Τον περασμένο Μάιο, ανέλαβα το πότισμα των νεοφώτιστων. Προηγουμένως πίστευα ότι ήταν σχετικά εύκολο έργο —ότι χρειαζόταν μόνο να συναναστρέφεσαι για τα οράματα και να τους κάνεις να έρχονται τακτικά στις συναθροίσεις. Αλλά μόλις ξεκίνησα, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα έχει πολλή δουλειά. Πέρα από τη συναναστροφή για την αλήθεια για να τους βοηθήσω να βρουν την αληθινή οδό, έπρεπε και να καλλιεργήσω επικεφαλής, εργάτες και κάθε λογής ταλέντα ανάμεσά τους, ώστε να εργάζονται ανεξάρτητα. Ο επικεφαλής μου με παρότρυνε να επιβλέπω το έργο των ποτιστών μας, γιατί όταν χρονοτριβούσαμε ή είχαμε προβλήματα, αυτό θα επηρέαζε τη συνολική πρόοδο του έργου. Συνειδητοποίησα τη σημασία της επίβλεψης και άρχισα να ελέγχω τακτικά την πρόοδο των αδελφών μου.

Όταν άρχισα να τους καλώ να συζητήσουμε το έργο, πέρναγε καιρός και κανείς δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, και ακόμα και αν απαντούσαν, το ανέβαλλαν συνέχεια. Μια φορά, κανόνισα με μια αδελφή να συζητήσουμε μια εργασία. Πρώτα, το μετέθεσε από το πρωί στο απόγευμα και μετά το ανέβαλε πάλι για το ίδιο βράδυ. Τελικά, μετά από δύο ημέρες, δεν είχαμε συναντηθεί. Σκέφτηκα: Με αποφεύγουν επίτηδες, επειδή πιστεύουν ότι δεν μπορώ να λύσω τα προβλήματά τους; Όσο απασχολημένοι και αν είναι, δεν έχουν χρόνο να συζητήσουν μαζί μου; Αν συνεχιστεί αυτό, πώς να κάνω τη δουλειά μου; Κανόνισα τελικά κάποιες συναντήσεις μαζί τους, αλλά όταν τους ρώτησα για λεπτομέρειες ή για την πρόοδό τους, κάποιοι απάντησαν αρκετά απότομα και ήταν λίγο απρόθυμοι. Σκέφτηκα: Αν ελέγχω πάντα το έργο τους, θα σκεφτούν ότι προσπαθώ να τους δυσκολέψω και ότι δεν σκέφτομαι τι έχουν μπροστά τους; Αν ρωτάω για την πρόοδό τους αμέσως μόλις αναθέσω την εργασία, θα σκεφτούν οι αδελφοί και οι αδελφές ότι τους φέρομαι σαν μηχανές και ότι μου λείπει η ανθρωπιά; Σκεπτόμενη αυτό, δεν μπορούσα να συνεχίσω να ρωτάω. Μια άλλη φορά, είδα ότι οι περισσότεροι νεοφώτιστοι που πότιζε μια αδελφή δεν έρχονταν συχνά στις συναθροίσεις. Τη ρώτησα αν είχε συναναστραφεί για την αλήθεια και είχε λύσει τα θέματά τους. Η αδελφή απάντησε αμέσως: «Όλοι είπαν ότι ήταν απασχολημένοι, δεν μπορώ να τους αναγκάσω να έρχονται». Ανησύχησα ότι θα σκεφτόταν ότι δεν έδειχνα κατανόηση γι’ αυτήν και τα προβλήματά της, έτσι δεν τόλμησα να το πιέσω. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, μερικοί ήταν και αρνητικοί μετά τις συναντήσεις μας για συζήτηση, νιώθοντας ότι παρόλο που εργάζονταν τόσες ώρες, υπήρχαν ακόμα πολλά προβλήματα, ότι δεν είχαν σημειώσει πρόοδο και ήταν ακατάλληλοι για τη δουλειά. Τότε, ήθελα να επισημάνω αυτό το ζήτημα: Αν στα προβλήματα ήταν αρνητικοί και απέφευγαν το καθήκον τους, τότε δεν τα αντιμετώπιζαν κατάματα και δεν αποδέχονταν την αλήθεια. Ανησυχούσα και ότι θα έλεγαν ότι δεν τους έπαιρνα υπόψη και μόνο τους επέπληττα. Έτσι, σκέφτηκα λιγάκι ακριβώς πριν μιλήσω. Μετά από αυτό, έγινα ακόμη πιο διστακτική και απρόθυμη να επιβλέπω και να ελέγχω το έργο. Σκέφτηκα: «Είναι πιστοί εδώ και χρόνια, θα ολοκληρώσουν μόνοι τους τα καθήκοντά τους. