Στα τέλη του 2020, ανέλαβα ευθύνη για το πότισμα των νεοφώτιστων στην εκκλησία. Στην αρχή δεν ήταν τόσο πολλοί, κι έτσι όταν είχαν προβλήματα, τους βοηθούσα όσο μπορούσα αρκεί να έρχονταν να μου μιλήσουν. Όταν δεν μπορούσα να λύσω κάτι, αναζητούσα την επικεφαλής. Ανησυχούσα μήπως οι νέοι πιστοί δεν τα έβγαζαν πέρα, αν δεν ποτίζονταν καλά. Έπειτα, ο αριθμός των νέων μελών συνεχώς μεγάλωνε, και η επικεφαλής μού έστειλε για συνεργασία δύο αδελφές για το πότισμα ορισμένου αριθμού νέων πιστών η κάθε μία. Πότε-πότε, έρχονταν νεοφώτιστοι να μου μιλήσουν για προβλήματα. Έβλεπα ότι τα προβλήματα ήταν της αρμοδιότητας των άλλων αδελφών και σκέφτηκα ότι δεν είχα πολύ χρόνο, οπότε αν τις βοηθούσα, δε θα είχα πρόβλημα με το πότισμα των νέων πιστών που μου είχαν αναθέσει; Αφού οι άλλες ήταν υπεύθυνες για αυτούς, ας φρόντιζαν εκείνες για τα θέματά τους. Δικό τους πρόβλημα. Έτσι, δεν συναναστράφηκα εκείνους τους νεοφώτιστους. Όταν κάποια στιγμή τους συναναστράφηκα το έκανα τυπικά, με μισή καρδιά. Λίγε μέρες μετά έμαθα ότι κάποιοι δεν είχαν πάει σε συναθροίσεις για μια εβδομάδα επειδή δεν είχαν ενταχθεί σε ομάδα και κάποιοι δεν πήγαιναν σε συναθροίσεις επειδή οι αντιλήψεις τους δεν είχαν επιλυθεί με συναναστροφή. Στενοχωρήθηκα μόλις το έμαθα. Κατάλαβα ότι έφταιγα εγώ που ήμουν ανεύθυνη και δεν τους έδειξα ενδιαφέρον, αλλά δεν έκανα αυτοκριτική για να δω το πρόβλημά μου. Σύντομα, κάποιοι από τους νέους πιστούς που είχαν αναλάβει οι δύο αδελφές δεν αισθάνονταν καλά λόγω προσωπικών προβλημάτων και δεν έρχονταν στις συναθροίσεις. Επειδή τους ήξερα λίγο καλύτερα η επικεφαλής μου είπε να τους βοηθήσω. Δεν ήθελα να το κάνω. Οι άλλες αδελφές ήταν, πια, υπεύθυνες για αυτούς τους πιστούς, και αν τους υποστήριζα, θα επηρεάζονταν τα αποτελέσματα του έργου μου. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο έβλεπα ότι ήμουν σε μειονεκτική θέση, και δικαιολογήθηκα για να αρνηθώ. Είπα ότι δεν είχα χρόνο να αναλάβω το πότισμα επιπλέον νεοφώτιστων.

Αργότερα, η επικεφαλής έλεγξε την πρόοδο του έργου μας και μας ρώτησε γιατί κάποιοι νεοφώτιστοι δεν είχαν ενταχθεί σε ομάδες και πολλοί δεν έρχονταν σε συναθροίσεις. Ήθελε να μάθει τον λόγο. Της είπα όλο σιγουριά: «Μίλησα στις αδελφές για το θέμα αυτό αλλά δεν το χειρίστηκαν εγκαίρως». Τότε η επικεφαλής με ρώτησε: «Είναι εξολοκλήρου δική τους ευθύνη και εσένα δε σε αφορά καθόλου;» Εγώ συνέχιζα να δικαιολογούμαι: Δεν έκανα κάποιο σφάλμα. Έκανα όλες τις δικές μου υποχρεώσεις, και παρέδωσα αυτούς τους νέους πιστούς στις δύο αδελφές. Δεν ήταν δική μου υποχρέωση αυτοί. Ήταν απολύτως λογικό να μην ασχοληθώ καθόλου μαζί τους. Η επικεφαλής είπε ότι ήμουν εγωίστρια επειδή φρόντιζα μόνο τις δικές μου υποχρεώσεις. Οι άλλες αδελφές είχαν προβλήματα στο έργο τους αλλά δεν το φρόντισα όταν το πρόσεξα, κι έτσι πολλοί νέοι πιστοί δεν έρχονταν σε συναθροίσεις. Αυτό ήταν ανευθυνότητα. Με έπαψε προσωρινά από το καθήκον μου για να σκεφτώ τα προβλήματά μου. Εκείνη την στιγμή έμεινα άναυδη. Το γεγονός εκείνο δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Μόνο εγώ έφταιγα που κάποιοι νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις; Τότε, είχαν την ευθύνη να τους ποτίζουν οι άλλες δύο αδελφές. Δε θα έπρεπε να θεωρηθώ εγώ υπεύθυνη. Στενοχωρήθηκα που δεν είχα καθήκον και με έπιασαν τα κλάματα. Τις επόμενες ημέρες ήμουν χάλια, σαν να μου είχαν μπήξει μαχαίρι στην καρδιά. Όλο προσευχόμουν, παρακαλούσα τον Θεό, συλλογιζόμουν.

