Μόλις αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, άρχισα να ποτίζω νεοφώτιστους. Λόγω του ενθουσιασμού και της προθυμίας μου, είχα κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου κι έγινα επικεφαλής ομάδας. Αργότερα, έγινα διακόνισσα ευαγγελίου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου έλεγαν πως παρ’ ότι ήμουν νέα, ήμουν αξιόπιστη, έφερα ένα φορτίο στο καθήκον μου και ήμουν υπεύθυνη. Αυτό ικανοποιούσε πολύ τη ματαιοδοξία μου. Τον Οκτώβριο του 2020, έγινα επικεφαλής της εκκλησίας, κι ένιωθα ακόμη περισσότερο πως για τους αδελφούς και τις αδελφές μου, ήμουν ικανή και επιδίωκα την αλήθεια. Λίγο αργότερα, μια ανώτερη επικεφαλής κανόνισε να συνεργαστώ με την αδελφή Λιού. Όταν της παρουσίασε το έργο, η επικεφαλής μίλησε για κάποια προβλήματα στην εκκλησία μας. Μόλις τα άκουσε, η Ολίβια είπε: «Πρέπει να βρούμε τη ρίζα του προβλήματος και να το επιλύσουμε άμεσα. Αλλιώς, θα παρακωλύσει το έργο της εκκλησίας». Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα ντροπή, επειδή ανησυχούσα πως η Ολίβια θα με περιφρονούσε που είχα αυτά τα προβλήματα στο έργο μου. Τις επόμενες μέρες, η Ολίβια ερεύνησε την κατάσταση στην εκκλησία. Τότε, μου είπε μπροστά σε αρκετούς συνεργάτες και αδελφούς και αδελφές: «Ο διάκονος ευαγγελίου και αρκετοί επικεφαλής ομάδας που γνώρισα δεν φέρουν φορτίο. Όταν οι νεοφώτιστοι έχουν αντιλήψεις και δυσκολίες, οι επικεφαλής ομάδας δεν τις επιλύουν ούτε αναζητούν, αλλά κολλούν στις δυσκολίες. Έτσι δεν ποτίζουν σωστά τους νεοφώτιστους». Όταν το άκουσα αυτό, αντιστάθηκα κάπως. Πράγματι, όμως υπήρχαν κάποιοι επικεφαλής ομάδας που καλλιεργούσα. Σύμφωνα μ’ εκείνη, δεν ήταν καλοί, έτσι ένιωθα πως ίσως ήταν κάπως απαιτητική. Σκεφτόμουν: «Μόλις ήρθες και δεν ξέρεις την κατάσταση, όμως βρίσκεις λάθη. Θες να δείξεις πως φέρεις φορτίο και μπορείς να βρίσκεις προβλήματα; Προσπαθείς να κάνεις εντύπωση επειδή είσαι νέα εδώ; Αν συνεχίσεις να σκαλίζεις τα προβλήματα στο έργο μου, θα χαλάσεις την καλή εικόνα που έχουν για μένα οι αδελφοί κι οι αδελφές μου». Συγκράτησα τον θυμό μου και είπα: «Έχεις δίκιο γι’ αυτά τα ζητήματα. Όμως, λόγω πρακτικών δυσκολιών, οι επικεφαλής ομάδας και οι διάκονοι ευαγγελίου μερικές φορές δεν παρακολουθούν σωστά το έργο και πρέπει να το κατανοούμε». Μόλις το άκουσε, είπε: «Οι δυσκολίες αυτές επιλύονται με συναναστροφή πάνω στην αλήθεια. Αν αποδεχτούν την αλήθεια και κατανοήσουν το θέλημα του Θεού, θα φέρουν φορτίο και θα είναι υπεύθυνοι στο καθήκον τους. Το βασικό είναι να επιλύουμε τα προβλήματα με συναναστροφή της αλήθειας». Πράγματι, όμως δεν το εξέλαβα σωστά και θύμωσα ακόμη