Από την Τσεν Μινγκ, Κίνα

Ήταν Δεκέμβριος του 2011, και δύο από τις επικεφαλής της εκκλησίας μας είχαν συλληφθεί. Ακούγοντας αυτά τα νέα, οι αδελφοί και οι αδελφές μου κι εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε γρήγορα τα επακόλουθα. Λίγες μέρες αργότερα έλαβα μια επιστολή που έλεγε ότι ορισμένοι αδελφοί και αδελφές από άλλες εκκλησίες συλλαμβάνονταν συνεχώς από την αστυνομία και ότι υπήρχε κάποιο ύποπτο άτομο έξω από την πόρτα μου, οπότε κι εγώ ενδεχομένως να ήμουν υπό παρακολούθηση. Η επιστολή έλεγε ότι δεν θα πρέπει να πάω σπίτι, αντίθετα να κατευθυνθώ προς ένα ασφαλές μέρος και να χειρίζομαι το έργο της εκκλησίας από εκεί. Ένιωσα μεγάλη ανησυχία όταν διάβασα την επιστολή. Σκέφτηκα τα αυτοκίνητα της αστυνομίας που περιπολούσαν συνεχώς τους δρόμους τις τελευταίες ημέρες, καθώς και την πανταχού παρούσα επιτήρηση. Είχαν ανακαλύψει ότι είμαι διάκονος της εκκλησίας; Μήπως κατασκόπευαν το σπίτι μου για να με συλλάβουν; Σκέφτηκα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές που είχαν συλληφθεί, κάποιους τους άφησαν σακάτες από το ξύλο, άλλους τους ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Αυτές τις μέρες, επιτελούσα εκκλησιαστικό έργο, κι έτσι έτρεχα μονίμως εδώ κι εκεί. Αν με παρακολουθούσε και με έπιανε η αστυνομία, τι θα έκανα; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Αν πραγματικά με ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου, πώς θα κέρδιζα τη σωτηρία και την αιώνια ζωή; Ένιωσα λες και μια μεγάλη πέτρα πίεζε την καρδιά μου. Δυσκολευόμουν ακόμη και να αναπνεύσω. Αργότερα, πήγα να μείνω στο σπίτι ενός συγγενή για λίγες μέρες. Ο σύζυγός μου με βρήκε και είπε: «Ούτε εδώ δεν είναι ασφαλές. Καλύτερα να πας να κρυφτείς στο σπίτι κάποιας φίλης σε άλλη επαρχία. Η αστυνομία ξέρει ότι είσαι διάκονος στην εκκλησία. Γιατί να σε αφήσουν;» Ήμουν διστακτική αφού άκουσα τον άντρα μου, ειδικά επειδή είχαν ήδη συλληφθεί οι επικεφαλής της εκκλησίας μας. Όμως υπήρχε ακόμη πολλή δουλειά που έπρεπε να γίνει επειγόντως, οπότε, εάν έφευγα τότε, δεν θα υπήρχε κανείς να συνεχίσει το έργο της εκκλησίας. Ωστόσο, εάν δεν έφευγα και με συνελάμβανε η αστυνομία, θα με βασάνιζαν μέχρι θανάτου ή θα κατέληγα σακατεμένη. Έτσι, αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να φύγω και να κρυφτώ για λίγες μέρες, και μετά να επιστρέψω για να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου όταν τα πράγματα θα έχουν ηρεμήσει. Επομένως, εγκατέλειψα το καθήκον μου και πήγα στο σπίτι μιας φίλης σε άλλη επαρχία. Στην πραγματικότητα, την κρίσιμη αυτή στιγμή εγκατέλειψα το καθήκον μου. Ήταν μια πράξη προδοσίας του Θεού! Όμως εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν μόνο τη δική μου ασφάλεια και δεν είχα καθόλου πίστη. Επίσης δεν είχα καταλάβει τον χαρακτήρα της πράξης μου.

