Είχα τόσο πολλά προβλήματα στο καθήκον μου, μικρά και μεγάλα. Κάποια επειδή ήμουν πολύ απρόσεκτη, και κάποια άλλα επειδή δεν γνώριζα τις αρχές. Ανησυχούσα κάπως, φοβόμουν μήπως με αντιμετώπιζαν για αμέλεια η επικεφαλής ή η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, αλλά η συνεργάτιδά μου σπανίως ανέφερε τα προβλήματα και απλώς μου συνιστούσε προσοχή. Αυτό πάντα με χαροποιούσε. Μετά, όταν έβλεπα άλλους με προφανή προβλήματα στα καθήκοντά τους, πίστευα ότι ήταν πολύ απρόσεχτοι στο έργο τους και ήθελα να τους συναναστραφώ και να αναλύσω το πρόβλημα για να καταλάβουν τη φύση του και τις σοβαρές συνέπειες που υπήρχαν εάν συνέχιζαν. Όμως, σκεφτόμουν πως αν μιλούσα ευθέως στους άλλους θα έθιγα την υπερηφάνεια τους. Καλύτερα να τους έλεγα όσα έπρεπε για να αντιληφθούν το πρόβλημα, και τίποτα παραπάνω. Εξάλλου, αφού κι εγώ είχα τα ίδια προβλήματα, είχα δικαίωμα να μιλάω για αυτά; Αν αντιμετώπιζα άλλους για κάτι και μετά έκανα το ίδιο πράγμα κι εγώ; Δε θα ήταν αυτό υποκρισία; Σκέφτηκα να λέω μόνο τα καλά. Έτσι, αν στο μέλλον έκανα κάποιο λάθος, οι άλλοι δε θα έδιναν πολλή σημασία. Όταν συγχωρείς, συγχωρείσαι κι εσύ. Όταν το σκέφτηκα έτσι, η λίγη δικαιοσύνη που είχα στην καρδιά μου εξαφανίστηκε. Είπα στη συνεργάτιδά μου: «Δεν χρειάζεται να κατονομάζουμε τα άτομα που έχουν προβλήματα. Αρκεί να αναφέρουμε τα προβλήματα». Σε αυτό δεν μου απάντησε τίποτα. Έπειτα ένιωσα κάποια ανησυχία. Θα καταλάβαιναν οι άλλοι ότι είχαν πρόβλημα, εάν δεν τους το ανέφερε κάποιος; Θα διορθώνονταν στο μέλλον; Αν όχι, θα υπήρχε πρόβλημα για το έργο. Προβληματίστηκα. Ήθελα να μιλήσω αλλά δείλιαζα, και επειδή σιωπούσα, ένιωθα ότι αμελούσα το καθήκον μου. Έπειτα, αναρωτήθηκα γιατί αυτό με δυσκόλευε τόσο. Τι με εμπόδιζε να κάνω λόγο για τα προβλήματα των άλλων; Προσευχήθηκα σιωπηλά να με καθοδηγήσει ο Θεός να κατανοήσω το ζήτημα.

Μετά, είπα σε κάποια αδελφή για την κατάστασή μου και μου έστειλε κάποια από τα λόγια του Θεού. Όταν τα διάβασα μου άνοιξαν τα μάτια και κατανόησα κάπως το πρόβλημά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Είστε υπέρμαχοι του ηθικού αξιώματος “Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους”; Εάν κάποιος ήταν υπέρμαχος αυτής της φράσης, θα τον θεωρούσατε σπουδαίο κι ευγενή; Υπάρχουν κάποιοι που θα έλεγαν: “Κοιτάξτε, δεν επιβάλλεται, δεν δυσκολεύει τους άλλους, ούτε τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν είναι υπέροχος; Είναι πάντα αυστηρός με τον εαυτό του, αλλά επιεικής με τους άλλους και δεν λέει ποτέ σε κανέναν να κάνει κάτι που δεν θα έκανε ο ίδιος. Δίνει στους άλλους πολλή ελευθερία και τους κάνει να νιώθουν άφθονη ζεστασιά και αποδοχή. Τι υπέροχος άνθρωπος!” Είναι πράγματι έτσι; Το βαθύτερο νόημα της φράσης “Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους” είναι ότι θα πρέπει να δίνεις ή να παρέχεις στους άλλους μόνο τα πράγματα που αρέσουν σ’ εσένα και σ’ ευχαριστούν. Ποια πράγματα όμως αρέσουν στους διεφθαρμένους ανθρώπους και τους ευχαριστούν; Τα διεφθαρμένα πράγματα, τα παράλογα και οι εξωφρενικές επιθυμίες. Εάν δίνετε και παρέχετε αυτά τα αρνητικά πράγματα στους άλλους, δεν θα διαφθαρεί όλο και περισσότερο ολόκληρη η ανθρωπότητα; Θα υπάρχουν όλο και λιγότερα θετικά πράγματα. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Είναι γεγονός ότι η ανθρωπότητα είναι βαθιά διεφθαρμένη. Στους διεφθαρμένους ανθρώπους αρέσει να επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος, το κύρος και τις σαρκικές απολαύσεις. Θέλουν να είναι διασημότητες, να είναι ισχυροί και υπεράνθρωποι. Θέλουν μια άνετη ζωή και απεχθάνονται τη σκληρή δουλειά. Τα θέλουν όλα στο χέρι. Πολύ λίγοι απ’ αυτούς αγαπούν την αλήθεια ή τα θετικά πράγματα. Αν οι άνθρωποι δίνουν και προσφέρουν τη διαφθορά και τις προτιμήσεις τους στους άλλους, τι θα συμβεί; Ακριβώς αυτό που φαντάζεστε: απλά, η ανθρωπότητα θα γίνεται όλο και πιο διεφθαρμένη. Όσοι είναι υπέρμαχοι της ιδέας “ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους” ζητούν από τους ανθρώπους να εντυπώσουν τη διαφθορά, τις προτιμήσεις και τις εξωφρενικές επιθυμίες τους στους άλλους, κάνοντάς τους να επιζητούν το κακό, την άνεση, τα χρήματα και την ανέλιξη. Είναι αυτό το σωστό μονοπάτι στη ζωή; Φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ρήση “Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους” είναι πολύ προβληματική. Είναι ολοφάνερα τα κενά και τα ελαττώματά