Τον Σεπτέμβριο του 2019, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Στις συναντήσεις, επαινούσαν τη συναναστροφή μου, τη γρήγορη κατανόηση και το καλό επίπεδο. Αργότερα, επιλέχτηκα επικεφαλής ομάδας, και δεν άργησα να επιλεγώ ευαγγελικός διάκονος. Μετά απ’ αυτό, εκτελούσα τα καθήκοντά μου πιο ενεργά. Άρχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο και να φιλοξενώ συναντήσεις. Η συναναστροφή μου είχε θετική αποδοχή και ο επικεφαλής της εκκλησίας επαινούσε τη δουλειά μου. Αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά, και θεωρούσα ότι είχα πολύ καλό επίπεδο. Για να με θαυμάζουν περισσότεροι, διάβαζα τον λόγο του Θεού κι έβλεπα ταινίες από τον οίκο του Θεού και βίντεο αναγνώσεων του λόγου του Θεού. Ωστόσο, τότε αρκούμουν να επιδεικνύω λίγη κυριολεκτική κατανόηση, αντί ν’ αναζητώ το θέλημα του Θεού ή να ασκώ την αλήθεια. Στις συναντήσεις, συναναστρεφόμουν εφ’ όλης της ύλης για να δείχνω ότι κατανοώ περισσότερα. Συναναστρεφόμουν και για πράγματα που δεν κατανοούσα καλά για να νομίζουν οι άλλοι πως ξέρω τα πάντα. Επίσης, για να κάνω εντύπωση στον επικεφαλής, έκανα τον δυνατό. Φερ’ ειπείν, στην αρχή, είχα αντιλήψεις για το έργο του Θεού, αλλά θεωρούσα πως αν τις έλεγα, ο επικεφαλής θα νόμιζε ότι δεν καταλάβαινα την αλήθεια, οπότε τις έκρυβα σκόπιμα από τον επικεφαλής. Ήταν σαν να φορούσα προσωπείο. Αυτός που έβλεπαν οι άλλοι ήταν μια ψευδαίσθηση.

Μήνες μετά, επιλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας, υπεύθυνος για το ευαγγελικό έργο. Για το συγκεκριμένο έργο, απαιτείται επίπεδο, διάκριση και ικανότητα εργασίας. Θεωρούσα πως, στην εκκλησία, μόνο εγώ είχα αυτά τα προσόντα, οπότε ο Θεός με όρισε να εκτελέσω το καθήκον αυτό. Λόγω των προβιβασμών μου, ένιωθα διαφορετικός, ο πιο ενθουσιώδης στην αναζήτηση της αλήθειας, κάποιος που ο Θεός αγαπούσε και ευνοούσε. Ως υπεύθυνος για το ευαγγελικό έργο, νόμιζα πως ήμουν φρουρός στην πύλη του οίκου του Θεού, ότι αποφάσιζα ποιος εισέρχεται στον οίκο του Θεού και ποιος όχι. Σιγά σιγά, γινόμουν όλο και πιο αλαζονικός, και ένιωθα ότι ήμουν υπεράνω των αδελφών μου, ότι μπορούσα να δίνω εντολές και ότι εκείνοι έπρεπε να με ακούν. Στο έργο της εκκλησίας, ήθελα ν’ αποφασίζω μόνος και να έχω την τελευταία λέξη, μια και ένιωθα ικανός για το έργο, κάτοχος των αρχών κι έβρισκα περιττό να δέχομαι απόψεις και συμβουλές. Υποτιμούσα τους αδελφούς και τις αδελφές. Υπήρχε μια επικεφαλής ομάδας μέσου επιπέδου, και ασχέτως αν εκτελούσε τα καθήκοντά της καλά, ήθελα να την αντικαταστήσω. Επιπλέον, θεωρούσα τους αδελφούς και τις αδελφές υφιστάμενους, και τους αντιμετώπιζα όπως ήθελα. Λόγου χάρη, σε μια συνάντηση, συζητούσαν τον τρόπο που κήρυτταν το ευαγγέλιο. Εγώ θεώρησα πως δεν το έκαναν σωστά, οπότε τους αποπήρα και τους είπα τι έπρεπε να κάνουν. Μία αδελφή ασκούσε τα καθήκοντά της με τρόπο που δεν έβρισκα σωστό. Την αντιμετώπισα σφοδρά, χωρίς συναναστροφή για τις αρχές. Αργότερα, μου είπε η αδελφή ότι δεν ήθελε καν να συνεργάζεται μαζί μου. Σε μια συνάντηση, ο επικεφαλής ρώτησε αν υπήρχαν δυσκολίες, και η αδελφή ανέφερε αμέσως το πρόβλημά μου, ότι δεν συναναστρεφόμουν για την αλήθεια, αντιμετώπιζα διαρκώς τους άλλους, και ότι το έκανα με πολύ επικριτικό τρόπο. Πολλοί άλλοι ανέφεραν ότι αντιμετώπιζα ανθρώπους αυθαίρετα και αποκάλυψαν την αλαζονεία μου, χρησιμοποιώντας τον λόγο του Θεού.

Υπήρχαν μάλιστα αδελφοί και αδελφές που μου είχαν κάνει νύξη για την αλαζονεία μου. Κάποιοι με έβρισκαν πολύ αυστηρό όταν ρωτούσα για το έργο άλλων και μου έγραφαν μηνύματα λέγοντας, «Αδελφέ, δεν έπρεπε να μιλήσεις έτσι. Μην κάνεις τους άλλους να νιώθουν αρνητικά». Άλλοι έλεγαν, «Μιλάς πάντα υποτιμητικά στους άλλους. Δεν μιλάς ποτέ στους αδελφούς και τις αδελφές επί ίσοις όροις, κι έτσι κάποιοι δεν θέλουν να σου μιλούν, και άλλοι δεν θέλουν πια το καθήκον αυτό». Αφού με επέπληξαν και με αντιμετώπισαν συχνά, η περηφάνια μου είχε πληγεί. Εγώ θεωρούσα πως είχα την αγάπη και την εύνοια του Θεού, αλλά, όταν οι άλλοι με εξέθεταν και με απέρριπταν, ένιωθα πολύ αρνητικά. Χωρίς πρόσωπο και γόητρο, δεν είχα πια κίνητρο για το καθήκον. Έκανα ό,τι έπρεπε μηχανικά, έστελνα ειδοποιήσεις, δεν ήμουν επιμελής, δεν παρακολουθούσα το έργο των άλλων, ούτε φρόντιζα να λύνω τα προβλήματά τους. Δεν έδινα καμία σημασία στις ανάγκες τους.