περισσότερο. Αναρωτιόμουν: «Εννοείς πως δεν μπορώ να συναναστραφώ πάνω στην αλήθεια;» Η άποψή μου για την Ολίβια άλλαξε εντελώς. Δεν τη θεωρούσα πια συνεργάτιδα και βοηθό μου, αλλά αντίπαλό μου. Σκεφτόμουν πως αν αυτό συνεχιζόταν, αργά ή γρήγορα θα έπαιρνε τα ηνία του έργου. Όμως εγώ ήμουν η επικεφαλής κι εκείνη απλώς η συνεργάτιδά μου. Ήταν καλύτερη από μένα από κάθε άποψη και πάντα με εξέθετε. Πώς να έχω αξιοπρέπεια έτσι; Και τι θα σκέφτονταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου; Μετά απ’ αυτό, δεν ήθελα να εργάζομαι πια μαζί της και να της μιλάω. Μια φορά, σε μια συνάντηση συνεργατών, διαβάσαμε τον λόγο του Θεού όπου αποκαλύπτει πως οι ψευδοεπικεφαλής δεν κάνουν πρακτικό έργο, και η Ολίβια κατανόησε τον εαυτό της, λέγοντας πως ήταν στην εκκλησία εδώ και κάποιο διάστημα, όμως επειδή δεν έκανε πρακτικό έργο, οι δυσκολίες των νεοφώτιστων δεν επιλύονταν εγκαίρως, έτσι κολλούσαν σ’ αυτές και δεν ήξεραν πώς να κάνουν πράξη την αλήθεια, κι αυτό καθυστερούσε την εξέλιξή τους στη ζωή. Παρόλο που μιλούσε για αυτογνωσία, στα αυτιά μου, ακουγόταν σαν να με εξέθετε που δεν έκανα πραγματικό έργο. Άρχισα να κάνω υποθέσεις: «Μιλάς γι’ αυτά τα προβλήματα σκόπιμα, για να μάθουν όλοι για τα προβλήματά μου στο έργο, έτσι; Παλιά, οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν καλή εντύπωση για μένα, όμως τώρα που με εξέθεσες έτσι, δεν θα χαλάσει η εικόνα μου; Τι θα νομίζουν για μένα τώρα;» Εκείνη τη στιγμή, αντιδρούσα έντονα και ήθελα να φύγω, όμως θεώρησα πως θα ήταν παράλογο, έτσι πίεσα τον εαυτό μου να μείνει μέχρι τέλους.

Εκείνο το βράδυ, η Ολίβια ήρθε να συζητήσουμε για την εκλογή νέων επικεφαλής ομάδων και με ρώτησε ποιος φέρει φορτίο ώστε να προαχθεί. Αντιστάθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Έχουν απομείνει κατάλληλοι υποψήφιοι; Έχεις απορρίψει όλους τους καλούς. Υπάρχουν προβλήματα στην εκκλησία μας, κι εσύ όχι μόνο μιλάς ανοιχτά γι’ αυτά, αλλά και τα συζητάς μπροστά σε αδελφούς και αδελφές άλλων εκκλησιών. Τώρα ξέρουν πως δεν κάνω πρακτικό έργο. Γιατί δεν σκέφτεσαι τα συναισθήματά μου όταν μιλάς; Νομίζω πως με στοχοποιείς εσκεμμένα!» Είπα αυστηρά: «Από τότε που ήρθες, κανείς άλλος δεν φέρει φορτίο». Εκείνη απάντησε χαμηλόφωνα: «Εννοείς πως δεν θα έπρεπε να ήμουν εδώ;» Ήμουν πολύ παρορμητική, και κατάλαβα πως αυτό που είπα ήταν λάθος, έτσι απάντησα αμέσως «Όχι». Μείναμε για λίγο σιωπηλές κι έπειτα συζητήσαμε για το έργο. Αργότερα, όταν σκέφτηκα αυτό που είπα στην αδελφή μου, ένιωσα κάπως ένοχη. Δεν έπρεπε να της είχα μιλήσει έτσι. Μόλις τελειώσαμε τη συζήτηση, ήθελα να της ζητήσω συγνώμη, όμως με τη δουλειά, το ξέχασα.