Στην αναζήτησή μου διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από το τι σκέφτεσαι, δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν έχεις αφοσίωση και παρεμβαίνουν διαρκώς οι προσωπικές σου μέριμνες, κι έχεις συνεχώς τις δικές σου σκέψεις και ιδέες. Ο Θεός παρακολουθεί αυτά τα πράγματα, ο Θεός γνωρίζει —νομίζεις ότι δεν γνωρίζει; Είναι πολύ ανόητο να το νομίζεις αυτό. Κι αν δεν μετανοήσεις αμέσως, θα χάσεις το έργο του Θεού. Γιατί θα το χάσεις; Επειδή ο Θεός επιθεωρεί την ενδόμυχη ύπαρξη των ανθρώπων. Βλέπει, με απόλυτη σαφήνεια, όλες τις σκευωρίες και τα τεχνάσματα που έχουν, και γνωρίζει ότι η καρδιά τους είναι απομονωμένη από Εκείνον, ότι δεν είναι σε σύμπνοια μαζί Του. Ποιες είναι οι κύριες αιτίες που κρατούν την καρδιά τους μακριά από τον Θεό; Οι σκέψεις τους, τα συμφέροντα και η περηφάνια τους, αλλά και τα φτηνά τους τεχνάσματα. Όταν υπάρχουν πράγματα στις καρδιές των ανθρώπων που τους χωρίζουν από τον Θεό κι εκείνοι είναι συνεχώς απασχολημένοι με αυτά τα πράγματα, μηχανορραφώντας διαρκώς, αυτό είναι πρόβλημα. Εάν έχεις χαμηλό επίπεδο και ελάχιστη εμπειρία, αλλά είσαι πρόθυμος να επιδιώξεις την αλήθεια και είσαι πάντα σε σύμπνοια με τον Θεό, εάν μπορείς να δώσεις τα πάντα σε ό,τι σου εμπιστεύεται ο Θεός, χωρίς φτηνά τεχνάσματα, τότε ο Θεός θα το δει αυτό. Εάν η καρδιά σου είναι διαρκώς απομονωμένη από τον Θεό, εάν κρύβεις συνεχώς φτηνά τεχνάσματα, ζεις διαρκώς για τα δικά σου συμφέροντα και την περηφάνειά σου, υπολογίζοντας συνεχώς αυτά τα πράγματα μέσα σου, εάν διακατέχεσαι από αυτά, τότε ο Θεός δεν θα είναι ευχαριστημένος μαζί σου και δεν θα σε διαφωτίσει, δεν θα σε φωτίσει ούτε θα σε αναγνωρίσει κι η καρδιά σου θα σκοτεινιάζει ολοένα και περισσότερο, κάτι που σημαίνει ότι όταν εκτελείς το καθήκον σου ή κάνεις οτιδήποτε, θα το κάνεις χάλια και θα είναι σχεδόν άχρηστο. Αυτό συμβαίνει επειδή είσαι πολύ εγωιστής και μοχθηρός, μηχανορραφώντας διαρκώς για χάρη σου, και δεν είσαι ειλικρινής προς τον Θεό· συμβαίνει επειδή τολμάς να είσαι πανούργος και να προσπαθείς να εξαπατήσεις τον Θεό, και όχι μόνο δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, αλλά και ξεγλιστράς κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου —δεν δαπανάς έτσι αληθινά για τον Θεό. Όταν δεν εκτελείς το καθήκον σου με την καρδιά σου κι απλώς καταβάλλεις κάποια συμβολική προσπάθεια, χρησιμοποιώντας το αυτό ως ευκαιρία για ν’ αποκομίσεις περισσότερα οφέλη, για ν’ αποκτήσεις κοινωνική θέση και φήμη για σένα δόλια, και αν δεν αποδέχεσαι και δεν υπακούς όταν σε κλαδεύουν και σε