Αργότερα, φοβούμενη ότι θα μπορούσα να την μπλέξω, η φίλη μου κανόνισε να μείνω σε ένα ερειπωμένο σπίτι έξω από το χωριό της. Ήταν τόσο ερείπιο που η πόρτα δεν έκλεινε καν και δεν υπήρχε τίποτα φαγώσιμο, ούτε και τρεχούμενο νερό. Αντιμέτωπη με ένα τέτοιο περιβάλλον, ένιωσα πολύ δυστυχισμένη. Τότε άρχισα να σκέφτομαι: είχα δίκιο που εγκατέλειψα το καθήκον μου για να κρυφτώ σε άλλη επαρχία; Τότε, είδα τα εξής λόγια του Θεού: «Επί του παρόντος, υπάρχουν κάποιοι που δεν κουβαλούν κανένα φορτίο για την εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες και τσαπατσούληδες και νοιάζονται μόνο για τη δική τους σάρκα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά εγωιστές και είναι, επίσης, τυφλοί. Αν δεν μπορείς να δεις αυτό το ζήτημα καθαρά, δεν θα κουβαλήσεις κανένα φορτίο. Όσο περισσότερο λαμβάνεις υπόψη το θέλημα του Θεού, τόσο μεγαλύτερο φορτίο θα σου εμπιστευθεί Αυτός. Οι εγωιστές δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν τέτοια πράγματα· είναι απρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα και, ως αποτέλεσμα, θα χάσουν τις ευκαιρίες να τελειωθούν από τον Θεό. Δεν βλάπτουν έτσι τον εαυτό τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Να λαμβάνεις υπόψη το θέλημα του Θεού προκειμένου να επιτύχεις την τελείωση). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου: είδα ότι εγώ ήμουν αυτός ο εγωιστής και ποταπός που εξέθετε ο Θεός. Οι επικεφαλής της εκκλησίας μας είχαν συλληφθεί και τα επακόλουθα έπρεπε να αντιμετωπιστούν άμεσα. Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή, θα έπρεπε να είχα βασιστεί στον Θεό και να είχα συνεχίσει να επιτελώ το έργο της εκκλησίας, προστατεύοντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ωστόσο, εγώ είχα σκεφτεί μόνο τη δική μου ασφάλεια και δείλιασα, κρύφτηκα, εγκατέλειψα το έργο της εκκλησίας και δεν φρόντισα καθόλου για τις ζωές των αδελφών μου. Ήταν μια σοβαρή προδοσία κατά του Θεού! Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα μερικές γραμμές από έναν ύμνο των λόγων του Θεού: «Ο Αβραάμ προσέφερε τον Ισαάκ —εσείς τι έχετε προσφέρει; Ο Ιώβ προσέφερε τα πάντα —εσείς τι έχετε προσφέρει; Τόσο πολλοί άνθρωποι έχουν δώσει τη ζωή τους, έχουν θυσιάσει το κεφάλι τους, έχουν χύσει το αίμα τους για να αναζητήσουν την αληθινή οδό. Εσείς έχετε πληρώσει αυτό το τίμημα;» («Τι έχεις αφιερώσει στον Θεό;» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Πράγματι, τι είχα προσφέρει στον Θεό; Ο Αβραάμ μπόρεσε να θυσιάσει τον γιο του για να Τον ικανοποιήσει, ο Ιώβ είχε δώσει τα πάντα για να Τον ικανοποιήσει. Κι εγώ; Φοβήθηκα ότι θα με πιάσουν και θα με βασανίσουν μέχρι θανάτου και το έσκασα για τη δική μου ασφάλεια. Δεν ήμουν σαν λιποτάκτης, προσκολλημένη άνανδρα στη ζωή αντί να αψηφώ τον θάνατο; Όπως λέει και το ρητό: «Η μεθοδική προετοιμασία τελικά αποδίδει». Ως διάκονος της εκκλησίας, και έχοντας ανατραφεί στον οίκο του Θεού για πολλά χρόνια, σε αυτήν την πλέον κρίσιμη στιγμή, δεν είχα σκεφτεί καν τι μου είχε ανατεθεί, ούτε σκέφτηκα πώς να διατηρήσω το έργο της εκκλησίας. Είχα σκεφτεί μόνο τον εαυτό μου, θεωρώντας πολύτιμη τη δική μου ύπαρξη και φεύγοντας μακριά από τον κίνδυνο. Ήμουν ακόμα άξια να αποκαλούμαι άνθρωπος; Είχα πραγματικά δαγκώσει το χέρι που με τάιζε, και τα ζώα ακόμη καλύτερα ήταν!

