Μεγάλωσα σε σχετικά φτωχή οικογένεια. Οι βασικές μας ανάγκες δεν καλύπτονταν πάντα. Η μητέρα μου αναγκαζόταν συχνά να ζητάει σιτηρά απ’ τον γείτονα για να μας ταΐσει, και πολλά ρούχα μου είχαν μπαλώματα. Έπεφτα συχνά θύμα παρενοχλήσεων και διακρίσεων. Τα άλλα παιδιά έλεγαν ότι ήμουν φτωχή. Ένιωθα κάπως αδικημένη και σκεφτόμουν ότι πρέπει να έφταιγε η κακή μου μοίρα που δεν είχα γεννηθεί πλούσια. Στο σχολείο, μελετούσα σκληρά και σκεφτόμουν τα εξής: «Αν εργαστώ σκληρά τώρα, θα περάσω σε ένα πανεπιστήμιο και θα μπορέσω να βρω μια καλή δουλειά. Τότε, η τύχη μου σίγουρα θα αλλάξει και θα ζήσω σαν προνομιούχα». Μελετούσα μέχρι αργά το βράδυ και κατέληξα να είμαι απ’ τους πρώτους στην τάξη. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως ήταν το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. Στο γυμνάσιο, όμως, διαγνώστηκα με σοβαρή μυωπία, καταρράκτη, αμβλυωπία κι αστιγματισμό. Δεν μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου κι αναγκάστηκα να παρατήσω το σχολείο. Ένιωσα συντετριμμένη. Σκέφτηκα ότι η ζωή μου τελείωσε, ότι η μοίρα μου καθορίστηκε. Παραπονέθηκα μέσα μου για την αδικία του Ουρανού και πίστεψα ότι είχα κακή μοίρα. Κάπως έτσι, βυθίστηκα στην κατάθλιψη.

Αφού αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και είδα τον επικεφαλής μας να κάνει συναθροίσεις και να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια για να λύνει θέματα, ζήλεψα. Σκέφτηκα μέσα μου τα εξής: «Τι υπέροχα που θα ήταν αν μπορούσα να γίνω διάκονος ή επικεφαλής μια μέρα, κι έλυνα τα θέματα των αδελφών και κέρδιζα τον σεβασμό και την υποστήριξή τους». Οπότε, προσπαθούσα ακόμα πιο πολύ να διαβάσω τα λόγια του Θεού. Αποδεχόμουν όποια δουλειά μού έδινε η εκκλησία και υπέμενα κακουχίες και δύσκολα έργα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να γίνω κι εγώ επικεφαλής ή διάκονος μια μέρα. Μετά από μερικά χρόνια, όμως, δεν είχα ακόμη επιλεγεί για καμία θέση. Μια αδελφή που είχε αποδεχτεί αυτό το στάδιο του έργου του Θεού μαζί μου έγινε επικεφαλής αμέσως μόλις εισήλθε στην πίστη. Όταν είδα αυτήν την αδελφή σε συναθροίσεις να συναναστρέφεται πάνω στα λόγια του Θεού για να λύνει θέματα, σκέφτηκα μέσα μου τα εξής: «Αποδεχτήκαμε αυτό το στάδιο του έργου μαζί. Δεν πέρασε πολύς καιρός που ήρθε στον οίκο του Θεού και υπηρετεί ήδη ως επικεφαλής. Έχει κερδίσει τον σεβασμό και την υποστήριξη όλων. Εγώ, απ’ την άλλη, όσο σκληρά κι αν προσπαθώ, δεν έχω γίνει ακόμη επικεφαλής. Οπότε, υποθέτω ότι έχω κακή μοίρα». Μερικές φορές, όταν δεν εφαρμόζονταν οι προτάσεις που έκανα, σκεφτόμουν μέσα μου τα εξής: «Ούτως ή άλλως, δεν θα γίνω ποτέ επικεφαλής. Ας ακολουθήσω απλώς αυτήν τη μικρή ομάδα. Είτε στην καριέρα μου είτε στον οίκο του Θεού, είναι γραφτό μου να υποφέρω και να μη διακριθώ ποτέ σε αυτήν τη ζωή». Αφού κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα, σταδιακά έχασα τον ενθουσιασμό μου να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να επιδιώκω την αλήθεια.

Αργότερα, ο επικεφαλής μου είδε ότι είχα λογοτεχνικό ταλέντο και μου έδωσε κειμενικά καθήκοντα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Σκέφτηκα ότι είχα επιτέλους την ευκαιρία να διακριθώ. Δούλευα επιπλέον ώρες και είχα κάποια καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου. Πολύ σύντομα, πήρα προαγωγή. Ήμουν ευτυχισμένη κι απέκτησα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο για το καθήκον μου. Μετά, όμως, προέκυψε ένα πρόβλημα στη σπονδυλική μου στήλη, το οποίο χειροτέρεψε. Δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου σωστά. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην αρχική μου εκκλησία και να κάνω μόνο όποια καθήκοντα μπορούσα. Έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη: «Αυτό το πρόβλημα στη σπονδυλική μου στήλη δεν θεραπεύεται εύκολα. Μπορεί να υποτροπιάσει αν παραζοριστώ. Θα είναι πραγματικό δύσκολο να διακριθώ με αυτό το πρόβλημα. Είναι γραφτό μου να μην μπορέσω να κάνω σημαντικά καθήκοντα. Έχω απλώς κακή μοίρα. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Πρέπει να γεννήθηκα με κακό άστρο. Είμαι απίστευτα άτυχη!» Με αυτήν τη σκέψη στο μυαλό, έγινα αρνητική και τεμπέλιαζα στο καθήκον μου. Οριοθέτησα μάλιστα τον εαυτό μου και σκέφτηκα ότι οι μελλοντικές μου προοπτικές ήταν δυσοίωνες. Αργότερα, ήρθα ενώπιον του Θεού κι έκανα αυτοκριτική: Γιατί ένιωθα μονίμως ότι η μοίρα μου ήταν κακή και ζούσα με τόσο πόνο; Στην αναζήτησή μου, βρήκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού, το οποίο μου έδωσε μια ιδέα της κατάστασής μου.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το συναίσθημα της κατάθλιψης για ένα είδος ανθρώπων μπορεί να υπάρχει επειδή μονίμως πιστεύουν πως έχουν φριχτή μοίρα. Δεν είναι αυτή μια από τις αιτίες; (Είναι όντως.) Όταν ήταν νέοι, ζούσαν στην επαρχία ή σε κάποια φτωχή περιοχή, η οικογένειά τους δεν ήταν ευκατάστατη και, πέρα από κάποια απλά έπιπλα, δεν είχαν τίποτα άλλο ιδιαίτερης αξίας. Ίσως είχαν μια-δυο φορεσιές που αναγκαστικά φορούσαν παρόλο που ήταν τρύπιες, και κατά κανόνα δεν έτρωγαν ποτέ καλό και θρεπτικό φαγητό, ενώ έπρεπε να περιμένουν την Πρωτοχρονιά ή τις γιορτές για να φάνε λίγο κρέας. Μερικές φορές έμεναν νηστικοί και δεν είχαν τι να φορέσουν για να ζεσταθούν. Το να φάνε ένα μεγάλο πιάτο κρέας αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός, ενώ δυσκολεύονταν ακόμη κι ένα φρούτο να βρούνε να φάνε. Καθώς ζούσαν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ένιωθαν διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους