Από τον Ζανγκ Τσενγκ, επαρχία Σαντόνγκ

Κάθε φορά που έβλεπα κάποιους επικεφαλής και συνεργάτες στην εκκλησία να γίνονται αντίχριστοι και να απορρίπτονται από τον Θεό, επειδή πάντα κατέθεταν μαρτυρία στους ίδιους και έφερναν τους αδελφούς και τις αδελφές ενώπιόν τους, προειδοποιούσα τον εαυτό μου: Πρέπει να φροντίζω να εξυψώνω τον Θεό και να καταθέτω μαρτυρία σ’ Εκείνον σε κάθε ζήτημα˙ σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνω επίδειξη ή να εξυψώσω τον εαυτό μου, ώστε να μην πατήσω το πόδι μου στο μονοπάτι των ηττημένων. Κι έτσι, σε κάθε συναναστροφή μου, επικεντρωνόμουν μόνο στην αποκάλυψη της δικής μου διαφθοράς και δεν μιλούσα ποτέ για την πράξη ή την είσοδο από τη θετική πλευρά. Όταν οι άλλοι έλεγαν ότι υπήρχε μικρή είσοδος ή αλλαγή μέσα μου, εγώ το αρνούμουν κατηγορηματικά. Πίστευα, συνεπώς, πως έκανα πράξη την εξύψωση του Θεού και την κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον.

Μια μέρα, άκουσα τα εξής λόγια από μια συναναστροφή: «Η γνώση μερικών ανθρώπων σχετικά με την εξύψωση του Θεού και την κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον είναι ατελής, επομένως αυτό που κάνουν πράξη δεν είναι απόλυτα σωστό. Νομίζουν ότι το να μιλούν για τη βίωση του έργου του Θεού σημαίνει κυρίως να μιλούν για τη γνώση της διαφθοράς τους, για την έκθεση της διαφθοράς τους, να κάνουν πράξη το να ανοίγονται και να αναλύουν σχολαστικά την αποκάλυψη της διαφθοράς τους —ότι μόνο αυτά συνιστούν εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον. Το να μιλά κανείς για τέτοιες πτυχές εμπειρίας και μαρτυρίας ως αλλαγές στον ίδιο και τη διαδικασία μέσω της οποίας αλλάζει ή την είσοδό του στην πραγματικότητα είναι σαν να καταθέτει μαρτυρία στον εαυτό του, όχι στον Θεό. Είναι αυτή η γνώση σωστή; Το να μιλάς για τη διαδικασία μέσω της οποίας βίωσες αλλαγή συνιστά κατάθεση μαρτυρίας στον εαυτό σου; Όχι, δεν συνιστά. […] Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στο να φέρνουμε ανθρώπους ενώπιον του Θεού, όταν μιλάς μόνο για αρνητικές εμπειρίες και δεν λες τίποτε για τη θετική είσοδο, το αποτέλεσμα είναι περιορισμένο, δεν είναι ιδανικό, και οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να μην έχουν μονοπάτι. Κατά τις συναναστροφές σου, το μόνο που βλέπουν οι άλλοι είναι το πώς ανοίγεσαι, το πώς αναλύεις σχολαστικά τον εαυτό σου και το πώς απογυμνώνεις τον εαυτό σου. Τι γίνεται με τη θετική είσοδό σου; Τι γίνεται με την πράξη σου; Ποιο μονοπάτι πράξης προσφέρεις στους ανθρώπους; Δεν έχεις πει στους ανθρώπους πώς θα πρέπει να είναι η πράξη τους από εδώ και στο εξής. […] Μερικοί άνθρωποι δεν κατανοούν τι σημαίνει να καταθέτει κανείς μαρτυρία στον εαυτό του. Νομίζουν ότι το να μιλούν για τις θετικές πτυχές τους και την πτυχή της εισόδου τους στην πραγματικότητα συνιστά κατάθεση μαρτυρίας στον εαυτό τους, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό συνιστά καλύτερη μαρτυρία στον Θεό, τελειότερη μαρτυρία στον Θεό. Το ότι είμαστε ικανοί για λίγη πραγματικότητα, για λίγες καλές πράξεις, για λίγη αφοσίωση κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας —αυτή δεν είναι η αγάπη του Θεού; Δεν είναι η χάρη του Θεού; Δεν είναι η επίδραση του έργου του Αγίου Πνεύματος; Μέσω της συναναστροφής πάνω σε τέτοια πράγματα, είσαι σε μεγαλύτερο βαθμό σε θέση να καταθέσεις μαρτυρία για την παντοδυναμία του Θεού, για το ότι το έργο του Θεού είναι το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, για το ότι τα λόγια του Θεού μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους, να