Αργότερα, μια αδελφή πρόσεξε τη σφαλερή κατάστασή μου και μου έστειλε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού. Ο Θεός λέει: «Από τη διαφθορά της ανθρωπότητας από τον Σατανά κι έπειτα, η φύση των ανθρώπων άρχισε να επιδεινώνεται, κι εκείνοι έχουν χάσει σταδιακά την αίσθηση της λογικής που κατέχουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν ενεργούν πια ως ανθρώπινα όντα στη θέση του ανθρώπου, μα είναι γεμάτοι τρελές φιλοδοξίες· έχουν ξεπεράσει τη θέση του ανθρώπου —κι όμως λαχταρούν να ανέβουν ακόμα πιο ψηλά. Πού αναφέρεται αυτό το “πιο ψηλά”; Επιθυμούν να ξεπεράσουν τον Θεό, να ξεπεράσουν τους ουρανούς και όλα τα υπόλοιπα. Από πού πηγάζει ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι προδίδουν τέτοιες διαθέσεις; Σε τελική ανάλυση, η φύση του ανθρώπου είναι υπερβολικά αλαζονική. Οι περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν την έννοια της λέξης “αλαζονεία”. Πρόκειται για έναν απαξιωτικό όρο. Αν κάποιος επιδεικνύει αλαζονεία, οι άλλοι πιστεύουν ότι δεν είναι καλός άνθρωπος. Όταν κάποιος είναι αλαζονικός, οι άλλοι πάντα υποθέτουν ότι είναι κακοποιός. Κανείς δεν θέλει να του αποδίδεται αυτός ο όρος. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, όλοι είναι αλαζονικοί και όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι έχουν αυτή την ουσία. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Δεν είμαι καθόλου αλαζονικός. Ποτέ δεν θέλησα να γίνω ο αρχάγγελος ούτε θέλησα ποτέ να ξεπεράσω τον Θεό ή να ξεπεράσω όλα τα υπόλοιπα. Ήμουν πάντα κάποιος που είναι ιδιαίτερα σωστός στη συμπεριφορά και υπάκουος”. Όχι απαραίτητα· αυτά τα λόγια είναι λανθασμένα. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν γίνει αλαζονικοί στη φύση και την ουσία τους, εκείνοι μπορεί συχνά να παρακούν τον Θεό και να αντιστέκονται σ’ Αυτόν, να μην ακολουθούν τα λόγια Του, να δημιουργούν αντιλήψεις γι’ Αυτόν, να κάνουν πράγματα που Τον προδίδουν και πράγματα που εξυψώνουν και καταθέτουν μαρτυρία στους ίδιους τους τους εαυτούς. Λες ότι δεν είσαι αλαζονικός, μα, ας υποθέσουμε ότι σου δινόταν μια εκκλησία και σου επιτρεπόταν να γίνεις επικεφαλής αυτής· ας υποθέσουμε ότι δεν σε αντιμετώπιζα Εγώ και ότι δεν σου ασκούσε κριτική ούτε σε βοηθούσε κανείς στην οικογένεια του Θεού: Αφού θα ήσουν για λίγο επικεφαλής της, θα έφερνες τους ανθρώπους στα πόδια σου και θα τους έκανες να υποταχθούν ενώπιόν σου, μέχρι και το σημείο να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Και γιατί θα το έκανες αυτό; Θα το καθόριζε η φύση σου· δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια φυσική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το μάθεις αυτό από άλλους, ούτε υπάρχει κανένας λόγος εκείνοι να σου το διδάξουν. Δεν χρειάζεται οι άλλοι να σου δώσουν οδηγίες ή να σε αναγκάσουν να το κάνεις· αυτού του είδους η κατάσταση έρχεται φυσικά. Όλα όσα κάνεις αφορούν το να κάνεις τους ανθρώπους να σε εξυψώνουν, να σε επαινούν, να σε λατρεύουν, να σου υποτάσσονται και να σε ακούν στα πάντα. Το ότι σου επιτρέπεται να είσαι επικεφαλής φέρνει φυσικά αυτήν την κατάσταση, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση; Καθορίζεται από την αλαζονική φύση του ανθρώπου. Η εκδήλωση αλαζονείας είναι επανάσταση και αντίσταση κατά του Θεού. Όταν οι άνθρωποι είναι αλαζόνες, υπερόπτες και αυτάρεσκοι, έχουν την τάση να στήνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και να ενεργούν κατά βούληση. Επίσης, φέρνουν άλλους στα χέρια τους και τους προσελκύουν στις αγκάλες τους. Το ότι οι άνθρωποι δύνανται να κάνουν τέτοια αλαζονικά πράγματα αποδεικνύει ότι η ουσία της αλαζονικής φύσης τους είναι αυτή του Σατανά· είναι αυτή του αρχαγγέλου. Όταν η αλαζονεία και η έπαρσή τους φτάνουν σ’ ένα ορισμένο επίπεδο, τότε δεν έχουν πλέον θέση για τον Θεό στην καρδιά τους και ο Θεός παραμερίζεται. Έπειτα επιθυμούν να γίνουν Θεός, να κάνουν τους ανθρώπους να τους υπακούσουν, και γίνονται ο αρχάγγελος. Αν διακατέχεσαι από μια τέτοια σατανική αλαζονική φύση, ο Θεός δεν θα έχει καμία θέση στην καρδιά σου. Ακόμα κι αν πιστεύεις στον Θεό, ο Θεός δεν θα σε αναγνωρίζει πλέον, θα σε βλέπει ως κακοποιό και θα σε αποκλείσει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου ως τότε. Από την αρχή της πίστης μου, έχαιρα θαυμασμού και ενθάρρυνσης. Μου έλεγαν ότι είχα καλό επίπεδο και συναναστρεφόμουν καλά, και προβιβάστηκα πολλές φορές, οπότε ένιωθα ξεχωριστός και καλύτερος από τους γύρω μου. Η αλαζονική φύση μου μ’ έκανε να νομίζω ότι ο Θεός με αγαπούσε και με ευνοούσε. Ένιωθα εξέχων και ανώτερος από τους άλλους, και άρχισα να επιπλήττω και να περιορίζω τους άλλους. Προσπαθούσα μάλιστα να τους ελέγχω και να επιβάλλομαι. Φερόμουν ακριβώς σαν τον αρχάγγελο! Είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Αφού με εξέθεσαν και με αντιμετώπισαν, συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν όσο τέλειος φανταζόμουν. Ίσα ίσα, ήμουν πολύ αλαζονικός και διεφθαρμένος. Θεωρούσα ότι ήμουν υπεράνω και ότι ο Θεός με ευνοούσε, αλλά αυτό ήταν στη φαντασία μου.