που ζούσαν στη μεγαλούπολη, που είχαν εύπορους γονείς, που μπορούσαν να τρώνε και να φορούν ό,τι ήθελαν, που έπαιρναν ό,τι ήθελαν στη στιγμή και είχαν πολλές γενικές γνώσεις. Σκέφτονταν: “Η δική τους μοίρα είναι πολύ καλή. Η δική μου γιατί είναι τόσο κακή;” Θέλουν μονίμως να ξεχωρίζουν από το πλήθος και να αλλάξουν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει κανείς τη μοίρα του. Όταν κάποιος γεννιέται σε μια τέτοια κατάσταση, όσο κι αν προσπαθήσει, πόσο να μπορέσει να αλλάξει τη μοίρα του; Πόσο να μπορέσει να τη βελτιώσει; Αφού ενηλικιωθεί, συναντά παντού εμπόδια στην κοινωνία, δέχεται εκφοβισμό όπου κι αν πάει, και έτσι νιώθει μονίμως πολύ κακότυχος. Κάνει σκέψεις του τύπου: “Γιατί είμαι τόσο άτυχος; Γιατί πέφτω πάντα σε κακόβουλους ανθρώπους; Όταν ήμουν παιδί, η ζωή ήταν δύσκολη· απλά τότε έτσι είχαν τα πράγματα. Τώρα που έχω μεγαλώσει, η κατάσταση παραμένει εξίσου άσχημη. Ενώ όλο θέλω να δείξω τι μπορώ να κάνω, δεν έχω ποτέ την ευκαιρία. Αν δεν μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία, τότε έχει καλώς. Το μόνο που θέλω είναι να δουλέψω σκληρά και να βγάλω αρκετά χρήματα για να ζήσω μια καλή ζωή. Γιατί ούτε καν αυτό δεν μπορώ να κάνω; Πώς γίνεται να είναι τόσο δύσκολο να έχω μια καλή ζωή; Δεν χρειάζεται η ζωή μου να είναι ανώτερη όλων των άλλων. Θέλω τουλάχιστον να ζω όπως ζουν οι άνθρωποι στις πόλεις, να μη με περιφρονούν οι άλλοι και να μην είμαι πολίτης δεύτερης ή τρίτης διαλογής. Τουλάχιστον τότε, όταν θα μου απευθύνονταν οι άλλοι, δεν θα φώναζαν: ‘Ψιτ, εσύ, έλα εδώ!’ Τουλάχιστον θα με φώναζαν με το όνομά μου και θα μου έδειχναν σεβασμό όταν μου μιλούσαν. Αλλά ούτε το να μου μιλούν με σεβασμό δεν μπορώ να χαρώ. Γιατί είναι τόσο σκληρή η μοίρα μου; Πότε θα τελειώσει αυτό;” Όσο δεν πιστεύει στον Θεό, θεωρεί τη μοίρα του σκληρή. Αφότου αρχίσει να πιστεύει στον Θεό και να βλέπει πως αυτή είναι η αληθινή οδός, σκέφτεται: “Όλα τα βάσανα που πέρασα άξιζαν τον κόπο. Όλα τα ενορχήστρωσε και τα έκανε ο Θεός· και τα έκανε τόσο καλά. Αν δεν είχα υποφέρει έτσι, δεν θα είχα αρχίσει να πιστεύω στον Θεό. Τώρα που πιστεύω στον Θεό, αν μπορέσω να αποδεχθώ την αλήθεια, τότε η μοίρα μου θα αλλάξει φαντάζομαι προς το καλύτερο. Η ζωή μου στην εκκλησία μπορεί να είναι πλέον ισότιμη με εκείνη των αδελφών μου, και οι άλλοι με αποκαλούν ‘αδελφό’ ή ‘αδελφή’ και μου μιλούν με σεβασμό. Απολαμβάνω τώρα κι εγώ τον σεβασμό των άλλων”. Φαίνεται να έχει αλλάξει η μοίρα του· φαίνεται πως δεν υποφέρει ούτε έχει πια κακή μοίρα. Μόλις αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, είναι αποφασισμένος να εκτελεί καλά το καθήκον του στον οίκο του Θεού, είναι σε θέση να αντέχει την ταλαιπωρία και να εργάζεται σκληρά, να υπομένει στα πάντα περισσότερα από τον καθένα, ενώ πασχίζει να κερδίσει την επιδοκιμασία και την εκτίμηση της πλειονότητας των ανθρώπων. Πιστεύει μάλιστα πως μπορεί να επιλεχθεί και ως επικεφαλής εκκλησίας ή υπεύθυνος ή επικεφαλής ομάδας· δεν θα ήταν αυτό μεγάλη τιμή για τους προγόνους και την οικογένειά του; Δεν θα αλλάξει έτσι η μοίρα του; Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι όπως ακριβώς θα την ήθελε, κι έτσι αποκαρδιώνεται και σκέφτεται: “Πιστεύω στον Θεό πολλά χρόνια τώρα και τα πηγαίνω πολύ καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Έλα όμως που κάθε φορά που πρόκειται να επιλέξουν κάποιον επικεφαλής ή κάποιον υπεύθυνο ή επικεφαλής ομάδας, δεν έρχεται ποτέ η σειρά μου. Πώς γίνεται αυτό; Μήπως φταίει το συνηθισμένο παρουσιαστικό μου ή το ότι δεν έχω αποδώσει αρκετά καλά και κανείς δεν με έχει προσέξει; Κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία, έχω μια μικρή ελπίδα, και μετά χαράς θα δεχόμουν να επιλεγώ ακόμη κι ως επικεφαλής ομάδας. Έχω τόσο ενθουσιασμό να ξεπληρώσω τον Θεό, αλλά καταλήγω να απογοητεύομαι κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία και εμένα με παραβλέπουν εντελώς. Τι τρέχει; Μήπως όντως ισχύει ότι δεν μπορώ παρά να είμαι ένας μέτριος, συνηθισμένος και κοινός άνθρωπος για όλη μου τη ζωή; Όταν αναπολώ την παιδική μου ηλικία, τα νιάτα μου και τα χρόνια μου ως μεσήλικας, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζω τόσα χρόνια ήταν ανέκαθεν πολύ μέτριο και δεν έχω κάνει και τίποτα το αξιοσημείωτο. Δεν είναι πως δεν έχω καμία βλέψη ή πως το επίπεδό μου είναι τόσο χαμηλό, ούτε πως δεν προσπαθώ αρκετά ή πως δεν μπορώ να αντέξω την ταλαιπωρία. Έχω αποφασιστικότητα και στόχους, και μπορεί μάλιστα να πει κανείς πως έχω και φιλοδοξίες. Γιατί τότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποτέ από το πλήθος; Σε τελική ανάλυση, έχω απλώς κακή μοίρα και είναι γραφτό μου να υποφέρω. Έτσι έχει κανονίσει ο Θεός τα πράγματα για μένα”. Όσο περισσότερο το υπεραναλύει, τόσο πιο κακή θεωρεί τη μοίρα του. Όταν εκτελεί συνήθως τα καθήκοντά του και κάνει κάποιες προτάσεις ή εκφράζει κάποιες απόψεις, αλλά οι άλλοι μονίμως τις αντικρούουν και δεν τις ακούνε ούτε τις παίρνουν στα σοβαρά, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη και σκέφτεται: “Αχ, πόσο κακή μοίρα έχω! Σε κάθε ομάδα της οποίας είμαι μέλος, υπάρχει πάντα κάποιος κακόβουλος άνθρωπος που με εμποδίζει να προχωρήσω και με καταπιέζει. Κανείς δεν με παίρνει ποτέ στα σοβαρά και δεν μπορώ ποτέ να ξεχωρίσω. Στο κάτω κάτω της γραφής, καταλήγουμε στο εξής: Έχω απλώς κακή μοίρα!” Ό,τι κι αν του συμβεί, πάντα το αποδίδει στην κακή του μοίρα. Στο μυαλό του γυρνάει ασταμάτητα η ιδέα πως έχει κακή μοίρα, και πασχίζει να την κατανοήσει και να την αντιληφθεί