Αργότερα, βλέποντας την ανώτερη επικεφαλής να συμβουλεύεται την Ολίβια στα πάντα, ένιωθα πολύ άβολα. «Κι εγώ είμαι επικεφαλής. Τι θα σκέφτονται οι αδελφοί και οι αδελφές μου για μένα; Δεν θα λένε πως είμαι άχρηστη ως επικεφαλής και δεν χρειάζομαι;» Ένιωθα πως η Ολίβια είχε κλέψει τους προβολείς από πάνω μου και τη ζήλευα. Σκεφτόμουν: «Αν δεν ήταν εδώ, η επικεφαλής θα συζητούσε για το έργο μαζί μου». Θεωρούσα επίσης πως η αδελφή Λιού ήλεγχε τώρα όλο το έργο, και πως πίστευε στον Θεό για πολύ καιρό και καταλάβαινε περισσότερη αλήθεια απ’ ότι εγώ. Επιπλέον, είχε επισημάνει τα προβλήματα στο έργο μου ενώπιον των αδελφών, έτσι δεν είχα ιδέα πώς σκέφτονταν εκείνοι για μένα. Στις σκέψεις αυτές, ένιωθα πως διερχόμουν κρίση. Ανησυχούσα πως η Ολίβια θα μου έπαιρνε τη θέση. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ απογοητευόμουν και ήθελα να την εκδικηθώ: «Δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματα μου, στο εξής λοιπόν δεν θα σε διευκολύνω». Θυμάμαι μια φορά, συζητούσαμε για το έργο και μόλις η Ολίβια εξέφρασε τη γνώμη της, ζήτησε τη συμβουλή μου. Την αγνόησα και επέκρινα τις ρυθμίσεις της για το έργο, λέγοντας σκόπιμα πως το τάδε και το δείνα δεν θα λειτουργούσαν. Μια φορά, συζητούσαμε για μια δουλειά για την οποία ήταν η κυρίως υπεύθυνη. Τότε, ήξερα πώς να επιλύσω το πρόβλημα, όμως δεν ήθελα να προτείνω κάτι. Σκέφτηκα μάλιστα: «Καλύτερα να αποτύχουν οι ρυθμίσεις σου. Έτσι, όλοι θα μάθουν πως κάνεις κακούς χειρισμούς, και η επικεφαλής θα δει πως κάνει λάθος να μιλά μαζί σου κι όχι μαζί μου». Έπειτα, έκανε αρκετές προτάσεις, τις οποίες απέρριψα. Όταν είδα πως δεν ήξερε πώς να το επιλύσει και ήθελε να της δώσω μια συμβουλή, ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Σκέφτηκα: «Ούτε αυτό δεν μπορείς να ρυθμίσεις σωστά, και έχεις το θράσος να κάνεις υποδείξεις για το έργο μου». Τότε, η επικεφαλής μου είδε την κατάστασή μου και μου υπενθύμισε πως έπρεπε να εργάζομαι αρμονικά με την Ολίβια, αλλιώς το έργο της εκκλησίας θα καθυστερούσε. Μόλις άκουσα τα λόγια της επικεφαλής, ένιωσα επίπληξη μέσα μου. Όταν κολλούσαμε στο έργο μας, γιατί δεν έφερα φορτίο για να το επιλύσω; Αντιθέτως, παρακολουθούσα χαμογελαστή. Δεν διαφύλασσα καθόλου το έργο της εκκλησίας. Μόλις το αντιλήφθηκα, άλλαξα τη στάση μου και συμμετείχα στις συζητήσεις. Όμως εξαιτίας της καθυστέρησης από την προηγούμενη συζήτηση, το έργο ρυθμίστηκε πολύ αργά. Ένα βράδυ, η επικεφαλής ήρθε και μου επισήμανε τα προβλήματά μου. Είπε: «Η επιθυμία σου για γόητρο και κύρος είναι ισχυρή. Ανταγωνίζεσαι την Ολίβια για φήμη. Στις συζητήσεις για το έργο, δεν αποδέχεσαι καμιά απ’ τις απόψεις της. Τις αντικρούεις όλες. Η Ολίβια νιώθει να περιορίζεται και δεν ξέρει πώς να συνεργαστεί μαζί σου. Πρέπει να κάνεις αυτοκριτική». Όταν άκουσα την επικεφαλής μου, ένιωθα πολύ λυπημένη και θλιμμένη: «Γιατί η Ολίβια ανέφερε τα προβλήματά μου πίσω απ’ την πλάτη μου; Αν ήθελε να με βοηθήσει, μπορούσε να μου τα πει κατ’ ιδίαν. Τώρα, η επικεφαλής ξέρει τα προβλήματά μου και ίσως με αποπέμψει απ’ το καθήκον μου». Στη σκέψη αυτή, ανοίχτηκα στην επικεφαλής για την κατάστασή μου. Πρότεινα μάλιστα να παραιτηθώ για να μην καθυστερώ το έργο της εκκλησίας. Μόλις το είπα αυτό, η καρδιά μου ράγισε. Ένιωθα πως κόντευα να χάσω το καθήκον μου. Η επικεφαλής μού είπε: «Όταν έχουμε προβλήματα, δεν τα αποφεύγουμε. Αναζητούμε την αλήθεια και κάνουμε αυτοκριτική. Το ότι η Ολίβια βρίσκει προβλήματα στο έργο δείχνει πως φέρει ένα φορτίο. Αυτό δεν είναι ωφέλιμο για το έργο της εκκλησίας; Γιατί δεν το αντιμετωπίζεις σωστά; Πάντα τη ζηλεύεις και φοβάσαι πως θα σε ξεπεράσει. Η επιθυμία σου για κύρος είναι ισχυρή». Μετά τη συναναστροφή της επικεφαλής, αντιλήφθηκα πως η επιθυμία μου για γόητρο και κύρος ήταν όντως πολύ ισχυρή. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να διορθώσω την κατάστασή μου. Δεν έπρεπε πια να είμαι αντιδραστική.