τους οδηγήσουν στην τελείωση και να τους σώσουν. Επομένως, η μαρτυρία στο έργο του Θεού απαιτεί, επίσης, να μιλάς για τη θετική σου είσοδο, για το ότι ενώ δεν ήσουν σε θέση να εισέλθεις, τελικά τα κατάφερες, για το ότι ενώ δεν ήσουν σε θέση να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τελικά τα κατάφερες και κατάφερες να γνωρίσεις την ουσία της φύσης σου˙ για το ότι ενώ αντιστεκόσουν και επαναστατούσες ενάντια στον Θεό, τελικά κατάφερες να υπακούσεις σ’ Αυτόν, να Τον ικανοποιήσεις και να καταθέσεις μαρτυρία σ’ Αυτόν. Αν μπορείς να συναναστραφείς πάνω σε τέτοιες εμπειρίες και μαρτυρίες στο σύνολό τους, τότε η μαρτυρία σου στον Θεό είναι πλήρης και ολοκληρωμένη. Μόνο αυτό αποτελεί εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον με την αληθινή έννοια. […] Αν το μόνο για το οποίο μιλάς είναι η διαφθορά και η ασχήμια σου και αν, μετά από μια δεκαετία ή και περισσότερο, δεν μπορείς να μιλήσεις καθόλου για αλλαγές στον εαυτό σου, τότε τούτο συνιστά εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον; Συνιστά εξύμνηση του Θεού; Μπορεί να καταθέσει μαρτυρία για την παντοδυναμία του έργου του Θεού; […] Αν η μαρτυρία σου κάνει τους ανθρώπους να γίνονται αρνητικοί και να ξεστρατίζουν από τον Θεό, τότε δεν είναι μαρτυρία. Το έργο σου εναντιώνεται στον Θεό, είναι το έργο του Σατανά˙ είναι το έργο που εναντιώνεται στον Θεό» (από «Ερωτήσεις και απαντήσεις» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Γ'»). Όταν το άκουσα αυτό, ξαφνικά κατάφερα να συνειδητοποιήσω ότι το να εκθέτω πεισματικά τον εαυτό μου και το να μιλώ για την αποκάλυψη της διαφθοράς μου δεν συνιστούσαν εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον˙ η αληθινή μαρτυρία και η εξύψωση του Θεού δεν περιλαμβάνουν μόνο το να μιλάς για το ότι κατάφερες να γνωρίσεις τη διεφθαρμένη ουσία σου, ενώ βίωνες το έργο της κρίσης και της παίδευσης του Θεού˙ το σημαντικότερο είναι να λες κάτι για τη θετική πράξη και είσοδό σου. Για παράδειγμα: Ποιες αλήθειες έχεις καταφέρει να γνωρίσεις, τι έχεις μάθει για τον Θεό, τι επιδράσεις είχε το έργο του Θεού μέσα σου, τι αλλαγές έχουν υπάρξει στην παλιά σου διάθεση και ούτω καθεξής. Αν μιλάς πραγματικά γι’ αυτές τις πτυχές εμπειρίας και γνώσης, μέσα από τις πραγματικές εμπειρίες πάνω στις οποίες συναναστρέφεσαι, θα δώσεις τη δυνατότητα στους αδελφούς και τις αδελφές να αποκτήσουν γνώση για τον Θεό και να δουν ότι το έργο του Θεού μπορεί στ’ αλήθεια να σώσει και να αλλάξει τους ανθρώπους, γεννώντας, έτσι, μέσα τους αληθινή πίστη στον Θεό και, ταυτόχρονα, προσφέροντάς τους ένα μονοπάτι πράξης και εισόδου, και πληροφορώντας τους για το πώς να ικανοποιήσουν τον Θεό και πώς να εισέλθουν στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού. Μόνο τούτο συνιστά πραγματική εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον, και μόνο μια τέτοια μαρτυρία μπορεί να ντροπιάσει τον Σατανά. Από την άλλη, η κατανόησή μου περί εξύψωσης και κατάθεσης μαρτυρίας στον Θεό ήταν υπερβολικά μονόπλευρη, υπερβολικά παράλογη. Νόμιζα ότι το να μιλώ περισσότερο για τη διαφθορά μου ενώπιον των αδελφών, έτσι ώστε να μη με έχουν σε μεγάλη υπόληψη, συνιστούσε εξύψωση του Θεού και κατάθεση μαρτυρίας σ’ Εκείνον. Νόμιζα ότι το να μιλώ για τις θετικές πτυχές της εισόδου μου συνιστούσε εξύψωση και κατάθεση μαρτυρίας στον εαυτό μου. Πόσο ανόητος ήμουν! Σ’ αυτό το σημείο, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την πράξη μου και την επίδραση της εξύψωσης του Θεού και της κατάθεσης μαρτυρίας σ’ Εκείνον.