βαθύτερα. Καθώς όμως το κλωθογυρίζει αυτό στο μυαλό του, νιώθει όλο και πιο έντονα συναισθήματα κατάθλιψης. Όταν κάνει κάποιο μικρό λάθος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, σκέφτεται: “Αχ, πώς να κάνω καλά το καθήκον μου όταν η μοίρα μου είναι τόσο κακή;” Στις συναθροίσεις, οι αδελφοί και οι αδελφές του συναναστρέφονται, κι εκείνος τα συλλογίζεται όλα ξανά και ξανά, αλλά δεν καταλαβαίνει και σκέφτεται: “Αχ, πώς να κατανοήσω το οτιδήποτε όταν έχω τόσο κακή μοίρα;” Όποτε βλέπει κάποιον που μιλάει καλύτερα από τον ίδιο, που συζητάει για τα όσα κατανοεί με πιο σαφή και διαφωτισμένο τρόπο από ό,τι εκείνος, τότε νιώθει ακόμη μεγαλύτερη κατάθλιψη. Όταν βλέπει κάποιον που μπορεί να αντέξει την ταλαιπωρία και να πληρώσει ένα τίμημα, που βλέπει αποτελέσματα στην εκτέλεση του καθήκοντός του, που χαίρει της επιδοκιμασίας των αδελφών του και προάγεται, τότε νιώθει δυστυχισμένος μέσα του. Όταν βλέπει κάποιον να γίνεται επικεφαλής ή εργάτης, νιώθει ακόμη πιο καταθλιμμένος. Αισθάνεται καταθλιμμένος ακόμη κι όταν νιώθει κατώτερος από κάποιον άλλο επειδή τραγουδάει και χορεύει καλύτερα απ’ ό,τι ο ίδιος. Όποιους ανθρώπους, όποια γεγονότα ή πράγματα κι αν συναντήσει ή όποιες καταστάσεις κι αν του τύχουν, πάντα αντιδρά με αυτό το συναίσθημα της κατάθλιψης. Ακόμη κι όταν βλέπει κάποιον να φοράει λίγο πιο ωραία ρούχα από τα δικά του ή να έχει κάπως καλύτερο χτένισμα, πάντα νιώθει λυπημένος, κι η καρδιά του πλημμυρίζει με ζήλια και φθόνο, και καταλήγει πάλι στο γνωστό συναίσθημα της κατάθλιψης. Ποιοι είναι οι λόγοι που σκαρφίζεται για να το δικαιολογήσει αυτό; Σκέφτεται το εξής: “Αχ, αυτό δεν οφείλεται στην κακή μου μοίρα; Αν ήμουν λιγάκι πιο εμφανίσιμος, αν ήμουν εξίσου αξιοπρεπής με εκείνους, αν ήμουν ψηλός με ωραίο σώμα, με καλά ρούχα, με πολλά λεφτά και καλούς γονείς, δεν θα ήταν όλα αλλιώς τότε; Δεν θα με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση οι άλλοι; Δεν θα με φθονούσαν; Δεν θα με ζήλευαν; Στο κάτω κάτω της γραφής, η μοίρα μου είναι κακή και δεν μου φταίει κανένας άλλος γι’ αυτό. Εφόσον έχω τόσο κακή μοίρα, τίποτα δεν μου πάει καλά, και δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς να σκοντάψω σε κάτι. Φταίει απλώς η κακή μου μοίρα, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό”. Παρομοίως, όταν δέχεται κλάδεμα ή όταν οι αδελφοί και οι αδελφές τον αποδοκιμάζουν, τον επικρίνουν ή του κάνουν υποδείξεις, εκείνος αντιδρά πάντα με το συναίσθημα της κατάθλιψης που έχει. Όπως και να ’χει, είτε πρόκειται για κάτι που συμβαίνει σε αυτόν είτε σε καθετί γύρω του, πάντα αντιδρά με κάθε λογής αρνητικές σκέψεις, απόψεις, στάσεις και οπτικές που προκύπτουν από το συναίσθημα της κατάθλιψης που έχει» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού αποκαλύπτουν πλήρως την κατάστασή μου. Στο παρελθόν, νόμιζα ότι όσοι ζουν τη ζωή των προνομιούχων και κερδίζουν τον σεβασμό και την υποστήριξη των άλλων, έχουν καλή μοίρα, ενώ όσοι είναι από φτωχή οικογένεια, ζουν ταπεινή ζωή με στερήσεις και δεν κερδίζουν τον σεβασμό των άλλων, έχουν κακή μοίρα. Μεγάλωσα μέσα στη φτώχεια. Οι βασικές μας ανάγκες δεν καλύπτονταν πάντα. Οι άλλοι δεν με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Έπεφτα θύμα διακρίσεων και ταπεινώσεων. Οπότε, σκεφτόμουν συχνά ότι είχα κακή μοίρα. Με αυτό το υπόβαθρο, αποφάσισα να μελετήσω σκληρά για να αλλάξω τη μοίρα μου και να ζήσω τη ζωή των προνομιούχων. Στο γυμνάσιο, όμως, διαγνώστηκα με σοβαρή μυωπία κι αναγκάστηκα να διακόψω το σχολείο. Οπότε, σκέφτηκα ότι δεν είχα ελπίδα να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου κι απογοητεύτηκα βαθύτατα. Αφού ασπάστηκα την πίστη, δεν με ικανοποιούσε να είμαι απλώς μια κανονική πιστή κι επιζητούσα να γίνω επικεφαλής ή εργάτης. Σκέφτηκα ότι αν αποκτούσα θέση, θα κέρδιζα τον σεβασμό και την υποστήριξη όλων. Αν αποκτούσα θέση και όνομα θα σήμαινε ότι είχα καλή μοίρα. Εργάστηκα σκληρά κι επιζήτησα να πετύχω τον στόχο μου. Μετά από κάμποσα χρόνια, όμως, δεν είχα γίνει ακόμη επικεφαλής ή εργάτης. Όταν μια αδελφή που αποδέχτηκε αυτό το στάδιο του έργου μαζί μου έγινε γρήγορα επικεφαλής, πείστηκα ακόμη περισσότερο ότι είχα κακή μοίρα. Μερικές φορές, όταν δεν εφαρμόζονταν οι προτάσεις μου και δεν κατάφερνα να κερδίσω τον σεβασμό των ανθρώπων, δεν τολμούσα να εκφράσω τις απόψεις μου. Κλεινόμουν στον εαυτό μου και καταριόμουν σιωπηλά την κακή μου μοίρα. Αργότερα, όταν πήρα προαγωγή κι έκανα κειμενικά καθήκοντα, ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη. Μετά, όμως, προέκυψε ένα πρόβλημα στη σπονδυλική μου στήλη, το οποίο επηρέασε την ικανότητα μου να κάνω το καθήκον μου. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην αρχική μου εκκλησία και να κάνω όποια καθήκοντα μπορούσα. Ένιωσα πολύ άτυχη. Ένιωσα ότι είχα τελικά κακή μοίρα. Σκέφτηκα ότι δεν θα είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία να διακριθώ, δεν θα έπαιρνα ποτέ προαγωγή ή μεγάλο ρόλο, δεν θα κέρδιζα ποτέ την υποστήριξη και τον σεβασμό των άλλων. Οπότε, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήμουν επιμελής στο καθήκον μου. Κρατούσα απλώς τα προσχήματα και τα έβγαζα πέρα όπως-όπως. Είδα ότι απλώς επιζητούσα θέση, την υποστήριξη και τον σεβασμό των άλλων από κάθε άποψη. Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως επιθυμούσα, παραπονιόμουν ότι είχα κακή μοίρα. Έχασα τον ενθουσιασμό μου για το καθήκον μου και σταμάτησα να μοιράζομαι ενεργά την άποψή μου σε συναθροίσεις. Δεν αποδεχόμουν τις καταστάσεις που αντιμετώπιζα απ’ τον Θεό ούτε έκανα αυτοκριτική. Κατά συνέπεια, η ζωή-είσοδός μου έπεσε σε τέλμα. Δεν ήταν η αρνητική μου κατάσταση ένα είδος σιωπηλής διαμαρτυρίας απέναντι στον Θεό; Σε όλα μου τα χρόνια ως πιστή, έλεγα ανέκαθεν πως ό,τι συμβαίνει κάθε μέρα είναι αποτέλεσμα των ενορχηστρώσεων και διευθετήσεων του Θεού. Όταν, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα, δεν υποτάχθηκα και δεν εμπιστεύτηκα την κυριαρχία του Θεού. Αυτές δεν ήταν απόψεις ενός δύσπιστου;