της. Δεν αξίζει καν να την αναλύσει και ν’ ασκήσει κανείς διάκριση. Με την παραμικρή εξέταση, φαίνονται ξεκάθαρα τα λάθη και το πόσο γελοία είναι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί ανάμεσά σας που πείθονται εύκολα και επηρεάζονται απ’ αυτήν τη ρήση και την αποδέχονται χωρίς διάκριση. Όταν αλληλεπιδράτε με άλλους, συχνά χρησιμοποιείτε αυτό το αξίωμα για να νουθετείτε τον εαυτό σας και να προτρέπετε τους άλλους. Με τον τρόπο αυτόν, πιστεύετε ότι ο χαρακτήρας σας είναι ιδιαίτερα ευγενής κι ότι είστε πολύ λογικοί. Χωρίς όμως να το συνειδητοποιείς, τα λόγια αυτά αποκαλύπτουν τις αρχές με βάση τις οποίες ζεις και τη στάση σου ως προς τα πράγματα. Ταυτόχρονα, έχεις εξαπατήσει και παραπλανήσει άλλους ώστε να προσεγγίζουν τους ανθρώπους και τις περιστάσεις με τις ίδιες απόψεις και στάση μ’ εσένα. Δεν έχεις πάρει καμία απολύτως θέση, ακολουθείς ξεκάθαρα τη μέση οδό. Λες: “Όποιο κι αν είναι το ζήτημα, δεν χρειάζεται να το πάρουμε στα σοβαρά. Μην κάνετε τα πράγματα δύσκολα για τον εαυτό σας ή για τους άλλους. Εάν κάνετε τα πράγματα δύσκολα για τους άλλους, τότε τα κάνετε δύσκολα και για τον εαυτό σας. Με το να είστε ευγενικοί με τους άλλους, είστε ευγενικοί και με τον εαυτό σας. Αν είστε σκληροί με τους άλλους, τότε είστε σκληροί και με τον εαυτό σας. Γιατί να έρχεστε σε δύσκολη θέση; Το να μην κάνετε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε για τον εαυτό σας, και το πιο συνετό”. Προφανώς, με τη στάση αυτή δεν είστε σχολαστικοί σε τίποτα. Δεν έχετε ξεκάθαρη στάση ή άποψη για κανένα θέμα· έχετε μπερδεμένη άποψη για τα πάντα. Δεν είστε σχολαστικοί και απλά κάνετε τα στραβά μάτια. Όταν τελικά σταθείτε ενώπιον του Θεού και δώσετε λογαριασμό για τις πράξεις σας, κι εκεί θα είναι μεγάλο το μπέρδεμα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή λες διαρκώς ότι δεν θα πρέπει να κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Αυτό είναι πολύ παρηγορητικό κι ευχάριστο, ταυτόχρονα όμως θα σου προκαλέσει πολλά προβλήματα, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να έχεις ξεκάθαρη άποψη ή στάση για πολλά ζητήματα. Εξαιτίας του, φυσικά, δεν μπορείς ούτε να κατανοήσεις με σαφήνεια ποιες είναι οι απαιτήσεις και τα πρότυπα του Θεού για σένα όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτές τις καταστάσεις, ούτε ποιο αποτέλεσμα θα πρέπει να επιτύχεις. Αυτά συμβαίνουν επειδή δεν είσαι σχολαστικός σε όσα κάνεις κι οφείλονται στην αμφιλεγόμενη στάση και τις ασαφείς απόψεις σου. Το να μην κάνετε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν είναι η ανεκτική στάση που θα έπρεπε να έχετε απέναντι στους ανθρώπους και τα πράγματα; Όχι, δεν είναι. Είναι απλώς μια θεωρία που φαίνεται ορθή, ευγενής κι ευγενική απ’ έξω, όμως στην πραγματικότητα είναι κάτι εντελώς αρνητικό. Σαφώς, ακόμη λιγότερο είναι μια θεμελιώδης αρχή της αλήθειας που θα πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν το πώς φερόμουν στους άλλους. Όταν έβλεπα πρόβλημα στο πώς κάποιος προσέγγιζε το καθήκον του, δεν ήθελα να το πω ξεκάθαρα. Επιφανειακά φαινόταν ότι φερόμουν ευγενικά, αφού τους επέτρεπα να σώσουν την αξιοπρέπειά τους, αλλά εγώ είχα απώτερο σκοπό. Αφού ήμουν κι εγώ συχνά απρόσεχτη στο καθήκον και είχα τέτοια θέματα, φοβόμουν να τα επισημάνω σε άλλους και μετά να παρουσιάσω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Τότε, λοιπόν, δε θα ήμουν υποκρίτρια; Η αυστηρότητα στους άλλους με έβλαπτε κι εμένα αφού μου στερούσε μια διέξοδο, κι έτσι δεν έπαιρνα στα σοβαρά τα προβλήματα των άλλων και προτιμούσα να τα αποσιωπώ. Γνώριζα πολύ καλά πως αν ήταν συνεχώς αμελείς στα καθήκοντά τους, δεν θα είχαν καλά αποτελέσματα και δεν θα έκαναν καλές πράξεις, και έτσι θα επηρεαζόταν το έργο της εκκλησίας με πιθανές σοβαρές διαταραχές. Ως επόπτρια όφειλα να αναλαμβάνω την ευθύνη, να επισημαίνω τα όποια προβλήματα των άλλων και, όταν έπρεπε, να τους εκθέτω, να τους αναλύω και να τους αντιμετωπίζω. Μα για να διαφυλάξω αξιοπρέπεια και κύρος, έχασα και την παραμικρή θέληση να ασκώ την αλήθεια. Φαινομενικά, έδειχνα να νοιάζομαι πολύ, στην ουσία, όμως, προστάτευα τον εαυτό μου για να μην αναφέρονται τα προβλήματά μου. Χωρίς την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, δεν θα είχα δει ότι το να μην επισημαίνω προβλήματα άλλων στην ουσία πηγάζει από την επιρροή και τον έλεγχο σατανικών φιλοσοφιών. Ποτέ δεν θα αντιλαμβανόμουν πόσο δόλια ήμουν.