Μια φορά, θυμάμαι που είπε το εξής μια αδελφή που με φιλοξενούσε: «Εσείς οι επικεφαλής έχετε θυσιάσει τις οικογένειες και τις καριέρες σας για να εκτελέσετε το καθήκον σας μακριά απ’ το σπίτι σας, έχετε υποστεί πολλές κακουχίες, έχετε βιώσει πολλά πράγματα κι έχετε καταφέρει να κατανοήσετε πολλές αλήθειες. Σε όλους σας, έχει υπάρξει κάποια είσοδος και αλλαγή. Αλλά εγώ, μένοντας στο σπίτι, περιορίζομαι πολύ από τη σάρκα, οι φορές που η καρδιά μου είναι γαλήνια ενώπιον του Θεού είναι ελάχιστες και δεν έχει υπάρξει καμία αλλαγή μέσα μου. Μακάρι να ήμουν σαν εσάς.» Στο άκουσμα αυτού, σκέφτηκα μέσα μου: «Πρέπει να εξυψώσω τον Θεό και να καταθέσω μαρτυρία σ’ Εκείνον, πρέπει να συναναστραφώ μαζί της σχετικά με τη διαφθορά μου και να μη μιλήσω για τις δικές μου αλλαγές, ειδάλλως αυτή η αδελφή θα με έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση». Ως εκ τούτου, φρόντισα να μιλήσω για το ότι, στο παρελθόν, ήμουν αλαζονικός και ανυπάκουος ως προς τις διευθετήσεις της εκκλησίας όταν εκτελούσα το καθήκον μου, για το ότι δεν ήμουν σε θέση να τα πηγαίνω καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, για το πόσα από αυτά που έλεγα ήταν κηλιδωμένα με αναλήθειες, για το ότι προσπαθούσα να εξαπατώ και να τρέφω καχυποψία για τους ανθρώπους… Αφού με άκουσε να συναναστρέφομαι μαζί της, η αδελφή είπε: «Πίστευα ότι όλοι σας είχατε λίγο πολύ αλλάξει εντελώς. Αλλά φαίνεται πως κι εσείς δεν έχετε αλλάξει. Αχ, κανένας σας δεν έχει αλλάξει, κι αυτό με καθιστά ακόμη χειρότερη.» Μετά απ’ αυτό, η αδελφή δεν με είχε πια σε μεγάλη εκτίμηση και υπόληψη, αλλά, ως απόρροια αυτού, έγινε αρνητική και πίστευε πως δεν είχε καμία ελπίδα για σωτηρία. Μια φορά, κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, μίλησα στους αδελφούς και τις αδελφές για μια πτυχή της διαφθοράς μου: για το ότι είχα αντιλήψεις για τον Θεό. Μίλησα μόνο για το ότι είχα αντιλήψεις για τον Θεό, όχι για το πώς τις ξεδιάλυνα, και αποδείχθηκε ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν τέτοιες αντιλήψεις, μα τις απέκτησαν αφού με άκουσαν να συναναστρέφομαι μαζί τους. Και ούτω καθεξής. Αυτή ήταν η επίδραση της υποτιθέμενης εξύψωσης και μαρτυρίας μου στον Θεό. Η εξύψωση και η μαρτυρία στον Θεό που έκανα πράξη, όχι μόνο δεν κατέθεταν μαρτυρία για την εξουσία και τη μεγαλοπρέπεια του λόγου του Θεού, αλλά, αντιθέτως, δημιούργησαν αμφιβολίες και αντιλήψεις στους αδελφούς και τις αδελφές σχετικά με το έργο της σωτηρίας, της αλλαγής και της τελείωσης των