Έπειτα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και κατανόησα κάπως τη διεφθαρμένη διάθεση που φανέρωνα. «Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι όποιος τους εκθέτει το κάνει απλώς για να τους δυσκολεύει, γι’ αυτό και δυσκολεύουν όποιον τους εκθέτει, ανταγωνιζόμενοι μαζί του και πολεμώντας τον. Λόγω της φύσης του αντίχριστου την οποία διαθέτουν, δεν θα είναι ποτέ ευγενικοί με όποιον τους κλαδεύει ή τους αντιμετωπίζει ούτε θα ανεχθούν ή θα υπομείνουν όποιον το κάνει, πόσο μάλλον θα νιώσουν ευγνωμοσύνη ή θα επαινέσουν όποιον το κάνει. Αντίθετα, αν κάποιος τους κλαδέψει ή τους αντιμετωπίσει και τους κάνει να χάσουν την αξιοπρέπειά τους και την υπόληψή τους, θα τρέφουν μέσα στην καρδιά τους μίσος γι’ αυτό το άτομο και θα ψάχνουν ευκαιρία να το εκδικηθούν. Τι μίσος έχουν για τους άλλους! Σκέφτονται και λένε ανοιχτά μπροστά στους άλλους το εξής: “Σήμερα με κλάδεψες και με αντιμετώπισες· τώρα, λοιπόν, η βεντέτα μας γράφτηκε στην πέτρα. Πάρε εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου, αλλά ορκίζομαι ότι θα πάρω την εκδίκησή μου! Αν μου εξομολογηθείς το λάθος σου, αν σκύψεις το κεφάλι μπροστά μου ή αν γονατίσεις και με παρακαλέσεις, θα σε συγχωρήσω, αλλιώς δεν θα το αφήσω ποτέ να περάσει έτσι!” Ό,τι κι αν λένε ή κάνουν οι αντίχριστοι, δεν βλέπουν ποτέ το καλοπροαίρετο κλάδεμα ή αντιμετώπιση κάποιου ή την ειλικρινή βοήθεια κάποιου ως την έλευση της αγάπης και της σωτηρίας του Θεού. Αντιθέτως, το βλέπουν ως σημάδι ταπείνωσης και ως τη στιγμή της μεγαλύτερης ντροπής τους. Αυτό δείχνει ότι οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ότι η διάθεσή τους είναι να αποστρέφονται την αλήθεια και να έχουν κουραστεί απ’ αυτήν» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος όγδοο)). Ο Θεός αποκάλυψε πως όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, όχι μόνο δεν το δέχονται, αλλά αρχίζουν να μισούν το άτομο που τους κλάδεψε και τους αντιμετώπισε και θέλουν να εκδικηθούν. Είδα πως οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται την αλήθεια, τους εξαντλεί και τη μισούν. Παλιά, όταν έβλεπα τα λόγια «εκδικούνται άλλους» θεωρούσα αυτήν την προσέγγιση μοχθηρή. Πίστευα πως δεν επιδείκνυα μοχθηρότητα και δεν έκανα κάτι τέτοιο, και πως μόνο οι αντίχριστοι και οι κακοποιοί εκδικούνται τους άλλους. Αναλογίστηκα τη δική μου συμπεριφορά: Όταν η Ολίβια επισήμανε τα προβλήματά μου στο έργο μου μπροστά στους συνεργάτες, τους αδελφούς και τις αδελφές, ένιωσα πως χαλούσε η εικόνα μου, έτσι απέκτησα προκατάληψη και αντίσταση απέναντί της. Σε μια συνάντηση, η αδελφή Λιού αντιλήφθηκε πως δεν έκανε πρακτικό έργο βάσει των λόγων του Θεού, και ένιωσα πως εξέθετε σκόπιμα τα προβλήματα στο έργο μου όταν μιλούσε για αυτογνωσία, έτσι η προκατάληψή μου μεγάλωσε. Μάλιστα, της επιτέθηκα, λέγοντας πως κανείς δεν φέρει φορτίο απ’ όταν ήρθε. Έπειτα, όποτε έβλεπα την επικεφαλής να μιλά πάντα μαζί της για το έργο, ένιωθα πως η Ολίβια έκλεβε τους προβολείς. Για να την εκδικηθώ, δεν εξέφραζα προτάσεις όταν συζητούσαμε για το έργο, κι όταν η Ολίβια εξέφραζε τις σκέψεις και τις προτάσεις της, έβρισκα λάθη και την απέρριπτα, κι αυτό έκανε αδύνατη την πρόοδο του έργου. Θεωρούσα την αδελφή μου αντίζηλο. Για να διατηρήσω τη φήμη και το κύρος μου, της επιτέθηκα και την εκδικήθηκα. Η διάθεση που φανέρωσα δεν ήταν ίδια με ενός αντίχριστου; Εκτός αυτού, σκέφτηκα τις επισημάνσεις της για πραγματικά προβλήματα στο έργο μου. Αν είχα αναζητήσει την αλήθεια για να κάνω αυτοκριτική και να αντιστρέψω τις αποκλίσεις, τα προβλήματα θα είχαν επιλυθεί γρήγορα. Αυτό θα ήταν επωφελές για το έργο μας. Όμως όχι μόνο δεν το αποδέχτηκα, αλλά ήθελα και να την εκδικηθώ. Πραγματικά, δεν μου άξιζε να αποκαλούμαι πιστή!