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Στην κυριολεξία, το “Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους” σημαίνει πως, αν κάτι δεν σας αρέσει ή αν δεν σας αρέσει να κάνετε κάτι, τότε δεν θα πρέπει να το επιβάλλετε ούτε στους άλλους. Αυτό φαίνεται έξυπνο και λογικό, εάν όμως χρησιμοποιείτε αυτήν τη σατανική φιλοσοφία για να χειριστείτε κάθε κατάσταση, τότε θα κάνετε πολλά λάθη. Είναι πιθανό να πληγώσετε, να παραπλανήσετε ή ακόμη και να βλάψετε τους άλλους. Ακριβώς όπως συμβαίνει με ορισμένους γονείς που δεν αγαπούν τη μελέτη, τους αρέσει όμως να βάζουν τα παιδιά τους να μελετούν και προσπαθούν διαρκώς να τα συνετίσουν, προτρέποντάς τα να μελετούν σκληρά. Εάν εφαρμόζατε εδώ την απαίτηση “να μην κάνετε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν”, τότε αυτοί οι γονείς δεν θα έπρεπε να βάζουν τα παιδιά τους να μελετούν, επειδή ούτε στους ίδιους αρέσει. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό, όμως δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αν και ξέρουν μέσα τους ότι η πίστη στον Θεό είναι το ορθό μονοπάτι στη ζωή. Αν δουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι στο ορθό μονοπάτι, τα προτρέπουν να πιστέψουν στον Θεό. Μολονότι οι ίδιοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, θέλουν όμως τα παιδιά τους να την επιδιώξουν και να ευλογηθούν. Σε αυτήν την περίπτωση, εάν τυχόν συμπεριφέρονταν στους άλλους όπως θα ήθελαν να τους συμπεριφερθούν, τότε οι γονείς αυτοί δεν θα έπρεπε να στρέψουν τα παιδιά τους στο να πιστέψουν στον Θεό. Αυτό θα ήταν σύμφωνο με τη συγκεκριμένη σατανική φιλοσοφία, όμως θα είχε καταστρέψει και την ευκαιρία των παιδιών τους για σωτηρία. Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το αποτέλεσμα; Δεν βλάπτει τους ανθρώπους το παραδοσιακό ηθικό αξίωμα του να μην κάνουν στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελαν να τους κάνουν; […] Αυτά τα παραδείγματα δεν διαψεύδουν πλήρως το εν λόγω ρητό; Δεν υπάρχει τίποτα σωστό σ’ αυτό. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι δεν αγαπούν την αλήθεια, αλλά ποθούν τις ανέσεις της σάρκας και βρίσκουν τρόπους να λουφάρουν όταν εκτελούν το καθήκον τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν ή να πληρώσουν τίμημα. Πιστεύουν ότι το ρητό “Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους” είναι εύστοχο και λένε στους άλλους: “Θα πρέπει να μάθετε να τα περνάτε καλά. Δεν χρειάζεται να εκτελέσετε καλά το καθήκον σας ή να υποστείτε δυσκολίες ή να πληρώσετε τίμημα. Εάν μπορείτε να λουφάρετε, τότε λουφάρετε. Εάν μπορείτε να τα βολέψετε όπως-όπως, τότε κάντε το. Μην κάνετε τα πράγματα τόσο δύσκολα για τον εαυτό σας. Κοιτάξτε, εγώ ζω κατ’ αυτόν τον τρόπο —δεν είναι υπέροχο; Η ζωή μου είναι τέλεια! Εξαντλείστε με το να ζείτε έτσι! Θα έπρεπε να μάθετε από μένα”. Δεν πληροί αυτό την απαίτηση του “να μην κάνετε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν”; Εάν ενεργείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο, είστε άτομο με συνείδηση και λογική; (Όχι.) Εάν κάποιος χάσει τη συνείδηση και τη λογική του, δεν στερείται αρετής; Αυτό ονομάζεται έλλειψη αρετής. Γιατί το λέμε έτσι; Επειδή αυτός ποθεί την άνεση, κάνει όπως-όπως το καθήκον του και υποκινεί κι επηρεάζει τους άλλους να τον μιμηθούν με το να είναι επιπόλαιοι και να ποθούν την άνεση. Ποιο είναι το πρόβλημα μ’ αυτό; Το να είστε επιπόλαιοι και ανεύθυνοι στο καθήκον σας είναι πράξη απάτης και αντίστασης στον Θεό. Εάν συνεχίσετε να είστε επιπόλαιοι και δεν μετανοήσετε, θα εκτεθείτε και θα αποκλειστείτε» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. «Αν οι άνθρωποι αγαπούν την αλήθεια, θα έχουν τη δύναμη να επιδιώξουν την αλήθεια, και θα μπορούν να εργαστούν σκληρά για να κάνουν πράξη την αλήθεια. Μπορούν να εγκαταλείψουν αυτό που θα πρέπει να εγκαταλειφθεί και να αφήσουν πίσω τους αυτό που θα πρέπει να αφήσουν πίσω τους. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τα πράγματα που σχετίζονται με τη δική τους φήμη, το κέρδος και τη θέση τους. Αν δεν τα αφήσεις, αυτό σημαίνει ότι δεν αγαπάς την αλήθεια και δεν έχεις τη δύναμη να επιδιώξεις την αλήθεια. Όταν σου συμβαίνουν πράγματα, πρέπει να αναζητάς την αλήθεια. Αν, εκείνες τις στιγμές που πρέπει να κάνεις πράξη την αλήθεια, έχεις πάντα εγωιστική καρδιά και δεν μπορείς να αποχωριστείς το προσωπικό σου συμφέρον, δεν θα μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αν ποτέ δεν αναζητάς ή δεν κάνεις πράξη την αλήθεια σε οποιαδήποτε περίσταση, δεν είσαι άνθρωπος που αγαπάει την αλήθεια. Όσα χρόνια κι αν πιστεύεις στον Θεό, δεν θα αποκτήσεις την αλήθεια. Μερικοί άνθρωποι επιδιώκουν πάντα τη φήμη, το κέρδος και το προσωπικό συμφέρον. Όποια εργασία κι αν τους ορίζει η εκκλησία, πάντα το σκέφτονται, αναλογιζόμενοι: “Θα με ωφελήσει αυτό; Αν ναι, θα το κάνω· αν όχι, τότε δεν θα το κάνω”. Ένα τέτοιο άτομο δεν κάνει πράξη την αλήθεια —μπορεί λοιπόν να εκτελέσει καλά το καθήκον του; Σίγουρα δεν μπορεί. Ακόμα κι αν δεν κάνεις το κακό, πάλι δεν είσαι άτομο που κάνει πράξη την αλήθεια. Αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, αν δεν αγαπάς τα θετικά πράγματα, και αν, ό,τι κι αν σου συμβεί, νοιάζεσαι μόνο για τη δική σου φήμη και θέση, για το δικό σου προσωπικό συμφέρον και για το καλό σου, τότε είσαι ένα άτομο που κατευθύνεται μόνο από το προσωπικό συμφέρον, και είσαι εγωιστής και ευτελής. […] Αν οι άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ πράξη την αλήθεια μετά από χρόνια πίστης στον Θεό, είναι μη πιστοί, είναι μοχθηροί. Αν δεν κάνεις ποτέ πράξη την αλήθεια, αν οι παραβάσεις σου γίνονται όλο και περισσότερες, τότε το τέλος σου είναι προδιαγεγραμμένο. Είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι παραβάσεις σου, το λανθασμένο μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις και η άρνησή σου να μετανοήσεις —όλα αυτά συνθέτουν ένα πλήθος κακών πράξεων· και έτσι το τέλος σου είναι ότι θα πας στην κόλαση, θα τιμωρηθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ταράχτηκα με όσα αποκαλύπτουν τα λόγια του Θεού. Επειδή φερόμουν με βάση το «Ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν, μην το κάνετε στους άλλους» έδινα την εντύπωση ότι κατανοούσα τους άλλους, αλλά η αλήθεια είναι πως τους έκανα κακό. Δεν ασκούσα ούτε εισερχόμουν στα λόγια και τις εντολές του Θεού. Παρέβλεπα τα προβλήματα των άλλων, δεν τους ζητούσα να ασκούν τον λόγο του Θεού, λες και θα έπρεπε να είναι σαν κι εμένα —στάσιμοι, αρνητικοί και διεφθαρμένοι. Είναι ανεύθυνο να θέλεις μόνο να ευχαριστείς τους άλλους. Πρόκειται για κάτι ανήθικο χωρίς καμία αρετή. Έτσι ακριβώς συμπεριφερόμουν. Δεν αγαπούσα την αλήθεια. Απλώς προσπαθούσα να μη ζορίζω τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να δείξω σοβαρότητα ή επιμέλεια στο καθήκον μου. Υπήρχαν διάφορα ζητήματα και αποκλίσεις στο καθήκον μου, αλλά φοβόμουν ότι θα εκτίθεντο τα ελαττώματά μου. Ήλπιζα η επικεφαλής και η συνεργάτιδά μου να φανούν επιεικείς μαζί μου. Αν φερόμουν με πολλή ευθύτητα, θα έπρεπε να δώσω το παράδειγμα και να δεχτώ την επιτήρησή τους, κάτι που θα έκανε τη ζωή μου δύσκολη. Γι’ αυτό ήθελα να προστατέψω τους άλλους και να τους αφήσω να μου μοιάσουν, να αγνοούν τα προβλήματα που διαπίστωναν και να μην εποπτεύουν ο ένας τον άλλο. Πριν αποκτήσουν την αλήθεια, οι άνθρωποι ζουν με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τεμπελιάζουν και είναι επιπόλαιοι στα καθήκοντά τους. Εδώ ακριβώς είναι που χρειάζεται αμοιβαία εποπτεία και καθοδήγηση. Είναι κάτι καλό που προστατεύει το έργο της εκκλησίας. Ως επόπτρια θα έπρεπε να αποτελώ πρότυπο στην άσκηση της αλήθειας, εγώ όμως όχι μόνο δεν ήμουν πρότυπο, τους επέτρεπα κιόλας να είναι απρόσεκτοι και να αμελούν την πρόοδο, όπως εγώ. Βασικά, είχα βαρεθεί την αλήθεια, δεν ήθελα να την αποδεχτώ. Αποτελούσα πρότυπο απροσεξίας και εξαπάτησης του Θεού. Όχι μόνο δεν έκανα καλά το καθήκον μου αλλά έβλαπτα κι από πάνω τους αδελφούς μου. Όσο το συλλογιζόμουν, τόσο έβλεπα ότι είχα υποτιμήσει πολύ τη σοβαρότητα του ζητήματος. Για να διαφυλάξω τη φήμη και το κύρος μου, αγνοούσα το έργο της εκκλησίας και την είσοδο των αδελφών μου στη ζωή. Ήμουν εγωίστρια και ελεεινή! Επίσης κατάλαβα γιατί ο Θεός λέει ότι άνθρωποι σαν αυτούς είναι μη πιστοί, ότι είναι κακοί άνθρωποι που μπαίνουν ύπουλα στον οίκο του Θεού. Είναι επειδή στην καρδιά τους έχουν τον εαυτό τους —δεν λογαριάζουν το έργο της εκκλησίας. Ο Θεός ελπίζει όλοι μας να ασκούμε την αλήθεια, να μιλάμε και να πράττουμε με