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν προλαβαίνουν ούτε την πνευματική άσκηση· δεν θα τεμπελιάσουν. Αρκεί μόνο να συναναστρέφομαι πάνω στις αρχές του έργου και να αναθέτω τα καθήκοντα. Δεν πρέπει είμαι από πάνω τους όλη μέρα, αλλιώς θα νιώθουν περιορισμένοι». Έπειτα, σταμάτησα να επιβλέπω και να ελέγχω λεπτομερώς το έργο των άλλων, και έπαιρνα μια γενική ιδέα για την πρόοδό του στο τέλος του μήνα. Μα μετά, συνειδητοποίησα ότι παρόλο που όλοι έδειχναν απασχολημένοι, όταν ρωτούσα λεπτομέρειες, οι περισσότεροι δεν μου έδιναν ξεκάθαρη απάντηση και πολλοί δεν εξηγούσαν σωστά τις λεπτομέρειες. Έτσι, ανέφερα τα ζητήματα και τις αποκλίσεις που είχα παρατηρήσει, μα κανείς δεν μου απάντησε. Ανησύχησα ότι αν συνέχιζα, μπορεί να αντιδρούσαν και να ήταν αρνητικοί, οπότε απλώς συνόψισα τα προβλήματα και τους ζήτησα να κάνουν αλλαγές εγκαίρως, προτού αναφέρω μερικά λόγια του Θεού και συναναστραφώ την κατανόησή μου.

Λίγο αργότερα, εμφανίστηκαν προβλήματα στο έργο. Κάποιοι εργάτες ποτίσματος δεν αναλάμβαναν την ευθύνη για τους νεοφώτιστους. Δεν έλεγχαν αυτούς που δεν έρχονταν στις συναθροίσεις. Όταν αναφέρθηκε αυτό, οι ποτιστές προσβλήθηκαν και δεν δέχτηκαν την κριτική. Έτσι, κάποιοι νεοφώτιστοι δεν ελέγχθηκαν και εγκατέλειψαν την εκκλησία. Σε μια συνάθροιση, ένας ανώτερος επικεφαλής ρώτησε για το μηνιαίο έργο ποτίσματος των νεοφώτιστων, για το πόσοι νεοφώτιστοι δεν συμμετείχαν τακτικά στις συναθροίσεις και γιατί. Μερικές από τις αδελφές είπαν ότι δεν γνώριζαν. Έτσι, ο επικεφαλής μάς αντιμετώπισε, λέγοντας: «Ήσασταν τόσο ανεύθυνες με τους νεοφώτιστους! Δεν τους ποτίσατε καλά και έφυγαν από την εκκλησία. Δεν παίρνετε στα σοβαρά την αποστολή από τον Θεό!» Τα λόγια του επικεφαλής μάς πόνεσαν πολύ. Είχε δίκιο. Οι αδελφοί και οι αδελφές εργάστηκαν σκληρά για να φέρουν αυτούς τους νεοφώτιστους. Όταν δεν έρχονταν στις συναθροίσεις, οι ποτιστές δεν ήταν σίγουροι τι συνέβαινε, πόσο μάλλον πάσχιζαν να τους ποτίσουν και να τους υποστηρίξουν, κι έτσι εγκατέλειψαν την εκκλησία. Αυτό αποτελεί σοβαρή αμέλεια. Είδα και ότι αυτά τα προβλήματα είχαν εκθέσει και τα δικά μου ζητήματα. Δεν είχα ενημερωθεί για το έργο των αδελφών, δεν καταλάβαινα τι πρακτικά προβλήματα είχαν, πόσο μάλλον δε, επέβλεπα στενά το έργο τους. Έτσι, δεν είχαν κατανοήσει τα ζητήματα και τις αποκλίσεις τους. Η έλλειψη υπευθυνότητάς μου έφταιγε που τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι. Προσευχήθηκα στον Θεό να με οδηγήσει στον προβληματισμό και την αυτογνωσία.