Αργότερα, συνέχισα την αναζήτηση: Γιατί ένιωθα μονίμως ότι η μοίρα μου ήταν κακή; Τι δεν πήγαινε καλά με την άποψή μου; Τότε, βρήκα δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Ο Θεός κανονίζει πώς θα είναι η μοίρα ενός ανθρώπου —αν θα είναι, δηλαδή, καλή ή κακή. Αυτό δεν πρέπει να το βλέπει ή να το μετρά κανείς από την οπτική ενός ανθρώπου ή ενός μελλοντολόγου, ούτε να το μετρά με βάση τα πλούτη και τη δόξα που απολαμβάνει εκείνος ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του, τα βάσανα που βιώνει ή το πόσο καλά τα πάει καθώς επιδιώκει ένα μέλλον με προοπτικές, φήμη και οφέλη. Κι όμως αυτό ακριβώς είναι το σοβαρό λάθος που κάνουν όσοι λένε πως έχουν κακή μοίρα, και είναι ο τρόπος με τον οποίο μετρά τη μοίρα κάποιου η πλειονότητα των ανθρώπων. Πώς μετρούν τη μοίρα τους οι περισσότεροι άνθρωποι; Πώς μετρούν οι κοσμικοί άνθρωποι το κατά πόσον η μοίρα κάποιου είναι καλή ή κακή; Κατά κύριο λόγο, το βασίζουν στο αν κυλά ομαλά η ζωή του, αν απολαμβάνει πλούτη και δόξα, αν ο τρόπος ζωής του είναι ανώτερος των άλλων, πόσο υποφέρει, πόσα πράγματα απολαμβάνει κατά τη διάρκεια της ζωής του, πόσα χρόνια ζει, τι είδους καριέρα έχει, και αν μοχθεί πολύ στη ζωή του ή αν ζει μια άνετη και εύκολη ζωή. Μετρούν, λοιπόν, το κατά πόσον η μοίρα κάποιου είναι καλή ή κακή χρησιμοποιώντας αυτά και κάποια άλλα πράγματα. Κι εσείς έτσι δεν μετράτε τη μοίρα; (Ναι.) Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζετε κάτι που δεν σας αρέσει, όταν οι καιροί είναι δύσκολοι ή δεν μπορείτε να απολαύσετε έναν ανώτερο τρόπο ζωής, τότε και οι περισσότεροι από εσάς νομίζετε πως έχετε κακή μοίρα και βυθίζεστε στην κατάθλιψη» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. «Ο Θεός προκαθόρισε προ πολλού τη μοίρα των ανθρώπων, και αυτή είναι αμετάβλητη. Η λεγόμενη “καλή μοίρα” και “κακή μοίρα” διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και εξαρτάται από το περιβάλλον, από το πώς νιώθουν οι άνθρωποι και από αυτό που επιδιώκουν. Γι’ αυτό και η μοίρα κάποιου δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Μπορεί η ζωή σου να είναι πολύ δύσκολη, αλλά παρόλα αυτά να σκέφτεσαι: “Δεν προσπαθώ να ζήσω μια πολυτελή ζωή. Μου αρκεί να έχω φαγητό να φάω και ρούχα να φορέσω. Όλοι υποφέρουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οι κοσμικοί άνθρωποι λένε το εξής: ‘Το ουράνιο τόξο βγαίνει μόνο μετά τη βροχή’, οπότε οι ταλαιπωρίες αξίζουν τον κόπο. Δεν είναι και τόσο άσχημα· η μοίρα μου δεν είναι κακή. Ο Ουρανός άνωθεν μου έχει δώσει λίγο πόνο, λίγες δοκιμασίες και λίγα βάσανα. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός με εκτιμά. Η μοίρα μου είναι καλή!” Ορισμένοι νομίζουν πως είναι κακό να υποφέρουν και πως αυτό σημαίνει ότι έχουν κακή μοίρα· νομίζουν πως μόνο αν ζουν μια ζωή χωρίς βάσανα, μια άνετη και εύκολη ζωή, θα έχουν καλή μοίρα. Οι άπιστοι το αποκαλούν αυτό “θέμα άποψης”. Πώς βλέπουν το ζήτημα της “μοίρας” οι πιστοί στον Θεό; Κάνουμε λόγο για “καλή μοίρα” και “κακή μοίρα”; (Όχι.) Δεν λέμε τέτοια πράγματα. Έστω πως έχεις καλή μοίρα επειδή πιστεύεις στον Θεό. Αν αργότερα δεν ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι στην πίστη σου με αποτέλεσμα να τιμωρηθείς, να εκτεθείς και να αποκλειστείς, τότε αυτό σημαίνει πως έχεις καλή ή κακή μοίρα; Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, δεν είναι δυνατό να εκτεθείς ή να αποκλειστείς. Οι άπιστοι και οι θρησκευόμενοι δεν μιλούν για την έκθεση ή τη διάκριση των ανθρώπων, ούτε για την αποπομπή και τον αποκλεισμό τους. Μήπως οι άνθρωποι έχουν καλή μοίρα όταν είναι σε θέση να πιστεύουν στον Θεό και κακή μοίρα αν καταλήξουν να τιμωρηθούν; Τη μια στιγμή η μοίρα τους είναι καλή, την επόμενη είναι κακή. Ποιο από τα δύο ισχύει, λοιπόν; Δεν γίνεται να κρίνουν οι άνθρωποι το κατά πόσον έχει κανείς καλή μοίρα ή όχι· κανείς δεν μπορεί να το κρίνει αυτό. Τα πάντα γίνονται από τον Θεό, και όσα κανονίζει ο Θεός είναι καλά. Το μόνο που διαφέρει είναι η τροχιά της μοίρας κάθε ανθρώπου, το περιβάλλον του, οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντά, καθώς και το μονοπάτι ζωής που βιώνει κατά τη διάρκεια της ζωής του· αυτά τα πράγματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος ζει και μεγαλώνει σε διαφορετικό περιβάλλον, το οποίο τού το έχει κανονίσει ο Θεός. Τα πράγματα που βιώνει κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι όλα διαφορετικά. Δεν υπάρχει η λεγόμενη καλή ή κακή μοίρα —τα πάντα κανονίζονται και γίνονται από τον Θεό. Αν κοιτάξουμε το ζήτημα από την οπτική πως όλα γίνονται από τον Θεό, όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά και σωστά. Από τη σκοπιά, όμως, των προτιμήσεων, των αισθημάτων και των επιλογών των ανθρώπων, κάποιοι επιλέγουν να ζήσουν μια άνετη ζωή, να έχουν δόξα και οφέλη, καλή φήμη, ευημερία στον κόσμο, καθώς και καταξίωση. Κατά τη γνώμη τους, αυτό σημαίνει πως έχουν καλή μοίρα· από την άλλη, μια ζωή μετριότητας και αποτυχίας που τους περιορίζει πάντα στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας ισοδυναμεί με κακή