αρχές. Μα εγώ δεν αγαπούσα την αλήθεια. Ήλπιζα ο ένας να προστατεύει τον άλλο και κανείς να μην ασκεί την αλήθεια. Έκανα το αντίθετο από αυτό που ήθελε ο Θεός, δηλαδή έπραττα το κακό. Πίστευα ότι μόνο η σκόπιμη διατάραξη του έργου της εκκλησίας ήταν κακή πράξη που θα αηδίαζε τον Θεό, αλλά είδα τότε πως όταν προστατεύεις συνεχώς τα δικά σου συμφέροντα, με λόγια και έργα διαφθοράς και δεν ασκείς την αλήθεια είναι κι αυτό κακή πράξη. Μόλις το κατάλαβα, έσπευσα να προσευχηθώ μετανοημένη: «Θεέ μου, είμαι επόπτρια αλλά δεν ασκώ την αλήθεια. Για να διαφυλάξω τη φήμη και το κύρος μου, ήθελα ο ένας να προστατεύει τον άλλον. Δεν έχω συνείδηση ή λογική και δεν αξίζω αυτό το καθήκον. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω». Μετά την προσευχή, έγραψα όλα τα προβλήματα που είχα δει στα καθήκοντα άλλων τελευταία. Έμεινα έκπληκτη με όλες τις λεπτομέρειες αυτών των θεμάτων. Κάποια άτομα έδειχναν ανευθυνότητα και απροσεξία στο καθήκον τους, άρα κάποιο έργο έπρεπε να γίνει από την αρχή. Έτσι όπως έβλεπα τα τόσα προβλήματα άρχισα να νιώθω άσχημα. Δεν είχα φανταστεί ότι θα υπήρχαν τόσο πολλά προβλήματα στα καθήκοντα. Έλεγα όμως ότι αν έκανα τα στραβά μάτια, δε θα στενοχωριόταν κανείς. Δεν λογάριαζα καν το θέλημα του Θεού. Αν η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν, μόνο εγώ θα έφταιγα για τις καθυστερήσεις στο έργο.

Εκείνο το βράδυ διάβασα κάποια λόγια του Θεού με τα οποία κατάλαβα τη συμπεριφορά μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ό,τι κι αν κάνουν, οι αντίχριστοι σκέφτονται πρώτα τα δικά τους συμφέροντα και ενεργούν μόνο αφού τα έχουν σκεφτεί όλα· δεν υπακούν αληθινά, ειλικρινά και απόλυτα στην αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς, αλλά το κάνουν επιλεκτικά και υπό όρους. Υπό ποιον όρο; Να διαφυλαχθούν η θέση και η φήμη τους, και να μην υποστούν καμία απώλεια. Μόνο αφότου ικανοποιηθεί αυτός ο όρος θα αποφασίσουν και θα επιλέξουν τι θα κάνουν. Δηλαδή, οι αντίχριστοι σκέφτονται σοβαρά πώς να αντιμετωπίσουν τις αρχές της αλήθειας, τις αποστολές από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού ή πώς να αντιμετωπίσουν τα πράγματα που βρίσκονται απέναντί τους. Δεν σκέφτονται πώς να εκπληρώσουν το θέλημα του Θεού, πώς να μη βλάψουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πώς να ικανοποιήσουν τον Θεό ή πώς να ωφελήσουν τους αδελφούς και τις αδελφές· αυτά δεν είναι τα πράγματα που λαμβάνουν υπόψη τους. Τι λαμβάνουν υπόψη τους οι αντίχριστοι; Αν θα επηρεαστεί η θέση και η φήμη τους, και αν θα μειωθεί το κύρος τους. Αν το να κάνουν κάτι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας είναι επωφελές για το έργο της εκκλησίας και για τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά θα προκαλούσε πλήγμα στη δική τους φήμη και θα έκανε πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν το πραγματικό τους ανάστημα και να μάθουν τι είδους φύση και ουσία έχουν, τότε σίγουρα δεν θα ενεργήσουν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Εάν η εκτέλεση πρακτικού έργου πρόκειται να κάνει περισσότερους ανθρώπους να τους εκτιμούν, να τους σέβονται και να τους θαυμάζουν, ή να δώσει στα λόγια τους κύρος και κάνει περισσότερους ανθρώπους να τους υποταχθούν, τότε θα επιλέξουν να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο· διαφορετικά, δεν θα επιλέξουν ποτέ να αγνοήσουν τα δικά τους συμφέροντα από ενδιαφέρον για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή των αδελφών. Αυτή είναι η φύση και η ουσία των αντίχριστων. Δεν είναι αυτό εγωιστικό και ποταπό; Σε κάθε περίπτωση, οι αντίχριστοι θεωρούν το κύρος και τη φήμη τους ζητήματα υψίστης σημασίας. Κανείς δεν μπορεί να τους ανταγωνιστεί. Ανεξάρτητα από τη μέθοδο που απαιτείται, εφόσον κερδίζει τους ανθρώπους και κάνει τους άλλους να τους λατρεύουν, οι αντίχριστοι θα το κάνουν. […] Με απλά λόγια, ο στόχος και το κίνητρο που διέπουν όλα όσα κάνει ένας αντίχριστος περιστρέφονται γύρω από τα δύο αυτά πράγματα —το κύρος και τη φήμη. Είτε είναι ο εξωτερικός τρόπος που μιλούν, ενεργούν ή συμπεριφέρονται, είτε ένα είδος σκέψης και άποψης ή ο τρόπος που αναζητούν, όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από τη φήμη και το κύρος τους. Έτσι λειτουργούν οι αντίχριστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Τα λόγια του Θεού είναι ξεκάθαρα. Ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι είναι για να προστατεύσουν φήμη και κύρος. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να προστατεύσουν το έργο της εκκλησίας ή τι θα ωφελούσε τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Προτιμούν να διαταραχθεί το έργο της εκκλησίας παρά να θιχτούν τα συμφέροντά τους. Νοιάζονται υπερβολικά για τη φήμη και το κύρος. Συλλογίστηκα και είδα ότι κι εγώ ενεργούσα ως αντίχριστη. Όταν προέκυπτε κάτι, πάντα έβαζα πάνω από όλα τα συμφέροντα, την υπόληψη και το κύρος μου. Όταν είδα ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν αρκετά απρόσεκτοι στο καθήκον, ήξερα ότι έπρεπε να το πω και να τους αντιμετωπίσω ώστε να δουν τα προβλήματα και να αναγνωρίσουν τη διαφθορά τους. Αλλά δεν ασκούσα την αλήθεια για να μην προσβάλω κανέναν και να προστατέψω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να ξεστομίσω ούτε μια λέξη που να συνάδει με την αλήθεια. Αντ’ αυτού, έκανα το παν για να εξασφαλίσω κάποια διέξοδο. Ήμουν πραγματικά πονηρή και δόλια, δεν ήθελα να δυσαρεστώ κανέναν, έπαιρνα τη μέση οδό. Διαρκώς επιδίωκα φήμη και κύρος και προστάτευα τα συμφέροντά μου, επέτρεπα τη διαφθορά στην εκτέλεση των καθηκόντων, αμελούσα το έργο της εκκλησίας. Είχα πάρει μονοπάτι αντίχριστης. Αν συνέχιζα έτσι, ο Θεός σίγουρα θα με εξέθετε και θα με απέκλειε. Αυτή η διαπίστωση μου έδειξε πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα. Προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει για να απαρνηθώ τη φήμη και το κύρος, να στηρίξω το έργο της εκκλησίας και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου.

Αργότερα διάβασα και άλλα λόγια του Θεού. «Ο Θεός δεν απαιτεί από τους ανθρώπους να κάνουν στους άλλους μόνο ό,τι θα ήθελαν να τους κάνουν, αντίθετα ζητά από τους ανθρώπους να είναι ξεκάθαροι ως προς τις αρχές που θα πρέπει να τηρούν όταν χειρίζονται διάφορες καταστάσεις. Εάν αυτό είναι σωστό και συνάδει με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, τότε πρέπει να προσκολλάστε σ’ αυτό. Και μάλιστα, όχι μόνο να προσκολλάστε, άλλα και να νουθετείτε, να πείθετε τους άλλους και να συναναστρέφεστε μαζί τους, ώστε να κατανοήσουν ποιο είναι ακριβώς το θέλημα του Θεού και ποιες οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Αυτή είναι η ευθύνη κι η υποχρέωσή σου. Ο Θεός δεν σου ζητά ν’ ακολουθείς τη μέση οδό, πόσο μάλλον να κάνεις επίδειξη του πόσο μεγαλόψυχος είσαι. Θα πρέπει να προσκολλάσαι στα πράγματα για τα οποία σ’ έχει νουθετήσει και σ’ έχει διδάξει ο Θεός, αλλά και σε όσα αναφέρει στα λόγια Του: στις απαιτήσεις, το κριτήριο και τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας που θα πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι. Όχι μόνο πρέπει να προσκολλάσαι σ’ αυτά, αλλά και να προσκολληθείς για πάντα. Πρέπει επίσης να ασκείσαι δίνοντας το καλό παράδειγμα, αλλά και πείθοντας, επιβλέποντας, βοηθώντας και καθοδηγώντας τους άλλους να προσκολληθούν και να τηρούν και να κάνουν πράξη τις εν λόγω θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας με τον ίδιο τρόπο μ’ εσένα. Αυτό απαιτεί ο Θεός να πράττεις· δεν απαιτεί να αφήνεις τον εαυτό σου και τους άλλους να τη γλιτώνουν. Ο Θεός απαιτεί να παίρνεις τη σωστή θέση στα διάφορα θέματα, να προσκολλάσαι στους σωστούς κανόνες και να γνωρίζεις ακριβώς ποια είναι τα κριτήρια στα λόγια του Θεού και να κατανοείς επακριβώς ποιες είναι οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Ακόμη κι αν δεν μπορείτε να το καταφέρετε αυτό, ακόμη κι αν δεν θέλετε, αν δεν σας αρέσει, αν έχετε αντιλήψεις ή αν αντιστέκεστε σ’ αυτό, πρέπει να το θεωρήσετε ευθύνη σας, υποχρέωσή σας. Πρέπει να συναναστρέφεστε με τους άλλους πάνω στα θετικά που προέρχονται από τον Θεό, στα πράγματα που είναι σωστά και ορθά, και να τα χρησιμοποιείτε για να τους βοηθάτε, να τους επηρεάζετε και να τους καθοδηγείτε ώστε να ωφεληθούν και να διαπαιδαγωγηθούν απ’ αυτά, αλλά και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή. Αυτή είναι η ευθύνη σου και δεν θα πρέπει να προσκολλάσαι πεισματικά στην ιδέα “ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις στους άλλους” που σου έχει βάλει στο