ανθρώπων από τον Θεό˙ έχασαν την πίστη τους στη σωτηρία και δεν είχαν το κίνητρο να επιδιώξουν την αλήθεια ούτε την αποφασιστικότητα να συνεργαστούν ενεργά. Η εξύψωση και η μαρτυρία στον Θεό που έκανα πράξη δεν κατέθεταν μαρτυρία στους ανθρώπους για την καλοσύνη, το κάλλος και τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν κατέθεταν μαρτυρία για τις καλοπροαίρετες προθέσεις του Θεού κατά τη σωτηρία των ανθρώπων, δείχνοντας στους ανθρώπους την αγάπη του Θεού και δίνοντάς τους τη δυνατότητα να γνωρίσουν τον Θεό. Αντιθέτως, δημιουργήθηκαν στους αδελφούς και τις αδελφές αντιλήψεις και παρανοήσεις για τον Θεό, κι εκείνοι ζούσαν στη λανθασμένη κατάσταση. Πώς εξύψωνα τον Θεό και κατέθετα μαρτυρία σ’ Εκείνον; Απλώς διέδιδα αρνητικότητα και απελευθέρωνα τον θάνατο. Στην ουσία, έκανα κακό στους ανθρώπους και επέφερα σ’ εκείνους καταστροφή. Παρόλο που, εξωτερικά, δεν φαινόταν σαν να είχα κάνει κάτι ολοφάνερα κακό, η ουσία των πράξεών μου εναντιωνόταν στον Θεό, έσπειρε δυσαρέσκεια στη σχέση των ανθρώπων με τον Θεό, αποτελούσε επίθεση στη θετικότητα των αδελφών και τους είχε κάνει να ξεστρατίσουν από τον Θεό. Πολύ απλά διέπραττα κάτι κακό! Τούτο είναι κάτι που πραγματικά το απεχθάνεται και το μισεί ο Θεός!

Δόξα τω Θεώ που με διαφώτισε σχετικά με το τι είναι να εξυψώνει πραγματικά κανείς τον Θεό και να καταθέτει μαρτυρία σ’ Αυτόν, που μου έδωσε τη δυνατότητα να μάθω πόσο παράλογη ήταν η κατανόησή μου σχετικά με την εξύψωση και τη μαρτυρία στον Θεό, που μου έδωσε τη δυνατότητα να δω ότι, στην ουσία, η υποτιθέμενη εξύψωση και μαρτυρία μου στον Θεό συνιστούσαν σοβαρή αντίσταση προς τον Θεό. Εάν είχα συνεχίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, το μόνο που θα μου συνέβαινε στο τέλος θα ήταν να απορριφθώ και να τιμωρηθώ, διότι είχα υπηρετήσει μεν τον Θεό, μα συνάμα Του είχα αντισταθεί. Από εκείνη τη μέρα, επεδίωκα να αλλάξω τελείως τους παράλογους τρόπους πράξης μου˙ όταν συναναστρέφομαι πάνω στη γνώση του εαυτού μου, πρέπει να μιλώ περισσότερο για το μονοπάτι της θετικής εισόδου και για τη μαρτυρία της εμπειρίας και της πράξης του λόγου του Θεού. Πρέπει να καταθέτω μαρτυρία για όλα όσα έχω καταφέρει να γνωρίσω, έτσι ώστε, με τη βοήθεια των εμπειριών και της γνώσης μου, οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορέσουν να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού, να μπορέσουν να βιώσουν το έργο του Θεού και να αποκτήσουν γνώση για τον Θεό, φέρνοντάς τους, έτσι, πραγματικά ενώπιον του Θεού.