Μετά από αυτό, διάβασα άλλη μια ενότητα του λόγου του Θεού: «Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για χάρη του Θεού· αλλά εσύ θα πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό στο τέλος και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για χάρη Του. Τι μπορεί να κάνει ένα δημιουργημένο ον εκ μέρους του Θεού; Θα πρέπει, συνεπώς, να παραχωρήσεις τον εαυτό σου στον Θεό, το συντομότερο δυνατό, ώστε Εκείνος να απαλλαγεί από σένα όπως επιθυμεί. Εφόσον αυτό κάνει τον Θεό ευτυχισμένο και ευχαριστημένο, τότε ας κάνει ό,τι επιθυμεί με εσένα. Τι δικαίωμα έχουν οι άνθρωποι να εκφράζουν λόγια διαμαρτυρίας;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 41). Ένιωσα μεγάλη ενθάρρυνση από αυτά τα λόγια του Θεού, αλλά και ότι έπρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου. Σκέφτηκα τον Πέτρο που διέφυγε από τη φυλακή και τον Κύριο Ιησού που εμφανίστηκε μπροστά του και είπε ότι θα σταυρωθεί ξανά για χάρη του. Τα λόγια του Κυρίου έκαναν τον Πέτρο να καταλάβει: «Ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε ήδη μία φορά για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, δεν μπορώ να Τον αφήσω να σταυρωθεί ξανά. Απαρνήθηκε τη ζωή Του για χάρη μας. Αυτήν τη φορά, πρέπει να απαρνηθώ εγώ τη ζωή μου για τη δική Του». Ο Πέτρος επέστρεψε λοιπόν στη φυλακή χωρίς δισταγμό και στο τέλος ζήτησε να σταυρωθεί ανάποδα για χάρη του Θεού. Ο Πέτρος μπόρεσε να απαρνηθεί τη ζωή του για τον Θεό, όμως εγώ; Αντιμέτωπη με ένα ελάχιστα επικίνδυνο περιβάλλον, είχα εγκαταλείψει την αποστολή μου και είχα φύγει σε ένα μακρινό μέρος. Πώς θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχω έστω και μια στάλα συνείδησης; Είχα ακολουθήσει τον Θεό για τόσα χρόνια και μου είχε προσφέρει τόσο πολλά λόγια Του, όμως Τον είχα προδώσει σε μια κρίσιμη στιγμή. Δεν ήμουν κατάλληλη για να είμαι ζωντανή ενώπιον του Θεού. Γονάτισα και μετανόησα προσευχόμενη ενώπιον του Θεού, λέγοντας: «Θεέ μου! Έκανα λάθος. Εγκατέλειψα το καθήκον μου για χάρη της δικής μου ασφάλειας. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Δεν θέλω πλέον να λαμβάνω υπόψη τα συμφέροντά μου. Θέλω να μάθω από τον Πέτρο και να ολοκληρώνω ό, τι μου εμπιστεύεσαι να κάνω, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται θάνατο». Μετά από αυτό, επέστρεψα στην εκκλησία. Όταν μία από τις αδελφές με είδε, είπε: «Σήμερα, λάβαμε τα τελευταία κηρύγματα από τον Θεό. Δεν ήξερα με ποιον να επικοινωνήσω για να τα στείλω στους αδελφούς και τις αδελφές μας. Ακριβώς τη στιγμή που άρχιζα να αγχώνομαι, επέστρεψες». Ακούγοντας την αδελφή να το λέει αυτό, ένιωσα πολύ χαρούμενη που επέστρεψα εγκαίρως. Δεν είχα προκαλέσει πάρα πολλές απώλειες στο έργο της εκκλησίας. Γρήγορα συζήτησα με την αδελφή ρυθμίσεις για το κατάλληλο προσωπικό, για να τα στείλουμε εγκαίρως στους αδελφούς και τις αδελφές. Έκτοτε, δεν ήμουν τόσο δειλή όσο παλιά όταν έκανα το καθήκον μου.