μυαλό ο Σατανάς. Στα μάτια του Θεού, το ρητό αυτό είναι απλώς μια φιλοσοφία για τη ζωή, ένα από τα τεχνάσματα του Σατανά, όχι το ορθό μονοπάτι ούτε κάτι θετικό. Το μόνο που απαιτεί ο Θεός από σένα είναι να είσαι ένα έντιμο άτομο που κατανοεί ξεκάθαρα τι θα πρέπει να κάνει και τι όχι. Δεν σου ζητά να κάνεις τον καλό ή να μην παίρνεις θέση. Δεν σου ζητά να παίρνεις τη μέση οδό. Όταν ένα θέμα αφορά τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, πρέπει να λες αυτό που πρέπει να ειπωθεί και να κατανοείς αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό. Εάν κάποιος δεν κατανοεί κάτι που εσύ όμως κατανοείς, και αν μπορείς να κάνεις υποδείξεις και να τον βοηθήσεις, τότε πρέπει οπωσδήποτε να εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη και υποχρέωση. Δεν πρέπει να σταθείς απλώς παράμερα και να παρακολουθείς, κι ακόμη λιγότερο θα πρέπει να προσκολληθείς στα τεχνάσματα που σου έχει βάλει στο μυαλό ο Σατανάς, όπως το να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν. […] Εάν το υποστηρίζεις διαρκώς αυτό, τότε είσαι άνθρωπος που ζει σύμφωνα με τις σατανικές φιλοσοφίες, άτομο που ζει εντελώς σε σατανική διάθεση. Εάν δεν ακολουθείς την οδό του Θεού, τότε δεν αγαπάς ούτε επιδιώκεις την αλήθεια. Ό,τι κι αν συμβεί, η αρχή που θα πρέπει ν’ ακολουθείς και το σημαντικότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να βοηθάς τους άλλους όσο περισσότερο μπορείς. Δεν θα πρέπει να πράττεις όπως λέει ο Σατανάς και να κάνεις στους άλλους μόνο ό,τι θα ήθελες να σου κάνουν, ούτε να είσαι ο “έξυπνος” που κάνει τον καλό. Τι σημαίνει να βοηθάς τους ανθρώπους όσο περισσότερο μπορείς; Σημαίνει να εκπληρώνεις τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου. Μόλις διαπιστώσεις ότι κάτι είναι μέρος των ευθυνών και των υποχρεώσεών σου, θα πρέπει να συναναστρέφεσαι πάνω στα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Αυτό σημαίνει να εκπληρώνεις τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. Από τα λόγια του Θεού είδα πως το να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θες να σου κάνουν είναι μια τακτική του Σατανά για να διαφθείρει και να ελέγχει τους ανθρώπους ώστε να ζουν με σατανικές φιλοσοφίες, χωρίς να ασκούν την αλήθεια στη ζωή τους. Γίνονται ανεκτικοί και δίνουν περιθώριο ο ένας στον άλλο. Αν ο καθένας ζει με τη διεφθαρμένη διάθεσή του, ο Σατανάς αποκτά τον έλεγχο και επικρατεί το κακό. Στο τέλος, το Άγιο Πνεύμα τούς απαρνιέται. Αν και ακόμα δεν ανταποκρινόμουν στα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού ούτε τα έκανα πράξη, έπρεπε να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου και να συναναστραφώ επί της διαφώτισης και κατανόησής μου πάνω στα λόγια του Θεού. Αν έβλεπα άλλους να αντιβαίνουν τις αρχές της αλήθειας στα καθήκοντα, αντί να φέρομαι με επιείκεια και ανεκτικότητα, έπρεπε να έχω αρχές και να τους βοηθάω με συναναστροφή και κριτική. Μόνο τότε θα στήριζα το έργο της εκκλησίας και θα έκανα το καθήκον μου. Έπρεπε και να αποτελώ πρότυπο για την άσκηση της αλήθειας. Ήταν γεγονός ότι υπήρχαν προβλήματα στο καθήκον μου, αλλά δεν μπορούσα να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου ή να προσποιηθώ. Αν το έκανα, δεν θα προόδευα ποτέ. Θα έπρεπε να αναγνωρίσω τα προβλήματά μου, να αποδεχτώ εποπτεία και να σοβαρευτώ στο καθήκον. Η ιδέα πως μόνο αν είσαι αλάνθαστος και δεν έχεις προβλήματα μπορείς να κρίνεις τους άλλους δεν συνάδει καθόλου με την αλήθεια. Έτσι βάζεις τον εαυτό σου σε βάθρο. Είμαι κι εγώ ένας διεφθαρμένος άνθρωπος με σατανική διάθεση. Συχνά αντιτίθεμαι στις αρχές της αλήθειας στο καθήκον μου και πρέπει να υποστώ την κρίση και το κλάδεμα του Θεού. Χρειάζομαι και την εποπτεία των αδελφών μου. Αν προκύψουν κι άλλα προβλήματα, πρέπει να τα αντιμετωπίσω, όχι να τα αποφύγω. Η διαπίστωση αυτή ήταν πολύ διαφωτιστική και βρήκα μονοπάτι για άσκηση. Στην επόμενη συνάθροιση, ξεκίνησα με τα πρόσφατα ζητήματα στο καθήκον μου, εξέθεσα και ανέλυσα την προχειρότητά μου και ζήτησα από όλους να με προσέχουν. Τους είπα να το δουν και ως προειδοποίηση. Τέλος, αναφέρθηκα επίσης ονομαστικά σε δύο αδελφούς που έδειχναν ιδιαίτερη απροσεξία και μίλησα για την αδυναμία αλλαγής και τις συνέπειές της. Ένιωσα πολύ άνετα μετά από αυτό.