μοίρα. Έτσι φαντάζουν τα πράγματα από τη σκοπιά των απίστων και των κοσμικών ανθρώπων που επιδιώκουν τα εγκόσμια αγαθά και θέλουν να ζήσουν στον υλικό κόσμο, και έτσι προκύπτει η ιδέα της καλής και της κακής μοίρας. Η ιδέα της καλής και της κακής μοίρας πηγάζει απλώς από την περιορισμένη κατανόηση και την επιφανειακή αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για τη μοίρα, καθώς και από το γεγονός ότι κρίνουν τη μοίρα με βάση το πόση σωματική ταλαιπωρία υπομένουν, πόσα πράγματα απολαμβάνουν, πόση δόξα και πόσα οφέλη αποκτούν, και ούτω καθεξής. Στην πραγματικότητα, αν το εξετάσουμε από τη σκοπιά της διευθέτησης του Θεού για τη μοίρα του ανθρώπου και της κυριαρχίας Του πάνω σε αυτήν, δεν υπάρχουν ερμηνείες περί καλής ή κακής μοίρας. Δεν είναι σωστό αυτό; (Είναι.) Αν κοιτάξεις τη μοίρα του ανθρώπου από τη σκοπιά της κυριαρχίας του Θεού, τότε όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά και είναι αυτά που χρειάζεται κάθε άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει επειδή η προηγούμενη και η παρούσα ζωή χαρακτηρίζονται από αιτίες κι αποτελέσματα, προκαθορίζονται από τον Θεό, ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω τους, και Εκείνος τις σχεδιάζει και τις κανονίζει. Οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο στο ζήτημα αυτό. Αν το κοιτάξουμε από αυτήν τη σκοπιά, οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να κρίνουν πως η μοίρα τους είναι καλή ή κακή, σωστά;» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού κατέδειξαν με αιχμηρό τρόπο τον παραλογισμό της οπτικής των ανθρώπων περί “καλής” και “κακής” μοίρας. Οι άνθρωποι κρίνουν τη μοίρα τους με βάση το αν οι ζωές τους κυλάνε ομαλά, αν αποκτούν θέση και πλούτο, αν καταφέρνουν ή όχι να αποκτήσουν αίγλη και περιουσία. Η λήψη αποφάσεων βάσει προσωπικών προτιμήσεων είναι άποψη ενός άπιστου και δεν συνάδει με την αλήθεια. Με τον Θεό, δεν υπάρχει καλή ή κακή μοίρα. Ο Θεός καθορίζει τη μοίρα των ανθρώπων με βάση την παλιότερη και την τωρινή τους ζωή. Η μοίρα τους προκαθορίζεται και διευθετείται απ’ τον Θεό. Συνειδητοποίησα ότι η άποψή μου δεν διέφερε απ’ την άποψη ενός άπιστου. Σε όλη μου τη ζωή, επιζητούσα πλούτο και θέση. Επιζητούσα να ξεχωρίσω και να αποκτήσω αίγλη και περιουσία. Νόμιζα ότι αν με σέβονταν και με υποστήριζαν οι άλλοι ήταν σημάδι καλής μοίρας, ενώ η μέτρια κι ασήμαντη ζωή μου, μέσα στη φτώχεια, χωρίς να με σέβονται και να με παίρνουν στα σοβαρά, ήταν σημάδι κακής μοίρας. Τότε, είδα ότι η άποψή μου ήταν λανθασμένη και προερχόταν απ’ τον Σατανά. Ήταν μια περιορισμένη κατανόηση της μοίρας, την οποία ενστερνίζονται οι άπιστοι. Συνειδητοποίησα ότι όσοι αποκτούν αίγλη και μεγάλο πλούτο μπορεί να έχουν τιμή, δόξα, τον σεβασμό και την υποστήριξη των άλλων, να έχουν φαινομενικά καλή μοίρα, αλλά είναι πνευματικά κενοί, υποφέρουν και νιώθουν ότι η ζωή είναι βαρετή. Κάποιοι μάλιστα καταλήγουν στα ναρκωτικά και στην αυτοκτονία. Κάποιοι άνθρωποι αποθρασύνονται απ’ την ίδια τους την εξουσία και προκαλούν προβλήματα, κάνουν κακό, παραβιάζουν νόμους και καταλήγουν στη φυλακή, με κατεστραμμένο το όνομά τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν όντως καλή μοίρα; Είδα ότι η μοίρα ενός ανθρώπου δεν βασίζεται στο αν απολαμβάνει πλούτο και δόξα ή πόσο έχει υποφέρει. Ο Θεός καθορίζει και διευθετεί πόσο πλούσιος ή φτωχός θα είναι κάποιος. Ο Θεός προκαθορίζει τη ζωή μας με βάση τις ανάγκες μας κι όλες οι διευθετήσεις Του είναι καλές. Με τον Θεό, δεν υπάρχει καλή ή κακή μοίρα. Όσο για μένα, αν και μεγάλωσα μέσα στη φτώχεια, αντιμετώπισα κακουχίες κι αναποδιές και υπέφερα αρκετά, οι εμπειρίες μου ατσάλωσαν την αποφασιστικότητά μου μπροστά στα δεινά. Αυτός είναι ένας απίστευτα πολύτιμος θησαυρός για μένα στη ζωή μου. Επιπλέον, έχω πολύ έντονη επιθυμία για όνομα και θέση. Αν είχα περάσει σε ένα πανεπιστήμιο και είχα αποκτήσει αίγλη και περιουσία, θα είχα παρασυρθεί σίγουρα απ’ αυτήν τη σατανική τάση. Θα είχα έρθει ενώπιον του Δημιουργού; Θα είχα δεχτεί τη σωτηρία του Θεού; Ο Θεός προκαθόρισε, επίσης, να μην επιλεγώ ως επικεφαλής. Μπορούσα να κατανοήσω κάπως τα λόγια του Θεού και να αναγνωρίζω συγκεκριμένα θέματα των αδελφών μου, αλλά δεν ήμουν επαρκής στο έργο μου και δεν μπορούσα να αντέξω μεγαλύτερο φόρτο εργασίας. Οι επικεφαλής οφείλουν να αναλαμβάνουν πολύ έργο. Όταν δεν χειρίζονται καλά τα θέματα, κάνουν ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Εγώ, πλέον, κάνω απλά καθήκοντα για τα οποία είμαι ικανή. Αυτό ωφελεί εμένα και το έργο της εκκλησίας. Έχω δει τις ειλικρινείς προθέσεις πίσω απ’ την κατάσταση που ενορχήστρωσε για μένα ο Θεός. Παλιότερα, ζούσα με αυτές τις παράλογες απόψεις. Επιθυμούσα να ζήσω τη ζωή των προνομιούχων. Όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελα και δεν ανταποκρίθηκαν στις επιθυμίες μου, παραπονέθηκα για την κακή μου μοίρα, βυθίστηκα στην κατάθλιψη κι επαναστάτησα εναντίον του Θεού. Ως πιστή, δεν ακολούθησα τα λόγια του Θεού. Αντιθέτως, προσκολλήθηκα στις λανθασμένες απόψεις των άπιστων. Επαναστατούσα εναντίον του Θεού και Του αντιστεκόμουν! Όταν το συνειδητοποίησα, τρομοκρατήθηκα λίγο απ’ ό,τι είχα κάνει. Οπότε, ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Δεν καταλαβαίνω την αλήθεια και δεν έχω υποταχθεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Σου. Είμαι πραγματικά αλαζόνας και παράλογη. Είμαι πρόθυμη να διορθώσω τις παράλογες απόψεις μου, να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Σου και να σταματήσω πλέον να Σου αντιστέκομαι».