Μέρες μετά, διάβασα άλλο απόσπασμα του λόγου του Θεού που εξέθετε και ανέλυε τους αντίχριστους. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν οποιοδήποτε τίμημα για χάρη της κοινωνικής τους θέσης και της ικανοποίησης της φιλοδοξίας τους, για τον στόχο τους να ελέγχουν την εκκλησία και να γίνουν θεοί. Συχνά εργάζονται μέχρι αργά τη νύχτα και ξυπνούν ξημερώματα, κάνοντας πρόβες για τα κηρύγματά τους τις πρώτες πρωινές ώρες, και όλα αυτά προκειμένου να εξοπλιστούν με το δόγμα που χρειάζονται για να εκφωνήσουν υψηλά κηρύγματα. Κάθε μέρα, συλλογίζονται ποια από τα λόγια του Θεού θα χρησιμοποιήσουν για να εκφωνήσουν τα υψηλά κηρύγματά τους, ποια λόγια θα εμπνεύσουν θαυμασμό και έπαινο στους εκλεκτούς, και στη συνέχεια μαθαίνουν αυτά τα λόγια απ’ έξω. Έπειτα, σκέφτονται πώς να ερμηνεύσουν αυτά τα λόγια με τρόπο που να αποδεικνύει την ευφυΐα και τη σοφία τους, κοπιάζοντας όσο και οι φοιτητές που διεκδικούν μια θέση στο κολέγιο. Όταν κάποιος εκφωνήσει ένα καλό κήρυγμα ή ένα κήρυγμα που παρέχει κάποια φώτιση, ή ένα κήρυγμα που παρέχει κάποια θεωρία, ένας αντίχριστος θα το πάρει, θα το συνθέσει και θα το κάνει δικό του κήρυγμα. Κανένας κόπος δεν είναι υπερβολικά μεγάλος για έναν αντίχριστο. Ποιο, λοιπόν, είναι το κίνητρο και η πρόθεση πίσω από αυτόν τον κόπο του; Ένα πράγμα τον παρακινεί: να μπορεί να κηρύττει αυτά τα λόγια, να τα λέει καθαρά και με ευκολία, να τα κατέχει με ευχέρεια, ώστε οι άλλοι να δουν ότι ο αντίχριστος είναι πιο πνευματικός από αυτούς, ότι έχει μεγαλύτερη εκτίμηση στα λόγια του Θεού, ότι αγαπάει περισσότερο τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, ένας αντίχριστος μπορεί να κερδίσει τη λατρεία κάποιων ανθρώπων γύρω του. Ένας αντίχριστος αισθάνεται ότι αυτό είναι κάτι που αξίζει τον κόπο και κάθε προσπάθεια, τίμημα ή δυσκολία» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος έβδομο)]. «Η ουσία της συμπεριφοράς των αντίχριστων είναι να χρησιμοποιούν διαρκώς διάφορα μέσα και μεθόδους ώστε να επιτύχουν τον στόχο τους να αποκτήσουν κύρος, να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους και να τους κάνουν να τους ακολουθούν και να τους σέβονται. Είναι πιθανό στα βάθη της καρδιάς τους να μην ανταγωνίζονται σκόπιμα με τον Θεό για την ανθρωπότητα, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: Ακόμη και όταν δεν ανταγωνίζονται με τον Θεό για τους ανθρώπους, επιθυμούν και πάλι να έχουν κύρος και δύναμη επάνω τους. Ακόμη και όταν έρχεται η ημέρα κατά την οποία αντιλαμβάνονται πως ανταγωνίζονται με τον Θεό για κύρος και χαλιναγωγούν λίγο τον εαυτό τους, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να επιδιώξουν το κύρος και το γόητρο· είναι ξεκάθαρο στην καρδιά τους ότι θα εξασφαλίσουν πραγματικό κύρος, κερδίζοντας την έγκριση και τον θαυμασμό των άλλων. Εν ολίγοις, μολονότι ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια εκτέλεση των καθηκόντων τους, η συνέπεια αυτού είναι να εξαπατούν τους ανθρώπους, να τους κάνουν να τους λατρεύουν και να τους ακολουθούν —οπότε, η εκτέλεση του καθήκοντός τους με αυτόν τον τρόπο αποτελεί εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους. Η φιλοδοξία τους να ελέγχουν τους ανθρώπους —και να κερδίσουν κύρος και δύναμη στην εκκλησία— δεν θα αλλάξει ποτέ. Πρόκειται για έναν ξεκάθαρο αντίχριστο» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πέμπτο). Ο Θεός λέει ότι οι αντίχριστοι, για να κερδίζουν τον έπαινο και τη λατρεία των άλλων, ξεγελούν τον κόσμο με την ψευδαίσθηση πως υποφέρουν. Συνειδητοποίησα, έτσι δεν ήμουν κι εγώ; Αναζητούσα μονίμως δόξα και κύρος κι ό,τι έκανα ήταν για να με θαυμάζουν. Διάβαζα πολύ τον λόγο του Θεού, καμιά φορά ως αργά τη νύχτα. Στόχος μου ήταν να καταλάβω καλά τα δόγματα για να κάνω επίδειξη στους άλλους. Είδα σ’ εμένα κάποιες εκδηλώσεις αντίχριστων που αποκάλυπτε ο λόγος του Θεού. Ένιωσα καταδικασμένος από τον Θεό και με κυρίευσε αγωνία. Μόνο που δεν τόλμησα να πω στους άλλους την πραγματική κατάστασή μου, από φόβο μη θεωρηθώ αντίχριστος κι αποπεμφθώ. Την ίδια περίοδο, μια αντίχριστος αποπέμφθηκε από την εκκλησία. Έδειχνε μεν να δαπανά για τον Θεό και ν’ αναζητά τον λόγο Του για συναναστροφές, αλλά η ίδια δεν έκανε πράξη τον λόγο του Θεού, και σε περιπτώσεις που δεν συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις της, σκορπούσε αρνητικότητα αρνιόταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και ενοχλούσε όσους ερευνούσαν την αληθινή οδό. Είδα σ’ εμένα πράγματα που έμοιαζαν με κείνη. Για