Κατά την πνευματική άσκηση, είδα κάποια τα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να καταλάβω την κατάστασή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Επειδή οι ψευδείς επικεφαλής δεν κατανοούν την κατάσταση της προόδου του έργου, είναι ανίκανοι να εντοπίσουν άμεσα —πόσο μάλλον να επιλύσουν— τα προβλήματα που εμφανίζονται στο έργο, γεγονός που συχνά οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες καθυστερήσεις. Σε ορισμένες εργασίες, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν κατανόηση των αρχών και δεν υπάρχει κάποιος κατάλληλος για να προΐσταται, εκείνοι που εκτελούν το έργο βρίσκονται συχνά σε κατάσταση αρνητικότητας, παθητικότητας και αναμονής, γεγονός που επηρεάζει σοβαρά την πρόοδο του έργου. Αν ο επικεφαλής είχε εκπληρώσει τις ευθύνες του —αν είχε αναλάβει τα ηνία, αν είχε προωθήσει τις εργασίες, αν τους είχε κάνει να επισπεύσουν και αν είχε βρει κάποιον που κατανοεί το είδος της εργασίας που απαιτείται για να δώσει καθοδήγηση, τότε το έργο θα είχε προχωρήσει ταχύτερα, αντί να υποστεί επανειλημμένες καθυστερήσεις. Συνεπώς, είναι ζωτικής σημασίας οι επικεφαλής να κατανοήσουν και να αντιληφθούν την πραγματική κατάσταση του έργου. Είναι, φυσικά, άκρως απαραίτητο να κατανοούν και να αντιλαμβάνονται οι επικεφαλής πώς εξελίσσεται το έργο —γιατί η πρόοδος σχετίζεται με την αποτελεσματικότητα του έργου και τα αποτελέσματα που αυτό το έργο προορίζεται να επιτύχει. Εάν ένας επικεφαλής δεν αντιλαμβάνεται καν πώς εξελίσσεται το έργο, και δεν το ελέγχει ή δεν το παρακολουθεί, τότε οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που εκτελούν ένα καθήκον θα έχουν αρνητική και παθητική στάση, θα είναι πολύ απαθείς και δεν θα έχουν καμία αίσθηση ευθύνης, θα είναι απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, και έτσι το έργο είναι βέβαιο ότι θα εξελίσσεται αργά. Εάν δεν υπάρχει κάποιος με αίσθηση ευθύνης και με εργασιακή εμπειρία, για να παρέχει καθοδήγηση και εποπτεία —και να πειθαρχεί και να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους— τότε η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα του έργου θα είναι φυσικά σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Αν οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν μπορούν να δουν ούτε καν αυτό, είναι ανόητοι και τυφλοί. Και γι’ αυτό, είναι εξαιρετικά σημαντικό οι επικεφαλής και οι εργάτες γρήγορα να μαθαίνουν περισσότερα, να ελέγχουν και να εξοικειώνονται με την πρόοδο του έργου. Οι άνθρωποι είναι νωθροί, οπότε χωρίς καθοδήγηση, παρότρυνση και παρακολούθηση από τους επικεφαλής και τους εργάτες, οι οποίοι διαθέτουν πρόσφατη ενημέρωση για την πρόοδο του έργου, υπάρχει η πιθανότητα οι άνθρωποι να χαλαρώσουν, να τεμπελιάσουν, να είναι επιπόλαιοι —αν αυτή είναι η στάση τους απέναντι στο έργο τους, θα επηρεαστεί σοβαρά η πρόοδος του έργου αυτού, όπως και η αποτελεσματικότητά του. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, οι επικεφαλής και εργάτες που έχουν τις κατάλληλες ικανότητες θα πρέπει να παρακολουθούν αμέσως κάθε κομμάτι του έργου και να ενημερώνονται για την κατάσταση όσον αφορά το προσωπικό και το έργο· δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι σαν τους ψευδείς επικεφαλής. Οι ψευδείς επικεφαλής είναι απρόσεκτοι και πρόχειροι στο έργο τους, δεν έχουν καμία αίσθηση ευθύνης, δεν λύνουν τα προβλήματα όταν προκύπτουν, και όποιο κι αν είναι το έργο τους, πάντα “θαυμάζουν τα λουλούδια από την πλάτη ενός αλόγου που καλπάζει”· είναι απρόσεκτοι και επιπόλαιοι· ό,τι λένε είναι μεγαλόστομο και κενό, ξεστομίζουν δόγματα και κάνουν μόνο τα τυπικά. Σε γενικές γραμμές, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι ψευδείς επικεφαλής. Για να τους συγκρίνουμε με τους αντίχριστους, παρόλο που δεν κάνουν τίποτα φανερά κακό και δεν είναι σκόπιμα κακόβουλοι, από την άποψη της αποτελεσματικότητας, είναι