αντιμετωπίζουν, είναι πολύ πιθανό να προσβάλεις τη διάθεση του Θεού. Ο Θεός εξετάζει την ενδόμυχη ύπαρξη του ανθρώπου: Αν δεν μετανοήσεις, θα κινδυνεύσεις και πιθανότατα θα σε αποκλείσει ο Θεός, οπότε δεν θα έχεις ποτέ ξανά την ευκαιρία να λάβεις την έγκρισή Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το σημαντικότερο στην πίστη στον Θεό είναι η άσκηση της αλήθειας). Τα λόγια αυτά αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Στο καθήκον μου ήμουν υπολογίστρια με τον Θεό και φρόντιζα τα συμφέροντά μου. Όταν κάτι με ωφελούσε το έκανα με ευχαρίστηση, αν δε με ωφελούσε, το αγνοούσα. Προσηλωνόμουν στους νέους πιστούς που είχα αναλάβει να ποτίζω, από φόβο μην αποχωρήσουν αν δεν τους πότιζα καλά, αλλά δεν πρόσεχα εκείνους που δεν ήταν δική μου ευθύνη. Σκεφτόμουν πως αφού τους είχαν αναθέσει στις άλλες αδελφές, αν δεν τους πότιζαν καλά και είχα προβλήματα, δεν ήταν δουλειά δική μου, άρα δεν ήταν ανάγκη να αναλάβω την ευθύνη και δε θα θίγονταν τα συμφέροντά μου. Έτσι όταν αυτοί οι νέοι πιστοί ήρθαν σε εμένα για τα προβλήματά τους, αφού είδα πως δεν ήταν δική μου ευθύνη, δεν ήθελα να τους συναναστραφώ. Και όταν τους βοήθησα λιγάκι, το έκανα με μισή καρδιά κι αυτό. Η επικεφαλής είδε ότι έλειπαν από συναθροίσεις και μου είπε να τους υποστηρίξω, εγώ όμως βρήκα προφάσεις να αρνηθώ. Δεν σκεφτόμουν πώς να ποτίσω καλά τους νεοφώτιστους για να ριζώσουν στην αληθινή οδό όσο το δυνατόν συντομότερα. Σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα κι όχι το θέλημα του Θεού. Ήμουν ελεεινή και εγωίστρια! Είχα προσδιορίσει τα όρια των εργασιών μας και των υποχρεώσεων μας. Πίστευα ότι ήταν απολύτως λογικό να αδιαφορώ για όλα όσα δεν ήταν υποχρέωση δική μου και για προβλήματα που δε με αφορούσαν. Έμοιαζα με άπιστη που δουλεύει κάπου και πληρώνεται ανάλογα με τη δουλειά που βγάζει. Σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα και δεν έκανα κάτι παραπάνω. Δεν είχα καμία διάθεση να προσπαθήσω παραπάνω. Έτσι έκανα το καθήκον μου; Ήμουν πάροχος υπηρεσιών. Με τη συμπεριφορά αυτή αηδίαζα τον Θεό. Κάποιοι νεοφώτιστοι δεν βρήκαν ομάδα συνάθροισης και αγχώθηκαν, σαν μικρά παιδιά που χάθηκαν στον δρόμο. Με αναζήτησαν και έπρεπε να τους βοηθήσω να βρουν ομάδα και να τους συναναστραφώ για τα προβλήματά τους. Εγώ όμως η εγωίστρια κοίταζα τις δικές μου δουλειές και τους αγνόησα κι έτσι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις. Στη σκέψη αυτή γέμισα τύψεις κι ενοχές και πίστεψα ότι δεν είχα ανθρώπινη φύση. Ήταν δικαιοσύνη Θεού το κλάδεμα, η αντιμετώπιση και η προσωρινή παύση.