παράδειγμα, συναναστρεφόμουν συχνά με χρήση του λόγου του Θεού, αλλά ο ο ίδιος δεν τον έκανα πράξη. Στις δυσκολίες, βασιζόμουν στο μυαλό και το επίπεδό μου, μα δεν αναζητούσα το θέλημα του Θεού ούτε ασκούσα την αλήθεια. Είδα ότι είχα εκδηλώσεις όμοιες με της αντίχριστης και άλλες εκδηλώσεις αντίχριστων που αποκάλυπτε ο λόγος του Θεού. Φοβήθηκα ακόμα περισσότερο μη γίνω αντίχριστος και αποπεμφθώ. Εκείνη την περίοδο, πάσχιζα να συγκρατώ την αγωνία μου μπροστά τους άλλους, αλλά ήμουν πολύ πεσμένος κι ένιωθα σαν να είχα καταδικαστεί σε θάνατο. Σταδιακά, γινόμουν ολοένα πιο αμυντικός και καχύποπτος. Ένιωθα ότι είχα κακή φύση, ότι μπορούσα εύκολα να ξεγελώ και να ελεγχω τους άλλους και ότι, όπως εκείνη η αντίχριστη, θα διέκοπτα το έργο του οίκου του Θεού. Στη σκέψη αυτή, τρομοκρατήθηκα. Σ’ εκείνη τη φάση, δεν έβλεπα τη διαφορά ανάμεσα στη διάθεση και την ουσία ενός αντίχριστου, ούτε κατανοούσα ποιο ήταν το θέλημα του Θεού σ’ αυτό το περιβάλλον. Νόμιζα πως θα με εξόντωνε ο Θεός, όπως την αντίχριστη, και πως δεν είχα ελπίδα να ευλογηθώ, οπότε άρχισα να έχω παράπονα. «Αγνόησα τις αντιρρήσεις των δικών μου για να πιστέψω στον Θεό και να εκτελώ το καθήκον μου. Ως και το μέλλον μου απαρνήθηκα κι έφυγα για να κηρύξω το ευαγγέλιο μακριά. Έχω πληρώσει υψηλό τίμημα, κι όμως, θα πάω στην κόλαση να τιμωρηθώ. Αν ήξερα την κατάληξη, δεν θα είχα δαπανήσει τόσο. Θα είχα τουλάχιστον κάποιες φυσικές ανέσεις». Τότε, μόνο ο προορισμός μου με απασχολούσε, όχι το θέλημα του Θεού. Ήμουν σε επιφυλακή και παρεξηγούσα τον Θεό. Τελικά, παραιτήθηκα από τη θέση του επικεφαλής, γιατί φοβόμουν πως αν διατηρούσα ένα τόσο σημαντικό καθήκον, σίγουρα θα με απέπεμπαν. Έπαψα να είμαι ανοιχτός με τους αδελφούς και τις αδελφές, από φόβο μη με κατακρίνουν και με αντιμετωπίσουν για το αληθινό μου πρόσωπο. Δεν συνεργαζόμουν με κανέναν στο καθήκον, και διαρκώς απομακρυνόμουν από τους άλλους. Αργότερα, με το πρόσχημα του κηρύγματος του ευαγγελίου, γύρισα στην άπιστη οικογένειά μου. Με τον κατατρεγμό και την επίκριση των δικών μου, έγινα πιο αρνητικός. Με μισή καρδιά πήγαινα σε συναντήσεις. Ένιωσα πολύ αδύναμος, πως είχα φτάσει στο τέρμα της πίστης μου κι αποφάσισα να εγκαταλείψω τον οίκο του Θεού.

Αφού άφησα την εκκλησία, η καρδιά μου ήταν κενή. Ήμουν κλεισμένος όλη μέρα και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Αν και οι δικοί μου δεν με κατέτρεχαν πια και είχα φυσικές ανέσεις, δεν ένιωθα παρά φόβο και ενοχές. Έτρεμα πως θα με τιμωρούσε ο Θεός που Τον πρόδωσα. Φοβόμουν την κόλαση, φοβόμουν και τον θάνατο, και σκεφτόμουν τρόπους να απαλύνω την αγωνία μου. Διάβαζα βιβλία κοινωνικής επιστήμης, μήπως έβρισκα κάτι ν’ ανακουφίσει την ψυχή μου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τίποτα δεν απάλυνε το μαρτύριο μέσα μου. Μπορούσα μόνο να περιμένω παθητικά να πεθάνω. Αργότερα, προσευχόμουν στον Θεό να με γλιτώσει από το βάσανο, άκουγα ύμνους και διάβαζα λόγια του Θεού. Τότε αφύπνισε την καρδιά μου ο λόγος του Θεού. Διάβασα στον λόγο του Θεού, «Μερικοί άνθρωποι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου και συχνά επιδεικνύουν εκφάνσεις ορισμένων διεφθαρμένων διαθέσεων, αλλά ταυτόχρονα με αυτές τις εκφάνσεις, αναλογίζονται και γνωρίζουν τον εαυτό τους, και είναι σε θέση να αποδεχτούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, ενώ μετά από λίγο καιρό, μπορεί να παρατηρηθεί σ’ αυτούς αλλαγή. Αυτοί είναι πιθανό να λάβουν τη σωτηρία» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο). «Υπάρχουν εκείνοι που, όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, συχνά αναπτύσσουν αντιλήψεις και παρανοήσεις από την αποκάλυψη του Θεού για τις διεφθαρμένες καταστάσεις των ανθρώπων και την καταδίκη Του για τους ανθρώπους. Γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι, νομίζοντας ότι τα λόγια του Θεού απευθύνονταν σε αυτούς, ότι ο Θεός τούς εγκαταλείπει και δεν θα τους σώσει. Γίνονται αρνητικοί σε βαθμό που να δακρύζουν και δεν θέλουν πλέον να ακολουθούν τον Θεό. Αυτό είναι στην πραγματικότητα μια παρανόηση για τον Θεό. Δεν ξέρετε τι σημαίνει εγκατάλειψη-δεν ξέρετε ποιους ανθρώπους εγκαταλείπει ο Θεός ή υπό ποιες συνθήκες το κάνει. Υπάρχουν αρχές και πλαίσιο σύμφωνα με τα οποία ο Θεός παραμερίζει τους ανθρώπους ή τους εγκαταλείπει πλήρως. Εάν δεν έχεις πλήρη γνώση αυτών των λεπτομερών θεμάτων, θα γίνεις υπερβολικά ευαίσθητος και θα οριοθετείς τον εαυτό σου με βάση μερικά λόγια του Θεού. Δεν είναι αυτό προβληματικό; […] Υπάρχουν στιγμές που ο