Αργότερα, βρήκα άλλα δύο χωρία των λόγων του Θεού, τα οποία με έκαναν να καταλάβω κάπως τις βλαβερές συνέπειες των αρνητικών συναισθημάτων. Τα λόγια του Θεού λένε τα εξής: «Αν και οι άνθρωποι που νομίζουν πως έχουν κακή μοίρα πιστεύουν στον Θεό και είναι σε θέση να εγκαταλείψουν πράγματα, να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να ακολουθήσουν τον Θεό, ταυτόχρονα δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν το καθήκον τους στον οίκο του Θεού ελεύθερα, ανεμπόδιστα και άνετα. Γιατί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό; Επειδή έχουν πολλές ακραίες και αφύσικες σκέψεις και απόψεις, οι οποίες τους κάνουν να νιώθουν ακραία συναισθήματα. Αυτά τα ακραία συναισθήματα έχουν ως αποτέλεσμα ο τρόπος με τον οποίο κρίνουν τα πράγματα, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και οι απόψεις τους για τα πράγματα να πηγάζουν από μια ακραία, εσφαλμένη και παράλογη σκοπιά. Εξετάζουν τα ζητήματα και τους ανθρώπους από αυτήν την ακραία και εσφαλμένη σκοπιά, με αποτέλεσμα να ζουν, να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν επανειλημμένα υπό την επίδραση και την επιρροή αυτού του αρνητικού συναισθήματος. Στο τέλος, όπως κι αν ζουν, φαίνονται τόσο κουρασμένοι που δεν μπορούν να νιώσουν τον παραμικρό ενθουσιασμό καθώς πιστεύουν στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια. Όπως κι αν επιλέξουν να ζήσουν τη ζωή τους, δεν μπορούν να εκτελέσουν θετικά ή ενεργά το καθήκον τους, και παρόλο που πιστεύουν στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια, δεν επικεντρώνονται ποτέ στο να εκτελέσουν το καθήκον τους ολόκαρδα, ολόψυχα και σε ικανοποιητικό βαθμό. Φυσικά, εννοείται πως δεν επιδιώκουν την αλήθεια ούτε ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σε τελική ανάλυση, οφείλεται στη σταθερή τους πεποίθηση πως έχουν κακή μοίρα, πράγμα που τους κάνει να νιώθουν ένα βαθύ συναίσθημα κατάθλιψης. Καταλήγουν εντελώς αποκαρδιωμένοι και ανίσχυροι, σαν ζωντανοί νεκροί, χωρίς ίχνος ζωτικότητας, χωρίς να εκδηλώνουν καμία θετική ή αισιόδοξη συμπεριφορά, πόσο μάλλον κάποιο ίχνος αποφασιστικότητας ή σθένους να αφοσιωθούν όσο πιστά οφείλουν στο καθήκον, στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις τους. Αντίθετα, πασχίζουν απρόθυμα να βγάλουν ίσα ίσα την κάθε μέρα με μια στάση επιπόλαιη, χωρίς κανένα σκοπό και μες στη σύγχυση, ενώ η κάθε μέρα περνάει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Δεν έχουν ιδέα για πόσο καιρό θα πηγαίνουν στα κουτουρού. Στο τέλος, η μόνη λύση είναι να επιπλήξουν τον εαυτό τους και να πουν: “Αχ, ας είναι, θα πηγαίνω στα κουτουρού για όσο αντέξω ακόμα! Αν έρθει η μέρα που δεν μπορώ να συνεχίσω πια και η εκκλησία θελήσει να με αποβάλει και να με αποκλείσει, τότε ας με αποκλείσει. Φταίει η κακή μου η μοίρα!” Βλέπεις, ακόμη κι αυτά που λένε δείχνουν πόσο αποθαρρυμένοι είναι. Αυτό το συναίσθημα της κατάθλιψης δεν είναι μόνο μια απλή ψυχολογική διάθεση· έχει, προπαντός, ολέθρια επίδραση στις σκέψεις, στην καρδιά και στην επιδίωξη των ανθρώπων. Αν δεν μπορέσεις να αλλάξεις έγκαιρα και γρήγορα το συναίσθημα της κατάθλιψης που έχεις, τότε όχι μόνο θα επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή σου, μα θα την καταστρέψει και θα σε οδηγήσει στον θάνατό σου. Ακόμη κι αν όντως πιστεύεις στον Θεό, δεν θα είσαι σε θέση να αποκτήσεις την αλήθεια και να σωθείς, και στο τέλος θα χαθείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. «Με αυτήν την κατάθλιψη, δεν δείχνουν μια απλή ή στιγμιαία παρακοή, ούτε εκδηλώνουν προσωρινά μια διεφθαρμένη διάθεση, πόσο μάλλον μια διεφθαρμένη κατάσταση. Αντίθετα, αντιστέκονται σιωπηλά στον Θεό και, με τη σιωπηλή τους αντίσταση, δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους για τη μοίρα που κανόνισε γι’ αυτούς ο Θεός. Αν και μπορεί να είναι ένα απλό αρνητικό συναίσθημα, οι συνέπειες που επιφέρει στους ανθρώπους είναι πιο σοβαρές από εκείνες που επιφέρει μια διεφθαρμένη διάθεση. Όχι μόνο σε εμποδίζει να υιοθετήσεις μια θετική και σωστή στάση απέναντι στο καθήκον που οφείλεις να εκτελείς και στην καθημερινότητά σου και το ταξίδι της ζωής σου, αλλά το πιο σοβαρό είναι πως μπορεί επίσης να σε κάνει να χαθείς λόγω της κατάθλιψης» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, είδα ότι αν κάποιος νομίζει ότι έχει κακή μοίρα, όταν πιστεύει στον Θεό, κάνει το καθήκον του και φέρεται στους ανθρώπους ή στα πράγματα που συναντάει με αυτήν τη λανθασμένη κι ακραία άποψη, κινδυνεύει να πέσει στην αρνητικότητα και την κατάθλιψη, να μπερδευτεί στα καθήκοντά του, να ενεργεί μηχανικά, να κλειστεί στον εαυτό του και να μην έχει την επιθυμία να προχωρήσει. Όταν βυθίζεσαι στην κατάθλιψη, μπορεί να οδηγηθείς σε έναν φαύλο κύκλο και να καταλήξεις τελικά να καταστρέψεις όποια ελπίδα σωτηρίας έχεις. Είδα ότι αν δεν εγκατέλειπα αυτήν την άποψη, οι συνέπειες θα ήταν πραγματικά ολέθριες! Σκέφτηκα πώς ζούσα με την ιδέα ότι είχα κακή μοίρα. Όταν αναγκάστηκα να διακόψω τις σπουδές μου λόγω προβλημάτων όρασης, τα όνειρά μου να επιζητήσω αίγλη και περιουσία γκρεμίστηκαν. Δεν θα μπορούσα να ζήσω την αξιοσέβαστη ζωή ενός πλούσιου ανθρώπου. Έτσι, υπέφερα πολύ κι έχασα την ελπίδα για ζωή. Αφότου έγινα πιστή κι εκπλήρωσα το καθήκον μου, εξακολούθησα να επιζητώ υψηλή θέση. Όταν δεν πήρα προαγωγή και δεν επιλέχθηκα ως επικεφαλής, δεν αναλογίστηκα τις ελλείψεις μου ούτε απέκτησα αυτογνωσία. Αντιθέτως, παραπονιόμουν συνεχώς για την κακή μου μοίρα και ζούσα σε μια αρνητική κατάσταση, απρόθυμη να επιδιώξω την αλήθεια. Αργότερα, όταν προέκυψε το πρόβλημα στη σπονδυλική μου στήλη, σκέφτηκα ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ να ξεχωρίσω στο μέλλον. Τεμπέλιασα στα καθήκοντά μου, αποδέχτηκα ότι είχα αποτύχει κι απομακρύνθηκα σιγά-σιγά απ’ τον Θεό. Είδα ότι αυτή η άποψη περί καλής ή κακής μοίρας με είχε δεσμεύσει και με είχε περιορίσει. Δεν μπορούσα να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Αντιστεκόμουν ακόμη περισσότερο. Σκέφτηκα τους άπιστους που έλεγαν μονίμως πόσο κακή ήταν η μοίρα τους. Ως φτωχοί κι ανίσχυροι, ανήκαν στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας. Δεν κατάφερναν να κερδίσουν τον σεβασμό των άλλων κι έπεφταν συχνά θύματα παρενοχλήσεων. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αλλάξουν τη μοίρα τους, αλλά όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως έλπιζαν, σκέφτηκαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Άλλοι άπιστοι σπούδαζαν επί χρόνια επιμελώς, αλλά δεν κέρδισαν θέση ή πλούτο και κατέληξαν να νομίζουν ότι είχαν κακή μοίρα. Κάποιοι μάλιστα έπεσαν σε βαριά κατάθλιψη και παραφρόνησαν. Είδα ότι όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια και ζουν με παράλογες απόψεις, δεν φέρονται στους εαυτούς τους σωστά, δεν βλέπουν τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα σωστά. Τελικά οδηγούνται και βυθίζονται στην κατάθλιψη. Αυτές οι οπτικές προέρχονται απ’ τον Σατανά. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτές τις παράλογες απόψεις για να παραπλανά και να βλάπτει τους ανθρώπους, τους κάνει να πέφτουν σε κατάθλιψη και να εκφυλίζονται, να μην επιδιώκουν την αλήθεια και, τελικά, να αποκλείονται. Όταν τα κατάλαβα όλα αυτά, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πλέον να βλέπω τα πράγματα με βάση την άποψη περί καλής και κακής μοίρας. Αν συνέχιζα έτσι, θα αυτοκτονούσα. Οπότε, ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Ενορχηστρώνεις τις εκάστοτε συνθήκες με ειλικρινείς προθέσεις και θα υποταχθώ σε αυτές. Θα διορθώσω τη διαφθορά μου ενώ κάνω το καθήκον μου και θα εκτελέσω το καθήκον μου με θετική στάση».

Στην αναζήτησή μου, βρήκα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποια στάση θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ως προς τη μοίρα; Θα πρέπει να συμμορφώνεσαι με τις διευθετήσεις του Δημιουργού, να αναζητάς ενεργά και εντατικά τον σκοπό και το νόημα της διευθέτησης όλων αυτών των πραγμάτων από τον Δημιουργό, και να καταφέρεις να κατανοήσεις την αλήθεια, να επιτελείς τις σπουδαιότερές σου λειτουργίες σε αυτήν τη ζωή που έχει κανονίσει για σένα ο Θεός, να εκπληρώνεις τα καθήκοντα, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου ως δημιουργημένο ον, και να φροντίσεις η ζωή σου να έχει μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερη αξία, μέχρι να ικανοποιηθεί μαζί σου ο Δημιουργός και να σε θυμάται. Ακόμα καλύτερο θα ήταν, φυσικά, να καταφέρεις να σωθείς μέσω της αναζήτησης και της εντατικής προσπάθειάς σου. Αυτό θα ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, σε ό,τι αφορά τη μοίρα, η πιο ορθή στάση που θα πρέπει να έχει η δημιουργημένη ανθρωπότητα δεν είναι να την κρίνει και να την ορίζει αλόγιστα, ούτε να χρησιμοποιεί ακραίες μεθόδους για να την αντιμετωπίσει. Ακόμη λιγότερο θα πρέπει, φυσικά, να προσπαθούν οι άνθρωποι να αντισταθούν στη μοίρα τους, να την επιλέξουν ή να την αλλάξουν. Αντίθετα, θα πρέπει να την αντιλαμβάνονται με την καρδιά τους, να την αναζητούν, να την εξερευνούν και να συμμορφώνονται με αυτήν, και τελικά να την αντιμετωπίζουν θετικά. Τέλος, στο περιβάλλον διαβίωσης και στο ταξίδι που ορίζει για σένα ο Θεός στη ζωή, θα πρέπει να αναζητάς τον τρόπο διαγωγής που σου διδάσκει Εκείνος, καθώς και το μονοπάτι που απαιτεί να ακολουθήσεις. Θα πρέπει επίσης να βιώνεις κατ’ αυτόν τον τρόπο τη μοίρα που έχει κανονίσει για σένα ο Θεός· έτσι, στο τέλος θα είσαι ευλογημένος. Όταν βιώνεις έτσι τη μοίρα που έχει κανονίσει για σένα ο Δημιουργός, αυτό που καταφέρνεις να αντιληφθείς μέσα σου δεν είναι μόνο λύπη, θλίψη, δάκρυα, πόνος, απογοήτευση και αποτυχία. Το πιο σημαντικό είναι πως θα βιώσεις χαρά, γαλήνη και παρηγοριά, καθώς και τη διαφώτιση και τη φώτιση της αλήθειας που σου δίνει ο Θεός. Πέρα από αυτό, όταν χαθείς στο μονοπάτι σου στη ζωή, όταν αντιμετωπίσεις απογοητεύσεις και αποτυχίες και έχεις να κάνεις μια επιλογή, θα βιώσεις την καθοδήγηση του Δημιουργού, και στο τέλος θα καταφέρεις να καταλάβεις, να βιώσεις και να αντιληφθείς πώς να ζεις την πιο γεμάτη νόημα ζωή» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Κατάλαβα την πρόθεση του Θεού μέσα απ’ τα λόγια Του και είδα πόσο καλοσυνάτη είναι η καρδιά Του. Μπορεί να αντιμετωπίζουμε κακουχίες κι απογοητεύσεις στη ζωή μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθούμε να αντιστεκόμαστε ή να αλλάζουμε τη μοίρα μας. Αντιθέτως, πρέπει να υποτασσόμαστε σε ό,τι έχει προκαθορίσει ο Θεός, να μαθαίνουμε απ’ τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που ενορχηστρώνει ο Θεός για εμάς και να κερδίζουμε την αλήθεια. Μόνο τότε θα βρούμε αληθινή γαλήνη και παρηγοριά. Σκέφτηκα ότι δεν επιλέχθηκα ως επικεφαλής με την άδεια του Θεού. Δεν είχα καλές εργασιακές δεξιότητες και ήμουν καταλληλότερη για πιο απλό καθήκον, για να είμαι μια απλή ακόλουθος. Αυτή ήταν η καλύτερη θέση για μένα. Τώρα, η εκκλησία μού έχει αναθέσει καθήκον ποτίσματος. Μέσα απ’ αυτό το καθήκον, έχω διαβάσει πολλά λόγια του Θεού όσον αφορά το έργο Του, έχω συλλάβει κάποιες αρχές που αφορούν τη διάδοση του ευαγγελίου και τη διάκριση των ανθρώπων, έχω γνωρίσει κάπως τη διεφθαρμένη μου διάθεση και μπορώ πλέον να υποταχθώ στις καταστάσεις που ενορχήστρωσε ο Θεός για μένα. Όλα αυτά είναι τα πραγματικά οφέλη και τα μεγαλύτερα πλούτη. Συνειδητοποιώ πλέον ότι όλη μας η ζωή διευθετείται και προκαθορίζεται απ’ τον Θεό. Μόνο όταν υποτασσόμαστε, όταν επιδιώκουμε και κερδίζουμε την αλήθεια σε κάθε κατάσταση, όταν πετυχαίνουμε αλλαγή διάθεσης και φτάνουμε στη σωτηρία του Θεού, μπορούμε να έχουμε πραγματικά καλή μοίρα. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Εκπλήρωνα το καθήκον μου με αφοσίωση κι ευλάβεια, έκανα αυτοκριτική και μάθαινα απ’ τις αναποδιές και τις αποτυχίες. Η άσκηση με αυτόν τον τρόπο μού έφερε γαλήνη και χαρά.