Αργότερα, διάβασα δύο ακόμα χωρία του λόγου του Θεού, και απέκτησα περισσότερη επίγνωση της ουσίας και των συνεπειών αυτής της συμπεριφοράς. Ο Θεός λέει: «Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της φύσης των αντίχριστων είναι η μοχθηρία. Τι σημαίνει “μοχθηρία”; Σημαίνει ότι έχουν μια ιδιαίτερα αισχρή στάση απέναντι στην αλήθεια —όχι μόνο δεν καταφέρνουν να υποταχθούν σ’ αυτήν και όχι μόνο αρνούνται να την αποδεχτούν, αλλά καταδικάζουν μάλιστα και εκείνους που τους κλαδεύουν και τους αντιμετωπίζουν. Αυτή είναι η μοχθηρή διάθεση των αντίχριστων. Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι όποιος αποδέχεται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι ευάλωτος στον εκφοβισμό, και ότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν και κλαδεύουν συνεχώς τους άλλους είναι εκείνοι που επιθυμούν πάντα να ταλαιπωρούν και να εκφοβίζουν τους ανθρώπους. Έτσι, ένας αντίχριστος αντιστέκεται σε όποιον τον αντιμετωπίζει και τον κλαδεύει, και κάνει τη ζωή του ανθρώπου αυτού δύσκολη. Και όποιος αναφέρει τις ελλείψεις ή τη διαφθορά ενός αντίχριστου ή συναναστραφεί μαζί του σχετικά με την αλήθεια και το θέλημα του Θεού, ή τον οδηγήσει να γνωρίσει τον εαυτό του, εκείνος νομίζει ότι το άτομο αυτό τον ζορίζει και τον κοιτάζει με καχυποψία. Μισεί αυτό το άτομο από τα βάθη της καρδιάς του, και το εκδικείται και του προκαλεί δυσκολίες. […] Τι είδους άνθρωποι διακατέχονται από μια τέτοια μοχθηρή διάθεση; Οι κακοί άνθρωποι. Είναι γεγονός ότι οι αντίχριστοι είναι κακοί άνθρωποι. Επομένως, μόνο οι κακοί άνθρωποι και οι αντίχριστοι διακατέχονται από μια τέτοια μοχθηρή διάθεση. Όταν ένας άγριος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με οποιαδήποτε καλοπροαίρετη προτροπή, κατηγορία, διδασκαλία ή βοήθεια, η στάση του δεν είναι να την καλοδεχτεί ή να την αποδεχτεί ταπεινά, αλλά αντίθετα εξοργίζεται και νιώθει άκρατο μίσος, εχθρότητα, ακόμη και επιθυμία για εκδίκηση» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος όγδοο)). «Οι αντίχριστοι θεωρούν τη δική τους κοινωνική θέση και φήμη πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνο ύπουλοι, δολοπλόκοι και κακοί, αλλά και εξαιρετικά μοχθηροί. Τι κάνουν όταν διαπιστώνουν ότι η κοινωνική τους θέση κινδυνεύει ή όταν έχουν χάσει τη θέση τους στην καρδιά των ανθρώπων, όταν χάνουν την επιδοκιμασία και τη συμπάθεια αυτών των ανθρώπων, όταν οι άνθρωποι δεν τους σέβονται και δεν τους θαυμάζουν πια και οι ίδιοι έχουν βυθιστεί στην απαξίωση; Ξαφνικά αλλάζουν. Μόλις χάσουν την κοινωνική τους θέση, γίνονται απρόθυμοι να εκτελέσουν οποιοδήποτε καθήκον, ό,τι κάνουν είναι πρόχειρο και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να κάνουν τίποτα. Αλλά αυτή δεν είναι η χειρότερη εκδήλωση. Ποια είναι η χειρότερη εκδήλωση; Από τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι χάνουν την κοινωνική τους θέση και κανείς δεν τους θαυμάζει ούτε παρασύρεται από