Αφού ξεπέρασα αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκα ότι είχα κερδίσει κάποια πίστη, όμως, προς έκπληξή μου, συνάντησα μια ακόμη κατάσταση και εκτέθηκα ξανά. Μία μέρα, μου είπε η συνάδελφος αδελφή Ζου: «Κινδυνεύουν αρκετά σπίτια όπου φυλάμε χρήματα της εκκλησίας». Στη συνέχεια, μου ανέθεσε το καθήκον να μεταφέρω τα χρήματα σε ασφαλέστερο μέρος. Σκεπτόμενη τα αυτοκίνητα της αστυνομίας να περιπολούν παντού, φοβήθηκα λίγο, ανήσυχη ότι τα σπίτια ενδεχομένως παρακολουθούνταν από την αστυνομία. Τι θα γινόταν αν με παρακολουθούσαν και με συνελάμβαναν ενώ μεταφέρω τα χρήματα της εκκλησίας; Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ: «Είμαι διάκονος της εκκλησίας, αν λοιπόν με πιάσουν, σίγουρα θα με βασανίσουν. Και τότε οι πιθανότητες να βγω ζωντανή θα είναι μηδενικές. Και τότε, πώς θα μπορέσω να επιτύχω τη σωτηρία και να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών;» Το σκεφτόμουν συνεχώς και ήθελα να υποχωρήσω. Ένιωθα ότι η εκτέλεση αυτού του καθήκοντος θα ήταν πολύ επικίνδυνη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα την προηγούμενη εμπειρία μου. Επειδή ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή, κι ενεργούσα μόνο για τη δική μου ασφάλεια παρά λίγο να καθυστερήσω το έργο του οίκου του Θεού. Είπα μέσα μου σαν προειδοποίηση να μην ακολουθήσω τον ίδιο δρόμο αποτυχίας όπως και πριν. Αντίθετα, θα βασιζόμουν στον Θεό και θα εκπλήρωνα αυτό το σημαντικό καθήκον. Αφού σκέφτηκα έτσι, δεν ένιωθα πλέον άγχος. Εκείνη την εποχή, αναρωτιόμουν συχνά: «Γιατί, σε τόσο κρίσιμες στιγμές, φοβάμαι πάντα τόσο μήπως συλληφθώ και βασανιστώ μέχρι θανάτου;» Αργότερα, διάβασα το εξής τμήμα του λόγου του Θεού: «Ξεκινώντας από σήμερα, θα αφήσω όλους τους ανθρώπους να αρχίσουν να Με μαθαίνουν, Εμένα, τον μοναδικό αληθινό Θεό που δημιούργησε τα πάντα, που ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους και απορρίφθηκε και συκοφαντήθηκε από αυτούς, και που ελέγχει και διευθετεί τα πάντα στο σύνολό τους· τον Βασιλέα που είναι ο υπεύθυνος της βασιλείας· τον ίδιο τον Θεό που διαχειρίζεται τον κόσμο· και, επιπλέον, τον Θεό που ελέγχει τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων και που κρατά το κλειδί του Άδη. Θα αφήσω όλους τους ανθρώπους (ενήλικες και παιδιά, είτε έχουν πνεύμα είτε όχι, και είτε είναι ανόητοι ή έχουν αναπηρίες, κτλ.) να Με γνωρίσουν. Δεν θα απαλλάξω κανέναν από αυτήν την εργασία· είναι η πιο σοβαρή εργασία, μια εργασία που έχω προετοιμάσει καλά και που εκτελείται ξεκινώντας αμέσως τώρα. Θα γίνει αυτό που λέω. Άνοιξε τα πνευματικά μάτια σου, άφησε τις προσωπικές σου αντιλήψεις και αναγνώρισε ότι Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός Θεός που διαχειρίζεται το σύμπαν! Δεν κρύβομαι από κανέναν και εκτελώ τα διοικητικά διατάγματά Μου πάνω σε όλους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 72). Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Ο Παντοδύναμος Θεός κυριαρχεί σε ολόκληρο το σύμπαν και ελέγχει τη μοίρα της ανθρωπότητας: η ζωή και ο θάνατος των ανθρώπων είναι στα χέρια Του, όλα υπόκεινται στις ρυθμίσεις Του. Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, σκεφτόμουν μόνο τη ζωή μου. Φοβόμουν πραγματικά μήπως πέσω στα χέρια της αστυνομίας και βασανιστώ μέχρι θανάτου. Δεν είχα ούτε στάλα πραγματικής πίστης στον Θεό. Ήμουν τόσο μικρή σε ανάστημα. Προσκολλιόμουν άνανδρα στη ζωή, ήθελα πάντοτε να φεύγω όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα επικίνδυνο καθήκον. Ως εκ τούτου, εάν πραγματικά με συνελάμβαναν και με βασάνιζαν, σίγουρα θα πρόδιδα τον Θεό, θα γινόμουν Ιούδας και στο τέλος θα πήγαινα στην κόλαση για τιμωρία. Αυτή η συνειδητοποίηση μού προκάλεσε μεγάλο φόβο.