Συγκινήθηκα πολύ όταν ένας αδελφός που είχα αντιμετωπίσει αναγνώρισε το πρόβλημά του αφού αναφέρθηκα σε αυτόν, και μου έστειλε το εξής μήνυμα: «Αν δεν είχα εκτεθεί και δεν είχα αντιμετωπιστεί έτσι, δε θα είχα αντιληφθεί καθόλου το πρόβλημά μου. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες έτσι. Τώρα θέλω να συλλογιστώ και να εισέλθω στην αλήθεια». Συγκινήθηκα πολύ με αυτό το μήνυμα. Παλιά απεχθανόμουν την αντιμετώπιση και την έκθεση και δεν τις ήθελα ούτε για τους άλλους, αλλά με αυτή τη στάση δεν τους ωφελούσα καθόλου. Ειλικρινά μετάνιωσα που προστάτευα τη φήμη και το κύρος μου, που πάντα επέτρεπα και ανεχόμουν τα προβλήματα όλων στα καθήκοντα και δεν εκπλήρωνα το καθήκον και τις ευθύνες μου. Ένιωθα ένα χρέος έναντι του Θεού και των αδελφών. Διαπίστωσα ακόμα πως πρέπει να ζούμε με μόνη αρχή να κάνουμε πράξη τον λόγο του Θεού. Όταν μπορούμε να επισημαίνουμε προβλήματα άλλων χωρίς περιστροφές ωφελεί εκείνους αλλά ωφελεί και εμάς τους ίδιους. Αλλά το να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θες να σου κάνουν είναι σατανική πλάνη που βλάπτει τους ανθρώπους. Είδα ακόμα ότι το να φοβάμαι την αντιμετώπιση όταν προέκυπταν προβλήματα στο καθήκον σήμαινε ότι δεν αντιλαμβανόμουν τη σημασία της αντιμετώπισης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η επίβλεψη των ανθρώπων, το να τους παρακολουθεί κανείς, το να τους γνωρίζει —όλα αυτά γίνονται για να βοηθηθούν να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό, για να μπορέσουν να εκτελέσουν το καθήκον τους όπως ζητά ο Θεός και σύμφωνα με τις αρχές, ώστε να μην προκαλούν καμία αναστάτωση ή διαταραχή, για να μην χάνεται χρόνος. Ο σκοπός αυτού πηγάζει αποκλειστικά από υπευθυνότητα απέναντί τους και απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού· δεν υπάρχει καμία κακία σ’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Πράγματι. Όλοι έχουμε διεφθαρμένες διαθέσεις και ρέπουμε σε προχειρότητα και εξαπάτηση στο καθήκον. Χωρίς κάποιον να επιβλέπει και να ελέγχει το έργο μας, ή να προσφέρει συναναστροφή και κριτική για τα προβλήματά μας, δεν μπορούμε να κάνουμε καλή δουλειά. Απλώς θα κοιτάξουμε τη δική μας άνεση, ή μπορεί να κάνουμε κάτι που θα διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Έτσι, όταν οι επικεφαλής επιβλέπουν το έργο ή ασκούν κριτική, το κάνουν από ευθύνη καθήκοντος και έτσι στηρίζουν το έργο της εκκλησίας. Ωφελεί και την είσοδό μας στη ζωή, το να μη μας δυσκολεύουν. Αλλά ως επόπτρια εφάρμοζα τη σατανική ιδέα του «να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θες να σου κάνουν». Έβλεπα θέματα στα καθήκοντα άλλων αλλά τους φερόμουν ευγενικά. Δεν συναναστρεφόμουν ούτε αντιμετώπιζα κανέναν, αλλά τους χαριζόμουν και τους προστάτευα. Ήταν ανεύθυνο, για να μην πούμε επιβλαβές, για τους άλλους και την εκκλησία. Με αυτή την εμπειρία αναθεώρησα αυτή τη λανθασμένη ιδέα και κατάλαβα τη σημασία της εποπτείας και της έκθεσης.

Αυτή η εμπειρία με συγκίνησε βαθιά. Είδα πως όταν ζούμε με σατανικές φιλοσοφίες, όλες οι ιδέες μας είναι λανθασμένες. Δεν διακρίνουμε σωστό και λάθος και δεν γνωρίζουμε τι συμφωνεί με τις αρχές της αλήθειας και τις απαιτήσεις του Θεού. Εύκολα ακολουθείς σατανικές φιλοσοφίες και διαταράσσεις με πράξεις το έργο της εκκλησίας. Μόνο το να βλέπεις τα πάντα και να ζεις βάσει των λόγων του Θεού συνάδει με το θέλημά Του. Ένιωσα κάπως και πόσο γλυκιά είναι η άσκηση της αλήθειας και απέκτησα την πίστη να φροντίζω να κάνω ό,τι απαιτεί ο Θεός στο εξής. Δόξα τω Θεώ!