Πρόσφατα, ο επικεφαλής μας ζήτησε να προτείνουμε ταλαντούχους αδελφούς και αδελφές. Σκέφτηκα τα εξής: «Θα ήμουν περήφανη αν έπαιρνα προαγωγή. Θα συνεισέφερα στην επέκταση του ευαγγελίου της βασιλείας και οι άλλοι θα ζήλευαν και θα με θαύμαζαν σίγουρα όταν μάθαιναν ότι πήρα προαγωγή». Παρ’ όλα αυτά, ο επικεφαλής μού είπε ότι λόγω της ασθένειάς μου, δεν ήμουν κατάλληλη να κάνω καθήκον που απαιτούσε να βγαίνω έξω. Στενοχωρήθηκα λιγάκι και παραπονέθηκα μέσα μου: «Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μου φαίνονται υγιείς. Μπορούν να πάρουν προαγωγή και να έχουν περισσότερες ευκαιρίες άσκησης. Εγώ, όμως, πρέπει να μείνω στο σπίτι. Δεν έχω την ευκαιρία να ξεχωρίσω ή να δοξαστώ. Έχω κακή μοίρα». Μόλις άρχισαν να αναδύονται αυτές οι σκέψεις, συνειδητοποίησα ότι ζούσα ξανά σε μια κακή κατάσταση. Οπότε, ήρθα ενώπιον του Θεού, προσευχήθηκα κι αναζήτησα. Είδα αυτά τα λόγια του Θεού: «Δεν ορίζει ο Θεός τη θέση για τους ανθρώπους· Ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, και τελικά τους κάνει να γίνουν ένα αποδεκτό δημιούργημα, ένα μικρό και ασήμαντο δημιούργημα —όχι κάποιος που έχει θέση και κύρος και τον σέβονται χιλιάδες άνθρωποι. Και έτσι, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία από την οποία το κοιτάζει κανείς, η επιδίωξη θέσης είναι αδιέξοδο. Όσο λογική κι αν είναι η δικαιολογία σου για την αναζήτηση θέσης, αυτό το μονοπάτι εξακολουθεί να μην είναι σωστό και ο Θεός δεν το εγκρίνει. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ή όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, αν επιθυμείς θέση, δεν θα σου τη δώσει ο Θεός· αν δεν είναι δοσμένη από τον Θεό, θα αποτύχεις αγωνιζόμενος να την αποκτήσεις, κι αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, μόνο μια κατάληξη θα υπάρξει: θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και θα βρεθείς σε αδιέξοδο. Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. «Ο οίκος του Θεού έχει αποκλείσει πολλούς αντίχριστους και κακούς ανθρώπους, και κάποιοι απ’ αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια, μόλις δουν ότι οι αντίχριστοι απέτυχαν, αναλογίζονται το μονοπάτι που ακολούθησαν εκείνοι οι άνθρωποι, κι επίσης κάνουν αυτοκριτική και αποκτούν αυτογνωσία. Αυτό το γεγονός τούς δίνει την ευκαιρία να καταλάβουν την πρόθεση του Θεού, να πάρουν την απόφαση να γίνουν συνηθισμένοι πιστοί και να επικεντρωθούν στην επιδίωξη της αλήθειας, και στο να κάνουν καλά το καθήκον τους. Ακόμα κι αν ο Θεός πει ότι είναι απλοί πάροχοι υπηρεσιών ή τιποτένιοι, δεν τους πειράζει. Εκείνοι απλώς θα προσπαθήσουν να είναι ταπεινοί άνθρωποι και μικροί, ασήμαντοι ακόλουθοι στα μάτια του Θεού, τους οποίους στο τέλος ο Θεός θα αποκαλέσει αποδεκτά δημιουργήματα. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι οι καλοί κι αυτοί που εγκρίνει ο Θεός» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος είναι μόνο ένα μικρό κι ασήμαντο δημιούργημα, χωρίς αληθινό κύρος. Ως λογικός άνθρωπος, πρέπει να είμαι πρακτική και να κάθομαι στα αβγά μου, να επιζητώ να κερδίσω την αλήθεια, να μεταμορφώνω τη ζωή-διάθεσή μου διότι αυτό επαινεί ο Θεός. Αν επιζητούσα μονίμως όνομα και θέση, θα αποκλειόμουν τελικά απ’ τον Θεό. Σκέφτηκα όσους θαύμαζα και σεβόμουν παλιότερα ως ανθρώπους με καλή μοίρα, όπως τη Ζάο Σούε, μια πρώην συνεργάτιδά μου. Ήταν προικισμένη. Σπουδαία ρήτορας. Πήρε προαγωγή σε σημαντική θέση. Ενώ, όμως, έκανε το καθήκον της, επιζητούσε μονίμως όνομα και θέση, πράγμα που διατάρασσε σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Όταν αντικαταστάθηκε, δεν μετανόησε κι αποβλήθηκε για το κακό που έκανε. Η αποτυχία της ήταν προειδοποίηση για μένα. Είδα ότι όταν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια κι αγωνίζονται μονίμως για όνομα και θέση, ξεσκεπάζονται κι αποκλείονται. Επειδή λόγω της κατάστασής μου δεν μπορούσα να κάνω καθήκοντα που απαιτούσαν να βγαίνω έξω, άρχισα να παραπονιέμαι μέσα μου. Ήταν η επιθυμία μου για όνομα και θέση που ερχόταν ξανά στην επιφάνεια. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να ξεχωρίσω βγαίνοντας έξω για να κάνω καθήκοντα κι ότι αυτό θα σήμαινε πως είχα καλή μοίρα. Εξακολουθούσα να επιζητώ όνομα και θέση. Βάδιζα σε ένα μονοπάτι αντίστασης στον Θεό. Η πρόθεση του Θεού είναι να υπάρχω ως δημιούργημα, είτε βγαίνω έξω είτε μένω στο σπίτι. Μπορώ να εκπληρώνω πάντα το καθήκον μου και να επιδιώκω την αλήθεια κι αλλαγή διάθεσης. Κατάλαβα ότι έπρεπε να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να εκπληρώσω ειλικρινά το καθήκον μου. Μόνο αυτό θα μου έφερνε γαλήνη.

Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, γνώρισα κάπως τις λανθασμένες απόψεις μου. Έχω δει ότι τα παράπονά μου για τη δήθεν κακή μου μοίρα είναι επανάσταση εναντίον του Θεού κι άρνηση να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν συνέχιζα έτσι, θα έχανα την ευκαιρία να σωθώ. Στο εξής, είμαι αποφασισμένη να αφήσω στην άκρη τις παράλογες απόψεις μου, να υποταχθώ και να κάνω το καθήκον μου καλά.