Θεός αποφεύγει τους ανθρώπους, και στιγμές που τους αφήνει στην άκρη για ένα διάστημα, ώστε να κάνουν την αυτοκριτική τους, όμως δεν τους έχει απαρνηθεί· τους δίνει την ευκαιρία να μετανοήσουν. Ο Θεός απαρνείται αληθινά μόνο τους μοχθηρούς που διαπράττουν πολλές κακές πράξεις, τους μη πιστούς και τους αντίχριστους. Μερικοί άνθρωποι λένε: “Αισθάνομαι να μου λείπει το έργο του Αγίου Πνεύματος και από καιρό έχω μείνει χωρίς τη διαφώτισή Του. Με έχει απαρνηθεί ο Θεός;” Πρόκειται για λανθασμένη αντίληψη. Εδώ υπάρχει πρόβλημα διάθεσης: Οι άνθρωποι είναι κυκλοθυμικοί, ακολουθούν πάντα τη δική τους λογική, είναι πάντα γελοίοι και στερούνται λογικής —δεν είναι αυτό πρόβλημα διάθεσης; Λες ότι ο Θεός σε έχει απαρνηθεί, ότι δεν θα σε σώσει, άρα έχει προκαθορίσει το τέλος σου; Ο Θεός απλώς σου είπε μερικά θυμωμένα λόγια. Πώς μπορείς να λες ότι σε έχει εγκαταλείψει εσένα, ότι δεν σε θέλει πια; Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να αισθανθείς το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά ο Θεός δεν σου έχει στερήσει το δικαίωμα να διαβάζεις τα λόγια Του, ούτε έχει καθορίσει το τέλος σου, ούτε έχει κόψει το δρόμο σου προς τη σωτηρία —οπότε γιατί είσαι τόσο αναστατωμένος; Είσαι σε κακή κατάσταση, υπάρχει πρόβλημα με τα κίνητρά σου, υπάρχουν θέματα με την ιδεολογική σου άποψη, η πνευματική σου κατάσταση είναι διαταραγμένη —και αν δεν προσπαθείς να διορθώσεις αυτά τα πράγματα αναζητώντας την αλήθεια, και συνεχώς παρερμηνεύεις και κατηγορείς τον Θεό, και ρίχνεις την ευθύνη στον Θεό, και μάλιστα λες: “Ο Θεός δεν με θέλει, οπότε δεν πιστεύω πια σ’ Αυτόν,” δεν είσαι γελοίος; Δεν φέρεσαι παράλογα;» [«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις του μπορεί κανείς να πορευτεί στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό (1)]. Ο λόγος του Θεού μίλησε στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Θεός δεν με είχε εξοντώσει ή καταδικάσει, δεν είχε προκαθορίσει την έκβασή μου. Μάλιστα, ο Θεός ήξερε από την αρχή τη διαφθορά μου. Ο Θεός κανόνισε να με εκθέσουν οι άλλοι την κατάλληλη στιγμή, και με τον λόγο Του αποκάλυψε τη διεφθαρμένη διάθεση και τον δρόμο που είχα πάρει, γιατί μόνο έτσι θα γνώριζα τον εαυτό μου. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία ν’ αλλάξω! Η κρίση, η παίδευση, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση του Θεού ήταν για να με σώσει! Μα εγώ, με τις αντιλήψεις μου, παρερμήνευα το θέλημα του Θεού, έβλεπα καταδίκη στην κρίση και την παίδευσή Του. Νόμιζα πως θα εξοντωθώ. Πίστευα λανθασμένα πως επειδή είχα εκδηλώσεις αντίχριστου, ο Θεός δεν με ήθελε και ότι προοριζόμουν να καταστραφώ. Στην πραγματικότητα, όλες οι εκδηλώσεις μου ήταν φυσιολογικές στα μάτια του Θεού. Μολονότι εκδήλωνα διάθεση αντίχριστου, δεν είχα φτάσει στο σημείο να θεωρούμαι αντίχριστος. Ο Θεός θέλει την εξόντωση και τιμωρία όσων έχουν ουσία αντίχριστου. Αυτοί δεν μετανοούν ποτέ, γιατί η φύση και η ουσία τους είναι κακοήθης, γιατί απεχθάνονται κι αποστρέφονται την αλήθεια. Δεν παραδέχονται ποτέ όποιο λάθος κάνουν και κάνουν τα πάντα για να διατηρούν τη θέση και το γόητρό τους. Εγώ αντιλαμβανόμουν τη βαθιά διαφθορά μου και το σφάλμα μου, οπότε είχα ευκαιρίες να μετανοήσω. Διάθεση αντίχριστου είχα μόνο. Δεν ήμουν αντίχριστος που δεν δεχόταν την αλήθεια. Τότε όμως, δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού ούτε γνώριζα την αγάπη ή τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Νόμιζα πως αφού ο Θεός δεν με ήθελε πια, όποια προσπάθεια ήταν μάταιη. Αν δεν απολάμβανα σαρκικές απολαύσεις, δεν θα είχα τίποτα. Όταν ανατρέχω σε όσα έκανα, νιώθω τρομερή ντροπή. Ορκίστηκα πολλές φορές στον Θεό ότι θα Τον ακολουθούσα όσο ζούσα, αλλά αφού κρίθηκα και εκτέθηκα, έγινα παθητικός, αρνήθηκα τη σωτηρία του Θεού, έχασα την πίστη στον Θεό κι επέλεξα να επιστρέψω στον κόσμο και να βρω σαρκικές απολαύσεις. Είχα εγώ συνείδηση; Τώρα που κατάλαβα το θέλημα του Θεού, ξαναβρήκα την ελπίδα. Ένιωθα σαν να να είχα γυρίσει από τον Άδη. Εγκατέλειψα τα πάντα και άρχισα να στοχάζομαι τον λόγο του Θεού, να ψάλλω, ν’ ακούω απαγγελίες του λόγου του Θεού και ν’ αναζητώ το θέλημά Του. Ήταν σαν να ’παιρνα τον δρόμο της πίστης απ’ την αρχή. Έλαβα πάλι το έλεος του Θεού κι ένιωσα την παρουσία Του. Σταδιακά, βρήκα εσωτερική γαλήνη και χαρά, κι ένιωσα την επιθυμία να επιστρέψω στην εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήξερα αν θα με δεχόταν ο οίκος του Θεού. Προσευχήθηκα στον Θεό να με ελεήσει και να με σώσει.