Αργότερα σε ένα βίντεο μαρτυρίας βρήκα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να κατανοήσω τον εαυτό μου. «Οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση, σύνεση ή ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο δεν έχουν καμία ντροπή, αλλά έχουν κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό: είναι ασυνήθιστα εγωιστές και κακοί. Η κυριολεκτική έννοια του “εγωισμού και της κακίας” τους δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί: Είναι τυφλοί σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα δικά τους συμφέροντα. Οτιδήποτε αφορά τα δικά τους συμφέροντα ελκύει πλήρως την προσοχή τους και θα υποφέρουν γι’ αυτό, θα πληρώσουν τίμημα, θ’ απορροφηθούν από αυτό, θ’ αφοσιωθούν σ’ αυτό. Για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με τα δικά τους συμφέροντα θα κάνουν τα στραβά μάτια και δεν θα το προσέξουν. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν —δεν τους νοιάζει αν κάποιος σπέρνει διχόνοιες ή διαταράσσει, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση μαζί τους. Για να το θέσω με λεπτότητα, νοιάζονται μόνο για τις δικές τους υποθέσεις. Πιο ακριβές όμως είναι να πούμε ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι κακό, άθλιο, ελεεινό. Τους ορίζουμε ως “εγωιστές και κακούς”. […] Ανεξάρτητα από το τι έργο αναλαμβάνει, το είδος του ανθρώπου που είναι αντίχριστος δεν σκέφτεται ποτέ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εξετάζει μόνο αν θα επηρεαστούν τα δικά του συμφέροντα, σκέφτεται μόνο τη λίγη δουλειά που έχει μπροστά του και η οποία τον ωφελεί. Γι’ αυτόν, το πρωταρχικό έργο της εκκλησίας είναι απλώς κάτι που κάνει στον ελεύθερό του χρόνο. Δεν το παίρνει καθόλου στα σοβαρά. Απλώς καταβάλλει μια επιφανειακή προσπάθεια, κάνει μόνο αυτό που του αρέσει και εργάζεται μόνο για τη διατήρηση της δικής του θέσης και δύναμης. Στα μάτια του, οποιοδήποτε έργο οργανώνεται από τον οίκο του Θεού, το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου και η είσοδος στη ζωή του εκλεκτού λαού του Θεού δεν είναι σημαντικά. Όσες δυσκολίες κι αν έχουν οι άλλοι στο έργο τους, ό,τι θέματα κι αν έχουν εντοπίσει και τους τα αναφέρουν, όσο ειλικρινή κι αν είναι τα λόγια τους, οι αντίχριστοι δεν δίνουν σημασία, δεν συμμετέχουν, είναι σαν να μην έχει αυτό καμία σχέση μαζί τους. Είναι παντελώς αδιάφοροι για τις υποθέσεις της εκκλησίας, όσο σπουδαίες κι αν είναι. Ακόμη και όταν το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους, το αντιμετωπίζουν μόνο επιφανειακά. Μόνον όταν αντιμετωπιστούν απευθείας από τον Άνωθεν και τους δοθεί εντολή να ξεκαθαρίσουν κάποιο πρόβλημα, κάνουν απρόθυμα λίγο πραγματικό έργο και δίνουν στον Άνωθεν κάτι να δει. Αμέσως μετά, συνεχίζουν τη δική τους δουλειά. Για το έργο της εκκλησίας, για τα σημαντικά πράγματα του ευρύτερου πλαισίου, είναι αδιάφοροι, τα αγνοούν. Παραμελούν ακόμη και τα προβλήματα που ανακαλύπτουν και δίνουν επιπόλαιες απαντήσεις ή χρησιμοποιούν διάφορα λόγια για να σε ξαποστείλουν όταν τους ρωτάς για προβλήματα, αντιμετωπίζοντάς τα μόνο με μεγάλη απροθυμία. Αυτή είναι εκδήλωση εγωισμού και κακίας, έτσι δεν είναι;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και την ουσία της διάθεσής τους (Μέρος πρώτο)). Αυτά τα λόγια του Θεού περιέγραφαν ακριβώς