Αργότερα, είδα τυχαία ένα ακόμη τμήμα του λόγου του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο. Αν και στον ορισμό της “σάρκας” λέγεται ότι η σάρκα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εάν οι άνθρωποι προσφέρουν πραγματικά τον εαυτό τους και δεν καθοδηγούνται από τον Σατανά, τότε κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Αυτά τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να αναγνωρίσω ότι η αχίλλειος πτέρνα μου ήταν πάντα ο φόβος του θανάτου. Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε την αδυναμία της σάρκας μου για να μου επιτεθεί, κάνοντάς με να προδώσω τον Θεό, γεγονός που θα με οδηγούσε να καταστραφώ μαζί με τον Σατανά. Ο Σατανάς είναι πολύ αποτρόπαιος και κακός! Η ζωή και ο θάνατός μου βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού και καθορίζονται από Αυτόν. Ανεξάρτητα από το πόσο άγριος είναι ο Σατανάς, χωρίς την άδεια του Θεού δεν θα τολμούσε να μου κάνει τίποτα. Πρέπει να παραδώσω τη ζωή και τον θάνατό μου στον Θεό και να υποταχθώ στην ενορχήστρωσή Του. Ακόμη κι αν βασανιστώ μέχρι θανάτου από το ΚΚΚ, πρέπει και πάλι να παραμείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να Τον δοξάσω. Γονάτισα τότε και προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να σου παραδώσω τη ζωή μου και Εσύ να ενορχηστρώσεις αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Σε παρακαλώ, επιθεώρησε την καρδιά μου».

Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα μερικά ακόμη λόγια που είχε πει ο Θεός: «Ως μέλη του ανθρώπινου γένους και πιστοί Χριστιανοί, αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση όλων μας να προσφέρουμε ως θυσία τον νου και το σώμα μας για την εκπλήρωση της αποστολής του Θεού, διότι ολόκληρη η ύπαρξή μας προήλθε από τον Θεό, και υπάρχει χάρη στην κυριαρχία του Θεού. Αν ο νους και το σώμα μας δεν είναι για την αποστολή από τον Θεό και για τον δίκαιο σκοπό της ανθρωπότητας, τότε οι ψυχές μας θα αισθάνονται ανάξιες αυτών που μαρτύρησαν για την αποστολή του Θεού, και πολύ πιο ανάξιες του Θεού, που μας τα παρείχε όλα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Από τα λόγια του Θεού είναι προφανές ότι το να πεθαίνουν τα δημιουργήματα για να ολοκληρώσουν τα καθήκοντα που τους ανέθεσε ο Θεός είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Παράδειγμα οι μαθητές και οι απόστολοι που ακολουθούσαν τότε τον Κύριο Ιησού, πολλοί μαρτύρησαν διαδίδοντας το ευαγγέλιο, όμως ο Θεός δεν λησμονεί τον θάνατό τους. Μπορεί να είναι νεκροί στη σάρκα, όμως το πνεύμα τους ζει. Αν γίνουμε Ιούδας και προδώσουμε τον Θεό επειδή φοβόμαστε τον θάνατο, και μετά μας τιμωρήσει και πεθάνουμε, αυτός είναι πραγματικός θάνατος, πάμε στην κόλαση. Και αιώνιος πόνος είναι. Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Σε αυτό το σκληρό περιβάλλον, όπου το ΚΚΚ καταπιέζει και συλλαμβάνει αλόγιστα ανθρώπους, ο Θεός είδε τη στάση μου, εάν θα διακινδυνεύσω να πεθάνω για να Τον ικανοποιήσω και να καταθέσω μαρτυρία ενώπιον του Σατανά. Αν εγκαταλείψω το καθήκον μου και προδώσω τον Θεό επειδή φοβάμαι να πεθάνω, τότε είμαι σαν νεκρή ενώ ζω. Συνειδητοποιώντας το αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, διακηρύσσοντας ότι ήμουν πρόθυμη να προδώσω τη σάρκα και να βασιστώ επάνω Του για να εκπληρώσω το καθήκον μου. Ενώ μετέφερα τα χρήματα της εκκλησίας, σιγοτραγουδούσα έναν ύμνο του λόγου του Θεού: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» («Η πλέον ουσιώδης ζωή» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Όσο περισσότερο έψελνα αυτό το άσμα, τόσο περισσότερο εκτιμούσα την αξία του. Ως δημιούργημα, το να μπορείς να κάνεις το καθήκον σου είναι ό, τι πολυτιμότερο. Αυτή είναι ουσιαστική ζωή. Αυτή επαινείται από τον Θεό. Τότε πια, δεν ένιωθα πλέον δειλή και φοβισμένη και μπόρεσα να μεταφέρω τα χρήματα της εκκλησίας χωρίς απρόοπτα. Βαθιά μέσα μου, ένιωθα πλέον απόλυτα γαλήνια και παρηγορημένη. Μετά από αυτό, με την καθοδήγηση του Θεού, μετέφερα επανειλημμένα με ασφάλεια την περιουσία και τα βιβλία του οίκου Του.