αυτούς, εκδηλώνεται το μίσος, η ζήλια και η εκδίκηση. Όχι μόνο δεν έχουν φόβο Θεού, αλλά δεν έχουν ούτε ίχνος υπακοής. Μέσα τους, επιπλέον, έχουν την τάση να μισούν τον οίκο του Θεού, την εκκλησία, καθώς και τους επικεφαλής και τους εργάτες· λαχταρούν να αντιμετωπίσει το έργο της εκκλησίας προβλήματα ή να βρεθεί σε αδιέξοδο· θέλουν να γελοιοποιήσουν την εκκλησία, καθώς και τους αδελφούς και τις αδελφές. Μισούν, επίσης, όποιον επιδιώκει την αλήθεια και έχει φόβο Θεού. Επιτίθενται και χλευάζουν οποιονδήποτε είναι πιστός στο καθήκον του και πρόθυμος να πληρώσει τίμημα. Αυτή είναι η διάθεση του αντίχριστου —και δεν είναι μοχθηρή; Πρόκειται σαφώς για μοχθηρούς ανθρώπους· οι αντίχριστοι είναι στην ουσία τους μοχθηροί άνθρωποι» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος δεύτερο)). Οι λέξεις «μοχθηροί» και «κακοί άνθρωποι» ήταν οδυνηρές και με γέμισαν φόβο. Δεν περίμενα αυτές οι λέξεις να ίσχυαν για μένα. Η εικόνα μου χάλασε, επειδή η αδελφή μου επισήμανε τα προβλήματα στο έργο μου, έτσι την εκδικήθηκα, τη ντρόπιαζα σκόπιμα όταν συζητούσαμε για το έργο και έβρισκα λάθη στις ρυθμίσεις της για το έργο. Μάλιστα, δεν την εξηγούσα ενώ ήξερα πώς να επιλύσω το πρόβλημα στο έργο της, επειδή ήθελα να την εκθέσω και τη χλευάσω. Στην έκθεση και αντιμετώπιση της επικεφαλής, όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, αλλά και τη μίσησα. Ήμουν αρνητική και αντιδραστική, θύμωσα, και ήθελα μάλιστα να παραιτηθώ και να σταματήσω το καθήκον μου. Αυτό που εκδήλωσα ήταν το ίδιο με ενός αντίχριστου, μοχθηρή διάθεση! Πίστευα στο «Δεν πρόκειται να επιτεθούμε, παρά μόνο αν μας επιτεθούν» και «Αν είσαι αγενής, θα είμαι άδικη». Όταν κάποιος έθιγε τα συμφέροντα και την εικόνα μου, τον μισούσα, του επιτιθόμουν και τον εκδικούμουν. Θυμήθηκα που μια φορά, πριν πιστέψω στον Θεό, σε μια διένεξη με μια φίλη, μου μίλησε άσχημα για κάποιον άλλον. Θύμωσα πολύ και σκέφτηκα: «Αν είσαι αγενής, θα είμαι άδικη». Στο άλλο άτομο είπα κρυφά: «Είσαι πολύ ανόητος που είσαι καλός μαζί της. Να ξέρεις ότι λέει άσχημα πράγματα για σένα πίσω απ’ την πλάτη σου!» Νόμιζα πως θα ήμουν αδύναμη αν δεν ανταπέδιδα έναν εκφοβισμό. Ζώντας βάσει αυτής της φιλοσοφίας, έγινα εγωίστρια και μοχθηρή, αλλοιώθηκε η σκέψη μου και δεν ξεχώριζα το καλό απ’ το κακό. Όταν το αντιλήφθηκα, συγκλονίστηκα, και την ίδια στιγμή, ένιωθα πως ήμουν φριχτή. Αν δεν αντιμετώπιζα τη μοχθηρότητά μου, θα έκανα περισσότερο κακό, και τότε ο Θεός θα με απέρριπτε και θα με εξάλειφε. Όταν το αντιλήφθηκα, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Θεέ μου, παλιά θεωρούσα πως είχα καλή ανθρώπινη φύση, όμως η κρίση και η αποκάλυψη των λόγων Σου έδειξε πως έχω κακή ανθρώπινη φύση και είμαι μοχθηρή. Εκδικήθηκα την αδελφή μου για την ευγενική της βοήθεια. Πραγματικά, δεν έχω ανθρώπινη φύση! Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω, να κάνω πράξη την αλήθεια και να αλλάξω. Καθοδήγησέ με».