δίκαιο να τους ορίσουμε ως απρόσεκτους και επιπόλαιους, να πούμε ότι στερούνται κάθε αίσθηση ευθύνης, ότι δεν έχουν καμία αίσθηση ευθύνης ή αφοσίωσης απέναντι στο έργο τους» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Ο Θεός λέει πως οι ψευδείς επικεφαλής κάνουν το έργο επιπόλαια, μόνο με σλόγκαν και δόγματα, δεν επιβλέπουν το έργο και δεν αποκτούν πρακτική κατανόηση της προόδου του έργου. Πολλά ζητήματα προκύπτουν στο έργο, που δεν βρίσκονται και δεν επιλύονται εγκαίρως, καθυστερώντας την πρόοδο του έργου. Εφαρμόζοντας τα λόγια του Θεού σ’ εμένα, απλώς βασιζόμουν στην πεποίθηση ότι οι αδελφοί και οι αδελφές πίστευαν για καιρό, και ήταν τόσο απασχολημένοι που δεν έκαναν πνευματική άσκηση, άρα μάλλον θα εκτελούσαν σωστά τα καθήκοντά τους. Οπότε, τους άφηνα και δεν επέβλεπα στενά το έργο τους, δεν εντόπιζα τις όποιες αποκλίσεις ή αν εργάζονταν σύμφωνα με τις αρχές, δεν καταλάβαινα γιατί κάποια έργα δεν έφερναν αποτελέσματα. Δεν αντιλαμβανόμουν τίποτα από όλα αυτά. Ακόμη και αν έβρισκα κάποια προβλήματα, δεν τους βοηθούσα να τα καταλάβουν και να αναζητήσουν την αλήθεια και την επίλυσή τους, πόσο μάλλον τους αντιμετώπιζα ή τους καθοδήγησα εγκαίρως. Απλώς μιλούσα επιπόλαια για το δόγμα, και δεν έλυνα τα πρακτικά τους ζητήματα. Έτσι, κάποιοι νεοφώτιστοι δεν ποτίστηκαν εγκαίρως και εγκατέλειψαν την εκκλησία. Έπραττα το κακό! Κατάλαβα πως εκτός από τη ρύθμιση των εργασιών, το σημαντικότερο καθήκον των επικεφαλής και των εργατών είναι η επίβλεψη του έργου, η ενημέρωση για όλους και η άμεση συναναστροφή στην αλήθεια για τη λύση των προβλημάτων. Αλλά δεν ήμουν σωστή ως επικεφαλής· πρόκειται για σοβαρή περίπτωση αμέλειας!

Όπως σκεφτόμουν, είδα ότι είχα και μια ανόητη πεποίθηση. Πίστευα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές που πίστευαν καιρό δεν χρειάζονταν επίβλεψη. Σκέφτηκα ότι αφού ήταν απασχολημένοι, εργάζονταν σκληρά στα καθήκοντά τους, έτσι τους άφηνα να κάνουν ό,τι κάνουν και δεν τους επέβλεπα, σκεπτόμενη ότι, με τον τρόπο αυτό, δεν τους περιόριζα. Στην πραγματικότητα, ήταν οι αντιλήψεις και οι φαντασιώσεις μου. Αργότερα, βρήκα κάποια λόγια του Θεού που μου έδωσαν να καταλάβω τι είναι η επίβλεψη: Ο Θεός λέει: «Αν και σήμερα πολλοί άνθρωποι εκτελούν ένα καθήκον, υπάρχουν μόνο λίγοι που επιδιώκουν την αλήθεια. Σπάνια οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και εισέρχονται στην πραγματικότητα της αλήθειας καθώς εκτελούν το καθήκον τους· για τους περισσότερους, δεν υπάρχουν ακόμη αρχές στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν, δεν είναι ακόμη άνθρωποι που υπακούν πραγματικά τον Θεό· το στόμα τους απλώς λέει ότι αγαπούν την αλήθεια, ότι είναι πρόθυμοι να επιδιώξουν την αλήθεια και ότι είναι πρόθυμοι να πασχίσουν για την αλήθεια, ωστόσο είναι ακόμη άγνωστο πόσο θα διαρκέσει η αποφασιστικότητά τους. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να έχουν ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τόπο ξεσπάσματα μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια στερούνται κάθε αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον τους, είναι συχνά απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, ενεργούν όπως θέλουν, και είναι μάλιστα ανίκανοι να δεχτούν κλάδεμα και αντιμετώπιση. Μόλις γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι, οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να πετάξουν λευκή πετσέτα —αυτό συμβαίνει συχνά, είναι πολύ συνηθισμένο· έτσι συμπεριφέρονται όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Και έτσι, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη κερδίσει την αλήθεια, είναι αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Τι σημαίνει ότι είναι αναξιόπιστοι; Σημαίνει ότι όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή αναποδιές, είναι πιθανό να καταρρεύσουν και να γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι. Είναι αξιόπιστος κάποιος που είναι συχνά αρνητικός και αδύναμος; Σίγουρα όχι. Αλλά οι άνθρωποι που κατανοούν την αλήθεια είναι διαφορετικοί. Οι άνθρωποι που κατανοούν πραγματικά την αλήθεια είναι βέβαιο ότι έχουν καρδιά που έχει φόβο Θεού, καρδιά που υπακούει τον Θεό, και μόνο οι άνθρωποι με καρδιά που έχει φόβο Θεού είναι αξιόπιστοι· οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού δεν είναι αξιόπιστοι. Πώς θα πρέπει να προσεγγίζονται οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού; Θα πρέπει, φυσικά, να τους παρέχεται στοργική βοήθεια και υποστήριξη. Θα πρέπει να ελέγχονται περισσότερο καθώς εκτελούν το καθήκον τους και να τους παρέχεται περισσότερη βοήθεια και καθοδήγηση· μόνο τότε μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα εκτελέσουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Και ποιος είναι ο στόχος αυτού; Ο κύριος στόχος είναι να υποστηριχθεί το έργο του οίκου του Θεού. Δευτερεύων στόχος είναι να εντοπίζονται αμέσως τα προβλήματα, να παρέχεται αμέσως φροντίδα σ’ αυτούς, να υποστηρίζονται, να αντιμετωπίζονται και να κλαδεύονται, διορθώνοντας τις αποκλίσεις τους και αναπληρώνοντας τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους. Αυτό είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους· δεν υπάρχει τίποτα κακόβουλο σ’ αυτό. Η επίβλεψη των ανθρώπων, το να τους παρακολουθεί κανείς, να μαθαίνει περισσότερα για το τι κάνουν —όλα αυτά γίνονται για να βοηθηθούν να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό, για να μπορέσουν να εκτελέσουν το καθήκον τους όπως ζητά ο Θεός και σύμφωνα με τις αρχές, ώστε να μην προκαλούν καμία αναστάτωση ή διαταραχή, για να μην χάνεται χρόνος. Ο σκοπός αυτού πηγάζει αποκλειστικά από υπευθυνότητα απέναντί τους και απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού· δεν υπάρχει καμία κακία σ’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Τα λόγια του Θεού είναι ξεκάθαρα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και κανείς δεν είναι αξιόπιστος πριν τελειωθεί. Μπορεί να έχουμε ενθουσιασμό και προθυμία για τα καθήκοντά μας, αλλά οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας δεν έχουν μεταμορφωθεί πλήρως και είμαστε αδρανείς. Αν δεν μας επιβλέπουν ούτε μας αντιμετωπίζουν και μας κλαδεύουν, μπορεί να υποκύψουμε στις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να δράσουμε επιπόλαια ή να προκαλέσουμε ακούσια διαταραχή, βλάπτοντας το έργο της εκκλησίας. Η επίβλεψη γίνεται για να βλέπουμε την πρόοδο του έργου, να βρίσκονται οι αποκλίσεις και να γίνεται συναναστροφή για την επίλυση προβλημάτων, ώστε να μην επηρεάζεται το έργο της εκκλησίας. Η επίβλεψη δεν γίνεται για να βρεθούν ελαττώματα· έχει να κάνει με την υπευθυνότητα και την αφοσίωση στο καθήκον, την ανάληψη ευθύνης για την είσοδο των ανθρώπων στη ζωή, το πόσο σκέφτεται κανείς το θέλημα του Θεού και την υποστήριξη του έργου. Αν οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν προβλήματα στο έργο, και κάποιος δεν συναναστραφεί μαζί τους ή δεν τους αντιμετωπίσει και δεν τους κλαδέψει, είναι σοβαρή αμέλεια και δείχνει έλλειψη υπευθυνότητας. Αργότερα, ασκήθηκα συνειδητά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Η αδελφή-συνεργάτις μου κι εγώ συνοψίσαμε τα προβλήματα στο έργο μας και, αφού τα κατηγοριοποιήσαμε, καλέσαμε τους αδελφούς και τις αδελφές για συναναστροφή. Μέσω της συναναστροφής, είδαν ότι είχαν λάθος στάση στα καθήκοντά τους και κατάλαβαν τη σημασία της επίβλεψης. Έπειτα, βελτιώθηκε λίγο η στάση και η κατάσταση όλων, και προσπάθησα να ενημερώνομαι περισσότερο για το έργο τους, να παρέχω στενή επίβλεψη και να ελέγχω την πρόοδό τους. Τους βοηθούσα, επίσης, στις δυσκολίες και τις ελλείψεις τους. Μετά από ένα διάστημα, είδα ότι είχαμε καλύτερα αποτελέσματα στο έργο και όλοι είχαν πρόοδο στα καθήκοντά τους.