Λίγες εβδομάδες μετά, είδα άλλο απόσπασμα του λόγου του Θεού που μ’ έκανε να καταλάβω καλύτερα το θέλημά Του. Ο Θεός λέει: «Αρκετά χρόνια μετά την έναρξη αυτού του σταδίου του έργου, υπήρχε ένας άνθρωπος που πίστευε στον Θεό, αλλά δεν επεδίωκε την αλήθεια· το μόνο που ήθελε ήταν να βγάλει χρήματα και να βρει σύντροφο, να ζήσει τη ζωή των πλουσίων, και έτσι εγκατέλειψε την εκκλησία. Αφού περιπλανήθηκε για μερικά χρόνια, τώρα έχει επιστρέψει. Αισθάνεται μεγάλη μεταμέλεια στην καρδιά του και έχει χύσει αμέτρητα δάκρυα. Αυτό αποδεικνύει ότι η καρδιά του δεν εγκατέλειψε εντελώς τον Θεό, πράγμα που είναι καλό· έχει ακόμη μια ευκαιρία και ελπίδα να σωθεί. Αν είχε σταματήσει να πιστεύει και είχε γίνει ίδιος με τους άπιστους, τότε θα είχε χαθεί τελείως. Αν μπορεί να μετανοήσει πραγματικά, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα γι’ αυτόν —αυτό είναι σπάνιο και πολύτιμο. Ανεξάρτητα από το πώς ενεργεί ο Θεός και ανεξάρτητα από το πώς μεταχειρίζεται τους ανθρώπους —ακόμα κι αν τους μισεί, τους απεχθάνεται ή τους καταριέται— εάν κάποια μέρα κάνουν στροφή και επιστρέψουν, τότε θα παρηγορηθώ πολύ, διότι αυτό θα σημαίνει ότι εξακολουθούν να έχουν λίγο χώρο για τον Θεό στην καρδιά τους, ότι δεν έχουν χάσει εντελώς την ανθρώπινη λογική τους ή την ανθρώπινη φύση τους, ότι ακόμη θέλουν να πιστέψουν στον Θεό και έχουν τουλάχιστον κάποια πρόθεση να Τον αναγνωρίσουν και να επιστρέψουν ενώπιόν Του. Για τους ανθρώπους που έχουν στ’ αλήθεια τον Θεό στην καρδιά τους, ανεξάρτητα από το πότε έφυγαν από τον οίκο του Θεού, εάν επιστρέψουν και εξακολουθούν να αγαπούν αυτήν την οικογένεια, τότε θα συνδεθώ κάπως συναισθηματικά και θα παρηγορηθώ κάπως από αυτό. Ωστόσο, εάν δεν επιστρέψουν ποτέ, θα θεωρήσω ότι είναι κρίμα. Εάν μπορέσουν να επιστρέψουν και να μετανοήσουν πραγματικά, τότε η καρδιά Μου θα γεμίσει ιδιαίτερη ικανοποίηση και παρηγοριά. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος εξακολουθούσε να είναι σε θέση να επιστρέψει δείχνει ότι δεν είχε ξεχάσει τον Θεό· επέστρεψε επειδή στην καρδιά του εξακολουθούσε να λαχταρά τον Θεό. Ήταν πολύ συγκινητικό όταν συναντηθήκαμε. Όταν έφυγε, φερόταν σίγουρα αρκετά αρνητικά και ήταν σε άσχημη κατάσταση· αν όμως μπορεί να επιστρέψει τώρα, αυτό αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να έχει πίστη στον Θεό. Ωστόσο, το αν μπορεί ή όχι να συνεχίσει να προχωράει μπροστά αποτελεί άγνωστο παράγοντα, καθώς οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο γρήγορα. Στην εποχή της Χάριτος, ο Ιησούς είχε οίκτο και χάρη για τον άνθρωπο. Εάν χανόταν ένα πρόβατο από τα εκατό, θα άφηνε τα ενενήντα εννέα για να ψάξει το ένα. Τα λόγια αυτά δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο είδος μηχανικής μεθόδου, ούτε κάποιον κανόνα. Αντιθέτως, δείχνουν την επείγουσα πρόθεση του Θεού να φέρει τη σωτηρία στους ανθρώπους, καθώς επίσης και τη βαθιά αγάπη Του γι’ αυτούς. Δεν είναι τρόπος να κάνει πράγματα· είναι είδος διάθεσης, είδος νοοτροπίας. Έτσι, κάποιοι άνθρωποι εγκαταλείπουν την εκκλησία για έξι μήνες ή για έναν χρόνο, ή έχουν τόσες αδυναμίες ή υποφέρουν από τόσες παρανοήσεις, και όμως η ικανότητά τους να αντιληφθούν αργότερα την πραγματικότητα, να αποκτήσουν γνώση, και να κάνουν στροφή και να επιστρέψουν στον σωστό δρόμο Με κάνει να νιώθω ιδιαίτερη παρηγοριά και Μου φέρνει κάποια ευχαρίστηση. Σε αυτόν τον κόσμο της ευθυμίας και της αίγλης, και σε αυτήν τη μοχθηρή εποχή, το να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον Θεό και να ξαναμπεί στον σωστό δρόμο είναι κάτι που φέρνει πολλή παρηγοριά και ενθουσιασμό. Πάρτε για παράδειγμα την ανατροφή των παιδιών: Είτε είναι σωστά απέναντί σου ως τέκνα σου είτε όχι, πώς θα ένιωθες αν δεν σε αναγνώριζαν και έφευγαν από το σπίτι, χωρίς να επιστρέψουν ποτέ; Κατά βάθος, θα εξακολουθούσες να αισθάνεσαι ανησυχία γι’ αυτά και θα αναρωτιόσουν πάντα: “Πότε θα επιστρέψει ο γιος μου; Θα ήθελα να τον δω. Εξάλλου, είναι ο γιος μου, και δεν τον μεγάλωσα και τον αγάπησα για το τίποτα”. Πάντα έτσι σκεφτόσουν· πάντα λαχταρούσες να έρθει εκείνη η μέρα. Όλοι το ίδιο αισθάνονται γι’ αυτό το θέμα, για να μη μιλήσουμε για τον Θεό —δεν είναι ακόμη μεγαλύτερη η δική Του ελπίδα ότι ο άνθρωπος θα βρει τον δρόμο της επιστροφής αφού έχει παραστρατήσει, ότι ο άσωτος υιός θα επιστρέψει; Οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι μικροί στο ανάστημα, αλλά θα έρθει η μέρα που θα καταλάβουν το θέλημα του Θεού —εκτός αν δεν έχουν καμία κλίση προς την αληθινή πίστη, εκτός αν είναι οι μη πιστοί, οπότε είναι ανάξιοι της έγνοιας του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, με άγγιξαν βαθιά. Ένιωσα σαν να μου μιλούσε κατά πρόσωπο, όπως μιλά μια μάνα στο παιδί της. Ο Θεός με παρηγόρησε μες στην απόγνωσή μου, μου ’δωσε ελπίδα και μου έδειξε πως η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι αληθινή! Κατάλαβα πως ο Θεός δεν καταδικάζει ούτε σκοτώνει κατά βούληση. Ήρθε ενσαρκωμένος τις έσχατες ημέρες για να μας σώσει. Ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει, όπως νόμιζα. Αντίθετα, με έκρινε και με παίδευε για τη διεφθαρμένη διάθεση και τον λάθος δρόμο που είχα πάρει. Ήταν η δικαιοσύνη του Θεού και ένας τρόπος να με αλλάξει. Ο Θεός περίμενε να μετανοήσω, αλλά είχα πολλές αντιλήψεις και παρανοήσεις για Εκείνον. Έβλεπα την κρίση και τη σωτηρία Του ως εξόντωση και τιμωρία, δεν καταλάβαινα το θέλημα του Θεού και δεν είχα στάση υπακοής. Η θέση μου ήταν πάντα προσωπική και θεωρούσα τη γνώμη μου αλήθεια. Αν και ήμουν στασιαστικός, ο Θεός ήξερε τι δεν είχα και πού θα την πατούσα και θ’ αποτύγχανα. Βήμα βήμα, με καθοδήγησε ώσπου αφυπνίστηκα και ανέκτησα τη σύνεσή μου. Είδα ότι η πρόθεση του Θεού να σώσει τους ανθρώπους είναι ειλικρινής. Όσο οι άνθρωποι κρατούν το όνομα και την οδό Του, ο Θεός θα τείνει πάντα χέρι βοηθείας. Ο Θεός μάς αγαπά περισσότερο απ’ όσο νόμιζα. Ο Θεός είναι υπεύθυνος για τη ζωή του καθενός. Ήξερα πως δεν ήταν πολύ αργά αν μετανοούσα ειλικρινά. Είχα μια ευκαιρία ν΄αλλάξω τη διεφθαρμένη διάθεση και να σωθώ. Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, η κατάσταση αρνητικότητας και παρανόησης αντιστράφηκε.