την περίπτωση μου. Φερόμουν σαν αντίχριστη, τόσο ελεεινά και εγωιστικά και σκεφτόμουν τα δικά μου συμφέροντα σε ό,τι έκανα. Αν η απουσία νεοφώτιστων από τις συναθροίσεις επηρέαζε τα αποτελέσματά μου, ό,τι τίμημα κι αν πλήρωνα, όσο σκληρή δουλειά κι αν έκανα, τους πότιζα και τους υποστήριζα με χαρά και δεν κουραζόμουν ποτέ. Όταν όμως είδα νέους πιστούς που είχαν αναλάβει οι αδελφές να μη βρίσκουν ομάδα συνάθροισης, θα μπορούσα να βρω λύση εύκολα, αλλά δεν το έκανα. Είδα ότι με είχε διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς και τα «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Ασ’ τους να κουρεύονται», «Ο καθένας για την πάρτη του», και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» ήταν σατανικά φαρμάκια που πίστευα. Ήμουν εγωίστρια, ελεεινή και υπολογίστρια. Εκείνοι οι πιστοί μόλις είχαν αποδεχτεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και αντιμετώπιζαν πολλούς πειρασμούς. Δεν είχαν κάποιον για υποστήριξη ούτε μπορούσαν να πάνε σε συναθροίσεις. Ήταν έρμαια του Σατανά ανά πάσα στιγμή. Άρα, το πότισμα νεοφώτιστων είναι σπουδαίο έργο στον οίκο του Θεού. Δεν είναι εύκολο να σταθείς ενώπιον του Θεού. Δεν γνωρίζουμε πόσο δαπανά ο Θεός για τη σωτήρια ενός ατόμου. Όσοι έχουν συνείδηση και ανθρώπινη φύση ανησυχούν όταν οι νεοφώτιστοι απουσιάζουν από τις συναθροίσεις. Σκέφτονται πώς να τους υποστηρίξουν μαζί με άλλους, με μια καρδιά και ένα μυαλό, για να κατανοήσουν την αλήθεια και να ριζώσουν στην αληθινή οδό το συντομότερο δυνατό. Εγώ όμως κοίταζα μόνο τα συμφέροντά μου, και αδιαφορούσα που οι νεοφώτιστοι δεν πήγαιναν στις συναθροίσεις. Ούτε για ένα λεπτό δεν είχα διάθεση να τους βοηθήσω. Έτσι έδειχνα ότι λαμβάνω υπόψη το θέλημα του Θεού; Παρά την κριτική, αγνοούσα τον εαυτό μου και απέφευγα με θράσος τις ευθύνες μου. Τότε κατάλαβα ότι δεν είχα συνείδηση, ήμουν ψυχρή και άκαρδη. Περνιόμουν για έξυπνη και φρόντιζα μόνο τις δικές μου ευθύνες για να επιτύχω τα αποτελέσματά μου, για να μην με απολύσουν. Ήμουν παράλογη. Ο Θεός εξετάζει τις προθέσεις των πράξεών μας, αν πραγματικά δαπανάμε τον εαυτό μας για τον θεό, αν στηρίζουμε την εκκλησία και αν σκεφτόμαστε το θέλημα του Θεού, και δεν κοιτάμε μόνο επιφανειακά αποτελέσματα. Αν συνεχώς φροντίζεις τα συμφέροντά σου στο καθήκον, όσο κι αν υποφέρεις και πληρώνεις τίμημα, αν δεν αλλάξει η διεφθαρμένη διάθεσή σου, θα αποκαλυφθείς και ο Θεός θα σε αποβάλλει. Δεν καταλάβαινα το θέλημα του Θεού ούτε τη διάθεσή Του. Για τη δική μου προστασία, έκανα κόλπα και φρόντιζα για το έργο μου, καθυστερώντας και πληγώνοντας τους νέους πιστούς. Ο Θεός δε θα παρέβλεπε τους υπολογισμούς και τις ελεεινές προθέσεις μου. Στο τέλος δεν προστατεύτηκα, αλλά εκτέθηκα και απολύθηκα. Θα αντιμετώπιζα τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Θα θέριζα ότι είχα σπείρει. Ήμουν γεμάτη τύψεις και με μισούσα που ήμουν τόσο εγωίστρια. Προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, σκέφτομαι μόνο τα προσωπικό μου συμφέρον στις πράξεις μου κι οι νέοι πιστοί δεν έρχονται σε συναθροίσεις. Δεν έχω ανθρώπινη φύση και μου αξίζει τιμωρία. Η απόλυση μου ήταν η δικαιοσύνη Σου και, επιπλέον, ήταν η αγάπη Σου. Θέλω να μετανοήσω και να στηρίξω και να βοηθήσω τους νέους πιστούς για να ζήσουν τη ζωή της εκκλησίας το συντομότερο».