Αργότερα, συνέχισα να προβληματίζομαι: Γιατί δεν δίνω σημασία στην επίβλεψη; Ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις δείχνει αυτό; Στην αναζήτησή μου, συνάντησα αυτά τα λόγια του Θεού: «Μερικοί επικεφαλής της εκκλησίας βλέποντας τους αδελφούς ή τις αδελφές τους να εκτελούν το καθήκον τους απρόσεκτα και χωρίς ενθουσιασμό, δεν τους επιπλήττουν, αν και θα έπρεπε. Όταν βλέπουν κάτι που είναι σαφώς επιβλαβές προς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, κάνουν τα στραβά μάτια και δεν το ερευνούν, ώστε να μην προκαλέσουν την παραμικρή προσβολή στους άλλους. Στην πραγματικότητα, δεν δείχνουν πραγματικά ενδιαφέρον για τις αδυναμίες των ανθρώπων· αντίθετα, η πρόθεσή τους είναι να κερδίσουν τους ανθρώπους, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά: “Αν το συνεχίσω αυτό και δεν προσβάλλω κανέναν, θα πιστέψουν ότι είμαι καλός επικεφαλής. Θα έχουν καλή γνώμη και μεγάλη εκτίμηση για μένα. Θα με αναγνωρίσουν και θα με συμπαθήσουν”. Όση βλάβη κι αν προκαλείται στα συμφέροντα του οίκου του Θεού και όσο κι αν εμποδίζεται ο εκλεκτός λαός του Θεού στην είσοδό τους στη ζωή ή όσο κι αν αναστατώνεται η εκκλησιαστική ζωή, αυτού του είδους οι επικεφαλής εμμένουν στη σατανική φιλοσοφία τους και δεν προσβάλλουν κανέναν. Δεν υπάρχει ποτέ κανένα αίσθημα αυτοκριτικής στις καρδιές τους. Βλέποντας κάποιον να προκαλεί διαταραχή και ενοχλήσεις, το πολύ-πολύ, μπορεί να κάνουν μια απλή αναφορά σε αυτό το ζήτημα επί τη ευκαιρία, και έπειτα να τελειώνουν μ’ αυτό. Δεν συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια ούτε επισημαίνουν την ουσία του προβλήματος σε αυτό το άτομο, πολύ λιγότερο δε αναλύουν την κατάστασή του. Ποτέ δεν επικοινωνούν σχετικά με το ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Οι ψευδείς επικεφαλής δεν εκθέτουν ούτε αναλύουν ποτέ τι είδους λάθη κάνουν οι άνθρωποι συχνά ή τι είδους διεφθαρμένες διαθέσεις αποκαλύπτουν οι άνθρωποι συχνά. Δεν επιλύουν κανένα πραγματικό πρόβλημα, αλλά αντίθετα ανέχονται πάντα την ανάρμοστη συμπεριφορά και τα ξεσπάσματα διαφθοράς των ανθρώπων, και παραμένουν αδιάφοροι ανεξάρτητα από το πόσο αρνητικοί ή αδύναμοι είναι οι άνθρωποι, κηρύττοντας απλώς λίγη θεωρία ή κάποια λόγια δόγματος, προβαίνοντας σε μερικές επιφανειακές προτροπές, προσπαθώντας να αποφύγουν τη σύγκρουση. Ως αποτέλεσμα, οι εκλεκτοί του Θεού δεν προβληματίζονται και δεν προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, δεν καταφέρνουν να βρουν λύση στα ξεσπάσματα διαφόρων ειδών διαφθοράς και ζουν εν μέσω λέξεων, φράσεων, αντιλήψεων και φαντασιώσεων, χωρίς καμία είσοδο στη ζωή. Πιστεύουν, μάλιστα, μέσα τους το εξής: “Ο επικεφαλής μας έχει μεγαλύτερη κατανόηση για τις αδυναμίες μας απ’ ό,τι ο Θεός. Το ανάστημά μας μπορεί να είναι πολύ μικρό για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Θεού, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να εκπληρώνουμε τις απαιτήσεις του επικεφαλής μας· υπακούοντας τον επικεφαλής μας, υπακούμε τον Θεό. Αν έρθει μια ημέρα κατά την οποία ο Άνωθεν θα αντικαταστήσει τον επικεφαλής μας, τότε θα κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί· για να κρατήσουμε