Αργότερα, διάβασα άλλο απόσπασμα του λόγου του θεού που μου έδωσε κατανόηση της σημασίας του έργου της κρίσης του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο. Εάν γνωρίζεις μόνο ότι έχεις χαμηλό κύρος και ότι είσαι διεφθαρμένος και ανυπάκουος, αλλά δεν γνωρίζεις ότι ο Θεός επιθυμεί να διασαφηνίσει τη σωτηρία Του μέσω της κρίσης και της παίδευσης που επιτελεί μέσα σου σήμερα, τότε δεν έχεις κανέναν τρόπο να αποκτήσεις εμπειρία, πόσο μάλλον δε, είσαι ικανός να συνεχίσεις προς τα εμπρός. Ο Θεός δεν έχει έλθει για να σκοτώσει ή να καταστρέψει, αλλά για να κρίνει, να καταραστεί, να παιδέψει και να σώσει. Έως ότου φτάσει στο τέλος του το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί 6.000 έτη —προτού Εκείνος αποκαλύψει την έκβαση κάθε κατηγορίας ανθρώπου— το έργο του Θεού επί γης θα γίνεται για χάρη της σωτηρίας· ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να ολοκληρωθούν —διεξοδικά— όσοι Τον αγαπούν και να υποταχθούν στο κράτος Του. Όπως κι αν σώζει ο Θεός τους ανθρώπους, όλα γίνονται κάνοντάς τους να απελευθερωθούν από την παλιά σατανική τους φύση· δηλαδή, τους σώζει κάνοντάς τους να αναζητήσουν τη ζωή. Αν δεν το κάνουν, τότε δεν θα έχουν τρόπο να δεχτούν τη σωτηρία του Θεού. Η σωτηρία είναι το έργο του ίδιου του Θεού και η αναζήτηση της ζωής είναι κάτι που πρέπει να αναλάβει ο άνθρωπος προκειμένου να αποδεχτεί τη σωτηρία. Στα μάτια του ανθρώπου, η σωτηρία είναι η αγάπη του Θεού, και η αγάπη του Θεού δεν μπορεί να είναι παίδευση, κρίση και κατάρες· η σωτηρία πρέπει να περιέχει αγάπη, συμπόνια και, επιπλέον, λόγια παρηγοριάς και απεριόριστες ευλογίες που παραχωρεί ο Θεός. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν ο Θεός σώζει τον άνθρωπο, το κάνει συγκινώντας τον με τις ευλογίες και τη χάρη Του, έτσι ώστε να μπορέσει να δώσει την καρδιά του στον Θεό. Τουτέστιν, το γεγονός ότι συγκινεί τον άνθρωπο αποτελεί τη σωτηρία του από Εκείνον. Αυτού του είδους η σωτηρία επιτελείται μέσω του κλεισίματος μιας συμφωνίας. Μόνο όταν ο Θεός τούς προσφέρει τα εκατονταπλάσια, θα υποταχθούν οι άνθρωποι ενώπιον του ονόματος του Θεού και θα προσπαθούν να τα πηγαίνουν καλά για χάρη Του και να Του φέρνουν δόξα. Αυτή δεν είναι η πρόθεση του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο Θεός έχει έλθει να εργαστεί στη γη για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα· δεν υπάρχει αναλήθεια σε αυτό. Αν υπήρχε, τότε σίγουρα δεν θα είχε έλθει να επιτελέσει το έργο Του αυτοπροσώπως. Στο παρελθόν, τα μέσα της σωτηρίας Του περιλάμβαναν την επίδειξη υπέρτατης αγάπης και συμπόνιας, σε βαθμό που Εκείνος έδωσε όλο Του το Είναι στον Σατανά σε αντάλλαγμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το παρόν δεν μοιάζει καθόλου με το παρελθόν: Η σωτηρία που σας παραχωρείται σήμερα λαμβάνει χώρα κατά τις έσχατες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του καθενός ανά είδος· τα μέσα της σωτηρίας σας δεν είναι η αγάπη ή η συμπόνια, αλλά η παίδευση και η κρίση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να σωθεί πιο επισταμένως. Έτσι, όλα όσα λαμβάνετε είναι παίδευση, κρίση και ανηλεή πάταξη, αλλά να γνωρίζετε το εξής: Σε αυτήν την άσπλαχνη πάταξη δεν υπάρχει η παραμικρή τιμωρία. Όσο σκληρά κι αν είναι τα λόγια Μου, αυτά που σας πλήττουν δεν είναι παρά μερικά λόγια που ίσως σας φαίνονται εντελώς άσπλαχνα και, όσο οργισμένος κι αν είμαι, αυτά που πέφτουν πάνω σας σαν βροχή είναι και πάλι λόγια διδασκαλίας, και δεν θέλω να σας βλάψω ούτε να σας θανατώσω. Δεν αποτελούν όλα αυτά γεγονός; Να ξέρετε ότι, τη σήμερον ημέρα, είτε πρόκειται για δίκαιη κρίση είτε για άσπλαχνο εξευγενισμό και παίδεμα, όλα γίνονται για χάρη της σωτηρίας. Σήμερα, είτε ταξινομηθεί ο καθένας ανά είδος είτε αποκαλυφθούν οι κατηγορίες του ανθρώπου, ο σκοπός όλων των λόγων και όλου του έργου του Θεού είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν αληθινά τον Θεό. Η δίκαιη κρίση γίνεται για τον εξαγνισμό του ανθρώπου και ο άσπλαχνος εξευγενισμός γίνεται για την κάθαρσή του· τα σκληρά λόγια ή η σκληρή συμμόρφωση γίνονται αμφότερα με σκοπό τον εξαγνισμό και για χάρη της σωτηρίας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, είδα ότι δεν είχα καταλάβει το έργο της κρίσης του Θεού. Όταν αποδέχτηκα το έργο του Θεού, είχα την αγάπη και το έλεος του Θεού, και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Μου αρκούσε που έχαιρα της χάρης του Θεού. Ένιωθα σαν μωρό στα χέρια του Θεού, αποδέκτης της αγάπης Του, ότι ήμουν ξεχωριστός και τέλειος, και ότι δεν θα κρινόμουν αυστηρά απ’ τον Θεό. Έτσι, όταν βίωσα την αυστηρή κρίση και παίδευση του Θεού, όταν τα λόγια Του φανέρωσαν την παρακοή μου, την αντίσταση και τη