Έπειτα, μαζί με τις δύο αδελφές στηρίξαμε τους νεοφώτιστους που δεν έρχονταν σε συναθροίσεις. Μάθαμε ότι κάποιοι νέοι πιστοί είχαν προσωπικά προβλήματα, και τους βοηθήσαμε με συναναστροφή και τα λόγια του Θεού. Όταν τα πήγαν καλύτερα ήθελαν να συμμετάσχουν στη ζωή της εκκλησίας. Με τη βοήθεια και την υποστήριξη της συναναστροφής, κάποιοι θέλησαν να επανέλθουν στις συναθροίσεις. Χάρηκα πολύ. Είπα και στις αδελφές που συνεργαζόμασταν όποτε κάποιος νέος πιστός απουσιάζει τακτικά από συναθροίσεις ή δεν επικοινωνεί, να μου το λένε αμέσως για να τον ποτίσω και να τον υποστηρίξω. Όταν ασκήθηκα έτσι ηρέμησα πολύ. Λίγες μέρες μετά, η επικεφαλής είπε ότι μπορώ να αναλάβω ξανά το πότισμα νέων πιστών. Έβαλα τα κλάματα όταν το έμαθα. Ήμουν πολύ ανεύθυνη προς τους αδελφούς μου, πολύ εγωίστρια, αλλά η εκκλησία μού έδωσε άλλη μια ευκαιρία στο καθήκον αυτό. Ευγνωμονούσα τον Θεό για το έλεός Του!

Μετά, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όταν ανακαλύπτεις ένα πρόβλημα, δες πρώτα αν μπορείς να το επιλύσεις μόνος σου. Αν μπορείς, ανάλαβε το θέμα και φρόντισε να το φτάσεις μέχρι τέλους. Ολοκλήρωσέ το· εκπλήρωσε καλά την ευθύνη σου, έτσι ώστε να μπορείς να δώσεις λόγο γι’ αυτό ενώπιον του Θεού. Αυτό σημαίνει να εκτελεί κανείς το καθήκον του, να ενεργεί και να συμπεριφέρεται πατώντας σταθερά στο έδαφος. Αν δεν μπορείς να επιλύσεις το πρόβλημα, τότε ανάφερε το σε έναν επικεφαλής και δες ποιος θα ήταν κατάλληλος για τη δουλειά. Πρέπει πρώτα να εκπληρώσεις τη δική σου ευθύνη. Με τον τρόπο αυτό, θα τηρήσεις το καθήκον σου και θα καταλάβεις τη σωστή θέση. Εάν, έχοντας διαπιστώσει ένα πρόβλημα, δεν μπορείς να το επιλύσεις, αλλά το αναφέρεις σε έναν επικεφαλής, θα έχεις εκπληρώσει την πρώτη σου ευθύνη. Αν θεωρείς ότι το θέμα είναι ένα καθήκον που πρέπει να εκτελέσεις και ότι είσαι ικανός να το κάνεις, τότε θα πρέπει να ζητήσεις τη βοήθεια των αδελφών σου. Ξεκίνα με τη συναναστροφή σχετικά με τις αρχές και τον προσδιορισμό της λύσης του, στη συνέχεια συνεργάσου αρμονικά μαζί τους για να το κάνεις μέχρι τέλους. Αυτή είναι η δεύτερη ευθύνη σου. Αν μπορείς να αναλάβεις και τις δύο αυτές ευθύνες, τότε είσαι ικανοποιητικός ως δημιουργημένο ον και θα κάνεις καλά το καθήκον σου. Το καθήκον του ανθρώπου δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτά τα δύο πράγματα. Αν μπορείς να αναλάβεις ό,τι βλέπεις και μπορείς να χειριστείς, και να κάνεις καλά το καθήκον σου, τότε θα είσαι εναρμονισμένος με το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). Τα λόγια του Θεού είναι σαφέστατα. Στον οίκο του Θεού, αν κι ο καθένας έχει το καθήκον του και οι υποχρεώσεις μας χωρίζονται, υπάρχουν πολλές εργασίες, αλλά μία οικογένεια. Μπορεί κάτι να μην εμπίπτει στις υποχρεώσεις σου, αλλά αν δεις κάποιο πρόβλημα, κάνε ό,τι πρέπει. Σκέψου πώς να συνεργαστείς με τους αδελφούς για το καλό του έργου της εκκλησίας. Αν δε μπορείς να βρεις λύση μόνος σου, συνεργάσου με άλλους αδελφούς ή μίλα στον επικεφαλής για να στηρίξεις την εκκλησία και να κάνεις το καθήκον σου. Αν δεις κάποιο πρόβλημα και αδρανείς ή το αγνοείς, είσαι απλώς υπάλληλος, πάροχος υπηρεσιών, όχι μέλος της οικογένειας του Θεού. Όταν το κατάλαβα αυτό, προσευχήθηκα με θέρμη, έτοιμη για το καθήκον μου σύμφωνα με τους ορισμούς του Θεού.

