού και την κρίση και την αποκάλυψη των λόγων Του, έχω αρχίσει επιτέλους να γνωρίζω τον εαυτό μου κι οι προθέσεις και η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου έχουν βελτιωθεί. Τώρα βλέπω ξεκάθαρα πως το κυνήγι της φήμης, του κύρους και ο σεβασμός κι ο θαυμασμός των άλλων δεν έχουν αξία —φέρνουν μόνο κακό. Μόνο το να εστιάζεις στην άσκηση της αλήθειας, το να αναζητάς την αλλαγή της διάθεσης και το να εκπληρώνεις καλά το καθήκον για την ικανοποίηση του Θεού είναι οι σωστές επιδιώξεις.