τον επικεφαλής μας και να αποτρέψουμε την αντικατάστασή του από τον Άνωθεν, θα διαπραγματευτούμε με τον Άνωθεν και θα τον αναγκάσουμε να συμφωνήσει με τα αιτήματά μας. Με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε το σωστό για τον επικεφαλής μας”. Όταν οι άνθρωποι έχουν τέτοιες σκέψεις στην καρδιά τους, όταν έχουν μια τέτοια σχέση με τον επικεφαλής και αισθάνονται στην καρδιά τους εξάρτηση, θαυμασμό και σεβασμό προς τον επικεφαλής τους, τότε θα έχουν όλο και μεγαλύτερη πίστη σε αυτόν τον επικεφαλής, τα λόγια του επικεφαλής είναι αυτά που θέλουν να ακούν και σταματούν να αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού. Ένας τέτοιος επικεφαλής έχει σχεδόν πάρει τη θέση του Θεού στην καρδιά των ανθρώπων. Αν ένας επικεφαλής είναι πρόθυμος να διατηρήσει μια τέτοια σχέση με τον εκλεκτό λαό του Θεού, αν αντλεί ένα αίσθημα απόλαυσης από αυτό στην καρδιά του και πιστεύει ότι οι εκλεκτοί του Θεού οφείλουν να του φέρονται έτσι, τότε δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτού και του Παύλου, και έχει ήδη διαβεί το μονοπάτι των αντίχριστων. […] Οι αντίχριστοι δεν κάνουν πραγματικό έργο, δεν συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια και δεν επιλύουν προβλήματα, δεν καθοδηγούν τους ανθρώπους στο να τρώνε και να πίνουν τα λόγια του Θεού ούτε στο να εισέρχονται στην πραγματικότητα της αλήθειας. Εργάζονται μόνο για την κοινωνική θέση και τη φήμη, νοιάζονται μόνο για την εδραίωσή τους, την προστασία της θέσης που κατέχουν στις καρδιές των ανθρώπων και το να κάνουν τους πάντες να τους λατρεύουν, να τους σέβονται και να τους ακολουθούν· αυτοί είναι οι στόχοι που θέλουν να επιτύχουν. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αντίχριστοι προσπαθούν να κερδίσουν τους ανθρώπους και να ελέγξουν τους εκλεκτούς του Θεού. Δεν είναι πονηρός ένας τέτοιος τρόπος εργασίας; Είναι αποκρουστικός!» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους). Οι αντίχριστοι έχουν κακές διαθέσεις, εργάζονται για το κύρος, και όταν οι άλλοι έχουν προβλήματα, δεν τα εκθέτουν και δεν τα διορθώνουν· αντίθετα, πάντα τους διευκολύνουν και τους συμπονούν, για να κερδίσουν εύνοια και να τους γοητεύσουν, και να τους κάνουν να τους λατρεύουν και να έρχονται ενώπιόν τους. Σκεπτόμενη τα λόγια του Θεού και την πρόσφατη συμπεριφορά μου, είδα ότι ήμουν ακριβώς σαν αυτούς που εξέθεσε ο Θεός: Για να διατηρήσω την εικόνα μου στις καρδιές των ανθρώπων, όποτε επέβλεπα το έργο και οι άλλοι παραπονιόντουσαν ή αντιστέκονταν, δεν το συνέχιζα καθόλου ούτε τους αντιμετώπιζα ή τους κλάδευα, ανησυχώντας ότι θα πίστευαν πως μου έλειπε η ανθρωπιά, και μόνο τους καταπίεζα χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου τα προβλήματά τους, έτσι απλώς ανέφερα τα προβλήματά τους, χωρίς να αναλύω την ουσία αυτών. Μερικές φορές, παρατηρούσα πως παρότι όλοι ήταν απασχολημένοι, δεν είχε σημειωθεί πρόοδος στο έργο, άρα πρέπει να υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Αλλά κάθε φορά που τους διόρθωνα και όλοι παρέμεναν σιωπηλοί, αισθανόμουν περιορισμένη και δεν συνέχιζα τη συναναστροφή. Έτσι, δεν σημειωνόταν πρόοδος στο έργο για πολύ καιρό, δεν