Αργότερα, στον λόγο του Θεού, διάβασα: «Όταν ο οποιοσδήποτε περνά κάποιο χρόνο παρακολουθώντας σε ή παρατηρώντας σε, ή σου κάνει αναλυτικές ερωτήσεις, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε αντιμετωπίζει και σε κλαδεύει λίγο, και σε πειθαρχεί, και σε αποδοκιμάζει, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό. Τι σημαίνει αν μπορείς να αποδεχτείς την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση των άλλων; Ότι στην καρδιά σου αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αν δεν αποδέχεσαι την επίβλεψη, την παρατήρηση και την εξέταση από τους ανθρώπους προς το μέρος σου —αν τα αποκρούεις όλα αυτά— είσαι τότε σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Η εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό είναι πάρα πολύ πιο λεπτομερής, διεξοδική και ακριβής από την εξέταση των ανθρώπων· αυτά που ζητά ο Θεός είναι πιο συγκεκριμένα, απαιτητικά και αναλυτικά από αυτό. Έτσι, αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τους εκλεκτούς του Θεού, δεν είναι κούφια λόγια οι ισχυρισμοί σου ότι μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Για να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, πρέπει πρώτα να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τον οίκο του Θεού, από τους επικεφαλής και τους εργάτες, και από τους αδελφούς και τις αδελφές» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Ό,τι ζητήματα και αν υπάρχουν μέσα σου ή όποιου είδους διαφθορά κι αν αποκαλύπτεις, πρέπει να κάνεις αυτοκριτική και να γνωρίσεις τον εαυτό σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού ή να έχεις αδελφούς και αδελφές που θα σου δίνουν ανατροφοδότηση. Το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να αποδεχθείς τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού και να προσέλθεις ενώπιον του Θεού για να ζητήσεις τη διαφώτιση και τη φώτισή Του. Με όποιον τρόπο και αν το κάνεις, καλύτερα να εντοπίσεις εκ των προτέρων τα προβλήματά σου και να τα επιλύσεις, πράγμα που είναι αποτέλεσμα της αυτοκριτικής. Σε κάθε περίπτωση, μην περιμένεις απλώς να εκτεθείς από τον Θεό, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά!» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, δόλιοι και απατηλοί (Μέρος πρώτο)). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα πως η επιτήρηση και η καθοδήγηση των αδελφών μου οφείλεται στο ότι είναι σοβαροί και υπεύθυνοι στο έργο, και θα πρέπει να μάθω να την αποδέχομαι από τον Θεό, και να μάθω να δέχομαι και να υπακούω. Μόνο έτσι αποδέχομαι τον σχολαστικό έλεγχο του Θεού και έχω φόβο Θεού. Όταν η αδελφή μου ανακάλυψε τα προβλήματά μου και μου τα επισήμανε, το έκανε για να με βοηθήσει. Η εμπειρία μου στη ζωή ήταν ρηχή. Οι νεοφώτιστοι είχαν προβλήματα στα καθήκοντά τους, όμως δεν συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια για να τα επιλύσω, και πολλές φορές, απλώς ρύθμιζα το έργο και έμενα σ’ αυτό, χωρίς μετέπειτα παρακολούθηση ή βοήθεια. Δεν κατανοούσα τις αρχές ρύθμισης προσωπικού, όμως η Ολίβια κατανοούσε κάποια αλήθεια και είχε κάποια διαύγεια, έτσι αν είχαμε συνεργαστεί στο έργο της εκκλησίας, όχι μόνο θα το είχαμε βοηθήσει, αλλά και θα είχα μάθει από εκείνη και θα βελτιωνόμουν γρηγορότερα. Τότε κατάλαβα γιατί ο Θεός απαιτεί να συνεργαζόμαστε στα καθήκοντά μας, κι όχι να τα κάνουμε μόνοι μας. Επειδή οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, έτσι πρέπει να επιτηρούμε, να καθοδηγούμε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, για να αποφεύγουμε λάθη. Καθώς το σκεφτόμουν, ένιωθα πολύ ένοχη. Δεν έπρεπε πια να ζω για το γόητρο και το κύρος μου. Έπρεπε να μάθω να παραμερίζω τον εαυτό μου, να αποδέχομαι την επιτήρηση και την καθοδήγηση των άλλων, να συνεργάζομαι με την αδελφή μου, να αναζητώ την αλήθεια, να επιλύουμε μαζί προβλήματα, και να εκτελώ σωστά το καθήκον μου.