Κάποτε, ήταν μια νέα πιστή που στην αρχή ερχόταν κανονικά στις συναθροίσεις, μετά σταμάτησε να έρχεται. Δεν ξέραμε γιατί. Δεν τη βρίσκαμε πουθενά. Και ένα βράδυ, εντελώς απρόσμενα, μου έστειλε μήνυμα να μάθει πώς ήμουν. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσαμε να τη βρούμε, οπότε έπρεπε να αδράξω αυτή την ευκαιρία να συζητήσουμε για να μάθω αν είχε κάποιο πρόβλημα. Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι ετοίμαζα το περιεχόμενο μιας συνάθροισης και δεν είχα πολλή ώρα. Αν της αφιέρωνα χρόνο για υποστήριξη, θα έμενε πίσω το δικό μου έργο. Σκέφτηκα να βρω κάποιον άλλο να μιλήσει μαζί της, και, στην τελική, δεν ήμουν υπεύθυνη για αυτήν. Έτσι θα μπορούσα να ησυχάσω και να κάνω τη δουλειά μου. Με τη σκέψη αυτή, διαπίστωσα ότι με την αποφυγή φερόμουν πάλι εγωιστικά και ανεύθυνα. Η αδελφή έκανε την προσπάθεια να με προσεγγίσει, οπότε έπρεπε να τη βοηθήσω και να την υποστηρίξω. Έτσι, κάναμε βιντεοκλήση. Στη συνομιλία μας, έμαθα ότι ο σύζυγός της είχε αντιρρήσεις για τις συναθροίσεις. Ένιωθε περιορισμένη και η κατάστασή της επιδεινώθηκε, οπότε σταμάτησε τις συναθροίσεις. Της έστειλα κάποια λόγια του Θεού που αφορούσαν την κατάστασή της και τη συναναστράφηκα για το θέλημα του Θεού. Την ενθάρρυνα επίσης να στηριχθεί στον Θεό για να τα βγάλει πέρα. Αφού διάβασε τα λόγια του Θεού ένιωσε καλύτερα και είπε ότι σίγουρα θα το ξεπεράσει το πρόβλημα. Είπε επίσης ότι αυτά τα λόγια του Θεού ήταν ό,τι χρειαζόταν και στο τέλος είπε ότι ήθελε να επανέλθει στις συναθροίσεις. Όταν το άκουσα αυτό χάρηκα αλλά ένιωσα και τύψεις. Ένιωσα τύψεις επειδή είχα σκεφτεί μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Ήμουν έτοιμη να αποφύγω την ευθύνη μου και να την αγνοήσω. Χάρηκα επειδή είχα κάνει απλώς το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνω, όταν μοιραστήκαμε τα λόγια του Θεού. Χάρη στα λόγια του Θεού απέκτησε αυτοπεποίθηση, και μονοπάτι άσκησης για να απαλλαγεί από τους περιορισμούς του συζύγου. Είχα επιτέλους κάνει πράξη την αλήθεια. Ένιωθα εσωτερική γαλήνη. Στο εξής είχα πολύ καλύτερη στάση όταν αντιμετώπιζα παρόμοιες καταστάσεις. Έπαψα να υπολογίζω τα κέρδη και τις ζημίες μου και έβαζα τα δυνατά μου αν μπορούσα να κάνω κάτι. Η αντιμετώπιση είναι καλή ευκαιρία για είσοδο στη ζωή. Επειδή με αντιμετώπισαν και επειδή έφαγα και ήπια τα λόγια του Θεού έμαθα κάπως τον εαυτό μου και άρχισα να τηρώ τις υποχρεώσεις μου. Δόξα τω Θεώ!