είχαν καμία επίγνωση της ουσίας της επιπολαιότητάς τους και δεν είχαν καμία πρόοδο στην είσοδο στη ζωή. Ζούσα με τη σατανική φιλοσοφία του «όχι χτυπήματα κάτω από τη μέση», διατηρώντας τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι με ενδιέφεραν τα προβλήματά τους και ότι ήμουν μια επικεφαλής με κατανόηση, για να με έχουν μέσα στην καρδιά τους. Καθώς δεν εφάρμοζα την αλήθεια και ανεχόμουν τους αδελφούς και τις αδελφές, δεν καταλάβαιναν πόσο σοβαρά ήταν τα προβλήματά τους, πράγμα που έβλαπτε σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Ο οίκος του Θεού απαιτεί όλοι οι επικεφαλής και οι εργάτες να επιβλέπουν το έργο, να προσέχουν τα συμφέροντα της εκκλησίας, να εντοπίζουν και να λύνουν γρήγορα τα προβλήματα, και να κάνουν πρακτικό έργο. Όσο για μένα, διατηρούσα τη θέση και τη φήμη μου, παραμερίζοντας τα συμφέροντα της εκκλησίας, αφήνοντας τους αδελφούς να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις, αδιάφορη απέναντι στο καθήκον και καθυστερώντας το έργο. Δεν ανταποκρινόμουν στις προθέσεις του Θεού. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα τύψεις και προσευχήθηκα στον Θεό, πρόθυμη να βελτιώσω τη στάση μου στο καθήκον.

Λίγο αργότερα, όταν ένας επικεφαλής ήρθε να ελέγξει το έργο μας, και είδε ότι κάποιες εργασίες καθυστερούσαν και δεν έφερναν αποτελέσματα, μας ζήτησε να παρακολουθούμε το έργο και να λύνουμε γρήγορα τα προβλήματα. Σκέφτηκα: «Αυτό το έργο ανατέθηκε πρόσφατα. Αν ρωτήσουμε τώρα για την πρόοδό τους, δεν θα νομίσουν ότι είμαστε πολύ σκληρές και δεν έχουμε την παραμικρή ανθρωπιά;» Είδα ότι και πάλι με περιόριζε το όνομα και η θέση, και δεν έκανα πράξη την αλήθεια. Σκέφτηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μην αναλογίζεσαι τα συμφέροντα του ανθρώπου και μη σκέφτεσαι τη δική σου υπερηφάνεια, φήμη ή κοινωνική θέση. Πρέπει πρωτίστως να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού και να ξεκινάς σκεπτόμενος το αν υπήρξες αγνός ή όχι κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός σου, αν υπήρξες πιστός, αν έχεις εκπληρώσει τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν έχεις σκεφτεί ολόψυχα ή όχι το καθήκον σου και το έργο της εκκλησίας. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα. Αν τα σκέφτεσαι συχνά και τα κατανοήσεις, θα σου είναι πιο εύκολο να εκτελείς σωστά το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Συνειδητοποίησα ότι όσοι σκέφτονται το θέλημα του Θεού παραμερίζουν τα συμφέροντά τους, καθιστώντας προτεραιότητά τους εκείνα της εκκλησίας. Εξετάζουν ποια είναι η καλύτερη τακτική για το έργο και την είσοδο των άλλων στη ζωή. Μόνο τέτοια εκπλήρωση του καθήκοντος συνάδει με το θέλημα του Θεού. Με αυτό κατά νου, την επόμενη μέρα, ρώτησα για το έργο όλων και ανακάλυψα ότι τους απασχολούσαν πολλά ζητήματα· συναναστραφήκαμε πάνω στις αρχές, αναζητώντας μονοπάτι, και σχεδιάσαμε πώς να λύσουμε τα προβλήματα. Δύο εβδομάδες μετά, είχαμε ήδη καλύτερα αποτελέσματα. Δόξα τω Θεώ! Μέσα από τις εμπειρίες των τελευταίων μηνών, συνειδητοποίησα τη σημασία της επίβλεψης. Στο μέλλον θα δέχομαι την εξέταση του Θεού και θα εκπληρώνω καλά το καθήκον μου.