Έπειτα, ήθελα να ανοιχτώ στην Ολίβια για να εκθέσω και να αναλύσω τη διαφθορά μου και να της ζητήσω συγνώμη. Εξεπλάγην όταν η επικεφαλής μου με έστειλε σε άλλη εκκλησία να κάνω το καθήκον μου. Μόλις με χώρισαν από την Ολίβια, ένιωσα πολλές τύψεις. Έτσι, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό πως στο εξής, ήθελα να κάνω σωστά το καθήκον μου και να εστιάζω στη διόρθωση των διεφθαρμένων διαθέσεών μου. Αργότερα, στη νέα εκκλησία, αφιερώθηκα στο καθήκον μου. Θυμάμαι μια φορά, η Έσθερ, η υπεύθυνη του ποτίσματος, με κάλεσε και με ρώτησε πώς πήγαινε η συνάθροιση των νεοφώτιστων. Η Έσθερ με συμβούλεψε: «Πας πάντα σε άλλες συναθροίσεις και σπανίως σ’ αυτές των νεοφώτιστων, κι έτσι η επικεφαλής φαίνεται απούσα. Κανείς απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές δεν σε γνωρίζει. Έτσι θα είναι δύσκολο μετά να παρακολουθείς σωστά την κατάσταση και τις δυσκολίες τους». Όταν το άκουσα, έμεινα εμβρόντητη και εκνευρίστηκα. Σκέφτηκα: «Πώς μπορείς να με αποκαλείς απούσα επικεφαλής; Εννοείς πως δεν κάνω πραγματικό έργο και είμαι άχρηστη; Είσαι πολύ σκληρή! Δεν είναι ότι δεν δουλεύω. Παρακολουθώ άλλο έργο. Εφόσον έχεις τον έλεγχο αυτής της ομάδας, γιατί δεν είσαι υπεύθυνη γι’ αυτήν; Δεν χρειάζεται να τα κάνω εγώ όλα. Αν το μάθουν οι ανώτεροι επικεφαλής δεν θα νομίζουν πως δεν κάνω πρακτικό έργο; Όχι. Πρέπει να βρω κάποιες αποκλίσεις στο έργο σου και να τις αναφέρω…» Στη σκέψη αυτή, αντιλήφθηκα πως η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή. Η αδελφή μου επισήμανε τα προβλήματα στο έργο μου, κι αντί να τα αποδεχτώ και να τα αναλογιστώ, σκεφτόμουν πως ήταν σκληρή και ήθελα να βρω προβλήματα στο έργο της για να την αντικρούσω. Αρνούμουν να αποδεχτώ την αλήθεια και ήθελα ξανά να εκδικηθώ. Μόλις το αντιλήφθηκα, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Θεέ μου, η επισήμανση αυτού του ζητήματος από τη Έσθερ σήμερα ήταν δική Σου διευθέτηση, όμως εγώ αντιστάθηκα, κι αυτό εναντιώνεται στο θέλημά Σου. Θέλω να υπακούσω και να κάνω αυτοκριτική». Μετά την προσευχή, ηρέμισα και άρχισα να κάνω αυτοκριτική. Κατάλαβα πως όντως είχα πρόβλημα: Εξαρτιόμουν πολύ απ’ την Έσθερ. Ένιωθα πως μ’ εκείνη υπεύθυνη του ποτίσματος των νεοφώτιστων, μπορούσα να χαλαρώσω και να μην παρεμβαίνω. Ως επικεφαλής εκκλησίας, σπανίως μάθαινα τις πραγματικές καταστάσεις και δυσκολίες των νεοφώτιστων. Δεν εκπλήρωνα τις ευθύνες μου. Αυτό φανέρωνε πως δεν έκανα πρακτικό έργο. Έπειτα, είπα στην Έσθερ: «Θα αναπροσαρμόσω τον χρόνο μου. Πριν δεν είχα αντιληφθεί αυτό το πρόβλημα, όμως θέλω να το αλλάξω». Αργότερα, ήρθα σε επαφή με τους νεοφώτιστους και συμμετείχα στις συναθροίσεις τους, και τους συναναστρεφόμουν για να επιλύω την κατάστασή τους. Κάνοντας έτσι το καθήκον μου, ένιωθα πολύ πιο ήρεμη. Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, κατάλαβα πως ενεργώντας βάσει του λόγου του Θεού, και αποδεχόμενη την επιτήρηση, την καθοδήγηση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση των αδελφών μου, μπορούσα να επιτύχω κάποια αλλαγή.