διάθεση αντίχριστου, περίμενα πως θα με εξόντωνε, αλλά να που δεν κατανοούσα το θέλημά Του. Οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά. Μόνο η ασυτηρή κρίση και παίδευση του Θεού αλλάζουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και μας σώζουν από την κυριαρχία του Σατανά. Με τη διαφθορά μου, έγινα προσωποποίηση του Σατανά, και χρειαζόταν η αυστηρή κρίση και παίδευση απ’ τον Θεό για ν’ αφυπνιστώ. Γιατί μόνο με αυτό το έργο, είδα την άσχημη όψη της διαφθοράς μου απ’ τον Σατανά. Μόνο τότε σιχάθηκα τον εαυτό μου κι απαρνήθηκα τον Σατανά. Χωρίς αυτό, θα περνιόμουν ακόμα για τέλειος και αγαπημένος του Θεού, και δεν θ’ αναζητούσα ποτέ την αλήθεια ούτε θα κοιτούσα μέσα μου. Θα ακολουθούσα τον δρόμο του αντίχριστου ως το τέλος. Παρά την πίστη μου, δεν ήθελα να υποφέρω. Ήθελα να με παραχαϊδεύει ο Θεός, να απολαμβάνω πάντα το έλεος και τις ευλογίες Του σαν μωρό. Πώς να εξαγνιστώ έτσι απ’ τον Θεό; Από άγνοια και εγωισμό, δεν έβλεπα για την αγάπη και την ευλογία στο έργο της κρίσης του Θεού, παρεξηγούσα τον Θεό, απομακρυνόμουν από Αυτόν και Τον πρόδιδα. Πλήρωσα βαρύ τίμημα για την άγνοια και τον εγωισμό μου. Όταν συνειδητοποίησα τη σημασία του έργου της κρίσης του Θεού, ακολούθησα με σιγουριά τον Θεό και βίωσα το έργο Του ξανά, γιατί κατάλαβα πως άσχετα με τις δικές μου αντιλήψεις για το έργο του Θεού, όλα έγιναν για να εξαγνιστώ και ν’ αλλάξω τη διεφθαρμένη διάθεση. Έγιναν για να σωθώ από την κυριαρχία του Σατανά. Η κρίση και η παίδευση είναι ο καλύτερος τρόπος για να σώζει ο Θεός τον άνθρωπο.

Μετά απ’ αυτό, διάβασα λόγια του Θεού και κατάλαβα τι μας ζητά. Ο Θεός ήθελε να είμαι αληθινό δημιούργημα, ν’ αποδεχτώ την κυριαρχία και την πρόνοιά Του, να εκπληρώσω το καθήκον μου, να Τον γνωρίσω και να μαρτυρήσω περί Αυτού. Στην ουσία, είχα το ίδιο κύρος με τους τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Επειδή ο Θεός μού είχε δώσει ένα συγκεκριμένο χάρισμα ή ταλέντο ή την ευκαιρία να υπηρετήσω ως επικεφαλής, δεν σημαίνει πως είχα μεγαλύτερο κύρος από τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Παρέμενα ένα δημιουργημένο πλάσμα. Ο Θεός έδωσε το χάρισμα ή το ταλέντο μου. Δεν έπρεπε να κορδώνομαι. Έπρεπε να στοχεύω στο να εκτελώ καλά το καθήκον μου και να γίνω ένα σωστό δημιουργημένο πλάσμα.

Μόλις τα αντιλήφθηκα αυτά, είχα έναν δρόμο άσκησης κι ένιωσα ανακουφιση. Ήθελα να σπεύσω να συνεχίσω τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Αυτή τη φορά, ήμουν πιο αποφασισμένος ν’ ακολουθήσω τον Θεό και να εκτελώ το καθήκον μου. Έσβησα ό,τι ήταν άσχετο με την πίστη στον Θεό απ’ τον υπολογιστή και το τηλέφωνό μου και αποφάσισα να τα παραμερίσω όλα και ν’ ακολουθήσω τον Θεό. Λίγες μέρες μετά, γύρισα στην εκκλησία και συνέχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο. Δόξα τω Θεώ! Αυτή τη φορά, το ’πιασα απ’ την αρχή και συνεργαζόμουν συνειδητά με τους αδελφούς και τις αδελφές. Σε κάθε πρόβλημα, ρωτούσα την άποψη και τις προτάσεις τους και ζητούσα τη συμμετοχή τους. Έπαψα να παίρνω μόνος αποφάσεις και δεν τους επέβαλλα τις απόψεις μου. Τους συμβούλευα και συνεργαζόμουν για έναν καλό δρόμο άσκησης. Επίσης, δεν έκανα πια φιγούρα για να κερδίζω τον θαυμασμό τους ούτε προσπαθούσα να τους ελέγχω. Δεν ήθελα πια εξουσία. Έμαθα ν’ αναζητώ τις αρχές της αλήθειας με τους αδελφούς και τις αδελφές, Κάνοντας αυτά πράξη, ένιωθα μια βαθιά γαλήνη που δεν είχα ξανανιώσει. Τώρα, η σχέση μου με τους αδελφούς και τις αδελφές είναι πιο ομαλή και εκείνοι πρόθυμα συνεργάζονται μαζί μου. Ευγνωμονώ τον Θεό για την ευκαιρία ν’ αρχίσω απ’ την αρχή. Πραγματικά νιώθω πως μόνο τα λόγια του Θεού αλλάζουν την αλαζονική μου διάθεση και το κυνήγι του κύρους. Μόνο με αυτά διατηρώ τη θέση ενός δημιουργημένου πλάσματος, συνεργάζομαι με αδελφούς και αδελφές στην εκτέλεση των καθηκόντων μας και βιώνω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου.

Μέσα από την αυστηρή κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, βίωσα την αγάπη του Θεού και κατανόησα κάπως τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, κι έχω ξεκάθαρη άποψη για το έργο του Θεού αλλά και μεγαλύτερη πίστη σε Αυτόν. Πιστεύω αλήθεια ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού δεν γίνεται για να καταδικάζει και να καταστρέφει ανθρώπους, αλλά, όπως λέει και ο λόγος του Θεού, «Η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως, είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Η φύση μου ήταν αλαζονική, η φιλοδοξία μου μεγάλη και οι σατανικές διαθέσεις μου σοβαρές, οπότε ο Θεός χρειάστηκε αυστηρή κρίση και παίδευση για να μ’ εξαγνίσει, να με αλλάξει και να με οδηγήσει στον σωστό δρόμο. Ευγνωμονώ τον Θεό που με έσωσε!